Melih Cevdet Anday Quotes

Bir misafirliğe gitsem Bana temiz bir yatak yapsalar Her şeyi, adımı bile unutup, Uyusam… Kalktığımda yatağım hâlâ lavanta koksa Kekikli zeytinli bir kahvaltı hazırlasalar Nerede olduğumu hatırlamasam Hatta adımı bile unutsam…

Hayatın bütün zorluğu çok basit olmasında

Parçalanıyordum kimse bilmeden, Ateştim cevizin içinde, Ve bir gece içinde bilmeden öldüm. Ey gece, nereden yol bulacağız, ey yaralı göğsüme düşen yelken, Ya sen kürek, solmuş rüzgar gülüm, Ya sen ne diyeceksin, söyle!

Uyuduk mu eşit oluruz / Ne tutku, ne gurur, ne umut

Bizden bir şey saklayabileceğini sanıyorsan çok aptallık etmiş olursun. Biz şimdiden her şeyi biliyoruz, ona göre konuş. Önemli olan, bizim bilmemiz değil, senin bilmendir. Sorula sorula öğreneceksin. Ve ne kadar basit olduğunu sonunda göreceksin.

Baş aşağı edici kokun yetiyor günahı sevmeye.

Acele etmeli, petrol kuyularından da, önce birtakım pislikler çıkarmış, petrol ardından gelirmiş. Benim günlüğümde de öyle olacak. Asıl önemli olan düşünceleri yakalamak için, onları örten süprüntüyü çıkarıp atmalı.

Eflatun, bir yerde diyor ki; felsefe, insanların ve toplumların güçlü oldukları çağlarda yararlıdır, zayıf oldukları zamanlarda ise acınacak bir şeydir. Ben şimdi güçlü çağımı mı yaşıyorum, yoksa zayıf bir çağımı mı?

Hem İskender'in talihli atıyım Yengiler yaşadım Küçük Asya'da, Hem de Kıbrıs'ta satıldığım Kıvırcık saçlı, mağrur Romalı'ya Gün yüzü görmeden kömür çıkardım. Olmuştu bahtımın Sultanı, Zambaklar kraliçesi nice bir straliçe, Kalbim ki menhirlerdir, suskun aşkı Ansıtmak için dikilmiş yazıdan önce, Unutansa ben gene, ben zavallı. Hem Mesih'tim, hem Barabbas'tım, Kim çarmıha gerildi o gün Kimdi bağışlanan, karıştırmışım, Bugünse bağışlayan göğsün Kollarını açınca ben çarmıhım. Birdim iki oldum, iki iken bir Ne yalnızken birim, ne de seninle iki, Sevi de yalnızlık gibidir Var yok eder durur kişiyi Akşamları boru sesiyle gelir.

kızmadan kızmış gibi yapabilir miyim? işte, bir biçare olduğum ortaya çıkıyor. her normal insanın kızıp köpüreceği sorunlar karşısında ben kayıtsız kalabiliyorum. çünkü içimden gelsin diye bekliyorum, içimden de bir şey geldiği yok. bunun bir nedeni olmalı. nedir o? buldum: ayla’yı sevmiyorum ben. sevseydim, deli ederdi beni bu konu. peki sevmediğim birine niçin katlanıyorum? bugünkünden daha iyi bir dünya düşünemiyorum da ondan. bunu bildikten sonra harekete geçmek niye? bir romanda okumuştum, irade teorisi yapan bir düşünür, bir tekerleğin orta yeri gibi sakin kalmaya alıştırıyordu kendisini. hayat gümbür gümbür dönüyor, ama o, orta yerde, istifini bile bozmadan hakaretsiz kalabiliyor. gerçekten büyün bir başarı. yalnız o adamla benim aramda önemli bir ayrım var: o bunu çaba ile elde etmek istiyor, bense doğuştan öyleyim galiba. doğuştan iradeliyim. öyle mi? yok, bununla kendimi kandıramam. davranışlarımın içimden gelmesini beklememeliyim, çünkü içim yok benim. belki kimsenin yok. herkes, yalan yanlış, daha iyi bir dünyanın ardına düşmüş, o dünya için, boşuna da olsa çırpınıyor, çalışıyor. üst yanı aylaklıktır. bizim ev de hep aylaklarla doluydu. gerçi şükrü’nün iddiaları var, ama ne yapıyor? bu iddiaları ile birtakım aylakların arasında vakit geçiriyor. demek ki o da aylaklık ediyor. anneannemin bu durumu sürdürmekten başka amacı yoktur. davut bey düşler ardında oyalanır. dündar bey dünü değerlendiriyor, ama bu değerlendirmesini bugün için kullanmıyor, belki de kullanmak istemiyor. nesime’ye gelince, içimizde en canlı olan odur bence, basit şeyler bekliyor yaşamaktan ve başka türlü düşünmeye yanaşmıyor: şükrü evlenmeye razı olursa, nesime de evlenir, ilerisi ne olur pek kurcalamaz. bir evi olsun, o ev şöyle böyle dönsün, yeter ona. kimi gün güler, kimi gün ağlar ve yaşamak budur der, o kadar. evinin temellerini sarsacak nedenler üzerinde durmaz. biz de durmadık. yeni bir ev, yaşamaya yeniden başlamak demektir, diye yazmıştım bu günlüğün başına. bense bu yeni evde düşünmeye başladım. çünkü öteki evimizin yıkılması beni uyandırdı. demek ki aylaklıktan ilk kurtulan ben olacağım bu evde. bunu sağlam bir temel olarak alıp oradan işe başlamalıyım." [aylaklar, melih cevdet anday, everest yayınları, syf. 177-178]

GELİNLİK KIZIN ÖLÜMÜ Salâ verilirken kalktık kahveden, Cumaydı, yılın en beklemiş günü, Yemeni gibi üstünde tabutun, Gölge veren ağaçsız bir gökyüzü. Kızın babası yanımızda, boyu uzun, Zayıf, ağzında mırıltılar. On köylü, iki subay, bir tezkereci er, Sıralandık ahşap mescidin avlusunda, Namaz kılmadı adam, ağlamıyordu da,

Ne yanıma dokunsam sevda Kapasam gözlerimi büyür Gümüşsü gezegeni acının

....Canlı mıydım? O uğursuz kıyıda Öldüğüm gün de bilemedim. Hep o sallantı, o devinim, o avcıl Bayrak, bir aş tenceresi, biraz küfür, Karı kız öyküleri, sonra Dipteki ölülerin fısıl fısıl Konuşmalarını dinledim. Doğdum mu? Nasıl? Belki bir tezlik Yeli kımıldadı, kan gibi. Ağaç ve kızak, demir, yağ, halat, katran, Boya kutuları, sünger, tel ve gaz... Derken gün kokulu yüreğimdi ilk Yapının boş gömütünde dikili Sabırsız kaburgama çarpan. Ruh, şarabı gördü üzümden önce Süt, kan olmak için devinir Tohum bildi herkesten önce ekmeği Gün, denizi salıvermeden batmaz. Ruh, şarabı gördü üzümden önce Ağaç ne diye kalktı çiçeklendi, Denize inmesi nedendir?...

Bütün ölüler unutulur, Yaşayanlar kalır tek başlarına.

Sonra... sonra akarsuyu gördüm. Ama su ile akarsu bir değildi. Belki de suyun anlamı idi akarsu, su değildi. Akıp gidenin akarsu değil, su olduğunu anlayınca gerçeğe dokunur gibi oldum. Bir akarsuya iki kez girilemeyeceğine ilişkin olan söz yanlıştı. Biz su'ya iki kez giremiyor, ama onun gerçeği olan akarsu'da istediğimizce yıkanabiliyorduk. Bengi olanda. Akarsu dokunamayacağımız, değiştiremeyeceğimiz, dahası göremeyeceğimiz bir varlıktı. Suyun ruhu idi ve uyanıkken görülen bir düş gibi, öteki benliğimizle ilişki kuruyordu. Yansımıyordu, çünkü değişmeyen yansıyamaz. Yaratılır ancak. Bütün yaşamımın "yaratma"dan başka bir şey olmadığını anlıyordum. Sevi, akarsu idi ve ölümsüzdü.

Akrep, bir gevşemeden ötürü vidasından çıkmış olsa, camın altında bir yere düşerdi. Ne dar bir dünya!

Çünkü saatler dardır, her şeyi almaz Güneşte çözülür ve kayarlar bir yana. Mısırlar güçlükle büyürken yağmursuzluk Kaygılandırır dilsiz bahçıvanı. Sessiz kuşlar, bir keçi, ağır iğde ağaçları. Bir araba geçti incelmiş yoldan El salladı biri, belki tanıdık, Belki değil, süreksizliğin eşanlamı. Ve denizin yorgun çağındaydı çocuklar Çığlıkları titretir balkondaki sarmaşığı, Çünkü dardır saatler, sığmaz bir araya Dalgınlık, deniz ve sardunya. Rüzgar alıp götürdü balıkçı teknelerini Uzaktaki kılıçlara, ki bilemeyiz Hangi derinlikte dölleyerek denizi Gidiyorlar öyle ağırbaşlı, doğuya.

Maviliği bekleyelim.

İnsanlar içlerini döktükçe uzaklaşıyorlar birbirlerinden. Deminki yabancılığımız daha güzeldi.