“
La cuestión principal que se tratará en todas las partes de este libro es la misma que me ha hecho sufrir consciente o inconscientemente durante toda mi vida: la existencia de Dios
”
”
Fyodor Dostoevsky
“
The principal feature of American liberalism is sanctimoniousness. By loudly denouncing all bad things — war and hunger and date rape — liberals testify to their own terrific goodness. More important, they promote themselves to membership in a self-selecting elite of those who care deeply about such things.... It's a kind of natural aristocracy, and the wonderful thing about this aristocracy is that you don't have to be brave, smart, strong or even lucky to join it, you just have to be liberal.
”
”
P.J. O'Rourke (Give War a Chance: Eyewitness Accounts of Mankind's Struggle Against Tyranny, Injustice, and Alcohol-Free Beer)
“
O principal é não mentir. Quem mente para si mesmo e dá ouvido à sua própria mentira chega a tal extremo que não consegue ver nenhuma verdade em si ou naqueles que o rodeiam e, por conseguinte, perde completamente o respeito por si e pelos outros. (...) Quem mente a si próprio pode ser o primeiro a ofender-se. Às vezes, é tão agradável uma pessoa se ofender, não é verdade? O indivíduo sabe que ninguém o injuriou, que tudo não passa de simples invenção, que ele próprio mentiu e exagerou apenas para criar um quadro, para fazer de um grão uma montanha - sabe tudo e, no entanto, se ofende. Ofende-se a ponto se sentir prazer na ofensa e, desse modo, atinge o verdadeiro ódio...
”
”
Fyodor Dostoevsky
“
disse a raposa - Os homens não têm mais tempo de conhecer coisa alguma. Compram tudo já pronto nas lojas. Mas, como não existem lojas de amigos, os homens não têm mais amigos.
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Príncipe: Com ilustrações do autor (Portuguese Edition))
“
Così il piccolo principe addomesticò la volpe. E quando l'ora della partenza fu vicina:
« Ah! » disse la volpe, « piangerò.»
« La colpa è tua », disse il piccolo principe,
« io non ti volevo far del male, ma tu hai voluto che ti addomesticassi...»
« E' vero », disse la volpe.
« Ma piangerai! » disse il piccolo principe.
« E' certo », disse la volpe.
« Ma allora che ci guadagni? »
« Ci guadagno », disse la volpe, « il colore del grano. »
«Da te, gli uomini», disse il piccolo principe,
«coltivano cinquemila rose
nello stesso giardino...
e non trovano quello
che cercano...»
«Non lo trovano», ripetei.
«E tuttavia quello che cercano potrebbe essere
trovato in una sola rosa o in un po' d'acqua...»
«Certo», confermai.
E il piccolo principe soggiunse:
«Ma gli occhi sono ciechi. Bisogna cercare col cuore.»
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (Il piccolo principe)
“
disse a raposa - Eis o meu segredo. É muito simples: só se vê bem com o coração. O essencial é invisível aos olhos.
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Príncipe: Com ilustrações do autor (Portuguese Edition))
“
«El principal problema de la humanidad es que tenemos emociones paleolíticas, instituciones medievales y tecnología de dioses»
— E.O. Wilson
”
”
Marcos Vázquez García (Fitness revolucionario. Lecciones ancestrales para una salud salvaje (Libros singulares) (Spanish Edition))
“
Muchos hombres y mujeres, hoy en día sólo buscan relaciones pasajeras, donde lo principal no es el amor, sino algún interés propio, particular, deseos de sexo, pasarla bien, dinero, o simplemente, ver qué pasa, pero no necesariamente algo serio.
”
”
Ramon Torres (El amor, así de simple, y así de complicado)
“
O Inferno, de resto, não é tanto uma soma de tormentos, e sim a ilusão de que tais tormentos nunca cessam. O Inferno é eterno, ou não seria Inferno. tenho para mim que a principal diferença entre o Inferno e o Paraíso é que no Inferno nospesa o tempo, o tempo todo, enquanto no Paraíso não se sofre dele.
”
”
José Eduardo Agualusa (A Rainha Ginga e de Como os Africanos Inventaram o Mundo)
“
Lekcije iz kontriranja svemiru nauče se u pubertetu ili nikad, a ona glavna ide ovako: na stolu je tanjir i u njemu zrno pasulja - ti si zrno a tanjir je sistem. Ti ne želiš da te tanjir ograničava, zato hrabro odbiješ da boraviš u njemu i iskočiš; mašala, zeznuo si sistem. Elem, sledi neugodna spoznaja: čitav sto je sistem, ti si iz tanjira sagledavao samo njegov mali, lako prejebivi ogranak. Lepo, sad kad si to shvatio, bunt ide dalje: skačeš sa stola. Neugodna spoznaja 2: em što si doznao da je cela soba sistem, em si, tako tvrdopasuljast, pošteno napukao od skoka sa astala. E, ta igranka ide u nedogled i sad još samo treba da budeš dovoljno klinac da nastaviš otkrivanje sve većih jedinica sistema. Pametnijima je već u toj tački jasno da nema izlaza. I još gore: sesitem em dopušta, em predviđa buntovnike. Na taj način, reguliše se princip nade - a bez nade vazda ništa ne ide. Hajdučija je, dakle, sistemu dobrodošla. Stoga ostaje samo jedno: nauči da funkcionišeš unutra i da što manje izneveriš sebe. Nauči da je moguće spasiti samo dušu - sebi i još nekima - ne i spasiti svet. Ko nađe načina za to, kanda nalazi i svoj recept sreće.
”
”
Marko Šelić (O ljudima, psima i mišima)
“
Lo bello vacila a la hora de manifestarse. La distracción lo protege de un contacto directo. La distracción es esencial para lo erótico. La pornografía no conoce la distracción. Va directamente al asunto. La distracción convierte la pornografía en una fotografía erótica. (...)
El fotógrafo desvía de propio la mirada del asunto. Convierte lo secundario en lo principal, o subordina essto bajo aquello. También lo bello tiene lugar al lado de lo principal, en lo secundario. Lo principal nunca es bello.
”
”
Byung-Chul Han (La salvación de lo bello)
“
La principal característica del remordimiento es que no tiene remedio: que ha pasado el tiempo de las disculpas o enmiendas
”
”
Julian Barnes (The Sense of an Ending)
“
Os homens - disse o pequeno príncipe - embarcam nos trens, mas já não sabem mais o que procuram. Então eles se agitam, sem saber para onde ir. [...] E isso não leva a nada...
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Príncipe: Com ilustrações do autor (Portuguese Edition))
“
... a principal diferença entre um homem e uma mulher é que um homem põe sempre o estomago à frente do coração. Uma mulher faz sempre o contrário.
”
”
Carlos Ruiz Zafón (The Midnight Palace (Niebla, #2))
“
Para o PCP, o principal problema era reduzir o desemprego, que não existia em Portugal até à revolução do 25 de Abril de 1974131.»
”
”
José Milhazes (Cunhal, Brejnev e o 25 de Abril)
“
A criatura humana aguenta tudo: é o principal defeito que tem. Pode prestar-se a uma porção de coisas. E é muito difícil de destruir.
”
”
Bertolt Brecht (In the Jungle of Cities (Bertolt Brecht Collected Plays, Vol 1, Pt 4))
“
Sono questi dominii cosí acquistati, o consueti a vivere sotto uno principe, o usi ad essere liberi; et acquistonsi, o con le armi d’altri o con le proprie, o per fortuna o per virtù.
”
”
Niccolò Machiavelli (Il Principe (Italian Edition))
“
Debo mantener vivo en mí mismo el deseo de mi verdadero país, que no encontraré hasta después de mi muerte; jamás debo dejar que se oculte o se haga a un lado; debo hacer que el principal objetivo de mi vida sea seguir el rumbo que me lleve a ese país y ayudar a los demás a hacer lo mismo.»
”
”
C.S. Lewis (Mero Cristianismo (Spanish Edition))
“
Per un attimo valutò l'opzione di abbandonarla ai banditi, o meglio: di incoraggiarli a maltrattarla. Ma in fondo era pur sempre un principe.
"Puttana maledetta..." disse a denti serrati.
Un nobile principe.
”
”
Andrea Gatti (Non tutti i principi nascono azzurri)
“
REGLAMENTO OFICIAL DEL
CLUB DE LOS CORAZONES SOLITARIOS,
DE PENNY LANE.
El presente documento expone las normas para las socias del Club de los Corazones Solitarios. Todas las socias deberán aprobar los términos de este reglamento pues, de lo contrario, su afiliación quedará anulada automáticamente.
1. Las socias están en su derecho de salir con chicos si bien nunca, jamás, olvidarán que sus amigas son lo primero y principal.
2. A las socias no se les permite salir con cretinos, manipuladores, mentirosos, escoria en general o, básicamente, con cualquiera que no las trate como es debido.
3. Se exige a las socias que asistan a todas las reuniones de los sábados por la noche. Ninguna socia excusará su presencia en la fecha señalada para las reuniones con objeto de citarse con un chico. Se mantienen como excepción las emergencias familiares y los días de pelo en mal estado, exclusivamente.
4. Las socias asistirán juntas, como grupo, a todos los eventos destinados a parejas incluyendo (pero no limitándose a) la fiesta de antiguos alumnos, el baile de fin de curso, celebraciones varias y otros acontecimientos. Las socias podrán llevar a un chico como acompañante, pero el mencionado varón asistirá al evento bajo su propio riesgo.
5. Las socias deben apoyar siempre y en primer lugar a sus amigas, a pesar de las elecciones que éstas puedan hacer.
6. Y sobre todo, bajo ninguna circunstancia, las socias utilizarán en contra de una compañera los comentarios realizados en el seno del club. Todas sabéis a qué me refiero.
La violación de las normas conlleva la inhabilitación como socia, la humillación pública, los rumores crueles y la posible decapitación.
”
”
Elizabeth Eulberg
“
Viața, în perenitatea ei, o piesă într-un singur act în care personajul principal este timpul cu toată înrâuirea lui de întâmplări, o joacă frivolă într-un spațiu individual limitat, pierdută ca u grăunte rostogolit în nemărginirea cosmică. Un carnaval în care oamenii poartă diverse costumații, se ascund în spatele măștilor. Contraste dramatice dintre lumini și umbre..Măștile vesele și triste se succed pe chipurile lor până la final, când cade cortina. Corpurile rămân goale, se alungesc descarnate, fețele se descompun, oasele putrezesc. Sufletul este singurul ce nu poartă mască, suportă toate vicisitudinile sau bucuriile, nu intră în putrefacție, trece în Partenonul ce domină prin cenușa veacurilor sau în abis.
”
”
Sorina Popescu
“
Pentru prima dată, coborând scările, mult înainte de a vedea chipurile celor care aşteptau în salonul principal, am perceput capcana. Am simţit-o cum se strânge ca un lanţ de foc împrejurul gâtului meu, sufocându-mă. Un singur cuvânt mi-a venit în minte cum mi se întâmplă de multe ori să definesc un eveniment sau un lucru care se întâmplă cu un singur termen.
„Trădare!
”
”
Sylvie Danielle Matias (Sah Mat (Vol.2 trilogia Imortalitatea Zeilor))
“
O meu principal problema é uma coisa chamada di-os-to-se bu-co-ma-xi-lo-fa-ci-al, que, aliás, levei uma eternidade para aprender a falar. Mas também tenho outra síndrome que eu nem consigo pronunciar. E essas coisas meio que se juntaram em uma grande supercoisa, tão rara que nem tem nome. Quer dizer, não quero me gabar nem nada, mas sou considerado um tipo de milagre da medicina, sabe?
”
”
R.J. Palacio
“
Ponerse en los “zapatos del otro”
Ponerse en los “zapatos del otro”, es un buen sistema para poder leer la mente.
A menudo nos cruzamos con personas que no entendemos, y que no podemos llegar a comprender la coherencia de sus palabras, actos y reacciones. ¿No les pasó?… Seguramente pensaron en estos casos: ¡qué ganas de poder leerle la mente para entender por qué actúa de esta forma!!!…
Creo que la principal razón por la cual no llegamos a comprender del todo en estos casos, es que tratamos de hacerlo utilizando nuestros propios esquemas mentales; en otras palabras, tratamos de entender a esta persona de acuerdo a nuestra forma de pensar, sentir, actuar y -en definitiva- vivir…
Y ese es un error, si es que queremos entender realmente qué le está pasando por su cabeza. Si bien hay esquemas mentales similares y que se repinten, cada ser humano es diferente a otro. Sus vivencias, experiencias, familia, educación, valores, todo, absolutamente todo, influye en cómo actúa alguien, en incluso -a veces- hasta casi lo determina.
Probemos entonces ponernos realmente en sus zapatos. Analicen, averigüen, piensen y observen… Traten de colocarse en su pellejo. Esto no significa qué harían ustedes en su lugar (si bien este es también un parámetro valido, a veces confunde en estos casos), sino, tratar de entender cómo funciona su mente, quién es y de dónde viene, cómo es su personalidad, cómo actúo anteriormente en casos similares, qué necesidades tiene, cuáles son sus objetivos, inquietudes e intereses, tiene condicionantes externos que lo están afectando, etc., etc., etc…
Sé que suena algo de Perogrullo y sabido, pero les aseguro que un una herramienta ¡I M P R E S I O N A N T E M E N T E PODEROSA! Al fin y al cabo, los mayores secretos para lograr algo con éxito generalmente son sonsos y de conocimiento público, lo difícil es tener la conciencia real de lo importante que son y saber aplicarlos adecuadamente.
La importancia de “ponerse en los zapatos del otro” se estudia en el Mundo, hay ejercicios bien concretos que demuestran su potencialidad. De hecho, yo tuve real dimensión de todo esto, con ejercicios que hice en Harvard cuando estudié Negociación.
Uno, cuando logra comprender verdaderamente a alguien, se le abre un mundo nuevo de posibilidades respecto de esta persona. Es una herramienta con una potencialidad impresionante, así que úsenla con cuidado y prudencia…
¡Pruebelo y me cuentan! Espero respuestas…
Gonzalo GUMA
”
”
Gonzalo Guma (Índigo Mentes en Juego)
“
William Rackham es lo que podríamos llamar un cristiano ateo supersticioso; es decir, cree en un Dios que si bien puede que ya no sea responsable de que salga el sol, de salvar a la reina o de proveer del pan de cada día, sigue siendo el principal sospechoso cuando algo va mal.
”
”
Michel Faber (The Crimson Petal and the White)
“
Os telhados eram quase inexistentes e em cada beco habitava um mendigo, velho e acabado, escondendo-se para não ser expulso. Bastaria o dinheiro de um só senhor da cidade para melhorar a vida de toda aquela gente, mas a generosidade nunca foi a principal característica dos seres humanos.
”
”
Luís Oliveira (Shadders - O Servo das Sombras (Shadders, #1))
“
SEGISMUNDO: ¡Ay mísero de mí, y ay infelice!
Apurar, cielos, pretendo,
ya que me tratáis así,
qué delito cometí
contra vosotros naciendo.
Aunque si nací, ya entiendo
qué delito he cometido;
bastante causa ha tenido
vuestra justicia y rigor,
pues el delito mayor
del hombre es haber nacido.
Sólo quisiera saber
para apurar mis desvelos
-dejando a una parte, cielos,
el delito del nacer-,
¿qué más os pude ofender,
para castigarme más?
¿No nacieron los demás?
Pues si los demás nacieron,
¿qué privilegios tuvieron
que no yo gocé jamás?
Nace el ave, y con las galas
que le dan belleza suma,
apenas es flor de pluma,
o ramillete con alas,
cuando las etéreas salas
corta con velocidad,
negándose a la piedad
del nido que dejan en calma;
¿y teniendo yo más alma,
tengo menos libertad?
Nace el bruto, y con la piel
que dibujan manchas bellas,
apenas signo es de estrellas
-gracias al docto pincel-,
cuando, atrevido y cruel,
la humana necesidad
le enseña a tener crueldad,
monstruo de su laberinto;
¿y yo, con mejor instinto,
tengo menos libertad?
Nace el pez, que no respira,
aborto de ovas y lamas,
y apenas bajel de escamas
sobre las ondas se mira,
cuando a todas partes gira,
midiendo la inmensidad
de tanta capacidad
como le da el centro frío;
¿y yo, con más albedrío,
tengo menos libertad?
Nace el arroyo, culebra
que entre flores se desata,
y apenas sierpe de plata,
entre las flores se quiebra,
cuando músico celebra
de las flores la piedad
que le dan la majestad
del campo abierto a su huída;
¿y teniendo yo más vida,
tengo menos libertad?
En llegando a esta pasión,
un volcán, un Etna hecho,
quisiera sacar del pecho
pedazos del corazón.
¿Qué ley, justicia o razón
negar a los hombres sabe
privilegios tan süave
excepción tan principal,
que Dios le ha dado a un cristal,
a un pez, a un bruto y a un ave?
”
”
Pedro Calderón de la Barca (La vida es sueño)
“
Come sono fortunati gli attori! Loro possono scegliere se recitare in una tragedia o in una commedia, se soffrire o gioire, ridere o piangere. Ma nella vita reale è diverso. Uomini e donne sono costretti per lo più a interpretare personaggi che non sono tagliati per loro. Ai nostri Guildenstern tocca il ruolo di Amleto, e i nostri Amleti devono fare i buffoni come il principe Hal. Il mondo è un palcoscenico, ma le parti sono mal distribuite.
”
”
Oscar Wilde
“
As pessoas grandes aconselharam-me a deixar de lado os desenhos de jiboias abertas ou fechadas e a dedicar-me de preferência à geografia, à história, à matemática, à gramática. Foi assim que abandonei, aos seis anos, uma promissora carreira de pintor. Fora desencorajado pelo insucesso do meu desenho número 1 e do meu desenho número 2. As pessoas grandes não compreendem nada sozinhas, e e´cansativo, para as crianças, ficar toda hora explicando...
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Principe (Em Portugues do Brasil))
“
...pessoas grandes [...] adoram os números. [...] Se dizemos às pessoas grandes: " Vi uma bela casa de tijolos cor-de-rosa, gerânios na janela, pombas no telhado...", elas não conseguem, de modo algum, fazer uma ideia da casa. É preciso dizer-lhes: "Vi uma casa de seiscentos mil reais." Então elas exclamam: "Que beleza!
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (Pequeno Principe , O - Com Aquarelas Do Autor)
“
It is only that I dislike the whole notion of subordination. The corporal lurks in almost every bosom, and each man tends to use authority when he has it, thus destroying his natural relationship with his fellows, a disastrous state of affairs for both sides. Do away with subordination and you do away with tyranny: without subordination we should have no Neros, no Tamerlanes, no Buonapartes.’ ‘Stuff,’ said Jack. ‘Subordination is the natural order: there is subordination in Heaven – Thrones and Dominions take precedence over Powers and Principalities, Archangels and ordinary foremast angels; and so it is in the Navy. You have come to the wrong shop for anarchy, brother.
”
”
Patrick O'Brian (The Ionian Mission (Aubrey/Maturin, #8))
“
A flor, um dia, vira passar uma caravana:
- Os homens? [...] Não se pode nunca saber onde se encontram. O vento os leva. Eles não têm raízes. Eles não gostam das raízes.
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (O Pequeno Príncipe: Com ilustrações do autor (Portuguese Edition))
“
Digo, pues, que las tropas con que un príncipe defiende sus Estados son propias, mercenarias, auxiliares o mixtas. Las mercenarias y auxiliares son inútiles y peligrosas; y
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
los cimientos indispensables a todos los Estados, nuevos, antiguos o mixtos, son las buenas leyes y las buenas tropas; y
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
Perché li uomini offendono o per paura o per odio.
”
”
Niccolò Machiavelli (Il Principe (Italian Edition))
“
¿Y qué fue lo que aprendieron los alumnos de Amalfitano? Aprendieron a recitar en voz alta. Memorizaron los dos o tres poemas que más amaban para recordarlos y recitarlos en los momentos oportunos: funerales, bodas, soledades. Comprendieron que un libro era un laberinto y un desierto. Que lo más importante del mundo era leer y viajar, tal vez la misma cosa, sin detenerse nunca. Que al cabo de las lecturas los escritores salían del alma de las piedras, que era donde vivían después de muertos, y se instalaban en el alma de los lectores como en una prisión mullida, pero que después esa prisión se ensanchaba o explotaba. Que todo sistema de escritura es una traición. Que la poesía verdadera vive entre el abismo y la desdicha y que cerca de su casa pasa el camino real de los actos gratuitos, de la elegancia de los ojos y de la suerte de Marcabrú. Que la principal enseñanza de la literatura era la valentía, una valentía rara, como un pozo de piedra en medio de un paisaje lacustre, una valentía semejante a un torbellino y a un espejo. Que no era más cómodo leer que escribir. Que leyendo se aprendía a dudar y a recordar. Que la memoria era el amor.
”
”
Roberto Bolaño
“
el que ayuda a otro a hacerse poderoso causa su propiaruina. Porque es natural que el que se ha vuelto poderoso recele de la misma astucia o de la misma fuerza gracias a las cuales se lo ha ayudado.
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
El amor es como lo que se llama en el cielo la Vía Láctea, un montón brillante formado por miles de pequeñas estrellas, cada una de las cuales es con frecuencia una nebulosa. Los libros han señalado cuatrocientos o quinientos pequeños sentimientos sucesivos, muy difíciles de reconocer, que componen esa pasión, incluso los más groseros, y aún y así equivocándose y tomando lo accesorio por lo principal
”
”
Stendhal
“
Besos
Hay besos que pronuncian por sí solos
la sentencia de amor condenatoria,
hay besos que se dan con la mirada
hay besos que se dan con la memoria.
Hay besos silenciosos, besos nobles
hay besos enigmáticos, sinceros
hay besos que se dan sólo las almas
hay besos por prohibidos, verdaderos.
Hay besos que calcinan y que hieren,
hay besos que arrebatan los sentidos,
hay besos misteriosos que han dejado
mil sueños errantes y perdidos.
Hay besos problemáticos que encierran
una clave que nadie ha descifrado,
hay besos que engendran la tragedia
cuantas rosas en broche han deshojado.
Hay besos perfumados, besos tibios
que palpitan en íntimos anhelos,
hay besos que en los labios dejan huellas
como un campo de sol entre dos hielos.
Hay besos que parecen azucenas
por sublimes, ingenuos y por puros,
hay besos traicioneros y cobardes,
hay besos maldecidos y perjuros.
Judas besa a Jesús y deja impresa
en su rostro de Dios, la felonía,
mientras la Magdalena con sus besos
fortifica piadosa su agonía.
Desde entonces en los besos palpita
el amor, la traición y los dolores,
en las bodas humanas se parecen
a la brisa que juega con las flores.
Hay besos que producen desvaríos
de amorosa pasión ardiente y loca,
tú los conoces bien son besos míos
inventados por mí, para tu boca.
Besos de llama que en rastro impreso
llevan los surcos de un amor vedado,
besos de tempestad, salvajes besos
que solo nuestros labios han probado.
¿Te acuerdas del primero...? Indefinible;
cubrió tu faz de cárdenos sonrojos
y en los espasmos de emoción terrible,
llenáronse de lágrimas tus ojos.
¿Te acuerdas que una tarde en loco exceso
te vi celoso imaginando agravios,
te suspendí en mis brazos... vibró un beso,
y qué viste después...? Sangre en mis labios.
Yo te enseñé a besar: los besos fríos
son de impasible corazón de roca,
yo te enseñé a besar con besos míos
inventados por mí, para tu boca.
Este maravilloso poema de Gabriela Mistral, nos describe de una manera muy simple y sentida, una de las grandes expresiones de amor o quizas las principal. Me he tomado el trabajo de narrarlo, asumiendo el riesgo de no ser capaz de transmitir la verdadera intensidad o altura que tienen las palabras de esta destacada artista de las letras.
Lucila de María Godoy Alcayaga, conocida como Gabriela Mistral. Nacida en Vicuña, Chile el 7 de abril de 1889 y fallecida Nueva York, el 10 de enero de 1957, Poetisa, diplomática, y pedagoga. Gabriela Mistral, una de las principales figuras de la literatura chilena y latinoamericana, fue la primera persona de América Latina en ganar el Premio Nobel de Literatura,2 que recibió en 1945.
”
”
Gabriela Mistral
“
a los hombres hay que conquistarlos o eliminarlos, porque si se vengan de las ofensas leves, de las graves no pueden; así que la ofensa que se haga al hombre debe ser tal, que le resulte imposible vengarse.
”
”
Niccolò Machiavelli (el principe)
“
El principal problema es que la mayoría de los comentaristas están acostumbrados a considerar a las escuelas espirituales como “sistemas”, más o menos similares, y que dependen del dogma y el ritual: en especial de la repetición y la aplicación de presiones continuas y uniformes sobre sus seguidores.
El camino sufi, excepto en formas degeneradas que no deben clasificarse como súficas, difiere totalmente de eso.
”
”
Idries Shah
“
Grafton, Massachusetts, in early 1842, while working solo, Douglass was met by mob hostility in addition to an unwelcoming clergy. So he went to a hotel and borrowed a “dinner-bell, with which in hand I passed through the principal streets,” he recalled, “ringing the bell and crying out, ‘Notice! Frederick Douglass, recently a slave, will lecture on American Slavery, on Grafton Common, this evening at 7 o’clock.”13
”
”
David W. Blight (Frederick Douglass: Prophet of Freedom)
“
La labor más importante del ser humano es buscar la moralidad en sus actos. Es de lo que depende nuestro equilibrio interno, y nuestra propia existencia. La moralidad en nuestros actos es lo único que puede conferir belleza y dignidad a la vida. Quizá la principal tarea de la educación sea convertirlo en una fuerza vital, e inscribirlo claramente en las conciencias. Hay que evitar que los cimientos de la moral dependan de algún mito o estén ligados a alguna autoridad, debido al riesgo de que las dudas sobre el mito o sobre la legitimidad de la autoridad pongan en peligro los cimientos del buen juicio y de la acción correcta.
”
”
Albert Einstein
“
Debemos reservarnos una trastienda del todo nuestra, del todo libre, donde fijar nuestra verdadera libertad y nuestro principal retiro y soledad. En ella debemos mantener nuestra habitual conversación con nosotros mismos, y tan privada que no tenga cabida ninguna relación o comunicación con cosa ajena; discurrir y reír como si no tuviésemos mujer, hijos ni bienes, ni séquito ni criados, para que, cuando llegue la hora de perderlos, no nos resulte nuevo arreglárnoslas sin ellos. Poseemos un alma que puede replegarse en sí misma; puede hacerse compañía, tiene con qué atacar y con qué defender, con qué recibir y con qué dar. No temamos, en esta soledad, pudrirnos en el tedio del ocio: In solis sis tibi turba locis. [En estas soledades, sé una multitud para ti mismo]. La virtud se contenta consigo misma: sin enseñanzas, sin palabras, sin obras.
”
”
Michel de Montaigne (The Complete Essays)
“
Aprender a viver, aprender a não mais temer em vão as diferentes faces da morte, ou, simplesmente, a superar a banalidade da vida cotidiana, o tédio, o tempo que passa, já era o principal objetivo das escolas da Antiguidade grega. A mensagem delas merece ser ouvida, pois, diferentemente do que acontece na história das ciências, as filosofias do passado ainda nos falam. Eis um ponto importante que por si só merece reflexão. Quando
”
”
Luc Ferry (Aprender a viver: Filosofia para os novos tempos (Portuguese Edition))
“
El significado principal de los textos del Antiguo Testamento no es primordialmente dependiente de la interpretación ó reinterpretación del Nuevo Testamento. El Nuevo Testamento puede, con la revelación progresiva, dar luz a los pasajes del Antiguo Testamento, ofrecer un comentario, o añadir aplicaciones adicionales o referencias, pero el Nuevo Testamento nunca anula la intención original de los escritores del Antiguo Testamento.
”
”
Michael J. Vlach (DISPENSACIONALISMO: CREENCIAS ESENCIALES Y MITOS COMUNES (Spanish Edition))
“
La esperanza es una continua expectativa de un deseo o vida eterna. Los cristianos que más hicieron por este mundo fueron los que más pensaron en el otro mundo. Si nuestro objetivo es el cielo, la tierra se nos dará por añadidura; si nuestro objetivo es la tierra, no tendremos ninguna de las dos cosas. Parece una extraña regla, pero algo parecido puede verse funcionando en otros asuntos: La salud es una gran bendición, pero en el momento en que hacemos de ella uno de nuestros objetivos directos y principales, nos convertimos en unos hipocondríacos y empezamos a pensar que estamos enfermos. Es probable que disfrutemos de salud sólo si deseamos más otras cosas… comida, juegos, trabajo, diversión, aire libre. Del mismo modo, jamás salvaremos a la civilización mientras la civilización sea nuestro principal objetivo. Debemos aprender a desear otras cosas aún más.
”
”
C.S. Lewis (Mere Christianity)
“
Entendi que a causa principal de quase todos os meus pontos fracos é a minha insistência em ver satisfeita MINHA vontade, em vez de aceitar a vida, o mundo e as pessoas como são e buscar harmonia através dessa aceitação.
”
”
Renato Russo (Só por Hoje e para Sempre: Diário do Recomeço)
“
A vergonha deve ser a principal razão para um homem enlouquecer. A vergonha entra dentro de nós, vive dentro de nós e aparece nos olhos. É aí que se vê a vergonha, a revolver no mais fundo até vir à superfície e nos afogar.
”
”
Joaquim Mestre (O Perfumista)
“
Mijail me agarra del pelo, y es tal el dolor que me saltan las lágrimas. Me arrastra por el pasillo mientras yo trato en vano de aferrarme a algo, lo que sea. Llegamos a una puerta la abre, y justo antes de empujarme dentro, reparo en el letrero: es el baño turco.
Tropiezo por entre la oscuridad y el calor, y caigo de rodillas y manos contra un suelo de baldosas blancas y verdes. El vapor del baño todavía empaña el aire, y siento como si me hubieran arrojado a una nube de niebla. No puedo ver, no puedo respirar. La luz principal proviene del pasillo, y el cuerpo de Mijail se recorta contra ella cuando entra y cierra la puerta tras sí.
Espero que me pegue, o me viole, o me mate.
No espero el lobo.
”
”
Claudia Gray (Fateful)
“
[The Christian story] amounts to a refusal to affirm life. In the biblical tradition we have inherited, life is corrupt, and every natural impulse is sinful unless it has been circumcised or baptized. The serpent was the one who brought sin into the wold. And the woman was the one who handed the apple to man. This identification of the woman with sin, of the serpent with sin, and thus of life with sin, is the twist the has been given to the whole story in the biblical myth and doctrine of the Fall.... I don't know of it [the idea of woman as sinner...in other mythologies] elsewhere. The closest thing to it would be perhaps Pandora with Pandora's box, but that's not sin, that's just trouble. The idea in the biblical tradition of the all is that nature as we know it is corrupt, sex in itself is corrupt, and the female as the epitome of sex is a corrupter. Why was the knowledge of good and evil forbidden to Adam and Eve? Without that knowledge, we'd all be a bunch of babies still Eden, without any participation in life. Woman brings life into the world. Eve is the mother o this temporal wold. Formerly you had a dreamtime paradise there in the Garden of Eden – no time, no birth, no death – no life. The serpent, who dies and is resurrected, shedding its skin and renewing its life, is the lord of the central tree, where time and eternity come together. He is the primary god, actually, in the Garden of Eden. Yahweh, the one who walks there in the cool of the evening, is just a visitor. The Garden is the serpent's place. It is an old, old story. We have Sumerian seals from as early as 3500 B.C. showing the serpent and the tree and the goddess, with the goddess giving the fruit of life to a visiting male. The old mythology of he goddess is right there.... There is actually a historical explanation [of the change of this image of the serpent and the snake in Genesis] based on the coming of the Hebrews into Canaan. The principal divinity of the people of Canaan was the Goddess and associated with the Goddess is the serpent. This is the symbol of the mystery of life. The male-god-oriented groups rejected it. In other words, there is a historical rejection of the Mother Goddess implied in the story of the Garden of Eden.
Moyers: It does seem that this story has done women a great disservice by casting Eve as responsible for the Fall. Why...?
Campbell: They represent life. Man doesn't enter life except by woman, and so it is woman who brings us into this wold of pairs of opposites and suffering.... Male and female is one opposition. Another opposition is the human and God. Good and evil is a third opposition. The primary oppositions are the sexual and that between human beings and God. Then comes the idea of good and evil in the world. And so Adm and Eve have thrown themselves out of the Garden of Timeless Unity, you might say, just by that act of recognizing duality. To move out into the world, you have to act in terms of pairs of opposites.
”
”
Joseph Campbell (The Power of Myth)
“
Algumas vezes, tenho defendido (há quem pense que isso é brincadeira) a ideia de que o principal traço de distinção entre o homem e os outros animais é que o homem é o único ser que maltrata as fêmeas de sua espécie. Isso é algo de que nenhum lobo ou coiote covarde pode ser acusado de fazer. Nem mesmo o cachorro, degenerado pela domesticação, fará tal coisa. O cão ainda conserva o instinto selvagem, enquanto o homem perdeu a maioria de seus instintos selvagens — pelo menos, a maior parte dos bons instintos.
”
”
Jack London (The Road)
“
A dispetto di tutti, io calpesterò ancora, e più d'una volta, questa nostra terra. E vi camminerò, in carne e ossa, come per il passato, principe o contadino, sapiente o stupido; a volte sulla vetta della scala sociale, a volte stritolato dalla ruota del destino.
”
”
Jack London (The Star Rover (Modern Library Classics))
“
The reason why Christian preaching is not accepted is not wholly or even principally because it is not understood. It is also because it is not liked. In most cases it is not that Christianity has been tried and found wanting. It has been found difficult and not tried.
”
”
Harold O.J. Brown (The Protest of a Troubled Protestant)
“
Zeke inclinò la testa, come se stesse ponderando attentamente quanto Gabe gli diceva. «Perché, tu ce l’hai? Il buongusto estetico, intendo.»
Gabe rimase spiazzato. Di tutte le risposte che poteva riceve, questa era l’unica che non si aspettava. E che lo faceva un po’ incazzare.
«Sai una cosa, ragazzo d’oro? Il Principe Azzurro non ha mai insultato Cenerentola per il suo fottuto abito del ballo o per quelle cazzo di scarpette di cristallo. Quindi evita commenti sui vestiti della principessina.»
Questo sembrò far vergognare Zeke, che arrossì e abbassò lo sguardo.
”
”
Susan Moretto (Principessina)
“
Se ordinassi a un generale di volare da un fiore all'altro come una farfalla, o di scrivere una tragedia, o di tramutarsi in un uccello di mare, e se il generale non eseguisse l'ordine ricevuto, di chi sarebbe il torto, mio o suo?"
"Sarebbe vostro", affermò senza esitare il piccolo principe.
"Esatto. Bisogna esigere da ciascuno ciò che ciascuno può fare", proseguì il re. "L'autorità si fonda principalmente sulla ragione. Se ordini al tuo popolo di andarsi a gettare nel mare, farà la rivoluzione. Io ho il diritto di esigere obbedienza perché i miei ordini sono ragionevoli".
”
”
Antoine de Saint-Exupéry (The Little Prince)
“
La diferencia principal consiste en su finalidad. Los Lager alemanes constituyen algo único en la no obstante sangrienta historia de la humanidad: al viejo fin de eliminar o aterrorizar al adversario político, unían un fin moderno y monstruoso, el de borrar del mundo pueblos y culturas enteros. A
”
”
Primo Levi (Trilogía de Auschwitz)
“
Prima della rivoluzione, quando un gran personaggio, un maresciallo di Francia, un duca e pari o un principe attraversava una città di quelle regioni, la rappresentanza municipale si recava a fargli un discorso e gli presentava quattro ciotole d'argento in cui erano stati versati quattro vini diversi; sulla prima tazza si leggeva quest'iscrizione: vino di scimma, sulla seconda: vino di leone, sulla terza: vino di montone e sulla quarta: vino di porco. Quelle quattro leggende esprimevano i quattro gradi pei quali discende l'ubriaco: la prima ebbrezza, quella che rallegra; la seconda, quella che eccita; la terza quella che inebetisce e la quarta, finalmente, quella che abbrutisce.
”
”
Victor Hugo (Les Misérables)
“
A incerteza, na presença de grandes esperanças e receios, é dolorosa, mas temos de suportá-la, se quisermos viver sem o apoio de confortadores contos de fadas (...). Ensinar a viver sem essa segurança e sem que se fique, não obstante, paralisado pela hesitação, é talvez a coisa principal que a filosofia, em nossa época, pode proporcionar àqueles que a estudam.
”
”
Bertrand Russell
“
Intentarán definirte por medio de algo que no eres -dijo Jasnah-. No lo permitas. Yo puedo ser erudita, mujer, historiadora, Radiante. La gente seguirá intentando clasificarme por lo que me vuelve ajena a ellos. La ironía es que pretenden que lo que no soy, o aquello en lo que no creo, se mi principal seña de identidad. Siempre lo he rechazado, y voy a seguir haciéndolo.
”
”
Brandon Sanderson (Oathbringer (The Stormlight Archive, #3))
“
Entonces", dice mientras íbamos por la carretera principal, el rompe el silencio, "he estado pensando."
"¿Sí?"
Él asintió "Realmente necesitas salir conmigo."
Parpadeé. "¿Perdona?"
"Ya sabes. Tú, yo. Un restaurante o una película. Juntos" Él me mira otra vez, cambia de velocidad. "¿Quizás es algo nuevo para ti? Si es así, voy a estar feliz de guiarte"
"¿Quieres llevarme a ver una película?", Pregunto.
"Bueno, realmente no", dijo. "Lo que en verdad quiero es que seas mi novia. Pero pensé que si te lo decía así te asustarías."
Sentí que mi corazón salto de mi pecho. "¿Siempre eres tan directo sobre este tipo de cosas?"
"No", dice. Doblamos a la derecha, subiendo por la colina hacia la ciudad, los altos edificios del hospital y la campana U eran visibles desde arriba de la colina.
"Pero tengo la sensación de que tienes prisa y estas dejando todo, así que pensé que debería ir al grano"
"Yo sólo estaré fuera una semana", digo en voz baja.
"Cierto", dice mientras seguimos subiendo. "Pero he querido hacerlo desde hace tiempos y ya no podía esperar."
"¿En serio?", Pregunto. Él asiente con la cabeza. "Como, ¿desde cuándo?"
Él lo piensa por un segundo. "El día que me golpeaste en baloncesto."
"¿Eso te pareció atractivo?"
"No exactamente", respondió. "Más bien fue como vergonzoso y humillante. Pero hubo algo en ese momento. . . Era como una pizarra limpia. Ninguna postura o pretensión. Fue como, ya sabes, real”.
Estábamos llegando a la ciudad ahora, pasando FrayBake, Luna Blu sólo estaba ha unas cuadras de distancia. "Real", repito.
”
”
Sarah Dessen (What Happened to Goodbye)
“
Casi nadie es capaz de ser feliz en una cárcel, y las pasiones que nos encierran en nosotros mismos constituyen uno de los peores tipos de cárcel. Las más comunes de estas pasiones son el miedo, la envidia, el sentimiento de pecado, la autocompasión y la autoadmiración. En todas ellas, nuestros deseos se centran en nosotros mismos: no existe auténtico interés por el mundo exterior, solo la preocupación de que pueda hacernos daño o deje de alimentar nuestro ego. El miedo es la principal razón de que la gente se resista a admitir los hechos y esté tan dispuesta a envolverse en un cálido abrigo de mitos. Pero las espinas desgarran el abrigo y por los desgarrones penetran ráfagas de viento frío, y el que se había acostumbrado a estar abrigado sufre mucho más que el que se ha endurecido habituándose al frío.
”
”
Bertrand Russell (La conquista de la felicidad (Spanish Edition))
“
Ofreciéndose David a Saúl para combatir a Goliat, provocador filisteo, Saúl, para darle valor, lo armó con sus armas; pero una vez que se vio cargado con éstas, David las rechazó, diciendo que con ellas no podría sacar partido de sí mismo y que prefería ir al encuentro del enemigo con su honda y su cuchillo. En fin, sucede siempre que las armas ajenas o se caen de los hombros del príncipe, o le pesan, o le oprimen.
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
Scoala ar trebui sa-si propuna intotdeauna obiectivul ca tanarul care pleaca de acolo să aibă o personalitate armonioasă, nu să fie un specialist.
E pur si simplu un miracol faptul ca metodele moderne de instruire nu au sugrumat incă de tot sfânta curiozitate a întrebărilor; pentru că planta asta plăpândă și delicată, pe lângă încurajări, are nevoie în principal de libertate; fără ea, se ofliește și moare negreșit.
”
”
Albert Einstein
“
Ma l’autore si vergogna molto, a occupare così a lungo i lettori con gente di basso livello, sapendo per esperienza che essi fanno conoscenza malvolentieri con i ceti bassi. È pur così l’uomo russo: ha una gran passione a frequentare quelli che sia pure di un solo grado gli stanno sopra, e un reciproco toccarsi il cappello all’incontro con un conte o un principe è per lui meglio di qualsiasi intimo rapporto amichevole.
”
”
Nikolai Gogol (Dead Souls)
“
Ofreciéndose David a Saúl para combatir a Goliat, provocador filisteo, Saúl, para darle valor, lo armó con sus armas; pero una vez que se vio cargado con éstas, David las rechazó, diciendo que con ellas no podría sacar partido de sí mismo y que prefería ir al encuentro del enemigo con su honda y su cuchillo. En fin, sucede siempre que las armas ajenas o se caen de los hombros del príncipe, o le pesan, o le oprimen. Carlos
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
»Al final la gente solo cambia si le ocurre algo grave: un fuerte accidente, una muerte cercana, una enfermedad de esas que casi te mata... y aun así... aun así la mayoría de veces tampoco ocurre. En realidad solo cambia cuando algo o alguien les obliga a hacerlo. »¿Le quieres? ¿Quieres a tu hijo? —me preguntó. —Mucho —le contesté. —Entonces dale un papel en la película, el principal, haz que sea el protagonista. Hazle ese regalo.
”
”
Eloy Moreno (El regalo)
“
Come devono essere tristi, quei figli unici. Crescere in una casa piena di adulti, sempre in minoranza, sempre sconfitti, nemmeno un po' di quella stupidità sfrenata, niente scherzi da poter ripetere cento volte, nessuno con cui cantare, nessuno con cui litigare, nessuno con cui fare il principe, o lo schiavo [...] in seguito, quando i genitori cadono in disgrazia e diventano essere umani incasinati e banali e si trasformano pian piano da persone che si prendono cura di te in individui di cui ci si deve prendere cura, chi ci sarà ad affrontare con te quelle crescenti frustrazioni, a riflettere sulle migliaia di dettagli insignificanti di quella soap opera a lungo condivisa che non significa nulla per gli altri? E quando infine se ne saranno andati, chi si rivolgerà a te dicendoti: «Sì, mi ricordo il cavalluccio a dondolo rosso... sì, mi ricordo il letto immaginario sotto il biancospino»?
”
”
Mark Haddon (The Red House)
“
Pero cuando las ciudades o provincias están acostumbradas a vivir bajo un principe, y por la extinción de éste y su linaje queda vacante el gobierno, como por un lado los habitantes estfán habituados a obedecer y por otro no tienen a quién, y no se ponen de acuerdo para elegir a uno de entre ellos, ni saben vivir en libertad, y por último tampoco se deciden a tomar las armas contra el invasor, un principe puede fácilmente conquistarlas y retenerlas.
”
”
Niccolò Machiavelli (El príncipe (Spanish Edition))
“
Parlammo dei vari reparti che c’erano in giro. Simeone pareva sollecito e conciliante.
«C’è posto anche per i badogliani» disse a un certo punto.
«Il posto c’è» dissi io; «ma dove sono i badogliani?»
«No» disse lui. «I badogliani che dico io siete voi.»
«Tanti saluti» disse Enrico: «firmato Badoglio»; e si avviò con Dante per tornare al campo. L’uomo disse che doveva andare anche lui per le sue strade, ma io gli dissi: «Aspetta un momento», e mi misi a polemizzare con una certa foga.
«Stammi bene a sentire» gli dissi. «Noi non siamo badogliani, anzi siamo nemici personali di Badoglio. Badoglio è una carogna.»
Gli spiegai ben bene le mie vedute sul maresciallo e sui suoi colleghi, inoltre sul Re Imperatore e sul Principe di Piemonte; aggiunsi un appendice sui principini. «Dunque,» conclusi «se voi mettete fuori la chiacchiera che noi siamo badogliani, noi diremo che voi siete troskisti. Lo sai chi era Trotzki?»
«Era una carogna» disse Simeone.
«Sbagliato» dissi. «Era il creatore dell’Armata Rossa, il più bravo dei compagni di Lenin; era bravo più o meno come Lenin, e ancora più brillante.»
«Non sarete mica troskisti?» disse Simeone.
«Ma sì» dissi; «l’ala troskista dei badogliani.»
«Dimmelo tu cosa siete» disse lui; io fui tentato di dirgli: deviazionisti crociani di sinistra, ma poi gli dissi brevemente che eravamo studenti, e con chi eravamo lì, e perché.
”
”
Luigi Meneghello (I piccoli maestri)
“
Se descobrir em mim um desejo que nenhuma experiência deste mundo pode satisfazer, a explicação mais provável é que fui criado para um outro mundo. Se nenhum dos prazeres terrenos satisfaz esse desejo, isso não prova que o universo é uma tremenda enganação. Provavelmente, esses prazeres não existem para satisfazer esse desejo, mas só para despertar e sugerir a verdadeira satisfação. Se assim for, tenho de tomar cuidado, por um lado, para nunca desprezar as bênçãos terrenas nem deixar de ser grato por elas; por outro, para nunca tomá-las pelo 'algo a mais' do qual são apenas a cópia, o eco ou a miragem. Tenho de manter viva em mim a chama do desejo pela minha verdadeira terra natal, a qual só encontrarei depois da morte; e jamais permitir que ela seja arrasada ou caia no esquecimento. Tenho de fazer com que o principal objetivo de minha vida seja buscar essa terra e ajudar outras pessoas a busca-la também.
”
”
C.S. Lewis (Cristianismo Puro e Simples)
“
Aqui, minha senhora, devo talvez desculpar-me pela descrição minuciosa de coisas que persistem com tanta força em minha memória, pela impressão que causaram; mas, além de esse fato ter provocado uma revolução em minha vida, a verdade histórica exige que eu não vos esconda que um prazer tão exaltante não pode ser ingratamente esquecido ou suprimido sob o pretexto de que eu o tenha encontrado num ser de condição inferior; pelo contrário, é aí que encontramos mais pureza, maior ausência de sofisticação, e não em meio aos refinamentos falsos e ridículos graças aos quais os grandes aceitam ser grosseiramente enganados por seu orgulho. Os grandes! Existem, entre os que eles chamam de vulgares, pessoas mais ignorantes e que cultivem menos a arte de viver do que eles próprios? Ao contrário, os simples ignoram sempre as coisas estranhas à natureza do prazer; seu objetivo principal é gozar a beleza onde se possa encontrar esse dom inestimável, sem distinção de berço ou posição.
”
”
John Cleland (Fanny Hill, or Memoirs of a Woman of Pleasure)
“
El problema principal aquí es que cuando creemos que "deberíamos" obtener los resultados porque sentimos que los merecemos. La realidad de la vida es que las cosas pueden o no suceder. De tal modo, las expectativas son una guía. Cuando las cosas no suceden de la forma en que pensamos, debemos tomar nota de ello, seguir adelante y buscar una manera diferente de alcanzar el objetivo. En un "mundo saludable" hacemos ajustes porque las cosas no sucedieron; simplemente tenemos que cambiar nuestra estrategia.
”
”
John Burke (El Problema es USTED: Cómo Dejar de Estorbar Su Propio Camino y Conquistar el Comportamiento Derrotista (Spanish Edition))
“
Uma abelha pousada numa flor pica uma criança e a criança receosa passa a afirmar que o propósito da abelha é picar os homens. O poeta admira a abelha que se oculta na corola da flor e pretende que o seu fim é assimilar-lhe o perfume. O apicultor, observando que a abelha extrai o pólen da flor e o transporta para a colmeia, pretende que o seu fim é fabricar mel. Outro, que estudou de mais perto a vida da colmeia, afirma que a abelha colhe o pólen para alimentar as abelhas mais novas e criar a rainha, tendo como propósito a propagação da espécie. O botânico observa que, voando com o pólen de uma flor masculina para uma flor feminina, a abelha fecunda esta última: vê nisso, por seu turno, o papel da abelha. Outro, observando as variações das plantas, vê que a abelha contribui para elas e afirma que nisso consiste o seu papel. Mas o fim principal da abelha não se esgota em qualquer dos fins particulares que o espírito humano alcança. Quanto mais alto se eleva o espírito humano na descoberta do fim, tanto mais evidente se torna para ele o caráter inacessível do derradeiro fim.
”
”
Leo Tolstoy (Guerra e Paz)
“
Justamente sempre acontecia uma pequena coisa que a desviava da torrente principal. Era tão vulnerável. Odiava-se por isso? Não, odiar-se-ia mais se já fosse um tronco imutável até a morte, apenas capaz de dar frutos mas não de crescer dentro de si mesma. Desejava ainda mais: renascer sempre, cortar tudo o que aprendera, o que vira, e inaugurar-se num terreno novo onde todo pequeno ato tivesse um significado, onde o ar fosse respirado como da primeira vez. Tinha a sensação de que a vida corria espessa e vagarosa dentro dela, borbulhando como um quente lençol de lavas.
”
”
Clarice Lispector (Near to the Wild Heart)
“
I believe the message in the hymn “Rise Up, O Men of God” (Hymns, no. 324) is a plea, a call, a divine invitation for us to rise above the telestial tinsel of our time; to deny ourselves of ungodliness and clothe ourselves in the mantle of holiness; to reach and stretch and grasp for that spiritual direction and sacred empowerment promised to the Lord’s agents, to those charged to act in the name of our Principal, Jesus Christ; and to point the way to salvation and deliverance and peace in a world that finds itself enshrouded in darkness, a world that yearns for spiritual leadership.
”
”
Robert L. Millet (Men of Valor: The Powerful Impact of a Righteous Man)
“
Stârnirea conflictului este o virtute luciferică în adevăratul sens al cuvântului. Conflictul produce focul afectelor şi emoţiilor şi, ca orice foc, şi acesta are două aspecte, pe cel al arderii şi pe cel al producerii luminii. Emoţia este, pe de o parte, focul alchimic, a cărui căldură scoate totul la iveală şi a cărui arşiţă [...] arde toate superfluităţile; pe de altă parte, emoţia este acel moment în care oţelul loveşte piatra şi scoate o scânteie la iveală: emoţia este izvorul principal al conştientizării. Nu există o transformare de la întuneric la lumină şi de la inerţie la mişcare fără emoţie.
”
”
C.G. Jung (The Archetypes and the Collective Unconscious (Collected Works 9i))
“
Expulso da Athena", dizia me ele, "por ser um judeu branco do tipo que aqueles filhos da puta ignorantes consideram o inimigo. Fomos nós os culpados pelo sofrimento dos negros nos Estados Unidos. Fomos nós que expulsamos os negros do paraíso. E é por nossa culpa que eles se dão mal até hoje. Qual é a principal fonte do sofrimento dos negros neste mundo? Eles já sabem a resposta antes mesmo de assistir às aulas. Eles já sabem sem ter nem que abrir um livro. Sem ter que ler — sem ter que *pensar*. Quem é responsável? Os mesmos monstros maus do Velho Testamento que causaram tantos sofrimentos aos alemães.
”
”
Philip Roth (The Human Stain (The American Trilogy, #3))
“
Semnul principal al căutării perfecțiunii este obsesia. Obsesia apare atunci când toată energia psihică, ce ar trebui să fie distribuită între diferitele părți ale personalității în încercarea de a le armoniza, se concentrează într-o singură zonă a personalității, excluzând orice altceva. Obsesia este întotdeauna o fixație - o înghețare a personalității, astfel încât nu devine o ființă vie, ci un lucru fix, ca o sculptură, blocată într-un complex. Există întotdeauna ceva catatonic în privința sa; în spatele său se află teama care se poate precipita în teroare oarbă, astfel încât persoana poate să devină ca un animal sălbatic prins în lumina farurilor, incapabil să se miște.
”
”
Marion Woodman (Addiction to Perfection: The Still Unravished Bride: A Psychological Study)
“
Na Nova Inglaterra, o verão de 1998 foi marcado por muito sol e calor; no beisebol, por uma batalha entre um deus branco e outro deus negro; e, nos Estados Unidos, por uma imensa febre de religiosidade, de puritanismo, quando o terrorismo — que se seguiu ao comunismo como a principal ameaça à segurança do país — foi sucedido pela felação, quando um presidente viril, de meia-idade mas de aparência jovem, e uma estagiária ousada e apaixonada, com vinte e um anos de idade, aprontaram no Salão Oval como se fossem dois adolescentes num estacionamento, resgatando a mais antiga paixão americana, historicamente talvez o seu prazer mais traiçoeiro e subversivo: o êxtase da santimônia.
”
”
Philip Roth (The Human Stain (The American Trilogy, #3))
“
«Perché credi che stia facendo questa cosa? Questo viaggio, intendo? Per incontrare il principe azzurro? So bene che non siamo a Disney. La vita non è una fiaba. E non sono certo uno stupido che vive appollaiato su una nuvola.»
Sento una risata soffocata da parte di Travis. Beh, almeno ride. Sempre meglio dei sospiri e dell’aria annoiata.
«Tu ti sei appollaiato lì invece, Mack,» insiste. «Non ho mai incontrato qualcuno capace di tenere una conversazione di un’ora sulla dieta vegetariana e dello scontro culturale. Tu sei rimasto appollaiato troppo a lungo su quella nuvola.»
«E tu, tu non sei altro che un brontolone solitario e abitudinario, incapace di vivere il momento, senza farti milioni di domande!» lo accuso con un tono infastidito.
È l'ora dei complimenti. Ci conosciamo solo da quattro giorni, e ci siamo già scornati due volte. Come una coppia, come due fratelli, o come individui di una stessa rete di conoscenze che trascorrono parecchio tempo insieme e che si conoscono molto bene. Credo che l’esperienza con me sconvolga l'equilibrio abitudinario che Travis si è creato, più di quanto non pensi.
In ogni caso, io ne sono sconvolto.
«Ho già incontrato un matto come te, e mi basta per i prossimi trent' anni. Ho già avuto la mia dose di esempi, Mack.»
Viene da ridere anche a me, divertito dal vederlo così stupido, così asociale, non sa proprio come interagire con gli altri.
”
”
Amheliie (Road)
“
Su demonio familiar le había advertido el resultado que daría el procedimiento, inspirándole la idea de no defenderse, y su muerte era a sus ojos la suprema sanción de sus doctrinas y el último acto necesario de su destino. Así es que la idea que desde aquel acto le preocupó más, fue probar que miraba la muerte como un bien. De dos cosas, una: o la muerte es un anonadamiento absoluto, y entonces es una ventaja escapar por la insensibilidad a todos los males de la vida, o es el tránsito de un lugar a otro, y en este caso ¿no es la mayor felicidad verse trasportado a la mansión de los justos? Esta despedida de la vida, llena de serenidad y de esperanza, deja tranquilo el pensamiento sobre la creencia consoladora y sublime de la inmortalidad; creencia que una boca pagana jamás había reconocido hasta entonces con palabras tan terminantes. Ella implica ciertamente la distinción absoluta del alma y del cuerpo y la espiritualidad del alma. Aquí se ve que la Apología de Sócrates, si bien está escrita en la forma ordinaria de las defensas forenses, en el fondo es menos política que filosófica, y Platón no la ha sometido tanto al examen de los ciudadanos de Atenas, como a la de los filósofos y moralistas de todos los países. Si su objeto principal hubiera sido justificar civilmente la conducta de su maestro, su defensa sería pobre, porque no consiguió probar, ni la falsedad de las acusaciones intentadas contra Sócrates, ni su inocencia ante las leyes atenienses. ¿Sócrates había atacado realmente la religión y las instituciones religiosas de Atenas? Ésta es la cuestión.
”
”
Plato (Obras Completas de Platón (Spanish Edition))
“
Here there was a cheerful boy
At least he created tales and lived in joy.
Nursery rhymes his grandmother told,
Songs and tales emerged gladly in gold.
Caring heart, affection spoke loud as brighter,
He made the decision: he would be a writer!
Rising laughters, crying tears, many feelings,
Inserted everything and nothing was in vain.
So he transformed the ugly into beautiful,
Tales to amuse and make everyone sane,
In there he went, without daydreams or zeal.
As such it was born the icon of literature still.
No one denied he was exceedingly bountiful.
A ballerina loves the soldier in his world,
Nothing gets involved in his fairy tales,
Dancing from a poor weak boy to a king,
Eccentric prince of charm in winged corners!
Rare star of sweet tenderness,
Sensible and masterful in tenderness,
Emchanted kingdom of dreams and candor,
Now a divine fire of a soul he shines.
Havia um menino alegre porem so
Ao menos criava contos e deles vivia
Nas historias que contava sua avo,
Seus contos surgiam pois ele os via.
Carinho nao faltava em seu coracao ator,
Havia tomado a decisao: seria escritor!
Risos, lagrimas, sentimentos saos,
Inseria tudo e nada era em vao.
Transformava ate o feio em belo,
Inadvertia e divertia com seu elo,
Adiante ia, sem devaneios e zelo.
Nascia assim o icone da literatura.
A bailarina ama o soldado em seu mundo,
Nada se interpunha em seus contos de fadas,
De pobre menino fraco e cogitabundo,
Era principe de encantos em cantos alados!
Rara estrela de doce brandura,
Sensata e magistral em ternura,
Em seu reino de sonhos e candura,
No fogo divino de sua alma fulgura.
”
”
Ana Claudia Antunes (ACross Tic)
“
Acesta este aspectul principal și poate chiar singurul lucru pe care te poți baza cu siguranță. Indiferent care sunt visurile tale, dacă îi asculți numai pe cei din jurul tău, posibilitatea ca ele să se îndeplinească e foarte mică. Lumea iubește să îți spună cât de dificile sunt lucrurile și nu exagerează. Iar asta e foarte descurajator. Dar uite cum stau, de fapt, lucrurile: poți să le ai pe toate și nimic nu vine ușor. Vei face sacrificii și compromisuri, vei fi dezamăgită și îi vei dezamăgi și tu pe alții, vei eșua și o vei lua de la capăt, vei frânge niște inimi, vei purta niște nume și vei învăța să te ridici și să mergi mai departe din locul în care propria ta inimă se frânge. Dar dificil nu înseamnă imposibil iar din catraliardele de lucruri din acest univers pe care nu le poți controla, ceea ce poți controla este cât de mult îți dai silința și când sau dacă să te oprești ori nu.
”
”
Sophia Amoruso (#Girlboss)
“
Poema em Linha Reta Nunca conheci quem tivesse levado porrada.
Todos os meus conhecidos têm sido campeões em tudo.
E eu, tantas vezes reles, tantas vezes porco, tantas vezes vil,
Eu tantas vezes irrespondivelmente parasita,
Indesculpavelmente sujo.
Eu, que tantas vezes não tenho tido paciência para tomar banho,
Eu, que tantas vezes tenho sido ridículo, absurdo,
Que tenho enrolado os pés publicamente nos tapetes das etiquetas,
Que tenho sido grotesco, mesquinho, submisso e arrogante,
Que tenho sofrido enxovalhos e calado,
Que quando não tenho calado, tenho sido mais ridículo ainda;
Eu, que tenho sido cômico às criadas de hotel,
Eu, que tenho sentido o piscar de olhos dos moços de fretes,
Eu, que tenho feito vergonhas financeiras, pedido emprestado sem pagar,
Eu, que, quando a hora do soco surgiu, me tenho agachado
Para fora da possibilidade do soco;
Eu, que tenho sofrido a angústia das pequenas coisas ridículas,
Eu verifico que não tenho par nisto tudo neste mundo.
Toda a gente que eu conheço e que fala comigo
Nunca teve um ato ridículo, nunca sofreu enxovalho,
Nunca foi senão príncipe - todos eles príncipes - na vida...
Quem me dera ouvir de alguém a voz humana
Que confessasse não um pecado, mas uma infâmia;
Que contasse, não uma violência, mas uma cobardia!
Não, são todos o Ideal, se os oiço e me falam.
Quem há neste largo mundo que me confesse que uma vez foi vil?
Ó principes, meus irmãos,
Arre, estou farto de semideuses!
Onde é que há gente no mundo?
Então sou só eu que é vil e errôneo nesta terra? Poderão as mulheres não os terem amado,
Podem ter sido traídos - mas ridículos nunca!
E eu, que tenho sido ridículo sem ter sido traído,
Como posso eu falar com os meus superiores sem titubear?
Eu, que venho sido vil, literalmente vil,
Vil no sentido mesquinho e infame da vileza.
”
”
Fernando Pessoa (A poesia completa de Álvaro de Campos)
“
Almost a hundred years earlier, to the day, Samuel Smiles had written the final pages of his book Self-Help. It included this moving tale of heroism as an example for the Victorian Englishman to follow. For the fate of my great-grandfather, Walter, it was poignant in the extreme.
The vessel was steaming along the African coast with 472 men and 166 women and children on board.
The men consisted principally of recruits who had been only a short time in the service.
At two o’clock in the morning, while all were asleep below, the ship struck with violence upon a hidden rock, which penetrated her bottom; and it was at once felt that she would go down.
The roll of the drums called the soldiers to arms on the upper deck, and the men mustered as if on parade.
The word was passed to “save the women and children”; and the helpless creatures were brought from below, mostly undressed, and handed silently into the boats.
When they had all left the ship’s side, the commander of the vessel thoughtlessly called out, “All those that can swim, jump overboard and make for the boats.”
But Captain Wright, of the 91st Highlanders, said, “No! If you do that, the boats with the women will be swamped.” So the brave men stood motionless. Not a heart quailed; no one flinched from his duty.
“There was not a murmur, nor a cry among them,” said Captain Wright, a survivor, “until the vessel made her final plunge.”
Down went the ship, and down went the heroic band, firing a volley shot of joy as they sank beneath the waves.
Glory and honor to the gentle and the brave!
The examples of such men never die, but, like their memories, they are immortal.
As a young man, Walter undoubtedly would have read and known those words from his grandfather’s book.
Poignant in the extreme.
Indeed, the examples of such men never die, but, like their memories, they are immortal.
”
”
Bear Grylls (Mud, Sweat and Tears)
“
Isso é opinião de alguns filósofos e sábios mas nós temos outra. A diferença entre os sexos tem, felizmente, um sentido muito profundo. As roupas são meros símbolos de alguma coisa profundamente oculta. Foi uma transformação do próprio Orlando que lhe ditou a escolha das roupas de mulher e do sexo feminino. E talvez nisso ela estivesse expressando apenas um pouco mais abertamente do que é usual – a franqueza, na verdade, era a sua principal característica – algo que acontece a muita gente sem ser assim claramente expressa. Pois aqui de novo nos encontramos com um dilema. Embora diferentes, os sexos se confundem. Em cada ser humano ocorre uma vacilação entre um sexo e outro, e, às vezes só as roupas conservam a aparência masculina ou feminina, quando, interiormente, o sexo está em completa oposição como que se encontra à vista. Cada um sabe por experiência as confusões e complicações que disso resultam, mas deixemos aqui o problema geral, e observemos somente o seu singular efeito no caso particular de Orlando.
”
”
Virginia Woolf (Orlando)
“
Bingo Junio-Julio-Agosto
Lord Voldemort (un libro que trate sobre la muerte): Un mosntruo viene a verme de Patrick Ness. Conor tiene que lidiar con el temor constante de que su madre muera a causa del cancer y es ahí cuando aparece el monstruo que le hace ver la realidad
Regulus Black (libro que el protagonista tenga un familia rara/malvada/numerosa): La tempestad de Shakespeare. Prospero es traicionado por su hermano y es mandando a una isla en el medio de la nada; Prospero jura venganza mediante sus poderes mágicos.
Barty Crouch Jr (libro que el/la protagonista participe en una secta o investigue sobre las mismas): Las chicas de Emma Cline. Evie se ve envuelta en una secta cuando es abandonada por su mejor amiga y su unica amiga en el mundo.
Fenrir Breyback (libro que tenga licántropos): Luna Nueva de Stephenie Meyer. Bella es abandonada por Edward, se acerca mas a jacob y descubre que el es un hombre lobo
Bellatrix Lestrange (libro en el que el romance tóxico sea lo principal) La selección de Kiera Cass. America Singer se ve envuelta en un triangulo amoroso entre el principe de Íllea, Maxon, y su amor de la ciudad, Aspen.
Draco Malfoy (libro que el/la protagonista sea desertor): Tres espejos; espada de Sebastián Vargas. Jian era un campesino que perdió al amor de su vida y se convierte en un pirata perseguido por el pueblo por ser desertor y huir de luchar en la guerra.
Lucius Malfoy (libro con puterio de ricos) Mansfield Park de Jane Auste. Fanny es adoptada por sus tios ricos y la llevan a vivir a Mansfield Park, ella se ve envuelta en todos los lios, complicaciones y preocupaciones de los ricos, donde cada acción tiene que ser friamente calculada
Petter Pettigrew (libro con animales como protagonistas): El principito de Antoine de Saint-Exupéry. El principito, un hombrecito de traje azul y pelo rubio se hace amigo de un zorro que lo aconseja sobre la vida.
Marietta (libro en que el/la protagonista tenga una doble vida/vida oculta): Heartsong de T.J Klune. Robbie se encuentra en otra manada, con sueño recurrente sobre unos lobos corriendo... Con el paso del tiempo, descubre que la vida que esta viviendo no era su vida.
”
”
Patrick Ness (A Monster Calls)
“
Quiero dejar mejor demostrada la ineficacia de estos ejércitos. Los capitanes mercenarios o son hombres de mérito o no lo son; no se puede confiar en ellos si lo son porque aspirarán siempre a forjar su propia grandeza, ya tratando de someter al príncipe su señor, ya tratando de oprimir a otros al margen de los designios del príncipe; y mucho menos si no lo son, pues con toda seguridad llevarán al príncipe a la ruina Y a quien objetara que esto podría hacerlo cualquiera, mercenario o no, replicaría con lo siguiente: que un principado o una república deben tener sus milicias propias; que, en un principado. el príncipe debe dirigir las milicias en persona y hacer el oficio de capitán; y en las repúblicas, un ciudadano; y si el ciudadano nombrado no es apto, se lo debe cambiar; y si es capaz para el puesto, sujetarlo por medio de leyes. La experiencia enseña que sólo los príncipes y repúblicas armadas pueden hacer grandes progresos, y que las armas mercenarias sólo acarrean daños. Y es mas difícil que un ciudadano someta a una república que está armada con armas propias que una armada con armas extranjeras.
”
”
Niccolò Machiavelli (El Principe)
“
Uneori sentimentul principal al celui arestat este acela de ușurare și chiar de... bucurie, mai cu seamă în timpul epidemiilor de arestare: când în jur sunt ridicați pe capete oameni ca și tine, și după tine n-au venit încă, amână mereu, iar această epuizare, aceste chinuri sunt mai rele decât orice arestare, și nu doar pentru un suflet slab. Vasili Vlasov, un comunist neînfricat (...) care a refuzat să fugă, cum îl sfătuiau subalternii lui fără de partid, ajunsese la capătul puterilor din cauză că întreaga conducere a raionului Kadâi a fost arestată (1937), doar pe el încă nu-l luau. El nu putea să primească lovitura decât direct, în față, - aprimit-o și s-a liniștit, iar în primele zile după arestare s-a simțit extraordinar. - Părintele Irakli, preot, a plecat în 1934 la Alma-Ata să-i viziteze pe credincioșii deportați. În vremea asta, la locuința lui din Moscova au venit de trei ori să-l aresteze. Când s-a întors, enoriașele l-au întâmpinat la gară și nu l-au lăsat să se ducă acasă. Opt ani de zile l-au ascuns, mutându-l dintr-o locuință în alta. Această viață de om hăituit l-a istovit într-atât, încât în anul 1942, când totuși l-au arestat, a mulțumit bucuros lui Dumnezeu.
”
”
Aleksandr Solzhenitsyn
“
É só na cama que a Faunia é esperta de verdade, Nathan. Uma esperteza física espontânea assume o papel principal na cama — e o coadjuvante é uma coragem transgressora. Na cama, nada escapa da atenção da Faunia. A carne dela tem olhos. A carne dela vê tudo. Na cama ela é um ser poderoso, coerente, unificado, que tem prazer em ultrapassar as barreiras. Na cama ela é um verdadeiro fenômeno. Talvez isso também seja o lado bom de ter sido molestada. Quando a gente desce pra cozinha, quando eu preparo uns ovos mexidos e depois comemos juntos, ela é uma criança. Talvez isso também seja o lado bom de ter sido molestada. Eu vejo que estou acompanhado de uma criança apatetada, confusa, incoerente. Isso não acontece em nenhum outro lugar. Mas sempre que a gente come é a mesma coisa: eu e uma criança. É tudo o que resta da criança que ela foi. Não consegue sentar direito na cadeira, não consegue juntar duas frases que façam sentido. Toda aquela atitude aparentemente adulta em relação ao sexo e à tragédia, tudo isso desaparece, e sinto vontade de dizer: 'Senta direito, tira a manga do meu roupão de dentro do seu prato, tenta escutar o que eu estou dizendo e olha pra mim, porra, quando você fala.
”
”
Philip Roth (The Human Stain (The American Trilogy, #3))
“
Conclusión A lo largo de estas páginas, hemos visto cómo se desarrollan los procesos perversos en algunos contextos, pero es evidente que nuestra lista no es exhaustiva y que estos fenómenos van más allá del mundo de la pareja, de la familia o de la empresa. Los volvemos a encontrar en todos los grupos en donde los individuos pueden establecer rivalidades, especialmente en las escuelas y en las universidades. La imaginación humana no tiene límites cuando pretende aniquilar la buena imagen que el otro tiene de sí mismo; sirve para enmascarar las propias debilidades y para colocarse en una posición de superioridad. La cuestión del poder atañe a toda la sociedad. En todas las épocas ha habido seres carentes de escrúpulos, calculadores y manipuladores, y para los que el fin justifica los medios. Sin embargo, la multiplicación actual de los actos de perversidad en las familias y en las empresas es un indicador del individualismo que domina en nuestra sociedad. En un sistema que funciona según la ley del más fuerte, o del más malicioso, los perversos son los amos. Cuando el éxito es el valor principal, la honradez parece una debilidad y la perversidad adopta un aire de picardía. Con el pretexto de la tolerancia, las sociedades occidentales renuncian poco a poco a sus propias prohibiciones. Pero, al aceptar demasiado, como lo hacen las víctimas de los perversos narcisistas, permiten que se desarrollen en su seno los funcionamientos perversos. Numerosos dirigentes o políticos, que ocupan no obstante una posición de modelo para la juventud, no muestran ninguna preocupación moral a la hora de liquidar a un rival o de mantenerse en el poder. Algunos de ellos abusan de sus prerrogativas y utilizan presiones psicológicas, y razones y secretos de Estado, para proteger su vida privada. Otros se enriquecen gracias a una delincuencia astuta hecha de abusos de bienes sociales, de estafas o de fraudes fiscales. La corrupción se ha convertido en una moneda corriente. Ahora bien, basta con que un grupo, una empresa o un gobierno cuenten con uno o con varios individuos perversos para que todo el sistema se vuelva perverso. Si esta perversión no se denuncia, se extiende subterráneamente mediante la intimidación, el miedo y la manipulación. Efectivamente, para atar psicológicamente a un individuo, basta con inducirlo a la mentira o a ciertos compromisos para convertirlo en cómplice del proceso perverso. Sin ir más lejos, ésta es la base del funcionamiento de la mafia o de los regímenes totalitarios. Tanto en las familias como en las empresas y los Estados, los perversos narcisistas se las arreglan para atribuir a los demás los desastres que provocan, se presentan luego como salvadores y se hacen así con el poder. En lo sucesivo, para mantenerse en él, les basta con no tener escrúpulos. La historia nos ha mostrado hombres que se niegan a reconocer sus propios errores, que no asumen sus responsabilidades, y que falsean las cosas y manipulan la realidad a fin de borrar las huellas de sus fechorías. Más allá del aspecto individual del acoso moral, se nos plantean dilemas más generales. ¿Cómo restablecer el respeto entre los individuos? ¿Qué límites debemos poner a nuestra tolerancia? Si los individuos no pueden detener por sí mismos estos procesos destructivos, la sociedad deberá intervenir y establecer una legislación. Recientemente, se ha presentado un proyecto de ley que proponía instituir un delito de novatada para reprimir cualquier acto degradante y humillante en el ámbito escolar y socioeducativo. Si no queremos que nuestras relaciones humanas acaben completamente reglamentadas por leyes, es esencial prevenir a los niños.
”
”
Marie-France Hirigoyen (El acoso moral: El maltrato psicológico en la vida cotidiana)
“
After school, I’m walking out of class when my phone buzzes in my purse. It’s Peter.
I’m out on parole. Meet me at my car!
I race to the parking lot, where Peter is in his car waiting for me with the heat on. Grinning at me, he says, “Aren’t you going to kiss your man? I just got released from prison.”
“Peter! This isn’t a joke. Are you suspended?”
He smirks. “Nah. I sweet-talked my way out of it. Principal Lochlan loves me. Still, I could’ve been. If it had been anybody else…”
Oh, Peter. “Please don’t brag to me right now.”
“When I came out of Lochlan’s office, there were a bunch of sophomore girls waiting for me to give me a standing O. They were like, ‘Kavinsky, you’re so romantic.’” He hoots, and I give him a look. He pulls me to his side. “Hey, they know I’m taken. There’s only one girl I want to see in an Amish bikini.”
I laugh; I can’t help it. Peter loves attention, and I hate to be another girl who gives it to him, but he makes it really hard sometimes. Besides, it was kind of romantic.
He plants a kiss on my cheek, nuzzles against my face. “Didn’t I tell you I would take care of it, Covey?”
“You did,” I admit, patting his hair.
“So did I do a good job?”
“You did.” That’s all it takes for him to be happy, me telling him that he did a good job. He’s smiley all the way home.
”
”
Jenny Han (P.S. I Still Love You (To All the Boys I've Loved Before, #2))
“
— ¡Crueldad notoria! —dijo Sancho—. ¡Desagradecimiento inaudito! Yo de mí sé decir que me rindiera y avasallara la más mínima razón amorosa suya. ¡Hideputa, y qué corazón de mármol, qué entrañas de bronce y qué alma de argamasa! Pero no puedo pensar qué es lo que vio esta doncella en vuestra merced que así la rindiese y avasallase: qué gala, qué brío, qué donaire, qué rostro, que cada cosa por sí déstas, o todas juntas, le enamoraron; que en verdad en verdad que muchas veces me paro a mirar a vuestra merced desde la punta del pie hasta el último cabello de la cabeza, y que veo más cosas para espantar que para enamorar; y, habiendo yo también oído decir que la hermosura es la primera y principal parte que enamora, no teniendo vuestra merced ninguna, no sé yo de qué se enamoró la pobre. — Advierte, Sancho —respondió don Quijote—, que hay dos maneras de hermosura: una del alma y otra del cuerpo; la del alma campea y se muestra en el entendimiento, en la honestidad, en el buen proceder, en la liberalidad y en la buena crianza, y todas estas partes caben y pueden estar en un hombre feo; y cuando se pone la mira en esta hermosura, y no en la del cuerpo, suele nacer el amor con ímpetu y con ventajas. Yo, Sancho, bien veo que no soy hermoso, pero también conozco que no soy disforme; y bástale a un hombre de bien no ser monstruo para ser bien querido, como tenga los dotes del alma que te he dicho.
”
”
Miguel de Cervantes Saavedra (Don Quijote de la Mancha (Spanish Edition))
“
Byrd "justified" mind control atrocities as a means of thrusting mankind into accelerated evolution, according to the Neo-Nazi principals to which he adhered. He "justified" manipulating mankind's religion to bring about the prophesied biblical "world peace" through the "only means available" -- total mind control in the New World Order. "After all," he proclaimed, "even the Pope and Mormon Prophet know this is the only way to peace and they cooperate fully with The Project." Byrd also "justified" my victimization by saying, "You lost your mind anyway, and at least you have destiny and purpose now that it's mine." Our country's involvement in drug distribution, pornography, and white slavery was "justified" as a means of "gaining control of all illegal activities world wide" to fund Black Budget covert activity that would "bring about world peace through world dominance and total control." He adhered to the belief that "95% of the [world's] people WANT to be led by the 5%", and claimed this can be proven because "the 95% DO NOT WANT TO KNOW what really goes on in government." Byrd believed that in order for this world to survive, mankind must take a "giant step in evolution through creating a superior race." To create this "superior race," Byrd believed in the Nazi and KKK principles of "annihilation of underprivileged races and cultures" through genocide, to alter genetics and breed "the more gifted -- the blondes of this world.
”
”
Cathy O'Brien (TRANCE Formation of America: True life story of a mind control slave)
“
La industria del sexo no es únicamente el mercado más rentable de Internet, sino que es el modelo de rentabñidad máxima del mercado cibernético en su conjunto (solo comparable a la especulación financiera): inversión mínima, venta directa del producto en tiempo real, de forma única, produciendo la satisfacción inmediata del consumidor en y a través de la visita al portal. Cualquier otro portal de Internet se modela y se organiza de acuerdo con esta lógica masturbatoria de consumo pornográfico.
Si los analistas comerciales que dirigen Google o Ebay siguen con atención las fluctuaciones del mercado ciberporno, es porque saben que la industria de la pornografía provee un modelo económico de la evolución del mercado cibernético en su conjunto.
Si tenemos en consideración que las industrias líderes del capitalismo postfordista, junto con la empresa global de la guerra, son la industria farmacéutica (bien como extensión farmacológica legal del aparato científico médico y cosmético, bien como tráfico de drogas consideradas ilegales) y la industria pornográfica, entonces habría que darle un nombre más crudo a esta «materia prima». Osemos la hipótesis: las verdaderas materias primas del proceso productivo actual son la excitación, la erección, la eyaculación, el placer y el sentimiento de autocomplacencia y de control omnipotente. El verdadero motor del capitalismo actual es el control farmacopornográfico de la subjetividad, cuyos productos son la seratonina, la testosterona, los antiácidos, la cortisona, los antibióticos, el estradiol, el alcohol y el tabaco, la morfina, la insulina, la cocaína, el citrato de sidenofil (Viagra) y todo aquel complejo material-virtual que puede atildar a la producción de estados mentales y psicosomáticos de excitación, relajación y descarga, de omnipotencia y de total control. Aquí, incluso el dinero se vuelve un significante abstracto psicotrópico. El cuerpo adicto
y sexual, el sexo y todos sus derivados semiótico-técnicos son hoy el principal recurso del capitalismo postfordista.
”
”
Paul B. Preciado (Testo Junkie: Sex, Drugs, and Biopolitics in the Pharmacopornographic Era)
“
It’s my turn next, and I realize then that I never turned in the name of my escort--because I hadn’t planned on being here. I glance around wildly for Ryder, but he’s nowhere to be seen, swallowed up by the sea of people in cocktail dresses and suits.
Crap. I thought he realized that escorting me on court was part of the deal, once I’d agreed to go. I guess he’d figured it’d be easier on me, what with the whole Patrick thing, if I was alone onstage. But I don’t want to be alone. I want Ryder with me. By my side, supporting me.
Always.
I finally spot him in the crowd--it’s not too hard, since he’s a head taller than pretty much everyone else--and our eyes meet. My stomach drops to my feet--you know, that feeling you get on a roller coaster right after you crest that first hill and start plummeting toward the ground.
Oh my God, this can’t be happening. I’ve fallen in love with Ryder Marsden, the boy I’m supposed to hate. And it has nothing to do with his confession, his declaration that he loves me. Sure, it might have forced me to examine my feelings faster than I would have on my own, but it was there all along, taking root, growing, blossoming.
Heck, it’s a full-blown garden at this point.
“Our senior maid is Miss Jemma Cafferty!” comes the principal’s voice. “Jemma is a varsity cheerleader, a member of the Wheelettes social sorority, the French Honor Club, the National Honor Society, and the Peer Mentors. She’s escorted tonight by…ahem, sorry. I’m afraid there’s no escort, so we’ll just--”
“Ryder Marsden,” I call out as I make my way across the stage. “I’m escorted by Ryder Marsden.”
The collective gasp that follows my announcement is like something out of the movies. I swear, it’s just like that scene in Gone with the Wind where Rhett offers one hundred and fifty dollars in gold to dance with Scarlett, and she walks through the scandalized bystanders to take her place beside Rhett for the Virginia reel.
Only it’s the reverse. I’m standing here doing the scandalizing, and Ryder’s doing the walking.
“Apparently, Jemma’s escort is Ryder Marsden,” the principal ad-libs into the microphone, looking a little frazzled. “Ryder is…um…the starting quarterback for the varsity football team, and, um…in the National Honor Society and…” She trails off helplessly.
“A Peer Mentor,” he adds helpfully as he steps up beside me and takes my hand. The smile he flashes in my direction as Mrs. Crawford places the tiara on my head is dazzling--way more so than the tiara itself. My knees go a little weak, and I clutch him tightly as I wobble on my four-inch heels.
But here’s the thing: If the crowd is whispering about me, I don’t hear it. I’m aware only of Ryder beside me, my hand resting in the crook of his arm as he leads me to our spot on the stage beside the junior maid and her escort, where we wait for Morgan to be crowned queen.
Oh, there’ll be hell to pay tomorrow. I have no idea what we’re going to tell our parents. Right now I don’t even care. Just like Scarlett O’Hara, I’m going to enjoy myself tonight and worry about the rest later.
After all, tomorrow is another…Well, you know how the saying goes.
”
”
Kristi Cook (Magnolia (Magnolia Branch, #1))
“
- Auzi domnule, cum domn'e?, as putea eu sa accept vreodata sau sa fiu obligat de acest Burtica sau chiar conditionat, auzi! conditionat!
- La ce va referiti, Dom' Preda?
- Cum ba, tu esti pe lumea cealalta de nu intelegi?
Imi vorbea de parca eu as fi fost acolo sa stiu ce a vorbit el cu Burtica. Pana la urma s-a hotarat sa ma lamureasca si pe mine.
- Uite ce mi-a zis, nea Tecu, cica, tov. Preda, dumneavoastra cunoasteti parerile noastre cu privire la puterea si capacitatea de gandire a tov Nicolae Ceausescu. Stiti cu totii ca dansul e un geniu, ca are gandire creatoare in politica tarii noastre, ca el e ctitorul neegalat de nimeni in privinta indicatiilor novatoare, de construire a socialismului, cum de altfel si a culturii, precum si a cunoasterii istoriei patriei noastre. De aceea m-am gandit ca impreuna sa ajungem la un acord si sa aratam ca in cartea pe care ati scris-o pana acum din romanul Delirul, dumneavoastra ati avut ca model persoana dansului. Descrierea actiunilor din timpul celui de-al doilea razboi mondial il infatiseaza ca un personaj principal, curajos, capabil, credincios comunismului si luptator pentru infrangerea fascismului si a Germaniei hitleriste.
- Si dumneavoastra ce ati raspuns?
- I-am zis ca nu pricep la ce se refera. Cum, tov Preda, n-ai inteles la cine ma refer eu? Te rog sa il prezinti ca personaj principal al romanului Delirul in volumul al doilea.
Dupa cum mi-a povestit el in continuare, am inteles ca Preda ramasese inmarmurit pe scaun si nu-i venea sa creada ca tot ce auzise din gura lui Burtica era aievea. Si ca Burtica s-a ridicat in picioare si s-a proptit cu ambele maini in marginea biroului si i-a repetat: "Cred ca ne-am inteles sau, mai bine zis, ai inteles, domnu' Preda in privinta recomandarii mele prin aceea de a indeplini vointa sefului statului nostru de a il prezenta cu toate meritele in locul lui Niculae, personajul dumneavoastra din volumul I, inlocuindu-l discret cu Niculae Ceausescu, atribuindu-i lui toate meritele.
Dupa ce s-a mai linistit a inceput sa-mi spuna mie cu vocea unui copil batut pe nedrept de parinti:
- Vezi, ma, Dumitrescule, cum te obliga cizmarul asta nenorocit, care nu stie nici sa scrie, nici sa citeasca, si nici macar sa vorbeasca, te obliga sa il incluzi pe el in toate operele literaturii romane? El habar n-are de nimic, dar de, EL detine puterea si ce vrea el si cum vrea el noi trebuie sa executam. Inclusiv eu sa-l introduc in volumul doi al Delirului. Cum sa-l introduc in cartea mea cand nu stiu nimic despre el? Ba stiu ceva. Ca a facut politica asa de buna ca a dus tara de rapa. I-am zis lui Burtica sa ma scuze, dar nu pot scrie despre un om despre a carui viata si cultura nu stiu nimic.
- Si tov. Burtica n-a zis nimic?
- Cum sa nu zica? A zis. Si inca ce-a zis. Bine, tov. Preda, dar te avertizez, numai sa incepi sa scrii ceva din volumul al doilea al romanului Delirul si vorbim altfel. Trebuia sa il introduci si in volumul I, dar hai, treaca-mearga. Acum trebuie sa il bagi in vol. II.
- Dom Burtica, dar v-am spus ca nu pot, nu pot. Ei, daca nu poti, cat voi trai eu si dumneata, acest volum II din Delirul sa stii de la mine ca nu va aparea.
”
”
Savu Dumitrescu (Marin Preda Între Viață și Moarte)
“
Dalla parte opposta Antoine-Luois-Leon Florelle de Saint-Just, pallido, fronte bassa, profilo regolare, sguardo misterioso, tristezza profonda, ventitré anni; Merlin de Thionville, chiamato dai tedeschi Feuer-Teufel, diavolo di fuoco; Merlin de Douai, criminale autore della legge dei sospetti; Soubrany, che il popolo volle come generale al primo pratile; l'ex curato Lebon che maneggiava la spada con la mano un tempo benedicente; Billaud-Varennes che sognava una magistratura dell'avvenire senza giudici, affidata a soli arbitri; Fabre d'Eglantine, che ebbe una piacevole trovata , il calendario repubblicano, come Rouget de Lisle ebbe un'ispirazione sublime, La Marsigliese, ma l'uno come l'altro senza ritorni spirituali; Manuel, il procuratore della Comune, il quale sentenziò: «Un re morto non rappresenta un uomo di meno»; Goujon che era entrato nelle truppe a Trippe Lacroix, avvocato fattosi generale e creato cavaliere di San Luigi sei giorni prima del 12 agosto; Frèron Thersiste, figlio di Fréron-Zoile; Ruhl, inesorabile nell'esaminare il contenuto del famoso armadio di ferro, predestinato al suicidio, da perfetto repubblicano, il giorno in cui fosse caduta la repubblica; Fouché, anima demoniaca e viso cadaverico; Camboulas, l'amico di di Père Duchéne, che rimproverava a Guilliotin: «Tu appartieni al Club dei Foglianti, ma tua figlia al Club dei giacobini» Jagot, che obiettava a coloro che non approvavano la nudità dei carcerati. « Una prigione è pur sempre un abito di pietra»; Javagues, il macabro violatore di tombe di Saint-Denis; Osselin, proscrittore che concedeva asilo a una proscritta, Madame Charry; Bentabolle, il quale nelle funzioni di presidente, dava al pubblico il segnale degli applausi o delle imprecazioni; il giornalista Robert, marito di Kéralio, la quale scriveva: «Né Robespierre né Marta frequentano la mia casa, Robespierrre vi può venire quando vuole, Marat non vi metterà mai piede»; Garan Coulon, che a seguito dell'intervento della Spagna nel processo contro Luigi XVI aveva chiesto fieramente che l'assemblea non si degnasse di dar lettura della lettera di un re a favore di un altro re; Grégoire, vescovo degno della Chiesa primitiva, il quale sotto l'Impero, cancellò poi la sua fede repubblicana, assumendo il titolo di conte Grégoire; Amar, che affermava: «La terra intera condanna Luigi XVI. A chi appellarsi contro la condanna, ai pianeti?» Rouyer, il quale si era opposto all'impiego del cannone dal Pont – Neuf asserendo: «La testa di un re non deve, cadendo, far più rumore della testa di un uomo qualsiasi»; Chénier, fratello di André; Vadier, uno di quelli che posarono una pistola sulla tribuna; Tanis, che diceva a Momoro: «Voglio che Robespierre e Marat si riappacifichino alla mia tavola». «Dove abitate? A Charenton. «Mi sarei stupito che abitaste altrove»; Legendre, il macellaio della rivoluzione d'Inghilterra: « Vieni dunque che ti spacchi la testa», gridava a Lanjuinais; E costui rispondeva: «Devi ottenere prima un decreto che mi classifiche tra i buoi»; Collot d'Herbois, macabro commediante che portava sul viso l'antica maschera con due bocche, una per il sì e una per il no, uomo che approvava con l'una ciò che biasimava con l'alra, pronto ad accusare Carrier a Nantes e a deificare Châlier a Lione, a inviare Robespierre al patibolo e Marat al Pantheon; Génissieux, il quale chiedeva la pena di morte contro chiunque portasse su di sé la medaglia rappresentante Luigi XVI martirizzato; Leonard Bourdain, il maestro di scuola che aveva offerto la sua casa al vegliardo di Mont-Jura;Topsent, marinaio; Goupilleau, avvocato; Laurent Lecointre, commerciante; Duhem, medico; Sergent, scultore; David,pittore; Joseph Égalité, principe. Atri ancora: Lecointe-Piuraveau, il quale chiedeva che Marat «fosse riconosciuto in stato di demenza»;
”
”
Victor Hugo (Ninety-Three)
“
PLOŞNIŢE: Dintre toate formele de sexualitate animală, cea a ploşniţelor de pat (Cimex lectularius) este cea mai stupefiantă. Nici o închipuire omenească nu poate egala o asemenea perversiune.
Prima particularitate: priapismul. Ploşniţa de pat nu se opreşte niciodată din copulaţie. Unii indivizi au peste două sute de raporturi sexuale pe zi.
A doua particularitate: homosexualitatea şi bestialitatea. Ploşniţele de pat întâmpină dificultăţi în deosebirea semenilor şi, dintre aceşti semeni, le este şi mai greu să recunoască femelele.
50% din raporturile lor sunt homosexuale, 20% se produc cu alte specii, iar 30% se efectuează cu femele.
A treia particularitate: penisul perforant. Ploşniţele de pat sunt echipate cu un sex lung dotat cu un vârf ascuţit. Prin intermediul acestui instrument asemănător cu o seringă, masculii străpung carapacea şi îşi injectează sămânţa oriunde, la întâmplare ― în cap, în abdomen, în labe, în spinare, ba chiar şi în inima doamnei lor! Operaţia nu afectează cu nimic sănătatea femelei, dar cum ar mai putea ele să rămână însărcinate în asemenea condiţii? De unde şi...
... A patra particularitate: virgina însărcinată. Din exterior, vaginul ei pare intact şi, totuşi, ea a primit o lovitură de penis în spinare. Cum pot supravieţui spermatozoizii în sânge? De fapt, majoritatea vor fi distruşi de sistemul imunitar, ca nişte vulgari microbi străini. Pentru a multiplica şansele ca vreo sută dintre aceşti gameţi masculi să ajungă la destinaţie, cantitatea de spermă eliberată e fenomenală. Cu titlu de comparaţie, dacă masculii ploşniţe ar avea dimensiunile unei fiinţe omeneşti, ei ar elibera treizeci de litri de spermă la fiecare ejaculare. Din această mulţime de spermatozoizi va supravieţui un număr extrem de mic. Ascunşi în ungherele arterelor, pitiţi prin vene, ei îşi vor aştepta sorocul. Femela îşi petrece iarna găzduindu-i pe aceşti locatari clandestini. Primăvara, conduşi de instinct, toţi spermatozoizii din cap, labe şi abdomen se strâng în jurul ovarelor, le străpung şi pătrund în interiorul lor. Fazele următoare ale ciclului se vor desfăşura fără nici o problemă.
A cincea particularitate: femela cu sexe multiple. Fiind tot timpul perforate pretutindeni de sexele masculilor, femelele ploşniţe ajung la un moment dat să fie acoperite de cicatrice care conturează fante maronii înconjurate de o zonă deschisă la culoare. Asemenea unor ţinte! În felul acesta se poate şti câte acuplări a avut femela.
Natura a încurajat aceste nelegiuiri dând naştere unor adaptări ciudate. Generaţie după generaţie, anumite mutaţii au ajuns să creeze incredibilul însuşi. Ploşniţele de sex feminin au ajuns să se nască având pe spate pete maronii, aureolate de o culoare deschisă. Fiecărei pete îi corespunde un receptacul care este un "sex sucursală" legat direct de sexul principal. Particularitatea aceasta există actualmente în toate fazele dezvoltării sale: lipsa cicatricelor, câteva cicatrice receptacule la naştere, veritabile vagine secundare pe spinare.
A şasea particularitate: autoîncornorarea. Ce se întâmplă atunci când un mascul este perforat de un alt mascul? Sperma supravieţuieşte şi înaintează ca de obicei spre regiunea ovarelor.
Negăsindu-le, se îndreaptă spre canalele deferente ale gazdei şi se amestecă cu spermatozoizii autohtoni. Rezultatul: când masculul pasiv va perfora, la rândul sau, o femelă, el îi va injecta propriii spermatozoizi, dar şi pe cei ai masculului cu care a întreţinut raporturi sexuale.
A şaptea particularitate: hermafroditismul. Natura nu conteneşte să facă experienţe ciudate pe cobaiul său sexual favorit şi masculii ploşniţe au suferit, la rândul lor, mutaţii: în Africa trăieşte ploşniţa Afrocimex constrictus, ai cărei masculi se nasc cu nişte mici vagine secundare pe spinare. Aceştia nu sunt, totuşi, fecunzi. Se pare că aceste vagine au un rol pur decorativ sau de încurajare a raporturilor homosexuale.
”
”
Bernard Werber (Le Jour des fourmis (La Saga des Fourmis, #2))