Yi Quotes

Lan SiZhui reproached, "JingYi, how could you call someone like that behind their back?" Lan JingYi protested, "I clearly call him the same thing to his face.

I like pouring your tea, lifting the heavy pot, and tipping it up, so the fragrant liquid streams in your china cup. Or when you’re away, or at work, I like to think of your cupped hands as you sip, as you sip, of the faint half-smile of your lips. I like the questions – sugar? – milk? – and the answers I don’t know by heart, yet, for I see your soul in your eyes, and I forget. Jasmine, Gunpowder, Assam, Earl Grey, Ceylon, I love tea’s names. Which tea would you like? I say but it’s any tea for you, please, any time of day, as the women harvest the slopes for the sweetest leaves, on Mount Wu-Yi, and I am your lover, smitten, straining your tea. - Tea

He’s happy, Yi-yi.” I went very still. “He, who?” “The one who danced you into love.

İnsanları yalan söyledikleri zaman dinlemeyi severim. Olmak istedikleri, olamadıkları "kişi"yi anlatırlar.

You can't shoot me; I'm from Central Command!" Sima Yi shouts, ramming through the soldier standoff. "You can't shoot me; I'm rich!" Yizhi slips through the opening created.

I see you, Yi-yi.” She smiled. Everything she knew about love she’d learned from this pudgy, cranky, manic-depressive, binge-eating beast that had been her companion through hell and back, too many times to count. He alone had protected her, loved her, fought for her, taught her to believe that life was worth living, even if there was no one there to see you living it. “I see you, too, Shazam.

Gone were my girlish ideas about romantic love and my later ideas about sexual love. From Yi, I learned to appreciate deep-heart love.

Birds are born to have wings; wings are symbols of freedom.

Those who seek death shall live. Those who seek life shall die.

Having destroyed countless sects, nobody would listen to his explanation, especially when Jin GuangYao would be there fanning the flames. Lan WangJi, though, was different from him. He wouldn’t even have to explain, and people would explain for him, such as how HanGuang-Jun had been deceived by the YiLing Patriarch. Wei WuXian, 'HanGuang-Jun, you don’t have to follow me!' Lan WangJi looked straight in front of him, saying nothing in reply.

So,” Lauren said. “You help ghosts with unfulfilled wishes cross over to the astral plane for judgment.” “Yes.” “And you hunt demons.” “Yes.” “And you’re married to an angel.” “Yes.” She paused. “…so basically, you’re Dean Winchester.” I made an exasperated sound. “I am NOT.” She smirked. “Yeah, sure.

Despite everything I've been through, I still think that my loneliness is part of some character-building prologue to the joy of togetherness that inevitably awaits me,' she said. 'Isn't that funny?

So this was what a mountain was like, the same as a person: the more you know, the less you fear.

Sand castles just aren't made to last.

Türk'le Ermeni'yi mahkemeye düşüren sebep, Türk'le Türk'ü mahkemeye düşüren sebepten farklı değildi.

bir gün, bir an-bir günün bir anında seni sevecek kadar-sana seni anlatsam başımdaysam sonunda-sonundaysam başında yürüyor yenilenen, yorulmayan bir anlam. sözcüklerin içinde-sözcüklerin dışında, düşünlerinde eksik, yaşamlarında tamam. sen de anlamalısın gidiyorken yanında, başına vura-vura ben sana anlatamam. üşünen gecelerin sıcak karanlığında iki'den bir'i, bir'den iki'yi çıkaramam.

If you are asking if my family will take what they want, of course they will. The strong rule, Chen Yi. Those who are not strong dream of it.

And just as I'm about to lay on the Yi-Wang-Smooth, I see Lay #1 and Lay #3 show up to our table and take the two empty seats nearby. From: "My Worst Valentine's Day.Ever: a Short Story

I wasn’t sure how to navigate a space filled with strangers who knew I loved what they loved. It was like going to the sauna, except our naked bodies were identical, which made the embarrassment recursive and pointless.

People tend to suppress that which they cannot express.

One of the five elemental masters, the younger brother of the Water Master Wudu, the Wind Master Shi Qingxuan.” Shi Qingxuan shook his head ans sighed. “Why the hell didn't you say ‘my best friend’?” Ming Yi glanced at him. “Who's that?

they like the illusion that there's enough security in a marriage to act like a fool without worrying about judgement

Ben Bilge’yi istiyorum albayım. Belki kızacaksınız ama, onunla her şey başka türlü oluyordu. Siz şimdi ağladığıma bakmayın aslında böyle hissediyorum. Bilge’ye de bunu söyledim mi yoksa? Galiba, biraz başka türlü anlattım ona. Dedim ki: Bilge, aklını başına topla, beni yalnız bırakma Bilge, Bilge, neden beni yalnız bıraktın? dedim sonra. Bilge bana dön. Bir daha seni üzmeyeceğim. Bir gölge gibi dolaşacağım çevrende.

Why do you call them yi? You must know that they hate it.’ ‘But all it means is “foreign”,’ said Commissioner Lin. ‘They are the ones who insisted on its connotations. They create the insult for themselves.’ ‘Then wouldn’t it be easier just to say yáng?’ ‘Would you let someone come in and tell you what words in your own language mean?

As a human being who cannot live without love, I know full well that I have exhausted my options on this disappointing planet. The question is no longer 'Who are the people who will accept my unusual love?' but rather 'How do I make my love more unusual and more unacceptable

If most people looked for someone to love, she, like a tax collector, looked for those who failed to love her and made them pay up.

I love the world I hate simply because you live in it.

Don't make a hasty movement. Be like a mountain. Move silently and cautiously.

Ah efendim, dedi, bizi bizden daha iyi biliyorlar; Mesnevi'yi de, Rubiyat'ı da, Gazali'yi de, Farabi'yi de bizden daha çok okuyorlar; bizden daha çok takdir ediyorlar; bizim bizden daha büyük düşmanımız yoktur efendim, yoktur.

Your Highness, I still have twelve battleships.

We are at the height of battle. Don’t let anybody know about my death!

Why do we always fall in love with the people who never ever care about us?” “Because we always feel that we don’t deserve someone who loves us better.

...if I had not been able to come out of the operation alive, he would change his name to mine and continue living my life for me.

They confused their navigation through the stunning variety of meaningless choices as an expression of their individuality.

He is pure future. It's not him that I love. I love the story of him.

Kalbinde aşk'ı, yüreğinde sevgi'yi saklamaya yer bulamayanlar, hayatı yaşamak yerine hep seyretmek zorunda kalırlar. Deniz Sarıtop

The good life . . . cannot be mere indulgence. It must contain a measure of grit and truth,” observed geographer Yi-Fu Tuan. Tuan

YU YI the longing to feel things intensely again

Hi-YI! YOU'RE up a stump, ain't you!

...tian ren he yi. It refers to a state of harmony between people and nature...It is kind of a personal philosophy for each person, yet it is everything.

Tanrım, artık bir ateist olduğum için beni bağışla, ama Nietzsche’yi okudun mu? Ne kitap! Ulu Tanrım, sana karşı dürüst olacağım. Bir teklifte bulunacağım sana. Benden büyük bir yazar yarat kiliseye döneyim. Ve lütfen tanrım, bir ricam daha olacak: annemi mutlu kıl. İhtiyar o kadar önemli değil, onun şarabı var ve sıhhati yerinde, ama annem herşeye kaygılanır. Amin.

Look at them, the bugs. Humans have used everything in their power to extinguish them: every kind of poison, aerial sprays, introducing and cultivating their natural predators, searching for and destroying their eggs, using genetic modification to sterilize them, burning with fire, drowning with water. Every family has bug spray, every desk has a flyswatter under it… this long war has been going on for the entire history of human civilization. But the outcome is still in doubt. The bugs have not been eliminated. They still proudly live between the heavens and the earth, and their numbers have not diminished from the time before the appearance of the humans. The Trisolarans who deemed the humans bugs seemed to have forgotten one fact: The bugs have never been truly defeated. A small black cloud covered the sun and cast a moving shadow against the ground. This was not a common cloud, but a swarm of locusts that had just arrived. As the swarm landed in the fields nearby, the three men stood in the middle of a living shower, feeling the dignity of life on Earth. Ding Yi and Wang Miao poured the two bottles of wine they had with them on the ground beneath their feet, a toast for the bugs.

In a sense, every human construction, whether mental or material, is a component in a landscape of fear because it exists in constant chaos. Thus children's fairy tales as well as adult's legends, cosmological myths, and indeed philosophical systems are shelters built by the mind in which human beings can rest, at least temporarily, from the siege of inchoate experience and of doubt.

Ming-xiong, maybe you shouldn't be my best friend for the time being. Wait until I've killed that thing first!” Ming Yi, however, replied without a trace of restraint: “Who's your best friend? I've never been.” “...” Shi Qingxuan took a moment to process, then his expression turned to outrage. “Ming-xiong, that's too much! Don't turn your back on people so quickly when things get tough!

I want you to know that you were wanted. I decided: I wanted you. Yi Ba thought that only men could do what they wanted, but he was wrong. I stood with my toes in the ocean, euphoric at how far I had come, and two months later, when I gave birth to you, I would feel accomplished, tougher than any man.

One of the five elemental masters, the younger brother of the Water Master Wudu, the Wind Master Shi Qingxuan.” Shi Qingxuan shook his head and sighed. “Why the hell didn't you say ‘my best friend’?” Ming Yi glanced at him. “Who's that?

Why is this class so lifeless? Like fools always watching to see how the next boy is reacting?

滚滚长江东逝水，浪花淘尽英雄。是非成败转头空。 　　　　青山依旧在，几度夕阳红。白发渔樵江渚上，惯看秋月春风。

Every human body is capable of producing a spirit that lingers apart from it. But whether that spirit is truer or falser than the body━she has no answer.

Silence is one of many forms of prayer.

Each piece of trash that floated here seems to have brought a story with it across the sea, because anything that's been thrown away has its own tale.

I wish I were made of glass,” I said. “Then you could see right into me. I wouldn’t have to say a word to make you understand what I’m feeling.” “It’s more likely that I would see right through you,” O said. “Which means I wouldn’t see you at all. I’d forget you’re there and crash into you like a glass wall. Flesh constitutes a tradeoff: it lets you know that a person is standing before you, but you have no idea what this person means.

I would love for you to know what this feels like,” she said. “I would love for you to feel as badly as I do. But you’re headed for a place without answers. So turn back around and dig your heels into a world that’s been waiting here for you all along.

..'' ve kimse ama kimse bilmiyor kimseye yaşlanmanın perişan süprüntülerinden başka ne olacağını; ve ben Neal Cassady'yi anıyorum ve anıyorum, hatta asla bulamadığımız yaşlı babası Neal Cassady'yi; ve Neal Cassady'yi anıyorum. Neal Cassady'yi anıyorum.

Ötanazi için İngilizce'de çok güzel bir deyim vardı: "Mercy killing" yani merhametten ötürü öldürmek. Sevgilim Thomas More ta on altıncı yüzyılın başlangıcında, bu deyimi kullanmadan Ütopya'sında ötanazi'yi savunur. 1935'de Katolik Kilisesi onu resmen ermiş ilan etmişti. Gerçekten öyleydi kendisi, ama Kilisenin sandığı gibi Katolik bir ermiş değil, komünist bir ermişti aslında.

Suddenly, my nose began to sting and tears rolled around my eyes. It wasn't completely clear to me then, but I suppose I was tasting the sorrow of the ostracized, the bitter loneliness that goes with alienation.

Sonra Annie'nin yüzü yavaş yavaş değişti. "Ben de Tony'ye 'Fırtına güneye gidiyor,' dedim." Önce sersemlemiş gibi ağır ağır konuşuyordu. Sonra normalleşti. Ama Paul tetikteydi artık. Annie'nin söylediği her şey biraz tuhaftı. Annie'yi dinlemek yanlış perdeden çalınan bir şarkıyı dinlemeye benziyordu.

Deming's a child, he doesn't get to decide." Leon snorted. "A mother is supposed to sacrifice for her son, not the other way around." "You better take that back." This man I had slept next to for years, this man I was supposed to marry-- he'd never known me. "Take that back right now." A mother was supposed to lay down and die for her children, and Leon got to be called Yi Ba because he watched TV with you several afternoons a week. If he bought you a cheap toy, Vivian would crow, "How thoughtful!" and when he took you to the park the neighbors complimented him for being such a good daddy. But no one called me a good mama when I did those things.

-Neredesin şimdi? diye sakin bir sesle sordu bana. Neredeydim? Almaç elimde, başımı kaldırıp telefon kulübesinin çevresine baktım. Neredeydim? Nerede bulunduğumu hiç mi hiç bilmiyordum. Hiçbir fikrim yoktu bu konuda. Neresiydi burası acaba? Sadece yürüyen sayısız gölge görüyordum. Hiç var olmamış bir yerin ortasında, Midori'yi çağırıyordum.

Hayır, ben de biliyorum; ama bak Oğuz, sen de ötekiler gibi bu 'badire'yi kolayca atlatsaydın, bu haksızlığın acısını çekmeseydin, bu mektepte olup bitenleri unutup gidecektin. Artık bu haksızlıklar bir daha aklından çıkmaz. Bunlar hafızana öyle bir yerleşir ki, günün birinde haksızlıkları ortadan kaldırmak için belki harekete bile geçersin.

One day, I decided to be an island. I took off my clothes and walked into the sea, then floated there, bobbing along with the tide, suspended by my inflatable tube and water wings.

The love of old things is a way of respecting time.

You are not your dryness," the Boys said in small copy on the box, "You are not your sebum." They wanted to make the world a better place, and that began with my enlarged pores.

Dostoyevski'yi lisedeyken, hayatının baharındayken okuyan biri iflah olur mu?

Güçlük var. Fakat imkansız değil. Biz şimdi bir aksülamel devrinde yaşıyoruz. Kendimizi sevmiyoruz. Kafamız bir yığın mukayeselerle dolu; Dede'yi, Wagner olmadığı için, Yunus'u, Verlaine, Baki'yi, Goethe ve Gide yapamadığımız için beğenmiyoruz. Uçsuz bucaksız Asya'nın o kadar zenginliği içinde, dünyanın en iyi giyinmiş milleti olduğumuz halde çırçıplak yaşıyoruz. Coğrafya, kültür, herşey bizden bir yeni terkip bekliyor; biz misyonlarımızın farkında değiliz. Başka milletlerin tecrübesini yaşamağa çalışıyoruz.

Horkman and I are on one side of the ravine, holding our guns over our heads. The Cubans are on the other side, going nuts, shouting "YI-YI-YI" ready to go kick some ass. In a movie, the next scene, we're all charging into battle. But what actually happened was, first, Horkman and I climb down our side of the ravine, which was hard because those guns are a lot heavier than they look, plus it is really steep. We both kept dropping the guns and falling down, so we ended up mostly sliding on our butts, which took awhile. The Cubans tried to keep cheering, but after a while they realized they'd better pace themselves. Like every twenty seconds or so, one of them would yell "YI-YI-YI!" But you could tell they were losing the mood.

I also hate cyclists posing in sunglasses and all the pro gear, thinking they’re cool when they couldn’t even pedal up the modest slope of Yang-teh Boulevard. You know the type: guy with a bulging gut who parks his expensive bike by the side of the road to show it off. Whenever I see a guy like that, I hope his chain falls off. Or that he gets a flat or a broken spoke.

Perhaps I had never had a grip on myself to start with, living life on cruise-control while I waited for a home that would never be mine. It would be warm. Loving. Wonderfully chaotic, occasionally tempestuous, but full of good intentions and laughter. It would be all of the great things embodied by your run-of-the-mill greeting card, and it was still the last thing that I thought of each night as I let myself believe for a moment or two that such things were possible.

There are five possible operations for any army. If you can fight, fight. If you cannot fight, defend. If you cannot defend, surrender. If you cannot surrender, flee. If you cannot flee, die.

Take geography. Physical geography, which is a science, is considered difficult; human geography, which strives to be a science, is considered less difficult; humanistic geography, full of poetry and good feeling, is widely viewed as the softie of the three, taken up by the intellectually lazy or unprepared. Human geography studies human relationships. Under the influence of Marxism, it often shows them to be one of exploitation, using physical force when necessary and the subtler devices deception when not. Human geography's optimism lies in its belief that asymmetrical relationships and exploitation can be removed, or reversed. What human geography does not consider, and what humanistic geography does, is the role they play in nearly all human contacts and exchanges. If we examine them conscientiously, no one will feel comfortable throwing the first stone. As for deception, significantly, only Zoroastrianism among the great religions has the command, "Thou shalt not lie." After all, deception and lying are necessary to smoothing the ways of social life. From this, I conclude that humanistic geography is neglected because it is too hard. Nevertheless, it should attract the tough-minded and idealistic, for it rests ultimately on the belief that we humans can face the most unpleasant facts, and even do something about them, without despair.

Indeed, life is full of tests. You don’t know what they are, so you must treat everything in life with the same care you would bring to a test on which your future rests. I realize that the most important test of all, in my quest, and in every bird’s quest, is the test to be the master of fate.

I’ve seen people living in every kind of house. And do you know what I’ve concluded from that? It’s that people are all the same, everywhere. Yangban, commoner, rich man, beggar, they’re all the same.

Sevgili Bilge, sen yanımda olmadığın zaman seni düşünmek gerçekdışı bir olgu. (Nasıl oluyor iyi mi?) Ben gecekondudaki varlıklarla (soyut bir kavram olsun diye ‘varlıklar’ dedim) birlikte yaşamak istiyorum. Ben, birlikte yaşadığım varlıkları, ayrıca birer ‘kavram’ olarak düşünmek istemiyorum. Gönlümün rüzgarına kapılıp gidiyorum. Bunun dışında, bulanık hayaller var kafamda. Bu hayalleri bazen Hüsamettin Albay ya da Nurhayat Hanımla karıştırdığım oluyor; fakat, istediğim gibi düşünüyorum bu insanları. Sen olduğun gibi yaşamak istiyorsun kafamda: Bir varlıkkavram olarak çıkıyorsun karşıma. Yaşanırken düşünülmesi ve düşünürken yaşanması gereken bir mesele olmak istiyorsun. Bilge’yi, senin gibi hissetmemi istiyorsun. Nasıl olur? Yani albayı da, kendimi onun yerine koyarak mı düşüneceğim? İşte bu nedenle, kurmak istediğim dünya, senin yüzünden yıkılıyor; bütün oyunlar anlamını kaybediyor. ... Belki sana bu satırları yazmamalıydım. Belki de dönel bir yüzeyin, ekseni etrafındaki hareketi sırasında çeşitli ışık kaynaklarından beslenmesi olayında görüldüğü gibi, benim bir an süren ışıltımın yansımalarını artık ilginç bulmuyorsun; görüntümün gerçekliğine inanmıyorsun. Fakat seni seviyorum. (Bu sözü bir yere sıkıştırmaya mecburdum.) Düşünmek ve yansımak anlamlarını birlikte ifade eden ‘reflection’ kelimesini kullanmak isterdim burada. Fakat aslında, seni görmediğim zamanlarda yansımalarımın gerçekliğine ben de inanmıyorum. Belki benden artık nefret ediyorsun; belki de unuttun beni. Düşünce ve eylemlerin her an sonsuz değişik görünümlere bürünebileceğini bilen bir insan olarak, senden kararlı bir düşünceye benzeyen yansımaları nasıl bekleyebilirim?

Over the years, I have learned that if each country could understand the other’s history, culture, and viewpoint, and accept that there are some issues that the two countries will “agree to disagree”, there would be tremendous progress. I have come to really like the wise Chinese proverb “yi zhong qiu tong,” which means seeking common ground while accepting differences. This is precisely the mindset that both countries need.

İçindeki 'sinemadan çıkmış kişi'yi öldürdüler. ... İnsanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. ... İnsanlarda anlayamadığı bir şey de gazete okumalarıydı. Neden her sabah içlerini karartmak gereği duyarlardı acaba? ... İnsanların yaşamasında önemli olan ayrıntılar değil mi? Ayrıntısız yaşayan yalnız bitkiler. Azotlu, sulu, klorofilli, güneş ışıklı bir yaşama... Ya insanlar? Onların yaşamasında her şey ayrıntı. Önemli olan yemek değil, yenecek yemeğin çeşididir; giysi değil, giysinin çeşidi; ayakkabının çeşidi. Günlerin adı bile... Belli günlerde belli yaşamaları vardır. Pazar günleri pazarlık yaşamalarını kuşanırlar, çarşambaları çarşambalık! Hep ayrıntılar! ... Neredeydi insanlar? Onlar yalnız evleri yanarken dışarı uğrarlar. ... Gücün dyanmaktansa yalnızlığıma kaçarım. Bana tek insan yeter. Sevişen iki kişinin kurduğu toplum. Toplumsal yaratıklar olduğumuza göre, insan toplumlarının en iyisi bu daracık, sorunsuz, iki kişilik toplumlar değil mi? ... -Normal bir insan değil. Korkmuyor musun ondan? -Hayır, seviyorum. Normal insanlardan korkarım ben. ... Bir şey var, ama eksile eksile var. ... Okulda balık gözlü bir çocuk vardı. Neden insan gözlü balıklar olmasın?

every kind of animal has its own natural grace, its own dignity. Life has diversified into myriad kinds, each living in its own forthright yet mysterious way upon the earth. Life was not formless like smoke, but had a pattern and a posture.

…Öylece durup, Handan‘a dönüşen Evgenia’yı, Evgenia‘ya dönüşen Handan’ı ve bir anda ikisi birden olan Güzide‘yi izledim bir süre. İkisi beni bırakıp gitmiş olsa da, bu üç kadında aslında hep aynı kadını sevdiğimi düşündüm. Hangi kadını? İlk çocukluk arkadaşım, o çelimsiz liseli kızı mı, en güçlü dayanağım, can yoldaşım, cefakar karımı mı, yoksa yaşamın her şeye rağmen güzel olduğunu bana yeniden öğreten gün görmüş Evgenia’yı mı? Belki hepsini birden, belki hepsini ayrı ayrı ama üçünde de hep aynı kadını.

Practice emptiness to the extreme. Keep stillness whole. Myriad things act in concert. I therefore watch their return. All things flourish, and each returns to its root. Return to the root is called Quietude. Quietude is called Way of Life. Way of Life is called Constant. Acting without knowing this constant can be harmful. Understanding this Constant is called receptivity, which is impartial. Impartiality is Kingship. Kingship is Heaven. Heaven is the Tao. Though you lose the body, you do not die.

the cradle swayed and swung luxuriously, the pattering of the horses’ hoofs, the cracking of the driver’s whip, and his “Hi-yi! g’lang!” were music; the spinning ground and the waltzing trees appeared to give us a mute hurrah as we went by, and then slack up and look after us with interest, or envy, or something; and as we lay and smoked the pipe of peace and compared all this luxury with the years of tiresome city life that had gone before it, we felt that there was only one complete and satisfying happiness in the world, and we had found it.

Ucuzluktan önce kalite; başka bir ifadeyle fiyat dışındaki değişkenler üzerinden rekabet edin. Maliyetten önce gelir; maliyetleri azaltmak yerine gelirleri artırmaya öncelik verin. Başka kural yok; bu nedenle Kural 1 ve 2’yi uygulamak için değişmesi gereken ne varsa değiştirin.

Biz kendimizden iyi olanlara nadir olarak bel bağlarız. Daha çok onların toplumundan kaçarız. Tersine, çoğu zaman kendimize benzeyen ve zayıf yanımızı paylaşan kimselere açarız içimizi. Demek ki kendimizi düzeltmeyi ya da iyileştirmeyi istemeyiz: Önce kusurlu diye hüküm giymemiz gerekir. Yalnızca acınmayı ve yolumuzda cesaretlendirilmeyi dileriz. Kısacası, biz hem suçlu olmaktan çıkmayı hem de kendimizi arıtmak için çaba göstermemeyi isteriz. Yeterli hayâsızlık da yoktur, yeterli erdem de yoktur. Ne kötülük ne de iyilik enerjisine sahibizdir. Dante’yi bilir misiniz? Sahi mi? Hay Allah! Şu hâlde Dante’nin Tanrı ile şeytan arasındaki kavgada yansız melekler de kabul ettiğini bilirsiniz. Ve onları, bir çeşit cehennem girişi olan, vaftizsiz ölen çocukların konulduğu dehlizlere yerleştirdiğini de. Biz o dehlizdeyiz, aziz dostum.

Aynı zamanda bu resim bana birdenbire Raif Efendi'yi de izah etmişti. Şimdi onun sarsılmaz sükûnetini, insanlar ile münasebetlerindeki garip çekingenliğini gayet iyi anlıyordum. Etrafını bu kadar iyi tanıyan, karşısındakinin ta içini bu kadar keskin ve açık gören bir insanın heyecanlanmasına ve herhangi bir kimseye kızmasına imkan var mıydı? Böyle bir adam, önünde bütün küçüklüğü ile çırpınan birine karşı taş gibi durmaktan başka ne yapabilirdi?Bütün teessürlerimiz, inkisarlarımız, hiddetlerimiz, karşımıza çıkan hadiselerin anlaşılmadık, beklenmedik taraflarınadır. Her şeye hazır bulunan ve kimden ne gelebileceğini bilen bir insanı sarsmak mümkün müdür?

Theosophists refer to the Knowledge and Conversation of the Holy Guardian Angel as the Silent Watcher (the reader might here recall the author's suggestion to make self-observation or self-watching a major magickal goal). Another term for It is the Great Master. The Hermetic Order of the Golden Dawn call It the Genius. Gnostics say the Logos. Zoroaster talks about united all these symbols into the form of a Lion (see Austin Osman Spare's work). Anna Kingsford calls It Adonai (Clothed with the Sun). Buddhists call It Adi-Buddha. The Bhagavad-gītā calls It Vishnu (Krishna is an Avatar of Vishnu). The Yi King calls him The Great Person. The Kabbalah calls It Jechidah.

In all honesty, I don’t envy you the possession of this power over memory, nor do I admire you. Because humans are usually completely unconcerned with the memories of other creatures. Human existence involves the willful destruction of the existential memories of other creatures and of your own memories as well. No life can survive without other lives, with the ecological memories of other living creatures have, memories of the environments in which the live. People don’t realize they need to rely on the memories of other organisms to survive. You think that flowers bloom in colorful profusion just to please your eyes. That a wild boar exists just to provide meat for your table. That a fish takes the bait just for you sake. That only you can mourn. That a stone falling into a gorge is of no significance. That a sambar deer, its head bent low to sip at a creek is not a revelation . . . When in fact the finest movement of any organism represents a change in an ecosystem.” The man with the compound eyes takes a deep sign and says: “But if you were any different you wouldn’t be human.

I read Hans Christian Andersen when I was young and don’t recall a single tale that wasn’t heavy. And that was how I got a feel for, you know, the one-legged little tin soldier who could never catch up with the ballerina he was courting. If you can accept that—that some things aren’t meant to be, that you can’t get all you want—you can be more accepting in your own life.

Inside your mother, you were perfectly round, complete unto yourself. You wanted for nothing. But you were born, and the nightmare began. Your body was pulled in all directions. Your arms, legs, neck, even your hair—they shouldn’t look this way. They’ve been elongated by their constant attempts to reach out and anchor to anything at all on the vast plaza that is the world.

Indeed, O's painting made me wish I could return to a time before my birth, back when I was still steeling myself for the limitations of the body to come. Then I could plan in advance all the ways in which I would dare to be. This was, of course, a pointless fantasy. I was already here, in the thick of this life, a parade of missed opportunities, a second-to-second condemnation of my mediocrity.

Understanding Place In my view, place is space known through direct experience in the body, involving sensation, thought, memory, and imagination. Place exists both outside the human body and inside that marvelous membrane we call skin. Relationship to place is a process of assimilation—it takes time. It is through our interaction with specific landscapes and buildings that our movement patterns, perceptual habits, and attitudes have been formed. Architect Yi-Fu Tuan describes it this way in Space and Place: The Perspective of Experience: “Place is security, space is freedom. We are attached to the one and long for the other. […] What begins as undifferentiated space becomes place as we get to know it better and endow it with value.”1 As dancers, we hold both place and space in our awareness as we work, rooting us in the moment and opening us to unseen dimensions.

Gece balkonda bekledim. Cahide’yi sorguya çekecektim. Niye böyle bir şey yaptın diyecektim. Orospu olmak zorunda mıydın? Ben senin için ölümlerden dönmüşüm, polis sorgularından geçmişim, cemiyette horlanmışım, dövülmüşüm sövülmüşüm, yüzüme tükürmüşler. Ne önemi var gerçi, ben bu aşk için her türlü çilenin üstesinden gelmesini bilirim. Yeter ki sen orospu olma. Olduysan da oldun, ne yapalım. Seni kurtarmaya hazırım. Kendimi senin için feda etmeye hazırım.

Erich Auerbach, bir başka meslektaşı olan Leo Spitzer’le birlikte ‘Weltliteratur’ yani dünya edebiyatı kavramını sistemleştirmeye çalıştı. Aslında bu kavram daha önce Goethe tarafından ortaya atılmıştı. Aynı zamanda bir filozof olan Goethe, ayrı medeniyetlerin yarattığı edebiyattan çok, dünyanın yarattığı edebiyatı anlamaya çalışıyordu. Bu nedenle ileri yaşlarında Farsça öğrendi. İranlı büyük şairleri, Hafız’ı, Sadi’yi, bu arada sizin ortak değeriniz Mevlana Rumi’yi okudu. Meşhur West-Östlicher Diwan’ını yazdı.” “Yani Batı-Doğu Divanı mı oluyor?” “Evet, tam çevirisi bu.” “Max, Mevlana’ya neden ortak değer dediniz?” “Çünkü Konya’da oturmuş ama Farsça yazmış. Eğer Türkçe yazsaydı, üzgünüm ama, dünyanın ondan pek az haberi olurdu. Baksanıza sizin büyük şairleriniz Yunus Emre, Şeyh Galip daha az değerli olmamalarına rağmen dünyada tanınmaz ama Ömer Hayyam, Sadi, Hafız, Rumi çok okunur. Bunda Farsça’nın ve elbette Goethe’nin büyük payı vardır.

I am Ding Yi.” He opened up two folding chairs and motioned for us to sit down, then returned to his chair. He said, “Before you tell me why you’ve come, let me discuss with you a dream I’ve just had.… No, you’ve got to listen. It was a wonderful dream, which you interrupted. In the dream I was sitting here, a knife in my hand, around so long, like for cutting watermelon. Next to me was this tea table. But there wasn’t an ashtray or anything on it. Just two round objects, yea big. Circular, spherical. What do you think they were?” “Watermelon?” “No, no. One was a proton, the other a neutron. A watermelon-sized proton and neutron. I cut the proton open first. Its charge flowed out onto the table, all sticky, with a fresh fragrance. After I cut the proton in half, the quarks inside tumbled out, tinkling. They were about the size of walnuts, in all sorts of colors. They rolled about on the table, and some of them fell onto the floor. I picked up a white one. It was very hard, but with effort, I was able to bite into it. It tasted like a manaizi grape.… And right then, you woke me up.

ultimately, most of us would choose a rich and meaningful life over an empty, happy one, if such a thing is even possible. “Misery serves a purpose,” says psychologist David Myers. He’s right. Misery alerts us to dangers. It’s what spurs our imagination. As Iceland proves, misery has its own tasty appeal. A headline on the BBC’s website caught my eye the other day. It read: “Dirt Exposure Boosts Happiness.” Researchers at Bristol University in Britain treated lung-cancer patients with “friendly” bacteria found in soil, otherwise known as dirt. The patients reported feeling happier and had an improved quality of life. The research, while far from conclusive, points to an essential truth: We thrive on messiness. “The good life . . . cannot be mere indulgence. It must contain a measure of grit and truth,” observed geographer Yi-Fu Tuan. Tuan is the great unheralded geographer of our time and a man whose writing has accompanied me throughout my journeys. He called one chapter of his autobiography “Salvation by Geography.” The title is tongue-in-cheek, but only slightly, for geography can be our salvation. We are shaped by our environment and, if you take this Taoist belief one step further, you might say we are our environment. Out there. In here. No difference. Viewed that way, life seems a lot less lonely. The word “utopia” has two meanings. It means both “good place” and “nowhere.” That’s the way it should be. The happiest places, I think, are the ones that reside just this side of paradise. The perfect person would be insufferable to live with; likewise, we wouldn’t want to live in the perfect place, either. “A lifetime of happiness! No man could bear it: It would be hell on Earth,” wrote George Bernard Shaw, in his play Man and Superman. Ruut Veenhoven, keeper of the database, got it right when he said: “Happiness requires livable conditions, but not paradise.” We humans are imminently adaptable. We survived an Ice Age. We can survive anything. We find happiness in a variety of places and, as the residents of frumpy Slough demonstrated, places can change. Any atlas of bliss must be etched in pencil. My passport is tucked into my desk drawer again. I am relearning the pleasures of home. The simple joys of waking up in the same bed each morning. The pleasant realization that familiarity breeds contentment and not only contempt. Every now and then, though, my travels resurface and in unexpected ways. My iPod crashed the other day. I lost my entire music collection, nearly two thousand songs. In the past, I would have gone through the roof with rage. This time, though, my anger dissipated like a summer thunderstorm and, to my surprise, I found the Thai words mai pen lai on my lips. Never mind. Let it go. I am more aware of the corrosive nature of envy and try my best to squelch it before it grows. I don’t take my failures quite so hard anymore. I see beauty in a dark winter sky. I can recognize a genuine smile from twenty yards. I have a newfound appreciation for fresh fruits and vegetables. Of all the places I visited, of all the people I met, one keeps coming back to me again and again: Karma Ura,

The plantation owners farmed on a large scale, exporting sugar and pineapple. They had made Hawaiʻi an American territory to avoid high export tariffs. They initially used indigenous people as workers, but the numbers were far from sufficient. So they had hired Europeans, but they couldn’t stand the hot weather and hard work. Then the owners had looked toward Asia. The first to be brought in were Chinese, but the majority of them left the farms at the end of their contract and went to work on the mainland. The next to come were Japanese. They also went to the mainland after the end of their contract, and frequently held strikes, demanding increased wages and improved treatment. The first workers from Korea arrived in 1903.

Birini rahatsız etmek istiyorsa hakaretlerinde karşı tarafın değer verdiği, sevdiği ve gruruna dokunan yerden saldırır ve "anne" yi kullanır sözlerinde..bu "anne" yi değil onu seveni rahatsız etmek içindir tabiki.. bu da o misal Atatürk ü değil ona değer veren saygı duyan insanı Atatürkçü yü rahatsız etmek için yapılıyordur.. Atatürk heykellerine ve bunun gibi onu anmamızı sağlayan şeyleri maskaralıklarına alet ederken.. Atatürk yaşamıyor nispetler elbette Atatürk e değil onu sayanlara.. Dininiz size sevmediğiniz birşeye saygı duyan ve onu seven insanlar olduğu sürece saygısızlık yapmamanız gerektiğini öğretmedi mi? en başta da DİN SİZLERE ÖLÜYE SAYGI GÖSTERMENİZİ ANLATAN CÜMLELER öğütleyip duruyo ya yahu.. AKLINIZ NERDE..DİNİ DE Mİ YARIM DİNLİYORSUNUZ SİZ..

Dream Meditation Practices are best performed in an isolated (close to nature) chamber that is clean and dry. Diet should be modified before practice so that solid food is reduced and a sense of lightness is obtained. This meditation is best done after bathing; the student can be nude or wear a light robe. Begin by lying on your back. Focus your mind on the lower tan tien. Summon the spirits residing in the organs by chanting their names in the order of the creation cycle: Houhou or Shen (heart), Beibei or Yi (spleen), Yanyan or Po (lungs), Fu Fu or Zhi (kidneys), and Jianjian or Hun (liver).20 Repeat the chanting and gathering until a bright light and warmth appear in the lower tan tien. Opening this place will automatically open the Microcosmic Orbit. Coordinate your breathing with this meditation to assist the process: inhaling stimulates the kidneys and liver, while exhaling moves the heart and lungs to the centerpoint—the stomach and spleen. Bring the merged five spirits from the lower tan tien (you can also include the other four spirits) up to the heart, and then to the Crystal Palace (also known as the Divine Palace or Hall of Light). The team of merged spirits—now the Yuan Shen or Original Spirit—can exit via the crown. Being conscious during the whole dream, or alternatively remembering the dream after waking, completes the process. You also have the choice of practicing meditation during your dream state. Process the content of the dream during the day, taking any actions in the material world that are now necessary. Remember that one of our goals with the Kan and Li practice is to merge the everyday mind with your dream landscape and meditation. Fusion of these three minds (different from the three tan tiens) is a feature of the developing sage. Ideally, dreaming can include the practice of Microcosmic Orbit, Fusion, and even Kan and Li.

Benetton markasının düzenli yayınladığı Colors dergisinin 2000 yılının ilk sayısı, kültürlerin devamlılığı önündeki en büyük tehlikelerden biri olarak ‘tektipleşme’yi sayıyor ve bu savını destekleyecek çeşitli örnekler veriyordu: Bugün dünyada yaklaşık 300 milyon evde Amerikan müzik kanalı MTV izleniyor. Yaklaşık 200 ülkede gençler, artık Sevgililer Günü'nü kendi bayramlarından çok önemsiyor ve sevgililer gününde sevgililerine Hallmark'ın hazırladığı kartlarla aşklarını ilan ediyorlar. Tüm dünyada çocuklar, Disney'in Mickey Mouse'unu, kendi devlet büyüklerinden daha iyi tanıyor. 1998'de dünyada en çok gişe yapan 20 filmin 19'u Amerikan filmlerinden oluşuyordu. Güneydoğu Asya'da gençler saçlarının Jennifer Lopez veya Meg Ryan gibi olmasını istiyorlar. Bunun yanında, Dünyada her 5 saatte bir McDonald's restoranı açıldığı belirtiliyor. Aralarında binlerce kilometre fark olan ülkelerde aynı hastalık (AIDS), aynı ilaç (Viagra), aynı içecek (cola), aynı haber kanalı (CNN), aynı haber (Clinton'ın aşk maceraları), aynı maç (Avrupa futbol şampiyonası finali), saat farkıyla popüler oluyor.

Herkesin matematiğe veda ettiği bir an vardır. Kiminin ilk x’i, y’i gördüğünde, kiminin ilk karekökü gördüğünde beti benzi atar. Kimi de limit ve türevle karşılaştığında “Sanırım bu iş buraya kadar” diye içinden geçirir. O olmayan, “işe yaramayan” kavramları zihninde zaten zar zor bi yere oturtabilmişken, şimdi de onlara yeni kavramlar eklenmiştir. Matematikten anlamadığınızı kemiklerinize kadar hissedersiniz. Hocanın anlattığı fog(x)’lere, Z’lere, cot(x)’lere büyük bir ciddiyetle bakarken beyninizin içinde tridi efekti ile yapılmış bir bebek neşeyle dans ediyordur. Anlatılanların kafanızın içinde hiçbir karşılığı yoktur, resmen bi s.k anlamıyorsunuzdur.

Jane'de de Bay Bingley'yi ilk gördüğü zaman duyduğu hoşlanma hissinin gitgide arttığı ve aşk yolunu tuttuğuydu. Neyse ki Jane güçlü duygularına rağmen ölçülü davranmayı bilen bir kızdı; ayrıca her zaman da neşeliydi.Elizabeth'e göre bunlar, Jane'i meraklı insanların kuşkularından koruyabilirdi. Elizabeth, arkadaşı Charlotte'a bu konudan bahsetti. Charlotte, "Böyle durumlarda herkesi aldatabilmek hoş bir şey olabilir," dedi. "Ama duygularını bu kadar saklamak bazen insanın zarannadır. Bir kadın duygularını hoşlandığı adamdan da aynı beceriyle gizlerse onu kendine bağlama fırsatını kaçırabilir; o zaman hiç kimsenin bir şey sezmediğini düşünmek pek acıklı bir avuntu olur. Her sevgide minnetin veya kibirin o kadar büyük rolü vardır ki, yeni doğmuş bir sevgiyi başıboş bırakmaya gelmez. Başta hepimiz özgürüzdür. Ufak bir gönül kayması kadar doğal ne olabilir ki? Ancak, karşısındakinden cesaret almadan gerçekten âşık olabilecek kadar pişkinlik gösterebilen azdır. Bingley, kardeşinden kuşkusuz hoşlanıyor, ama Jane ona cesaret vermezse duygulan hoşlanmadan ileri gidemez." "Ama Jane, doğasının izin verdiği kadar cesaret veriyor ona. Bingley'ye ilgi duyduğunu ben bile hissettikten sonra, Bingley'nin bunun farkına varmaması için aptal olması gerekir." "Şunu unutma Eliza, Bingley, Jane'in huyunu senin kadar bilmiyor." "Ama bir kadının bir erkeğe eğilimi varsa ve bunu gizlemeye çalışmazsa, o adamın bunu anlaması gerekir.

Cordelia’cığım! Seni unutabilsem keşke! O halde benim aşkım belleğe mi bağlı? Zaman, arşivlerindeki her şeyi silse, belleğin kendisini de silse, sana olan ilgim her zamanki gibi canlı kalır yine de, unutulmazsın. Keşke unutabilsem seni! Neyi anımsayacağım o zaman? Çünkü sonuçta, seni anımsamak için kendimi unuttum; yani seni unutursam kendimi anımsayacağım; ama kendimi anımsadığım anda da seni tekrar anımsayacağım. Keşke unutabilsem seni! Ne olur o zaman? Antik çağlardan bir resim vardır.48 Ariadne’yi gösterir. Sedirinden ayağa fırlamıştır ve fora yelken hızla açılmakta olan bir geminin ardından endişeyle bakmaktadır. Yanında Cupid durmaktadır, elinde telsiz bir yay, gözyaşlarını silmektedir. Ariadne’nin arkasında, başında miğfer olan kanatlı bir kadın figürü vardır. Bunun Nemesis olduğu düşünülür genellikle. Bu resmi düşün, bunun biraz değiştiğini hayal et. Cupid gülümsüyor ve yayını geriyor. Nemesis senin yanında hareketsiz durmuyor, o da yayım geriyor. Öteki resimde gemide uğraşıp duran bir erkek figürü görüyoruz. Bunun Theseus olduğu düşünülür. Ama benim resmimde öyle değil. Theseus geminin kıç tarafında duruyor, kollarım açmış, özlemle geriye bakıyor. Pişman olmuştur, ya da deliliği geçmiştir, ama gemi onu alıp götürmektedir. Cupid ve Nemesis ona nişan alırlar, her iki yaydan da birer ok fırlar; hedefleri şaşmaz; her iki okun da Theseus’un yüreğinde aynı yere saplandığı görülür; onun aşkının intikamım almış olan Nemesis olduğu anlaşılır. Johannes’in

bence kitap demek bir defa okumak için yazılan şey değildir. bazı tanıdıklarım haftada üç dört tane okuyorlar. onlara hayret ediyorum. kitap. nasıl diyeyim... içinde yaşadığımız ev gibi olmalı, vatan gibi olmalı, ona alışmalıyız, bağlanmalıyız, köşesini bucağını gayet iyi tanımalıyız, her noktasına hatıralarımız karışmalı. değil mi? bir musiki parçası gibi... her vakit başka başka eserler okuyanlar, iki üç günde bir dostlarını, evlerini, vatanlarını değiştiren insanlara benzemezler mi?" syf. 23 "korkuyorum, sizden değil, sizden ve kendimden, yaşamaktan korkuyorum." syf. 52 "gece yarısı kaldırımların hürriyetine, kimsesizliğine vurgunum. ben de kimsesiz ve hürüm, ben de kaldırım çocuğuyum." " gece yarısından sonra kaldırımlarda uyumak için kuru bir parça yer arayan etsiz ve tüysüz, kuyrukları bile tüysüz, vücutları uzun ve karınları çukur, sıska ve sessiz, filozof ve mütevekkil, aç ve yorgun köpekleri bilir misiniz? onları ben pek iyi tanırım, onların hayatı benim hayatımdır ve bu en güzel hayattır, inanınız." syf. 88 "yaratma ameliyesi yekpare, spontane ve kendi tekniğini de haizdir. tashih etmek bozmaktan başka bir şey olmaz." syf. 92 "bir roman ya yazılır, ya yaşanır. ben sana hemen tutkun olduğumu hissettim, fakat yazmak için değil, yaşamak için! ben sana kollarımı uzatıyorum ve sen, bana ellerini, dudaklarını uzatacağın yerde, yazmak için mürekkepli kalemimi uzatıyorsun." syf 108 "sen hayatında her şey yapmış bir kadınsın. fakat hiç birine alışamamışsın, hiç birinde ihtisas kazanamamışsın: evlendin, fakat tam manasıyla zevce olamadın; sevdin, fakat yekpare bir aşkın olmadı, bir çok hadiseler en büyük ihtirasın billurunu kırdı; seyahat ettin, fakat sende bir seyyah melekesi teşekkül etmedi; birçok hafiflikler yaptın, barlarda, balolarda, tiyatroların kulis aralarında yaşadın, fakat bir kokot pişkinliği elde edemedin; tercemeler yaptın, fakat bir satır yazı neşretmedin; çocuklara bayılıyorsun, fakat ana olmadın; her emelin, her gayenin büyüklüğünü ve güzelliğini anlıyorsun, fakat hiç bir emelin ve gayen yok; bir çocuk saflığıyla en basit yalanlara inanabilirsin; fakat hiç bir şeye iman etmiyorsun." syf. 126 "dante'yi sever misin sen? şu dakika nerdesin? benim gibi hem roma'da hem istanbul'da mı? "düşün ki her an ben değişiyorum, her an sen değişiyorsun, buna rağmen birbirimizi nasıl tanıyabiliyoruz? bu kaçan benliklerimizi birbirimizde aramak tecessüsü olmasaydı bir saniye konuşabilir miydik?" syf.132 "bu kelimeyi sevmiyorum. alakalarımızın yüz bin şekline isim bulamıyoruz ve 'sevmek' deyip çıkıyoruz. o için ne kadar suistimale uğruyor bu kelime." syf. 153 "yıkılıyor, her şey yıkılıyor!" syf. 164 "ancak 'izm'siz düşünebildiği gün insan zekasının hürriyetinden ve genişliğinden bahsedilebilir. kafamızın zinciri bu 'izm'dir: sistemcilik ve nazariyeciliktir." syf. 190