Jij Kan Dit Quotes

Op een uniek moment in de geschiedenis en op een unieke plek op aarde lees jij deze zin. Misschien dat je deze woorden later nog eens zult zien en de kans is aanwezig dat dit op dezelfde plek zal gebeuren als waar je je nu bevindt (in je bed, je leeskamer, je vaste treincoupé, je lekkere stoel), maar het is een natuurkundige onmogelijkheid dat je mijn voorgaande zin op hetzelfde moment zult herlezen. Wat er thans gebeurt tussen ons, tussen deze zin en jouw aandacht, dit, hier, nu, is uniek, eenmalig en onherhaalbaar. Dit is iets tussen ons, vriend, en het was voorbij eer we er erg in hadden.

De tweeling is zestien,’ zei Esmée. ‘Die vinden dit heel naar. Toch denk ik niet dat ze hem missen. Hij was er toch bijna nooit. En als hij er was, dan had hij alleen maar kritiek. Hij wil natuurlijk dat ze vwo doen, maar dat zit er echt niet in. Dat kan hij niet accepteren. Als hij nu iets over hun schoolprestaties zegt, dan roepen ze: “Wat zeur je nou, pap! Jij gaat vreemd, terwijl wij alleen maar op de havo zitten. Ga lekker gauw terug naar je vriendin!

Kom naar beneden!’ Ik kwam naar beneden, en toen ik weer op de grond stond, gaf mijn moeder me twee klappen in mijn gezicht. Wat zijn dat voor spelletjes?’ Ik wilde de Wildernis zien.’ Er is daar niets. Dat weet je.’ Als er niets is, kan het ook geen kwaad.’ Niets is het gevaarlijkste dat er is.’ Waarom?’ Als er niets is, kun je iets bedenken. Je zult de leegte niet kun¬nen verdragen. Het zal evengoed leeg zijn, maar je zult jezelf wijsmaken dat dat niet zo is.’ Wat ik mezelf wijsmaak is waar.’ Wat jij jezelf wijsmaakt is een verhaal.’ Dit is een verhaal: jij, ik, het schroothuis, de schat.’ Dit is het echte leven.’ Hoe weet je dat?’ Niemand zou er ooit voor betalen om ernaar te kijken.’ Ze draaide zich om om het haveloze huis weer binnen te gaan. Toen draaide ze zich weer om naar mij. En ik zou er alles voor over hebben om het niet te hoeven le¬ven.’ Je moet het niet leven. Je moet het veranderen.' 'Je begrijpt het niet, hè?’ Wat begrijp ik niet?’ Dit is het echte leven.

Ik zal je helpen God, dat je het niet in mij begeeft, maar ik kan van te voren nergens voor in staan. Maar dit éne wordt me steeds duidelijker: dat jij ons niet kunt helpen, maar dat wij jou moeten helpen en door dat laatste helpen wij onszelf. En dit is het enige, wat we in deze tijd kunnen redden en ook het enige, waar het op aankomt: een stukje van jou in onszelf, God. En misschien kun nen we ook er aan meewerken jou op te graven in de geteisterde harten van anderen. Ja, mijn God, aan de omstandigheden schijn jij niet al te veel te kunnen doen, ze horen nu eenmaal ook bij dit leven. Ik roep je er ook niet voor ter verantwoording. I shall try to help You, God, to stop my strength ebbing away, though I cannot vouch for it in advance. But one thing is becoming increasingly clear to me: that You cannot help us, that we must help You to help ourselves. And that is all we can manage these days and also all that really matters: that we safeguard that little piece of You, God, in ourselves. And perhaps in others as well. Alas, there doesn’t seem to be much You Yourself can do about our circumstances, about our lives. Neither do I hold You responsible.

Govinda zei: "Maar is dat, wat jij 'ding' noemt dan iets wat werkelijk bestaat, iets wat wezenlijk is? Is dat niet alleen begoocheling van de Maya, alleen maar verbeeldsel en schijn? Jouw steen, jouw boom, jouw stroom - zijn dat nu dingen die waarachtig bestaan?' 'Ook daarom,' zei Siddhartha, 'bekommer ik mij niet zo erg, Of die dingen nu schijn zijn of niet, als zij schijn zijn, dan ben ik dat ook, en op die manier zijn ze toch altijd gelijk aan mij. Dat is het juist waardoor ze mij zo lief en zo eerbiedwaardig worden: zij zijn zoals ik. Dat is de reden waarom ik van ze houden kan En dit is nu weer zo'n leer, waarom je wel zult lachen: de liefde, Govinda, schijnt mij het belangrijkst van alles te zijn. De wereld te doorgronden, haar verklaren, haar verachten, dat laat ik graag aan grote denkers over. Voor mij is het alleen van belang dat ik van die wereld kan houden, haar niet hoef te verachten, haar en mijzelf niet hoef te haten, haar en mijzelf, en alles wat bestaat, met liefde, bewondering, en eerbied beschouwen kan.

En jij? Jij wilt van proberen naar kunnen. En waarom wil je het kunnen? Wie kan, wil meer kunnen, en dan is de deur opengedraaid naar de eeuwigheid want aan willen en meer willen komt nooit een einde. Kunnen wordt strafwerk, wordt sisyfusarbeid die voortdurend nieuwe regels aanbiedt, nieuwe beloften, verwachtingen, doelstellingen, nieuwe overwinningsverzen die je op je buik moet schrijven met een scherp pennetje. Daarom kan je geen weerstand bieden aan dit zelfopgelegd strafwerk. Willen hardlopen omdat je hard kunt lopen, is een perpetuum mobile van verwachtingen die je lichaam kan inlossen.

Elk wezen dat kan spreken heeft een stem waarvan het timbre onmiskenbaar zegt hoe kwetsbaar hoe veerkrachtig of weemoedig de spreker is. Je stem klinkt hoe je bent zoals ook oogopslag en loop en lach uitdrukken wat geen woord vertellen kan. Het ritme van je adem bovendien verraadt de mate waarin jij opgaat in wat zich afspeelt om je lichaam heen.

Hoe kan het dat niet iedere man in de stad hijgend achter jou aan loopt? vraagt ze. 'Als je dit allemaal weet?' Marietta glimlacht. 'Als jij wist wat ik allemaal weet, zouden dan alle mannen hijgend achter jou aan lopen?' Lucia begint te lachen. 'Mooi niet! Het is al erg genoeg zonder toverdrankjes!' 'Dat bedoel ik,' zegt Marietta... 'Hm,' zegt Lucia een poosje later. 'En het is natuurlijk veel handiger om ze hijgend achter je aan te laten lopen wanneer het jóú uitkomt... Om ze te laten doen wat jij wilt.

Je moet leren om positief te kijken naar het leven: Je moet zíén dat dit glas halfvol is.''Dat kan ik niet,' zei ik, 'want het is een halfleeg glas.''Nee, dit glas is halfvol!''Dat is helemaal niet waar', zei ik, 'het is halfleeg.''Dat is dus het verschil tussen ons. Jij ziet alles somber in.''Volgens mij is dat helemaal niet waar. Ik wil er helemaal geen ruzie over maken: als jij denkt dat jouw glas halfvol is, dan drink jij dat glas maar lekker vol hoor!' Ik voelde dat ik driftig werd. Mam begon te gniffelen. Ik ging door: 'Hoe kan een glas nu halfvol zijn als je het aan het leegdrinken bent? Je kunt een glas tot de helft volschenken en tot de helft leegdrinken. Andersom kan niet. Een glas halfleeg schenken kan niet en een glas halfvol drinken is ook niet mogelijk.

Dit kan niet,' stamelde Black, 'ben... jij het?' 'Ik ben het, papa.

De vrijheid tot vrijheid: 'Ik zal je de kans geven op vrijheid. Ik zal het zo inrichten dat jij vrij bent om vrij te zijn.' Dit neoliberale vrijheidsgebod blijkt in werkelijkheid een paradoxaal bevel: Wees vrij! Het drijft het prestatiesubject tot depressie en uitputting.[...] Een 'Je kunt het!' oefent zelfs meer dwang uit dan een 'Je moet het!'. Zelfdiscipline is fataler dan gedisciplineerd worden door een ander, omdat verzet tegen jezelf onmogelijk is. Het neoliberale regime verbergt zijn dwingelandij achter de schijnvrijheid van het individu, dat zichzelf niet meer ziet als onderworpen, maar als eigen ontwerp, niet meer als een subject, maar als een project. Dat is de listige truc van dit regime.

Je zult nog veel meemaken in je leven. Het is belangrijk dat je leert vergeven. Het kan goed zijn dat de ander jouw vergiffenis niet verdient, maar jij verdient wel rust. Innerlijke rust. En dat is waar het in dit leven om draait.