Pan Tadeusz Quotes

Wstrzymując oddech, usty chwytał jej westchnienie. I okiem łowił wszystkie jej wzroku promienie.

This sky, Sid.It's the sky of the great epics.The great Polish epics. Of Pan Tadeusz

No frogs can sing as well as Polish ones.

Good boozers make good bruisers.

-Czy ja wyglądam na zamachowca? -Niech pan spyta swojej żony.

-Za co pan nas tak nie lubi? -Ja wszystkich nie lubię. Albo, jeśli chcesz, wszystkich lubię. Nawet tych biednych sekretarzy, waszego i naszego, którzy w tej chwili być może całują się bez ochoty w usta.

-Mówią, panie, że jakiś festiwal się odbywa, wielkie ichnie święto, a może i nasze. Rzucili towar na stoiska, wszędzie panie, pod Pałacem Kultury, nad Wisłą, ludzie od rana stoją w ogonkach, a pan wybiera się umierać. -To umrę im na złość.

True, in her gown she had a fuller figure—but cltohes make some things smaller, some things bigger.

friend: “I am now at work on a poem of life among the gentry, in the style of Hermann and

-Bądźcie podobni do dawnych konspiratorów. Podświadomość społeczna pamięta te archetypy. One są własnością ogólnej pamięci. One tylko będą skuteczne. -Proszę, niech pan sprecyzuje taki archetyp. -Po pierwsze, dobrowolność. Wy lubicie szantaż, paskudny, duszny szantaż moralny. Po drugie, bezinteresowność. Wy lubicie natychmiastowe nagrody, wy jesteście rzeczowi. Po trzecie, zgoda na przegraną. Wy nie lubicie przegrywać. Nie lubicie za wszelką cenę. Jesteście płodem swego czasu. Jesteście nieładni jak czas, który wydał was na świat. -Plącze się trochę rozsądku w tym, co pan mówi. Chyba jesteście tacy jak nasz czas. A jacy inni moglibyśmy być? Jak moglibyśmy przeskoczyć uwarunkowania czasu, mentalności społecznej, układów politycznych, osobliwości fazy procesu historycznego, napięć albo rozluźnień moralnych chwil czy epoki? Jakżeż możemy być dziewiętnastowieczni, jeśli zamykamy wiek dwudziesty? W jaki sposób mamy być antykapitalistyczni, jeśli jesteśmy antykomunistyczni? Pan jest romantyk czy dureń?

Jak można nie mieć tożsamości narodowej? I jeszcze być z tego dumnym? „Kto ty jesteś? Polak mały” i Bóg, honor, ojczyzna, oczywiście zdobyta krwią i blizną, i Kmicic wysadzający kolubrynę, a pan Wołodyjowski – Kamieniec, i dziewica bohater Emilija Plater w lasach Litwy, ojczyzny mojej – znów ojczyzny, ale od ojczyzny w tym kraju nie uciekniesz – i przedmurze chrześcijaństwa, i Chrystus Narodów, i fortepian Chopina rzucony na bruk niczym kamienie na szaniec, i „Zośka”, i „Parasol”, i Zosia, i pan Tadeusz – hasło „Polska” wywołuje automatyczny ciąg skojarzeń. Są one wryte w mózg nieodwracalnie i nieuniknione jak spory o sensowność powstania warszawskiego przy niedzielnym obiedzie. Tożsamość narodowa to rzecz bezcenna i wymagająca kultywowania, w porywach do czynnej obrony, zwłaszcza przed moralnym relatywizmem, genderem, feminizmem, socjalizmem, ateizmem, uchodźcami, islamem, poprawnością polityczną, Brukselą i cywilizacją śmierci. Niekoniecznie w tej kolejności.