Mos Quotes

I could see it in your eyes, that you honestly believed that i didn't want you anymore. The mos t absurd ridiculous concept as if there were any way I could exist without needing you.

Mungkin aja lo pikir, anak-anak dari keluarga miskin itu menderita. Tapi siapa tahu, mereka justru lebih bahagia daripada kita karena mereka nggak terikat materi.

Having a baby is the single mos joyous co-experience that two human beings can share, and he wasn't going to miss a second of it. He got one of the Secret Service men to videotape it for him.

We blasted holes in the night until she bled sunshine

Fear not of men because men must die. Mind over matter and soul before flesh.

Mëso të mos e shkatërrosh me fjalë atë çfarë ke ndërtuar me heshtje.

Mos e zevendeson perceptimi yne i se shkuares vete te shkuaren? Me fjale te tjera, a nuk eshte e shkuara pikerisht sic e kujtojme ne dhe jo si ka qene ne te vertete? Tek e fundit, e shkuara jeton vetem ne kujtesen tone, ne jemi ruajtesit e saj te vetem, ne tjeter vend ajo nuk ekziston. Asgjekundi. Atehere... c'eshte realiteti i se shkuares?

Hip-hop is a beautiful culture. It's inspirational, because it's a culture of survivors. You can create beauty out of nothingness.

Mos lejo që gabimet e dikujt tjetër, të të bëjnë ti vësh pikëpyetje vetes".

Mos ja mendo të keqen dikujt, që s'do të të ndodhë as ty.

The new moon rode high in the crown of the metropolis. Shinin', like "Who on top of this?

I fell in love with you when you crashed into my fence post and chased after my chickens and fell down in the mud with the pigs. I fell in love with you when you taught everyone in town to line dance. I fell in love with you when you put Mo’s feelings before your own and stayed with her for as long as she needed you.” One fat tear slid down her cheek as he said, “And, most of all, I fell in love with you when you showed me that it was safe to love again. I keep falling in love with you again and again. Just like I’m falling right this second.

Whoa! If I'm gonna be a doorman, I gonna be the mos sabotagin doorman ever guarded a plantation. Ooo-wee. The cotton fiel be burn to the groun before I'm through." Watch out, Jones. Don be getting yourself in no trouble." Whoa!

Dela, të gjitha ngjarjet e mëdha të jetës paskan stacionet e tyre.Mos e harro kurrë këtë!

Me qiejt mos u mbani, se nuk mbahen gjëkundi.

Everything isn’t a piece of cake. You say two plus two equals four, but do you know what happens when you add two piles of sand with two others, Tezee? You get one big pile of sand, not four!" - Aley

I give a damn if any fan recalls my legacy, I'm trying to live life in the sight of GOD's memory.

They say that when a man faces his destiny, the destiny ends and he becomes the man that he really is.

Location of Incident (Settlement, Planet, Region): Mos Eisley, Tatooine, Outer Rim Were any other members of your detachment involved in this incident? Oh yes. Very much so. Which ones? (Be specific!) Literally all of them.

In Indianapolis,Mo’s is the place for steak.Of all the restaurants in Indianapolis, nowhere will you find a better dining experience than Mo’s consistently delivers. Click here to get more information :http://www.mosindy.net.

Every unique thing in nature is related to the whole, and partakes of the perfection of the whole. Each particle is a microcosm, and faithfully renders the likeness of the world. In geometric harmony of the cosmos there are ways that resemble, there are universal patterns, from blood vessels, to winter trees or to a river delta, from nautilus shell to spiral galaxy, from neurons in the brain to the cosmic web. A whole universe of connections is in your mind – a universe within a universe – and one capable of reaching out to the other that gave rise to it. Billions of neurons touching billions of stars – surely spiritual.

I 'uz mos' to de foot er de islan' b'fo' I found' a good place. I went into de woods en jedged I wouldn' fool wid raffs no mo', long as dey move de lantern roun' so. I had my pipe en a plug er dog-leg, en some matches in my cap, en dey warn't wet, so I 'uz all right.

Ut mos totus rhetoricus problemati terminus? (When will all the rhetorical questions end?)

Mekati ne shoqerine tone eshte nje menyre jetese dhe aspak nje ves, prandaj nuk duhet luftuar, por duhet kuruar qe te mos behet agresiv.

Humbësit ashtu si autodidaktët kanë gjithnjë njohuri më të mëdha se fitimtarët. Nëse dëshiron të jesh fitimtar, duhet të dish vetëm një gjë e të mos humbasësh kohën për të mësuar gjithçka. Kënaqësia e erudicionit është vetëm për humbësit. Sa më shumë të dish, aq më keq mund të të shkojnë gjërat.

Arguably the mos intriguing characteristic assessed by the Multidimensional Personality Questionnaire (MPQ), a widely used test developed by the University of Minnesota's eminent psychologist Auke Tellegen, is "absorption," which describes a particular style of focusing. If you get a high score in this trait, you're naturally inclined toward what he calls a "respondent" or "experiential" way of focusing.

Vaig llegir un llibre de ciència que assegura que les decisions les prenem abans que res amb el cor i després cerquem tot de raonaments que les justifiquen per fer-mos creure que les hem preses amb lo cap.

El amor es siempre nuevo. No importa que amemos una, dos, diez veces en la vida: siempre estamos ante una situación que no conocemos. El amor puede llevarnos al infierno o al paraíso, pero siempre nos lleva a algún sitio. Es necesario aceptarlo, pues es el alimento de nuestra existencia. Si nos nega-mos, moriremos de hambre viendo las ramas del árbol de la vida cargadas, sin coraje para estirar la mano y coger los frutos. Es necesario buscar el amor donde esté, aunque eso signifique horas, días, semanas de decepción y tristeza. Porque en el momento en que salimos en busca del amor, el amor también sale a nuestro encuentro. Y nos salva.

fazia-mos coisas muito simples, como atirar estrelas-do.mar ao mar ou partilhar um hambúrguer, e já nessa altura eu sabia que era uma afortunada. Eras o primeiro tipo que não estava sempre a tentar impressionar-me. Aceitaras-te como eras, mas, mais do que isso, aceitavas-me por aquilo que eu era. O que importava era só nós os dois.

For folks who have that casual-dude energy coursing through their bloodstream, that's great. But gays should not grow up alienated just for us to alienate each other. It's too predictable, like any other cycle of abuse. Plus, the conformist, competitive notion that by "toning down" we are "growing up" ultimately blunts the radical edge of what it is to be queer; it truncates our colorful journey of identity. Said another way, it's like living in West Hollywood and working a gay job by day and working it in the gay nightlife, wearing delicate shiny shirts picked from up the gay dry cleaners, yet coquettishly left unbuttoned to reveal the pec implants purchased from a gay surgeon and shown off by prancing around the gay-owned-and-operated theater hopped up on gay health clinic steroids and wheat grass purchased from the friendly gay boy who's new to the city, and impressed by the monstrous SUV purchased from a gay car dealership with its rainbow-striped bumper sticker that says "Celebrate Diversity." Then logging on to the local Gay.com listings and describing yourself as "straight-acting." Let me make myself clear. This is not a campaign for everyone to be like me. That'd be a total yawn. Instead, this narrative is about praise for the prancy boys. Granted, there's undecided gender-fucks, dagger dykes, faux-mos, po-mos, FTMs, fisting-top daddies, and lezzie looners who also need props for broadening the sexual spectrum, but they're telling their own stories. The Cliff's Notes of me and mine are this: the only moments I feel alive are when I'm just being myself - not some stiff-necked temp masquerading as normal in the workplace, not some insecure gay boy aspiring to be an overpumped circuit queen, not some comic book version of swank WeHo living. If that's considered a political act in the homogenized world of twenty-first century homosexuals, then so be it. — excerpt of "Praise For The Prancy Boys," by Clint Catalyst appears in first edition (ISBN # 1-932360-56-5)

Kanga e dhimbës krenare O dhimbë krenare e shpirtit që vuen dhe shpërthen ndër vargjet e lira... A deshte, vall, për t'u ngushlluem tu' e stolisë botën me xhevahira? 0 dhimbë krenare ndër vargjet e lira, që kumbojnë me tinguj të sinqertë... Vall, a do të prekish kënd ndër ndijesina? Apo do vdesish si vdes gjethi në vjeshtë? 0 kangë e dejë e dhimbës krenare... Mos pusho kurr! Por bashkë me vaje, si dy binjakë këndoni mjerimin - se koha do t'ju bijë ngushllimin.

Think globally, act locally

Speech is my hammer bang the world into shape now let it fall - HUNGH

Kushdo qofte, edhe njeriu i vogel, nga ata qe nuk e turbullojne ujin, qe askujt s'i bien me qafe, qe rrojne me friken e perendise, por edhe me friken per veten, shkojne me mendjen te mos ngacmojne njeri se keshtu as ate vete nuk do ta ngacmojne, do ta lene te qete ne hallet e tij, nuk deshiron qe te tjeret te futin hundet ne jeten e perditshme qe ben, nuk ia ka enda te flasin ne e ka te ri apo te vjeter jelekun, ne i ka te reja apo me mballoma çizmet, nuk ia ka enda te marrin vesh te tjeret ç'eshte duke ngrene, çfare po shkruan?... E ç'te keqe paska, moj zemer, qe une, kur shoh xhadene te prishur, eci ne maje te gishtave, shkel me kujdes per te ruajtur çizmet? Pse duhet shkruar per tjetrin qe ndonjehere nuk ka para as per te pire nje gote çaj? Sikur qenka e thene dhe e vulosur qe njerezit, te gjithe sa jane, patjeter duhet te pine çaj. Po pse e udhes qenka te shohesh ne gojen e tjetrit per te ditur ç'cope eshte duke pertypur? A fyhet njeriu keshtu? Jo, shpirti im! Perse u dashka fyer tjetri kur ai s'te ngacmon?

What I take from writers I like is their economy - the ability to use language to very effective ends. The ability to have somebody read something and see it, or for somebody to paint an entire landscape of visual imagery with just sheets of words - that's magical.

The thing that give me the mos' trouble was, it didn't make no sense. You don't look for no sense when lightnin' kill a cow, or it comes up a lood. That's jus' the way things is. But when a bunch of men take an' lock you up four years, it ought to have some meaning. Men is supposed to think things out. Here they put me in an' keep me an' feed me four years. That ought to either make me so I won't do her again or else punish me so I'll be afraid to do her again

Tingllim Hjek keq por sё kthej te ti. Qe, lot`t i tera. Mbas tashit nji pikё lodje sё derdh pёr ty. S’ke mbet veç ti, ka edhe varza tjera, por nuk mё kan bamun dritё der’sot kёta sy. Kangёt qi t’i kndova ka me i tretun era. Emni i yt nё zembёr t’eme ka me u shlye. Ti duej ke tё duesh tash qi ka dalё prendvera. Se na lidh ma gja. U zgjidh, u zgjidh ky nye. Pertrihet nё ket stinё tё bukur marё natyra, dhe shpirti i em nё kto dit ka m’u pёrtri. E krejt jetёs s’eme do t’i ndrrojё, po, ftyra. Mbas tashit ti nё daç mё duej e nё daç mos mё duej, por lulet qi shpёrthejn sivjet nё kёt shtёpi, nuk çilin ma pёr ty. Janё tё tjetёrkuej.

- Os "desejos de estrelas" podem ser falados? - Sim. Sentes um? - Mas não é fácil. Desejava um arco-íris mesmo, agora. - Eu acho escuro ninguém consegue desenhar um arco-íris. - Eu acho que os anjos que roubam vozes conseguem... Eu queria um arco-íris, de presença bem noturna, tipo uma ponte. - Uma ponte? - Para o outro mundo. E vice-versa. Para chamar-mos quem tivesse partido ainda em hora de cá estar. Assim o teu pai podia voltar. E também as crianças de todas as guerras.

-Por consiguiente, el que mejor sepa combinar gim­nástica y música y aplicarlas a su alma con arreglo a la más justa proporción, ése será el hombre a quien poda­mos considerar como el más perfecto y armonioso músico con mucha más razón que a quien no hace otra cosa que armonizar entre sí las cuerdas de un instru­mento.

Recuerdo la balanza entre nosotros: cuando yo solo puedo rayarme como un disco, caminar de un lado a otro y retorcer las manos, él consigue mantenerse sereno y calmar la situación. El equilibrio perfecto. Me he dado cuenta de que así funciona(mos), y me gusta, porque me tranquiliza por dentro de una manera que no me esperaba.

All the things that are worth doing, take time.

Si tienes algo que decir, no llames por teléfono, escribe un libro.

El misterio de vivir, es la razón del enigma de la vida.

It mean you once mo’ been fucked mos’ righteous, honeychile

Mos shkruaj gjë kur je me nerva; sepse, kur plaga e gjuhës është më e keqe se e shpatës, mendo çfarë mund të jetë ajo e pendës.

Liria është që të mos të trazojë njeri ty dhe ti të mos të trazosh të tjerët.

Si que­da­ba al­gu­na es­pe­ran­za, debía estar en los pro­les, por­que solo en esas masas des­pre­cia­das, que cons­ti­tuían el ochen­ta y cinco por cien­to de la po­bla­ción de Ocea­nía, podía ge­ne­rar­se la fuer­za ne­ce­sa­ria para des­truir al Par­ti­do. Este no podía de­rro­car­se desde den­tro. Sus enemi­gos, si es que los había, no te­nían forma de unir­se o si­quie­ra de re­co­no­cer­se mu­tua­men­te. In­clu­so en caso de que exis­tie­ra la le­gen­da­ria Her­man­dad —lo cual no era del todo im­po­si­ble— re­sul­ta­ba in­con­ce­bi­ble que sus miem­bros pu­die­ran re­unir­se en gru­pos de más de dos o tres. La re­be­lión se li­mi­ta­ba a un cruce de mi­ra­das, una in­fle­xión de la voz o, como mucho, una pa­la­bra su­su­rra­da oca­sio­nal­men­te. En cam­bio los pro­les, si pu­die­ran ser cons­cien­tes de su fuer­za, no ten­drían ne­ce­si­dad de cons­pi­rar. Bas­ta­ría con que se en­ca­bri­ta­ran como un ca­ba­llo que se sa­cu­de las mos­cas. Si qui­sie­ran, po­drían volar el Par­ti­do en pe­da­zos a la ma­ña­na si­guien­te. Tarde o tem­prano tenía que ocu­rrír­se­les. Y sin em­bar­go…

And a'n't, I a woman? I have borne thirteen chilern, and seen 'em mos' all sold off to slavery, and when I cried out with my mother's grief, none but Jesus heard me! And a'n't I a woman?

R’bin,” he said, giving up and gazing down at her. “R’bin, d’you know wadda kairos mo…” He hiccoughed. “Mo…moment is?” “A kairos moment?” she repeated, hoping against hope it was not something sexual, something that she would not be able to forget afterwards, especially as the kebab shop owner was listening in and smirking behind them. “No, I don’t. Shall we go back to the office?” “You don’t know whadditis?” he asked, peering at her. “No.” “ ’SGreek,” he told her. “Kairos. Kairos moment. An’ it means,” and from somewhere in his soused brain he dredged up words of surprising clarity, “the telling moment. The special moment. The supreme moment.” Oh please, thought Robin, please don’t tell me we’re having one. “An’ d’you know what ours was, R’bin, mine an’ Charlotte’s?” he said, staring into the middle distance, his unlit cigarette hanging from his hand. “It was when she walk’d into the ward—I was in hosp’tal f’long time an’ I hadn’ seen her f’two years—no warning—an’ I saw her in the door an’ ev’ryone turned an’ saw her too, an’ she walked down the ward an’ she never said a word an,” he paused to draw breath, and hiccoughed again, “an’ she kissed me aft’ two years, an’ we were back together. Nobody talkin’. Fuckin’ beautiful. Mos’ beaut’ful woman I’ve ’ver seen. Bes’ moment of the whole fuckin’—’fmy whole fuckin’ life, prob’bly. I’m sorry, R’bin,” he added, “f’r sayin’ ‘fuckin’.’ Sorry ’bout that.” Robin felt equally inclined to laughter and tears, though she did not know why she should feel so sad.

Lumos (noun; lu-mos): 1. A spell to create light, also known as the Wand-Lighting Charm. (Origin: the Harry Potter series) 2. A nonprofit working to end the institutionalization of children. It

Vecht het?' lach je met de ogen dicht. 'Wel, laat het vechten, mijn zoet...' Het vecht in mijn kop zoals het buiten sneeuwt of hagelt. Zoals de tuinwegel, glad van mos, zich door de boomgaard een weg zoekt in zichzelf en de hele dag door van het hek van het achtererf naar de stallen, van de stallen onder de kruinen naar de straatkant zichzelf bewandelt . Alles is voortdurend en onophoudelijk en rusteloos bezig met er te zijn.

The thing that give me the mos' trouble was, it didn' make no sense. You don't look for no sense when lightnin' kills a cow, or it comes up a flood. That's jus' the way things is. But when a bunch of men take an' lock you up four years, it ought to have some meaning. Men is supposed to think things out. Here they put me in, an' keep me an feed me four years. That ought to either make me so I won't do her again or else punish me so I'll be afraid to do her again"- he paused- "but if Herb or anybody else come for me, I'd do her again. Do her before I could figure her out. Specially if I was drunk. That sort of senselessness kind a worries a man.

Pa kthyer kokёn Do iki dhe kokën nuk do ta kthej të shikoj Dajtin plak të trishtuar, të shoh kafetë mbushur me pleq, të shoh gazetat në rrugë shtruar. Pse ta kthej kokën? Këtu çdo cep një gjë të hidhur më kujton. Një fëmini që iku për lesh, sa për rininë, si erdhi shkoi! Do iki! Borxhe më kujt s’i kam. Të lehtë në trup e kam ndërgjegjen. Dhe që mos kthehem më kurrë pas do marr me vete vetëm vdekjen. Ndoshta do ketë për mua globi një pëllëmbë vend me paqe, jetë, një pëllëmbë vend ku nuk është hobi mos lesh njeri të jetë i qetë. Një Zot e di në do kem fat, por, sidoqoftë, do jetë më mirë. Një zë më thotë: “Mbathja me vrap!”, dhe tjetri shton: “Ik me dëshirë!

Lutje Të lutem, o perëndi, për një simfoni me tinguj t'argjantë e akorde t'artë. Të lutem, o perëndi, për një simfoni - plot dashuni të nxehtë si tu vasha gjitë kur vlojnë ndijesitë. Të lutem, o perëndi për një simfoni të dëfrej në lumni t'u u përkundë n'ani të bukur t'andrrimeve të kaitër, ku të fantazmeve buzët më tërheqin zjarrtë e më digjen syt e flaktë. Të lutem, o perëndi, për një simfoni - e kurr, e kurr ma mos të zgjohemi.

Dat man ober dar say dat women needs to be helped into carriages, and lifted ober ditches, and to have de best places… and ain’t I a woman? Look at me! Look at my arm!... I have plowed, and planted, and gathered into barns, and no man could head me - and ain’t I a woman? I could work as much as any man (when I could get it), and bear de lash as well - and ain’t I a woman? I have borne five children and I seen ‘em mos all sold off into slavery, and when I cried out with a mother’s gried, none but Jesus hear - and ain’t I a woman?

I stretched my arms towards the sky like blades of tall grass The sun beat between my shoulders like carnival drums I sat still in hopes that it would help my wings grow So then I could really be fly And then she arrived Like day break inside a railway tunnel Like the new moon, like a diamond in the mines Like high noon to a drunkard, sudden She made my heart beat in a now-now time signature Her skinny canvas for ultraviolet brushstrokes She was the sun's painting She was a deep cognac color Her eyes sparkled like lights along the new city She lips pursed as if her breath was too sweet And full for her mouth to hold I said, "You are the beautiful, the stress of mathematics." I said, "For you, I would peel open the clouds like new fruit And give you lightning and thunder as a dowry I would make the sky shed all of it's stars, light and rain And I would clasp the constellations across your waist And I would make the heavens your cape And they would be pleased to cover you They would be pleased to cover you May I please, cover you, please

- E di c'me vajti ne mendje atje ne teater? Qe fjala 'art' me siguri vjen nga fjala 'artificial'. Ose e kunderta...kjo s'ka rendesi, rendesi ka, qe te dyja fjalet jane te lidhura mes tyre. Kjo do te thote se, sipas perkufizimit arti duhet te jete i shkeputur nga jeta, duhet te zere vend diku jashte caqeve te saj. Duhet te jete maksimalisht i larguar prej saj. - Pa shiko,- verejti Milla. -Une nuk mbaj mend kur kam bere per here te fundit biseda te tilla. - Pse, biseda te gabuara jane?- nuk e kuptova une. - Jo, ne te kundert. Te gjithe njerezit perreth vetem per rutinen, per te perditshmen llomotitin. Makinat, restorantet, lejet, pushimet, pija, sherbimet jashte shtetit...Keto i kane ne maje te gjuhes burrat. Kurse grate flasin edhe per veshjet, natyrisht edhe per meshkujt, per kozmetiken. Ne rastin me te mire, per ndonje film. Zakonisht te vjen frike se mos mbytesh, se mos te merret fryma. Kurse me ty eshte ndryshe, me ty ndihesh e fresket.

Ndihmò, Zot, si m’kè ndihmue! Pesëqind vjet kishin kalue Çëse të buk'rën ketë Shqypni Turku e mbate në robnì, Krejt tu' e là t' mjerën në gjak, Frymën tue ia xanun njak, E as tu' e lanë, jo, dritë me pà: Kurr të keqen pa ia dà: Rrihe e mos e lèn me kjà: Me iu dhimbtë, po, minit n' murë, Me iu dhimbtë gjarpnit nën gurë!

neighbors, I ran errands for Mo’s

¿Me preguntas por qué compro pan y libros? Compro pan para vivir y libros para tener algo por lo que vivir. La lectura es como la sal, no alimenta pero da sabor al pan.

En el principio era la palabra, en el final de los tiempos será la palabra.

Sylvi,” katamu. ”Kamu nggak inget, ya?” ”Inget apa?” ”Kita kan satu kelompok waktu MOS dulu.” Apa? ”Kita lari keliling lapangan bola di belakang sekolah. Kamu pingsan.” Apa? ”Kamu menarik-narik bajuku waktu aku menggendongmu ke tim PMR.” Apa? Kamu menunduk ragu-ragu, seolah agak tidak enak. ”Dan kamu bilang kamu cinta padaku. Ingat?” Apa? Lalu kamu tergelak kuat-kuat.

Vajtim për robëri të Shqiptarëvet O të humbur shqipëtarë, Seç qenkeni për të qarë! Për të qar’ e për të sharë, Për të shar’ e për të vrarë! Armiqtë mbë dhé ju hodhnë, Dhe ju shtypnë sa u lodhnë! Sa u lodhn’ e sa ju ngopnë Ju gdhendnë edhe ju rropnë. As bukë, as brekë s’ju lanë, Ju punoni, ata hanë! Nuk ju lan’ as pakë nderë Q’e kini pasur përherë. As nder, as turp, as gjak s’kini Unji kryet dhe po rrini. I duroni vet armiqtë; Prisni vdekjen apo vdiqtë? Shërbëtorë t’Anadollit, Kleçk e lodra të Stambollit. Në mos u shove fare, Ndizu, zemra shqipëtare! O shqipëtarë barkzbrazur, Fustançjerr’ e këmbëzbathur Zemërohuni një herë, Mprehni kordhët për të prerë, Mprehni kordh’ e mprehni pallë Të ju ndritin yj mi ballë, Ti frikësoni zuzarët Ç’i shuan shqipëtarët, E në vend tuaj të rroni Si të doni e si të thoni!

Somos maduros quando decidimos viver uma vida a só para não magoar a ninguém. Somos maduros ao assumir-mos que não seriamos capazes de fazer alguém feliz. Pois só amou aquele que realmente nunca consegiu entender amor. So amou aquele que nunca pretendeu magoar alguém, porque um dia mais tarde descobrimos que o verdadeiro amor e aquele sentimos por nos mesmos. Autor: Sergio Correia. Warrington, 20/08/2012 Portuguese

No fue el dolor, sino lo in­jus­to del asun­to, lo que aton­tó a Peter. Lo dejó im­po­ten­te. Sólo podía mirar, ho­rro­ri­za­do. Todos los niños reac­cio­nan así la pri­me­ra vez que los tra­tan con in­jus­ti­cia. A lo único que pien­san que tie­nen de­re­cho cuan­do se le acer­can a uno de buena fe es a un trato justo. Des­pués de que uno haya sido in­jus­to con ellos se­gui­rán que­rién­do­lo, pero nunca vol­ve­rán a ser los mis­mos.

Mo’s success was based on demographic research that showed talk radio audiences were predominantly male, bitter, undereducated, untraveled, did not know how to figure percentages and unfailingly blew all major life decisions.

Vetvrasja e trumcakut Trumcaku vuente nga melankolia. U lind në një vend me të vërtetë të shkretë. Në vend të barit bijshin qime e derrit e në vend të pemve - brinat e një shtazës parahistorike. Dhe në kët natyrë - e cila nuk mund të quhet natyrë - kush mos të bahet melankolik? Dihet se një trumcaku s'i duhet shumë për jetë, por natyra, e cila nuk ishte natyrë, s'i epte as aq. Mos pyetni si e tek u gjet trumcaku n'at vend, dhe si e tek u gjet njeriu në kët pike kozmike; nuk dijmë shumë. Hipoteza dhe andrra. Miliona vjetësh dhe një fjalë goje, si për shembull: "…të bahet dritë! Dhe drita u ba!" - A shifni? Një fjalë magjike! Hokus-pokus! Sa bukur! Dhe unë thash: të bindet trumcaku në një vend ku në vend të barit bijnë qimet e derrit e në vend të pemve - brinat e një shtazës parahistorike. Njëherë trumcaku qëndroi mbi një brenë. U mërzit të shikojë qimet e derrit, u mërzit të fluturojë prej brenës mbi brenë. Nga mërzia dhe idhnimi mbylli syt. Ra në pikllim melankolik. Njeriu me temperament melankolik asht inteligjent. E inteligjenca në kuptim ma të hapët të fjalës, pakkuj i solli qetsi dhe të mire. Dhe trumcaku, në majë të brenës e në kulm të melankolis, vendosi të vritet. Plot ironi filozofike shikonte rreth përqark vetes e vendimi i patundun mirfilli pasqyrohej ndër syt e tij të dëshpruem. Cicrroi një here, cicrroi dy here; cicrroi tri here. Mandej një crrrr e gjatë e plot mallëngjim ishte porosia e tij e fundit. Testamenti i dhimave të tij. Dhe, pa u dhanë krahve, këcej prej brenës… ra mbi një qime të derrit, të gjatë e të mprehtë si thika, dhe u ngul mbi të. Trumcaku i ngulun mbi një qime të derrit. Me krahët dhe puplat e tij lonte era dhe e sjellte rreth qimes, si sillet dhe gjeli metalik në majë t'oxhaqeve tona. Atbotë frynte veka janë këto kapërcime logjike! Ka me bërtitë ndokush. Po, lexues i dashtun e jo i cekët. Po! A pak po kemi kapërcime logjike, morale dhe dogmatike në botën tone reale? Pse po zemrohe dhe po don me më gjykue për disa kapërcime logjike askuj damsjellje?

Permanece en el lado bello de la vida. Contempla las estrellas y obsérvate a ti mismo corriendo junto a ellas. Nuestro planeta es una lágrima en la mejilla del cielo. En un mundo de caos y sinsentidos, solo la imaginación y la belleza tienen importancia.

Motërzimi femëror i "Këngës së Urës së Qabesë" Ka ca kohë që shtysa për diçka të tillë më vjen si detyrim, trokitje në ndërgjegjje, për të mos thënë në trajtë pengese (Pengesë e çuditshme që s'të lë të shkruash tjetër gjë, pa e shlyer detyrimin e hershëm.). A janë borxh kombet e botës ndaj vajzave dhe grave të tyre? A është në detyrim të tillë kombi shqiptar, krijuesi i "Këngës së Urës së Qabesë"? Ja motërzimi për vajzat e sotme shqiptare, ato që në heshtje dhe pikëllim durojnë atë që meshkujve u qëllon më rrallë. Mbeta, moj vajza, kësaj ane Në trotuare, n'Itali. Në Western Union merrni dollarët Se unë vetë nuk do vij. Në pyette nëna, ç'fat më doli, I thoni se një burrë kam marrë. Im atë në pyettë, i tregoni Se u martova me një varr. Në pyettë shoku i shkollës, Bledi, Nga klasa fqinje, "E treta B", I thoni se një peng më mbeti, Që nuk u putha dot me të. Më pas vinte vazhdimi me krushqit apo korbat që shkojnë në dasmë a në varrim, e padurueshme zakonisht. Në pyettë se ç'krushq i vanë Policë belgë a italianë...

Si la vida es sueño y la muerte es el sueño eterno. Vivir es soñar. Soñar es morir. Despertar es nacer en un instante. Morir es despertar en la eternidad. Sueño que muero, vivo en un sueño. Abro mis ojos a la realidad. Despertar de un sueño, mi muerte es mi vida.

A e merrni dot me mend dilemën e shkrimtarit kur librat e tij botoheshin në perëndim pa emrin e përkthyesit?! Ai e dinte se kjo ndodhte rëndomë në vendin e tij, në shtetin e tij diktaturë. Kënetat, bje fjala, thaheshin prej të burgosurve të regjimit, me punë të papaguar të tyre, por mos përmendja për arësye biografike e emrit të përkthyesit të tij, jo vetëm në vendlindje por edhe në botimet në Perëndim, dhimbte shumë. Shumë më shumë… Më dhimbshëm se heshtja për Nobelin e pa-uruar për Nënë Terezën, më rëndë… Janë plagë që s’mbyllen as në trupin e të vdekurit këto…

Diante deste edifício aprendo uma coisa sobre o medo. Aprendo que não se trata de fantasias ociosas de alguém que talvez queira que lhe aconteça algo de importante, mesmo que a coisa importante seja horrível. Não é o nojo de ver um estranho morto (...) . Este medo não tem comparação com qualquer medo por que alguma vez tenha passado. Esta é a emoção mais primária, o sentimento que estava connosco antes mesmo de existir-mos (...). Foi este medo que fez os peixes saírem para a terra seca e desenvolverem pulmões, o medo que nos ensina a correr, o medo que nos leva a enterrar os mortos.

Nata po zhdukej; yjtë po shuheshin; ishte ora e flladit mëngjesor. Hëna, gjithnjë në zbritje, po bëhej gati të zhytej në det, tërë sipërfaqes të së cilit po i jepte ngjyrën e sedefit. … Dhe ja, qielli mori një ngjyrë trandafili, një trandafili të çelët e të gëzuar, të ëmbël, të mrekullueshme. Ajo vështronte e habitur tani si përpara një ngjarjeje të jashtëzakonshme, atë ag të shkëlqyeshëm të ditës, duke thënë me vete: a ishte e mundur që mbi këtë tokë, ku shpërthenin të tilla agime, të mos kishte as gëzim, as lumturi. Gi Dë Mopasan (“Një jetë”, përkthyer nga Enver Fico, Tiranë 1994)

oficios, como escribió Julio Camba: «Yo sé de una señora que, deseando recobrar su perdida esbeltez, se sometió durante varios meses a un tra-tamiento intensivo de masaje, con el siguiente resultado: que ella se quedó como estaba, pero su masajista perdió cinco kilos de peso. Desde entonces, la buena señora le niega al masaje toda virtud terapéutica y, si nos coloca-mos en su punto de vista no tendremos más remedio 21/ Lodge, David. 2002. Op. cit. , p.52. que darle la razón; pero también tiene razón el masajista cuando afirma que el masaje es el mejor sistema de adel-gazamiento que existe en el mundo.»22

Una biblioteca es mucho más que una colección de libros y documentos, hechos de palabras, imágenes, historias y leyendas; es un lugar para pensar, conservar, compartir, leer, estudiar y una manera de entender el mundo. En cuestiones de cultura y de conocimiento, solo se pierde lo que no se preserva; solo se gana lo que se comparte. La cultura es todo lo que somos. Cada libro que contiene una biblioteca es un registro de una persona, que habla a otra por medio de la palabra escrita. Una biblioteca es una cápsula de tiempo, de una época y un lugar concreto. Si tienes una biblioteca y un jardín, no necesitas nada más para ser feliz.

Lo que hace la rueda para el movimiento, lo hace el libro para la mente. La literatura es el arte de la palabra. Un escritor es un artista. Trabaja como única herramienta de las letras del alfabeto, para crear una ficción de lo real. Un escritor es un mago que cuenta historias para un lector imaginario. La magia es la palabra.

Toda vida es breve, como las visiones de una estrella brillando en la noche, en un diminuto cielo, la muerte parece lejana para nosotros. La vida es un misterio, como una flor se abre al viento; así en un corazón comienza la ceremonia del amor y de la vida, porque temer al amor, es temer la vida, a convertirnos en olvido en la noche, en un espejo de cenizas.

Ahora, imagíne­se lo que es la realidad de los seres humanos, con sus com­plicaciones y recovecos, contradicciones y además cambian­tes. Porque cambia a cada instante que pasa, y lo que éra­mos hace un momento no lo somos más. ¿Somos, acaso, siempre la misma persona? ¿Tenemos, acaso, siempre los mismos sentimientos? Se puede querer a alguien y de pronto desestimarlo y hasta detestarlo. Y si cuando lo desestima­mos cometemos el error de decírselo, eso es una verdad, pero una verdad momentánea, que no será más verdad den­tro de una hora o al otro día, o en otras circunstancias. Y en cambio el ser a quien se la decimos creerá que ésa es la verdad, la verdad para siempre y desde siempre. Y se hundi­rá en la desesperación.

I’ll be nearby calling the plays on comms,’ Gilmore said. ‘Anna will monitor chatter and pilot the drone. Zeus ought to give us an advantage. Mo’s re-tasking a satellite as we speak.’ Wells seemed surprised. ‘He can do that?’ ‘Please, look who you’re talking to,’ Mo said, sipping on a mug of coffee. He spat it out into the cup. ‘Scheisse! I’ve gotta stop doing that.

Be in no doubt that the transatlantic slavery of Africans was racial genocide and racial exploitation. It distorted Africa’s economic growth as a continent making it wholly reliant on its colonial masters, who were exploiting it. It displaced millions of Africans, with many dying on the way to new lands and at the hands of ruthless White slave masters upon destination.

EbTesam MosTafa لا أَحد يَستحق.. كثيرًا نُردد تِلك الجُملة ذات المضمون القاتم اللون، تَقتلنا أحيانًا كثيرة وَنرددها حِينما نَتعرض لِانتكاسات مُتعددة نَتيجة تصرفات مَنْ نُحب.. لَقدْ تَعلمتُ حقًا مَعنى تِلك الجملة وما تَعنيه، وسيستشعر معناها كُل شخص تَعرض لِموقف سيئ أَثر فيه كثيرًا.. نَصيحتي لا تَعط أَي شخص أَكثر مِنْ قَدره، ولا تلُم ذاتك كثيرًا وَتقضي ساعات مِنْ الحزن والأسى نتيجة لتصرفات أحدهم.. تَعلم الصمت وانظر حَولك جيدًا، ادرس الجميع، ليس بِـ دراسة تأخذ مِنْ وَقتك وحياتك، وليس أيضًا بالمعنى المقيت لِلفضول، فَقطْ تَعلم فَنْ التعرف عَلَى الجميع، فَهي خِبرات حياتية سَتمنحك مَهارة جيدة لِتتدارك بَعدَ وقتٍ وَجيز، أنْ آلامك لَيست بِالحجم الذي تُعطيها، ولا حتى بَعض مِنْ هؤلاء.. سَتُدرك حِينها أنْ فِي هذه الدُنيا لا يُوجد شيء يَستحق... -----

*“Oh, well, that’s all interpreted well enough as far as it goes, Jim,” I says; “but what does these things stand for?” It was the leaves and rubbish on the raft and the smashed oar. You could see them first-rate now. Jim looked at the trash, and then looked at me, and back at the trash again. He had got the dream fixed so strong in his head that he couldn’t seem to shake it loose and get the facts back into its place again right away. But when he did get the thing straightened around he looked at me steady without ever smiling, and says: “What do dey stan’ for? I’se gwyne to tell you. When I got all wore out wid work, en wid de callin’ for you, en went to sleep, my heart wuz mos’ broke bekase you wuz los’, en I didn’ k’yer no’ mo’ what become er me en de raf’. En when I wake up en fine you back agin, all safe en soun’, de tears come, en I could a got down on my knees en kiss yo’ foot, I’s so thankful. En all you wuz thinkin’ ’bout wuz how you could make a fool uv ole Jim wid a lie. Dat truck dah is trash; en trash is what people is dat puts dirt on de head er dey fren’s en makes ’em ashamed.” Then he got up slow and walked to the wigwam, and went in there without saying anything but that. But that was enough. It made me feel so mean I could almost kissed his foot to get him to take it back. It was fifteen minutes before I could work myself up to go and humble myself to a nigger; but I done it, and I warn’t ever sorry for it afterwards, neither. I didn’t do him no more mean tricks, and I wouldn’t done that one if I’d a knowed it would make him feel that way.

-A la reflexión -dije- acerca de lo ocurrido y al colo­car nuestros asuntos, como en el juego de dados, en rela­ción con la suerte que nos ha caído, conforme la razón nos convenza de que ha de ser mejor, y no hacer como los niños, que, cuando son golpeados, se cogen la parte do­lorida y pierden el tiempo gritando, sino acostumbrar al alma a tornarse lo antes posible a su curación y al endere­zamiento de lo caído y enfermo suprimiendo con el re­medio sus plañidos. -Es lo más derecho -dijo- que puede hacerse en los infortunios de la vida. -Así, decimos, el mejor elemento sigue voluntaria­mente ese raciocinio. -Evidente. -Y lo que nos lleva al recuerdo de la desgracia y a las lamentaciones, sin saciarse nunca de ellas, ¿no dire­mos que es irracional y perezoso y allegado de la co­bardía. -Lo diremos de cierto.

Nuk më mungon më si më parë Nuk qaj kohë e pa kohë… Nuk më mbushen sytë me të zënë në gojë emrin tënd As kalendarin e mosardhjeve s’ta mbaj. Jam pak i lodhur… Pak i thyer… Më ndoti një grimëz mungesa jote! S’u mësova dot si mund të bëhem mirë, Vetëm i arnova ca “mirë jam”-a në majë gjuhe. Jam i shqetësuar se po të harroj, Frikësohem kur e shtrydh mijëra herë kujtesën Dhe prapë fytyra jote s’më bie ndërmend. Tanimë nuk të pres. Madje s’dua të vish. As që dua t’ia di se si je. Hera-herës më kujtohesh. Aq më bën, them. Sikur s’më mjaftojnë brengat e mia. Aq më bën! Mbase po mësohem me mungesën tënde? Mos ndoshta po heq dorë përfundimisht prej teje? Jam i shqetësuar në të vërtetë. Po nëse dashuroj një tjetër? Besomë, atëherë s’kam për të ta falur në jetë të jetëve.

Katrina held Bram in her arms, speaking softly, reassuringly, as they approached baby Modoc. This was an important moment, a beginning, for she knew the boy would spend his life with animals, especially elephants, and the meeting was of utmost importance. Neither the elephant nor the baby said a word. All was quiet as they looked at each other. Mo’s small trunk wormed its way up, reaching to the baby. As Bram leaned over, his little hand pulled loose from Katrina’s grasp found its way down toward the trunk. A finger extended to meet the tip of the trunk. Bram’s expression was one of curiosity; he felt the wet tip, Modoc moved her “finger” all around Bram’s hand, sliding it across each finger and the palm. A big tickle grin spread across Bram’s face, Modoc did her elephant “chirp,” a tear glistened as it ran down Katrina’s face. All was well. The future had been written.

Eis o que acontece: alguém, normalmente rapariga, tem um espírito livre, não se dá lá muito bem com os pais. Esses miúdos são como balões de hélio amarrados ao chão. Vão puxando pelo fio, e puxando, e puxando, até que alguma coisa acontece, o fio parte-se e eles flutuam para longe. (...) Esse fio está sempre a partir se. (...) O problema desses balões é que há muitos. O céu está carregado deles, a roçarem uns nos outros enquanto flutuam para aqui e para ali (...) balões por todo o lado (...) Ao fim de algum tempo, já não se consegue vê-los individualmente. Olha-se para cima, para todos os balões que estão no céu, e vê-se todos os balões, mas não se consegue ver nenhum deles. (...) Mas depois falamos com um miúdo (...) e sentimo-nos mal por esse miúdo porque a única coisa pior que o céu cheio que vê-mos é o que ele vê: um dia de céu azul, limpo, interrompido por aquele único balão.

Hallom Amerika dalát, hallom sokféle szent énekét, a kézművesekét, mindegyik aszerint dalolja a magáét, hogy jókedvű-e vagy komoly, a magáét dalolja az ács, miközben a deszkáját vagy a gerendáját méri, azt dalolja a kőműves, amikor munkájához készülődik vagy abbahagyja a munkáját, azt a révész, ami az életéhez vagy a csónakjához tartozik, dalol a fedélzeti matróz a gőzhajón. Dalol a cipész, miközben a munkaszékén ül, a kalapos, miközben áll, hallom a favágó dalát, a szántó béreslegényt, ahogy reggel elindul, vagy ahogy délben megpihen, vagy amikor lemegy a nap, az anyag gyönyörű dalát, vagy a dolgozó fiatal asszonyét, vagy a leányét, aki varr vagy mos, mindegyik azt dalolja, ha férfi, ha nő, amihez köze van, és nem egyebet, napközben azt, ami a nappalé – és éjjel hallom a robosztus, vidám sihederek csapatát: erőteljes, zengő dalaikat dalolják, ahogy csak a torkukon kifér.

Paul reached out his hand and introduced himself. And without waiting to be introduced she whipped out her hand and said, “Hi! I’m Jamie Boyd!” And right away she was talking a mile a minute. She was so chipper I couldn’t help but smile. I was like that little dog in Looney Toons who is always following the big bulldog around shouting, “What are we going to do today, Spike?” She was adorable. She started firing off questions, one of which really caught my attention. “So you were in the Army? What was your MOS?” she asked. Now, MOS is a military term most civilians have never heard. It stands for Military Occupational Specialty. It’s basically military code for “job.” So instead of just asking me what my job was in the Army, she knew enough to specifically ask me what my MOS was. I was impressed. “Eleven Bravo. Were you in?” I replied. “Nope! But I’ve thought about it. I still think one day I will join the Army.

Porque si una lleva una falda o un escote de un tiempo a esta parte lo lleva para sí misma o en nombre del em­­poderamiento, una de dos, y que no me mire nadie porque machete al machote y madre mía qué fuerte e inde­­pen­­diente con mi falda, que era a lo que me reducían antes, a ser dos piernas y poca tela y me quejaba y con razón y ahora como por arte de magia resulta que eso es signo de empoderamiento, pero no puede mirarlo nadie. Nos he­­mos encerrado tanto en nosotros mismos, nos hemos individuado tanto y hemos hecho tantos esfuerzos por acabar con lo de las dinámicas de poder —y, nos guste o no, la belleza siempre ha implicado y siempre implicará poder— que hemos terminado creyendo que no pro­­vocamos ningún efecto, ninguna reacción en el otro y que lo contrario sería inaceptable, aunque las mujeres nos lo hemos creído a medias, como todas las mentiras que nos contamos a nosotras mismas. Por eso rara vez nos ponemos escote y los labios rojos para estar solas en casa, de la misma forma que el pavo real no desplegaría su cola si no hubiera una pava a la vista, porque gilipollas no es y por lo del ahorro energético, y negar que un escote bonito es enseñado de cuando en cuando para ser visto, solo cuando quiere ser visto, cuando quiere ser mirado, además de ridículo niega parte de nuestro poder como mujeres, un poder que no se reduce a lo bello y a lo sexual pero del que lo bello y lo sexual forman parte y no pasa nada y por eso toda mujer ama a un fascista: porque todo el que mira nuestros escotes lo es, a no ser que sea un trapero en un videoclip, entonces es un trapero al uso, entonces se le permite. Y porque mal que bien y según el nuevo canon, nuestros abuelos lo fueron y nuestros padres lo son. No solo porque se les fueran los ojos con las mujeres bonitas que cruzaban los pasos de cebra cuando pensaban, inocentes, que no nos dábamos cuenta.

Bel m'es quant ilh m'enfolhetis E·m fai badar e·n vau muzan! De leis m'es bel si m'escarnis O·m gaba dereir'o denan, Qu'apres lo mal me venra bes Be leu, s'a lieys ven a plazer." full poetry De dezir mos cor no fina Vas selha ren qu'ieu pus am; E cre que volers m'enguana Si cobezeza la'm tol; Que pus es ponhens qu'espina La dolor que ab joi sana; Don ja non vuelh qu'om m'en planha. Totz trassalh e bran et fremis Per s'Amor, durmen o velhan. Tal paor ai qu'ieu mesfalhis No m'aus pessar cum la deman, Mas servir l'ai dos ans o tres, E pueys ben leu sabra·n lo ver. Ni muer ni viu ni no guaris, Ni mal no·m sent e si l'ai gran, Quar de s'Amor no suy devis, Non sai si ja l'aurai ni quan, Qu'en lieys es tota la merces Que·m pot sorzer o decazer. Bel m'es quant ilh m'enfolhetis E·m fai badar e·n vau muzan! De leis m'es bel si m'escarnis O·m gaba dereir'o denan, Qu'apres lo mal me venra bes Be leu, s'a lieys ven a plazer. Translation The desire of my heart is endless and only devoted to her, beloved among all others. And my will, I guess, abuses me, if lust deprives me of her. For it's keener than a thorn, this pain that heals with joy, and for which I don't want to be pitied. I’m all quivering shaking and shuddering from the love I feel for her, either when I sleep or when I stay up. Such is my fear of dying from this love that I can’t envision how to speak to her. I will remain her servant two or three years perhaps, before letting her know my feeling. Neither dying nor living nor healing, I don’t feel any pain of my sickness, despite its tremendous intensity. I’m unable to scrutinize the mystery of her love, I don’t know whether she will agree to my passion, and even less when that could occur. For in her lies the entire Mercy that can lead me to enhance or to decay. And I find magnificent that she panics me to this point, leaves me with a gaping mouth and bewildered! I enjoy when she scorns me, makes fun of me in my absence or even in front of me. For after the evil will come the good. And that can be soon, if such is her pleasure.

nflujo de Proclo No e s , en suma, sorprendente, que Proclo haya ejercido sobre el pensamiento cristiano una larga influencia. En todo caso, es e l único de los últimos paganos que ha poseído esta irradiación.Damascio, por ejemplo, parece carecer de e l l a , aunque estuvo entregado como él al antiguo culto. El misticismo poético de Proclo ha sido fác i lmente asimilado por los defensores de la Iglesia, al igual que sus distin­ ciones escolásticas han podido incorporarse a su filosofía. Proclo abre l a Edad Media. Sin embargo, se puede j uzgar que valía más que sus sucesore s , enzarzados en abstracciones estériles y en verbalis­ mos, al igual que sus antecesores valían más que é l . Hay que esperar a la época moderna para ve r cómo el pensamiento filosófico se reincorpora y vuelve a hallar la fuerza que había poseído en la Grecia an­ tigua. En esta época Proclo irá cayendo poco a poco en el olvido. Pero l e queda la gloria de haber asegu­ rado una transición entre la luz antigua y la penum­ bra medieval, ayudando a esta última a conservar un resto de calor.P.BASTID, Proclus et le crépuscule de la pensée grecque, París, 1 9 6 9 , 4 5 8

Po behen pothuaj tri jave nga shetitja e nje Majit, por bashke me keto po behen edhe tri jave nga pershendetja tallese dhe e fundit e Poles. Mendoj, mendoj dhe habitem me vete: A me te vertete me ka dashuruar Pola? Atehere cfare dreq eshte kjo dashuri rinie? Une po! Kam dashuri, d.m.th., gezohem kur gezohen te tjeret dhe deshperohem, kur deshperohen ata. Mirepo, kete fare gezimi e deshperimi e ndiej edhe per cdo njeri te larget, madje edhe per Polen e per te gjithe. . ., por asnje nuk dua te kem pa pa perpara. . . I dua, por malli s’me merr! E shoh njerine si njeri per t’u pare, por jo per t’u adhuruar. Njeriu, qe do te adhurohet — qe do te dashurohet, desha te them — prej te gjitheve a prej nje njeriu s’eshte lindur ende. . ., por as qe ka per t’u lindur ndonje i tille! Pra, po them te drejten, se une e doja dhe e dua me gjithe zemer Polen, por me nje dashuri familjare, ashtu si i dua dhe motrat e mia. Sa here qe ka rene puna per te kercyer dance me te a te fjalosesha per ndonje gje, gjithnje e nderoja si njeri, pa anuar mendja per keq. E them kete, sepse ta dashurosh tjetrin ose tjetren per nje pune shtazore, atehere humbet cdo qellim njerezor dhe pastaj eshte e kote te dashurosh! Por ja qe doli ne shesh: -Te dua! - me tha si pa gje te keqe. - Fort mire! Me do? Edhe une te dua! U mbarua puna. Mirpo: - Pse nuk me dorezohesh? Ja kete mister nuk mund ta zgjidh. Per te dashuruar si moter a si njeri e kam dashuruar, por per ta dashuruar si kafshe, as qe me ka shkuar mendja. Por Pola me paska dashur per burre te saj. . . per jeten e saj! Ne qofte se ishte ndonje tjeter ne vendin tim, kete gje do ta quante si dashuri rinie; mirepo une nuk e quaj, dhe as qe kam pse ta quaj ashtu. Po, mik, nuk e quaj: mbasi u njohem mire me Polen, ajo eshte sjelle me shume miqesi me mua, aq sa me se fundi pati guximin perpara familjes se saj te me jepte nje dhurate. Por kjo s’ka ndonje rendesi, mbasi dhurata nuk eshte gje tjeter, vecse nje shprehje adhurimi njerezor, nje pasterti zemre per njeri-tjetrin. Me vone miqesia u kthye jo ne dashuri familjare, por ne dashuri hice, ne dashuri te rreme, se brenda saj fshihej: “Te me dorrezohesh!”. Ajo e mendonte jeten, te ardhmen e saj te siguruar fare mire me mua; vec kesaj, nga qe jam i pashem dhe terheqes, ajo donte te mertohej me mua. Thurr e c’thur enderra lumturie, enderra martese. Shiko tani se ku qendronte dashuria e Poles: tek e ardhmja e saj: eshte i mire dhe nuk do vuaj: pra: ka dashuri! Kete “te me dorezohesh!”, e mbajti te mbyllur ne zemren e saj shume muaj, me shprese, se do t’ia thoja une me pare. Mirpo, kur pa, se s’ia varja veshin fare per kete pune, atehere u detyrua te ma thote vete kete gje. Por, fatkeqesi per te! - Pse nuk me dorezohesh? . . . - Pse nuk mund. . . pse kam tjeter! - Keto fjale te mia i rane si bombe. E po atehere? Atehere gjithe shpresa e saj e bukur u varros sa pa lindur dhe pastaj, duke mos ditur se si ta mbronte veten, filloi te qaje: qante zemra e saj me lejen e arsyes per lumturine e enderruar, qe i vdiq. Puna e saj eshte porsi nje vdekje. Kur vdes njeriu, qajme pse pa ate na cenohet disi rruga e jetes. Keshtu pra, Pola, nuk qau dashurine time, por kujtimin e lumturise se saj! Dhe me se fundi iku! Sikur te me dashuronte me te vertete, Pola, edhe kur ia tregova lajmin e fejeses, ajo duhej te me dashuronte ashtu sikurse e dua une, me gjithe qe jam i lidhur me Aferditen. Mirepo, ajo jo, me dashuronte deri sa e shihte se po shkonte mbare interesi i saj, por kur e pa se ai ngeci atehere ngeci dhe dashuria e saj.

night.” “Sometimes, yes,” Meggie had said. “But it only works for children.” Which made Mo tweak her nose. Mo. Meggie had never called her father anything else. That night—when so much began and so many things changed forever—Meggie had one of her favorite books under her pillow, and since the rain wouldn’t let her sleep she sat up, rubbed the drowsiness from her eyes, and took it out. Its pages rustled promisingly when she opened it. Meggie thought this first whisper sounded a little different from one book to another, depending on whether or not she already knew the story it was going to tell her. But she needed light. She had a box of matches hidden in the drawer of her bedside table. Mo had forbidden her to light candles at night. He didn’t like fire. “Fire devours books,” he always said, but she was twelve years old, she surely could be trusted to keep an eye on a couple of candle flames. Meggie loved to read by candlelight. She had five candlesticks on the windowsill, and she was just holding the lighted match to one of the black wicks when she heard footsteps outside. She blew out the match in alarm—oh, how well she remembered it, even many years later—and knelt to look out of the window, which was wet with rain. Then she saw him. The rain cast a kind of pallor on the darkness, and the stranger was little more than a shadow. Only his face gleamed white as he looked up at Meggie. His hair clung to his wet forehead. The rain was falling on him, but he ignored it. He stood there motionless, arms crossed over his chest as if that might at least warm him a little. And he kept on staring at the house. I must go and wake Mo, thought Meggie. But she stayed put, her heart thudding, and went on gazing out into the night as if the stranger’s stillness had infected her. Suddenly, he turned his head, and Meggie felt as if he were looking straight into her eyes. She shot off the bed so fast the open book fell to the floor, and she ran barefoot out into the dark corridor. This was the end of May, but it was chilly in the old house. There was still a light on in Mo’s room. He often stayed up reading late into the night. Meggie had inherited her love of books from her father. When she took refuge from a bad dream with him, nothing could lull her to sleep better than Mo’s calm breathing beside her and the sound of the pages turning. Nothing chased nightmares away faster than

Unë nuk jam ithtar i një arti tepër subjektiv. Poezia ime ka qenë për mua një mjet për të zotëruar vetveten. Ajo më jepte mundësinë të shikoja ku kalonte vija matanë së cilës falsiteti i tonit dëshmon falsitetin e qëndrimit dhe të bëja të gjitha përpjekjet për të mos e shkelur. Përvoja e viteve të luftës më mësoi se nuk është e udhës ta marrësh penën me qëllimin e vetëm për t’u komunikuar të tjerëve hidhërimin vetjak dhe sfilitjen e brendshme – sepse kjo është një lëndë e dobët, përftimi i së cilës kërkon aq pak mund sa që ky akt nuk të jep të drejtën e respektimit të vetvetes. Kushdo që ka parë të bëhet hi një qytet me një milion banorë dhe kilometra të tëra rrugësh të tij pa asnjë gjurmë jete, madje as edhe një mace, as edhe një qen pa zot, i kujton me ironi përshkrimet prej poetëve bashkëkohorë të ferrit të qyteteve të mëdha - në të vërtetë ferri i shpirtit të tyre. Wasteland i vërtetë është shumë më i tmerrshëm se ai imagjinari. Kush nuk ka jetuar mes tmerreve të luftës e të terrorit nuk e di sa e egër është revolta kundër vetvetes e atij që i ka parë ose ka marrë pjesë në to - ajo revoltë kundër moskokëçarjes dhe egoizmit të vet. Rrënimi dhe vuajtjet janë një shkollë ku farkëtohet sensi shoqëror,

Depois do 25 de Abril, por exemplo, tornámo-nos todos democratas. Não nos tornámos democratas por acreditar-mos na democracia, por odiarmos a guerra colonial, a polícia política, a censura, a simples proibição de raciocinar: tornámo-nos democratas por medo, medos dos doentes, do pessoal menor, dos enfermeiros, medo do nosso estatuto de carrascos, e até ao fim da Revolução, até 76, fomos indefectíveis democratas, fomos socialistas, diminuímos o tempo de espera nas consultas, chegámos a horas, conversámos atenciosamente com as famílias, preocupámo-nos com os internados, protestamos contra a alimentação, os percevejos, a humidade, os sanitários, a falta de higiene. Fomos democratas, Joana, por cobardia, pensou ele vendo um bando de rolas poisar num olival, agitar a tranquilidade do olival com o rebuliço do seu voo, tínhamos pânico de que nos acusassem como os pides, nos prendessem, nos apontassem na rua, pusessem os nossos nomes no jornal. E demorámos a entender que mesmo em 74, em 75, em 76, as pessoas continuavam a respeitar-nos como respeitam os abades nas aldeias, continuavam a ver em nós o único auxílio possível contra a solidão. E sossegámos. E passámos a trazer dobrados no sovaco jornais de direita. E sorríamos de sarcasmo ao escutar a palavra socialismo, a palavra democracia, a palavra povo. Sorríamos de sarcasmo, Joana, porque haviam abolido a guilhotina

I saw her as soon as I pulled into the parking lot. This beautiful woman with a gigantic smile on her face was just about bouncing up and down despite the orthopedic boot she had on her foot as she waved me into a parking space. I felt like I’d been hit in the gut. She took my breath away. She was dressed in workout clothes, her long brown hair softly framing her face, and she just glowed. I composed myself and got out of the car. She was standing with Paul Orr, the radio host I was there to meet. Local press had become fairly routine for me at this point, so I hadn’t really given it much thought when I agreed to be a guest on the afternoon drive-time show for WZZK. But I had no idea I’d meet her. Paul reached out his hand and introduced himself. And without waiting to be introduced she whipped out her hand and said, “Hi! I’m Jamie Boyd!” And right away she was talking a mile a minute. She was so chipper I couldn’t help but smile. I was like that little dog in Looney Toons who is always following the big bulldog around shouting, “What are we going to do today, Spike?” She was adorable. She started firing off questions, one of which really caught my attention. “So you were in the Army? What was your MOS?” she asked. Now, MOS is a military term most civilians have never heard. It stands for Military Occupational Specialty. It’s basically military code for “job.” So instead of just asking me what my job was in the Army, she knew enough to specifically ask me what my MOS was. I was impressed. “Eleven Bravo. Were you in?” I replied. “Nope! But I’ve thought about it. I still think one day I will join the Army.” We followed Paul inside and as he set things up and got ready for his show, Jamie and I talked nonstop. She, too, was really into fitness. She was dressed and ready for the gym and told me she was about to leave to get in a quick workout before her shift on-air. “Yeah, I have the shift after Paul Orr. The seven-to-midnight show. I call it the Jammin’ with Jamie Show. People call in and I’ll ask them if they’re cryin’, laughin’, lovin’, or leavin’.” I couldn’t believe how into this girl I was, and we’d only been talking for twenty minutes. I was also dressed in gym clothes, because I’d been to the gym earlier. She looked down and saw the rubber bracelet around my wrist. “Is that an ‘I Am Second’ bracelet? I have one of those!” she said as she held up her wrist with the band that means, “I am second after Jesus.” “No, this is my own bracelet with my motto, ‘Train like a Machine,’ on it. Just my little self-motivator. I have some in my car. I’d love to give you one.” “Well, actually, I am about to leave. I have to go work out before my shift,” she reminded me. “You can have this one. Take it off my wrist. This one will be worth more someday because I’ve been sweating in it,” I joked. She laughed and took it off my wrist. We kept chatting and she told me she had wanted to do an obstacle course race for a long time. Then Paul interrupted our conversation and gently reminded Jamie he had a show to do. He and I needed to start our interview. She laughed some more and smiled her way out the door.

- Oh, Nastenjka, Nastenjka! Ju as që mund ta merrni me mend sa shumë po më ngazëlleni! Po më pajtoni me vetveten! Nuk kam për të menduar kurrë keq për veten, siç më ka ndodhur rëndomë më parë! Se ku i dihet, mua dhe brenga sfilitëse, që jam treguar armik i vetes, ndoshta do më daravitet! Se jo një herë ia kam nxitur vetes mendimin që jeta e jetuar ka qenë mëkatare dhe deri kriminale. Dhe mos pandehni që po i zmadhoj gjërat. Kam kaluar e jo pak çaste trishtimi të pangushëllueshëm!... Më ka rënduar si plumb në zemër vetëdija e pazotësisë për të jetuar me të tashmen, me realen; e kam katandisur veten deri në atë farë feje, sa e kam mallkuar fatin tim, e kam sikterisur veten... Se mua, Nastenjka, ja se ç'më ka ndodhur pas netëve të kaluar me fantazime: jam kthyer në realitet, ku gjërat shihen esëll. Gjendje e padurueshme! Sheh tollovinë njerëzore, sheh dhe dëgjon si pulson jeta, vë re që dhe jeta e të tjerëve nuk është e përsosur, e jetojnë ashtu si u vjen, kapen fort pas çdo të mire që kjo u ofron, e përballojnë, kur ju shtie me shkelma, vë re që përtërihen e mëkëmben pas fatkeqsive, deri dhe rilinden; habitesh që asnjë minutë e jetës nuk ngjason me të mëparshmet, ndërkohë që fantazimet janë mërzindjellëse në monotoninë e tyre, janë frikamane para pengesave, skllave të vegimeve dhe të hijeve, të ideve dhe të hamendjeve të nxehta, ato janë skllave të resë, që e mbulon befas diellin dhe e mbush me pikëllim zemrën e vërtetë petërburgase, e cila, ngaqë e çmon aq shumë ndaj dhe drithërohet po aq shumë, kur e sheh t'i fshihet. Se fantazia në pikëllim ngjizet e harbon! Mirëpo vjen një çast që e ndien si venitet, si kapitet e deri vdiret në tendosjen e saj të pandërprerë, pa të cilën s'ka si bën, e sheh këtë dhe bindesh që fantazimet nuk janë të pashtershme, pale që edhe vetë ti zë e burrërohesh, i braktis ëndërrimet dhe përsiatjet e dikurshme... Vjen një çast, që fantazia bëhet copë e çikë dhe, në mos paç tjetër jetë, s'ke nga ia mban, do s'do detyrohesh dhe sajon nga rrënojat, bashkon mbeturinat e së parës. E pra, shpirti të do një të re! Ëndërrimtari i gjorë më kot zë e rrëmon në hirin e fantazisë së shkrumuar, për të gjetur aty ndonjë kongjill të ndezur, që t'i fryjë e t'i fryjë, me shpresën mos ndizet zjarri i ri, ku të ngrohë zemrën e kallkanosur, dhe të rimëkëmbë atë që dikur ishte aq hamngjitëse dhe joshëse, që ia rrëmbente shpirtin dhe ia vlonte gjakun, ia rrëmbushte sytë, duke e mashtruar me aq marifet! Dhe e dini, Nastenjka, sa keq u katandisa? S'më mbeti tjetër veç të festoja përvjetorin e ndijimeve të para fantastike, të atyre që pandehja se i pata përjetuar, kurse në vërtetë nuk i pata përjetuar, sepse edhe vetë përvjetori si i tillë imagjinar ishte, pjellë fantazie qe. Iu drejtova përkujtimit, ngaqë më mungonin fantazi të reja, nuk kisha nga i shtrydhja! Se ëndërrimet shtrydhen, Nastenjka! Ma kishte fort ënda të vizitoja ato vende, që lidheshin me lumturinë time të dikurshme, ta përshtasja të tashmen në përputhje me të atëhershmen. U ënda në ato rrugë të zymta pa ndonjë synim apo qëllim real, të përcaktuar, u sorollata sa desha nëpër Petërburgun aspak gazmor dhe kujtova e kujtova sa u enjta të përjetuarat asohere. Shihja me sytë e mendjes si ecja i vetmuar në po atë trotuar, si më mbyste pikëllimi dhe angështia, i rënduar nga ato fantazime aq të lemerishme. Nuk them se atëherë isha në gjendje më të mirë shpirterore, ama më i qetë se tani isha. Atëherë jetohej më këndshëm, s'i kisha tërë ato mendime të zeza për të cilët sapo ju fola, por as këtë vrasje ndërgjegje që po provoj tani. Endesha në atë përvjetor dhe thosha me vetë: "Sa shpejt që fluturojnë vitet!" dhe pas gjithë kësaj, përsëri ajo pyetja brengë: "Po ti ç'je duke bërë, ndërkohe që vitet fluturojne? A po e jeton jetën? Se vitet ikin e shkojnë dhe të troket pleqeria, bashkë me të dhe pafuqia, po edhe lloj-lloj mënxyrash! Se bota e fantazisë një ditë prej ditësh do të vdiret, ëndërrimet do shuhen e fashiten, do bien në tokë si gjethet në vjeshtë!..." O Nastenjka! Sa

 Así, pues, la injusticia se nos muestra con un poder especial de tal índole que a aquello en que se introduce, sea una ciudad o un linaje o un ejército a otro ser cual­quiera, lo deja impotente para conseguir nada en concor­dia consigo mismo a causa de la reyerta y disensión y además lo hace tan enemigo de sí mismo como de su con­trario el justo; ¿no es así?  Bien de cierto.  E igualmente creo que, cuando se asienta en una sola persona, produce todo aquello que por su naturaleza ha de producir: lo deja impotente para obrar, en reyerta y discordia consigo mismo, y lo hace luego tan enemigo de sí mismo como de los justos; ¿no es esto?  ¿Y no son justos, oh, amigo, también los dioses?  Conforme  replicó.  Por lo tanto, ¡oh, Trasímaco!, para los dioses el injus­to será odioso; y el justo, amigo.  Goza sin miedo  dijo  del banquete de lo argumen­tación; yo no he de contradecirte para no indisponerme con éstos.  Ea, pues  dije yo , complétame el resto del banquete contestándome como lo hacías ahora; porque los justos se nos muestran como más discretos, mejores y más do­tados para obrar, y los injustos, como incapaces para toda acción en común, y así, cuando decimos que siendo injustos hacen algo eficazmente en compañía, no deci­mos la verdad. En efecto, si fueran totalmente injustos no se perdonarían unos a otros; evidentemente, hay en ellos cierta justicia que les impide hacerse injuria recíprocamente al mismo tiempo que van a hacerla a los demás, y por esta justicia consiguen lo que consiguen, y se lanzan a sus atropellos corrompidos sólo a medias por la injusti­cia, ya que los totalmente malvados y completamente in­justos son también completamente impotentes para obrar. Así entiendo que es esto y no como tú en primer término sentaste. Y en cuanto a aquello de si los justos vi­ven mejor que los injustos y son más felices que ellos, cosas que nos propusimos examinar después, habrá que probarlo. Tales se nos muestran ya desde ahora, me pare­ce, en virtud de lo que llevamos dicho; no obstante, habrá que examinarlo mejor, porque la discusión no es sobre un asunto cualquiera, sino sobre el modo como se debe vivir.

On my next weekend without the kids I went to Nashville to visit her. We had a great weekend. On Monday morning she kissed me goodbye and left for work. I would drive home while she was at work. Only I didn’t go straight home. I went and paid her recruiting officer a little visit. I walked in wearing shorts and a T-shirt so my injuries were fully visible. The two recruiters couldn’t hide the surprise on their faces. I clearly looked like an injured veteran. Not their typical visitor. “I’m here about Jamie Boyd,” I said. One of the recruiters stood up and said, “Yes, I’m working with Jamie Boyd. How can I help you?” I walked to the center of the room between him and the female recruiter who was still seated at her desk and said, “Jamie Boyd is not going to be active duty. She is not going to be a truck driver. She wants to change her MOS and you’re not going to treat her like some high school student. She has a degree. She is a young professional and you will treat her as such.” “Yes, sir, yes, sir. We hold ourselves to a higher standard. We’ll do better. I’m sorry,” he stammered. “You convinced her she can’t change anything. That’s a lie. It’s paperwork. Make it happen.” “Yes, sir, yes, sir.” That afternoon Jamie had an appointment at the recruitment center anyway for more paperwork. Afterward, she called me, and as soon as I answered, without even a hello, she said, “What have you done?” “How were they acting?” I asked, sounding really pleased with myself. “Like I can have whatever I want,” she answered. “You’re welcome. Find a better job.” She wasn’t mad about it. She just laughed and said, “You’re crazy.” “I will always protect you. You were getting screwed over. And I’m sorry you didn’t know about it, but you wouldn’t have let me go if I had told you ahead of time.” “You’re right, but I’m glad you did.” Jamie ended up choosing MP, military police, as her MOS because they offered her a huge signing bonus. We made our reunion official and she quit her job in Nashville to move back to Birmingham. She had a while before basic training, so she moved back in with me. We were both very happy, and as it turned out, some very big changes were about to happen beyond basic training.

Ai kishte dëgjuar më parë avionët të bënin zhurmë të sforcuar po jo si kjo kërkëllitje e metalit rreth e rrotull tij, sikur perçinat po dilnin vendit si ca kopsa të jakave të modës së vjetër. Veç kësaj, krahët qenë shumë të hollë. Edhe në një ditë të qetë e blu, po t'i shihje ato të dridheshin do të thoshe: një çift fletësh hekuri, ja se ç'janë. - Viktor, po anohemi gjithnjë e më tepër... S'kam parë kurrë kaq keq. Asnjë koment. S'mund të mohohej ajo që dukej. Avioni hidhej poshtë e lart si një kartë bixhozi. - Në qoftë se rrëzohemi... - Do të jetë faji im. Unë të futa këtu. Qe një çast fluturimi i rrafshtë, pa lëkundje. Viktori u habit që ritmi i zemrës së tij nuk qe rritur. As nuk e mbajti frymën dhe as nuk u djersit kur avioni nisi të bjerë përsëri. - Ti sikur s'çan kokë dhe aq, - tha Katrina. - Sigurisht që çaj. - Dëgjo Viktor. Nëqoftë se vdekja është përpara çdo minute, nëqoftë se do të përfundojmë në ujë... Dua të të pyes të më thuash diçka. - Mos e fillo këtë Katrinë. - Është fare e thjeshtë. Dua thjesht ta thuash këtë... - Lëri këto budallallëqe, Katrina. Në një kohë të tillë si kjo, të më pyet. E çfarë? Për dashurinë? - Zemërimi e bëri zërin e tij të ngjante përsëri me një flaut. Goja iu zmadhua dhe mustaqet gjithashtu iu zgjeruan. Ai qe gati të fliste edhe më ashpër. Ajo e ndërpreu: - Mos u bëj kështu me mua tani, Viktor. Nëqoftë se ne do të biem, pse nuk do të doje ta thoje këtë?... - E kape këtë rast për të më përdredhur krahun. - Në se ne nuk e duam njëri-tjetrin, atëherë çfarë bëjmë ne? Pse ndodhemi këtu? - U ndodhëm se ti je një grua dhe unë jam një burrë, ja pse ndodhemi këtu. Ç'mendim të çuditshëm që kishte: ateistët pranojnë ritin absolut. Gruaja këmbëngul dhe burri që po vdes, tund kokën. Pse jo? Pas pak, ata ndjenë ngritjen e kontrolluar të avionit. Ai kishte gjetur përsëri një shtresë të butë ajri dhe po fluturonte qetësisht. Ende në ankth, Katrina nisi të mendojë rreth atyre ç'i kishte shtënë në kokë fortuna. - Tani jemi mirë, - tha Viktori. Ajo ndjeu se ishte shumë më pak mirë se ç'kishte qenë ndonjëherë. O zot! Sa shumë humba, mendonte ajo. Dera e kabinës u hap dhe piloti i dytë tha: - Jeni mirë? Ishte rrugë e keqe. Por për një minutë jemi mbi Çikagon e jugut. - Një lumë fjalësh, një kërkëllitje e pakuptueshme erdhi nga kulla e kontrollit në Miduej. Viktori qe i qetë dhe dukej edhe me humor të mirë. Ç'vetëpërmbajtje kishte ai njeri! Dhe nuk t'i përmendte kundër teje, gjërat qesharake. E kishte shumë të mirë këtë gjë. Atje në spital, për shembull. Ai nuk mund të thoshte: "Të dua". Kjo do të qe shfajësim. Katrina vente e vinte nëpër fjalët e thënë nga ai e ajo, ndërsa avioni u afrua pranë tokës dhe u ul. I kishte mbetur mendja te të gjithë ato edhe kur i kaluan te helikopteri, nën fshikullimën e helikave. Vajzat e shërbimit aty, qenë të mësuara. Ato sikur thoshin: Mos u mërzit e dashur, dashuria do t'i zgjidhë problemet e tua. Bëje veten të meritueshme dhe do të dashurohesh. fq.126-128