Lenina Quotes

But, Bernard, you're saying the most awful things.' 'Don't you wish you were free, Lenina?' 'I don't know what you mean. I am free. Free to have the most wonderful time. Everybody's happy nowadays.' He laughed, 'Yes, "Everybody's happy nowadays." We begin giving children that at five. But wouldn't you like to be free to e happy in some other way, Lenina? In your own way, for example; not in everybody else's way.

Lenina suddenly remembered an occasion when, as a little girl at school, she had woken up in the middle of the night and become aware, for the first time, of the whispering that had haunted all her sleeps.

Was and will make me ill, I take a gramme and only am. (Lenina)

Lenina was left to face the horrors of Malpais unaided. They came crowding in on her thick and fast. The spectacle of two young women giving the breast to their babies made her blush and turn away her face.

There aren't any lions in England," Lenina almost snapped. "And even if there were," the Savage added, with sudden contemptuous resentment, "people would kill them out of helicopters, I suppose, with poison gas or something.

Twenty-two years eight months and four days from that moment, a promising young Alpha- Minus administrator at Mwanza-Mwanza was to die of trypanosomiasis - the first case for over half a century. Sighing, Lenina went on with her work.

There, on a low bed, the sheet flung back, dressed in a pair of pink one-piece zippyjamas, lay Lenina, fast asleep and so beautiful in the midst of her curls, so touchingly childish with her pink toes and her grave sleeping face, so trustful in the helplessness of her limp hands and melted limbs, that the tears came to his eyes.

But wouldn’t you like to be free to be happy in some other way, Lenina? In your own way, for example; not in everybody else’s way.

Lenina shook her head. "Somehow," she mused, "I hadn't been feeling very keen on promiscuity lately. There are times when one doesn't. Haven't you found that too, Fanny?

...the last electric titillation died on the lips, like a dying moth that quivers, quivers, ever more feebly, ever more faintly, and at last is quite still. But for Lenina the moth did not completely die. Even after the lights had gone up, while they were shuffling slowly along with the crowd towards the lifts, its ghost still fluttered against her lips, still traced fine shuddering roads of anxiety and pleasure across her skin.

Look in the mirror, do you see Lenina Crowne looking back at you, or do you see John the Savage? If you're a human being, you'll be seeing something of both, because we've always wanted things both ways. We wish to be as the careless gods, lying around on Olympus, eternally beautiful, having sex and being entertained by the anguish of others. And at the same time we want to be those anguished others, because we believe, with John, that life has meaning beyond the play of senses, and that immediate gratification will never be enough.

But I do," he insisted. "It makes me feel as though …" he hesitated, searching for words with which to express himself, "as though I were more me, if you see what I mean. More on my own, not so completely a part of something else. Not just a cell in the social body. Doesn't it make you feel like that, Lenina?

Lenina was shocked by his blasphemy. 'Bernard!' she protested in a voice of amazed distress. 'How can you?' In a different key, 'How can I?' he repeated meditatively. 'No, the real problem is: How is it that I can't, or rather - because, after all, I know quite well why I can't - what it be like if I could, if I were free - not enslaved by my conditioning.

-¿Sabes en qué consiste esta montaña rusa? Es un ser humano que desaparece definitivamente. Esto era ese chorro de aire caliente. Sería curioso saber quién había sido (...) En todo caso, de una cosa podemos estar seguros, fuese quien fuese, fue feliz en vida. Todo el mundo es feliz, actualmente. -Sí, ahora todo el mundo es feliz -repitió Lenina con un eco. Habían oído repetir estas mismas palabras ciento cincuenta veces cada noche durante doce años.

Then what’s time for?” asked Lenina in some astonishment. Apparently, for going on walks in the Lake District; for that was what he now proposed. Land on the top of Skiddaw and walk for a couple of hours in the heather. “Alone with you, Lenina.” “But, Bernard, we shall be alone all night.” Bernard blushed and looked away. “I meant, alone for talking,” he mumbled. “Talking? But what about?” Walking and talking—that seemed a very odd way of spending an afternoon.

he insisted. “It makes me feel as though . . .” he hesitated, searching for words with which to express himself, “as though I were more me, if you see what I mean. More on my own, not so completely a part of something else. Not just a cell in the social body. Doesn’t it make you feel like that, Lenina?” But Lenina was crying. “It’s horrible, it’s horrible,” she kept repeating. “And how can you talk like that about not wanting to be a part of the social body? After all, every one works for every one else. We can’t do without any one. Even Epsilons . . .” “Yes, I know,” said Bernard derisively. “ ‘Even Epsilons are useful’! So am I. And I damned well wish I weren’t!” Lenina was shocked by his blasphemy. “Bernard!” She protested in a voice of amazed distress. “How can you?

I want to look at the sea in peace,” he said. “One can’t even look with that beastly noise going on.” “But it’s lovely. And I don’t want to look.” “But I do,” he insisted. “It makes me feel as though . . .” he hesitated, searching for words with which to express himself, “as though I were more me, if you see what I mean. More on my own, not so completely a part of something else. Not just a cell in the social body. Doesn’t it make you feel like that, Lenina?” But Lenina was crying. “It’s horrible, it’s horrible,” she kept repeating. “And how can you talk like that about not wanting to be a part of the social body? After all, every one works for every one else. We can’t do without any one. Even Epsilons . . .” “Yes, I know,” said Bernard derisively. “ ‘Even Epsilons are useful’! So am I. And I damned well wish I weren’t!” Lenina was shocked by his blasphemy. “Bernard!” She protested in a voice of amazed distress. “How can you?” In a different key, “How can I?” he repeated meditatively. “No, the real problem is: How is it that I can’t, or rather—because, after all, I know quite well why I can’t—what would it be like if I could, if I were free—not enslaved by my conditioning.” “But, Bernard, you’re saying the most awful things.” “Don’t you wish you were free, Lenina?” “I don’t know what you mean. I am free. Free to have the most wonderful time. Everybody’s happy nowadays.” He laughed, “Yes, ‘Everybody’s happy nowadays.’ We begin giving the children that at five. But wouldn’t you like to be free to be happy in some other way, Lenina? In your own way, for example; not in everybody else’s way.

He began to talk a lot of incomprehensible and dangerous nonsense. Lenina did her best to stop the ears of her mind; but every now and then a phrase would insist on becoming audible. "… to try the effect of arresting my impulses," she heard him say. The words seemed to touch a spring in her mind. "Never put off till to-morrow the fun you can have to-day," she said gravely. "Two hundred repetitions, twice a week from fourteen to sixteen and a half," was all his comment. The mad bad talk rambled on. "I want to know what passion is," she heard him saying. "I want to feel something strongly." / Bernard empezó a soltar una serie de tonterías incomprensibles y peligrosas. Lenina hizo todo lo posible por cerrar los oídos de su mente; pero de vez en cuando una que otra frase se empeñaba en hacerse oír: ... probar el efecto que produce detener los propios impulsos, le oyó decir. Fue como si aquellas palabras tocaran un resorte de su mente. —No dejes para mañana la diversión que puedes tener hoy —dijo Lenina gravemente. —Doscientas repeticiones, dos veces por semana, desde los catorce años hasta los dieciséis y medio —se limitó a comentar Bernard. Su alocada charla prosiguió—. Quiero saber lo que es la pasión —oyó Lenina, de sus labios—. Quiero sentir algo con fuerza.

But I do,” he insisted. “It makes me feel as though . . .” he hesitated, searching for words with which to express himself, “as though I were more me, if you see what I mean. More on my own, not so completely a part of something else. Not just a cell in the social body. Doesn’t it make you feel like that, Lenina?” But

I don't like it," said Lenina. "I don't like it." She liked even less what awaited her at the entrance to the pueblo, where their guide had left them while he went inside for instructions. The dirt, to start with, the piles of rubbish, the dust, the dogs, the flies. Her face wrinkled up into a grimace of disgust. She held her handkerchief to her nose. "But how can they live like this?" she broke out in a voice of indignant incredulity. (It wasn't possible.) Bernard shrugged his shoulders philosophically. "Anyhow," he said, "they've been doing it for the last five or six thousand years. So I suppose they must be used to it by now." "But cleanliness is next to fordliness," she insisted. "Yes, and civilization is sterilization," Bernard went on, concluding on a tone of irony the second hypnopaedic lesson in elementary hygiene. "But these people have never heard of Our Ford, and they aren't civilized." / —No me gusta —exclamó Lenina—. No me gusta. Todavía le gustó menos lo que le esperaba a la entrada del pueblo, en donde su guía los dejó solos para entrar a pedir instrucciones. Suciedad, montones de basura, polvo, perros, moscas... Con el rostro distorsionado en una mueca de asco, Lenina, se llevó un pañuelo a la nariz. —Pero, ¿cómo pueden vivir así? —estalló. En su voz sonaba un matiz de incredulidad indignada. Aquello no era posible. Bernard se encogió filosóficamente de hombros. —Piensa que llevan cinco o seis mil años viviendo así —dijo—. Supongo que a estas alturas ya estarán acostumbrados. —Pero la limpieza nos acerca a la fordeza —insistió Lenina. —Sí, y civilización es esterilización —prosiguió Bernard, completando así, en tono irónico, la segunda lección hipnopédica de higiene elemental—. Pero esta gente no ha oído hablar jamás de Nuestro Ford y no está civilizada.

he was breathing Lenina's perfume, filling his lungs with her essential being. His heart beat wildly; for a moment he was almost faint.

A Lenina le resultaba muy inquietante. En primer lugar, su manía de hacerlo todo en privado. Lo que en la práctica significaba no hacer nada en absoluto. Porque ¿qué podía hacerse en privado?

Lenina uykuda öğretilmiş parlak bilgeliğini . . .

[...], Lenina'yı hem arzuluyor hem de bu arzudan utanıyordu. Lenina'ya lâyık değildi... Bir an gözleri buluştu, ne hazineler vaat ediyordu gözleri! Paha biçilmez hazineler.[...] Bir an gelir de kendini Lenina'ya lâyık hisseder diye belli belirsiz bir korkuya kapıldı.

Ama başka bir şekilde mutlu olmak istemez miydin, Lenina? Başkaları gibi değil, kendi istediğin gibi.

Every one works for every one else. We can’t do without any one. Even Epsilons are useful. We couldn’t do without Epsilons. Every one works for every one else. We can’t do without any one . . .” Lenina remembered her first shock of fear and surprise; her speculations through half a wakeful hour; and then, under the influence of those endless repetitions, the gradual soothing of her mind, the soothing, the smoothing, the stealthy creeping of sleep . . . . “I

Herhalde Epsilonlar Epsilonluklarmdan memnundurlar," dedi yüksek sesle. "Elbette memnunlar. Nasıl olmazlar ki? Başka birşey olmanın nasıl olduğunu bilmiyorlar. Bizler memnun olmazdık, tabii. Ama bizler farklı şartlandırıldık. Üstelik bizler farklı bir kalıtımdan geliyoruz." İnançla, "Bir Epsilon olmadığıma memnunum," dedi Lenina. Henry, "Bir Epsilon olsaydın da, şartlandırman gereği aynı şekilde Alfa ya da Beta olmadığına memnun olurdun,

Wszystko to, co dzieje się w Rosji, jest zrozumiałe i stanowi nieunikniony łańcuch przyczyn i skutków, których punktem wyjścia i zwornikami są: niedopisanie niemieckiego proletariatu i okupacja Rosji przez imperializm niemiecki. To znaczy, że żądano by od Lenina i towarzyszy czynów nadludzkich, gdyby spodziewano się po nich wyczarowania w takich okolicznościach najpiękniejszej demokracji, wzorcowej dyktatury proletariatu i kwitnącej gospodarki socjalistycznej. Oni i tak dzięki zdecydowanie rewolucyjnej postawie, przykładowej energii i niezłomnej wierności międzynarodowemu socjalizmowi naprawdę dokonali tego, czego w tak diabelnie trudnych warunkach można było dokonać. Niebezpieczeństwo zaczyna się wtedy, gdy robią oni cnotę z konieczności, gdy swoją taktykę, wymuszoną przez te fatalne warunki, petryfikują teoretycznie we wszystkich punktach i starają się narzucić je międzynarodowemu proletariatowi jako wzorzec socjalistycznej taktyki, który należy naśladować. W ten sposób, całkiem niepotrzebnie szkodząc sobie samym i skrywając swą rzeczywistą, niezaprzeczalną zasługę dziejową pod korcem wymuszonych potknięć, oddają niedźwiedzią przysługę międzynarodowemu socjalizmowi, o który i dla którego walczyli i cierpieli, ponieważ chcą wnieść do jego zasobów jako nowe poznanie wszystkie te narzucone w Rosji przez konieczność i przymus opaczności, które koniec końców były przecież tylko odblaskami bankructwa międzynarodowego socjalizmu w tej wojnie światowej.

He looked up into the sky and round the blue horizon and finally down into Lenina’s face. ‘Isn’t it beautiful?’ His voice trembled a little. She smiled at him with and expression of the most sympathetic understanding. ‘Simply perfect for Obstacle Gold,’ she answered rapturously. ‘And now we must fly, Bernard.

He looked up into the sky and round the blue horizon and finally down into Lenina’s face. ‘Isn’t it beautiful?’ His voice trembled a little. She smiled at him with and expression of the most sympathetic understanding. ‘Simply perfect for Obstacle Golf,’ she answered rapturously. ‘And now we must fly, Bernard.

When the individual feels, the community reels," Lenina pronounced. "Well, why shouldn't it reel a bit?

LENINA felt herself entitled, after this day of queerness and horror, to a complete and absolute holiday. As soon as they got back to the rest-house, she swallowed six half-gramme tablets of soma, lay down on her bed, and within ten minutes had embarked for lunar eternity. It would be eighteen hours at the least before she was in time again.

Como símbolo de la marea ascendente de exaltación interior, la sangre subió a las mejillas de Lenina

el individuo siente, la comunidad se resiente -citó Lenina.

Hitler miał czerwoną flagę. I Stalin miał czerwoną flagę. Hitler rządził w imieniu klasy robotniczej, partia Hitlera nazywała się robotniczą. Stalin również rządził w imieniu klasy robotniczej, jego system władzy oficjalnie tytułowano dyktaturą proletariatu. Hitler nienawidził demokracji i z nią walczył. Stalin nienawidził demokracji i z nią walczył. Hitler budował socjalizm. I Stalin budował socjalizm. Hitler uważał swoją drogę do socjalizmu za jedyną słuszną, a wszystkie inne — za wypaczenie. I Stalin uważał swoją drogę do socjalizmu za jedyną słuszną, a wszystkie inne — za odchylenie od generalnej linii. Towarzyszy partyjnych, którzy zbaczali ze słusznej drogi, takich jak Rohm i jego otoczenie, Hitler bezlitośnie niszczył. Stalin również bezlitośnie niszczył wszystkich, którzy zbaczali z właściwej drogi. Hitler miał plan czteroletni. Stalin — pięcioletni. Hitler miał jedną partię rządzącą, resztę — w więzieniu. I Stalin miał jedną partię rządzącą, resztę — w więzieniu. Partię Hitlera stawiano ponad państwem, krajem rządzili przywódcy partyjni. I partię Stalina stawiano ponad państwem, krajem rządzili przywódcy partyjni. Zjazdy partyjne Hitlera zmieniono w oszałamiające widowiska. I Stalina — też. Najważniejsze święta w imperium Stalina — 1 maja, 7–8 listopada. W imperium Hitlera — 1 maja, 8–9 listopada. Hitler miał Hitlerjugend — młodych hitlerowców. Stalin miał Komsomoł — młodych stalinowców. Stalina oficjalnie nazywano Führerem, a Hitlera — wodzem. Proszę wybaczyć, Stalina — wodzem, a Hitlera — Führerem. W tłumaczeniu ma to takie samo znaczenie. Hitler kochał się w majestatycznych budowlach. Rozpoczął w Berlinie budowę największego budynku świata — Hali Ludowej. Kopuła budynku — 250 metrów średnicy. Główna sala miała pomieścić 150–180 tysięcy osób. I Stalin kochał się w majestatycznych budowlach. Rozpoczął w Moskwie budowę największego budynku świata — Pałacu Rad. U Stalina główna sala była mniejsza, ale całość była znacznie wyższa. Budowla o wysokości 400 metrów była niby cokołem, nad którym górował stumetrowy pomnik Lenina. Całkowita wysokość budowli — 500 metrów. Prace nad projektami Hali Ludowej w Berlinie i Pałacu Rad w Moskwie prowadzono w tym samym czasie. Hitler planował zburzyć Berlin i na jego miejscu wybudować nowe miasto składające się z cyklopowych budowli. Stalin planował zburzyć Moskwę i na jej miejscu wybudować nowe miasto składające się z cyklopowych budowli. Dla Niemiec Hitler był osobą z zewnątrz. Urodził się w Austrii i prawie do momentu przejęcia władzy nie posiadał niemieckiego obywatelstwa. Stalin dla Rosji był osobą z zewnątrz. Nie był Rosjaninem, ani nawet Słowianinem. Czasami, bardzo rzadko, Stalin zapraszał zagranicznych gości do swojego mieszkania na Kremlu i ci byli wstrząśnięci skromnym umeblowaniem: zwykły stół, szafa, żelazne łóżko, żołnierski koc. Hitler rozkazał zamieścić w prasie zdjęcie swojego mieszkania. Świat był wstrząśnięty skromnym umeblowaniem: zwykły stół, szafa, żelazne łóżko, żołnierski koc. Tylko na szarym kocu Stalina były czarne paski, a na kocu Hitlera — białe. Tymczasem na uboczu, wśród bajecznej przyrody, Stalin budował bardzo przytulne i dobrze strzeżone rezydencje–twierdze, które bynajmniej nie przypominały celi mnicha. I Hitler na uboczu, wśród bajecznej przyrody, budował niedostępne rezydencje–twierdze, nie żałował na nie ani granitu, ani marmurów. Te rezydencje bynajmniej nie przypominały celi mnicha. Ukochana kobieta Hitlera, Geli Raubal, była 19 lat od niego młodsza. Ukochana kobieta Stalina, Nadieżda Alliłujewa była 22 lata od niego młodsza. Geli Raubal popełniła samobójstwo. Nadieżda Alliłujewa — tak samo. Geli Raubal zastrzeliła się z pistoletu Hitlera. Nadieżda Alliłujewa — z pistoletu

Every one says I'm awfully pneumatic," said Lenina reflectively, patting her own legs. "Awfully." But there was an expression of pain in Bernard's eyes. "Like meat," he was thinking. She looked up with a certain anxiety. "But you don't think I'm too plump, do you?" He shook his head. Like so much meat. "You think I'm all right." Another nod. "In every way?" "Perfect," he said aloud. And inwardly. "She thinks of herself that way. She doesn't mind being meat.

Przedmowa do wydania z 1962 r. Istnieją dwie metody organizacji działania ludzi w ramach społeczeństwa, tak by ich współpraca była pokojowa. Jedną jest zarządzanie biurokratyczne, drugą jest zarządzanie nastawione na zysk. Dobrze wiadomo, iż zarządzanie nastawione na zysk jest w dzisiejszych czasach bardzo niepopularne. Ludzie robią wszystko, by władzę zwierzchnią konsumentów jako czynnik działający w gospodarce rynkowej zastąpić przez powszechne planowanie władzy centralnej, czyli socjalizm. Jednakże ci sami ludzie jednocześnie ostro krytykują wady biurokracji. Nie zauważają nawet, że głośno domagając się usunięcia ograniczenia zarządzania nastawionego na zysk, sami postulują coraz większą biurokrację, a nawet pełną biurokratyzację każdej sfery ludzkich spraw. Istnieją obszary działalności człowieka, w których wybór pomiędzy zarządzaniem nastawionym na zysk i zarządzaniem biurokratycznym nie podlega kwestii i w których to ostatnie musi dominować. Komisariatem policji nie można kierować posługując się metodami nadającymi się do prowadzenia przedsiębiorstwa zarobkowego. Ale na przykład piekarnia służy określonej liczbie ludzi – mianowicie jej konsumentom – sprzedając im wyprodukowane przez siebie pieczywo. To patronat konsumentów jest społeczną legitymacją – czyli rentownością – przedsiębiorstwa, jakim jest piekarnia. Komisariat policji natomiast nie może sprzedawać swoich „produktów”. Jego osiągnięcia, jakkolwiek cenne, a nawet niezbywalne, nie posiadają ceny rynkowej, a zatem nie można ich zestawiać z całkowitym kosztem poniesionym dla ich dokoniania. Poniższa rozprawa nie potępia ani też nie wini biurokracji. Usiłuje natomiast pokazać, co oznacza zarządzanie biurokratyczne i czym różni się ono od zarządzania nastawionego na zysk. Ponadto ukazuje w jakim obszarze zarządzanie biurokratyczne stanowi jedyną możliwą metodę rozstrzygania spraw społecznych. W jakimś stopniu celem tej rozprawy jest też pragnienie złagodzenia aktualnych i przyszłych skutków prób, podjętych przez obecne rządy i partie polityczne, by prywatną inicjatywę zastąpić państwowym interwencjonizmem. Badanie wskazanych powyżej problemów dostarcza nam niezbędnej wiedzy, która z kolei pozwala dokonać adekwatnej oceny dwóch systemów gospodarczej organizacji społeczeństwa – gospodarki rynkowej i socjalizmu. Przeanalizujemy znaczenie programu Lenina, aby „zorganizować całą gospodarkę narodową na wzór funkcjonowania poczty”, a z całego społeczeństwa zrobić „jeden urząd i jedną fabrykę”, zaś wszystkich obywateli przekształcić „w najemnych pracowników państwa”[1]. Rozprawa niniejsza została napisana i po raz pierwszy opublikowana w 1944 roku. W pewnych punktach odnosi się ona do warunków i osób tamtego okresu. Sytuacja zewnętrzna zmieniła się wprawdzie w wielu aspektach, a niektórzy przywódcy z 1944 roku utracili swoje aureole, niemniej istotne cechy problemów politycznych, o jakich tu mowa, pozostały niezmienne. Wielki historyczny konflikt pomiędzy indywidualizmem i kolektywizmem dzieli ludzkość na dwa wrogie obozy, jak to miało miejsce osiemnaście lat temu. Stąd badanie kontrastu pomiędzy zarządzaniem biurokratycznym i prywatnym jest nadal ważne. Nowy Jork, styczeń 1962