Nizami Ganjavi Quotes

لیلی بودم، ولیک اکنون مجنون ترم از هزار مجنون

Free is a man who has no desires.

Thus many a melody passed to and fro between the two nightingales, drunk with their passion. Those who heard them listened in delight, and so similar were the two voices that they sounded like a single chant. Born of pain and longing, their song had the power to break the unhappiness of the world.

Close, side by side, from morn till night, Kissing and dalliance their delight, Whilst thou from human solace flying With unrequited love art dying. —Nizami Ganjavi, Layla and Majnun

What we are and what we possess is but a loan- and that not for long! Do not clutch what has been given to you, for joy and desire to possess are but nails fastening you to the perishable world.

از آدمیان دیو زاده دیوانگی اش خلاص داده

Fill this cup to that love that never changes, never! Fill this cup to the love that goes on living forever! To the love that has been purified by earthly woes and at last with everlasting bliss... divinely glows!

Whatever befalls us has its meaning; though it is often hard to grasp. In the Book of Life every page has two sides. On the upper one, we inscribe our plans, dreams and hopes; the reverse is filled by providence, whose verdicts rarely match our desire.

Para contemplar la belleza de Layla hay que tener los ojos de Majnún.

پرسیدم از اوستاد دانا از حالت عاشق توانا کاو را به مراد خویش ره بود مهلت دادن چه کارگه بود؟ کامی که بر آمدش در آن حال ناکام چرا گذاشت سی سال؟ گفتا که به یک مراد، حالی کشتی تنش از نشاط خالی زان کام نجست از آن پریزاد تا خانه ی عشق ماند آباد از کام گرفتنی چنان سست سی سال نشاط خویشتن جست

What today we mistake for a padlock, keeping us out, we may tomorrow find to be the key that lets us in.

Думите, които идват от сърце, винаги достигат до сърце.

Не желаеш ли да бъдеш унижен, не унижавай никого.

In the hour of adversity be not without hope, for crystal rain falls from black clouds.

Even if we do not like to show our weakness to the world, we should have friends, genuine and true like mirrors, clearly revealing our faults so that we can face and cure them. Let me be your mirror.

Though parted our two loving souls combine, For mine is all your own and yours is mine. Two riddles to the world we represent, One answer each the other's deep lament. But if our parting severs us in two, One radiant light envelops me and you, As from another world - though blocked and barred What there is one, down here is forced apart. Yet if despairing bodies separate, Souls freely wander and communicate.

What is a human life after all? Whether it endures for a brief spell or longer - even if it could last a thousand years; take it as a breath of air merging into eternity. From the beginning, life bears death's signature; they are brothers in the secret play of their eyes. For how long then do you want to deceive yourself? For how long will you refuse to see yourself as you are and as you will be? Each grain of sand takes its own length and breadth as the measure of the world; yet, beside a mountain range it is as nothing. You yourself are the grain of sand; you are your own prisoner. Break your cage, break free from yourself, free from humanity; learn that what you thought was real is not so in reality. Follow Nizami: burn your own treasure, like a candle - then the world, your sovereign, will become your slave.

What do you know who have no notion of my grief? Away with you, make room! Do not look at me; I am not where you believe me to be. I am lost, even to myself! One does not address people like me! You torture and oppress me. How much longer? Leave me alone in my unhappiness.

U onome što danas izgleda kao brava, koja te odvaja od tvoga cilja, sutra možeš prepoznati ključ.

ჰქენი სიკეთე, სიავის გულში კარები იკეტე. ჰქენი სიკეთე და ნაცვლად გზად შემოგხვდება სიკეთე!

მე კაცმა ისე მიმუხთლა, მერჩვნა, ბარემ ვეკალი, ისე გამწირა, ზედ გულზე ისე დამასო ეკალი, ის ეკლის წვერი გულიდან ახლაც ისევე მომიჩანს, მოყვასისაგან დაჭრილი გული ვერაფრით მომირჩა.

ხელს ნურასოდეს ჩაიქნევ- შვებით მოილხენ ამოთი. მარცვალს მიწაში მარხავენ ის კი ჯეჯილად ამოდის. საწუთრო განა კაცის შვილს აგრე ადვილად იმეტებს. უიმედიბოს ლოდინში ბევრჯერ შევყრივართ იმდებს

თავშია მწარე მოთმენა, თორემ ბოლოში ამოა, ვინც ითმენს, მარგალიტები ზღვიდან იმ მყვინთავს ამოაქვს

მე თავი ჩემი სიყვარულს თვითონ მივუგდე ძალათი. ის არის ჩემი იმედი, თქვენ კი გგონიათ ჯალათი. სუყველა მირჩევს: სიყვარულს მოდი, გაუსხლტი ხელითო, თორემ გაგთელავს, იცოდე, ცრემლით გატირებს ცხელითო! ტრფიალი არის,ღონის და ძალის მომცემი თუ არის, ჯერ სიცოცხლეზე უნდა ვთქვა, მერე ტრფიალზე უარი.

კარგი როდია, როდესაც კაცი სხვის რჩევას არ იგებს, მაგრამ ვინც მიჯნურს არიგებს, საქმეს ამაოდ არიგებს.

ვის რაში უნდა სიკეთე, სულმუდამ თვალში თუ ეცა. კარგი ის არის, რომ ეძებ და შეგეყრება უეცრად.

სანამ იტყოდე, ქვეყანას ჩემი არსებით ვავსებო, მანამ დაფიქრდი, საერთოდ ჰგიებ კი მართლა არსებობ? ფრთხილად,სხვის ლუკმას ძაღლივით ნუ უცქერ კუდის ქიცინით, ნურმც მისი ციცა იქნები! და სხვის სუფრაზე იცინი! კაცნი ვართ, უნდა ჩრაქვს ვგავდეთ და ვენთოთ უნდა ჩრაქვებად, ჩრაქვი თავს იწვავს, ხოლო სხვებს ნათელს ჰფენს სანამ ცაქრება.

ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﺶ ﮐﺰ ﮐﺠﺎﺋﯽ بگفت از دار ﻣﻠﮏ آﺷﻨﺎئی ﺑﮕﻔﺖ آﻧﺠﺎ به ﺻﻨﻌﺖ در چه ﮐﻮﺷﻨﺪ ﺑﮕﻔﺖ اﻧﺪه ﺧﺮﻧﺪ و ﺟﺎن ﻓﺮوﺷﻨﺪ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﺟﺎن ﻓﺮوﺷﯽ در ادب ﻧﯿﺴﺖ بگفت از ﻋﺸﻘﺒﺎزان اﯾﻦ ﻋﺠﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﻔﺖ از دل ﺷﺪی ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺪﯾﻨﺴﺎن؟ ﺑﮕﻔﺖ از دل ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﺋﯽ ﻣﻦ از ﺟﺎن ﺑﮕﻔﺘﺎ ﻋﺸﻖ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﭼﻮﻧﺴﺖ ﺑﮕﻔﺖ از ﺟﺎن ﺷﯿﺮﯾﻨﻢ ﻓﺰوﻧﺴﺖ ﺑﮕﻔﺘﺎ ھﺮ ﺷﺒﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﭼﻮ ﻣﮭﺘﺎب ﺑﮕﻔﺖ آری ﭼﻮ ﺧﻮاب آﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاب ﺑﮕﻔﺘﺎ دل ز ﻣﮭﺮش ﮐﯽ ﮐﻨﯽ ﭘﺎک ﺑﮕﻔﺖ آﻧﮕﮫ که ﺑﺎﺷﻢ خفته در ﺧﺎک بگفتا ﮔﺮ ﺧﺮاﻣﯽ در ﺳﺮاﯾﺶ ﺑﮕﻔﺖ اﻧﺪازم اﯾﻦ ﺳﺮ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ ﮐﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ را رﯾﺶ بگفت اﯾﻦ ﭼﺸﻢ دﯾﮕﺮ دارﻣﺶ ﭘﯿﺶ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ ﮐﺴﯿﺶ آرد ﻓﺮا ﭼﻨﮓ ﺑﮕﻔﺖ آھﻦ ﺧﻮرد ور ﺧﻮد ﺑﻮد ﺳﻨﮓ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ ﻧﯿﺎﺑﯽ ﺳﻮی او راه ﺑﮕﻔﺖ از دور ﺷﺎﯾﺪ دﯾﺪ در ﻣﺎه بگفتا دوری از مه ﻧﯿﺴﺖ در ﺧﻮر ﺑﮕﻔﺖ آشفته از مه دور ﺑﮭﺘﺮ ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ ﺑﺨﻮاھﺪ ھﺮ چه داری ﺑﮕﻔﺖ اﯾﻦ از ﺧﺪا ﺧﻮاھﻢ به زاری ﺑﮕﻔﺘﺎ ﮔﺮ به ﺳﺮ ﯾﺎﺑﯿﺶ ﺧﻮﺷﻨﻮد ﺑﮕﻔﺖ از ﮔﺮدن اﯾﻦ وام اﻓﮑﻨﻢ زود ﺑﮕﻔﺘﺎ دوﺳﺘﯿﺶ از ﻃﺒﻊ ﺑﮕﺬار ﺑﮕﻔﺖ از دوﺳﺘﺎن ﻧﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎر ﺑﮕﻔﺖ آﺳﻮده ﺷﻮ کاین ﮐﺎر ﺧﺎﻣﺴﺖ ﺑﮕﻔﺖ آﺳﻮدﮔﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺮام اﺳﺖ ﺑﮕﻔﺘﺎ رو ﺻﺒﻮری ﮐﻦ درﯾﻦ درد ﺑﮕﻔﺖ از ﺟﺎن ﺻﺒﻮری ﭼﻮن ﺗﻮان ﮐﺮد ﺑﮕﻔﺖ از ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﮐﺲ ﺧﺠﻞ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﻔﺖ اﯾﻦ دل ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد، دل ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﻔﺖ از ﻋﺸﻖ ﮐﺎرت ﺳﺨﺖ زار اﺳﺖ ﺑﮕﻔﺖ از ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﭼﮑﺎر اﺳﺖ

ﺑﮕﻔﺖ او آن ﻣﻦ ﺷﺪ زو ﻣﮑﻦ ﯾﺎد ﺑﮕﻔﺖ اﯾﻦ ﮐﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﯿﭽﺎره ﻓﺮھﺎد ﺑﮕﻔﺖ ار ﻣﻦ ﮐﻨﻢ در وی ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮕﻔﺖ آﻓﺎق را ﺳﻮزم به آھﯽ ﭼﻮ ﻋﺎﺟﺰ ﮔﺸﺖ ﺧﺴﺮو در ﺟﻮاﺑﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺑﯿﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺻﻮاﺑﺶ به ﯾﺎران ﮔﻔﺖ ﮐﺰ ﺧﺎﮐﯽ و آﺑﯽ ﻧﺪﯾﺪم ﮐﺲ ﺑﺪﯾﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاﺑﯽ

My heart is bound by beauty’s spell. My love is indestructible. Although I like a candle burn, And almost to a shadow turn, I envy not the heart that’s free: Love’s soul-encircling chains for me.