Mija Quotes

Ah, mija! There you go! Rivers flow. A body of water that remains stagnant is just a cesspool, mi amor! It’s time to move, flow, grow. That is the nature of rivers. That is the nature of love!

Whatever you do, Mija, do your best. Be different from everyone. Stand out.

Czasem strzelecka miłość – wędrowna ptaszyna, Serce przelotem zwiedzi – tak mija godzina, I tydzień, i rok przeszły, - tak bywało wczora, Tak jest dzisiaj i będzie każdego wieczora.

Power is a tricky thing, mija. It can lift you up high on its wings and up into the sky where you feel invincible. But sometimes you forget the bigger thing that makes you fly. Without God, without love, you fall. You stop being grateful and humble, and you fall." pg. 230

marked Never write with pencil, m’ija. It is for those who would erase. Make your mark proud and open, Brave, beauty folded into its imperfection, Like a piece of turquoise marked. Never write with pencil, m’ija. Write with ink or mud, or berries grown in gardens never owned, or, sometimes, if necessary, blood.

Maybe, mija, you're the one not deserving of him, and that, mi princesa, is a heartbreaking shame because I thought we raised you better than that.

She never called me Evelyn, only mija, which made me feel really special, like I was hers and she was mine.

Admitting you have feelings for someone doesn’t make you weak, mija. It makes you strong.

(...) człowiek poślubi tę, w której nie może się połapać. A potem życie mu mija na próbach jej zrozumienia.

Miracles happen every day, her mother had said, if you know where to look, if you know HOW to look. Not through the microscope, mija. Through the kaleidoscope of your heart.

Rebellious? Amá?" My mind can't process that. My mother is the most rigid person I know. "She never listened to me, always did what she wanted. You shouldn't be so hard on her, mija. She's been through so much.

I To nie jest kraj dla starych ludzi. Między drzewa Młodzi idą w uścisku, ptak leci w zieleni, Generacje śmiertelne, a każda z nich śpiewa, Skoki łososi, w morzach ławice makreli, Całe lato wysławiać będą chóry ziemi Wszystko, co jest poczęte, rodzi się, umiera. Nikt nie dba, tą zmysłową muzyką objęty O intelekt i trwałe jego monumenty. II Nędzną rzeczą jest człowiek na starość, nie więcej Niż łachmanem wiszącym na kiju, i chyba, Że dusza pieśni składać umie, klaśnie w ręce, A od cielesnych zniszczeń pieśni jej przybywa. Tej wiedzy w żadnej szkole śpiewu nie nabędzie, W pomnikach własnej chwały tylko ją odkrywa. Dlatego ja morzami żeglując przybyłem Do świętego miasta Bizancjum. III O mędrcy gorejący w świętym boskim ogniu Jak na mozaice u ścian pełnych złota, Wyjdźcie z płomienia, co żarem was oblókł, Nauczcie, jak mam śpiewać, podyktujcie słowa. Przepalcie moje serce. Chore jest, pożąda, I kiedy zwierzę z nim spętane kona, Serce nic nie pojmuje. Zabierzcie mnie z wami W wieczność, którą kunsztownie zmyśliliście sami. IV A kiedy za natury krainą już będę, Nigdy formy z natury wziętej nie przybiorę. Jak u greckich złotników, tak formę wyprzędę Wplatających w emalię liść i złotą korę, Ażeby senny cesarz budził się ze dworem, Albo tę, jaką w złotej wykuli gęstwinie, Żeby śpiewała panom i damom Bizancjum O tym, co już minęło, czy mija, czy minie.

Szkoda, że Cię tu nie ma. Zamieszkałem w punkcie, z którego mam za darmo rozległe widoki: gdziekolwiek stanąć na wystygłym gruncie tej przypłaszczonej kropki, zawsze ponad głową ta sama mroźna próżnia milczy swą nałogową odpowiedź. Klimat znośny, chociaż bywa różnie. Powietrze lepsze pewnie niż gdzie indziej. Są urozmaicenia: klucz żurawi, cienie palm i wieżowców, grzmot, bufiasty obłok. Ale dosyć już o mnie. Powiedz, co u Ciebie słychać, co można widzieć, gdy się jest Tobą. Szkoda, że Cię tu nie ma. Zawarłem się w chwili dumnej, że się rozrasta w nowotwór epoki; choć jak ją nazwą, co będą mówili o niej ci, co przewyższą nas o grubą warstwę geologiczną stojąc na naszym próchnie, łgarstwie, niezniszczalnym plastiku, doskonaląc swoją własną mieszankę śmiecia i rozpaczy nie wiem. Jak zgniatacz złomu, sekunda ubija kolejny stopień, rosnący pod stopą. Ale dosyć już o mnie. Mów jak Tobie mija czas-i czy czas coś znaczy, gdy się jest Tobą. Szkoda, że Cię tu nie ma. Zagłębiam się w ciele, w którym zaszyfrowane są tajne wyroki śmierci lub dożywocia-co niewiele różni się jedno z drugim w grząskim gruncie rzeczy, a jednak ta lektura wciąga mnie, niedorzeczny kryminał krwi i grozy, powieść rzeka, która swój mętny finał poznać mi pozwoli dopiero, gdy i tak nie będę w stanie unieść zamkniętych ciepłą dłonią zimnych powiek. Ale dosyć już o mnie. Mów jak Ty się czujesz z moim bólem-jak boli Ciebie Twój człowiek.

I miss you, mija,” he would say, his voice husky. “I can’t wait until you threaten me with a broken heart again. I think you’re all talk and you’ve lost interest in my heart.” And she would say, “Not at all—breaking your heart is still a huge priority with me. I’ll be back.” “Not soon enough.” “I miss your kisses,” she told him. And he said, “Te tengo en mis brazos.” I will hold you in my arms. “Te querido más te de lo tu hubieras.” I have wanted you for longer than you know. “I will kiss you as much as you allow,” he translated incorrectly. It sent shivers through her. November

A good man will know how to handle a woman in her moment of weakness, mija. He’ll listen to her and try to understand. Then when the moment is passed, he’ll pretend like he never saw that broken moment so he can let her retain her dignity even when she feels like she lost it. That’s the kind of man you’re looking for.

Re-create our legacy, m'ija. Re-do what needs to be re-done so we can die in the appreciation of who we are, the histories we were unable to honor and know about while we lived. We did not have the luxury of intellectual distance. Our poverty, our brutality, seeped into our pores. We did not learn about it from books, or from other people's stories. The third world was our only world. Go, m'ija.

Przyglądnij się każdemu człowiekowi z osobna, zastanów się nad ludzkością; nie ma człowieka, którego życie nie miałoby na widoku jutra. Co w tym złego? – pytasz. Nieskończenie wiele. Ludzie bowiem nie żyją, lecz dopiero mają żyć. Wszystko odwlekają. Choćbyśmy się nawet wysilali, to i tak życie nas wyprzedzi: teraz zwlekamy, życie przechodzi obok nas, jakby czyje inne, i choć kończy się w ostatnim dniu, to codziennie mija.

Dy buzë Dy buzë të kuqe, dy dëshira të flakta, që afshin ma thithën, gëzimin ma fikën, si fantazma hikën ndër do bota të larta... Dy buzë si tëpërgjakta, dy dëshira të flakta, që afshin ma thithën në buzë kur mu njitën andjet m'i trazuen, zemrën ma tërbuen, trurin ma helmuen e në fund u mërguen... Dy buzë të kuqe, bukuri fatale, të një gruaje stërzane një pjsë zemre më nxorne, një pranverë të tanë më morne dhe gëzimin ma vodhne... Ato dy buzë të kuqe dhe dy lote të mija qenë shenja të dhimbjes, kur më vrau bukuria, kur më zu dashunia e më dogji rinia.

Dopiero z upływem lat zaczyna się dostrzegać pewne rzeczy. Teraz wiem na przykład, że życie dzieli się zasadniczo na trzy etapy. Najpierw człowiek nawet nie myśli o tym, że się starzeje, że czas płynie i że od pierwszej chwili, od samych narodzin, zmierzamy do wiadomego końca. Kiedy mija pierwsza młodość, wkraczamy w drugi okres i uświadamiamy sobie, jak kruche jest nasze życie. To, co z początku jest tylko bliżej nieokreślonym niepokojem, przebiera na sile, stając się wreszcie morzem wątpliwości i pytań, które towarzyszą nam przez resztę dni. I w końcu u kresu życia rozpoczyna się trzeci etap, okres pogodzenia się z rzeczywistością. Wówczas nie pozostaje nam nic innego, jak tylko zaakceptować naszą kondycję i czekać.

Now, Mr. Antonio. I understand that there are people who are close to you who want me dead.” “No, mija. They don’t want you dead.” “Then explain this.” I handed him the picture. He chuckled again. “No, they don’t want you dead. That would be too easy. They want revenge.” Cold sweat broke out all over me, but I kept my face calm. I looked at him straight in the eye. “Well, then they are going to be quite disappointed, aren’t they?” I flashed my teeth at him. “Senorita, you might want to warn Senor Smith, you see, my nephew he doesn’t like to share, and if he sees another man after you, he’ll get very, eh, aggressive.” The silver fox looked at me and winked. “Oh, he won’t have to worry.” I said as I was walking out the door. “I doubt he will be alive long enough to know Agent Smith.” Then I slammed the door.

Julia, is everything all right?” her father said in a raspy voice. “It’s three in the morning, m’ija.” “I’m sorry. I have to talk to you; it’s something very important. Papá, Mamá, I’ve made a decision, and I wanted to share it with you. I’ve decided to convert to the Muslim religion.” “What?” Pilar screamed. “Are you out of your mind?” “Julia, what are you saying?” “I want to be a Muslim. I’ve even chosen a new Muslim name, Aliyah.” “Julia, are you drunk?” “No, Papá, I’m not drunk. I’ve thought about this for a very long time. I think it’s the right thing for me, a way to follow God.

But I was still hurt. These past few years, I’d been obliged to accept orders from the man from the Village Fishery Association, but my consolation had come from knowing I was giving my daughter the best education possible. She was smart and ambitious. She knew things I would never know. But now I saw other realities: You can do everything for a child. You can encourage her to read and do her math homework. You can forbid her to ride a bike, giggle too much, or see a boy. I’d just asked her to promise she wouldn’t see Yo-chan or Mi-ja again. She’d done so grudgingly. Sometimes everything you do is as pointless and as ineffective as shouting into the wind.

W piaskownicy dziecko buduje zamki z piasku. Wciąż buduje nowe. Z podziwem przygląda się swojemu dziełu zaledwie przez moment, bo budowla zaraz się rozsypuje. Tak samo czas eksperymentuje na Ziemi. Pisze na niej historię świata, szkicuje wydarzenia, ludzi, a potem skreśla. Kipi tu życiem jak w kotle czarownicy, Aż pewnego dnia my zostajemy wymodelowani z tej samej kruchej materii co nasi przodkowie. Miota nami wiatr historii, unosi nas. Jest z nami. Ale w końcu nas porzuca. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiamy się i znikamy. Przez cały czas czekają inni i szykują się do zajęcia naszego miejsca. Bo nie mamy pod stopami stałego gruntu. Nie mamy nawet piasku. Sami jesteśmy piaskiem. (...) Nie ma takiego miejsca, w którym można by się schować przed czasem. Możemy ukrywać się przed królami i cesarzami, może zdołalibyśmy ukryć się przed Bogiem. Ale przed czasem schować się nie da. Czas dopadnie nas wszędzie, bo wszystko, co nas otacza, zanurzone jest w tym niespokojnym żywiole. (...) Czas nie mija, Hansie Thomasie. I nie cyka. To my mijamy, a cykają nasze zegarki. Tak samo cicho i nieubłaganie jak słońce, wstające na wschodzie i zachodzące na zachodzie, czas przeżera historię. Niszczy wielkie cywilizacje, podgryza dawne pomniki, pochłania pokolenie za pokoleniem. Dlatego właśnie mówimy o "zębie czasu". Bo czas nadgryza i przeżuwa, a między jego trzonowcami jesteśmy my. (...) Przez ułamek chwili jesteśmy cząstką tego ustawicznie zmieniającego się mrowiska. Biegamy po ziemi, jakby to było najbardziej oczywistą rzeczą. Widziałeś to mrowie ludzi na Akropolu! Ale to wszystko kiedyś zniknie. Zniknie i zostanie zastąpione nowym mrowiskiem. Bo wciąż ludzie czekają w kolejce. Kształty pojawiają się i znikają. Maski przybywają i odchodzą. Wciąż pojawiają się nowe wynalazki. Żaden temat się nie powtarza, żadna kompozycja nie układa się dwa razy tak samo... Nie ma nic bardziej skomplikowanego i cenniejszego od człowieka, synku. A mimo to traktuje się nas jak tanie świecidełka! (...) Chodzimy sobie po ziemi jak te figurki w śmiesznej bajce. Kiwamy głowami jak pajacyki i uśmiechamy się do siebie. Jakbyśmy sobie powtarzali: "Cześć, żyjemy razem! znajdujemy się w tej samej rzeczywistości - czyli w tej samej bajce..." Czy to nie zdumiewające, Jansie Thomasie? Żyjemy razem na jednej z planet we wszechświecie. Aż nagle zostajemy usunięci z boiska. Hokus-pokus i już nas nie ma. (...) Gdybyśmy żyli w innym stuleciu dzielilibyśmy życie z innymi ludźmi. Dziś możemy kiwać głowami i uśmiechać się na powitanie tylko do ludzi nam współczesnych. Możemy mówić: "Cześć! Jakie to dziwne, że żyjemy akurat w tym samym czasie". Możemy też poklepać kogoś po plecach, i zawołać "Witaj, duszo!" (...) Żyjemy, słyszysz? Ale tylko teraz. Mówimy, że istniejemy. Tymczasem spycha się nas na bok i wciska w mrok historii. Bo jesteśmy jednorazowi. Uczestniczymy w odwiecznej maskaradzie, w której maski pojawiają się i znikają. Długi długi rząd masek... Czyż nie zasłużyliśmy na coś lepszego, Hansie Thomasie? Ty, ja zasłużyliśmy, by nasze imiona zostały wyryte na wieczność, by pozostał po nich ślad w tej wielkiej piaskownicy.

Stąd jakieś cztery kilometry do Tiananmen. Dymy w oddali widać, strzały słychać – ale słabo. Biegnijmy! Partyjny dyplomata pierwszy, ja za nim; wyprzedzam go – przecież nie wypada mi być w tyle; ten trzeci (nie wiem, kto taki) nie odstaje o krok, też ambitny. W tym momencie nie dzielą nas żadne różnice polityczne, łączy nas identyczne wzburzenie – i nienawiść do oprawców. Na wiadukcie, pod którym biegnie obwodnica, dużo wojska i pojazdów w barwach ochronnych. Ta jednostka nie strzela, ale broń ma w gotowości. Nie puszczają. Okrążamy ich dołem, pod filarami. Tam jakiś Anglik z obłędem w oczach: „Wracajcie! Dalej zabijają, strzelają do wszystkich!”. Chińskie kobiety także dają nam znaki podniesioną dłonią: nie idźcie! Kiedy mijamy je, skłaniają głowy gestem aprobaty. Im bliżej – tym straszniej. Płonie żywym ogniem kilka pojazdów, dymy zasnuwają głębię alei. Tuż za ekstrawagancko nowoczesnym hotelem Beijing International, z którego wyglądają przelęknieni cudzoziemcy, pierwsza kałuża krwi, już zaskrzepła, sprzed paru godzin. Dookoła setka ludzi. Pieczołowicie odgradzają cegłami czerwoną, rozciągniętą plamę, by nikt nie deptał po świętym miejscu. Kładą gałązki zieleni ułamanej z krzewów. Druga kałuża o kilkanaście metrów, też zamieniona w kapliczkę. Nieco dalej trzecia – świeża. Maczają dłonie we krwi, malują na tlącym się jeszcze autobusie dazibao – wielkie znaki. Dyplomata odczytuje: „Krew za krew”. Następny: „Pomścimy studentów”. Sto metrów i kolejna ogromna plama na asfalcie. W kwiatek wetknięte legitymacyjne zdjęcie młodziutkiej dziewczyny. Chińczyk coś do mnie mówi gorączkowo, pokazuje fotografię, daje mi łuskę. Tym pociskiem zabita… Zapłakane kobiety, bluzgający gniewem mężczyźni, zaciśnięte pięści, rozpłomienione oczy. Dwudziestu naraz krzyczy histerycznie – moi współtowarzysze tłumaczą na wyrywki – znowu ręce we krwi – odciskają znaki na murach. Nakazują nam głosem i mimiką: „Patrzcie na to… Zapamiętajcie, co oni z nami robią… Opowiedzcie o tym w swoim kraju… Patrzcie się, patrzcie, przekażcie światu… Nie zapomnijcie…”. Kolejny napis krwią: „Śmierć Li Pengowi”. A potem, znów na wraku autobusu, sławny cytat z Mao: „Władza rodzi się na lufie karabinu”. I jeszcze: „Faszyzm nie przejdzie!”. Piszą na ścianach, na kioskach ulicznych, ogrodzeniach, pojazdach. Jak w Termopilach ów bezimienny żołnierz Leonidasa, który przekazał krwią wszystkim pokoleniom: „Przechodniu, idź i powiedz Sparcie, że tu spoczywają wierni jej prawom”. Tak rodzi się nowa chińska mitologia. Mitologia jest siłą, która może zmienić bieg dziejów. Zdyszani mijamy masyw hotelu Pekin. Wszystkie jego bramy zawarte, w oknach nikogo; stąd już bardzo blisko do Tiananmen i wojsko strzelało po oknach, by przegonić świadków zbrodni. Siódma kałuża krwi. Ósma. Już przestaję liczyć, nie mam czasu niczego notować, trzymam przy ustach mały magnetofon i nieskładnie rejestruję, co widzę. Biegniemy dalej, odruchowo przykurczeni, ku strzałom, potrącani przez mknących w obie strony rowerzystów, przez dwa strumienie ludzi: tych, co chcą zobaczyć, i tych, co już widzieli. Znowu nas powstrzymują i wyrażają podziękowanie oczami, gdy nie reagujemy na ostrzeżenia. Mija nas, ze strasznym krzykiem, grupka młodych, popychających platformę rowerową, z której zwisa krwawiące ciało. Chyba trup. Już widać plac. Tam dojść się nie da. Zagradza go zwarta kolumna czołgów; przed nimi falanga żołnierzy – jedni siedzą, inni klęczą, dalsze szeregi stoją – broń gotowa do strzału. Chronimy się za krzakami, za szpalerem drzew – cienkich niestety, za plecami kilkuset Chińczyków (są wśród nich kobiety, są małe dzieci), którzy wygrażają żołnierzom, rzucają bezsilne obelgi: „Pre

Don’t bother about what people say, mija,” he told me. “Let them talk. They only prove their ignorance.” I know my father’s right. I also know that words have teeth. Sometimes I get tired of the bite marks.

Fate comes from inside you. It's what you choose, not something that happens by chance, like some people think. Butterflies know this. Each one breaks free of its cocoon, rises into the sky, travels long distances and overcomes many challenges and dangers along the way. But, in the end, it reaches its destination. It works that way for people, too, mi’ja. Many small steps become long distances, with determination and hard work. You just have to know where you want to wind up.” ~Abuelito from Evangelina Takes Flight

Grzęska i Świętoniowa były wówczas jeszcze mniejsze niż dzisiaj – drewniane, kryte strzechą, nawiedzane głodem nie tylko na przednówku i wypełnione kwaśnym, ciepłym zapachem zwierząt. We wszystkich wsiach położonych po tej i po tamtej stronie Wisłoka pachniało tak samo. Rzeka, która porzuca swoją młodzieńczą dzikość na ostatnich przełomach w górnym biegu, mija Świętoniową i Grzęskę niespiesznie, by po chwili zanurzyć się w Sanie. Tutejsza ziemia była wilgotna, poprzecinana strumykami i dopływami rzeczek małych jak Mleczka, podziurawiona oczkami wodnymi, które patrzyły w niebo. Grzęzło się w niej jak w bagnach. Zimą zaś na stojących w wodzie polach i łąkach tężała warstwa lodu. Dębrzyna rosła powoli. Linia kolejowa stukotała za lasem i przecinała Grzęskę wpół, a potem biegła do Przeworska, Jarosławia, Przemyśla i dalej do Lwowa. Wystarczy spojrzeć na mapę, żeby zorientować się w okolicy – daleko stąd do Krakowa czy Lublina. Dla Władysława Łani to był środek wszechświata, miejsce i czas, od których brał miarę.

He’s going to make it, Mama. Iggy’s going to beat this.” Ms. Reál used both hands to squeeze Gabi’s arm. “We’ll see, mija. That may not be Iggy’s path. If it isn’t, we’re here to ease his passing, and to love him.” Gabi looked at the ceiling. The line of her bottom lip trembled like a sound wave. “But you’ve been praying. You pray all the time. Isn’t this what prayer is for?” Ms. Reál kissed her daughter’s arm. “God isn’t a genie, mija. He doesn’t grant wishes. I pray to know Him better. To partake of divinity.” Gabi hugged her mami even more fiercely. But she aimed angry eyes at heaven.

Luxury Real Estate Agents Marbella (LAM) is a leading luxury property finder with 4 strategically mapped offices in the Costa Del Sol (Marbella, Mijas, Estepona, and Alcaidesa) allowing us to connect our valued clients to the most prestigious luxury property options. From young families looking for the ideal family home, to golf enthusiasts seeking a luxury golf property to holiday in regularly, we work with them all.

POETA Ta myśl mnie boli: — jest ktoś, co mnie wiąże do roli, i ktoś, co mnie od roli odrywa; jest ktoś, co mi skrzydła rozwija, i ktoś, co mi skrzydła pęta; jest ktoś, co mi oczy zakrywa, i ktoś, co światło ciska; jest jakaś ręka święta i jest dłoń inna, przeklęta; jest Szczęście, co się ze mną mija, i Nieszczęście, które mnie tuli. MARYNA Że to pan wszystko tak pamięta, że pan tym wszystkim tak się czuli.

Family pulls together, mija, even though we sometimes disagree.

Lore smiled. “The kind who reads about people’s tragedies and wonders how she can use them for herself. But, mija, I understand. Really. And I want you to get your book deal. You deserve it.

Merda, onde é que se mija nesta casa

But I never regretted having my girls, mija, her Abuelita would continue. God gives us women to remind us of strength, not weakness. We bear our race and we continue nurturing it. And that type of endurance is something man doesn’t have….

On Jeju, we had a saying: If there is happiness at age three, it will last until you reach eighty. I belived this to be true. Mi-ja, on the other hand, often said, "I was born on a day with no sun and no moon. Did my parents know how hard my life would be?" We could not have been more different and yet we were very close.

On Jeju, we had a saying: If there is happiness at age three, it will last until you reach eighty. I believed this to be true. Mi-ja, on the other hand, often said, "I was born on a day with no sun and no moon. Did my parents know how hard my life would be?" We could not have been more different and yet we were very close.

Despiertate, mija, it's time to get up. I'm grounded, remember? I'm staying in bed all day. We've changed the parameters of your grounding. You're helping us in the restaurant today. Ay, Mami. Get up. Here's your San Juanito shirt, all clean and ready to go. Papi grounded me to my room, you can't just change it. I don't think you understand how authority works. Now come on, vámonos. The other kids are all asleep, so the shower's free. You've got fifteen minutes. No human being can shower in fifteen minutes. It's quantifiably impossible. Sixteen, then. Rápido, or I'll throw a bag of frozen carrots under your blanket.

If you’ll give me a chance, I’d just like a chance to show you that I—I’m sorry, Brie. Can’t we—? Can’t we try again? See each other? See if we can rekindle some of what we had? I know it’ll take time…. If we can’t, I have no one to blame but myself, but can we just—” She gave a huff of laughter. “Poor Brad,” she said. “You went from two women who couldn’t get enough of you to no one. You’re not getting laid, are you? You’re pathetic!” “I know you’re angry—you should be. I’ll make it up to you somehow. Just give me time, give us time—” “No!” she yelled at him. “No!” And then she started to laugh again. “God, you don’t know how long I waited to hear you say that! Even while I was hating you, I might have taken you back!” She shook her head in disbelief. “Jesus! Thank God you didn’t pull this sooner.” “Brie—” “For God’s sake, do I want anything to do with a man who can cheat on his wife because there’s some kind of physical thing? Something you can’t even explain? Forgive me, but I thought we had something physical!” “We did. We will again.” “No. No. Go. Get out of here. You left me for my best friend and now you’d like to see if we can rekindle something? Oh, you are such a fool. What did I ever see in you? Why didn’t I know this about you? Go!” “No, Brie, there’s more.” “I can’t take any more,” she said. “They found him.” She was stunned for a second. She couldn’t breathe. “What?” she asked. “What did you say?” He took a deep breath. “They found him—Jerome Powell. He’s in Florida. They have him in custody there. They’re working on the extradition. I think you’ll get a call tomorrow from the D.A. I heard it at work.” She took a step toward him. “Why didn’t you tell me this first?” she asked in a furious whisper. “Because I wanted you to know that I love you. I’d like to be with you through this. With you when they bring him back. I want to take care of you.” “Oh, my God,” she said in a breath. “You thought I’d take you back out of fear? Helplessness? You’re an idiot, that’s what you are! A big, stupid, goddamn idiot!” He hung his head. “Don’t you think I feel pretty terrible about what happened? Haven’t I been around since it happened? Don’t you think it’s killing me? Hell, Brie—that’s probably what broke me and Christine apart.” She started to laugh again, but tears smarted in her eyes at the same time. “It’s all about you, isn’t it, Brad?” There was a sweet voice in her head. There will be no taking, mija. Only giving. “I want a chance to try to make it right,” he said. “Well, you can’t. No one can make it right, especially you. You made your choice, Brad. You’re stuck with it.

It’s almost Thanksgiving,” she said. “You’re sure you want to stay here?” He shrugged. “Mel and Jack can’t leave—she has babies coming. Preacher and Paige are here—that’s family. If you want to go to Sam’s, I’ll do that with you. But I don’t want to go to L.A. yet.” “You aren’t keeping me a secret from the Valenzuelas, are you?” “God, no, I’ve told them all, every one of them. I even told them to look out—you’re bilingual and tricky. But I’m not ready to share you. In my mother’s Catholic household, it would be separate bedrooms because we’re not married. Even though I’m thirty-seven and she knows we’re living together—it’s her Catholic home. We could stay in a hotel, but I think we’ll visit later. Just give me a little more time. I’ve never been this happy in my life and all day long I look forward to when we’re finally alone together.” He played with the hair that fell to her shoulder. “I’m greedy. This is the best my life has ever been.” “What about Christmas?” she asked him. “What about it?” “Will your family be upset it we go to Dad’s for Christmas? Because my whole family plus Mel’s sister, brother-in-law and the kids will be there—and I want to be with them.” “Then that’s where we’ll be. We can join the Valenzuelas another time. You have to remember, mija—my family is so large that my parents don’t expect to have all the kids together with their own families every year. We’ll do Christmas with them another year.” Thanksgiving

Would you take a chance on me? Let me make promises that I swear by the Virgin I can keep?” She laughed at him. “Do you really want to get the Virgin involved in this?” “Before the babies come, mija,” he said. “Because there will be babies.” “There is that talk about the water in Virgin River….” He covered her lips in a steaming kiss, pulling her hard against him. “It’s not about the water with us, mi amor,” he said. “If we disappeared for a while, would we be missed?” “Yes,” she answered, laughing. “When I woke up in the hospital, I thought to myself, why did I make it? When I was discharged and struggling for every step, unable to lift a glass from the cupboard, my constant thought was that I had misspent my life—carousing, living in the moment, acting carelessly. What every man wants, what my friends had found—that one woman they would give up everything for—had eluded me completely. And when you came along…angry over your divorce and determined never to give a man, especially a man like me, a chance, I knew I’d been cast into hell for sure, because I was feeling that for you.” He gave her a kiss. “How did this happen? I know I don’t deserve this.” “It started with a promise to break your heart,” she said. “Somehow I got distracted.” “Will you marry me, Brie? I want you to be my wife. I want to be your husband, your partner for life. Can you trust me with that?” “Sí, Miguel. I trust you with everything.” *

I admit I was stupid. Oh, mija, you don’t know what I’d give to start over.” He leaned toward her and said, “If I had a woman like you in my life, I think I would know what I had.” She laughed at him. “Good God, you’re so obvious. You’re coming on to me!” Some habits die so hard, he thought. But he was close enough to smell her sweet perfume and it addled his brain a little bit. “Dios, no! I wouldn’t dare! I’m admiring you, that’s all.” “Well, you can stop admiring me—I’m never getting within a hundred miles of another one of you.” “Another one of—me?” “You’ve been through two wives and a million other women. Not exactly a good résumé, Mike.” He leaned back on his hands and smiled at her. “For a little while, I thought you liked me.” She lifted her eyebrows. “I’m not about to be tricked by a flirtatious man.” He shrugged. “If you are, it will be kept in confidence, Brie,” he said, smiling at her. “This

The most delicious thing it’s going to see today is Preacher’s lunch,” she said, but she smiled when she said it. “Thank God,” he said, teasing. “I admit, I was pretty worried. I wondered—if I gave you wine and music and you began to seduce me, how would I—” “Get out of it?” she asked, amused. “Not exactly, mija.” He grinned. “How would I keep Jack from killing me.” “Don’t take this the wrong way, Mike, it’s not personal, but Jack isn’t in charge of what I do. He thinks he is. But he’s not.” “Big brothers,” Mike said. “Very annoying people...

You’re welcome to come back in a little while and break my heart, mija,” he said. “But right now, let’s go back to town. Let’s grab a cup of coffee and give the lovers another hour together.” “Breaking a few hearts interests me,” she said, putting her hand in his to stand. But when they were both standing, she didn’t pull her hand away. He should have let go and stooped to gather up their blanket, but he didn’t want to release her hand, small and soft but strong in his. He smiled at her. “I think the last time I had this feeling come over me when a girl held my hand, I was thirteen. You’ll be good at it, I think. Breaking hearts.” Still, she didn’t pull away, didn’t break the spell. It was he who finally let go, stooping to close up their basket, pick up the blanket. He handed her the folded blanket. “Thank you for today, Brie.” “It was a nice day,” she said, her smile genuine. “You didn’t seem to have any trouble finding the right word.” And, Mike thought, there are no words for what I’m starting to feel.... *

Gdzieś, gdzie noc nie jest treścią wszystkiego, gdzie noc jest lekka i rześka jak zimny, gazowany napój, gdzie mija szybko, bo natychmiast przegania ją nasycony, rozżarzony dzień, od którego kręci się w głowie

Me ka marre malli per Skodren Me ka marr malli per Shkodren, Kam 20 vjet qe se kam pa, Me ca marre malli per shoqerine Se edhe syte me jane tha, nuk jam poete por jam Shkodrane, Me ka marre malli per token. Po djegem nga madhi , Nga flaka e pa shuar. Po djegem nga madhi U ndava nga shoqeria U Djega nga malli U ndava nga Familja. U djega nga malli. per motrat e mia tash dhjete vjet pa i pa me djegu vetmija. Por nje dite do te vije. Qe ta shof edhe nene Shiperin. Do te takoj motrat e mija'. Dhe do te me shuret . te gjithe mallnija. Se spejti ajo dite do te vije Qe te vije ne Shqiperi.

Ryzyko wykształcenia pokolenia pozbawionego głębszej świadomości kulturowej jest duże. Argument ekspertów, że skoro czasy się zmieniają, szkoła musi iść z duchem czasu, kompromituje wychowawców. Szkoła ma sens, jeśli wskazuje bezwzględne wartości intelektualne, podpowiada estetyczną miarę. Inaczej mija się z celem: modelowania człowieka myślącego, a zatem społeczeństwa oświeconego. Egzamin maturalny ma sprawdzać wyćwiczone umiejętności i wiedzę. To nie czas i miejsce na kreatywność rozumianą jako dowolność powierzchownych skojarzeń.

Ere trendeline Sesi m`ju lendon dashurija! Sesi m`ju lendon pa pushim! O lotet e syve te mija! O klithmez e tingellit t`im! Ju shoqe te kohës mitare… Mikesha…motricka…pa faj! Ju humbte ne mjegull perfare, Dh`u solla nder mend e po qaj! As flak` e shkendijes q`u shua, As syri qe nxihet e plas, Nuk lane-o ju vasha për mua Vurratat e erreta pas : Haj!flutur` e zeze me duar Një flutur secila prej jush Me la ne gishtrinj dyke shkuar Pluhurin qe ndrin posi prush… Sot cela pellemben e dores Q`u ciku gazmore dikur- Si pah verbimtar i debores Se-rish po me ndrin një pluhur… Përse nuk m`u shojte përherë Të hesht te pushoj për kurdo, Ti mall qe ner to pate lere Dh`u rite dh`u ndrite ner to! Ju shoh përtej mjegulles s`uaj E shpirtin prej jush e kam plot, Pa s`mund si t`a them, si t`a shuaj Ah!këngën e mbushur me lot. Se koti-u larguat menjane, Me vajtte me kot aq larg, Kur sumbulla lot qe me rane Si ruazat i shkova ne varg… Dh`i ndrita me syrin e fshehur… Dh`i vela me zërin mitar… Dh`i skuqa me buzen e dehur… Me shpuzen e flogut si ar… Oji!trendelin` e venitur Ju fali gjith eren e saj…- Pse rreh kaq me hov te cuditur, Haj!Zemera ime ti haj?... Ju lule q`u leu parevera, Dh`u cika me gas një mëngjes!... Se largu prej jush me ra era, E desha prej mallit te vdes.

He chuckled and, leaning over to pull off his boots, said, “You’ll get a good night’s sleep now. I’m staying the night.” “Oh,” she said nervously. “I don’t think that’s such a good idea….” “Relax, mija. Don’t I know everything you’re going through trying to get your life back? You can’t honestly think I’d do one thing to make you feel threatened.” “Well…” “Don’t insult me,” he said. “I’ve done a lot of unforgivable things, it’s true, but I’ve never been unkind to a woman. I am a gentleman. And you need sleep.” She thought about it for less than a second. “I know if you go, I’ll crack up. For God’s sake, when does it end?” “I’m not sure, but I know it does. It turns out this is just a little too soon for you. There’s no need for you to feel self-conscious about this. We just won’t mention it. No one watches my comings and goings. No one watches this cabin to see whose car is parked outside.” She gave a sigh and leaned back into the couch cushions. “I hate what this has done to me. I thought I was tougher.” “Jesus, don’t do that to yourself,” he said. “It’s bad enough what’s been done to you without adding that. It’s not a small thing to get over, Brie.” She

Ah, mija, Estelita. ¿Cómo puede ser?

One time, at the club, mamá heard a woman ask my grandmother why she hadn’t had more children. “Ay, mija,” my grandmother said, “if I could have avoided it, I wouldn’t even have had this one.” The two of them burst out laughing. My mother had just gotten out of the pool and was standing there dripping water. It felt, she said, like they’d ripped open her chest and reached in to tear out her heart. My

You have to be a little more flexible, mija. Life and work are full of challenges, and we have to be able to bend and sway... like the palm trees, you know?

E dashur Sadije, Nuk e dij se ç’ka ndodhur me mua. Në moshën e Krishtit unë të bëhem kaq i papërmbajtur në çfaqjen e ndjenjave të mija? Mjafton të qëndroj pakëz në vetmi e të jepem i tëri pas teje. Kurse kur jam me shokët nuk e kam mëndjen në muhabetin e përgjithshëm. Në mesditë të jetës dashuria qënka e çuditshme. Dua që në këtë çast të jem me ty. Ti të rrish karshi meje, të flasësh, të qeshësh. E di ti se më pëlqen qeshja jote? Ti qesh fare, fare. E sheh si është natyra e njeriut e dyfishtë? Unë në tregime e në vjersha jam shumë i përmbajtur, apo jo? Edhe në shkrimet e dashurisë bile jam i përmbajtur. Po kur nis të të shkruaj ty dhe e humb gjakftohtësinë. Adio, gjakftohtësi, armë e shkrimeve të mija! Pse vallë? Kjo siç duket është merita jote. Unë në përgjithësi kurrë nuk kam hapur sytë rrugëve pas fustaneve, po tani i kam mbyllur fare – kudo vetëm ty të shoh. Letra është një shprehje e çastit. Sikur ne t’i shkruanim letrat e t’i mbanim pa i dërguar qoftë edhe një ditë, natyrisht po të ishim në gjëndje shpirtërore normale, të tretën ditë do t’i grisnim e do të thoshim me vehte: ç’marrëzi kemi shkruar! Të tri letrat që të kam nisur para kësaj kanë plot marrëzira, se shpirtërisht nuk kam qënë mirë. Po mos u mërzit, njeriu duhet të ketë edhe çaste marrëzie, se do të na mbyste atëherë monotonia. Duhet të zbavitemi me ndonjë letër me nuanca anormale. Njerëzit zakonisht në këto letrat e dashurisë kanë qejf të bëhen ose hamletë, të tregojnë sa vuajnë e sa janë të mërzitur nga bota, ose të bëhen si xhaxhallarë të urtë me shprehje plot mirësi e didaktikë, t’i mësojnë vajzat të mos bijen në gabime, t’u thonë atyre se ka njerëz që janë të liq e ku të di unë. Këta u shëmbëllejnë atyre njerëzve, të cilët kur flasin me femra i venë më shumë rëndësi intonacionit të zërit, gjesteve elegante, manierës së të qëndruarit dhe harrojnë të mjerët, natyrën e tyre. Fatkeqët! Me këtë, pa ditur edhe vetë, bëhen të mërzitëshëm. Unë sot gjithënjë kam jetuar me ty. Shkonja në rrugë – isha me ty, shkonja në kafe – isha me ty, shkonja në bibliotekë të kërkonja ndonjë libër – isha me ty. Po ç’u bë kjo, thosha me vehte, ëngjëll mbrojtës? Dreq o punë. Është mirë kur të duan, apo jo? Kur të duan krejt ndryshe, krejt pa përcaktuar, pa rregulla, atëherë mund të jesh i lumtur. Unë nuk kam qef të më duan me rregulla, nuk dua të hyj nëpër unazë si akrobat. Bile unë kam qejf kështu: nuk e ndjen vehten mirë me mua një ditë, thua: më mërzite, Dritëro, sot nuk të dua, nesër mund të të dua, m’u çduk tani nga sytë! Çaste të tilla ka, apo jo? E di ti se unë nuk kam qef të flas në telefon se më mbarohen fjalët? S’di ç’të them. Që të flas, unë dua ta shoh njerinë, ose ta përfytyroj. Në telefon as e shoh, as e përfytyroj. Nuk e kuptoj se si më ka lindur kjo mani e pse më mbyllet goja në telefon. Duhet të jetë ndonjë sëmundje! Prandaj mos ma merr për të keq që nuk të kam telefonuar. Lexova një libër nga Dostojevski dhe më ka lënë pa gjumë me tipat dhe figurat e tij të tmerrshme. Një burrë tërë natën mendon para qivurit të gruas së tij, që ka vrarë vehten. Cilat kanë qënë arësyet që gruaja e tij vrau vehten? Rreth kësaj shkruhet tregimi. Ka një moment të hatashëm. Burrin e ka ftuar një njeri në duel (përpara se ky të martohej). Ai refuzon, nuk pranon të bëjë duel. Të gjithë e quajnë frikacak. Pas shumë situatash gruaja e çdashuron atë. Ai është shtrirë e fle. Ajo merr revolen dhe ia vë në tëmbth tytën e hekurt. Ai hap sytë, e shikon me gjakftohtësi tytën dhe i mbyll prapë. Gruaja tronditet. Përherë të parë kupton se ky nuk është frikacak. Po si është e mundur që refuzoi duelin? “Të refuzosh duelin – tha ai – kërkon më shumë burrëri!” Me të vërtetë është tregim i fortë. Gjynah që ti nuk e lexon dot. E kështu, moj e dashur, mjaft griva, po e mbyll letrën. Të puth, Dritëro

looked at my daughter, an entire universe that had everything yet nothing to do with me, and I sat with the trick of that understanding, the trick of holding her up while also letting her loose, never making her responsible for my expectations but still giving her the power of the things I had learned and fought for. And then I kissed her and, before I fell asleep with her in my arms, whispered one last, real prayer into her ear. “Mija. Go wild.

Sabrosura siempre tiene alguna cosa nueva para contarme, que disque la bruja de la loma de Aire Libre dejó al marido y que la gente la ve encaramada en el techo fumando cachimba, o que el viejo que no dejaba a la gente revisar su aljibe, lo que tenía ahí guardao era plata y droga, mija, y se lo llevaron los militares, que son unos ladrones también; enesa gente no se confía, ¿oyó,?, si alguna vez usté le toca viajar a su isla sola, mija, y la bajan disque pa hacerle requisa, USTÉ NUNCA DEJE SU BOLSO, MAMI, los militares le ponen droga a las muchachitas pendejas como usté, pa arrebolar y hacerles pendejás, mamita, jodido es el norte lleno de militares.

Mija, you are poetry in a world that is still learning the alphabet

[Mi'ja, Mi'jita] The translation cannot possibly express the pure grounding provided by that word for a Mexican child of any age. In a gesture of familial confidence, parents and tios and abuelitas and even strangers tell it to us. So that, in a certain way, entre nosotros mexicanos here in an English-speaking world it denotes the extended Familia de la Raza.

Mi-ja émit un sifflement entre ses dents serrées. ''Je suis une haenyeo, pas une épouse confucéenne. Mon mari et ses parents ignorent tout de nos traditions. Quand tu es une fille, obéis à ton père ; quand tu es une femme, obéis à ton mari ; quand tu es une veuve, obéis à ton fils. Voilà ce a quoi ils croient

All we do, mija,” he said, “is love. Love is the answer. Nothing stops it. Not borders. Not death.

Respira mija! Let go of any opposition. Put your foot into the flowing river and cross it.

He’s a man, mija. Men live simply, but are not simple. Boys are simple, but do not live simply. They don’t understand what is important.

e já levo o Valderas pela trela para onde bem me apeteça, é incrível como o amansei: aqui mijas, aqui paramos, aqui afrouxo a trela para te achares em liberdade, aqui há aguentar, que apressar o passo e, se precisares de cagar, tens de te aguentar.

yo a mija que ya tiene veinte y pico años le digo: mamita goce. Goce sin miedo, estudie, trabaje, viaje y después cásese si es que quiere, si no quiere no se case, mami, marido no es familia.

mija, yo ya estoy bien cansada, pidiendo a mi señor que me devuelva a Luango... ya me quiero devolver no más, mamita, así que cuando usted se vaya pallá pa' la ciudad, nada de andarse preñando... y si se preña, nada de andarse sintiendo menos que nadie, y si se enferma, mamita... si se enferma rece, pida y siga luchando porque ni enfermedad ni embarazo ni pobreza son castigos del Señor... es la circunstancia de nuestro pueblo, mamita, y usted no tiene otra opción que ser fuerte.

Nos pusimos a escuchar y luego a bailar porque, mija, es verdad que uno no nació en África, pero algo de eso es nuestro, mamita, de allá uno desciende, y yo, por Dios que cuando escuché esas voces y esos tambores me dio una alegría terrible, porque, mami, sentirse libre del miedo por primera vez también asusta.

Mija, la vida no es facil, hay muchas piedras en el camino, hay que saber como brincar para no caer y si te tropiezas vuelve a levantarte.......

Diana never liked playing sports. She didn’t like getting dirty, but Salomé always knew she wanted to play. Didn’t you, mija?” “Diana plays outside with the boys all the time. She doesn’t mind getting dirty.” I stopped breathing for a moment and stared at the man who had just spoken up. Dallas was standing behind his grandmother, looking as calm as ever with his arms crossed over his chest.

We didn’t want to waste a page of Mi-ja’s father’s book, so we looked for something unique. We entered a park, strolling the pathways until we came to a statue of a woman who looked like a goddess. Her white marble gown flowed about her, the expression on her face was serene, and she carried a flower in her hand. Her other hand was open, the palm reaching out to us. The lines across her palm were so real that they seemed to match those on my own flesh-and-blood hand. “She’s too beautiful to be Halmang Juseung,” I whispered to Mi-ja. This was the goddess who, when she touches the flower of demolition upon the forehead of a baby or child, causes its death.

We are first and foremost Americans, mija. Haven't I taught you that always?

Não te atreves a cuspir num lobo, mas se necessário mijas para cima da cabeça de um cão. É esta diferença. Os dentes estão agitados. Os dentes na comida e é isso que resta. Com os dentes na carne para não morrer, a saliva enrola-se na comida e é assim que falo. Se parar de falar morro. Com fome. Dormir mal. Na precisam terminaram com o céu. Se me dissessem que os planetas e os astros tinham deixado de existir eu acreditava. Até a chuva. Às vezes ouço um som que pode ser da chuva, mas também pode ser de botas a raspar no chão, a tirarem lama das botas. Ao longe, botas de soldado a raspar no chão para tirar lama podem fazer lembrar o som da chuva. Estar afastado das coisas é nojento. Para mim a História terminou. Se me fecham numa sala durante anos, onde é que existe o país? Nenhum país veio para me salvar, cuspo no país e o país não é um lobo que te morde, é uma paisagem estúpida e subserviente que aceita: podes mijar para cima da cabeça do teu país como fazes aos cães bem domesticados, que ele aceita bem: vai abanar a cauda.

Trzeba również uwzględnić wpływ klimatu na duszę. Choć cierpi ona z pewnością w mniejszym stopniu niż skóra, której systemy obronne od potu po gęsią skórkę są pod ciągłym ostrzałem. Niemniej broni się ona, słabo, ale z honorem, w porównaniu z oczami, o których z najlepszą wolą nie powie się nic innego, jak tylko że wysiłek przyprawia je o ślepotę. Bo same na swój sposób będąc rodzajem skóry, jeżeli się pominie ich płyny i powieki, mają więcej niż tylko jednego przeciwnika. Wysuszenie powłoki odbiera nagości wdzięk, zmienia różowość w szarość i sprawia, że ciała miast plaskać, gdy się ze sobą ścierają, szeleszczą jak pokrzywy. Dotknięte tym zwyrodnieniem są nawet błony śluzowe, co byłoby bez znaczenia, gdyby nie przeszkadzało w uprawianiu miłości. Aczkolwiek w niewielkim stopniu, jako że bardzo rzadko zdarza się w walcu erekcja. Niemniej zdarza się czasem, co prowadzi do bardziej lub mniej udanej próby wejścia w najbliższy otwór. W myśl praw prawdopodobieństwa łączą się w taki sposób, nie zdając sobie sprawy, nawet pary małżeńskie. Niesamowity jest widok bolesnych i próżnych zmagań, przeciągających się znacznie ponad miarę dostępną najsprawniejszym kochankom igrającym w sypialni. A wszystko to dlatego, że każdy i każda wie, jak rzadka to okazja i raczej niepowtarzalna. Lecz i oni, gdy tylko pulsowanie ustaje, zamierają w bezruchu, w pozycjach, bywa nieraz, zgoła nieprzyzwoitych, póki kryzys nie minie. W chwili tej jeszcze bardziej niesamowite są oczy, gdyby je tylko było choć trochę lepiej widać, zazwyczaj rozbiegane, a oto nagle zastygłe, utkwione w pustce lub w czymś od dawna znienawidzonym, jak choćby w innych oczach, i topiąc w sobie spojrzenia, zamiast uciekać z nimi. Przerwy te następują w nieregularnych odstępach, na tyle jednak długich, że takim jak ci, bez pamięci, każda wydaje się pierwszą. I stąd za każdym razem reakcja na nią tak silna, jak byłby to koniec świata, i to samo chwilowe zdumienie, kiedy mija, a oni we wznowionej podwójnej nawałnicy znów zaczynają szukać, ani nie czując ulgi, ani nawet zawodu.

Mija. You know how people always say ‘You’ll find someone when you stop looking’?” “Yes.” “I think you’ve gotten too good at not looking. You’ve decided not to look even if the right man happens to be standing right in front of you.

Mija Survey provides highly qualified and experienced Setting-Out Engineers, Surveyors and site engineering in Norfolk specialists to clients throughout the construction industry. Offering a reliable and professional yet flexible service, we supply East Anglia’s architects, designers, planners, property developers, civil engineers, land agents, construction professionals, and local authorities with reliable and accurate data.

Charles - disse ela. - Vera - disse eu. - o que foi? - perguntou ela. - sou o maior poeta do mundo - disse-lhe eu. - morto ou vivo? - perguntou ela. - morto - disse eu, esticando o braço e agarrando um seio. - adorava espetar-te um bacalhau vivo pelo cu acima, Vera! - porquê? - sei lá. ela puxou para baixo o vestido. eu acabei o copo de uísque. - tu mijas da crica, nao mijas? - acho que sim. - enfim, é o problema das mulheres.

Ti po vjen që prej së largu Ti po vjen që prej së largu magji-plotë e dal-ngadal. Ti po vjen që prej së largu dyke shkitur mbi lendina. Nënë thëmbërzat e tua përgëzohet trendelina, Shtrihet luleja mitare e zembakut qe t' u fal. E si shkon me hap te matur, më pushton një dhëmshuri: Do të tretem të kullohem në kalim të këmbes s' ate, T' i pushtoi i llaftaruar ato hapëza mëkate Ndaj kalon mbi tufë lulesh madhërisht si yll i ri. Dhe të qaj me mall të rëndë poshtë teje pa pushim, Poshtë fillit të poleskës ku do shkeli kamba jote. Të të shtroj nga dhëmbja ime një cudi prej pikash lote, Një pluhurë të përvajshme vetëm dhëmbj' e dëshirim. Të m' a shkelish hije- letë ! të m' a shkelish mes për mes ! Të të shoh si më lekundesh me sy fjetur e fatuar, Brënda lotëve të mija të të shoh të pasqyruar, E pastaj le të venitem, le të hesht e le të vdes.

dzień za dniem powoli mija, coraz dłuższa życia szyja wszystko wokół się pierdoli, my w niewoli, my w niewoli

Profesion Jam msue me të vra me sendet ma të buta me heshtje, me nji ''mirë, s'ka gja'', me mendje të lehtë ty që e vdekun dukesh n'ballkon të pozës tande. Kam me vra me mija herë dëshirën tande me sendet ma të buta: me ikje, me ndrojtje e mosvendim, bile me gazin tim të kotë, ty që dora ime kurr s'arrika me të ngjallë nga hija e baltës tande. Do të vras prap prap e përsëri prap mendimin tim për ty, me çka të më vijë përdore dhe mendimi yt, në vdekjen e vet, kah pak, kah pak do të marrë me vete pjesë nga unë, të vrame edhe ato me sende të buta me ç'të vjen përdore, me kohë, pritje, indiferencë...

A storyteller, yes. It’s in your blood.” She leans in. “But just like me? No, mija. You need to discover who you are and be that.