Zwak Quotes

Nooit heb ik zo beseft, hoe zwak, hoe afhankelijk ik ben, hoe zonder eigen inhoud. Ik ben een instrument dat luid gaat klinken bij één vleug van wind, maar weerloos blijft en zonder eigen kracht wanneer de dagen windstil zijn en doods.

Maar de zeep heeft de geuren alleen bedekt, en na een poosje zijn ze er weer, zwak, versmolten tot een enkele geur van de dag en het werk, de geur van het einde van de dag en het werk, de geur van de avond, van de thuiskomst en het thuiszijn. (172)

Als ik ergens vertel dat ik vegetariër ben, word ik bijna altijd gewezen op een inconsequentie of probeert men een zwak punt te ontdekken in een bewering die ik nooit heb gedaan. (Ik heb vaak het idee dat mijn vegetarische levenswijze voor zulke mensen belangrijker is dan voor mij.)

Ik sukkel niet omdat ik zwak ben, ik sukkel omdat ik sterk ben.

Ik dacht zwak en zonder spijt aan het verhaal dat ik had kunnen vertellen, een verhaal naar voorbeeld van mijn leven, ik bedoel zonder de moed te eindigen noch de kracht om verder te gaan.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door den stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zoolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal lang duren, maar de tijd zal komen Dat voor den nacht mij de oude kracht ontbreekt En tevergeefs om zachte woorden smeekt, Waarmee 'k weleer kon bouwen, en de aarde Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

Ze was niet gek, ze was in de grote boeken en theorieën gedoken, ze had geleerd dat God dood was en dat de Mens (dat andere anachronisme) op zijn laatste benen liep als belichaming van een antwoord op het Leven, ze wist dat men geacht werd verhalen met een gelukkige afloop en tevreden heldinnen pulp te noemen en geen literatuur. Toch zat ze, misschien omdat ze een zwak had voor soap operas en liedjes waarvan het verheven refrein zong van de wens om te "Hold you, oh yeah, and love you baby, I said and love you baby," nog steeds te wachten (bij de telefoon of anderszins) tot de verlossing zich zou aandienen.

BEN: Helpen op een andere manier. Zorgen dat ik 'n middel krijg om... SOFIE: om in te nemen. Zeg ben je nou helemaal... aaaach, je bent in een depressieve bui, het gaat wel weer over. BEN: Nee, dat is het juist, het gaat niet over. En ik verdom het om die hele... om die hele eindfase door te maken. SOFIE: Wie heeft het nou over eindfase? Daar is helemaal geen sprake van. Als je nou ontzettende pijn ha, maar dat heb je niet. Als je zó zwak was dat je niet meer kon bewegen, maar je loopt. Je eet, je drinkt, je lacht, je bent goed bij je hoofd. BEN: Dat is het. Ik wil stoppen op een moment dat ik er nog bèn, als man, als mens, als brein. Een moment waarop ik nog zelf kan beslissen.

Zij zijn allen zwak en zwak zullen zij, zijn. Petra Hermans - Worldpoet 546 10 Oktober 2016 Babaji

Toen leunde ze haar bovenlijf uit 't raampje en keek naar Nijmegen, dat daar lag op de heuvels aan de rivier, zoo on-Hollandsch, zwak romantisch, huizen boven huizen en boomen boven boomen, en zong tegen den wind en 't gerammel van den trein over de brug.

Bij het licht van het vuur zag alleen Ana de blik die de Trianera haar toewierp. Het was maar een seconde, misschien nog minder. De blik van een zigeunerin: koud en hard, in staat om tot in de ziel door te dringen. Ana rechtte haar rug, bereid de uitdaging aan te nemen, maar ze stuitte op de blik van de Graaf. Luister en leer! zei zijn gezicht.
   De Trianera zong zonder muziek, zonder dat iemand schreeuwde, klapte of haar aanmoedigde. Een melancholisch vers, een debla: een lied gericht tot zigeunergodinnen. Haar hese stem, oud, zwak, vals, raakte degenen die luisterde echter in hun diepste wezen. Ze hield haar gekromde, trillende handen voor haar borst, alsof dat haar kracht gaf, en zing over het vele leed van de zigeuners: het onrecht, de gevangenis, de verbroken liefdes... in verzen zonder metrum die hun betekenis ontleenden aan het ritme dat de stem van de Trianera eraan wilde geven en die altijd eindigden met een loftuiging in zigeunertaal. Deblica barea, schitterende godin.
Er leek geen einde aan het lied te komen. De Trianera had het zo lang kunnen maken als haar verbeeldingskracht of haar herinneringen zouden hebben toegelaten, maar ten slotte liet ze haar handen op haar knieën vallen en hief ze haar tot dan toe gebogen hoofd op. Met een brok in hun keel brastten de zigeuners, onder wie ook Ana, opnieuw in applaus uit; velen met betraande ogen. Milagros klapte ook, terwijl ze schuin naar haar moeder keek.  (p. 50-51, La reina descalza)

In al deze ontsporende mechanismen zien we een overkoepelend of ‘metapatroon’, namelijk de drang tot zelfcontrole. Immers, mijn hele identiteit creëert de illusie dat als ik mezelf niet onder controle houd, mijn kern van slechtheid (het negatieve geloof !) naar buiten komt en schade gaat aanrichten. Deze illusie creëert haar eigen argumenten, kijk maar: eerst is er het negatieve geloof, bijvoorbeeld ‘ik ben zwak’. Daarop volgt de basisregel dat ik mezelf onder controle moet houden in zaken die ik lekker vind, bijvoorbeeld alcohol drinken. Het gedragspatroon zal vervolgens energie steken in het afremmen of onderdrukken van de zin in alcoholische drank. Dat wordt gevoeld als een beknelling. De frustratie daarover bouwt zich op en keert zich op een bepaald moment tegen de zelfcontrole. Er ontstaat een bui waarin we tegen onszelf iets zeggen in de trant van ‘Ach, wat kan het me ook eigenlijk verdommen, ik doe lekker even helemaal waar ik zin in heb.’ Er volgt een uitspatting plus de volgende dag een kater. Op dat moment is er een argument gecreëerd voor een nieuwe ronde van zelfcontrole, een zogenaamd zie-je-wel-argument: ‘Zie je wel dat je helemaal de mist in gaat als je jezelf niet onder controle houdt.’ Het negatieve geloof in de eigen zwakheid is bevestigd door het mislukken van de poging die zwakheid te bedekken met zelfcontrole.

Esthers verwarring draait langzaam bij tot geamuseerdheid als ze beseft wat ik probeer te vragen. 'Zou je me willen helpen?' dwing ik mezelf te zeggen. 'Deed het pijn om dat te vragen?' vraagt Esther. 'Tot diep in mijn ziel,' antwoord ik. 'Ik voel me zo zwak, ik zou kunnen flauwvallen. Maar ga je me helpen of niet?

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door den stormwind meegenomen.

Wat in Emessa, op den hoogen Toren, in de triltintelende starrenachten zoo eenvoudig en goddelijk klaar en bijna al tastbaar nabij en gevonden scheen, werd in Rome niet meer dan een klank, een verre echo als van verklinkende Syrische en Egyptische harpen, waartusschen de snerp van een stervenden pauw zwak en geknepen schreeuwde....

Een zwakke schakel heet niet voor niks zwak.

De mens is uit noodzaak een kuddedier. Sinfs de dagen van de eerste holbewoners hebben mensen - onbehaard, zwak en hulpeloos - weten te overleven door groepen te vormen; zij wisten, evenals veel andere eetbare diersoorten, dat het veiliger was om met velen te zijn. En die wetenschap, die in onze genen schuilt, ligt ten grondslag aan de heerschappij van het gepeupel. Want uit de groep stappen, laat staan er tegen in opstand komen, betekende duizenden en duizenden jaren lang een wisse dood voor degene die het waagde. Teneinde op te kunnen staan tegen een menigte had je meer nodig dan doodgewone moed; daar had je iets voor nofig dat tegen het menselijk instict indruist.

Economische ontwikkeling die wordt gestimuleerd door het bedrijfsleven, zoals telefoonmaatschappijen, lijkt in veel opzichten effectiever dan hulpprojecten, maar of dat ook opgaat voor bierbrouwers die op agressiever wijze bieroorlogen uitvechten in gebieden waar de overheid te zwak is om haar burgers te beschermen , is hoogst betwistbaar.

Aangezien ik van gegoede huize kom, dien ik geen verradersvolk.

Ik word doodziek van die Nederlandse mentaliteit. Dat verschrikkelijk slap gezeik, van die lui, hier.