Zag Quotes

.. es nojukšu kā nojūk vilcieni no sliedēm es sajukšu kā sajūk nakts ar priedēm es sajukšu kā zaglis sajūk zelta vārtos neviens vairs mani nesavāks un nesakārtos ..

A tiger doesn;t lose sleep over the opinion of sheep.

I chop the broccoli into pieces with ZigZag Knife, sometimes I swallow some when Ma's not looking and she says, "Oh, no, where's that big bit gone?" but she's not really mad because raw things make us extra alive.

Er was niets veranderd in de straat, zag ze. Het was nog steeds dezelfde rustige straat die ze altijd had gekend. Hoe was het mogelijk dat levens totaal konden veranderen, konden worden vernietigd, terwijl straten en gebouwen hetzelfde bleven, vroeg ze zich af.

You don`t need bigger boobs. You need to read better books.

Zag when they think you'll zig.

The bluff on which Natchez sat was huge, and the road zigged and zagged and curled and twisted and dropped— like something Dr. Seuss might have imagined in a book titled The Cat in the Hat Drinks Blood.

You need to make a decision to be happy and let it guide your future. Then make a left instead of a right, zig instead of zag. Sometimes that's the only way to find a new path.

It's always words that undress you.

Het einde stond alvast in den beginne; dat het zo is, maakt het niet minder triest: je kwam, je zag, en er was niets te winnen.

A Congreve clock?’ Captain Petersen was puzzled. ‘It’s a clock that keeps time by a steel ball running on a zig-zag track down an inclined plane,’ Keith told him. ‘Only it doesn’t keep very good time. It takes thirty seconds for the ball to run down one way — then the plane tilts and it runs back again. It’s quite fascinating to watch.

A tiger does not lose sleep over the opinions of sheep

Alsof iemand hem had laten slingeren, zo zag hij eruit.

Al wat je ooit zag of hoorde, al wat je dacht te weten, is niet meer dat, maar anders.

When everyone zigs, zag

when the bullets are flying and the bombs are dropping, the ability to zig and zag is far more valuable than the capacity to figure out the calibre of the bullets and what kinds of planes are flying overhead.

He touched me. He… he whispered things in my ear, things I never would’ve expected to affect me the way they did. I feel like I lose control when I’m near him. I’m like a leaf fluttering in the wind—when he zigs, I zag. He talks and I jump. He walks and I turn into a blithering idiot. I admit it, I’m clumsy, but when I find myself near him…” He didn’t have the courage to finish the sentence. With a sudden lump in his throat, he added: “I don’t want to hope, and I certainly don’t want to delude myself. Damn it, the thought of deluding myself terrifies me!” “I think I know what your problem is.” “And what would that be?” He sat up, offering a sly smile. “You’re hopelessly in love with him.

Most people think in curves and zig-zags. For example, they start from a thought like: I wonder how I can become very rich, and then proceed along an uncertain course which includes thoughts like: I wonder what’s for supper, and: I wonder who I know who can lend me five dollars?

Terwijl Vics ouders het niet konden laten hem te zien zoals hij vroeger was, en veel vrienden en ook vreemden iemand zagen die hij niet meer wilde zijn, zag Dawn alleen hem. Misschien was het beeld wazig, maar Dawn zag alles heel helder. Zij zag duidelijk en ondubbelzinnig een persoon.

…zag jij misschien dat ik naar jou, dat ik je zag en dat ik zag hoe jij naar mij te kijken zoals ik naar jou en dat ik hoe dat heet zo steels, zo en passant en ook zo zijdelings - dat ik je net zo lang bekeek tot ik naar je staarde en dat ik staren bleef. Ik zag je toen en ik wist in te zien dat in mijn leven zoveel is gezien zonder dat ik het ooit eerder zag: dat kijken zoveel liefs vermag.

Proceeding by loops and zig-zags, we now and then arrive just where we ought to be.

God was grumbling his thunder and playing the zig-zag lightning thru his fingers.

Bonner leans his forehead against hers. Zig when they think you’ll zag. Creation’s Rule Number Two. What’s Number One? Els asks, willing to be this bent soul’s straight man. Zag when they think you’ll zig.

Quentin found himself staring at the end of his Brakebills careers across the perilously slender gap of only two months of time. It was like he'd been wending his way though a vast, glittering city, zig-zagging through side streets and wandering through buildings and haunted de Chrico arcades and little hidden piazzas, the whole time thinking that he'd barely scratched the surface, that he was just seeing a tiny sliver of one little neighborhood. And then suddenly he turned a corner and it turned out that he'd been through the whole city, it was all behind him, and all that was left was one short street leading straight out of town.

Ik was bij de proeven... Je was geweldig... Je hebt niet eens superkrachten gebruikt!... Ik ben geen begaafde, maar... toen ik jou zag dat ik even dat ik misschien ook wel ooit een Rebel zou kunnen worden. - Een meisje tegen Nova

He had dipped his right forefinger in his own blood and had written a single word on the blue tiles above the tub, written it in two huge, staggering letters. A zig-zagging bloody fingermark fell away from the second letter of this word – his finger had made that mark, she saw, as his hand fell into the tub, where it now floated. She thought Stanley must have made that mark – his final impression on the world – as he lost consciousness. It seemed to cry out at her: Another drop fell into the tub. Plink. That did it. Patty Uris at last found her voice. Staring into her husband’s dead and sparkling eyes, she began to scream.

A billion lifetimes to choose, and never anything on TV...

If you're not called crazy when you launch something new, it means you're not thinking BIG enough.

Ze dacht aan Peter Vasiljev en aan de geesten van niet-geleefde dromen, die gedoemd zijn een mens te blijven achtervolgen. Ze zag zichzelf nog een laatste keer in het Théâtre du Châtelet over het toneel zwieren, gewild, geliefd, bejubeld, en sloot het glimlachend in haar hart, dat verloren andere leven, vol vrijheid, ongebreidelde hartstochten en provocaties, in de kring van uitverkorenen en voortreffelijken - ten slotte dwong ze zichzelf toch op te staan, omdat Kitty en Kostja alweer ruziemaakten en Christine hen niet tot de rede wist te brengen.

I thought of kissing Astrid under the fire escape. I thought of Norm’s rusty microbus and of his father, Cicero, sitting on the busted-down sofa in his old trailer, rolling dope in Zig-Zag papers and telling me if I wanted to get my license first crack out of the basket, I’d better cut my fucking hair. I thought of playing teen dances at the Auburn RolloDrome, and how we never stopped when the inevitable fights broke out between the kids from Edward Little and Lisbon High, or those from Lewiston High and St. Dom’s; we just turned it up louder. I thought of how life had been before I realized I was a frog in a pot. I shouted: “One, two, you-know-what-to-do!” We kicked it in. Key of E. All that shit starts in E.

Kaylee, For over a hundred years, magicians have been pulling objects out of hats. Rabbits, flowers... It's become such a famous trick that rabbits are known to represent magic in general. I'm a magician. I've been pulling things from hats since I learned the trick at ten years old. It's all about sleight of hand. Misdirection. Distraction. What people don't really know is it isn't the magician that makes the trick magical. It's the object. What is a zig-zag box without the blades? What is a cage without a dove? The object is the spark--the real reason why the illusion is worth seeing, worth doing, worth discovering. Sometimes magicians lose their rabbits. They get lost in the act, or the magician makes a mistake and has to coax the rabbit back out. Because without the rabbit, the trick is useless. Without the rabbit, the hat becomes insignificant. Kaylee Elizabeth Sperling, you are the rabbit to my hat, and I love you. Please forgive me for losing the spark in your trick. I will do whatever I can to make it up to you, starting with this deck of cards. 52 reasons why I love you. And I could fill another deck. Perhaps two more or three. Whatever it takes to coax my rabbit back out. -Nate

Het zou allemaal veel makkelijker zijn als ik een doel had, wat denk jij? Een vraagje: heb jij wél een doel in je leven?' Albrecht dacht na. Had hij in deze verwarrende tijd al zijn eigen plaats gevonden, had hij, jong en gezond als hij was, een helder doel voor ogen? Nee, hij liep maar wat rond en dacht hoogstens aan de volgende dag, hoe hij geld kon verdienen en kon leven en niemand tot last was, meer niet, iets groots zag hij niet gebeuren. Hij stond hoogstens af en toe stil in zijn gejaagde leventje om even op adem te komen, dan maakte hij zich los uit zijn dagelijkse routine en was hij een paar dagen tot niets meer in staat en lag hij als een dode op bed, ongestoord. Dat duurde maar kort en dan was hij weer de oude.

Hij herinnerde zich dat hij lang geleden ook eens op een morgen zoals nu hier had rondgehangen, de vissen bewonderd had en medelijden met ze gevoeld, hij was toen erg somber geweest; sindsdien was er veel tijd voorbijgegaan, en een massa water door de rivier gestroomd. Hij had toen erg in de put gezeten, dat wist hij nog wel, maar waarom hij zo in de put gezeten had, dat wist hij niet meer. Zo zag je maar weer: ook droevige dingen gingen voorbij, ook pijn en wanhoop gingen voorbij, ze waren maar tijdelijk, net als plezierige dingen, zij verbleekten, verloren hun diepgang en waarde, en ten slotte kwam er een tijd, dat je er met de beste wil van de wereld niet meer achter komen kon wat het geweest was, dat je ooit zo'n pijn had gedaan. Ook pijn raakte uitgebloeid en verwelkt.

Even if your company continues to thrive, your ability to survive in it depends on your capacity and willingness to innovate. Job security these days depends on the same qualities that make good entrepreneurs: agility, imagination, persistence, execution. To put it another way, adapt from within or you may be forced to adapt from without. Become

Unprompted, and in another zag in the conversation, he brought up what he called the “golden showers thing,” repeating much of what he had said to me previously, adding that it bothered him if there was “even a one percent chance” his wife, Melania, thought it was true. That distracted me slightly because I immediately began wondering why his wife would think there was any chance, even a small one, that he had been with prostitutes urinating on each other in Moscow. For all my flaws, there is a zero percent chance—literally absolute zero—that Patrice would credit an allegation that I was with hookers peeing on each other in Moscow. She would laugh at the very suggestion. In what kind of marriage, to what kind of man, does a spouse conclude there is only a 99 percent chance her husband didn’t do that?

Het huwelijk Toen hij bespeurde hoe de nevel van den tijd in d'oogen van zijn vrouw de vonken uit kwam dooven, haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt. Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij den baard en mat haar met den blik, maar kon niet meer begeeren, hij zag de grootsche zonde in duivelsplicht verkeeren en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard. Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond het merg uit haar gebeente, dat haar tòch bleef dragen. Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen, en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond. Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand. Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wasschen en rennen door het vuur en door het water plassen tot bij een ander lief in eenig ander land. Maar doodslaan deed hij niet, want tusschen droom en daad staan wetten in den weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat. Zoo gingen jaren heen. De kindren werden groot en zagen dat de man dien zij hun vader heetten, bewegingsloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke' aanblik bood.

Your alarm’s about to go off in ten minutes,” Caden called from the doorway. He had a cup of coffee in hand and wore only jeans. I tried to keep my eyes front and center, but I lost. The tattoos were a nice little zig-zag pattern, pulling my gaze down, all the way down. Caden’s slow, smooth chuckle told me he knew what I’d just done. My cheeks only warmed a little. I shot him a look, falling back to the pillow. “I feel like this should be the first skip day of my school career.” “You’ve never skipped before?” I shook my head, rolling it side to side on the pillow. “Am I missing out? Should I embrace my inner deviant?” He smirked. “You can skip a class for any reason in the world. It’s your life.” I sat up, eyeing that coffee. “You were supposed to be the bad influence.” His eyebrow lifted. “I’m not selling it enough?” He lifted his cup. “You want some coffee?” “I’m wondering if today is the day I try coffee too.” “You’ve never had coffee?” “I’m beginning to think I’m lame.” I thought about it. “Really lame.” “You slept at some guy’s house last night. Think of it that way.” His smirk was back. “Not so lame now.” I could do one better. “I slept at a fraternity house.” “And you drank beer.” “It was the second night in a row that I drank beer.” “See? Not so lame after all.” “You’re right.” I sat up. “I’m halfway to total badass.

God erbarme zich over de cynici. Ik ben nu cynicus. Misschien was 't beter als ik maar heelemaal gek geworden was of overreden door de tram wat dikwijls bijna gebeurd is. Vroeger was ik dichter. En als cynicus zeg ik: 't was geen lolletje, voor mij niet en voor niemand. 'k, Weet nog heel goed hoe 't begon. 't Was in de eerste week van October, tegen half zes. 't Is daarna nog vele malen October geworden en ontelbare vele malen half zes geweest. 'k Was toen vijftien jaar'en zat op een bank in Artis met een korte broek aan. Dat moet mij als cynicus nu juist gebeuren, dat ik 't over Artis moet hebben. Maar zoo was 't toch. Ik zit op een bank in Artis. Er was niemand meer, 't was er zoo stil en de bladeren van de boomen ritselden. In de verte kraakte 't grint, ergens werd een emmer neergezet op een houten vloer, ik hoorde 't, maar zag 't niet. Langs den stam van een hoogen boom keek ik naar boven en zag dat de avond niet viel, want 't was boven lichter dan beneden. De bladeren trilden en draaiden heel even en een geel blad liet los en viel op 't grasveld. Toen voelde ik dat alles goed was en dat er nog iets komen zou, later. 'k Voelde tegelijk een groote tevredenheid en een groot verlangen. En de zekerheid dat deze dag nooit terug zou komen. Toen kraakte 't grint harder en een man zei: "Jongeheer, u moet eruit, we gaan sluiten." God erbarme zich over de cynici. 'k Wilde dat ik nog eens bijna kon grienen zonder te weten waarom en hopen op iets, dat nooit komt.

En er rees in him een vreemde verwondering op, een verwondering, dat een mens steeds zichzelve, steeds zijn eigen individu was, zonder zich ooit te kunnen verwisselen in de persoonlijkheid van een ander. Dikwijls, zonder de minste aanleiding, doemde die verwondering bij hem op, te midden van de vrolijkheid der anderen en vulde zij hem met een grote verveling bij de gedachte aan het onherroepelijke noodlot, dat hij steeds Vincent Vere was en wezen zou, dat hij nimmer herboren kon worden in een geheel ander schepsel, dat ademde onder geheel andere omstandigheden in een geheel anderen kring. Hij zou graag verschillende gemoedslevens hebben doorleefd, in verschillende eeuwen hebben bestaan, en in telkens wisselende metamorfozen zijn geluk hebben willen zoeken. En dat verlangen scheen hem tegelijkertijd zowel zeer kinderachtig, om de bespottelijke onmogelijkheid, als zeer verheven, om de grootse onbereikbaarheid, die het omvatte, en hij meende, dat niemand dan hij zulk een verlangen koesterde en gevoelde zich zeer hoog boven andere mensen geplaatst... In die mijmering van hem, of de drie anderen zeer ver van hem waren, als van hem gescheiden door den nevel van rook... Een gevoel van lichtheid doorzweefde eensklaps zijn hersenen; het werd, of hij elk voorwerp met heller kleuren zag, hun gelach en gepraat harder hoorde klinken in zijn oor, als op een plaat van metaal, den geur van de tabak, vermengd met een aroom van gestorten wijn, in meer scherpte rook, terwijl de anderen in zijn slapen en zijn polsen klopten, alsof zij barsten zouden...

Ik keek allang niet meer uit naar de begeesterende leerkracht. Ik dacht: leer me nu maar gewoon hoe ik de woordeen moet articuleren zodat de achterste rij er ook wat van verstaat. En toen de nieuwe leraar drama binnen kwam lopen, met een hoed op en cowboylaarzen aan, dacht ik: weet je wat, een onenightstand, dat is nu ook eens zoiets wat ik altijd al heb willen kunnen. Let op, hij was niet mooi. Mannen hoeven niet mooi te zijn. Ze moeten op die bepaalde manier lopen. Zo van: ik loop maar wat, ik denk daar echt niet bij na, bij mij gaat dat gewoon vanzelf. Van mannen die zo lopen, ga ik struikelen. En ik was lang niet de enige die voor hem viel. We zaten allemaal tussen de spleten van het theatergordijn naar hem te gluren. Hoe hij zich met zijn laarzen op tafel steendood zat te ergeren aan ons onbestaande acteertalent. Door het draaien van zijn ogen voelden we ons elke dag kleiner worden. We zagen de posters met onze namen erop al kromtrekken en loslaten. We schrokken wakker uit nachtmerries over parochiale centra. 's Avonds huilden we bij een gaskachel die het nooit deed. Wij waren de nieuwe groten der aarde, waarom zag hij dat niet? De lul met zijn stomme laarzen. En de trieste muziek werd een streepje harder gezet. Net zolang tot het meisje dat wel een serieuze studie deed met een bezemsteel tegen het plafond ging bonken.