Yj Quotes

I bet you were all only children, or felt isolated, or busy “training” and stuff. I bet none of you can lay claim to knowing what a normal teen life is supposed to be! Geez, you’re so judgmental, I wanna puke!

Vajtim për robëri të Shqiptarëvet O të humbur shqipëtarë, Seç qenkeni për të qarë! Për të qar’ e për të sharë, Për të shar’ e për të vrarë! Armiqtë mbë dhé ju hodhnë, Dhe ju shtypnë sa u lodhnë! Sa u lodhn’ e sa ju ngopnë Ju gdhendnë edhe ju rropnë. As bukë, as brekë s’ju lanë, Ju punoni, ata hanë! Nuk ju lan’ as pakë nderë Q’e kini pasur përherë. As nder, as turp, as gjak s’kini Unji kryet dhe po rrini. I duroni vet armiqtë; Prisni vdekjen apo vdiqtë? Shërbëtorë t’Anadollit, Kleçk e lodra të Stambollit. Në mos u shove fare, Ndizu, zemra shqipëtare! O shqipëtarë barkzbrazur, Fustançjerr’ e këmbëzbathur Zemërohuni një herë, Mprehni kordhët për të prerë, Mprehni kordh’ e mprehni pallë Të ju ndritin yj mi ballë, Ti frikësoni zuzarët Ç’i shuan shqipëtarët, E në vend tuaj të rroni Si të doni e si të thoni!

Ne hapesirat e pambarim ka diej e yj te panumert. Ato kane lindur dhe kane vdekur ne boshesine e ftohte dhe te tmerrshme, pa e pasur mundesine qe te takohen me njeri-tjetrin.

A keni dalë ndonji natë me e shikue qiellin, kur ka qenë pa hanë? Pse ju ka ra në sy shpraztija, bukuria e tij gjysmake, e kur e sheh hanën e stolisun me yj të shumtë, njeriu nuk e vren.

You only grow by coming to the end of something and by beginning something else.

YY 5#H TYYK øø© ššš  ßß ôôô øϑϑÏÏϑÏnn=n = ≈==≈≈≈èèèyyy 99øø9ø#$$#$>>#____Ä>‘‘‘uuu !¬!¬!¬ ߉‰‰ϑϑϑssyysy 999#$$#$#¨ Ä ÄÄ! ?YYJSH YY5#H TYYK F ! ?YY6Ÿ YY F YY J! ?¶YYH ¡ ¡ ˆt'54}t5Pt F Z = S JSˆ 6Ÿ" ;JS F % 6Ÿ:IX k ˆ ¡Á › RB T Y " Y5J ,%75* Y JS 6S t Y 6Pt Y ¡ Y6Ÿ Z C ;* X ,$#$k}5 Ÿ QV ,$#6k 1K+ $¡ VH * t Ÿt , '54}5PF & L R5J , '[P ,& t #1_OK + X * 6s R .& q JS F %ˆ t 6Ÿ" : 'YY[P* LC YJ¡ SÁ 1t g_…YS}5PF Æ Y ,Y€q e"q ,Š YeKBC , Ye" }6 == , Y K$3Ñ …YPF wY4Z YPF * Y#^53 6e31 ,YsK ,,YY#P^3}HE uYY^33LÂY 3!,…YP YQ Y0P^3 23,Y 53}6rP,Y"P* Y63S1 ×J,YŽ , e" dY.J" : ±È³° !µ#" : YYn9# Y| #Y %

Syt’ e tu vetëtimtarët Syt’e tu, vetëtimtarët, i mbulon pluhur i zi. Syt’e tu vetëtimtarët ndezin yj mi vala detesh. Me vështrim të perënduar, kaq hirplotë ti më mbetesh Si t’i fshesh qipall’e rëndë të paçmuarat stoli. Kur i pash’oh! Në nat’helmi, hën’e largë-ish derdhur n’ar. Kur i pashë në nat’helmi, ar i derdhur m’u bëj zija: M’u bë gas ndaj fërfëllonte vgjeri-i shenjt’ hijen e tija: Mi shtrat fletë sapo shtruar...na shij qjelli zilitar... Syt’e tu- enigm’ e kohës; syt’ e tu-çudi pa çmim; Syt’e tu- çkëlqim gazmuar i skëterrës dhemshurishte. Kish durim yll’ i zhuritur, yll me zjarr durimi kishte, Që krijoj kaq dritë djelli, që mbaroj kaq dëshërim. Syt’e tu vetëtimtarët, sillen qark gjerakorisht. Syt’e tu vetëtimtarët ëndërojne-aq të qetuar. Ndaj shtron hijen vgjeri-i shentë kur i putha-i llaftaruar, Syt’e tu vetëtimtarët buzëqeshnë dhemshurisht.

when he gazed back northwest, he caught the last embers of sunset glowing at its seam. # He’d hardly seen her since their parents split. Twenty-nine years old and he was living on American soil for the first time since boarding a flight at LAX swaddled in his mother’s arms.              As soon he unlocked the door to her studio apartment Valerie had appeared, ecstatic. She asked ten questions before his bags ever hit the sofa. He recognized the plants hanging by the windows from the last time he had visited.

The Monstera adansonnii had yellowed; the spider plant was a dismal mop; her golden pothos was crispy. He took one down and poked the dirt, hard and unforgiving. “Don’t worry about that!” she said. “Get some rest—” “It’s okay it’s okay—tell me more!” They babbled over the sound of the faucet as he watered first the pothos, then everything else in the kitchen sink. “Thank you,” she said. “Where are your towels?” Her place wasn’t big but he took his time, picking up each mug and opening all the drawers she let him. He wanted three-dimensionality after a lifetime of seeing her through photos and videos. After hours of catching up, Tim was falling asleep on Valerie’s sofa when Mother called from Seoul. He fought the jetlag to sit up so that Valerie could squeeze in beside him. “Ah!” Mother shrieked. “Valerie!” “Umma!” Valerie cried. Valerie gushed about everything the way she used to when she was a girl. Growing up, Tim had clasped the landline and then Mother’s computer and then her cellphone the two times a year they called.

We need to adopt the mindset to view people and culture as assets and investments rather than expenses.

Culture is what a group of people believes to be acceptable and unacceptable behavior.