Van Halen Quotes

The hell with the rules. If it sounds right, then it is.

Dani: Crank it up. Lets get this party started. *I hand Dancer my iPod.* Lor: What is this crap. Where the hell is Hendrix on this thing? Jo: Did you get any Muse? Dani: Muse is something you do Jo: Distrubed is something you are Dancer: And Godsmacked is something you get Lor: Don't you have any Motley Crue or Van Halen? Christian: How about some Flogging Molly? Ryodan: Whats the deal with all the Linkin Park, for fuck's sake. Dancer: Mega has a crush on Chester Jo: You got any Adele? Dani: Got some Nicki Minaj. Ryodan: Somebody kill me now.

People keep asking "Jacob or Edward?" when the really important question is "Diamond Dave or Sammy?

Fame is not so impossible for people with charisma, passion and talent. Being famous just means you have fans, and even one or two is enough to make you someone special. Ask a music fan who the best guitarist of all time is, and while one group insists that it was Jimmi Hendrix, another group swears that it was Eddie Van Halen instead. There will never be a time when everyone on this planet agrees on something like that, but luckily that's not important. All that matters is that both sides remain loyal, which they will assuming you continue to be who you are and do your thing. This is all that you need to be immortalized.

How do you know it's love? I don't know, but it lasts forever.

I'm always thinking music.

There is, of course, a chicken-and-egg element here: does someone gravitate to the role of Eddie van Halen because he shares similar personality traits or did portraying Eddie Van Halen give rise to those qualities?

The single-biggest proof that the Dixie Chicks are Van Halen is their audience; they are singing to the same teenage boys, except those boys are now teenage girls.

Then, as if getting blown up is not enough to worry about, after I take a seat on the steps, I get a look at the choir. Thirty singers and from where I’m sitting, it looks like only two of them are black. It’s not like I’m saying suburban white people shouldn’t sing. Because I love Van Halen’s “Hot for Teacher.

The president’s stump speeches could carry the forced air of a Van Halen reunion tour with Sammy Hagar in for David Lee Roth.

Jump!

My lyrics are a big pile of contradictions. They split down the middle between very sincere opinions and feelings that I have and sarcastic and hopefully humorous rebuttals towards cliché' bohemian ideals that have been exhausted for years. I mean it seems like there are only two options for songwriters - either they are sad, tragic visionaries like Morrisey or Michael Stipe or Robert Smith or there's the goofy, nutty white boy - hey let's party and forget about everything people like Van Halen or all that other heavy metal crap. I mean I like to be passionate and sincere, but I also like to have fun and act like a dork.

Pat, the store’s general manager, was jogging over in a Van Halen T-shirt and sweatpants.

Van Halen, Bon Jovi, Def Leppard, and Pink Floyd.

Wie een berg sloopt bouwt een nieuwe berg want niets gaat verloren, alles helpt vet om kaarsen te maken, baleinen om eelt weg te snijden, melk om lippen te laten glanzen, beenderen om je je haren te zien kammen een pels om je op neer te leggen zodat de sterrenhemel eindelijk kan ontstaan zolang je er niet bent is er hoop ik wou dat je voor me kwam staan tussen mij en de zon om de zon door je heen te zien stralen om de vlekken onder mijn oogleden te zien wegdrijven en daarna niets meer te zien kom me halen liefste withete zon van me.

when Roth joined, all of Mammoth’s followers “seriously thought [the Van Halen brothers] had ruined Mammoth,” telling Edward, “‘Wow. I can’t believe you did this. This guy sucks.’ Eddie was apologetic, but he’d say to us, ‘Be nice to him. He’s okay.

Ieder obsessief en verslaafd gedrag is een vorm van mateloos consumptiegedrag. Consumeren is iets van buiten naar binnen halen, iets tot je nemen en verbruiken. Datgene wat je verbruikt noem ik voedsel. Het kunnen alcohol, drugs, geld, sigaretten, vrouwen of mannen zijn, die geconsumeerd worden, maar bij mij heet het allemaal voedsel. Anders valt het niet te begrijpen. Het gaat mij vooral om deze beweging van buiten naar binnen. Die is tegengesteld aan de emotie, aan de uitdrukking, aan het vertellen, aan het van binnen naar buiten brengen. En dat is verslaving ook. Ze is gericht op de vernietiging van een emotie, van kennis en van een ware zin.

Listening to the radio, I heard the story behind rocker David Lee Roth’s notorious insistence that Van Halen’s contracts with concert promoters contain a clause specifying that a bowl of M&M’s has to be provided backstage, but with every single brown candy removed, upon pain of forfeiture of the show, with full compensation to the band. And at least once, Van Halen followed through, peremptorily canceling a show in Colorado when Roth found some brown M&M’s in his dressing room. This turned out to be, however, not another example of the insane demands of power-mad celebrities but an ingenious ruse. As Roth explained in his memoir, Crazy from the Heat, “Van Halen was the first band to take huge productions into tertiary, third-level markets. We’d pull up with nine eighteen-wheeler trucks, full of gear, where the standard was three trucks, max. And there were many, many technical errors—whether it was the girders couldn’t support the weight, or the flooring would sink in, or the doors weren’t big enough to move the gear through. The contract rider read like a version of the Chinese Yellow Pages because there was so much equipment, and so many human beings to make it function.” So just as a little test, buried somewhere in the middle of the rider, would be article 126, the no-brown-M&M’s clause. “When I would walk backstage, if I saw a brown M&M in that bowl,” he wrote, “well, we’d line-check the entire production. Guaranteed you’re going to arrive at a technical error.… Guaranteed you’d run into a problem.” These weren’t trifles, the radio story pointed out. The mistakes could be life-threatening. In Colorado, the band found the local promoters had failed to read the weight requirements and the staging would have fallen through the arena floor.

Er bestaat een creatieve macht die zich inzet om de bergen des kwaad omver te halen en de heuveltoppen van het onrecht te vereffenen.

Indeed, sometimes, if he was sufficiently shitfaced, Edward would even refer to me as Daddy.

Manners flew out the window--along with tables, chairs, lamps and anything else that was of little obvious use and had the misfortune not to be nailed down.

Marcia,' zei hij heel ernstig. 'Er is iets wat je goed moet begrijpen. Níémand is bij machte een Leerling terug te halen van de Queeste.' 'Kletskoek', zei Marcia.

Renn dacht aan Torak, die door het Woud was gestrompeld om de resten van haar boog te halen. Misschien laat zielzwerven inderdaad zijn sporen na, dacht ze, maar dit is gewoon Torak. 'Dank je wel,' zei ze. 'Kleine moeite.' 'Niet alleen bedankt voor de boog, maar voor veel meer. Ook voor dat je je eed hebt gebroken.' Toen legde ze haar hand op zijn schouder, zoende hem op zijn wang en hobbelde snel weg.

Den uitvreter, dien je in je bed vond liggen met zijn vuile schoenen, als je 's avonds laat thuis kwam. Den uitvreter, die je sigaren oprookte, en van je tabak stopte en je steenkolen verstookte en je kasten nakeek en geld van je leende en je schoenen opdroeg en een jas van je aantrok als-i in den regen naar huis moest. Den uitvreter, die altijd wat liet halen op den naam van een ander; die als een vorst jenever zat te drinken op 't terras 'Hollandais' voor de centen van de lui; die parapluies leende en nooit terugbracht; die een barst stookte in de tweedehandsch kachel van Bavink; die dubbele boorden droeg van zijn broer en de boeken uitleende van Appi, en buitenlansche reizen maakte als-i z'n ouwe heer weer had afgezet, en pakken droeg, die hij nooit betaalde.

They were like, ‘Wow, look at this guy! Wow, look at that!’ David Lee Roth was the first local guy to open the shirt, show the hairy chest, and say, ‘We’re here to par-tay. I’m here for sex. I’m here to have sex.’ He looked like a complete Neanderthal, and he moved onstage like a fucking Chippendales dancer, like a stripper. David had a new way of doing things. It was unique. Look at Randy Rhoads during that exact period of time. He was very effeminate. Van Halen wasn’t doing that. They’d play some dance and get fucked up on coke and fuck chicks.

Toen de fiscus alles had aangeslagen, heb ik noodgedwongen met een Rolls moeten rijden. Vreselijk was dat. Zo ne lompen bak die om de vijf minuten kapot is. Ik kon er met moeite 200 kilometer per uur mee halen. Ik heb hem uiteindelijk verkocht, want ik ging nog liever te voet dan met die Rolls te moeten verder rijden.

[Over het schrijverschap] doordat je je hebt ontworsteld aan de geijkte rommannetjes-makerij, die, volgens alle ongetalenteerden, bestaat uit 'een verhaal', met 'een begin', een 'ontwikkeling' en 'een eind', vanzelfsprekend en verrassingloos verlopend van A naar Z. Schrijven verloopt immers niet met behulp van bestaande plattegronden en via van tevoren uitgestippelde routes. Schrijven heeft te maken met de krochten die in jezelf zitten, met het te voorschijn halen van de schatten die zich daarin bevinden: dat te doen zonder zuurstofmasker, zonder bespijkerde schoenen, zonder een koffertje bij je met daarin je tandenborstel, je lunspakket, I schone onderbroek en de foto van je gezinnetje.

These are things like Michael Jackson's Thriller, an album that was (1) produced by Quincy Jones, (2) features guitar playing by Eddie Van Halen, (3) includes at least three singles that ooze awesomeness, and (4) has the single best bass line from the entire 1980s (i.e., the opening of "Billie Jean"). It is a "guilty pleasure," presumably, because 45 million people liked it, and because Jackson is quite possibly a pedophile, a d because two dancers had a really unfair knife fight in the video for "Beat It." This is akin to considering Thomas Jefferson a "guilty pleasure" among presidents because he briefly owned a pet bear. I mean, he still wrote the fucking Declaration of Independence, you know?

Ach, het is maar weinig, de dood!' dacht zij; 'ik ga wat slapen, en dan is alles uit!' Zij dronk een slok water en keerde zich naar de muur. Die afschuwelijke inktsmaak hield maar aan. 'Ik heb dorst!... O, wat heb ik een dorst!' zuchtte zij. 'Wat heb je toch?' vroeg Charles en reikte haar een glas aan. 'Niets!... Zet het raam open... Ik stik hier!' En zij kreeg plotseling zo'n aanval van misselijkheid dat zij nauwelijks tijd had om haar zakdoek onder haar kussen vandaan te halen. 'Neem hem mee!' zei ze haastig; 'gooi weg!' Hij stelde haar vragen; zij antwoordde niet. Ze bleef stil liggen, bang dat ze bij de minste beweging zou overgeven. Intussen voelde zij een ijzige kou optrekken van haar voeten naar haar hart. 'Ach, nu begint het!' mompelde zij.

I knew that being funny always came in second to musicians. (In the world of music, there’s a hierarchy, too—it’s my contention that bass players tend to get laid first, because they’re stolid and cool and their fingers move in gentle yet powerful ways [except for Paul Mc-Cartney; he never got laid first]; drummers come next because they’re all power and grit; then guitarists because they get those fancy solos; then, weirdly, the lead singer, because even though he’s out there up front, he never quite looks fully sexy when he has to throw his head back and reveal his molars to hit a high note.) Whatever the correct order, I knew I was way behind Eddie Van Halen—not only was he a musician, which means he was able to get laid more easily than someone who is funny, but he was also already married to the object of my desire.

5150" The love line is never straight and narrow Unless your love is tried and true We take our chance with new beginnings Still we try, win or lose Take the highs with the blues Always one more, you're never satisfied Instead of 'one for all' with you, it's only 'one for me' Oh, when I draw the line and meet you half the way And you don't know what that means I feel like a running politician Just trying to please you all the time I'm giving you my share with no condition Going wide, running long Feeling lost but not for long Always one more, you're never satisfied Instead of 'one for all' with you, it's only 'one for me' So I draw the line and meet you half the way When you don't know what that means Always one more, you're never satisfied Instead of 'one for all' with you, it's only 'one for me' So I draw the line and meet you half the way When you don't know what that means I'll meet you half the way! I'll meet you half the way Van Halen, 5150 (1986)

We zijn inferieure schepselen, net goed genoeg om te jongen. We hebben eierstokken, moeten ons er iedere maand bij neerleggen dat we bloeden, we zijn afhankelijk van de maan. Onze hersenen zijn minder ontwikkeld dan die van onze metgezellen en onze lichaamskracht is geringer. In alle omstandigheden zijn we emotioneler. Als een vrouw ziet dat een rivale mooiere schoentjes draagt dan zij zelf, zal ze niet ophouden de ander omlaag te halen en te kwetsen. Kun je je twee mannen voorstellen die elkaar verfoeien vanwege hun molières? Mannen wedijveren met elkaar op het niveau van geld, ambitie en intelligentie. Zij hebben het vermogen tot afstand nemen en onthechting, terwijl vrouwen iedere beheersing verliezen zodra ze een poederdoos of een ring zien. Nooit zal een vrouw een Michelangelo, een Bach of een Palladio zijn. Grote filosofen met een rok aan bestaan niet. Hoe wil je dat ze systemen ontwerpen zoals Kant, Hegel of Marx? Een dergelijk abstraherend vermogen kan niet ontstaan in de geest van een pop.

İsmi Jory Baker'dı ve daima tam vaktinde gelir, hiçbir provayı kaçırmaz ve seçmelerde tek bir hata bile yapmazdı. Göze çarpan bir yetenek, Angus Young veya Eddie Van Halen gibi iyi bir bir gitarist değildi, ama yeterince iyiydi. Barry'nin anlattığına göre Jory Baker bir zamanlar Saparx adında, çoğu kişinin o senenin en başarılı ismi olacağına inandığı bir grubun lideriydi. Creedence'ın ilk dönemlerine benzer bir tarzları vardı: sert sağlam gitar ve rock and roll. Şarkıların çoğunu Jory Baker yazıyor, kendisi seslendiriyordu. Sonra bir trafik kazası geçirmiş, kemikleri kırılmış ve hastanede tonla ilaç almıştı. Çıktığında "John Prine" adlı parçasında dediği gibi kafasında çelik bir plaka, sırtındaysa bir maymun vardı. Demerol'den eroine geçiş yapmıştı. Birkaç kez yakalanmıştı. Bir süre sonra metro istasyonlarında üç beş kuruş için gitar tıngırdatan bir müptela haline gelmişti. Ardından her nasılsa, on sekiz aylık bir dönemin ardından temizlenmeyi başarmış ve öyle kalmıştı. Kaybı büyüktü. Başarılı olması beklenen bir grup bir yana, herhangi bir grubun bile lideri değildi, ama provalara yine tam vaktinde geliyor ve hiçbir seçme sırasında hata yapmıyordu. Fazla konuşmuyordu, ama kolunun içindeki iğne izlerinin tümü yok olmuştu. Diğer tarafa ulaşmayı başardı, demişti Barry Grieg. Hepsi buydu. Bir zamanlar olunan kişiyle şu anki arasındaki geçiş döneminde neler olduğunu kimse bilemezdi. O hüzünlü yalnızlık cehennemini kimse analiz edemezdi. Değişimin haritası yoktu. Sadece... diğer tarafa ulaşılırdı. Ya da ulaşılamazdı.

He found himself thinking of something Barry Grieg had once said to him about a rhythm guitar player from L.A., a guy named Jory Baker who was always on time, never missed a practice session, or fucked up an audition. Not the kind of guitar player that caught your eye, no showboat like Angus Young or Eddie Van Halen, but competent. Once, Barry had said, Jory Baker had been the driving wheel of a group called Sparx, a group everybody seemed to think that year's Most Likely to Succeed. They had a sound something like early Creedence: hard solid guitar rock and roll. Jory Baker had done most of the writing and all of the vocals. Then a car accident, broken bones, lots of dope in the hospital. He had come out, as the John Prine song says, with a steel plate in his head and a monkey on his back. He progressed from Demerol to heroin. Got busted a couple of times. After a while he was just another street-druggie with fumble fingers, spare-changing down at the Greyhound station and hanging out on the strip. Then, somehow, over a period of eighteen months, he had gotten clean, and stayed clean. A lot of him was gone. He was no longer the driving wheel of any group, Most Likely to Succeed or otherwise, but he was always on time, never missed a practice session, or fucked up an audition. He didn't talk much, but the needle highway on his left arm had disappeared. And Barry Grieg had said: 'He's come out the other side.' That was all. No one can tell what goes on in between the person you were and the person you become. No one can chart that blue and lonely section of hell. There are no maps of the change. You just . . . come out the other side. Or you don't.

He found himself thinking of something Barry Grieg had once said to him about a rhythm guitar player from L.A., a guy named Jory Baker who was always on time, never missed a practice session, or fucked up an audition. Not the kind of guitar player that caught your eye, no showboat like Angus Young or Eddie Van Halen, but competent. Once, Barry had said, Jory Baker had been the driving wheel of a group called Sparx, a group everybody seemed to think that year's Most Likely to Succeed. They had a sound something like early Creedence: hard solid guitar rock and roll. Jory Baker had done most of the writing and all of the vocals. Then a car accident, broken bones, lots of dope in the hospital. He had come out, as the John Prine song says, with a steel plate in his head and a monkey on his back. He progressed from Demerol to heroin. Got busted a couple of times. After a while he was just another street-druggie with fumble fingers, spare-changing down at the Greyhound station and hanging out on the strip. Then, somehow, over a period of eighteen months, he had gotten clean, and stayed clean. A lot of him was gone. He was no longer the driving wheel of any group, Most Likely to Succeed or otherwise, but he was always on time, never missed a practice session, or fucked up an audition. He didn't talk much, but the needle highway on his left arm had disappeared. And Barry Grieg had said: 'He's come out the other side.' That was all. No one can tell what goes on in between the person you were and the person you become. No one can chart that blue and lonely section of hell. There are no maps of the change. You just . . . come out the other side. Or you don't.

He found himself thinking of something Barry Grieg had once said to him about a rhythm guitar player from L.A., a guy named Jory Baker who was always on time, never missed a practice session, or fucked up an audition. Not the kind of guitar player that caught your eye, no showboat like Angus Young or Eddie Van Halen, but competent. Once, Barry had said, Jory Baker had been the driving wheel of a group called Sparx, a group everybody seemed to think that year's Most Likely to Succeed. They had a sound something like early Creedence: hard solid guitar rock and roll. Jory Baker had done most of the writing and all of the vocals. Then a car accident, broken bones, lots of dope in the hospital. He had come out, as the John Prine song says, with a steel plate in his head and a monkey on his back. He progressed from Demerol to heroin. Got busted a couple of times. After a while he was just another street-druggie with fumble fingers, spare-changing down at the Greyhound station and hanging out on the strip. Then, somehow, over a period of eighteen months, he had gotten clean, and stayed clean. A lot of him was gone. He was no longer the driving wheel of any group, Most Likely to Succeed or otherwise, but he was always on time, never missed a practice session, or fucked up an audition. He didn't talk much, but the needle highway on his left arm had disappeared. And Barry Grieg had said: 'He's come out the other side.' That was all. No one can tell what goes on in between the person you were and the person you become. No one can chart that blue and lonely section of hell. There are no maps of the change. You just . . . come out the other side. Or you don't.

Moedig Belgisch volk, jullie hebben op beslissende wijze overwonnen! Zorg er nu voor om voordeel uit die overwinning te halen, jullie vijanden zijn verstomd, laten we geen moment verliezen, laten we ons verenigen rond het voorlopig bewind, dat er dankzij u is gekomen, twijfel er niet aan dat de brandstichters, die jullie zo vernederend uit jullie hoofdstad hebben verdreven al nieuwe misdaden beramen. Gedaan met aarzelen en ontzien, we moeten voorgoed de moordenaars uit ons huis verjagen die hier te vuur en te zwaard te werk zijn gegaan, hebben verkracht en vernield. We dienen onze moeders, onze vrouwen, onze kinderen en onze eigendommen te redden, wij moeten leven als vrije mensen, of ons begraven onder een berg van as. Laten we eendrachtig zijn beste landgenoten, dan zijn wij onoverwinnelijk, de ware orde, ze is onontbeerlijk om onze onafhankelijkheid te behouden. Lang leve België!

What was captured on tape sounded apocalyptic. 'Eruption' (first titled 'Guitar Solo,' according to the song’s track sheet), takes flight after a quick drum fill and a power chord. Edward sends notes and harmonics soaring before diving down with some gravity-defying tremolo bar bends. Alex and Michael then fire off a flak burst of three chords. Edward maneuvers again, twisting and turning, strafing and bombing before turning on the jets and heading skyward with a flurry of notes. He recedes again, leaving only a descending low note in his wake. After another pause, he attacks again, faster than ever. He weaves and twists and then unleashes his secret weapon: his two-handed tapping technique that would astound and confound guitarists across the world. Finally, an atomic blast, courtesy of Edward’s Univox echo chamber, concludes this minute and forty-three seconds of open warfare on the guitar world.

natural personality, or maybe he was simply capable of greater perspective than everyone else. Maybe he wasn’t quite as addled by drugs and alcohol. For whatever reason, Michael stayed on the sidelines as the rest of the band fought like a pack of starving wolves who have come across a carcass in the wilderness. Previous tours, especially in the first couple of years, had always featured a fair amount of ball-busting and the occasional argument that was required simply to clear the air. For the most part, though, we had a blast on the road. It was a nonstop party punctuated by spectacularly energetic concerts. There had been a lightness to it all, a sense of being part of something special, and of wanting to enjoy every minute. But now the levity was gone. Even though they spent hardly any time together offstage, the boys were at each other’s throats constantly, either directly or through a conduit—usually me. Two more quick stories, both involving Al. We were all sitting outside by the hotel pool one day. A guy named Mike had been flown in for a couple days to take care of the boys’ grooming needs. Mike was a hairdresser or stylist or whatever you want to call him. Point is, he was really good at his job, an artistic

„Zie zoo, nu zie ik ze niet meer. Jij weet niet wat handel is, Koekebakker, anders zou je der niet om lachen. Om te beginnen ga je tot je achtiende jaar op school. Heb jij ooit geweten hoeveel schapen er in Australië zijn en hoe diep ’t Suezkanaal is? Nou juist, daar heb je het. Ik heb dat geweten. Weet jij wat polarisatie is? Ik ook niet, maar ik heb ’t geweten. De raarste dingen heb ik moeten leeren. Vertaal in ’t Fransch: [80]„onder benefice van inventaris.” Ga der maar tegen aan staan. Je hebt er geen begrip van, Koekebakker. Dat duurt zoo jaren. Dan doet je ouwe heer je op een kantoor. Dan merk je, dat je al die dingen geleerd hebt om met een kwast papier nat te maken. Overigens is ’t ’t ouwe gedonderjaag, ’s morgens om negen uur present en urenlang stil zitten. Ik vond dat ik op die manier niet opschoot. Ik kwam altijd te laat, ik probeerde wel op tijd te komen, maar ’t wou niet meer, ik had ’t zooveel jaren gedaan. En taai. Ze zeiden dat ik alles verkeerd deed, daar zullen ze wel gelijk aan gehad hebben. Ik wilde wel, maar ik kon niet, ik ben geen kerel om te werken. Ze zeiden, dat ik de anderen van hun werk hield. Ook daarin zullen ze wel gelijk gehad hebben. Als ik klaagde, dat ik ’t niks lollig vond en vroeg of ik daarvoor nu op school al die wonderlijke dingen had geleerd, dan zei de oue boekhouder: „Ja jongetje, het leven is geen roman.” Bakken vertellen, dat kon ik en dat vonden ze leuk ook, maar ze waren er niet tevreden mee. De ouwe boekhouder wist al heel gauw niet wat hij met me doen moest. Als de baas er niet was maakte ik dierengeluiden, zong komieke liedjes, die ze nog nooit hadden gehoord. De zoon van den baas was een ingebeelde kwajongen; af en toe kwam i op kantoor om centen te halen. Hij sprak vreeselijk gemaakt en keek met een allerellendigst, door niets gemotiveerd vertoon van superioriteit naar de bedienden van zijn pa. De lui lachten zich een beroerte als ik dien jongeheer nadeed. Ik heb daar ook nog een schrijfmachine bedorven en een boek weggemaakt. Toen hebben ze me aan een toestel gezet, dat ze de „guillotine” noemden. Daar moest ik monsters mee knippen. Dagen lang heb ik daaraan gestaan: alle monsters werden scheef. De lui hadden ’t wel in de gaten, ze hadden niets [81]anders verwacht. Ze hadden me daar alleen maar aan gezet om erger te voorkomen. Die monsters werden weggegooid; die gingen nooit naar de klanten. Toch had ik in die dagen nog gelegenheid om een brief verkeerd in te sluiten. Natuurlijk was ’t erg; de man die den brief kreeg mocht niet weten, dat de baas zaken deed met den man waaraan i geschreven was. De boekhouder was totaal van streek. Toen begreep ik, dat ik maar liever heen moest gaan. Ik kreeg een poot van den baas. Ik was zelf ook blij dat ik wegging en heb hem hartelijk de hand geschud. Ik heb gezegd, dat ’t me speet, maar dat ik er niets aan doen kon en ik geloof, dat ’k ’t meende. Zie je, Koekebakker, dat is handel. Ik ben daarna nog drie weken volontair geweest op een effectenkantoortje, krantjes nakijken met een boek om te zien of de stukken van de klanten waren uitgeloot. Je ergste vijand zal er voor bewaard blijven. Ze moesten me wegdoen. Ik moest daar ook copieeren. Er was geen denken aan, dat ze uit ’t copieboek konden wijs worden. Ik zag wel in dat ’t zoo niet ging, ik kon er mijn hoofd niet bij houden.

Sophia schonk thee bij en zei: 'Weet u waar ik steeds aan moet denken sinds ik hier in uw winkel ben? Hoe het verleden steeds belangrijker wordt naarmate je ouder wordt. Ik ben nu vierenvijftig en heb het met mijn vriendinnen steeds vaker over vroeger. Over school, over de muziek die we luisterden, over jongens die we kenden, over leraren van toen. Ik heb vrouwen om mij heen die ik al mijn hele leven ken. Met hen deel ik zo veel herinneringen: aan studeren, werken, die dag dat je je man ontmoette, de relaties ervoor en soms erna. Hoe het was toen je kinderen klein waren. Zij zijn getuige geweest van mijn hele leven en steeds vaker zitten we samen om die verhalen op te halen. Maar met wie doe je dat wanneer je niemand kent die zelfs maar van een afstandje jouw leven heeft meegemaakt?

It’s difficult to believe now, but before the album came out, Mike wasn’t thinking he’d gotten a great performance on tape. Just like Ed Van Halen, he had his moments of self-doubt. It’s something that people who lack that kind of talent have a hard time understanding, but you learn as a producer. Supremely gifted people don’t have supreme confidence.

the noise gets louder, if anything, then modulates to chickens drowning in their own blood with a side order of Van Halen guitar riffs.

Iedereen kwam met zijn eigen bagage vol kleren, accessoires, boeken en tandpasta, maar bovenal vol vraagtekens die hun hoofd en hart verwarden. Het leven is tenslotte een eeuwige opeenvolging van vragen. En wanneer je denkt alle antwoorden te hebben gevonden, betekent dat dat je het hele leven hebt afgerond. Dat het tijd is om bij de televisiequiz je vinger van de knop te halen. Game over, ladies and gentlemen. Het spel is uit, ga in vrede.

Noel, I want you to see if you can get me paternity insurance,” he said not long after Edward’s troubles. “Paternity insurance? David, I don’t think there is such a thing.” “Well, there should be. Look into it. I need to protect my penis.

the real Van Halen died with the departure of David. I say that as both a compliment and a condemnation, for David’s exit brought about the wreckage of a band that was at the height of its powers and popularity and could have dominated the music scene for another decade had common sense and reason prevailed.

There’s an old saying in the music business: We want the girls in the audience to want to be with the boys in the band, and we want the guys in the audience to wish they were in the band.

Tell her how much she means to you. Tell her you were with someone else before you met her—that’s very important—and unfortunately you contracted something. Be polite and discreet and very apologetic. Remember, she likes you. She doesn’t know you’re a whore.

We figured that if a promoter took the time to remove all the brown M&M’s from the bowl before putting them in our dressing room, it was far less likely he’d screwed up any of the other, really important stuff. It

Appearances to the contrary notwithstanding, most relationships do not end suddenly. This is true of friends, romantic partners, and business associates alike. When someone claims to be blindsided, it’s usually because they had their eyes closed.

By ’82 we were grossing a quarter of a million dollars every night in merchandise. Every . . . single . . . night.

Ze halen alles omlaag, en zo blijft er van het land helemaal niks over,” klaagde hij. “Wat halen ze omlaag, Vati? Alles is in de oorlog toch al stuk gebombardeerd?” probeerde ik te troosten. “Ach jongen, dat begrijp je toch niet. Laat ik het zo zeggen: er is wel wat overgebleven, maar dat breken die communisten ook nog af. Die willen een nieuwe maatschappij, met allemaal nieuwe gebouwen. En zelfs nieuwe mensen.” “Nieuwe mensen?” “Zie je wel: ik zei toch dat je het niet begrijpen zou! … Het komt nooit meer goed.

De doffe elende van iedere nieuwe of vernieuwde politieke partij is dat ze wordt geïnfiltreerd door opportunisten die, van zodra ze een functie binnen de partij krijgen, ze naast hun schoenen gaan lopen. In 1991 was dit het geval met ene Louis Standaert die amper 72 stemmen verzamelde maar dankzij mijn groot overschot aan stemmen toch verkozen werd als volksvertegenwoordiger. Omdat kort voor de verkiezingen alle opiniepeilingen uitwezen dat we meer dan 5 % van de stemmen zouden halen werd ik vier dagen voor de verkiezingen, na volkomen gefantaseerde klacht van een infiltrante (Ann Holvoet), meteen in de gevangenis opgesloten (de democratie, nietwaar). Daar liet men mij 40 dagen zitten, tot na Kerstmis. In die tussentijd belegde de vers verkozen Louis Standaert een partijvergadering waarop hij eiste dat ... Van Rossem uit de partij moest worden gezet. Later, tijdens dezelfde legislatuur ging hij onder de naam "Banaan" scheep met Roland Duchâtelet om minder dan 2 % van de stemmen binnen te halen. En ook nu is het niet anders. Een aantal volksjongens binnen het nieuwe R.O.S.S.E.M. kreeg het aan de stok met de intellectuelen van de R.O.S.S.E.M., wilde die afschaffen, en mezelf uit de partij laten zetten. Dit trieste maneuver lekte uiteraard uit zodat op grond van art. 2.3 van de statuten de drie oproerkraaiers prompt uit het partijbestuur en de partij werden gezet. Liever er nu korte metten mee gemaakt dan ze straks aan een zitje in het Parlement te helpen om me een dolk in de rug te laten steken à la Louis Standaert. En al ben ik voor mijn politieke tegenstanders een steenezel, dan zal ik mij toch niet een tweede keer aan dezelfde steen stoten.

Bergen zoals deze, en reizigers in de bergen, en hun lotgevallen treft men niet alleen aan in Zen-literatuur, maar in de exemplarische vertellingen van iedere grote religie. De allegorische voorstelling van een natuurlijke berg voor de geestelijke berg die tussen iedere ziel en zijn doel staat, werpt zich makkelijk en als vanzelfsprekend op. Zoals iedereen in het dal beneden ons, staan de meeste mensen hun hele leven voor de aanblik van de geestelijke bergen in hun leven waarin zij zich nooit begeven, tevreden als ze zijn met de verhalen van degenen die er geweest zijn, en op die manier vermijden ze de beproevingen. Sommige reizen in de bergen begeleid door ervaren gidsen die de beste en minst gevaarlijke wegen kennen die tot hun bestemming leiden. Weer anderen, meest onervaren en zonder vertrouwen, wagen het hun eigen weg te ontdekken. Slechts weinigen slagen daarin, maar af en toe halen enkelen het door louter wilskracht, geluk en genade. Zodra zij zijn gearriveerd beseffen zij beter dan alle anderen dat er niet één, of een vast aantal wegen bestaat. Er zijn zoveel wegen als er afzonderlijke zielen zijn.

What Is Bubble SΦRT? A method or controller that retrospects offsets in turn or reading/writing Hashed Object Based Storage Inna LIFO Stack. The halen in a controller that hard copies object storage van stack is basic MVC as it follows operating system principles to the core.

Je moet de superrijken hun tweede woning zwaar belasten. Ze kunnen nooit met hun villa onder de arm naar het buitenland vluchten. Vastgoed van meer dan 1 miljoen euro moet voor 50 procent belast worden. Dat is ook economisch noodzakelijk, want deze mensen hebben een heel lage consumptiequota. Hoe rijker ze zijn, hoe minder ze van hun hun inkomen verteren. Ze steken het in huizen of gaan beleggen. Een gewone bediende verteert bijna volledig z’n inkomen. De fiscus mag nu niet in de gewone man z’n portemonnee zitten, anders treffen ze de consumptie – en dus ook de economische groei – in het hart. Ze moeten het bij de rijken gaan halen, alleen moet je stevige kloten hebben om de haute finance aan te pakken. Dat zie ik broekventjes als Crombez niet doen. Die weet niet hoe de zakenwereld ineen zit. Hij kan die ingewikkelde financiële constructies niet ontrafelen.

Ze had het meisje gezegd dat ze nu al gerust strategisch kon gaan denken en een vreemde taal zou kunnen leren, die dan van pas zou komen. Arabisch, Koerdisch en Perzisch stonden momenteel hoog in het vaandel. Had iemand dat destijds maar tegen ons gezegd, dacht Saya toen ze aan de terugweg begon, in plaats van altijd te doen alsof onze talen geen echte talen zijn, maar gewoon een van onze onhebbelijkheden die we van stal halen om onze medemensen te irriteren.

I’m still wearing the tattered Converse, pajama pants, and a ripped Van Halen t-shirt. To make matters worse, my shoulder is bleeding again, and it’s soaking through the bandage, spotting the front of the shirt. “You know, those shoes saved my life once,” Aida says cryptically. “Or at least, one of them did . . .

I too have often pondered the question of whether the ability to bridge the gap between OK art and great art can be taught. When asked if money could buy happiness, Van Halen musician David Lee Roth said no, “but it can buy you a yacht big enough to pull up right alongside it.

Having hit on this “theory,” I began to recognize checklists in odd corners everywhere—in the hands of professional football coordinators, say, or on stage sets. Listening to the radio, I heard the story behind rocker David Lee Roth’s notorious insistence that Van Halen’s contracts with concert promoters contain a clause specifying that a bowl of M&M’s has to be provided backstage, but with every single brown candy removed, upon pain of forfeiture of the show, with full compensation to the band. And at least once, Van Halen followed through, peremptorily canceling a show in Colorado when Roth found some brown M&M’s in his dressing room. This turned out to be, however, not another example of the insane demands of power-mad celebrities but an ingenious ruse. As Roth explained in his memoir, Crazy from the Heat, “Van Halen was the first band to take huge productions into tertiary, third-level markets. We’d pull up with nine eighteen-wheeler trucks, full of gear, where the standard was three trucks, max. And there were many, many technical errors—whether it was the girders couldn’t support the weight, or the flooring would sink in, or the doors weren’t big enough to move the gear through. The contract rider read like a version of the Chinese Yellow Pages because there was so much equipment, and so many human beings to make it function.” So just as a little test, buried somewhere in the middle of the rider, would be article 126, the no-brown-M&M’s clause. “When I would walk backstage, if I saw a brown M&M in that bowl,” he wrote, “well, we’d line-check the entire production. Guaranteed you’re going to arrive at a technical error.… Guaranteed you’d run into a problem.” These weren’t trifles, the radio story pointed out. The mistakes could be life-threatening. In Colorado, the band found the local promoters had failed to read the weight requirements and the staging would have fallen through the arena floor. “David Lee Roth had a checklist!” I yelled at the radio.

But the whole group, especially David, was playing the stage as if it was Madison Square Garden. And that’s the sign of greatness. You’ve got to be good in the first place, but when you treat a small, intimate gathering as if it’s a spectacle, you have the makings of a star.

We’re more like Van Halen’s ‘Hot For Teacher.’” Oh

Reading enlightens my mind and fills my soul.

Roth held the audience in the palm of his hand. “He’d stand out front with no shirt on going: Hey motherfuckers! What do ya think of my fuckin’ band? You wanted to hate him, because he was such an arrogant fuck. But you couldn’t, because there were all these hot girls there to see him. They all wanted him.

It’s because you play all twenty minutes of ‘I’m So Glad’ by Cream, complete with drum solo, live, note for note, and it’s very impressive, but you can’t dance to it.”[

Asked later that afternoon about what had delayed their set, the ever-quotable Roth shrugged off the question, telling the reporter with a laugh: “My department is sex, drugs, and rock and roll.

Roth swung around in his seat. With his voice raised, he said, “Look, don’t think for a second that this is over! This is how it’s gonna be. We are really going to go into recording studios. We really are going to be a big name. You’ll see. Just keep at it!

Toen de tweeling nog klein was en Michela weer eens wat uithaalde, zoals met haar loopstoeltje van de trap af racen of een doperwt in haar neus stoppen, zodat je dan weer met haar naar de eerste hulp moest om hem er met een speciaal pincet uit te laten halen, keek hun vader altijd naar Mattia, de eerste die het licht zag, en zei dat mama een te kleine baarmoeder had voor hen allebei. 'Joost mag weten wat jullie daar in die buik hebben uitgespookt,' zei hij altijd. 'Misschien heb je je zusje wel ernstige schade toegebracht met je getrappel.' En dan lachte hij, hoewel er niets te lachen viel.

past. For a minute, you have the ability to be in two places at once: you’re forty and pissed at your husband and too old to be in this bar, but you’re also twelve and sitting in your childhood living room, watching MTV like you’re going to be tested on it. Like it might actually teach you something. You’re practically taking notes. The way they’re dancing, the way the women have applied their lipstick: this is one way a life can be. In a few minutes, Van Halen or Cyndi Lauper will show you another way, and you’ll see what you think of that one.

De kabouters van Harry Mulisch haalden het niet bij Wipneus en Pim. Wipneus en Pim halen gouddraad was nog altijd leuker!

Uitlegging van de bosrand Nut or twig or tree, Hazel was decidedly pagan Er is weinig voor nodig om een bosrand te zijn. Zomer en de drie seizoenen maar het meest wel de herfst. De zomer is een lopende band. Maaiers en ruisende gaan ijlings langs je heen, en elk blad redt zich; nog eenvoudiger is de winter die de verpakking afhaalt en de lucht grijs omtovert in een stakingspamflet. De harde wind van de winter… Op de lente wachten wij altijd, wij hazelaars, maar de herfst is inniger; de wisseling. Vuur van binnenin brandt ons op; wij halen nauwelijks nog adem, om het rode lover doolt de wind als doktoren. Wij zijn de bosrand; de grens. Wij struiken het decor van de akker, de toneelvloer. En hoor hoor one tijding:

Nog een nadeel van de populariteit van vrouwenvoetbal: dat er ineens dubbel zoveel voetbal op teevee is. Het lijkt me daarom niet meer dan redelijk het mannenvoetbal gewoon van de buis te halen, dat heeft gewoon zijn beste tijd gehad.

fingers.” You can buy the same guitar, effects pedals, and amplifier that Eddie Van Halen uses. But when you play that rig, it’s still going to sound like you.

Een leerling wordt jarenlang voor aap gezet door een leraar - door een inferieure, middelmatige intelligentie. Op een dag komt de uitgedaagde leerling het klaslokaal binnen om verhaal te halen. Hij herstelt het natuurlijk evenwicht. Soms slaat zo'n leerling door en wreekt zich op de hele school. Op de onschuldigen. Objectief gezien zijn het misschien de onschuldigen, maar uiteindelijk gaat het om de meelopers die hier een koekje van eigen deeg krijgen. De brave leerlingen, de uitslovers die gedurende al die schooljaren alles in het werk hebben gesteld om bij de leraren in de smaak te vallen. De slappelingen die zich hebben verlaagd. In de nabeschouwingen wordt alle aandacht meteen op de daders gericht. Die zouden zich al vele jaren vreemd hebben gedragen. Die hebben uiteraard naar gewelddadige films gekeken en nog gewelddadiger spelletjes gespeeld op hun Playstation. In hun boekenkasten en in de laden van hun bureaus worden de verkeerde boeken aangetroffen. Biografieën van Hitler en Mussolini. Uiteraard kleedden ze zich ook nog eens raar of extravagant en waren ze contactgestoord omdat ze niet meededen met allerlei sociale activiteiten op school. Je kunt je alleen afvragen wie er meer contactgestoord is: de leerling die met rust gelaten wil worden, of de leerling die zich vrijwillig opgeeft voor allerlei debiele activiteiten waarmee hij zijn "sociale vaardigheden" kan ontwikkelen.

After all, the band was being paid a relative pittance for their efforts: $750 per show, split four ways. Oh, and twenty-five dollars per diem to cover meals and other sundries. Think about that: each night when Van Halen went onstage, each band member earned approximately $187 to perform. Given

One day Edward said to me, “Lita, you can play guitar, what’s your fuckin’ problem? Just do it.” Something so simple and true coming out of the mouth of Edward Van Halen made all the sense in the world to me. Suddenly my life became clear. I felt empowered. What was I waiting for? Approval? Fuck that! Just do it. Made perfect sense to me!

Toen ik op mijn achtste een keer een week bij mijn grootouders logeerde omdat mijn ouders met vakantie waren, vroeg ik mijn grootvader waarom oma toch zo vreemd deed, en waarom ze mijn naam niet meer wist. Ik vroeg het tijdens de reclame van een film die we keken. 'Oma heeft moeite bij haar herinneringen te komen,' zei mijn grootvader. 'Haar geheugen is als een grote zolder, vol dozen met stickers erop en spullen erin, maar oma weet niet meer zo goed in welke doos ze moet kijken om een herinnering op te halen, of wat sommige woorden betekenen die op de dozen staan. Alles zit nog wel in haar hoofd, maar oma weet niet waar ze moet zoeken om erbij te komen. Soms weet ze dus ook niet meer welke naam bij jouw gezicht hoort. En daar wordt ze verdrietig van, of bang. Begrijp je dat?' Ik knikte. 'Heel goed. En daarom moeten we lief zijn voor oma. Want het is al vervelend genoeg dat ze zo in de war is. Gelukkig is ze vaak gewoon gelukkig, op de zolder in haar hoofd.

trends fade as they were usurped by competitors (those same fajitas and sushi platters giving way first to burritos and ramen soups and then to fish tacos and izakayas), while trends like espresso coffee have assumed a permanent role in my diet. I’ve also seen heavily hyped trends vanish as suddenly as they have appeared, like thin snow hitting the ground. Watching Superbowl XXVII in 1993, I, like millions of others, was spellbound by the halftime commercial for Crystal Pepsi, with its new-age messages saying, “Right now, the future is ahead of you,” set to the tune of Van Halen’s “Right Now.” Suddenly

I'm fifteen.' She says, 'Ah,' like that explains everything. She says: 'When I was fifteen I ran away from home to try and meet Van Halen.

Vroeger keek ik bewonderend naar volwassenen, die precies leken te weten hoe ze hun leven moesten leiden en wat er onder welke omstandigheden van hen werd gevraagd. Ik dacht: ik moet geduld hebben, mijn jeugdjaren zijn alleen een warming-up, op een dag zal ik bij die volwassenen horen en weet ik ook wat ik moet doen. Inmiddels begrijp ik dat de warming-up niet wezenlijk verschilt van de echte wedstrijd. Ik merk geen moment dat ik ouder word, om me heen zijn er alleen steeds meer jongeren. Ik zie mijn leeftijdgenoten niet langzaam toewerken naar een perfecte baan of een zorgeloos huwelijk. Ze belanden per toeval bij een kantoor of bedrijf, waar ze zonder nadenken hun meest vitale uren verkopen voor een gemiddeld tarief; ze gaan naar bed met vreemdelingen die een biertje voor hen halen bij een huisfeest, ze krijgen relaties met mensen die het geduldigst naar hun verhalen luisteren, en degene uit hun vriendenkring die rond zijn of haar dertigste nog beschikbaar is, heeft de grootste kans de ouder van hun kind te worden. (Uit: De derde persoon, p. 17)

Als er in je leven geen liefde valt te halen, dan stel je je tevreden met aandacht. Het is een faustiaanse ruilhandel met de duivel, die onherroepelijk tot de ondergang leidt.

Hij sloeg het notitieboekje dicht. Af en toe was hij in de stad een leerling of leerlinge tegengekomen aan wie hij jaren geleden les had gegeven. Het waren nu geen jongens en meisjes meer maar mannen en vrouwen met partners, beroepen en kinderen. Hij schrok als hij zag hoe hun gezicht was veranderd. Soms betrof zijn schrik het resultaat van de verandering: een te vroege verbittering, een opgejaagde blik, tekenen van een ernstige ziekte. Maar meestal was wat hem schrik aanjoeg het simpele feit dat de veranderde gezichten getuigden van het onstuitbare verstrijken van de tijd en het meedogenloze verval van alles wat leefde. Hij keek dan naar zijn handen waarop de eerste ouderdomsvlekken zichtbaar waren, en soms haalde hij foto's tevoorschijn van zichzelf als student en probeerde zich voor de geest te halen hoe het was geweest om die grote afstand af te leggen, dag na dag, jaar na jaar.

Ik had voor mezelf besloten dat bidden geen garantie bood, dat het geen middel was om uit het leven te halen wat je wilde; het was niet meer dan een oefening in aanwezigheid, verder niets, een aanwezigheidstherapie, bedoeld om een naam te geven aan de verlangens van je hart, of ze nu al helemaal uitgekristalliseerd waren of nog niet.

Geboren in een gevangenis, met lasten op onze schouders en onze gedachten, zouden wij niet in staat zijn het einde van een dag te halen als de mogelijkheid er een einde aan te maken ons niet aanspoorde om de volgende dag opnieuw te beginnen... De ketens en de verstikkende lucht van deze wereld ontnemen ons alles, behalve de vrijheid onszelf te doden; en deze vrijheid blaast ons zo'n kracht en een hoogmoed in dat ze zegeviert over de gewichten die ons verpletteren.

Jimmy Page was great, Eddie Van Halen was amazing -he re-revolutionized guitar, Randy Rhoads… I mean, from Neal Schon to Zakk Wylde, these guys are outstanding. But there’s nobody like Ritchie Blackmore -from stem to stern.

On early solo albums like Blizzard of Ozz and 1981’s Diary of a Madman, Ozzy dabbled in cartoon devil worship over the neoclassical guitar wizardry of Randy Rhoads. It was like Van Halen for guys who hated seeing girls at Van Halen concerts. Ozzy even dyed his hair that David Lee Roth shade of blond, but he otherwise kept himself ugly for street-cred purposes.

Het negatieve zal altijd blijven bestaan, maar het positieve ook. Waarom zou je daarom je geluk verdringen in plaats van er tot het uiterste van te genieten. Om maar weer eens de woorden van Horatius aan te halen; carpe diem." "Ik weet niet of mij dat ooit zal gaan lukken". "Heb vertrouwen in de kracht die in je zit. Je bent sterker dan je denkt.

Het inbeeldingsvermogen van de criticasters van een zwarte Hermelien is wel zo lenig om zich de mogelijkheid van een geheim perron op het Londense station King's Cross voor te stellen waar je alleen kunt komen als je door een bakstenen muur rent, maar die fantasie blokkeert als ze zich een zwart hoofdpersonage voor de geest moeten halen.

Het moment dat de mens begon hard te lopen - naar alle waarschijnlijkheid om uit de natuur te halen wat hij thuis boven een vuurtje aan een spit kon hangen - begon ook zijn verovering van ruimte en tijd. (...) De overheersing van de mens over de natuur is hardlopend verricht.