Verdi Quotes

You may have the universe if I may have Italy

In Our Woods, Sometimes a Rare Music Every spring I hear the thrush singing in the glowing woods he is only passing through. His voice is deep, then he lifts it until it seems to fall from the sky. I am thrilled. I am grateful. Then, by the end of morning, he's gone, nothing but silence out of the tree where he rested for a night. And this I find acceptable. Not enough is a poor life. But too much is, well, too much. Imagine Verdi or Mahler every day, all day. It would exhaust anyone.

Show pity I beg you... We have today been struck down by fortune But tomorrow it may be your own turn to die.

So you’re a real person! I always thought you were a legendary figure, like unicorns or Giuseppe Verdi.

Dayanırdan, dayanmasını bilirsen, ama nasıl olsa dayanacaksın, insanoğlusun, kendin söyledin, insanoğlu, düşün bir, kimler nelere dayanmadı, dayanacaksın ve yeni bir kişilik yaratacaksın. Nasıl? diye sordu bir ses. Kendine bir iş edinerek, diye cevap verdi bir başka ses.

That’s the point. This healthy-feeling time now just feels like a tease. Like I’m in this holding pattern, flying in smooth circles within sight of the airport, in super-comfortable first class. But I can’t enjoy the in-flight movie or free chocolate chip cookies because I know that before the airport is able to make room for us, the plane is going to run out of fuel, and we’re going to crash-land into a fiery, agonizing death.

I felt entirely invisible and uncomfortably obvious all at the same time, sitting there in practically nothing in front of this stranger who was ignoring me.

Nyhetene forgifter meg, og jeg merker jeg er sjeleglad for at det kommer en generasjon som er oppfostret på såkalt virkelighetsflukt. For de kommer til å redde ræva til oss alle. De vil ikke vippes av pinnen når problemet blir for stort. De har lest nok dystopier til å vite at regimer kan lyve. Nok fantasy til å vite at enkeltmennesker kan vinne over umulige odds. Nok sci-fi til å vite at framskritt også kan være et skritt tilbake. Og de vet at alle har lik verdi, uansett rase, legning eller religion. Og neste gang noen spør meg hvorfor fantasy er så populært skal jeg svare at det ikke spiller noen rolle, vi skal bare være glad for at det er det. Det er sånne som kommer til å overleve zombieapokalypsen, for å si det sånn.

I'd never wanted to punch anyone as badly as I wanted to punch her right in her perfectly little surgically-altered nose.

She's sweet on Wagner. I think she'd die for Beethoven. she loves the way Puccini lays down a tune, and Verdi's always creeping from her room.

Put to death? I thought God was supposed to be all about forgiveness, not the death penalty.

Sounds like a pretty miserable existence to me, to have to keep denying who you are every second of your life.

Listen, I wanted to say, I don't need your judgment, okay? I have enough to deal with without you contributing, so can we just get on with this so I can get out of here? But I couldn't form the words. Dr. Johnson viewed me as a child, and somehow, under his contemptuous gaze, I had regressed to one. I was frightened and shy, and it was all I could do to answer his questions and count the seconds until the end of the visit.

Now I know thinking is not your strong suit, but look on the bright side, at least you'll have this little puzzler to keep you occupied for the next hour or so.

Why does everything have to suck so bad? Even when you think it's getting better, it's not. Life's building up suckiness, getting ready to hit you again, at the worst possible moment.

Bir adam tanıdım, kafasız bir kadına yaşamının yirmi yılını verdi, her şeyi feda etti ona, dostlarını, emeğini, dürüstlüğünü bile, ama bir akşam, kadını hiç sevmemiş olduğunu anladı. Canı sıkılıyordu, hepsi bu, insanların çoğu gibi canı sıkılıyordu.

See, that's the problem with getting hit by lightning. You get burned.

Gerçek fazlasıyla hissedildiğinde insana her vakit gerçek değilmiş gibi gelir, diye cevap verdi Resul de; bunda şaşılacak bir şey yok.

Leaping and looping with his little striped friends, verdi laughed and said "I may be big and very green, but I'm still me!

Tanrı bize iki yuvarlak organ verdi: biri oturmak, diğeri düşünmek için. Başarımız hangisini daha çok kullanacağımıza bağlı.

If there’s anything worth any risk at all, it’s got to be love, right?

Yaşayıp bitirdiği her günün, tutulmaz bir kuş olup uçtuğuna, yavaş yavaş gözden silinip bir küçük kara noktaya dönüştüğüne karar verdi. Gözünü yumduğunda her yanını saran karanlığın, bu küçük kara noktalardan oluştuğunu keşfetti.

The truth was, I had never felt sad about being gay. It was just another part of who I was, no different than my size seven feet or 20/20 vision. The part I hated was the hiding; the pretending to be someone I wasn't; the steady, tormenting harassment that came in the form of Bible scripture and church sermons, the constant fear that if people found out, they would hate me, ridicule me, possibly even hurt me. That stuff sucked.

You can’t pray the gay away.

Finding someone you can really connect with is like winning the lottery --- It happens basically never, but if it does, you really shouldn't blow it.

Büyüdükçe ve peşinden koştuğu her emeli elinden kaçırdıkça bütün şeylerin geçici olduğunu karar verdi.

«Le certezze sono un filtro che ti allontana dalla realtà» sorrise appena. «E – allerta spoiler – la città non è di smeraldo, Dante, sono gli occhiali a essere verdi».

Attorno a noi ci sono colori che prima non avevo mai notato. Il blu dei pavimenti. L’azzurro degli infissi. Il giallo ocra nelle ombre. Le sfumature viola sui soffitti, e dentro agli occhi della gente. Gli aloni verdi dei nostri destini. E le sbarre: all’improvviso sono dappertutto. Sulle porte, alle finestre, tra i nostri comuni pensieri. Il vecchio frenocomio non mi era mai sembrato tanto vivo, e presente, come da quando abbiamo ucciso il suo passato. Prima, gli echi delle sue storie erano molto più forti. Adesso, le nostre vi si sono sovrapposte. Difficile stabilire a chi appartengano le grida che si odono di notte. Mi chiedo se forse non siamo tutti connessi – noi, che restiamo, e coloro che hanno perso l’occasione per andare – nel nostro sentirci dimenticati da chi amiamo. Ma forse è solo quello che succede in ogni parte della terra. In fondo, siamo tutti prigionieri di qualcosa. Di una stanza. Di noi stessi. Non c’è peggior luogo di reclusione di un cuore abbandonato. E non c’è peggiore abbandono di quello di chi si abbandona da solo.

Editör Hanım, ‘Otuz beş yaşında mühendisliği bıraktı ve kendini edebiyata verdi.’ cümlesinin biyografimde güzel duracağını düşündüğüm için işimden istifa ettim. Küçük burjuvaların kayda değer lükslerden biri de kendi biyografilerini hayal edebilmeleri ve bazı şeyleri sırf biyografilerinde yer alsın diye yapabilmeleridir.

Sei la mia schiavitù sei la mia libertà Sei la mia carne che brucia come la nuda carne delle notti d’estate Sei la mia patria Tu, coi riflessi verdi dei tuoi occhi Tu, alta e vittoriosa Sei la mia nostalgia di saperti inaccessibile Nel momento stesso in cui ti afferro

I didn't want this man touching me in those places. It wasn't that he was being inappropriate, it was just more that he obviously didn't view me as a person, let alone a scared person with actual feelings. He just saw me as yet another scientific specimen there for his own experimenting. I squeezed my eyes shut, cringing the entire time.

Sen yokken, yani sen evde aşk acısıyla, bittikçe altüst edilen bir kum saati gibi damla damla tükenirken, bu insanların hepsi yaşamaya devam ediyorlar. Elektrik faturası yatırıyorlar, sinemaya gidiyorlar, araç muayenesi yaptırıyorlar, kat karşılığı arsa için müteahhitlerle pazarlık ediyorlar, arabalara, dolmuşlara, teknelere, trenlere biniyorlar, konuşuyorlar, gülüyorlar, kavga ediyorlar, ter kokuyorlar, ayakkabı boyatıyorlar... Bir sen yoksun içlerinde ve bunun farkında bile olmuyorlar. Seni bu hale koyan bile onların arasında dolaşıyor, yaşıyor, ediyor ama sen evde oturmuş, dünya durdu sanıyorsun. "Ben çok yoruldum, biraz ara verelim mi?" dediğinde onlar da mola verdi sanıyorsun. Öyle olmuyor ama. Geç kalırlarsa, hayatta yer kalmayacakmış gibi can havliyle sokaklara koşuyorlar, yaşıyorlar. Uzun süre evden çıkmayınca dışarıdaki ademoğlu kalabalığını kabul etmek zor geliyor işte bu yüzden. Önce hepsini yabancılıyorsun, sonra her birini bir zamanlar bir yerlerde tanımışsın da unutmuşsun gibi gelmeye başlıyor. Öyle bakıyorsun yüzlerine tek tek, bir şeyler arar gibi.

What if the only thing that's standing between us right now is our fear?

Bowman was aware of some changes in his behavior patterns; it would have been absurd to expect anything else in the circumstances. He could no longer tolerate silence; except when he was sleeping, or talking over the circuit to Earth, he kept the ship's sound system running at almost painful loudness. / At first, needing the companionship of the human voice, he had listened to classical plays--especially the works of Shaw, Ibsen, and Shakespeare--or poetry readings from Discovery's enormous library of recorded sounds. The problems they dealt with, however, seemed so remote, or so easily resolved with a little common sense, that after a while he lost patience with them. / So he switched to opera--usually in Italian or German, so that he was not distracted even by the minimal intellectual content that most operas contained. This phase lasted for two weeks before he realized that the sound of all these superbly trained voices was only exacerbating his loneliness. But what finally ended this cycle was Verdi's Requiem Mass, which he had never heard performed on Earth. The "Dies Irae," roaring with ominous appropriateness through the empty ship, left him completely shattered; and when the trumpets of Doomsday echoed from the heavens, he could endure no more. / Thereafter, he played only instrumental music. He started with the romantic composers, but shed them one by one as their emotional outpourings became too oppressive. Sibelius, Tchaikovsky, Berlioz, lasted a few weeks, Beethoven rather longer. He finally found peace, as so many others had done, in the abstract architecture of Bach, occasionally ornamented with Mozart. / And so Discovery drove on toward Saturn, as often as not pulsating with the cool music of the harpsichord, the frozen thoughts of a brain that had been dust for twice a hundred years.

Il libro si adatta alla mano, si adatta all'individuo. Il modo in cui tieni in mano un libro e giri le pagine, mani e occhi, i movimenti meccanici per rastrellare la ghiaia su una calda strada di campagna, i segni sulla pagina, e come una pagina è uguale alla successiva eppure completamente diversa, le vite nei libri, le colline che diventano verdi, vecchie colline ondulate che ti facevano sentire che stavi diventando un altro.

Nihal bir kahkaha içinde yanıt verdi: “Zavallı zümrüt takımı! Küçük Nihal’e gelmek için ne kadar, ne kadar bekleyecek.

İnsan, şeytanın yanına yaklaşmasına izin verdi mi, artık iradesi üzerindeki denetimini kaybeder. Gözleri kapanır; iyiyle kötüyü, doğruyla yanlışı ayıramaz olur.

Cade la pioggia lenta ed uniforme Sui prati verdi e sulle rocce nere. Nell’aria si dileguan vaghe forme Velate di caligini leggere.

...muhterisleri de dusundu ve bu kitabindaki kusurlari, rastlayinca sevinip tatmin olsunlar diye onlara sadaka olarak verdi

Verdi was a genius. Sometimes in his operas, the strings in the orchestra, particularly the cellos, play in such a way that it is as if you are hearing the very heartbeat of Verdi.

Elleriniz ne kadar soğuktu!" dedim. Tereddütsüz cevap verdi: "Isıtın!" Ve her ikisini birden uzattı.

I don’t know how long it’s been since I’ve been gone, but you have to move on. If not today, then someday soon. I love you, Ryden, I will always love you, but I’m not here anymore.

I checked my phone again one more time before crawling into bed, fully aware that Einstein's definition of insanity was repeating the same action over and expecting different results.

Mesela Almanya'da yaşayan, egemen zümre olmayan halk Nazilere bayıla bayıla oy verdi; çünkü süregelen kargaşadan bıkmışlardı. "Hitler gelirse kargaşa bitecek'' dediler. Hitler geldi ve halkikaten kargaşa bitti. Ama çok daha büyük felaketlerin de önü açıldı. Tayyip Erdoğan'ın iktidarı için de benzer bir tespitte bulunabilir miyiz? Elbet. Halk düzen istiyor, halk rahat yaşamak istiyor, halk ekmeğinin nereden geleceğini bilmek istiyor. Kısa vadeli çıkarların uzun vadeli çıkarlara tercih edilmesi halkların, hele ki cahil halkların ortak bir karakteri.

Roma bruciava di sole, quel giorno, e le cupole sembravano più tonde che mai dentro il sole, le foglie più verdi, la dolcezza più dolce. Ma lei partiva senza rammarico perché erano ventisei anni che mangiava cupole e verde e dolcezza e ormai aveva fame di grattacieli, di grigio, di guerra.

Kadehlerimizi tokuşturup rakılarımızı yudumladık. "Fezai Bey sevgilimin uzaylı olduğunu iddia ediyor," dedim. "Bütün kadınlar öyledir," dedi Kız Tevfik. "Seninki hariç," dedi Tahtakafa. "Seninki, bildiğin orospu." "Uzaylı orospu olmaz diye bir kanun mu var?" şeklinde beklemediğim derecede sakin bir karşılık verdi Kız Tevfik, Bafra'nın dumanını efkârla üflerken. "Ne yapsın? Kader kurbanı işte.

There’s something about New York City that gives you permission to just be. There’s no need for pretense, no need for masks. You can be real, without risk. The buildings are your protectors, the streets are your tethers. The people…you will never see them again. Even when they’re right in front of you, you don’t see them. Not really. Just as they don’t really see you. New York is beautifully anonymous.

Niçin kadere bu kadar bağlı olan insanlar, bir türlü ona razı olmaz? Ertesi sabah bunu Sabiha'ya sorduğum zaman bana: - Hiçbiri kendi hayatını yaşamıyor da onun için, cevabını verdi. Bu işler daima böyledir. En çok hataya düşenler, kendilerinden kudretlerinin üstünde şeyler isteyenler, kendilerini olduğu gibi kabul etmeyenlerdir.

Anche a me la poesia delle rocce nere sembrava bellissima; e mi struggevo d’invidia, per non averla scritta io. Era semplice: prati verdi, rocce nere, ne avevo visti tante volte anch’io, in montagna. E non m’era venuto in testa che si potesse farne niente: li avevo guardati, e basta. Le poesie erano dunque cosí: semplici, fatte di niente; fatte delle cose che si guardavano. Mi guardavo intorno con occhi attenti: cercavo cose che potessero assomigliare a quelle rocce nere, a quei prati verdi, e che questa volta non mi sarei lasciata portar via da nessuno.

If it really was Queen Elizabeth who demanded to see Falstaff in a comedy, then she showed herself a very perceptive critic. But even in The Merry Wives of Windsor, Falstaff has not and could not have found his true home because Shakespeare was only a poet. For that he was to wait nearly two hundred years till Verdi wrote his last opera. Falstaff is not the only case of a character whose true home is the world of music; others are Tristan, Isolde and Don Giovanni.

Küçük Prens: "Bu adamın kafası az çok benim ayyaşınki gibi çalışıyor" diye düşündü. Ama yine de bir soru sormaktan alamadı kendini. - Yıldızlara nasıl sahip olunur? İşadamı yüzünü ekşiterek: - Yıldızlar kimin malıdır? diye karşılık verdi. - Bilmem, kimsenin. - O halde, benimdir. Onlara sahip olmak ilkin benim aklıma geldi. - Bununla iş biter mi? - Elbette. Sahibi olmayan bir elmas bulursan, o elmas senindir. Sahibi olmayan bir ada bulursan, o ada senindir. Bir buluş yaparsan patentini alırsın, buluş senin olur. Madem ki yıldızlara sahip olmak benden önce kimsenin aklına gelmedi, yıldızlar benimdir.

O başucumda otururken öylesine güvende, öylesine sahip çıkılmış hissediyordum ki gidişi bana büyük bir acı verdi. Kapıyı arkasından kapattığında bütün oda karanlığa gömüldü ve kalbim adeta sıkıştı; tarifi mümkün olmayan bir üzüntü kapladı içimi.

It was a wicked game. “Homer,” says Snowman, making his way through the dripping-wet vegetation. “The Divine Comedy. Greek statuary. Aqueducts. Paradise Lost. Mozart’s music. Shakespeare, complete works. The Brontës. Tolstoy. The Pearl Mosque. Chartres Cathedral. Bach. Rembrandt. Verdi. Joyce. Penicillin. Keats. Turner. Heart transplants. Polio vaccine. Berlioz. Baudelaire. Bartok. Yeats. Woolf.

kitaplık sahibi tüm insanlar gibi aurelianus da sahip olduğu bütün kitapları hakkını vererek okumamış olmakla suçlardı kendini.bu tartışma ona kitaplığının raflarında ihmal edildikleri için ayıplar gibi duran birçok kitabı gözden geçirme fırsatı verdi.(Çev.:Tomris Uyar)

Chaol onun öfkesinne kıkırdayarak cevap verdi ve kılıcıyla , ayağa kalkmasına izin verdiği Celaena'ya silahların olduğu rafı gösterdi. "Başka bir silah seç. İlginç bir şey olsun. Beni terletecek bir şey, lütfen." Celaena ince kılıcını yerden alıp "Diri diri derini yüzüp göz kürelerini ayağımın altında ezdiğimde epey terleyeceksin." diye mırıldandı "işye aradığımız ruh bu." İnce kılıcı basbayağı fırlatarak yerine bıraktıktan sonra hiç tereddüt etmeden av bıçaklarını eline aldı. Eski dostlarım benim. Celaena'nın yüzüne muzır bir gülümseme yayıldı.

Furono trovati tra tutte quelle carcasse raccapriccianti due scheletri di cui uno teneva l'altro strettamente abbracciato. Uno di questi due scheletri, che era quello di una donna, aveva ancora qualche brandello di una veste la cui stoffa doveva essere stata bianca e intorno al collo una collana di adrézarach con un sacchettino di seta, ornato di vetri verdi, che era aperto e vuoto. Quegli oggetti avevano così poco valore che senza dubbio il boia non li aveva voluti. L'altro, che teneva questo primo scheletro strettamente abbracciato, era lo scheletro di un uomo. Fu notato che aveva la colonna vertebrale deviata, la testa nelle scapole, e una gamba più corta dell'altra. Non aveva però alcuna rottura di vertebre alla nuca, ed era evidente che non era stato impiccato. L'uomo al quale apparteneva era dunque andato là, e là vi era morto. Quando si cercò di staccarlo dallo scheletro che abbracciava, si disfece in polvere. " - Notre-Dame de Paris, V. Hugo

Benle mutluluğum arasına saplanan mesafe dünya değildi, bombalar ve yanan binalar değildi, bendim, düşünmemdi, bir şeyleri asla koyuveremiyor olmanın kanseriydi. Cehalet tam mutluluk mudur, bilmiyorum ama düşünmek çok acı verici ve söyleyin bana, düşünmek bana ne verdi, beni hangi üstün mertebeye getirdi? Düşünüyor, düşünüyor ve düşünüyorum, kendimi milyon kere mutluluğun dışında düşündüm ama bir kere bile içinde düşünmedim. Çıkarabildiğim son sözcük "ben"di ki feci bir şeydi...

Sana çıplak falan yakalanmadım ben,” deyip ayağını öfkeyle yere vurduğunda acıyla, kısık bir sesle inledi. “Üzerimde havlu vardı bir kere…” Sarp’ın işittikleriyle bir kez daha dudakları kıvrılırken yüzünü ona doğru eğdi ve çenesinden tutup başını kaldırarak bakışlarını birleştirdi. Az önce onun dudaklarından dökülen utançla ilgili cümleleri beyninden bir süreliğine sildi. Dikkatini sadece çıplak yakalanmakla ilgili sözcüklere verdi. “O havlunun… Hayal gücüne pek yer bıraktığını söyleyemeyiz, Ela,” dedi ve sertleşen bedenini yok saymaya çalışarak, genç kızın bedenini arsızca süzmeyi atlamadan devam etti. “Varla yok arası bir şeyin, seni benden saklayamayacağını bilmen gerekirdi.

Con quale velocità, pensò l'ingegnere, la natura si riprende ciò che ha dovuto cedere: pioggia e gelo sbriciolano la muratura, le strade sono sepolte da strati verdi di erbaccia, gli acquedotti sono ostruiti dalla stessa acqua per portare la quale sono stati costruiti. Quella della civiltà è un'incessante guerra che l'uomo è destinato a perdere.

Mentre scrivo queste righe a Sydney, una splendida coppia di pappagalli verdi con il petto arancione è accovacciata sul tetto dell'edificio accanto e sta nutrendo il proprio cucciolo. Se gli uccelli possono provare un simile sentimento e non abbandonare mai le loro creature, com'è possibile che degli esseri umani rinuncino ripetutamente ai loro figli?

Sen de içer misin?” diye sordu Kaptan şişeyi gösterip kıza. “Ben içmem” dedi kız, “İçersem aklımı kaçırırım.” Belden aşağısını kaplayan pulların parlaklığında bir ışık yansıdı suratımıza. Ayın şavkı bir denize, bir kıza. “Dans ederim isterseniz ama o zaman da siz aklınızı kaçırırsınız.” dedi. "Et ulan " diye cevap verdi Kaptan kıza, “Et, akılımızı senin yüzünden kaçıralım!” O gece ben ve Kaptan Rönesans ve deniz kızı sabah kadar dans ettik güvertede. Hiç konuşmadan. Aklımızı kaçırana kadar. Aklımızı kaçtığında sızmıştık.

See, that’s the problem with getting hit by lightning. You get burned.

Din unikhet er mer verdt enn en krone.

Fazla seçeneği yoktu; bu yüzden her hırsızın istediğini alabilmek için kullandığı en eski ve güvenilir metodu kullanmaya karar verdi: Kibarca istemek. (syf. 20)

If New Horizons is, like Kaylee said, the tool God gave me to create a better life, I'm pretty sure I'm using it wrong.

Ama ömür diye bir süre var. Sınırlı bir süre." "O da görece!" Diye cevap verdi. "Bazı kelebek türlerinin bir günlük ömrü,hücre bölünmesinin hızlı olmasından dolayı, insanın 80 yılına denktir. Bu durumda 70 yaşında ölen bir insan mı daha uzun yaşar,25. saatini gören bir kelebek mi?" "En iyisi geçmiş ve geleceğin inatçı bir illüzyon olduğu sözüyle buna son verelim

Fino allora egli era avanzato per la spensierata età della prima giovinezza, una strada che da bambini sembra infinita, dove gli anni scorrono lenti e con passo lieve, così che nessuno nota la loro partenza. Si cammina placidamente, guardandosi con curiosità attorno, non c'è proprio bisogno di affrettarsi, nessuno preme dietro e nessuno ci aspetta, anche i compagni procedono senza pensieri, fermandosi spesso a scherzare. Dalle case, sulle porte, la gente grande saluta benigna, e fa cenno indicando l'orizzonte con sorrisi di intesa; così il cuore comincia a battere per eroici e teneri desideri, si assapora la vigilia delle cose meravigliose che si attendono più avanti; ancora non si vedono, no, ma è certo, assolutamente certo che un giorno ci arriveremo. Ancora molto? No, basta attraversare quel fiume laggiù in fondo, oltrepassare quelle verdi colline. O non si è per caso già arrivati? Non sono forse questi alberi, questi prati, questa bianca casa quello che cercavamo? Per qualche istante si ha l'impressione di sì e ci si vorrebbe fermare. Poi si sente dire che il meglio è più avanti e si riprende senza affanno la strada. Così continua il cammino in un'attesa fiduciosa e le giornate sono lunghe e tranquille, il sole risplende alto nel cielo e sembra non abbia mai voglia di calare al tramonto. Ma a un certo punto, quasi istintivamente, ci si volta indietro e si vede che un cancello è stato sprangato alle spalle nostre, chiudendo la via del ritorno. Allora si sente che qualcosa è cambiato, il sole non sembra più immobile ma si sposta rapidamente, ahimè, non si fa in tempo a fissarlo che già precipita verso il confine dell'orizzonte, ci si accorge che le nubi non ristagnano più nei golfi azzurri del cielo ma fuggono accavallandosi l'una all'altra, tanto è il loro affanno; si capisce che il tempo passa e che la strada un giorno dovrà pur finire. Chiudono a un certo punto alla nostre spalle un pesante cancello, lo rinserrano con velocità fulminea e non si fa in tempo a tornare.

La cosa buffa del quasi-morire è che poi tutti si aspettano che tu viva a bordo del treno della felicità, che passi il tempo a rincorrere le farfalle su prati verdi o a guardare arcobaleni nelle macchie di benzina sulla strada. È un miracolo! Diranno tutti, con uno sguardo pieno di aspettative. È come quando ricevi in regalo un maglione sgualcito e sformato e non devi deludere la nonna con una strana smorfia quando scarti la scatola. Dopo tutto questa è la vita: piena di buche e grovigli e punti nei quali bloccarsi. Scomoda e irritante. Un regalo che non avevi mai chiesto, mai voluto e mai scelto. Un regalo che dovrai indossare con eccitazione, giorno dopo giorno, anche quando preferiresti startene nel tuo letto a far nulla. La verità è questa: non servono particolari requisiti per quasi-morire, e nemmeno per quasi-vivere.

The thing they don't tell you in sex education classes is what to do after. It's all, "Don't do this, don't do that. And if you do do this or that, make sure you do it safely." But what about when you screw up? Then what? Where do you go? Who do you tell? How do you act? Sex "education" prepares you for nothing.

Nel passato, cammino tra prati verdi, circondato da edifici in pietra dorata. Nel passato, sono brillante e felice e ogni mio domani è follia. Nel passato, le parole scintillano intorno a me su fili d’argento, e io le colgo come pesche in estate. Nel passato, l’universo è una palla stroboscopica che tengo nel palmo della mano. Sono l’asse del mondo. Nel passato, mi levo in volo, e cado, e mi spezzo, e sono perduto.

Peki ama ya yanılıyorsam ? Bunu ünlü matematikçi, filozof ve sözünü esirgemeyen bir ateist olan Bertrand Russell'a da sormuşlardı. "Peki ya ölüp de kendinizi Tanrı'nın karşısında buluverirseniz ? o zaman ne yaparsınız ?" demişlerdi. Bunun üzerine yılların gözü pek fikir adamı şu cevabı verdi: 'O zaman ona, "Tanrım, bize daha fazla kanıt göstermen gerekirdi' derim." ... Ben bir ateistim ve bana göre ölümden sonra gelen tek şey de sonsuza dek sürecek rüyasız, derin bir uykudur.

This is my Italy, she thought. The power and beauty of the antiquities, the detailed frescos, the imposing statuaries carved of milk white granite, Don Martinelli's hammered gold chalice, the glorious tones of the music, the Italy of Puccini and Verdi, Caruso and Toscanini, not the Italy of the shattered spirits in Hoboken and the drunken, desperate Anna Buffa. This was the Italy that fed her soul, where hope was restored and broken hearts were mended in the hands of great artists.

Genç adam spatulayı eline alıp yumurtaları almaya kalkışınca,Elizabeth'in yüzünde neşeli ve iyimser bir gülümseme belirdi. Gereksiz yere, "Yumurtalar tavaya yapışmış," dedi.lan, "Hayır, tavayla bütünleşmişler," diye cevap verdi. Ama hiç değilse kızgın değildi.

«Il viaggio non finisce mai. Solo i viaggiatori finiscono. E anche loro possono prolungarsi in memoria, in ricordo, in narrazione. Quando il viaggiatore si è seduto sulla sabbia della spiaggia e ha detto “Non c’è altro da vedere”, sapeva che non era vero. La fine di un viaggio è solo l’inizio di un altro. Bisogna vedere quel che non si è visto, vedere di nuovo quel che si è già visto, vedere in primavera quel che si era visto in estate, veder di giorno quel che si era visto di notte, con il sole dove prima pioveva, vedere le messi verdi, il frutto maturo, la pietra che ha cambiato posto, l’ombra che non c’era. Bisogna ritornare sui posti già dati, per ripeterli, e per tracciarvi a fianco nuovi cammini. Bisogna ricominciare il viaggio. Sempre ». José Saramago, “Viaggio in Portogallo

Vicdan azabı içerisinde bağışlanmayı düşündü. İyi de, kimden? Hangi Tanrı'dan? O bir zamanlar inandığı bir mitken, mit olduklarını hissettiğim inançlara dönüşmüşlerdi. Bu "Deniz" bu da "İnsan", deniz gerçek ve İnsan Denizin gerçek olduğuna inanıyor. Sonra başını başka tarafa; Denizden öteye çeviriyor İnsan ve her yer Kara. Yürüyor, yürüyor her yer uçsuz bucaksız Kara. Bir yıl, beş yıl, on yıl geçiyor Deniz'i hiç göremiyor. Denize ne oldu, diye soruyor kendine. Geride kaldı, diye yanıtlıyor İnsan, hafızamda saklı. Deniz bir mit. Hiç yoktu! Ama Deniz vardı! Deniz kıyısında doğdun ey İnsan! Yüzdün o Denizin sularında! Doyurdu, huzur verdi sana. Büyüleyici uzaklıkları ile düşleri besledi. Hayır belki de Deniz hiç olmadı. Düş gördü İnsan, olmasını diledi sadece, baksana Karada yürüyor yıllardır. Gördü mü bir birikinti dahi. Denizi göremeyecek artık İnsan. Bir zamanlar var olduğunu sandığı o mit. Ama diyor İnsan gülümseyerek, hala Denizin tuzu ağzında: Binlerce Karayolu dahi olsa da kafam karışmaz çünkü yüreğimdeki kan o harikulade kaynağına; Denize, geri dönecektir." │ John Fante - Toza Sor

Da settembre il villaggio non era più abituato a sentire passi, risate, voci giovanili; era stordito, sopraffatto dal rumore crescente che saliva da quella marea di uniformi verdi, da quell'odore di corpi sani, di carne giovane, e soprattutto dai suoni di quella lingua straniera. I tedeschi invadevano le case, i negozi, i caffè. I loro stivali risuonavano sui pavimenti rossi delle cucine. Chiedevano da mangiare, da bere. Passando accarezzavano i bambini. Gesticolavano, cantavano, ridevano alle donne. La loro aria felice, la loro ebbrezza da conquistatori, quella febbre, quella follia, quell'entusiasmo misto a una sorta di stupore, come se loro stessi non riuscissero a credere a quanto stava accadendo, tutto questo produceva una tale tensione, era così eccitante che i vinti erano portati a dimenticare per qualche attimo il proprio dolore e il proprio rancore.

We pass the apartment we rented five years ago, when I swore off Florence. In summer, wads of tourists clog the city as if it's a Renaissance theme park. Everyone seems to be eating. That year, a garbage strike persisted for over a week and I began to have thoughts of plague when I passed heaps of rot spilling out of bins. I was amazed that long July when waiters and shopkeepers remained as nice as they did, given what they had to put up with. Everywhere I stepped I was in the way. Humanity seemed ugly—the international young in torn T-shirts and backpacks lounging on steps, bewildered bus tourists dropping ice cream napkins in the street and asking, “How much is that in dollars?” Germans in too-short shorts letting their children terrorize restaurants. The English mother and daughter ordering lasagne verdi and Coke, then complaining because the spinach pasta was green. My own reflection in the window, carrying home all my shoe purchases, the sundress not so flattering. Bad wonderland. Henry James in Florence referred to “one's detested fellow-pilgrim.” Yes, indeed, and it's definitely time to leave when one's own reflection is included. Sad that our century has added no glory to Florence—only mobs and lead hanging in the air.

Can sıkıcı, küçük burjuva, memur evimin yanına bir de karanlık, kara, ortaçağımsı, Hıristiyan, sörlerin yönettiği bir lise ekleniyor. Dokuz yılımı geçirmek zorunda kaldım bu okulda, ta ki bir nisan günü kaçıp, Paris’e gidinceye dek. Orada Montparnasse bulvarında bir kahveye oturdum. Sıcak bir nisan yağmuru yağıyordu. En sonunda yaşamın tam ortasındaydım. Bu okuldan bugün bile kaçarım. Okula çıkan sokaklardan bir daha hiç geçmedim. Bu hapishane bana bir dil verdi. Bir dil ve onunla birlikte ikinci bir dünya. Her iki dünyaya da ait olmayayım diye. Hiçbir yerde yaşamamaya hüküm giyeyim diye.” Tezer Özlü, ‘Kalanlar’, sayfa 47

Bunu yapmayacağına söz vermiştin, dedi oğlan. Neyi? Biliyorsun işte, baba. Sıcak suyu yeniden kaba boşalttı, kendininkine de biraz kakao koydu, sonra geri verdi. Gözümün hep üstünde olması gerekiyor, dedi oğlan. Biliyorum. Küçük sözlerden dönersen büyük sözlerden de dönersin. Öyle demiştin. Biliyorum. Dönmeyeceğim ama.

Kral'ın başında püsküllü kırmızı uzun bir külah vardı; perperişan bir yığın gibi çöküp kalmıştı; yüksek sesle horlayıp duruyordu; Tumbadız'ın deyimiyle neredeyse gırtlağı çatlayacaktı. Çok ince ve düşünceli bir kızcağız olan Alice, 'Umarım bu ıslak çimende üşütmez,' dedi. 'Şu an düş görüyor,' dedi Tumbadik. 'Sence düşünde ne görüyor?' 'Kim bunu bilebilir ki!' dedi Alice. 'Tabii ki seni!' diye haykırdı Tumbadik, zafer kazanmışçasına ellerini şaplatarak. 'Seni düşünde görmeseydi eğer, nerede olurdun dersin?' 'Şu an olduğum yerde tabii ki,' dedi Alice. 'Olmazdın!' diye karşılık verdi Tumbadik küçümsercesine. 'Hiçbir yerde olmazdın. Sen hepsi hepsi onun düşündeki bir şeysin!' 'Ola ki Kral uyanacak olsa,' diye ekledi Tumbadız, 'bir mum gibi...o dakika...sönerdin!' 'Sönmezdim!' diye avazı çıktığınca bağırdı Alice öfkeye kapılarak. 'Üstelik ben onun düşündeki bir şeysem, siz nesiniz o zaman?' 'Aynısı!' dedi Tumbadız. 'Tıpkısının aynısı!' diye haykırdı Tumbadik.

IN THE FALL, with his wife in the basement studying Latin, Winston Ma, once Ma Sih Hsuin to everyone who knew him, sits under the crumbling mulberry and, with Verdi’s Macbeth blasting out the bedroom window, puts a Smith & Wesson 686 with hardwood grips up to his temple and spreads the workings of his infinite being across the flagstones of the backyard.

Gymnastes, Gargantua’ya düşmanın ardına düşmenin gerekli olup olmadığını sordu. Gargantua şöyle karşılık verdi ona: “Hiç gerekli değil, çünkü gerçek askerlik sanatı gereğince düşmanı umutsuzluğa düşürmemeliyiz; bıçak kemiğe dayandı mı, düşman yıpranıp tükenmekte olan gücünü ve yüreğini yeniden toparlayıverir. Hiçbir kurtuluş umudu kalmaması, bitmiş tükenmiş insanları diriltip kurtaracak olan ilaçların en iyisidir. Nice zaferler, yenenlerin elinden kaçıp yenilenlerin eline geçmiştir, çünkü yenenler hak ettikleri kadarıyla yetinmeyip her şeyi çiğneyip yok etmeye, düşmanlarını haber götürecek tek kişi bırakmamacasına öldürmeye kalkmışlardır! Düşmanlarınıza kapıları, yolları açın her zaman; hatta gümüşten bir köprü kurun onlara geçip gitmeleri için.

Bir gün, bizim genç Zaphod bu gemilerden birine baskın yapmaya karar verdi. Stratosferde kullanmak üzere tasarlanmış, üç-jetli küçük bir motosiklete binmiş küçük bir çocuk. Yani bu yaptığı delirmiş bir maymunun yapabileceğinden daha çılgıncaydı. Ben de onunla gittim, çünkü bunu yapamayacağı üzerine sağlam bir parayla bahse girmiştim ve sahte delillerle geri dönmesini istemiyordum. Sonra ne mi oldu? Motorunu güçlendirip bambaşka bir şeye çevirdiği üç-jetli motosiklete atladık, birkaç hafta içinde dokuz on ışık yılı yol aldık, nasıl olduğunu hala bilmediğim bir şekilde mega yük gemisine daldık, oyuncak tabancalarımızı sallayarak kumanda köprüsüne çıktık ve at kestanesi istedik. Şimdiye kadar bundan daha çılgınca bir şeye rastlamadım. Bir yıllık harçlığıma mal olmuştu. Ne için? At kestanesi.

- Adesso vuoi anche psicanalizzarmi? Che cosa vuoi da me, dottore? - il suo tono si fece minaccioso, il suo viso era così vicino che riusciva a vedere delle minuscole pagliuzze verdi nei suoi occhi dorati. - Che tu mi dica perché sei così pieno di rabbia e di rancore, perché sembri odiare tutto e tutti. Perché, con una fidanzata bella e dolce come la tua, e tutte le belle ragazze che ti stanno addosso, devi buttarti via con…- Fu zittito dalle labbra di Hale, un bacio improvviso, rabbioso, le labbra che premevano con forza contro la sua bocca chiusa; era un bacio di punizione. Il suo profumo, così buono, così intenso, gli riempì le narici, sentì una contrazione alla bocca dello stomaco e quando Hale lo schiacciò con il suo corpo, si accorse della reazione improvvisa del proprio corpo e andò nel panico più totale. Le labbra di Hale cercavano di farsi strada, risolute e decise, ma Brian non aveva nessuna intenzione di cedere, e lo spinse via quasi con violenza. Rimasero ad osservarsi col fiato corto, studiandosi a vicenda, cercando di capire cosa ci fosse negli occhi dell’altro. - Visto che avevo ragione io, dottore? Sei un bugiardo - quelle parole sussurrate gli mozzarono il respiro

Yeniden karşılaşsak bile, seni tanıyamam,' diye karşılık verdi Yumurta Adam hoşnutsuz bir ses tonuyla, tokalaşmak üzere parmaklarından birini uzatarak. 'Sen de tıpkı diğer insanlar gibisin,' dedi. 'İnsanlar genellikle yüzlerinden tanınırlar,' dedi Alice düşünceli bir ses tonuyla. 'İşte benim yakındığım şey de bu ya,' dedi Yumurta Adam. 'Senin yüzün de herkesinki gibi...iki göz,şöyle...' (başparmağıyla havada gözlerin yerini işaret ediyordu) 'ortada bir burun, altında bir ağız. Hep aynı. Örneğin burnun iki yanında iki gözün olsaydı...ya da ağzın tepende olsaydı...bu belki bir işe yarardı.' 'Ama o kadar da güzel olmazdı,' diye Alice karşı çıktı ona. Fakat Yumurta Adam sadece gözlerini yumdu ve 'Dene de gör,' dedi. Alice, acaba bir kez daha konuşur mu diye bir dakika bekledi, ne var ki Yumurta Adam ne gözünü açtı, ne de onu dikkate aldı; Alice, bir kez daha 'Hoşçakal!' dedi ve buna karşılık alamayınca, sessizce oradan uzaklaştı; giderken kendi kendine 'Bütün bu yetersizlikleriyle (bunu yüksek sesle söylemişti, çünkü böylesine uzun bir sözcüğü söylemek büyük bir teselliydi). 'Bütün bu yetersizlikleriyle karşıma çıkıp duran bu insanlar...' Alice cümlesini bir türlü bitiremedi, çünkü koru müthiş bir sarsıntıyla sarsılıyordu.

Yeniden yalnız kaldığım zaman, öğrendiğim şeyleri gözden geçirdim, kalbimin içine bakarak duygularımı, düşüncelerimi inceledim. Sonra, bunların arasından, hayalin sınırsız, yolsuz-izsiz boşluklarına doğru kaçmış olanlarını disiplinin eliyle tutmaya, sağduyunun emin yuvasına kapatmaya çalıştım. Kendi kurduğum mahkemede önce Hâtıra ifade verdi, o geceden beri beslemekte olduğum umutları, dilekleri, duyguları –hatta son iki haftadır içinde bulunduğum ruh durumunu- anlattı. Sonra Mantık ortaya çıktı, her zamanki sakin haliyle, süslenip püslenmemiş, düpedüz bir hikâye anlattı: Benim Gerçeklere sırt çevirip Hülyalara kendimi kaptırmış olduğumu da belirtti. Sonunda ben, kendi kendimin yargıcı olarak, şöyle hüküm verdim: Yeryüzünde Jane Eyre’den daha büyük bir sersem yaşamamış, kendini tatlı yalanlarla kandırıp şerbetmiş gibi zehir yutan bu derece şahane bir budala asla görülmemiştir!

İşte bütün bunlar K.’ya kendisiyle bütün bağların koparıldığı, şimdi doğal olarak her zamankinden daha özgür olduğu ve ona başka zaman yasak olan bu yerde istediği kadar bekleyebileceği hissini verdi; sanki özgürlüğünü kimsenin yapamayacağı bir mücadeleyle elde etmişti ve kimse ona dokunamazdı, onu kovamazdı, hatta onunla konuşamazdı bile; ama bu inanç öylesine güçlüydü ki, sanki aynı zamanda bu özgürlükten, bu bekleyişten, bu dokunulmazlıktan daha anlamsız ve çaresiz bir şey yoktu.

İki haftamı ülkenizi dolaşarak geçirdim -ülkeniz, çılgın zamanlar mıntıkası ve televizyonda sürekli bir biçimde ereksiyon sorununu tedavi eden ilaçların reklamının yapıldığı o ülkeyse eğer- bu dergi için bilgi toplamakla görevlendirilmiş olarak: kırk yedi edebiyatsever, sinir bozucu derecede sakin olmakla beraber yüzü gülmeyen genç adam ve kadından oluşan, her ay bu köşedeki tüm iyi esprileri ayıklayan Hece Cümbüşü, artık Amerikan okuma alışkanlıklarından bihaber olduğuma karar verdi ve beni havaalanı kitapçılarına doğru (itiraf etmeliyim ki faydalı) bir geziye gönderdi. Bu sayede, biliyorum ki, en sevdiğiniz yazarınız Cormac McCarthy değil, hatta David Foster Wallace bile değil, Joel Osteen diye bir adam ki kendisi, hakkında bildiğim kadarıyla Cümbüş üyesi olabilir çünkü kusursuz dişlere ve kurtarıcımız İsa’nın rehberliğinde insanlığın mükemmelliğe ulaşabileceğine dair bir inanca sahip. Televizyonu her açışımda Osteen ekrandaydı -Allah şu yetişkinlere yönelik, seyrettiğin-kadar-öde kanallarından razı olsun!- ve kitabı Become a Better You (Daha İyi Bir Sen Ol) her yerdeydi. Sanırım, şimdi bu kitabı okumak zorunda kalacağım, sırf sizin ne düşündüğünüzü öğrenmek için. Gerçek bir hikaye: Texas Houston’da George Bush Havaalanı’nda, otuzlarında çekici bir kadın gördüm bu kitabı satın alırken ve ilginç olan şuydu ki kadın ağlıyordu bu işi yaparken. Aceleyle içeri girdi gözlerinden yaşlar akarak ve kendi kendine söylenerek, doğruca ciltli, çok satan, kurgusal olmayan kitapların sergilendiği bölüme yöneldi. Tahmininiz benimki kadar başarılı. Neredeyse tamamen eminim ki, suçlanması gereken kişi duyarsız bir herifin teki (kadının D15 ile D17 kapıları arasında bir yerde terk edildiğini tahmin ediyorum), ve aslına bakılırsa duyarsız Amerikalı erkekler, Hıristiyanlığın A.B.D.’de popüler olmasının sorumlusudur. İlginçtir ki, İngiltere’de erkekler zerre kadar duyarsız değildir ve sonuç olarak biz de neredeyse toptan allahsız bir milletiz ve Joel Osteen hiçbir zaman televizyonlarımıza çıkmıyor.

Lei alza gli occhi. <> Pensa agli anni che fuggono. Un battito di ciglia, e metà della tua esistenza è andata. <> Lui la osserva con gli occhi verdi dalle sfumature cangianti, ora color erba primaverile, ora color fogliame estivo. <> Le gira la testa. Cinquant’anni. Cento. Qualunque cifra sembra irrisoria. <> commenta l’oscuro, leggendo nel suo silenzio. <> Gli occhi mutano di nuovo, di colpo più cupi. << Chiedi di un tempo senza limiti. Una libertà senza regole. La totale assenza di legami. Vuoi vivere in tutto e per tutto come ti pare. >>

I can’t shake the feeling that I’ve betrayed her somehow, by dating a boy. It doesn’t make any sense, especially for me—gender is truly not the thing that makes me attracted to someone. Silvie knows that. But this girl vs. boy thing is complicated. The image thing is complicated. And okay, maybe I still feel the need to justify it to myself too. I always assumed I’d just date women. Like, forever. It’s what I know, and I know I like it, and I’m so entrenched in the queer community already … I’ve always been totally okay with boys being nothing more than a possibility.

Milan Kundera'nın söylediği gibi: Cervantes Don Kişot'u mitlerden, maskelerden, basmakalıplardan, önyargılardan ve önyorumlardan örülü perdeyi yırtmak için gönderdi, içinde bulunduğumuz ve anlamaya çabaladığımız dünyayı sıkı sıkı örten perdelerden... Ancak perde kalkmadıkça ya da yırtılmadıkça boşuna uğraşıyoruz. Don Kişot bir fatih değildi, 0 fethedilmişti. Ancak, yenilgisi ile, bize gösterdiği, “hayat denen kaçınılmaz yenilginin karşısında yapabileceğimiz tek şey durup onu anlamaya çalışmaktır” oldu. Bu Miguel de Cervantes'in büyük, çığır açan keşfiydi; bir kere bulundu mu bir daha unutulamazdı. Beşeri bilimlerle uğraşan bizler önümüzde serili duran bu keşfin izlerini takip ediyoruz. Cervantes sayesinde buralardayız. Perdeyi yırtmak, hayatı anlamak... Bunun anlamı ne? Biz, insanlar, iyinin ve kötünün, güzelin ve çirkinin, gerçeğin ve yalanın birbirlerinden kesin bir şekilde ayrıldığı ve asla bir diğerine karışmadığı, böylece şeylerin nasıl olduğundan, nereye gidebileceğimizden ve nasıl ilerleyebileceğimizden emin olduğumuz sıradan, temiz ve saydam bir dünyayı tercih ediyoruz; çaba gerektiren bir anlayış olmadan hükümlere ulaşmayı ve kararlar almayı hayal ediyoruz. İşte bizim bu hayalimizden ideolojiler doğdu. Görüşümüzü kapatan o kalın perdeler. . . Bizim bu etkisizleştirici eğilimimize Etienne de la Boétie "gönüllü kölelik” adını verdi. Cervantes bizim bu tür bir kölelikten çıkmamızı istiyordu; dünyanın tümüyle çıplak, rahatsız, ancak özgürleştirici gerçekliğini sunarak; anlam çokluğu gerçekliğini ve onarılamaz mutlak gerçekler açığını. Bu tür bir dünyada, kesin olan tek şeyin hiçbir şeyin kesin olmaması olduğu bir dünyada, tekrar tekrar ve sonuç almaksızın kendimizi ve birbirimizi anlamaya, iletişim kurmaya ve birbirimiz için yaşamaya çalışacağız.

Di’ / l’ottuso terriccio litiga forse con l’orgogliosa foresta che ha nutrito / e ancora nutre / più bella di se stesso> Nega forse la supremazia di boschi verdi> Oppure l’albero è invidioso della colomba perché tuba / e ha ali candide con cui vagare e trovare le sue gioie> Siamo tali alberi di foresta / e i nostri bei germogli sono spuntati / non pallide colombe solitarie / ma aquile dal piumaggio di oro / che torreggiano sopra di noi nella loro bellezza / e devono regnare quindi a buon diritto \\ Infatti è legge eterna che primo in bellezza sia primo in possanza \\ // \\ // \\ // \\ Ricevi la verità / e sia il tuo balsamo

Avuç büyüklüğünde küçük bir taş ve onu oyarak bir gitara dönüştürmeye çalışan Deniz, kendisini seyreden çocukların ilgisinden aldığı motıvasyonla gıtarın sapında olması gereken oyuntuyu vermek için küçük küçük vurdu darbelerı taşa sakince konusurken: "İşte bizi de böyle sekılllendırır hayat... Olmamız gereken seye donusebılmek ıcın küçük küçük darbelere ihtiyacımız vardır. Maalesef darbeler acıtır, büyürken acırsınız. Ama ancak acıyarak kendimizi bulduğumuzu kimse söylemez bize, belki de korkacağımızı sanırlar. Halbuki ruhumuz acıdıkça kabuğumuz soyulur... İçimizdeki güzellik dışımıza çıkana kadar. Aynı taşın içindeki bu heykel gibi." Elindeki heykelciği çocuklara göstermek için kaldırdı. Küçük Kaan, "Büyük şeyler de yapabilir misin? İnsan heykeli mesela" dedi. Deniz gülümsedi, "Çok çalışırsam ve zamanımın tamamını bir süre onu yapmaya ayırırsam yapamacağım hiçbir şey yok" diye cevap verdi ve Kaan`ın gözlerine bakıp, "İnsan vazgeçmediği herşeyi yapabilir" dedi. "Ben acımayı hiç sevmiyorum Deniz Abi" dedi heykelciğin bitmesi için sabırsızlanan küçük Elif. Acıda kalmıştı aklı. Deniz, "Merak etme Elif, büyüdükçe bedenin daha az acıyacak. Daha az düşeceksin, artık ayak parmağını o kadar da vurmayacaksın, dizlerin kanamayacak çünkü bedenin acıya acıya kendini daha iyi taşımayı öğrenecek" dedi. Ruhi kaşlarını çatarak baktı Deniz`e, tilki tarafından ısırılan köpeğini vurmak zorunda kalmıştı babası, kalbi çok kırıktı. Sanki dünyadakitüm tilkileri yok ederse ancak rahatlayacaktı. Deniz özellikle ona bakarak devam etti konuşmasına: "Büyüdükçe artık bedenimizin değil, rukumuzun acıdığı şeyler yaşamaya başlarız. Benim başıma neden bu geldi derken bulursun kendini. Ama nasıl bu darbeler olmasa elinizdeki heykelcikler ortaya çıkamazsa, hayatın ruhumuza yaşattığı acılar olmasa da biz, biz olamayız, olgunlaşamayız. Çünkü acı hisseden kişiden bir şey doğar: İntikam ya da anlayış. Seçim bizim. Kendine acıyanlar intikamı seçerler ve sonunda intikamını almaya çalıştıkları şeye dönüşürler. Haksızlığa uğradığı için intikam peşinde koşan biri haksızlığa uğratır. Anlamayı seçenlerse olgunlaşırlar. Bırakın hayat sizinle uğraşsın, acıtsın. İntikama düşmeyin, anlayın, anlayın ki öğretsin, değiştirsin. Bırakın hayat sizi kendinizle tanıştırsın." Gitarın oyması bitmişti, Elif`e verdi. Bir gün buradan giderse geride kendinden bir parça bırakmak istemişti daha hiç gitmeye niyeti olmasa da. Geride bıraktığı parçanın bu küçük heykelcikler değil, çocukların verimli beyinlerine ekilmişilham tohumları olduğunu düşünmeden başladı son taşı oymaya, bu taş Ruhi`nin köpeği içindi. O köyden bir sanatçı çıkacaktı. elif, yazdığı üç kitapla kitlelere ulaşıp farkındalık yaratacak, o kitabı okuyan bir müzisyen esinlenip yeni bir müzik yaratacak, çalışırken o müziği dinleyen genç bir kimyacı amgdalinden leatral üretmeyi başaracak;kanserden ölmek üzereyken kimyacının ürettiği leatrali kullanan bir avukat kanseri yenip çocuk haklarını esas alan çok önemli bir yasanın meclisten geçmesi için savaşıp kazanacak;meclisten geçen yasa sayesinde hayatı kurtulan bir çocuk milyonlarca insanın hakkını yağmadan kurtaracaktı...Şükürler olsun ki hayat her an, hepimizden daha akıllıydı. Tek yapmamız gereken ilhamımızı bulmak ve ölesiye onu korumaktı. Çünkü evrende tesadüf yoktu.

Tırtıl'la Alice sessizlik içinde bir süre bakıştılar; neden sonra Tırtıl, nargilesinin marpucunu ağzından çıkarıp, cansız, uykulu bir sesle Alice'e 'Kimsin sen?' diye sordu. Bu soru, sohbete koyulmak için çok da cesaret verici bir başlangıç değildi. Alice, oldukça mahcup bir tavırla şöyle dedi: 'Şey efendim, yani aslında şu an tam bilmiyorum. En azından bu sabah kalktığımda kim olduğumu biliyordum, ama o zamandan beri birkaç kez değiştim galiba.' 'Ne demek istiyorsun?' dedi Tırtıl sert bir tavırla. 'Kendinden söz et bakalım.' 'Kendimden söz edemem, efendim,' dedi Alice, 'çünkü ben ben değilim ki, anlatabiliyor muyum?' 'Anlatamıyorsun,' dedi Tırtıl. 'Özür dilerim, ama daha fazla açıklayamayacağım,' diye yanıt verdi Alice kibarca, 'çünkü kendim bile anlamıyorum ki bu durumu;bir gün içinde bu kadar farklı boylarda olmak insanın kafasını allak bullak ediyor.' 'Etmez,' dedi Tırtıl. 'Pekala, size henüz öyle gelmiyor olabilir,' dedi Alice, 'ama düşünün ki önce bir krizalite -hani bir gün dönüşeceksiniz ya- sonra da bir kelebeğe dönüşmek zorunda kaldığınızda, sanırım kendinizi biraz tuhaf hissedersiniz, öyle değil mi?' 'Hiç de hissetmem,' dedi Tırtıl. 'Peki, belki sizin duygularınız farklı olabilir,' dedi Alice, 'tek bildiğim, bunların bende tuhaflık yarattığı.' 'Sen!' dedi, Tırtıl tepeden bakarak, 'Kimsin sen?' Bu soru her şeyi yeniden başa döndürmüştü.

Doğrusunu söylemek gerekirse, efendim," diye karşılık verdi Sancho, "eti kemiği olmayan bu kadına, yani ölüme güven olmaz, zira gence yaşlıya bakmıyor kendisi. Bizim köyün papazından duyduğuma göre ayağını fakir fukaranın derme çatma kulübelerine nasıl basıyorsa kralların yüksek kulelerine de öyle basıyormuş. Bu hanımefendi nezaketten çok iktidar sahibi. Öyle hanım evladı falan değil; ne bulursa yiyor; her deliğe giriyor, heybesini her yaştan, her türden ve her rütbeden insanla dolduruyor. Tarladaki orakçı gibi öğlen olunca uykuya yatmıyor. Her saatte biçiyor, otun tazesini de kurusunu da kesip götürüyor. Çiğnemekle de uğraşmıyor, karşısına çıkanı ağzına yuvarlayıp yutuveriyor, çünkü köpek gibi doymaz bir iştahla yiyor. Belki göbeği yok, ama midesi ödem toplamış; yalnız canlıları alıyor, bir testi soğuk su gibi içip bitiriveriyor.

«Scusa Sasha, ma non avevo previsto di tornare così tardi.» Dima cercò di farsi perdonare per non essere rientrato a effettuare i lavori alla fattoria. «Ragazzo, lo sai che sto lavorando nei boschi in questi giorni. Il lavoro di taglialegna mi porta via molto tempo, gli alberi devono essere preparati per l’inverno. Puoi trascorrere la notte da Irina tutte le volte che vuoi, ma la mattina devi essere qui, puntuale per la mungitura» lo rimproverò Sasha con severità, alzandosi dalla seggiola che lo ospitava mentre strizzava con vigore le mammelle dell’ultima vacca. Dima fece cenno affermativo con il capo, anche se Sasha era visibilmente infastidito dal suo comportamento lui non riusciva a non essere felice, i suoi occhi verdi brillavano come due gemme e il fratello lo notò subito. «Hai fatto pace con la nostra Irina, eh?» chiese sorridendo, mostrando uno sguardo malizioso e sfacciato che lasciava poco da intendere. Dima si limitò a fissarlo senza ribattere. «Tutto tranquillo alla collina?» lo sollecitò Sasha, inarcando un sopracciglio. «Sì, certo» rispose lui troppo velocemente. «Mi sono perso qualcosa?» insisté di nuovo Sasha. Dmitrij brontolò perché non si era aspettato che il fratello capisse subito che era successo qualcosa durante la notte. «Non ho fatto niente!» protestò di rimando, roso dal senso di colpa per essere così chiaramente leggibile agli occhi degli altri. «Può anche darsi…» Il fratello maggiore scrutò Dima negli occhi. «In tal caso, peggio per te» concluse con ironia, ostentando un sorriso arrogante. «Ma che stai dicendo?» «Ti conosco da quando ciucciavi le tette di mamma, pensi di potermi nascondere qualcosa?» affermò Sasha abbandonando completamente il lavoro. Si alzò e una volta vicino al fratello lo afferrò per le spalle e lo strattonò con vigore. «Sarebbe anche ora!» brontolò mentre sfiorava la fronte del fratello minore con la sua. Dima si liberò da quella morsa e lo sfidò: «Anche se fosse non è affar tuo, mi pare». «Ah, tu dici? Irina è come una di famiglia e se finalmente vi siete decisi a smettere di essere scemi e a fidarvi l’uno dell’altra, io non posso che esserne felice. Ho sempre fatto il tifo per voi due!» Dima scoppiò a ridere. Quell’energumeno sempre gelido con tutti aveva tutto sommato un cuore caldo. Sasha era un uomo rude e di poche parole, con pochi amici, ma buoni. Era stato per lui un secondo padre più che un fratello e non si aspettava una dichiarazione così diretta. «Questa notte è stata la più bella di tutta la mia vita. E ce ne saranno ancora!» confessò Dima, stampandosi un sorriso luminoso sull’ovale del viso. «Certo, sei mio fratello, non puoi aver fatto cilecca!» commentò Sasha, ridendo in modo sguaiato e mostrando così non solo i denti, ma anche le tonsille. «Ben detto, sono andato dritto all'obbiettivo!» Risero entrambi.

Her ne yaşarsam hep en uçlarda yaşıyorum. Boşluk içindeyim. Bu gezegende bir sivrisinek bile eminim benden daha anlamlıdır. Eğer beni Yaratıcı yarattıysa, bu saçma ve anlamsız hayatın içine neden koyduğunu aklım bir türlü almıyor. Ne biçim bir hayat bu böyle, bana acı çektirmek mi istiyor? Bugüne kadar hep iyi bir insan olmak için gayret ettim. Elimden geldiğince insanlara iyilik yapmak, onlara bir şeyler vermek için didindim durdum. Oysa iyilik yaptıkça kötülük gördüm. Artık mutlu olmak istiyorum, anladınız mı? Mutlu olmaya benim de hakkım var. Çevremdeki insanlara bakıyorum da oh maşallah herkesin keyfi yerinde. Herkesin yaşamaya değer bir şeyleri var, hayatlarını anlamlı kılan bir şeye sahipler. Peki ya ben? Benim halimi soran bile yok! Hah tam buldum derken, tam her şey değişti derken kendimi daha büyük bir sıkıntının içinde buldum. Allah madem bana sevilmeyi layık görmedi, bari baştan onu hiç karşıma çıkarmasaydı. En azından o mutsuzluğa alışmıştım. O monotonluğa. Umut etmemeye. Oysa birden, hiç beklemediğim anda karşıma çıktı yıllardır özlemini çektiğim şey. Ve ben tam ona kendimi teslim etmiştim ki, elimden kaydı gitti. Gözlerimin önünde yok oldu. Eskiden mutsuzdum, şimdi ise acı içinde kıvranıyorum. Madem alacaktı neden verdi? Şaka mı bu? Şakaysa hiç komik değil.

Üç yıl önce kayak yapmak için dağa gitmiştim. Baharda gündüz eriyen kar, gece don tutar. Yerler buz keser. Sabah bir arkadaşımla dağın tepesinden kayarak iniyorduk. Aniden yuvarlandım yere, arka üstü düştüm ve aşağıya doğru neredeyse yüz metre sürüklendim. Vücudumda yara, kırık veya incinme yoktu. Tekrar kaymak istemiş fakat yapamamıştım. Sanki kaymaya ilk başladığım acemilik haline dönmüş, kaymakla ilgili tüm becerilerim hafızamdan uçup gitmişti o an. Bilgisayarın yere düşünce hard diskindeki bütün verilerinin silinmesi gibi. Ertesi gün çok iyi kayan bir arkadaşım, 'Sen beni izle, peşimden gel,' deyip bana güven verdi. O önden yavaş yavaş kayıyor, ben onu takip ediyordum. Dağılan parçalarımı tekrar topladım o gün, yol aldıkça kaygım yavaş yavaş söndü, güvenim yerine geldikçe eski kayma hünerime yeniden kavuştum. Buraya gelirken o anı hatırladım. Şimdi de sanki aynı şeye ihtiyaç duyuyorum. Gitmek isteyip de korktuğum yoldan daha önce güvenle geçmiş birini arıyorum. Birinin varoluş okyanusunun ortasındaki adama gelip, 'Evet, seni anlıyorum', demesine ihtiyacım var. Karışan saçları tarakla açmak gibi. Hayatımdaki karmaşayı düzene sokacak bir tarağa ihtiyacım var benim. Size de bunun için geldim. Ruhumda sıkı sıkıya atılmış düğümler var. Bu düğümler içimde anlayamadığım bir öfke doğuruyor. Yaratıcıdan başlayıp kendime, sonra da bütün nesnelere yayılan bir öfke.

E c'era davvero qualcosa che si avvicinava dal vialetto, in direzione della casa. Lo vedevo dal binocolo, chiaro come il giorno. Era il Diavolo. Non avevo mai visto il Diavolo prima, e pur avendo scritto di lui in passato, se costretto avrei ammesso che non ci credevo affatto, se non come figura immaginaria, tragica e miltoniana. Ma la sagoma che si avvicinava dal vialetto non era il Lucifero di Milton. Era il Diavolo. Il cuore cominciò a martellarmi in petto, a battere così forte da far male. Sperai che non potesse vedermi, e di essere, in una casa al buio, protetto dai vetri delle finestre, invisibile. Nel percorrere il vialetto, la sagoma tremolava e si tramutava. Un attimo prima era scura, taurina, minotauresca, quello dopo era magra e femminea, il momento successivo ancora era lei stessa un gatto, un gatto selvatico sfregiato, enorme, grigio-verde, il volto contorto dall'odio. Ci sono dei gradini davanti alla nostra veranda, quattro scalini bianchi di legno che necessitano di una mano di vernice; sapevo che erano bianchi, pur vedendoli verdi, come tutto il resto, attraverso il binocolo. Davanti agli scalini, il Diavolo si arrestò e gridò qualcosa che non riuscii a comprendere: tre, forse quattro parole in una lingua di mugolii e ululati, che già doveva essere perduta quando Babilonia era giovane. Sebbene non comprendessi le parole, sentii i capelli rizzarmisi in testa al suono di quella voce. E poi udii, attutito dal vetro ma ancora udibile, un ringhio gutturale, di sfida. Lenta e malferma, una figura nera discese i gradini della casa, in direzione del Diavolo. In qui giorni Gatto Nero non aveva più le movenze di una pantera: incespicava e vacillava, come un marinaio da poco tornato sulla terraferma.

Gerilimden sarhoşa dönen, sessizliğin mucizevi derinliğinden etkilenen ve ölüm tutkusuyla kenetlenmiş kalabalığı hiçbir şeyin yerinden kıpırdatamayacağına inanan Jose Arcadio Segundo, ayaklarının ucuna basarak, başını önündekilerden daha yukarı kaldırdı ve ömründe ilk kez sesini yükseltti: -Sizi gidi hergeleler! diye bağırdı. -Verdiğiniz o bir dakikayı alın da kıçınıza sokun! Onun bağırmasından sonra olanlar kimseyi korkutmadı. Herkes hayal gördüğünü sandı. Yüzbaşı ateş emri verdi ve on dört makineli tüfek o anda emri yerine getirdi. Ama bütün bunlar gülünç bir oyun gibi görünüyordu. Sanki makineli tüfeklere boş kapsül doldurulmuş gibiydi. Çünkü tüfeklerin tarrakası duyulduğu ve ardı kesilmeden kurşun tükürdüğü görüldüğü halde, kalabalıkta en ufak bir tepki yoktu. Bir anda taş kesilmiş gibi duran kalabalıktan ne bir ses, ne bir soluk duyuluyordu. Birden istasyon tarafından yükselen bir ölüm çığlığı büyüyü bozdu. Duyulan, Aaah, anacığım, avazesi yeri göğü titreten bir ses, volkanik bir soluk, dünyalar değiştiren bir kükreme olup bomba gibi patladı kalabalığın ortasında. Panik içinde bir anda kaynaşan kalabalık, kadınla kucağındaki çocuğu yutup sürüklerken, Jose Arcadio Segundo, ancak öteki çocuğu yakalamaya fırsat bulabildi. Yıllarca sonra o çocuk, kendisini bunak bir ihtiyar yerine koymalarına aldırmaksızın o günü anlatacak, Jose Arcadio Segundo'nun kendisini nasıl havaya kaldırdığını, kalabalığın dehşeti üzerinden yüzercesine geçirerek yakındaki bir sokağa nasıl götürdüğünü ballandıra ballandıra anlatacaktı. Çocuk, herkesten yukarıda olduğu için, o anda alandaki çılgına dönmüş kitlenin köşeye doğru koşuştuğunu ve makinelilerin ateş açtığını görebilmiş, aynı anda birkaç kişinin birden, -Yere yatın! Yere yatın! diye bağırdıklarını duyabilmişti. Öndekiler, ilk kurşun dalgasıyla taranmış ve yere yıkılmışlardı bile. Sağ kalanlar yere yatacakları yerde ufak alana çekilmeye çalıştılar. Ne var ki, karşı sokaktaki makineliler de yaylım ateşine başlamışlardı. İki ateş arasında sıkışan kalabalık, iki yöne atılan bir ejder kuyruğuna benziyordu. Kitle devasa bir girdap gibi dönmeye başladı. Hiç kesilmeyen makinelilerin ateşiyle kat kat soyulan soğan gibi ortaya doğru azalıyorlardı. Çocuk, açıkta diz çökmüş bir kadının, gizemli bir güçle kurşunlardan korunarak, kollarını haç biçiminde tuttuğunu gördü. Jose Arcadio Segundo yüzü kana bulanarak yere yıkıldığı anda, çocuğu oraya bıraktı. Hemen sonra da büyük kalabalık, o boşluğu, diz çöken kadını, kurak gökyüzündeki ışığı, Ursula Iguara'nın yığın yığın hayvan biçiminde şekerleme sattığı bu orospu dünyayı örtüverdi.