Zin Quotes

Saying 'I could have done more,' Zin, is what marks a man as a man and not a God.

Ik heb altijd gehuiverd voor de daad van het beginnen. Voor het eerste woord, de eerste aanraking. De onrust wanneer zich de eerste zin moet vormen, en na de eerste de tweede.

Hij wilde verdwalen met haar, bang zijn met haar, hij wilde elk werkwoord zijn zolang zij maar het onderwerp van de zin was.

De liefde van mijn leven leeft in het verleden. Dat is ondanks de alliteratie een vreselijke zin om te moeten schrijven.

We moesten geduld hebben, hield ik mezelf voor. We moesten geduld hebben en doorstaan wat op ons afkwam. Het had geen zin om weg te lopen voor de pijn, we konden nergens heen. En als het ons te veel werd, moesten we onzichtbaar zijn.

We have solved your situation for you," Tennal announced grandly. "You haven't!" Zin said. "You absolutely haven't!" "We have fucked up the situation," Tennal amended, just as grandly, "in a new and interesting way.

Verhalen geven zin aan het leven.

De zin van het bestaan zit in de zorg voor andermans geluk. En die zin is tegelijk het fundament waar we zelf op staan. We zijn op deze aardbol gesmeten, door een reeks van toevalligheden. Het enige wat we kunnen doen is er iets zinvols van maken.

… En ook’, ging hij verder: ‘ik had er behoefte aan om nog eens alleen te zijn met mezelf. Buiten dit tehuis ligt een wereld waarin je niets anders moet doen dan praten. Praten, praten, praten en nog eens praten. En luisteren of op z’n minst toch doen alsof, naar mensen die praten, praten, praten. En die kriskras door elkaar heen praten, praten, praten. Je hebt familiale en andere verplichtingen, wat vaak weer neerkomt op praten en luisteren, en ik had er gewoon geen zin meer in, in die hele sociale pantomime. Ik wou eindelijk stilte voor mezelf en alleen zijn met mijn gedachten. Hier kan ik dat min of meer. Het is de enige plaats waar wordt geaccepteerd dat ik volledig in mezelf ben gekeerd. Het was mijn laatste kans.

Moslims die hun politieke overtuigingen baseren op hun geloof zijn 'fundamentalisten', een Amerikaanse presidentskandidaat die zo met zijn religie omgaat, heet in de meeste westerse media 'evangelistisch' of 'diep gelovig'. Wint deze Amerikaan de verkiezingen, dan zegt bijna niemand dat het christendom 'oprukt', maar als moslims die hun politieke inspiratie uit de Koran halen hun zin krijgen, schrijft menige westerse commentator dat 'de islam in opmars' is. Raakt een Arabische leider in conflict met een westerse regering, dan is hij 'anti-westers'. Westerse regeringen zijn nooit 'anti-arabisch'.

You have no reason to be scared. I would protect you with my soul." He cups my face. His hands are warm despite the cold. "You remind me of how precious life is.

Ik schrijf dit terwijl ik in de gootsteen zit

Om te beginnen moet één ding duidelijk zijn: met ons tweeën kan het niets worden. Nooit.' 'Maar...' zei Pinchas. 'Jamais.' Mimi voelde zich net een figuur uit een roman. (...) Hij leek gewoon niet te begrijpen wat ze wilde zeggen. Gelukkig schoot haar een zin uit een boek te binnen, die haar heel goed was bevallen en precies bij deze situatie paste. 'Onze harten zingen niet dezelfde melodie.' zei ze.

Yeah. I've met so many people, and they don't really know me. I can't tell them who I am, or what I've lived. Even if I could, I probably wouldn't want to. It's not often I've met a person I really want to know better. But I knew I wanted to know you the moment I set eyes on you.

sneeuw komt er altijd bovenop" Dit is mijn favoriete citaat . Het is de laatste zin van het boek, dit zinnetje wordt vaak vermeld doorheen het boek als het hoofdpersonage genaamd C. Snow het moeilijk heeft,( snow betekent sneeuw in het nederlands). het is dus een zeer krachtige zin om het boek mee af te sluiten.

Ieder obsessief en verslaafd gedrag is een vorm van mateloos consumptiegedrag. Consumeren is iets van buiten naar binnen halen, iets tot je nemen en verbruiken. Datgene wat je verbruikt noem ik voedsel. Het kunnen alcohol, drugs, geld, sigaretten, vrouwen of mannen zijn, die geconsumeerd worden, maar bij mij heet het allemaal voedsel. Anders valt het niet te begrijpen. Het gaat mij vooral om deze beweging van buiten naar binnen. Die is tegengesteld aan de emotie, aan de uitdrukking, aan het vertellen, aan het van binnen naar buiten brengen. En dat is verslaving ook. Ze is gericht op de vernietiging van een emotie, van kennis en van een ware zin.

Tegenwoordig begrijp ik dat het onmogelijk is om iemand niet te ontmoeten. Door er te zijn en te ademen ontmoet je de hele wereld. De onzichtbare draad heeft je vanaf het moment van je geboorte met de anderen verbonden. Om die draad door te knippen is meer nodig dan een dood, en het heeft geen zin het daar niet mee eens te zijn.

En zo is het. Uiteindelijk komt de waarheid altijd aan heklicht, hoe goed je haar ook verstopt. Hoe dik het ijzer van je brandkast ook is, hoe ingewikkeld je de code ook maakt, het heeft geen zin. Echte, grote geheimen willen gevonden worden. Omdat ze eenzaam zijn. En omdat ze groeien. Hoe langer je een geheim verstopt, hoe eenzamer en groter het wordt.

Het is allemaal waar wat de filosofie zegt: het leven moet achterwaarts worden begrepen. Maar dan vergeet men de tweede zin: dat het voorwaarts moet worden geleefd.

Kennelijk houdt een mens alles vol zolang het leven zin heeft.

Ik ben zo gek op sigaretten dat ik soms zin krijg om niet-rokers op hun bakkes te slaan.

Ik zekere zin gingen de zaken zo goed dat ze alleen maar erg slecht zouden kunnen gaan want wat helemaal rijp is kan gaan rotten.

Een doel, hoe nietig ook, verschafte het leven zin en betekenis.

Het heeft weinig zin te blijven studeren op een plattegrond die je zelf hebt getekend.

nāve ir ļoti ilga saka viens tāds kas zin taču aiz loga smilga vēl savu dzīvību svin sīka un nevajadzīga tiklabad tev kā man pati sev uzvilkta stīga paskaties skan un skan

A fool takes no pleasure in understanding, but only  zin expressing his opinion.

En wat heeft het voor zin van het Achterhuis een melancholiek Achterhuis te maken?

Op een uniek moment in de geschiedenis en op een unieke plek op aarde lees jij deze zin. Misschien dat je deze woorden later nog eens zult zien en de kans is aanwezig dat dit op dezelfde plek zal gebeuren als waar je je nu bevindt (in je bed, je leeskamer, je vaste treincoupé, je lekkere stoel), maar het is een natuurkundige onmogelijkheid dat je mijn voorgaande zin op hetzelfde moment zult herlezen. Wat er thans gebeurt tussen ons, tussen deze zin en jouw aandacht, dit, hier, nu, is uniek, eenmalig en onherhaalbaar. Dit is iets tussen ons, vriend, en het was voorbij eer we er erg in hadden.

Ik was van mening dat oorlog nimmer iets goeds kon zijn in positieve of absolute zin, hij toch in negatieve zin tot iets goeds kon dienen door de verspreiding en de groei van een kwade macht te voorkomen.

Weet je wat het is - de natuur is heel precies, het doet precies zoveel pijn als het waard is, dus beleef je in zekere zin, denk ik, genoegen aan de pijn. Als het er niet toe deed, zou het er niet toe doen.

Pilsēta mana, tev ielas kā burti grāmatu lapās vienmēr zin stāstus jaunus, bet glāstus nepazīst lukturu parādes, un dienas kā cirkus izrādes raibas un kliedzoši skaļas apsveic šo dzīvi, kur bankrotē sirdis kā bankas…

Het begrip 'objectieve tegenstander', waarvan de identiteit wijzigt in overeenstemming met de heersende omstandigheden - in die zin dat, zodara één categorie geliquideerd is, de oorlog kan worden verklaard aan een ander.

Hij dacht dat hij kon pakken waar hij zin in had. En wat hij niet kon krijgen, probeerde hij kapot te maken.' Kor kneep zijn ogen tot spleetjes. 'En waarom zou die man mij iets kunnen schelen?' Safire keek hem aan. 'Omdat ik degene ben die een mes in zijn hart heeft gestoken.

Het leven is geen nulsomspel. Het is ons niets verschuldigd en alles gaat zoals het gaat. Soms terecht, zodat alles zin lijkt te hebben, en soms zo onterecht dat je aan alles gaat twijfelen. Ik trok het masker van het gezicht van het lot af en vond daarachter alleen het toeval.

Optimisme wil beslist niet zeggen dat wordt verkondigd hoe gelukkig de mens is of zou kunnen zijn, maar eenvoudig dat zijn lijden niet voor niets is. Als de wereld slechts was geschapen om in haar ondergang een laatste lichtflits te zijn voor een paar blinde ogen, zelfs dan zou die ondergang nog zin hebben gehad.

Ik voel de drang tegen de grenzen van de taal storm te lopen, en dat is geloof ik de drang van alle mensen die ooit geprobeerd hebben over ethiek en religie te schrijven en te spreken. Dat stormlopen tegen de wanden van onze kooi is geheel en al zinloos. Voor zover de ethiek ontstaat vanuit de wens iets over de uiteindelijke zin van het leven te zeggen, over het absoluut goede, het absoluut waardevolle, kan ze geen wetenschap zijn. Door wat ze zegt wordt onze kennis in geen enkele zin vermeerderd. Maar het is getuigenis van een drang in het menselijke bewustzijn die ik persoonlijk alleen maar kan waarderen en die ik voor geen enkele prijs belachelijk zou maken.

En zo is het. Uiteindelijk komt de waarheid altijd aan het licht, hoe goed je haar ook verstopt. Hoe dik het ijzer van je brandkast ook is, hoe ingewikkeld je de code ook maakt, het heeft geen zin. Echte, grote geheimen willen gevonden worden. Omdat ze eenzaam zijn. En omdat ze groeien. Hoe langer je een geheim verstopt, hoe eenzamer en groter het wordt.

That fire lives in every heart. Not only in the brightest. Not limited to the eminent.

To the rain over northern England, the coal under its top soil, and our ancestors who chanted to the winds.

Teraz w Bombaju leżąc w hotelowym łóżku głowę dałbym za to, ze polska architektura jest najpiękniejsza! Na pewno można ja nazwać zjawiskiem niepowtarzalnym.

Because life is a learning experience, fishing without counting the fish is happiness.

Kindness opens doors, Love offers wings, smiles draw rainbows.

Meestal luistert hij voor hij naar bed gaat nog even naar muziek, maar vandaag heeft hij daar geen zin in. Hij bladert in het in wasdoek ingebonden schrift, leest willekeurige notities uit het verleden. De dagen rijgen zich aaneen, de tijd vliedt, week na week, op zondagen is de datum in rood gemarkeerd. Hij is ijverig geweest, bijna dagelijks staat genoteerd dat hij een paar regels heeft geschreven. Helaas ook vaak, veel te vaak, dat het werk hem zwaar valt, dat hij geen zin heeft, dat hij maar moeilijk opschiet. Na het korte bericht over het werk elke morgen volgen de gebeurtenissen van de dag. Bezoekers, uitstapjes, maaltijden met Katja en de kinderen, wandelingen, theaterbezoek, lectuur en correspondentie. Zijn stemmingen, zijn lijden. Zijn lichaam reageert gespannen op de verplichtingen van het leven, met pijnen en verteringsproblemen. Het leven is nu eenmaal vaak moeilijk te verteren. Waarom schrijft hij dat allemaal op? Voor het nageslacht? Onwaarschijnlijk, de notities hebben geen enkele literaire waarde. Niemand heeft de schriften ooit gelezen, ook Katja en de kinderen niet. De dagboeken uit zijn jeugd heeft hij jaren geleden al verbrand, en ook wat zich sindsdien heeft opgehoopt zal hij op een dag in het vuur gooien. Niettemin zit hij avond aan avond aan zijn bureau om de vervliegende dag vast te houden. Rekenschap afleggen tegenover zichzelf, dat is het waarschijnljk, verplichte zelfobservatie. En een steun in moeilijke tijden, ook dat.

Maar ik wou even alleen zijn met mijn grootmoeder, voor het laatst. In een cafetaria vol lekkende mensen, en jengelende kinderen die andere bezoekers hadden meegebracht, ter compensatie, of om er de nadruk op te leggen dat het leven van de oude doorgegeven was, als stokjes in een eeuwige estafette waar niemand de zin van kent maar waar men zich aan vastklampt in de grote helaasheid der dingen.

Het was makkelijk genoeg om een programma te schrijven dat de doden zou ordenen, zei hij, maar eigenlijk wilde hij een programma schrijven dat de zin van het sterven kon verklaren. Dat was de verre toekomst. Ooit zouden de computers alle grote geesten bijeenbrengen. Over dertig, veertig, honderd jaar. Als we elkaar voor die tijd niet opblazen. We zitten op het topje van de menselijke kennis, mamma.

Nu reageerde ze door mij duidelijk te maken dat ik in feite niets had gewonnen, dat er op de wereld helemaal niets te winnen viel. Dat haar leven net als het mijne vol uiteenlopende, idiote avonturen zat, en dat de tijd zonder enige zin gewoon voorbij gleed, en dat het fijn was elkaar alleen maar af en toe te zien om het dwaze knarsen van de hersenen van de een te horen echoën in het dwaze knarsen van die van de ander.

Ik krijg niet de indruk dat de Autodidact zin heeft om te praten. Wat kijkt hij me vreemd aan: hij kijkt niet om iets te zien, maar om een soort zielsgemeenschap tot stand te brengen. De ziel van de Autodidact is omhooggestegen en in in zijn fraaie, nietsziende ogen aan de oppervlakte gekomen. Hij wil dat mijn ziel hetzelfde doet, dat ze haar neus tegen de ruiten zal drukken: dan kunnen onze zielen beleefdheden uitwisselen.

Marcus murmured Arioch’s name, but a thread of warning laced his tone. “Anthi and Zinnia know what they’re doing.” Zin may, but Anthi? Bossy Brunette looked like she excelled in killing people with death glares. He’d wager the body count was in the double digits. The high double digits. No wonder Holdswell lacked sufficient population to fill the amount of empty buildings he’d seen lining the streets and sprinkling the land.

New Year’s Eve at the Witches’ Ball, with all the wiccans, druids, and pagans in their incredible costumes, was the best time of the year. Easily Zin’s favorite holiday, because the night was for everyone of all traditions, religions, and countries. Celebrated by anyone, anywhere, on that hour. It represented the boundary between years, this in-between time. Plus, that evening was about the moment. It was here now. Indisputably immediate.

The afternoon light glistened onto the green leaves. Tinkling bells that hung on a string moved slightly. A squirrel ran through the bushes, and a snail slowly made its way across a muddy corner, which was still damp from the morning.

Voor verslavingen moet je geen excuses zoeken, maar motieven. Excuses zoek je om geen spijt en schuld te hoeven voelen, maar een speurtocht naar jouw eigen motieven leidt je juist naar het hart van je schuld en daar, op die rare plek waar het duister is van onbegrip, pijn en ontkenning, daar ligt het enige terrein waar je de mogelijkheid geboden wordt om je schuld te veranderen in kennis. Met kennis valt te leven, met schuld niet. De meeste mensen geloven dat dat halfzachte spreekwoord, wat niet weet, wat niet deert, dat dat ook voor jezelf opgaat, maar zo werkt het niet. Wat je over iemand anders niet weet, dat weet je niet en zolang je het niet weet kan het je ook geen pijn doen, dat is zo klaar als een klontje, maar je weet in zekere zin alles van jezelf. Dat is ook logisch, want jij bent de enige die zijn eigen leven helemaal in zijn eentje meemaakt en daar weet van zou kunnen hebben. Bij jou ligt iedere minuut van een leven opgeslagen, hoe dan ook. Bij wie anders? Dat maakt mensen op zijn minst nog interessant, dat ze een vat van wetenschap vormen van tenminste een leven, hun eigen. Waar het nu eigenlijk allemaal om draait is de manier waarop je weet hebt van jezelf, dat is het belangrijkste. Sommige mensen weten niks van zichzelf. Ze hebben de enige echte wetenschap en geschiedenis niet tot hun beschikking en kunnen ze niet lezen, omdat ze die op de foute plek bewaren. Schuld is zo’n wetenschap over jezelf die op de verkeerde plaats in je archief is opgeslagen. Ze is dan geen kennis van de schuld, maar ze heeft de vorm aangenomen van iets anders dan woorden, waardoor je er niks mee kunt en er alleen maar dik van wordt, of chagrijnig of lusteloos. Kennis hoort thuis in de geest, waar anders? Ik zou niet weten waar de woorden anders konden verblijven dan in de geest. Ze lijken op geest en op ziel en op dat andere ontastbare, waarvan je weet dat je het hebt, maar dat je niet kunt zien en waarover je bijna niet kunt praten. Zo zie ik het. En daarom krijgt ook alle kennis die je eigenlijk over jezelf zou moeten hebben en die niet in die onzichtbare vorm van woorden in jouw ziel mag wonen, een andere gedaante, een zichtbare en een lastige, bijvoorbeeld een kilo overtollig vlees aan je lichaam of iets anders waaronder je lijdt en wat je met je meesleept en waarvan je niet weet waarom je het hebt, maar wat iedereen aan jou kan zien, omdat het ervoor zorgt dat je altijd dezelfde domme fouten maakt.

Zò ongeveer moet een vulkaan zich voelen als zijn hele binnenste in brand staat doordat de vurige lava ineens zin heeft gekregen om zich een weg naar buiten te banen. Een hele stoet uitschot met gloeiende fakkels en sikkels, ziedend slijk en kokend pek, werkt zich omhoog naar de keel. Deze keel is hiervoor nog veel te klein en begint dadelijk om hulp te schreeuwen. Niet de besmeurde lakens en dekens, niet het bezwete lichaam, niet de kletsnatte nachtpon, niet de zure lucht die nog dagen in de kamer zal hangen, niet de brandende slokdarm, niet de opengereten keel, niet de kleverige handen, niet het plakkende haar, niet de ondergespatte wekker, niet de vreemdsoortige, bonte plak op het Perzische tapijt vervullen haar met ontzetting. Het zijn Pappa en de moeder die met onverholen verbijstering en afkeer staan te staren naar de scherven die recht uit het stinkende braaksel omhoogsteken. Pappa die zegt: 'Dit heb ik mijn hele leven nog niet gezien', en de moeder die zegt: 'Wie gaat dit opruimen?

Tegen het einde van de winter werd dit wanhopige verlangen weg te komen uit deze eenzaamheid en ook het gewone gevoel van verveling zo groot, dat ik de kamer niet meer uitkwam, geen piano meer speelde en geen boeken meer wilde lezen. Als katja mij tractte te overhalen toch iets te gaan doen, antwoordde ik :'ik heb geen zin, ik kan niet.', Maar in mijn hart zei een stem: Waarom? Waarom zoui k iets doen wanneer mijn mooiste jaren zo verloren gaan? En op dit waarom had ik geen ander antwoord dan tranen.

This light represents the finest of all of us: Our art, poetry and songs, discoveries, creations, and science. Our ability to pick ourselves up from a broken, mad, fractured life and feel part of another, and be part of whatever this universe is. To have a little bit of hope in spite of the madly ruthless, even horrific, drumbeat of history. In the midst of ruin, to discover some sort of unimaginable grace. To hide from death for yet one more day. On this, the darkest day, people will light a candle for all of that.

Ik weet niet voldoende over neurologie om te kunnen peilen wat er precies gebeurt wanneer je halsoverkop getroffen wordt door een bepaalde gestalte, een bepaalde blik, een houding, iets waardoor een persoon plots uniek voor je wordt. Ik vermoed dat er heel ingewikkelde dingen samenkomen in één ogenblik, een soort associatieve explosie die een indruk van het unieke oplevert, het gevoel dat dit alles zonder meer onmiddellijk en onvoorwaardelijk betekenis en zin heeft. Wie verliefd is, ziet symbolen in de triviaalste dingen.

Niets bond me meer aan de mensen tussen wie ik was opgegroeid, wier blikken me steeds vreemder en verbaasder aanstaarden en wier wereldbeschouwing te eenzijdig was dan dat ik me geroepen voelde me daar naar te voegen. Toegegeven, ze kenden me goed, en wel als een onnut lid van de maatschappij zoals ik ook mezelf kende. Maar sceptisch en fatalistisch genoeg om - met de woorden van mijn vader- mijn 'paljasbegaafdheid' van de vrolijke kant te nemen en van zins om op mijn manier van het leven te genieten ontbrak het me geenszins aan zelfingenomenheid.

Toen ik mij onlangs terugtrok op mijn landgoed,..., kwam het mij voor dat ik mijn geest geen grotere dienst kon bewijzen dan hem, in een volstrekt nietsdoen, met zichzelf bezig te laten zijn, om hem tot rust en tot zichzelf te laten komen... Maar ik merk nu, steevast maakt nietsdoen ons warrig van zinnen, dat hij juist, als een op hol geslagen paard, zichzelf honderd keer meer te doen geeft dan hij ooit voor een ander op zich nam; en hij baart mij zoveel spooksels en gedrochten - het een na het ander, zonder zin of samenhang, dat ik, om op mijn gemak zijn dwaasheden en eigenaardigheden te bestuderen, begonnen ben ze te boek te stellen, in de hoop dat hij zich zo nog eens voor zichzelf gaat schamen.

Het heeft wellicht geen enkele zin dat ik nu in detail op uw woorden inga; want wat ik zou kunnen zeggen over uw neiging tot wankelmoedigheid of over uw onvermogen om uw uiterlijk en innerlijk leven met elkaar in harmonie te brengen, of over wat u verder nog allemaal dwars zit, het komt altijd neer op wat ik al heb gezegd: altijd op de wens dat u voldoende geduld zult kunnen opbrengen om u erdoorheen te slaan, en voldoende eenvoud om te geloven; de wens dat u steeds meer vertrouwd zult raken met datgene wat moeilijk is, en met uw eenzaamheid te midden van de anderen. En laat het leven verder maar over u komen. Geloof mij: het leven heeft gelijk: in elk geval. Furuborg, Jonsered, Zweden, 4 november 1904

From the outset of the program to solve the Jewish question there had arisen certain psychological problems for the executioners. Once the classic method of the firing squad had been dismissed as inappropriate, it had been replaced by a single bullet in the back of the neck. The victim would kneel before a ditch that he himself had dug, the pistol would be fired, and he would fall into his grave. Simple and quick. This had been tried for a few months in some marshy fields outside Warsaw, but the SS soldiers who did the job began to complain of lack of sleep. “They had bad dreams,” Vogl said. “They truly suffered.” It was the necks. The muscular necks of the men—the slender white necks of the young women. The wrinkled necks of the old that reminded a man of his parents… the frail necks of children, even the fleshy little necks of babies. The memory of the necks began to haunt the executioners. The soldiers began to miss the targets at point-blank range. A bullet would plow into a shoulder, or slice off an ear, or even strike the earth. “Then

Maar je ziet het als je oefent. Je contouren die dunner worden, je silhouet dat vervaagt. Je bent nog niet helemaal verdwenen. Dat duurt een hele poos. Jaren. Maar je verdwijnt. Je verdwijnt voor jezelf, wordt een ander, elke dag. Je bent niet wie je ooit was. De microscopisch kleine cellen die je gezicht vormen op de foto die je ouders in de kamer hebben hangen, zijn weg, vervangen door nieuwe. Je bent niet meer wie je was. Maar ik ben er nog wel, de atomen wisselen van plek. Zo is het ook met de mensen van wie je houdt. Met bijna stilstaande snelheid verkruimelen ze in je armen en je zou willen dat je je aan iets bestendigs in hen kon vastklampen, hun skelet, hun tanden kon vastpakken, de hersencellen, maar dat kun je niet, want bijna alles is water en het heeft geen zin dat vast te houden. Alle sporen verdwijnen, stukje bij beetje. En later verdwijnen de sporen die ze hebben achtergelaten, het huis waarin ze woonden, de tekeningen die ze voor je maakten, de woorden die ze op briefjes schreven. De herinneringen waarmee je achterblijft zullen uiteindelijk ook loslaten, als oud behang, en mettertijd zal het niet meer mogelijk zijn om antwoord te geven op de vraag of er op deze planeet aan de rand van dit perifere zonnestelsel ooit leven is geweest.

Hoe vaak hoorden we geen uitspraken in de zin van: “Wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat …” of “Het is wetenschappelijk bewezen dat …” Daarbij neemt men aan dat wetenschap altijd waar is. Maar hoe betrouwbaar is wetenschap? Heel veel van wat we wetenschap noemen, en we als waar aanvaarden, is noch waar, noch onwaar, en behoort tot de metafysica. Gedurende een korte tijd (volgend op de publicatie van de Tractatus van Wittgenstein) zag het ernaar uit dat we een messcherp onderscheid konden maken tussen betrouwbare wetenschappelijke uitspraken en onbetrouwbare metafysische uitspraken. Maar Wittgenstein zette dat onderscheid zelf op de helling met de postume publicatie van zijn Philosophical Investigations. Nog later pakte de (overwegend Franse) postmoderne filosofie uit met de stelling dat er in de algehele wetenschap minder waarheid is vervat dan in een simpel literair gedicht. De tijd van betrouwbare algemene theorieën leek hopeloos voorbij. Is dat zo? Is cognitief denken onmogelijk geworden? Hierna volgt een reflectie. Het tijdgewricht waarin we leven, althans in de westerse wereld, noemt men de postmoderniteit. Het wordt gekenmerkt door grote onzekerheid en een gevoel van toenemende onveiligheid. Onzekerheid heerst rond onbeantwoorde vragen met betrekking tot de toekomst van de planeet, tot de duurzaamheid van de energievoorziening, tot de werkzekerheid, tot de stabiliteit van het gezin, tot de gedaalde sociale controle, tot de toename van het aantal asielzoekers, tot het bestaan van een god, enzovoort. Onveiligheid houdt verband met oorlog, met terrorisme, met criminaliteit. Het is de bedoeling al die fenomenen wetenschappelijk te bestuderen. Maar hoe zeker ben ik dat wetenschap nog steeds betrouwbaar is?

Put on  h the whole armor of God, that you may be able to stand against  i the schemes of the devil. 12For  j we do not wrestle against flesh and blood, but against  k the rulers, against the authorities, against  l the cosmic powers over  m this present darkness, against  n the spiritual forces of evil  o in the heavenly places. 13Therefore  p take up the whole armor of God, that you may be able to withstand in  q the evil day, and having done all, to stand firm. 14Stand therefore,  r having fastened on the belt of truth, and  s having put on the breastplate of righteousness, 15and,  t as shoes for your feet, having put on the readiness given by the gospel of peace. 16In all circumstances take up  u the shield of faith, with which you can extinguish all  v the flaming darts of  w the evil one; 17and take  s the helmet of salvation, and  x the sword of the Spirit, which is the word of God, 18praying  y at all times  z in the Spirit,  a with all prayer and supplication. To that end  b keep alert with all perseverance, making  c supplication for all the saints, 19and  d also for me, that words may be given to me in opening my mouth  e boldly to proclaim  f the mystery of the gospel, 20for which I  g am an ambassador  h in chains, that I may declare it boldly, as I ought to speak.

In al deze ontsporende mechanismen zien we een overkoepelend of ‘metapatroon’, namelijk de drang tot zelfcontrole. Immers, mijn hele identiteit creëert de illusie dat als ik mezelf niet onder controle houd, mijn kern van slechtheid (het negatieve geloof !) naar buiten komt en schade gaat aanrichten. Deze illusie creëert haar eigen argumenten, kijk maar: eerst is er het negatieve geloof, bijvoorbeeld ‘ik ben zwak’. Daarop volgt de basisregel dat ik mezelf onder controle moet houden in zaken die ik lekker vind, bijvoorbeeld alcohol drinken. Het gedragspatroon zal vervolgens energie steken in het afremmen of onderdrukken van de zin in alcoholische drank. Dat wordt gevoeld als een beknelling. De frustratie daarover bouwt zich op en keert zich op een bepaald moment tegen de zelfcontrole. Er ontstaat een bui waarin we tegen onszelf iets zeggen in de trant van ‘Ach, wat kan het me ook eigenlijk verdommen, ik doe lekker even helemaal waar ik zin in heb.’ Er volgt een uitspatting plus de volgende dag een kater. Op dat moment is er een argument gecreëerd voor een nieuwe ronde van zelfcontrole, een zogenaamd zie-je-wel-argument: ‘Zie je wel dat je helemaal de mist in gaat als je jezelf niet onder controle houdt.’ Het negatieve geloof in de eigen zwakheid is bevestigd door het mislukken van de poging die zwakheid te bedekken met zelfcontrole.

De tweede laag van onze identiteit vormt als het ware een omkering van de richting waarin de geest kijkt: door de overtuigende illusie van waardeloosheid, van niet goed genoeg zijn, van stom, slap of slecht zijn, keert de geest zich van zijn eigen natuur af, en richt zich naar buiten, op de ander, in de eerste plaats natuurlijk op de ouders. Die worden nu de leveranciers van veiligheid, liefde en erkenning, en de kinderlijke geest is maar wat graag bereid om zichzelf te verloochenen en het de ander naar de zin te maken, in ruil voor die vrijwaring van angst en zelfafwijzing. Maar hoe ironisch: door zie zelfverloochening wordt de illusie juist versterkt. De pijnlijke illusie van waardeloosheid en afhankelijkheid krijgt door het wegvluchten ervoor steeds meer schijn van werkelijkheid, wordt als het ware hard gemaakt door de angst ervoor

Je bent inderdaad lelijk,’ je bent kaal van de chemo en je wangen staan bol van de prednison'. Ik vind deze citaat uit het boek heel kwetsend overkomen. Zeker naar de mensen toe die te maken hebben met kanker of een persoon hebben verloren aan kanker. Het wilt niet zeggen omdat je kanker hebt dat je lelijker bent in tegendeel het maakt je als persoon juist zo veel mooier en sterker. Maar ik vind het goed van de auteur dat ze deze citaat heeft verwerkt in haar boek. Het doet mensen dieper nadenken over deze zin en namelijk hoe kwetsend dit soms kan overkomen. Want kanker is nu eenmaal een ziekte waar je respect en liefde moet voor tonen voor de mensen die hier aan lijden. " ik zie je tussen de wolken" Ik vind dit een heel mooie en doordachte citaat. Het verwijst ook meteen naar de titel van het boek. Als je verder in het boek leest zie je een evolutie dat Casper er dagelijks slechter aan toe gaat door zijn leukemie. Aan het einde van het boek sterft Casper aan leukemie. Ik vind daarom '" ik zie je tussen de wolken" een heel mooi citaat. Het verwijst ernaar als je een persoon verliest zoals Casper die heel veel voor je betekend nog altijd dicht bij jou is. Doordat je naar de wolken kijkt zie je die persoon die je mist en waarvan je houdt.

For me, it’s a matter of always trying to see what the opposite perspective is. Of not blithely accepting that fortune equals happiness. Of looking deeper. Questioning the standard judgement of good and bad. Desirable and undesirable. Winner and loser. Seeing that more is not better—just more.

Hij schijnt hiermee bedoeld te hebben dat scherpzinnigheid en spiritualiteit de mens niet door een hoger wezen geschonken waren, maar dat ze door onze levenservaringen worden gevormd. Het was de plicht jegens de naaste, die zin aan alles verleende en die een innerlijke tevredenheid teweegbracht, die het leven zin gaf en de handelingen van de mens diende te bepalen

The concert was magnificent. It was the second time she saw Floor and she loved them. Psychedelic rock. Indie. Hardcore. They always started with this great classic love song they sang a capella backstage while passing around some whisky. They each took a swig as they sang. The beautiful melodies that came out of this were amazing and the audience sang along. It was always a breathtaking moment.

Mijn schat, zegt Teit vaak tegen Asgerd midden op de dag, zelfs in aanwezigheid van anderen. Dat is ongelooflijk. Bij sommigen slijt de liefde nooit, ze wordt nooit op de proef gesteld, ongeacht wat voor stormen er in het leven woeden, en de kleingeestige gewoontes die zich zo makkelijk in het leven van alledag kunnen nestelen, lijken het niet te deren. Wie zulk soort mensen leert kennen, ziet plotseling de zin van alles in.

Dave had carried the Zen bell, and rang it every few minutes with the tap of a small hammer. The sound was clear and beautiful. The tone was harmonious and rung out as the sun rose over the water. Some thought the sacred arose when a local action mirrored a more universal rhythm—like that morning. The sun rose. The bell rang out. The druids walked a pattern which resembled the sun’s movement. All one event.

The two friends enjoyed wandering through this place. It was small. Only a city block. Unobtrusive. This was where some of the pioneer workers of Seattle were laid to rest. Laborers who worked in sawmills. Regular folk born when Seattle was a mill town. Regular working class, now buried under ground stones. These folk had to fight to simply survive. Remembered by their children and grandchildren, they worked for a better tomorrow for those they loved. These people had smiled, and danced, and hoped. They had lived. Now buried, most had no fancy education to show for their troubles. They were not part of the elite, yet those who lay here were great. These souls were not the most renowned or powerful, but were, in truth, the best of the world. As Zin and Obia wandered through, they saw various headstones were flat, unobtrusive, and resting in the grass. Right in the ground, without any markers.

They were calm and the doings of the night didn’t necessarily matter anymore. Their vibes were ecstatic notes that would float down the street to whoever heard. Melodies people would feel. Bliss that could be experienced as simple being. Then the sun would rise and the stars would be gone. The moment would fade like it always does.

For even in the best times, people did tend to be a little thoughtless. Not realizing how miraculous it all was. Life itself was a marvel that most only treasured now and then. Time was brief.

Zin also thinks about what WikiLeaks did historically. This organization had revealed the United States war crimes. There would not have been a revolution unless the dirty secrets of the ruling powers were out in the open for all to see. If war crimes had remained hidden, it would have been plenty more of the same—more oil pipelines on Native lands, more war and killing of innocents, more homeless while the billionaires only got richer, more working people dying without even adequate healthcare and unable to make a living wage.

Pia taught fourth-grade princesses, superheroes and villains found at the Kshama Sawant International Elementary School near Greenlake. That building took up the whole block and had about five hundred students. She’d been teaching for a while. It was one of the few jobs that got a little extra salary because of the special training required. That list was short and included physicians and nurses, teachers, and pilots. Teaching also included a bonus of four hundred a month extra, which Pia spent on travel, and her cat. Others had hobbies they loved, or personal projects.

Geloof, hoop en liefde zijn, als je er goed over nadenkt, nagenoeg identiek. Je kunt een almachtige god scheppen naar je beeld en hem in alle onfeilbare goedertierenheid die je hem toebedenkt voor eeuwig in de hemel zetten, zodat je je onvoorwaardelijke liefde op hem kunt projecteren in de verwachting dat dat je leven verrijkt, of je kunt met diezelfde verwachting besluiten om je verlangens weerspiegeld te zien in een ander persoon wie je alle eigenschappen toedicht die je dierbaar zijn. In feite komt dat op hetzelfde neer. Blind vertrouwen in een groot verwonnen verhaal dat de futiliteit van onze sterfelijkheid overstijgt, is evenzeer als de overtuiging dat tegenslag noodzakelijkerwijs een prelude moet zijn op voorspoed en evenzeer als de aangeprate illusie dat de ander ons onvolmaakte bestaan als een perfecte wederhelft vermag te completeren, een in fictie gewortelde poging om in hemelsnaam iets te verzinnen waardoor het allemaal nog enige zin heeft. Geloof, hoop en liefde zijn drie min of meer inwisselbare manieren om de reeks willekeurige voorvallen die ons leven vormen te herschrijven en om er een verhaal van te maken dat ergens over gaat. Zo zijn wij mensen gemaakt van woorden. Maar hoewel het allemaal fictie is en hoewel het belangrijk is om dat te beseffen, geloof ik in die verhalen. Zij zijn de kern van wat ons mensen maakt. Zonder onze seksuele mythen, dagdromen en gedichten over de dood zouden we als angstige dieren staren in de felle koplampen van de oogverblindende zinloosheid die ons, zoals wij terdege beseffen, binnen luttlele momenten verplettert.

It is hard to raise sons and much harder to raise daughters. ES IZ SHVER TSU HODEVEN ZIN NOR A SAKH SHVERER TSU HODEVEN TEKHTER.

In het echte leven krijgen we verhalen immers niet in één keer te horen, zoals in de geschiedenisboeken, maar komen ze in stukjes en beetjes tot ons, in flarden en halve echo's, hier een complete zin, daar een brokstuk, met daartussenin een verborgen aanwijzing.

Ethiek is in zeker zin onmogelijk, maar die onmogelijkheid betekent niet dat we moeten ophouden te proberen het goede te doen, maar juist dat het nemen van verantwoordelijkheid iets is waar je nooit klaar mee bent

Wel besloot hij, omdat hij volstrekt geen zin had om te slapen, nog wakker te blijven en deze gelegenheid ook te gebruiken om vast te stellen wanneer

In het echte leven krijgen we verhalen immers niet in één keer te horen, zoals in de geschiedenisboeken, maar komen ze in stukjes en beetjes tot ons, in flarden en halve echo's, hier een complete zin, daar een brokstuk, met daartussenin een verborgen aanwijzing.

Geleende zorgen. Zo noemde haar vader dat. Hij zei altijd dat de god Wol elke dag voor voldoende problemen zorgde om je mee bezig te houden en dat het geen zin had om ook de zorgen van morgen te lenen.

Dat het kleine geluk tijdens het korte, felle licht van zo'n vlam ook echt klein is, zou te makkelijk zijn gesteld. Dit kleine geluk is in zekere zin het grote geluk, of het draagt de belofte in zich van groter geluk, en ook al komt die belofte niet (helemaal) uit, je voelt de gloed van het grotere geluk op je huid, zo dichtbij is het, hoe onbereikbaar het ook blijft.

In haar kindertijd ziekelijk en vlug van begrip, was ze door haar natuurlijke aanleg niet eerder vrouw geworden dan toen ze ruim zeventien was, maar op die leeftijd kende ze wel al de noten, de akkoorden en de melodieën waaruit de romantische symfonieën bestonden die zij op de piano had leren spelen om de dagen door te komen in dromen en verlangens, en de nachten in illusies waarvan ze er niet op vertrouwde ze ooit in vervulling te zien gaan, maar die ze voedde om de zin van een leven te behouden die haar door niets, behalve door de muziek, werd gegeven.

De enige houding die een superieur mens past, is koppig doorgaan met iets waarvan hij inziet dat het geen zin heeft, zichzelf onderwerpen aan een discipline waarvan hij weet dat ze vruchteloos is, en steevast filosofische en metafysische normen hanteren waarvan hij aanvoelt dat ze geen betekenis hebben.

Hoewel het kapitalisme mondiaal is en de hele wereld omvat, ondersteunt het een strikt genomen 'wereldloze' ideologische constellatie [...]. Het kapitalisme is de eerste sociaal-economische orde die de zin van haar totaliserende karakter ontdoet: het is niet mondiaal om vlak van zingeving (er bestaat geen mondiaal kapitalistisch wereldbeeld, gen eigenlijk kapitalistische beschaving - de fundamentele les van de globalisering is juist dat het kapitalisme zich aan alle beschavingen kan aanpassen, van de christelijke tot de hindoëstische of boeddhistische, van Oost tot West); zijn wereldomvattende schaal kan alleen geformuleerd worden op het vlak van waarheid-zonder-zin, als het 'Reële' van het mondiale marktmechanisme.

Want helaas is uit onze geschiedenis gebleken dat de mensheid niet bepaald sterk is in het denken op langere termijn. Kennelijk is het voor mensen onmogelijk om de meeste consequenties van hun eigen collectieve handelen in de toekomst te voorzien. (...) ons bewustzijn is zelden of nooit in staat zich in voldoende mate te bevrijden van zijn binding aan de bestaande situaties. Het komt altijd achteraf en kan hooguit de weg wijzen hoe een situatie kan worden verbeterd of hersteld wanneer die al zorgwekkend geworden is. We leren dus wel van de geschiedenis die we zelf maken, maar vooral in die zin dat we veel te weinig van het geleerde in praktijk brengen. Daarin bestaat juist wat ik het 'menselijk tekort' noem: onvoldoende inzicht van mensen in zichzelf, relatieve onwetendheid over hun wereld, gebrekkige kennis van de consequenties van hun eigen collectieve handelen ...

Deze Koude Oorlog, deze gestolde hysterie met haar wapenwedloop, haar spionagecultuur, haar wederzijdse voorspelbare propaganda, en alle gigantische kosten die dat met zich meebracht… Wat was daar uiteindelijk de tol van? En de zin? Hoeveel levens waren evengoed verwoest, hoeveel dromen onderdrukt, hoeveel landen op de rand van het bankroet gebracht?

De scenario's die op deze computeranalyses leunen, voelen steeds vaker als audiovisuele risicospreidingen; als artificiele in plaats van auteurscinema. Netflix Originals kan je zo meer en meer herkennen aan hun perfect uitgebalanceerde, algoritmische vorm van inclusiviteit die doet vermoeden dat vooral een zo breed mogelijk klantenbestand moet worden aangesproken. ... Alles sluimert, niets wordt uitgesproken. In die zin is Stranger Things van alles een beetje: een beetje preuts en een beetje provocatief, een beetje kinderlijk en een beetje volwassen, een beetje queer en een beetje conservatief, een beetje grappig en een beetje sexy en een heel klein beetje eng, maar vooral heel erg berekend.

Krijg de klote! Iemand die er zin in heeft kan je niet verkrachten!

Als ze verder slenteren, zegt Dirk verontschuldigend tegen Michiel: 'Het heeft immers geen zin erover te praten.' 'Nee,' zegt Michiel, 'het heeft geen zin. Eén ding heeft maar zin.' 'Wat dan?' 'Nooit meer in een oorlog vechten, alleen nog tegen oorlog.' 'Zo is het,' zegt Dirk.

Ik ben op mijn plaats in een wereld waar de dingen begin noch einde hebben, waar het nú onmiddellijk benut moet worden, waar een daad adelbrieven en geldbuidels vervangt, waar een man op het ogenblik zelf door zijn optreden moet bewijzen wie of wat hij is. De wereld van de soldaat te velde. Gisteren telt al niet meer mee, morgen is nog ongewis. Ik, die verleden noch toekomst heb in de gebruikelijke zin van die woorden, voelde mij nergens zo volledig, zo vrij, als op expeditie in Navarra en de Dauphiné en later in Lombardije en Pavia.

Nostalgie is een misdadigster. Ze doet je geloven dat het leven zin heeft.

Wij zijn rupsen en we zullen vlinders worden, dat is ons hele verhaal, de hele zin van ons aardse bestaan, in één enkel providentieel beeld, dat iedereen kan bevatten, met zijn geest, met zijn hart of met de doolhof van zijn ingewanden. Wij zijn aan een gedaanteverwisseling onderworpen wezens, reeds gemaakt voor de verlossing. We weten dat morgen de zon zal opkomen, en dat betekent dat onze zintuigen voor de toekomst, timide uitbottend, zich reeds hebben geopend, want hoe zouden we dit anders durven geloven? Wanneer het blad van de amandelboom bros wordt, weten we dat de lente niet ver meer is. Wanneer we een wolk in het westen zien, zeggen we bij onszelf: Morgen gaat het regenen. Het zijn de eerste kenmerken van onze visionaire aard. We zullen pas geheel zijn wanneer we de toekomst even helder zullen zien als het verleden en wanneer we zullen begrijpen dat ze één zijn, wanneer wij ons op ieder ogenblik zullen verheffen boven de werkelijkheid, majestueus klapwiekend met de twee vleugels die in gelijke mate dooraders en vol met levendige beelden zijn: het verleden en de toekomst. Dan zullen ze zijn wat we altijd zijn geweest: Boodschappers, Zieners en Getuigen van het wonder dat zich niet in de wereld vertoont, van louter het wonder dat de wereld bestaat... Dan zullen we ons inflatoir heelal tussen onze vingers houden als een gouden belletje, waarvan we het lieflijke geluid soms met een grenzeloze weemoed op ons zullen laten inwerken: ting!

Je kunt je kapot filosoferen over de zin van het leven, maar wat als de zin van het leven nou gewoon is dat je zin hebt in het leven?

Duurzame paarbinding was nog altijd een verstandige investering, in de zin van een opoffering in het heden ten behoeve van een doel dat pas op de lange termijn werd behaald. Kwam de ouderdom, dan had je iemand die verdachte plekjes op je huid opmerkte waar je ze zelf niet kon zien.

Haar leraar geschiedenis had gezegd dat het niet zozeer degenen waren die stierven in een oorlog die de prijs betaalden, als wel degenen die moesten doorleven, die zin was haar bijgebleven.

Tổng hợp các cửa hàng Quảng Châu ở chợ Ninh Hiệp Tại chợ Ninh Hiệp, có rất nhiều cửa hàng chuyên cung cấp hàng Quảng Châu với đa dạng phong cách, từ cao cấp đến bình dân. Dưới đây là danh sách một số cửa hàng nổi bật mà bạn có thể tham khảo: 1. Y.B.C chuyên hàng Quảng Châu hot trend Y.B.C là một trong những cửa hàng uy tín chuyên cung cấp hàng Quảng Châu hot trend, luôn cập nhật những mẫu mã mới nhất từ thị trường Quảng Châu. Tại đây, bạn có thể tìm thấy các sản phẩm thời trang theo xu hướng với chất lượng cao và giá cả hợp lý, phù hợp cho việc kinh doanh online hoặc mở shop. 2. Nhung Zin – cửa hàng quần áo Quảng Châu cao cấp uy tín Nhung Zin là địa chỉ không thể bỏ qua nếu bạn đang tìm kiếm nguồn hàng Quảng Châu cao cấp. Các sản phẩm ở đây không chỉ có chất lượng vượt trội mà còn được chọn lọc kỹ càng từ những nhà sản xuất uy tín. Nhung Zin cung cấp nhiều loại trang phục từ quần áo công sở đến các sản phẩm thời trang dự tiệc, đáp ứng nhu cầu đa dạng của khách hàng. 3. Chảnh – nguồn sỉ quần áo phong cách Chảnh là cửa hàng chuyên cung cấp quần áo Quảng Châu sỉ với phong cách trẻ trung, hiện đại. Đây là địa chỉ lý tưởng cho những ai muốn tìm nguồn hàng thời trang theo phong cách Hàn Quốc, Nhật Bản hoặc các xu hướng mới nhất từ Quảng Châu. Các sản phẩm của Chảnh luôn đảm bảo về chất lượng và giá cả cạnh tranh. 4. Tuấn Ngọc – kho hàng Quảng Châu giá gốc Tuấn Ngọc là một trong những kho hàng Quảng Châu lớn tại chợ Ninh Hiệp, chuyên cung cấp quần áo Quảng Châu giá gốc. Bạn có thể tìm thấy ở đây các mặt hàng thời trang phong phú từ áo thun, váy đầm đến áo khoác, với giá bán sỉ rất hấp dẫn. Tuấn Ngọc là lựa chọn phù hợp cho những chủ shop muốn nhập hàng với số lượng lớn và chi phí thấp. 5. Cửa hàng thời trang Quảng Châu cao cấp tại Ninh Hiệp – Giang Nguyễn Giang Nguyễn là cửa hàng chuyên cung cấp các sản phẩm thời trang Quảng Châu cao cấp tại chợ Ninh Hiệp. Với phong cách thời trang sang trọng và tinh tế, các sản phẩm tại Giang Nguyễn luôn được khách hàng đánh giá cao về chất lượng cũng như tính thẩm mỹ. Đây là địa chỉ thích hợp cho những ai kinh doanh các mặt hàng thời trang cao cấp. 6. Mộc – thời trang nữ Quảng Châu mẫu mới nhất Mộc là cửa hàng chuyên cung cấp các mẫu thời trang nữ Quảng Châu mới nhất. Các sản phẩm tại đây luôn bắt kịp xu hướng, từ các mẫu váy nhẹ nhàng, nữ tính cho đến những thiết kế cá tính, hiện đại. Mộc là địa chỉ phù hợp cho những ai muốn tìm kiếm các sản phẩm thời trang độc đáo và trendy. 7. Hello Shop – quần áo nữ Đẹp – Độc – Lạ Hello Shop chuyên cung cấp các mẫu quần áo nữ Quảng Châu với phong cách Đẹp – Độc – Lạ, luôn là lựa chọn hàng đầu của các shop thời trang muốn tạo điểm nhấn khác biệt. Các mẫu mã tại Hello Shop không chỉ phong phú mà còn đảm bảo chất lượng với mức giá hợp lý, phù hợp với những ai muốn tạo dựng phong cách riêng cho cửa hàng của mình. Nếu bạn đang có nhu cầu tìm kiếm nguồn hàng Quảng Châu giá sỉ chất lượng thì chắc chắn chợ Ninh Hiệp là địa chỉ không thể bỏ qua. Với đa dạng các cửa hàng chuyên cung cấp hàng Quảng Châu ở chợ Ninh Hiệp, bạn sẽ dễ dàng tìm thấy những mẫu mã phù hợp với phong cách kinh doanh của mình. Bên cạnh đó, bạn có thể đặt hàng Quảng Châu ngay lại website: sabomall.com

De opstand gaat niet verder dan het doden van mensen; de revolutie moet mensen èn beginselen vernietigen. Om deze reden kan men ook zeggen dat de geschiedenis nog geen revolutie gekend heeft; er kan er nl. maar één zijn en dat is de definitieve, allebeslissende revolutie. Werd tot dusver een revolutie afgesloten door het optreden van een nieuwe regering, dan lagen in deze nieuwe regering alweer de kiemen van een nieuwe revolutie. De anarchisten, Varlet in het bijzonder, hebben duidelijk gezien dat revolutie en regering twee zaken zijn, die elkaar in letterlijke zin niet verdragen, omdat ze in verschillend vlak liggen. 'Er ligt een tegenstrijdigheid in de bewering', aldus Proudhon,'dat een regering ooit revolutionair zou kunnen zijn. Dat kan ze nooit zijn om de eenvoudige reden, dat ze een regering is.' De ondervinding heeft alleen maar geleerd dat een regering alleen maar revolutionair kan zijn tegenover een andere regering; om die reden zijn revolutionaire regeringen dan ook meestal gedwongen, oorlogsregeringen te zijn. De regering die uit de beweging van 1789 is voortgekomen, voerde oorlog ten behoeve van Europa; die van 1917 strijdt voor de wereldheerschappij. De totale revolutie eist ten slotte, we zullen nog zien waarom, het totale wereldrijk.

Als je lelijk bent heeft het geen zin om te doen alsof dat niet zo is.