Leugens Quotes

De beste leugens zijn altijd verfraaiingen of varianten van de waarheid.

En dan komen later weer andere leugens. Een meisje is een engel. Wie dit het eerst ontdekte, heeft nooit zusters gehad.

Mildheid is een leugen. Het is een manier om je woede te verbergen. Diep vanbinnen zijn we woedend om wat ons is afgenomen, onze dromen, een landschap, je minnaar, je dochters. De boosheid om dat verlies neemt alleen maar toe.

Zoeken naar het ware wil niet zeggen zoeken naar het wenselijke. Als men zich, om de angstige vraag:'Wat zou dan het leven zijn?' te ontgaan, net als een ezel met de rozen van de illusie moet voeden, dan zal de absurde geest, in plaats van in de leugen te berusten, er de voorkeur aan geven, zonder te sidderen.

Ik ben niet treurig. Ik heb alleen groot medelijden met de andere mensen die zo ver bij mij vandaan zijn en al had ik een radiozender tot mijn beschikking, het zou geen nut hebben hun te zeggen wat ik denk. Ik kan hen niet begrijpen en zij mij evenmin. De gekste sprookjes zijn niet uit hun hersens weg te branden, varianten op domme grootheidswanen, uitgebroed toen hun voorouders nog in holen woonden en niet beter wisten of de hele kosmos was niet groter dan hun hol. En als ze er niet aan geloven, dan hopen ze toch wel spirituele openbaringen te kunnen putten uit materiële nonsens. Want, zeggen ze, wij kunnen zo alleen niet verder leven, wij hebben behoefte aan troost. (Leef ik soms niet verder? Wie troost mij?) Daarvoor laten ze de pausen in paleizen wonen en de Aga Khan diamanten eten. Aan de miljoenen die uit naam van hun troostende leugens mishandeld worden, aan de absurde wetten die er zelfs in de beschaafdste landen op zijn gebaseerd, denken zij nooit, want zij willen in slaap gesust worden met sprookjes en hoe meer bloed ervoor vergoten wordt, hoe beter zij erin kunnen geloven. Want bloed is het enige waarover ze beschikken en het enige onomstotelijke existentiële feit is hun onverzadelijke bloeddorst.

Stelen is het ergste dat je kan doen. Als je iemand vermoordt, steel je een leven. Je steelt het recht van zijn vrouw op een echtgenoot en berooft zijn kinderen van een vader. Als je een leugen vertelt, steel je iemands recht op de waarheid. Als je iemand bedriegt, steel je zijn recht op een gelijkwaardige behandeling.

Ergens ter wereld bestaan nog volken en kudden, doch niet bij ons, mijne broeders: hier vindt men staten. Staat? Wat is dat? Wellaan! Zet nu de oren open, want thans zeg ik u mijn woord over de dood der volken. Staat beduidt het koudste van alle monsters. Koud is ook zijn leugen; en deze leugen kruipt hem uit de mond: 'Ik, de staat, ben het volk.

De meerderheid heeft nooit gelijk. Nooit, zeg ik je! Het is een van die maatschappelijke leugens waar je als vrije en intelligente man wel tegen moet rebelleren. Wie zijn de mensen die de grootste groep van de bevolking vormen: de intelligenten of de dommen? Ik enk dat we het erover eens zijn dat het de dommen zijn, ongeacht waar op de wereld, het zijn de dommen die de overweldigende meerderheid vormen.

Ik vind het doodzonde van mijn tijd om me te verdiepen in de organische geesteswoekeringen van een dichter die me niets beters te melden heeft dan het niets, de leegte, het onverstaanbare. Het onverstaanbare heb ik thuis ook, als ik door de WC-deur heen probeer te praten met mijn vriendin. Het onzegbare, dat roeren wij thuis door de muesli. Ik wil poëzie die me meeneemt naar een wereld die ik nog niet ken, naar een inzicht dat ik nog niet had, naar een uitzicht dat ik nergens anders had kunnen vinden. Ik wil een gedicht dat zo goed is, dat ik bijna vergeet dat het, zoals elk gedicht, een taalbouwsel is – een volmaakt bedrieglijke travestie waar het grote niets doorheen schijnt, een van zijn eigen leugenachtigheid getuigende leugen van inkt. Ik wil een gedicht als een huis, dat me op één steen na laat geloven dat ik er werkelijk in zou kunnen wonen.

De Britse premier David Cameron, die ondertussen al ontslag heeft genomen, gaat straks de geschiedenis in als de kinkel die pokerde en verloor. De voorstanders van een brexit met een aantal racisten als voortrekkers (stijl Nigel Farage en Boris oh nson) hebben hun slag thuisgehaad waardoor het Verenigd Koninkrijk nooit nog kan terugkeren in de EU. De leuze "Storm is raging over het Channel, the continent is isoltated" heeft het gehaald. Het fiere Albion is teruggekeerd. Dat de Briiten Europa de rug toekeerden is al bij al verstaanbaar. De EU is een grijs en onaantrekkelijk Europa gedomineerd door bureaucraten en gekenmerkt door een groot democratisch deficit. Maar win werkelijkheid stemden de Britten over een heel ander pijnpunt, over de vreemdelingenkwestie. Misleid door alle leugens die de leavers schaamteloos voor waarheid verzwendelden. Het grootste nadeel van de exit is dat Europa nu niet langer nog kan dromen van een sterk Europees leger dan zich bewapent met Europese tuigen i.p.v. Amerikaanse, en dat het nu nog meer vastzit aan de Verenigde Staten voor zijn veiligheid. En als daar Donald Trump de presidentsverkiezingen wint dan wordt de wereld waarin wij leven op slag een flink stuk gevaarlijker dan die nu, met de islamfundamentalisten, al is. Ondertussen staan in het grijze Europa al andere racisten klaar - bijvoorbeeld Geert Wilders - om een exit uit Europa te eisen. De beurzen kleuren ondertussen bloedrood. Het Britse pond verloor 16 procent van zijn waarde. Wie à la baisse speculeerde op het pond heeft zijn inleg forst zien stijgen. Een oud klant van mij belde me zopas nog op dat hij 2,5 miljoen euro play money geriskeerd heeft en dat dit er nu 20,4 miljoen zijn geworden.

Feiten, zei ik. Wat zijn feiten? Feiten zijn niets meer dan toevalligheden, die net zo goed anders hadden kunnen zijn. Wanneer er op de zesde dag van de wassende maan van de maand Maimakterion een aardbeving plaatsvindt, is er geen enkele reden te bedenken waarom deze niet had kunnen plaatsvinden op de vierde dag van de afnemende maan van Mounychion. De grote koning van Perzië kan evengoed eerder of later sterven dan de dag waarop hij sterft. De weldadige schaduw van de wilg en de plataan waarin wij jaren geleden over hem hebben gesproken, had ook geworpen kunnen zijn door een eik en een notelaar. Ik had ook kunnen uitglijden toen ik op het strand van Kyzikos oog in ○00 kwam te staan met Mindaros, Spartaanse admiraal waardoor de Hellespont, de Bosporus en de oorlog misschien verloren waren geweest voor Athene, Elke gebeurtenis is de worp van een dobbelende hand. De geschiedenis ontbeert logica. Met onze interpretaties achter af proberen we de loop van de gebeurtenissen uit alle macht in een voor ons bevredigend stramien van oorzaken en gevolgen te persen, maar de feiten als zodanig zijn manifestaties van willekeur. Daardoor zijn feiten nog eenvoudiger te bestrijden dan abstracte waarheden. Als ik mij van een onwelkom feit wil ontdoen, maak ik er een mening van door mijn eigen onwaarheid er als mijn eigen mening tegenover te stellen. Vervolgens is het eenvoudig voor mij om het debat te winnen en de meerderheid van het volk van de waarheid van mijn leugen te overtuigen, want de pleitbezorger van de feiten wordt gehinderd door de beperking die hem wordt opgelegd door de omstandigheid dat de willekeur van zijn feiten samenhang ontbeert en niet noodzakelijkerwijs een goed verhaal oplevert, terwijl als leugenaar vrij ben als een vogel, mij niets hoef aan te trekken van de hinderlijke feiten en een verhaal kan verzinnen dat meer logica vertoont en geloofwaardiger is dan de werkelijkheid. En omdat waarschijnlijkheid een groter gewicht in de schaal legt dan waarheid zoals wij eerder hebben geconcludeerd, maakt de waarheidsverteller vanwege zijn gebondenheid aan willekeurige feiten geen schijn van kans tegen de vrijheid van de leugenaar.

Wat de liefde betreft, die kon worden vergeten: ik was ongetwijfeld een van de laatste mannen van mijn generatie die zo weinig van zichzelf hielden dat ze in staat waren van iemand anders te houden, en dan nog had ik dat maar zelden gekund, twee keer in mijn hele leven om precies te zijn. In onafhankelijkheid en individuele vrijheid kan geen liefde bestaan, dat is domweg een leugen, en een van de grofst denkbare leugens; liefde kan alleen maar bestaan in het verlangen naar totale verdwijning, versmelting, oplossing van het individu, in een soort van oceanisch gevoel, zoals dat vroeger werd genoemd, in elk geval in iets wat ten dode opgeschreven was, althans in een nabije toekomst.

Zo veel leugens, Mel. Zo veel.' 'Ik weet het, en het spijt me verschrikkelijk. Toen ik er eenmaal mee begonnen was kon ik niet meer ophouden, alsof ik in een auto zat zonder remmen.' Blz. 144

Tussen mensen net tegenovergestelde belangen bestaat er leugen noch waarheid. (Menselijke voorwaarden)

Het ergste nadeel van een hoge positie is de onvrijheid van meningsuiting. Hoe hoger je maatschappelijke positie hoe meer je je in zwijgen moet hullen. Vooral omdat de betekenis en het belang van een hoge positie voor mij verbonden zijn met het publieke domein, weegt dit zwaar. Het publieke domein is het forum voor meningsvorming, voor de weging van argumenten, voor de verwoording van visies. Hoe breder, hoe diepgravender, hoe origineler hoe beter. Misschien is deze gedachte over de openbare ruimte en een hoge positie altijd een droom geweest maar nu lijkt zij verder weg dan ooit. Toen koningin Beatrix, om nog even bij de les te blijven, op een onbewaakt ogenblik of misschien zeer bewust gekozen moment over de pers zei dat 'de leugen regeert' was Nederland te klein. Niet wat de koningin had gezegd stond ter discussie maar het feit dat zij met haar kritische opmerking haar boekje te buiten was gegaan. Het is interessant te bedenken dat het in vroegere tijden juist het voorrecht van hoger geplaatsten was om ongehinderd te kunnen zeggen wat in hun hoofd opkwam. Het volk zweeg. In onze tijd is dat in zijn tegendeel verkeerd. De politicus die zegt wat hij denkt, steekt zijn hoofd in de publieke strop. Zijn kiezer daarentegen is vrij te roepen wat hij wil - zijn schreeuw, rauw en ongearticuleerd klinkt overal op en wordt gehoord, al dan niet in honderd dagen.

De Dennen Dennebossen, scheef als dronkaards groeien van waaien; lucht; oudheid. In de grond geplante zwepen, bukkend onder de tekens des hemels. Staande of ze nog wachters waren voor de vervlogen deuren van goden. Hun denappels de handschriften van bronzen spraak; gekraakte. Door lachgas verschrompelde strottenhoofden van reuzen. Loop je s'nachts in het dennenbos, krrr diep onder de dennen is angst de jager; dennendonker is spottend duister, hun appels geen sterren, geen lampen. Luister wat ze zeggen, de 2 bijlen "tIs zo recht bij de dennen, zo ijlend, waarheid die van onderen afsterft, leugens uithangt, dóór groeit naar 't Licht.' O wandelaar de tak boven je stookt je oven, soms leunt aan je gezicht al je kist. Dennenbossen, er waait geen pluis. Dennen zijn de kelders van de luchten. Je hoort ze kreunen en zuchten 'Wij brengen jou thuis, brengen je thuis.

En niet alleen de verzen drijven de jeugd tot leugens. Ga eens naar de schouwbrug en luister naar de onzin die daar wordt verkocht.' (p. 21)

Mag de columnist liegen? Natuurlijk, als het maar lekker leest wat hij schrijft en als hij maar niet klaagt wanneer anderen zijn leugens ontdekken. Vorige week heb ik op deze plaats ook gelogen. Weliswaar heel onschuldig, maar toch, de waarheid was het niet. Ik schreef iets over mijn neiging tot mompelen, en gebruikte daarvoor 'de grote lijster' - turdus viscivorus. Om te beginnen wist ik tijdens het schrijven niet precies of viscivorus wel met v's geschreven moest worden (ik lijd namelijk aan een milde vorm van dyslexie - ook een moeilijk woord, dat dan ook niet voor niets 'woordblindheid' betekent) en ik kon de dichtbundel waarin dit woord staat, de verzamelde gedichten van Jan Hanlo, niet vinden. Mijn woordenboeken geven geen uitsluitsel voor dit type woord, dus ik zat ermee. Maar omdat ik toch door moest, besloot ik het erop te wagen. Ik typte het hele stuk uit en stuurde het een dag voor de deadline naar de krant. Natuurlijk kwam het boek boven water toen de brief al verzonden was. Ik bleek me niet vergist te hebben, viscivorus wordt inderdaad met v's geschreven. Maar nu had een ander deel van mijn hersenen me weer gefopt. Ik had me als titel 'St Louis Blues' herinnerd, terwijl het ''s Morgens' is. Wat te doen? Er is een tijdgrens voor schrijvers zoals ik, en die is ruim bemeten. De krant zelf hanteert ook een grens en tussen die twee zit natuurlijk wel wat tijd. Ik zou kunnen telefoneren en vragen of St. Louis Blues nog veranderd kon worden in 's Morgens. Daarover stond ik in dubio, want er was nog een andere mogelijkheid: de reacties van de lezers afwachten. Ik besloot tot het laatste. Iedereen die me zou schrijven om me op de vingers te tikken, zou een schuldbewust en boetvaardig antwoord krijgen. Met de hand geschreven. Ik kocht bij de kantoorboekhandel alvast een pak A4. Ik moet u zelfs een kinderlijke bekentenis doen, de dag na het uitkomen van de krant liep ik in spanning naar de brievenbus om de vloed in ontvangst te nemen. Maar er kwam niets, niemand nam de moeite of niemand vond het een ernstig probleem of niemand leest jan Hanlo of niemand leest mij. Zoiets moet het zijn. Maar wat me toch kwaad maakte, langzamerhand, als aanwakkerende wind, was de selectie. Als ik namelijk een enkele (doodenkele) keer vloek in deze rubriek, of beweer dat ik ernstig twijfel aan het bestaan van een Almachtige God, of een opmerking maak die in het gevoelige brein van een feministe als 'vrouwonvriendelijk' wordt genoteerd, dan komen de brieven wel, compleet met opzeggingen van het abonnement. Maar als ik een werkelijk belangrijke misser maak, een groot dichter verkeerd citeer, dan blijft het stil. Het lijkt erop dat mijn prioriteiten toch anders liggen dan die van mijn lezers. (En misschien is dat maar goed ook.)

Volgens Erasmus bestaat geluk slechts in de illusies die men daarover koestert. Het woordenboek definieert geluk als de aangename toestand waarin we onze wensen vervuld zien en vrede hebben met onszelf en onze omgeving. Wie het heeft gekend weet dat het gevoel van geluk onuitstaanbaar kort duurt en zich niet vaak aandient. Toch eindigen de verhalen die we elkaar vertellen steevast met 'en ze leefden nog lang en gelukkig'. Dat is de grootste leugen uit de geschiedenis van de mensheid. We leven niet nog lang en gelukkig, we leven op zijn hoogst kort en af en toe niet ongelukkig.

Wij leven 't heerlijkst in ons verst verleden: de rand van het domein van ons geheugen, de leugen van de kindertijd, de leugen van wat wij zouden doen en nimmer deden.

Die leugens hebben de oppositie erg verzwakt.' 'Leugens?' 'Eh... realistische waarheidsverhalen, bedoel ik eerder, mijnheer de President. Excuses.

Ik bleef staan bij een goed gevuld boekenschap. ‘Nice library,’ zei ik. ‘Truebrary,’ corrigeerde mama Desta me. ‘Zo noemen rastafari’s een bibliotheek. We houden niet van de leugen, de lie, in het woord library.

Het was mijn ervaring dat je tegenover lagere intelligenties het beste glashard kon liegen; met een leugen bood je de sufferds de mogelijkheid om zich zonder gezichtsverlies terug te trekken.

Wanneer was iemand zichzelf? Als hij was als altijd? Zoals hij zichzelf zag? Of zoals het was wanneer de gloeiende lava van de gedachten en gevoelens alle leugens, maskers en zelfbedrog onder zich begroef? Vaak waren het de anderen die erover klaagden dat iemand niet meer zichzelf was. Misschien betekende dat dan in werkelijkheid: hij is niet meer zoals we hem graag hadden? Was het allemaal uiteindelijk dus niet veel meer dan een soort strijdkreet tegen een dreigende ingrijpende verandering van de dingen waarmee je vertrouwd bent geweest, gecamoufleerd als verdriet en bezorgdheid om het zogenaamde welzijn van de ander?

Liegen is het enige privilege van een mens boven alle organismen. De leugen leidt tot de waarheid! Daarom ben ik ook een mens, omdat ik lieg. Er is geen enkele waarheid bereikt zonder dat tevoren niet zo'n keer of veertien en misschien ook wel honderdveertien gelogen is, en in zijn soort is dat nog een eer ook; ja.

Als je hersens had, probeerde je het systeem te slim af te zijn door allerlei omwegen te verzinnen, het op duistere akkoordjes te gooien met je bovengeschikten, door te liegen dat je zwart zag en gebruik te maken van kruiwagens. Dat werd dan een volledige baan. Toch besefte je steeds dat het aldus vervaardigde netwerk een net van leugens was en hoe groot je welslagen of je gevoel voor humor ook was, toch verachtte je jezelf. Zo behaalt het systeem de eindzege: of je het nu laat buigen of barsten, je voelt je toch even schuldig. Volgens het volksgeloof - en het bijpassende spreekwoord - is de duivel zo zwart niet als men hem schildert en de engel vast ook niet zo wit.

Liegen doet iedereen. Liegen is ook niet verboden. Ik ken de tien geboden niet, maar het zou mij verbazen als 'Gij zult niet liegen' erbij stond. Gij zult natuurlijk wel liegen en als u beweert dat u nooit liegt, dan liegt u. Liegen doet iedereen. Maar het zou onjuist zijn als ik was begonnen met: 'Iedereen liegt.' Veel mensen denken dat zij altijd de waarheid spreken. Zij vergissen zich, maar zij zijn geen leugenaars. Ikzelf ben een overtuigd leugenaar. Het leven noodzaakt mij om geregeld de waarheid te spreken, maar ik doe dat met weinig vreugde. De waarheid! Wat saai, wat vervelend, hoe overbodig! De waarheid is voor iedereen en altijd hetzelfde. Maar de leugen is altijd weer oorspronkelijk en interessant.

Maakt het uit, vroeg ik, maakt het iets uit of je weet waarom iemand je verlaat? Leiden gesprekken over waarom en hoe en met welke gevoelens ergens toe? Het verhaal kan immers een leugen zijn, en de uitkomst blijft hetzelfde en het onverenigbare of het onoverbrugbare dat de pijnlijke kern is van zo'n breuk verdwijnt er niet door. Al dat praten is alleen een ritueel.

Hartmut Rosa: "De moderniteit stoelt op het idee dat we onze omgeving volledig in onze macht kunnen krijgen, ook de natuur. Het is niet langer een koning of een kerk, niet de natuur of onze geschiedenis die bepalen hoe je moet leven. Dat doe je zelf, zoals je in je smart home alles regelt met de afstandsbediening. Jij bent autonoom en soeverein. Tegelijk bezorgen de dingen die we niet kunnen beheersen ons een groeiend gevoel van machteloosheid.

U gelooft de Rijksoverheid, ja, ik ook wel.

Op het moment dat je in de kitsch de leugen herkent, komt de kitsch binnen de context van de niet-kitsch. Zo verliest die zijn autoritaire macht en ontroert als elke andere menselijke zwakte. Want niemand van ons is zo'n supermens dat hij helemaal aan kitsch kan ontsnappen. Hoezeer we die ook minachten, kitsch behoort tot het menselijk lot.

Hij vertelde me vervolgens dat de mensen telkens opnieuw liever luisteren naar de fantastische leugens van de opportunisten dan naar de sobere feiten van de deskundigen. En hoe luisterrijker het verzinsel, hoe groter de massa die het gelooft.

Maar je kunt beter gekwetst worden door de waarheid dan getroost worden door een leugen.

Als je liegt tegenover de mensen rondom je, then nobody loves you. Niemand kent dan de echte jij. Je bent alleen, onzichtbaar voor anderen door de cocon van leugens waarin je huist.

Iedereen heeft zijn eigen tranenmaker. Het is degene die je kan laten huilen, je gelukkig kan maken en je met één blik kan verscheuren. Het is degene die bij ons vanbinnen zit en die zo'n belangrijke plek inneemt dat hij ons met een woord wanhopig kan maken, of met een glimlach kan ontroeren. En we kunnen niet tegen hem liegen want de gevoelens die je aan hem binden, staan boven elke leugen.

De Amerikaan Adam Hochschild, zonder stevige Afrikakennis, puurde uit Stanley’s Engelstalige reisverslag het horrorboek King Leopold’s ghost, 1998, en Ben Affleck perst de leugen, op basis van Hochschilds verzinsels, verder uit in een film die weldra verschijnt.

Eer is een gevaarlijke leugen, meer niet, Fallon.

Soms is minder gewoonweg wat het is. Minder. En laat net mij gespogen en gescheten zijn, en onherstelbaar voorbestemd, en onherroepelijk verminkt, door een cultuur van ‘Mag het iets meer zijn, madam’. En zelfs los daarvan, in alle eerlijkheid: ‘minder’ is een leugen. ‘Minder’ is een laffe constructie, gemakzuchtig bedrog, minimalistische kitsch.

De meest voorkomende leugen is die waarmee men zichzelf voorliegt; het voorliegen van een ander is een betrekkelijke uitzondering.

Geschiedenis is de leugen die het heden vertelt om het verleden zin te geven.

De film – ik weet niet meer wie dat heeft gezegd – is het enige cultuurproduct waarin de leugen tot grote kunst wordt verheven. Maar natuurlijk geldt ook het omgekeerde: van alle kunstvormen is dit de leugenachtigste. Waar anders is de werkelijkheid zo makkelijk te veranderen?