Kou Quotes

People are... Full of contradictions. They're lonely. And then they're not. They're missed. And then they're not.

To fall in love and to commit yourself to love means you should make your loved one the one thing you cherish the most.

I've been trying not to think about the things I wanted but couldn't have. I figured life must be about what you can't have. Some part of me has given up wanting anything. Why? I'm human, aren't I? Even though I knew that this was pointless. Why did I fall in love?

Ichirou: And I went through all the trouble preparing to explode with laughter...That wasn't funny at all!

In short, I ran away. I was about to fall in love. Aside from being opposed to getting involved with a guy, I'm a dried-up old man, just like he said. He's too dazzling to be with me. He's beyond me.

You? I know you! You trust beyond reason." She met his eyes steadily. "Yes. It's how I get results beyond hope. As you may recall.

I wonder why when I told him that my chest still ached even though I had finally told him how I felt, he said, "So you finally realize how I've felt these past three years?" and laughed.

Daarna dacht ik aan de temperatuur van het zeewater en hoe lang het zou duren voordat een hart stil zou staan van de kou. De onderkoelingsdood schijnt bijzonder hoog te staan in de topvijf van de prettigste manieren om te sterven. Het is mij een raadsel aan wie ze dit hebben kunnen vragen.

In reality, it’s not that I don’t care about your past. It’s just that compared to your past, it’s the present you, standing next to me, who’s most important.

Mande mwen yon ti kou ankò ma di ou,’ she’d told Anthony once, when he’d first asked her what she thought of Hermes, if she thought they might succeed. He’d tried his best to parse Kreyòl with what he knew of French, then he’d given up. ‘What’s that mean?’ ‘I don’t know,’ said Victoire. ‘At least, we say it when we don’t know the answer, or don’t care to share the answer.’ ‘And what’s it literally mean?’ She’d winked at him. ‘Ask me a little later, and I’ll tell you.

Nau ko'u. Na'u 'oe." - Kai

As long as it’s something you truly want to do, then it’s never too late to take that first step.

I don’t want to brag, but I’m a good actor. No matter how messed up I might be inside, nothing shows on my face.

Nanahara: Where are you going, Boss? Yashiro: To the convenience store. Whenever I buy all the condoms they have in stock and bring it to the cashier, the part-timer there makes a funny face. Nanahara: …That’s an interesting hobby.

The moment he laid eyes on Kuga, I knew. There's a reason I'm doing this to him. I want to see it; how he's fallen in love with a guy, and how he makes him his own. And then what I've done will become a sharp knife, thrown right back at me. That's right. I just wanted to see. And the meaning behind the sharp knife flying towards me: Why not me? Why can't it be me? All this time, I would be lying if I said I've never wished for it, but by being merely an observer, I've somehow managed to distance myself. Kuga is a bright light, like the sun. I, on the other hand... (Yashiro)

I promise that this won't be our last night together, that there will be lots of nights together. I'm promising that we will see each other again, and I'm going to do everything I can to make sure that happens in less than a year." He gently brushed the hair back from my face, looking in my eyes. "And I promise you that I'm going to love you, forever. Na'u 'oe, nau ko'u. You're mine and I'm yours. I'm promising you mau loa. I'm promising you forever." - Kai

Uwaaaaahh! Why does taking off traditional clothing sound so suggestive?! --Kaoru Hanabishi

I think that as a parent, you have the responsibility to create a peaceful and warm home for your child to come back to.

Ichirou: Shindou-san. You'd better take the day off. Take the medicine too. Shindou: I SAID... I DON'T NEED IT. Uru: Shin- Ichirou: If that's the case... Would you like to take it mouth-to-mouth or are you going to swallow it yourself? Shindou: *swallow* Uru: I-incredible! Ichirou-kun!Though you still got hit! Ichirou: I'm used to handling people that refuse to take their medicine.

Are you saying I should run after her?” “Crawl, actually, if I were you,” recommended Aral. “Crawl fast. Slither under her door, go belly-up, let her stomp on you till she gets it out of her system. Then apologize some more. You may yet save the situation.” Aral’s eyes were openly alight with amusement now. “What do you call that? Total surrender?” said Kou indignantly. “No. I’d call it winning.” His voice grew a shade cooler. “I’ve seen the war between men and women descend to scorched-earth heroics. Pyres of pride. You don’t want to go down that road. I guarantee it.

Ah? Who said that you have to go out on your days off? Going out is too troublesome.

Schilderen leek ’m wel aardig, als je ’t goed kon. Hij kon niks, en daarom deed i maar niks. Je kon toch de dingen niet zoo weergeven als je ze onderging. Hij had maar één wensch: te versterven, onaandoenlijk te worden voor honger en slaap, voor kou en nat. Dat waren je groote vijanden. Eeuwig en altijd moest je weer eten en slapen, moest je weg van de kou, werd je nat en beroerd of moe. Zoo’n waterplas heeft ’t maar goed, die golft maar en weerspiegelt de wolken, is aldoor anders en blijft toch gelijk. Heeft nergens last van.

Lately I’ve been thinking, ‘So if I were able to draw with my right hand as well, could I work twice as fast?’ But after I’ve realized that I couldn’t move each eye independently, I calmed down a bit.

En dan gingen we de zon op zien komen aan de Zuiderzee, behalve Kees, die naar huis ging. Hoyer klaagde over de kou, maar Bavink en Bekker wisten nergens van. Die zaten op de steenen onder aan den zeedijk met de oogen half dicht en keken tusschen hun oogharen door naar de dansende gouden pijltjes die de zon in 't water maakte. Stapelmal werd Bavink er van. Naar de zon loopen wilde-i over de lange, lange schitterende streep. Maar aan den kant van 't water bleef-i toch maar staan.

Soms, een heel enkele keer, dacht ik in de lucht een vage nadering te voelen, een aanraking licht als die van wimpers, warm als de binnenkant van een hand. En de schim van Patroklos verschijnt aan de zijde van Achilleus... Ik zal nooit weten of die warmte, die zoete gewaarwording niet eenvoudigweg uit mijn eigen diepste wezen voortvloeide, laatste pogingen van een man die vecht tegen de eenzaamheid en de kou van de nacht. Maar die vraag, die we ons ook stellen met betrekking tot onze levende geliefden, interesseert me niet meer: het doet er voor mij weinig toe of de door mij opgeroepen schimmen uit de voorhoven van mijn herinnering of uit die van een andere wereld komen.

Ach, het is maar weinig, de dood!' dacht zij; 'ik ga wat slapen, en dan is alles uit!' Zij dronk een slok water en keerde zich naar de muur. Die afschuwelijke inktsmaak hield maar aan. 'Ik heb dorst!... O, wat heb ik een dorst!' zuchtte zij. 'Wat heb je toch?' vroeg Charles en reikte haar een glas aan. 'Niets!... Zet het raam open... Ik stik hier!' En zij kreeg plotseling zo'n aanval van misselijkheid dat zij nauwelijks tijd had om haar zakdoek onder haar kussen vandaan te halen. 'Neem hem mee!' zei ze haastig; 'gooi weg!' Hij stelde haar vragen; zij antwoordde niet. Ze bleef stil liggen, bang dat ze bij de minste beweging zou overgeven. Intussen voelde zij een ijzige kou optrekken van haar voeten naar haar hart. 'Ach, nu begint het!' mompelde zij.

Er zijn eenvoudige, korte oefeningen die het lichaam in kort bestek afmatten en dus tijd besparen, en vooral dat laatste moeten we goed bijhouden. Ga bijvoorbeeld hardlopen, of oefenen met gewichten, of springen. Je kunt hoog- of verspringen, of laat ik zeggen 'ritueel dansen' of, om het banaler te zeggen, stampen als de wasman in zijn tobbe. Kies maar, het is allemaal simpel en gemakkelijk om te doen.Maar wat je ook doet, keer snel weer terug van het lichaam naar de ziel! Want die moet je dag en nacht trainen, die wordt door matige inspanning gevoed. En dat soort training wordt niet belet door kou of hitte, nee, niet eens door ouderdom. Richt je op iets goeds dat op den duur alleen maar beter wordt. En ik zeg niet dat je altijd boven je boeken of schrijftafeltjes moet zitten. Laat je geest ook eens wat anders doen, maar dan zo dat het ontspannend werkt en niet ontkrachtend. Een tochtje in de wagen schudt de ledematen los, zonder de studie te beletten: je kunt iets lezen of dicteren, je kunt praten of luisteren, allemaal dingen die ook tijdens een wandeling mogelijk zijn.

Bij een reis naar een erg warm land had hij geen behoefte aan luchtig en dun ondergoed, integendeel, juist in hete landen moest hij warme kleding bij zich hebben, weliswaar lichte maar evengoed warme kleding, fijne kasjmier vesten bijvoorbeeld, en in elk geval onderhemden. Je zit immers bij onderhandelingen en meetings en bij de maaltijden voortdurend in door airconditioning flink afgekoelde vertrekken, nergens heb je het kouder dan bij die woestijnsjeiks waar kou als luxe wordt gezien en luxe als levensdoel. Als je in Doha niet toevallig op straat rondloopt - maar wie doet dat daar? en waarom zou je het doen? - is het daar kouder dan op een parkbank in Noord-Finland.

Roze biyo yaki nêbiyo, xêlê waxti ra raveri, u taw waxtê Dewranê Kırmanciya vıren de Dêsım de zu Lüya de cambaze bena, zu ki Dapire bena, yê Dapire ki zu bıza huya de Kole bena. Dapire her roze Bıza Kola ke bena hetê Koyu ‘ve Gerusu de çıraynena ana çê, bena hore rındek dosena polknêna ro, dıma ki sıtê ho eve tırsıke rındek ame kena, bena bınê zu selıke de dana we ke, sola amenê ho rındek bıjê ro. Endi Dapire ke karê ho dana are, dodıma ki hore sona kuna ‘ra. Eke beno sodır, Dapire urzena era sona dünike de qayıte sıtê ho bena ke, de masala sıtê ho hen tede rındek ame gureto ke, qe pers meke. Xavıka serê sıti cıra cena, mostê ho ki bena rewuke de sanena ra, doe ho ‘ve runê hora ki têse ra selenena ra, ronê ho bena kena zu postıki, doe ho ki bena kena zu rewuke. Pee coy doê ho bena Tencık de gırenena, narae ki turaq ’ve sıncıke têse ra selenena ra, turaqê ho ki bena kena zu postıki. Sıncıke ki bena kena zu thopıke, va sola Bıza Kole hore bısımo. Seke beno sodir, Tıja Oli esto gılê koyu ser, dina bia roşti, tayr-thur hore wanenê. Dapire urzena era sona bınê selıke de qayıte sıtê ho kena ke, dılapê sıt qê tede çino. Dapire sasbena manena, vana, hala-hala kami na sıtê mı tırıto berdo, zotu dana pıro, vana: “Haqo kami ke, sıte mı berdo, cıra lew ‘ve pırnıkura bia ‘ro”. Maneno roza dıyine, bıza Kole oncia hore sona kou ra çerena, cêrena ‘ra yena çê, dızikê ho tede biye jê camuse. Dapire bıza huya Kole oncia dosena, sıtê ho bena bırosi de ame kena, bırosi ki bena serê vasê zemburi de bınê zu selıke de dana we. Uzara têpia Dapire terknena sona, hore cılê ho de kuna era. Seke beno sodir, Bımbarek esto riyê Dina ser, tayr-thur hore rındek waneno. Dapire urzena era sona bınê selıke de qayıte sıtê ho kena ke, sıt oncia tede çino. Dapire vana, “na rae kami sıtê mı oncia tırıto berdo” zırçena vana: “Haqo kami ke, sıtê mı berdo, cıra lew ‘ve pırnıku ra bia ro.” Maneno roza hireyine, oncia bıza Kole hore sona kou ra çerena yena çê, Jê her daym Dapire Bıza Kole dosena, sıtê ho bena jê her waxt bırosi de ame kena, bırosi ki bena serê vasê zemburi de bınê zu selıke de dana we. Dapire vana, nu nia nêbeno, ez gune na rae ramekune ke, sola pê na dızdi bıjêrine. Dapire sona dariya huya khoniye ana, hore rindek sone kena, kena ‘ve tuze, sona peê çêveri de ho dana we, uza pê dızdi pina. Axre tene ke waxt vêrdi ra beno lêl, uza ra têpia ki beno tari. Dapire niadana ke çêver bi ra, Lüye eve bêveng ame kote zarê dünike, ree nata, ree ki bota niada ke, kês çino.

Het mooie van de lente is de verrassende terugkeer van vogelgeluiden, van geuren en kleuren, van uitbottende groei. Opeens merk je dat je in de stilte van de winter, zonder er al te veel van doordrongen te zijn geweest, leven gemist hebt. De winter is natuurkunde: kou, kristal, zonlicht en rook; de lente biologie. Met de zomer doet na alle uitbundigheid weer een zekere verstilling zijn intrede. Aan de opgeschoten maïsstengels en graanhalmen rijpen traag de zaden tot hun volle omvang. De lucht is zoel, veraf klinken de stemmen van kinderen die bij het water spelen. Alles is betrekkelijk geworden, je bent vrij.

Ik wil niet in een wereld zonder kathedralen leven. Ik heb hun schoonheid en verhevenheid nodig. Ik heb ze nodig als verzet tegen de platvloersheid van de wereld. Ik wil opkijken naar hun stralende kerkramen en me laten verblinden door hun betoverende kleuren. Ik heb hun glans nodig, hun gebiedend zwijgen. Die heb ik nodig als verzet tegen de smerige eenheidskleur van uniformen. Ik wil mijzelf hullen in de bittere kou die in de kerken hangt. (...) Een wereld zonder die dingen zou een wereld zijn waarin ik niet meer wil leven.

people. October 1887 Deadliest flood 900,000 people killed when the Huang He (Yellow River) in Huayan Kou, China, flooded its banks. 16 December 1920 Deadliest landslide A series of landslides, triggered by a single earthquake in Gansu Province, China, accounted for most of the 180,000 people killed in the event. 5–10 April 1815 Greatest eruption volume Estimated 150–180 km³ (36–43 miles³) of matter discharged from Tambora on Sumbawa, Indonesia; caused the greatest recorded impact on the climate for a volcanic eruption, forcing global temperatures to drop 3°C (5.4°F), and the largest death toll from a volcanic eruption (92,000 killed);

De kou die lippen kunnen voelen veroorzaakt zoveel meer pijn dan wat blote handen kunnen verdragen.

Miles’s pause had lasted just a little too long. Genially taking his turn to fill it, Illyan turned to Ekaterin. “Speaking of weddings, Madame Vorsoisson, how long has Miles been courting you? Have you awarded him a date yet? Personally, I think you ought to string him along and make him work for it.” A chill flush plunged to the pit of Miles’s stomach. Alys bit her lip. Even Galeni winced. Olivia looked up in confusion. “I thought we weren’t supposed to mention that yet.” Kou, next to her, muttered, “Hush, lovie.” Lord Dono, with malicious Vorrutyer innocence, turned to her and inquired, “What weren’t we supposed to mention?” “Oh, but if Captain Illyan said it, it must be all right,” Olivia concluded. Captain Illyan had his brains blown out last year, thought Miles. He is not all right. All right is precisely what he is not . . . Her gaze crossed Miles’s. “Or maybe . . .” Not, Miles finished silently for her. Ekaterin

- ¿Sabes qué? Nunca te lo dije, pero tu voz cuando lo hacemos es tan tierna... que me vuelvo loco solo de oírla. Onoda a Deguchi. (Iro no Aru Sekai)

De zieke man Soms sneeuwen vogels aan zijn raam voorbij als zichtbaar beeld van zijn verlangen, nog eenmaal door het licht omvangen te zijn een smalle vogel, van zomerwind doorstreeld. Zoo zwierend in zijn kleine hemelvlak, blijven zij troostend tot de winter hen verdrijft. Het laatste beeld dat van hen hangen blijft, is hun verwarde vlucht hoog over het dak. Nog hangt hun koele wiekslag voor het raam, maar felle kou dringt door de muren binnen, daalt tot in't hart en over alle zinnen. Wat nu nog sterven moet, is slechts een lege naam.

Januari is de maand van het verraad. Het volk heeft met vuurwerk de boze geesten van het afgelopen jaar verjaagd en wat doet januari? Hij grijnst je toe in leegte, kou en uitzichtloosheid.

In the morning I inspected my traveling companions and found a youth and a handsome old man with a wisp of gray beard sitting opposite me, sipping bitter tea. Presently the youth spoke to me, in formalities at first, and then inevitably of politics. I discovered that his wife’s uncle was a railway official and that he was traveling with a pass. He was on his way back to Szechuan, his native province, which he had left seven years before. But he was not sure that he would be able to visit his home town after all. Bandits were reported to be operating near there. “You mean Reds?” “Oh, no, not Reds, although there are Reds in Szechuan, too. No, I mean bandits.” “But aren’t the Reds also bandits?” I asked out of curiosity. “The newspapers always call them Red bandits or Communist bandits.” “Ah, but you must know that the editors must call them bandits because they are ordered to do so by Nanking,” he explained. “If they called them Communists or revolutionaries that would prove they were Communists themselves.” “But in Szechuan don’t people fear the Reds as much as the bandits?” “Well, that depends. The rich men fear them, and the landlords, and the officials and tax collectors, yes. But the peasants do not fear them. Sometimes they welcome them.” Then he glanced apprehensively at the old man, who sat listening intently, and yet seeming not to listen. “You see,” he continued, “the peasants are too ignorant to understand that the Reds only want to use them. They think the Reds really mean what they say.” “But they don’t mean it?” “My father wrote to me that they did abolish usury and opium in the Sungpan [Szechuan], and that they redistributed the land there. So you see they are not exactly bandits. They have principles, all right. But they are wicked men. They kill too many people.” Then surprisingly the graybeard lifted his gentle face and with perfect composure made an astonishing remark. “Sha pu kou!” he said. “They don’t kill enough!” We both looked at him flabbergasted. Unfortunately the train was nearing Chengchow, where I had to transfer to the Lunghai line, and I was obliged to break off the discussion. But I have ever since wondered with what deadly evidence this Confucian-looking old gentleman would have supported his startling contention. I wondered about it all the next day of travel, as we climbed slowly through the weird levels of loess hills in Honan and Shensi, and until my train—this one still new and very comfortable—rolled up to the new and handsome railway station at Sianfu.

Este «taoísmo» no constituye, por lo tanto, nada que se enfrente necesariamente al confucionismo como tal. Siempre que surgían conflictos entre ambas tendencias, eran debidos a circunstancias de índole política. Si buscáramos a los héroes de este tipo de taoísmo, cuya fuerza principal reside en la conjuración de espíritus y toda clase de trucos mágicos, tendríamos que mencionar a We Pe Yang, quien, en épocas de la dinastía Han, «inventó» el elixir de la vida, o a Dchang Tao Ling (nacido el 34 d. de C.), y a Kou Kien Dchi (423 d. de C.), gracias al cual se introdujo la dignidad del papado taoísta con el título de Tien Shi (Maestro Celeste), dignidad esta que se transmite por herencia en la familia Dchang, por metempsícosis, algo parecido a lo que ocurre con la función del Dalái Lama. Todo esto no tiene nada que ver con Lao Tsé, al que un destino clemente preservó de convertirse en papa taoísta.

Want zoals altijd aan het eind van 't jaar Trekvogels uit het land gaan met misgebaar Van vogelstemmen uit de hoge lucht, De kind'ren op de straat horen 't gerucht En kijken, zeggend: 'de zomer is voorbij, De kou komt' - in wolken gaat de rij Van vogels - zó zó gaat alles voorbij.

Die kos hou ook goeters uit my kop uit. Terwyl ek kou, as daar iets in my mond is, is dit asof daardie gevoel dat ek net wil doodgaan 'n bietjie weggaan.

İnsanların kıskançlığı kadar baş belası bir şey yoktur.

s Nachts opstaan in Oostende en rondlopen in de lege kamer, kijken naar het warme gele licht daarbuiten. De stilte, de kou in mij opnemen door te lezen in een boek. Luisteren naar rangerende goederentreinen. De wind holt als een dolle hond om het hotel, meeuwen beginnen te krijsen. In Oostende kom ik tot rust.