Vesti Quotes

He's my father!" she bellowed, pointing to Trevanion. "Vestie!" Beatriss said firmly, stopping to stare up at her. "I'll snip at the tongue if I ever see it in such a way again! Trevanion, speak to her." Vestie hung her head, shamefaced. "Vestie," he said, his voice still gentle. "Yes, Father." "Shout it out louder, my love. Shout it out louder.

Ah, bella damigella, dignità, virtù e valore non sono riposti solo nell'abbigliamento!" esclamò Balin. "La virilità e l'onore sono celati nella persona, e vi sono molti insigni cavalieri ignoti a tutti, a riprova che il pregio e l'ardimento non hanno alcun rapporto con le vesti che indossano.

Išvengti moteries yra vienintelis kelias — vesti ją.

Aurum, argentum, gemmae, purpurea vestis, marmorea domus, cultus ager, pietae tabulae, phaleratus sonipes, caeteraque id genus mutam habent et superficiariam voluptatem: libri medullitus delectant, colloquuntur, consulunt, et viva quadam nobis atque arguta familiaritate junguntur. Gold, silver, jewels, purple garments, houses built of marble, groomed estates, pious paintings, caparisoned steeds, and other things of this kind offer a mutable and superficial pleasure; books give delight to the very marrow of one’s bones. They speak to us, consult with us, and join with us in a living and intense intimacy.

Mislim da je ljudima koji vole horore samo dosadno u životu. Žude za podsticajma, a kada se stvarno jeziv film završi, ponovo si uveren da si živ i da svet još uvek postoji kao i pre, i oni imaju potrebu da se u to iznova uveravaju. To je pravi razlog zašto postoje horor filmovi - oni služe kao prigušivači šoka - i ako nestanu, to će značiti da gubimo jedan od nekoliko načina na koje se nosimo sa anksioznošću koju naša mašta proizvodi. Kladim se da bismo tada bili svedoci velikog porasta broja serijskih i masovnih ubica. Konačno, svako ko je dovoljno glup da iz horor filmova dobije ideju da ubija ljude može istu tu ideju da dobije gledajući vesti, zar ne?

«Chiedimelo ancora» ansimò piano, il respiro che mi si insinuava sotto le vesti e nel petto. «Chiedimi di lasciarti andare...»

«Cosa stai guardando?» «Stupide fantasie. In un certo senso vedo di nuovo, in questa mia ultima passeggiata, quegli spiriti dei morti che vidi la prima volta che venni qui!» «Sei proprio un tipo curioso!» «Mi sembra di vederli, e quasi di sentire il fruscio delle loro vesti. Ma non li venero più come allora. Non credo alla metà di loro. Teologi, apologisti, metafisici, statisti arroganti e altri, non mi interessano più. Tutto questo ha perso per me ogni fascino perché è stato annientato dalla cruda realtà!» L'espressione cadaverica del volto di Jude alla luce dei lampioni sotto la pioggia faceva veramente credere che vedesse qualcuno laddove non c'era nessuno.

Sada ću misliti na tebe, draga, samo na tebe, cele noći. Misliću samo na tebe, to je jedini način da osetim samog sebe, ako te držim u svom središtu kao drvo, ako se malo - pomalo odvojim od stabla koje me drži i vodi, ako oprezno lebdim oko tebe, opipavajući vazduh svakim listom (zelenim, zelenim, ja i ti, sočno stablo i zeleno lišće: zeleno, zeleno) ne udaljavajući se od tebe, ne dopuštajući da bilo ko drugi prodre između mene i tebe, učini da ne mislim na tebe, ma i na trenutak me liši saznanja da ova noć kruži ka svitanju i da će tamo, s druge strane, tamo gde živiš i spavaš, biti ponovo noć kad zajedno stignemo i uđemo u tvoju kuću, popnemo se uza stepenice na tremu, upalimo svetla, pomilujemo tvog psa, popijemo kafu, dugo se gledamo pre nego što te ja zagrlim (da te držim u svom središtu kao drvo) i povedem te ka stepeništu (ali nema nikakve staklene kugle) i počnemo da se penjemo, penjemo, vrata su zatvorena, ali imam ključ u džepu... Ko će znati kako je moglo da se završi nešto što nije čak ni počelo, što je krenulo iz sredine i nestalo bez jasnih obrisa, raspršivši se na ivici druge magle. ... to odsustvo koje se sada stani u mojoj kući samca, dotiče moj jastuk svojom zlatnom meduzom, primorava me da pišem ovo što pišem u besmislenoj nadi da postoji bajalica, slatki golem od reči. ... tu ima nekih rupa i bičeva, neka voda teče niz lice i zaslepljuje i grize, neki zvuk kao tutnjava iz dubina, trenutak bez vremena, nepodnošljivo lep. ... za mene je bila kao topola od bronze i sna... ... to je pre odgovor na smrt i na ništavilo, stavljanje stvari i vremena na određeno mesto, uvođenje vremena i prolaza, protivljenje vremenu punom rupa i tamnih mesta. Ti koji me čitaš, nije li se i tebi desilo nešto što počinje kao san i vraća se u mnogim snovima ali to nije to, nije samo san? Nešto što jeste tu, ali gde, i kako; nešto što prolazi kroz snove, razume se, puki san ali posle takođe tu, na drugi način jer je meko i puno rupa, ali tu dok pereš zube, u dnu lavaboa ga i dalje vidiš kad ispljuneš pastu za zube ili stavljaš lice pod hladnu vodu, već istanjeno ali još zalepljeno za pidžamu, u korenu jezika dok podgrevaš kafu, tu ali gde, kako, zalepljeno za jutro, sa svojom tišinom u koju već ulaze zvuci dana, vesti na radiju koje smo pustili jer smo budni i jer smo ustali i svet i dalje ide svojim putem. ... kako je to moguće, šta je to bilo, šta smo to bili u snu koji je međutim nešto drugo, svako malo se vraća i tu je, ali gde je to tu? ... ta trideset i jedna godina nije ono što je važno, mnogo je gori ovaj prelazak iz sna u reči, rupa između onoga što je i dalje ovde ali se sve više predaje jasnoj ošztici stvari s ove strane, tom nožu od reči koje i dalje i dalje ispisujem i koje više nisu to što je i dalje tu, ali gde, kako. Ovde je nešto trebalo da bude rečeno bez reči, samo slušajući neki neodređen šum. ... postoji neka slika nečega priteranog uza zid, nečega opkoljenog: duboka istina, okružena lažima nepopravljivog konformizma. Probuditi se, probuditi se na svaki način, ali Valentina je osećala da bi samo nešto što bi ličilo na bič moglo da je razbudi.

quando os nossos corpos se separaram olhámo-nos quase a desejar [ser felizes. vesti-me devagar, o corpo a ser ridículo. disse espero que encontres [um homem que te ame, e ambos baixámos o olhar por sabermos que esse [homem não existe. despedimo-nos. tu ficaste para sempre deitada na cama e nua, eu saí [para sempre na noite. olhámo-nos pela última vez e despedimo-nos sem sequer [nos conhecermos.

Čisto matematički posmatrano, na ovom svetu se ništa ne menja: ljudi se rađaju, odrastaju i umiru; vreme između rođenja i smrti radeći i govoreći isto ono što su radili i govorili bezbrojni pre njih. Sve sama opšta mesta. Novine, recimo. Tu je sve uvek isto: na prvoj strani govori političara, na drugoj vesti iz zemlje i sveta; zatim katastrofe, nesreće, ubistva; priče za popodne na istu temu; na poslednjim stranicama umrlice i rubrika In memoriam. Menjaju se samo datumi i imena. Pa zašto onda, ako već sve to znam, očajavam zbog toga što sam se izgubio u samoposluzi? Šta mogu da izgubim? Mislim da znam odgovor: zato da bi priča imala atmosferu očajanja, da bih stvorio izvesnu napetost, jer danas više niko ne čita priče u kojima nema očajanja, krvi, sodomije, nasilja. - Izgubljen u samoposluzi

Unele au auzit spunandu-se ca este un lagar de munca si ca nu are nimic de-a face cu Auschwitz sau cu Mauthausen, unde singura industrie este aceea de a omori oameni. Deci, nu sunt duse la un abator. Par vesti linistitoare, dar cele mai multe tac, pentru ca speranta a devenitla fel de subtire ca o lama de ras. Si de fiecare data cand pui mana pe ea, te tai. - Eu vin de la Auschwitz, afirma una. Deja nimic nu poate sa fie mai rau.

Svako leto krajem avgusta i početkom septembra preko Prinčevskih ostrva preleću jata roda koja stižu sa severozapada, sa Balkana, spuštajući se na jug da tu provedu zimu. I sada sam izlazio u baštu dok su preletala jata roda kao u mom detinjstvu i zadivljen posmatrao odlučno i misteriozno putovanje "hodočasnika", čiji se lepet krila mogao čuti u tišini. Kad sam bio dete, dve nedelje po prolasku jata roda, s tugom bismo se vraćali brodom u Istanbul. Dok bih kod kuće čitao tri meseca stare vesti u novinama okačenim na prozore i požutelim od letnjeg sunca, osećao bih se opčinjen i razmišljao koliko vreme sporo prolazi.

Il sacerdote notò il mio gesto e disse: “Hai corso molto a lungo; le tue vesti sono strappate, sei pesto e sanguinante e sporco di fango. Hai sparso sangue altrui e vieni a cercare rifugio? Se è così, entra nel sacro luogo, perché qui fuori Apollo non può proteggerti”. Si chinò per aiutarmi. Le sue erano le mani di un vecchio, ma asciutte e calde, e avevano una forza risanatrice. Io dissi: “Non ho sparso il sangue di nessuno. Sarebbe meglio se avessi sparso il mio, perché i miei occhi hanno visto il mio cuore e la sua luce s’è mutata per sempre in tenebra”. “Nel cuore di ogni uomo c’è un labirinto”, disse il sacerdote, “e per ciascuno viene il giorno in cui deve giungere al centro e affrontare il Minotauro. […]”.

Mi Rusi smo se držali zahvaljujući solidarnosti. Fond za hitne slučajeve nam je kupio taman dovoljno dodatnih namirnica da se održi plamen života i među onima od nas sa najmanje sreće, makar i kao ugarak. Nismo dozvolili da bilo ko od naših završi u Mrtvačnici dok su ostali izbacivali bolesnike iz svojih soba čim bi dobili šansu. Legali smo u krevete, jedan za drugim, škljocali zubima, dok su oporavljeni ili oni pošteđeni pazili na bolesne. Nastavili smo da se borimo, da razmišljamo. Drugu umotanom u posteljinu kome je glava gorela na jastuku prekrivena starom krpom za sudove, donosili smo vesti dana – dopise sa fronta: „džep” kod Chateau-Thierry-a, poslednji veliki pokušaj proboja Centralnih sila ka Parizu; dopise iz Rusije: teror, podvizi Čehoslovaka, „varvarizam Kineza i letonskih pretorijanaca iz garde Narodnih komesara”, negiranje glasina o ubistvu Trockog, Lenjinov oporavak, nacionalizacija teške industruje – I bolesni čovek bi se nasmejao, promislio stvari, poželeo da raspravlja, a to bi označilo pobedu života u njemu.

- È poco gentile da parte vostra. Quando avrete la mia età capirete che ogni essere umano ha il suo guscio e che di questo guscio bisogna tener conto. E con guscio intendo tutto l’involucro delle circostanze. Un uomo o una donna isolati non sono una cosa che esista; ciascuno di noi è formato da un intrico di dipendenze. Che cosa è il nostro io? Dove comincia? Dove finisce? Inonda tutto ciò che ci appartiene... e poi rifluisce via. Io so che gran parte di me sta negli abiti che scelgo d’indossare. Ho un gran rispetto per le cose! Il nostro io, per gli altri, è l’espressione che noi diamo di noi; e la casa, i mobili, le vesti, i libri che leggiamo, la compagnia che frequentiamo... tutte queste cose sono quelle che ci esprimono. Il tutto era metafisico assai; comunque, non più di parecchie osservazioni che Madame Merle aveva fatto altre volte. Isabel era amante della metafisica, ma non riusciva a seguire l’amica in questa ardita analisi della personalità umana. - Non sono d’accordo con voi. Penso proprio l’opposto. Non so se riesco ad esprimere me stessa, ma so che niente altro mi esprime. Niente di ciò che mi appartiene è misura di me; tutto ciò è al contrario un limite, una barriera, e del tutto arbitraria. Senza dubbio gli abiti che, come voi dite, scelgo d’indossare non mi esprimono; e voglia il cielo che non lo facciano! - Voi vestite benissimo! - interloquì Madame Merle con tono frivolo. - Può darsi; ma non mi piace essere giudicata da questo. I miei abiti possono esprimere la sarta, ma non esprimono me. Per cominciare, non è per mia scelta che li indosso, mi sono imposti dalla società. - Preferireste andar senza? - domandò Madame Merle, con un tono che virtualmente pose fine alla discussione.

¡Actuar! ¡Mientras preso del delirio, no sé ya lo que digo ni lo que hago! Y sin embargo, es necesario... ¡esfuérzate! ¡Bah! ¿Acaso eres tú un hombre? ¡Eres Payaso! Ponte el traje y empólvate el rostro. La gente paga y aquí quiere reír, y si Arlequín te roba a Colombina, ¡ríe, Payaso, y todos te aplaudirán! Transforma en bromas la congoja y el llanto; en una mueca los sollozos y el dolor. ¡Ah! ¡Ríe, Payaso, sobre tu amor despedazado! ¡Ríe del dolor que te envenena el corazón!

Sotto quelle fronde hanno camminato i fenici forse, mi si dice siano stati loro a dare il nome a Bagheria da una parola fenicia Bayaria, che significa ritorno, così mi dicono ma è difficile sapere qual è la verità. Le etimologie sono a volte misteriose. Sotto quelle fronde hanno camminato anche i greci e i latini. E infine gli arabi dal piede leggero e le vesti lunghe, di cotone ricamato. Gli arabi hanno portato in Sicilia il baco da seta, l'ulivo e il fico d'India. Gli Spagnoli, assieme ai loro cavalli e ai loro guerrieri, la coltivazione dell'arancio dolce, mentre gli Aragonesi hanno insegnato la coltivazione della canna da zucchero.

Život je neverovatno zajebavanje. Ali na šta treba da se usredsredimo? Na zajebavanje. Ili na neverovatno? Ono koji sebi ugađaju prilagođavaju se zajebavanju. To ih čini spokojnima. Kao vesti u osam sati. A drugi, vidiš ih, katapultiraju se na ulicu u svako doba, prebrode noć, pohlepni i neurotični, izgubljeni ali - usredsređeni. Traže neverovatno. I ne nalaze ga. Jer su ga već proživeli. Međutim, prave se da je predviđen bis. nije tako.

Pouzdano znam kada će nastupiti taj trenutak kada će uključiti svoje laptopove govoreći: "Oprostite, molim vas, hitno moram nešto da proverim, očekujem važan mejl, nadam se da ne žurite suviše?" I mršte obrve, upiru pogled u monitor, iako ja vidim da pregledaju sportske vesti, u svetu se vazda održavaju nekakva neobično važna takmičenja, ili zvire na internet aukcije gde se prodaju polovni automobili, najčešće nemački, ili bar zirkaju na Alegro gde nešto licitiraju, ili zveraju u Fejsbuk, gde svaki čas moraju da potvrđuju svoje postojanje. U koje su toliko nesigurni da stalno moraju da se osvedočavaju; prvo što urade pošto se probude jeste da na društvenim mrežama provere da li i dalje postoje, da nisu izgubili prijatelje, da li komentarišu njihov status, kao da zbilja ima šta da se komentariše - njihov otužan, jalov život ne zaslužuje nikakav komentar.

POSMATRAM FOTOGRAFIJU Posmatram fotografiju grada u kome sam se rodio, njegove bujne bašte i krivudave ulice, brda, katoličke krovove i kupole pravoslavnih crkava u kojima nedeljom pevaju snažni basovi, od kojih se okolno drveće povija kao da divlja uragan; dugo posmatram tu fotografiju i ne mogu da odvojim pogled sa nje, odjednom počinjem da zamišljam da svi oni i dalje tu žive, kao da se ništa nije dogodilo, da neprestano trče na predavanja, čekaju voz, voze se plavim tramvajem, uznemireno gledaju u kalendar, staju na vagu, slušaju Verdijeve arije i omiljene operete, čitaju novine koje su još bele, žive u žurbi, u strahu, neprekidno kasneći, malčice su besmrtni, ali to ne znaju, neko od njih neuredno plaća kiriju, neko se boji sušice, neko ne može da završi raspravu o Kantovoj filozofiji, ni da shvati šta su stvari same po sebi, moja baka ponovo ide u Bžuhovice noseći tortu na ravnim ramenima koja se ne opuštaju, u apoteci stidljivi mladić traži lek protiv stidljivosti, devojka posmatra svoje male grudi u ogledalu, moj rođak izlazi u park odmah posle kupanja ne sluteći da će uskoro dobiti zapaljenje pluća, ponekad puca oduševljenje, zimi žute lampe stvaraju krug bliskosti, u julu muve bučno svetkuju veliku svetlost leta i pevuše mračne himne, događaju se pogromi, ustanci, deportacije, okrutni Vermaht u elegantnim uniformama, nailazi podli NKVD, crvene petokrake obećavaju prijateljstvo, mada su znak izdaje, ali oni to ne vide, takoreći to ne vide, imaju toliko stvari da obave, treba nabaviti ugalj za zimu, naći dobrog lekara, rastu gomile pisama bez odgovora, bledi mrko mastilo, u sobi svira radio, najnovije parče nameštaja koje će emitovati muziku i loše vesti, ali oni su umorni od običnog života i običnog umiranja, nemaju ni za šta vremena, izvinjavaju se zbog toga, pišu dugačka pisma i lakonske razglednice, stalno kasne, beznadno kasne, kao i mi, baš kao i mi, kao i ja.

«Ehilà, reginetta di bellezza, sei pronta?» la voce di Rhage lo raggiunse in bagno. «O hai in mente di depilarti le sopracciglia?» Qhuinn diede una rapida controllata alle basette con la mano. A posto. «Vaffanculo, Hollywood», strillò al di sopra del getto d'acqua. Chiuse il rubinetto e uscì dalla doccia, asciugandosi mentre tornava in camera da letto. Ritto accanto a un Tohr tutto sorridente, Rhage teneva le braccia dietro la schiena. «Bel modo di parlare al tuo cazzo di stilista.» Qhuinn li guardò torvo. «Se lì dietro avete un tessuto hawaiano vi uccido.» Rhage guardò Tohr, sogghignando. Quando l'altro fratello annuì, Hollywood tirò fuori quello che nascondeva dietro il corpo mastodontico. Qhuinn rimase impietrito. «Un momento… quello è uno…» «Smoking, credo che si chiami così», lo interruppe Rhage. «S–M–O–K–I–N–G.» «È della tua taglia», disse Tohr. «E Butch dice che lo stilista è il migliore su piazza.» «Ha lo stesso nome di un'automobile», bofonchiò Rhage. «Non ci si crede… uno tutto pieno di sé, con la puzza sotto il naso…» «Ehi, avete visto anche voi Honey Boo Boo?» chiese Lassiter, piombando nella stanza. «Woooow, bello smoking…» «Solo perché insisti ad accendere la tele su quell'orrore di reality nella sala del biliardo.» Hollywood si voltò proprio mentre V entrava dietro l'angelo. «Qhuinn non sapeva nemmeno cos'era, Vishous.» «Lo smoking?» V si accese una delle sue sigarette rollate a mano. «Per forza. È un vero maschio.» «Allora vuol dire che Butch è una ragazza», fece notare Rhage. «Perché l'ha comprato lui.» «Ehi, quanta gente, siamo già nel pieno della festa», esclamò Trez, sopraggiungendo insieme ad iAm. «Oh, bello smoking. Non è un Tom Ford?» «Non era un Dick Chrysler?», scherzò Rhage. «O un Harry GM… no, aspetta, questa suona come una battutaccia…» «Meglio che ti vesti, Raperonzolo.» V controllò l'orologio. «Non abbiamo molto tempo.» «Questo sì che è un signor smoking», sentenziò Phury, spalancando la porta insieme a Z. «Ne ho uno identico.» «Fritz ha già acceso le candele», annunciò Rehv alle spalle dei gemelli. «Ehi, bello smoking. Ne ho uno identico.» «Anch'io», ribadì Phury. «Il taglio è fantastico, vero?» «Le spalle, giusto? Tom Ford è il migliore…» Un pandemonio. Totale. Assoluto. Osservando la scena, con tutti quei vampiri che parlavano uno sopra l'altro, dandosi il cinque e scambiandosi pacche sul sedere, Qhuinn rimase per un attimo senza fiato. Poi abbassò gli occhi sull'anello che gli aveva regalato Blay. Avere una famiglia era… proprio, incredibilmente meraviglioso. «Grazie», disse piano. Tutti si bloccarono di colpo, voltandosi verso di lui e guardandolo, immobili, in perfetto silenzio. Fu Z a prendere la parola, con gli occhi gialli che brillavano. «Mettiti il vestito della festa. Ci vediamo giù di sotto, playboy.» Le pacche sulle spalle si sprecarono via via che tutti, uscendo, lo salutavano. Poi Qhuinn rimase da solo con il suo smoking. «Coraggio, diamoci una mossa», disse all'abito.

L'amore diventa il sedimento del cuore, del tutto analogo ai "reperti" di una tomba. Come in questa si può tracciare il posto preso dal corpo, dalle vesti, dagli utensili necessari all'altra sua vita, così nel cuore dell'amante si ritrova, come un'ombra indelebile, l'impronta di ciò che ama.

Vestis virum facit.

Preferiamo chiamare Bestia ciò che non comprendiamo. Nello stesso modo in cui diamo la colpa delle crudeltà umane al demonio e ai suoi sotterfugi. Ma, se le togliamo le vesti della mitologia, ci ritroviamo di fronte la realtà. Quella Bestia non è altro che un uomo.

Tada se moglo videti šta znači i kakva može da bude uzbuna turske čaršije u bosanskim varošima. Po nekoliko godina čaršija radi i ćuti, dosađuje se i životari, pazaruje i računa, upoređuje jednu godinu sa drugom, a pri svemu tome prati sve što se dešava, obaveštava se, »kupuje« vesti i glasove, prenosi ih šapatom od dućana do dućana, izbegavajući svaki zaključak i izraz sopstvenog mišljenja. Tako se polako i neprimetno stvara i uobličava jedinstven duh čaršije. To je najpre samo jedno opšte i neodređeno raspoloženje, koje se ispoljava samo kratkim pokretima i psovkama za koje se zna na koga se odnose; zatim se postepeno pretvara u mišljenje koje se ne krije; i najposle postaje tvrdo i određeno uverenje o kome više nije potrebno ni govoriti i koje se još samo u delima ispoljava. Povezana i prožeta tim uverenjem, čaršija šapuće, sprema se, čeka, kao što pčeie čekaju čas rojenja. Nemogućno je prozreti logiku tih čaršijskih uzbuna, slepih, besnih, i redovito neplodnih, ali one imaju svoju logiku isto kao što imaju svoju nevidljivu tehniku, zasnovanu na tradiciji i nagonu. Vidi se samo kako buknu, besne, i jenjavaju.

Kriminal je bio čovek koga sam volela. Kriminal je bio kuća koju nisam imala. Kriminal je bio trpezarijski sto. Sto za kojim ukućani duvaju svećice zabodene u rođendanske torte, za kojim porodica donosi odluke, pravi planove. Sto za kojim se smeje i plače, za kojim se saopštavaju vesti; sto za kojim se menjaju životi, ali nikad ljudi. Sto za kojim se svađa, sto od koga se besno ustaje. Ali mu se uvek vraća. Kriminal je bio moja porodica. Strog i pravičan otac. Stariji brat zaštitnik. Majka puna nežnosti. Kriminal je bio dom. Dvorište u kome se razigrano dete bezbrižno igralo. I pas. Besni pas koji me je rastrgao. Zašto sam to dozvolila? Jednostavno je. Taj pas... Prvo se sa mnom mazio.

Dragostea mea, ancora grea, tine-ma strâns; toate ma dor: gura – de dor, ochii – de plâns. Vântul cazu – – poate ca nu, dar s-a facut liniste-n cer, fara puteri, ca la-nceput. Nu mai visez pasi pe zapezi, urme de vulpi; nu mai sunt flori, sufletul lor doarme în bulbi. Singuratati… Nu mi te-arati, nu-mi trimiti vesti. Cat fara rost. Oare ai fost? Oare mai esti?

«Mettimi alla prova.» «Con calma,» mi risponde. «Un po’ alla volta. Voglio gustarmi ogni singolo secondo che passo con te. Voglio assaporare appieno la consapevolezza di aver trasformato la mia piccola Belle in qualcuno che non potrà più fare a meno di me.» Del suo discorso capisco solo due parole. «Piccola Belle?» «Sì, la protagonista de “La bella e la bestia”. La conosci, no? Se io sono la bestia, tu sei Belle.» Mi ritrovo mio malgrado a sorridere. «Tu non sei la bestia. E di certo io non sono Belle.» «Beh, non so come ti vesti di solito, ma secondo me staresti bene con un abito giallo canarino.» Una risata mi esplode dalle labbra senza che riesca a trattenerla. «Ecco, è questo che voglio,» esclama Leon. «La tua risata, la tua gioia, la tua allegria. Non le tue lacrime. Sapere di essere la causa del tuo dolore è peggio di una tortura. Anche se preferirei che tu piangessi davanti a me piuttosto che da qualche parte in solitudine.» La risata muore, veloce com’è apparsa. Le sue parole sono troppo piene di significato perché possano passare inosservate