Rot Op Quotes

Het zijn wel gedachten, dacht hij. Maar geen gewone gedachten. Misschien is het wat ik denk als ik denk zonder te denken, dacht hij. Gedachten die je niet wilt denken. Die onverhoeds op je vallen als je onder een steile rots loopt. Gedachten waar je graag een omweg voor had willen maken om ze te ontlopen.

Niks is nog echt.' 'Ik ben echt,' zei ze, op mijn ogen na dan.' Hij zag haar glimlachen in het donker, en plotseling besefte hij dat hij vreselijk rot tegen haar deed en dat zij toch aardig tegen hem bleef. 'Ik ben blij dat ik je heb leren kennen,' zei hij zachtjes. 'Je meent het,' antwoordde ze sarcastisch. 'Natuurlijk, sufkop.' - Mika & Audrey

Hoe gaat het? vroeg de jongeman, hoe is het thuis? Heel slecht, zei Frits op een opgewerkte toon, heel slecht, Viktor. Laten we de dingen bij hun naam noemen. Laat ons, als het slecht is, zeggen: slecht. Juist, zei Viktor, slecht dus. En met je ouders? Een heel schrandere vraag, antwoorde Frits, dat is zoiets als te vragen, als het onweert: hoe is het weer op het ogenblik? Ach nee, dat is weer een flauwe vergelijking. In elk geval rot.

Bomen zijn mij altijd verdomd dierbaar geweest, ik kan gerust zeggen dat zij het zout waren van mijn ziel, ik kan mij bijvoorbeeld verliezen in het delicaat verlatene van een tak tegen een winterhemel zo grauw als een schar als geen die ik ken en kende. De bomen van mijn jeugd, voor het slaapkamerraam, behoren dan ook tot mijn allerdiepste herinneringen, ze zijn vervlochten met koorts, droefenis, zorg en zacht bewegende schaduwen op het behang. Ook aan maanverlichte nachten heb ik de beste herinneringen, als het te heet was om te slapen en ik de vreemde schaduwen over de muur zag kruipen naar het plafond om ten slotte mijn raam donker te bevleugelen. Om nog maar niet te spreken van het herfstlicht, dat als geen ander een eik kan doorschieten met roodhete stralen, of glanst over een olm als over een rots in zee, of zich slaperig verstrikt in een wilg.

Ik zeg dat we elkaar morgen weer zien of misschien boven op de rots, vanavond; dat ze best een keer bij ons thuis kan komen als ze dat wil. Maar zij zegt alleen 'dat zien we nog wel' en ik denk dat ze daar alles mee bedoelt. Dan knik ik maar. En ga. Ik draai me nooit om om te zwaaien. Verdwijn gewoon de trap op naar het huis en opa, en op dat moment is alles precies zoals het moet. Het is eigenlijk best lekker om soms ook alleen te kunnen zijn.

Dat een ter dood veroordeelde een uur voor zijn dood zegt of denkt, dat wanneer hij ergens op een hoge rots zou moeten leven, op een zo nauwe ruimte dat hij alleen zijn voeten zou kunnen neerzetten, - met rondom ravijnen, de oceaan, eeuwige duisternis, eeuwige eenzaamheid en eeuwige storm, - en zo op die ene el ruimte heel zijn leven, duizend jaren, een eeuwigheid zou moeten blijven staan, - dat het nog beter zou zijn zo te leven dan zo dadelijk te sterven! Leven, leven en leven! Hoe dan ook, maar leven!... Wat is dat waar! God, wat is dat waar! De mens is een schobbejak!

Allan stoorde zich niet aan de sterilisatie, hij vond integendeel dat hij goed werd behandeld in de kliniek van professor Lundborg. Hij moest af en toe vragen over van alles en nog wat beantwoorden, onder andere over zijn behoefte om dingen en mensen op te blazen en of hij misschien negerbloed had. Daarop antwoordde Allan dat hij het prettiger vond om dingen dan mensen op te blazen. Het was een goed gevoel om een stuk rots dat in de weg lag doormidden te splijten. Als het in plaats daarvan om een mens ging, vond Allan het voldoende om de persoon in kwestie te vragen opzij te gaan. Vond de professor dat ook? Bernhard Lundborg liet zich niet snel verleiden tot filosofische discussies met zijn patiënten, en hij herhaalde in plaats daarvan zijn vraag over het negerbloed. Allan antwoordde dat hij dat niet wist, maar dat zijn ouders net zo'n bleke huid hadden gehad als hij zelf, als de professor genoegen nam met zo'n antwoord? Daarna voegde Allan eraan toe dat hij heel graag een echte neger wilde niet als de professor toevallig zo iemand in voorraad had.

Ik werd ouder. Mannen flirtten met me. Ik was bang dat dit voorbij zou gaan. Je weet wat ze zeggen: vrouwen bederven, hun baarmoeder rot eruit, hun tieten verschrompelen, hun kut droogt op en het is alleen door de medische wetenschap dat ze nog in leven blijven. Ze zijn overbodig en kunnen weg. 'Ik lust mijn chickies vers', zeggen de mannen in de kroeg terwijl ze elkaar op de schouders rossen. Ik kauw mijn hoeren voor het ontbijt. Ik hoef geen vrouw die vanbinnen stuk is.

Het zijn haar tanden niet. Het is haar hart. Het is rot.