Onmogelijk Quotes

Soms is wat onmogelijk lijkt, alleen maar moeilijk.

Ik ben, wellicht op een verkeerde manier, bezeten van boeken. Altijd, dag en nacht, moet er een boek bij me in de buurt zijn. Zonder boek naar bed of naar de w.c. gaan is voor mij onmogelijk. Blijk ik in een trein een boek of blad vergeten te zijn, dan stap ik uit en schaf me drukwerk aan. Verblijf ik bij iemand die geen boeken in huis heeft, dan word ik rusteloos en agressief.

Is er nog iets vanwaar ik droom? Ja, één enkel iets, iets wat helaas onmogelijk geworden is.

Iets wordt pas onmogelijk als jijzelf alle mogelijkheden uitsluit,.. citaat uit 'Ooit keren de doden terug.

Maar wat was geluk anders dan een uitspatting, een onmogelijk vol te houden toestand, deels omdat die zo moeilijk te verwoorden was?

Zijn grote gouden speer...gevuld met vuur... Werd verscheidene malen in me gestoken... Tot diep in mijn binnenste... Een zo overweldigende heerlijkheid dat je onmogelijk kon wensen dat het ophield.

Dat is de fout die velen van ons maken. Ze leggen zichzelf grenzen op. Ze bepalen vooraf wat mogelijk en onmogelijk is. En bij het onmogelijke leggen ze zich neer. Maar soms is wat onmogelijk lijkt, alleen maar moeilijk. En dan is het slechts een kwestie van doorzetten.

Welke achterlijke idioot heeft het in de hersens van de mensen zitten stampen dat ze eerst van zichzelf moeten houden voordat ze iemand anders lief kunnen hebben? Het is de meest belachelijke, de meest wrede wet ever en ze regeert de twintigste eeuw. Het is rabiate nonsens. Je moet van iemand anders houden en iemand anders moet van jou houden, dat moet je niet ook nog eens zelf hoeven te doen, dat is onmogelijk. Wie houdt er nu van zichzelf zonder door een ander bemind te worden? Niemand toch? Ja, een handvol monomane gekken met negen assertiviteitstrainingen achter de rug.

Tegenwoordig begrijp ik dat het onmogelijk is om iemand niet te ontmoeten. Door er te zijn en te ademen ontmoet je de hele wereld. De onzichtbare draad heeft je vanaf het moment van je geboorte met de anderen verbonden. Om die draad door te knippen is meer nodig dan een dood, en het heeft geen zin het daar niet mee eens te zijn.

Tijdens de lange reis in het voetspoor van een onmogelijke romance had Eliza iets verworden dat even waardevol was als de liefde: vrijheid

Nu vallen de laatste resten van mij af als schilfers van een door de zon verbrande huid en eronder komt een ongepaste, onmogelijke volwassene tevoorschijn. Ik lees in mijn poesiealbum terwijl de nacht langs het raam wandelt en zonder dat het doorheb, glijdt mijn kindertijd stilletjes naar de bodem van mijn herinneringen, die bibliotheek van het gemoed, waaruit ik voor de rest van mijn hele bestaan kennis en ervaring zal opdiepen.

Want als je haar eenmaal hebt gezien, kun je je onmogelijk voorstellen hoe je haar ooit hebt kunnen missen, ze is anders dan alle anderen, en ook in een gezelschap van honderden mensen zou je haar er in één seconde uit kunnen pikken

Vader leek wanhopig. 'Maar, Mattias , je weet dat het onmogelijk is geen sporen na te laten. Er is altijd iemand die je ziet. Altijd iemand die zich je herinnert. Altijd iemand die van je houdt. Bijna altijd. Dat is gewoon zo.' 'Dat is het niet. Het is niet zo dat ik geen sporen wil achterlaten, ze hoeven alleen niet zo zichtbaar te zijn. Ik hoef geen handafdruk in cement. Ik hoef niet geïnterviewd te worden om wat ik doe. Is dat zo erg? Dat je geen behoefte hebt om gezien te worden? Niet iedereen wil vooraan staan. Er zijn ook mensen nodig die nummer twee willen zijn.

Wanneer alle spelers na de gedane arbeid op de parkeerplaats voor de school in de steeds warmer wordende avondlucht bijeenkwamen om de ervaringen van die dag uit te wisselen, begreep ik dat iedereen geraakt werd door het stuk waarmee hij bezig was en we voelden dat het over de dood ging en ik geloof dat we beseften (al weten de goden dat we er niet bewust aan dachten) dat dit Wohlmans manier was om ons te vertellen dat ons, zodra we klaar waren met deze school, niet de toekomst wachtte met al zijn openbaringen, kansen en al die andere zaken die we ons hadden voorgesteld - een zee van mogelijkheden en ervaringen - maar juist het begin van iets anders, iets zonder de exploderende kleurenpracht die we elkaar hadden voorgeschilderd, hier zetten we de eerste onmogelijke stappen op weg naar het werkende leven, naar de routine, de eindeloze herhaling, de systematiek en het leven van alledag waar iedereen die vóór ons volwassen geworden was al lang deel van uitmaakte, ochtenden, werkdagen en bezoekjes aan de supermarkt en de rijen voor de kassa en de uren voor de tv of de uren met de was of koken en kinderen die je op sommige dagen liever niet gehad had en de grenzeloze irritatie over de naïeve jeugd die het had over Kerouac, de planning van de volgende ochtend, dit alles ad nauseam herhaald, slechts onderbroken door korte dagen die zich ontvouwden en dan weer verschrompelden, 's zomers of met Kerst, dagen die alleen nog extra benadrukten dat niemand ons kwam verlossen en dat we alleen maar konden hopen dat we in elk geval een beetje konden dansen op het ritme van onze inmiddels o zo voorspelbare levens, dat dat juist onze redding zou blijken zodat we niet langer zouden vechten tegen de monotonie maar die juist zouden accepteren, dat we het triviale zouden omarmen, zoals Wohlman ongetwijfeld gedaan had, tot we op een dag wakker werden en beseften dat de maat waarop we dag in dag uit bewogen, wankel en allesbehalve gracieus, uiteindelijk onze eigen hartslag was, naar, bij gebrek aan een beter woord, hartenlust kloppend van opluchting omdat we nu eindelijk in de geweldige maalstroom waren beland van identieke, voorspelbare dagen.

Ik heb mijn strikt persoonlijke tijdrekening, onmogelijk in overeenstemming te brengen met die welke gebaseerd is op de stichting van Rome of het tijdperk van de Olympiaden. Vijftien jaren in het leger hebben korter geduurd dan een ochtend in Athene; er zijn mensen met wie ik mijn leven lang ben omgegaan en die ik in de Onderwereld niet zou herkennen.

Menselijke wezens zijn per definitie verdacht, op grond van hun vermogen om te denken, en deze verdenking kan niet afgewend worden door voorbeeldig gedrag, want het menselijk vermogen om te denken is ook het vermogen om zich te bedenken.[...]De volgende beslissende stap is [...] de moord op de morele persoon in de mens. Dit gebeurt hoofdzakelijk door het martelaarschap onmogelijk te maken.

Terwijl ik dit opschrijf, zie ik het beeld voor me van een armzalige bedelaar die voor de etalage van een juwelier naar de glans van een kostbaar kleinood met edelstenen staart. Die man zal zich zelf nooit toestaan de wens uit te spreken dat hij dit sieraad wil bezitten; want alleen al de gedachte aan dat verlangen zou lachwekkend en onmogelijk zijn en zou hem voor zichzelf een voorwerp van spot maken.

Fanny zag ik niet meer. We waren overeengekomen dat ze pas bij me zou komen op de dag voor de aanslag, voor de laatste instructies, want zij moest de bommen klaarmaken en ze aan me geven. De kameraad die ik nog één keer ontmoette, gaf me het precieze tijdstip op: kwart voor twaalf 's avonds. Het was ons onmogelijk de schouwburg binnen te komen, want daar mocht je alleen in op uitnodiging; we moesten dus wachten onder de zuilengalerij.

Het beroep dat jullie kiezen is een onmogelijk beroep. Wat een pretentie. De Eeuwige uitleggen! Het licht toelichten! Hoe haal je het in je knars. De Bijbel spreekt voor zich of helemaal niet. Maar als je dan toch schriftgeleerde wilt worden, vraag je nooit af bij een preek: wat zullen de mensen ervan zeggen? Vraag je af: wat zou Jezus er van zeggen? Al loop je dan wel stevig de kans dat de hoorders je naar de overtuiging van Kierkegaard zullen stenigen.

Zou je me vragen wat ik het beste lied uit de Lage Landen vind, dan zou ik niet twijfelen, dat was "Laat me, Vivre" van Ramses Shaffy en Liesbeth List, onmiddellijk gevolgd door Tim van Wim de Craene. En als ik Liesbeth zo bezig zie, in een opname bij Paul de Leeuw, dan kan het toch niet anders dat zij, ooit de vrouw van de schrijver Cees Nooteboom, Ramses heeft bemind in de meest onmogelijke van alle liefdes. Ze heeft hem altijd bewonderd en uit die bewondering ontstond een platonische liefde die ze tot zijn dood (slokdarmkanker) levend heeft gehouden.

Wijze mensen' hebben op verschillende manieren een soms betekenisvolle rol in de menselijke aangelegenheden gespeeld, maar wezenlijk is dat het altijd oude mensen waren, die op het punt stonden uit de wereld te verdwijnen. Hun wijsheid, verworven vlak voor hun verscheiden, kan niet heersen over een wereld die blootgesteld is aan de niet aflatende agressie van de onervarenheid en 'dwaasheid' van de nieuwkomers, en zonder deze verstrengeling van nataliteit en mortaliteit, die voor verandering zorgt en het heersen van de wijsheid onmogelijk maakt, zou de mensheid al lang geleden uitgestorven zijn, ten prooi aan onverdraaglijke verveling.

Toen gebeurde het dat zijn grootmoeder voortijdig overleed; gebeurtenissen zijn immers niets anders dan onmogelijkse tijden en onmogelijke plaatsen, je wordt op een verkeerde plaats neergelegd of vergeten en je bent zo machteloos als een ding dat door wordt opgeraapt. Ook wat veel later gebeurde, gebeurt duizenden keren op de wereld, en het was alleen niet te begrijpen dat het Tonka overkwam. De dokter verscheen dus, de lijkbezorgeres kwamen, de overlijdensakte werd ingevuld en grootmama begraven - het een volgde heel gladjes op het andere zoals dat nou eenmaal hoort in een nette familie. De erfenis werd geregeld; je mocht blij zijn dat je daaraan niet mee hoefde te doen; slechts een enkel punt in de nalatenschap vereiste de aandacht: de verzorging van juffrouw Tonka met de prachtige achternaam, die een van die Tsjechische familienamen was die 'hij zong' of 'hij kwam over de weide' betekenen. Er was een arbeisovereenkomst. Het meisje zou behalve haar loon, dat laag was, voor elk voltooid dienstjaar met een bepaald bedrag in de erfenis bedacht worden, en omdat men met een vrij lang ziekbed van grootmama rekening had gehouden en, overeenkomstig de te verwachten steeds moeilijker wordende verpleging een langzaam oplopend bedrag had vastgesteld, leidde dat ertoe dat het geringe bedrag op een jong iemand een stuitende indruk moest maken, als hij de opgeofferde maanden van Tonka's jeugd in minuten zou omrekenen.

Vijfentwintig jaar getrouwd zijn en elkaar nog in de armen vliegen op het perron van de Gare du Nord zoals in een film noir van Jean Renoir. Langs de zee wandelen tot de broekspijpen nat zijn, en dan toch nog in dat chique restaurant gaan eten, en daarom lachen. Elkaar een boek voorlezen. Is dat romantisch? Ja, maar dat is de liefde ook, romantisch. Niet elke dag, maar van tijd tot tijd wel.

Postmoderniteit is voorlopig de meest recente samenlevingsvorm die zich ten tijde van de anomische technische arbeidsverdeling heeft gemanifesteerd. Ze is de opvolger van de moderniteit die zelf de opvolger van de traditionele samenleving was. Postmoderniteit mag niet worden verward met postmodernisme dat een periodecode in de kunst was, ook een (trieste) manier van filosofisch denken dat zich vooral heeft verspreid tussen 1970 en 1995 in Frankrijk – een idiote manier van denken die voorhield dat in de wetenschap algemene theorieën niet langer mogelijk zijn en dat er in een gedicht meer cognitieve waarheid verscholen zit dan in het complete Standard Model van de Fysica. De postmoderne filosofie is, met enige recul bekeken, een staaltje van hoogdravende nonsens geweest, ware het alleen nog maar omdat ze ontkende dat in de menswetenschap algemene theorieën onmogelijk zijn, als had het baanbrekend werk van Jürgen Habermas en Niklas Luhmann geen cognitieve betekenis.

Bede Het is een voldoening te weten dat je goed hebt gehandeld, steeds je plicht hebt gedaan, je gegeven woord hebt gehouden en nooit meineed hebt gepleegd om een ander te bedriegen. Er wacht jou dan ook een lang leven vol vreugde, Catullus, na deze onbeantwoorde liefde. Alle goeds dat mensen elkaar kunnen zeggen of doen, heb jij gezegd of gedaan. Door haar verraad heb je al je vertrouwen verloren. Waarom je nog afmartelen? Verman je, trek je terug en maak jezelf niet ongelukkig tegen de wil van de goden. Het is lastig om een oude liefde op te geven, het is lastig, maar noodzakelijk. Dat is je enige redding, je enige kans op zege. Doe het of je nu kan of niet. Goden die vol mededogen al zovelen hebt bijgestaan in het aanschijn van de dood, red een ongelukkig mens die voorbeeldig heeft geleefd, van deze pest en plaag, van deze onlust die hem door merg en been drong en alle levensvreugde benam. Ik vraag niet dat zij me zou liefhebben of trouw zou zijn (dat is onmogelijk) ik wil alleen van haar genezen. Goden, gun mij die genade, ik heb mijn plicht gedaan. (Paul Claes)

Hoe vaak hoorden we geen uitspraken in de zin van: “Wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat …” of “Het is wetenschappelijk bewezen dat …” Daarbij neemt men aan dat wetenschap altijd waar is. Maar hoe betrouwbaar is wetenschap? Heel veel van wat we wetenschap noemen, en we als waar aanvaarden, is noch waar, noch onwaar, en behoort tot de metafysica. Gedurende een korte tijd (volgend op de publicatie van de Tractatus van Wittgenstein) zag het ernaar uit dat we een messcherp onderscheid konden maken tussen betrouwbare wetenschappelijke uitspraken en onbetrouwbare metafysische uitspraken. Maar Wittgenstein zette dat onderscheid zelf op de helling met de postume publicatie van zijn Philosophical Investigations. Nog later pakte de (overwegend Franse) postmoderne filosofie uit met de stelling dat er in de algehele wetenschap minder waarheid is vervat dan in een simpel literair gedicht. De tijd van betrouwbare algemene theorieën leek hopeloos voorbij. Is dat zo? Is cognitief denken onmogelijk geworden? Hierna volgt een reflectie. Het tijdgewricht waarin we leven, althans in de westerse wereld, noemt men de postmoderniteit. Het wordt gekenmerkt door grote onzekerheid en een gevoel van toenemende onveiligheid. Onzekerheid heerst rond onbeantwoorde vragen met betrekking tot de toekomst van de planeet, tot de duurzaamheid van de energievoorziening, tot de werkzekerheid, tot de stabiliteit van het gezin, tot de gedaalde sociale controle, tot de toename van het aantal asielzoekers, tot het bestaan van een god, enzovoort. Onveiligheid houdt verband met oorlog, met terrorisme, met criminaliteit. Het is de bedoeling al die fenomenen wetenschappelijk te bestuderen. Maar hoe zeker ben ik dat wetenschap nog steeds betrouwbaar is?

Het is zonneklaar dat er met BDW en zijn N-VA doodgewoon niet te regeren valt. Eerst liet hij ons 541 dagen verliezen rond Brussel-Halle-Vilvoorde, nudeinst hij er niet voor terug de Vlaamse Raad één jaar lang lam te leggen door Kris Peeters op te zadelen met allicht één jaar lopende zaken, stilletjes hopend vervroegde verkiezingen uit te lokken. Nu laat hij weer zijn visceraal conservatisme blijken: ASO is altijd goed geweest, dus waarom het afschaffen? Altijd teruggrijpen naar het verleden en steeds weer negeren dat we in de postmoderniteit leven waar het huwelijk al lang niet meer de hoeksteen van de gezonde maatschappij is. Wat was er dan zo goed aan dat fameuze ASO? Mijn kinderen weten niet eens welke de literaire codes zijn van Classicisme over Sturm und Drang, Vroegromantiek, Romantiek, Naturalisme, Realisme, Symbolisme, Modernisme, Postmodernisme; hebben nooit geleerd wat de dominerende stromingen in de filosofie zijn, hebben nooit geleerd hoe je een kram in de muur moet kloppen, hoe je een luchter ophangt, hebben wel tot 7 uur per week volkomen nutteloos Latijn gestudeerd, ikzelf 8 uur per week godsdienstlessen gevolgd. Maar uitleggen hoe de sociale dynamica werkt, hoe formele sociale controle de steeds verder achteruitboerende informele controle kan rechttrekken (onmogelijk!), oh neen! Het niveau van ons fameuze ASO is bedroevend laag. Onderwijs is een verlengstuk van de noden van het bedrijfsleven geworden. Geschiedenis? Daar weten mijn kinderen niets van tenzij dat in 1302 een stel Vlaamsche boeren de Franse adel in het zand lieten bijten. Maar dat de Galopin doctrine de Société Générale er niet van weerhield uranium te leveren aan de Nazi's: niets van geleerd. Wij kweken op scholen onderdanige nuttige idioten. En dat wil BDW verderzetten, want je moet al goed idioot zijn om op zulk'n oerconservatieve kwal te stemmen.

Elke vanzelfsprekendheid was ooit onmogelijk.

Een vrouw van mijn kaliber kan zich onmogelijk verlagen tot de lage staat van zijn, der verdwaasden zonder universum.

Ieder van ons is geboren met een dosis zuiverheid, voorbestemd om bedorven te worden door de omgang met mensen, door die zonde tegen de eenzaamheid. Want ieder van ons doet het onmogelijke om niet aan zichzelf overgeleverd te zijn. De medemens is geen noodlot maar een uitnodiging tot verval. We zijn niet in staat om onze handen proper en onze harten bestendig te houden, en we bezoedelen ons in het contact met vreemd zweet, we wentelen ons, dorstend naar walging en verlangend naar pestlucht, in het slijk van eensgezindheid.

Ze had een soort metafysische verslaving, en wanneer ik haar voorhield dat het onmogelijk allemaal tegelijk waar kon zijn wat ze geloofde, dan antwoordde ze: 'Ik geloof niet, ik wéét.

Nederlanders hebben geen mentaliteit. Het is onmogelijk gebleken, mijn hele leven lang.

Het is onmogelijk om betrokkenheid bij een 1e en 2e Holocaust, even, binnen 1 minuut, glad te willen strijken.

Het begon met het uitbroeden van vogeleieren. Kosten noch moeite sparend liet vader uit Hamburg, uit Nederland, uit Afrikaanse zoologische stations bevruchte vogeleieren komen, die hij door reusachtige Belgische kloeken liet uitbroeden. Ook voor mij was dat een buitengewoon interessant bedrijf - die kuikentjes, ware wangedrochten in vorm en kleur, die zich uit hun ei pikten. In die monsters met grote, grillige snavels, die meteen na de geboorte onder vraatzuchtig gesis uit de afgrond van hun kelen werden opengesperd, in die salamanders met tere, naakte bochellijven, kon je onmogelijk de toekomstige pauwen, fazanten, auerhoenders en condors herkennen. In mandjes met watten gezet tilde dit drakegebroed zijn blinde, met vlies overtrokken koppen op dunne halzen op en kwekte onhoorbaar uit zijn stomme kelen. Met een groen voorschoot liep vader langs de planken heen en weer, als een tuinman langs zijn cactuskassen, en lokte ze uit het niets, die blinde, van leven pulserende blaasjes, die hulpeloze buikjes die de buitenwereld alleen in de vorm van voer ervoeren, die uitwassen van leven die tastend naar het licht kropen. En toen deze kiemen van leven een paar weken later naar het licht waren opengebarsten, stroomden de kamers vol met bont rumoer, het flikkerende gekwetter van hun nieuwe bewoners. Ze zetten zich op de gordijnlijsten, de randen van de kasten, nestelden zich in het gewas van de tinnen takken en arabesken van de veelarmige hanglampen.

Misschien is het idee dat er een tijd bestaat waarin je zou kunnen samenvallen met jezelf, een tijd waarin je je thuis voelt, een illusie. Per definitie onmogelijk, omdat de definitie van leven veranderlijkheid is. Het is denk ik niet dat ik terugverlang naar vroeger. Ik wil niet achteruit - maar vooruit is ook weer zoiets. Het is het splijtende gevoel dat zich achter me een zwart-witfilm ontrolt, zonder geluid - het enige geluid dat je hoort is het geratel van een amechtige projector - terwijl vóór me een bonte kermis gaande is waarop het verplicht is een 3D-bril op te zetten. Het geluid staat te hard, de gezichten komen te dichtbij. Een polonaise waarbij je moet inhaken op straffe van onzichtbaarheid. Het heeft te maken met dat iedereen een vertegenwoordiger van zichzelf lijkt te zijn geworden, iedereen moet zich laten zien, en wat iedereen laat zien, moet dan weer het beste zijn dat hij of zij mogelijkerwijs kan laten zien. En dat is, ben ik bang, weer terug te voeren op het grote wereldwijde web waarop de mensheid sinds enige decennia is aangesloten en waarvan we waarschijnlijk nooit meer losgekoppeld raken. De druk om constant bereikbaar te zijn, jezelf in heel je glorie te openbaren, je kunsten en goede daden op eigen houtje te etaleren... Ik weet dat de sociale media ook zegenrijk effect sorteren - Revolutie! Solidariteit! Flashmobs! Spontane dansfestijnen! - maar zijn ze niet ook de gesel van deze tijd? Is de menselijke natuur opgewassen tegen de mogelijkheden die de techniek heeft geschapen? Is de mens zichzelf niet groter gaan wanen dan hij is, met alle gevolgen van dien, op individueel niveau en op het toneel van de wereldpolitiek?

Binnen het onmogelijke is er altijd wel een mogelijkheid te vinden.

En onmiddellijk daarop overrompelde mij de overtuiging van mijn eigen hinderlijkheid, wist ik hoe onmogelijk ik me had gemaakt, als een klein kind dat op visite is bij vreemden en op het tafelkleed kotst.

Maar, Mattias, je weet dat het onmogelijk is geen sporen na te laten. Er is altijd iemand die je ziet. Altijd iemand die zich je herinnert. Altijd iemand die van je houdt. Bijna altijd. Dat is gewoon zo.

Maar tegelijk bedacht ik dat me in mijn leven al zoveel dingen waren overkomen dat ik diende te weten dat niets onmogelijk was, dat de meest bizarre en ongeloofwaardige coïncidenties en voorvallen zich konden voordoen als het meisje, dat nu mijn vrouw was, er iets mee te maken had.

Men kan zich in een vreemd land bv nutteloos gaan uitsloven, zich gaan bedienen van de taal en zelfs praat uitlokken in de openbare vervoermiddelen om erger te voorkomen. Ik herhaal: men kan zich natuurlijk best nutteloos gaan uitsloven. Maar kijkend uit de ramen wandelen er slechts enkele goed uitziende heren door de straat. Zij bezitten zoveel voeten dat zij onmogelijk kunnen omwaaien, maar ze bewegen zich te snel om nuttig gebruik te kunnen maken van hun luwte. Men kan zich in een vreemd land nutteloos gaan uitsloven.

Ethiek is in zeker zin onmogelijk, maar die onmogelijkheid betekent niet dat we moeten ophouden te proberen het goede te doen, maar juist dat het nemen van verantwoordelijkheid iets is waar je nooit klaar mee bent

Mijn leven lang heb ik altijd daar naar binnen willen stappen waar dat onmogelijk was: in een film, in een boek, in de heilige familie van de kerststal, in het rijtuig van de koningin, een passerende auto met lieve rijke dame of in een eigen herinnering

Het oog wordt niet verzadigd met zien – maar in Noorwegen, in juni, zag je die bijbelse waarheid stranden. Want na weer een smetteloze bergketen en het zoveelste fonkelende zeegezicht werd het domweg onmogelijk nog meer op te nemen, helemaal wanneer je je zo in een gammele Ford Taunus langs de kust noordwaarts liet slingeren – een oneindige afwisseling van verlaten landwegen, peilloze tunnels en dommelende veerdiensten over Oorden.

Olga was lief, Olga was lief en liefdevol, Olga hield van hem, herhaalde hij in gedachten, steeds bedroefder omdat hij tegelijk ook besefte dat het tussen hen niets meer zou worden, dat het tussen hen nooit meer iets kon worden, het leven biedt je soms een kans dacht hij maar als je te laf of te besluiteloos bent om die te benutten neemt het leven zijn kaarten terug, er is een moment om te handelen en een mogelijk geluk te betreden, dat moment duurt een paar dagen, soms een paar weken of zelfs een paar maanden maar het doet zich maar één keer voor, en als je het later wilt terugvinden is dat domweg onmogelijk, er is geen plaats meer voor enthousiasme, overtuiging en geloof, wat overblijft is zachte berusting, droef wederzijds medelijden, het even nutteloze als juiste besef dat het iets had kunnen worden, dat je je het aangeboden geschenk domweg niet waardig hebt betoond.

Gender hier, gender daar. Maar over lengtediscriminatie heeft niemand het. En dat terwijl ik niet lang ben, en zeker niet kort, en al helemaal niet iets in het midden, ik ben gewoon Q qua lengte, en regelmatig kost mij dat een knal voor mijn kop, want je niet conformistisch opstellen qua lengte roept een ongelofelijk hoeveelheid maatschappelijke agressie op, letterlijk, in de vorm van deurposten, laag hangende belichting enzovoort. Het is alsof men de hele boel van valkuilen heeft voorzien om de onbestemde in lengte bij voorbaat onmogelijk te maken. Vaste maten wil men, voorspelbare tunnels, het is werkelijk bij de beesten af. Om maar niet te spreken over de aanschaf van een broek wanneer men lengte-neutraal is, dat is zo'n beetje de hel op aarde.

Ik begon te beseffen dat ik in een nachtmerrie zat toen het tot me doordrong dat ik niet wakker werd: dat alles echt gebeurde, hoe onmogelijk en ongelooflijk dat ook mocht zijn.

Het enige wat ik nu weet, is dat de wetenschappers het mis hebben. De aarde is plat. Dat weet ik omdat ik over het randje ben gegooid en me daar nu al 17 jaar aan vast probeer te klampen. Al 17 jaar probeer ik om weer naar boven te klimmen, maar het is bijna onmogelijk om de zwaartekracht te overwinnen wanneer niemand bereid is een hand naar je uit te steken. Wanneer niemand het aandurft om je aan te raken.

Ik antwoordde dat ik mij niets mannelijkers voor kon stellen dan hoop houden op het onmogelijke.

De voormalige troonopvolger en de onmogelijke koningin. Ik denk dat we onder de juiste omstandigheden samen de hele wereld zouden kunnen vernietigen. - Esther

Een aangrijpend verhaal over hoop, pijn en een vastberaden zoektocht naar liefde en geluk. Onmogelijk om weg te leggen - Breg Blogt

We worden meer en meer geconfronteerd met zulke onoverzichtelijke, vernetwerkte fenomenen en crisissen dat het bijna onmogelijk lijkt om ze helemaal te bevatten, laat staan om deze persoonlijke verantwoordelijkheid voor zulke grootschalige processen terdege te evalueren. De verlamming die volgt uit deze ongemakkelijke, door en door 'vreemde' denkoefening geldt ook voor kunstenaars. Veel fictie slaat vervolgens dan maar de weg in van de minste weerstand, in de richting van onze conceptie van een zorgeloos, hyperlokaal en smartphoneloos verleden.

En hoewel in de tweede fase van de dictatuur, de laatste vier jaar geleid door generaal Francisco Morales Bermúdez, het populisme enigszins werd ingetoomd, bleven de kranten en de radio- en televisiestations in handen van de staat, was politiek bedrijven onmogelijk en gloorde er geen sprankje hoop dat de democratie zou worden hersteld. De verbittering die sprak uit de brieven van oom Ataúlfo deed me pijn, zowel om hem als om de Peruanen van zijn generatie, die op hun oude dag moesten toezien hoe hun droom van een Peru dat vooruitgang boekte geen werkelijkheid werd maar daarentegen steeds verder uit het zicht verdween. De Peruaanse samenleving zonk dieper weg in armoede, onwetendheid en gewelddadigheid.

In 1950 was zowat 4 procent van de Belgische bevolking van buitenlandse origine; anno 2024 zitten we aan 32 procent inwoners met een migratie-achtergrond. Op nauwelijks een mensenleven tijd is dat een ronduit gigantische omwenteling, de impact daarvan kan je onmogelijk snel even onder de mat schuiven.

Want helaas is uit onze geschiedenis gebleken dat de mensheid niet bepaald sterk is in het denken op langere termijn. Kennelijk is het voor mensen onmogelijk om de meeste consequenties van hun eigen collectieve handelen in de toekomst te voorzien. (...) ons bewustzijn is zelden of nooit in staat zich in voldoende mate te bevrijden van zijn binding aan de bestaande situaties. Het komt altijd achteraf en kan hooguit de weg wijzen hoe een situatie kan worden verbeterd of hersteld wanneer die al zorgwekkend geworden is. We leren dus wel van de geschiedenis die we zelf maken, maar vooral in die zin dat we veel te weinig van het geleerde in praktijk brengen. Daarin bestaat juist wat ik het 'menselijk tekort' noem: onvoldoende inzicht van mensen in zichzelf, relatieve onwetendheid over hun wereld, gebrekkige kennis van de consequenties van hun eigen collectieve handelen ...

Blindheid is een wapen tegen ruimte en tijd; ons bestaan is één ontzettende blindheid, op het weinige na dat we via ons nietig verstand – nietig zowel van nature als in zijn reikwijdte – waarnemen. Het dominerend principe in de kosmos is blindheid. Deze maakt een naast elkaar bestaan van dingen mogelijk, dat onmogelijk zou zijn wanneer ze elkaar zagen. Zij staat het afkappen van de tijd toe waar deze ondraaglijk is. Wat is bijvoorbeeld een kiemkorrel anders dan een brokje leven dat zich tot het opnieuw geroepen wordt in blindheid hult? Om de tijd, die een continuüm is, te ontgaan, bestaat maar één middel. Wanneer men van tijd tot tijd de ogen voor hem sluit, is het mogelijk hem in de stukken te breken die men van hem kent.

Misschien zullen we wel het begrip ‘overwinning’ moeten herdefiniëren. In vroegere oorlogen won één van de partijen. De verliezer werd in de pan gehakt. Onvoorwaardelijke overgave. Nu heerst er een permanente strijd met een ongrijpbare, flexibele vijand die niet op een klassiek slagveld wordt uitgevochten. Totale overwinning, eliminatie van IS en haar gedachtegoed is onmogelijk. We moeten leren leven met een hoeveelheid geweld in onze samenleving, en dat geweld zal blijven.

Verhalen vormen de enige echte magie. Een verhaal kan de onmogelijke afstand tussen individuen overbruggen, ons uit ons eigen leven tillen en in dat van iemand anders zetten, al is het maar voor even. Onze honger naar verhalen maakt ons tot mens. We verlangen in het bijzonder naar verhalen die ons blij maken. Verhalen slaan ergens op, terwijl dat voor de echte wereld niet geldt. Want verhalen zijn de opgeschoonde versie van het echte leven, een gedestilleerde versie van het menselijke gedrag die komischer, tragischer en perfecter is dan het echte leven. In een goed gemaakte holo zitten geen doodlopende verhaallijnen of willekeurige opnames. Als de camera op een detail inzoomt, moet je opletten, want dat detail heeft een cruciale betekenis, die nog duidelijk zal worden. Zo is het echte leven niet. In het echte leven leiden de aanwijzingen niet per definitie tot iets. Wegen lopen dood. Geliefden maken geen heroïsche romantische gebaren. Mensen zeggen lelijke dingen en vertrekken zonder afscheid te nemen en lijden op onzinnige manieren. Verhaallijnen worden zonder ontknoping losgelaten. Soms hebben we een verhaal nodig - één dat goed in elkaar steekt, opbeurend is - om de wereld te helpen weer ergens op te slaan. Er zijn geen gelukkige eindes in het echte leven, omdat er in het leven geen eindes zijn, alleen momenten van verandering. Er is altijd een nieuw avontuur, een nieuwe uitdaging, een nieuwe mogelijkheid om geluk te vinden of weg te jagen. Ik wil holografie studeren omdat het mijn droom is om verhalen te creëren. Ik hoop dat mijn holo's mensen op een dag inspireren om de wereld beter achter te laten dan ze hem aantroffen. Om in ware liefde te geloven. Om dapper genoeg te zijn om voor geluk te vechten.

Spoedig liet men de foute hypothese varen van een carnavalsvierder die het langer dan gewoonlijk had gemaakt. Carnaval was dit jaar namelijk bijzonder vroeg gevallen, vooraan in februari. Dat sommigen geen eind aan het feest wilden zien, gebeurde meer. Een vrolijke ziel die het een maand op zijn eentje had voortgezet, bleek nochtans onwaarschijnlijk. In geen enkele herberg was trouwens zo’n eenzame vierder gesignaleerd. Om het natuurlijk niet eens over zijn onmogelijk paarsblauwe pak met gifgele versieringen en metalen opstiksels te hebben dat direct in het oog zou vallen als hij zo gekleed door de stad zwierf.

De vrijheid tot vrijheid: 'Ik zal je de kans geven op vrijheid. Ik zal het zo inrichten dat jij vrij bent om vrij te zijn.' Dit neoliberale vrijheidsgebod blijkt in werkelijkheid een paradoxaal bevel: Wees vrij! Het drijft het prestatiesubject tot depressie en uitputting.[...] Een 'Je kunt het!' oefent zelfs meer dwang uit dan een 'Je moet het!'. Zelfdiscipline is fataler dan gedisciplineerd worden door een ander, omdat verzet tegen jezelf onmogelijk is. Het neoliberale regime verbergt zijn dwingelandij achter de schijnvrijheid van het individu, dat zichzelf niet meer ziet als onderworpen, maar als eigen ontwerp, niet meer als een subject, maar als een project. Dat is de listige truc van dit regime.

De mens, een mens kan onmogelijk de wereld willen of proberen te verbeteren, als de weg tot beteren onduidelijk is en vaak al, achterhaald.

Kristallnacht or the Night of Broken Glass. Hoe krijg je het ook maar voor elkaar, klootzak van een hufter? Het is onmogelijk en totaal volslagen respectloos om dit te gaan willen, vertalen. Als je dat niet begrijpt, jonge, jonge, jonge toch. Wat een prutser.

Socrates stelt dat het onmogelijk is om gelukkig te worden, als je tegen je overtuiging in handelt. En hij die weet hoe je een gelukkig mens wordt, zal dat ook proberen te bereiken. Daarom zal hij die weet wat juist is, ook het juiste doen.

Wanneer een wetenschappelijke uiteenzetting echter evenveel waard wordt als de opinie van een leek, kan er geen redelijke beslissing worden genomen. Meer nog, dan is zelfs een debat erover onmogelijk. En wie wint dan? Degene die de meeste macht kan uitoefenen en zijn belangen het best weet te beschermen.

De nieuwe conclusie was dat het onmogelijk was om conclusies te trekken.