Tale Of Two Cities Sydney Carton Quotes

I am the resurrection, and the life: he that believeth in me, though he were dead, yet shall he live: And whosoever liveth and believeth in me shall never die. (John 11:25-26)

I care for no man on earth, and no man on earth cares for me.

For you, and for any dear to you, I would do anything. I would embrace any sacrifice for you and for those dear to you. And when you see your own bright beauty springing up anew at your feet, think now and then that there is a man who would give his life, to keep a life you love beside you.

I could not better testify my respect for your sister than by finally relieving her of her brother,” said Sydney Carton.

although Sydney Carton would never be a lion, he was an amazingly good jackal,

I know how hard it has grown for me, the wearer of this, to support life in myself; but do you know how easy it has grown for me, the wearer of this, to destroy life in you?

Pragnę, by się pani dowiedziała, że była ostatnim marzeniem mojej duszy. Mimo zupełnego upadku nie upadłem tak nisko, by widok pani opiekującej się ojcem i widok domu, z którego pani uczyniła taki dom, nie poruszył we mnie czegoś, co uważałem za umarłe. Od chwili, kiedy panią poznałem, dręczą mnie wyrzuty sumienia, których już wcale nie oczekiwałem. Od chwili, kiedy panią poznałem, słyszę dawne, wzywające mnie ku górze głosy, które w moim mniemaniu umilkły na zawsze. Do głowy zaczęły mi przychodzić myśli, aby odrodzić się, rozpocząć od nowa, zrzucić z ramio brzemię namiętności i grzechu. Naturalnie to tylko marzenia senne, co przemijają i śpiocha zostawiają na miejscu, gdzie leży. Gorąco jednak pragnę, by dowiedziała się pani, że była natchnieniem takich marzeń.

Pragnę, by się pani dowiedziała, że była ostatnim marzeniem mojej duszy. Mimo zupełnego upadku nie upadłem tak nisko, by widok pani opiekującej się ojcem i widok domu, z którego pani uczyniła taki dom, nie poruszył we mnie czegoś, co uważałem za umarłe. Od chwili, kiedy panią poznałem, dręczą mnie wyrzuty sumienia, których już wcale nie oczekiwałem. Od chwili, kiedy panią poznałem, słyszę dawne, wzywające mnie ku górze głosy, które w moim mniemaniu umilkły na zawsze. Do głowy zaczęły mi przychodzić myśli, aby odrodzić się, rozpocząć od nowa, zrzucić z ramion brzemię namiętności i grzechu. Naturalnie to tylko marzenia senne, co przemijają i śpiocha zostawiają na miejscu, gdzie leży. Gorąco jednak pragnę, by dowiedziała się pani, że była natchnieniem takich marzeń

Both this saint and this sinner, then, see proportionality as a pathway. For Augustine, it shows rulers, however deeply into iniquity they may have descended, the way back from the City of Man to the City of God. Machiavelli doesn’t imagine communities “that have never been seen or known to exist,” 52 but he does seek virtù, by which he means doing what’s required when facing necessity but not in all respects at its mercy. It’s here that he’s most original—and most brave. As Machiavelli’s finest translator has put it: “[ J] ustice is no more reasonable than what a person’s prudence tells him he must acquire for himself, or must submit to, because men cannot afford justice in any sense that transcends their own preservation.” 53 The cagey Florentine might have appreciated, for its literary qualities, Charles Dickens’s A Tale of Two Cities. But he’d have thought it careless in the extreme for Sydney Carton, that novel’s hero, to submit so gallantly at the end, to the sound of knitting, to his own disassembly. 54

Under the condition of biblical embodiment, we can read everything else and find where the image of Jesus Christ is reflected. “Christ plays in ten thousand places,” and it is our joy to find where he is and disclose his presence to the world. When I was in college at a Christian university, we sometimes sought the Christ figure in literature: Uncle Tom in Uncle Tom’s Cabin or Sydney Carton in A Tale of Two Cities. We looked for those characters that best imitated Christ in their meekness, sacrifice, or charity. After Christians fell in love with The Lord of the Rings, they identified several characters as Christ figures: Aragorn the king, Gandalf who dies and is resurrected, the hobbits in their humility. In reality, the most lovely stories will show us thousands of reflections of Christ in the faces of dozens of characters. The truthfulness by which the author depict the human beings in their work determines how much we will be able to see the Human One in the story. We should look for him everythere. However, I caution readers against two fallacies of reading with a biblical lens: first, prioritizing message over narrative, and second, so-called Christian literature that fronts as biblically informed.(p. 43)