Zin Quotes

Saying 'I could have done more,' Zin, is what marks a man as a man and not a God.

Ik heb altijd gehuiverd voor de daad van het beginnen. Voor het eerste woord, de eerste aanraking. De onrust wanneer zich de eerste zin moet vormen, en na de eerste de tweede.

Hij wilde verdwalen met haar, bang zijn met haar, hij wilde elk werkwoord zijn zolang zij maar het onderwerp van de zin was.

De liefde van mijn leven leeft in het verleden. Dat is ondanks de alliteratie een vreselijke zin om te moeten schrijven.

We moesten geduld hebben, hield ik mezelf voor. We moesten geduld hebben en doorstaan wat op ons afkwam. Het had geen zin om weg te lopen voor de pijn, we konden nergens heen. En als het ons te veel werd, moesten we onzichtbaar zijn.

We have solved your situation for you," Tennal announced grandly. "You haven't!" Zin said. "You absolutely haven't!" "We have fucked up the situation," Tennal amended, just as grandly, "in a new and interesting way.

Verhalen geven zin aan het leven.

De zin van het bestaan zit in de zorg voor andermans geluk. En die zin is tegelijk het fundament waar we zelf op staan. We zijn op deze aardbol gesmeten, door een reeks van toevalligheden. Het enige wat we kunnen doen is er iets zinvols van maken.

… En ook’, ging hij verder: ‘ik had er behoefte aan om nog eens alleen te zijn met mezelf. Buiten dit tehuis ligt een wereld waarin je niets anders moet doen dan praten. Praten, praten, praten en nog eens praten. En luisteren of op z’n minst toch doen alsof, naar mensen die praten, praten, praten. En die kriskras door elkaar heen praten, praten, praten. Je hebt familiale en andere verplichtingen, wat vaak weer neerkomt op praten en luisteren, en ik had er gewoon geen zin meer in, in die hele sociale pantomime. Ik wou eindelijk stilte voor mezelf en alleen zijn met mijn gedachten. Hier kan ik dat min of meer. Het is de enige plaats waar wordt geaccepteerd dat ik volledig in mezelf ben gekeerd. Het was mijn laatste kans.

Moslims die hun politieke overtuigingen baseren op hun geloof zijn 'fundamentalisten', een Amerikaanse presidentskandidaat die zo met zijn religie omgaat, heet in de meeste westerse media 'evangelistisch' of 'diep gelovig'. Wint deze Amerikaan de verkiezingen, dan zegt bijna niemand dat het christendom 'oprukt', maar als moslims die hun politieke inspiratie uit de Koran halen hun zin krijgen, schrijft menige westerse commentator dat 'de islam in opmars' is. Raakt een Arabische leider in conflict met een westerse regering, dan is hij 'anti-westers'. Westerse regeringen zijn nooit 'anti-arabisch'.

You have no reason to be scared. I would protect you with my soul." He cups my face. His hands are warm despite the cold. "You remind me of how precious life is.

Ik schrijf dit terwijl ik in de gootsteen zit

Om te beginnen moet één ding duidelijk zijn: met ons tweeën kan het niets worden. Nooit.' 'Maar...' zei Pinchas. 'Jamais.' Mimi voelde zich net een figuur uit een roman. (...) Hij leek gewoon niet te begrijpen wat ze wilde zeggen. Gelukkig schoot haar een zin uit een boek te binnen, die haar heel goed was bevallen en precies bij deze situatie paste. 'Onze harten zingen niet dezelfde melodie.' zei ze.

Yeah. I've met so many people, and they don't really know me. I can't tell them who I am, or what I've lived. Even if I could, I probably wouldn't want to. It's not often I've met a person I really want to know better. But I knew I wanted to know you the moment I set eyes on you.

sneeuw komt er altijd bovenop" Dit is mijn favoriete citaat . Het is de laatste zin van het boek, dit zinnetje wordt vaak vermeld doorheen het boek als het hoofdpersonage genaamd C. Snow het moeilijk heeft,( snow betekent sneeuw in het nederlands). het is dus een zeer krachtige zin om het boek mee af te sluiten.

Ieder obsessief en verslaafd gedrag is een vorm van mateloos consumptiegedrag. Consumeren is iets van buiten naar binnen halen, iets tot je nemen en verbruiken. Datgene wat je verbruikt noem ik voedsel. Het kunnen alcohol, drugs, geld, sigaretten, vrouwen of mannen zijn, die geconsumeerd worden, maar bij mij heet het allemaal voedsel. Anders valt het niet te begrijpen. Het gaat mij vooral om deze beweging van buiten naar binnen. Die is tegengesteld aan de emotie, aan de uitdrukking, aan het vertellen, aan het van binnen naar buiten brengen. En dat is verslaving ook. Ze is gericht op de vernietiging van een emotie, van kennis en van een ware zin.

Tegenwoordig begrijp ik dat het onmogelijk is om iemand niet te ontmoeten. Door er te zijn en te ademen ontmoet je de hele wereld. De onzichtbare draad heeft je vanaf het moment van je geboorte met de anderen verbonden. Om die draad door te knippen is meer nodig dan een dood, en het heeft geen zin het daar niet mee eens te zijn.

En zo is het. Uiteindelijk komt de waarheid altijd aan heklicht, hoe goed je haar ook verstopt. Hoe dik het ijzer van je brandkast ook is, hoe ingewikkeld je de code ook maakt, het heeft geen zin. Echte, grote geheimen willen gevonden worden. Omdat ze eenzaam zijn. En omdat ze groeien. Hoe langer je een geheim verstopt, hoe eenzamer en groter het wordt.

Een doel, hoe nietig ook, verschafte het leven zin en betekenis.

nāve ir ļoti ilga saka viens tāds kas zin taču aiz loga smilga vēl savu dzīvību svin sīka un nevajadzīga tiklabad tev kā man pati sev uzvilkta stīga paskaties skan un skan

Ik ben zo gek op sigaretten dat ik soms zin krijg om niet-rokers op hun bakkes te slaan.

Ik zekere zin gingen de zaken zo goed dat ze alleen maar erg slecht zouden kunnen gaan want wat helemaal rijp is kan gaan rotten.

Het heeft weinig zin te blijven studeren op een plattegrond die je zelf hebt getekend.

Kennelijk houdt een mens alles vol zolang het leven zin heeft.

A fool takes no pleasure in understanding, but only  zin expressing his opinion.

En wat heeft het voor zin van het Achterhuis een melancholiek Achterhuis te maken?

Het is allemaal waar wat de filosofie zegt: het leven moet achterwaarts worden begrepen. Maar dan vergeet men de tweede zin: dat het voorwaarts moet worden geleefd.

Op een uniek moment in de geschiedenis en op een unieke plek op aarde lees jij deze zin. Misschien dat je deze woorden later nog eens zult zien en de kans is aanwezig dat dit op dezelfde plek zal gebeuren als waar je je nu bevindt (in je bed, je leeskamer, je vaste treincoupé, je lekkere stoel), maar het is een natuurkundige onmogelijkheid dat je mijn voorgaande zin op hetzelfde moment zult herlezen. Wat er thans gebeurt tussen ons, tussen deze zin en jouw aandacht, dit, hier, nu, is uniek, eenmalig en onherhaalbaar. Dit is iets tussen ons, vriend, en het was voorbij eer we er erg in hadden.

Ik was van mening dat oorlog nimmer iets goeds kon zijn in positieve of absolute zin, hij toch in negatieve zin tot iets goeds kon dienen door de verspreiding en de groei van een kwade macht te voorkomen.

Weet je wat het is - de natuur is heel precies, het doet precies zoveel pijn als het waard is, dus beleef je in zekere zin, denk ik, genoegen aan de pijn. Als het er niet toe deed, zou het er niet toe doen.

Pilsēta mana, tev ielas kā burti grāmatu lapās vienmēr zin stāstus jaunus, bet glāstus nepazīst lukturu parādes, un dienas kā cirkus izrādes raibas un kliedzoši skaļas apsveic šo dzīvi, kur bankrotē sirdis kā bankas…

Het begrip 'objectieve tegenstander', waarvan de identiteit wijzigt in overeenstemming met de heersende omstandigheden - in die zin dat, zodara één categorie geliquideerd is, de oorlog kan worden verklaard aan een ander.

Hij dacht dat hij kon pakken waar hij zin in had. En wat hij niet kon krijgen, probeerde hij kapot te maken.' Kor kneep zijn ogen tot spleetjes. 'En waarom zou die man mij iets kunnen schelen?' Safire keek hem aan. 'Omdat ik degene ben die een mes in zijn hart heeft gestoken.

Het leven is geen nulsomspel. Het is ons niets verschuldigd en alles gaat zoals het gaat. Soms terecht, zodat alles zin lijkt te hebben, en soms zo onterecht dat je aan alles gaat twijfelen. Ik trok het masker van het gezicht van het lot af en vond daarachter alleen het toeval.

Optimisme wil beslist niet zeggen dat wordt verkondigd hoe gelukkig de mens is of zou kunnen zijn, maar eenvoudig dat zijn lijden niet voor niets is. Als de wereld slechts was geschapen om in haar ondergang een laatste lichtflits te zijn voor een paar blinde ogen, zelfs dan zou die ondergang nog zin hebben gehad.

Ik voel de drang tegen de grenzen van de taal storm te lopen, en dat is geloof ik de drang van alle mensen die ooit geprobeerd hebben over ethiek en religie te schrijven en te spreken. Dat stormlopen tegen de wanden van onze kooi is geheel en al zinloos. Voor zover de ethiek ontstaat vanuit de wens iets over de uiteindelijke zin van het leven te zeggen, over het absoluut goede, het absoluut waardevolle, kan ze geen wetenschap zijn. Door wat ze zegt wordt onze kennis in geen enkele zin vermeerderd. Maar het is getuigenis van een drang in het menselijke bewustzijn die ik persoonlijk alleen maar kan waarderen en die ik voor geen enkele prijs belachelijk zou maken.

En zo is het. Uiteindelijk komt de waarheid altijd aan het licht, hoe goed je haar ook verstopt. Hoe dik het ijzer van je brandkast ook is, hoe ingewikkeld je de code ook maakt, het heeft geen zin. Echte, grote geheimen willen gevonden worden. Omdat ze eenzaam zijn. En omdat ze groeien. Hoe langer je een geheim verstopt, hoe eenzamer en groter het wordt.

Teraz w Bombaju leżąc w hotelowym łóżku głowę dałbym za to, ze polska architektura jest najpiękniejsza! Na pewno można ja nazwać zjawiskiem niepowtarzalnym.

Kindness opens doors, Love offers wings, smiles draw rainbows.

Because life is a learning experience, fishing without counting the fish is happiness.

That fire lives in every heart. Not only in the brightest. Not limited to the eminent.

To the rain over northern England, the coal under its top soil, and our ancestors who chanted to the winds.

Meestal luistert hij voor hij naar bed gaat nog even naar muziek, maar vandaag heeft hij daar geen zin in. Hij bladert in het in wasdoek ingebonden schrift, leest willekeurige notities uit het verleden. De dagen rijgen zich aaneen, de tijd vliedt, week na week, op zondagen is de datum in rood gemarkeerd. Hij is ijverig geweest, bijna dagelijks staat genoteerd dat hij een paar regels heeft geschreven. Helaas ook vaak, veel te vaak, dat het werk hem zwaar valt, dat hij geen zin heeft, dat hij maar moeilijk opschiet. Na het korte bericht over het werk elke morgen volgen de gebeurtenissen van de dag. Bezoekers, uitstapjes, maaltijden met Katja en de kinderen, wandelingen, theaterbezoek, lectuur en correspondentie. Zijn stemmingen, zijn lijden. Zijn lichaam reageert gespannen op de verplichtingen van het leven, met pijnen en verteringsproblemen. Het leven is nu eenmaal vaak moeilijk te verteren. Waarom schrijft hij dat allemaal op? Voor het nageslacht? Onwaarschijnlijk, de notities hebben geen enkele literaire waarde. Niemand heeft de schriften ooit gelezen, ook Katja en de kinderen niet. De dagboeken uit zijn jeugd heeft hij jaren geleden al verbrand, en ook wat zich sindsdien heeft opgehoopt zal hij op een dag in het vuur gooien. Niettemin zit hij avond aan avond aan zijn bureau om de vervliegende dag vast te houden. Rekenschap afleggen tegenover zichzelf, dat is het waarschijnljk, verplichte zelfobservatie. En een steun in moeilijke tijden, ook dat.

Maar ik wou even alleen zijn met mijn grootmoeder, voor het laatst. In een cafetaria vol lekkende mensen, en jengelende kinderen die andere bezoekers hadden meegebracht, ter compensatie, of om er de nadruk op te leggen dat het leven van de oude doorgegeven was, als stokjes in een eeuwige estafette waar niemand de zin van kent maar waar men zich aan vastklampt in de grote helaasheid der dingen.

Het was makkelijk genoeg om een programma te schrijven dat de doden zou ordenen, zei hij, maar eigenlijk wilde hij een programma schrijven dat de zin van het sterven kon verklaren. Dat was de verre toekomst. Ooit zouden de computers alle grote geesten bijeenbrengen. Over dertig, veertig, honderd jaar. Als we elkaar voor die tijd niet opblazen. We zitten op het topje van de menselijke kennis, mamma.

Nu reageerde ze door mij duidelijk te maken dat ik in feite niets had gewonnen, dat er op de wereld helemaal niets te winnen viel. Dat haar leven net als het mijne vol uiteenlopende, idiote avonturen zat, en dat de tijd zonder enige zin gewoon voorbij gleed, en dat het fijn was elkaar alleen maar af en toe te zien om het dwaze knarsen van de hersenen van de een te horen echoën in het dwaze knarsen van die van de ander.

Ik krijg niet de indruk dat de Autodidact zin heeft om te praten. Wat kijkt hij me vreemd aan: hij kijkt niet om iets te zien, maar om een soort zielsgemeenschap tot stand te brengen. De ziel van de Autodidact is omhooggestegen en in in zijn fraaie, nietsziende ogen aan de oppervlakte gekomen. Hij wil dat mijn ziel hetzelfde doet, dat ze haar neus tegen de ruiten zal drukken: dan kunnen onze zielen beleefdheden uitwisselen.

Marcus murmured Arioch’s name, but a thread of warning laced his tone. “Anthi and Zinnia know what they’re doing.” Zin may, but Anthi? Bossy Brunette looked like she excelled in killing people with death glares. He’d wager the body count was in the double digits. The high double digits. No wonder Holdswell lacked sufficient population to fill the amount of empty buildings he’d seen lining the streets and sprinkling the land.

New Year’s Eve at the Witches’ Ball, with all the wiccans, druids, and pagans in their incredible costumes, was the best time of the year. Easily Zin’s favorite holiday, because the night was for everyone of all traditions, religions, and countries. Celebrated by anyone, anywhere, on that hour. It represented the boundary between years, this in-between time. Plus, that evening was about the moment. It was here now. Indisputably immediate.

The afternoon light glistened onto the green leaves. Tinkling bells that hung on a string moved slightly. A squirrel ran through the bushes, and a snail slowly made its way across a muddy corner, which was still damp from the morning.

Voor verslavingen moet je geen excuses zoeken, maar motieven. Excuses zoek je om geen spijt en schuld te hoeven voelen, maar een speurtocht naar jouw eigen motieven leidt je juist naar het hart van je schuld en daar, op die rare plek waar het duister is van onbegrip, pijn en ontkenning, daar ligt het enige terrein waar je de mogelijkheid geboden wordt om je schuld te veranderen in kennis. Met kennis valt te leven, met schuld niet. De meeste mensen geloven dat dat halfzachte spreekwoord, wat niet weet, wat niet deert, dat dat ook voor jezelf opgaat, maar zo werkt het niet. Wat je over iemand anders niet weet, dat weet je niet en zolang je het niet weet kan het je ook geen pijn doen, dat is zo klaar als een klontje, maar je weet in zekere zin alles van jezelf. Dat is ook logisch, want jij bent de enige die zijn eigen leven helemaal in zijn eentje meemaakt en daar weet van zou kunnen hebben. Bij jou ligt iedere minuut van een leven opgeslagen, hoe dan ook. Bij wie anders? Dat maakt mensen op zijn minst nog interessant, dat ze een vat van wetenschap vormen van tenminste een leven, hun eigen. Waar het nu eigenlijk allemaal om draait is de manier waarop je weet hebt van jezelf, dat is het belangrijkste. Sommige mensen weten niks van zichzelf. Ze hebben de enige echte wetenschap en geschiedenis niet tot hun beschikking en kunnen ze niet lezen, omdat ze die op de foute plek bewaren. Schuld is zo’n wetenschap over jezelf die op de verkeerde plaats in je archief is opgeslagen. Ze is dan geen kennis van de schuld, maar ze heeft de vorm aangenomen van iets anders dan woorden, waardoor je er niks mee kunt en er alleen maar dik van wordt, of chagrijnig of lusteloos. Kennis hoort thuis in de geest, waar anders? Ik zou niet weten waar de woorden anders konden verblijven dan in de geest. Ze lijken op geest en op ziel en op dat andere ontastbare, waarvan je weet dat je het hebt, maar dat je niet kunt zien en waarover je bijna niet kunt praten. Zo zie ik het. En daarom krijgt ook alle kennis die je eigenlijk over jezelf zou moeten hebben en die niet in die onzichtbare vorm van woorden in jouw ziel mag wonen, een andere gedaante, een zichtbare en een lastige, bijvoorbeeld een kilo overtollig vlees aan je lichaam of iets anders waaronder je lijdt en wat je met je meesleept en waarvan je niet weet waarom je het hebt, maar wat iedereen aan jou kan zien, omdat het ervoor zorgt dat je altijd dezelfde domme fouten maakt.

Zò ongeveer moet een vulkaan zich voelen als zijn hele binnenste in brand staat doordat de vurige lava ineens zin heeft gekregen om zich een weg naar buiten te banen. Een hele stoet uitschot met gloeiende fakkels en sikkels, ziedend slijk en kokend pek, werkt zich omhoog naar de keel. Deze keel is hiervoor nog veel te klein en begint dadelijk om hulp te schreeuwen. Niet de besmeurde lakens en dekens, niet het bezwete lichaam, niet de kletsnatte nachtpon, niet de zure lucht die nog dagen in de kamer zal hangen, niet de brandende slokdarm, niet de opengereten keel, niet de kleverige handen, niet het plakkende haar, niet de ondergespatte wekker, niet de vreemdsoortige, bonte plak op het Perzische tapijt vervullen haar met ontzetting. Het zijn Pappa en de moeder die met onverholen verbijstering en afkeer staan te staren naar de scherven die recht uit het stinkende braaksel omhoogsteken. Pappa die zegt: 'Dit heb ik mijn hele leven nog niet gezien', en de moeder die zegt: 'Wie gaat dit opruimen?

Tegen het einde van de winter werd dit wanhopige verlangen weg te komen uit deze eenzaamheid en ook het gewone gevoel van verveling zo groot, dat ik de kamer niet meer uitkwam, geen piano meer speelde en geen boeken meer wilde lezen. Als katja mij tractte te overhalen toch iets te gaan doen, antwoordde ik :'ik heb geen zin, ik kan niet.', Maar in mijn hart zei een stem: Waarom? Waarom zoui k iets doen wanneer mijn mooiste jaren zo verloren gaan? En op dit waarom had ik geen ander antwoord dan tranen.

This light represents the finest of all of us: Our art, poetry and songs, discoveries, creations, and science. Our ability to pick ourselves up from a broken, mad, fractured life and feel part of another, and be part of whatever this universe is. To have a little bit of hope in spite of the madly ruthless, even horrific, drumbeat of history. In the midst of ruin, to discover some sort of unimaginable grace. To hide from death for yet one more day. On this, the darkest day, people will light a candle for all of that.

Ik weet niet voldoende over neurologie om te kunnen peilen wat er precies gebeurt wanneer je halsoverkop getroffen wordt door een bepaalde gestalte, een bepaalde blik, een houding, iets waardoor een persoon plots uniek voor je wordt. Ik vermoed dat er heel ingewikkelde dingen samenkomen in één ogenblik, een soort associatieve explosie die een indruk van het unieke oplevert, het gevoel dat dit alles zonder meer onmiddellijk en onvoorwaardelijk betekenis en zin heeft. Wie verliefd is, ziet symbolen in de triviaalste dingen.

Niets bond me meer aan de mensen tussen wie ik was opgegroeid, wier blikken me steeds vreemder en verbaasder aanstaarden en wier wereldbeschouwing te eenzijdig was dan dat ik me geroepen voelde me daar naar te voegen. Toegegeven, ze kenden me goed, en wel als een onnut lid van de maatschappij zoals ik ook mezelf kende. Maar sceptisch en fatalistisch genoeg om - met de woorden van mijn vader- mijn 'paljasbegaafdheid' van de vrolijke kant te nemen en van zins om op mijn manier van het leven te genieten ontbrak het me geenszins aan zelfingenomenheid.

Wat had het dan voor zin om bij een groepje te gaan staan en mee te doen? Wat was het nut van doen alsof je geïnteresseerd was? Als je deed alsof je belangstelling had in iets terwijl dat niet zo was, dan hield je de ander alleen maar voor de gek. Dan liet je je hersenen een marathon rennen, en voor wat? Niemand schoot er wat mee op. Dan kon je beter gewoon je mond houden en in je eigen wereld blijven. Ik gunde iedereen zijn of haar gelijkgestemden, zolang ze maar niet verwachtten dat ik daar ook bij hoorde. Dat was helemaal niet selectief. Dat was trouw zijn aan wie je werkelijk was.

Toen ik mij onlangs terugtrok op mijn landgoed,..., kwam het mij voor dat ik mijn geest geen grotere dienst kon bewijzen dan hem, in een volstrekt nietsdoen, met zichzelf bezig te laten zijn, om hem tot rust en tot zichzelf te laten komen... Maar ik merk nu, steevast maakt nietsdoen ons warrig van zinnen, dat hij juist, als een op hol geslagen paard, zichzelf honderd keer meer te doen geeft dan hij ooit voor een ander op zich nam; en hij baart mij zoveel spooksels en gedrochten - het een na het ander, zonder zin of samenhang, dat ik, om op mijn gemak zijn dwaasheden en eigenaardigheden te bestuderen, begonnen ben ze te boek te stellen, in de hoop dat hij zich zo nog eens voor zichzelf gaat schamen.

Het heeft wellicht geen enkele zin dat ik nu in detail op uw woorden inga; want wat ik zou kunnen zeggen over uw neiging tot wankelmoedigheid of over uw onvermogen om uw uiterlijk en innerlijk leven met elkaar in harmonie te brengen, of over wat u verder nog allemaal dwars zit, het komt altijd neer op wat ik al heb gezegd: altijd op de wens dat u voldoende geduld zult kunnen opbrengen om u erdoorheen te slaan, en voldoende eenvoud om te geloven; de wens dat u steeds meer vertrouwd zult raken met datgene wat moeilijk is, en met uw eenzaamheid te midden van de anderen. En laat het leven verder maar over u komen. Geloof mij: het leven heeft gelijk: in elk geval. Furuborg, Jonsered, Zweden, 4 november 1904

From the outset of the program to solve the Jewish question there had arisen certain psychological problems for the executioners. Once the classic method of the firing squad had been dismissed as inappropriate, it had been replaced by a single bullet in the back of the neck. The victim would kneel before a ditch that he himself had dug, the pistol would be fired, and he would fall into his grave. Simple and quick. This had been tried for a few months in some marshy fields outside Warsaw, but the SS soldiers who did the job began to complain of lack of sleep. “They had bad dreams,” Vogl said. “They truly suffered.” It was the necks. The muscular necks of the men—the slender white necks of the young women. The wrinkled necks of the old that reminded a man of his parents… the frail necks of children, even the fleshy little necks of babies. The memory of the necks began to haunt the executioners. The soldiers began to miss the targets at point-blank range. A bullet would plow into a shoulder, or slice off an ear, or even strike the earth. “Then

Maar je ziet het als je oefent. Je contouren die dunner worden, je silhouet dat vervaagt. Je bent nog niet helemaal verdwenen. Dat duurt een hele poos. Jaren. Maar je verdwijnt. Je verdwijnt voor jezelf, wordt een ander, elke dag. Je bent niet wie je ooit was. De microscopisch kleine cellen die je gezicht vormen op de foto die je ouders in de kamer hebben hangen, zijn weg, vervangen door nieuwe. Je bent niet meer wie je was. Maar ik ben er nog wel, de atomen wisselen van plek. Zo is het ook met de mensen van wie je houdt. Met bijna stilstaande snelheid verkruimelen ze in je armen en je zou willen dat je je aan iets bestendigs in hen kon vastklampen, hun skelet, hun tanden kon vastpakken, de hersencellen, maar dat kun je niet, want bijna alles is water en het heeft geen zin dat vast te houden. Alle sporen verdwijnen, stukje bij beetje. En later verdwijnen de sporen die ze hebben achtergelaten, het huis waarin ze woonden, de tekeningen die ze voor je maakten, de woorden die ze op briefjes schreven. De herinneringen waarmee je achterblijft zullen uiteindelijk ook loslaten, als oud behang, en mettertijd zal het niet meer mogelijk zijn om antwoord te geven op de vraag of er op deze planeet aan de rand van dit perifere zonnestelsel ooit leven is geweest.

Hoe vaak hoorden we geen uitspraken in de zin van: “Wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat …” of “Het is wetenschappelijk bewezen dat …” Daarbij neemt men aan dat wetenschap altijd waar is. Maar hoe betrouwbaar is wetenschap? Heel veel van wat we wetenschap noemen, en we als waar aanvaarden, is noch waar, noch onwaar, en behoort tot de metafysica. Gedurende een korte tijd (volgend op de publicatie van de Tractatus van Wittgenstein) zag het ernaar uit dat we een messcherp onderscheid konden maken tussen betrouwbare wetenschappelijke uitspraken en onbetrouwbare metafysische uitspraken. Maar Wittgenstein zette dat onderscheid zelf op de helling met de postume publicatie van zijn Philosophical Investigations. Nog later pakte de (overwegend Franse) postmoderne filosofie uit met de stelling dat er in de algehele wetenschap minder waarheid is vervat dan in een simpel literair gedicht. De tijd van betrouwbare algemene theorieën leek hopeloos voorbij. Is dat zo? Is cognitief denken onmogelijk geworden? Hierna volgt een reflectie. Het tijdgewricht waarin we leven, althans in de westerse wereld, noemt men de postmoderniteit. Het wordt gekenmerkt door grote onzekerheid en een gevoel van toenemende onveiligheid. Onzekerheid heerst rond onbeantwoorde vragen met betrekking tot de toekomst van de planeet, tot de duurzaamheid van de energievoorziening, tot de werkzekerheid, tot de stabiliteit van het gezin, tot de gedaalde sociale controle, tot de toename van het aantal asielzoekers, tot het bestaan van een god, enzovoort. Onveiligheid houdt verband met oorlog, met terrorisme, met criminaliteit. Het is de bedoeling al die fenomenen wetenschappelijk te bestuderen. Maar hoe zeker ben ik dat wetenschap nog steeds betrouwbaar is?

Put on  h the whole armor of God, that you may be able to stand against  i the schemes of the devil. 12For  j we do not wrestle against flesh and blood, but against  k the rulers, against the authorities, against  l the cosmic powers over  m this present darkness, against  n the spiritual forces of evil  o in the heavenly places. 13Therefore  p take up the whole armor of God, that you may be able to withstand in  q the evil day, and having done all, to stand firm. 14Stand therefore,  r having fastened on the belt of truth, and  s having put on the breastplate of righteousness, 15and,  t as shoes for your feet, having put on the readiness given by the gospel of peace. 16In all circumstances take up  u the shield of faith, with which you can extinguish all  v the flaming darts of  w the evil one; 17and take  s the helmet of salvation, and  x the sword of the Spirit, which is the word of God, 18praying  y at all times  z in the Spirit,  a with all prayer and supplication. To that end  b keep alert with all perseverance, making  c supplication for all the saints, 19and  d also for me, that words may be given to me in opening my mouth  e boldly to proclaim  f the mystery of the gospel, 20for which I  g am an ambassador  h in chains, that I may declare it boldly, as I ought to speak.

Als je eenmaal hebt geaccepteerd dat niemand je ooit zal begrijpen en je hebt dat overweldigende gevoel van eenzaamheid overwonnen, dan heeft het wel iets prettigs, eerlijk gezegd. Jij bent de enige deskundige in je eigen kleine wereldje, en je kunt doen waar je zin in hebt.

Een doodgereden dier aan de kant van de weg, je ziet het, je hebt het doodgereden dier van een afstand al zien liggen, maar je kijkt er verder niet meer naar. Je hebt geen zin in bloed en ingewanden die er half uit liggen. Daarom kijk je ergens anders naar, je kijkt bijvoorbeeld naar de lucht of een bloeiende struik die verderop in het weiland staat - naar alles behalve naar de kant van de weg.

Ze kunnen het huis niet binnengaan voor Fowl dood is. Het is een soort extreme allergische reactie. Dat betekent, geloof het of niet, dat betekent...' 'Dat ze het hebben gered,' maakte Holly zijn zin af. 'Hij leeft. Artemis Fowl leeft.' 'D'Arvit,' kreunde Root, en hij kwakte nog een portie kots op de terracotta tegels.

Als een krolse kat niet meer naar u, omkijkt; wat had het leven, dan eigenlijk voor zin?

Ik bewonder haar, moeder, echt. Zoals zij alles aanpakt wat op haar pad komt en nooit opgeeft.' Angeline Fowl zoog verbaasd haar adem in. 'Nou, Artemis Fowl de Tweede, dat is zo'n beetje de langste niet-wetenschappelijke zin die ik je ooit heb horen uitspreken.

Ik geef je twee woorden. Heb je zin om een gokje te wagen hoe die luiden?' Holly wist het meteen. Ze vóélde het gewoon. 'Artemis Fowl,' fluisterde. 'Precies,' bevestigde Vinyáya. 'Artemis Fowl.

Schreeuwen heeft geen zin, er is niemand die je hier kan horen," zegt de man nog.

...omdat ze niet begreep dat ik met mijn benaderingswijze, die op het oog nogal ondoorzichtig was, in zekere zin beoogde de realiteit waarmee ik werd geconfronteerd murw te maken, zoals men er pas in slaagt bij voorbeeld een olijf aan zijn vork te prikken als men haar eerst murw heeft gemaakt, en dat mijn neiging nooit iets te forceren niet nadelig voor me was maar in werkelijkheid juist het terrein voor me effende waar ik, als de dingen me rijp leken, zou kunnen scoren.

Immers, naar mijn idee had ze een verkeerd idee van mijn methode, omdat ze niet begreep dat ik met mijn benaderingswijze, die op het oog nogal ondoorzichtig was, in zekere zin beoogde de realiteit waarmee ik werd geconfronteerd murw te maken, zoals men er pas in slaagt bij voorbeeld een olijf aan zijn vork te prikken als men haar eerst murw heeft gemaakt, en dat mijn neiging nooit iets te forceren niet nadelig voor me was maar in werkelijkheid juist het terrein voor me effende waar ik, als de dingen me rijp leken, zou kunnen scoren.

Ik word verder helemaal niet doodziek van het merendeel van geschift gedrag. Laat maar. Laat maar zitten. Het heeft toch allemaal geen zin. Laat maar lopen, laat maar lopen!

Een judoka vloert maar 1 maal. Voorbij 1 toon, voorbij 1 zin, vèr voorbij 1 houding!

Zin rubbed his eyes then shuffled to the sink. When he turned around, his eyes were at least open. So was his mouth. “The mouth-breathing is starting to annoy me, you know,” Danny said. “Then look the other way.” “Can’t you just breathe through your nose or something?” “I’m too tired.” Zin started for the bed. “Ah-ah-ah.” Danny pulled the hard chair from the desk. “Have a seat, my friend. You’re eating and then we’re going to the Yard. If your skin gets any lighter, you’ll officially be Caucasian.” “I didn’t realize it was that easy.” “You see yourself lately? You’re a ghost.

Not this.” Zin held up the sandwich. “I feel like I’m barely here, like a puppet down to one string. I can barely remember anything. It’s like everything that was me is still in Foreverland.

Wie zich niet alles herinnert wat hij wil vergeten, loopt het risico dat hij bepaalde zaken vergeet te vergeten. Ik moest alles opschrijven, hoewel ik besefte dat de noodzaak van het vertellen, in de woorden van Aeneas tot Dido, het verdriet zou verversen. Maar ik moest boekstaven om de rekening te kunnen opmaken. Er is geen bestemming zonder duidelijkheid over de herkomst en geen toekomst zonder een leesbare versie van het verleden. Ik denk beter na met een pen in mijn hand. Inkt verheldert. Alleen door op te schrijven wat er was gebeurd, kon ik de controle herwinnen over mijn gedachten. Dat was de opdracht die ik mijzelf had gesteld. Daarom was ik hier. Het had geen zin om het uit te stellen. Als het gedaan is wanneer het is gedaan, is het beter als het zo snel mogelijk wordt aangevangen.

Lapmiddelen zijn schadelijk. Men moet de moed hebben de werkelijkheid onder ogen te zien. Zonder deze moed heeft het leven geen zin. De mensen die ons het meeste kwaad berokkenen zijn degenen die de werkelijkheid voor ons verborgen willen houden.

Lapmiddelen zijn schadelijk. Men moet de moed hebben de werkelijkheid onder ogen te zien. Zonder deze moed heeft het leven geen zin. De mensen die ons het meeste kwaad berokjenen zijn degenen die de werkelijkheid voor ons verborgen willen houden.

Zin in een potje mastodontisch geleuter, gezaag of gemaal, Lyschko en Andrusch.

Yahweh spoke unto Moses that same day, saying, 32:48 “Go into the mountains of Abarim, unto Mount Nebo, in the land of Moab opposite Jericho, and behold the land of Canaan, which I give to the children of Israel for a possession. 32:49 You will die on that mountain and be gathered unto your ancestors, as Aaron died on Mount Hor and was gathered unto his ancestors, 32:50 because you trespassed against me among the children of Israel at the waters of Meribah-Kadesh, in the wilderness of Zin, and because you did not sanctify me in the midst of the children of Israel. 32:51 You shall see the land before you, but you shall not go in. You shall not cross over into the land I give to Israel.

... terwijl ik mijn gezicht in de spiegel bekijk. Dat verandert van dag tot dag. Sommige dagen meer dan andere. Niet veel, natuurlijk, maar als je goed kijkt, als je oefent, je concentreert, dan kun je de minuscule veranderingen in de huid zien, de rimpel in mijn voorhoofd die in de loop van de nacht is veranderd, misschien maar een halve millimeter. Maar je ziet het. Als je oefent. Je contouren die dunner worden, je silhouet dat vervaagt. Je bent nog niet helemaal verdwenen. Dat duurt een hele poos. Jaren. Maar je verdwijnt. Je verdwijnt voor jezelf, wordt een ander, elke dag. Je bent niet meer wie je ooit was. De microscopisch kleine cellen die je gezicht vormen op de foto die je ouders in de kamer hebben hangen, zijn weg, vervangen door nieuwe. Je bent niet meer wie je was. Maar ik ben er nog wel, de atomen wisselen van plek, niemand kan de bokkensprong van de quarks controleren. Zo is het ook met de mensen van wie je houdt. Met bijna stilstaande snelheid verkruimelen ze in je armen en je zou willen dat je je aan iets bestendigs in hen kon vastklampen, hun skelet, hun tanden kon vastpakken, de hersencellen, maar dat kun je niet, want bijna alles is water en het heeft geen zin dat vast te houden. Alle sporen verdwijnen, stukje bij beetje. En later verdwijnen de sporen die ze hebben achtergelaten, het huis waarin ze woonden, de tekeningen die ze voor je maakten, de woorden die ze op briefjes schreven. De herinneringen waarmee je achterblijft zullen uiteindelijk ook loslaten, als oud behang, en mettertijd zal het niet meer mogelijk zijn om antwoord te geven op de vraag of er op deze planeet aan de rand van dit perifere zonnestelsel ooit leven is geweest.

Spoken en geesten mogen dan onderdeel zijn van de gruwelen van Halloween, onze liefde voor verhalen over geesten verraadt een veel kwetsbaarder verlangen: dat we niet zo gemakkelijk uit dit aardse leven verdwijnen. (...) Verborgen onder onze grootspraak laten verhalen over geesten een andere bezorgdheid zien: we hopen dat de doden ons niet vergeten. We hopen dat wij, de levenden, het geloof in de zin van het leven, dat lijkt te verdampen als onze geliefden sterven, niet zullen verliezen.

Je hebt een heel sterke authenticiteit, dat maakt eenzaam en vaak onbegrepen. Zo’n eigenheid vraagt om aandacht en brengt speciale behoeften met zich mee, maar daar zit de wereld niet op te wachten. Mensen hebben er geen oog voor of geen zin in, ze weten niet hoe ze van je moeten houden. Dat is niet jouw schuld, niet de schuld van de wereld, het is de realiteit.[...] Deze

Als ze verder slenteren, zegt Dirk verontschuldigend tegen Michiel: 'Het heeft immers geen zin erover te praten.' 'Nee,' zegt Michiel, 'het heeft geen zin. Eén ding heeft maar zin.' 'Wat dan?' 'Nooit meer in een oorlog vechten, alleen nog tegen oorlog.' 'Zo is het,' zegt Dirk.

De heuvel was een toneelgordijn, maar niemand had zin in de voorstelling. De mens is zo laf als hij zich kan veroorloven. Als die heuvel er niet was geweest, hadden we de oorlog recht in ons gezicht gekregen, als een echte, reële realiteit. Terwijl we nu konden doen alsof we van niets wisten, ondanks de geluiden die eruit opstegen als scheten uit een ziek lichaam. De oorlog gaf zijn voorstellinkjes achter de heuvel, aan de andere kant, ver weg dus, dat wil zeggen zo goed als nergens, dat wil zeggen aan het einde van wereld die de onze niet eens was. Niemand had echt zin om te gaan kijken. We maakten er een legende van; zo konden we ermee leven.

Deze Koude Oorlog, deze gestolde hysterie met haar wapenwedloop, haar spionagecultuur, haar wederzijdse voorspelbare propaganda, en alle gigantische kosten die dat met zich meebracht… Wat was daar uiteindelijk de tol van? En de zin? Hoeveel levens waren evengoed verwoest, hoeveel dromen onderdrukt, hoeveel landen op de rand van het bankroet gebracht?

Het is een mooie kringloop, je moet er alleen niet een zin in willen ontdekken. Dat is misschien de enige les die er te leren valt. Gewoon als een blad naar de aarde kunnen tuimelen zonder dat je vindt dat je moet denken dat je vleugeltjes krijgt en weer omhoogvliegt het heelal in. De perzik van onsterfelijkheid is een aardig verzinsel, maar die vrucht heeft beslist geen pit. Het is maar een ezelsbruggetje naar de dood.

Italië is nog een te jonge natie: er moet eerst wat tijd overheen gaan voordat we in staat zullen zijn om dezelfde taal te spreken. En dan bedoel ik niet de taal op zich, ik heb het over de cultuur die, in goede of slechte zin, onze gezamenlijke erfenis is. We liepen toch zeker niet met ringen door onze neus toen dat Italië werd opgericht!? Ik zeg dit: ze moeten ons de tijd gunnen om vast te stellen hoe we in deze natie willen staan. Ik denk dat we betere Italianen zouden zijn als ze ons als Sarden zouden laten toetreden tot deze natie.’ ‘Ja, maar we kunnen toch niet verlangen dat er speciale wetten of regels worden gemaakt, alleen om dat wij er nog niet klaar voor zijn…’ ‘Daar ben ik het niet mee eens! Hebben ze niet meer dan genoeg speciale wetten gemaakt? Nou en of ze die gemaakt hebben! Allemaal speciaal voor ons! En allemaal om ons te straffen! Die speciale wetten hebben we afgelopen mei toch in actie gezien? Massa-arrestaties. Hoeveel arrestanten waren het? Vierhonderd? Willekeurige vervolgingen; kinderen en zelfs zwangere vrouwen die van hun bed werden gelicht en voor de kerk bijeen werden gedreven! Allemaal misdadigers, allemaal schuldig! Tjonge, dat waren nog eens speciale wetten! Daar weet jij toch zeker alles van!?

Ethiek is in zeker zin onmogelijk, maar die onmogelijkheid betekent niet dat we moeten ophouden te proberen het goede te doen, maar juist dat het nemen van verantwoordelijkheid iets is waar je nooit klaar mee bent

In het echte leven krijgen we verhalen immers niet in één keer te horen, zoals in de geschiedenisboeken, maar komen ze in stukjes en beetjes tot ons, in flarden en halve echo's, hier een complete zin, daar een brokstuk, met daartussenin een verborgen aanwijzing.

It is hard to raise sons and much harder to raise daughters. ES IZ SHVER TSU HODEVEN ZIN NOR A SAKH SHVERER TSU HODEVEN TEKHTER.

Maar toen ik erover nadacht, besefte ik dat het frustrerende aan jou de manier is waarop je je in het algemeen in of tegenover de wereld gedraagt. Wat vind je belangrijk? Door welk verlangen word je gedreven? Waar ben je trouw aan? Zelfs in de discussies over 'Het labyrint der onmenselijkheid' leek je onverschillig, alsof het je er vooral om te doen was ons in vuur en vlam te zien raken. Maar waar is jouw vuur? Ik neem het je kwalijk dat je, als een spook door een muur, door alles en iedereen heen zweeft. We raken gehecht aan je en een tijdlang lijk jij ook gehecht aan ons. Maar dan op een nacht ben je vertrokken: we worden wakker en je plek naast ons in bed is koud en we weten niet eens waarom je bent weggegaan of waar je bent. We weten alleen dat je niet terugkomt. Mensen zijn geen proefobjecten, geen laboratoriumdieren, ik ben verdomme geen rat waarop je kunt experimenteren, Diégane. Mensen zijn geen literair materiaal, dat voortdurend beschikbaar is, een zin in wording waaraan je, met een ironische glimlach, in je hoofd verder breit.

Hij werd zwaar tegen zijn zin uitgehuwelijkt aan de Oostenrijkse Marie Henriëtte van Habsburg-Lotharingen. Zijn vader koos liever een familiale verbintenis met de Habsburgers als bescherming tegen Frankrijk dan geluk voor zijn zoon, die daarom zijn hele leven overspel zou plegen met courtisanes. Met Marie Henriëtte kreeg hij wel drie dochters en één zoon, Elias. Die overleed tragisch op 9-jarige leeftijd in 1869, waardoor hij het land geen troonopvolger kon schenken. Leopold II was er kapot van. Door die gebeurtenis beet hij zich volledig vast in zijn droom die al deels gestalte kreeg tijdens reizen die hij als jongeman maakte, van Egypte tot Ceylon. Een zoon zou hij zijn land niet kunnen nalaten, maar wel een kolonie.

Zonder acceptatie zal ergernis je woedend maken Zonder acceptatie zal verdriet je deprimeren Zonder acceptatie zal onzekerheid je angstig maken Zonder acceptatie zal ontgoocheling je kwellen Zonder acceptatie kan liefde niet liefhebben Ja zeggen tegen wat je voelt De eerste stap in geval van lijden (verlies, verdriet, tragedie, ...) is dit lijden voelen in alle cellen van je lichaam. Als je het voelt, creëer je de gelegenheid je lijden te accepteren, 'ja' te zeggen tegen wat je voelt. Je maakt er geen mentale verhalen over, maar je voelt het rechtstreeks en je huilt eventueel als dit nodig lijkt. Je laat het lijden toe er te zijn, in een complete toestand van overgave ten opzichte van wat is. Maar wat overgave doet, kan je niet volledig in je hoofd uitleggen. Waarom, waarom, waarom... vraag je je af, maar de overgave komt alleen als je zelfs het vinden van het antwoord op het waarom loslaat! Het is niet mogelijk te weten: in complete (spirituele) overgave, omarm je de toestand 'niet weten'. Accepteer dat er diepe pijn is en dat je geen antwoord hebt en ineens komt er een opening. Je vindt ruimte midden in de pijn, een openheid, een enorm gevoel van vrede. Zo kan lijden een opening zijn naar de spirituele dimensie in haar diepste zin. Eckhart Tolle

Zonder acceptatie zal ergernis je woedend maken Zonder acceptatie zal verdriet je deprimeren Zonder acceptatie zal onzekerheid je angstig maken Zonder acceptatie zal ontgoocheling je kwellen Zonder acceptatie kan liefde niet liefhebben Ja zeggen tegen wat je voelt De eerste stap in geval van lijden (verlies, verdriet, tragedie, ...) is dit lijden voelen in alle cellen van je lichaam. Als je het voelt, creëer je de gelegenheid je lijden te accepteren, 'ja' te zeggen tegen wat je voelt. Je maakt er geen mentale verhalen over, maar je voelt het rechtstreeks en je huilt eventueel als dit nodig lijkt. Je laat het lijden toe er te zijn, in een complete toestand van overgave ten opzichte van wat is. Maar wat overgave doet, kan je niet volledig in je hoofd uitleggen. Waarom, waarom, waarom... vraag je je af, maar de overgave komt alleen als je zelfs het vinden van het antwoord op het waarom loslaat! Het is niet mogelijk te weten: in complete (spirituele) overgave, omarm je de toestand 'niet weten'. Accepteer dat er diepe pijn is en dat je geen antwoord hebt en ineens komt er een opening. Je vindt ruimte midden in de pijn, een openheid, een enorm gevoel van vrede. Zo kan lijden een opening zijn naar de spirituele dimensie in haar diepste zin.

Je kunt je kapot filosoferen over de zin van het leven, maar wat als de zin van het leven nou gewoon is dat je zin hebt in het leven?

Haar leraar geschiedenis had gezegd dat het niet zozeer degenen waren die stierven in een oorlog die de prijs betaalden, als wel degenen die moesten doorleven, die zin was haar bijgebleven.

Tổng hợp các cửa hàng Quảng Châu ở chợ Ninh Hiệp Tại chợ Ninh Hiệp, có rất nhiều cửa hàng chuyên cung cấp hàng Quảng Châu với đa dạng phong cách, từ cao cấp đến bình dân. Dưới đây là danh sách một số cửa hàng nổi bật mà bạn có thể tham khảo: 1. Y.B.C chuyên hàng Quảng Châu hot trend Y.B.C là một trong những cửa hàng uy tín chuyên cung cấp hàng Quảng Châu hot trend, luôn cập nhật những mẫu mã mới nhất từ thị trường Quảng Châu. Tại đây, bạn có thể tìm thấy các sản phẩm thời trang theo xu hướng với chất lượng cao và giá cả hợp lý, phù hợp cho việc kinh doanh online hoặc mở shop. 2. Nhung Zin – cửa hàng quần áo Quảng Châu cao cấp uy tín Nhung Zin là địa chỉ không thể bỏ qua nếu bạn đang tìm kiếm nguồn hàng Quảng Châu cao cấp. Các sản phẩm ở đây không chỉ có chất lượng vượt trội mà còn được chọn lọc kỹ càng từ những nhà sản xuất uy tín. Nhung Zin cung cấp nhiều loại trang phục từ quần áo công sở đến các sản phẩm thời trang dự tiệc, đáp ứng nhu cầu đa dạng của khách hàng. 3. Chảnh – nguồn sỉ quần áo phong cách Chảnh là cửa hàng chuyên cung cấp quần áo Quảng Châu sỉ với phong cách trẻ trung, hiện đại. Đây là địa chỉ lý tưởng cho những ai muốn tìm nguồn hàng thời trang theo phong cách Hàn Quốc, Nhật Bản hoặc các xu hướng mới nhất từ Quảng Châu. Các sản phẩm của Chảnh luôn đảm bảo về chất lượng và giá cả cạnh tranh. 4. Tuấn Ngọc – kho hàng Quảng Châu giá gốc Tuấn Ngọc là một trong những kho hàng Quảng Châu lớn tại chợ Ninh Hiệp, chuyên cung cấp quần áo Quảng Châu giá gốc. Bạn có thể tìm thấy ở đây các mặt hàng thời trang phong phú từ áo thun, váy đầm đến áo khoác, với giá bán sỉ rất hấp dẫn. Tuấn Ngọc là lựa chọn phù hợp cho những chủ shop muốn nhập hàng với số lượng lớn và chi phí thấp. 5. Cửa hàng thời trang Quảng Châu cao cấp tại Ninh Hiệp – Giang Nguyễn Giang Nguyễn là cửa hàng chuyên cung cấp các sản phẩm thời trang Quảng Châu cao cấp tại chợ Ninh Hiệp. Với phong cách thời trang sang trọng và tinh tế, các sản phẩm tại Giang Nguyễn luôn được khách hàng đánh giá cao về chất lượng cũng như tính thẩm mỹ. Đây là địa chỉ thích hợp cho những ai kinh doanh các mặt hàng thời trang cao cấp. 6. Mộc – thời trang nữ Quảng Châu mẫu mới nhất Mộc là cửa hàng chuyên cung cấp các mẫu thời trang nữ Quảng Châu mới nhất. Các sản phẩm tại đây luôn bắt kịp xu hướng, từ các mẫu váy nhẹ nhàng, nữ tính cho đến những thiết kế cá tính, hiện đại. Mộc là địa chỉ phù hợp cho những ai muốn tìm kiếm các sản phẩm thời trang độc đáo và trendy. 7. Hello Shop – quần áo nữ Đẹp – Độc – Lạ Hello Shop chuyên cung cấp các mẫu quần áo nữ Quảng Châu với phong cách Đẹp – Độc – Lạ, luôn là lựa chọn hàng đầu của các shop thời trang muốn tạo điểm nhấn khác biệt. Các mẫu mã tại Hello Shop không chỉ phong phú mà còn đảm bảo chất lượng với mức giá hợp lý, phù hợp với những ai muốn tạo dựng phong cách riêng cho cửa hàng của mình. Nếu bạn đang có nhu cầu tìm kiếm nguồn hàng Quảng Châu giá sỉ chất lượng thì chắc chắn chợ Ninh Hiệp là địa chỉ không thể bỏ qua. Với đa dạng các cửa hàng chuyên cung cấp hàng Quảng Châu ở chợ Ninh Hiệp, bạn sẽ dễ dàng tìm thấy những mẫu mã phù hợp với phong cách kinh doanh của mình. Bên cạnh đó, bạn có thể đặt hàng Quảng Châu ngay lại website: sabomall.com

For the Poles and the Ukrainians, Captain”—he laid the stress gently on the nationalities—“the Jews were easy to dislike. Throughout history Jews have always been welcomed by sophisticated nations. We were philosophers, healers, traders, mathematicians—even, in our own land, warriors. We lived quietly, bothered no one. But in the end we were always kicked out. You know why? We were too independent. We never cared to rule. Worse, we would never convert. Usually we blended in, if it was allowed, but we always remained Jews. We had survived so long, while other great empires collapsed and died. That was almost unnatural. We were not only easy to dislike. We were easy to hate.” “To