Tam Do Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Tam Do. Here they are! All 100 of them:

You can’t change who you are! Or who your family is,” Tam told her. “Believe me—if I could! I would. All you can do is make sure you’re living by what you believe in.
Shannon Messenger (Nightfall (Keeper of the Lost Cities, #6))
Remember the flame, lad, and the void.” It was an odd thing Tam had taught him. Concentrate on a single flame and feed all your passions into it—fear, hate, anger—until your mind became empty. Become one with the void, Tam said, and you could do anything.
Robert Jordan (The Eye of the World (The Wheel of Time, #1))
Being in charge isn't always about telling people what to do. Sometimes, it's about knowing when to step out of the way of people who know what they're doing. - Tam al'Thor
Brandon Sanderson (A Memory of Light (The Wheel of Time, #14))
You can’t change who you are, or who your family is,” Tam told her. “Believe me—if I could, I would. All you can do is make sure you’re living by what you believe in.
Shannon Messenger (Nightfall (Keeper of the Lost Cities, #6))
Look," said Janet, irritated, "if the thing you liked best to do in the world was read, and somebody offered to pay you room and board and give you a liberal arts degree if you would just read for four years, wouldn't you do it?
Pamela Dean (Tam Lin)
Keefe raised one eyebrow. "You okay there, Foster? Your mood seems to be making some sudden shifts." "Yeah. because I'm trying to decide if I can shove you off the stairs without knocking Biana down." "I can jump out of the way," Biana offered. "I can give him an extra shove as he tumbles by," Tam added. " I'd come up there and do it myself, but I'm trying to be a good brother and wait for my slothlike sister." "I'd like to see you climbing in heels," Linh told him.
Shannon Messenger (Nightfall (Keeper of the Lost Cities, #6))
It’s not enough to survive what we do, Tam. We must also endure it.” “What’s the difference?” she asked. “One concerns the body, the other the mind. Every battle has a cost,” he said quietly. “Even the ones we win.
Nicholas Eames (Bloody Rose (The Band, #2))
Armel shrugged. "I suppose so, Brother, but why do creatures have to fight?" Demple picked Mudge up and placed him on his shoulder. "Because there's always good and bad in the land, and goodbeasts have to protect their friends an' families from evil ones who want nothing but to conquer an' destroy.
Brian Jacques (Rakkety Tam (Redwall, #17))
No wonder he and my brother don’t get along,” Linh said. “They’re basically the same person.” Practically on cue, Tam shouted from the bathroom above, “Dude – this guy uses more hair products than I do!
Shannon Messenger
Concentrate on a single flame and feed all your passions into it—fear, hate, anger—until your mind became empty. Become one with the void, Tam said, and you could do anything.
Robert Jordan (The Eye of the World (The Wheel of Time, #1))
Jednou jsem zkoušel ozvěnu a volal jsem do lesa. Náhodou tam byl hajný, měl zlost, že plaším zvěř, a to, co na mne zahulákal, ani nechci opakovat. Rozhodně je blbost, že jak se do lesa volá, tak se z lesa ozývá. Já jsem volal docela slušně.
Zdeněk Jirotka
Funny, Tam thought, how different a thing could seem at a distance—how beautiful, despite the ugly truth. Was it worth it, she wondered, to look closer? To examine something, or someone, if doing so risked changing your perception of them forever after? She was young enough to think the answer was yes, but too young to know if she was right.
Nicholas Eames (Bloody Rose (The Band, #2))
What begg’st thou then? fond woman, let me go. Lav: ’Tis present death I beg; and one thing more That womanhood denies my tongue to tell. O! keep me from their worse than killing lust, And tumble me into some loathsome pit, Where never man’s eye may behold my body: Do this, and be a charitable murderer. Tam: So should I rob my sweet sons of their fee: No, let them satisfy their lust on thee. Dem: Away! for thou hast stay’d us here too long. Lav: No grace! no womanhood! Ah, beastly creature, The blot and enemy to our general name. Confusion fall—
William Shakespeare (Titus Andronicus)
Theo lời Lão Tam, mỗi người đến quốc lộ 318 dẫn tới Tây Tạng luôn mang theo một câu chuyện, và họ đi để quên. [...] Lão Tam lên đường, mang theo thất vọng về bản thân. Hai mươi ba tuổi, học hành, sự nghiệp, tình yêu ... tất cả đều là con số không. [...] Tôi nhớ người ta nói, người đi du lịch có ba lý do chính, một là thất ý, hai là thất tình, và ba là thất thường.
ĐINH Phương Linh (Đường Về Nhà)
No wonder he and my brother don’t get along,” Linh said. “They’re basically the same person.” Practically on cue, Tam shouted from the bathroom above, “Dude—this guy uses more hair products than I do!
Shannon Messenger (Lodestar (Keeper of the Lost Cities, #5))
People don't like to be meddled with. We tell them what to do, what to think. Don't run, don't walk. We're in their homes and in their heads and we haven't the right. We're meddlesome.
River Tam - Serenity
„- Co do młodzieży, to ja tam jej nie kocham. (…) Szczerze mówiąc, wielu z nich to nawet nie lubię, proszę pani. Ale w miarę sił – pospieszył z zapewnieniem – w miarę sił staram się być dla nich łagodny i wyrozumiały. Ostatecznie, każdy z nas musiał kiedyś przejść przez to piekło zwane młodością.
Małgorzata Musierowicz (Szósta klepka (Jeżycjada, #1))
Do you trust me?” Tam said it almost too softly to be heard. I hesitated, sighed, then reached down and took his hand. Tam’s fingers wrapped warm and strong around mine. The magic sparked between us, though this time it was warm and tingling, not violent and lustful. “Though you’re the last thing I need,” I muttered. I heard the smile in his voice. “But I’m the first thing you want.
Lisa Shearin (Armed & Magical (Raine Benares, #2))
Biel często kojarzy się z ostatecznością, z kresem, ze śmiercią. W tych kulturach, w których ludzie żyją lękiem przed śmiercią żałobnicy ubierają się na czarno, żeby odstraszyć od siebie śmierć, izolować ją, ograniczyć do zmarłego. Tam jednak, gdzie śmierć jest uważana za inną formę, inną postać istnienia, żałobnicy ubierają się na biało i na biało ubierają zmarłego: biel jest tu kolorem akceptacji, zgody, przystania na los.
Ryszard Kapuściński (Imperium)
Když se dlouho zdržíte na jednom místě, něco tam po vás zůstane. Vaše pocity, myšlenky, naděje a sny, křivdy i nenávist – to vše se otiskne do země, po které chodíte, a rozptýlí ve vzduchu, který dýcháte. A čím víc času na tom místě strávíte, tím je otisk silnější.
Martin Bečan (Kaziměsti)
Dude, this guy's got more hair products then I do! ~Tam Song
Shannon Messenger (Keeper of the Lost Cities (Keeper of the Lost Cities, #1))
They had Rembrandt on the calendar that year, a rather smeary self-portrait due to imperfectly registered color plate. It showed him holding a smeared palette with a dirty thumb and wearing a tam-o’-shanter which wasn’t any too clean either. His other hand held a brush poised in the air, as if he might be going to do a little work after a while, if somebody made a down payment. His face was aging, saggy, full of the disgust of life and the thickening effects of liquor. But it had a hard cheerfulness that I liked, and the eyes were as bright as drops of dew. I was looking at him across my office desk at about four-thirty when the phone rang and I heard a cool, supercilious voice that sounded as if it thought it was pretty good. It said drawlingly, after I had answered: “You are Philip Marlowe, a private detective?
Raymond Chandler (Farewell, My Lovely (Philip Marlowe, #2))
I still have a few friends in the Lost Cities.' Sophie debated a second before adding, 'I hope I have a couple here, too.' 'You already have the four you came with,' Tam reminded her. 'Do you really have room for more?' 'Can you have too many friends?' she asked. He was silent for a long time. Then he whispered, 'I wouldn't know.
Shannon Messenger (Neverseen (Keeper of the Lost Cities, #4))
Ot, schodzi się kilku poważnych — och, jak poważnych! — panów, którzy, wchodząc do sali obrad, starają się pilnie zapomnieć o tym, że są ludźmi, że tam, za oknami gabinetu, huczy i pędzi życie, że to, co oni piszą na papierze, to jest pisane na ludzkiej skórze, że to, co dla nich jest przedmiotem kontrowersji prawniczej, jest dla innych nieraz kwestią życia i śmierci. I pichcą sobie od niechcenia te prawa, a to co oni upichcą, w tym potem męczą się całe pokolenia.
Tadeusz Boy-Żeleński (Piekło kobiet)
This is as good a place as any for you to locate the bastard,” Tam said. “Bastard? I thought you said you never met Rache.” “I haven’t. He hurt you, he’s hunting Chigaru, therefore he’s a bastard. The goblin language has much more accurate terms, but that one will do for now.” “Do you mean jak’aprit?” Vegard asked helpfully. Tam inhaled with intense satisfaction. “The very word. Well done, Vegard.” The big Guardian grinned. “I believe in knowing how to insult a man in every language.
Lisa Shearin (Con & Conjure (Raine Benares, #5))
As estrelas são muito mais brilhantes do que gemas incontáveis. A lua é muito mais branca do que prata entesourada. O lume é mais luzente na lareira ao crepúsculo do que ouro tirado de minas.
J.R.R. Tolkien (Hobit aneb Cesta tam a zase zpátky)
Znajdź pustą butelkę. Taką, w jakich sprzedają drogie oliwy. Dmuchnij do środka i zakręć dobrze. Noś ją ze sobą wszędzie. Aż się przyzwyczaisz. Przyzwyczaisz, lecz nie zapomnisz. Jest duża, nie mieści się w kieszeni. Niełatwo ją stłuc. Trzeba uderzyć z całej siły. O beton. O kamień. O stal. Po tym poznasz. Że znalazłeś siłę, by wypuścić na świat NIC. Utraciłeś, czego nigdy nie miałeś, ale nagle tak bardzo ci brak - Czego? Tam nic nie było. (Groza, groza).
Jacek Dukaj (Król Bólu)
Gdy siedzę w korku, serce bije mi z normalną szybkością. Nie jestem sam. Utknąwszy tam, mogę uchodzić za normalnego człowieka, który wraca do żony i dzieci, który ma dom. Mogę udawać, że moje życie jest czymś więcej niż tylko czekaniem na kolejną katastrofę. Że wiem, jak funkcjonować. Tak samo, jak dzieci bawią się w dom.
Chuck Palahniuk (Choke)
What about Rose and Freecloud?” Tam asked. “Don’t expect we’ll see much of them today,” said the shaman with an exaggerated wink. “Okay.” “If you know what I mean,” he added, winking again. “I do,” Tam assured him. “Because they’re having—” “Bye,” she said. “—sex,” Brune finished, but she was already headed for the stairs.
Nicholas Eames (Bloody Rose (The Band, #2))
Brakuje mi słowa. Chodzi o odwrotność świętości. - Profanum? - odparł Cień. - Nie. Chodzi mi o miejsca mniej święte niż każde inne. O ujemnej świętości. Miejsca, w których nie da się postawić żadnej świątyni, których ludzie unikają, a jeśli już je odwiedzą, znikają jak najszybciej mogą. Jedynie bogowie mogą stąpać po tych miejscach, jeśli oczywiście ktoś ich do tego zmusi. - Nie wiem - rzekł Cień. - Nie sądzę, by istniało takie słowo. - Cała Ameryka jest trochę taka - wyjaśnił Czernobog. - To dlatego nie jesteśmy tu mile widziani. Ale środek... on jest najgorszy. Zupełnie jak pole minowe. Wszyscy stąpamy tam zbyt ostrożnie, by odważyć się naruszyć rozejm.
Neil Gaiman (American Gods (American Gods, #1))
*** mój dom jest teraz pełen zasadzek lepiej nie przychodź do mojego domu są tam moje usta czerwone jak pamięć i moje ręce - zwierzęta o sierści zwinnej i moje oczy - latarnie na morzu i krzyk moich oczu - bo czas pochmurny i tuż przy drzwiach stoją moje nie obute stopy i żebrzą i cały pokój jest chłodny od lęku i ciemny od pragnienia
Halina Poświatowska
But it turns out I'm worthless." "No, you're not." Surprisingly, the words came from Tam. "Having a family like yours messes with your head," he added, tugging his bangs over his eyes. "I know how that goes. You still made a bad call—or lots of bad calls actually. But if you don't do it again, we're cool." One side of Keefe's mouth quirked as he nodded.
Shannon Messenger
Jej błękit zajął miejsce w szarych zakamarkach jego mózgu i pozostał tam do końca życia
Anne Enright (The Gathering)
To jest dzika ziemia, kraj, który sam wybrałem, W nim szorstka, skalna góra, wielkie wrzosowisko. Rzadko na pustych polach tych głos jakiś słychać, Chyba głos zimnej wody, co gdzieniegdzie płynie Przez skały i wrzos wiotki rosnący w pustkowiu. Mysz tędy przebiegnie ni ptak nie przeleci, Bojąc się myszołowa, co po niebie płynie. Szybuje tam i krąży, kołysząc skrzydłami, Królestwo swe szerokie bystrym mierzy okiem, Łowi drżenie niewielkich ukrytych żyjątek, Rozdziera na kawałki i zrzuca je z nieba; Tkliwości i litości serce nie dopuszcza, Tam gdzie woda i skała tylko są pokarmem - Życie niełatwe, strachu jest pełne i wstrząsów. Czas nigdy nie wędrował do tego odludzia, Wrzos i czarne bażyny kwitną po terminie, Skały sterczą, strumyki spływają śpiewając, O to, czy pora wczesna, czy późna, nie dbają; Niebo płynie nad głową, błękitne lub szare; Zimę poznałbyś po tym, że śniegiem zacina, Gdyby nie to, że czerwiec jej zbroi się ima. Jednak to moja ziemia, najbardziej ją kocham, Pierwszy kraj, jaki powstał z Potopu, Chaosu; Nie ma w nim żadnych dolin miłych dla popasu, Nie ma podkutych koni, krwią nie był kupiony. Kraj odwieczny - pagórki są w nim fortecami Dla półbogów, gdy kroczą po ziemi, strach siejąc Wśród tłumu tłustych mieszczan w odległych dolinach.
Robert Graves
I gave Carnades a slow, cold smile that told him that and much more. If Tam could act cool and confident, so could I. In reality I was scared shitless and mad as hell, but considering how close I was to a whole row of empty cells, I thought I'd keep that to myself for now. I could always let my rage out to play later. I didn't want to, but if Carnades pushed me too far, I would push back. He'd seen the Saghred's full power in me when I'd crushed a demon the size of a small house, right here in this very room. He know what I could do, but he thought I wouldn't do it. If he laid a hand on Tam or Mychael, I'd show him just how wrong he was.
Lisa Shearin (Bewitched & Betrayed (Raine Benares, #4))
I byłbym chciał usiąść tam i zostać cały dzień, czytając i słuchając dzwonów; bo było tak ładnie i spokojnie, że można by rzec, iż zegar, bijąc godzinę, nie przerywa spokoju dnia, ale że go uwalnia od jego zawartości, i że dzwonnica - niedbale i starannie, jak ktoś niemający nic innego do roboty – przycisnęła w danym momencie jedynie pełnię ciszy, aby z niej wycisnąć i upuścić parę kropelek złota, które w niej powoli i nieznacznie zebrało gorąco.
Marcel Proust (Du côté de chez Swann (À la recherche du temps perdu, #1))
ednoho zářijového dne si uvědomil, že už se definitivne musí rozhodnout. Pro jedno nebo pro druhé. Buď zůstat a jěšte hlouběji upadnout do tísnivé nečinnosti a zoufalství, anebo si najít cestu, která vede ke světu tam venku...
William Saroyan
Tears shone in Lucien’s remaining eye as he raised his hands and removed the fox mask. The brutally scarred face beneath was still handsome—his features sharp and elegant. But my host was looking at Tamlin now, who slowly faced my dead body. Tamlin’s still-masked face twisted into something truly lupine as he raised his eyes to the queen and snarled. Fangs lengthened. Amarantha backed away—away from my corpse. She only whispered “Please” before golden light exploded. The queen was blasted back, thrown against the far wall, and Tamlin let out a roar that shook the mountain as he launched himself at her. He shifted into his beast form faster than I could see—fur and claws and pound upon pound of lethal muscle. She had no sooner hit the wall than he gripped her by the neck, and the stones cracked as he shoved her against it with a clawed paw. She thrashed but could do nothing against the brutal onslaught of Tamlin’s beast. Blood ran down his furred arm from where she scratched. The Attor and the guards rushed for the queen, but several faeries and High Fae, their masks clattering to the ground, jumped into their path, tackling them. Amarantha screeched, kicking at Tamlin, lashing at him with her dark magic, but a wall of gold encompassed his fur like a second skin. She couldn’t touch him. “Tam!” Lucien cried over the chaos. A sword hurtled through the air, a shooting star of steel. Tamlin caught it in a massive paw. Amarantha’s scream was cut short as he drove the sword through her head and into the stone beneath. And then closed his powerful jaws around her throat—and ripped it out.
Sarah J. Maas (A Court of Thorns and Roses (A Court of Thorns and Roses, #1))
Jak to říkal ten týpek ve Velkém průvodci meditací? „Nechte myšlenky přicházet a odcházet.“ A jak asi? Moje myšlenky sice přicházely, ale místo odcházení se namačkaly do malého prostoru mojí hlavy a uspořádaly si tam divokou party.
Nofreeusernames (Letní noci (Navždycky, #3))
We got lots of secrets, Will. You Apollo guys can't have all the fun. Our campers have been excavating the tunnel system under Cabin Nine for almost a century. We still haven't found the end. Anyway, Leo, if you don't mind sleeping in a dead man's bed, it's yours-Jake Suddenly Leo didn't feel like kicking back. He sat up, careful not to touch any of the buttons. The counselor who died-this was his bed-Leo Yeah. Charles Beckendorf-Jake Leo imagined saw blades coming through the mattress, or maybe a grenade sewn inside the pillows. He didn't, like, die IN this bed, did he-Leo No. In the Titan War, last summer-Jake The Titan War, which has NOTHING to do with this very fine bed-Leo "The Titans," Will said, like Leo was an idiot. The big powerful guys that ruled the world before the gods. They tried to make a comeback last summer. Their leader, Kronos, built a new palace on top of Mount Tam in California. Their armies came to New York and almost destoyed Mount Olympus. A lot of demigods died trying to stop them-Will I'm guessing this wasn't on the news-Leo It seemed like a fair question, but Will shook his head in disbelief. You didn't hear about Mount St. Helens erupting, or the freak storms across the country, or that building collapsing in St Louis-Will Leo shrugged. Last summer, he'd been on the run from another foster home. Then a truancy officer caught him in New Mexico, and the court sentenced him to the nearest correction facility-the Wilderness School. Guess I was busy-Leo Doesn't matter. You were lucky to miss it. The thing is, Beckendorf was one of the first casualties, and ever since then-Jake Your cabin's been cursed-Leo
Rick Riordan (The Lost Hero (The Heroes of Olympus, #1))
Except proof that Keefe’s dad is even more ridiculous than my father,” Tam added. “Do you know he has an entire room dedicated to himself, complete with a life-size statue made of lumenite? It glows, guys. I’m going to have nightmares about it.
Shannon Messenger (Nightfall (Keeper of the Lost Cities, #6))
Do prawości człowieka prawego należy to, że kiedy jest mu bardzo ciężko, uchodzi jak ranne zwierzę na ubocze i tam w cichości i samotności liże rany, i kiedy jako tako wyliże się, wtedy dopiero pokazuje się ludziom i światu na oczy. Nie wcześniej.
Edward Stachura (Fabula rasa. Z wypowiedzi rozproszonych (Poezja i proza, #5))
Jeśli ktoś kocha kwiat, który jest jedyny na milionach i milionach planet, to mu wystarcza do szczęścia patrzenie na gwiazdy i mówi sobie: "Gdzieś tam jest mój kwiat". Lecz jeśli baranek zje kwiat, to tak jakby wszystkie gwiazdy zgasły. I to nie jest ważne?
Antoine de Saint-Exupéry
Odkąd cię poznałam, noszę w kieszeni szminkę, to jest bardzo głupie nosić szminkę w kieszeni, gdy ty patrzysz na mnie tak poważnie, jakbyś w moich oczach widział gotycki kościół. A ja nie jestem żadną świątynią, tylko lasem i łąką - drżeniem liści, które garną się do twoich rąk. Tam z tyłu szumi potok, to jest czas, który ucieka, ty pozwalasz mu przepływać przez palce i nie chcesz schwytać czasu. I kiedy cię żegnam, moje umalowane wargi pozostają nietknięte, a ja i tak noszę szminkę w kieszeni, odkąd wiem, że masz bardzo piękne usta.
Halina Poświatowska (Dzieła Tom 1 - Poezja 1)
If you mean the sense that you’re about to agree to something that’ll probably change everything, and part of you is excited while the other part is terrified that you’re going to ruin all the stuff you care about—yep. Why do you think I tug on my eyelashes?” Tam’s smile looked grim.
Shannon Messenger (Flashback (Keeper of the Lost Cities, #7))
Iwan Wsiewołodowicz urodził się pierwszego lutego i już na pierwszy rzut oka widać było, że jest podobny do ojca. Toroszyn oszalał i pojechał do Gutowa, by się upić. Przez trzy dni stawiał każdemu, kto mu tylko pogratulował syna, wreszcie wylądował w burdelu, by tam kontynuować zabawę.
Małgorzata Gutowska-Adamczyk (Cukiernia Pod Amorem. Zajezierscy (Cukiernia Pod Amorem, #1))
Nevíš, co se děje dole?" zkusila jsem se zeptat Mikeeho, když najedený spokojeně seděl na posteli a rovnal si autíčka podle barev. Věděla jsem skoro jisté, že nebude tušit, o čem mluvím. A ne spletla jsem se: „Kde dole? Pod posteli?" vyzvídal s rozzářenýma očima. "Něco je pod posteli?" pokračoval nadšeně a vůbec nevnímal mé ujišťování, že na stav věci pod posteli jsem se neptala. Slezl dolů, natáhl se na břicho a zvědavě zkoumal, jestli se tam dole vážně něco neděje. Povzdechla jsem si a podepřela si bradu rukou. Vypadal, že ho to baví. Triko se mu vyhrnulo až do půli zad. ale bylo mu to jedno. Mumlal, že nic nevidí, ale že počká. „Paige?" oslovil mě po chvilce. „Hm?" „Nechceš se taky podívat? Počkáme na to spolu," nabídl mi. Chvilku jsem s úšklebkem sledovala, jak komíhá nohama ve vzduchu a hlavu má zabořenou pod postelí. Nakonec jsem se rozhodla, že mu udělám radost. Pomalu jsem se položila vedle něj, a když se moje hlava objevila v přítmí hned vedle jeho, zazubil se na mě. „Na co čekáme?" zeptala jsem se. „Nevím," přiznal. „Ale jsme schovaný!" „Koukají nám nohy, Mikeu. Vlastně je nám vidět všechno kromě hlav," oponovala jsem. „Ne,ne," přesvědčoval mě. „Nejsme vidět.
Kateřina Petrusová (Nebezpečná láska (Bavettovi, #1))
Szlachtą" się zwie: wszak tam wszystko jest fałszywe i zgniłe, a przede wszystkim krew, dzięki starym złym chorobom i jeszcze gorszym znachorom. Chłop jest dziś najlepszy, chłopstwo panami być powinno! Lecz tamto, to państwo motłochu, nie dam się już łudzić co do tego. Motłoch wszakże zwie się: mieszania.
Fryderyk Nietzsche (Tako rzecze Zaratustra)
Wszyscy ciągle tracimy różne ważne dla nas rzeczy - mówi, gdy telefon milknie - Ważne okazje, możliwości, doznajemy uczuć, których nie da się odwrócić. Na tym między innymi polega znaczenie życia. Lecz w naszych głowach, przypuszczam, że to jest w naszych głowach, znajduje się niewielki pokój do gromadzenia takich rzeczy jako wspomnień. Na pewno wygląda jak pokój z księgozbiorem tej biblioteki. I żeby dokładnie poznać stan własnego serca, musimy ciągle katalogować zbiory w tym pokoju. Trzeba tam też sprzątać, wietrzyć, zmieniać wodę w wazonach z kwiatami. Innymi słowy, będziesz wiecznie żył we własnej bibliotece.
Haruki Murakami (Kafka on the Shore)
Lecz tyle tysięcy dni był pod śledztwa probą, Tyle tysięcy nocy rozmawiał sam z sobą, Tyle lat go badały mękami tyrany, Tyle lat otaczały słuch mające ściany; A całą jego było obroną – milczenie, A całym jego były towarzystwem – cienie; Że już się nie udało wesołemu miastu Zgładzić w miesiąc naukę tych lat kilkunastu. Słońce zda mu się szpiegiem, dzień donosicielem, Domowi jego strażą, gość nieprzyjacielem. Jeśli do jego domu przyjdzie ktoś nawiedzić, Na klamki trzask on myśli zaraz: idą śledzić; Odwraca się i głowę na ręku opiera, Zdaje się, że przytomność, moc umysłu zbiera: Ścina usta, by słowa same nie wypadły, Oczy spuszcza, by szpiegi z oczu co nie zgadły. Pytany, myśląc zawsze, że jest w swym więzieniu, Ucieka w głąb pokoju i tam pada w cieniu, Krzycząc zawsze dwa słowa: «Nic nie wiem, nie powiem!» I te dwa słowa – jego stały się przysłowiem; I długo przed nim płacze na kolanach żona I dziecko, nim on bojaźń i wstręt swój pokona.
Adam Mickiewicz (Dziady)
Wezwałam stroiciela. Po wyjęciu pierwszych klawiszy zobaczyliśmy grubą warstwę kurzu, pod którym leżało przedwojenne pięć groszy. Widocznie wpadły kiedyś między klawisze jak do skarbonki. Leżał tam także biały guzik od męskiej koszuli, celuloidowy, z tęczowym połyskiem. Musiał trzasnąć przy czyimś mankiecie - kiedy właściwie? w latach trzydziestych? czterdziestych? - gdy lewa ręka - ale czyja? brała akord w najniższym rejestrze. Jesienią trzydziestego dziewiątego roku, jak wiadomo przjechali do Warszawy obcy pianiści. Bylo ich wielu i wszyscy potrzebowali kwater w dobrej dzielnicy, umeblowanych, z wygodami, najchetniej wyposażonych w przyzwoite instrumenty. Poprzedni właściciele pianin zostali czym predzej wyrzuceni z domów a instrumenty przeszły na własność nowoprzybyłych. Po stłumieniu powstania, wywołanego przez pianistów miejscowych, przyjezdni pianiści wysadzili im w powietrze dom po domu, ulicę po ulicy. Wyczucie formy wcale im w tym nie przeszkadzało.
Magdalena Tulli (Włoskie szpilki)
Gdyby mi wystarczyło kilkadziesiąt tysięcy rubli rocznie i komplet do wista, byłbym w Warszawie najszczęśliwszym człowiekiem- mówił do siebie.- Ale ponieważ oprócz żołądka mam duszę, która łaknie wiedzy i miłości, więc musiałbym tam zginąć. W tej strefie nie dojrzewają ani pewnego gatunku rośliny, ani pewnego gatunku ludzie...
Bolesław Prus (Lalka. Tom 1 i 2)
Klečel jsem před oltařem a otvíral ústa, aby mi kněz mohl na jazyk položit tu velkou kulatou oplatku. Od včerejší večeře to bylo první jídlo. v žaludku mi kručelo, přesto mě chuť toho tenkého kolečka z mouky a vody zvlaště děsila. Koneckonců, tohle nebyl chleba, to byl Ježíš. Ne symbol Ježíše, ale Ježíš sám. Zavřel jsem oči a domlouval sám sobě. Nekousej. Vůbec se toho nedotýkej zuby. A hlavně si to nepřilep na patro. Ach, bože, už se stalo. Dovolil jsi to. Bůh se ti přiepil na patro. Jak ho teď chceš dostat dolů? Musíš to dostat dolů a polknout. Co když to ztvrdne a zůstane tam? Nemůžeš až do večera chodit s bohem v puse. Ach, bože! Tak se rozpusť, rozpuštěj se.
Alan Alda
Když o tom čteme v novinách, bývá tam napsáno: „Vědci tvrdí, že tento objev může být důležitý při hledání léku proti rakovině.“ Noviny se zajímají jen o využití myšlenky, ne o myšlenku samou. Je pozoruhodné, že málokdo umí pochopit důležitost myšlenky. Snad s výjimkou některých dětí. A když se dítě takové myšlenky chopí, máme tu vědce.
Richard P. Feynman ("What Do You Care What Other People Think?": Further Adventures of a Curious Character)
CHŁOPIEC WOŹNICA do tłumu Najsutsze dłoni mojej dary, Patrzcie! Rozsiałem w krąg, bez miary. Na tym i owym łbie się żarzy Płomyczek, który samem zażegł, Tu i tam skacze po czuprynie, Tej się uczepi, z tamtej spłynie, Lecz wzwyż nieczęsto strzeli jaśniej, Aby w rozkwicie krótkim zalśnić. U wielu zaś, nim go kto pozna, Wygasa w smęt zetlały do cna.
Johann Wolfgang von Goethe
In all of my years doing this job, I have never given the drug to anyone over three months pregnant; not once, because everybody listens to me, except you.
Kien Nguyen (The Unwanted: A Memoir of Childhood)
Nikt nie kaze ci isc dalej - powiedzial Wirus. - Mozna siedziec i czekac na smierc. Mozna przez cale zycie siedziec i czekac na smierc. To tez jest godne, jest honorowe, moze byc przyjemne, jesli ktos potrafi czerpac z tego przyjemnosc. Nikt nigdy nie powiedzial, ze tylko jak sie idzie naprzod, to dopelnia sie los czlowieka. Mozna korzystac z chwili, mozna sobie popijac winko czy wodke. Mozna tak siedziec. Mozna tak siedziec az do smierci... i nikt nie ma prawa zarzucic komukolwiek, ze robi zle, ze to nie tak, ze powinno sie robic inaczej.To nie jest niczyja sprawa. Mozna siedziec na trotuarze i czekac... Wszystko w porzadku. Wszystko w najlepszym porzadku. Robisz dobrze, robisz jak chcesz, robisz, co chcesz. Bo nie ma idealnej recepty na zycie. Kazda recepta dobra. Kazdy moze robic, co chce i nie bedzie zadnych pretensji. Kazdy jednak... kazdy moze tez wstac i ruszyc dalej. Mozna siedziec i czekac, co przyniesie los, mozna tez pojsc za najblizszy rog i zobaczyc, czy tam jest cos ciekawego. Kazdy moze ruszyc dalej i w tym wypadku rowniez nikt nie moze miec zadnych pretensji...
Andrzej Ziemiański (Achaja. Tom III (Achaja, #3))
Gryzę poduszki, zaciskam pięści na żelaznych prętach łóżka. Nie powinienem był tu przyjeżdżać. Tam byłem zobojętniały i często pozbawiony nadziei. Nigdy już nie wrócę do tego stanu. Byłem żołnierzem, a teraz jestem niczym więcej, jak bólem z powodu siebie, z powodu matki, z powodu wszystkiego, co jest tak beznadziejne i bez końca. Nie powinienem był jechać na urlop.
Erich Maria Remarque (All Quiet on the Western Front)
Stopniowo niebo i ziemia splatały się ze sobą, pokonane przez półmrok. Kontury gór rozciągały się w nieskończoność, a ich zbocza, wierzchołki i występy się przytępiły. Nie, zdecydowanie, Boga tam nie było. Gdyby Bóg chciał, bym go poznał, zabrałby się do tego inaczej, prawda? Człowiek szuka Boga. Byłbym wstrząśnięty, gdyby to Bóg szukał człowieka, gdyby Bóg mnie ścigał...
Éric-Emmanuel Schmitt (La Nuit de feu (French Edition))
Tam was saying: ‘AN EVIL THOUGHT OR ACTION WOULD HAVE TO BE COMMITTED AT – OR JUST PRIOR TO THE MOMENT OF CONCEPTION. THIS SEEMS MOST UNLIKELY BETWEEN TRUE LOVERS. THEREFORE THE CHANCE OF THIS MUTATION OCCURING IS ABOUT ONE IN A MILLION.’ The screen darkened. Tam would say no more. The Mind never surmised or deliberated; that was for man creatures to do. She simply stated fact. ‘Well...’ Grom turned to face his mystified Council. ‘Has anyone got any ideas?’ There was an expectant silence as everyone looked at everyone else. Griff seemed about to speak, and then changed his mind. Then Tameron (the seer) stepped forward. Her dark eyes were wide with horror at the awful revelation which had just come to her. Her step faltered as she moved towards the king, and he reached with his hands to steady her. She did not want to tell what she knew, but was compelled to speak the truth. This was something the Fae had to know. ‘My Lord...’ Her voice was barely more than a whisper, and she trembled uncontrollably as she struggled to find courage to betray one of her own. ‘My Lord... This creature is the seed of Griff.’ There was a stunned silence.
Bernie Morris (The Fury of the Fae)
Stałem i patrzyłem na Morze Czarne. Do barierki podszedł młody ojciec z synem, mniej więcej w wieku dzieci z pomnika. Ojciec zapalił papierosa. Oparł się o barierkę i wpatrywał w horyzont. – Co jest po drugiej stronie, tata? – spytał chłopczyk. – Bałkany – odpowiedział ojciec. – Tam są nasi przyjaciele. Bułgarzy. Serbowie. – I Turcy – wtrąciłem. – Nie straszcie mi dziecka – odparł ojciec z łagodnym wyrzutem.
Ziemowit Szczerek (Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian)
Skoro tylko kot doprowadzony został do komisariatu, stwierdzono tam, że rzeczony obywatel intensywnie wonieje spirytusem, w związku z czym jego zeznań nie przyjęto za dobrą monetę. Tymczasem staruszka, dowiedziawszy się od sąsiadów, że jej kota przymknęli, popędziła do komisariatu i zdążyła na czas. Wystawiła kotu jak najpochlebniejsze świadectwo, zeznała, że zna go od pięciu lat, od małego kociaka, że ręczy za niego jak za samą siebie, udowodniła, że nigdy jeszcze się nie zdarzyło, by przyłapano go na czymś zdrożnym, oraz że nigdy nie wyjeżdżał do Moskwy. W Armawirze się urodził, tu się wychował, tu się kształcił w łowach na myszy. Kot został uwolniony z więzów i zwrócony właścicielce, acz, co prawda, ciężko doświadczony przez los – przekonał się bowiem na własnej skórze, co to znaczy fałszywe posądzenie i oszczerstwo.
Mikhail Bulgakov (The Master and Margarita)
Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą? Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada. Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty staje się papierowy i nierzeczywisty. Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia. Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje. Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie. jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu. Przenika skórę do mięśni i kości, które zaczynają odtąd istnieć boleśnie. Nie boleć. Istnieć boleśnie – to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból. Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki. Trzeba by uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie. Upijać się? Spać całe tygodnie? Zapamiętywać się w aktywności aż do amoku? Modlić się nieustannie?
Olga Tokarczuk (House of Day, House of Night (Writings From An Unbound Europe))
Można to tylko porównać do uczucia, jakiego doznaje się na przykład, odjeżdżając z Paryża ostatnim wagonem pociągu towarowego, który, jak wiadomo, ma okienko z tyłu. Z każda sekundą miasto maleje i maleje, a człowiekowi się zdaje, że to on staje się coraz mniejszy i mniejszy, samotny i coraz bardziej samotny, bo oddala się z szybkością miliona kilometrów na godzinę od świateł wielkiego miasta i od wszystkich kotłujących się tam spraw.
Sylvia Plath (The Bell Jar)
Sheila miała własną walizkę i my ze Slimem też i poszliśmy na przystanek i kupiliśmy Sheili bilet i zaczekaliśmy z nią na autobus. Ale kiedy ten autobus szykował się już do odjazdu, wszyscy byliśmy strasznie smutni i wystraszeni. „Jadę w ciemną noc” powiedziała Sheila, jak zobaczyła autobus z napisem Chicago. „Jadę i nigdy już tu nie wrócę. Trochę jakbym umarła. Ale jadę tam, do Kalifornii”. „Raczej dopiero zaczynasz żyć, skoro tam jedziesz” zaśmiał się Slim, a Sheila powiedziała, ze ma taka nadzieje.
Jack Kerouac (Pic)
We got lots of secrets, Will. You Apollo guys can't have all the fun. Our campers have been excavating the tunnel system under Cabin Nine for almost a century. We still haven't found the end. Anyway, Leo, if you don't mind sleeping in a dead man's bed, it's yours-Jake Suddenly Leo didn't feel like kicking back. He sat u, careful not to touch any of the buttons. The counselor who died-this was his bed-Leo Yeah. Charles Beckendorf-Jake Leo imagined saw blades coming through the mattress, or maybe a grenade sewn inside the pillows. He didn't, like, die IN this bed, did he-Leo No. In the Titan War, last summer-Jake The Titan War, which has NOTHING to do with this very fine bed-Leo "The Titans," Will said, like Leo was an idiot. The big powerful guys that ruled the world before the gods. They tried to make a comeback last summer. Their leader, Kronos, built a new palace on top of Mount Tam in California. Their armies came to New York and almost destoyed Mount Olympus. A lot of demigods died trying to stop them-Will I'm guessing this wasn't on the news-Leo It seemed like a fair question, but Will shook his head in disbelief. You didn't hear about Mount St. Helens erupting, or the freak storms across the country, or that building collapsing in St Louis-Will Leo shrugged. Last summer, he'd been on the run from another foster home. Then a truancy officer caught him in New Mexico, and the court sentenced him to the nearest correction facility-the Wilderness School. Guess I was busy-Leo Doesn't matter. You were lucky to miss it. The thing is, Beckendorf was one of the first casualties, and ever since then-Jake Your cabin's been cursed-Leo
Rick Riordan (The Lost Hero (The Heroes of Olympus, #1))
Ugh, what is that?” Keefe asked, plugging his nose. “A handy colony of a bacteria we grow to make you elves violently ill. Aren’t you glad none of you have made me angry enough to use it?” Sophie’s mouth went dry. “Do all ogres carry that?” “Oh, don’t look so freaked. You already know I’m carrying dozens of blades. At least this won’t kill you.” “I guess,” Tam mumbled. “Any chance I can get a dose of that for my dad?” Keefe asked. “Not until I’m not stuck living with him. Even I can’t take the smell of what comes out of you when you take this stuff.
Shannon Messenger (Nightfall (Keeper of the Lost Cities, #6))
V buddhistickém chrámu tam jeden muž vysvětloval turistům něco málo z buddhistického náboženství a zakončil svůj projev tím, že má na srdci něco, co nikdy nezapomenou – a já jsem to nikdy nezapomněl. Bylo to přísloví z buddhistického náboženství: Každému je dán klíč k bráně nebes; tentýž klíč otevírá i brány pekel. Jaká je pak hodnota klíče k bráně nebeské? Je jasné, že nemáme jasné instrukce pro rozlišení brány k nebesům od brány do pekel, takže používat klíč může být nebezpečné. Ale klíč má samozřejmě svou hodnotu: jak lze bez něho vstoupit do nebe?
Richard P. Feynman ("What Do You Care What Other People Think?": Further Adventures of a Curious Character)
Nie ma co tam robić sobie złudzeń, ludzie przecież nie mają sobie nic do powiedzenia, skoro wychodzi na to, że mówią tylko o swoich własnych troskach i bólu. Każdy dla siebie, a ziemia dla wszystkich. Wszyscy chcą pozbyć się bólu i starają się zrzucić ten swój żal na innych, wtedy gdy się kochają, ale nic z tego nie wychodzi i nic to pomaga, zatrzymują w sobie cały żal i smutek, znowu podejmują próbę, raz jeszcze, aby coś z tym zrobić. >>Jakże Pani jest piękna<<, mawiają. A życie biegnie dalej aż do następnego razu, gdy po raz kolejny spróbujemy coś wymyślić.
Louis-Ferdinand Céline (Journey to the End of the Night)
Pewnego razu, kiedy przechodziłam, na ganek wyszła pani Harris; może chciała sprawdzić, dlaczego chłopcy tak się wydzierają. Stała tam przez chwilę, patrząc i słuchając, a ja przystanęłam i spojrzałam prosto na nią, spojrzałam prosto w jej matowe, tępe oczy. Wiedziałam, że nie powinnam się do niej odzywać i że mimo to się odezwę. - Nie może ich pani powstrzymać? - spytałam, zastanawiając się, czy jest w tej kobiecie coś, do czego mogłabym przemówić, czy ona kiedykolwiek biegała radośnie po trawie, patrzyła na kwiaty, poznała zachwyt albo miłość. - Nie może pani?
Shirley Jackson (We Have Always Lived in a Castle)
PANI Nie frasuj mi się, moje dziecię miłe, Takci na świecie być musi: raz radość, Drugi raz smutek; z tego dwojga żywot Nasz upleciony. I rozkoszyć nasze Niepewne, ale i troski ustąpić Muszą, gdy Bóg chce, a czasy przyniosą. HELENA o matko moja, nierównoż to tego Wieńca pleciono; więcej że daleko Człowiek frasunków czuje niż radości. PANI Barziej do serca to, co boli, człowiek Przypuszcza, niżli co g'myśli się dzieje. I stądże się zda, że tego jest więcej, Co trapi, niżli co człowieka cieszy. HELENA Prze Bóg, więcejci złego na tym świecie Niżli dobrego. Patrzaj naprzód, jako Jedenże tylko sposób człowiekowi Jest urodzić się, a zginąć tak wiele Dróg jest, że tego niepodobno zgadnąć. Także i zdrowie nie ma, jeno jedno. Człowiek śmiertelny, a przeciwko temu Niezliczna liczba chorób rozmaitych. Ale i ona, która wszystkim włada, Która ma wszytko w ręku, wszytkim rządzi, Fortuna, za mną świadczy, że daleko Mniej dóbr na świecie niżli tego, co złym Ludzie mianują, bo ubogaciwszy Pewną część ludzi, patrzaj, co ich ciężkim Ubóstwem trapi. A iż tego żadnej Zadości g'woli ani skępstwu swemu Nie czyni, ale niedostatkiem tylko Sciśniona, znak jest, że i dziś, gdy komu Chce co uczynić dobrze, pospolicie Jednemu pierwej weźmie, toż dopiero Drugiemu daje; skąd się da rozumieć, Co już powtarzam nie raz, że na świecie Mniej dóbr daleko niżli złych przypadków. PANI Mniej abo więcej, równa li też liczba Obojga — korzyść niewielka to wiedzieć. o to by Boga prosić, żeby człowiek Co namniej szczęścia przeciwnego doznał, Bo żeby zgoła nic, to nie człowiecza. Ale że z rady tak długo nikogo Kobieta Nie słychać! Wiem, że da bez omieszkania Znać Aleksander, skoro się tam rzeczy Przetoczą, a nam białymgłowom jakoś Przystojniej w domu zawżdy niż przed sienią
Jan Kochanowski (Odprawa posłów greckich)
Była to najmilsza godzina z dwudziestu czterech godzin doby. "Dzień gorące ognie strwonił", a chłodna rosa opadała na spragnione równiny i spieczone szczyty. Tam gdzie słońce skromnie zaszło - nie w przepychu chmur - roztaczała się purpura, płonąc jak krwawy klejnot lub rozżarzony ogień na szczycie jednego wzgórza i sięgając w coraz łagodniejszych tonach do połowy nieba. Wschód miał też swój własny urok pięknego, głebokiego szafiru i własny skromny klejnot - wschodzącą, pojedynczą gwiazdę; niebawem miał się poszczycić księżycem; ale tymczasem księżyc był jeszcze poniżej widnokręgu.
Charlotte Brontë (Jane Eyre)
character. And I’ll tell you, it outweighed anything I’d ever done.” “What had she done?” I ask. “Shoplifting,” says Tam. There is a silence. “People have their own little guilt trips,” says Tam. “They look around. ‘Who’s a beast? Who’s a pedo?’ Now it’s on my record for the rest of my life. If I want to go into business, I have to state that I was done for lewd and libidinous. Gross indecency. People think, ‘Oh my God! He must have been crawling about in a nursery.’” “Can I ask about the boys who live here?” I say. “What do they do?” “They clean up,” he replies, a little sharply. “They feed the dogs. They take them for walks. They help me with my property business. They are eighteen years of age, and I don’t have a relationship with them. You can interview them until the cows come home. Maybe I just like nice people floating about. We don’t have orgies. There’s no swinging from the chandeliers. Even if there was,” he adds, “it would be legal.” Tam believes he was targeted because of his fame, because he was a celebrity Svengali. He blames his arrest, then, on the pop business. And now he is out of it. He has become a property millionaire, with forty flats in Edinburgh’s
Jon Ronson (Lost At Sea: The Jon Ronson Mysteries)
(...) rozwścieczyło to jeszcze bardziej, wypchnęła do przodu swój gigantyczny biust tak, że Haakani aż się potknął cofając, i palnęła, że lepiej by sobie possał cyca, jeśli nie ma nic ważniejszego do powiedzenia. Kobiety zarechotały szorstko, a Haakani poczerwieniał. Potem powiedział, że na palce będzie się siłował dopiero, gdy baba wychyli kieliszek wódki. Ponieważ była chrześcijanką, odmówiła. Sprzeczali się, wałkując temat tam i z powrotem. W końcu, z czystej złości, Hilma chwyciła spory kieliszek bimbru, wypiła do dna i wystawiła swój długi pazur. Wszyscy ucichli i przerażeni wlepili oczy w staruszkę.
Mikael Niemi (Popular Music from Vittula)
Pająk wysnuwa wszystko ze swojego wnętrza. (...) Nie wszyscy pisarze tak robią. Niektórzy są jak mrówki, pozbierają trochę tu, trochę tam, a potem to, czego tak pracowicie naściągali, uważają za swoje dzieło. Krytycy bez obiekcji wierzą, że niemal wszyscy pisarze zaliczają się do tej właśnie kategorii. Chętnie wskazują, że dana książka "zawiera ślady", "czerpie z", "ma dług wdzięczności wobec" pewnych tytułów lub prądów bądź współczesnych, bądź z historii literatury, i to nawet wtedy, gdy rzeczony autor nigdy nie zbliżył się do wspomnianych pozycji. Krytycy jednak przyjmują niemal za pewnik, że wszyscy pisarze są równie uczeni i w równym stopniu pozbawieni fantazji jak oni sami. Wygląda na to, że za aksjomat przyjęto niemożność powstawania jakichkolwiek oryginalnych impulsów, przynajmniej nie jest to możliwe w żadnym małym kraju, a już z pewnością nie w w naszym. Istnieje jednak również trzecia kategoria pisarzy. Ci, którzy korzystali z Pogotowia Autorskiego, byli jak pszczoły. Zlatywali się, żeby zbierać nektar w różanym ogrodzie Pająka, w ten sposób zdobywali surowiec, lecz większość z nich wkładała wiele trudu i wysiłku w jego przerobienie. Przetrawiali zebrany z róż nektar i przetwarzali go na własny miód.
Jostein Gaarder (The Ringmaster's Daughter)
Tenkrát se ve mně probudilo temné podezření: jestli nakonec i my, živé bytosti, nejsme něco podobného jako ty papírové cáry? - Jestli taky nás neprohání sem a tam nějaký neviditelný, nepochopitelný "vítr" a neurčuje naše jednání, zatímco my si ve své prostoduchosti myslíme, že se řídíme svou vlastní svobodnou vůlí? Co když život v nás není nic jiného než nevyzpytatelný větrný vír? Vítr, o němž se v Bibli říká: "Víš, odkud přichází a kam jde?" --- Cožpak se nám někdy nezdá, že jsme sáhli do hluboké vody a lapili stříbrné rybky, a ve skutečnosti se nestalo nic jiného, než že nám po ruce přejel studený závan větru?
Gustav Meyrink (The Golem)
The magic is unleashed as Tam Lin writhes in the grip of the Fairy Queen’s power. He is translated into a lion, a bear, a serpent and a red-hot band of iron, a burning gleed! But Janet, alone at midnight on the crossroads, clings fast to the man she loves.   ‘Again they’ll turn me in your arms To a red het gaud of airn; But hold me fast, and fear me not, I’ll do to you nae harm.   And last they’ll turn me in your arms Into the burning gleed; Then throw me into well water, O throw me in wi speed.   And then I’ll be your ain true-love, I’ll turn a naked knight; Then cover me wi your green mantle, And cover me out o’ sight.
Patricia Duncker (Sophie and the Sibyl: A Victorian Romance)
To jest właśnie doczesny świat - pomyślałem. - Wojna się skończyła i tam, wśród tych świateł, ludzie zatopieni są w złych myślach. Wiele kobiet i mężczyzn spogląda na siebie wśród tych świateł i już wkrótce poczują zapach czynów podobnych do śmierci, których nie uda im się uniknąć. Kiedy pomyślałem, że te niezliczone światła to wyłącznie światła zła, moje serce doznało pocieszenia. Proszę bardzo! Niech zło w moim sercu mnoży się i rośnie, niech jaśnieje, niech zachowa podobieństwo do tych wielkich świateł, które mam przed sobą! Niech ciemność mojego serca spowijającego to zło dorówna ciemności nocy spowijającej te światła!
Yukio Mishima
Skoro nie mam nadziei, bym jeszcze powrócił Skoro nie mam nadziei Skoro nie mam nadziei, bym wrócił Do pożądania zalet innych ludzi Nie usiłuję walczyć o te sprawy (Po cóż ma stary orzeł rozpościerać skrzydła?) Po cóż bym opłakiwał Miniona chwałę zwykłego królestwa? Skoro nie mam nadziei, abym jeszcze zaznał Niepewnej chwały określonej chwili Skoro nie sądzę Skoro wiem, że nie zaznam Prawdziwej mocy, która przemija Skoro nie mogę pić Skąd piją kwiaty drzew i źródła rzek, bo nic tam już nie ma Skoro wiem, że czas jest zawsze czasem, A miejsce zawsze i jedynie miejscem, A co się dzieje, to się dzieje tylko jeden raz I tylko w jednym miejscu, Cieszę się, że jest tak jak jest Wyrzekam się uwielbianej twarzy I wyrzekam się głosu Skoro nie mogę mieć nadziei, bym jeszcze powrócił Raduję się, że mam coś stworzyć Co sprawiałoby radość I modlę się do Boga o litość nad nami I modlę się, bym mógł zapomnieć O sprawach, które ważę w sobie zbyt przytomnie, Zbytnio roztrząsam Skoro nie mam nadziei, bym jeszcze powrócił Niech mówią za mnie te słowa Bo co się stało, już się nie stanie Niech sąd nad nami nie będzie zbyt srogi Skoro już skrzydła nie niosą mnie w przestrzeń, Tylko z wysiłkiem biją powietrze Teraz już próżne, doszczętnie jałowe, Próżniejsze i bardziej jałowe niż wola, Ucz nas jak troszczyć się i jak nie troszczyć Ucz nas cichości. Módl się z nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej Módl się za nami teraz i w godzinę śmierci naszej.
T.S. Eliot
JULIASIEWICZOWA Dlaczegóż jesteś… kołtunem? ZBYSZKO Bom się urodził po kołtuńsku, aniele! bo w łonie matki już nim byłem — bo żebym skórę zdarł z siebie, mam tam pod spodem, w duszy, całą warstwę kołtunerii, której nic wyplenić nie zdoła. Coś taki nowy, taki inny walczy z tym podstawowym — szarpie się, ciska. Ale ja wiem, że to do czasu — że ten kołtun rodzinny weźmie mnie za łeb, że przyjdzie czas, gdy ja będę Felicjanem, będę odbierał czynsze, będę… no… Dulskim, pra–Dulskim, ober–Dulskim — że będę rodził Dulskich, całe legiony Dulskich — będę miał srebrne wesele i porządny nagrobek, z dala od samobójców. I nie będę zielony, ale nalany tłuszczem i nalany teoriami i będę mówił dużo o Bogu… urywa — idzie do fortepianu i gra nerwowo.
Gabriela Zapolska (Moralność pani Dulskiej)
NIMFY chórem otaczają wielkiego Pana Już idzie sam! Wszechświata treść Idzie nam nieść Nasz wielki Pan. Najżywsze wy, otoczcie go, Tanecznie wraz obskoczcie go! Poważny on i dobry wraz. Chce. by był wesół każdy z nas. Też pod błękitnym sklepem nieb W bezsennej wciąż czujności krzepł. Lecz szmer strumyków śpiewa mu 1 wietrzyk kołysze go do snu. Gdy nań w południe sen ma przyjść, Na drzewie żaden nie drga liść; Jak balsam słodka roślin woń Napełnia nieb milczącą toń; I nimfie igrać już nie czas, Gdzie stała, tam zasypia wraz. Zaś gdy znienacka, tak jak zwykł, Jego straszliwy zagrzmi ryk, Jak gromu huk i rozjęk mórz, Podówczas nikt nic nie wie już. Zastępów zbrojnych szyk już pęka, Bohater nawet sam się lęka. Kto godzien czci, cześć złóżmy mu — I żyj ty, coś nas przywiódł tu!
Johann Wolfgang von Goethe
Šel jsem na záchod, vrátím se a Jana mi řekla, že ji od vedlejšího stolu otravovali. Seděly tam takový udělaný lopaty. Bylo mi jasný, že se nemůžu shodit, tak jsem se napil a jednoho z nich jsem hlavou praštil do obličeje. Ostatní se na mě vrhli. Vypadalo to dost blbě, ale vlítl do toho Magor, roztrhl nás a řekl, že si to rozdáme venku. Před hospodou jim oznámil, že já se prát nemůžu, protože jsem hudebník a on nepřipustí, aby se mi něco stalo a vyzval je na řecko-římskej zápas. Řvali smíchy. Viděli Magora, brejličky – posranej intelektuál, se kterým budou hned hotoví. Magor chytil prvního, nasadil mu nelsona a praštil s ním o zem. Tak to šlo jeden po druhým. Nakonec přivedl toho nejhustšího se zkroucenou rukou za zády a musel se Janě omluvit. Magor byl prostě charakterní manažer.
Mejla Hlavsa
Chiron tugged at his beard. “They did help, Annabeth. While you and Percy were leading the battle to save Manhattan, who do you think conquered Mount Othrys, the Titans’ base in California?” “Hold on,” Travis said. “You said Mount Othrys just crumbled when we beat Kronos.” “No,” Jason said. He remembered flashes of the battle—a giant in starry armor and a helm mounted with ram’s horns. He remembered his army of demigods scaling Mount Tam, fighting through hordes of snake monsters. “It didn’t just fall. We destroyed their palace. I defeated the Titan Krios myself.” Annabeth’s eyes were as stormy as a ventus. Jason could almost see her thoughts moving, putting the pieces together. “The Bay Area. We demigods were always told to stay away from it because Mount Othrys was there. But that wasn’t
Rick Riordan (The Lost Hero (The Heroes of Olympus, #1))
Nejsou-li řeči doktora Vlacha zrovna osobní, dají se docela dobře poslouchat. Vypravuje velmi živě, dovede napodobovat způsob řeči lidí, o nichž vykládá, a přitom se obyčejně tak upřímně rozhorluje, že je to zábavné. Stmívalo se čím dále tím více a v přestávkách mezi řečí občas zazářil ohníček doktorovy cigarety. Bývaly doby, řečnil, kdy člověk, který šil boty, říkal si švec. A nejen že si to říkal, měl to také napsáno na vývěsním štítu, kde vedle obrázku vysoké dámské šněrovací boty bylo napsáno třeba: Alois Krátký, švec. A ten pan Krátký, mistr ševcovský, sedával večer u piva a vedl takovéhle řeči: "Milej zlatej, když já vám ušiju nový boty, můžete v nich jít pěšky na pouť na Svatou horu a zase zpátky za jedinej den, a až se vrátíte, tak nebudete línej a přijdete mi poděkovat, i kdyby to bylo v deset hodin večer. Takový já šiju boty." Jak víte, povídal dále doktor Vlach, ševci vymřeli. Nestalo se to tím, že by na ně přišla nějaká nemoc nebo že je zničila Baťova továrna. Přišla horší pohroma. V příští generaci se z nějakých naprosto nepochopitelných důvodů začal švec stydět za to, že je ševcem, truhlář, že je truhlářem, zámečník, že je zámečníkem. Syn mistra Krátkého pracuje na tátově verpánku v témže kumbálku, ale na firmě má napsáno: výroba obuvi. Já vím, rozčiloval se doktor, že kdyby jeho táta vstal z mrtvých, že by vlastnoručně tu firmu sundal a řekl by synovi: "Tak ty se stydíš za tátovo řemeslo? Copak ty jsi nějaká výroba obuvi? Ty jsi švec! Vždyť je to učiněná hrůza. Člověk kouká po firmách a vůbec to nepoznává. A co ten Volek naproti? Ten se také nějak zmohl. Má tam napsáno: tovární sklad nábytku. On má továrnu?" Syn by shovívavě vysvětloval, že Volek nemá továrnu, že je to jen taková reklama, víš? "Reklama?" vybuchl by starý pán, "u mne to není reklama, u mne je to lež, klamání lidí a jalová pejcha. Reklama je u mne poctivě udělaná bota nebo jarmara." Doktor Vlach povídal, že toho starého pána by to rozčilovalo, ale my že už jsme na to zvyklí. Přečteme firmu a hned si ji v duchu přeložíme do prosté mluvy obecné. Pánský módní salón, to je přece krejčí, návrhy, dekorace, interiéry, to je malíř pokojů, výroba železných konstrukcí, to je malý zámečník s jedním učněm, protože kdyby to byli dva takoví, tak už to budou spojené strojírny nebo tak nějak. Továrna dehtových výrobků, nad tím už byste zaváhali. Jen se nedejte zmásti, to je náš starý známý mistr pokrývač, a dehtové výrobky, které potřebuje, si z některé továrny pěkně kupuje. Já ho náhodou znám. Skutečnost, že dnešní řemeslníci se většinou za své řemeslo stydí, je zastíněna tím, jak se stydí dnešní výrobky za své původce. Předměty jsou tu jen proto, aby za ně byla zaplacena příslušná cena, ale zatvrzele odmítají sloužit svému účelu. A neříkejte mi, povídal doktor Vlach, že vidím příliš černě. Že ještě dnes jsou řemeslníci, kteří dělají dobré a poctivé věci, že lze ještě dostat například nábytek provedený tak, že se srdce směje, nábytek, jehož skříně se kupodivu otvírají, aniž je nutno jimi lomcovat, v jehož knihovně se skla posunují lehce, nábytek, který si tyto své vlastnosti udrží dlouhou řadu let. Mám z toho radost, ale většině lidí je to málo platné. Myslím tu převážnou většinu, pro kterou 50 000 korun reprezentuje asi tak celoživotní úspory a ne nábytek do jednoho pokoje. Tito lidé se většinou smířili se svým životním standardem, ale je pochopitelné, že trvají na tom, aby se i jejich skříně otvíraly, skla v knihovně posunovala a aby nedocházelo k paradoxu, který by je nutil, aby proto, že nejsou bohati, musili kupovat každé tři roky nový nábytek.
Zdeněk Jirotka
PLUTUS do Woźnicy Nadto ciężkiego zbyłeś się brzemienia, Swobodnyś już. Leć w sferę swą — lecz nie ma, Nie ma jej tu! Upiorny, pstry, skłębiony, Zdziczały tłum prze na nas z każdej strony. Jedynie tam, gdzie wzrokiem toniesz w niebie, Gdzie tylkoś twój. gdzie wierzysz tylko w siebie, Gdzie nic prócz Dobra z Pięknem nie ma już, W samotność idź! — i tam świat własny twórz. CHŁOPIEC WOŹNICA Że godność moja z posła czcią jednaka, Jako bliskiego lubię cię krewniaka... Gdzie bawisz ty. tam pełnia — gdziem ja blisko, Tam każdy czuje się u źródła zysku I na rozstajnej stojąc życia ścieży Nie wie, czy tobie, czy mnie się powierzyć. Twoim próżniacze wolno pędzić życie. Lecz ma co robić wciąż, kto za mną idzie. Nie taję nic, nie czynię nic w sekrecie. Oddycham — ot — już wszystko o mnie wiecie. Więc bywaj zdrów. Tyś szczęście wniósi mi w darze; Gdy szepniesz „wróć!" — to znów się tu ukażę. Odchodzi, tak jak przyszedł.
Johann Wolfgang von Goethe
Písmo je "zjevující se Bůh". Žádné velké podrobnosti, velkorysý rozmach, nekonečná perspektiva, odvážné linie. To velkorysé přehlížení nesrovnalostí, věcných nepřesností, i zjevných chyb. Redaktoři měli cit pro Boží styl. Vždyť v jedné z těch mnohých kritických redakcí se mohlo něco udělat proto, aby evangelia měla stejnou verzi otčenáše, stejnou verzi proměňování, aby se Jan srovnal s ostatními evangelisty alespoň co do dne slavení Poslední večeře. Ve Starém Zákoně aby byla vybrána pravděpodobnější verze Stvoření a při datování událostí nelítala staletí. Jim to bylo ale úplně jedno! Já tenhle styl miluju. Proto mám také velmi rád ikony, protože mi tento styl připomínají. Třeba snímání Ježíše z kříže, všimni si tam těch žebříků. Ten žebřík nemůže dobře stát ani sám o sobě, a už vůbec není možné, aby se na něj někdo postavil a udržel se. Ikonografům to ale bylo úplně jedno, jsou zde sice všechny zákony statiky porušeny, ale zde jde o víc než nějakou statiku. Ikony jsou autentickým a uměleckým výkladem Písma svatého.
Karel Satoria (Život je sacra zajímavej)
Raz w przedwieczornej mgle w Londynie Ulicznik jakiś mnie zaskoczył Podobny był do mej jedynej Ze wstydu więc spuściłem oczy W spojrzeniu jego czując drwinę Zły chłopak szedł i całą parą Gwiżdżąc w kieszenie ręce włożył Ja za nim domy nad tą parą Jak rozstąpione fale morza On Hebrajczycy ja Faraon Niech cegły zwalą się lawiną Jeślim cię miła fałszem karmił Władcą Egiptu i władczynią Jestem i ciurą jego armii Jeśli nie jesteś mą jedyną W rogu ulicy która płonie Ogniami wszystkich swoich fasad Runami mgieł w nieutolonej Krwawiącej skardze wszystkich fasad Kobieta szła podobna do niej Ten wzrok nieludzki i niewierny Ta blizna tuż pod szyją gołą Pijana szła przez próg tawerny W tej samej chwili gdy pojąłem Każdej kochanej fałsz bezmierny Kiedy przytułał się z daleka Ulisses mądry d przystani Drgnęła staremu psu powieka I za przędziwem cienkich tkanin Żona na powrót męża czeka Do Sakontali syty chwały Wracał małżonek-król po walce Oczy miłością jej pałały Czekała blada a jej palce Samca gazeli sierść głaskały Ledwie wspomniałem szczęście króli Tu nieprawdziwa tam niedobra W której wciąż kocham się najczulej Dwa cienie które los mi dobrał Zderzyły się by zjątrzyć ból mój Żal się już piekłem na mnie wali Otwórz się niebo niepamięci Za pocałunek jej zuchwali Królowie życie z własnej chęci Nędzarze cień by swój sprzedali Zazimowałem w swej przeszłości O słońce wielkanocne grzej i Niech ciepło w sercu mym zagości Bo zmarzło tak jak w Cezarei czterdziestu męczenników kości Pamięci o mój piękny statku Czy nam już nie dość podróżować Po fali wód o przykrym smaku Od zórz po zmierzchy od różowych Aż po te smutki na ostatku Szalbierko żegnam twój kobiecy Cień pomylonych dwóch postaci I tej z którą zwiedzałem Niemcy Jam ją w ubiegłym roku stracił I nigdy nie zobaczę więcej O Drogo Mleczna płyń siostrzyco Białych strumieni ziem Chanaan Kochanek białych w mgle zachwyceń Zgrajo topielców niekochana Ciągnijmy za nią ku mgławicom Pamiętam jak innego roku Kwietniowy świr zwiastował wiosnę Śpiewałem radość u jej boku Śpiewałem miłość męskim głosem Gdy rozkwitała miłość roku
Guillaume Apollinaire
Pewnego dnia w sezonie oglądania kwiatów wiśni wybrałem się z Senseiem do parku Ueno. Zobaczyliśmy tam uroczą młodą parę. Oboje szczęśliwi, przytuleni do siebie spacerowali pod ukwiecionymi drzewami. Ponieważ działo się to w miejscu publicznym, wielu ludzi - zamiast oglądać kwiaty - zwracało wzrok w ich stronę i przypatrywało im się uważnie. - Wyglądają jak nowożeńcy - rzekł Sensei. - Bardzo im chyba ze sobą dobrze - odpowiedziałem. Sensei nawet się nie uśmiechnął. Specjalnie, aby nie widzieć tej pary, skierował się w przeciwną stronę. A następnie zapytał: - Czy byłeś już kiedyś zakochany? Odpowiedziałem, że nie. - A czy nie chciałbyś się zakochać? Nic nie odpowiedziałem. - Nie twierdzisz chyba, że nie chciałbyś? - Nie. - Zadrwiłeś sobie z tej młodej pary, prawda? Lecz w tej drwinie zabrzmiała nuta niezadowolenia. Pragniesz miłości, ale jej nie znajdujesz. - Czy tak to zabrzmiało? - Oczywiście. Ten, kto by sam zaznał szczęścia miłości, mówiłby o tych dwojgu cieplej. Ale... słuchaj, miłość jest zbrodnią! Czy ty tego nie rozumiesz? Zaskoczył mnie. Nie odpowiedziałem nic.
Natsume Sōseki (Kokoro)
BAKKALAUREUS To młodych misja szczytna! Ten świat boży Nie istniał przecież, pókim go nie stworzył. Jam słońce z morza wywiódł; ze mną wraz Księżyc rozpoczął obrót swoich faz. Dzień na mych drogach stroił się i kwiecił, Ziemia zielenią biegła mi naprzeciw. Na me skinienie, owej nocy pierwszej Przepychem gwiazd zakwitły niebios piersi. A któż to inny wyzwolił was jeśli Nie ja z ciasnoty filisterskiej myśli? Ja zaś wsłuchany w to, co duch mi zwierza, W ślad za wewnętrznym moim światłem zmierzam. Biegnę, a szczęściem pierś się moja wzdyma, Blask mam przed sobą, a mrok za plecyma. Odchodzi. MEFISTOFELES Oryginale! Takiś z siebie rad! Przycichłbyś, wzgląd ten rozpatrzywszy ściśle: Mądrze czy głupio, któż mógłby pomyśleć Coś, o czym przed nim już nie myślał świat? Lecz śmiało możesz nie troszczyć się o to, Za lat niewiele sporo będzie zmian: Choćby się moszcz najabsurdalniej miotał, Jakieś tam wino wycedzim z tych pian. do młodzieży, która nie klaszcze Oklasków nie zda wam się wart Mój głos. — To nic! Dzieciaków tłumie, Zważ: bardzo stary jest już czart, Więc starzej się, by go zrozumieć.
Johann Wolfgang von Goethe
Była to kiedyś trasa przelotowa N-S, bardzo uczęszczana. Gdzie dziś środkiem bieży ścieżka – jezdnia okolona szerokimi chodnikami, gdzie czasem z rzadka przemyka pojedyncza taksówka – tam nie tak dawno tłoczyły się tramwaje, autobusy, taksówki, dorożki. Jednym słowem – Broadway. Teraz w weekendy, kiedy ulica zmienia się w deptak, odbywają się odpusty – jak to na wsi – a tam wszystko od kiełbasy przez miód do folklorystycznych bibelotów (stare „dobre” oscypki, frywolitki, drewniane figurki, upominki dla zakochanych, dla piwoszy, palaczy oraz na srebrne wesele). Lekką ręką zlikwidowano jedną z najważniejszych (Towarowa, Jana Pawła, Marszałkowska – Nowy Świat – Krakowskie) arterii przelotowych. Co zyskano – nic. Kamienne ławki, kwietniki i stojaki na rowery. Stracono przelot – na Żoliborz – przez Miodową z trudem przebity przez plac Krasińskich przed wojną. Lata temu stracono również niezapomniany dźwięk kopyt końskich bijących w drewnianą kostkę nawierzchni. Nie mówię o kilkudziesięciu sklepach, co pamiętają Wokulskiego. Stracono też parę kin (m.in. Studio, małe i duże Collosseum, Majestic, Europa, Pan, Casino), których nie odbudowano przy odrestaurowywaniu Nowego Światu.
Łapicki Andrzej (Nic się nie stało)
A jednak wrócę tam, przyjacielu, spróbuję przezwyciężyć moją niechęć i opiszę Ci najwierniej, jak potrafię, barwę jesiennych liści Nowej Anglii, barwę moich uczuć. Dwa lata chcę zmieścić na kilku stronach maszynowego papieru. Mój pośpiech skazuje mnie na selekcję, na uogólnienia, nie wiem, czy zawsze dostatecznie usprawiedliwione. Co mam Ci pokazać, co wybrać z tych chwil pełnych stawania się, pełnych różnego urodzaju, chociaż na zewnątrz podobne były do siebie jak białe zimowe dni Massachusetts. W Smith miałam pochwycić za gardło legendarną, dziewięciogłową bestię, stoczyć z nią walkę, przegrać. Ona pozostała tam opasła jak tomiska biblioteczne, drwiąca sobie z moich usiłowań, niewzruszona moją pogardą i rozczarowaniem. Pozostała zwycięska - grube tomy biblioteczne zapełniają szczelnie skrzydła rozrastającego się budynku, zgarniają wolną, zieloną przestrzeń wiatru i trawy pod ciche, równo przycięte grzędy zabalsamowanych słów. Nie od razu Smith stało się dla mnie miejscem udręki. W pierwszych, szczęśliwych dniach to był tylko entuzjazm, tylko podniecenie. Chciałam się uczyć, chciałam przywłaszczyć sobie wszystkie możliwe mądrości tej ziemi, i to w możliwie najkrótszym czasie.
Halina Poświatowska (Story for a Friend)
You should be!” “But we’re not,” Sophie insisted. “So please don’t blame yourself. And please don’t leave. You can make any other changes you want to my security. Just . . . not that. I promise, I’ll follow any rules you want me to. I’ll even promise I won’t sneak off without you.” Alden huffed a small laugh. “You should take that deal, Sandor. It’s the bargain of the century.” “Seriously,” Grady agreed. “Can I get in on that?” Sophie shook her head. “It’s just for Sandor—and it doesn’t apply to any replacement bodyguards. In fact, I’ll go out of my way to make their job impossible.” “No, you won’t,” Sandor told her. “You’re much too smart to resort to such reckless behavior.” Sophie’s eyebrows shot up. “You sure about that? You’ve seen how much time I spend with Keefe.” “I’ll give her some pointers, too,” Tam volunteered. “I picked up lots of tricks at Exillium.” “And I have lots of prank elixirs,” Dex added. “How many weeks do you think the new guard would last before they’d run screaming back to Gildingham?” Tam wondered. “I doubt they’d last days,” Sophie told him. “Especially if Keefe and Ro join in the torment.” Sandor’s sigh had a definite snarl. “I’m trying to help—can’t you see that?
Shannon Messenger (Flashback (Keeper of the Lost Cities, #7))
„w Kalifornii nie trzeba mieć domu, bo nigdy nie jest zimno” mówi Slim i śmieje się radośnie. „Rany w życiu nie widziałaś takich ślicznych słonecznych dni, że przez większość roku nawet nie potrzeba płaszcza ani węgla do ogrzewania domu ani zimowych butów ani nic. I nigdy nie umiera się z gorąca w lecie tam na północy we frisco i Oakland i okolicach. Mówię ci, to jest miejsce do życia. I nie da się już pojechać dalej w Ameryce, zostaje tylko woda i Rosja”. „A co jest złego w Nowym Jorku?” warczy matka Sheili. „Och, nic!” Slim pokazuje na okno, „Ocean Atlantycki przynosi diabelne wiatry w zimie i jakiś szatański syn przenosi te wiatry na ulice, tak że człowiek może zamarznąć na progu. Bóg zawiesił słonce nad wyspą Manhattan, ale diabeł nie wpuści go w twoje okno, chyba że kupisz sobie mieszkanie w domu wysokim na mile, ale wtedy nawet nie można wyjść odetchnąć powietrzem, bo można spaść tę milę na dół, o ile w ogóle cię stać na takie mieszkanie. Można pracować, ale wtedy w ogóle nie ma się czasu, bo osiem godzin pracy to dwanaście bo trzeba doliczyć te wszystkie metra, autobusy, windy, tunele, promy, schody i znowu windy i jeszcze czekanie, bo to wielkie i beznadziejne miasto. Ale nie, w Nowym Jorku nie ma nic złego.
Jack Kerouac (Pic)
MEFISTOFELES A i babusie te cacane Jakoś mi dziwnie podejrzane, I za buziaków tych różami Moc metamorfoz kryć się zda mi. LAMIE Więc spróbuj! Dość nas w tej czeredzie. Już chwyć! a gdy ci się powiedzie, Na dobry los swe szczęście staw. Na cóż tych jurnych gadań zwrotki? Toż nędznyś tylko jest zalotnik. Chodzisz i pysznisz się jak paw! — Wszedł w nasze koło. Ściszcie wrzaski. Z wolna zrzucajcie teraz maski, Niech naga wyjdzie treść na jaw. MEFISTOFELES Najgładszą snadź-em już wyniuchał, obejmując ją Oj, biada! Toż to miotła sucha! chwytając drugą A ta? pfe! z uzębieniem psiem! LAMIE Czyś wart jest lepszej ? Wątpić śmiem. MEFISTOFELES Tę małą z gustem bym potrykał... Masz! Z rąk jaszczurką się wymyka! A kosy jej jak węże dwa. Więc do tej drugiej weź się, płowej. Oj, tyrsos trzymam, co miast głowy Na końcu pinii jabłko ma! Więc cóż? Tej tłustej niech się czepię: Może się jakoś przy niej skrzepię. Ostatnią robię z prób: A nuż! Pulchniutka z tyłu, jak i z przodu, Takie to cenią ludzie Wschodu. Ach! Pękł purchawki brzuch — i już. LAMIE Czas się rozpierzchnąć! Lećmy, jedźmy I błyskawicznie syna wiedźmy Okrążmy. Po cóż wdarł się tu? Niepewnych, wstrętnych lotów ściskiem, Jak nietoperza skrzydłem śliskiem! I tak na sucho ujdzie mu. MEFISTOFELES otrząsając się Zda się, żem nadto nie zmądrzał tej nocy. Jest absurdalnie tu, jak na Północy. Tu jak tam dziwny strachów ród, Poeci wstrętni, jak i lud. Tu bal maskowy nam jest dan, Jak wszędzie zresztą zmysłów tan, Ku masek jam się rwał urodzie, A stworym chwytał, aż mnie otrząsało, Już bym i chętnie dał się zwodzić. Gdyby choć dłużej trwać to chciało. błądząc pośród głazów
Johann Wolfgang von Goethe
W sercu Sahary, pustym sercu pustyni, rozgrywa się akcja tajemniczego dramatu, angażującego namiętności ludzi. Prawdziwe życie pustyni to nie wędrówki plemion szukających pastwisk, ale gra, która się tam jeszcze toczy. Jakże się różni piasek ujarzmiony od piasku wolności! Czyż nie tak samo jest z ludźmi? Patrząc na tę przeobrażoną pustynię, widzę zabawy mojego dzieciństwa, ciemny, złocisty park, który zaludniliśmy bogami, królestwo bez granic na tym jednym kilometrze kwadratowym nigdy w pełni nie poznanym, nigdy nie schodzonym do końca. Tworzyliśmy hermetyczną cywilizację, gdzie kroki miały smak, a rzeczy sens, jakiego nie mogły mieć nigdzie indziej. Z tego parku wypełnionego cieniami dzieciństwa, z tego zaczarowanego parku rzeźwiącego chłodem, palącego żarem, cóż pozostaje, kiedy, wróciwszy w wieku dojrzałym, obchodzi się go wzdłuż niskiego muru z szarych kamieni, z rozpaczą i ze zdumieniem, że w tak szczupłej przestrzeni zamknięta była kraina, która miała kiedyś walor nieskończoności! Wiek dojrzały rozumie, że do tej nieskończoności nie ma powrotu nigdy, bo powrócić trzeba by było do zasad gry, a nie do parku. Ale nie ma już piasków nieujarzmionych (...) Horyzonty, ku którym biegliśmy, pogasły jeden po drugim jak te owady, co tracą barwy od ciepła chwytających je rąk. Ale ten, kto ku nim biegł, nie był igraszką złudzenia. Nie było omyłką nasze pragnienie odkryć. Nie mylił się także sułtan z „Tysiąca i jednej nocy”, kiedy szukał materii tak delikatnej, że piękne niewolnice jedna po drugiej gasły w jego ramionach o świcie, tracąc ledwie muśnięte złoto swoich skrzydeł. My karmiliśmy się magią piasków, inni będą może wiercili tutaj szyby naftowe i bogacić się będą zasobami pustyni. Ale przyjdą za późno. Gdyż gaje palmowe i dziewiczy pył muszelek nam oddały swoją najcenniejszą cząstkę, miały do ofiarowania tylko jedną godzinę żarliwego zachwytu i myśmy tę godzinę przeżyli.
Antoine de Saint-Exupéry (Terre des hommes (French Edition))
Tam między gałązkami coś tkwiło — coś sterczało odrębnego i obcego, choć niewyraźnego… i temu przyglądał się też mój kompan. — Wróbel. — Acha. Był to wróbel. Wróbel wisiał na drucie. Powieszony. Z przechylonym łebkiem i rozwartym dzióbkiem. Wisiał na kawałku cienkiego drutu, zahaczonego o gałąź. Szczególne. Powieszony ptak. Powieszony wróbel. Ta ekscentryczność krzyczała tutaj wielkim głosem i wskazywała na rękę ludzką, która wdarła się w gąszcz — ale kto? Kto powiesił, po co, jaki mógł być powód?… myślałem w gmatwaninie, w tym rozrośnięciu obfitującym w milion kombinacji, a trzęsąca jazda koleją, noc hucząca pociągiem, niewyspanie, powietrze, słońce, marsz tutaj z tym Fuksem i Jasia, matka, chryja z listem, moje „zamrażanie” starego, Roman, zresztą i kłopoty Fuksa z szefem w biurze (o których opowiadał), koleiny, grudy, obcasy, nogawki, kamyczki, liście, wszystko w ogóle przypadło naraz do tego wróbla, jak tłum na kolanach, a on zakrólował, ekscentryk… i królował w tym zakątku. — Kto by go mógł powiesić? — Jakiś dzieciak. — Nie. Za wysoko. — Chodźmy. Ale nie ruszał się. Wróbel wisiał. Ziemia była goła, ale miejscami nachodziła ją trawa krótka, rzadka, walało się tu sporo rzeczy, kawałek zgiętej blachy, patyk, drugi patyk, tektura podarta, patyczek, był też żuk, mrówka, druga mrówka, robak nieznany, szczapa i tak dalej i dalej, aż ku zaroślom u korzeni krzaków — on przyglądał się temu, podobnie jak ja. — Chodźmy. Ale jeszcze stał, patrzył, wróbel wisiał, ja stałem, patrzyłem. — Chodźmy. — Chodźmy. Nie ruszaliśmy się jednak, może dlatego, że już za długo tu staliśmy i upłynął moment stosowny do odejścia… a teraz to stawało się już cięższe, bardziej nieporęczne… my z tym wróblem, powieszonym w krzakach… i zamajaczyło mi się coś w rodzaju naruszenia proporcji, czy nietaktu, niestosowności z naszej strony… byłem śpiący. — No, w drogę! — powiedziałem i odeszliśmy… pozostawiając w krzakach wróbla, samego.
Witold Gombrowicz (Cosmos)
Chyba prawie każdy z nas czuwał kiedyś przed wschodem słońca, już to po jednej z owych bezsennych nocy, przyprawiającej nas niemal o zakochanie się w śmierci, już to po jednej z owych nocy lęku i szpetnych uciech, gdy przez komórki mózgu przeciągają majaki, potworniejsze jeszcze od rzeczywistości, a ożywione tym intensywnym życiem utajonym we wszelkiej groteskowości, które nadaje również gotykowi trwałą siłę życiową, gdyż sztuka ta wydaje się przede wszystkim sztuką tych, których dusze zasępia choroba marzenia. Z wolna białe palce wsuwają się przez firanki i zdają się drżeć. Niby czarne, fantastyczne postacie - nieme cienie pełzają po kątach pokoju i tam się układają. Na dworze słychać szelest ptaków w listowiu lub kroki ludzi idących do roboty albo jęki i westchnienia wiatru, który zlatuje ze wzgórza i okrąża cichy dom, jakby się bał zbudzić śpiącego, a jednak musiał odwołać sen z jego fioletowej jaskini. Zasłona po zasłonie z cienkiej przejrzystej gazy z wolna się podnosi, rzeczy odzyskują kształty i barwy i widzimy, jak nadchodzący dzień oddaje światu dawne jego oblicze. Blade zwierciadła znów otrzymują swe życie odtwórcze. Wygasłe świece stoją, gdzie je pozostawiliśmy, a obok nich leży na wpół rozcięta książka, którą czytaliśmy, lub drutem opleciony kwiat, który nosiliśmy na balu, albo list, który obawialiśmy się przeczytać lub czytaliśmy zbyt często. Wszystko wydaje się nie zmienione. Ze złudnych cieni nocy wyłania się prawdziwe, znane nam życie. Musimy je podjąć, gdzie zostało przerwane, i ogarnia nas uczucie straszne - uczucie konieczności zmuszającej do ciągłego zużywania sił w nużącym kole codziennych wydarzeń lub też porywa nas dzika tęsknota, by pewnego poranka oczy nasze otworzyły się na świat, co w mroku na nowo został stworzony ku naszej radości, na świat, w którym rzeczy mają barwy i kształty nowe albo zmienione lub też kryją w sobie nowe tajemnice; na świat, w którym przeszłość nie zajmowałaby wcale miejsce albo bardzo mało, a w każdym razie nie w świadomej formie powinności czy skruchy, bo nawet wspomnienie radości posiada swą gorycz jak wspomnienie rozkoszy - swój ból.
Oscar Wilde
Mężczyźni bez kobiet" / Mężczyźni bez kobiet (...) zapisanie samej esencji niebędącej faktami jest jak umówienie się z kimś po ciemnej stronie księżyca. Jest zupełnie ciemno, nie ma żadnych punktów orientacyjnych. A do tego powierzchnia jest za duża. Próbuję powiedzieć, że powinienem był się zakochać w M, kiedy miała czternaście lat. Ale naprawdę zakochałem się w niej znacznie później i (niestety) nie miała już wtedy czternastu lat. Spotkaliśmy się w nieodpowiednim czasie. Tak jakbyśmy pomylili umówiony dzień. Miejsce i godzina się zgadzały, ale dzień był nie ten. Lecz M nadal miała w sobie czternastoletnią dziewczynę. Ta dziewczyna kryła się w niej w całości – nie częściowo, jak w moim przypadku. Kiedy uważnie wytężałem wzrok, udawało mi się dostrzec, gdy przychodziła i odchodziła. Podczas seksu, gdy trzymałem M w ramionach, stawała się staruszką albo dziewczynką. W ten sposób zawsze żyła we własnym czasie. W takich chwilach bez namysłu tak mocno ją obejmowałem, aż sprawiałem jej ból. Być może za mocno. Ale musiałem. Nie chciałem jej nikomu oddać. (...) nagle stajesz się jednym z mężczyzn bez kobiet. Ten dzień przychodzi nieoczekiwaniebez żadnego ostrzeżenia, bez żadnej wskazówki, bez przeczucia, złego znaku, nikt nawet nie zapukał ani znacząco nie chrząknął. Mijasz zakręt i orientujesz się, że już tam jesteś. Ale nie możesz się cofnąć. Gdy raz miniesz ten zakręt, to miejsce staje się twoim jedynym światem. I nazywany w nim jesteś jednym z „mężczyzn bez kobiet”. Bardzo chłodno i w liczbie mnogiej. (...) A kiedy raz zostaniesz mężczyzną bez kobiety, twoje ciało głęboko przesiąknie kolorem tej samotności. Jak w dywan o pastelowych barwach wsiąka plama czerwonego wina. Choćbyś miał dużą wiedzę na temat prowadzenia domu, jej usunięcie prawdopodobnie okaże się straszliwie trudne.Z upływem czasu nieco zblednie, ale pewnie pozostanie plamą do końca twojego życia. Ma prawa jako plama, czasami nawet ma prawo do publicznego wypowiadania się jako plama. Będziesz musiał żyć z jej łagodnym blednięciem i wieloznacznym kształtem. W tym świecie inaczej brzmią dźwięki. Inaczej odczuwa się pragnienie. Inaczej rosną włosy. Inaczej zachowują się pracownicy Starbucksów. Solówka Clifforda Browna też brzmi inaczej. Inaczej zamykają się drzwi w metrze. Inna jest nawet odległość spacerem z Omotesandō do Aoyama Itchōme. I nawet jeżeli potem los ześle ci nową kobietę, jeśli będzie wspaniałą kobietą (a raczej: im wspanialsza będzie, tym bardziej), w tej samej chwili zaczniesz myśleć o tym, że ją utracisz. Sugestywne cienie marynarzy, dźwięk obcych języków, którymi mówią (grecki? estoński? tagalog?) wywołują w tobie niepokój. Nazwy egzotycznych portów całego świata napawają cię strachem. A to dlatego, że wiesz już, jak to jest być mężczyzną bez kobiety. Jesteś perskim dywanem w pastelowych barwach, a samotność nigdy nieznikającą plamą z portwajnu. Tak więc samotność przychodzi z Francji, a ból rany ze Środkowego Wschodu. Dla mężczyzn bez kobiet świat jest bezmiernym i bolesnym chaosem, ciemną stroną księżyca.
Haruki Murakami (Men without women (Only novel))
Co się tyczy [paryskich] bulwarów, to w ogóle nie można po nich chodzić. Wszyscy zasuwają z burdelu do kliniki, a z kliniki z powrotem do burdelu. A dokoła jest tyle trypra, że ledwie można złapać dech. Kiedyś wypiłem trochę i poszedłem Polami Elizejskimi - a dokoła było tyle trypra, że ledwie powłóczyłem nogami. Zobaczyłem dwoje znajomych: on i ona, oboje jedzą kasztany, bardzo starzy oboje. Gdzieś ich już widziałem? W gazetach? Nie pamiętam, ale poznałem: Louis Aragon i Elsa Triolet. "Ciekawe - błysnęła mi myśl - skąd idą: z kliniki do burdelu czy z burdelu do kliniki?" I sam sobie przerwałem: "Wstydziłbyś się. Jesteś w Paryżu, a nie w Chrapuszowie. Zadaj im lepiej pytania o sprawy społeczne, o najbardziej palące sprawy." Doganiam Louisa Aragona i zaczynam mówić, otwierając przed nim serce. Mówię, że jestem zdesperowany, ale nie mam najmniejszych wątpliwości, że umieram od nadmiaru węwnętrznych sprzeczności, i dużo różnych takich. A on spogląda na mnie, salutuje mi jak stary weteran, bierze swą Elsę pod rękę i idzie dalej. Ja znów ich doganiam i zwracam się tym razem już nie do Louisa, lecz do Triolet. Mówię, że umieram na brak wrażeń, że gdy przestaję rozpaczać, ogarniają mnie wątpliwości, gdy tymczasem w chwilach rozpaczy w nic nie wątpiłem... A ona tymczasem, jak stara kurwa, poklepała mnie po policzku, wzięła pod rączkę swojego Aragona i poszła dalej. Potem, rzecz jasna, dowiedziałem się z prasy, że to wcale nie byli oni, tylko Jean-Paul Sartre i Simone de Baeuvoir, ale jaka to teraz dla mnie różnica! Poszedłem do Notre-Dame i wynająłem tam mansardę. Mansarda, facjatka, oficyna, antresola, strych - ciągle to wszystko mylę i nie widzę różnicy. Krótko mówiąc, wynająłem miejsce, w którym można leżeć, pisać i palić fajkę. Wypaliłem dwanaście fajek i odesłałem do "Revue de Paris" mój esej pod francuskim tytułem "Szyk i blask - immer elegant". Esej na temat miłości. A wiecie przecież, jak trudno jest we Francji pisać o miłości. Dlatego że wszystko, co dotyczy miłości, zostało już we Francji dawno napisane. Tam wiedzą o miłości wszystko, a u nas nic. Spróbujcie u nas komuś ze średnim wykształceniem pokazać twardy szankier i zapytać: "Jaki to szankier, twardy czy miękki!" - na pewno strzeli: "Jasne, że miękki." A jak zobaczy miękki, to już zupełnie straci orientację. A tam - nie. Tam mogą nie wiedzieć, ile kosztuje dziurawcówka, ale jeśli już szankier jest miękki, to będzie takim dla każdego i nikt go nie nazwie twardym... Krótko mówiąc, "Revue de Paris" zwróciło mi esej pod pretekstem, że został napisany po rosyjsku, a francuski był tylko tytuł. Wypaliłem więc na antresoli jeszcze trzynaście fajek i stworzyłem nowy esej, również poświęcony miłości. Tym razem cały tekst od początku do końca był napisany po francusku, a rosyjski był jedynie tytuł: "Skurwysyństwo jako najwyższe i ostatnie stadium kurestwa." I posłałem tekst do "Revue de Paris". [Znów mi go zwrócili.] Styl, powiedzieli, znakomity, natomiast główna myśl - fałszywa. Być może, powiedzieli, da się to zastosować do warunków rosyjskich, ale nie francuskich. Skurwysyństwo, powiedzieli, wcale nie jest u nas stadium najwyższym i bynajmniej nie ostatnim. U was, Rosjan, powiedzieli, kurestwo, które osiągnie granice skurwysyństwa, zostanie przymusowo zlikwidowane i zastąpione przez programowy onanizm. Natomiast u nas, Francuzów, nie jest wprawdzie w przyszłości wykluczone organiczne zrastanie się pewnych elementów rosyjskiego onanizmu, potraktowanego bardziej swobodnie - z naszą ojczystą sodomią, będącą efektem transformacji skurwysyństwa za pośrednictwem kazirodztwa; jednakże owo zrastanie się nastąpi na gruncie naszego tradycyjnego kurestwa, mając charakter absolutnie permanentny.
Venedikt Yerofeyev (Moscow to the End of the Line)
Długo jakoby znosiliśmy i po dziś dzień jeszcze znosimy reżim wiktoriański. Nasza seksualność - powstrzymywana, niema, obłudna - naznaczona byłaby piętnem imperialnej cnotki. Mówi się że jeszcze początek XVII wieku nie całkiem pozbawiony był szczerości. Praktyk seksualnych nie uprawiono potajemnie, nie liczono się nazbyt ze słowami, rzeczy zaś jawiły się bez zbytnich osłonek; nieprzyzwoitość traktowano z poufałą pobłażliwością. W porównaniu z wiekiem XIX normy określające rubaszność, rozwiązłość, sprośność były całkiem swobodne. Jednoznaczne gesty, śmiałe słowa, jawne akty transgresji, pokazywane i skore do zbliżeń części anatomiczne, dzieciarnia dokazująca wśród śmiechu dorosłych bez skrępowania i zgorszenia “parada cielesności”. Światło jakoby miało nagle zmierzchnąć, aż wreszcie nastała monotonna noc wiktoriańskiej burżuazji. Seksualność dostaje się pod klucz. Przeprowadza się do mieszkania. Konfiskuje ją mieszczańska rodzina. I zagarnia dla poważnej czynności reprodukowania. Wokół seksu zapada milczenie. Legalna i wydająca potomstwo para małżonków stanowi prawo. Mianuje się wzorem, wprowadza normę, bierze w posiadanie prawdę, strzeże prawa do zabierania głosu i zastrzega sobie zasadę sekretu. Zarówno w wymiarze społecznym, jak i w każdym domu seksualność uznana, lecz pożyteczna i płodna zajmuje jedno jedyne miejsce: sypialnię rodziców. Resztę trzeba, naturalnie, zatuszować; konwenans obyczajowy unika ciała, powściągliwość słów odbarwia wypowiedzi. Bezpłodność zaś, jeśli zbyt wyraźna rzuca się w oczy, obraca w anomalię - otrzyma jej status i poniesie koszty. Wszystko, co nie jest podporządkowane rozrodczości lub przez nią uszlachetnione, traci dach nad głową i wszelkie prawa. Nie ma też dlań słowa. Zostaje wygnane, zabronione, wtrącone w milczenie. Nie dość, że nie istnieje, nie wolno mu zaistnieć i czeka je usunięcie w razie najmniejszych przejawów w czynie lub w mowie. Wiadomo, na przykład, że dzieci nie mają płci: dlatego jest im zakazana, dlatego nie przystoi im o niej mówić, dlatego zamyka się oczy i zatyka uszy w sytuacji, gdy ją demonstrują, dlatego narzuca się w tym względzie powszechne i przykładowe milczenie. Tak przedstawiałaby się represja w odróżnieniu od zakazów zwykłego prawa karnego: funkcjonuje ona jako skazanie na unicestwienie, ale też jako nakaz milczenia, potwierdzenie nieistnienia, i dlatego orzeka, że nie ma o czym mówić, czemukolwiek się przypatrywać, o czymkolwiek wiedzieć. Oto kulejąca logika hipokryzji naszych mieszczańskich społeczeństw - co prawda zmuszona do pewnych ustępstw. Skoro nielegalne przejawy seksualności trzeba jakoś umiejscowić, niech sobie broją gdzie indziej - tam gdzie można by je wpisać w sferę jeśli nie produkcji, to przynajmniej zysku. Dom schadzek i dom bez klamek okażą się przybytkami tolerancji: prostytutka ze swym klientem i sutenerem, psychiatra ze swym histerykiem - Stephen Marcus nazwałby ich ” innymi wiktorianami” - potrafili, jak się wydaje, chytrze wprowadzić przemilczaną rozkosz w sferę praw branych w rachubę; cichaczem zaakceptowane słowa i gesty podlegają tam wymianie po odpowiednich cenach. Tylko tam dziki seks może przybierać realne kształty, ściśle co prawda wyizolowane, i prowadzić sekretne dyskursy, ograniczone w zasięgu, stosujące własny kod. Wszędzie indziej panuje nowoczesny purytanizm i jego potrójny dekret o zakazie, nieistnieniu i niemocie. Czyżbyśmy uwolnili się wreszcie od patronatu dwóch długich stuleci, kiedy historię seksualności należało odczytywać przede wszystkim jako kronikę narastającej represji? Tyle, o ile, powiadają. Może dzięki Freudowi. Z jaką jednak ostrożnością, lekarską rozwagą, naukową gwarancją nieszkodliwości, i z jaką dbałością o zachowanie wszystkiego, bez obawy “naruszenia” bezpiecznej i dyskretnej przestrzeni pomiędzy kanapą a dyskursem: intratny szept wciąż jeszcze dochodzi do łóżka.
Michel Foucault (The History of Sexuality, Volume 1: An Introduction)