Situ Quotes

Dulu kalau aku tak begitu, kini bagaimana aku? Dulu kalau aku tak di situ, kini di mana aku? Kini kalau aku begini, kelak bagaimana aku? Kini kalau aku di sini, kelak di mana aku? Tak tahu kelak ataupun dulu Cuma tahu kini aku begini Cuma tahu kini aku di sini Dan kini aku melihatmu

Tā dzīvoju mēnešiem. Laidu akmentiņus caur pirkstiem: neviens neiemirdzas. Situ ar āmuru pa pirkstiem: neviens nesāp. Un tad tu parādījies!

Soalnya, di mana masalah dihayati, di situ masalah lain berkembang. Itu hidup.

Siapa suruh kau pergi? Kau berdiri kat situ, tunggu sampai aku habis makan. Aku nak tunjuk kat anak kau betapa sedapnya makanan aku ni. Mesti budak cacat dalam perut kau tu, hari-hari makan nasi dengan air garam kan? Aku tau kicap pun dah habis, jangan berani kau nak mintak aku beli yang baru. Tak pasal-pasal botol kicap tu aku hentak kat kepala kau nanti.

Children always wanted their parents in situ, in stasis. The faster they changed, the more their parents should remain the same.

Jika fantasi sama dengan kebohongan, para penulis mestilah merupakan pembohong yang paling antusias. Mereka hidup dari situ dan orang-orang dengan sukarela membeli cerita hasil kebohongan mereka. Beberapa orang senang berbohong sedangkan yang lain senang dibohongi.

Salah sekali persangkaanmu, Sahabat! Bahwasanya air mata tiadalah ia memilih tempat untuk jatuh, tidak pula memilih waktu untuk turun. Air mata adalah kepunyaan berserikat, dipunyai oleh orang melarat yang tinggal di dangau-dangau yang buruk, oleh tukang sabit rumput yang masuk ke padang yang luas dan ke tebing yang curam, dan juga oleh penghuni gedung-gedung yang permai dan istana-istana yang indah. Bahkan di situ lebih banyak orang menelan ratap dan memulas tangis. Luka jiwa yang mereka idapkan, dilingkung oleh tembok dinding yang tebal dan tinggi, sehingga yang kelihatan oleh orang luar atau mereka ketahui hanya senyumnya saja, padahal senyum itu penuh dengan kepahitan.

Saya masih terlalu muda, masih sangat idealis, polos lebih tepatnya. Namun, dari situ saya petik pelajaran yang sangat berharga yang tidak akan lupa sampai kapan pun. Betapa jahatnya politik. Ini baru tingkat kampus, bagaimana tingkat negara? Bagaimana selanjutnya politik tingkat dunia? Chairul Tanjung (page 29)

Di mana ada kehidupan, di situ pasti ada kematian. Mati itu mudah ; hiduplah yang sulit. Semakin berat kehidupan yang dihadapi, semakin kuat keinginan untuk bertahan. Dan semakin besar ketakutan untuk mati, semakin besar pula perjuangan untuk terus hidup.

Kalau ada orang yang datang kepadamu dan bilang dia akan membuatmu jadi lebih kaya, bantingkan saja pintu di depan hidungnya. Tapi kalau orang itu bilang ia akan membuatmu lebih pintar dan maju, suruh dia masuk. Kita boleh menolak uang karena bisa saja ada setan yang bersembunyi di situ. Namun hanya orang bodoh yang menolak diberi ilmu cuma-cuma. Ilmu itu jauh lebih berharga daripada uang, Nak. Ingat itu

Cinta, meski dua karakter berbeda bisa membuat gaya tarik-menarik. Di situ letak indahnya cinta.

Perempuan ini memang berpikiran cepat dan tajam, langsung dapat mengetahui apa yang hidup di dalam dada. Barangkali di situ letak kekuatannya yang mencekam orang dalam genggamannya, dan mampu pula mensihir orang dari kejauhan. Apalagi dari dekat.

*coba deh meriksa tumit lo (sekalian naik ke dengkul) kale aja otak lo nyasar ke situ bhahahaha*

Humans might be difficult to transport between planets but seeds are ideal—small and lightweight. If only humans could be grown in-situ. One day, they will.

Aku sering berpikir pengorbanan adalah perbuatan yang egois. Ada kepentingan pribadi di situ. Kepentingan untuk meyakinkan diri bahwa kita adalah orang yang mulia.

Ada waktunya perasaan itu mencapai klimaksnya ketika terjadi sebuah pengakuan, kesepahaman." "Bukan penyatuan?" "Cinta kadang memiliki dimensi yang terbatas pada rasa saja. Kebutuhannya sampai di situ.

Les montagnes jouent à front renversé. Les reflets sont plus beaux que la réalité. L'eau féconde l'image de sa profondeur, de son mystère. La vibration à la surface situe la vision aux lisières du rêve.

Travel Tip: The term is in situ -- in the place of origin. We travel to put ourselves in situ , in a place where we belong. The feeling that one was born in the wrong place is an ancient an universal experience, such that I suspect (a) it is part of our human DNA; and (b) is why our kind are born wanderers. We travel to find the place where we can recognize ourselves for once. Be on the lookout for that jolt of unexpected familiarity in a foreign land: that's how you'll know you are in situ .

Sebutir benih yang bertunas di bawah kaki pohon induknya tetap berada di situ sampai ia dipindahkan..Setiap manusia, kalau sudah tiba saatnya, harus pergi dan mewujudkan potensi masing-masing dengan caranya sendiri. [Ramayana-Mahabharata, hal. 28]

Chat dihapus lalu diketik lagi, kalau sudah kehabisan kata, paling banter ngirim emoji. Lalu berkilah, ngetiknya nggak pakek hati, cuma buat having fun pemecah sunyi. Tapi giliran chatnya nggak dibalas, malah ngamuk-ngamuk nyari Kapsagi. Situ sehat?

If a man's life could be capitalized as X, the risk at Y, and the estimated damage from explosion at V, then a logician might contend that if V is less than X over Y, the bomb should be blown up; but if V over Y is greater than X, an attempt should be made to avoid explosion in situ.

Coba kau pikirkan baik-baik. Kondisi semua orang sama saja. Sama seperti ketika kita naik pesawat rusak. Tentu saja di situ ada orang yang bernasib baik dan bernasib buruk. Ada yang tangguh, ada juga yang lemah; ada yang kaya, ada pula yang miskin. Hanya saja, tidak ada orang yang memiliki kekuatan yang jauh lebih besar daripada orang lain. Semua orang sama. Orang yang memiliki sesuatu selalu khawatir, jangan-jangan apa yang dia miliki sekarang akan hilang, sedangkan orang yang tidak memiliki apa-apa selalu cemas, jangan-jangan selamanya aku akan tetap menjadi orang yang tidak punya apa-apa. Semua orang sama! Karena itu, manusia yang menyadari hal itu lebih cepat harus berusaha menjadi sedikit lebih tangguh. Sekadar pura-pura pun tidak apa. Betul kan? Di mana pun tidak akan ada manusia yang tangguh. Yang ada hanyalah manusia yang pura-pura tangguh.

Jika akan memilih buku apa saja, mari bertanya; Apakah di dalamnya terkandung penalaran abstrak mengenai kuantitas atau angka..? 'Tidak'. Apakah di situ terkandung penalaran eksperimental tentang kenyataan dan keberadaan..? 'Tidak'. Maka buanglah buku itu ke nyala api, sebab ia tak berisi apapun kecuali cara berpikir yang menyesatkan dan ilusi.

Sin haber sido un sueño tu vida es un campo perfecto para el estudio in situ de la irrealidad

Di saat aku merenung matamu yang basah, aku lihat ada aku di situ.

Walau sekali sesuatu itu tidak nampak punya harapan, tetapi apabila kita mahu mencuba dan berusaha, di situ ada garis harapan. Man jadda wajada

bunga yang sekuntum madu yang setetes belalang yang lahir di situ tak mengetahui rahsianya kumbang yang berbatu-batu datang menikmati (rahsia)

pernahkah kamu menengok sejenak masa lalu? mengais rinduku yang tercecer di situ.

Aku tak ingin menjadi orangtua yang hebat seperti Bapak. Aku hanya ingin menjadi orangtua yang memiliki anak. Cukup sampai situ. Sudah.

Tahu tidak, tiap sore menjelang, ada sinar wajahmu di situ sedang menyapaku.

Pour la plupart des enfants qui vivent une scolarité difficile, la cause du problème ne se situe pas au niveau de la classe où ils sont arrivés mais bien avant, au niveau des bases.

Aku menyayangi buku-buku seperti Maria menyayangi Isa, lembar demi lembar, tiap tepiannya, wangi aroma kertasnya yang khas, dan saat aku melihat di dalamnya, aku tahu, dunia ada di situ...

I don’t think I verbalized it to anyone, including myself, but I knew then that I wanted to be a perpetual traveler. I was happiest receiving and experiencing new information about the world, in situ.

Les traducteurs transmettent moins un message qu'ils ne réécrivent l'original. Et c'est là que se situe la difficulté - réécrire reste écrire, et écrire reflète toujours l'idéologie et les préjugés de l'auteur.

Le veritable voyage consiste toujours en la confrontation d'un imaginaire a une realite: il se situe entre ces deux mondes. Une secrete melancolie s'attache aux etres que l'on quitte apres les avoir beaucoup aimes.

La vraie bonté de l'homme ne peut se manifester en toute liberté et en toute pureté qu'à l'égard de ceux qui ne représentent aucune force. Le véritable test moral de l'humanité (le plus radical, qui se situe à un niveau tel qu'il s'échappe à notre regard), ce sont ses relations avec ceux qui sont à sa merci; les animaux. Et c'est ici que s'est produite la plus grande déroute de l'homme, débâcle fondamentale dont toutes les autres découlent.

Devenir une femme est un parcours semé d'humiliations. Face à la police, face à la justice comme dans l'espace public, être une femme est un inconvénient. Comme l'écrivait le romancier turc Livaneli dans son roman Délivrance (Gallimard), 'dans toute la Méditerranée, la notion d'honneur se situe entre les jambes des femmes.' Un poids bien lourd à porter pour la moitié de la population. Idéalisée, mythifiée, la virginité est évidemment un outil de coercition destiné à garder les femmes chez elles et à exercer sur elles une surveillance de tous les instants. Elle est un objet de préoccupation collective au lieu d'être une question d'ordre privé. Elle est aussi devenue une manne économique pour tous ceux qui pratiquent des dizaines de reconstitutions d'hymen chaque jour et pour certains laboratoires qui commercialisent de faux hymens, censés saigner le jour du rapport sexuel. La misère sexuelle, nous le verrons, est un capitalisme comme un autre.

Penjual nasi tim sudah mulai membuka pintunya. Dari dalam, keluar buar harum yang sedap. Orang-orang yang pulang dari Missa pertama seringkali singgah ke situ. Mengherankan, tidak ada seorangpun yang teringat untuk berkhotbah terhadap laki-laki setengah tua itu beserta isteri dan anak menantunya. Siapa tahu mereka akan tertarik dan ikut masuk gereja. Namun orang-orang mungkin akan cemas juga: kalau mereka berbondong-bondong menghadiri Missa boleh jadi tidak akan ada nasi tim kalau mereka pulang. Atau: nasi tim itu terlalu enak, membuat orang lupa melakukan sesuatu yang ingin dilakukannya. Bagaimanapun, itulah mereka. Dari hari ke hari, sejak puluhan tahun, dengan setia membuka satu per satu papan-papan di muka rumah pada jam enam pagi. Sebuah meja dan sebuah tungku dikeluarkan. Di atasnya terdapat sebuah panci kaleng, setinggi setengah meter, tempat memasak nasi tim itu. Kemudian mangkuk-mangkuk dikeluarkan dan diletakkan di atas meja. Menantu perempuan memasang taplak-taplak meja seperti yang telah dilakukan sejak ia menikah. Anak laki-laki memeriksa apakah tungku itu cukup arangnya. Sedangkan laki-laki setengah tua itu mulai memotong-motongayam rebus dibantu isterinya yang turut memeriksa kalau-kalau ada bumbu-bumbu yang kurang. Setiap pagi, dari bulan ke bulan, dari tahun ke tahun, itulah kerja mereka. Anak laki-laki setelah tamat sekolah, tidak mempunyai tujuan lain kecuali belajar mewarisi keahlian masak ayahnya untuk kemudian menggantikannya setelah dia mati. Orang-orang yang sederhana, yang tidak perlu jauh-jauh dalam mencari bahagia. Mereka sudah lama menemukannya: dalam hati mereka sendiri. Monik melirik ke arah warung itu, Dilihatnya laki-laki setengah tua itu. Dilihatnya isterinya. Mereka betul. Mereka tidak perlu ke gereja. Tuhan sudah ada dalam hati mereka.

mungkin pada akhirnya ini adalah jalan untuk menciptakan dunia tanpamu daya magis darimu perlahan memudar semuanya akan menjadi biasa dan mungkin akan lenyap tak berbekas di mulai dari tatapan.. tak lagi mampu merona hatiku kemudian senyuman.. tak lagi terbayang saat ku jemput malamku juga baumu.. tak lagi memerbak anggunmu namun semua itu bukan akhir, juga bukan sebuah permulaan akhir penutup kisah antara kau dan aku pun permulaan hidupku yang tidak ada lagi kamu di situ hanya sebuah permainan takdir tega membolak balik perasaan kalbuku yang kali ini sesaat buatku normal yang tanpa terkira kembali jerumuskan aku dalam pedih

282 Paradoks: Kesucian itu lebih mudah dicapai daripada ilmu pengetahuan, tetapi lebih mudah menjadi orang terpelajar daripada menjadi orang kudus. 283 Hiburan sekadar untuk mengalihkan perhati-an: Engkau memerlukannya! Buka matamu lebar-lebar sehingga gambaran-gambaran segala benda masuk, atau tutuplah matamu sebagai akibat dari kepicikanmu. Tutuplah matamu terhadap segala hall Miliki ke-hidupan batin dan engkau akan melihat keajaiban dari dunia yang lebih baik, dunia baru dengan segala warna dan perspektif yang tak pernah terbayangkan sebelumnya dan engkau akan mengenal Allah. Engkau akan dapat merasakan kelemahan-kelemahan¬mu, dan engkau akan lebih menyerupaimu Allah ... dengan keilahian yang akan membuatmu lebih me¬rupakan saudara-saudaramu sesama manusia, ketika engkau menjadi lebih dekat dengan Allah Bapamu. 284 Cita-cita: supaya aku menjadi balk, dan agar orang-orang lain menjadi lebih balk dari diriku. 285 Pertobatan adalah suatu usaha sekejap. Penyucian adalah suatu usaha untuk seumur hidup. 286 Tak ada sesuatu yang lebih baik di dunia ini, selain daripada hidup dalam rahmat Allah. 287 Kemurnian dalam niat: engkau akan selalu memilikinya, bila engkau selalu dan di dalam segala hal berusaha untuk menyenangkan Allah. 288 Masuklah ke dalam luka-luka Kristus yang tersalib. Di situ engkau akan belajar menjaga indramu, engkau akan memiliki kehidupan batin dan dengan tak henti-hentinya engkau mempersembahkan kepada Bapa penderitaan Allah kita Yesus Kristus dan pen¬deritaan Bunda Maria, untuk menebus dosamu dan dosa semua manusia. 289 Ketidaksabaranmu yang mulia untuk meng-abdi Allah tidak mengecewakan-Nya. Akan tetapi, ketidak-sabaran itu akan menjadi sia-sia bila tidak disertai dengan penyempurnaan yang efektif dalam tingkah lakumu sehari-hari. 290 Memperbaiki diri. Sedikit demi sedikit setiap hari. Itulah yang harus menjadi usahamu yang tetap jika engkau benar-benar ingin menjadi orang kudus.

Kami adalah anak manusia biasa, sangat biasa, campuran antara jahat dan baik, seperti jutaan anak yang lain. Boleh jadi pada saat ini dalam diri kami terdapat lebih banyak yang baik daripada yang jahat, tetapi sebabnya tidak perlu dicari lebih jauh. Orang yang hidup dalam lingkungan yang sederhana, tidak sukar untuk menjadi baik; seolah-olah dengan sendirinya dia akan menjadi baik. Sama sekali bukan hikmat, bukan suatu jasa untuk tidak berbuat jahat; apabila tidak terbuka kesempatan bagi kita untuk berbuat demikian. Kelak apabila kami telah meninggalkan sarang orang tua yang hangat dan aman; berdiri dalam kehidupan manusia sepenuhnya; di situ tidak ada lagi tangan orang tua yang setia memeluk kami. Jika di sekeliling hidup kami angin ribut mengamuk dengan garang, tidak ada tangan yang penuh cinta menopang dan memegang kami. Jika kaki kami goyang, barulah pertama-tama akan nyata, apa sebenarnya kami ini.

Yet another strategy for encoding in Renaissance works involved environmental “special effects.” Messages were ingeniously inserted so that they could be viewed only when one was in situ, in the very spot where the artist intended for the viewer to receive his true intent. Often this would be determined by how light coming from an actual window at the site would stream into the painting, thus literally and figuratively illuminating the piece. Leonardo did this with the light in his Last Supper fresco,

Kematian memang selalu datang mendadak. Namun, pada saat yang sama, juga datang terlampau pelan-pelan. Meski merupakan peristiwa sekejap mata, kejadian itu sekaligus dapat diulur panjang-panjang tak terbatas. Sepanjang Pantai Timur ke Pantai Barat - atau sepanjang sampai keabadian. Di situ gagasan yang disebut waktu hilang. Dalam arti itu, aku barangkali telah mati meski masih menjalani hidup sehari-hari. Tapi, walaupun begitu, kematian nyata yang sesungguhnya beratnya tak terhingga. Segala sesuatu yang pernah ada sampai saat itu sekonyong-konyong lenyap tanpa sisa. Menjadi hampa total. Dan dalam kasusku, yang pernah ada itu adalah aku ini sendiri.

tanganku terayun cepat sesuatu melesat, tak lama bunyi benda pecah terdengar kulirik lenganku. ada yang hilang di situ ada yang nampak berbeda kuperhatikan saksama, setelah awalnya, jarum panjang dan pendeknya menyatu di angka 12 beberapa minggu lalu kini pelapis tembus pandang serta lingkaran putih penghias deretan angka itu raib aku merabanya, mengelusnya pelan sepertinya, inilah waktunya... inilah waktu yang tepat yang mengucap pisah setelah setahun lebih menuntunku sebagai pengingat atas waktu yang sering terabai sebagai aksesori lenganku yang kadang kuacuh Maaf, karena aku yang tidak terlalu pandai merawatmu maaf, karena aku tak pernah membiarkanmu istirahat terima kasih, karena hadirmu, senyumku selalu teruntai..

L’écriture est un moyen de saisir l’instant. Pas comme dans l’expression carpe diem, parce que l’écriture en simultané, tout comme la prise frénétique de photos, masque le réel au moment où il se produit, empêche de vivre le voyage. L’écriture n’est pas une photo qui figerait à jamais une seconde d’intense singularité – quitte à la provoquer, comme le font parfois les photographes. Elle est un cliché à postériori, qui essaie d’embrasser tout le souvenir de l’instant. Dans le petit ou grand écart entre le temps racontant et le temps raconté se situe tout le jeu et tout l’enjeu des récits – ceux du réel ou ceux de la fiction. La poésie, elle qui ne nécessite pas la narration, permet de condenser les temps en une seule énonciation qui les contient tous.

So much of the most important personal news I'd received in the last several years had come to me by smartphone while I was abroad in the city that I could plot on a map, could represent spatially the events, such as they were, of my early thirties. Place a thumbtack on the wall or drop a flag on Google Maps at Lincoln Center, where, beside the fountain, I took a call from Jon informing me that, for whatever complex of reasons, a friend had shot himself; mark the Noguchi Museum in Long Island City, where I read the message ("Apologies for the mass e-mail...") a close cousin sent out describing the dire condition of her newborn; waiting in line at the post office on Atlantic, the adhan issuing from the adjacent mosque, I received your wedding announcement and was shocked to be shocked, crushed, and started a frightening multi week descent, worse for being so embarrassingly cliched; while in the bathroom at the SoHo Crate and Barrel--the finest semipublic restroom in lower Manhattan--I learned I'd been awarded a grant that would take me overseas for a summer, and so came to associate the corner of Broadway and Houston with all that transpired in Morocco; at Zucotti Park I heard my then-girlfriend was not--as she'd been convinced--pregnant; while buying discounted dress socks at the Century 21 department store across from Ground Zero, I was informed by text that a friend in Oakland had been hospitalized after the police had broken his ribs. And so on: each of these experiences of reception remained, as it were, in situ, so that whenever I returned to a zone where significant news had been received, I discovered that the news and an echo of its attendant affect still awaited me like a curtain of beads.

The decisive factor dominating the morality of the crowd has not yet been clearly identified. One point of interest is the emergence in situ of a particular ethical fluctuation separate from the moral standard of the individuals who constitute the crowd. Certain crowds do not blench at the prospect of looting, murder, and rape, while on the other hand, others display a level of courage and altruism which those making up that same crowd would have had difficulty in achieving as individuals. The author argues that, rather than this latter type of crowd being made up of especially noble individuals, that nobility which is a fundamental human attribute is able to manifest itself through borrowing strength from the crowd; also, similarly, that the former case is one in which humanity’s essential barbarism is exacerbated not by the especially barbaric nature of any of the individuals involved, but through that magnification which occurs naturally in crowds.

I try to plan my exits from the office so that I don’t need to talk to anyone else on the way out. There are always so many questions. What are you up to tonight? Plans for the weekend? Booked a holiday yet? I’ve no idea why other people are always so interested in my schedule. I’d timed it all perfectly, and was maneuvering my shopper over the threshold when I realized that someone had pulled the door back and was holding it open for me. I turned around. “All right, Eleanor?” the man said, smiling patiently as I unraveled the string on my mittens from my sleeve. Even though they were not required in the current temperate atmosphere, I keep them in situ, ready to don as the eventual change in season requires. “Yes,” I said, and then, remembering my manners, I muttered, “Thank you, Raymond.” “No bother,” he said. Annoyingly, we began walking down the path at the same time. “Where are you headed?” he asked. I nodded vaguely in the direction of the hill. “Me too,” he said. I bent down and pretended to refasten the Velcro on my shoe. I took as long as I could, hoping that he would take the hint.

L'affaiblissement de la part relative de l'Occident dans l'économie mondiale, tel qu'il s'est amorcé au crépuscule de la Guerre froide, est porteur de conséquences graves qui ne sont pas toutes mesurables dès à présent. L'une des plus inquiétantes, c'est que la tentation paraît désormais grande pour les puissances occidentales, et surtout pour Washington, de préserver par la supériorité militaire ce qu'il n'est plus possible de préserver par la supériorité économique ni par l'autorité morale. Là se situe peut-être la conséquence la plus paradoxale et la plus perverse de la fin de la Guerre froide; un évènement qui était censé apporter paix et réconciliation, mais qui fut suivi d'un chapelet de conflits successifs, l'Amérique passant sans transition 'une guerre à la suivante, comme si c'était devenu la "méthode de gouvernement" de l'autorité globale plutôt qu'un ultime recours. Les attentas meurtriers du 11 septembre 2001 ne suffisent pas à expliquer cette dérive; ils l'ont renforcée, et partiellement légitimée, mais elle était déjà largement amorcée. En décembre 1989, six semaines après la chute du mur de Berlin, les Etats-Unis sont intervenus militairement au Panama contre le général Noriega, et cette expédition aux allures de descente de police avait valeur de proclamation: il fallait que chacun sache désormais qui commandait sur cette planète et qui devait simplement obéir. Puis ce fut, en 1991, la première guerre d'Irak; en 1992-1993, l'équipée malheureuse en Somalie; en 1994, l'intervention en Haïti pour installer au pouvoir le président Jean-Bertrand Aristide; en 1995, la guerre de Bosnie; en décembre 1998, la campagne de bombardements massifs contre l'Irak baptisée "Opération Désert Fox"; en 1999, la guerre du Kosovo; à partir de 2001, la guerre d'Afghanistan; à partir de 2003, la seconde guerre d'Irak; en 2004, une nouvelle expédition en Haïti, cette fois pour déloger le président Aristide...

L'objectivité, vécue dans ce rêve et dans ces visions, relève de l'individuation accomplie. Elle est détachement des jugements de valeur et de ce que nous désignons par attachement affectif. En général, l'homme attribue une grande importance à cet attachement affectif. Or, celui-ci renferme toujours des projections et ce sont celles-ci qu'il s'agit de retirer et de récupérer, pour parvenir à soi-même et à l'objectivité. Les relations affectives sont des relations de désir et d'exigences, alourdies par des contraintes et des servitudes : on attend quelque chose de l'autre, ce par quoi cet autre et soi-même perdent leur liberté. La connaissance objective se situe au-delà des intrications affectives, elle semble être le mystère central. Elle seule rend possible la véritable conjuctio*. * Ces pensée de Jung soulèvent beaucoup de problèmes et il faut éviter les malentendus, surtout de la part des lecteurs jeunes. La vie affective est d'importance ! Le fin du fin de la sagesse n'est pas du tout une manière d'indifférence, indifférence qui, à des phases plus juvéniles de la vie, caractérise au contraire certaines maladies mentales. C'est à force d'indifférence et d'inaffectivité que le malade schizophrène, par exemple, se trouve coupé de la vie et du monde. Ce que Jung veut dire, c'est qu'il s'agit, après avoir vécu les liens affectifs dans leur plénitude, de les laisser évoluer vers une sérénité, voire un détachement. Car les liens affectifs ayant rempli leurs bons offices d'insertion au monde, et ayant fait leurs temps, comportent pour tous les partenaires, par leur maturité même, d'être dépassés. Jung parle ici en tant qu'homme de grand âge, d'expérience, de sagesse humaine, qui, en tant que tel, s'est détaché de ce que l'affectivité comporte nécessairement de subjectif et de contraignant. Sand doute avait-il atteint, lorsqu'il écrivit ces pages, à travers son individuation à ce que nous appelons pour notre compte la "simplicité de retour". (Dr Roland Cahen) p. 467

usah kata ya jika hati dan lakumu bilang tidak karena sisi tak indahmu dan kekecewaan orang lain boleh jadi berawal dari situ

usah kata ya jika hati dan lakumu bilang tidak karena sisi tak indahmu dan kecewa orang lain boleh jadi berawal dari situ

L'Europe est depuis longtemps saisie dans les mailles d'une économie unitaire; à chaque époque, sa vie matérielle tourne autour de centres autoritaires, privilégiés. Durant les derniers siècles du Moyen Âge, tout conflue à Venise, tout en repart. Avec les débuts de l'Âge moderne, le centre de gravité se situe un instant à Lisbonne, puis à Séville, ou mieux oscille entre cette dernière ville et Anvers, jusqu'au dernier quart du XVI siècle. Ensuite, avec les débuts du XVII, s'instaurent les suprématies marchandes d'Amsterdam, jusqu'aux premières années du XVIII, puis celles de Londres qui dureront jusqu'en 1914, même jusqu'en 1939. Il a toujours eu un orchestre et un chef d'orchestre.

It was the perfect social drug. Unlike morphine, cocaine did not require a hypodermic, and was easy to take in situ, snorted from the knuckles or off nail files; chewing gum masked the teeth-grinding side-effect, and afterwards, alcohol calmed the sleep-depriving frenzy.

Impian adalah gambaran kejayaan masa depan. Usaha adalah kenderaan yang membawa kita ke situ. Kejayaan adalah milik pemberani, tidak gentar menghadapi segala macam bentuk cabaran yang datang mencabar. Optimis dan positif! (

Grimes’s phone rang, and he picked it up, listening intently to the person on the other line. He hung up and shook his head as if trying to clear the cobwebs, then dragged his eyes back to Baldwin. “Okay then, let me fill you in on what they’ve got. A whole bunch of nothing, to be succinct. Sheriff wants us to meet him over at the hospital now. They want to tow Marni’s car to the impound lot, but they kindly agreed to wait for us. I know you like to look at your scenes in situ.” Baldwin nodded at him. “Great, that will be a big help.

sur le mot situ, terme finnois qui désigne la ressource face à l’adversité, le courage et la tenacité, valeur partagée par tous les Finlandais, très importante dans le pays.

Dengar dan lihat. Di situ ada sentuhan yang mengajar. Bacalah... dengan nama Tuhanmu yang Maha Pengasih lagi Penyayang.

la pensée n’étant pas soumise à la condition spatiale, sa forme n’est aucunement «localisable» ; c’est dans l’ordre subtil qu’elle se situe, non dans l’ordre corporel.

le symbolisme, il faut y insister, est une science réelle et rigoureuse, et rien n’est plus aberrant que de croire que son apparente naïveté provient d’une mentalité fruste et « prélogique ». Cette science, que nous pouvons qualifier de « sacrée », ne saurait s’adapter à la méthode expérimentale des modernes ; le domaine de la révélation, du symbolisme, de l’intellection pure, transcende de toute évidence les plans physique et psychique et il se situe par conséquent au-delà du domaine des méthodes dites scientifiques. Si nous pensons ne pas pouvoir accepter le langage du symbolisme traditionnel parce qu’il nous apparaît comme fantastique et arbitraire, cela montre que nous n’avons pas encore compris ce langage, et certes non que nous l’avons dépassé.

Aku tidak setuju kalau ada orang bilang, bahwa hidup itu cuma sebuah persinggahan dan sekedar menunggu mati. Semua orang bakal mati, itu pasti. Tapi mati bukanlah tujuan Nak, itu jelas. Apakah kematian akan membawa kita ke tempat yang lebih baik dan menyenangkan? (Aku tak dapat melihat ekspresinya, karena sebagian wajahnya tertutup masker) Lalu kenapa kita hidup? Pertanyaan sederhana itu semestinya membuat kita berpikir. (Ia masih terdiam dan tidak bereaksi, matanya seperti menerawang). Kalau kita menyempatkan waktu untuk berpikir ya semestinya kita sadar. Bahwa kehidupan dan kematian hanyalah fase dari sebuah proses yang kita semua mesti jalani. Bukan tanpa maksud. Kamu paham apa yang aku katakan, Nak? Proses itu semestinya memberi arti bagi eksistensi keberadaan kita sebagai manusia. (Ia menelengkan kepalanya, seperti berusaha menyimak perkataanku). Apakah hidup dan mati akan menjadi jalan pembuktian bagi kita, setidaknya bagi diri kita sendiri? Apakah menurutmu, hidupmu sudah memberimu makna? Dan apakah kematian akan meninggalkan jejaknya, bila satu saat nanti ia datang? Apakah kita akan dengan sengaja menjadikan semua itu lewat dengan sia sia? Ayo Nak, jangan diam saja. Coba tutup matamu sejenak dan pasang kupingmu. Dengarkanlah keheningan ini, rasakan keberadaanmu. Satukan dirimu dengan semesta dan kamu akan tahu, bahwa kamu tidak pernah sendirian. Apakah kamu percaya kepada Tuhan? (Dan ia pun mengangguk) Nah bila demikian, setidaknya kamu bisa menemukan jawaban, bahwa ada nilai kebenaran dari tujuan hidupmu. Kalau kamu percaya bila Tuhan itu Maha Baik, semestinya tidak boleh ada setitik pun keraguan di situ anakku. Dia mungkin akan mengijinkanmu jatuh, tapi Dia tidak akan membiarkanmu tergeletak. Percayalah, kalau kamu bisa memasrahkan dirimu pada apa yang Ia kehendaki. Maka Ia akan mengangkatmu dari beban tomat busuk yang terlanjur kamu kantongi dan kamu bawa kemana mana. Dia akan mengangkatmu dari comberan. Memandikan dan membersihkanmu. Memberi kamu handuk yang hangat dan pakaian yang bersih. Dan Dia akan membuang semua kekhawatiranmu. Memberimu makanan hangat dan menjawab semua keragu raguanmu. Yang kamu lakukan adalah cukup berserah diri. Jadi pesanku Nak, berhentilah menangisi masa lalu. Jangan berputus asa. Sebab selalu ada jawaban untuk semua masalah. Jangan biarkan hidupmu jadi hampa dan tidak berarti. Cuma kamu yang bisa menjadikannya demikian. Kamu tidak boleh bergantung pada siapa pun, tidak juga dari kedua orangtuamu, kerabatmu atau orang orang yang kamu cintai. Karena semua orang mempunyai jalan hidupnya masing masing. Semua orang bebas dan berhak memilih jalan. (Aku menghela nafas sejenak). Apakah engkau hendak berjalan lurus ke depan atau mundur ke belakang? Apakah engkau niat berbelok atau memilih berhenti? Jangan biarkan orang lain mendikte apa yang mesti kamu lakukan dan apa yang bakal kamu raih dengan hidupmu. Kamu bebas menentukan dan mewujudkan kebahagiaanmu sendiri. Apakah kamu akan terus menerus menekuri nasib dan membiarkan dirimu menderita? Sudah saatnya kamu mengakhiri semua hal yang memaksamu menyakiti diri sendiri Nak. Coba lihat pergelangan tanganmu (aku menunjuk ke arah tangannya yang penuh dengan bekas luka luka sayatan pisau). Apa yang membuatmu berpikir, bahwa tindakanmu itu akan memberimu kepuasan? Apakah beban masalahmu akan hilang begitu saja? (Matanya mulai berkaca kaca). Sudah saatnya kamu berdamai dengan amarah dan kejengkelan kejengkelan yang tidak mendatangkan kebaikan, Nak. Dan kamu bisa memulainya hari ini dengan belajar lagi untuk mencintai dirimu sendiri. Kalau kamu sayang pada ayah dan ibumu, berhentilah untuk menyakiti dirimu sendiri dan biarkanlah pisau cutter itu tetap ada padaku. Ijinkan aku menyimpannya untukmu, setidaknya untuk seminggu lagi, sebulan, setahun atau sampai kamu bisa melupakannya. Kalau kau bisa melupakan cutter itu, artinya kau sudah berdamai dengan dirimu sendiri.

If only humans could be grown in-situ. One day, they will.

É muito simbólico que no impedimento da circulação oral se situe o enfraquecimento do poder da mulher, que de potente feiticeira, douta nas poções e falas mágicas, passa a assumir um lugar de passividade e fragilidade frente aos especialistas dos nervos, que naturalizam sua condição feminina à loucura.

En réalité, j’ai l’impression que la structure fondamentale du désir se situe justement ici : il est propulsé par l’exigence de mettre à portée quelque chose qui ne l’est pas (encore). Et là se trouve peut-être la clé permettant de nous soustraire au jeu de l’accroissement sans limites auquel se livre la modernité et à son ambition de rendre tout et chacun disponible, de la priver de l’énergie de propulsion dont elle a besoin, de débrancher en quelque sorte sa « prise libineuse ». Ma thèse est que la structure fondamentale du désir humain est un désir de relation : nous voulons atteindre ou rendre atteignable quelque chose qui n’est pas « à notre disposition ». Ce quelque chose peut être, par exemple, une nouvelle guitare ou une tablette tactile, un lac ou un être aimé. Dans tous ces cas, le désir vise à entrer avec ce qui est désiré dans une relation responsive ; de placer la guitare, la personne ou le lac dans un rapport de réponse, ou d’entrer avec la tablette dans des relations responsives avec le monde. Mais dans chaque cas, je l’affirme, le désir s’éteint lorsqu’il n’y a plus rien à « découvrir » sur ou avec le vis-à-vis, si nous maîtrisons et contrôlons toutes ses propriétés, si nous en disposons totalement. Une fois de plus, nous pouvons donc aussi parler de « semi-disponibilité » : nous ne pouvons pas désirer une personne ou une guitare si nous ne savons strictement rien d’elle et si nous ne l’avons jamais vue. Dans la première dimension, l’objet du désir doit donc être au moins partiellement et temporairement disponible, sans quoi il renvoie à une « nostalgie sans nom », dans laquelle l’objet du désir est le désir lui-même. La disposition complète, dans la totalité des quatre dimensions, provoque en revanche l’extinction du désir : le jeu perd son objet, la musique son attrait, l’amour son ardeur. L’indisponibilité complète est dépourvue de sens au regard du désir, mais la disponibilité totale est sans attrait. Cela signifie qu’une relation réussie au monde vise à l’atteignabilité, pas à la disponibilité. Il faut qu’un vis-à-vis soit atteignable sous une forme quelconque, il doit être possible de nouer avec lui un rapport de réponse qui ne soit pas erratique, c’est-à-dire complètement fortuit, mais qui ne soit pas non plus entièrement contrôlable, et qui, à partir de cette structure même, enclenche l’interaction entre l’interpellation, l’efficacité personnelle et la transformation, permettant ainsi l’expérience de la vitalité.

Dengan menggunakan konsep ruang naratif, seorang penganalisis akan dapat membezakan dengan mudah sebuah karya sastera, yang mengutamakan cerita, dengan karya persuratan, yang mengutamakan wacana. Dari situ akan lebih mudah dilihat bagaimana seorang pengarang membina novelnya, dan memberi makna kepada setiap aspek teknik yang dipilihnya. Melalui penggunaan konsep ruang naratif, seorang penulis novel akan dapat menentukan dari awal lagi bagaimana bentuk novelnya, jenis cerita yang akan dikemukakannya, dan bagaimana cerita itu dikembangkan melalui analisis wacana yang menjadi paksi naratif novelnya.

Mon ami, kalau kau ingin menangkap kelinci, kau harus memasukkan musang ke liangnya, dan kalau kelinci itu benar ada di dalam situ-dia pasti lari. Cuma itu yang kulakukan.

Hypoinsulinemia with IGT and NGT identifies type 1 diabetes in-situ, (occult diabetes), prehyperglcemia.

Dans ce monde d’absurde relativisme où nous vivons, qui dit « notre temps » croit avoir tout dit ; identifier des phénomènes quelconques avec un « autre temps », ou qui plus est, un « temps révolu », c’est les liquider ; et notons le sadisme hypocrite que recouvrent des mots comme « révolu », « suranné » ou « irréversible », lesquels remplacent la pensée par une sorte de suggestion imaginative, une « musique de préjugé » pourrions-nous dire. On constate par exemple que telle pratique liturgique ou cérémonielle offense les goûts scientistes ou démagogi­ques de notre époque, et on est tout heureux de se rappeler que l’usage en question date du Moyen Âge, voire de « By­zance », ce qui permet de conclure sans autre forme de procès qu’il n’a plus droit à l’existence ; on oublie totalement la seule question qui ait à se poser, à savoir pourquoi les Byzantins ont pratiqué telle chose ; il se trouve que ce pourquoi se situe le plus souvent en dehors du temps, qu’il a une raison d’être qui relève de facteurs intemporels. S’identifier soi-même avec un « temps » et enlever par là aux choses toute valeur intrinsèque ou presque, est une attitude toute nouvelle, que l’on projette arbitrairement dans ce que nous appelons rétrospectivement le « passé » ; en réalité, nos ancêtres ne vivaient pas dans un temps, subjectivement et intellectuellement parlant, mais dans un « espace », c’est-à- dire dans un monde de valeurs stables où le flux de la durée n’était pour ainsi dire qu’accidentel ; ils avaient un merveilleux sens de l’absolu dans les choses, et de l’enracinement des choses dans l’absolu.

La condition du moine constitue une victoire sur l'espace et le temps, ou sur le monde et la vie, en ce sens que le moine se situe par son attitude au centre et dans le présent : au centre par rapport au monde plein de phénomènes, et dans le présent par rapport à la vie pleine d’évènements. Concentration de prière et rythme de prière: ce sont en un certain sens les deux dimensions de l'existence spirituelle en général et monastique en particulier. Le religieux s'abstrait du monde, il se fixe en un lieu défini et le lieu est centre parce qu'il est consacré à Dieu , il ferme moralement les yeux, et reste sur place en attendant la mort, comme une statue placée dans une niche, pour parler saint François de Sales ; par cette "concentration", le moine se situe sous l'axe divin, il participe déjà au Ciel en se rattachant concrètement à Dieu. Ce faisant, le contemplatif s'abstrait également de la durée, car par l'oraison - cette actualisation permanente de la conscience de Dieu - , il se situe dans un instant intemporel : l'oraison (ou le souvenir de Dieu) est maintenant et toujours, elle est "toujours maintenant" et appartient déjà l 'Éternité. La vie du moine, par l'élimination des mouvements désordonnés, est un rythme ; orl e rythme est la fixation d'un instant - ou du présent - dans la durée, comme l'immobilité est la fixation d'un point -ou du centre - dans l'étendue ; ce symbolisme fondé sur la loi de l'analogie devient concret en vertu de la consécration à Dieu.

As a pathologist, I considered it quite apropos and logical to designate the hyperinsulinemia, type 2 diabetes with the normal glucose tolerance, “diabetes mellitus in-situ (occult diabetes).” Laboratory Medicine 6, no. 2 (February 1975).

Escucha en silencio, porque situ corazon esta lleno con otras cosas no podras escuchar la voz de Dios.

To defend our national interests, sedemikian rupa tanpa merusak hubungan baik antara Indonesia dengan negara akreditasi. Di situ diperlukan approach, soft power misalnya.

Si vous avez des tentations de lassitude, cela prouve que vous mettez trop d’effort psychique dans la pratique spirituelle, ce qui fatigue l’âme ; il faut invoquer d’une manière plus impersonnelle et plus détachée, et ne pas trop s’engager dans l’individualisme propre à la mystique volontariste ; il faut avoir le sens de la quiétude. Nos sentiments ne sont rien, la persévérance est tout. Mais d’un autre côté, les hauts et les bas sont naturels à l’âme ; tout ce qui se situe dans la durée traverse des phases ; tout mouvement continu comporte des rythmes. De même, les tentations et les réactions sont naturelles à l’âme ; il ne faut pas s’en étonner mais se confier au Ciel et demander son aide.

Bangsa Jawa itu bangsa dongeng dan kenang-kenangan. Siapakah yang pada suatu ketika akan mengantarkan bangsa itu dari dunia hikayat dan legenda ke kehidupan yang nyata? Bukankah kita harus menuju ke situ? Dan dengan menyingkirkan takhayul itu, tidak perlulah karenanya mereka menginjak-injak keindahannya.

Kami makhluk yang "mengerikan. Ah, tetapi tidakkah demikian juga pada yang beradab? Di situ pun orang ceoat cenderung untuk menghukum sesuatu yang tidak difahaminya. Kami tidak boleh marah kepada orang-orang yang tidak tahu, yang patut dikasihani. Dan memang kami tidak berbuat demikian.

Dan dimana urusan rumah tangga ada di tangan perempuan, di situ sudah barang tentu orang harus mulai mengajar perempuan agar hemat dulu, apabila orang ingin lihat rakyat hemat. Apa gunanya orang laki-laki belajar mengenal kebaikan itu kalau perempuannya sendiri sebagai pemegang rumah tangga tidak tahu nilai uang?

The Parthenon was 228 feet long by 101 broad, and 64 feet high; the porticoes at each end had a double row of eight columns; the sculptures in the pediments were in full relief, representing in the eastern the Birth of Athene, and in the western the Struggle between that goddess and Poseidon, whilst those on the metopes, some of which are supposed to be from the hand of Alcamenes, the contemporary and rival of Phidias, rendered scenes from battles between the Gods and Giants, the Greeks and the Amazons, and the Centaurs and Lapithæ. Of somewhat later date than the Parthenon and resembling it in general style, though it is very considerably smaller, is the Theseum or Temple of Theseus on the plain on the north-west of the Acropolis, and at Bassæ in Arcadia is a Doric building, dedicated to Apollo Epicurius and designed by Ictinus, that has the peculiarity of facing north and south instead of, as was usual, east and west. Scarcely less beautiful than the Parthenon itself is the grand triple portico known as the Propylæa that gives access to it on the western side. It was designed about 430 by Mnesicles, and in it the Doric and Ionic styles are admirably combined, whilst in the Erectheum, sacred to the memory of Erechtheus, a hero of Attica, the Ionic order is seen at its best, so delicate is the carving of the capitals of its columns. It has moreover the rare and distinctive feature of what is known as a caryatid porch, that is to say, one in which the entablature is upheld by caryatides or statues representing female figures. Other good examples of the Ionic style are the small Temple of Niké Apteros, or the Wingless Victory, situated not far from the Propylæa and the Parthenon of Athens, the more important Temple of Apollo at Branchidæ near Miletus, originally of most imposing dimensions, and that of Artemis at Ephesus, of which however only a few fragments remain in situ. Of the sacred buildings of Greece in which the Corinthian order was employed there exist, with the exception of the Temple of Jupiter at Athens already referred to, but a few scattered remains, such as the columns from Epidaurus now in the Athens Museum, that formed part of a circlet of Corinthian pillars within a Doric colonnade. In the Temple of Athena Alea at Tegea, designed by Scopas in 394, however, the transition from the Ionic to the Corinthian style is very clearly illustrated, and in the circular Monument of Lysicrates, erected in 334 B.C. to commemorate the triumph of that hero's troop in the choric dances in honour of Dionysos, and the Tower of the Winds, both at Athens, the Corinthian style is seen at its best. In addition to the temples described above, some remains of tombs, notably that of the huge Mausoleum at Halicarnassus in memory of King Mausolus, who died in 353 B.C., and several theatres, including that of Dionysos at Athens, with a well-preserved one of larger size at Epidaurus, bear witness to the general prevalence of Doric features in funereal monuments and secular buildings, but of the palaces and humbler dwelling-houses in the three Greek styles, of which there must have been many fine examples, no trace remains. There is however no doubt that the Corinthian style was very constantly employed after the power of the great republics had been broken, and the Oriental taste for lavish decoration replaced the love for austere simplicity of the virile people of Greece and its dependencies. CHAPTER III

Un certain groupe de métiers — se caractérisant par l’usage qu’ils font du feu pour transformer ou ennoblir des matières comme le métal ou les minéraux dont on fait du verre et des émaux — sert de base à une tradition spirituelle qui se rattache à Hermès Trismégiste dont le nom égyptien est Thot et que beaucoup de musulmans comptent au nombre des anciens prophètes. L’art hermétiste par excellence, c’est l’alchimie ; le plus souvent mal comprise, parce que la transmutation qui est son but et qu’elle traduit en termes artisanaux, se situe en réalité au niveau de l’âme. Que l’alchimie ait été pratiquée par beaucoup d’artisans du feu, ne fait aucun doute ; son emblème, le couple de dragons entrelacés — forme médiévale du caducée — orne de nombreux récipients en céramique ou en métal. Nombre d’artisans ou d’artistes, qu’ils aient reçu ou non une initiation correspondant à leur entrée dans une corporation professionnelle, adhéraient ou adhèrent encore à un Ordre soufi (...) on peut également dire que le soufisme se situe là où l’amour et la connaissance convergent. Or, l’objet ultime et commun de l’amour comme de la connaissance n’est autre que la Beauté divine. On comprendra dès lors comment l’art, dans une civilisation théocentrique comme celle de l’Islam, se rattache à l’ésotérisme, dimension la plus intérieure de la tradition. Art et contemplation : l’art a pour objet la beauté formelle, alors que l’objet de la contemplation est la beauté au-delà de la forme qui révèle qualitativement l’ordre formel, tout en le dépassant infiniment. Dans la mesure où l’art s’apparente à la contemplation, il est connaissance, la beauté étant un aspect de la Réalité, au sens absolu du terme. Cela nous ramène au phénomène de scission entre art et artisanat, d’une part, et art et science, d’autre part, phénomène qui a profondément marqué la civilisation européenne moderne : si l’art n’est plus considéré comme une science, c’est-à-dire comme une connaissance, c’est que la beauté, objet de contemplation à divers degrés, n’est plus reconnue comme un aspect du réel. En fait, l’ordre normal des choses a été renversé à un point tel qu’on identifie volontiers la laideur à la réalité, la beauté n’étant plus que l'objet d’un esthétisme aux contours parfaitement subjectifs et changeants. Les conséquences de cette dichotomie de l’expérience du réel sont des plus graves : car c’est finalement la beauté — subtilement rattachée à l’origine même des choses — qui jugera de la valeur ou de la futilité d’un monde. Ainsi que le Prophète l’a dit : « Dieu est beau et II aime la beauté. » p. 296-298

La science moderne se présente dans le monde comme le principal ou le seul facteur de vérité ; selon ce style de certitude, connaître Charlemagne, c’est savoir combien a pesé son crâne et quelle a été sa taille. Au point de vue de la vérité totale — redisons-le une fois de plus — il vaut mille fois mieux croire que Dieu a créé le monde en six jours et que l’au-delà se situe sous le disque terrestre ou dans le ciel tournant, que de connaître la distance d’une nébuleuse à une autre tout en ignorant que les phénomènes ne font que manifester une Réalité transcendante qui nous détermine de toutes parts et qui donne à notre condition humaine tout son sens et tout son contenu ; aussi les grandes traditions, conscientes de ce qu’un savoir prométhéen mènerait à la perte de la vérité essentielle et salvatrice, n’ont-elles jamais prescrit ni encouragé cette accumulation de connaissances tout extérieures et, en fait, mortelles pour l’homme. On affirme couramment que telle ou telle prouesse scientifique « fait honneur au genre humain », et autres niaiseries de ce genre, comme si l’homme faisait honneur à sa nature autrement qu’en se dépassant, et comme s’il se dépassait ailleurs que dans la conscience d’absolu et dans la sainteté.

La mentalité contemporaine cherche en effet à tout réduire à des catégories temporelles : une oeuvre d’art, une pensée, une vérité n’ont de valeur, non en elles-mêmes et en dehors de toute classification historique, mais uniquement par le temps dans lequel on les situe à tort ou à raison ; tout est considéré comme l’expression d’un « temps », non d’une valeur intemporelle et intrinsèque, ce qui est tout à fait conforme au relativisme moderne, à ce psychologisme ou biologisme destructeur des valeurs essentielles. Cette philosophie tire le maximum d’originalité de ce qui, pratiquement, n’est pas autre chose que la haine de Dieu ; mais comme il est impossible d’injurier directement un Dieu auquel on ne croit pas, on l’injurie indirectement à travers les lois naturelles et on va jusqu’à dénigrer la forme même de l’homme et son intelligence, celle avec laquelle on pense et on injurie. On n’échappe cependant pas à la Vérité immanente : « Plus il blasphème - dit Maître Eckhart - et plus il loue Dieu ».

La vie est un jeu, Lilly. Il y a des gagnants, des perdants et entre deux, les pauvres âmes qui n’arrivent à rien. – Et où me situes-tu, Jeremy ? Où me situes-tu dans ta répartition perverse des choses ? Où me situes-tu ? – Tu es au bord du gouffre. Malheureusement, tu es la seule à blâmer.

Il est un classicisme borné qui, ne disposant d’aucun critère objectivement valable et manquant d’imagination autant que d’intelligence et de goût, ne voit dans la civilisation chinoise que mesquinerie et routine : on croit les Chinois «inférieurs» parce qu’ils n’ont eu ni de Michel-Ange ni de Corneille ou parce qu’ils n’ont pas créé la neuvième Symphonie, etc.; or, si la grandeur de la civilisation chinoise n’a rien de prométhéen, c’est qu’elle se situe en des points où le préjugé classique est incapable de la déceler; sur le plan simplement artistique, il est des vieux bronzes qui révèlent plus de grandeur et plus de profondeur que toute la peinture européenne du XIXe siècle. La première chose à comprendre, c’est qu’il n’est pas de grandeur réelle en dehors de la vérité, et que celle-ci n’a certes pas besoin d’expression grandiloquentes.

Kalau alutsista perlengkapan dan peralatan itu bisa kita bikin sendiri, wajib hukumnya jajaran TNI dan Polri membeli produksi dalam negeri. Kalau belum bisa kita bikin sendiri, tapi bisa kita laksanakan: joint production; joint research, innovation, and development; joint investment. Itu yang kita pilih. Kalau belum memang betul-betul sampai di situ and we have to puchase it dari negara mana pun think about transfer of technology, think about sekali lagi, kebersamaan, seperti yang kita lakukan dengan Korea misalnya, yang kita lakukan dengan negara- negara sahabat yang lain.

La première précaution à prendre tient au fait que la majorité des patients est généralement en quête de sens lorsqu'elle consulte un professionnel de santé. Elle voudrait qu'on lui explique pourquoi (au sens de pour quoi, en vertu de quelle cause) elle est malade, pourquoi elle souffre, quelle en est la raison. Or la science en général et la médecine en particulier sont incapables de lui répondre, et pour une raison simple : elles ne peuvent traiter que des causalités contingentes, et non de causes ultimes ou de questions de sens. La science traite du comment, et apporte statistiques, mécanismes d'action, biologie, biochimie et anatomie. Le pourquoi, lui est métaphysique, donc étymologiquement en dehors de la physique : pourquoi sommes-nous nés, pourquoi ce monde plutôt qu'un autre, pourquoi vais-je mourir, et vers où ? Le thérapeute ne sait répondre à cela. Il peut nous dire quand nous avons de fortes chances de mourir, et par quels mécanismes nous y parviendrons, et non pourquoi nous, pourquoi pas un autre, et pourquoi on meurt. C'est cette quête de sens, légitime certes, mais hors de propos, que vient chercher le patient. Il arrive, c'est vrai, que le thérapeute devienne lui-même méta-thérapeute, et se prenant pour un prêtre ou un haruspice lisant les entrailles d'animaux, prétende déchiffrer les arcanes du destin. Mais n'ayons guère d'illusion à bon marché. Nous avons certes un grand respect pour ces questions, mais nous nous méfions des réponses, ancrées dans le sol mouvant de la foi. D'une part, les vendeurs de sens privent l'individu de construire par lui-même le sens existentiel qu'il préfère. Car, rappelons-le, sur un plan factuel, la vie n'a que le but qu'on veut bien lui donner (et cela donne une immense liberté, doublée d'une non moins grande responsabilité). D'autre part lorsque des thérapeutes proposent leur sens, ils le font du haut de leur statut de professionnel de santé, ce qui est un argument d'autorité facilement contestable car ils n'ont aucune autorité en matière de métaphysique – et pour cause : personne n'a autorité en matière de métaphysique. C'est un peu comme si, sous prétexte qu'il est médecin, il fallait adhérer aux goûts musicaux de notre toubib, ou aux goûts cinéphiles d'un physicien. Ainsi, en s'adressant au thérapeute responsable, qui assume les limites de son mandat, le patient risque-t-il de repartir avec des « comment » et des « pourquoi » insatisfaits, et de se tourner alors vers quiconque apportera une réponse (même partielle, sans fondements, et parfois payante) à son angoisse légitime. Certaines thérapies, ornées de leur métaphysique, deviennent alors des refuges, des bouées, auxquelles s'arriment des patients apeurés. Ce n'est dès lors plus le moment de crever la baudruche, laissant le patient encore plus désemparé. Non, le travail se situe en amont, dans l'apprentissage du matériel auquel s'agripper.

En effet, si les actes de prise de possession ou de construction imitent tous l'archétype cosmique de la création du monde, alors ils doivent se passer au "centre" du monde puisque, selon de nombreuses traditions (nous les avons présentées dans "Cosmologie și alchimie babiloniană”), la création a commencé dans un centre. Le serpent tellurique sommeille lové sous la terre, mais sa tête se trouve exactement au centre du monde. La transpercer lors de la construction d'une maison signifie créer rituellement un centre. Celui-ci ne se situe évidemment pas dans notre espace profane, pour lequel il ne peut pas y avoir plusieurs.

Votre porte se ferme ou ne se ferme pas. Elle ne s'explique pas par elle-même, mais en elle on s'explique une chose par une autre, indéfiniment. Ainsi a-t-elle forcément besoin du jugement que les autres portent sur ce qu'elle fait, et elle y est d'autant plus sensible qu'elle situe au-dehors ceux qui la jugent.

Le "dor" est donc plus ambigu que la nostalgie : il est tourné aussi bien vers le passé que vers l'avenir ; le regret de l'impossible retour in illo tempore n'est pas obligatoire. C'est un désir mêlé de souffrance, une aspiration qui ne connaîtra pas d'accomplissement, car celui qui l'éprouve se situe dans une indétermination dont il ne connaît pas les possibilités de réalisation. Il ne peut que les pressentir, mais il n'en exige pas la manifestation. L'objet du "dor" est fondamentalement indéfinissable. Vivre ce qu'on souhaite advenir comme une douce souffrance est plus important que de voir ses souhaits accomplis, car la qualité de cette langueur est supérieure à ce qu'on peut obtenir par la satisfaction de ses désirs. Cioran emploie rarement le mot roumain "dor", sauf pour se livrer à une sorte d'exercice de ce qu'il appelle "l'appréhension de l'essence des peuples par leur façon de participer au vague" ("Oeuvres", p. 607) ("Triste avec méthode", par Constantin Zaharia)

El astrólogo asumió aquí una voz profesional de agente de turismo: —Cacodelphia —me anunció— es una vía helicoidal en descenso: la constituyen nueve pasos de hélice o espiras, en cada una de las cuales se alza un barrio infernal o cacobarrio. Donde acaba una espira comienza la otra, sin más inconvenientes que un acceso difícil cuyos peligros debe afrontar y vencer el curioso turista. El eje vertical del Helicoide es un tubo que atraviesa los nueve cacobarrios y cuyas virtudes le haré conocer a su hora. En cuanto a los asombrosos detalles de la construcción, no figuran en el prospecto, y le serán revelados in situ por el agente de la compañía,

if you have kept your frameworks at arm’s length, then you should be able to unit-test all those use cases without any of the frameworks in place. You shouldn’t need the web server running to run your tests. You shouldn’t need the database connected to run your tests. Your Entity objects should be plain old objects that have no dependencies on frameworks or databases or other complications. Your use case objects should coordinate your Entity objects. Finally, all of them together should be testable in situ, without any of the complications of frameworks.

Healing from trauma is also facilitated by rhythmic action shared with others, such as music, song and dance. In ancient Athens, Athena was celebrated with choral dance and song, and similar practices can still be witnessed today in traditional women’s circle dances of Greece and the Balkans. Through my lifetime of researching these dances in situ, I have come to believe these dances provide essential comfort and healing support for women who must live under patriarchal oppression. The dance circle itself is like Athena’s temple, the polis, the round enclosure within which the women are safe. To protect the city is to protect the city’s women, and this was Athena’s special domain: she was the guardian of the sacred space, the temple, the walled city or polis within which the women are kept secure.

Cinta itu datang sesuka hati, kapan dan di mana aja. Masalahnya bukan di situ, tapi gimana caranya lo ambil tindakan atas perasaan lo. Office romance tuh udah biasa, kan gue pernah bilang dulu. Yang penting isu di antara kalian dulu diselesaiin. Gimanapun, lo dan dia yang bisa work things out. Jangan dipikirin sendirian. Dita

Fra Angelico fue uno de los primeros en adoptar las leyes sobre la perspectiva de Brunelleschi y se sirvió de ellas cuando pintó (no sin la ayuda de sus amigos dominicos) los nuevos frescos que Cosme había encargado para el convento de San Marcos. Estos frescos, vistos en conjunto, son uno de los grandes logros del Renacimiento florentino. El más conocido es la ya mencionada Anunciación, con el que los monjes se encontrarían, de seguro, a diario, al subir las empinadas escaleras que conducían a sus dormitorios en el primer piso. En la actualidad, a este tipo de obras se las conoce como site-specific-artworks,[9] lo que significa que, para apreciarlas en toda su magnitud, hay que verlas in situ. Evidentemente,

Matahari dan Bulan Ketika aku berusaha menjadi orang yang luar biasa bagimu, tak kusangka bahwa itu bukanlah hal yang engkau mau. Selalu ada kata tak cukup untuk menjadi sempurna. Betapa susahnya untuk menjaga hati agar tak melukai, agar tidak pernah mengecewakan. Sekalipun aku berupaya sepenuh hati menjagamu. Senantiasa berikhtiar, semoga aku bisa memahami apa yang engkau mau, selalu mengerti apa yang engkau inginkan. Walaupun aku sadar, bahwa meminta dan menuntut jauh lebih mudah daripada berkorban dan lebih banyak memberi perhatian. Namun selama itu berangkat dari kemauan dan kehendak kita sendiri, maka tidak ada hal yang muskil atau mustahil untuk dilakukan. Bila sungguh kamu adalah takdirku dan aku adalah takdirmu, maka semoga kita selalu menemukan kebaikan dan keindahan dari kekurangan kita masing-masing. Bahwa kekurangan bukanlah bentuk kesengajaan demi mengasihani diri sendiri atau alasan pembenaran ego pribadi, melainkan harus jadi semangat menumbuhkan keinginan untuk memperbaiki diri. Baru dari situlah aku belajar, bahwa pada akhirnya hidup menghendaki agar kita menjadi orang yang biasa-biasa saja. Untuk tidak pernah berpura-pura menjadi orang lain selain dari diri sendiri. Bagaimana kita menjadikan segala sesuatu yang sederhana menjadi istimewa. Kesulitan dan tantangan yang kita hadapi berubah menjadi indah manakala kita berdua mampu mengatasinya. Aku merasakan apa yang engkau rasakan. Engkau memikirkan apa yang aku pikirkan. Dan kita menyatukan hati menjalani hal-hal yang sederhana setiap hari. Lewat puisi dan catatan yang kita buat, buku-buku yang kita baca, makanan yang kita santap, musik yang kita dengar, film yang kita tonton, perjalanan dan petualangan yang kita lalui. Semuanya menjadi realitas yang menyenangkan, karena kita tak pernah lupa membubuhkan kata "kita" dalam setiap momen kebersamaan itu. Selalu ada kamu dan aku di situ. Apa yang engkau sukai akan menjadi kesukaanku juga Apa yang engkau benci menjadi kebencianku pula. Aku yang orang rumahan menjadi gemar jalan-jalan gara-gara kamu. Dan kamu yang dulu tak doyan membaca jadi mencintai sastra karena diriku. Begitulah bagaimana kita menerjemahkan kesederhanaan itu dan mengubahnya jadi istimewa. Ijinkan aku jadi matahari penerang hari-harimu dan engkau jadi rembulan penghias malam-malamku. Kita hadir bukan untuk saling meniadakan, melainkan justru untuk saling melengkapi. Aku ada untuk dirimu dan engkau ada untuk diriku. Kita berusaha saling membahagiakan dan selamanya mencintai sampai maut memisahkan.

Geram Amarah adalah sesuatu yang tidak dimengerti oleh kesederhanaan. Aku tidak sedang bicara tentang dirimu, melainkan tentang orang-orang yang tidak aku temui hari ini. Mengapa Mereka mempunyai pikiran-pikiran busuk dan kedengkian seperti itu? Mendatangi sebuah rumah yang bukan miliknya dan lalu membuang kotoran seenaknya. Aku Mencium bau kencing dan kotoran anjing di situ. Sesungguhnya aku tak ingin menyimpan murka pada apa yang tak sepatutnya. Aku tak hendak menyimpan remah-remah kedegilan hanya untuk menahan kegusaranku sendiri. Bukan Kebencian yang ingin aku berikan pada istri dan anak-anakku, melainkan kelembutan dan kasih sayang. Tapi kita tidak bisa berdiri tanpa alas kaki di atas caci maki dan sumpah serapah yang nyata-nyata hanya ingin melukai perasaan. Kita Tak mengundang tamu ke rumah hanya untuk menginjak-injak harga diri dan kehormatan keluarga kita. Tak ada silaturahmi yang dibangun dengan cemooh, ejekan dan kata-kata yang menyakitkan hati. Tak Ada persaudaraan di antara kawanan domba dan serigala.

Peristiwa - Peristiwa yang Aku Alami Sendiri Hari ini Tanpa Kehadiranmu Aku menyelami pagi seperti menelusuri rutinitas sehari-hari yang menyakitkan seluruh panca inderaku. Sudah beberapa saat lamanya sejak aku tak lagi dapat melihat realitas, tak bisa mendengar kebenaran dan tak mampu berbicara fakta. Segala hal berubah toksik dan menakutkan. Aku terpaksa harus mengenakan kacamata dan masker kemana-mana. Aku memaknai siang seperti menjalani momen yang sama berulang-ulang. Tak ada kutemukan kegembiraan atau keceriaan di situ. Seperti dipaksa minum jamu yang pahit rasanya dan membuat kerongkonganku terbakar. Sudah sebulan ini aku mencerna sore hari tak lebih menyenangkan dari membaca koran pagi, menyeruput segelas kopi dan lalu berdiam diri seolah tak pernah terjadi apa-apa. Aku menakrifkan malam seperti mengeja kata-kata yang berloncatan dari balik kaca jendela yang terbuka menghadap ke langit yang gelap gulita. Kata-kata berguguran menjelma nir makna, bermula dari kekosongan berjalan beriringan menuju kehampaan. Demikianlah, tak aku temukan jejakmu dari semua liputan berita di televisi, tayangan drama sinetron, panorama senja yang berlarian dari laju kendaraan yang bersicepat di jalan atau dari kabar-kabar hoax yang bertebaran di mana-mana. Namamu tak aku dapati di antara butiran partikel yang berterbangan di udara, di dalam hembusan asap rokok atau dalam lembaran pamflet yang tertempel di dinding-dinding kota. Sudah lama sekali aku tidak pernah lagi merasakan getaran hatimu sebagai kerinduan yang ditawarkan kegelapan yang terbaring mati di luar sana. Entah mengapa aku merasa, ada semacam ironi dari rintik hujan yang baru saja turun sebagai isyarat yang selalu gagal kutangkap maknanya saat aku sedang sendirian memikirkan keberadaanmu. Bukankah kita sudah tidak pernah menangis lagi seperti dulu? Sebagaimana kita tak pernah bertengkar lagi setelah masing-masing merasa kehilangan perasaan yang dulu pernah sama-sama kita percayai. Malam ini adalah malam terakhir aku memutuskan untuk menunggu kepulanganmu. Aku melihat troli-troli berjalan sendiri di pusat perbelanjaan bersama sarat beban kemarahan yang mesti ditanggungnya. Seperti ingatan yang tak mampu melupakan beberapa petikan kalimat yang dulu pernah kamu pertanyakan; 1. Menunggu kedatangan kereta adalah sebuah pekerjaan yang membosankan, tapi mengapa tetap saja engkau lakukan? 2. Waktu adalah hal yang paling artifisial di era digital ini. Apa yang mesti kita bantah dari pernyataan serupa itu? 3. Benarkah cinta sudah menjadi komoditi yang sangat murah, tak ubahnya barang kodian yang banyak dijajakan di pinggir jalan? 4. Apakah ada puisi yang sengaja ditulis melulu hanya untuk mempertanyakan eksistensinya sendiri? 5. Kebahagiaan, apa itu kebahagiaan? Entahlah! Marilah kita sama-sama rehat sejenak dan melupakan semua masalah yang hanya menghadirkan kesedihan ini.

Sore itu mengantarkanku pada hari-hari lalu, saat semua terasa begitu sederhana Percakapan yang mengalir deras, bising klakson yang bersahutan di depan lapas, suara azan yang sesekali terputus saat sang muazzin menarik nafas Alun-alun malam itu masih tak terasa dingin walau hujan tak henti-hentinya mengguyur tubuh Sampai semua kesepian itu memelukku di penghujung jalan memasuki Tarogong rasa dingin terasa menusuk tulang saat melewati jalanan Dangdeur yang gelap Sesekali kulirik percakapan kita dan mencari kehangatan di situ, saat dada mulai remuk oleh rasa kehilangan yang menghantui sepanjang gang Aku benci saat mengingatnya, tak pernah menyadari kata-katamu yang bagai sembilu, menggores luka yang tak henti-hentinya mengeluarkan darah Tak pernah kurasakan sakit saat itu, dan pikirku, mungkin semua akan baik-baik saja pada akhirnya Tak ada sesuatu yang menanti di ujung jalan itu selain rayuan dan tipuanmu, mengatasnamakan luka seorang wanita Aku tersesat di labirin gelap dengan kaki yang membusuk Dan kau di sana, dalam kehangatan di dalam selimut ranjang dalam pelukan seseorang, mengantarkan huruf-demi huruf, baris-demi-baris, bualan penuh muslihat Aku terlena dalam kehangatan palsu sepanjang tahun-tahun yang kelak akan kau buang dengan sia-sia Aku terlena dalam kata-katamu bahwa aku adalah satu-satunya Namun aku tak punya kuasa untuk memutar waktu, pun tak sanggup membuang semua racun itu yang telah membusukkanku dari dalam Sore ini mengantarkanku pada hari-hari lalu, saat semua terasa begitu sederhana Dan aku membencimu (Untuk Fadila Nazian)

in situ.

La loi et la légitimité sont problématiques si on les considère du point de vue le plus élevé, c'est-à-dire du point de vue de la sagesse. Dans la mesure où la cité est la communauté dont la loi maintient la cohésion et même que la loi constitue, elle ne peut même pas aspirer à ce niveau intellectuel et moral suprême auquel peuvent atteindre certains individus. Par conséquent, la meilleure cité se situe moralement et intellectuellement sur un plan inférieur à celui du meilleur individu. La cité comme telle existe sur un plan inférieur à celui de l'individu comme tel. L'individualisme ainsi compris est au fond du cosmopolitisme de Xénophon.

Los casos de Voltaire, Montesquieu y Dumas, tres de los grandes difamadores antiespañoles, resultan paradigmáticos. Ignorantes de la realidad española, escribían despectivamente sobre ella sin conocerla de primera mano ni haberla visitado nunca. Voltaire se atrevió incluso a mofarse de la victoria de Lepanto considerando que no había servido para nada. Y Montesquieu se dedicó gratuitamente a criticarnos sin molestarse a viajar más acá de los Pirineos para comprobar in situ si sus juicios se correspondían con la realidad ni mantener apenas correspondencia con españoles. Mucho menos sabía de las Indias, y lo que conocía de ellas procedía de fuentes indirectas y por tanto sesgadas. Montesquieu fue también uno de los primeros en atribuir al clima una función determinante en la creación de la cultura nacional y en utilizar, de paso, este criterio para desprestigiar a España.

Sarnia, completed after Ireland had spent a year living on Guernsey,14 is closely connected to the pagan origins of Guernsey’s store of prehistoric burial chambers and rock monuments, imagining the kind of rites and jamborees that might have occurred round the tumbled stones such as Le Trépied. The score for the first part, ‘Le Catioroc’, contains a passage from De Situ Orbis, a text by Roman writer Pomponius Mela dating from 50 BCE: ‘All day long, heavy silence broods, and a certain hidden terror lurks there. But at nightfall gleams the light of fires; the chorus of Ægipans [fauns] resounds on every side: the shrilling of flutes and the clash of cymbals re-echo the waste shores of the sea.’ That mini-narrative encapsulates the motion of many of Ireland’s pieces, as a calm surface is overrun by more mysterious elemental forces, beings or visions.