Kosto Quotes

She was sad about what happened to Kostos. And someplace under that, she was sad that people like Bee and Kostos, who had lost everything, were still open to love, and she, who'd lost nothing, was not.

I love you, I'll never stop.

Lena studied the faces of the girls on the sidelines. She could tell that Kostos owned the lust of what few local teenage girls there were in Oia, but instead he chose to dance with all the grandmothers, all the women who had raised him, who had poured into him the love they couldn't spend on their own absent children and grandchildren.

Era triste per quello che era successo a Kostos. E da qualche parte era triste perché gente come Bee e Kostos, che avevano perso tutto, erano ancora aperti all’amore, e lei che non aveva perso nulla non lo era.

Lena, listen to me, okay? We don't have much more time here. You are in love. I've never seen anything like this before. You have to be brave, okay? You have to go and tell Kostos how you feel. I swear to God if you don't, you will regret it for the rest of your cowardly life.' 'What if he doesn't like me back?' 'That's what I mean about being brave.

Menestyminen on paras kosto!

And someplace under that, she was sad that people like Bee and Kostos, who had lost everything, were still open to love, and she, who'd lost nothing, was not.

Questa volta era lui a essere nudo nel laghetto dall’acqua bassa, e lei era vestita, ma come l’altra volta, fu lei a ritrarsi avvampando, e lui a rimanere lì calmo.L’altra volta lei se l’era presa con Kostos, ora se la prese con se stessa. L’altra volta aveva pensato che lui fosse uno sciocco leggero e presuntuoso, ma questa volta capì che era lei ad esserlo. L’altra volta si era fissata ossessivamente sul proprio corpo esposto alla vista altrui; ora pensava a quello di Kostos.L’altra volta lui non era venuto a spiarla. Non l’aveva seguita. E probabilmente era rimasto stupito quanto lei nel vederla.Finora aveva pensato che fosse stato lui a invadere il suo posto speciale. Ora sapeva che era stata lei a invadere quello di Kostos.

Gli occhi di Kostos erano lucidi quanto i suoi. «Oh, Lena» disse. Le prese le mani sudate tra le sue. Sembrava che avesse capito che quello era il massimo a cui poteva arrivare.La attrasse a sé. Lui seduto sul muro e lei in piedi di fronte, erano quasi della stessa altezza. Le gambe di Lena toccavano le sue. Lena sentiva il suo odore: sapeva di cenere. Aveva la sensazione di dover svenire da un momento all’altro. Il viso di Kostos era lì, bello, ombreggiato dalla luce fiammeggiante. Le sue labbra erano lì. Con un coraggio che arrivava da chissadove, ma non dal suo corpo, Lena si chinò appena in avanti e gli baciò le labbra. Era un bacio e una domanda.Lui rispose attirandola a sé, premendo stretto il suo corpo contro il proprio, e il suo bacio fu lungo e profondo.Lena ebbe un ultimo pensiero, prima di smettere di pensare e abbandonarsi alle sensazioni: non se lo aspettava, che il paradiso fosse così rovente

U rrita nënoke... dhe kam filluar të të ngjaj gjithnjë e më shumë... Tashmë zgjohem herët... dhe flej para të gjithëve... Trafiku ka filluar të më mbysë... e fjalët më lodhin... U rrita nënokja ime dhe kam filluar të pij më shumë çaj... më pëlqejnë barishtet... dhe aroma e qelibarit... U rrita nënoke dhe gjithçka e lexoj vetëm... qaj në heshtje vetëm... dhe përmallem krejt vetëm... U rrita nënokja ime, të gjithë largohen... dhe miqtë janë pakësuar shumë... Më pëlqen më shumë qetësia, e imagjinon dot...? kurse zhurmat m’i shterojnë energjitë... U rrita nënoke dhe s’e shijoj qëndrimin natën vonë... dhe krejt si ti, tashmë është deti ai që më fal qetësi... bota është bërë kaq e komplikuar... e thjeshtësia gjithnjë e më e vështirë... Sot, njerëzit u ngjajnë më shumë kukullave... e unë nuk di të luaj më... Jeta nuk është siç më pate thënë... plot ngjyra... kurse udhët, kryesisht, gumëzhijnë nga njerëzit e shumtë... të gjithëve, nënoke, u rëndojnë halle mbi supe... Gjithnjë e më shumë, nënoke, më merr malli për veten... Kam mall për thjeshtësinë e atyre ditëve në shtëpinë e gjyshit... Kam mall për atë kohë atje, kam mall për ty... Kam mall për veten time të vogël, si dikur... Kam mall për qortimin tënd spontan, të sinqertë, të butë dhe lotues... Tashmë është jeta që më qorton, nënoke... janë ditët e padrejta që kritikojnë... të gjithë ua hedhin fajin të gjithëve... Nuk ka më dashuri pa interes... dhe mirësjellja është shndërruar në një kompliment me kosto... U rrita nënoke dhe pashë që isha plakur... thinjat mi pushtuan flokët e mi të errët, të cilët i doje aq fort... e që dikur u thurrje këngë e luaje me to... U rrita shumë... e bota nuk është aq interesante sa mendoja... U rrita nënoke që ta kuptoj se unë jam ai vogëlushi jot, sado të rritem... dhe se përqafimi yt është e gjithë bota ime... Ah nënokja ime.

Selviäminen on paras kosto tässä maailmassa. Minä haluan peitota tämän kurjan kuolemanloukon ja luoda elämää.

On miehuuden merkkinä punainen vaate, ja kosto on konnien ainoa aate. Sen tulos on tuhannet tuomiot turhat ja syytökset väärät ja oikeusmurhat.