Yan Yan Quotes

Finally, she mused that human existence is as brief as the life of autumn grass, so what was there to fear from taking chances with your life?

People who are strangers to liquor are incapable of talking about literature.

Niçin rüzgarlı sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz?

Mga 3days-3weeks tapos unahan na yan mag-offline kunyari naputol connection ng internet pero naputol na yung mental and emotional connection.

Ang liit at laki ay nasa isip lang. Bakit kami nina Bubuyog at Gagamba, may naipundar din kami kahit papano. Nasa pagsisikap lang 'yan ng tao!

Lahat ng mga salitang yan may dating sa'yo. Sabi kasi ng isip mo.

Seems like "all systems go" na 'di ba? Super compatible. Gusto n'yo ang isa't-isa. Pero 'yan ang mga nakakatakot. 'Yung akala mo okay lahat, sabay 'pag sinabi mong mahal mo s'ya. *blam!* Guguho lahat.

Hayat birbirinde ayırdıklarını, kısa bir müddet için tekrar yaklaştırır gibi olsa bile, uzun zaman yan yana bırakmıyor. Geçen günleri bir daha geri getirmek mümkün değil ve sadece hatıralar iki insanı birbirine bağlayacak kadar kuvvetli değil.

Sabi ng nanay ko, 'yan daw totoo... di raw dapat ikahiya!" "E kung magnanakaw ka, di mo ikakahiya?" "Sabi ng nanay ko, kung ikakahiya mo... h'wag mong gagawin!

Where there's life, death is inevitable. Dying's easy; it's living that's hard. The harder it gets, the stronger the will to live. And the greater the fear of death, the greater the struggle to keep on living.

Lumala ang late, dumami ang absences. ‘Yan ang katangian ng 2 sem ko. Pero noong panahon na ‘yon hindi ko pa rin alam kung ano na nangyayari sa pag-aaral ko. May isang bagsak na subject, pero ayos lang. Kumbaga sa action film e, nadaplisan lang ako ng bala sa braso. Walang problema.

Mas madaling manahimik. Mas ligtas magtago ng opinyon. Mas kumportableng hindi magsalita. Pero may mga tao noon na hindi nakuntento sa mga "mas" na yan.

Kapag si Aga Muhlach ang nanligaw, ready o hindi ready, Re-ready yan kasi gusto siya eh.

Dahil sa pagsusulat, masasagi mo ang mga matatayog na egotismo ng ibang tao. Matatapakan mo ang mga lumpong paa ng kasalukuyang sistema. At maiistorbo mo ang siesta ng lipunang masaya na sa mga paniniwalang kinagisnan nito. Sa pagpahid ng utak mo sa papel, lahat yan babanggain mo. Kasabay ng pagbangga mo sa sariling mga takot, kamangmangan at egotismo.

She folded her arms and then shouted, "Right you thieving scunners! How dare you steal Miss Treason's funeral meats!" "Oh, waily, waily, it's the foldin' o' the arms, the foooldin' o' the aaaarmss!" cried Daft Wullie, dropping to the ground and trying to cover himself with leaves. Around him Feegles started to wail and cower and Big Yan began to bang his head on the rear wall of the dairy.

Everyone keeps looking on their defects. It's not like everyone's perfect, we all are are ugly and at the same time beautiful. It's just how we should carry and believe in ourselves. Nasa attitude yan, wala sa hitsura

A writer writes what he knows, in ways that are natural to him.

There is an ancient conversation going on between mosses and rocks, poetry to be sure. About light and shadow and the drift of continents. This is what has been called the "dialect of moss on stone - an interface of immensity and minute ness, of past and present, softness and hardness, stillness and vibrancy, yin and yan.

Dünyada şimdi onunla yan yana bulunmamamız kadar mantıksız ve lüzumsuz ne vardır acaba?

Minsan ang katangahan ay parang sipon. Hindi namamalayan pero kusang dumadapo. Walang gamot. Naiiwasan sa pamamagitan ng tamang life style o pagaalaga sa sarili. Pero hindi 100% na sipon-free kahit ang pinakamalusog na tao. Kapag dinapuan, may mga paraan para mapabilis ang pagtigil. Hindi nakakahiya ang magkasipon. Natural lang yan. Pero wag naman ipagmalaki kung meron na. Wag hayaang tumulo-tulo, lumobo-lobo at ipakitang apektado ang pagsasalita, panlasa, pandinig, at paningin.Wag ipangalandakan ang katangahan, tulad ng sipon, nakakahawa at baka maraming maapektuhan. Eto ako, di lang nagpakita, inirampa pa ang katangahan.

A: Oy! Oy! Oy ba't sumisingit 'yan ha?! Hoy! Mahilig ka ba sa singit? Hoy! B: Hwsht! Pabayaan mo na, tsong... Big time 'yan eh... 'Wag mo na anuhin. Nanay n'yan senador, erpat n'ya general, kapatid n'ya kongresman, kapitbahay nila meyo -- A: Pwes ako anak ng Diyos! Tatay ko Poong Maykapal at utol ko si Hesukristo!! Ano?! Ha?!

The Master said, “What a worthy man was Yan Hui! Living in a narrow alley, subsisting upon meager bits of rice and water—other people could not have borne such hardship, and yet it never spoiled Hui’s joy. What a worthy man was Hui!” (Analects 6.11)

Günlerden pazartesi. Yine vapurun alt kamarasındayım. Yine hava karlı. Yine İstanbul çirkin. İstanbul mu? İstanbul çirkin şehir. Pis şehir. Hele yağmurlu günlerde. Başka günler güzel mi, değil; güzel değil. Başka günler de köprüsü balgamlıdır. Yan sokakları çamurludur, molozludur. Geceleri kusmukludur. Evler güneşe sırtını çevirmiştir. Sokaklar dardır. Esnafı gaddardır. Zengini lakayttır. İnsanlar her yerde böyle. Yaldızlı karyolalarda çift yatanlar bile tek. Yalnızlık dünyayı doldurmuş. Sevmek, bir insanı sevmekle başlar her şey. Burda her şey bir insanı sevmekle bitiyor.

I sometimes think that there is a link between the decline in humanity and the increase in prosperity and comfort. Property and comfort are what people seek, but the costs to character are often terrifying.

It takes a super brave person to be as generous as you are, Hyacinth. Not many people are brave enough to be so loving

We cannae just rush in, ye ken." "Point o' order, Big Man. Ye can just rush in. We always just rush in." "Aye, Big Yan, point well made. But ye gotta know where ye're just gonna rush in. Ye cannae just rush in anywhere. It looks bad, havin' to rush oout again straight awa'.

Are women really wonderful things? Maybe they are. Yes, women are wonderful things, but when all is said and done, they aren't really “things

Kurdno! Yan nebêjin em Kurd in, Yan jî Kurdî biaxivîn.

Sana büyük caddelerin birinde rastlasam Elimi uzatsam tutsam götürsem Gözlerine baksam gözlerine konuşmasak Anlasan Elimi uzatsam tutamasam Olanca sevgimi yalnızlığımı Düşünsem hayır düşünmesem Senin hiç haberin olmasa Senin hiç haberin olmaz ki Başlar biter kendi kendine o türkü Yağmur yağar akasyalar ıslanır Bulutlar uçuşur geceleyin Ben yağmura deli buluta deli Bir büyük oyun yaşamak dediğin Beni ya sevmeli ya öldürmeli Yitirmeli büyük yolların birinde ne varsa Böcekler gibi başlamalı yeniden Bu Allahsız bu yağmur işlemez karanlıkta Yan garipliğine yürek yan Gitti giden

When Communism has been realized, everyone will be a novelist.

Nangong Jingnu and Qi Yan were truly a fine match. It was just a shame that the element for Qiyan Agula, the Prince of the grass plains, was a life of heavenly river water. Water and fire cannot coexist. There is no rest until death...

A writer should always bravely face life, risking death and mutilation in order to dethrone an emperor.

The act of giving voice to this spiritual suffering is, in my view, the sacred duty of the writer.

Wind, then rain, and then the blue sky.

Her sevginin başlangıcı ve süreci, o sevginin bitişinin getireceği boşluk ve yalnızlık ile dolu. Belirsizlikler arasında belirlemeye çalıştığımız yaşam gibi. Sevgi isteği, kendi kendine yaşamı kanıtlama isteği kadar büyük. Belki kendilerine yaşamı kanıtlamaya gerek duymayan insanlar, sevgileri de derinliğine duymadan, acıya dönüştürmeden yaşayıp gidiyorlar. Ya da sevgiyi sevgi, beraberliği beraberlik, ayrılığı ayrılık, yaşamı yaşam, ölümü ölüm olarak yaşıyorlar. Oysa yaşam ölümle, ölüm yaşamla tanımlı. Ama sen. Senin için her beraberlik ayrılış, her ayrılış beraberlik, sevgi sevgisizlik, duyum duyumsuzluğun başladığı an. Birisinin teniyle yan yana olmak, kendi varoluşumu unutmak mı. Ya da daha derin algılamak mı. Kendi varoluşum. Her varoluş kendisiyle birlikte ölümü getirmiyor mu.

The young must not scoff at the old, for flowers don’t bloom forever

Only by recalling a dream is an insomniac sure he's slept.

... Konuşuyoruz desem, konuşmuyoruz da Ayrı ayrı şeyler düşünüyoruz üstelik birbirimize bakarak Ne seviyoruz, ne de sevmiyoruz birbirimizi Ne varız, ne de yokuz gerçekte İki lamba gibiyiz, iki ayrı yerinden Aydınlatan odayı Değilsek de yakın birbirimize Uzak da sayılmayız büsbütün Gökyüzünde iki uçurtma başıboş Yan yanayızdır sadece Her çiçek bir çoğulluktur gününe göre Yalnızlık çoğulluktur Sanırım bir giz de yok bu beraberlikte ...

She’s not alone. She has me.” “You work all the time. Besides, you’re not talkative enough for her taste.” “I can be talkative.” “No offense, sir, but no, you can’t. Let Yan fill that gap. She needs a friend and you’re well aware of it.

I have always believed that raising kids means more than just being a good parent and trying to do the right things. It means surrounding your kids with amazing people who can bring science experiments and jam cookies, laughter and joy, and beautiful experiences into their lives.

Ketika kami tidak mengerjakan ujian dengan baik, guru akan mencerca kami, dan mengeluh bahwa ia mengajar kelas berisi siswa-siswa idiot yang tidak berguna. Guru, seharusnya Anda tidak meremehkan kami, karena kegagalan kami adalah awal keberhasilan

How far she could accompany Nangong Jingnu on this road, would be how far. Even if Qi Yan had already designed the ending. Even if Qi Yan knew what was separating them. But when Nangong Jingnu needed comfort, Qi Yan would still gently open her arms for her. Even though she did not know how long this tenderness could continue for either...

Ama konumuz açısından hemen belirteyim ki, güzel denen şey biraz da o şeyi güzel bulduğumuz ya da güzel bulmaya hazır olduğumuz için güzeldir. Bir süreç içinde birçok öğe yan yana gele gele bizdeki güzel kavramını hazırlar.

Yan daw alak at gamot at pagkaapi, nakakasanayan. Kalaunan daw, hindi ka na tatablan pa. Pero hindi totoo 'yon. Lalo na sa kaso ng pagkaapi.

There are people who walk mules and people walk horses, but I never thought there were people who walk cops.

The cliche that sea dry up and rocks rot away, but the heart never changes is nothing but a beautiful fantasy.

When people are driven nearly mad, they are imbued with superhuman strength and are capable of almost supernatural deeds.

For complexity does not inevitably heighten a story's verisimilitude, or its power to convince; sometimes simplicity and economy make for a more vigorous exposition, propelling the drama forward.

Until one has loved an animal, a part of one’s soul remains unawakened.’” Hyacinth looked up at her father. “What does that mean, Papa?” “It means that animals make our hearts happy in a very special way. A French man named Anatole France said that a long time ago.

My grandmother once told me that while there is no suffering a person cannot endure, there is plenty of good fortune one can never hope to enjoy. I believe that.

A sudden cloud formation of birds was swallowed up by the moon, and he was just as suddenly penned in by four walls—the demons’ pen.

He who steals hooks is a thief. He who robs a nation is a nobleman.

The universe is so big, much bigger than you and me and bigger than any of our mistakes. There are always opportunities to forgive and be forgiven.

We know she means well, so Lia, Jeremy, and I usually tell her not to cook. Kolya and the other quards try to be diplomatic about it, too. Only that fucker Yan told her the truth directly and has long since labeled her a food terrorist. Creighton King ist the first person who's eaten her food willingly and even compliments her for it.

What a shame for a man like him to be born during peacetime. If he’d been born only a few decades earlier, he’d have worn the mantle of hero,

Always choose life. A demeaned life is better than the best death.

Dear brother," Number Two replied, "I can eat shit, I just don't like the taste.

Yine İstanbul çirkin. İstanbul mu? İstanbul çirkin şehir. Pis şehir. Hele yağmurlu günlerinde. Başka günler güzel mi, değil; güzel değil. Başka günlerde Köprüsü balgamlıdır. Yan sokakları çamurludur, molozludur. Geceleri kusmukludur. Evler güneşe sırtını çevirmiştir. Sokaklar dardır. Esnafı gaddardır. Zengini lakayttır. İnsanlar her yerde böyle. Yaldızlı karyolada çift yatanlar bile tek.

Aku tidak boleh marah terhadap Ayah dan Ibu. Jika aku tak mengikuti nasihatnya, akan berada di mana aku hari ini? Aku tak akan tubuh dewasa dan mengerti tentang hal-hal baik dalam hidup. Jika ibu tidak membimbingku lewat kecaman-kecamannya, aku takkan tahu satu fen atau satu yuan itu apa, serta dari mana uang itu diperoleh

Sen de fark ettin mi? Az dediğin, küçücük bir kelime. Sadece A ve Z. Sadece iki harf. Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi… Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır! Belki de, seni az tanıyorum demek, seni kendimden çok biliyorum, demektir. Bilmesem de, öğrenmek için her şeyi yaparım, demektir. Belki de az, her şey demektir. Ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir…

Morir es fácil; lo difícil es vivir. Y cuanto más difícil se vuelve, más fuerte es la voluntad de seguir viviendo. Y cuanto mayor es el miedo a la muerte, mayor es el esfuerzo que se hace por conservar la vida.

Ang mga Amerikanong yan, para ding aswang! Kakaibiganin ka,ililigtas at tutulungan,pero kakainin ang lamang-loob mo, ang dugo mo at kaluluwa, ang kultura at pagkatao mo! Hanggang di mo na makilala ang sarili mo!

Sino ang may sabi na may ipinagkaiba ang damdamin ng isang sisenta'y singko sa isang disisais? Walang pinagkaiba yan, magkasingtalim lang ang damdamin niyan ng pagkabigo, magkasingdami ang luhang ititigis sa kamatayan ng kanyang pag-asa." (p. 196, Sixty in the City)

Do what others do not do, Believe in what others do not believe, Feel what others cant feel, Become what others cannot be

Heavens never seals off all the exits

Strong winds eventually cease, unhappy families return to peace

a bright sun darkens, a full moon wanes, a full cup overflows, and decay follows prosperity

When graves are robbed of treasure, there’s not enough treasure to go around. When graves are robbed of coffins, there are too many coffins to be found.

My mother used to tell me, ‘You can’t be sure that beasts aren’t people, or that people aren’t just another type of beast

All kinds of mysterious phenomena exist in this world, but answers to most of them have come with advances in scientific knowledge. Love is the sole holdout-nothing can explain it. A Chinese writer by the name of Ah Cheng wrote that love is just a chemical reaction, an unconventional point of view that seemed quite fresh at the time. But if love can be controlled and initiated by means of chemistry, then novelists would be out of a job. So while he may have had his finger on the truth, I'll remain a member of the loyal opposition.

A person can change the way he talks, but not the way he sneezes. A person can turn single-fold eyelids into double folds, but the greatest plastic surgeon alive cannot change the look in a man's eyes.

Di mana ada kehidupan, di situ pasti ada kematian. Mati itu mudah ; hiduplah yang sulit. Semakin berat kehidupan yang dihadapi, semakin kuat keinginan untuk bertahan. Dan semakin besar ketakutan untuk mati, semakin besar pula perjuangan untuk terus hidup.

As a child who grew up in a grassy field, enjoying little formal education, I know virtually nothing about literary theories and have had to rely solely upon my own experiences and intuitive understanding of the world to write.

People are like stars in the Milky Way. There are millions of them. There are big, small, dead, and dying stars out there. Hindi ikaw ang nag-iisang bituin d'yan sa langit, kaya hindi sa'yo umiikot ang mundo. Puweding makinang ka ngayon, pero asahan mong parating may darating na mas makinang pa sa'yo. Malaki ang posibilidad na mawala sa'yo ang atensiyon ng iba, pero tandaan mo ang isang bagay. "Whatever happens, you're still a star. There will still be people looking at you, admiring your beauty, and wishing for great things to happen to them with your help. You can't let them down, so you have to continue shining for them. You have to show them directions. That's what stars are for.

Glory, causes, careers, and love mean nothing on an empty stomach. Because of food, I lost my self-respect; because of food, I suffered the humiliation of a lowly cur; and because of food I took up creative writing, with a vengeance.

The dead are noble, the living worthless.

Wrong is wrong even if everyone is doing it. Right is right even if no one is doing it.

滚滚长江东逝水，浪花淘尽英雄。是非成败转头空。 　　　　青山依旧在，几度夕阳红。白发渔樵江渚上，惯看秋月春风。

It takes a super-brave person to be as generous as you are, Hyacinth. Not many people are brave enough to be so loving.

Don’t swallow a scythe if your stomach isn’t curved

Prosperity and comfort are what people seek, but the costs to character are often terrifying

A small sigh leaves her lips and I want to reach out to my guards, Kolya and Yan, and erase that sound from their heads. I don’t like that they can hear or see her like this.

At least I know what love is. Like clouds love the sky, ocean loves sand, winter loves snow, snow loves breeze, it's all connected. It's called unconditional love. It's in our heart.

Yan’er, look at the clouds, the mountains, the sky, and the land. Remember this image. However grand your vision is, that is how grand your future can be. It is also how grand… your heart can be. We cultivators cultivate, not the body, but the heart!

The sun, a red wheel, was sinking slowly in the west. Besides being spectacularly beautiful, the early-summer sunset was exceedingly soft and gentle: black mulberry leaves turned as red as roses; pristine white acacia petals shed an enshrouding pale-green aura. Mild evening breezes made both the mulberry leaves and the acacia petals dance and whirl, filling the woods with a soft rustle.

Son vapur. Güvertenin ön tarafındayız. Yakınımızda kimseler yok. Başlarımız birbirine dayalı. Rüzgar onun saçlarını benimkilerine, teninin kokusunu denizinkine karıştırıyor. Gözlerim kapalı. İki eli de avuçlarımda. Sıkıyorum. Başını hafifçe çekiyor ve yan bakışlarıyla gözlerimi arayarak gülümsüyor. Yüzünde, müşterek bir rüya anının dalgınlık izleri yerine,ağır düşüncelerden gelen bir dehşet intibaı var.

Kapag punuan ang jeep at nagkataon na sinungaling ang driver sa pagsasabing "Lima pa, maluwag na maluwag pa yan", merong bagong sakay na pasahero ang bigla nalang tutuwad sa harap mo, sa pag-aakalang uusog ka, upang siya'y makaupo. Napaka awkward ng feeling, habang pinagmamasdan mo siya sa ganun posisyon pero wala ka namang magawa dahil puno na nga ang upuan. Doon mo nalaman kung anong feeling ng isang arinola.

Hinahawakan s'ya ni Ding kung saan-saan. Dito, d'yan... at nai-imagine niya si Raffy na hinahawakan din si Elinor dito at diyan. Hinahalikan sa buhok, sa mata, sa bibig, sa leeg, sa dibdib, sa tiyan, sa mas mababa pa sa tiyan... sa lahat ng putang'nang parte ng katawan ng putang'nang Elinor!

A writer's place in a nation's literary history cannot be judged by whether or not he is capable of writing a book as heavy as a brick. That must rest on his contributions to the development and enrichment of that nation's language.

Düşünsenize, onların o kentleri ayakta duruyordu, dimdik ayakta. New York ayakta duran bir kenttir. Daha önce de çok kent görmüştük bizler elbette ve bayağı da güzel kentler ve limanlar, hem de en fiyakalısından. Ama bizim oralarda yan vaziyettedir kentler, değil mi, deniz kenarında ya da nehir kıyısında, manzaranın üzerine uzanıverirler, yolcuyu beklerler, oysa bu Amerikalısı, o öyle ayılıp bayılmıyordu, hayır, kazık gibi duruyordu, orada, hiç de sikici değildi, ürkütücü bir kazık.

You could get me a phone,” Oliver suggested, grabbing a handful of chocolate chips from the bag on the counter. “Then you wouldn’t worry so much.” “I never worry,” Mama said. “And absolutely no phone. I survived without a cell phone until after college.

yürekten sevdiğim, sana gene yazıyorum çünkü yalnızım ve çünkü kafamın içinde seninle konuşurken senin bunu bilmiyor, ya da bana karşılık veremiyor olmana katlanamıyorum. kısa süreli ayrılıklar iyi oluyor, çünkü hep bir arada olununca her şey hiç ayırt edilemeyecek kadar birbirine benzemeye başlıyor. yan yana durduklarında kuleler bile cüceleşirken, alelade ve ufak tefek şeyler yakından bakınca kocamanlaşır. küçük tedirginlikler onlara yol açan nesneler göz önünden kaldırıldığında yok olabilir. yan yanalık dolayısıyla sıradanlaşan tutkularsa mesafenin büyüsüyle yeniden büyüyüp doğal boyutlarına dönerler. aşkım da öyle. zamanın aşkımı tıpkı güneş ve yağmurun bitkileri büyüttüğü gibi büyütmüş olduğunu anlamam için senin bir an, sırf rüyada bile olsa, benden koparılman yetiyor. senden ayrılır ayrılmaz sana olan aşkım bütün gerçekliğiyle kendini gösteriyor: o, ruhumun bütün enerjisiyle yüreğimin bütün kişiliğini bir araya getiren bir dev. böylece yeniden insan olduğumu hissediyorum çünkü içim tutkuyla doluyor. araştırma ve çağdaş eğitimin bizi kucağına attığı belirsizlikler ve bütün nesnel ve öznel izlenimlerimizde kusur bulmaya iten kuşkuculuk bizi küçük, zayıf ve mızmız kılıyor. ama aşk -feurbachvari insana aşk değil, metabolizmaya aşk değil, proletaryaya aşk değil- sevdiğine aşk, yani sana aşk, insanı yeniden insanlaştırıyor... dünyada çok dişi var, kimileri de çok güzel. ama ben, her bir hattı, hatta her bir kırışığı bana hayatımın en büyük ve en tatlı anılarını hatırlatan bir yüzü bir daha nerede bulabilirim? senin tatlı çehrende sonu gelmez acılarımı, yeri doldurulmaz kayıplarımı bile okuyabilir ve senin tatlı yüzünü öptüğümde acıyı öperim. hoşça kal canım. seni ve çocukları binlerce kere öperim. senin, karl manchester, 21 haziran, 1865

My little donkey, if I hadn't shown up, your fate would have been sealed. Love has saved you. Is there anything else that could erase the innate fears of a donkey and send him to rescue you from certain death? No. That is the only one. With a call to arms, I, Ximen Donkey, charged down the ridge and headed straight for the wolf that was tailing my beloved. My hooves kicked up sand and dust as I raced down from my commanding position; no wolf, not even a tiger, could have avoided the spearhead aimed at it. It saw me too late to move out of the way, and I thudded into it, sending it head over heels. Then I turned around and said to my donkey, "Do not fear my dear, I am here!

But what sets me apart from other Chinese writers is that I neither copy the narrative techniques of foreign writers nor imitate their story lines; what I am happy to do is closely explore what is embedded in their work in order to understand their observations of life and comprehend how they view the world we live in. In my mind, by reading the works of others, a writer is actually engaging in a dialogue, maybe even a romance in which, if there is a meeting of the minds, a lifelong friendship is born; if not, an amicable parting is fine, too.

The immediate cause, however, of the prevalence of supernatural stories in these parts, was doubtless owing to the vicinity of Sleepy Hollow. There was a contagion in the very air that blew from that haunted region ; it breathed forth an atmosphere of dreams and fancies infecting all the land. Several of the Sleepy Hollow people were present at Yan Tassel's, and, as usual, were doling out their wild and wonderful legends. Many dismal tales were told about funeral trains, and mourning cries and wailings heard and seen about the great tree where the unfortunate Major Andre was taken, and which stood in the neighborhood. Some mention was made also of the woman in white, that haunted the dark glen at Raven Rock, and was often heard to shriek on winter nights before a storm, having perished there in the snow. The chief part of the stories, however, turned upon the favorite spectre of Sleepy Hollow, the headless horseman, who had been heard several times of late, patrolling the country; and, it was said, tethered his horse nightly among the graves in the churchyard.

Sosyeteymiş, toplummuş! Sen, herhalde kasten götürüyorsun beni bu sosyete ve toplumlara, orada olma isteğinden tümden kurtulmam için. Yaşam, ah güzel yaşam! Onu nerede aramalı? Aklın, kalbin ilgilerinde mi? Bütün bunların çevresinde döndüğü merkezi göster: öyle bir şey yok, derin bir şey, canlı bir şey yok. Bütün bunlar ölü, uyuyan insanlar, benden de kötü bu sosyete ve toplum üyeleri! Onları yaşamda sürükleyen şey ne? Bunlar yatmayıp her gün sinekler gibi, ileri geri uçuşuyorlar, ama ne için? Bir salona giriyorsun ve misafirlerin nasıl simetrik bir şekilde yerleştiğine, nasıl huzurlu ve derin düşüncelere dalmış bir şekilde kâğıt oynamaya oturduğuna şaşakalıyorsun. Diyecek bir şey yok, şanlı bir yaşam vazifesi! Hareket arayan bir akıl için mükemmel örnek! Bunlar ölü değil mi? Yaşamları boyunca oturup pineklemiyorlar mı? Neden ben evde yattığım ve aklımı valelerle, sineklerle bozmadığım için daha suçlu oluyormuşum?” “Yaşlı onların hepsi, bunu bin kez konuştuk,” dedi Ştoltz. “Daha yeni bir şeyin yok mu?” “Peki bizim iyi gençlerimiz, onlar ne yapıyor? Herhalde uyumuyor, Neva Bulvarı’nda geziniyor, dans ediyorlar? Her gün boş yere üst üste yığılan günler! Ama baksana, onlar gibi giyinmeyen, onların unvan ve adını taşımayanlara nasıl kibirle ve tarifsiz bir özgüvenle, küçümseyici bakışlarla bakıyorlar. Ve zavallılar kendilerinin kalabalıktan yüksekte olduğunu hayal ediyor: ‘Bizler, bizden başka kimsenin çalışmadığı yerlerde çalışırız; biz koltukların en ön sırasındayız, Knez N.’nin balosundayız, sadece bizi davet ettiler bu baloya’... Ama bir araya toplanınca da vahşiler gibi içip kavga ederler! Bunlar mı canlı, uyumayan insanlar? Hem sadece gençler de değil: yetişkinlere de bak. Bir araya geliyor, birbirlerini davet ediyorlar, ne büyük konukseverlik, ne iyilik, ne birbirlerine düşkünlük! Öğle yemeğinde, akşam yemeğinde görev gibi toplanıyorlar, neşesiz, soğuk bir halde, aşçılarıyla, salonlarıyla övünmek ve sonra da bıyık altından gülmek, birbirlerine çelme takmak için. Evvelsi gün, yemekten sonra orada bulunmayan ünlüleri karalamaya başladıkları zaman nereye bakacağımı bilemedim, masanın altına saklanmak istedim: ‘O aptal, bu rezil, diğeri hırsız, ötekisi komik’; sanki avlanıyorlar! Bunu söylerken bir de birbirlerine şöyle der gibi bakıyorlar: ‘Haydi çık sen dışarı, sıra sana da gelecek...’ Eğer bunlar öyleyse neden onlarla yan yana geliyorlar? Neden birbirlerinin elini böyle sertçe sıkıyorlar? Ne samimi bir gülüş, ne bir duygudaşlık ışıltısı! Gösterişli unvanlar, rütbeler almaya çabalıyorlar. ‘Benim şuyum var, ben bu oldum,’ diye böbürleniyorlar... Bu mu yaşamak? Ben bunu istemem. Ne öğreneceğim orada, ne alacağım?

I’ve done you a disservice,” he said at last. “It’s only fair to let you know, but you won’t have a normal life span.” I bit my lip. “Have you come to take my soul, then?” “I told you that’s not my jurisdiction. But you’re not going to die soon. In fact, you won’t die for a long time, far longer than I initially thought, I’m afraid. Nor will you age normally.” “Because I took your qi?” He inclined his head. “I should have stopped you sooner.” I thought of the empty years that stretched ahead of me, years of solitude long after everyone I loved had died. Though I might have children or grandchildren. But perhaps they might comment on my strange youthfulness and shun me as unnatural. Whisper of sorcery, like those Javanese women who inserted gold needles in their faces and ate children. In the Chinese tradition, nothing was better than dying old and full of years, a treasure in the bosom of one’s family. To outlive descendants and endure a long span of widowhood could hardly be construed as lucky. Tears filled my eyes, and for some reason this seemed to agitate Er Lang, for he turned away. In profile, he was even more handsome, if that was possible, though I was quite sure he was aware of it. “It isn’t necessarily a good thing, but you’ll see all of the next century, and I think it will be an interesting one.” “That’s what Tian Bai said,” I said bitterly. “How long will I outlive him?” “Long enough,” he said. Then more gently, “You may have a happy marriage, though.” “I wasn’t thinking about him,” I said. “I was thinking about my mother. By the time I die, she’ll have long since gone on to the courts for reincarnation. I shall never see her again.” I burst into sobs, realizing how much I’d clung to that hope, despite the fact that it might be better for my mother to leave the Plains of the Dead. But then we would never meet in this lifetime. Her memories would be erased and her spirit lost to me in this form. “Don’t cry.” I felt his arms around me, and I buried my face in his chest. The rain began to fall again, so dense it was like a curtain around us. Yet I did not get wet. “Listen,” he said. “When everyone around you has died and it becomes too hard to go on pretending, I shall come for you.” “Do you mean that?” A strange happiness was beginning to grow, twining and tightening around my heart. “I’ve never lied to you.” “Can’t I go with you now?” He shook his head. “Aren’t you getting married? Besides, I’ve always preferred older women. In about fifty years’ time, you should be just right.” I glared at him. “What if I’d rather not wait?” He narrowed his eyes. “Do you mean that you don’t want to marry Tian Bai?” I dropped my gaze. “If you go with me, it won’t be easy for you,” he said warningly. “It will bring you closer to the spirit world and you won’t be able to lead a normal life. My work is incognito, so I can’t keep you in style. It will be a little house in some strange town. I shan’t be available most of the time, and you’d have to be ready to move at a moment’s notice.” I listened with increasing bewilderment. “Are you asking me to be your mistress or an indentured servant?” His mouth twitched. “I don’t keep mistresses; it’s far too much trouble. I’m offering to marry you, although I might regret it. And if you think the Lim family disapproved of your marriage, wait until you meet mine.” I tightened my arms around him. “Speechless at last,” Er Lang said. “Think about your options. Frankly, if I were a woman, I’d take the first one. I wouldn’t underestimate the importance of family.” “But what would you do for fifty years?” He was about to speak when I heard a faint call, and through the heavy downpour, saw Yan Hong’s blurred figure emerge between the trees, Tian Bai running beside her. “Give me your answer in a fortnight,” said Er Lang. Then he was gone.

Öte yandan Kee'ye duyduğum sevgi çok yeni ve çok başka şey. Kendisi farkında değil ama, bir tür hapishanede oturuyor. O da yoksul, keyfinin istediğini yapabilecek durumda değil ve her şeyden vazgeçen bir tür tevekküle bırakmış kendini... Ayrıca din adamları, dindar hanımlar, sanıyorum beni etkilediklerinden çok daha fazla etkiliyorlar onu. Ben o gibilerin elinden kurtuldum artık, çünkü numaralarını çakmayı öğrendim; ama o hala inanıyor ve de tevekkül, günah, Tanrı ve daha kimbilir nelerden kurulmuş olan sistemin boş laftan başka bir şey olmadığı ortaya çıkarsa, yıkılır. Korkarım bir türlü anlamadığı şeylerden biri de gerçekte Tanrı'nın ne zaman, nerede var olmaya başladığı... Belki de Multatuli'Nin İmansızın Duası'nı bitirirken söylediği sözleri söylediğimiz zaman vardır Tanrı: "Ah Tanrım, Tanrı yok." Din adamlarının Tanrısı benim için bir kapı tokmağı kadar cansız. Bu durumda ate mi oluyorum şimdi? Din adamlarına sorarsan, öyle görüyorlar beni -öyle olsun- ama ben seviyorum, yaşamasaydım, başkaları da yaşamasaydı, nasıl sevgi duyardım? Ve eğer yaşıyorsak, işin içinde bir esrarlı yan var. Buna ister Tanrı de, ister insan tabiatı, ister başka bir ad ver, son derece canlı ve gerçek olduğu halde sistematik biçimde tanımlayamadığım bir şey var ki bence Tanrı O -ya da en az Tanrı kadar önemli bir şey...

Kış günü sokağa atılmış üç günlük bir kedi yavrusu gibi kendimi zavallı hissediyorum.Odamdaki duvarlar birdenbire büyüyüveriyor.Pencerelerin dışındaki şehir ve hayat bir anda,insanı içinde boğacak kadar kudretli ve geniş oluyor.Zannediyorum ki,tasavvuru bile baş döndüren bir süratle hiç durmadan koşup giden bu hayat ve bir avuç toprağının bile doğru dürüst esrarına varamadığımız bu karmakarışık dünya beni bir buğday tanesi,bir karınca gibi ezip geçiverecek...Böylece acz içindeyken odamda herşey bana küçüklüğümü ve zavalılığımı haykırıyor.Sokağa fırlıyorum.Bir tek yakın çehre görsem de yanında yürüsem,hiç ses çıkarmadan yürüsem diyorum.Halbuki ara sıra karşılaştığım ahbapları görmemezliğe geliyorum.Hiçbiri bana bu anda yardıma çağrılacak kadar yakın görünmüyor.Bilmem beni anlıyor musunuz ?Dün size bir sürü şeyler söyledim.Onların manasına bakmayınız.İçimde senelerin biriktirdiğini boşaltmak istemiştim.Siz bana şimdi bahsettiğim bu yakın çehre gibi göründünüz.Vapurda sizi görür görmez:İşte,dört tarafa koşup aradığın yanına sokulup sessizce yürümek istediğin,işte,hayatın müddetince istediğin insan!dedim.Katiyen yanılmadım.Yanılmış olsam şimdi yanımda bulunmazdınız.Sizin rast gelen delikanlıyla deniz kenarında gezmeye gidecek bir insan olmadığınızı anlamak için zeki olmaya lüzum yok...Buna rağmen,bakınız,yan yana oturuyoruz.

Cos'è l'amore? Ognuno ha una risposta diversa a questa domanda. Questo demone ha tormentato un numero infinito di uomini valorosi e di donne virtuose e capaci. Basandomi sulle storie d'amore del nonno, sugli amori tempestosi di mio padre e sul pallido deserto delle mie esperienze, ho desunto alcune costanti valide per le tre generazioni della mia famiglia. La prima fase, quella dell'amore ardente, è fatta di dolore lacerante, dal cuore trafitto gocciola un liquido simile alla resina di pino; il sangue versato per le pene d'amore sgorga dallo stomaco, attraversa gli intestini e viene espulso dal corpo sotto forma di feci nere come la pece. La seconda fase, quella dell'amore crudele, è la fase della critica impietosa; gli innamorati adorano scorticarsi vivi sul piano fisico, psicologico, spirituale e materiale; adorano strapparsi a vicenda le vene, i muscoli, gli organi e infine il cuore nero o rosso, e gettarlo in faccia all'altro, facendo sì che i due cuori si scontrino e vadano in pezzi. La terza fase, o dell'amore di ghiaccio, è caratterizzata da lunghi silenzi. La freddezza trasforma gli amanti in ghiaccioli. E' per questo che quelli che amano veramente hanno il viso bianco come brina e una temperatura corporea di venticinque gradi. Battono i denti senza riuscire a parlare, non perché non lo vogliano ma perché hanno disimparato, e agli altri danno l'impressione di esser muti.