Lo's Diary Quotes

We've searched our database for all the quotes and captions related to Lo's Diary. Here they are! All 82 of them:

Whither be the heart of Justice?             Lo, in stone, child. Lo, in stone.             Whither be the heart of Justice?             Lo, tis fast in stone.
K. Ritz (Sheever's Journal, Diary of a Poison Master)
No permitas que la preocupación por lo que vendrá mañana te robe la dicha de hoy. Quizás el presente sea muestro único tesoro.
Cheryl Lanham (Remember Me (Dear Diary, #2))
Snake Street is an area I should avoid. Yet that night I was drawn there as surely as if I had an appointment.  The Snake House is shabby on the outside to hide the wealth within. Everyone knows of the wealth, but facades, like the park’s wall, must be maintained. A lantern hung from the porch eaves. A sign, written in Utte, read ‘Kinship of the Serpent’. I stared at that sign, at that porch, at the door with its twisted handle, and wondered what the people inside would do if I entered. Would they remember me? Greet me as Kin? Or drive me out and curse me for faking my death?  Worse, would they expect me to redon the life I’ve shed? Staring at that sign, I pissed in the street like the Mearan savage I’ve become. As I started to leave, I saw a woman sitting in the gutter. Her lamp attracted me. A memsa’s lamp, three tiny flames to signify the Holy Trinity of Faith, Purity, and Knowledge.  The woman wasn’t a memsa. Her young face was bruised and a gash on her throat had bloodied her clothing. Had she not been calmly assessing me, I would have believed the wound to be mortal. I offered her a copper.  She refused, “I take naught for naught,” and began to remove trinkets from a cloth bag, displaying them for sale. Her Utte accent had been enough to earn my coin. But to assuage her pride I commented on each of her worthless treasures, fighting the urge to speak Utte. (I spoke Universal with the accent of an upper class Mearan though I wondered if she had seen me wetting the cobblestones like a shameless commoner.) After she had arranged her wares, she looked up at me. “What do you desire, O Noble Born?” I laughed, certain now that she had seen my act in front of the Snake House and, letting my accent match the coarseness of my dress, I again offered the copper.  “Nay, Noble One. You must choose.” She lifted a strand of red beads. “These to adorn your lady’s bosom?”             I shook my head. I wanted her lamp. But to steal the light from this woman ... I couldn’t ask for it. She reached into her bag once more and withdrew a book, leather-bound, the pages gilded on the edges. “Be this worthy of desire, Noble Born?”  I stood stunned a moment, then touched the crescent stamped into the leather and asked if she’d stolen the book. She denied it. I’ve had the Training; she spoke truth. Yet how could she have come by a book bearing the Royal Seal of the Haesyl Line? I opened it. The pages were blank. “Take it,” she urged. “Record your deeds for study. Lo, the steps of your life mark the journey of your soul.”   I told her I couldn’t afford the book, but she smiled as if poverty were a blessing and said, “The price be one copper. Tis a wee price for salvation, Noble One.”   So I bought this journal. I hide it under my mattress. When I lie awake at night, I feel the journal beneath my back and think of the woman who sold it to me. Damn her. She plagues my soul. I promised to return the next night, but I didn’t. I promised to record my deeds. But I can’t. The price is too high.
K. Ritz (Sheever's Journal, Diary of a Poison Master)
Lo cierto es irse. Quedarse es ya la mentira, la construcción, las paredes que parcelan el espacio sin anularlo.
Julio Cortázar (Diary of Andres Fava)
And lo, at the moment when she needed it most, she found the force within her. She didn't find it in time to avoid having her head bitten off, but she sure did die enlightened.
Jeff Mach (There and Never, Ever Back Again: Diary of a Dark Lord)
No man can resist a woman who has an apple in her hand. It's theological. A woman with an apple in her hand is the first woman, the only woman in the world. And he is the first man, he stumbles on love and he cant shake it,never,ever,ever..
Pia Pera (Lo's Diary)
Nunca sabrás lo bien que me ha hecho conocerte-dijo-.Jamás tendré oportunidad de llevarte al cine, ni de invitarte a caminar por la playa, ni de hacerte el amor, pero todos los días agradezco a Dios haberte tenido en mi vida por un tiempo. Eso es un milagro, Jean.
Cheryl Lanham (Remember Me (Dear Diary, #2))
Soy yo la que está fuera de lugar. Y lo peor es que siento que hay algún lugar al que pertenezco, solo que no logro encontrarlo.
L.J. Smith (Vampire Diaries Collection: The Awakening/The Struggle / The Fury/The Reunion / The Return: Nightfall / The Return: Shadow Souls)
¿Stefan? No estoy segura de que Damon comprenda lo que significa ser amado.
L.J. Smith (Shadow Souls (The Vampire Diaries: The Return, #2))
Lo que tienes que hacer es ser tan valerosa como una heroína cinematográfica, sin sucumbir a la bebida o la auto-compasión, y al final todo irá bien.
Helen Fielding (Bridget Jones’s Diary (Bridget Jones, #1))
Quería a Stefan. Y a Damon su orgullo jamás le permitiría pedirle a Elena lo que sólo él deseaba, e igualmente tampoco le permitiría tomarlo sin que ella consintiera... O eso esperaba.
L.J. Smith (Shadow Souls (The Vampire Diaries: The Return, #2))
Parte de la arrogancia de la juventud (bueno, digo "juventud" por decir algo)radica en la suposición de que tus padres dejarán todo lo que estén haciendo y te recibirán con los brazos abiertos en cuanto tú decidas aparecer.
Helen Fielding (Bridget Jones’s Diary (Bridget Jones, #1))
Es perfectamente imaginable que el esplendor de la vida esté dispuesto, siempre en toda plenitud, alrededor de cada uno, pero cubierto de un velo, en las profundidades, invisible, muy lejos. Sin embargo está ahí, no hostil, no a disgusto, no sordo, viene si uno lo llama con la palabra correcta, por su nombre correcto. Es la esencia de la magia, que no crea, sino llama.
Franz Kafka (Diaries, 1910-1923)
Sé cuál es su secreto: ha descubierto el poder. Así que todo lo que tengo que hacer yo es encontrar a alguien o algo sobre lo que tener poder y entonces... oh. Dios. Ni siquiera tengo poder sobre mi propio pelo.
Helen Fielding (Bridget Jones’s Diary (Bridget Jones, #1))
¿Por qué, cuando las personas dejan a sus parejas porque están teniendo un lío con otra persona, creen mejor hacer ver que no hay nadie más involucrado? ... Es lo mismo que esas personas que inventan una mentira como excusa en lugar de decir la verdad, aunque la verdad sea mejor que la mentira.
Helen Fielding (Bridget Jones’s Diary (Bridget Jones, #1))
La alegría de las cosas pequeñas es todo cuanto tenemos para combatir lo trágico de la vida.
Anaïs Nin (Fire: From "A Journal of Love": The Unexpurgated Diary of Anaïs Nin, 1934-1937)
El compromiso es, desde luego, el más ridículo de todos los estados y situaciones ridículas. El matrimonio, por lo menos, tiene un sentido, aunque traiga aparejadas muchas molestias. Pero el compromiso es un invento que se debe únicamente al hombre y no honra, desde luego, a su inventor.
Søren Kierkegaard (The Seducer's Diary)
¡Levántate! No puedo... quiero leer, entender, asentir sonriendo y decir: Esto es lo que pienso.
Alejandra Pizarnik (Diarios / Diaries (Spanish Edition) by Alejandra Pizarnik (2013-11-14))
Resulta extraño añorar lo jamás tenido, aquello de lo que nunca ha formado parte. Resulta extraño tener una sensación elíaca acerca de un pasado que en realidad nunca ha conocido
J.M. Coetzee (Diary of a Bad Year)
Resulta extraño añorar lo jamás tenido, aquello de lo que nunca ha formado parte. Resulta extraño tener una sensación elegíaca acerca de un pasado que en realidad nunca ha conocido
J.M. Coetzee (Diary of a Bad Year)
Riqueza, prestígio, tudo pode ser perdido. A felicidade em seu coração pode ser diminuída; mas estará sempre lá, enquanto você viver, para torná-lo feliz de novo.
Anne Frank (The Diary of a Young Girl)
¡Lo que importa es tener a alguien a tu lado por el resto de tu vida, alguien que te comprende y que no tienes que compartir con nadie!
Anne Frank (The Diary of a Young Girl)
Porque para quien aún no lo sepa, que tome nota y lo viva en su propia carne: ¡una conciencia tranquila te hace sentir fuerte!
Anne Frank (The Diary of a Young Girl)
¿Por qué había tenido que venir a Fell's Church? Había esperado hallar la paz aquí, pero eso era imposible. Jamás le aceptarían, jamás descansaría. Porque era malvado. No podía cambiar lo que era.
L.J. Smith (The Awakening (The Vampire Diaries, #1))
Ho cercato di fermarla, ma Penelope era già schizzata verso la macchina per dire a Roger tutta la verità. E così Roger, che è buono di cuore e generoso di portafogli, e solo un pochino razzista, quella notte mi ha accompagnato in macchina fino a casa. E da allora lo ha fatto un sacco di altre volte. Se lasci entrare le persone nella tua vita anche solo un po', a volte possono essere dannatamente fantastiche.
Sherman Alexie (The Absolutely True Diary of a Part-Time Indian)
¡Ese vocabulario, queridos! Qué os parece esto: uno de vosotros ha guardado un secreto toda su vida, y lo sigue haciendo en estos momentos. Uno de vosotros es un asesino; y no estoy hablando de un vampiro, ni de eutanasia ni nada por el estilo. Y luego está la cuestión de la verdadera identidad de Sage... ¡Buena suerte con vuestra investigación ahí! A uno de vosotros ya le han borrado la memoria... y no me refiero a Damon o a Stefan. ¿Y qué hay del misterioso beso robado? Y luego está la cuestión de lo sucedido en la noche del motel, que parece que nadie excepto Elena puede recordar. Podríais preguntarle algo sobre sus teorías respecto a Camelot.
L.J. Smith (Shadow Souls (The Vampire Diaries: The Return, #2))
El azar propicio aparece tan rara vez que cuando se presenta o se encuentra, hay que saberlo agarrar con toda la fuerza; el seducir a una muchacha no es un arte, pero sí lo es, ¡y cómo!, saber encontrar a una muchacha que merezca que se la seduzca.
Søren Kierkegaard (The Seducer's Diary)
La cosa più meravigliosa della vita sembra essere che alla fine usiamo solo una parte infinetisimale del nostro potenziale autodistruttivo. Magari lo desideriamo, magari è ciò che sogniamo, ma basta un raggio di luce, un cambio del vento per dissuaderci.
John Cheever (The Journals of John Cheever)
Sin tratar de influenciarla, seguía extendiendo sus enormes y suaves alas oscuras alrededor de ella para que no tuviera ningún lugar adonde correr, ningún lugar al que huir. Elena sintió que empezaba a desmayarse con la intensidad de la pasión que había forjado entre ellos y, como un gesto definitivo, no de repudio, sino de invitación, arqueó la cabeza hacia atrás, mostrándole la garganta desnuda, y dejó que percibiera su ansia. Y como si repicaran grandes campanas de cristal a lo lejos, sintió el júbilo de Damon ante su rendición voluntaria a la aterciopelada oscuridad que caía sobre ella. No llegó a sentir los dientes que perforaban la piel y reclamaban su sangre. Antes de que eso sucediese veía estrellas. Y luego los oscuros ojos de Damon engulleron el universo.
L.J. Smith (Shadow Souls (The Vampire Diaries: The Return, #2))
Reflexiona en lo que significa la muerte. Es una pérdida, trágica por irreversible. ¿A quién pierde el que muere? ¿A sí mismo? No, porque el muerto ha dejado de existir y quien no existe no puede perder nada. La muerte es asunto de los vivos: es la pérdida de un ser querido.
Stanisław Lem (The Star Diaries: Further Reminiscences of Ijon Tichy)
Alguna vez que te sientas solo y desdichado o triste y estés en la buhardilla cuando haga un tiempo tan hermoso. No mires las casas y los tejados, sino al cielo. Mientras puedas mirar al cielo sin temor, sabrás que eres puro dentro y que, pase lo que pase, volverás a ser feliz.
Anne Frank (The Diary of a Young Girl)
Y, Peter, mientras uno siga teniendo esa dicha interior, esa dicha por la naturaleza, por la salud y por tantas otras cosas; mientras uno lleve eso dentro dentro, siempre volverá a ser feliz. La riqueza, la fama, todo se puede perder, pero la dicha en el corazón a lo sumo puede velarse, y siempre, mientras vivas, volverá a hacerte feliz.
Anne Frank (The Diary of Anne Frank)
...el "multiculturalismo" (y el "culturalismo en general), en su esfuerzo por proporcionar un apoyo académico (o, para ser más precisos, una pátina promocional) a la práctica multiculturalista, es en sí mismo un ejercicio de encubrimiento. Lo que intenta tapar y expulsar del debate público es la cruda realidad de la discriminación y la privación sociales.
Zygmunt Bauman (This Is Not a Diary)
Oh! God, my only trust went there Through all life's scenes before Lo! At the throne again I bow, New mercies to implore. Grant active power, grant fervent zeal, And guide by thy control, And ever be my country's weal The purpose of my soul. Extend, all seeing God, thy hand In memory still decree And make, to bless thy native land An instrument of me. -September 21, 1817
John Quincy Adams (The Diary of John Quincy Adams 1794-1845)
No me gustan las jóvenes que se consideran interesantes, pues sólo se llega a serlo tras un estudio de uno mismo, igual que en lo interesante se exhibe siempre la persona del artista. Una señora que pretenda gustar por ser interesante, ha de comenzar por agradarse a sí misma. Esto no es bonito: constituye una de las desventajas que la estética puede reprochar a la coquetería
Søren Kierkegaard (The Seducer's Diary)
Con toda seguridad, quien induce al error a los demás, debe caer también en este mismo error. Cuando algún viajero extraviado pregunta por el camino a seguir, es muy reprobable indicarle un rumbo falso y luego dejarle marchar solo, pero carece de importancia si se compara con el daño que se hace a quien se impulsa a perder por las rutas de su alma. Al viajero extraviado le queda, por lo menos, el consuelo del paisaje, que le rodea, casi siempre variado, y la esperanza de que a cada recodo encuentre el buen camino; pero quien se desorienta en su Yo íntimo, queda recluido en un espacio muy angosto y en seguida vuelve a encontrarse en el punto del que partió y va recorriendo sin solución de continuidad un laberinto del que comprende que no podrá salir.
Søren Kierkegaard (The Seducer's Diary)
Vagueio de quarto em quarto, subo e desço as escadas e sinto-me como um pássaro cujas asas foram arrancadas e que insiste em se lançar contra as grades da sua gaiola escura. “Deixem-me sair, para onde haja ar fresco e risos!”, grita uma voz dentro de mim. Já nem sequer me dou ao trabalho de responder e deito-me no divã. O sono faz com que o silêncio e o medo terrível passem mais depressa, ajuda a passar o tempo, uma vez que é impossível matá-lo.
Anne Frank (The Diary of Anne Frank)
Obtener lo más hermoso es siempre difícil; lograr lo interesante, en cambio, es sencillo. Pero siempre es conveniente acercarse lo más posible; ése es el verdadero deleite y no llego a comprender que goce buscan los otros en su lugar. La simple posesión es algo vulgar y resultan mezquinos los recuerdos de que se sirven esos enamorados: no vacilan en emplear el dinero, el poder, la influencia ajena y aun los narcóticos. ¿Qué placer puede brindar a un amor si no contiene en sí mismo el abandono absoluto de una de las partes? Siempre es preciso el espíritu y el espíritu falta comúnmente a esa clase de enamorados.
Søren Kierkegaard (The Seducer's Diary)
Pese a todo, el Dios del Amor es ciego y cuando se pone esmero, no es difícil engañarlo. El verdadero arte reside en adquirir la perceptibilidad emotiva mayor que se pueda, saber qué impresión se causa y cuál es la que se percibe de una muchacha. De este modo, se puede estar enamorado de muchas mujeres a la vez, puesto que se ama en grado distinto las distintas cualidades que cada una posee. Es muy poco amar a una sola, amarlas a todas se considera superficial, pero conocerse uno mismo y amar a todas las que se pueda, de tal manera que el alma se alimente, mientras la conciencia lo abarca todo, ¡ese es el placer, esa es la vida!
Søren Kierkegaard (The Seducer's Diary)
Pienso en Él. En todo lo que tocan sus manos plasmadas de esmeraldas, y digo: Feliz tú, libro, que sientes la calidez de su piel. Tú que no lo deseas. Libro, señor libro, hermano libro, feliz tú, feliz usted, que recibe la inmarcesible tersura de sus dedos. Feliz tú, papel blanco lleno de dibujitos indelebles. Tú que no lo amas. Tú, que con solo mostrar tu desnudo perfil recibes el abrazo de su mirada. ¡Feliz tú, hojas de papel en blanco! ¿Y usted, señor suelo? ¿Qué decir de usted, usted que tiene el honor de recibir su paso, usted que lo sostiene, usted que es marcado con su maravilloso ritmo? ¡¡Feliz de usted, señor suelo, feliz de usted, usted que no lo desea!! ¡Oh escaleras brillosas, vasos inertes, cubiertos indiferentes, trajes irreflexivos, sillones insulsos, útiles impersonales, felices de ustedes, que lo ven, que lo sienten! ¡y no lo anhelan!
Alejandra Pizarnik (Diarios / Diaries (Spanish Edition) by Alejandra Pizarnik (2013-11-14))
Quem me dera poder fazê-lo entender que um coração cheio de amor é um tesouro, é tesouro que baste e que sem ele o intelecto é uma pobreza. (…) Porque o amo, então? Acho que é unicamente porque ele é masculino. No fundo ele é bom, e eu amo-o por isso, mas poderia amá-lo mesmo que ele não fosse. Caso ele me batesse ou abusasse de mim, mesmo assim ainda continuaria a amá-lo. (…) Ele é forte e bonito e amo-o por isso e admiro-o e tenho orgulho nele. Mas também poderia amá-lo se não tivesse essas qualidades. Se ele fosse dor, eu amá-lo-ia. Se ele fosse um destroço, eu amá-lo-ia. E trabalharia para ele e seria sua escrava e rezaria por ele e velaria à sua cabeceira até à hora da minha morte. Sim, creio que o amo simplesmente porque ele é meu e é masculino. (…) A vida sem ele, não seria vida, ora como poderia aguentá-la? Esta prece também é imortal e não deixará de ser dita e pensada enquanto a minha espécie subsistir. Eu sou a primeira esposa e na última esposa estará a minha réplica.
Mark Twain (The Diaries of Adam and Eve)
Una muchacha, en ciertos aspectos, no se desarrolla igual que un muchacho: no crece, sino que nace ya hecha. El muchacho inicia en seguida su desarrollo y necesita largo tiempo para cumplirlo; la muchacha tiene un nacimiento largo, pero nace ya hecha. En esto reside su infinita riqueza; en el momento en que nace, ya ha crecido pero ese instante de nacer tan sólo llega tarde. Por ese motivo nace dos veces; la segunda, cuando se casa o, mejor dicho, en ese momento acaba de nacer y tan sólo en ese instante ha nacido por completo. Así, no sólo a Minerva le fue concedido salir perfecta de la frente de Júpiter, no sólo a Venus se le permitió alzarse del mar en plenitud de sus gracias, sino que del mismo modo lo mismo le ocurre a toda muchacha cuya femineidad no haya echado a perder eso que se da en llamar educación. Se despiertan de una sola vez, no por grados; y, en cambio, sueña mucho más tiempo, si es que los hombres no se muestran irrazonables y no la despiertan demasiado pronto. Tal estado de ensueño, para una muchacha, es una riqueza infinita.
Søren Kierkegaard (The Seducer's Diary)
Más de una vez, una de las preguntas que no me deja en paz por dentro es por qué en el pasado, y a menudo aún ahora, los pueblos conceden a la mujer un lugar tan inferior al que ocupa un hombre. Todos dicen que es innjusto, pero con eso no me doy por contenta: lo que quisiera conocer es la causa de semejante injusticia. Es de suponer que el hombre, dada su mayor fuerza física, ha dominado a la mujer desde el principio; el hombre, que tiene ingresos, el hombre, que procrea, el hombre, al que todo le está permitido... Ha sido una gran equivocación por parte de tantas mujeres tolerar, hasta hace poco tiempo, que todo siguiera así sin más, porque cuánto más siglos perdura esta norma, tanto más se arraiga. Por suerte, la enseñanza, el trabajo y el desarrollo le han abierto un poco los ojos a la mujer. En muchos países las mujeres han obtenido la igualdad de derechos; mucha gente, sobretodo mujeres, pero también hombres, ven ahora lo mal que ha estado dividido el mundo durante tanto tiempo, y las mujeres modernas exigen su derecho a la independencia total. Pero no se trata de eso: ¡también hay que conseguir la valoración de la mujer! En todos los continentes el hombre goza de una alta estima generalizada. ¿Por qué la mujer no habría de compartir esa estima antes que nada? A los soldados y héroes de guerra se les honra y rinde homenaje, a los descubridores se les concede fama eterna, se venera a los mártires, pero ¿qué parte de la humanidad en su conjunto también considera soldados a las mujeres? En el libro "Combatientes para toda la vida" pone algo que me ha conmovido bastante, y es algo así como que por lo general las mujeres, tan solo por el hecho de tener hijos, padecen más dolores, enfermedades y desgracias que cualquier héroe de guerra. ¿Y cuál es la recompensa por aguantar tantos dolores? La echan en un rincón si ha quedado mutilada por el parto, sus hijos al poco tiempo ya no son suyos, y su belleza se ha perdido. Las mujeres son soldados mucho más valientes y heroicos, que combaten y padecen dolores para preservar a la humanidad, mucho más que tantos libertadores con todas sus bonitas historias... (...) Paul de Kruif, el autor del libro mencionado, cuenta con toda mi aprobación cuando dice que los hombres tienen que aprender que en las partes del mundo llamadas civilizadas, un parto ha dejado de ser algo natural y corriente. Los hombres lo tienen fácil, nunca han tenido que soportar los pesares de una mujer, ni tendrán que soportarlos nunca.
Anne Frank (The Diary of Anne Frank)
Sợ hãi là đối thủ thực sự duy nhất của cuộc sống. Chỉ có sợ hãi mới đánh bại được cuộc sống. Nó là một đối thủ khôn ngoan và xảo quyệt, tôi biết điều này quá rõ. Nó không có liêm sỉ, không tuân thủ bất cứ một luật lệ gì, không biết thương xót. Nó tấn công chỗ yếu nhất của ta, và bao giờ cũng tìm thấy chỗ đó một cách dễ dàng. Nó luôn luôn tấn công trước hết vào tinh thần của ta. Ta đang bình tĩnh, chủ động, hạnh phúc. Đùng một cái, sợ hãi, ngụy trang dưới dạng một nghi ngờ, nhẹ nhàng, lẻn vào tinh thần ta như một tên gián điệp. Nghi ngờ gặp phải Không tin và Không tin cố đánh bật nó ra. Nhưng không tin là một anh lính quèn kém võ trang. Nghi ngờ loại anh này ra khỏi vòng chiến một cách dễ dàng. Ta bắt đầu lo lắng, bồn chồn. Lý lẽ liền xung trận bảo vệ ta. Ta thấy yên lòng lại. Lý lẽ được trang bị bằng mọi thứ vũ khí và công nghệ hiện đại nhất. Nhưng, trước sự kinh ngạc của ta, mặc dù đã có những chiến thuật siêu đẳng và một số chiến thắng không thể phủ nhận, Lý lẽ vẫn bị yếu thế. Ta lại thấy yếu lòng, hoang manh. Nỗi lo lắng và bồn chồn của ta trở thành kinh hoàng. Lúc ấy, Sợ hãi dồn toàn lực sang cơ thể ta, vốn đã lờ mờ cảm thấy có chuyện chẳng lành đang xảy ra. Lập tức, hai lá phổi ta vỗ cánh bay mất như một con chim, và ruột gan ta thì như bầy rắn hốt hoảng trườn đi. Rồi đến lưỡi ta cứng đơ lại, còn hàm thì bắt đầu phi nước kiệu tại chỗ. Tai ta điếc đặc. Cơ bắp bắt đầu run rẩy như sốt rét và hai đầu gối thì lắc như múa. Tim ta thắt lại quá nhỏ và các cơ vòng thì lỏng ra quá nhiều. Và tất cả các bộ phận khác cũng vậy. Bộ phận nào cũng hỏng, theo kiểu riêng của chúng. Chỉ có hai con mắt là vẫn chạy tốt. Chúng luôn chú ý đến Sợ hãi. Và thế là ta nhanh chóng có những quyết định rất tai hại. Ta bỏ rơi những đồng minh cuối cùng của mình là Hy vọng và Tin tưởng. Đó là lúc ta đã tự đánh bại chính mình. Và Sợ hãi, thực chất chỉ là một ấn tượng, đã đánh bại ta. Chuyện đó rất khó nói ra bằng lời. Bởi vì Sợ hãi, nỗi Sợ hãi thực sự, hằn sâu vào tận cốt tủy như khi ta phải đối mặt với cái chết, sẽ làm tổ trong kí ức ta như một ổ thịt thối: nó tìm cách làm thối mọi thứ, kể cả những lời sẽ phải dùng để nói về chính nó. Cho nên ta phải tranh đấu kịch liệt để diễn đạt nó ra. Ta phải chiến đấu đến cùng để làm rõ ràng ánh sáng của những lời dùng để nói về nó. Bởi lẽ nếu không thế, nếu nỗi Sợ hãi của ta trở thành một cõi đen tối không lời mà ta lẩn tránh, thậm chí còn có thể lãng quên, ta sẽ bỏ ngỏ chính ta cho những cuộc tấn công khác nữa của Sợ hãi, vì ta đã chưa bao giờ thực sự kháng cự kẻ đã từng đánh bại ta.
Franz Kafka (Diaries, 1910-1923)
O porque cumplí treinta y seis años a principios de agosto: sería de lo más oportuno. Treintaiseiscitis.
Sue Kaufman (Diary of a Mad Housewife)
Years ago, when people would ask "What are you into?", an easy answer was, "Things that start with "F"....film, food, fabric....etc. wink wink." I am a voice of my generation, beginning in the 1940s and continuing until the present. I have lived in remarkable times and have met and befriended remarkable people. I didn't make these connections out of ambition. I'm adventurous but I'm also practical. Usually, I was just looking for a job and ended up with amazing people with great work ethics. I spent much of my time behind the scenes with people of substance, even genius. Practicality can lead you to magic. I am convinced that each person has an amazing story, whether told through a novel like Carol Shields' "The Stone Diaries" or described in terrifying detail in "Anne Frank's Diary". I was young in the time of extraordinary change in America, post-war and into the '60s and lo and behold, things have been changing rapidly ever since. I'm telling this story because I feel proud and grateful to have witnessed, and even taken part in, many moments of change and beauty. I hope I'm talking to young women who will see that your life's journey doesn't have to be planned, that you can stay open and resilient and let nothing bring you down. F*Words
Jeanne Field (F*Words: My Life Of Film, Food, Feminism, Fun, Family, Friends, Flaws, Fabric, And The Far-Out Future)
Son dignos de compasión esos genios abortados, titanes de espíritu enano, mutilados desde el nacimiento por la naturaleza, que, en una de sus bromas siniestras, les impuso a la vez la falta de talento y el empeño de crear digno de un Leonardo; lo que la vida les trae es la indiferencia o la burla, y lo único que se puede hacer por ellos es escucharles con paciencia y fingir que su monomanía nos interesa.
Stanisław Lem (The Star Diaries: Further Reminiscences of Ijon Tichy)
Los seres humanos no desean la inmortalidad. Lo que quieren es, sencillamente, no morir. Quieren vivir (…) Quieren sentir la tierra bajo sus pies y ver las nubes por encima de su cabeza, amar a otras personas, estar con ellas y pensar en ellas.
Stanisław Lem (The Star Diaries: Further Reminiscences of Ijon Tichy)
Não entendo por que as pessoas nos odeiam. Ajudamos todo mundo!”, afirmou ele uma vez, querendo ouvir minha opinião. “Nem eu”, respondi. Eu sabia que era inútil tentar esclarecê-lo sobre as razões históricas e objetivas que nos levaram àquele ponto, portanto optei por ignorar o comentário dele; além disso, não seria nada fácil mudar a opinião de um homem da idade dele. Muitos homens e mulheres jovens entram para as Forças Armadas dos Estados Unidos por causa da propaganda enganosa do governo, que leva as pessoas a acreditar que as Forças Armadas são apenas uma grande Batalha de Honra: se entrar para o Exército, você é um mártir vivo; estará defendendo não só sua família, seu país e a democracia americana, mas também a liberdade e os povos oprimidos do mundo inteiro. Ótimo, não há nada errado com isso; pode até ser o sonho de todos os jovens. Mas a realidade das forças americanas é um tiquinho de nada diferente disso. Para ir direto à conclusão: o resto do mundo pensa nos americanos como um punhado de bárbaros vingativos. Pode ser duro, e eu não acredito que o americano médio seja um bárbaro vingativo. Mas o governo dos Estados Unidos aposta até a última ficha na violência como solução mágica de todos os problemas, e assim o país vai perdendo amigos a cada dia, e parece não dar a menor importância a isso.
Mohamedou Ould Slahi (Guantánamo Diary: Restored Edition)
Posso dizer também que os detentos tinham chegado ao limite da dor. Eu só ouvia gemidos. Perto de mim tinha um afegão que estava chorando muito alto e pedindo ajuda ■■■■■■■■■■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■ . Estava falando em árabe: “Senhor, como pôde fazer isso comigo? Por favor, aliviem minha dor, cavalheiros!”. Mas ninguém se deu sequer ao trabalho de examiná-lo. O sujeito estava mal já em Bagram. Eu o tinha visto na cela ao lado da nossa; ele vomitava o tempo todo. Senti tanta pena dele. Ao mesmo tempo, eu ria. Dá para acreditar nisso, eu ria estupidamente! Não dele; eu ria da situação. Primeiro, ele se dirigiu a eles em árabe, que nenhum guarda entendia. Depois, ele os chamou de cavalheiros, o que eles certamente não eram.
Mohamedou Ould Slahi (Guantánamo Diary: Restored Edition)
Acabei de chegar de Washington”, disse ele. “Vocês sabem como são importantes para o governo dos Estados Unidos?” “Sei como sou importante para minha mãezinha, mas quanto ao governo dos Estados Unidos, não tenho certeza.” ■■■■■■ ■■■■■■ não pôde evitar um sorriso, embora ■■■■ tenha tentado manter ■■■■ cara amarrada. A rigor, deviam me mostrar rispidez. “Está pronto para trabalhar com a gente? Se não, sua situação vai ficar muito ruim”, prosseguiu o homem. “O senhor sabe que eu sei que o senhor sabe que eu não fiz nada”, eu disse. “Vocês estão me segurando porque seu país é bastante forte para se dar ao luxo de ser injusto. E não é a primeira vez que vocês sequestram africanos e os escravizam.” “Tribos africanas venderam sua gente para nós”, ele respondeu. “Em seu lugar eu não defenderia a escravidão”, contestei. Eu diria que ■■■■■■■■■■■■ era o mais poderoso, embora o governo deixasse outros órgãos tentarem a sorte com os detentos. É como um camelo morto no deserto, sendo devorado por todo tipo de inseto. “Se você não colaborar conosco, vamos mandá-lo a juízo e você vai passar o resto da vida na cadeia”, disse ■■■■ . “Pois faça isso!
Mohamedou Ould Slahi (Guantánamo Diary: Restored Edition)
Uma lenda popular mauritana conta a história de um homem que tinha fobia de galos e quase perdia a razão sempre que se deparava com um galo. “Por que você tem tanto medo do galo?”, perguntou-lhe o psiquiatra. “O galo pensa que eu sou milho.” “Você não é milho. Você é um homem muito grande. Ninguém pode confundir você com um pequeno grão de milho”, disse o psiquiatra. “Eu sei disso, doutor. Mas o galo não sabe. Seu trabalho é ir até ele e convencê-lo de que eu não sou milho.” O homem nunca ficou curado, uma vez que falar com um galo é uma coisa impossível. Fim da história. Há anos venho tentando convencer o governo dos Estados Unidos de que eu não sou milho.
Mohamedou Ould Slahi (Guantánamo Diary: Restored Edition)
27 de octubre Todo el mundo conjetura —así lo siento— el grado de intensidad de un duelo. Pero imposible (signos irrisorios, contradictorios) medir hasta qué punto alguien ha sido alcanzado.
Roland Barthes (Mourning Diary: October 26, 1977–September 15, 1979)
Me gustaba hacer daño a chicas. Mental, no físicamente. No he golpeado a una chica en mi vida. Bueno, una vez. Pero fue un error. Ya os lo contaré luego. El caso es que me molaba. Lo disfrutaba de verdad. Es como cuando oyes que los asesinos en serie dicen que no lo lamentan, no sienten remordimientos por todas las personas que asesinaron. Yo era así. Me encantaba. Además, no me importaba cuánto tiempo me llevase, porque no tenía prisa. Esperaba a que estuvieran enamoradas hasta las trancas de mí. A que me miraran con ojos grandes como platos. Me encantaba ver su cara de conmoción. Luego los ojos vidriosos cuando intentaban ocultar cuánto daño les estaba haciendo. Y era legal. Creo que acabé con varias. Me refiero a sus almas. Eran sus almas lo que me interesaba.
Diary Of An Oxygen Thief
Dicen que en realidad el mar es negro y que simplemente se refleja en él el cielo azul. Lo mismo ocurría conmigo. Os permitía reflejaros en mis ojos. Ofrecía un servicio. Escuchaba y escuchaba sin parar. Os depositabais en mí.
Diary Of An Oxygen Thief
¿Por qué se mataba la gente ente sí? Porque disfrutaban. ¿De verdad era tan sencillo? Para lograr partirle el alma a alguien como es debido, lo mejor es que quien lo hace haya pasado por la misma experiencia. La gente herida es más hábil para herir a la gente. Un rompecorazones experto conoce el efecto de cada incisión. El filo entra casi sin que se dé cuenta, el dolor y la disculpa infligidos al mismo tiempo.
Diary Of An Oxygen Thief
Lo nuestro se había terminado, pero no podía soportar el hecho de seguir necesitándola.
Diary Of An Oxygen Thief
El dolor involucrado en romperle el corazón premeditadamente podría muy bien compararse con una agresión y, sin embargo, ningún tribunal lo reconocería como delito.
Diary Of An Oxygen Thief
Il brivido è lo scheletro dell'avventura.
Federico Grasso (Dai diari di un capitano dell'aria - Il tesoro di Smiley)
Ella no lo sabe. No sabe que en el placer que yo busco no hay lugar para otros. No recuerdo ningún momento de placer compartido. Yo siempre he cavado muy profundo dentro de mí, ahí es donde he encontrado el placer más duradero.
Young-ha Kim (Diary Of A Murderer: And Other Stories)
Los recuerdos afloraron, y Stefan se aferró a ellos. Todo lo había perdido. Todo fuera de su alcance para siempre.
Lisa Jane Smith (Dark Reunion (The Vampire Diaries, #4))
Entro a una librería desconocida. Me dirijo a los anaqueles coloreados, llena de curiosidad y tensa de emoción. La esperanza de hallar «algo nuevo» es quebrada por la voz del empleado que me pregunta qué títulos busco. No sé que decirle. Al fin, recuerdo uno. No está. Hubiese querido seguir mirando, pero sentía sobre mí el peso de esa mirada comerciante, tan estrecha y desaprobadora, ante alguien que «no sabe» lo que quiere. ¡Siempre lo mismo! ¡Siempre hay que aparentar la posesión de un fin! ¡Siempre el camino rectamente marcado!
Alejandra Pizarnik (Diarios / Diaries (Spanish Edition) by Alejandra Pizarnik (2013-11-14))
eres mi ornitorrinco el pájaro más bello que haya existido jamás eres un abanico el árbol que brota del alma de otro árbol eres una queja el techo más amable de la campaña azul ¡oh! eres todo todo todo ornitorrinco abanico queja ¿qué importa? ¡eres eso y mucho más! ¡eres todo todo todo! (¡y caes lo mismo!)
Alejandra Pizarnik (Diarios / Diaries (Spanish Edition) by Alejandra Pizarnik (2013-11-14))
He de plantearme aquí una duda inevitable: ¿No peca acaso todo el género humano de un optimismo erróneo que lleva al falso convencimiento de que los compromisos sociales, si quedan lo suficientemente lejos en el tiempo, nunca se materializarán?
E. M. Delafield (Diary of a Provincial Lady)
¿Qué hay que hacer cuando uno se encuentra en la desgracia? ¡Salir de ella! Si no es así, uno está perdido. En cambio, juzgo que volviéndose hacia lo que es bello -la naturaleza, el sol, la libertad, lo hermoso que hay en nosotros-, nos sentimos enriquecidos.
Anne Frank (Cliffs Notes on Frank's The Diary of Anne Frank)
Breve anteprima del romanzo - ... . Attorno a Parigi c’era una grande foresta, ma quella è una storia proprio precedente a questa, anche se ha uno sfondo comune. I re di Francia venivano unti con un unguento speciale che era conservato nella cattedrale di Reims, e che nessuno sapeva di cosa fosse fatto ed era lo stesso con cui era stato unto Gesù; era un segreto. Sembrano cose molto lontane da quello che è lo spirito cristiano, in realtà ci sono due Chiese; ce n'è una oscura ed una ufficiale con due messaggi differenti ma che sono complementari - *** - ...Gli Egizi erano grandi manipolatori di quel marchingegno che stritola tutti e tutto. La Massoneria proviene dall'Egitto, è nata là. E’ tutta di provenienza egizia; loro avevano un'azione su quel marchingegno che fa accadere le cose - *** - Virginia era proprio ai vertici della Carboneria al tempo del Risorgimento - ripeté - perché qui c’è l’elenco dei nomi di quelli che avevano le fila di questo complotto, lei era a capo della Massoneria femminile, il suo grado era quello più alto, era chiamata Regina del Grande Firmamento - *** Fa parte dello stesso filone di quello dei Templari, quello su Nefertiti. La maggior parte degli archeologi non sa queste cose; che c’è un mistero lì. *** ... . E il concetto di Dio per esempio è l'archetipo del Sé proiettato nel collettivo, cioè è l'Io: l'archetipo dell'Io che si proietta nel collettivo e allora viene fuori il concetto di Dio. *** E la magia consiste nel manipolare questi archetipi in modo sapiente e costruire qualcosa e non lasciarlo al libero gioco delle emozioni perché sono le emozioni che influiscono sul Destino. *** - Perché venivano unti i re di Francia?- - Certo che quelle Chiese finiranno! Finirà tutto con il ritorno del nuovo Re. - Perché in un certo senso una parte passava attraverso di loro. La rivoluzione non è avvenuta così per caso, c'è stato un potere che ha affermato questo, sai? Le due cose dovevano concorrere; sai che alla fine c'è l'Apocalisse, con un messaggio, sempre di Giovanni. E non è una cosa solo così, allegorica, c'è sempre un fatto storico ed uno mitico insieme, vanno lette insieme le cose. Anche lì ci sta un evento, che accadrà - - La Chiesa finirà di esistere?- - Certo che quelle Chiese finiranno! Finirà tutto con il ritorno del nuovo Re. *** - Quanti li vedono così i Misteri? - Rifletté Sveva. - Recitano i Misteri come una litania. La maggior parte li vede e recita così; son tutte donnette che non sanno un tubo di niente. E’ vero? - ***
Antonella Maria Azzario (I diari della contessa)
He must be really dead to need so desperately to feel alive.
Pia Pera (Lo's Diary)
I now understand why God created shit and pee: to give even the desperate like me the possibility of refuge.
Pia Pera (Lo's Diary)
Real life is so all-absorbing that it doesn’t leave us time to create an imaginary, parallel life. It’s very hard not to stay in love with or be captivated by someone who makes us laugh and does so even though he often mistreats us; the hardest thing to give up is that companionable laughter, once you’ve met someone and decided to stay with them. How cast down we are by rejection, and how much power accrues to the person to whom we gave that power, for no one can take power unless it is first given or conferred, unless you’re prepared to adore and fear that person, unless you aspire to being loved by him or to enjoy his unswerving approval, any such ambition is a sign of conceit and that conceit is what weakens and leaves us defenseless: once that ambition remains unsatisfied or unfulfilled, it marks the beginning of our downfall. Sensations are unstable things, they become transformed in memory, they shift and dance, they can prevail over what was said and heard, over rejection or acceptance. Sometimes, sensations can make us give up and, at others, encourage us to try again. That Spanish mania for mixing business deals with a semblance of incipient friendship. In Spain, oddly enough, it’s considered far more prestigious to be known by one’s first name, and this applies to only four or five or six people: “Federico” is always García Lorca, just as “Rubén” is Rubén Darío, “Juan Ramón” is the Nobel Laureate Jiménez, “Ramón” is Gómez de la Serna, “Mossèn Cinto” is Verdaguer and, five centuries on, “Garcilaso” is Garcilaso de la Vega. In the face of ignorance, one is always free to invent. “Far too civilized. Airport hub. Business deals by the shedload. No, I don’t like it, I don’t like it all. Tons of visitors. The annual Buchmesse. Money calling to money. Rumor on the other hand is what lasts, it’s unstoppable, undying, the one thing that endures. I certainly don’t want to give that imbecile the gift of a rumor. He probably often had such attacks of oral literature. Whoever he was with and whatever the circumstances, he found it hard not to slip into pedantic, didactic mode. Like many unhappy, lonely people, he kept a diary. Curiosity makes us lose all caution. Unhappy people often insist on trying to uncover the full magnitude of their unhappiness, or choose to investigate other people’s lives as a distraction from their own. The eyes of the imagination, which are the eyes that best remember a scene and best recall it later. In the middle of the night everything seems plausible and real. Desire is a selfish thing too and will do almost anything to achieve satisfaction—lie, flatter, take risks, inveigle, make false promises. A nostalgia for the life you discarded always lingers on in the inner depths of your being, and, during bad times, you seek refuge in it as you might in a daydream or a fantasy. I sometimes think that the bonds of deceit and unhappiness are the strongest of all, as are those of error; they may bind even more closely than those of openness, contentment and sincerity. We do sometimes bring about what we most fear because the only way of freeing ourselves from that fear is for the bad thing actually to have happened, for it to be in the past and not in the future or in the realm of possibilities. For it to remain behind.
Javier Marías (Así empieza lo malo)
...me he enfrentado a mis sentimientos. Soy plenamente concientes de ellos.Prro aún no he encontrado a nadie con quién quisiera vivirlos hasta el final. Por otra parte no estoy segura de que es lo que quiero vivir hasta el final.
Anaïs Nin (The Diary of Anaïs Nin, Vol. 1: 1931-1934)
«La mezza età dei froci non è cosa a cui guardare senza orrore» disse dopo un momento. «Cosa?» «Virginia Woolf, nei diari. Non preoccuparti, non l’ho scritto io.» Prese un fazzolettino di carta dalla borsa. «Però, devo dire che sono d’accordo. Insomma, non ti sembra tutto piuttosto tragico? Arrivano a cinquant’anni e all’improvviso cominciano a collezionare saliere, o ad allevare cani. Qualsiasi cosa pur di tamponare la loro solitudine.»  «È questo il problema di Joseph? La solitudine?»  «Ho sempre pensato che la mancanza di figli sia la vendetta della biologia sugli omosessuali.»  «Ma Joseph non è solo. Ha il suo amico.»  «Che lo fa soffrire più di chiunque altro.» 
David Leavitt (The Page Turner)
Ethan lo afferrò con entusiasmo; lo stupore che Rob vide nei suoi occhi fu la cosa migliore che un ragazzo potesse chiedere dopo il sesso. Avrebbe adorato poter dire ai suoi amici quanto la sua 'ragazza' fosse stata entusiasta di succhiargli l'uccello
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
«Aspetta,» lo fermò afferrandogli il polso. «Sei sicuro di essere pronto?» gli chiese, come se fosse una porta verso un'altra dimensione. «Perché, incontrerò il signor Tumnus dietro la porta?» «Più che altro il suo amico topo.» Ethan lo lasciò andare e gli diede una chiave minuscola. Robert sbatté le palpebre. Si poteva a tutti gli effetti chiudere a chiave? Era davvero creativo
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
Ethan si allungò e gli diede un bacio sulla guancia. Quel tocco leggero lo fece palpitare. Sollevò la mano e gli fece cenno di dargli la sua. Le loro dita si intrecciarono ed Ethan gli sorrise timidamente, mentre plasmava il proprio corpo sul suo. Rob avrebbe potuto finire con l'abituarcisi, anche se sarebbe durato solo fino al diploma
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
«Salta su.» Ethan rise e si arrampicò sulla sua schiena. «Mio principe azzurro.» Le stava provando tutte per riuscire a rilassarsi un po’ e le battute sembravano funzionare alla grande. Ma anche quella schiena forte così vicina a lui aiutava. Robert aveva un profumo così buono e pareva che non gli importasse che Ethan stesse spargendo brillantini su tutto il suo completo. «Vivo per servire,» disse Rob iniziando a salire con lentezza le scale dalla balaustra di vetro. «Sarà strano, ma questa cosa mi eccita.» Ethan rise e lo strinse più forte. Una parte dell'attrazione veniva dal modo in cui Rob stava mettendo in mostra la propria
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
«Sei una donnola bianca, però. Ti si adatta.» Gli strinse le dita attorno all'uccello; non riusciva a immaginare di potersi stancare di toccarlo. «E tu sei cosa? Una donnola nera?» chiese lui, facendogli scivolare giù i pantaloni e gli slip, per poi baciarlo con fervore spingendo il bacino contro la sua mano. «Già. È piuttosto ovvio che io non riesca ad adattarmi al loro modo di vedere le cose,» mormorò contro le sue labbra, dando un affondo brusco con la mano sulla sua asta, che gli pulsò tra le dita in maniera gloriosa. Al momento, comunque, Ethan aveva altro a cui pensare; era piuttosto occupato a cercare di valutare la logistica del sesso. Era entusiasta di riempirsi la bocca con un grosso uccello, ma sarebbe stata la stessa cosa quando sarebbero passati al sesso anale? E se lo avesse odiato? «Ma ti adatti a me,» sussurrò Robert arrancando verso il box doccia, tremante. Ethan ebbe la sensazione che il suo cazzo fosse come un guinzaglio che avrebbe potuto usare per dirigerlo. «Oh, lo spero.» Rise nervosamente, ma lo seguì nella doccia, godendosi quella magnifica sagoma; spalle larghe, stomaco teso, grosso uccello. Era inciampato contro il ragazzo dei suoi sogni più sfrenati
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
Boccheggiò e si alzò in punta di piedi. «E a che cosa hai pensato?» sussurrò, lasciando che le sue dita esplorassero ogni muscolo della schiena di Robert. Non avrebbe mai pensato di poter essere così timido, soprattutto non dopo averlo aggredito con la sua nudità al loro primo incontro. Che avrebbe pensato Rob di lui e del suo corpo? Del suo odore, della sensazione che provava mentre Ethan lo stringeva, del modo in cui si adattava tra le sue braccia forti... Robert ridacchiò e si allungò verso il ripiano di vetro per prendere dello shampoo dal profumo fresco; cominciò a sfregargli la testa, con gli occhi così concentrati su di lui che Ethan si sentì come se fosse l'unica persona rimasta sul pianeta. «Wow... è una domanda difficile. C'è così tanto che... che cosa vuoi sapere?» Sorrise a quelle attenzioni; Rob era così premuroso che lo faceva sciogliere di più ogni minuto. Aveva sempre pensato che Robert Hunter, il quarterback della squadra di football, così figo e sicuro di sé, sarebbe stato una persona più diretta ed egoista, nell’intimità. Invece le sue azioni ogni tanto facevano vergognare Ethan di essere così avido
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
«Ero un po' spaventato ieri, a dire la verità. Ma hai reso tutto così bello. Non avrei potuto avere una prima volta migliore,» sussurrò. Rob sospirò e si allungò per tenerlo più stretto a sé, appoggiandogli la testa sulla spalla. Baciò quella pelle calda e liscia, con il petto gonfio d'orgoglio. «Lo stesso per me. L'hai resa incredibile.»
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
«Ti amo,» sussurrò senza fiato, stringendo il culo nel più delizioso dei modi. Quelle parole pronunciate così piano furono come cioccolato fuso sul suo cuore. Boccheggiò, spingendo in su il bacino, più a fondo in quel corpo cedevole. Non si era aspettato di sentirle, specialmente non in quel giorno, ma ancora di più non si era aspettato che lo rendessero così felice. Tirò il viso di Ethan verso il suo, mugolando, e soffocò quella fitta improvvisa nel petto con un bacio dolce e profondo
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
«Ti amo così tanto,» sussurrò; nel momento in cui lo disse si rese conto che era davvero ciò che provava e che per qualche assurda e contorta ragione era come se fosse stato lui il primo a dirlo stavolta. Lo avevano detto per primi tutti e due. Ethan sorrise di più e gli baciò le labbra. «Ti amo anch'io,» rispose guardandolo negli occhi, ignaro di averlo già detto. Gli strinse le dita tra le sue. Era come se l'auto fosse un bozzolo di zucchero filato in cui la loro vita consisteva soltanto nello stare insieme, appiccicati l'uno all'altro in quella nuvola di dolcezza. Robert sentì un formicolio attorno agli occhi. Sapeva già che non si sarebbe pentito di avergli confessato quella matassa di emozioni che parevano essersi impossessate di lui come un parassita, cambiando il suo modo di pensare e di agire. Avrebbe mai aiutato una persona in castigo a scappare dalla casa dei propri genitori? Certo che no, ma con Ethan gli sembrava di perdere in parte la ragione. Per quanto fosse spaventoso, gli piaceva abbastanza essere così ossessionato da qualcuno. «Lo so, me lo hai appena detto, tesoro,» aggiunse, abbassando la voce ancora rauca
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
«Sono così felice per te. Te l'avevo detto che ce l'avresti fatta,» si rallegrò Robert, arricciando attorno a lui il suo grosso corpo muscoloso. «E ce la faremo anche noi, giusto?» Ethan gli baciò il mento. Lui ridacchiò e all'improvviso ci fu qualcosa di incredibilmente fragile e vulnerabile in fondo ai suoi occhi. «Finché non ti dimentichi di me nel grande mondo là fuori.» «Sì, certo, come se potesse mai succedere. Sei l'unica donnola gay che conosco.» Gli accarezzò la schiena, godendo della loro intimità. Robert distolse lo sguardo, ma sorrise come se si fosse tolto un enorme peso dal petto e gli appoggiò la testa su una spalla. «Siamo come il simbolo cinese dell'armonia. Donnola bianca e donnola nera intrecciate assieme.» Ethan si sentì sciogliere il cuore a quel paragone e strinse le dita tra le sue. «Yin e Yang.»
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)
«Possiamo adottare delle donnole?» chiese mentre si strofinava l'occhio. «Vuoi dire furetti?» Il suo fidanzato sospirò massaggiandogli con gentilezza lo zigomo con un pollice. «Sì, furetti. Sono così carini, Rob, ci farebbero compagnia!» Chris sbuffò. «E quando muoiono hai intenzione di imbalsamarli?» Si accigliò e abbracciò Robert più forte. «Non è questo il punto!» Rob arrossì e nascose il viso tra i suoi capelli. «Li ho visti su internet, in realtà. Sono davvero carini.» Ethan gli accarezzò la testa con un sorriso beato. Era sicuro che tutti e due avessero un sacco di cose da imparare sul vivere per conto proprio come adulti e che per questo a volte sarebbe stata dura, ma era anche certo che ne sarebbe valsa la pena se avessero imparato tutte quelle cose assieme. «Saremo i migliori papà furetto del mondo.»
K.A. Merikan (Diary of a Teenage Taxidermist)