“
La cuestión principal que se tratará en todas las partes de este libro es la misma que me ha hecho sufrir consciente o inconscientemente durante toda mi vida: la existencia de Dios
”
”
Fyodor Dostoevsky
“
The principal feature of American liberalism is sanctimoniousness. By loudly denouncing all bad things — war and hunger and date rape — liberals testify to their own terrific goodness. More important, they promote themselves to membership in a self-selecting elite of those who care deeply about such things.... It's a kind of natural aristocracy, and the wonderful thing about this aristocracy is that you don't have to be brave, smart, strong or even lucky to join it, you just have to be liberal.
”
”
P.J. O'Rourke (Give War a Chance: Eyewitness Accounts of Mankind's Struggle Against Tyranny, Injustice, and Alcohol-Free Beer)
“
O principal é não mentir. Quem mente para si mesmo e dá ouvido à sua própria mentira chega a tal extremo que não consegue ver nenhuma verdade em si ou naqueles que o rodeiam e, por conseguinte, perde completamente o respeito por si e pelos outros. (...) Quem mente a si próprio pode ser o primeiro a ofender-se. Às vezes, é tão agradável uma pessoa se ofender, não é verdade? O indivíduo sabe que ninguém o injuriou, que tudo não passa de simples invenção, que ele próprio mentiu e exagerou apenas para criar um quadro, para fazer de um grão uma montanha - sabe tudo e, no entanto, se ofende. Ofende-se a ponto se sentir prazer na ofensa e, desse modo, atinge o verdadeiro ódio...
”
”
Fyodor Dostoevsky
“
disse a raposa - Os homens não têm mais tempo de conhecer coisa alguma. Compram tudo já pronto nas lojas. Mas, como não existem lojas de amigos, os homens não têm mais amigos.
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Príncipe: Com ilustrações do autor (Portuguese Edition))
“
A criatura humana aguenta tudo: é o principal defeito que tem. Pode prestar-se a uma porção de coisas. E é muito difícil de destruir.
”
”
Bertolt Brecht (In the Jungle of Cities (Bertolt Brecht Collected Plays, Vol 1, Pt 4))
“
Così il piccolo principe addomesticò la volpe. E quando l'ora della partenza fu vicina:
« Ah! » disse la volpe, « piangerò.»
« La colpa è tua », disse il piccolo principe,
« io non ti volevo far del male, ma tu hai voluto che ti addomesticassi...»
« E' vero », disse la volpe.
« Ma piangerai! » disse il piccolo principe.
« E' certo », disse la volpe.
« Ma allora che ci guadagni? »
« Ci guadagno », disse la volpe, « il colore del grano. »
«Da te, gli uomini», disse il piccolo principe,
«coltivano cinquemila rose
nello stesso giardino...
e non trovano quello
che cercano...»
«Non lo trovano», ripetei.
«E tuttavia quello che cercano potrebbe essere
trovato in una sola rosa o in un po' d'acqua...»
«Certo», confermai.
E il piccolo principe soggiunse:
«Ma gli occhi sono ciechi. Bisogna cercare col cuore.»
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (Il piccolo principe)
“
disse a raposa - Eis o meu segredo. É muito simples: só se vê bem com o coração. O essencial é invisível aos olhos.
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Príncipe: Com ilustrações do autor (Portuguese Edition))
“
«El principal problema de la humanidad es que tenemos emociones paleolíticas, instituciones medievales y tecnología de dioses»
— E.O. Wilson
”
”
Marcos Vázquez García (Fitness revolucionario. Lecciones ancestrales para una salud salvaje (Libros singulares) (Spanish Edition))
“
Muchos hombres y mujeres, hoy en día sólo buscan relaciones pasajeras, donde lo principal no es el amor, sino algún interés propio, particular, deseos de sexo, pasarla bien, dinero, o simplemente, ver qué pasa, pero no necesariamente algo serio.
”
”
Ramon Torres (El amor, así de simple, y así de complicado)
“
O Inferno, de resto, não é tanto uma soma de tormentos, e sim a ilusão de que tais tormentos nunca cessam. O Inferno é eterno, ou não seria Inferno. tenho para mim que a principal diferença entre o Inferno e o Paraíso é que no Inferno nospesa o tempo, o tempo todo, enquanto no Paraíso não se sofre dele.
”
”
José Eduardo Agualusa (A Rainha Ginga e de Como os Africanos Inventaram o Mundo)
“
Lekcije iz kontriranja svemiru nauče se u pubertetu ili nikad, a ona glavna ide ovako: na stolu je tanjir i u njemu zrno pasulja - ti si zrno a tanjir je sistem. Ti ne želiš da te tanjir ograničava, zato hrabro odbiješ da boraviš u njemu i iskočiš; mašala, zeznuo si sistem. Elem, sledi neugodna spoznaja: čitav sto je sistem, ti si iz tanjira sagledavao samo njegov mali, lako prejebivi ogranak. Lepo, sad kad si to shvatio, bunt ide dalje: skačeš sa stola. Neugodna spoznaja 2: em što si doznao da je cela soba sistem, em si, tako tvrdopasuljast, pošteno napukao od skoka sa astala. E, ta igranka ide u nedogled i sad još samo treba da budeš dovoljno klinac da nastaviš otkrivanje sve većih jedinica sistema. Pametnijima je već u toj tački jasno da nema izlaza. I još gore: sesitem em dopušta, em predviđa buntovnike. Na taj način, reguliše se princip nade - a bez nade vazda ništa ne ide. Hajdučija je, dakle, sistemu dobrodošla. Stoga ostaje samo jedno: nauči da funkcionišeš unutra i da što manje izneveriš sebe. Nauči da je moguće spasiti samo dušu - sebi i još nekima - ne i spasiti svet. Ko nađe načina za to, kanda nalazi i svoj recept sreće.
”
”
Marko Šelić (O ljudima, psima i mišima)
“
Lo bello vacila a la hora de manifestarse. La distracción lo protege de un contacto directo. La distracción es esencial para lo erótico. La pornografía no conoce la distracción. Va directamente al asunto. La distracción convierte la pornografía en una fotografía erótica. (...)
El fotógrafo desvía de propio la mirada del asunto. Convierte lo secundario en lo principal, o subordina essto bajo aquello. También lo bello tiene lugar al lado de lo principal, en lo secundario. Lo principal nunca es bello.
”
”
Byung-Chul Han (La salvación de lo bello)
“
La principal característica del remordimiento es que no tiene remedio: que ha pasado el tiempo de las disculpas o enmiendas
”
”
Julian Barnes (The Sense of an Ending)
“
... a principal diferença entre um homem e uma mulher é que um homem põe sempre o estomago à frente do coração. Uma mulher faz sempre o contrário.
”
”
Carlos Ruiz Zafón (The Midnight Palace (Niebla, #2))
“
Os homens - disse o pequeno príncipe - embarcam nos trens, mas já não sabem mais o que procuram. Então eles se agitam, sem saber para onde ir. [...] E isso não leva a nada...
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Príncipe: Com ilustrações do autor (Portuguese Edition))
“
Sono questi dominii cosí acquistati, o consueti a vivere sotto uno principe, o usi ad essere liberi; et acquistonsi, o con le armi d’altri o con le proprie, o per fortuna o per virtù.
”
”
Niccolò Machiavelli (Il Principe (Italian Edition))
“
Debo mantener vivo en mí mismo el deseo de mi verdadero país, que no encontraré hasta después de mi muerte; jamás debo dejar que se oculte o se haga a un lado; debo hacer que el principal objetivo de mi vida sea seguir el rumbo que me lleve a ese país y ayudar a los demás a hacer lo mismo.»
”
”
C.S. Lewis (Mero Cristianismo (Spanish Edition))
“
Per un attimo valutò l'opzione di abbandonarla ai banditi, o meglio: di incoraggiarli a maltrattarla. Ma in fondo era pur sempre un principe.
"Puttana maledetta..." disse a denti serrati.
Un nobile principe.
”
”
Andrea Gatti (Non tutti i principi nascono azzurri)
“
REGLAMENTO OFICIAL DEL
CLUB DE LOS CORAZONES SOLITARIOS,
DE PENNY LANE.
El presente documento expone las normas para las socias del Club de los Corazones Solitarios. Todas las socias deberán aprobar los términos de este reglamento pues, de lo contrario, su afiliación quedará anulada automáticamente.
1. Las socias están en su derecho de salir con chicos si bien nunca, jamás, olvidarán que sus amigas son lo primero y principal.
2. A las socias no se les permite salir con cretinos, manipuladores, mentirosos, escoria en general o, básicamente, con cualquiera que no las trate como es debido.
3. Se exige a las socias que asistan a todas las reuniones de los sábados por la noche. Ninguna socia excusará su presencia en la fecha señalada para las reuniones con objeto de citarse con un chico. Se mantienen como excepción las emergencias familiares y los días de pelo en mal estado, exclusivamente.
4. Las socias asistirán juntas, como grupo, a todos los eventos destinados a parejas incluyendo (pero no limitándose a) la fiesta de antiguos alumnos, el baile de fin de curso, celebraciones varias y otros acontecimientos. Las socias podrán llevar a un chico como acompañante, pero el mencionado varón asistirá al evento bajo su propio riesgo.
5. Las socias deben apoyar siempre y en primer lugar a sus amigas, a pesar de las elecciones que éstas puedan hacer.
6. Y sobre todo, bajo ninguna circunstancia, las socias utilizarán en contra de una compañera los comentarios realizados en el seno del club. Todas sabéis a qué me refiero.
La violación de las normas conlleva la inhabilitación como socia, la humillación pública, los rumores crueles y la posible decapitación.
”
”
Elizabeth Eulberg
“
Viața, în perenitatea ei, o piesă într-un singur act în care personajul principal este timpul cu toată înrâuirea lui de întâmplări, o joacă frivolă într-un spațiu individual limitat, pierdută ca u grăunte rostogolit în nemărginirea cosmică. Un carnaval în care oamenii poartă diverse costumații, se ascund în spatele măștilor. Contraste dramatice dintre lumini și umbre..Măștile vesele și triste se succed pe chipurile lor până la final, când cade cortina. Corpurile rămân goale, se alungesc descarnate, fețele se descompun, oasele putrezesc. Sufletul este singurul ce nu poartă mască, suportă toate vicisitudinile sau bucuriile, nu intră în putrefacție, trece în Partenonul ce domină prin cenușa veacurilor sau în abis.
”
”
Sorina Popescu
“
Pentru prima dată, coborând scările, mult înainte de a vedea chipurile celor care aşteptau în salonul principal, am perceput capcana. Am simţit-o cum se strânge ca un lanţ de foc împrejurul gâtului meu, sufocându-mă. Un singur cuvânt mi-a venit în minte cum mi se întâmplă de multe ori să definesc un eveniment sau un lucru care se întâmplă cu un singur termen.
„Trădare!
”
”
Sylvie Danielle Matias (Sah Mat (Vol.2 trilogia Imortalitatea Zeilor))
“
O meu principal problema é uma coisa chamada di-os-to-se bu-co-ma-xi-lo-fa-ci-al, que, aliás, levei uma eternidade para aprender a falar. Mas também tenho outra síndrome que eu nem consigo pronunciar. E essas coisas meio que se juntaram em uma grande supercoisa, tão rara que nem tem nome. Quer dizer, não quero me gabar nem nada, mas sou considerado um tipo de milagre da medicina, sabe?
”
”
R.J. Palacio
“
Ponerse en los “zapatos del otro”
Ponerse en los “zapatos del otro”, es un buen sistema para poder leer la mente.
A menudo nos cruzamos con personas que no entendemos, y que no podemos llegar a comprender la coherencia de sus palabras, actos y reacciones. ¿No les pasó?… Seguramente pensaron en estos casos: ¡qué ganas de poder leerle la mente para entender por qué actúa de esta forma!!!…
Creo que la principal razón por la cual no llegamos a comprender del todo en estos casos, es que tratamos de hacerlo utilizando nuestros propios esquemas mentales; en otras palabras, tratamos de entender a esta persona de acuerdo a nuestra forma de pensar, sentir, actuar y -en definitiva- vivir…
Y ese es un error, si es que queremos entender realmente qué le está pasando por su cabeza. Si bien hay esquemas mentales similares y que se repinten, cada ser humano es diferente a otro. Sus vivencias, experiencias, familia, educación, valores, todo, absolutamente todo, influye en cómo actúa alguien, en incluso -a veces- hasta casi lo determina.
Probemos entonces ponernos realmente en sus zapatos. Analicen, averigüen, piensen y observen… Traten de colocarse en su pellejo. Esto no significa qué harían ustedes en su lugar (si bien este es también un parámetro valido, a veces confunde en estos casos), sino, tratar de entender cómo funciona su mente, quién es y de dónde viene, cómo es su personalidad, cómo actúo anteriormente en casos similares, qué necesidades tiene, cuáles son sus objetivos, inquietudes e intereses, tiene condicionantes externos que lo están afectando, etc., etc., etc…
Sé que suena algo de Perogrullo y sabido, pero les aseguro que un una herramienta ¡I M P R E S I O N A N T E M E N T E PODEROSA! Al fin y al cabo, los mayores secretos para lograr algo con éxito generalmente son sonsos y de conocimiento público, lo difícil es tener la conciencia real de lo importante que son y saber aplicarlos adecuadamente.
La importancia de “ponerse en los zapatos del otro” se estudia en el Mundo, hay ejercicios bien concretos que demuestran su potencialidad. De hecho, yo tuve real dimensión de todo esto, con ejercicios que hice en Harvard cuando estudié Negociación.
Uno, cuando logra comprender verdaderamente a alguien, se le abre un mundo nuevo de posibilidades respecto de esta persona. Es una herramienta con una potencialidad impresionante, así que úsenla con cuidado y prudencia…
¡Pruebelo y me cuentan! Espero respuestas…
Gonzalo GUMA
”
”
Gonzalo Guma (Índigo Mentes en Juego)
“
William Rackham es lo que podríamos llamar un cristiano ateo supersticioso; es decir, cree en un Dios que si bien puede que ya no sea responsable de que salga el sol, de salvar a la reina o de proveer del pan de cada día, sigue siendo el principal sospechoso cuando algo va mal.
”
”
Michel Faber (The Crimson Petal and the White)
“
Os telhados eram quase inexistentes e em cada beco habitava um mendigo, velho e acabado, escondendo-se para não ser expulso. Bastaria o dinheiro de um só senhor da cidade para melhorar a vida de toda aquela gente, mas a generosidade nunca foi a principal característica dos seres humanos.
”
”
Luís Oliveira (Shadders - O Servo das Sombras (Shadders, #1))
“
SEGISMUNDO: ¡Ay mísero de mí, y ay infelice!
Apurar, cielos, pretendo,
ya que me tratáis así,
qué delito cometí
contra vosotros naciendo.
Aunque si nací, ya entiendo
qué delito he cometido;
bastante causa ha tenido
vuestra justicia y rigor,
pues el delito mayor
del hombre es haber nacido.
Sólo quisiera saber
para apurar mis desvelos
-dejando a una parte, cielos,
el delito del nacer-,
¿qué más os pude ofender,
para castigarme más?
¿No nacieron los demás?
Pues si los demás nacieron,
¿qué privilegios tuvieron
que no yo gocé jamás?
Nace el ave, y con las galas
que le dan belleza suma,
apenas es flor de pluma,
o ramillete con alas,
cuando las etéreas salas
corta con velocidad,
negándose a la piedad
del nido que dejan en calma;
¿y teniendo yo más alma,
tengo menos libertad?
Nace el bruto, y con la piel
que dibujan manchas bellas,
apenas signo es de estrellas
-gracias al docto pincel-,
cuando, atrevido y cruel,
la humana necesidad
le enseña a tener crueldad,
monstruo de su laberinto;
¿y yo, con mejor instinto,
tengo menos libertad?
Nace el pez, que no respira,
aborto de ovas y lamas,
y apenas bajel de escamas
sobre las ondas se mira,
cuando a todas partes gira,
midiendo la inmensidad
de tanta capacidad
como le da el centro frío;
¿y yo, con más albedrío,
tengo menos libertad?
Nace el arroyo, culebra
que entre flores se desata,
y apenas sierpe de plata,
entre las flores se quiebra,
cuando músico celebra
de las flores la piedad
que le dan la majestad
del campo abierto a su huída;
¿y teniendo yo más vida,
tengo menos libertad?
En llegando a esta pasión,
un volcán, un Etna hecho,
quisiera sacar del pecho
pedazos del corazón.
¿Qué ley, justicia o razón
negar a los hombres sabe
privilegios tan süave
excepción tan principal,
que Dios le ha dado a un cristal,
a un pez, a un bruto y a un ave?
”
”
Pedro Calderón de la Barca (La vida es sueño)
“
Come sono fortunati gli attori! Loro possono scegliere se recitare in una tragedia o in una commedia, se soffrire o gioire, ridere o piangere. Ma nella vita reale è diverso. Uomini e donne sono costretti per lo più a interpretare personaggi che non sono tagliati per loro. Ai nostri Guildenstern tocca il ruolo di Amleto, e i nostri Amleti devono fare i buffoni come il principe Hal. Il mondo è un palcoscenico, ma le parti sono mal distribuite.
”
”
Oscar Wilde
“
La diferencia principal consiste en su finalidad. Los Lager alemanes constituyen algo único en la no obstante sangrienta historia de la humanidad: al viejo fin de eliminar o aterrorizar al adversario político, unían un fin moderno y monstruoso, el de borrar del mundo pueblos y culturas enteros. A
”
”
Primo Levi (Trilogía de Auschwitz)
“
As pessoas grandes aconselharam-me a deixar de lado os desenhos de jiboias abertas ou fechadas e a dedicar-me de preferência à geografia, à história, à matemática, à gramática. Foi assim que abandonei, aos seis anos, uma promissora carreira de pintor. Fora desencorajado pelo insucesso do meu desenho número 1 e do meu desenho número 2. As pessoas grandes não compreendem nada sozinhas, e e´cansativo, para as crianças, ficar toda hora explicando...
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Principe (Em Portugues do Brasil))
“
...pessoas grandes [...] adoram os números. [...] Se dizemos às pessoas grandes: " Vi uma bela casa de tijolos cor-de-rosa, gerânios na janela, pombas no telhado...", elas não conseguem, de modo algum, fazer uma ideia da casa. É preciso dizer-lhes: "Vi uma casa de seiscentos mil reais." Então elas exclamam: "Que beleza!
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (Pequeno Principe , O - Com Aquarelas Do Autor)
“
A emoção principal, como já disse, era o desejo ardente. E ainda é. Não há alívio para esse desejo nem para a minha noção de mim mesmo como suplicante. Está claro: temo-lo quando estamos com ela e temo-lo quando estamos sem ela. Sendo assim, quem terminou? Fui eu, não indo à festa, ou foi ela ao aproveitar o facto de eu não ter ido?
”
”
Philip Roth (O animal moribundo)
“
It is only that I dislike the whole notion of subordination. The corporal lurks in almost every bosom, and each man tends to use authority when he has it, thus destroying his natural relationship with his fellows, a disastrous state of affairs for both sides. Do away with subordination and you do away with tyranny: without subordination we should have no Neros, no Tamerlanes, no Buonapartes.’ ‘Stuff,’ said Jack. ‘Subordination is the natural order: there is subordination in Heaven – Thrones and Dominions take precedence over Powers and Principalities, Archangels and ordinary foremast angels; and so it is in the Navy. You have come to the wrong shop for anarchy, brother.
”
”
Patrick O'Brian (The Ionian Mission (Aubrey/Maturin, #8))
“
O homem nasceu livre, e em toda parte se encontra sob ferros. De tal modo acredita-se o senhor dos outros, que não deixa de ser mais escravo que eles.
”
”
Jean-Jacques Rousseau (Du contract social; ou Principes du droit politique (French Edition))
“
los cimientos indispensables a todos los Estados, nuevos, antiguos o mixtos, son las buenas leyes y las buenas tropas; y
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
Digo, pues, que las tropas con que un príncipe defiende sus Estados son propias, mercenarias, auxiliares o mixtas. Las mercenarias y auxiliares son inútiles y peligrosas; y
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
Perché li uomini offendono o per paura o per odio.
”
”
Niccolò Machiavelli (Il Principe (Italian Edition))
“
O caráter pessoal, meu bom senhor, é a coisa principal; a personalidade de um homem deve ser tão forte quanto uma pedra, já que tudo o mais é construído sobre ela.
”
”
Ivan Turgenev (Pais e Filhos (Coleção Duetos) (Portuguese Edition))
“
¿Y qué fue lo que aprendieron los alumnos de Amalfitano? Aprendieron a recitar en voz alta. Memorizaron los dos o tres poemas que más amaban para recordarlos y recitarlos en los momentos oportunos: funerales, bodas, soledades. Comprendieron que un libro era un laberinto y un desierto. Que lo más importante del mundo era leer y viajar, tal vez la misma cosa, sin detenerse nunca. Que al cabo de las lecturas los escritores salían del alma de las piedras, que era donde vivían después de muertos, y se instalaban en el alma de los lectores como en una prisión mullida, pero que después esa prisión se ensanchaba o explotaba. Que todo sistema de escritura es una traición. Que la poesía verdadera vive entre el abismo y la desdicha y que cerca de su casa pasa el camino real de los actos gratuitos, de la elegancia de los ojos y de la suerte de Marcabrú. Que la principal enseñanza de la literatura era la valentía, una valentía rara, como un pozo de piedra en medio de un paisaje lacustre, una valentía semejante a un torbellino y a un espejo. Que no era más cómodo leer que escribir. Que leyendo se aprendía a dudar y a recordar. Que la memoria era el amor.
”
”
Roberto Bolaño
“
El amor es como lo que se llama en el cielo la Vía Láctea, un montón brillante formado por miles de pequeñas estrellas, cada una de las cuales es con frecuencia una nebulosa. Los libros han señalado cuatrocientos o quinientos pequeños sentimientos sucesivos, muy difíciles de reconocer, que componen esa pasión, incluso los más groseros, y aún y así equivocándose y tomando lo accesorio por lo principal
”
”
Stendhal
“
Besos
Hay besos que pronuncian por sí solos
la sentencia de amor condenatoria,
hay besos que se dan con la mirada
hay besos que se dan con la memoria.
Hay besos silenciosos, besos nobles
hay besos enigmáticos, sinceros
hay besos que se dan sólo las almas
hay besos por prohibidos, verdaderos.
Hay besos que calcinan y que hieren,
hay besos que arrebatan los sentidos,
hay besos misteriosos que han dejado
mil sueños errantes y perdidos.
Hay besos problemáticos que encierran
una clave que nadie ha descifrado,
hay besos que engendran la tragedia
cuantas rosas en broche han deshojado.
Hay besos perfumados, besos tibios
que palpitan en íntimos anhelos,
hay besos que en los labios dejan huellas
como un campo de sol entre dos hielos.
Hay besos que parecen azucenas
por sublimes, ingenuos y por puros,
hay besos traicioneros y cobardes,
hay besos maldecidos y perjuros.
Judas besa a Jesús y deja impresa
en su rostro de Dios, la felonía,
mientras la Magdalena con sus besos
fortifica piadosa su agonía.
Desde entonces en los besos palpita
el amor, la traición y los dolores,
en las bodas humanas se parecen
a la brisa que juega con las flores.
Hay besos que producen desvaríos
de amorosa pasión ardiente y loca,
tú los conoces bien son besos míos
inventados por mí, para tu boca.
Besos de llama que en rastro impreso
llevan los surcos de un amor vedado,
besos de tempestad, salvajes besos
que solo nuestros labios han probado.
¿Te acuerdas del primero...? Indefinible;
cubrió tu faz de cárdenos sonrojos
y en los espasmos de emoción terrible,
llenáronse de lágrimas tus ojos.
¿Te acuerdas que una tarde en loco exceso
te vi celoso imaginando agravios,
te suspendí en mis brazos... vibró un beso,
y qué viste después...? Sangre en mis labios.
Yo te enseñé a besar: los besos fríos
son de impasible corazón de roca,
yo te enseñé a besar con besos míos
inventados por mí, para tu boca.
Este maravilloso poema de Gabriela Mistral, nos describe de una manera muy simple y sentida, una de las grandes expresiones de amor o quizas las principal. Me he tomado el trabajo de narrarlo, asumiendo el riesgo de no ser capaz de transmitir la verdadera intensidad o altura que tienen las palabras de esta destacada artista de las letras.
Lucila de María Godoy Alcayaga, conocida como Gabriela Mistral. Nacida en Vicuña, Chile el 7 de abril de 1889 y fallecida Nueva York, el 10 de enero de 1957, Poetisa, diplomática, y pedagoga. Gabriela Mistral, una de las principales figuras de la literatura chilena y latinoamericana, fue la primera persona de América Latina en ganar el Premio Nobel de Literatura,2 que recibió en 1945.
”
”
Gabriela Mistral
“
a los hombres hay que conquistarlos o eliminarlos, porque si se vengan de las ofensas leves, de las graves no pueden; así que la ofensa que se haga al hombre debe ser tal, que le resulte imposible vengarse.
”
”
Niccolò Machiavelli (el principe)
“
El principal problema es que la mayoría de los comentaristas están acostumbrados a considerar a las escuelas espirituales como “sistemas”, más o menos similares, y que dependen del dogma y el ritual: en especial de la repetición y la aplicación de presiones continuas y uniformes sobre sus seguidores.
El camino sufi, excepto en formas degeneradas que no deben clasificarse como súficas, difiere totalmente de eso.
”
”
Idries Shah
“
Grafton, Massachusetts, in early 1842, while working solo, Douglass was met by mob hostility in addition to an unwelcoming clergy. So he went to a hotel and borrowed a “dinner-bell, with which in hand I passed through the principal streets,” he recalled, “ringing the bell and crying out, ‘Notice! Frederick Douglass, recently a slave, will lecture on American Slavery, on Grafton Common, this evening at 7 o’clock.”13
”
”
David W. Blight (Frederick Douglass: Prophet of Freedom)
“
La labor más importante del ser humano es buscar la moralidad en sus actos. Es de lo que depende nuestro equilibrio interno, y nuestra propia existencia. La moralidad en nuestros actos es lo único que puede conferir belleza y dignidad a la vida. Quizá la principal tarea de la educación sea convertirlo en una fuerza vital, e inscribirlo claramente en las conciencias. Hay que evitar que los cimientos de la moral dependan de algún mito o estén ligados a alguna autoridad, debido al riesgo de que las dudas sobre el mito o sobre la legitimidad de la autoridad pongan en peligro los cimientos del buen juicio y de la acción correcta.
”
”
Albert Einstein
“
Debemos reservarnos una trastienda del todo nuestra, del todo libre, donde fijar nuestra verdadera libertad y nuestro principal retiro y soledad. En ella debemos mantener nuestra habitual conversación con nosotros mismos, y tan privada que no tenga cabida ninguna relación o comunicación con cosa ajena; discurrir y reír como si no tuviésemos mujer, hijos ni bienes, ni séquito ni criados, para que, cuando llegue la hora de perderlos, no nos resulte nuevo arreglárnoslas sin ellos. Poseemos un alma que puede replegarse en sí misma; puede hacerse compañía, tiene con qué atacar y con qué defender, con qué recibir y con qué dar. No temamos, en esta soledad, pudrirnos en el tedio del ocio: In solis sis tibi turba locis. [En estas soledades, sé una multitud para ti mismo]. La virtud se contenta consigo misma: sin enseñanzas, sin palabras, sin obras.
”
”
Michel de Montaigne (The Complete Essays)
“
La esperanza es una continua expectativa de un deseo o vida eterna. Los cristianos que más hicieron por este mundo fueron los que más pensaron en el otro mundo. Si nuestro objetivo es el cielo, la tierra se nos dará por añadidura; si nuestro objetivo es la tierra, no tendremos ninguna de las dos cosas. Parece una extraña regla, pero algo parecido puede verse funcionando en otros asuntos: La salud es una gran bendición, pero en el momento en que hacemos de ella uno de nuestros objetivos directos y principales, nos convertimos en unos hipocondríacos y empezamos a pensar que estamos enfermos. Es probable que disfrutemos de salud sólo si deseamos más otras cosas… comida, juegos, trabajo, diversión, aire libre. Del mismo modo, jamás salvaremos a la civilización mientras la civilización sea nuestro principal objetivo. Debemos aprender a desear otras cosas aún más.
”
”
C.S. Lewis (Mere Christianity)
“
Entendi que a causa principal de quase todos os meus pontos fracos é a minha insistência em ver satisfeita MINHA vontade, em vez de aceitar a vida, o mundo e as pessoas como são e buscar harmonia através dessa aceitação.
”
”
Renato Russo (Só por Hoje e para Sempre: Diário do Recomeço)
“
[The Christian story] amounts to a refusal to affirm life. In the biblical tradition we have inherited, life is corrupt, and every natural impulse is sinful unless it has been circumcised or baptized. The serpent was the one who brought sin into the wold. And the woman was the one who handed the apple to man. This identification of the woman with sin, of the serpent with sin, and thus of life with sin, is the twist the has been given to the whole story in the biblical myth and doctrine of the Fall.... I don't know of it [the idea of woman as sinner...in other mythologies] elsewhere. The closest thing to it would be perhaps Pandora with Pandora's box, but that's not sin, that's just trouble. The idea in the biblical tradition of the all is that nature as we know it is corrupt, sex in itself is corrupt, and the female as the epitome of sex is a corrupter. Why was the knowledge of good and evil forbidden to Adam and Eve? Without that knowledge, we'd all be a bunch of babies still Eden, without any participation in life. Woman brings life into the world. Eve is the mother o this temporal wold. Formerly you had a dreamtime paradise there in the Garden of Eden – no time, no birth, no death – no life. The serpent, who dies and is resurrected, shedding its skin and renewing its life, is the lord of the central tree, where time and eternity come together. He is the primary god, actually, in the Garden of Eden. Yahweh, the one who walks there in the cool of the evening, is just a visitor. The Garden is the serpent's place. It is an old, old story. We have Sumerian seals from as early as 3500 B.C. showing the serpent and the tree and the goddess, with the goddess giving the fruit of life to a visiting male. The old mythology of he goddess is right there.... There is actually a historical explanation [of the change of this image of the serpent and the snake in Genesis] based on the coming of the Hebrews into Canaan. The principal divinity of the people of Canaan was the Goddess and associated with the Goddess is the serpent. This is the symbol of the mystery of life. The male-god-oriented groups rejected it. In other words, there is a historical rejection of the Mother Goddess implied in the story of the Garden of Eden.
Moyers: It does seem that this story has done women a great disservice by casting Eve as responsible for the Fall. Why...?
Campbell: They represent life. Man doesn't enter life except by woman, and so it is woman who brings us into this wold of pairs of opposites and suffering.... Male and female is one opposition. Another opposition is the human and God. Good and evil is a third opposition. The primary oppositions are the sexual and that between human beings and God. Then comes the idea of good and evil in the world. And so Adm and Eve have thrown themselves out of the Garden of Timeless Unity, you might say, just by that act of recognizing duality. To move out into the world, you have to act in terms of pairs of opposites.
”
”
Joseph Campbell (The Power of Myth)
“
Mijail me agarra del pelo, y es tal el dolor que me saltan las lágrimas. Me arrastra por el pasillo mientras yo trato en vano de aferrarme a algo, lo que sea. Llegamos a una puerta la abre, y justo antes de empujarme dentro, reparo en el letrero: es el baño turco.
Tropiezo por entre la oscuridad y el calor, y caigo de rodillas y manos contra un suelo de baldosas blancas y verdes. El vapor del baño todavía empaña el aire, y siento como si me hubieran arrojado a una nube de niebla. No puedo ver, no puedo respirar. La luz principal proviene del pasillo, y el cuerpo de Mijail se recorta contra ella cuando entra y cierra la puerta tras sí.
Espero que me pegue, o me viole, o me mate.
No espero el lobo.
”
”
Claudia Gray (Fateful)
“
Di che si cava una regola generale, la quale mai o raro falla: che chi è cagione che uno diventi potente, ruina; perché quella potenzia è causata da colui o con industria o con forza; e l’una e l’altra di queste dua è sospetta a chi è diventato potente.
”
”
Niccolò Machiavelli (Il Principe (Italian Edition))
“
Crecer consistió en ir entendiendo los motivos por los que mi madre casi siempre estaba seria y triste. El principal de ellos era sencillo, sencillo y apabullante: estaba cansada. No cansada metafóricamente, no cansada del mundo y sus problemas, de la incomprensión o de las peleas. No. Estaba literalmente cansada, físicamente cansada. Reventada de tanto currar, como una yegua siempre exhausta al final de una carrera que no se acaba nunca. El agotamiento de la supervivencia no deja espacio a todo lo demás.
”
”
Bibiana Collado Cabrera (Yeguas exhaustas)
“
Algumas vezes, tenho defendido (há quem pense que isso é brincadeira) a ideia de que o principal traço de distinção entre o homem e os outros animais é que o homem é o único ser que maltrata as fêmeas de sua espécie. Isso é algo de que nenhum lobo ou coiote covarde pode ser acusado de fazer. Nem mesmo o cachorro, degenerado pela domesticação, fará tal coisa. O cão ainda conserva o instinto selvagem, enquanto o homem perdeu a maioria de seus instintos selvagens — pelo menos, a maior parte dos bons instintos.
”
”
Jack London (The Road)
“
A dispetto di tutti, io calpesterò ancora, e più d'una volta, questa nostra terra. E vi camminerò, in carne e ossa, come per il passato, principe o contadino, sapiente o stupido; a volte sulla vetta della scala sociale, a volte stritolato dalla ruota del destino.
”
”
Jack London (The Star Rover (Modern Library Classics))
“
The reason why Christian preaching is not accepted is not wholly or even principally because it is not understood. It is also because it is not liked. In most cases it is not that Christianity has been tried and found wanting. It has been found difficult and not tried.
”
”
Harold O.J. Brown (The Protest of a Troubled Protestant)
“
Zeke inclinò la testa, come se stesse ponderando attentamente quanto Gabe gli diceva. «Perché, tu ce l’hai? Il buongusto estetico, intendo.»
Gabe rimase spiazzato. Di tutte le risposte che poteva riceve, questa era l’unica che non si aspettava. E che lo faceva un po’ incazzare.
«Sai una cosa, ragazzo d’oro? Il Principe Azzurro non ha mai insultato Cenerentola per il suo fottuto abito del ballo o per quelle cazzo di scarpette di cristallo. Quindi evita commenti sui vestiti della principessina.»
Questo sembrò far vergognare Zeke, che arrossì e abbassò lo sguardo.
”
”
Susan Moretto (Principessina)
“
Se ordinassi a un generale di volare da un fiore all'altro come una farfalla, o di scrivere una tragedia, o di tramutarsi in un uccello di mare, e se il generale non eseguisse l'ordine ricevuto, di chi sarebbe il torto, mio o suo?"
"Sarebbe vostro", affermò senza esitare il piccolo principe.
"Esatto. Bisogna esigere da ciascuno ciò che ciascuno può fare", proseguì il re. "L'autorità si fonda principalmente sulla ragione. Se ordini al tuo popolo di andarsi a gettare nel mare, farà la rivoluzione. Io ho il diritto di esigere obbedienza perché i miei ordini sono ragionevoli".
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (The Little Prince)
“
Sentivo sempre più il bisogno di raccogliere e conservare antichi volumi, e d’incaricare scrivani coscienziosi di trarne nuove copie. Nobile compito; non meno urgente - pensavo - dell’aiuto ai veterani o dei sussidi alle famiglie prolifiche e disagiate; qualche guerra, dicevo a me stesso, la miseria che la segue, un periodo di volgarità e d’incultura sotto un cattivo principe basterebbero a far perire per sempre i pensieri pervenuti fino a noi mediante quei fragili oggetti di pergamena e d’inchiostro. Ogni uomo così fortunato da beneficiare, più o meno, di quei legati di cultura, mi sembrava responsabile verso tutto il genere umano.
”
”
Marguerite Yourcenar (Memoirs of Hadrian)
“
Duchamp protestaba por el hecho de que el medio —el lienzo, mármol, madera o piedra— hubiera, hasta ese momento, dictado al artista cómo él o ella tenían que operar en el proceso de hacer una obra de arte. El medio se encontraba en primer plano y la tarea del artista era proyectar en él sus ideas a través de la pintura, la escultura o el dibujo. Duchamp quería darle la vuelta a la situación. Consideraba que el medio era secundario: lo principal y más importante era la idea. Solo después de que un artista hubiera desarrollado un concepto podía estar en posición de elegir un medio, y este tenía que ser aquel en el que la idea se pudiera expresar de la mejor manera.
”
”
Will Gompertz (¿Qué estás mirando? 150 años de arte moderno en un abrir y cerrar de ojos (Spanish Edition))
“
Prima della rivoluzione, quando un gran personaggio, un maresciallo di Francia, un duca e pari o un principe attraversava una città di quelle regioni, la rappresentanza municipale si recava a fargli un discorso e gli presentava quattro ciotole d'argento in cui erano stati versati quattro vini diversi; sulla prima tazza si leggeva quest'iscrizione: vino di scimma, sulla seconda: vino di leone, sulla terza: vino di montone e sulla quarta: vino di porco. Quelle quattro leggende esprimevano i quattro gradi pei quali discende l'ubriaco: la prima ebbrezza, quella che rallegra; la seconda, quella che eccita; la terza quella che inebetisce e la quarta, finalmente, quella che abbrutisce.
”
”
Victor Hugo (Les Misérables)
“
Intentarán definirte por medio de algo que no eres -dijo Jasnah-. No lo permitas. Yo puedo ser erudita, mujer, historiadora, Radiante. La gente seguirá intentando clasificarme por lo que me vuelve ajena a ellos. La ironía es que pretenden que lo que no soy, o aquello en lo que no creo, se mi principal seña de identidad. Siempre lo he rechazado, y voy a seguir haciéndolo.
”
”
Brandon Sanderson (Oathbringer (The Stormlight Archive, #3))
“
Entonces", dice mientras íbamos por la carretera principal, el rompe el silencio, "he estado pensando."
"¿Sí?"
Él asintió "Realmente necesitas salir conmigo."
Parpadeé. "¿Perdona?"
"Ya sabes. Tú, yo. Un restaurante o una película. Juntos" Él me mira otra vez, cambia de velocidad. "¿Quizás es algo nuevo para ti? Si es así, voy a estar feliz de guiarte"
"¿Quieres llevarme a ver una película?", Pregunto.
"Bueno, realmente no", dijo. "Lo que en verdad quiero es que seas mi novia. Pero pensé que si te lo decía así te asustarías."
Sentí que mi corazón salto de mi pecho. "¿Siempre eres tan directo sobre este tipo de cosas?"
"No", dice. Doblamos a la derecha, subiendo por la colina hacia la ciudad, los altos edificios del hospital y la campana U eran visibles desde arriba de la colina.
"Pero tengo la sensación de que tienes prisa y estas dejando todo, así que pensé que debería ir al grano"
"Yo sólo estaré fuera una semana", digo en voz baja.
"Cierto", dice mientras seguimos subiendo. "Pero he querido hacerlo desde hace tiempos y ya no podía esperar."
"¿En serio?", Pregunto. Él asiente con la cabeza. "Como, ¿desde cuándo?"
Él lo piensa por un segundo. "El día que me golpeaste en baloncesto."
"¿Eso te pareció atractivo?"
"No exactamente", respondió. "Más bien fue como vergonzoso y humillante. Pero hubo algo en ese momento. . . Era como una pizarra limpia. Ninguna postura o pretensión. Fue como, ya sabes, real”.
Estábamos llegando a la ciudad ahora, pasando FrayBake, Luna Blu sólo estaba ha unas cuadras de distancia. "Real", repito.
”
”
Sarah Dessen (What Happened to Goodbye)
“
Casi nadie es capaz de ser feliz en una cárcel, y las pasiones que nos encierran en nosotros mismos constituyen uno de los peores tipos de cárcel. Las más comunes de estas pasiones son el miedo, la envidia, el sentimiento de pecado, la autocompasión y la autoadmiración. En todas ellas, nuestros deseos se centran en nosotros mismos: no existe auténtico interés por el mundo exterior, solo la preocupación de que pueda hacernos daño o deje de alimentar nuestro ego. El miedo es la principal razón de que la gente se resista a admitir los hechos y esté tan dispuesta a envolverse en un cálido abrigo de mitos. Pero las espinas desgarran el abrigo y por los desgarrones penetran ráfagas de viento frío, y el que se había acostumbrado a estar abrigado sufre mucho más que el que se ha endurecido habituándose al frío.
”
”
Bertrand Russell (La conquista de la felicidad (Spanish Edition))
“
Ofreciéndose David a Saúl para combatir a Goliat, provocador filisteo, Saúl, para darle valor, lo armó con sus armas; pero una vez que se vio cargado con éstas, David las rechazó, diciendo que con ellas no podría sacar partido de sí mismo y que prefería ir al encuentro del enemigo con su honda y su cuchillo. En fin, sucede siempre que las armas ajenas o se caen de los hombros del príncipe, o le pesan, o le oprimen.
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
Scoala ar trebui sa-si propuna intotdeauna obiectivul ca tanarul care pleaca de acolo să aibă o personalitate armonioasă, nu să fie un specialist.
E pur si simplu un miracol faptul ca metodele moderne de instruire nu au sugrumat incă de tot sfânta curiozitate a întrebărilor; pentru că planta asta plăpândă și delicată, pe lângă încurajări, are nevoie în principal de libertate; fără ea, se ofliește și moare negreșit.
”
”
Albert Einstein
“
Ma l’autore si vergogna molto, a occupare così a lungo i lettori con gente di basso livello, sapendo per esperienza che essi fanno conoscenza malvolentieri con i ceti bassi. È pur così l’uomo russo: ha una gran passione a frequentare quelli che sia pure di un solo grado gli stanno sopra, e un reciproco toccarsi il cappello all’incontro con un conte o un principe è per lui meglio di qualsiasi intimo rapporto amichevole.
”
”
Nikolai Gogol (Dead Souls)
“
Ofreciéndose David a Saúl para combatir a Goliat, provocador filisteo, Saúl, para darle valor, lo armó con sus armas; pero una vez que se vio cargado con éstas, David las rechazó, diciendo que con ellas no podría sacar partido de sí mismo y que prefería ir al encuentro del enemigo con su honda y su cuchillo. En fin, sucede siempre que las armas ajenas o se caen de los hombros del príncipe, o le pesan, o le oprimen. Carlos
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
»Al final la gente solo cambia si le ocurre algo grave: un fuerte accidente, una muerte cercana, una enfermedad de esas que casi te mata... y aun así... aun así la mayoría de veces tampoco ocurre. En realidad solo cambia cuando algo o alguien les obliga a hacerlo. »¿Le quieres? ¿Quieres a tu hijo? —me preguntó. —Mucho —le contesté. —Entonces dale un papel en la película, el principal, haz que sea el protagonista. Hazle ese regalo.
”
”
Eloy Moreno (El regalo)
“
Come devono essere tristi, quei figli unici. Crescere in una casa piena di adulti, sempre in minoranza, sempre sconfitti, nemmeno un po' di quella stupidità sfrenata, niente scherzi da poter ripetere cento volte, nessuno con cui cantare, nessuno con cui litigare, nessuno con cui fare il principe, o lo schiavo [...] in seguito, quando i genitori cadono in disgrazia e diventano essere umani incasinati e banali e si trasformano pian piano da persone che si prendono cura di te in individui di cui ci si deve prendere cura, chi ci sarà ad affrontare con te quelle crescenti frustrazioni, a riflettere sulle migliaia di dettagli insignificanti di quella soap opera a lungo condivisa che non significa nulla per gli altri? E quando infine se ne saranno andati, chi si rivolgerà a te dicendoti: «Sì, mi ricordo il cavalluccio a dondolo rosso... sì, mi ricordo il letto immaginario sotto il biancospino»?
”
”
Mark Haddon (The Red House)
“
Parlammo dei vari reparti che c’erano in giro. Simeone pareva sollecito e conciliante.
«C’è posto anche per i badogliani» disse a un certo punto.
«Il posto c’è» dissi io; «ma dove sono i badogliani?»
«No» disse lui. «I badogliani che dico io siete voi.»
«Tanti saluti» disse Enrico: «firmato Badoglio»; e si avviò con Dante per tornare al campo. L’uomo disse che doveva andare anche lui per le sue strade, ma io gli dissi: «Aspetta un momento», e mi misi a polemizzare con una certa foga.
«Stammi bene a sentire» gli dissi. «Noi non siamo badogliani, anzi siamo nemici personali di Badoglio. Badoglio è una carogna.»
Gli spiegai ben bene le mie vedute sul maresciallo e sui suoi colleghi, inoltre sul Re Imperatore e sul Principe di Piemonte; aggiunsi un appendice sui principini. «Dunque,» conclusi «se voi mettete fuori la chiacchiera che noi siamo badogliani, noi diremo che voi siete troskisti. Lo sai chi era Trotzki?»
«Era una carogna» disse Simeone.
«Sbagliato» dissi. «Era il creatore dell’Armata Rossa, il più bravo dei compagni di Lenin; era bravo più o meno come Lenin, e ancora più brillante.»
«Non sarete mica troskisti?» disse Simeone.
«Ma sì» dissi; «l’ala troskista dei badogliani.»
«Dimmelo tu cosa siete» disse lui; io fui tentato di dirgli: deviazionisti crociani di sinistra, ma poi gli dissi brevemente che eravamo studenti, e con chi eravamo lì, e perché.
”
”
Luigi Meneghello (I piccoli maestri)
“
Cuando los hombres descubren algo nuevo sienten una inclinación natural a hacer uso de ello, probablemente en respuesta a sus circuitos cerebrales. Esa extraña proclividad, que no comparten de modo sistemático las demás bestias o plantas de la Tierra, constituye tanto una causa principal del éxito humano como un motivo básico de que estemos despojando una parte tan considerable de la superficie terráquea. Las aves saben, mejor que los humanos, que no deben ensuciar su nido.
”
”
Carl Sagan (Comet)
“
Aqui, minha senhora, devo talvez desculpar-me pela descrição minuciosa de coisas que persistem com tanta força em minha memória, pela impressão que causaram; mas, além de esse fato ter provocado uma revolução em minha vida, a verdade histórica exige que eu não vos esconda que um prazer tão exaltante não pode ser ingratamente esquecido ou suprimido sob o pretexto de que eu o tenha encontrado num ser de condição inferior; pelo contrário, é aí que encontramos mais pureza, maior ausência de sofisticação, e não em meio aos refinamentos falsos e ridículos graças aos quais os grandes aceitam ser grosseiramente enganados por seu orgulho. Os grandes! Existem, entre os que eles chamam de vulgares, pessoas mais ignorantes e que cultivem menos a arte de viver do que eles próprios? Ao contrário, os simples ignoram sempre as coisas estranhas à natureza do prazer; seu objetivo principal é gozar a beleza onde se possa encontrar esse dom inestimável, sem distinção de berço ou posição.
”
”
John Cleland (Fanny Hill, or Memoirs of a Woman of Pleasure)
“
El problema principal aquí es que cuando creemos que "deberíamos" obtener los resultados porque sentimos que los merecemos. La realidad de la vida es que las cosas pueden o no suceder. De tal modo, las expectativas son una guía. Cuando las cosas no suceden de la forma en que pensamos, debemos tomar nota de ello, seguir adelante y buscar una manera diferente de alcanzar el objetivo. En un "mundo saludable" hacemos ajustes porque las cosas no sucedieron; simplemente tenemos que cambiar nuestra estrategia.
”
”
John Burke (El Problema es USTED: Cómo Dejar de Estorbar Su Propio Camino y Conquistar el Comportamiento Derrotista (Spanish Edition))
“
Uma abelha pousada numa flor pica uma criança e a criança receosa passa a afirmar que o propósito da abelha é picar os homens. O poeta admira a abelha que se oculta na corola da flor e pretende que o seu fim é assimilar-lhe o perfume. O apicultor, observando que a abelha extrai o pólen da flor e o transporta para a colmeia, pretende que o seu fim é fabricar mel. Outro, que estudou de mais perto a vida da colmeia, afirma que a abelha colhe o pólen para alimentar as abelhas mais novas e criar a rainha, tendo como propósito a propagação da espécie. O botânico observa que, voando com o pólen de uma flor masculina para uma flor feminina, a abelha fecunda esta última: vê nisso, por seu turno, o papel da abelha. Outro, observando as variações das plantas, vê que a abelha contribui para elas e afirma que nisso consiste o seu papel. Mas o fim principal da abelha não se esgota em qualquer dos fins particulares que o espírito humano alcança. Quanto mais alto se eleva o espírito humano na descoberta do fim, tanto mais evidente se torna para ele o caráter inacessível do derradeiro fim.
”
”
Leo Tolstoy (Guerra e Paz)
“
Justamente sempre acontecia uma pequena coisa que a desviava da torrente principal. Era tão vulnerável. Odiava-se por isso? Não, odiar-se-ia mais se já fosse um tronco imutável até a morte, apenas capaz de dar frutos mas não de crescer dentro de si mesma. Desejava ainda mais: renascer sempre, cortar tudo o que aprendera, o que vira, e inaugurar-se num terreno novo onde todo pequeno ato tivesse um significado, onde o ar fosse respirado como da primeira vez. Tinha a sensação de que a vida corria espessa e vagarosa dentro dela, borbulhando como um quente lençol de lavas.
”
”
Clarice Lispector (Near to the Wild Heart)
“
What is it?”
“It’s a souvenir.”
I frown, sitting back in my chair. “For what?”
“I didn’t even wash it.” She laughs.
“Tinsley, that better not be what I think it is.” I growl. She lifts her mother’s eyes and smiles at me. “You can’t take a knife to school.” She knows this. We just went over this last week. With me, her mother, the principal, and the police officer that were present for our mandatory meeting.
“I’m going to mail it to him.”
I run a hand down my face, holding in a sigh. I thought Carnage was going to be the death of me. But nope. It’s my teenage daughter.
”
”
Shantel Tessier (Carnage (L.O.R.D.S., #5))
“
Todos estos hechos ponen de manifiesto que nos encontramos inmersos en un periodo de profundos cambios y transformaciones. Tras pasar por la Era de los Cazadores y Recolectores, la Era Agrícola y la Era Industrial, estamos presenciando el amanecer de la cuarta gran etapa en la historia de la humanidad: la Era del Conocimiento. Ya no es necesario tener tierras, fábricas o capital para ganar dinero, sino disponer de información útil que contribuya a aportar algún tipo de valor para la sociedad. Ahora mismo, la principal fuente de riqueza es el conocimiento, el talento y la creatividad.
”
”
Borja Vilaseca (Qué harías si no tuvieras miedo: Claves para reinventarte profesionalmente y prosperar en la nueva era)
“
Poema em Linha Reta Nunca conheci quem tivesse levado porrada.
Todos os meus conhecidos têm sido campeões em tudo.
E eu, tantas vezes reles, tantas vezes porco, tantas vezes vil,
Eu tantas vezes irrespondivelmente parasita,
Indesculpavelmente sujo.
Eu, que tantas vezes não tenho tido paciência para tomar banho,
Eu, que tantas vezes tenho sido ridículo, absurdo,
Que tenho enrolado os pés publicamente nos tapetes das etiquetas,
Que tenho sido grotesco, mesquinho, submisso e arrogante,
Que tenho sofrido enxovalhos e calado,
Que quando não tenho calado, tenho sido mais ridículo ainda;
Eu, que tenho sido cômico às criadas de hotel,
Eu, que tenho sentido o piscar de olhos dos moços de fretes,
Eu, que tenho feito vergonhas financeiras, pedido emprestado sem pagar,
Eu, que, quando a hora do soco surgiu, me tenho agachado
Para fora da possibilidade do soco;
Eu, que tenho sofrido a angústia das pequenas coisas ridículas,
Eu verifico que não tenho par nisto tudo neste mundo.
Toda a gente que eu conheço e que fala comigo
Nunca teve um ato ridículo, nunca sofreu enxovalho,
Nunca foi senão príncipe - todos eles príncipes - na vida...
Quem me dera ouvir de alguém a voz humana
Que confessasse não um pecado, mas uma infâmia;
Que contasse, não uma violência, mas uma cobardia!
Não, são todos o Ideal, se os oiço e me falam.
Quem há neste largo mundo que me confesse que uma vez foi vil?
Ó principes, meus irmãos,
Arre, estou farto de semideuses!
Onde é que há gente no mundo?
Então sou só eu que é vil e errôneo nesta terra? Poderão as mulheres não os terem amado,
Podem ter sido traídos - mas ridículos nunca!
E eu, que tenho sido ridículo sem ter sido traído,
Como posso eu falar com os meus superiores sem titubear?
Eu, que venho sido vil, literalmente vil,
Vil no sentido mesquinho e infame da vileza.
”
”
Fernando Pessoa (A poesia completa de Álvaro de Campos)
“
Stârnirea conflictului este o virtute luciferică în adevăratul sens al cuvântului. Conflictul produce focul afectelor şi emoţiilor şi, ca orice foc, şi acesta are două aspecte, pe cel al arderii şi pe cel al producerii luminii. Emoţia este, pe de o parte, focul alchimic, a cărui căldură scoate totul la iveală şi a cărui arşiţă [...] arde toate superfluităţile; pe de altă parte, emoţia este acel moment în care oţelul loveşte piatra şi scoate o scânteie la iveală: emoţia este izvorul principal al conştientizării. Nu există o transformare de la întuneric la lumină şi de la inerţie la mişcare fără emoţie.
”
”
C.G. Jung (The Archetypes and the Collective Unconscious (Collected Works 9i))
“
Expulso da Athena", dizia me ele, "por ser um judeu branco do tipo que aqueles filhos da puta ignorantes consideram o inimigo. Fomos nós os culpados pelo sofrimento dos negros nos Estados Unidos. Fomos nós que expulsamos os negros do paraíso. E é por nossa culpa que eles se dão mal até hoje. Qual é a principal fonte do sofrimento dos negros neste mundo? Eles já sabem a resposta antes mesmo de assistir às aulas. Eles já sabem sem ter nem que abrir um livro. Sem ter que ler — sem ter que *pensar*. Quem é responsável? Os mesmos monstros maus do Velho Testamento que causaram tantos sofrimentos aos alemães.
”
”
Philip Roth (The Human Stain (The American Trilogy, #3))
“
Semnul principal al căutării perfecțiunii este obsesia. Obsesia apare atunci când toată energia psihică, ce ar trebui să fie distribuită între diferitele părți ale personalității în încercarea de a le armoniza, se concentrează într-o singură zonă a personalității, excluzând orice altceva. Obsesia este întotdeauna o fixație - o înghețare a personalității, astfel încât nu devine o ființă vie, ci un lucru fix, ca o sculptură, blocată într-un complex. Există întotdeauna ceva catatonic în privința sa; în spatele său se află teama care se poate precipita în teroare oarbă, astfel încât persoana poate să devină ca un animal sălbatic prins în lumina farurilor, incapabil să se miște.
”
”
Marion Woodman (Addiction to Perfection: The Still Unravished Bride: A Psychological Study)
“
Na Nova Inglaterra, o verão de 1998 foi marcado por muito sol e calor; no beisebol, por uma batalha entre um deus branco e outro deus negro; e, nos Estados Unidos, por uma imensa febre de religiosidade, de puritanismo, quando o terrorismo — que se seguiu ao comunismo como a principal ameaça à segurança do país — foi sucedido pela felação, quando um presidente viril, de meia-idade mas de aparência jovem, e uma estagiária ousada e apaixonada, com vinte e um anos de idade, aprontaram no Salão Oval como se fossem dois adolescentes num estacionamento, resgatando a mais antiga paixão americana, historicamente talvez o seu prazer mais traiçoeiro e subversivo: o êxtase da santimônia.
”
”
Philip Roth (The Human Stain (The American Trilogy, #3))
“
«Perché credi che stia facendo questa cosa? Questo viaggio, intendo? Per incontrare il principe azzurro? So bene che non siamo a Disney. La vita non è una fiaba. E non sono certo uno stupido che vive appollaiato su una nuvola.»
Sento una risata soffocata da parte di Travis. Beh, almeno ride. Sempre meglio dei sospiri e dell’aria annoiata.
«Tu ti sei appollaiato lì invece, Mack,» insiste. «Non ho mai incontrato qualcuno capace di tenere una conversazione di un’ora sulla dieta vegetariana e dello scontro culturale. Tu sei rimasto appollaiato troppo a lungo su quella nuvola.»
«E tu, tu non sei altro che un brontolone solitario e abitudinario, incapace di vivere il momento, senza farti milioni di domande!» lo accuso con un tono infastidito.
È l'ora dei complimenti. Ci conosciamo solo da quattro giorni, e ci siamo già scornati due volte. Come una coppia, come due fratelli, o come individui di una stessa rete di conoscenze che trascorrono parecchio tempo insieme e che si conoscono molto bene. Credo che l’esperienza con me sconvolga l'equilibrio abitudinario che Travis si è creato, più di quanto non pensi.
In ogni caso, io ne sono sconvolto.
«Ho già incontrato un matto come te, e mi basta per i prossimi trent' anni. Ho già avuto la mia dose di esempi, Mack.»
Viene da ridere anche a me, divertito dal vederlo così stupido, così asociale, non sa proprio come interagire con gli altri.
”
”
Amheliie (Road)
“
Su demonio familiar le había advertido el resultado que daría el procedimiento, inspirándole la idea de no defenderse, y su muerte era a sus ojos la suprema sanción de sus doctrinas y el último acto necesario de su destino. Así es que la idea que desde aquel acto le preocupó más, fue probar que miraba la muerte como un bien. De dos cosas, una: o la muerte es un anonadamiento absoluto, y entonces es una ventaja escapar por la insensibilidad a todos los males de la vida, o es el tránsito de un lugar a otro, y en este caso ¿no es la mayor felicidad verse trasportado a la mansión de los justos? Esta despedida de la vida, llena de serenidad y de esperanza, deja tranquilo el pensamiento sobre la creencia consoladora y sublime de la inmortalidad; creencia que una boca pagana jamás había reconocido hasta entonces con palabras tan terminantes. Ella implica ciertamente la distinción absoluta del alma y del cuerpo y la espiritualidad del alma. Aquí se ve que la Apología de Sócrates, si bien está escrita en la forma ordinaria de las defensas forenses, en el fondo es menos política que filosófica, y Platón no la ha sometido tanto al examen de los ciudadanos de Atenas, como a la de los filósofos y moralistas de todos los países. Si su objeto principal hubiera sido justificar civilmente la conducta de su maestro, su defensa sería pobre, porque no consiguió probar, ni la falsedad de las acusaciones intentadas contra Sócrates, ni su inocencia ante las leyes atenienses. ¿Sócrates había atacado realmente la religión y las instituciones religiosas de Atenas? Ésta es la cuestión.
”
”
Plato (Obras Completas de Platón (Spanish Edition))
“
Here there was a cheerful boy
At least he created tales and lived in joy.
Nursery rhymes his grandmother told,
Songs and tales emerged gladly in gold.
Caring heart, affection spoke loud as brighter,
He made the decision: he would be a writer!
Rising laughters, crying tears, many feelings,
Inserted everything and nothing was in vain.
So he transformed the ugly into beautiful,
Tales to amuse and make everyone sane,
In there he went, without daydreams or zeal.
As such it was born the icon of literature still.
No one denied he was exceedingly bountiful.
A ballerina loves the soldier in his world,
Nothing gets involved in his fairy tales,
Dancing from a poor weak boy to a king,
Eccentric prince of charm in winged corners!
Rare star of sweet tenderness,
Sensible and masterful in tenderness,
Emchanted kingdom of dreams and candor,
Now a divine fire of a soul he shines.
Havia um menino alegre porem so
Ao menos criava contos e deles vivia
Nas historias que contava sua avo,
Seus contos surgiam pois ele os via.
Carinho nao faltava em seu coracao ator,
Havia tomado a decisao: seria escritor!
Risos, lagrimas, sentimentos saos,
Inseria tudo e nada era em vao.
Transformava ate o feio em belo,
Inadvertia e divertia com seu elo,
Adiante ia, sem devaneios e zelo.
Nascia assim o icone da literatura.
A bailarina ama o soldado em seu mundo,
Nada se interpunha em seus contos de fadas,
De pobre menino fraco e cogitabundo,
Era principe de encantos em cantos alados!
Rara estrela de doce brandura,
Sensata e magistral em ternura,
Em seu reino de sonhos e candura,
No fogo divino de sua alma fulgura.
”
”
Ana Claudia Antunes (ACross Tic)
“
Almost a hundred years earlier, to the day, Samuel Smiles had written the final pages of his book Self-Help. It included this moving tale of heroism as an example for the Victorian Englishman to follow. For the fate of my great-grandfather, Walter, it was poignant in the extreme.
The vessel was steaming along the African coast with 472 men and 166 women and children on board.
The men consisted principally of recruits who had been only a short time in the service.
At two o’clock in the morning, while all were asleep below, the ship struck with violence upon a hidden rock, which penetrated her bottom; and it was at once felt that she would go down.
The roll of the drums called the soldiers to arms on the upper deck, and the men mustered as if on parade.
The word was passed to “save the women and children”; and the helpless creatures were brought from below, mostly undressed, and handed silently into the boats.
When they had all left the ship’s side, the commander of the vessel thoughtlessly called out, “All those that can swim, jump overboard and make for the boats.”
But Captain Wright, of the 91st Highlanders, said, “No! If you do that, the boats with the women will be swamped.” So the brave men stood motionless. Not a heart quailed; no one flinched from his duty.
“There was not a murmur, nor a cry among them,” said Captain Wright, a survivor, “until the vessel made her final plunge.”
Down went the ship, and down went the heroic band, firing a volley shot of joy as they sank beneath the waves.
Glory and honor to the gentle and the brave!
The examples of such men never die, but, like their memories, they are immortal.
As a young man, Walter undoubtedly would have read and known those words from his grandfather’s book.
Poignant in the extreme.
Indeed, the examples of such men never die, but, like their memories, they are immortal.
”
”
Bear Grylls (Mud, Sweat and Tears)
“
Isso é opinião de alguns filósofos e sábios mas nós temos outra. A diferença entre os sexos tem, felizmente, um sentido muito profundo. As roupas são meros símbolos de alguma coisa profundamente oculta. Foi uma transformação do próprio Orlando que lhe ditou a escolha das roupas de mulher e do sexo feminino. E talvez nisso ela estivesse expressando apenas um pouco mais abertamente do que é usual – a franqueza, na verdade, era a sua principal característica – algo que acontece a muita gente sem ser assim claramente expressa. Pois aqui de novo nos encontramos com um dilema. Embora diferentes, os sexos se confundem. Em cada ser humano ocorre uma vacilação entre um sexo e outro, e, às vezes só as roupas conservam a aparência masculina ou feminina, quando, interiormente, o sexo está em completa oposição como que se encontra à vista. Cada um sabe por experiência as confusões e complicações que disso resultam, mas deixemos aqui o problema geral, e observemos somente o seu singular efeito no caso particular de Orlando.
”
”
Virginia Woolf (Orlando)
“
Bingo Junio-Julio-Agosto
Lord Voldemort (un libro que trate sobre la muerte): Un mosntruo viene a verme de Patrick Ness. Conor tiene que lidiar con el temor constante de que su madre muera a causa del cancer y es ahí cuando aparece el monstruo que le hace ver la realidad
Regulus Black (libro que el protagonista tenga un familia rara/malvada/numerosa): La tempestad de Shakespeare. Prospero es traicionado por su hermano y es mandando a una isla en el medio de la nada; Prospero jura venganza mediante sus poderes mágicos.
Barty Crouch Jr (libro que el/la protagonista participe en una secta o investigue sobre las mismas): Las chicas de Emma Cline. Evie se ve envuelta en una secta cuando es abandonada por su mejor amiga y su unica amiga en el mundo.
Fenrir Breyback (libro que tenga licántropos): Luna Nueva de Stephenie Meyer. Bella es abandonada por Edward, se acerca mas a jacob y descubre que el es un hombre lobo
Bellatrix Lestrange (libro en el que el romance tóxico sea lo principal) La selección de Kiera Cass. America Singer se ve envuelta en un triangulo amoroso entre el principe de Íllea, Maxon, y su amor de la ciudad, Aspen.
Draco Malfoy (libro que el/la protagonista sea desertor): Tres espejos; espada de Sebastián Vargas. Jian era un campesino que perdió al amor de su vida y se convierte en un pirata perseguido por el pueblo por ser desertor y huir de luchar en la guerra.
Lucius Malfoy (libro con puterio de ricos) Mansfield Park de Jane Auste. Fanny es adoptada por sus tios ricos y la llevan a vivir a Mansfield Park, ella se ve envuelta en todos los lios, complicaciones y preocupaciones de los ricos, donde cada acción tiene que ser friamente calculada
Petter Pettigrew (libro con animales como protagonistas): El principito de Antoine de Saint-Exupéry. El principito, un hombrecito de traje azul y pelo rubio se hace amigo de un zorro que lo aconseja sobre la vida.
Marietta (libro en que el/la protagonista tenga una doble vida/vida oculta): Heartsong de T.J Klune. Robbie se encuentra en otra manada, con sueño recurrente sobre unos lobos corriendo... Con el paso del tiempo, descubre que la vida que esta viviendo no era su vida.
”
”
Patrick Ness (A Monster Calls)
“
Quiero dejar mejor demostrada la ineficacia de estos ejércitos. Los capitanes mercenarios o son hombres de mérito o no lo son; no se puede confiar en ellos si lo son porque aspirarán siempre a forjar su propia grandeza, ya tratando de someter al príncipe su señor, ya tratando de oprimir a otros al margen de los designios del príncipe; y mucho menos si no lo son, pues con toda seguridad llevarán al príncipe a la ruina Y a quien objetara que esto podría hacerlo cualquiera, mercenario o no, replicaría con lo siguiente: que un principado o una república deben tener sus milicias propias; que, en un principado. el príncipe debe dirigir las milicias en persona y hacer el oficio de capitán; y en las repúblicas, un ciudadano; y si el ciudadano nombrado no es apto, se lo debe cambiar; y si es capaz para el puesto, sujetarlo por medio de leyes. La experiencia enseña que sólo los príncipes y repúblicas armadas pueden hacer grandes progresos, y que las armas mercenarias sólo acarrean daños. Y es mas difícil que un ciudadano someta a una república que está armada con armas propias que una armada con armas extranjeras.
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
Non fare tante riforme e tanti decreti; e se li fai procura che siano giusti, e soprattutto che si osservino e si eseguiscano; perché le riforme che si trascurano egli è come se non si promulgassero, e fanno giudicare che il principe, il quale ebbe senno ed lungimiranza nel prescriverle, manchi poi di energia nel farle eseguire. [...] Ricordati, non sempre rigoroso o sempre indulgente, ma eleggi il mezzo fra quegli due estremi: che in ciò consiste la perfezione della saggezza.
Visita le carceri, i mercati, e sino le beccherie e i macelli; che la presenza del governatore in siffatti luoghi è di estrema importanza: e così tu conforterai i prigioni che attendono di essere restituiti alla libertà, e porrai in sesto le stadere e i pesi, evitando le frodi, ed incutendo il terrore nei rivenditori delle piazze e nei macellai.
Non ti mostrare (se anco lo fossi, benché non credo), amico né di robe, né di donne, né della ghiottoneria; perché come il popolo, o chi ha da trattar teco, conosce la piega a cui inchini, si studierà di far in te entrare la corruzione, e tanto ti assalirà, che ne andrai trascinato ad irreparabile perdizione.
”
”
Miguel de Cervantes Saavedra (Don Quijote de la Mancha)
“
É só na cama que a Faunia é esperta de verdade, Nathan. Uma esperteza física espontânea assume o papel principal na cama — e o coadjuvante é uma coragem transgressora. Na cama, nada escapa da atenção da Faunia. A carne dela tem olhos. A carne dela vê tudo. Na cama ela é um ser poderoso, coerente, unificado, que tem prazer em ultrapassar as barreiras. Na cama ela é um verdadeiro fenômeno. Talvez isso também seja o lado bom de ter sido molestada. Quando a gente desce pra cozinha, quando eu preparo uns ovos mexidos e depois comemos juntos, ela é uma criança. Talvez isso também seja o lado bom de ter sido molestada. Eu vejo que estou acompanhado de uma criança apatetada, confusa, incoerente. Isso não acontece em nenhum outro lugar. Mas sempre que a gente come é a mesma coisa: eu e uma criança. É tudo o que resta da criança que ela foi. Não consegue sentar direito na cadeira, não consegue juntar duas frases que façam sentido. Toda aquela atitude aparentemente adulta em relação ao sexo e à tragédia, tudo isso desaparece, e sinto vontade de dizer: 'Senta direito, tira a manga do meu roupão de dentro do seu prato, tenta escutar o que eu estou dizendo e olha pra mim, porra, quando você fala.
”
”
Philip Roth (The Human Stain (The American Trilogy, #3))
“
Essas duas histórias - a do lado de dentro e a do lado de fora - podem ser contadas sobre cada um de nós. Ao chamá-las de 'histórias' não pretendo diminuí-las. Algumas são, apesar de tudo, verdadeiras. O problema é que temos muita dificuldade em ver como ambas as histórias que contamos sobre nós podem ser verdadeiras. O efeito da segunda história, aquela contada do lado de fora, parece uma drástica realocação do nosso papel na trama. Longe de sermos o personagem principal da história, estamos reduzidos a um figuração. A história do lado de dentro gira ao nosso redor, mas na outra história cada um de nós é apenas um simples personagem em meio a muitos outros, um personagem cuja entrada em cena é determinada por outras pessoas e que não tem nenhum controle real sobre a hora da sua saída do palco. As coisas que impulsinam nossas vidas, as coisas que queremos, nossos planos, projetos e metas - aquilo que podemos chamar de nossa motivação - são o resultado de forças que não controlamos. Aparentemente, nosso papel foi escrito por outra pessoa. Temos pouco controle sobre o seu conteúdo e não temos a menos ideia de qual é o seu sentido.
O choque das duas histórias é às vezes chamado de condição humana.
”
”
Mark Rowlands (The Philosopher at the End of the Universe: Philosophy Explained Through Science Fiction Films)
“
Conclusión A lo largo de estas páginas, hemos visto cómo se desarrollan los procesos perversos en algunos contextos, pero es evidente que nuestra lista no es exhaustiva y que estos fenómenos van más allá del mundo de la pareja, de la familia o de la empresa. Los volvemos a encontrar en todos los grupos en donde los individuos pueden establecer rivalidades, especialmente en las escuelas y en las universidades. La imaginación humana no tiene límites cuando pretende aniquilar la buena imagen que el otro tiene de sí mismo; sirve para enmascarar las propias debilidades y para colocarse en una posición de superioridad. La cuestión del poder atañe a toda la sociedad. En todas las épocas ha habido seres carentes de escrúpulos, calculadores y manipuladores, y para los que el fin justifica los medios. Sin embargo, la multiplicación actual de los actos de perversidad en las familias y en las empresas es un indicador del individualismo que domina en nuestra sociedad. En un sistema que funciona según la ley del más fuerte, o del más malicioso, los perversos son los amos. Cuando el éxito es el valor principal, la honradez parece una debilidad y la perversidad adopta un aire de picardía. Con el pretexto de la tolerancia, las sociedades occidentales renuncian poco a poco a sus propias prohibiciones. Pero, al aceptar demasiado, como lo hacen las víctimas de los perversos narcisistas, permiten que se desarrollen en su seno los funcionamientos perversos. Numerosos dirigentes o políticos, que ocupan no obstante una posición de modelo para la juventud, no muestran ninguna preocupación moral a la hora de liquidar a un rival o de mantenerse en el poder. Algunos de ellos abusan de sus prerrogativas y utilizan presiones psicológicas, y razones y secretos de Estado, para proteger su vida privada. Otros se enriquecen gracias a una delincuencia astuta hecha de abusos de bienes sociales, de estafas o de fraudes fiscales. La corrupción se ha convertido en una moneda corriente. Ahora bien, basta con que un grupo, una empresa o un gobierno cuenten con uno o con varios individuos perversos para que todo el sistema se vuelva perverso. Si esta perversión no se denuncia, se extiende subterráneamente mediante la intimidación, el miedo y la manipulación. Efectivamente, para atar psicológicamente a un individuo, basta con inducirlo a la mentira o a ciertos compromisos para convertirlo en cómplice del proceso perverso. Sin ir más lejos, ésta es la base del funcionamiento de la mafia o de los regímenes totalitarios. Tanto en las familias como en las empresas y los Estados, los perversos narcisistas se las arreglan para atribuir a los demás los desastres que provocan, se presentan luego como salvadores y se hacen así con el poder. En lo sucesivo, para mantenerse en él, les basta con no tener escrúpulos. La historia nos ha mostrado hombres que se niegan a reconocer sus propios errores, que no asumen sus responsabilidades, y que falsean las cosas y manipulan la realidad a fin de borrar las huellas de sus fechorías. Más allá del aspecto individual del acoso moral, se nos plantean dilemas más generales. ¿Cómo restablecer el respeto entre los individuos? ¿Qué límites debemos poner a nuestra tolerancia? Si los individuos no pueden detener por sí mismos estos procesos destructivos, la sociedad deberá intervenir y establecer una legislación. Recientemente, se ha presentado un proyecto de ley que proponía instituir un delito de novatada para reprimir cualquier acto degradante y humillante en el ámbito escolar y socioeducativo. Si no queremos que nuestras relaciones humanas acaben completamente reglamentadas por leyes, es esencial prevenir a los niños.
”
”
Marie-France Hirigoyen (El acoso moral: El maltrato psicológico en la vida cotidiana)
“
Byrd "justified" mind control atrocities as a means of thrusting mankind into accelerated evolution, according to the Neo-Nazi principals to which he adhered. He "justified" manipulating mankind's religion to bring about the prophesied biblical "world peace" through the "only means available" -- total mind control in the New World Order. "After all," he proclaimed, "even the Pope and Mormon Prophet know this is the only way to peace and they cooperate fully with The Project." Byrd also "justified" my victimization by saying, "You lost your mind anyway, and at least you have destiny and purpose now that it's mine." Our country's involvement in drug distribution, pornography, and white slavery was "justified" as a means of "gaining control of all illegal activities world wide" to fund Black Budget covert activity that would "bring about world peace through world dominance and total control." He adhered to the belief that "95% of the [world's] people WANT to be led by the 5%", and claimed this can be proven because "the 95% DO NOT WANT TO KNOW what really goes on in government." Byrd believed that in order for this world to survive, mankind must take a "giant step in evolution through creating a superior race." To create this "superior race," Byrd believed in the Nazi and KKK principles of "annihilation of underprivileged races and cultures" through genocide, to alter genetics and breed "the more gifted -- the blondes of this world.
”
”
Cathy O'Brien (TRANCE Formation of America: True life story of a mind control slave)
“
Il delinquente era una persona intelligente, coraggiosa, forte, d'età matura, si chiamava Legros. Ebbene, vi dico, che lo crediate o no, che mentre saliva al patibolo piangeva. È mai possibile, dico io? Non è un orrore? Via, chi può piangere di spavento? Che cosa succede all'anima in quei momenti? Fino a quali tormenti può essere spinta? È un oltraggio all'anima, niente altro che questo! È detto: "non uccidere", e allora, perché uno ha ucciso bisogna uccidere anche lui? No, non è lecito.....
....Il dolore essenziale, quello più forte, non è quello delle ferite, è il sapere con certezza che fra un'ora, poi fra dieci minuti, poi fra mezzo minuto, poi adesso, ecco, proprio ora, l'anima vola via dal corpo, e tu come persona non esisterai più, e questo ormai con certezza. La cosa più importante, ecco, è questa certezza. Io ci credo a tal punto, che vi dirò schiettamente la mia opinione. Uccidere per un'uccisione è una punizione incomparabilmente più grande dello stesso delitto. L'omicidio su sentenza è incomparabilmente più orribile dell'omicidio del delinquente.
Voi potete mettere un soldato davanti a un cannone in combattimento, e sparargli addosso, e lui continuerà a sperare, ma leggete a questo stesso soldato una sentenza che lo condanna con certezza, e lui impazzirà o si metterà a piangere. Chi ha detto che la natura umana è capace di sopportare questo senza impazzire? No, non si può agire così con un uomo!
"il principe Myskin sulla pena di morte
”
”
Fyodor Dostoevsky (The Idiot)
“
La industria del sexo no es únicamente el mercado más rentable de Internet, sino que es el modelo de rentabñidad máxima del mercado cibernético en su conjunto (solo comparable a la especulación financiera): inversión mínima, venta directa del producto en tiempo real, de forma única, produciendo la satisfacción inmediata del consumidor en y a través de la visita al portal. Cualquier otro portal de Internet se modela y se organiza de acuerdo con esta lógica masturbatoria de consumo pornográfico.
Si los analistas comerciales que dirigen Google o Ebay siguen con atención las fluctuaciones del mercado ciberporno, es porque saben que la industria de la pornografía provee un modelo económico de la evolución del mercado cibernético en su conjunto.
Si tenemos en consideración que las industrias líderes del capitalismo postfordista, junto con la empresa global de la guerra, son la industria farmacéutica (bien como extensión farmacológica legal del aparato científico médico y cosmético, bien como tráfico de drogas consideradas ilegales) y la industria pornográfica, entonces habría que darle un nombre más crudo a esta «materia prima». Osemos la hipótesis: las verdaderas materias primas del proceso productivo actual son la excitación, la erección, la eyaculación, el placer y el sentimiento de autocomplacencia y de control omnipotente. El verdadero motor del capitalismo actual es el control farmacopornográfico de la subjetividad, cuyos productos son la seratonina, la testosterona, los antiácidos, la cortisona, los antibióticos, el estradiol, el alcohol y el tabaco, la morfina, la insulina, la cocaína, el citrato de sidenofil (Viagra) y todo aquel complejo material-virtual que puede atildar a la producción de estados mentales y psicosomáticos de excitación, relajación y descarga, de omnipotencia y de total control. Aquí, incluso el dinero se vuelve un significante abstracto psicotrópico. El cuerpo adicto
y sexual, el sexo y todos sus derivados semiótico-técnicos son hoy el principal recurso del capitalismo postfordista.
”
”
Paul B. Preciado (Testo Junkie: Sex, Drugs, and Biopolitics in the Pharmacopornographic Era)
“
It’s my turn next, and I realize then that I never turned in the name of my escort--because I hadn’t planned on being here. I glance around wildly for Ryder, but he’s nowhere to be seen, swallowed up by the sea of people in cocktail dresses and suits.
Crap. I thought he realized that escorting me on court was part of the deal, once I’d agreed to go. I guess he’d figured it’d be easier on me, what with the whole Patrick thing, if I was alone onstage. But I don’t want to be alone. I want Ryder with me. By my side, supporting me.
Always.
I finally spot him in the crowd--it’s not too hard, since he’s a head taller than pretty much everyone else--and our eyes meet. My stomach drops to my feet--you know, that feeling you get on a roller coaster right after you crest that first hill and start plummeting toward the ground.
Oh my God, this can’t be happening. I’ve fallen in love with Ryder Marsden, the boy I’m supposed to hate. And it has nothing to do with his confession, his declaration that he loves me. Sure, it might have forced me to examine my feelings faster than I would have on my own, but it was there all along, taking root, growing, blossoming.
Heck, it’s a full-blown garden at this point.
“Our senior maid is Miss Jemma Cafferty!” comes the principal’s voice. “Jemma is a varsity cheerleader, a member of the Wheelettes social sorority, the French Honor Club, the National Honor Society, and the Peer Mentors. She’s escorted tonight by…ahem, sorry. I’m afraid there’s no escort, so we’ll just--”
“Ryder Marsden,” I call out as I make my way across the stage. “I’m escorted by Ryder Marsden.”
The collective gasp that follows my announcement is like something out of the movies. I swear, it’s just like that scene in Gone with the Wind where Rhett offers one hundred and fifty dollars in gold to dance with Scarlett, and she walks through the scandalized bystanders to take her place beside Rhett for the Virginia reel.
Only it’s the reverse. I’m standing here doing the scandalizing, and Ryder’s doing the walking.
“Apparently, Jemma’s escort is Ryder Marsden,” the principal ad-libs into the microphone, looking a little frazzled. “Ryder is…um…the starting quarterback for the varsity football team, and, um…in the National Honor Society and…” She trails off helplessly.
“A Peer Mentor,” he adds helpfully as he steps up beside me and takes my hand. The smile he flashes in my direction as Mrs. Crawford places the tiara on my head is dazzling--way more so than the tiara itself. My knees go a little weak, and I clutch him tightly as I wobble on my four-inch heels.
But here’s the thing: If the crowd is whispering about me, I don’t hear it. I’m aware only of Ryder beside me, my hand resting in the crook of his arm as he leads me to our spot on the stage beside the junior maid and her escort, where we wait for Morgan to be crowned queen.
Oh, there’ll be hell to pay tomorrow. I have no idea what we’re going to tell our parents. Right now I don’t even care. Just like Scarlett O’Hara, I’m going to enjoy myself tonight and worry about the rest later.
After all, tomorrow is another…Well, you know how the saying goes.
”
”
Kristi Cook (Magnolia (Magnolia Branch, #1))
“
- Auzi domnule, cum domn'e?, as putea eu sa accept vreodata sau sa fiu obligat de acest Burtica sau chiar conditionat, auzi! conditionat!
- La ce va referiti, Dom' Preda?
- Cum ba, tu esti pe lumea cealalta de nu intelegi?
Imi vorbea de parca eu as fi fost acolo sa stiu ce a vorbit el cu Burtica. Pana la urma s-a hotarat sa ma lamureasca si pe mine.
- Uite ce mi-a zis, nea Tecu, cica, tov. Preda, dumneavoastra cunoasteti parerile noastre cu privire la puterea si capacitatea de gandire a tov Nicolae Ceausescu. Stiti cu totii ca dansul e un geniu, ca are gandire creatoare in politica tarii noastre, ca el e ctitorul neegalat de nimeni in privinta indicatiilor novatoare, de construire a socialismului, cum de altfel si a culturii, precum si a cunoasterii istoriei patriei noastre. De aceea m-am gandit ca impreuna sa ajungem la un acord si sa aratam ca in cartea pe care ati scris-o pana acum din romanul Delirul, dumneavoastra ati avut ca model persoana dansului. Descrierea actiunilor din timpul celui de-al doilea razboi mondial il infatiseaza ca un personaj principal, curajos, capabil, credincios comunismului si luptator pentru infrangerea fascismului si a Germaniei hitleriste.
- Si dumneavoastra ce ati raspuns?
- I-am zis ca nu pricep la ce se refera. Cum, tov Preda, n-ai inteles la cine ma refer eu? Te rog sa il prezinti ca personaj principal al romanului Delirul in volumul al doilea.
Dupa cum mi-a povestit el in continuare, am inteles ca Preda ramasese inmarmurit pe scaun si nu-i venea sa creada ca tot ce auzise din gura lui Burtica era aievea. Si ca Burtica s-a ridicat in picioare si s-a proptit cu ambele maini in marginea biroului si i-a repetat: "Cred ca ne-am inteles sau, mai bine zis, ai inteles, domnu' Preda in privinta recomandarii mele prin aceea de a indeplini vointa sefului statului nostru de a il prezenta cu toate meritele in locul lui Niculae, personajul dumneavoastra din volumul I, inlocuindu-l discret cu Niculae Ceausescu, atribuindu-i lui toate meritele.
Dupa ce s-a mai linistit a inceput sa-mi spuna mie cu vocea unui copil batut pe nedrept de parinti:
- Vezi, ma, Dumitrescule, cum te obliga cizmarul asta nenorocit, care nu stie nici sa scrie, nici sa citeasca, si nici macar sa vorbeasca, te obliga sa il incluzi pe el in toate operele literaturii romane? El habar n-are de nimic, dar de, EL detine puterea si ce vrea el si cum vrea el noi trebuie sa executam. Inclusiv eu sa-l introduc in volumul doi al Delirului. Cum sa-l introduc in cartea mea cand nu stiu nimic despre el? Ba stiu ceva. Ca a facut politica asa de buna ca a dus tara de rapa. I-am zis lui Burtica sa ma scuze, dar nu pot scrie despre un om despre a carui viata si cultura nu stiu nimic.
- Si tov. Burtica n-a zis nimic?
- Cum sa nu zica? A zis. Si inca ce-a zis. Bine, tov. Preda, dar te avertizez, numai sa incepi sa scrii ceva din volumul al doilea al romanului Delirul si vorbim altfel. Trebuia sa il introduci si in volumul I, dar hai, treaca-mearga. Acum trebuie sa il bagi in vol. II.
- Dom Burtica, dar v-am spus ca nu pot, nu pot. Ei, daca nu poti, cat voi trai eu si dumneata, acest volum II din Delirul sa stii de la mine ca nu va aparea.
”
”
Savu Dumitrescu (Marin Preda Între Viață și Moarte)
“
Llego, pues, a la conclusión de que un príncipe, cuando es apreciado por el pueblo, debe cuidarse muy poco de las conspiraciones; pero que debe temer todo y a todos cuando lo tienen por enemigo y es aborrecido por él. Los Estados bien organizados y los príncipes sabios siempre han procurado no exasperar a los nobles y, a la vez, tener satisfecho y contento al pueblo. Es este uno de los puntos a que más debe atender un príncipe. (p. 33)
Sólo quien sea capaz de cortar, como suele decirse, un cabello en el aire, podrá hallar alguna diferencia entre “excusa” y “justificación”. (p. 50)
Sucede lo que los médicos dicen del tísico: que al principio su mal es difícil de conocer, pero fácil de curar, mientras que, con el transcurso del tiempo, al no haber sido conocido ni atajado, se vuelve fácil de conocer, pero difícil de curar. (p. 4)
Como quiera que haya sido, lo cierto es que nadie probablemente ha sido, tanto como Maquiavelo, signo de contradicción. Nadie ha tenido tan varia y tempestuosa fortuna, como suelen decir los italianos; y vale recordar algunas por lo menos de sus más sonadas peripecias. (p. 11)
Maquiavelo puede pasar casi como un santo. Que una u otra vez sacrificó en los altares de Afrodita (de la Pandemia siempre, porque fue varón a carta cabal), parece ser lo más probable pero fueron pasiones o pasioncillas que no alteraron la paz de su hogar, ni sobrepusieron en modo alguno (la carta a Vettori lo está diciendo) a su labor intelectual. (p. 25)
… y si no perseveró más en el género dramático -un entretenimiento para él, en fin de cuentas- fue por la simple razón de que lo que ante todo le absorbía era el homo politicus, o como él decía, el ragionar dello stato, y en esto hubo de consumirse lo mejor de su energía espiritual. (p. 11)
En la concepción de Maquiavelo, el Príncipe es el Estado… En cuanto al pueblo, es algo que no ha podido definirse jamás. Como entidad política, es una entidad puramente abstracta. No se sabe exactamente ni dónde comienza ni dónde acaba. El adjetivo de soberano aplicado al pueblo es una farsa trágica… Al pueblo no le queda ni un monosílabo para afirmar y obedecer. (p. 15)
En los Discursos sobre Tito Livio abundan declaraciones semejantes. “Hay que partir del presupuesto de que los hombres son todos perversos (tutti gli uomini rei), y que siempre que se les presente ocasión, harán uso de la malignidad de su ánimo… Los hombres no obran jamás el bien, a no ser por necesidad”. (p. 32)
La libertad, por tanto, es para Maquiavelo el supremo bien a cuya consecución debe ordenarse la comunidad política, y por esta consideración censura severamente a Julio César, por haber sido el exterminador de las libertades públicas y, en suma, de la República romana. (p. 28)
Ha de notarse, pues, que a los hombres hay que conquistarlos o eliminarlos, porque si se vengan de las ofensas leves, de las graves no pueden; así que la ofensa que se haga al hombre debe ser tal, que le resulte imposible vengarse. (p. 3)
… no sin haberle colgado previamente una inscripción según la cual Maquiavelo habría sido un hombre astuto y pérfido, coadjutor de los demonios e incomparable artífice de maquinaciones diabólicas: “Homo vafer ac subdolus, diabolicarum cogitationum faber optimus, cacodaemonis auxiliator”. (p. 12)
Quien confía en el pueblo edifica sobre arena. (se me olvidó colocar la página)
Y Traiano Boccalini, por su parte, decía lo siguiente: “No vemos por qué ha de condenarse la lectura de Maquiavelo, cuando se recomienda la lectura de la Historia”. (p. 38)
… en esto acabó por convertirse, según dice Macaulay, el odiado político florentino. (p. 13)
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
Stendhal, desde infância, amou as mulheres sensualmente; projetou nelas as aspirações de sua adolescência; imaginava-se de bom grado salvando de algum perigo uma bela desconhecida e conquistando-lhe o amor. Chegando a Paris, o que desejava mais ardentemente era "uma mulher encantadora; nós nos adoraremos, ela conhecerá minha alma"... Velho, escreve na poeira as iniciais das mulheres que mais amou. "Creio que foi o devaneio que preferi a tudo", confia-nos ele. E são imagens de
mulheres que lhe alimentaram os sonhos; a lembrança delas anima as paisagens. "A linha de rochedos aproximando-se de Arbois, creio, e vindo de Dôle pela estrada principal, foi para mim uma imagem sensível e evidente da alma de Métilde." A música, a pintura, a arquitetura, tudo o que amou, amou-o com uma alma de amante infeliz; quando passeia em Roma, a cada página, uma mulher aparece; nas saudades, nos desejos, nas tristezas, nas alegrias
que elas suscitaram-lhe, conheceu o gosto do próprio coração; a elas é que deseja como juizes. Freqüenta-lhes os salões, procura mostrar-se brilhante aos seus olhos, deveu-lhes suas maiores felicidades, suas penas; foram sua principal ocupação. Prefere seu amor a toda amizade e sua amizade à dos homens; mulheres inspiram seus livros, figuras de mulheres os povoam; é em grande parte para elas que escreve. "Corro o risco de ser lido em 1900 pelas almas que amo, as Mme Roland, as Mélanie Guibert..." As mulheres foram a própria subsistência de sua vida. De onde lhe veio esse privilégio? Esse terno amigo das mulheres, e precisamente porque as ama em sua verdade, não crê no mistério feminino; nenhuma essência define de uma vez por todas a mulher; a idéia de um "eterno feminino" parece-lhe pedante e ridículo. "Pedantes repetem há dois mil anos que as mulheres têm o espírito mais vivo e os homens, mais solidez; que as mulheres têm mais delicadeza nas idéias e os homens, maior capacidade de atenção. Um basbaque de Paris que passeava outrora pelos jardins de Versalhes concluía, do que via, que as árvores nascem podadas." As diferenças que se observam entre os homens e as mulheres refletem as de sua situação. Por exemplo, por que não seriam as mulheres mais romanescas do que seus amantes? "Uma mulher com seu bastidor de bordar, trabalho insípido que só ocupa as mãos, pensa no amante, enquanto este galopando no campo com seu esquadrão é preso se faz um movimento em falso." Acusam igualmente as mulheres de carecerem de bom senso. "As mulheres preferem as emoções à razão; é muito simples: como em virtude de nossos costumes vulgares elas não são encarregadas de nenhum negócio na família, a razão nunca lhes ê útil.. . Encarregai vossa mulher de tratar de vossos interesses com os arrendatários de duas de vossas propriedades; aposto que as contas serão mais bem feitas do que por vós." Se a História revela-nos tão pequeno número de gênios femininos é porque a sociedade as priva de quaisquer meios de expressão: "Todos os gênios que nascem mulheres estão perdidos para a felicidade do público; desde que o acaso lhes dê os meios de se revelarem, vós as vereís desenvolver os mais difíceis talentos." O pior handicap que devem suportar é a educação com que as embrutecem; o opressor esforça-se sempre por diminuir os que oprime; é propositadamente que o homem recusa às mulheres quaisquer possibilidades. "Deixemos ociosas nelas as qualidades mais brilhantes e mais ricas de felicidade para elas mesmas e para nós." Aos dez anos, a menina é mais fina e viva do que seu irmão; com vinte, o moleque é homem de espírito e a moça "uma grande idiota desajeitada, tímida e com medo de urna aranha"; o erro está na formação que teve. Fora necessário dar à mulher exatamente a mesma instrução que se dá aos rapazes.
”
”
Simone de Beauvoir (The Second Sex)
“
Dalla parte opposta Antoine-Luois-Leon Florelle de Saint-Just, pallido, fronte bassa, profilo regolare, sguardo misterioso, tristezza profonda, ventitré anni; Merlin de Thionville, chiamato dai tedeschi Feuer-Teufel, diavolo di fuoco; Merlin de Douai, criminale autore della legge dei sospetti; Soubrany, che il popolo volle come generale al primo pratile; l'ex curato Lebon che maneggiava la spada con la mano un tempo benedicente; Billaud-Varennes che sognava una magistratura dell'avvenire senza giudici, affidata a soli arbitri; Fabre d'Eglantine, che ebbe una piacevole trovata , il calendario repubblicano, come Rouget de Lisle ebbe un'ispirazione sublime, La Marsigliese, ma l'uno come l'altro senza ritorni spirituali; Manuel, il procuratore della Comune, il quale sentenziò: «Un re morto non rappresenta un uomo di meno»; Goujon che era entrato nelle truppe a Trippe Lacroix, avvocato fattosi generale e creato cavaliere di San Luigi sei giorni prima del 12 agosto; Frèron Thersiste, figlio di Fréron-Zoile; Ruhl, inesorabile nell'esaminare il contenuto del famoso armadio di ferro, predestinato al suicidio, da perfetto repubblicano, il giorno in cui fosse caduta la repubblica; Fouché, anima demoniaca e viso cadaverico; Camboulas, l'amico di di Père Duchéne, che rimproverava a Guilliotin: «Tu appartieni al Club dei Foglianti, ma tua figlia al Club dei giacobini» Jagot, che obiettava a coloro che non approvavano la nudità dei carcerati. « Una prigione è pur sempre un abito di pietra»; Javagues, il macabro violatore di tombe di Saint-Denis; Osselin, proscrittore che concedeva asilo a una proscritta, Madame Charry; Bentabolle, il quale nelle funzioni di presidente, dava al pubblico il segnale degli applausi o delle imprecazioni; il giornalista Robert, marito di Kéralio, la quale scriveva: «Né Robespierre né Marta frequentano la mia casa, Robespierrre vi può venire quando vuole, Marat non vi metterà mai piede»; Garan Coulon, che a seguito dell'intervento della Spagna nel processo contro Luigi XVI aveva chiesto fieramente che l'assemblea non si degnasse di dar lettura della lettera di un re a favore di un altro re; Grégoire, vescovo degno della Chiesa primitiva, il quale sotto l'Impero, cancellò poi la sua fede repubblicana, assumendo il titolo di conte Grégoire; Amar, che affermava: «La terra intera condanna Luigi XVI. A chi appellarsi contro la condanna, ai pianeti?» Rouyer, il quale si era opposto all'impiego del cannone dal Pont – Neuf asserendo: «La testa di un re non deve, cadendo, far più rumore della testa di un uomo qualsiasi»; Chénier, fratello di André; Vadier, uno di quelli che posarono una pistola sulla tribuna; Tanis, che diceva a Momoro: «Voglio che Robespierre e Marat si riappacifichino alla mia tavola». «Dove abitate? A Charenton. «Mi sarei stupito che abitaste altrove»; Legendre, il macellaio della rivoluzione d'Inghilterra: « Vieni dunque che ti spacchi la testa», gridava a Lanjuinais; E costui rispondeva: «Devi ottenere prima un decreto che mi classifiche tra i buoi»; Collot d'Herbois, macabro commediante che portava sul viso l'antica maschera con due bocche, una per il sì e una per il no, uomo che approvava con l'una ciò che biasimava con l'alra, pronto ad accusare Carrier a Nantes e a deificare Châlier a Lione, a inviare Robespierre al patibolo e Marat al Pantheon; Génissieux, il quale chiedeva la pena di morte contro chiunque portasse su di sé la medaglia rappresentante Luigi XVI martirizzato; Leonard Bourdain, il maestro di scuola che aveva offerto la sua casa al vegliardo di Mont-Jura;Topsent, marinaio; Goupilleau, avvocato; Laurent Lecointre, commerciante; Duhem, medico; Sergent, scultore; David,pittore; Joseph Égalité, principe. Atri ancora: Lecointe-Piuraveau, il quale chiedeva che Marat «fosse riconosciuto in stato di demenza»;
”
”
Victor Hugo (Ninety-Three)