Toon Hermans Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Toon Hermans. Here they are! All 11 of them:

โ€œ
Sterven doe je niet ineens, maar af en toe een beetje, en alle beetjes die je stierf, 't is vreemd, maar die vergeet je. Het is je dikwijls zelfs ontgaan. Je zegt: ik ben wat moe, maar op een keer dan ben je aan je laatste beetje toe.
โ€
โ€
Toon Hermans
โ€œ
Niets is zo bijzonder als het gewone.
โ€
โ€
Toon Hermans
โ€œ
De bomen komen uit de grond en uit hun stam de twijgen. En iedereen vindt het heel gewoon dat zij weer bladeren krijgen. We zien ze vallen naar de grond en dan opnieuw weer groeien. Zo heeft de aarde ons geleerd dat al wat sterft zal bloeien.
โ€
โ€
Toon Hermans
โ€œ
Het mooiste dat het leven biedt zijn af en toe de dromen, dat alles nog beginnen moet en het beste nog moet komen
โ€
โ€
Toon Hermans
โ€œ
Hij herkent dat toontje van haar. 'Je bekijkt het maar.' Wanneer hij het nu op een ruzie laat aankomen, zal hij zeker het onderspit delven. Zoals altijd is zij de redelijkheid zelve. Bij een reconstructie zullen er geen verzachtende omstandigheden zijn. Wat heeft zij nou helemaal gezegd? Wanneer je haar zinnen een voor een uittypt, ze achter elkaar terugleest, zal er niets dan redelijkheid in doorklinken. Maar in de uitgetypte zinnen hoor je dat toontje van haar niet. Hoe ze het zegt. 'Je kan doodvallen.' Dat zegt ze niet, maar dat hoor je wel. Ze zegt het op een toon alsof hij er helemaal niet is. Bij een echte ruzie zijn er twee partijen. Ze schelden elkaar de huid vol. Ze zeggen verschrikkelijke dingen die nooit meer terug te draaien zijn - denken ze terwijl ze staan te schreeuwen. Maar het valt allemaal reuze mee. 'Waar ging dat nou weer over?' zeggen ze wanneer ze elkaar na afloop van de ruzie met tranen in de ogen in de armen nemen. Maar er is ook een andere manier. Je gaat de ruzie helemaal niet aan. Er is alleen onverschilligheid, je laat aan alles merken dat het je niets kan schelen wat de ander doet of zegt - dat het je niet raakt.
โ€
โ€
Herman Koch (Makkelijk leven)
โ€œ
je kunt je de vreugde van het ' zingen' niet voorstellen als je zelf nooit zingt zo kun je ook de weldaad van 'geloven' niet aanvoelen als je zelf niet geloofd
โ€
โ€
Toon Hermans (Alles is heimwee)
โ€œ
Hij herkent dat toontje van haar. 'Je bekijkt het maar.' Wanneer hij het nu op een ruzie laat aankomen, zal hij zeker het onderspit delven. Zoals altijd is zij de redelijkheid zelve. Bij een reconstructie zullen er geen verzachtende omstandigheden zijn. Wat heeft zij nou helemaal gezegd? wanneer je haar zinnen een voor een uittypt, ze achter elkaar terugleest, zal er niets dan redelijkheid in doorklinken. Maar in de uitgetypte zinnen hoor je dat toontje van haar niet. Hoe ze het zegt. 'Je kan doodvallen.' Dat zegt ze niet, maar dat hoor je wel. Ze zegt het op een toon alsof hij er helemaal niet is. Bij een echte ruzie zijn er twee partijen. Ze schelden elkaar de huid vol. Ze zeggen verschrikkelijke dinen die nooit meer terug te draaien zijn - denken ze terwijl ze staan te scheeuwen. Maar het valt allemaal reuze mee. 'Waar ging dat nou weer over?' zeggen ze wanneer ze elkaar na afloop van de ruzie met tranen in de ogen in de armen nemen. Maar er is ook een andere manier. Je gaat de ruzie helemaal niet aan. Er is alleen onverschilligheid, je laat aan alles merken dat het je niets kan schelen wat de ander doet of zegt - dat het je niet raakt.
โ€
โ€
Herman Koch (Makkelijk leven)
โ€œ
Een judoka vloert maar 1 maal. Voorbij 1 toon, voorbij 1 zin, vรจr voorbij 1 houding!
โ€
โ€
Petra Hermans
โ€œ
Liefhebben heeft alles te maken met lief en niks met hebben.
โ€
โ€
Toon Hermans
โ€œ
ze heet gewoon Marie ze draagt d'r haar gewoon en steeds als ik haar zie denk ik wat zijt gij schoon ze draagt gewoon een blouse een doodgewone tas ze zingt en praat en lacht gewoon ze doet gewoon de was ze heeft gewoon een huis of eigenlijk meer een flat d'r staan gewoon wat bloemen en er staat gewoon een bed ze heeft gewoon twee kinderen gewoon een hond die blaft ze heeft gewoon een man die liefheeft, eet drinkt en maft hij doet geen wondere zij evenmin en daar zit nou net het bijzondere in
โ€
โ€
Toon Hermans
โ€œ
Ik heb genoeg lentes overgeslagen. 't Moet uit zijn. Vaak is het me niet eens opgevallen dat het lente werd. Het deed me niks. Nogal wiedes als je er geen acht op slaat, doet niets je iets. Ik merkte de bloesem evenmin op als de sneeuw. Ik hing maar zo'n beetje tussen hemel en aarde. En alles ging snel. Je had geen tijd om stil te staan, of je durfde het niet misschien, omdat je bang was dat je werd ingehaald. Maar nu sta ik stil bij de lente in mijn tuin en ik weet zeker dat het niet het stilstaan is van een ouder wordende man. Wat jammer dat we zo niet kunnen zijn, denk ik, zo opgetogen als deze bloei; zo eerlijk als het gras; zo mild als de voorjaarsregen. En in dit decor van liefde en zachtmoedigheid wil ik alleen maar lieve mensen tegenkomen. O, u mag me rustig beschuldigen van sentimentaliteit, maar wat de aarde op dit moment oproept in mijn hart, laat ik niet zomaar kapotmaken door de wrevel en de onvrede van mensen; door wat ze zeggen in kranten, roepen door de radio, laten zien op de buis. Bij deze bloei in dit licht heb ik geen zin in discussies en vergaderingen en teksten; in beloften of voorspellingen; of in mensen die elkaar pijn willen doen, kwetsen en kwellen, die elkaar voorbij willen streven. Voor mij hoeft het nou es even niet, de succesvolle goalgetters. Daar sta je dan tussen het geweld van dit groene leven, jij met je hinderlijke verstand, midden in het ongeremde dat maar raak leeft zonder enige reserve. Het vlamt op uit de aarde zonder terughoudendheid. Dat doet maar. Het staat op uit de dood. Breekt opnieuw uit de knop. Bloeit als een gek en valt neer zonder droefheid, zonder tranen. Daar sta je dan met je armbandhorloge.
โ€
โ€
Toon Hermans (Fluiten naar de overkant)