Rampa Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Rampa. Here they are! All 39 of them:

“
Selamat datang. Saya sudah menyiapkan semua yang akan Saudara rampas dan musnahkan: kata-kata, suara-suara, atau apa saja yang Saudara takuti tapi sebenarnya tidak saya miliki
”
”
Joko Pinurbo (Celana)
“
El camino más fácil no es siempre el mejor.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
Pero recordé que no estamos aquí porque nos guste, sino para aprender cosas, lo mismo que no se va a la escuela porque sea divertido, sino para ilustrarse; y ¿qué es la vida en la tierra sino una escuela?
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
Opinamos que el hombre fuerte puede permitirse el lujo de ser amable, mientras que el dĂłcil e inseguro de sĂ­ mismo tiene que fanfarronear para darse un poco de seguridad.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
-Se volvió y miró por la ventana abierta-. Ahí está precisamente el que sabe relajarse mejor en el mundo: un gato. Podrías aprender de él. Nadie le supera en eso.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
En el Tibet no hemos creído ni por un momento que el Hombre sea la forma más elevada y más noble de evolución. Creemos que por ahí, en otros mundos, se pueden hallar formas de vida mucho más perfeccionadas, gente incapaz de lanzar bombas atómicas.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
En el Tibet creemos que el Ăşnico enemigo es el hombre a quien no conocemos; basta trabajar junto a un hombre, hablar con Ă©l y tratarlo para que deje de ser un enemigo.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
A mĂ­ todo aquello me era insoportable, pues no estoy hecho de la madera de los que aguantan a los tontos con absoluta resignaciĂłn.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
No repases tanto, Lobsang, que así se te atasca la memoria. Tienes que estar absolutamente tranquilo, como lo estás ahora, y verás cómo te brota el conocimiento
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
We are of the opinion that the strong man can afford to be gentle, while the weak and unsure brag and boast.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
Lei riteneva di fare una cosa giusta e necessaria, io ero lì solo perché c'era lei. Saliamo lentamente verso il più grande dei nostri terrori di allora, andavamo a esporci alla paura e a interrogarla. Alla quarta rampa Lila si comportò in modo inatteso. Si fermò ad aspettarmi e quando la raggiunsi mi diede la mano. Questo gesto cambiò tutto tra noi.
”
”
Elena Ferrante (L'amica geniale)
“
Kering sudah muara sungaiku. Menamparmu yang menari, bernyanyi, dan berjalan memunggungiku. Musnah aral dalam pelarian. Kau rampas sukmaku.
”
”
Liestianti Hapsari
“
Representan un espĂ­ritu masculino y otro femenino Ă­ntimamente abrazados, pero la intenciĂłn de estas pinturas no es en absoluto obscena y ni un solo tibetano las considerarĂ­a como tales. Los desnudos abrazados representan el Ă©xtasis que sigue a la uniĂłn del Conocimiento y de la Vida perfecta.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
Terlahir ke dunia, sesungguhnya adalah sebuah perampasan terbesar. Dirampas dari kebersatuan, terusir dari surga. Keterlemparan agung yang merupakan awal dari keterpisahan. Kalau 'rampas' berkonotasi buruk. Maka terlahir ke dunia adalah pula sebuah kebaikan terbesar dalam bentuk 'kesempatan untuk mengalami'. Mengalami realitas lain selain realitas surgawi. Terasa seperti pengkhianatan namun dengan tujuan sebenarnya adalah mengkhianati hakikat dari pengkhianatan tersebut. Hidup jangan-jangan cuma untuk mengalami. Mengalami menjadi medium yg dilewati oleh segala apapun yg akan datang. Medium yg punya kesadaran. Dan pada akhirnya sebagai sebuah medium, semua menempuh dirinya sendiri-sendiri..
”
”
Ayudhia Virga
“
And then we shall realize that the hardships we endured on this beastly Earth were merely to drive out impurities from us, to drive out wrong thoughts from us. It is so hard, and humans have degenerated so much that they cannot take the hardship, they cannot profit by the hardship, but instead they become worse and worse, and more and more evil, venting their spite on little animals.
”
”
T. Lobsang Rampa (Tibetan Sage)
“
habiendo algunos fanáticos en el valle de Shah-i-Kot, en la provincia de Paktia. Una vez más la información era inexacta: no eran un puñado, sino centenares. Al ser afganos los talibanes derrotados, tenían a donde ir: sus aldeas y pueblos natales. Allí podían escabullirse sin dejar rastro. Pero los miembros de Al Qaeda eran árabes, uzbekos y, los más feroces de todos, chechenos. No hablaban pastún y la gente del pueblo afgano los odiaba, de manera que solo podían rendirse o morir peleando. Casi todos eligieron esto último. El mando estadounidense reaccionó al chivatazo con un plan a pequeña escala, la operación Anaconda, que fue asignada a los SEAL de la Armada. Tres enormes Chinook repletos de efectivos despegaron rumbo al valle, que se suponía vacío de combatientes. El helicóptero que iba en cabeza se disponía a tomar tierra, con el morro levantado y la cola baja, la rampa abierta por detrás y a solo un par de metros del suelo, cuando los emboscados de Al Qaeda dieron el primer aviso. Un lanzagranadas hizo fuego. Estaba tan cerca que el proyectil atravesó el fuselaje del helicóptero sin explotar. No había tenido tiempo de cargarse, así que lo único que hizo fue entrar por un costado y salir por el otro sin tocar a nadie, dejando un par de boquetes simétricos. Pero lo que sí hizo daño fue el incesante fuego de ametralladora desde el nido situado entre las rocas salpicadas de nieve. Tampoco hirió a nadie de a bordo, pero destrozó los controles del aparato al horadar la cubierta de vuelo. Gracias a la habilidad y la genialidad del piloto, pocos minutos después el moribundo Chinook ganaba altura y recorría cuatro kilómetros hasta encontrar un sitio más seguro donde proceder a un aterrizaje forzoso. Los otros dos helicópteros se retiraron también. Pero un SEAL, el suboficial Neil Roberts, que se había desenganchado de su cable de amarre, resbaló en un charquito de fluido hidráulico y cayó a tierra. Resultó ileso, pero inmediatamente fue rodeado por miembros de Al Qaeda. Los SEAL jamás abandonan a uno de los suyos, esté vivo o muerto. Poco después de aterrizar regresaron en busca de Roberts, al tiempo que pedían refuerzos por radio. Había empezado la batalla de Shah-i-Kot. Duró cuatro días, y se saldó con la muerte del suboficial Neil Roberts y otros seis estadounidenses. Había tres unidades lo bastante cerca como para acudir a la llamada: un pelotón de SBS británicos por un lado y la unidad de la SAD por el otro; pero el grupo más numeroso era un batallón del 75 Regimiento de Rangers. Hacía un frío endemoniado, estaban a muchos grados bajo cero. La nieve, empujada por el viento incesante, se clavaba en los ojos. Nadie entendía cómo los árabes habían podido sobrevivir en aquellas montañas; pero el caso era que allí estaban, y dispuestos a morir hasta el último hombre. Ellos no hacían prisioneros ni esperaban serlo tampoco. Según testigos presenciales, salieron de hendiduras en las rocas, de grutas invisibles y nidos de ametralladoras ocultos. Cualquier veterano puede confirmar que toda batalla degenera rápidamente en un caos, y en Shah-i-Kot eso sucedió más rápido que nunca. Las unidades se separaron de su contingente, los soldados de sus unidades. Kit Carson se encontró de repente a solas en medio de la ventisca. Vio a otro estadounidense (pudo identificarlo por lo que llevaba en la cabeza: casco, no turbante) también solo, a unos cuarenta metros. Un hombre vestido con túnica surgió del suelo y disparó contra el soldado con su lanzagranadas. Esa vez la granada sí estalló; no dio en el blanco sino que explotó a los pies del soldado.
”
”
Frederick Forsyth (La lista)
“
Below us the country looked like a black lake. Nowhere was there a glimmer of light. Nowhere, so far as the eye could range, was there a living creature except here in this group of holy buildings. With the going down of the sun, the night wind rose and set about the business of the gods, the dusting of the corners of Earth. As it swept along the valley below, it was trapped by the mountainside and was channeled up through faults in the rock, to emerge into our upper air with a dull moaning boom, like a giant conch calling one to service. Around us there was the creaking and crackling of rocks moving and contracting now that the greater heat of the day had gone. Above us the stars were vivid in the dark night sky. The Old People used to say that Kesar’s Legions had dropped their spears on the Floor of Heaven at the call of Buddha, and the stars were but the reflections of the lights of the Heavenly Room shining through the holes.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
La muerte podía estar en una bolsa de cacahuetes, en un trozo de carne que se te atravesara, en el siguiente paquete de cigarrillos. Siempre te andaba rondando, de guardia en todas las estaciones de control entre lo mortal y lo eterno. Agujas infectadas, insectos venenosos, cables mal aislados, incendios forestales. Patines que lanzaban a intrépidos chiquillos a cruces muy transitados. Cada vez que te metes en la bañera para darte una ducha, Oz te acompaña: ducha para dos. Cada vez que subes a un avión, Oz lleva tu misma tarjeta de embarque. Está en el agua que bebes y en la comida que comes. «¿Quién anda ahí?», gritas en la oscuridad cuando estás solo y asustado, y es él quien te responde: Tranquilo, soy yo. Eh, ¿cómo va eso? Tienes un cáncer en el vientre, qué lata, chico, sí que lo siento. ¡Cólera! ¡Septicemia! ¡Leucemia! ¡Arteriosclerosis! ¡Trombosis coronaria! ¡Encefalitis! ¡Osteomielitis! ¡Ajajá, vamos allá! Un chorizo en un portal, con una navaja en la mano. Una llamada telefónica a medianoche. Sangre que hierve con ácido de la batería en una rampa de salida de una autopista de Carolina del Norte. Puñados de píldoras: anda, traga. Ese tono azulado de las uñas que sigue a la muerte por asfixia; en su último esfuerzo por aferrarse a la vida, el cerebro absorbe todo el oxígeno que queda en el cuerpo, incluso el de las células vivas que están debajo de las uñas. Hola, chicos, me llamo Oz el Ggande y Teggible, pero podéis llamarme Oz a secas. Al fin y al cabo, somos viejos amigos. Pasaba por aquí y he entrado un momento para traerte este pequeño infarto, este derrame cerebral, etcétera; lo siento, no puedo quedarme, tengo un parto con hemorragia y, luego, inhalación de humo tóxico en Omaha. Y la vocecita sigue gritando: «¡Te quiero, Tigger, te quiero! ¡Creo en ti, Tigger! ¡Siempre te querré y creeré en ti, y seguiré siendo niña, y el único Oz que habitará en mi corazón será ese simpático impostor de Nebraska! Te quiero…». Vamos patrullando, mi hijo y yo…, porque lo que importa no es el sexo ni la guerra, sino la noble y terrible batalla sin esperanza contra Oz, el Ggande y Teggible.
”
”
Stephen King (Pet Sematary)
“
Ciuma-A.Camus "Puteai sa vezi in toiul noptii, de-a lungul cornisei,convoaie stranii de tramvaie fara calatori, hurducandu-se deasupra marii. Locuitorii au sfarsit prin a afla despre ce e vorba, si in ciuda patrulelor, grupuri de oameni reuseau destul de de sa se strecoare pe stancile care se inaltau deasupra marii si sa arunce flori la trecerea tramvaielor. Si se auzeau atunci vehicule zdranganind in noaptea de vara, cu incarcatura lor de flori si morti." "Exista in oameni mai multe lucruri de admirat decat de dispretuit." "Ciuma le rapise tuturor puterea iubirii si chiar a prieteniei. Caci iubirea cere putin viitor, iar pentru noi nu mai exsitau decat clipe." "Pentru intaia oara simteau cat de dificil e sa-ti imaginezi precis faptele si gesturile celui care lipseste. Deplangeau atunci faptul ca n-aveau habar despre felul cum isi petercea celalalt timpul; se invinuiau de usurinta cu care neglijasera sa se informeze despre aceasta si se prefacusera a crede ca,pentru o fiinta care iubeste, ocupatia celui iubit nu este izvorul tuturor bucuriilor.Le era usor, incepand cu aceasta clipa, sa se reintoarca la dragostea lor i sa-i cerceteze imperfectiunile" "Cu toti se intampla la fel: te insori,iubirea mai dureaza putin, muncesti. Muncesti atat de mult incat uiti sa mai iubesti." "Pentru a lupta impotriva abtractiei trebuie sa-i semeni putin." "Dar porcaria asta de boala!Chiar i cei care n-o au o poarta in inima." "Raul care este in lume vine aproape intotdeuna din ignoranta, si bunele intentii, daca nu sunt luminate de constiita, pot sa faca tot atatea stricaciuni ca si rautatea." "Nu mai existau atunci destine individuale, ci o istorie colectiva, care era ciuma, si sentimente unice, impartasite de toti. Cel mai dominant dintre ele era cel al despartirii si al exilului, cu tot ceea ce comporta el ca frica si revolta." "Persoanele intoarse din carantina, care, inebunite de doliu si nenorocire, isi dadeau foc caselor in iluzia ca faceau astfel sa arda ciuma din ele." "A fost nevoie de marele duet al lui Orfeu si al Euridicei din actul al treilea pentru ca o anume surpriza sa strabata sala.Cantaretul si-a ales un moment sa inainteze spre rampa intr-un fel grotesc, cu bratele si picioarele departate, in costumul sau antic, si sa se prabuseasca in mijlocul decorului pastoresc care nu incetase niciodata sa fie anacronic. Stateau in fata a ceea ce era viata lor de atunci: ciuma pe scena, sub infatisarea unui actor dezarticulat si, in sala tot luxul devenit inutil, sub forma de evantaie uitate si de dantele atarnand pe roul fotoliilor." "Chiar atunci cand vremea ciumei trecuse, ei continuau sa traiasca conform normelor ei." "O scanteie de viata si o imagine de moarte, aceasta era cunoasterea." "Mame, soti, indragostiti care pierduera orice bucurie odata cu fiinta acum ratacita intr-o groapa anonima sau topita intr-o gramada de cenusa, pentru toti acestia ciuma isi continua existenta.
”
”
Albert Camus
“
I tacchi di Bella risuonavano impertinenti sul corridoio di finto marmo. Dodici centimetri. Semplicemente un altro strumento per non sentirsi persa, e non solo fisicamente, in un mondo di gargantua. Temibili, paurosi gargantua. Per Bella riuscire a fissare il prossimo negli occhi – quasi negli occhi in caso di superamento della barriera dei 180 centimetri – era una necessità e spesso ci riusciva solo grazie alle Jimmy Choo o alle Manolo, un fringe benefit che la sua posizione di responsabile della moda del Denver Tribune le assicurava. Gli stilisti, compresi Choo e Manolo, la omaggiavano delle loro ultime creazioni? Lei certo non le rifiutava. Come ogni mattina alle nove si infilò nell’ascensore più per darsi una controllatina allo specchio che per risparmiarsi la rampa di scale che la separava dall’ultimo piano, quello della direzione. Sì, era tutto a posto, camicetta di seta bianca e gonna nera, più le Jimmy Choo di vernice rossa da togliere il fiato. Capelli castani appena ondulati sciolti sulle spalle, perle alle orecchie e al collo, un po’ di mascara sulle ciglia a evidenziare i suoi occhi verdi, e labbra più rosse del diavolo, in perfetta nuance con le Jimmy Choo. Il solito travestimento, insomma, che l’avrebbe messa al sicuro da ogni tentativo dei suoi colleghi di irrompere nella sua vita. Branco di animali. E che la chiamassero pure Miss Algida o Ghiacciolo alla moda o, ancora, 32, sottintendendo Fahrenheit (ovvero il punto di congelamento dell’acqua), o Italian Job – lavoretto italiano – sottintendendo qualcosa di più volgare, la cosa non la toccava per nulla. Forse solo un pochino, ma se ne infischiava. L’ascensore si fermò e le porte si aprirono portando sino a lei il vocio dei suoi colleghi, probabilmente intenti a bere caffè e a rimpinzarsi di ciambelle. Dio! Sembrava che non vivessero che per i carboidrati, quando lei…
”
”
Viviana Giorgi (E infine la Bestia incontrò Bella)
“
On kolm põhilist keha: lihalik keha, milles hing saab õppida elu raskeid õppetunde, eeterlik ehk "magnetiline" keha, mille moodustab igaüks meist oma lõbu, ahnuse, tugevate kirgede ja teiste sarnaste asjadega. Kolmas keha on hingekeha, "surematu hing". See on meie lamaistlik usk ja kindlasti mitte ortodokssete budistide usk.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
Teadmised hingamise kontrollimisest aitasid mul vastu seista jaapanlaste piinamistele ja veelgi suurematele piinamistele kommunistide vangina. Ka kõige hullemad jaapanlased on kommunistidega võrreldes härrasmehed! Ma õppisin neid mõlemaid tundma nende kõige halvemast küljest.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
Apa yang terlintas di benak kalian saat mendengar musik dangdut yang diputar lewat pengeras suara dan orang ramai berjoget di bawah panggung saat acara tujuh belasan? Adakah engkau melihat diri sendiri mencoba berkaca pada hati yang lapang? Goyangan tubuh kami bukan sekedar luapan kegembiraan. Semestinya, itu adalah perayaan kemerdekaan yang sesungguhnya. Apakah menurut kalian, mudah bagi kami melupakan kemiskinan dan sekat-sekat sosial yang memisahkan rumah gubuk emplek-emplekan dengan komplek elit di seberang kali? Walaupun kami sudah terbiasa melupakan rasa lapar dan sekedar mengganjalnya dengan sepiring harapan yang kadang enggan mengunjungi kampung kami yang kumuh. Sesungguhnya, bagi kebanyakan orang seperti kami, kebahagiaan itu sederhana saja. Sekalipun barangkali, lebih banyak lagi yang tidak perduli. Tapi janganlah kalian rampas satu-satunya kebahagiaan kami yang tersisa; Biarkan kami tidur nyenyak dan bermimpi. Di hari perayaan kemerdekaan ini, semoga Tuhan berkenan mengirimkan seorang pemimpin yang sungguh mau peduli pada rasa lapar kami.
”
”
Titon Rahmawan
“
La Habana era una locura: yo creo que era la ciudad con más vida de todo el mundo. ¡Qué carajo París ni Nueva York! Demasiado frío... ¡Vida nocturna la de aquí! Verdad que había putas, había drogas y había mafia, pero la gente se divertía y la noche empezaba a las seis de la tarde y no se acababa nunca. ¿Te imaginas que en una misma noche podías tomarte una cerveza a las ocho oyendo a las Anacaonas en los Aires Libres del Prado, comer a las nueve con la música y las canciones de Bola de Nieve, luego sentarte en el Saint John a oír a Elena Burke, después irte a un cabaret a bailar con Benny Moré, con la Aragón, con la Casino de Playa, con la Sonora Matancera, descansar un rato vacilando los boleros de Olga Guillot, Vicentico Valdés, Ñico Membiela... o irte a oír a los muchachos del feeling, al ronco José Antonio Méndez, a César Portillo y, para cerrar la noche, a las dos de la mañana, escaparte a la playa de Marianao a ver el espectáculo del Chori tocando sus timbales, y tú ahí, como si nada, sentado entre Marlon Brando y Cab Calloway, al lado de Errol Flynn y de Josephine Baker. Y después, si todavía te quedaba aire, bajar a La Gruta, ahí en La Rampa, para amanecer metido en una descarga de jazz de Cachao con Tata Güines, Barreto, Bebo Valdés, el Negro Vivar, Frank Emilio y todos esos locos que son los mejores músicos que ha dado Cuba? Eran miles, la música estaba en la atmósfera, se podía cortar con un cuchillo, había que apartarla para poder pasar...
”
”
Leonardo Padura (La neblina del ayer)
“
Entregue el pasabordo a uno de los empleados de la aerolĂ­nea, camine por la rampa junto a los otros pasajeros y entre en ese aviĂłn que me llevarĂ­a al encuentro de un hombre que tenia mi cara y que se llamaba igual que yo, pero que era mejor persona.
”
”
Mario Mendoza (Buda Blues)
“
Os dois amigos lançaram o passo, largamente. E Carlos, que arrojára o charuto, ia dizendo na aragem fina e fria que lhes cortava a face: —Que raiva ter esquecido o paiosinho! Emfim, acabou-se. Ao menos assentamos a theoria definitiva da existencia. Com effeito, não vale a pena fazer um esforço, correr com ancia para coisa alguma... Ega, ao lado, ajuntava, offegante, atirando as pernas magras: —Nem para o amor, nem para a gloria, nem para o dinheiro, nem para o poder... A lanterna vermelha do «americano», ao longe, no escuro, parára. E foi em Carlos e em João da Ega uma esperança, outro esforço: —Ainda o apanhamos! —Ainda o apanhamos! De novo a lanterna deslisou e fugiu. Então, para apanhar o «americano», os dois amigos romperam a correr desesperadamente pela rampa de Santos e pelo Aterro, sob a primeira claridade do luar que subia.
”
”
Eça de Queirós (Os Maias - Volume II)
“
Esta convicción sumaria a favor de la vida, de cualquier vida, ¿en qué se basa? Si meramente ocultara el hecho de que tú mismo no quieres morir, no valdría nada. Sin embargo, aunque fuese honesta e incluyera realmente a todos, ¿por qué merecerían todos vivir? Has reconocido las raíces permanentemente dolorosas de esta vida de forma más meridiana que nadie, ¿y aun así ha de seguir? No sé la respuesta. Soy, tal como se demuestra, un chovinista, de todos los hombres, de todos los animales, quizás incluso de todas las plantas. Un hindú sin la migración de las almas, un cristiano sin Dios. Veo, sin ningún pudor, masas y masas que crecen ante mí, y cualquier intento de limitarlas recurriendo a la muerte como instrumento me provoca odio y repugnancia. Nunca he aceptado/admitido ninguna muerte, ni siquiera la del hombre más viejo y más miserable. La imagen de los soldados egipcios muertos en el desierto de Sinaí me persigue como la rampa de Auschwitz. Sé lo que habrían hecho estos mismos soldados si hubieran llegado a las ciudades de los judíos. Pero ahora son ellos los muertos: ahora recibo yo su rencor. No puedo hacer distinciones entre los muertos. En este caso no tengo ningún poder sobre mí, no puedo tocar esta convicción básica. Creo que podría ser útil como convicción fundamental, y una vez asumida haría desaparecer muchas de las dificultades inveteradas de la convivencia humana. De hecho, no puedo pensar de otra manera, aquí mantengo algo que resulta tan importante como parece limitado.
”
”
Elias Canetti (Il libro contro la morte)
“
rampa
”
”
Anonymous
“
Most Tibetans have black hair and dark brown eyes.
”
”
T. Lobsang Rampa (The Third Eye)
“
Partying on the Malecon One of the most exciting areas in Havana is the Malecon, a protective sea wall which buffers the northern edge of the Vedado neighborhood of Havana, from the Straits of Florida. Busiest during weekends, it is the most popular place to stroll and is an unrivaled meeting spot for guys and dolls. For this activity the primary party area is the corner of the Malecon and La Rampa, and for a country as poor as Cuba the Malecon offers a reasonable form of entertainment and people watching. Although there are nightclubs in Havana, spending an evening along the Malecon, is probably the best way to enjoy the pulse of Havana and offers visitors a chance to interact with friendly locals.
”
”
Hank Bracker (The Exciting Story of Cuba: Understanding Cuba's Present by Knowing Its Past)
“
takkan kubiarkan saudara tiriku merampas pujaan hatiku
”
”
Dian Nafi (Gus)
“
En haut, au cœur de la montagne, la Couleuvre rampa et se blottit. Lovée au sein d’une crevasse humide, elle regardait la mer. Le soleil brillait haut dans le ciel. Dans le ciel les sommets exhalaient leur chaleur. A leurs pieds les vagues venaient se briser... Au fond d’une gorge noyée d’obscurité et d’embruns, dans un tonnerre de pierres, un torrent se précipitait vers la mer… Tout en écume blanche, puissant et grisonnant, il fendait la roche et, hurlant de colère, se jetait dans les flots. Soudain du ciel, dans la crevasse où la Couleuvre se blottissait, tomba le Faucon, la poitrine déchirée, les plumes ensanglantées... Dans un cri bref, il s’était écrasé, et, plein de colère impuissante, frappait de sa poitrine l’âpreté de la pierre... D'abord, la Couleuvre effrayée recula, mais bientôt elle comprit que l’oiseau blessé n’avait plus longtemps à vivre… Elle rampa et, fixant le Faucon droit dans les yeux, lui siffla : - Quoi, voilà donc que tu meurs ? - Oui, je meurs ! lui répondit l’oiseau dans un profond soupir. Je meurs mais j’ai vécu dans la gloire !... J'ai connu la félicité !… J’ai combattu vaillamment !… J'ai vu le ciel comme jamais tu ne sauras t’en approcher !... Pauvre créature ! - Le ciel !?… Qu'est-ce le ciel pour moi ? Un espace vide où je ne puis ramper. Ici je me sens bien : il y fait si douillettement chaud et humide ! Ainsi répondit la Couleuvre à l'oiseau épris de liberté, gloussant au fond d’elle-même de devoir écouter de pareilles sornettes. Ainsi pensait l’ophidien : "Qu’on vole ou bien qu’on rampe, chacun connaît ici la fin : tous nous reposerons sous terre et tout finira en poussière..." Mais le Faucon tenta de se soulever, dressa la tête et porta son regard alentour. Au fond de cette gorge, dans cette obscurité, l'eau suintait entre les pierres grises, l’air était suffocant et puait la charogne. Alors le Faucon rassemblant toutes ses forces laissa échapper un cri de douleur et de chagrin : - Oh, que ne puis-je une dernière fois m’envoler et rejoindre le ciel ! Là, j’étreindrais mon ennemi… contre ma poitrine et... il s’étoufferait de mon sang ! Ô, Ivresse de la bataille !... L’entendant ainsi gémir la Couleuvre se dit : "Comme il doit être bon de vivre dans le ciel !" Elle proposa à l’oiseau épris de liberté : "Va, approche-toi du gouffre et précipite-toi dans le vide. Et qui sait ? tes ailes te porteront. Ainsi te sera-t-il donné de vivre encore un instant dans ce monde qui est le tien." Le Faucon frémit et fièrement dans un cri s'approcha de l’abîme, s’agrippant de ses griffes, rampant sur la pierre glissante. Arrivé au bord du précipice, il déploya ses ailes, prit une profonde inspiration ; ses yeux clignèrent plusieurs fois et il se jeta dans le vide. Il tomba plus vite qu’une pierre et se brisa les ailes, dévalant et roulant sur les roches, y laissant ses plumes… Le flot du ruisseau le saisit, le lava de son sang et l’inondant d’écume l’emporta vers la mer. Dans un rugissement de douleur, les vagues amères battaient contre les pierres... Le corps de l’oiseau à tout jamais disparut dans le vaste océan… »
”
”
Maxime Gorki (Le bourg d'Okourov)
“
En haut, au cœur de la montagne, la Couleuvre rampa et se blottit. Lovée au sein d’une crevasse humide, elle regardait la mer. Le soleil brillait haut dans le ciel. Dans le ciel les sommets exhalaient leur chaleur. A leurs pieds les vagues venaient se briser... Au fond d’une gorge noyée d’obscurité et d’embruns, dans un tonnerre de pierres, un torrent se précipitait vers la mer… Tout en écume blanche, puissant et grisonnant, il fendait la roche et, hurlant de colère, se jetait dans les flots. Soudain du ciel, dans la crevasse où la Couleuvre se blottissait, tomba le Faucon, la poitrine déchirée, les plumes ensanglantées... Dans un cri bref, il s’était écrasé, et, plein de colère impuissante, frappait de sa poitrine l’âpreté de la pierre... D'abord, la Couleuvre effrayée recula, mais bientôt elle comprit que l’oiseau blessé n’avait plus longtemps à vivre… Elle rampa et, fixant le Faucon droit dans les yeux, lui siffla : - Quoi, voilà donc que tu meurs ? - Oui, je meurs ! lui répondit l’oiseau dans un profond soupir. Je meurs mais j’ai vécu dans la gloire !... J'ai connu la félicité !… J’ai combattu vaillamment !… J'ai vu le ciel comme jamais tu ne sauras t’en approcher !... Pauvre créature ! - Le ciel !?… Qu'est-ce le ciel pour moi ? Un espace vide où je ne puis ramper. Ici je me sens bien : il y fait si douillettement chaud et humide ! Ainsi répondit la Couleuvre à l'oiseau épris de liberté, gloussant au fond d’elle-même de devoir écouter de pareilles sornettes. Ainsi pensait l’ophidien : "Qu’on vole ou bien qu’on rampe, chacun connaît ici la fin : tous nous reposerons sous terre et tout finira en poussière..." Mais le Faucon tenta de se soulever, dressa la tête et porta son regard alentour. Au fond de cette gorge, dans cette obscurité, l'eau suintait entre les pierres grises, l’air était suffocant et puait la charogne. Alors le Faucon rassemblant toutes ses forces laissa échapper un cri de douleur et de chagrin : - Oh, que ne puis-je une dernière fois m’envoler et rejoindre le ciel ! Là, j’étreindrais mon ennemi… contre ma poitrine et... il s’étoufferait de mon sang ! Ô, Ivresse de la bataille !... L’entendant ainsi gémir la Couleuvre se dit : "Comme il doit être bon de vivre dans le ciel !" Elle proposa à l’oiseau épris de liberté : "Va, approche-toi du gouffre et précipite-toi dans le vide. Et qui sait ? tes ailes te porteront. Ainsi te sera-t-il donné de vivre encore un instant dans ce monde qui est le tien." Le Faucon frémit et fièrement dans un cri s'approcha de l’abîme, s’agrippant de ses griffes, rampant sur la pierre glissante. Arrivé au bord du précipice, il déploya ses ailes, prit une profonde inspiration ; ses yeux clignèrent plusieurs fois et il se jeta dans le vide. Il tomba plus vite qu’une pierre et se brisa les ailes, dévalant et roulant sur les roches, y laissant ses plumes… Le flot du ruisseau le saisit, le lava de son sang et l’inondant d’écume l’emporta vers la mer. Dans un rugissement de douleur, les vagues amères battaient contre les pierres... Le corps de l’oiseau à tout jamais disparut dans le vaste océan…
”
”
Maxime Gorki
“
mediante rampas de hierro, ocupamos nuestros puestos y nos ordenaron situarnos alrededor de una plaza hasta recibir instrucciones.
”
”
Blanca Miosi (La búsqueda: El niño que se enfrentó a los nazis)
“
sentando em cima do membro duro de Lance e sentindo-o empurrando sua carne profundamente dentro de mim. Ele não estava necessariamente me fodendo, eu acho, se estamos sendo técnicos. Seu pênis estava alojado dentro da minha bunda e eu estava sentada em sua virilha, apenas apreciando a percepção de me sentir preenchida com seu calor duro. Ele ocasionalmente flexionava o pau como se quisesse me lembrar (e como se eu precisasse lembrar) que ele ainda estava dentro de mim, e eu perceberia a sensação única de ter centímetros de pau ereto me conectando tão intimamente ao seu corpo, quase como se fôssemos uma pessoa. Ele continuava duro dentro de mim, ocasionalmente deslocando seus quadris e permitindo que eu apreciasse a sensação de sua picada maciça deslizando ao longo da minha rampa apertada, enviando emoções de felicidade sensual por todo o meu corpo,
”
”
Tracy Monty (Macho Muito Duro: Sexo Gay)
“
—Ay, Liza, no tenía ni idea de que este sitio estaba aquí. ¡Mira! Eso es una orquídea, aquellas son flores de Bach, esa es una bromelia… Se parece a un sitio al que íbamos en California, ¡qué bonito! ¡Ojalá hubiera más flores en Nueva York! ¡Más cosas verdes! En cuanto me acordé de eso al día siguiente, en medio de la rampa en espiral que recorre el centro del Guggenheim, supe lo que iba a hacer: iba a comprarle una planta a Annie y llevársela a su piso como regalo de agradecimiento. No sabía a santo de qué venía el agradecimiento, pero tampoco me preocupó mucho mientras me apresuraba a salir para buscar una floristería.
”
”
Nancy Garden (Annie on My Mind)
“
Já era altura de enfrentar novamente a sua pequena grande família, empilhada nos seus dois cubículos, compartilhando uma minúscula casa de banho. Era tempo de regressar novamente à vida do abrigo. Durante algum tempo. «E depois», disse de si para si, enquanto caminhava sozinho ao longo do corredor da clínica até à rampa que levava ao seu piso, ao seu piso de residência, «soarão as trombetas ― e ― desta vez erguer-se-ão não os mortos e sim os enganados. E sua carne não será incorruptível, é triste reconhecê-lo, mas altamente mortais, elimináveis. E ademais, os mortos ficarão loucos.»
”
”
Philip K. Dick (The Penultimate Truth)
“
En agosto de 1962, aviones de reconocimiento de Estados Unidos informaron sobre la construcciĂłn de rampas para el lanzamiento de misiles de corto alcance, presumiblemente capaces de alcanzar por el Norte la bahĂ­a de Hudson y por el Sur hasta Lima, la capital de PerĂş. Kennedy actĂşo con rapidez y dureza.
”
”
Carmen de la Guardia Herrero (Historia de Estados Unidos)
“
Dalai Lama Even given positive results of experiments, it is exceedingly difficult for the Western-acculturated mind to accept that supernormal abilities really do exist. The Dalai Lama is often asked about this issue, and he wrote about it in his autobiography: Many westerners want to know whether the books on Tibet by people like Lobsang Rampa and some others, in which they speak about occult practices, are true. They also ask me whether Shambala (a legendary country referred to by certain scriptures and supposed to lie hidden among the northern wastes of Tibet) really exists.… In reply to the first two questions, I usually say that most of these books are works of imagination and that Shambala exists, yes, but not in a conventional sense. At the same time, it would be wrong to deny that some Tantric practices do genuinely give rise to mysterious phenomena.6 This statement is cautiously worded, and appropriate for a spiritual leader who was also a political leader for many years. The upshot of his answer is that yes, advanced meditative practices do give rise to some strange effects, and for the most part these practices have been ignored by science. The Dalai Lama has been personally interested in promoting science-spirit dialogues, but at the beginning these talks were not easy to arrange, even for him. Within meditative traditions advanced methods are considered a secret doctrine, and as we’ve seen repeated in the Yoga Sutras, demonstrating one’s abilities for secular reasons is strongly taboo. Nevertheless, the Dalai Lama believed it was important to get science to investigate these phenomena: I hope one day to organise some sort of scientific enquiry into the phenomenon of oracles, which remain an important part of the Tibetan way of life. Before I speak about them in detail, however, I must stress that the purpose of oracles is not, as might be supposed, simply to foretell the future. This is only part of what they do. In addition, they can be called upon as protectors and in some cases they are used as healers.… Through mental training, we have developed techniques to do things which science cannot yet adequately explain. This, then, is the basis of the supposed “magic and mystery” of Tibetan Buddhism.6
”
”
Dean Radin (Supernormal: Science, Yoga and the Evidence for Extraordinary Psychic Abilities)