Tle Quotes

I don’t see the me that you see. I wish for just a lit­tle bit I could climb into you and then you could climb into me and then we could tell each other what we saw there.

The world can be a lot bet­ter than we set­tle for. All you have to do is ask.

Leave the star on top," said an achingly gen­tle, deep voice. "There's al­ready one angel in the room.

Ima ljudi čiji je život trag vrelog železa u tle utisnut. Gde stupe, pod njima gori. Kad minu, dim spaljene zemlje dugo još vređa oči.

Niosła obrzydliwe, niepokojąco żółte kwiaty. Diabli wiedzą, jak się te kwiaty nazywają, ale są to pierwsze kwiaty, jakie się wiosną pokazują w Moskwie. Te kwiaty rysowały się bardzo wyraziście na tle jej czarnego płaszcza.

(..)Fate has al­ways been a po­tent force in Rus­sia, where, for gen­er­ations, cit­izens have had lit­tle con­trol over their own des­tinies. Fate can be a bitch, but, as Za­it­sev, Dvornik, and Onofre­cuk had dis­cov­ered, it can al­so be a tiger.

The fish is some­thing to make me set­tle in one place. Ac­cord­ing to church colony doc­trine, it’s why men mar­ry wom­en and why wom­en have chil­dren. It’s some­thing to live your life around.

Lau­ren," he began gravely, "I would like four daugh­ters with wob­bly blue eyes and stu­dious horn-rimmed glasses on their lit­tle noses. Also, I've be­come very par­tial to your honey-col­ored hair, so if you could man­age…

I will be­lieve that the bat­tle of fem­i­nism is over, and that the fe­male has reached a po­si­tion of equal­ity with the male, when I hear that a coun­try has al­lowed it­self to be turned up­side-down and led to the brink of war by its pas­sion for a to­tally bald woman writer.

Następnie, zupełnie nie wiadomo dlaczego, znalazł się na widowni teatru. Pod wyzłacanym sufitem gorzały kryształowe żyrandole, a na ścianach kinkiety. Wszystko było tak, jak powinno być w niewielkim, ale bogatym teatrze. Była zasłonięta aksamitną kurtyną scena, na ciemnowiśniowym tle kurtyny lśniły niczym gwiazdy powiększone wizerunki dziesięciorublówek, była też budka suflera, a nawet publiczność.

With all the lit­tle facts we learned, we nev­er had the time to think. None of us ev­er con­sid­ered what life would be like clean­ing up af­ter a stranger ev­ery day. Wash­ing dish­es all day. Feed­ing a stranger’s chil­dren. Mow­ing a lawn. All day. Paint­ing hous­es. Year af­ter year.

[I] threw open the door to find Rob sit­ting on the low stool in front of my book­case, sur­round­ed by card­board box­es. He was seal­ing the last one up with tape and string. There were eight box­es - eight box­es of my books bound up and ready for the base­ment! "He looked up and said, 'Hel­lo, dar­ling. Don't mind the mess, the care­tak­er said he'd help me car­ry these down to the base­ment.' He nod­ded to­wards my book­shelves and said, 'Don't they look won­der­ful?' "Well, there were no words! I was too ap­palled to speak. Sid­ney, ev­ery sin­gle shelf - where my books had stood - was filled with ath­let­ic tro­phies: sil­ver cups, gold cups, blue rosettes, red rib­bons. There were awards for ev­ery game that could pos­si­bly be played with a wood­en ob­ject: crick­et bats, squash rac­quets, ten­nis rac­quets, oars, golf clubs, ping-​pong bats, bows and ar­rows, snook­er cues, lacrosse sticks, hock­ey sticks and po­lo mal­lets. There were stat­ues for ev­ery­thing a man could jump over, ei­ther by him­self or on a horse. Next came the framed cer­tificates - for shoot­ing the most birds on such and such a date, for First Place in run­ning races, for Last Man Stand­ing in some filthy tug of war against Scot­land. "All I could do was scream, 'How dare you! What have you DONE?! Put my books back!' "Well, that's how it start­ed. Even­tu­al­ly, I said some­thing to the ef­fect that I could nev­er mar­ry a man whose idea of bliss was to strike out at lit­tle balls and lit­tle birds. Rob coun­tered with re­marks about damned blue­stock­ings and shrews. And it all de­gen­er­at­ed from there - the on­ly thought we prob­ably had in com­mon was, What the hell have we talked about for the last four months? What, in­deed? He huffed and puffed and snort­ed and left. And I un­packed my books.

A lee-tle bit

He was the kind of guy who made Sadie a lit­tle un­com­fort­able. The kind who wore leather and drank beer and crushed emp­ties on their fore­heads. The kind who made her stand a lit­tle straighter. The kind she avoided like a hot fudge brownie be­cause both were bad news for her thighs.

Trebao bi se ponositi bolom - svaki bol nas podseca na nas visoki polozaj'. Divno! Osamdeset godina pre Nicea! Ali to nije izreka na koju sam mislio - cekajte, evo je. Dakle: 'Vecina ljudi nece da pliva pre neo sto nauci'. Zar to nije saljivo? Razume se da nece da plivaju! Ta rodjeni su za tle, a ne za vodu. I, razume se, nece ni da misle; stvoreni su da zive, a ne da misle! Da, onaj koji misli, kome je glavna stvar da misli, moze da dotera daleko, ali je ipak zamenio tle vodom i jednom ce se udaviti.

Jest upalny letni wtorek. Stoi na placu przed dworcem Centraal, ma włączone gałki oczne. Kanał skrzy się słońcem, wokół śmigają skutery i rowerzyści-kamikadze, ze wszystkich stron trajkocą turyści. Plac pachnie wodą, ziemią, rozgrzanym metalem i spalinami z zimnych katalizatorów, jak pierdnięciem; w tle podzwaniają tramwaje, nad głową fruwają ptaki.

When I have neither pleasure nor pain and have been breathing for a while the lukewarm insipid air of these so called good and tolerable days, I feel so bad in my childish soul that I smash my moldering lyre of thanksgiving in the face of the slumbering god of contentment and would rather feel tle very devil burn in me than this warmth of a well-heated room. A wild longing for strong emotions and sensations seethes in me, a rage against this toneless, flat, normal and sterile life. I have a mad impulse to smash something, a warehouse, perhaps, or a cathedral, or myself, to commit outrages, to pull off the wigs of a few revered idols, to provide a few rebellious schoolboys with the longed-for ticket to Hamburg, or to stand one or two representatives of the established order on their heads. For what I always hated and detested and cursed above all things was this contentment, this healthiness and comfort, this carefully preserved optimism of the middle classes, this fat and prosperous brood of mediocrity.

Will you pour out tea, Miss Brent?' The el­der wom­an replied: 'No, you do it, dear. That tea-​pot is so heavy. And I have lost two skeins of my grey knitting-​wool. So an­noy­ing.' Ve­ra moved to the tea-​ta­ble. There was a cheer­ful rat­tle and clink of chi­na. Nor­mal­ity returned. Tea! Blessed or­di­nary everyday af­ter­noon tea! Philip Lom­bard made a cheery re­mark. Blore re­spond­ed. Dr. Arm­strong told a hu­mor­ous sto­ry. Mr. Jus­tice War­grave, who or­di­nar­ily hat­ed tea, sipped ap­prov­ing­ly. In­to this re­laxed at­mo­sphere came Rogers. And Rogers was up­set. He said ner­vous­ly and at ran­dom: 'Ex­cuse me, sir, but does any one know what's become of the bath­room cur­tain?' Lom­bard's head went up with a jerk. 'The bath­room cur­tain? What the dev­il do you mean, Rogers?' 'It's gone, sir, clean van­ished. I was go­ing round draw­ing all the cur­tai­ns and the one in the lav -​ bath­room wasn't there any longer.' Mr. Jus­tice War­grave asked: 'Was it there this morn­ing?' 'Oh, yes, sir.' Blore said: 'What kind of a cur­tain was it?' 'Scar­let oil­silk, sir. It went with the scar­let tiles.' Lom­bard said: 'And it's gone?' 'Gone, Sir.' They stared at each oth­er. Blore said heav­ily: 'Well - af­ter all-​what of it? It's mad - ​but so's everything else. Any­way, it doesn't matter. You can't kill any­body with an oil­silk cur­tain. For­get about it.' Rogers said: 'Yes, sir, thank you, sir.' He went out, shut­ting the door.

Sweetheart, I'll lift my kilt and show you what I've got between my thighs and if you still think it's lit(tle) ---

Luck­ily for Georgie, Lady Finch, an old fam­ily friend, had writ­ten her de­tail­ing the wild ru­mors cir­cu­lat­ing the gos­sipy ton re­gard­ing her im­pend­ing be­trothal to Lord Har­ris. Know­ing Uncle Phineas, Georgie had lit­tle doubt that he prob­a­bly would have in­formed her of her nup­tials with just enough time to dress for the cer­e­mony. Es­pe­cially con­sid­er­ing that her in­tended bride­groom had al­ready buried nine wives. Georgie had no in­ten­tion of being the tenth. Why, even that hor­rid old sot Henry the Eighth had had the good sense to go and die after six.

Wiedźmowate drzewa zginały się na tle bezmiaru nieba. Nasz pociąg, z niewyjaśnionych i nieprzewidzianych rozkładem przyczyn zatrzymał się, cholera, na jakimś wrzosowisku, nie pamiętam na jak długo.

- Pieprzyłaś się z nim, tak? - Musisz być taka wulgarna? - Oj, zapomniałam, że ty podczas stosunku zawsze słyszysz dźwięki kwartetu skrzypcowego w tle. Nie chciałabym zagłuszyć skrzypiec, ale lepiej żebyś zbudziła się z tych marzeń.

(...) dla mnie prawdziwymi ludźmi są szaleńcy ogarnięci szałem życia, szałem rozmowy, chęcią zbawienia, pragnący wszystkiego naraz, ci, co nigdy nie ziewają, nie plotą banałów, ale płoną, płoną, płoną, jak bajeczne race eksplodujące niczym pająki na tle gwiazd, aż nagle strzela niebieskie jądro i tłum krzyczy „Oooo!”.

Živeo je u staro vreme jedan kralj koji se zvao Gilfi, i desilo se jedared da je kroz njegovu zemlju prolazila čudna neka žena koja ga je svojim čarobnim veštinama zabavila i zanela. Kao nagradu obećao joj je kralj onoliko zemlje od svoje kraljevine koliko četiri vola uzmognu preorati za jedan dan i jednu noć. Ta žena bila je iz plemena moćnih Asa, i zvala se Gefjon. Ona dovede četiri vola i upregne ih u plug. Volovi su bili njeni sinovi od jednog džina iz pustih ledenih planina Jotunhejma, i kad su ogromnom svojom snagom zaorali, plug je tako silovito i tako duboko sekao tle da se veliki deo zemlje sasvim otcepio od kopna. Volovi tada ponesoše otrgnutu zemlju morem, put zapada, dok se ne zaglaviše u tesnom jednom morskom prolazu. Tu je Gefjon učvrstila otkinuto ostrvo i dala mu ime Selund. A tamo odakle je tle iščupano, stvorilo se jezero Log, i, tačno i logično u materiji, kako god stoje zatoni jezera Loga, tako isto stoje grebeni ostrva Selunda, koje se danas zove Seland. U tu iskidanu, vodom, vetrovima i mrazevima izrastrzanu zemlju krećemo sada. [...]

Gospode! Kako malo njih srećemo za koje bismo želeli da im preturimo prtljag!...A kako je ipak malo onih od kojih se ne bi mogla izvući, izvesnom reči, izvesnim pokretom, neka neočekivana reakcija!...Lepa zbrka marioneta, ali su konci suviše vidljivi, tako mi Boga! Čovek na ulici susreće još samo budale i ugursuze. Zar je to za čestita čoveka, Lafcadio, pitam ja tebe, da ovu šegu uzme ozbiljno ? Bežimo k jednom novom svetu; napustimo Evropu, utisnuvši našu golu petu u tle! Ako još ima na Borneu, duboko u prašumi, neki zakasneli pračovek, tamo ćemo proceniti šta se može očekivati od jednog mogućeg čovečanstva...

S jeseni, kad počnu vetrovi, lišće divljeg kestena pada strmoglavce, s peteljkom naniže. Onda se čuje zvuk: kao da je ptica udarila kljunom o zemlju. A divlji kesten pada i bez najmanjeg vetra, sam od sebe, kao što padaju zvezde - vrtoglavo. Onda udari o tle s tupim krikom. Ne rađa se kao ptica iz jajeta, postepeno, nego se odjednom rasprsne dlakava ljuštura, iznutra beličastoplava, a iz nije iskaču vragolasti, tamni melezi, zacakljenih obraza, kao jagodice nasmejanog crnca. U nekoj se mahuni nalaze blizanci; ipak bi ih ljudi mogli razlikovati: jedan ima na čelu belegu, kao konj. Majka će, dakle, uvek moći da ih da ga prepozna - po zvezdi na čelu.

- A jakieś ślady? Cokolwiek? - Biegli z zakresu traseologii zajęli się śladami butów w miejscu, z którego ją przeniósł. Były możliwe do odczytu tylko do pewnego momentu, później zaczął lać deszcz i sprawa się rypła - urwał, by znowu ciężko westchnąć. - Chłopakom udało się jednak zrobić odlew z podeszwy ziemi. Sprawdzili go, to nikt z bazy. Na ten moment nie można ustalić jego personaliów, tak czy siak zawęzi nam to podejrzanych. - Chociaż tyle. - Dobra. Muszę kończyć, jakieś poruszenie - rzucił markotnie, krzątając się w tle. - Przejrzyj odpis ekspertyzy, Hogan. - Jak będę w pracy - zaznaczyłem wyraźnie. - Nie jestem w pracy, dopóki nie wypije czarnej kawy bez cukru nalanej do wysokości uszka. - A gdzie jesteś wcześniej? - W dupie. Niewyspany i wkurwiony na cały świat.

. . . Do you remember all the tiny turtles? How they hatched and how they began to run down toward the shore. On the way many were eaten up by birds. Only a few survived and made it to the ocean, to the water. There even more were eaten by fish, and perhaps some few grew up and became large. Just a few managed to carry out the program of their lives. The others were consumed by life. Their forms disappeared. They disinte- grated in the stomachs of birds or fish. Became the flapping of wings or the gentle movements of tail fins. But the original idea, to become a tur- tle, was not realized. That could only happen in the great depths. That is essentially man’s place in the universe. Just a few of us reach the edge of the water, the place where the spirit can be nourished. Just a few of us accomplish our goal and become Human, far too many become some- thing else, something used up by life, something that is equated with life. But when we come down to the great depths. Then the world is still and clarified . . . I want so much to be your sustenance, to be your light and your water. That’s why I’m often seized by bitterness when I see that instead I’m the person who makes you desperate, chaotic, confused and unhappy . . . My own wonderful turtle, I feel and I hope that you have this some- thing extra in you that can open your eyes so that you can see the ugly vampire that sits on your back, that creature in yourself that empties you of nourishment. And when you begin to suspect something of this . . . this unknown power that is fed by your negative emotional life willwithdraw, the devil will lose his interest in you and God will redouble his. Forgive me this letter. I love you.

Pociągła twarz o rysach lewantyńskich, dziobatą cerę ukrywają baczki; kiedy wyjmuje papierosa z paczki, bezbarwny pierścień nad palcu rozbłyskiem dwustuwatowym nagle wzrok poraża. Moja soczewka jest bardzo wrażliwa, mrużę więc oczy - i on się odzywa, krztusząc się dymem przy słowie "przepraszam". Styczeń na Krymie. Czarnomorski brzeg zima odwiedza jakby dla zabawy: nawet nie może utrzymać się śnieg na ostrych klingach wysokiej agawy. Świecą pustkami restauracje. Dymi paskudnie brudny ichtiozaur na redzie i zalatuje laurami zgniłymi. "Nalać wam tego paskudztwa?" "Nalejcie." A więc zmierzch, uśmiech i karafka. W mroku gdzieś w dali barman, zaciskając dłonie, jak młody delfin wznieca kręgi wokół feluki chamsą po brzeg wypełnionej. Czworokąt okna. Żółtofiolet pylą odblaski garnków. Na tle ciemnej palmy lecą śnieżynki. Zatrzymaj się chwilo nie tyle piękna, co niepowtarzalna.

Nie mogę więc się skarżyć, jednak coś z życia wyciągnąłem, a że inni więcej, no cóż, zresztą kto ich wie, każdy tylko trajluje, przechwala się, że z tą, że z tamtą, a naprawdę bida z nędzą, wraca do domu, siada, buty zdejmuje, do łóżka się kładzie sam z sobą, więc po co tyle gadania, ja przynajmniej, wie pan, jak człowiek tak na sobie się skupi i zacznie sobie małe, nieznaczne przyjemnostki świadczyć, nie tylko zresztą erotyczne, bo na przykład, może się pan jak basza zabawić kuleczkami z chleba, przecieraniem binokli, ze dwa lata to uprawiałem, tu mnie głowę suszą sprawami rodzinnymi, biurowymi, polityką, a ja sobie binokle… otóż, mówię, co to ja chciałem, acha, pan nie ma pojęcia jak się od takich drobnostek ogromnieje, wprost nie do wiary, człowiek się rozrasta, swędzi pana pięta to jakby gdzieś daleko na Wołyniu, na kresach, zresztą ze swędzenia pięty też można mieć trochę satysfakcji, wszystko zależy od podejścia, ujęcia intencji, panie, jeśli odcisk może boleć, to dlaczegożby nie miał i rozkoszy przysporzyć? A wsadzenie języka w zakamarki zębów? Co chciałem powiedzieć? Epikureizm, czyli rozkosznisium, może być dwojakie, bo primum dzik, bawół, lew, secundum pchełka, muszka, ergo w skali wielkiej i w skali małej, ale, jeśli w małej, to potrzebna jest zdolność mikroskopowania, dozyfikowania i właściwego podzielenia, lub rozczłonkowania, bo jedzenie karmelka możesz pan rozłożyć na etapy primum wąchanie secundum lizanie, tertium wsadzanie, quartum zabawki z językiem, ze ślinką, quintum wyplucie na rękę, przypatrzenie się, sextum rozpęknięcie za pomocą zęba, że poprzestanę na tych kilku etapach, ale, jak pan widzi, można już sobie jako tako poradzić i bez dancingów, szampana, kolacyjek, kawioru, dekoltów, frufru, pończoszek, majteczek, biustów, wyprężeń, skotek hi, hi, hi, ojej, co pan, jak pan śmie, hihihi, hahaha, ;hochoch, yych, yych, z karczkiem. Ja przy kolacji sobie siedzę, z rodziną gawędzę, z lokatorami, a przecie i tak trochę paryskiego szantanu sobie po cichu wyskrobię. I niech mnie przyłapią! Tle, he, he, nie przyłapią! Cała rzecz polega na pewnego rodzaju wewnętrznym wymoszczeniu się rozkosznisiowym i przyjemnościowym z wachlarzami, z pióropuszami, w rodzaju Sułtana Selima Wspaniałego. Ważne są wystrzały artylerii. Oraz bicie w dzwony. Wstał, ukłonił się, zaśpiewał: Gdy się nie ma, co się lubi To się lubi, co się ma!

We wtorek zbudziłem się o tej porze bezdusznej i nikłej, kiedy właściwie noc się już skończyła, a świt nie zdążył jeszcze zacząć się na dobre. Zbudzony nagle, chciałem pędzić taksówką na dworzec, zdawało mi się bowiem, że wyjeżdżam – dopiero w następnej minucie z biedą rozeznałem, że pociąg dla mnie na dworcu nie stoi, nie wybiła żadna godzina. Leżałem w mętnym świetle, a ciało moje bało się nieznośnie, uciskając strachem mego ducha, duch uciskał ciało i każda najdrobniejsza fibra kurczyła się w oczekiwaniu, że nic się nie stanie, nic się nie odmieni, nic nigdy nie nastąpi i cokolwiek by się przedsięwzięło, nie pocznie się nic i nic. Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nie-rzeczywistości, krzyk biologiczny wszystkich komórek moich wobec wewnętrznego rozdarcia, rozproszenia i rozproszkowania. Lęk nieprzyzwoitej drobnostkowości i małostkowości, popłoch dekoncentracji, panika na tle ułamka, strach przed gwałtem, który miałem w sobie, i przed tym, który zagrażał od zewnątrz – a co najważniejsze, ciągle mi towarzyszyło, ani na krok nie odstępując, coś, co bym mógł nazwać samopoczuciem wewnętrznego, międzycząsteczkowego przedrzeźniania i szyderstwa, wsobnego prześmiechu rozwydrzonych części mego ciała i analogicznych części mego ducha.

Upoznah se tada i sa nekom jevrejkom, madamom Eli, koja je imala jedno krasno dijete, malu „Rizi“ (Rakelu). Anđeoska glava tog djeteta silila je na ulici mimoprolaznike da se za njom obziru. Bilo joj je sedam godina, a imala je nesreću da je na jednu nogu malo hramala. Pogodim se sa gospođom Eli, da ću joj naslikati kćerkicu. Bila je velika zima te godine u Parizu : jaka studen i mrazevi. Gospođa Eli je stanovala dosta daleko od mog ateljea, na drugoj strani varoši, te je stoga nemoguće bilo da mala dolazi k meni svakog dana u deset sati izjutra. Dogovorimo se, prema tome, da će Rizi noćivati kod mene u ateljeu, tako da bih je zarana imao na raspoloženju. Mala je spavala kraj mene, kao moje rođeno dijete. Majka bi danju došla da je obiđe. Rizi je sa mnom objedovala, a večeravali smo svi zajedno kod njene majke. Jednoga večera poveo sam Riziku sa sobom u tadašnju kafanu „Šale“, kod zvjezdarnice. Bio je to neki sasvim diskretan „cafe chantant“, koji je poslije zatvoren. Kad je predstava bila već pri kraju i publika počela da se razilazi, primjetim kod vrata neki naročiti kikot i gungulu. Kad sam se s djetetom progurao do izlaza, imao sam šta da vidim ! Kako bi ko izašao, nilo muško, bilo žensko, ili oboje zajedno, poklizili bi i ljosnuli na tle. Popustila zima, pa mjesto snijega, sipila sitna kiša, te se uhvatila tanka poledica. Tlo se, do duše, pod fenjerskom svjetlošću laštilo, ali na led niko ni promišljao nije, i otuda graja i veselost pred izlazom. Neki od gostiju poskakali u kočije, ali je većina morala kući pješke, i tako sklizanju i padanju nije bilo kraja. Pobojah se da i ja s malom ne odmjerim trotoar, pa u tren oka smislim kako da se ispomognem. Skinem s vrata svoju vunenu kravatu, te je obavijem oko jedne cipele, a drugu cipelu obavijem maramom. Malu dignem u naručje, i na taj način srećno prevalimo cio put i stignemo do ateljea. Ubrzo dogotovih i Riziku. Njena je majka bila vrlo zadovoljna s mojim radom, pa da bi joj lakše bilo, isplatila mi pola honorara „u naturi“, a pola u novcu. Dobih tako pedeset butelja čuvenog vina „Lacrima Christi“, koje i sama bijaše na dar dobila od nekog pomorskog kapetana, rodom iz Napolja. To je vino bilo tako dobro, da ga je gaspar Medo vrlo rado pijuckao, pa je za svog poslednjeg boravka u Parizu dolazio skoro svaki dan k meni, „na čašu vina i čašu razgovora“.

Not all stories we tell ourselves are helpful; some are self limiting, and you find yourself running a half marathon to learn that you’re capable of b'eing athletic'. (Na ostatnich studiach miałam zajęcia z prowadzącą, która w twarz mi się uśmiechała, a za plecami w swoim gabinecie, przy mojej nieobecności oczywiście, dwukrotnie obliczała punkty przed wpisaniem oceny końcowej, nie mogąc uwierzyć, że mam wysoki wynik, wykrzykując o mnie że 'Ona nie może przecież mieć u mnie czwórki!' Koleżanka stała tam lekko oniemiała, patrząc na ten mikro-spektakl nienawiści, stąd się dowiedziałam). Dodam tylko, że był to jeden z wielu przykładów tego rodzaju zachowań. #arogancja władzy #zawiść pomiędzy kobietami polskimi (której nie rozumiem i nie partycypuję w powyższej) Kiedy ktoś nas obgaduje czy stara się za plecami umniejszać nasze umiejętności przy osobach trzecich, ale nie w twarz, zastanówmy się zawsze nad możliwymi motywacjami personalno-prymitywnymi zanim uwierzymy w pełni. Jeśli dana osoba nie daje osobie krytykowanej/obmawianej możliwości odpowiedzi, a wręcz nie informuje jej o swojej krytyce, podejmuje działania za plecami, nie wskazuje to na dobre intencje, a raczej na próbę budowania historii/własnego wizerunku/zniszczenia innej osoby, której się być może (jeśli to prawda to całkiem niesłusznie), być może podświadomie, zazdrości? Lub obawia? Nie wiem, trudno mi to ocenić, gdyż nie myślę tymi kategoriami na co dzień. Również nie pracowałam nigdy w większej grupie, w której musiałabym się wywyższać na tle kogoś innego, stąd być może nie wyrobiłam w sobie takich schematów myślowych. Raczej staram się być lepsza od siebie wczoraj niż od kogoś innego. Po to zresztą się uczę i po to również studiowałam, dla siebie i własnej wiedzy, co do której zawsze mam wątpliwości, że jest niedostateczna. Stąd też bierze się moja kompulsja na punkcie uczenia się.

At the darkest moments of the war, in the thick of the bat- tle, I always faced peril with a feeling of invincibility. Nothing could happen to me because was her happy ending.

Od czasu do czasu uśmiechał się do mnie i mówił coś — ale chyba po to, żeby umożliwić mi przebywanie z sobą i uczynić swoją obecność mniej przygniatającą. Zrozumiałem, że wydobycie go z miasta, wyrzucenie w te przestrzenie pozawarszawskie, było przedsięwzięciem ryzykownym... bo na tle tych rozległości szczególna jego jakość wewnętrzna musiała rozlegać się silniej... i on sam to wiedział, gdyż nigdy nie widziałem go bardziej ściszonym, nieznacznym. W pewnej chwili zmierzch, ta substancja która zjada kształt, poczęła stopniowo go zacierać i stał się niewyraźny w wagonie rozpędzonym i roztrzęsionym, wjeżdżającym w noc, skłaniającym do niebytu. Lecz to nie nadwątliło jego obecności, która stała się tylko mniej dostępna oczom: czaił się za welonem niewidzenia, taki sam. Wtem zapaliło się światło i znów wyciągnęło go na jaw, ukazując jego podbródek, kąciki ust zaciśniętych i uszy... on zaś nie drgnął, stał z oczyma wlepionymi w kołyszący się sznurek i był! Pociąg znów stanął, gdzieś za mną szuranie nogami, ścisk zatacza się, coś chyba się dzieje — ale on jest i jest! Ruszamy, noc na zewnątrz, lokomotywa buchnęła iskrami, nocna staje się jazda wagonów — po co mi było zabierać go z sobą? Dlaczego obarczyłem się tym towarzystwem, które, zamiast odciążać, obciążało?

du

de

Ali naš današnji svet daleko je od antičkog polisa ili od onih društava koja su slušala Šekspirove ili Rasinove pozorišne komade. To je rastočen, bolestan, neosetljiv svet pod narkozom, u kome se smislovi rasplinjavaju i prestaju da budu stvarni u zbrci utisaka, svet u kome čovek koji pokuša da sredi svoje utiske jedino u sebi nalazi čvrsto tle po kome može da se kreće. To osećanje (naime, osećanje ne-stvarnosti pojedinca) svojstveno je današnjim piscima. A reagovanje na takvo osećanje možemo videti kod tako različitih duhova kao što su T.S.Eliot, Andre Malro ili D.H.Lorens. Još je karakterističnija težnja ka monologu - unutrašnjem monologu. A između toga da čovek govori sasvim sam i da govori drugi jezik - rastojanje nije veliko. Ne bih želeo da ostavim utisak da je za mene poezija postala individualna stvar. Hoću samo da iznesem ovu opasku: umesto tvrdnji da je poezija dospela dotle da odbacuje komunikaciju, bilo bi kudikamo pravednije razmišljati o svetu u kome je komunikacija postala tako teška da baš ona podstiče tako tešku umetnost.

Teraz dają o sobie znać roszczenia haszyszysty co do czasu i przestrzeni. Wiadomo wszak, że są to roszczenia iście królewskie. Dla tego, kto zażył haszysz, Wersal nie jest dość wielki, a wieczność nie trwa wystarczająco długo. W tle zaś tych ogromnych wymiarów przeżywania wewnętrznego, absolutnego trwania i niezmierzonej przestrzeni cudowny, błogosławiony humor tym chętniej zatrzymuje się na kontyngencjach świata czasoprzestrzennego. Odczuwam tę nieskończoną wesołość, kiedy w restauracji Basso dowiaduję się, że za chwilę zamkną ciepłą kuchnię, gdy tymczasem ja się właśnie rozsiadłem, by po wieczność ucztować.

Udajac, że jestem zajęty czymś innym niż nia i że muszę ja zostawić dla innych przyjemności, myślałem wyłacznie o niej. Często nie docierałem dalej, niż równina ciagnaca się nad Gourville, a ponieważ przypomina ona nieco tę, która zaczyna się powyżej Combray, w kierunku Meseglise, nawet tak oddalony od Albertyny cieszyłem się myśla, że choć mój wzrok nie może jej objać, to sięgajaca dalej niż on, owiewajaca mnie silna i ciepła morska bryza musi, niezatrzymywana przez nic aż do Quetteeholme, zakołysać w końcu gałęziami drzew spowijajacych Saint-Jean-de-la-Haise swoim listowiem, pieszczac twarz mojej przyjaciółki, i przerzucić podwójny węzeł między nami w tym niezwykle rozległym, lecz bezpiecznym ustroniu, jak podczas owych zabaw, kiedy to dwoje dzieci znajduja sie na chwilami poza zasięgiem swojego głosu i wzroku, lecz pomimo tego oddalenia, wciaż jest ze soba. Wracałem drogami, z których widać morze i gdzie kiedyś, jeszcze zanim woda pojawiła się w prześwicie wśród gałęzi, zamykałem oczy z myśla, że tym co zobaczę, będzie jękliwa prababka ziemi, trwajaca, jak w czasach, gdy nie było jeszcze żywych istot, w swojej obłakańczej i niepamiętnej krzataninie. Teraz te drogi były dla mnie tylko trasa wiodaca ku Albertynie; kiedy odnajdowałem je w niezmienionej postaci, wiedzac, dokad suna prosto, a gdzie zakreca, przypominałem sobie, że jechałem nimi, myślac o pannie de Stermaria, jak również to, że w podobnym pośpiechu jak do Albertyny mknałem po paryskich ulicach śladami pani de Guermantes; nabierały dla mnie głębokiej monotonii, moralnego znaczenia wykresu, którymi podażała moja natura. Było to czymś naturalnym, ale przecież nie obojętnym; drogi te przypominały mi, że moim losem jest gonitwa za widmami, za istotami, które w dużej części istnieja tylko w mojej wyobraźni; sa bowiem ludzie - tak było od dziedziństwa ze mna - dla których wszystko, co ma ustalona wartość, jak majatek, kariera czy pozycja społeczna, zupełnie się nie liczy; tym, czego ludzie ci potrzebuja, sa cienie. Poświęcaja dla nich cała resztę, zrobia wszystko, porusza niebo i ziemię, aby tylko spotkać się z danym cieniem. Ten jednak szybko znika; biegnie się wówczas za kolejnym, by potem wrócić, być może, do poprzedniego. Nie był to pierwszy raz, gdy poszukiwałem Albertyny, dziewczyny ujrzanej pierwszego roku na tle morza. To prawda, inne kobiety znalazły miejsce między pokochana pierwszym razem Albertyna a ta, której obecnie nie opuszczałem; inne kobiety, chociażby diuszesa de Guermantes. Po co jednak, mógłby ktoś zapytać, tak troszczyłem się o Gilbertę, zadawałem sobie tyle trudu dla pani de Guermantes, skoro stałem się jej przyjacielem po to tylko, aby nie myśleć już o niej, lecz wyłacznie o Albertynie? Mógłby na to odpowiedzieć, zanim umarł, Swann, wielki miłośnik cieni. Drogi wokół Balbec pełne były tych poszukiwanych cieni, zapominanych i znowu tropionych, niekiedy tylko dla jednego spotkania, aby otrzeć się o urojone życie, które natychmiast znikało. Na myśl o tym, że tamtejsze drzewa, grusze, jabłonie i tamaryszki mnie przeżyja, słyszałem od nich jak gdyby radę, bym zasiadł wreszcie do pracy, skoro nie wybiła jeszcze godzina wiecznego odpoczynku.

If this sort of romantic love were cocaine, then as a culture we’d all be like Tony Montana in Scarface: burying our faces in a fucking mountain of it, screaming, “Say hello to my lee-tle friend!” The problem is that we’re finding out that romantic love is kind of like cocaine. Like, frighteningly similar to cocaine. Like, stimulates the exact same parts of your brain as cocaine. Like, gets you high and makes you feel good for a while but also creates as many problems as it solves, as does cocaine.

This world is a place of busi­ness. What an in­fi­nite bus­tle! ...I think that there is noth­ing, not even crime, more op­posed to po­et­ry, to phi­los­o­phy, ay, to life it­self, than this in­ces­sant busi­ness.

Na pierwszym planie było zrozumiałe kłamstwo, a w tle niezrozumiała prawda.

Nie twier­dzę, że po­wi­nie­neś igno­ro­wać wia­do­mo­ści lub nie zwa­żać na ak­ty­wi­stów na­wo­łu­ją­cych do dzia­ła­nia. Na­le­ży zi­gno­ro­wać pa­nu­ją­cy wokół szum, a sku­pić się na du­żych glo­bal­nych za­gro­że­niach. Nie twier­dzę, że po­wi­nie­neś wy­zbyć się lęku. Mu­sisz na­to­miast za­cho­wać spo­kój i wspie­rać współ­pra­cę na skalę świa­to­wą, która jest ko­niecz­na, jeśli chce­my za­po­biec tym za­gro­że­niom. Kon­tro­luj swój in­stynkt po­śpie­chu. Kon­tro­luj swoje po­zo­sta­łe dra­ma­tycz­ne in­stynk­ty. Nie stre­suj się wy­ima­gi­no­wa­ny­mi pro­ble­ma­mi drę­czą­cy­mi świat, który przed­sta­wia­ny jest w prze­sad­nie pe­sy­mi­stycz­nym świe­tle, lecz skup się na praw­dzi­wych pro­ble­mach i ich roz­wią­za­niach.

To fly away from problems may seem the easiest solution. But you gain strength only when you wres. tle with a strong opponent. One who doesn't have difficulties is one who doesn't grow.

- Twoje podniecenie jest dla mnie jak wibrująca wstęga - wyszeptał jej do ucha zachrypniętym z emocji głosem - ale dla innych, to po prostu szum w tle. Będą skupieni na ich partnerach życiowych, kochankach, dzieciach – innych wstęgach. Są ich miliony w każdej otaczającej nas chwili. ~In Stroke of Enticement.

Cały ten artykuł, długi i rozwklekły, napisany byl tylko w tym celu, aby na tle ginącego statku pokazać siebie. Ławtwo można było przeczytać między wierszami: "Inetersuję was? Patrzcie, jaki byłem w owej chwili. Po co wam to morze, burza, skały, ten okret rozbity? Potężnym piórem swoim pokazałem wam to wszystko. Po co patrzycie na tę utopioną niewiastę z martwym dzieckiem w martwych ramionach? Patrzcie na mnie. Otom nie zniósł tego widoku i odwróciłem się odeń. Stoję w przerażeniu i nie mogę spojrzeć za siebie. Mrużę oczy - prawda, jakie to ładne?".

U zimski sumrak Kuda pobeći u ovaj dan? U gusti sneg? U pusti vrt? Pasti u meki bolesni san kao na smet, pod led, u smrt? Kuda pobeći sa ovog dna? Visoko negde? Još dublje? Gde? Evo već teške ruke sna pribijaju te kocem za tle. Kuda pobeći u ovaj čas kristalno prazan, slep i čist? O gde su vrata? Gde je spas? To toneš već u tupi san. srce tek šuška ko suvi list. Zar nikud pobeći u ovaj dan?

Jeśli zimową nocą podróżny, poza osadą Malbork, wychylając się nad brzegiem urwiska, nie lękając się wichury ani zawrotu głowy, patrząc w dół, gdzie zagęszczają się cienie, w sieci zbiegających się linii, w sieci przecinających się linii, na dywan z liści w poświacie księżyca, wokół pustego grobu... - jaka historia tam w tle czeka na zakończenie? - pyta, ciekawy dalszego ciągu powieści.

- Dobrze... - Żona burmistrza ponownie zwróciła się do kamery. - To może powtórzymy język niemiecki? Wyobraźcie sobie, drogie dzieci, pancernik Schleswig-Holstein bombardujący Westerplatte, gdzie bohatersko bronią się polscy żołnierze. Wyobraźcie sobie niemieckich żołnierzy atakujących Polskę i symbolicznie przełamujących szlaban graniczny z polskim godłem. Wyobraźcie sobie, że jesteście w Gdańsku, na tle Żurawia. Poczujcie ten klimat i powtarzajcie za mną: für Deutschland, für Deutschland, für Deutschland, für Deutschland.