Zits Quotes

I totally carpe-d the snot out of this diem!

It's true. somewhere inside us we are all the ages we have ever been. We're the 3 year old who got bit by the dog. We're the 6 year old our mother lost track of at the mall. We're the 10 year old who get tickled till we wet our pants. We're the 13 year old shy kid with zits. We're the 16 year old no one asked to the prom, and so on. We walk around in the bodies of adults until someone presses the right button and summons up one of those kids.

So I was ugly. I was never fat, really, and I never wore headgear or had zits or anything. But I was ugly. I don't even know how ugly and pretty get decided - maybe there's like a secret cabal of boys who meet in the locker room and decide who's ugly and who's hot, because as far as I can remember, there was no such thing as a hot fourth-grader. - Lindsey Lee Wells

I rubbed at my temple, where the zit was gone. It still hurt a little , though, deep under the skin. I hate those zits that burrow underground. You think they've vanished, but no, they just barricade themselves right next to the bone and hurt.

I would not trade any of these features for anybody else’s. I wouldn’t trade the small thin-lipped mouth that makes me resemble my nephew. I wouldn’t even trade the acne scar on my right cheek, because that recurring zit spent more time with me in college than any boy ever did.

Thinking, not for the first time, that life should come with a trapdoor. Just a little exit hatch you could disappear through when you´d utterly and completely mortified yourself. Or when you had spontaneous zit eruptions. “Good book?” he asked, taking it from her and reading the subtitle, “A Guide for Good Girls Who (Sometimes) Want to Be Bad,” out loud. But life did not come with a trapdoor.

Skin boils! Boils cause serious pain and physical suffering, and you also have to consider the ugliness factor. Even the most powerful zit cream on earth would be no match for the Lord Almighty’s epidermal masterpieces. So this one wins for my pick of the nastiest of the first nine plagues -- a dubious honor indeed.

I glanced at my reflection and forced a smile. It was broken. And I also had the hugest zit ever on my temple. Awesome.

Latin is already a dead language, man... don't make it any deader.

She complains all the time about her hair turning gray and her butt sagging and her skin wrinkling, but I'm supposed to be grateful for a face full of zits, hair in embarrassing places, and feet that grow an inch a night. Utter crap.

Nothing about us is right. We’re the wrongest kids you’ve ever seen. Our faces are wrong with zits, we have the wrong hair, the wrong clothes, and I think we might be ugly. Our families are wrong because none of us are rich, our bodies are wrong because we suck at sports, and there’s something really wrong with all of our personalities, because nobody likes us, not even the teachers. Teachers make fun of us too, and think we don’t notice.

I don't mean to change the subject or anything, but have you tried concealer on that zit?" Cynthia Lotte - Hot Six

If he’s going to start coming around more, I need to find some flaws to focus on. I study him for a moment but come up empty. He’s flawless. Not even a single zit. New strategy. I will not look at him.

Godveromme.' Verliefdheid zit hem soms in een woord. Ik hou van vrouwen die godverdomme zeggen.

We’re going to get a couple pretty, fluffy inches in the morning for a gorgeous December evening wedding. Go get ready for rehearsal.” “I’m afraid of rehearsal. My voice is going to squeak. I think I’m getting a zit right in the middle of my chin. I’m going to trip coming down the aisle. It’s okay if Carter trips. People expect it. But –” … “Carter isn’t nervous. “Mac narrowed her eyes in a scowl. “I could hate him for that.” “Mackensie.” Parker turned from the computer. “I was in the kitchen this morning when Mrs. G made him sit down and eat some breakfast. He put maple syrup in his coffee.” “He did?” She threw up her arms in a cheer. “He is nervous. I feel better.

Ninth grade is a minor inconvenience to him. A zit-cream commercial before the Feature Film of Life.

Miranda: You say you were my guardian angel. Does that mean you watched me all the time? Like when I got my period or doctored a zit or took a shower or- Zachary: I'm an angel, not a Peeping Tom.

My skin cleared up! I don't have a single zit." -Tommy Ding, ding, ding," Jody onomatopeed, signaling that Tommy had hit on the correct answer.

Ik zit, m'n benen bunglend, op de waterkant En in een bootje hoor ik ginds een tango spelen; Verdomd! Ik wist niet, dat er in dit land Nog zoveel aards geluk viel weg te stelen.

Teruggaan naar Christ Temple is hetzelfde als teruggaan naar je basisschool als je al op de middelbare school zit. Als je klein bent lijkt het heel groot, maar als je teruggaat besef je hoe klein het eigenlijk is.

People change, you know. They grow, they shrink, they bald, they get zits, they wrinkle. But each person is attractive in their own way, and they’re attractive to someone else. No matter how much you change out here”—she motions to, well, all of me—“I’ll always find you attractive because of the person you are in here.

I remembered that, trying to survive the battle zone, dodging artillery fire between the kid you were and the man you were supposed to be. The world screamed at you to grow up, your zits and your twitchy dick agreed it was about time, but you were still afraid of the dark, you still slept with that old teddy bear, you still wanted your mommy.

Binnen zit je veilig maar buiten is het feest.

So, with my zit throbbing like a nightclub, I went to the interview.

When I saw you on the stairs before, I’d forgotten how beautiful you are,’ he whispered against her skin. ‘Spotty, not beautiful,’ she corrected gently, running her finger along his crooked nose. ‘Now you, you’re beautiful.’ ‘I even missed your inferiority complex.’ Max smiled and shifted against her. ‘Not being inferior. It’s a point of fact. I’m covered in zits,’ Neve said and she didn’t know why she felt the need to share that with Max but then she was glad that she had because he was kissing each one of the angry red bumps along her forehead and chin and cheeks, even though a few of them were starting to suppurate. ‘Don’t do that, it’s completely unhygienic. Kiss my mouth instead.

She started coming to the meetings. We talked, mostly about you, and it sorta..." "Just happened," Tori finished, staring at the floor. "Unh-uh." Cara shook her head, trying to clear it like an Etch a Sketch. "A zit just happens. My best friend going after my ex doesn't just happen.

Normally if I met a guy who was unemployed and illiterate who hadn't bathed in a couple of weeks, I'd be standing in a puddle with excitement, but I'm sort of in a bad mood tonight, so take this bag and give me the fu**ing paper before I pop your head like a zit. He said, you're a lesbian, aren't you?

The greatest loves are those kept in secret.

Derek got in my face, close enough for me to smell his bad breath and get a zoom on his zits. One on his chin was ripe. The dude seriously needed to harvest.

Als iemand iets moois ziet, denkt hij dat het af is. Dat stelt hem tevreden. Hij kijkt niet verder. Hij gaat er niet mee aan de slag. Hij durft er niet aan te slijpen, zodat wij nooit zullen weten wat er allemaal nog onder de oppervlakte zit. Die hele onzichtbare rijkdom zal nooit worden aangeboord.

We are as gods on our little rock in the vast bleak cosmos and it’s way past time we started getting good at that instead of just posing on Olympus and photoshopping our zits out. The future is more than an Instagram filter.

When I was in sixth grade, my mom bought me all these books about puberty and adolescence, so I would appreciate what a ‘beautiful’ and ‘natural’ and ‘miraculous’ transformation I was going through. Crap. That’s what it is. She complains all the time about her hair turning gray and her butt sagging and her skin winkling, but I’m supposed to be grateful for a face full of zits, hair in embarrassing places, and feet that grow an inch a night. Utter crap.

Hope was a pathological part of puberty, like acne and surging hormones. You might sound cynical to the world, but that was just a defense mechanism, cover up coating a zit, because it was too embarrassing to admit that in spite of the bum deals you kept getting you hadn't completely given up.

Life might throw crap at you, but there's always a silver lining.

Onthouden is moeilijk, vindt het meisje. Er zit altijd zoveel in haar hoofd: liedjes, verhalen, dingen die ze moet leren, dingen die ze wil vergeten maar die toch steeds terugkomen.

De zin van het bestaan zit in de zorg voor andermans geluk. En die zin is tegelijk het fundament waar we zelf op staan. We zijn op deze aardbol gesmeten, door een reeks van toevalligheden. Het enige wat we kunnen doen is er iets zinvols van maken.

Ik constateer dat iedere minuut van je leven zit de staat om het hoekje, je stapt nog maar in je auto, je moet je veiligheidsgordel aan doen, decreet van de staat, je mag maar 120 per uur rijden, decreet van de staat, maar je mag wel 33% BTW betalen, aan de benzinepomp mag je wel 80% aan de staat afdragen, op ieder sigaret heb je weer staat, ik rook 7 pakjes per dag dus ik onderhoud de staat.

Exactly. We don't belong here. They're not staring out of disdain, Jordan; they're staring out of jealousy. We don't have to be a part of the horrible modelling industry. You don't have to watch what you eat and I don't have to worry about how many zits are on my face. We can be whoever the fuck we want, a type of liberty that a majority of people crave.

Ik denk dat de tijd volkomen stilstaat en dat ik me erin beweeg, soms langzaam en soms met razende snelheid. Ik zit aan de tafel en de tijd staat stil. Ik kan hem niet zien, niet ruiken en niet horen maar hij omringt me aan alle kanten. Zijn stilte en zijn onbeweeglijkheid zijn verschrikkelijk. Ik spring op, ren het huis uit en probeer hem te ontvluchten. Ik ga iets doen, de dingen eisen mijn aandacht op en ik vergeet de tijd. En dan, heel plotseling, is hij weer om me heen. Misschien sta ik voor het huis naar de kraaien te kijken en daar is hij weer, immaterieel en stil, en hij houdt ons vast, de wei, de kraaien en mij. Ik zal aan hem moeten wennen, aan zijn onverschilligheid en zijn alomtegenwoordigheid.

The value of an artwork is rooted in assumptions about the human performance underlying its creation

To enter a room is to move from one environment to another and that, for the teenager, can be traumatic. There be dragons, daily horrors from acne to zit.

Moet ik dan soms in duizend boeken lezen dat er op aarde veel wordt afgetobd en maar een enkeling gelukkig zit te wezen?

I’m very insecure, actually, but I have found that if you roll up screaming like a madwoman, hair on fire, guns blazing, no one is going to mention the zit on your forehead.” Which

Licht holt uit. Een mens zit ook zo vol gaten. Een mens zou geslotener moeten zijn. Op den duur kan men niets meer binnenhouden.

God leeft in mijn hoofd. Zijn velden zijn er onmetelijk, zijn tuinen staan er vol schoone bloemen, die niet sterven, en statige vrouwen wandelen er naakt, vele duizenden. En de zon gaat er op en onder en schijnt laag en hoog en weer laag en 't eindeloze gebied is eindeloos 't zelfde en geen oogenblik gelijk. En breede rivieren stroomen er door met vele bochten en de zon schijnt er in en ze voeren 't licht naar de zee. En aan de rivieren mijner gedachten zit ik stilletjes en genoeglijk en rook een steenen pijpje en voel de zon op mijn lijf schijnen en zie 't water stroomen, voortdurend stroomen naar 't onbekende. En 't onbekende deert mij niet. En ik knik maar eens tegen de schoone vrouwen, die de bloemen plukken in mijn tuinen en hoor den wind ruischen door de hooge dennen, door de wouden der zekerheid, dat dit alles bestaat, omdat ik 't zoo verkies te denken. En ik ben dankbaar dat mij dit gegeven is. En in ootmoed pijp ik nog eens aan en voel mij God, de oneindigheid zelf. Doelloos zit ik, Gods doel is de doelloosheid. Maar voor geen mensch is het weggelegd dit bij voortduring te beseffen.

Have you ever had such a horrible day that you wondered why your mother didn’t just eat you at birth like a gerbil does and spare you the hassle? We’ve all had days like that. I’ve had a lot of them—way more than my fair share if I want to be whiny about it (which I don’t because I try really hard not to be a whiner), but none can compare to the day I accidentally opened a demon portal with my zit cream.

Zits,” I said. “Z-I-T-S. Actually, I don’t think you even need electric bolts. You could just breathe on us.” I looked him in the eyes and smiled. “Seriously, dude, when was the last time you brushed your teeth?” “Shut up!” “No, really. Did you eat a diaper?” “Shut up!” he shouted. He squinted. “Do you know how much I enjoyed guarding your mother? I shocked her at least a dozen times just to watch her squeal.” “Yeah, well you could have just sat next to her and let her smell you. That would have been much worse. I’ve had hamsters with better hygiene.” “Enough! Don’t think I won’t electrocute you, Vey!” Taylor looked at me as if I’d lost my mind. “It’s his Tourette’s, he can’t help it.” “I’m scared, Zits,” I said. “You know Hatch would have your head if you did. But here’s my promise: after I’m in charge, my first command is to make you my shoeshine boy. You’ll be following me around with a towel.” “You’ll never be in charge.” “No, that’s what Hatch said. You heard him. He wants my power. I’m not kidding, Zits. When Hatch was trying to get me to join you guys, he promised me that you would be my servant.” Zeus looked at me with a worried expression. After a moment he shouted, “Shut up! And stop calling me Zits!” “I don’t think I will. In fact, it’s going to be the first rule I make. I’m going to have everyone else call you that.” “I don’t care what Hatch says. I’m gonna fry you, Vey.” “Oooh, now I’m really shaking. You don’t have enough juice in you to light a flashlight.” “Michael!” Taylor shouted. “Stop it. He’s got a temper. I’ve seen it.” “You should listen to the cheerleader, Vey.” He stepped toward me. “You think you’re so cool. But you can’t shoot electricity like me, can you? You’re just a flesh-covered battery.” “And you’re a flesh-covered outhouse. You should tie a couple hundred of those car air fresheners around your neck.” “Last warning!” Zeus shouted. “I’m not kidding, Zits. There are porta-potties with better aromas. Would a little deodorant kill you? What was the last year you took a bath?

I, the most important passenger, the youth who had once been the glorious god Apollo, was forced to sit in the back of the dragon. Oh, the indignities I had suffered since Zeus stripped me of my divine powers! It wasn’t enough that I was now a sixteen-year-old mortal with the ghastly alias Lester Papadopoulos. It wasn’t enough that I had to toil upon the earth doing (ugh) heroic quests until I could find a way back into my father’s good graces, or that I had a case of acne which simply would not respond to over-the-counter zit medicine. Despite my New York State junior driver’s license, Leo Valdez didn’t trust me to operate his aerial bronze steed!

You wear a crown of glory and honor. The transcendent King of creation placed it upon your head. When you look into the mirror and see scars and zits and fat and abuse and loneliness and pain, Yahweh sees glory and honor.

Ik lag op mijn arm tot er geen gevoel meer in zat en toen tilde ik hem op (met mijn nietgevoelloze arm) en legde hem op mijn borsten. Ik wilde weten hoe het voelde om een vreemde hand op je borsten te hebben. Het was wel aangenaam, maar wat weet ik er nou van? Ik zit vol rare verlangens om helder te kunnen denken. Moet ik mijn beha aan naar het feest?

This whole situation is like a great big zit that needs popping,” she continued. “The damage is already done—your face looks like shit and no concealer’s gonna cover it. You might as well squeeze hard and get your money shot. You’ll both feel better afterward.

Remember that high school boy in Omaha who got 30 million for his cross-media-e-commerce-integration-thingamajig? It was plastered all over the news and on CNN. We could have come up with that, we all agreed, but we were too busy living our lives for such things. So now he’s richer than Midas, and we’re reading about his fortune in the Huffington Post and thinking he should spend some of it on zit cream.

dat deze God misschien haatdragend en verfoeilijk is, onbegrijpelijk en vol tegenstrijdigheden, maar dat hij juist daar waar zijn gezicht het afschuwelijkst is, het duidelijkst zijn macht openbaart. Zijn grootsheid zit in zijn inconsequentie. Zijn onmenselijkheid is zijn bewijs.

Months later, I learned that what happened that first day at restorative yoga hadn’t been entirely spiritual—I hadn’t just found the exact spot on the astral plane to tap into my sacred core. Instead, my instructor’s techniques happened to be the perfect mechanism to turn down my DMN. The default mode network is so-called because if you put people in an MRI machine for an hour and let their minds wander, the DMN is the system of connections in our brain that will light up. It’s arguably the default state of human consciousness, of boredom and daydreaming. In essence, our ego. So if you’re stuck in a machine for an hour, where does your mind go? If you’re like most people, you’ll ruminate on the past or plan your future. You might think about your relationships, upcoming errands, your zits. And scientists have found that some people who suffer from depression, anxiety, or C-PTSD have overactive DMNs. Which makes sense. The DMN is the seat of responsibility and insecurity. It can be a punishing force when it over-ruminates and gets caught in a toxic loop of obsession and self-doubt. The DMN can be silenced significantly by antidepressants or hallucinogenic substances. But the most efficient cure for an overactive DMN is mindfulness. Here’s how it works: In order for the DMN to start whirring, it needs resources to fuel its internal focus. If you’re intently focused on something external—like, say, filling out a difficult math worksheet—the brain simply doesn’t have the resources to focus internally and externally at the same time. So if you’re triggered, you can short-circuit an overactive DMN by cutting off its power source—shifting all of your brain’s energy to external stimuli instead.

Ik zie de Bibliothecaresse dagelijks, maar de leegte in mij blijft. Ik lees de oude dromen in de Bibliotheek. Zij zit naast me. We eten samen. Ik breng haar naar huis. We praten over van alles. Mijn droefheid schijnt alleen maar erger te worden, zich te verdiepen, hoe onredelijk dat ook is. Het gevoel van verlies wordt steeds sterker, elke keer als we elkaar ontmoeten. Het is een put die nooit gedempt zal worden. Het is een donker, ondraaglijk somber gevoel.

Je zit er nog middenin. Je zult er altijd middenin blijven zitten. Nee, niet letterlijk. Maar in je hart. Niets houdt ooit op, niet als het zo diep is gaan zitten. Je zult altijd met een open wond blijven rondlopen. Dat is na verloop van tijd nog de enige keus. Met een open wond rondlopen of dood. Denk je ook niet?

she’d felt from David was crushed by it. Every day of her life she’d insulted other uglies and had been insulted in return. Fattie, Pig-Eyes, Boney, Zits, Freak—all the names uglies called one another, eagerly and without reserve. But equally, without exception, so that no one felt shut out by some irrelevant mischance of birth.

That's just the butt hair talking.

His face was an exploding zit-factory below a Brylcreem-loaded Bobby Rydell duck’s ass.

I slept a lot. Which I liked, because being unconscious meant not remembering.

Doelloos zit ik, Gods doel is de doelloosheid.

Mijn zus woont hier,' zei ik tegen hem. 'Lichtbruin haar, ongeveer zo groot? Zit binnen te praten met de First Lady, denk ik?

Het is zoals alles in het leven. Hoe fantastisch en wonderbaarlijk iets ook is, er zit altijd een donkere kant aan.

Kaya, nutteloos stuk loeder dat je bent! Waar zit je?... breng ons ook wijn!' 'Pak het zelf maar, ouwe zuiplap.' 'Dochters!

When left alone, the typical teenager begins to wonder: “What is my girlfriend doing now? Am I getting zits? Will I get to finish the math assignment on time? Are those dudes I had a fight with yesterday going to beat me up?” In other words, with nothing to do, the mind is unable to prevent negative thoughts from elbowing their way to center stage. And unless one learns to control consciousness, the same situation confronts adults. Worries about one’s love life, health, investments, family, and job are always hovering at the periphery of attention, waiting until there is nothing pressing that demands concentration. As soon as the mind is ready to relax, zap! the potential problems that were waiting in the wings take over.

Als het niets meer kan schelen wat anderen denken, verliezen we ons vermogen tot verbinding. Maar als we onszelf laten bepalen door wat anderen denken, verliezen we de moed om ons kwetsbaar op te stellen. De oplossing is om heel duidelijk voor ogen te krijgen wiens mening voor jou echt telt. Het moeten de mensen zijn die niet van je houden óndanks je onvolmaaktheden en kwetsbaarheden, maar óm je onvolmaaktheden en kwetsbaarheden. Als je op je gezicht ligt in de arena, zijn dat de mensen die je overeind zullen helpen en zullen bevestigen dat de val echt klote was, en je er vervolgens aan herinneren dat je dapper bent geweest en dat zij er ook de volgende keer zullen zijn om het zand van je af te kloppen. Neem ook mensen op die dapper genoeg zijn om te zeggen: ‘Daar ben ik het niet mee eens,’ of: ‘Ik denk dat je ernaast zit,’ en die je vragen zullen stellen als ze je dingen zien doen die indruisen tegen je waarden en normen.

Iedereen kan mythes over zichzelf kweken als ze genoeg mest krijgen, dus als het gras aan de andere kant van de schutting groener lijkt, komt dat vermoedelijk doordat het vol zit met shit.

Stel dat je in de politiek zit en je hebt van huis uit een idioot kapsel. [...] Cultiveer dat. Probeer zoveel mogelijk op de foto te staan. Draag onopvallende kleding, mijd het gezelschap van mooie vrouwen, focus op dat haar. Mensen zullen naar je gaan luisteren, ze zullen in je gaan geloven. Het zal hun verstand hypnotiseren, het zal lastige vragen doen oplossen in het niets.

For instance, the previous run-on sentence is a sentence fragment, and it happened in part because of the really nice time my body was having making this lavender Le Pen make the loop-de-looping we call language. I mean writing. The point: I’d no sooner allow that fragment to sit there like a ripe zit if I was typing on a computer. And consequently, some important aspect of my thinking, particularly the breathlessness, the accruing syntax, the not quite articulate pleasure that evades or could give a fuck about the computer’s green corrective lines (how they injure us!) would be chiseled, likely with a semicolon and a proper predicate, into something correct, and, maybe, dull. To be sure, it would have less of the actual magic writing is, which comes from our bodies, which we actually think with, quiet as it’s kept.

Ik zit op den berg en kijk in het dal der plichten. Dat is dor, er is geen water, het dal is zonder bloemen en boomen. Er loopen veel menschen door elkaar. De meesten zijn wanstaltig en verwelkt en kijken voortdurend naar den grond. Na eenigen tijd sterven zij allen, toch zie ik niet dat hun aantal mindert, het dal ziet er steeds eender uit. Verdienen zijn beter? Ik rek mij uit en kijk op langs mijn armen naar de blauwe lucht. Ik sta in het dal op een pleintje van zwarte sintels, bij een kleine stapel afbraakplanken en een onbruikbare waschketel. En ik kijk en zie mezelf zitten, daar boven, en ik jank als een hond in de nacht.

People change, you know. They grow, they shrink, they bald, they get zits, they wrinkle. But each person is attractive in their own way, and they’re attractive to someone else.” She stops, taking a deep breath and lets it seep out through her full lips that I can’t stop looking at. “No matter how much you change out here”—she motions to, well, all of me—“I’ll always find you attractive because of the person you are in here.

Wat als we inderdaad alle personen nog zijn die we ooit waren? De baby en de peuter, de kleuter en het schoolgaande kind. De puber en de jongvolwassene, wat als we dat óók allemaal nog zijn? Alles wat we toen deden, dachten, meemaakten? Dan betekent dat dat de tijd niet iets is wat buiten ons om gaat. Dat de tijd niet voorbijglijdt, niet door onze vingers glipt, maar dat wíj de tijd zijn. Hij zit in ons opgeslagen, we belichamen hem.

De tweeling is zestien,’ zei Esmée. ‘Die vinden dit heel naar. Toch denk ik niet dat ze hem missen. Hij was er toch bijna nooit. En als hij er was, dan had hij alleen maar kritiek. Hij wil natuurlijk dat ze vwo doen, maar dat zit er echt niet in. Dat kan hij niet accepteren. Als hij nu iets over hun schoolprestaties zegt, dan roepen ze: “Wat zeur je nou, pap! Jij gaat vreemd, terwijl wij alleen maar op de havo zitten. Ga lekker gauw terug naar je vriendin!

Het Batmangevoel' is een betere tekst dan de bovenstaande samengevatte onderdelen doen vermoeden. De tekst zit onder meer vol details en verwoordingen die de verhalen over de scharensliep, de schoenmaker, de buurman, Batman en de dichter onderling verbinden.

I sit in the center row of the SUV, fuming on the way back to the hotel. “Can I offer you a bit of advice, Prince Nicholas?” Tommy asks. I may have been mumbling out loud. “Shut up, Tommy,” Logan says from the driver’s seat... “It’s all right.” I meet Tommy’s light brown eyes in the rearview mirror, where he sits behind me. “Offer away.” He scratches his head. “I think the lass was embarrassed.” “Embarrassed?” “Aye. It’s like my younger sister, Janey. She’s a good-looking girl, but one day she had a zit on her forehead that was so big it made her look like a dickicorn. And she was walking—” James, in the front passenger seat, reads my mind. “What the fuck is a dickicorn?” “It’s an expression,” Tommy explains. James angles around to look at Tommy, his blue eyes crinkled. “An expression for what?” “For…someone with something big coming out o’ their forehead that looks like a cock.” “Wouldn’t it be a unicock, then?” James wonders. “For Christ’s sake,” Logan cuts in. “Would you forget about the fuckin’ unicorn or dickicock or whatever the hell it is—” “It doesn’t make any sense!” James argues. “—and let Tommy finish his story? We’re never gonna hear the end at this rate.” James throws up his hands, grumbling. “Fine. But it still doesn’t make any sense.” For the record, my semantic vote goes to unidick

Gisteravond was het me allemaal te veel. Ik word al weken gekweld door een overheersend 'spagettigevoel', een gemoedstoestand die stamt uit de tijd dat ik een jaar of dertien was en ik op televisie een vrouw nogal somber naar een bolvormige schaal spaghetti zat te kijken. Zuchtend staarde ze langdurig naar het blanke deeg en de rode tomatensaus. Toen bewoog ze voorzichtig naar de schaal, stak ze haar handen in de spaghetti, bracht ze de pasta naar haar gezicht en smeerde ze zichzelf langzaam helemaal onder. Ik vond dit toen al pure nonsens natuurlijk, maar toch had ik het gevoel dat ik de daad van de vrouw begreep. Vanaf die dag heb ik op gezette tijden mijn eigen spaghettigevoel, dat ik somber zit te zijn achter een bord voedsel, me pathetisch afvragend: ' Waarom smeer ik me niet met dit voedsel in?

Tell us your secret,' the girls whisper, one toilet to another. I am that girl. I am the space between my thighs, daylight shining through. I am the library aide who hides in Fantasy. I am the circus freak encased in beeswax. I am the bones they want, wired on a porcelain frame. When I get close, the step back. The cameras in their eyeholes record the zit on my chin, the rain in my eyes, the blue water under my skin. They pick up every sound on their collar microphones. They want to pull me inside of them but they're afraid. I am contagious.

Binnen in mij zit een huilend beest, meestal laat het me overdag met rust, maar ‘s nachts als ik in bed lig en probeer te slapen, ontwaakt het en begint als een getergde kat heen en weer te lopen; het krabt in mijn bost, omklemt mijn kaak, bonkt tegen mijn slapen… Het ochtendlicht, de kinderen, de schaamte en de dagelijkse beslommeringen temmen het en doen het een paar uur lang verstommen, maar daarna, als de nacht valt en ik weer alleen been is het steevast op tijd voor onze afspraak. Ik knijp mijn ogen stevig dicht. Ik doe ze open. Hier is het weer

Hoe machtig onze technologie en hoe complex onze ondernemingen ook mogen zijn, het opmerkelijkste kenmerk van onze moderne arbeid is uiteindelijk misschien wel iets wat in onszelf zit, een aspect van onze mentaliteit: de wijdverbreide overtuiging dat ons werk ons gelukkig moet maken.

Ik moet in een paardeharen zak over de korst van de aarde kruipen om de behoeftigen en de zwervers, de dwazen en de onaangepasten mijn voetzolen te laten zien. Ik moet as op mijn hoofd strooien en mijn lichaam verminken en wenen tot er geen druppel vocht meer in mijn romp zit. Ik moet boeten.

De rede is van ons bewustzijn maar de buitenkant. Daaronder zit het gevoel. Vanbinnen, waar niemand ons kan zien, durven wij er feilloos op te vertrouwen. Daar weten wij alles zonder woorden. Als wij nooit naar buiten hoefden te treden zouden we geen moment aan onze intuïtie twijfelen. Maar we gaan uit en willen de anderen ook ons innerlijk keurig presenteren. Dus kammen we onze gedachten uit en trekken ze recht. Herinner jij je dan niet dat je als kind instinctief aanvoelde hoe mensen in elkaar zaten, bij wie je het goede kon vinden en wie voor jou gevaarlijk was, wat je moest doen om gevoed te worden, te overleven en liefde te vinden? Ik geloof dat veel van de kennis waarnaar wij op zoek zijn, een antwoord op alle belangrijke vragen, al vanaf onze geboorte in ons aanwezig is en dat wij alleen maar zijn vergeten hoe we die moeten aanboren. Sterker, van het meeste zijn we vergeten dat het bestaat (…). Al die intuïtieve kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven, en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug. Inspiratie zal een kunstenaar het noemen, voor iemand die gelooft is het een openbaring. Maar voor ons, die rationeel proberen te denken? Misschien zouden wij het een inval noemen, een moment van verlichting waarin je ineens de oplossing ziet van een vraagstuk dat je nog niet eens had geformuleerd.

But our Edenic tent–God doesn’t just want to save us. He actually wants to be with us. He doesn’t just love us. God actually likes us. So God removes His royal robes and steps down from His throne to experience—for the first time—what it is like to be human. God is omniscient, which means that He is all-knowing. There’s nothing in the universe, no piece of information, no fact, no statistic that He doesn’t know. The hairs on your head, the zits on your face—He knows about every one. But until the incarnation, God hadn’t experienced human nature. Since zits aren’t a sin, perhaps Jesus had them too. God knows every hair on your head, but through the incarnation, God knows what it feels like to have hair ripped out. God knows about tiredness, but through the incarnation, He experiences exhaustion. God knows how many molecules it takes to shoot a hunger pain from your stomach to your brain. But through the incarnation, God knows what it feels like to starve to the point of death. Through the incarnation, God has enjoyed the same warm wave of sunlight that splashes across your face on the first day of spring. When you bathe in it, God smiles because He’s bathed in it too. He’s been refreshed by a night’s sleep after a long day of work. Warmed by a toasty bed on a cold winter night. Enjoyed a rich glass of wine while celebrating among friends. God authored creation. But through the incarnation, God experienced creation. And He encountered joy under the bridge. He also experienced pain. Relational, psychological, emotional, and physical agony. God has suffered the misery and brokenness of the same sin-saturated world that oppresses us every day. The pain of being rejected, beaten, abused, unloved, uncared for, mocked, shamed, spat upon, and disrespected as an image bearer of the Creator. Jesus knows all of this. He’s experienced all of this. And He willingly endured it to bring you back to Eden.

Diodorus wrote at great length of the worship of the Goddess Isis (the Greek translation for Au Set), who had incorporated the aspects of both Ua Zit and Hathor. Isis was also closely associated with the Goddess as Nut, who was mythologically recorded as Her mother; in paintings Isis wore the wings of Nekhebt. Diodorus explained that, according to Egyptian religion, Isis was revered as the inventor of agriculture, as a great healer and physician and as the one who first established the laws of justice in the land. He then recorded what we today may find a most startling description of the laws of Egypt, explaining that they were the result of the reverence paid to this mighty Goddess. He wrote, “It is for these reasons, in fact, that it was ordained that the queen should have greater power and honour than the king and that among private persons the wife should enjoy authority over the husband, husbands agreeing in the marriage contract that they will be obedient in all things to their wives.

What came to me then was the voice of my paternal grandmother. She had told me once that every time Bego or Irfan returned to Bosnia to visit, they seemed to her like different people. Unrecognizable. She had blamed this on America... I saw a young man sitting alone in a plastic chair, white-knuckle and wide-eyed and zit-faced, happy and perplexed, and I knew why my grandmother couldn't recognize her own son, why I was wielding a stranger's hand. I knew that someone new would get off this plastic chair and board a plane to Los Angeles and that all the while an 18-year-old Ismet would remain forever in the city under siege, in the midst of a war that would never end. (p.18)

Dit hier zijn mijn gedachten, en daarmee probeer ik geen kennis over de dingen maar over mijzelf te verschaffen. Misschien zal ik nog eens kennis over de dingen krijgen, of heb ik die vroeger gehad, toen ik bij toeval op passages stuitte waar ze werden opgehelderd. Maar dat herinner ik mij niet meer. Want ook al lees ik nogal wat, er zit geen bodem in dit vat.

Meestal luistert hij voor hij naar bed gaat nog even naar muziek, maar vandaag heeft hij daar geen zin in. Hij bladert in het in wasdoek ingebonden schrift, leest willekeurige notities uit het verleden. De dagen rijgen zich aaneen, de tijd vliedt, week na week, op zondagen is de datum in rood gemarkeerd. Hij is ijverig geweest, bijna dagelijks staat genoteerd dat hij een paar regels heeft geschreven. Helaas ook vaak, veel te vaak, dat het werk hem zwaar valt, dat hij geen zin heeft, dat hij maar moeilijk opschiet. Na het korte bericht over het werk elke morgen volgen de gebeurtenissen van de dag. Bezoekers, uitstapjes, maaltijden met Katja en de kinderen, wandelingen, theaterbezoek, lectuur en correspondentie. Zijn stemmingen, zijn lijden. Zijn lichaam reageert gespannen op de verplichtingen van het leven, met pijnen en verteringsproblemen. Het leven is nu eenmaal vaak moeilijk te verteren. Waarom schrijft hij dat allemaal op? Voor het nageslacht? Onwaarschijnlijk, de notities hebben geen enkele literaire waarde. Niemand heeft de schriften ooit gelezen, ook Katja en de kinderen niet. De dagboeken uit zijn jeugd heeft hij jaren geleden al verbrand, en ook wat zich sindsdien heeft opgehoopt zal hij op een dag in het vuur gooien. Niettemin zit hij avond aan avond aan zijn bureau om de vervliegende dag vast te houden. Rekenschap afleggen tegenover zichzelf, dat is het waarschijnljk, verplichte zelfobservatie. En een steun in moeilijke tijden, ook dat.

De echtgenote gaat voor hem staan en draait een rondje. Op hoge hakken kunnen haar benen de vergelijking met lang geleden doorstaan. Hun eerste kennismaking, de eerste dagen, de eerste weken. De tijd dat je een onbeschreven blad bent voor de ander, de vrijheid die dat met zich meebrengt, het geluk. Ergens in haar benen zit de vrijheid die Hofmeester is kwijtgeraakt, en weer heeft teruggevonden op Schiphol. Maar toen smaakte die vrijheid hem niet meer, beter gezegd, daar proefde hij de ware smaak van de vrijheid: gal. Ergens in haar benen zit de herinnering aan geluk. Mooi waren ze altijd al geweest, die benen, lang, slank en toch gespierd. Als ze indruk wilde maken deed ze een korte rok aan. Hij herinnert zich de blikken van de andere mannen, hij herinnert zich de eerste keer dat hij besefte dat hij kinderen had gekregen met een vrouw die eigenlijk te jong voor hem was, die niet bij zijn leeftijd noch zijn status paste. Haar stillevens stelde niet veel voor, maar als stilleven was ze zelf onovertroffen. De hel waren niet de anderen. Hij was het zelf. De hel zat diep in hem. Verankerd, verborgen en onzichtbaar, maar wel levend en warm. Gloeiend heet.

Ze zouden geen van allen kunnen begrijpen dat het tegelijkertijd totaal hopeloos en heel zinvol kan zijn. Het zit hem in de woorden, die moeten tot iemand worden gericht. Anders staan ze alleen maar in het woordenboek te wachten tot het ophoudt met regenen. Je mag ze best in bezit nemen, maar alleen als je ze in één adem weer doorgeeft. Je kunt ze niet gewoon vasthouden, dan worden ze nietszeggend.

Ik stak één straat eerder door naar 4th Avenue, omdat ik niet langs de kerk wilde lopen; er zat soms een stenen waterspuwer op die me de stuipen op het lijf joeg. Het was niet die waterspuwer zelf die ik eng vond, maar het was dat "soms" waar ik de zenuwen van kreeg. Waterspuwers zijn beeldhouwwerkjes, ze horen deel uit te maken van een gebouw. Als er een zit, hoort die daar altijd te zitten en niet af en toe.

Maar ik hoor best hoe je nu stilletjes tegenwerpt dat het huwelijk een zegen is zolang alles goed uitpakt, maar hoe zit het als je een kreng van een vrouw krijgt? Of een slet? Of als je kinderen god noch gebod erkennen? Er zullen gevallen bij je opkomen van mensen die kapotgingen aan hun huwelijk. Sleep er zoveel bij als je wilt, maar het gaat toch altijd om zwakheden van mensen, niet van het huwelijk. Heus, alleen slechte echtgenoten krijgen een slechte vrouw. Bovendien heb je de keuze van een goede zelf in de hand. En als ze dan slecht wordt? Een goede vrouw kan door een slechte echtgenoot slecht gemaakt worden, maar een slechte wordt door een goede echtgenoot altijd beter gemaakt. Het is niet terecht dat de vrouw de schuld krijgt: ik verzeker je, iedereen met een vrouw die niet deugt heeft dat altijd aan zichzelf te wijten.

MATTHEW 4  s Then Jesus was led up by the Spirit into the wilderness  t to be tempted by the devil. 2And after fasting  u forty days and forty nights, he  v was hungry. 3And  w the tempter came and said to him, “If you are  x the Son of God, command  y these stones to become loaves of bread.” 4But he answered,  z “It is written,      a “‘Man shall not live by bread alone,         but by every word that comes from the mouth of God.

...en ik koesterde en knuffelde het geheim tot ik van pure gelukzaligheid in een soort wakende slaap wegdommelde waarin ik allemaal beelden zag: "..." Die beelden hadden nergens iets mee te maken, behalve dan dat ze zo prachtig waren in al hun eenvoud en helderheid, zonder dat ze iets betekenden en zonder dat ze het een of andere verhaal te vertellen hadden, ze bestonden gewoon alsof ze altijd al hadden bestaan; de wereld zit al veel te vol met dingen die een begin en een eind hebben.

God erbarme zich over de cynici. Ik ben nu cynicus. Misschien was 't beter als ik maar heelemaal gek geworden was of overreden door de tram wat dikwijls bijna gebeurd is. Vroeger was ik dichter. En als cynicus zeg ik: 't was geen lolletje, voor mij niet en voor niemand. 'k, Weet nog heel goed hoe 't begon. 't Was in de eerste week van October, tegen half zes. 't Is daarna nog vele malen October geworden en ontelbare vele malen half zes geweest. 'k Was toen vijftien jaar'en zat op een bank in Artis met een korte broek aan. Dat moet mij als cynicus nu juist gebeuren, dat ik 't over Artis moet hebben. Maar zoo was 't toch. Ik zit op een bank in Artis. Er was niemand meer, 't was er zoo stil en de bladeren van de boomen ritselden. In de verte kraakte 't grint, ergens werd een emmer neergezet op een houten vloer, ik hoorde 't, maar zag 't niet. Langs den stam van een hoogen boom keek ik naar boven en zag dat de avond niet viel, want 't was boven lichter dan beneden. De bladeren trilden en draaiden heel even en een geel blad liet los en viel op 't grasveld. Toen voelde ik dat alles goed was en dat er nog iets komen zou, later. 'k Voelde tegelijk een groote tevredenheid en een groot verlangen. En de zekerheid dat deze dag nooit terug zou komen. Toen kraakte 't grint harder en een man zei: "Jongeheer, u moet eruit, we gaan sluiten." God erbarme zich over de cynici. 'k Wilde dat ik nog eens bijna kon grienen zonder te weten waarom en hopen op iets, dat nooit komt.

Anna? Anna,are you there? I've been waiting in the lobby for fifteen minutes." A scrambling noise,and St. Clair curses from the floorboards. "And I see your light's off.Brilliant. Could've mentioned you'd decided to go on without me." I explode out of bed. I overslept! I can't believe I overslept! How could this happen? St. Clair's boots clomp away,and his suitcase drags heavily behind him. I throw open my door. Even though they're dimmed this time of night,the crystal sconces in the hall make me blink and shade my eyes. St. Clair twists into focus.He's stunned. "Anna?" "Help," I gasp. "Help me." He drops his suitcase and runs to me. "Are you all right? What happened?" I pull him in and flick on my light. The room is illuminated in its disheveled entirety. My luggage with its zippers open and clothes piled on top like acrobats. Toiletries scattered around my sink. Bedsheets twined into ropes. And me. Belatedly, I remember that not only is my hair crazy and my face smeared with zit cream,but I'm also wearing matching flannel Batman pajamas. "No way." He's gleeful. "You slept in? I woke you up?" I fall to the floor and frantically squish clothes into my suitcase. "You haven't packed yet?" "I was gonna finish this morning! WOULD YOU FREAKING HELP ALREADY?" I tug on a zipper.It catches a yellow Bat symbol, and I scream in frustration. We're going to miss our flight. We're going to iss it,and it's my fault. And who knows when the next plane will leave, and we'll be stuck here all day, and I'll never make it in time for Bridge and Toph's show. And St. Clair's mom will cry when she has to go to the hospital without him for her first round of internal radiation, because he'll be stuck iin an airport on the other side of the world,and its ALL. MY FAULT. "Okay,okay." He takes the zipper and wiggles it from my pajama bottoms. I make a strange sound between a moan and a squeal. The suitcase finally lets go, and St. Clair rests his arms on my shoulders to steady them. "Get dressed. Wipe your face off.I'll takecare of the rest." Yes,one thing at a time.I can do this. I can do this. ARRRGH! He packs my clothes. Don't think about him touching your underwear. Do NOT think about him touching your underwear. I grab my travel outfit-thankfully laid out the night before-and freeze. "Um." St. Clair looks up and sees me holding my jeans. He sputters. "I'll, I'll step out-" "Turn around.Just turn around, there's not time!" He quickly turns,and his shoulders hunch low over my suitcase to prove by posture how hard he is Not Looking.

De moderne mens: volledig in zichzelf gekeerd eet hij zijn patatje, tegen anderen opbotsend, een trek van wezenloze domheid en kwaadaardigheid op z'n gezicht dat ontsierd wordt door een modieus snorretje. Na z'n patatje te hebben opgevreten werpt de moderne, zelfbewuste, geseculariseerde mens het plastic bakje over z'n schouder op straat. Als hij langs onze winkel komt denkt hij: 'Uhh?! Boekies.'  Dan smeert hij de mayonaise die nog aan z'n handen zit aan de buiten uitgestalde boeken, loopt de hal in en doet de deur half open om de verkoper toe te snauwen: 'Ken ik hier ook boekies inleveren!' En als de verkoper op z'n bekende vriendelijke manier uitlegt wat voor boeken hij wel zou willen kopen, kijkt de moderne mens hem niet-begrijpend en met openhangende, walmende muil aan: 'Literatuur! Wa bedoelu?' 'O, leesboekies. Nou daar heb ik nog wel wat van staan.' En enige seconden later verlaat de moderne mens de winkel om zijn zinloze, verontreinigende tocht door de straten, de stad en het leven voort te zetten.

Hier, met het zicht op de pastoor die het vlees goedkeurt en betaalt, overvalt mij een somberheid die al een tijdje is weggebleven, waarvan ik dacht, hoopte, dat ze misschien voorgoed weg was. Ik weet intussen dat er niets bestand is tegen dit gevoel, al zit ik tijdig op een stoel in de juiste klas in een outfit waarin iedereen gewend is me te zien, al sta ik te kijken naar vlees, al sta ik niet te kijken naar vlees. Er ontbreekt me dan iets, alles, alsof ik ooit vollediger ben geweest en iets in me zich nog herinnert hoe dat voelde.

Maar de dagen verstreken, en het werden weken en maanden, - verveling? Ik geef toe dat er niet altijd een boek bij de hand is om een aantal uren inhoud te verschaffen; je hebt ook al zonder dat er iets lukte op de piano proberen te fantaseren, je zit bij het raam een sigaret te roken en onwillekeurig bekruipt je een gevoel van afkeer van de hele wereld en van jezelf; de angstigheid overvalt je weer, de maar al te goed bekende angstigheid, en je springt op en gaat naar buiten waar je met het opgeruimde schouderophalen van de fortuinlijke naar de mensen die werken kijkt die geestelijk en materieel te weinig begiftigd zijn om niets te doen en te genieten.

Weet je wat misschien het vreselijkste is van alle gezegden? "De tijd heelt alle wonden". Maar het is waar. Er blijft altijd een litteken, dat misschien pijn doet als het weer omslaat; maar de wond is op een dag geheeld. Als jongen van een jaar of acht ben ik eens gestruikeld met zon gebogen, puntig nagelschaartje in mijn handen, dat drong diep in mijn knie en ik weet nog precies hoe ik gilde van de pijn. Net als iedereen heb ik dus een litteken op mijn knie, maar ik zou je nu niet kunnen zeggen, op welke. Jij hebt beslist ook littekens, waarvan je je de wonden niet meer kunt herinneren. Daar zit toch iets afschuwelijks in. Dat betekent toch, dat die wonden er achteraf evengoed niet geweest hadden kunnen zijn.

Maddie spun to her left - looked back to the cliff - but it was too late. He was already there, standing in front of her. The gun was trained on the center of her chest, and the look on Stefan's face was pure, unadulterated loathing. "You should have forgotten about the phone," he said. Maddie had seen evil up close; she'd witnessed terror and rage, and she knew better than most people the effect that pure hate can have on the human body. First, in Maddie's experience, it was terrible for your skin. (If there was one thing a zit loved, it was stress. Second, it could do awful things to your eyes. They got glossy, but not with tears, with wild and untamed fury. Finally, that much adrenaline might make you strong enough to lift a Toyota off a toddler or whatever, but it could also make your hands shake and your heart race. That's how Stefan looked. His eyes were too wide, his lips were too dry, and his grip was too hard on the gun. Maddie didn't scream. Or plead. Or cry. She just rolled her eyes and said, "But I'm a teenage girl. We're addicted to our phones, or haven't you heard?" She could feel the boulder at her back, as Stefan stepped closer, she knew there was nowhere to go. So she tensed. "You think you are so smart." Stefan's accent was thicker. The words were cold. "Well, not to brag, but I am number one in my class. Does it matter if you're the only one in your class?" she asked. "I don't know about -" "Shut up!" he yelled, limping closer.

they felt like they were informed. It was a fine line--too much information led to more interrogation and too little information leads to major snooping. Thrace believed that I had developed the rare ability to express something while revealing nothing. However, I couldn’t shake the feeling that a sorcerer with laughing hazel eyes might have the ability to see beyond all my fine lines. I smiled at that whimsical thought as I finished my pot roast and parental interrogation.   Chapter 2: Mortal Combat   I woke up groggy because I set my alarm for a half hour earlier than usual to get ready to work out. I don’t know why I did that. Ok. I might know why I did that, but 6:00am was too early for rational thought. I kept my outfit simple with black yoga pants and a retro Offspring tee. It was much more difficult to get my thick auburn hair to calm down after a night of restless sleep. Luckily, I didn’t get any zits overnight which would have been just my luck. After some leave-in conditioner and some shine spray, I hoped my hair no longer looked like a bird’s nest. I headed downstairs just in time to see my dad coming from the kitchen with his coffee, my Mt. Dew, and Zone bar. Hello, my name is Calliope, and I am an addict. My drug is caffeine. I like my caffeine cold usually in the fountain pop variety—Mt. Dew in the morning and Diet Dr. Pepper in the afternoon. I like the ice and carbonation, but in the morning on the way to work out, I’ll take what I can get. I thanked my dad for my version of breakfast as we walked to the car. He only grunted his reply. We slid into the white Taurus and headed to the YMCA. I actually started to get nervous, as we got closer. We were at the Y before I was mentally prepared. I sighed and lumbered out of the car. As we walked in and headed toward opposite locker rooms, dad announced, “Meet you back here in an hour, Calli.