Ito Quotes

Sadyang mailap ang humanap ng tunay na pag-ibig. Madaling sabihing mahal kita, madaling isiping mahal ka niya, pero paano mo malalamang... ito na, eto na talaga?

I am a horror maniac who prefers to stay at home.

It’s the opportunity of a lifetime,” said Ito finally, who had been keeping very quiet
up to this point.
“Indeed. How much will it cost?” asked Brown
“About twenty million Interplanetary Credits,” said Demba. “A modest investment for
a man of your means.”
“Indeed,” said Brown again. That was all the money he had, which started to strike
him as strange, when his thoughts were interrupted.
“We’ll arrange a visit to the mine,” said Ito. “Show you the place itself.”
“Indeed,” said Brown. Or had he said that? The strange waking memory he had fallen
into started to become repetitive. Reality started to flow back in.
Diamonds, thought Brown. All those diamonds in that mine.

Nalaman kong hindi pala exam na may passing rate ang buhay. Hindi ito multiple choice, identification, true or false, enumeration, o fill-in-the-blanks na sinasagutan, kundi essay na isinusulat araw-araw. Huhusgahan ito hindi base sa kung tama o mali ang sagot, kundi base sa kung may kabuluhan ang mga naisulat o wala. Allowed ang erasures.

hindi dahil sa hindi mo naiintindihan ang isang bagay ay kasinungalingan na ito. at hindi lahat ng kaya mong intindihin ay katotohanan.

TANDAAN: your mind is your weapon. Pagyamanin natin ito at magiging handa tayo sa gulo na dulot ng paghihimagsik ng puso at bird.

Kung ibibigay mo sa akin ang puso mo, paano ka?" "Hahatiin ko ito para sa ating dalawa. Ang kalahati ay para magmahal ka. Ang matitira ay para mahalin kita.

Spirals.... this town is contaminated with spirals.

Tu ne cede malis, sed contra audentior ito

Hindi ako hihingi ng dispensa sa mga nabulabog kong konsensya." "Kung nasira ko man ang araw mo, o kung hindi mo ito inkinatuwa, malinaw na hindi ako ang tipo ng manunulat na gusto mong basahin. Pero hindi ito nangangahulugan ng pagkakakumpiska ng ballpen at lisensya ko para magsulat." PERO "Kung may magsasabi mn sa hinaharap na: "sana nagpatawa ka na lang!" yun ay opinyong handa kong tanggapin.

Isa pa, pwede nga ring yung TV talaga ang may sumpa. Dahil ang TV, para ring drugs, pero ligal. Isipin mo, bakit isa ito sa mga unang-unang pinupundar ng mga Pilipino kahit gaano sila kahirap? Kasi malaking tulong ang telebisyon para lumimot. Para tumakas sa realidad.

Kung hindi malaya ang bagay na may buhay, dapat man lang sana ay malawak ang kinalalagyan nito," sabi ko. "Pero kulungan parin ang kulungan, gaano man ito kalaki," sagot n'ya.

Napakatamis ng tubig at naiinom, bagaman lumulunod sa alak at serbesa at pumapatay sa apoy. Nagiging singaw ito kapag pinainitan; kapag naligalig, nagiging karagatan na minsan nang pumuksa sa sangkatauhan at yumanig sa dibdib ng mundo.

Kirie, did you know that female mosquitoes are the only ones who suck blood? And only when they're carrying a batch of eggs. They need the blood so their eggs will develop and...

May problema and bansa, nangangailangan ito ng tulong mo.

Kung meron kang gustong patunayan, ihanda nang bonggang-bongga ang sarili sa mga posibleng mangyari dahil siguradong may kapalit ito. Minsan ang kapalit ay maganda, minsan matamis. Pero minsan din ay mahapdi at minsan naman, maalat. As in.

When you look ito the still, deep water, you can feel it looking back, trying to come up with the proper punishment. Fucking water, who made you the boss?

Paano mo malalaman kung hindi ka magtatanong? Pero andami-dami nating nalalaman kahit hindi tayo nagtatanong. Paano ka pa magtatanong kung alam mo na ang sagot. Pero paano ka magtatanong kung hindi mo alam kung ano ang iyong itatanong? Paano mo sasagutin ang tanong sa iyo kung hindi mo alam ang isasagot? Paano ka sasagot kung hindi mo alam ang tanong. (Kunsabagay, sa buhay na ito, madalas, tama ang sagot, mali nga lang ang tanong).

Tell me what you want?", a low voice asked me, although he obviously knew the answer to my question. "You.." I whispered ito his lips.

Mangarap ka at abutin mo ito. Wag mo sisihin ang sira mong pamilya, palpak mong syota, pilay mong tuta, o mga lumilipad na ipis...Kung may pagkukulang sayo ang mga magulang mo, pwede kang manisi at magrebelde... tumigil sa pag-aaral, mag drugs ka, magpakulay ng buhok sa kilikili... Sa bandang huli, ikaw din ang biktima... Rebeldeng walang napatunayan at bait sa sarili.

Nalaman kong ang mundo, sa totoong buhay, ay hindi 'yung makulay na murals na nakikita sa mgaa pre-school. Hindi ito laging may rainbow, araw, ibon, puno, at mga bulaklak.

Alam niya habang mabilis na naglalakad palayo na hindi magtatagal ay hindi rin niya isusuko maski si Isaac. Pag naproseso na niya ang lahat at mas matapang na siya ay babalikan niya ito. Lahat naman ng bagay gaano man kasakit, pinoproseso lang.

Hindi dahil sa hindi mo kayang intindihin ang isang bagay ay kasinungalingan na ito at hindi lahat ng kaya mong intindihin ay katotohanan

Mencari, itulah titah ilmu pada pengabdinya.

Anak muda adalah kegelisahan derap langkahnya adalah perubahan.

Kaloka! Ito ba ang Pilipinas na gustong iligtas nina Lola Sepa at Emil? Iligtas mula saan? Kung sarili nga ayaw nitong iligtas! Ang gusto lang ng mga ito'y kumain, tumae, mag-Glutathione, saka pumunta sa weekend markets, mag-malling para makalibre ng air-con, mag-text ng corny jokes, sumingit sa pila ng bigas, saka umasa ng suwerte sa lotto o sa TV! Kapag may bagyo o lindol o anumang problema'y laban pero susuko din agad at makakalimot, o kaya ay magma-migrate! Ilang taon na ba ang bansang ito pero bakit hanggang ngayo'y wala pa ring pinagkatandaan?

Kung sana nga, naging ingrown na lang ng kuko ang pagmamahal na ito at kahit isa-isahin ko ang manikurista sa buong Pinas, matanggal lang ang lintek na pag-ibig na ito.

She was no one, a girl who had lucked ito a gift, who had done nothing to earn it. she was his queen

Isang beses lang tayo makapipili ng daan at pagkatapos noon, paulit-ulit na tayo sa daan na iyon- paikot-ikot, habang kinukumbinsi natin ang sarili na umuusad naman talaga tayo, na nagpapatuloy tayo, na mayroon tayong pinatutunguhan- kahit wala nga, wala naman talaga, paikot-ikot lang tayo sa iisang daan na noon, noong hindi natin alam, noong wala tayong kamalay-malay, ay nagpasya na pala tayo’t pinili nga ito.

And we don't ask: Anong produkto kaya ang naibenta sa akin ngayong araw nang hindi ko namalayan? Anong kaisipan? Anong ideya? Anong paniniwala? Anong ugali? Anong bagong pananaw sa mundo at sa mga kapwa ko? Hindi natin ito naitatanong pero andali-dali nating maimpluwensyahan.

kapag ako ay umalis kapag ako ay bumalik ipagkait mo na sa akin ang tinapay, ang hangin, ang liwanag at ang tagsibol huwag lamang ang iyong ngiti dahil ito'y aking ikasasawi

No,"Ito said gently, "we will not be needing soldiers. Accountants will do nicely." Mutsuhito frowned. "How does one storm a castle with accountants ?" "One buys it, sir.

Ang dalisay na hanging ito at ang mga batong itong napakalilinis ay mapupuno ng karbon, ng mga kahon at bariles, ng mga bunga ng sipag ng tao.

Tama ang pagbangon mo kapag ika'y nadapa, mas tama lalo ito kapag tinulungan mo ang kapwa mong bumangon sa mga pinagdadaanan nila.

Tugas peneliti adalah mengungkap rahasia dengan metode

Come on! What's so precious about a monster?

Sabi ko noon, pag nagkita kami, marami akong itatanong at sasabihin. Pero ngayon, magkasama kami, ito lang ang mahalaga. Saka na halungkatin ang nakaraan. Saka na pagusapan ang hinaharap. Kaya siguro naimbento ang nakaraan para lingunin at kalimutan, ang hinaharap ay para tanawin at pangarapin.

Sa buhay na ito tayo'y manatiling huminga ng malalim.

May choice naman yata ako na hindi umasa sa pagbabalik ni Jen. Na kalimutan na siya nang tuluyan at maghanap na ng iba o mahanap ako ng iba. O pwedeng ako lang at wala na siya sa sistema ko. Dati naman akong okay nung wala pa siya. Dapat okay pa rin ako kahit wala na siya. Pero choice ko yata na pahirapan ang sarili ko. At sa ginagawa kong pagpapahirap sa sarili ko, parang nasisiyahan ako. Masaya yata ako na nahihirapan akong mahalin siya mula sa kawalan. Teka, kung masaya ako kahit nahihirapan ako... hindi kaya mas mahal ko ang sarili ko kesa sa kanya? Kung pinipilit ko siyang magstay para maging masaya ako pero hindi naman siya masaya, hindi rin ako magiging masaya. Kung masaya siya na malaya siya at masaya ako na masaya siya, teka uli... ultimately, ako ang sumasaya sa lahat ng ito? Dapat akong maging masaya! Bakit hindi ako masaya? Masaya ba ako o may sayad na?

...pwede nga ring yung TV ang may sumpa. dahil ang TV, para ring drugs, pero ligal. isipin mo, bakit isa ito sa mga unang-unang ipinupundar ng mga Pilipino kahit gaano sila kahirap? kasi malaking tulong ang telebisyon para lumimot. para tumakas sa realidad. kahit mag-isa ka lang sa bahay, nababawasan ang lungkot kung may TV. nakakatanggal-buryong kung wala kang trabaho. mas entertaining kesa sa diyaryo, at mas accessible kesa sa sine. pwede rin itong tagapag-alaga ng mga anak mo. pwedeng ulam kung sakto lang ang budget pambili ng ng bigas. at pwedeng bintana kung parang bartolina lang ang tirahang tinutulugan ng mag-anak mo, dahil may magaganda itong lugar at magagandang tao. kumpleto sa sayawan, kantahan, tawanan, pantasya, at boksing. burado ang mga suliranin mo. pag sinuswerte ka, pwede ka pang manalo.

Nasa isip ng lahat na ang gobyerno, bilang isang institusyong likha ng tao, ay nangangailangan ng tulong ng lahat, nangangailangan ito ng magpapakita at magpapaalam sa mga tunay na pangyayari.

A fiendish love... an unearthly love... those who feel such a love are numbed to their very souls by this mysterious pleasure while they struggle with endless frustration, censured by the pangs of conscience of their boundless crime

Get rid of this bozo!!

...I began to see that when the pace of external of material progress exceeded the development of inner knowledge, people seemed to suffer deep emotional conflicts without any internal method of dealing with them. An abundance of material items provides such a variety of external distractions that peolpe lose the connection ito their inner lives.

Spirals.... this town is contaminated with spirals.

Ang buhay ay di nagsisimula sa pagtuntong sa sisenta. Nagsisimula ito sa bawat ngiti ng umaga.

Ilang dantaon po mula ngayon, kapag naliwanagan at natubos na ang sangkatauhan, kapag wala nang mga lahi, kapag malaya na ang lahat ng mga bayan, kapag wala nang nang-aalipin at napaaalipin, mga kolonya at mga metropolis, kapag naghahari na ang iisang katarungan at ang bawat isa'y mamamayan na ng daigdig, tanging ang pagsampalataya po sa siyensiya ang malalabi. Magiging singkahulugan ng bulag na pagsamba ang patriyotismo at sinumang magmagaling na nagtataglay ng katangiang ito ay walang alinlangang ibibilanggo na tulad ng isang may nakahahawang sakit, isang manliligalig sa kaayusang lipunan.

Wag mapagod mahalin ang mga taong mahal ka. Malay mo, sa bandang huli, mas okey pala ang ending.

Bilang guro, hindi ka dapat manguna sa mga naniniwalang hindi lahat ng tao ay may kapasidad matuto. Sumasalamin lang ito sa kapasidad mong magturo.

Mag-sorry kung ikaw ang may kasalanan. Kung hindi naman, ikaw ang unang mag-reach out. I-tae sa kubeta ang lecheng pride. Kung simpleng away lang naman, kabobohan ang patagalin o palalain pa ito. Tandaan, walang perpektong relasyon. Pero ang "pagbabati" mula sa isang away, ang isa sa pinakamatamis na bahagi nito.

My daughter sees men as little more than adornments. Her only real interest is in herself. She wants to be desired, to see how far she can lean men. Is not that she wants their love. Just a boost to her ego. That's all she cares about.

You long to go ito nature because nature doesn't care about you. To be clear, it's not that nature sees you, accepts you for who you are, and loves you anyway: nature just doesn't give a shit about you.

Iyan ang hirap sa usapang ito. Ano ba naman ang kamuwangan ng mga pipituhing taon sa mga beauty contests? Laro lang ang tingin nila sa lahat ng bagay at komo laro, gagawin lang nila pag gusto nila. Pag nasa mood sila. Karaniwan na ina lan ang may gustong mapalaban ang anak nila, masabing kabilang ito sa magaganda maging ang pinakamaganda kung maaari. Baya'n mo Baya'n mong mabilad siya sa init, mapagod siya, lagnatin siya, sipunin siya. Gusto ng nanay ang tropeo, gusto ng nanay ang karangalan.

Wala nang mas sasarap pa, kaysa sa umuwi ng bahay, kung saan naghihintay ang isang mapagmahal na misis at mangkok ng tinola.

That night, I ate... the meat of a snail person.

...rather than assuming that education is primarily about preparing for jobs and careers, what would it mean to think of education as a process of guiding kids' participation in public life more generally, a public life that includes social, recreational, and civic engagement.

Hindi kokonti ang kababayan nating sa akala nila'y pwede at mabuti ang maging estaranghero sila. Ginagawa nila ito sa wika, sa damit, sa kilos. Pati sa kanilang bahay e di na kinakausap ang mga anak kung di sa Ingles, ikinahihiyang magsuot ng barong katutubo, ayaw manood ng dula ar pelikula sa sariling wika, ayaw kumain ng kanin, at sumasama ang sikmura pagka humithit ng sigarilyong di imported. Subalit nagiging katatawanan lamang sila sa tingin ng kanilang mga hinuhuwad.

Walau orang gunung kami tahu menghormat, tahu bagaimana sebaiknya menerima tamu. Ia akan mengambil celana untuk menghormati kami. (Orang-orang gunung ito bodo, tapi kase hormat. Yako punya hati ingin hormat) - Bambu, Seorang Alfuru Di Wai Loa

Children should—and do, intuitively—want to learn. It’s up to us, the blundering, wrongheaded adults, to frame the lessons correctly.

Ito ang inabot ng kanyang karunungan patungkol sa dagat: ito ay malaki, maalat at doon nakatira ang mga isda.

Duma was the Key that was supposed to have been haunted—so Mr. Ito had told me

Ang relationship, parang flappy bird... Hindi mo ito pwedeng basta-basta nalang bitawan.

Kailangan kong magsulat. Ito'y plemang kailangang idahak. Masamang hanging kailangang sumingaw. Pagkabusog na kailangang idighay. Dalamhating kailangang iatungal. Luwalhating kailangang isayaw. Ah, kung pag-uukulan ko ng panahon ang mga hinanakit, walang mangyayari sa akin.

Ang kahapo'y saliga ng ngayon, at ang ngayo'y haligi ng kinabukasan. Gusto kong sabihi'y ang diwa ng ating mga bayaning nangabulid sa karimla'y siya ring dapat tumanglaw sa mga nagmamahal sa bayan sa panahong ito. Pagka't ang magiging bunga ng inyong mga gawai'y siyang magbibigay ng lakas sa hahaliling salin.

Kawalan lang ito sa mga naghahanap ng makikita at mahahawakan. Ngunit para sa mga pamilyang nasa puso ang pagdiriwang---katulad ng pamilya ng Batang dahilan ng pagdiriwang---sapat nang kasiyahan ang pasasalamat at dasal.

pwede nga ring yung TV ang may sumpa. dahil ang TV, para ring drugs, pero ligal. isipin mo, bakit isa ito sa mga unang-unang ipinupundar ng mga Pilipino kahit gaano sila kahirap? kasi malaking tulong ang telebisyon para lumimot. para tumakas sa realidad. kahit mag-isa ka lang sa bahay, nababawasan ang lungkot kung may TV. nakakatanggal-buryong kung wala kang trabaho. mas entertaining kesa sa diyaryo, at mas accessible kesa sa sine. pwede rin itong tagapag-alaga ng mga anak mo. pwedeng ulam kung sakto lang ang budget pambili ng ng bigas. at pwedeng bintana kung parang bartolina lang ang tirahang tinutulugan ng mag-anak mo, dahil may magaganda itong lugar at magagandang tao. kumpleto sa sayawan, kantahan, tawanan, pantasya, at boksing. burado ang mga suliranin mo. pag sinuswerte ka, pwede ka pang manalo.

The road to cat wand mastery is long and treacherous indeed!

Creating in the moment: build quickly and improve constantly, without waiting for permission or for proof that you have the right idea.

Come on! What's so precious about a monster?" - Tomie, "Basement

Napakaraming magaling na bagay ang dapat uliranin ng Pilipinas sa Amerika. Sa kasamaang palad, tulad ng ipinangamba ni Rizal, and unang pinulot ay ang masasamang halimbawa, ang mga bisyo at kahinaan. Tinangka ng karamihang Pilipino na magbuhay-Amerikano sa wika, sa damit, sa kilos at ugali, gayong ito’y hindi maaari kalian pa man. Pilit na ipinatatakwil sa kabataan ang huwad ng gaslaw at ikot ng sa banyaga, walang nais panoorin kundi mga laro, pelikula at ibang libangang dayuhan, walang nais basahin kundi mga babasahing sinulat ng dayo at limbag sa labas ng Pilipinas. Saan patutungo ang kabataang may ganitong kamulatan?

Kapag punuan ang jeep at nagkataon na sinungaling ang driver sa pagsasabing "Lima pa, maluwag na maluwag pa yan", merong bagong sakay na pasahero ang bigla nalang tutuwad sa harap mo, sa pag-aakalang uusog ka, upang siya'y makaupo. Napaka awkward ng feeling, habang pinagmamasdan mo siya sa ganun posisyon pero wala ka namang magawa dahil puno na nga ang upuan. Doon mo nalaman kung anong feeling ng isang arinola.

Matagal na din akong naghintay dito sa bus stop sa pag-aakalang babalik sya, na muli siyang dadaan at sabay kaming aalis. Lumipas na ang ulan. Mataas na ang sikat ng araw. Pero mag-isa pa rin ako dito. Siguro naman, ito na ang tamang panahon para sumakay, umalis at lumayo. Paunti-unti. Hindi naman biglaan. Konting andar. Konting lakad. Konting kembot pakanan. Darating din ako doon.Kung saan maaliwalas na ang lahat.

Mahirap tanggapin ang katotohanan. May mga pagkakataon na kinakailangan mong dumaan sa mga karanasanang magtuturo sa yo ng tama. Minsan masasaktan ka lalo at minsan din ay lalo mo lang mauunawaan ang tunay dahilan kung bakit nangyayari ang mga naranasan at nararanasan mo. Maaaring sa pamamagitan ng (mga) tao, (mga) bagay, o (mga) pangyayari. Ang pinakamainam na lang na gawin ay buksan ang puso at iproseso sa isip na ang lahat ng ito ay magandang idinulot at maidudulot sa buhay mo.

You are nicer than I am,” said Sara. “I was too proud to try and make friends. You see, now that trials have come, they have shown that I am not a nice child. I was afraid they would. Perhaps”--wrinkling her forehead wisely--“that is what they were sent for.” “I don’t see any good in them,” said Ermengarde stoutly. “Neither do I--to speak the truth,” admitted Sara, frankly. “But I suppose there might be good in things, even if we don’t see it. There might”--doubtfully--“be good in Miss Minchin.

Pero ipinapangako ko, alam mo, pag naabutan kita, hindi na kita pakakawalan. Yayakapin kita, hahalikan sa buong katawan, pagsasawain ko talaga ang mga labi ko. Tapos ikukulong kita sa aking matagal ding naghihintay na mga palad. Nanamnamin ng bawat daliri ko ang bawat balahibo mo. Hahaplusin kita nang hahaplusin. Pagkatapos, dahan-dahan kong pipilipitin ang leeg mo. Pipilipitin ko ito nang pipilipitin hanggang sa mapugtuan ka ng hininga. Buong poot kong isisiwalat sa mundo: hayop kang kuneho ka. Hayop.

I realized at that moment that there are some whose dread of human beings is so morbid they yearn to see monsters of ever more horrible shapes.

Ah! I--to you, Petrovitch, this--" It must be known that Akakiy Akakievitch expressed himself chiefly by prepositions, adverbs, and scraps of phrases which had no meaning whatever.

The future,” science-fiction writer William Gibson once said, “is already here. It’s just not evenly distributed.”21

The new rule, then, is to embrace risk.

Now I have neither happiness nor unhappiness. Everything passes.

Even if you succeed in study and business, if your nation collapses, then what good is it for?

Buti a ang tren na ito, walang isi pero may upuntahan, ako, saan nga ba ako papunta?

kung kanino, kailan, at saan mo ito matatagpuan, walang makakaalam kundi ang dyos lang..'LOVE WILL KEEP US ALIVE!!!

Why you do such a thing?” Ito demanded. “Because I think Blue Ribbon could be great success,” Sumeragi said, “maybe $20 million account. I shake hands many times with Mr. Steve Prefontaine. I shake hands with Mr. Bill Bowerman. I go many times to Trail Blazer game with Mr. Phil Knight. I even pack orders at warehouse. Nike is my business child. Always it is nice to see one’s business child grow.” “So then,” Ito said, “you hide invoices because . . . you . . . like these men?” Deeply ashamed, Sumeragi bowed his head. “Hai,” he said. “Hai.

The world is so much bigger than you know, and if you set your mind to it you can go anywhere. It's just a flight away, whether you want to go eat hippo meat in Tanzania, or anything!

Instead of rules or even strategy, the key to success is culture. Whether we are talking about our moral compass, our world view, or our sensibility and taste, the way that we set these compasses is through the culture that we create and how we communicate that culture through events, e-mail, meetings, blog posts, the rules that we make, and even the music that we play. It is more of a system of mythologies than some sort of mission statement or slogan. —Joi Ito

You don’t need to own anything anymore,” he says. “Not a factory, not a warehouse, not even an office.” In other words, Casey allows a company to move the atoms offshore. What’s left? “You need an idea, and you need to be able to market it. That’s it.

Kitomi Ito’s painting, on the other hand, was all about stillness. It was the moment after intimacy, when you weren’t joined to your lover anymore, but still felt him beating like blood inside you. It was the moment where you had to remember how to breathe again. It was the moment where nothing mattered more than the moment ago.

Nhưng, giả sử có hiểu được lập trường và tâm trạng của đối phương đi chăng nữa, thì nỗi đau bị bỏ lại trong cô độc vẫn chẳng đổi thay.

Objectively (i.e., in theory) there is utterly no conflict between morality and politics. But subjectively (in the self-seeking inclinations of men, which, because they are not based on maxims of reason, must not be called the [sphere of] practice [Praxis]) this conflict will always remain, as well it should; for it serves as the whetstone of virtue, whose true courage (according to the principle, “tu ne cede malis, sed contra audentior ito”)35 in the present case consists not so much in resolutely standing up to the evils and sacrifices that must be taken on; rather, it consists in detecting, squarely facing, and conquering the deceit of the evil principle in ourselves, which is the more dangerously devious and treacherous because it excuses all our transgressions with an appeal to human nature’s frailty.

Ano pong ibig sabihin nitong preventive detention? The meaning of preventive detention is Mr. Marcos thinks that next month, you will commit a crime, he can now order you arrested so you will not be able to commit your crime. Anong klaseng batas iyan? Iniisip mo pa lang eh nabilanggo ka na eh. Aba’y hayop kako itong batas na ito. Eh kung totoo ito, eh lahat ng lalaking diborsyado na nag-iisip pa lang magliligaw, patay na sa asawa.

We imagine we’ll hear history when it calls. When it doesn’t, we return to our daily lives, our moral mettle still intact. But maybe history doesn’t call, or maybe you have to be listening closely to hear it. To prioritize diversity over perceived merit—the colorblind assessment of ability that has never really been colorblind at all—is to recognize that strategic imperatives can’t be the sole benchmark by which we distribute society’s prizes. There’s an increasing sense—among the millennials who fill our lecture halls, but out in the rougher world of cubicles and delivery vans and hospital waiting rooms as well—that it’s not enough to be right, or profitable, or talented. You must also be just. It’s

Có những thứ không bao giờ quay trở lại. Nhưng lại có những thứ sẽ còn lại như thế này mãi mãi về sau. Từ giờ trở đi, nếu kiên nhẫn kiếm tìm, chắc chắn vẫn tồn tại rất nhiều điều ta có thể đạt được nhưng đang, còn ngủ yên trên thế gian này.

Men of letters were not immune to the Pearl Harbor spell. One of the most distinguished poets of twentieth-century Japan, Saito Mokichi, fifty-nine at the time, recorded in his diary: “The red blood of my old age is now bursting with life! … Hawaii has been attacked!” The thirty-six-year-old novelist Ito Sei wrote in his journal: “A fine deed. The Japanese tactic wonderfully resembles the one employed in the Russo-Japanese War.” Indeed, that war started with Japan’s surprise attack on Russian ships in Port Arthur on February 8, 1904, two days before Japan’s formal declaration of war. Japan won that war. Even those Japanese who had previously disapproved of their country’s expansionism in Asia were excited by Japan’s war with the West. In an instant, the official claim, gradually adopted by the Japanese government over the preceding decade, of liberating Asia from Western encroachment gained legitimacy in their eyes. Until then, the innately self-contradictory nature of fighting an anti-imperialist war for Asia against fellow Asians in China had tormented them. Takeuchi Yoshimi, a thirty-one-year-old Sinologist, now said he and his friends had been mistaken in doubting their leaders’ true intentions:

If you were to condense Earth’s history into a single year, land-dwelling animals come onstage around December 1, and the dinosaurs don’t go extinct until the day after Christmas. Hominids start walking on two feet around 11:50 p.m. on New Year’s Eve, and recorded history begins a few nanoseconds before midnight. And

You see, now that trials have come, they have shown that I am NOT a nice child. I was afraid they would. Perhaps"—wrinkling her forehead wisely—"that is what they were sent for." "I don't see any good in them," said Ermengarde stoutly. "Neither do I—to speak the truth," admitted Sara, frankly. "But I suppose there MIGHT be good in things, even if we don't see it.

Chabot Gun Club, in the hills above Berkeley. One day, a Cal law student and a friend happened also to be on the club’s range. “That afternoon I noticed a group of three or four men shooting at the far left of the range, dressed in camos and shooting what I thought was an M-1 Carbine,” he recalled. “Sometime while my attention was on my own target, I heard someone to my left let loose a three-shot burst that sounded like a fully automatic weapon, something illegal in California at the time.” The law student and his friend “looked at each other and we each mouthed the words, ‘Auto?!?!’ ” In light of the dangerous and unlawful firepower nearby, the pair decided to depart the premises posthaste. The man with the machine gun was Joe Remiro, and the student was Lance Ito, who later became the judge in the criminal trial of O. J. Simpson.

Tôi nghĩ con người không thể lúc nào cũng chỉ biết đến những cảm xúc thuần khiết. Tuy mức độ vẩn đục ở mỗi người là khác nhau, nhưng tâm hồn ai cũng chứa cả nước lẫn bùn. Thực ra tôi chỉ đoán bừa thôi, người cao đạo vẫn có lúc nói những điều tầm thường, kẻ dưới đáy xã hội biết đâu vẫn có trong mình chút gì đẹp đẽ, như một mảnh của viên đá quý sáng lên lấp lánh khi gặp ánh mặt trời, dù rằng nếu không phóng to gấp mấy lần bằng kính hiển vi thì khó lòng mà nhận biết.

Zdarzają się panu jeszcze pacjentki na tyle przejęte wiarą, by mieć z nią problemy w łóżku? Rzadko, ale się zdarzają. Rygorystyczne wychowanie religijne wciąż pokutuje. Wychowanie, w którym seks jest traktowany jako grzech szczególny, a szóste przykazanie „nie cudzołóż” okazuje się najważniejsze z całego dekalogu, powoduje obsesyjną walkę z własną seksualnością, z „pokusami”. To rodzi zahamowania w życiu seksualnym i to nie jest problem wydumany, choć na pewno mniej powszechny niż dziesięciolecia temu. Szacuje się, że kobiety z pochwicą – czyli ze skurczem pochwy uniemożliwiającym odbycie stosunku – stanowią ok. 2 proc. populacji.

EPHESIANS 3 For this reason I, Paul,  o a prisoner for Christ Jesus  p on behalf of you Gentiles— 2assuming that you have heard of  q the stewardship of  r God’s grace that was given to me for you, 3 s how the mystery was made known to me  t by revelation,  u as I have written briefly. 4 v When you read this, you can perceive my insight into  w the mystery of Christ, 5which was not made known to the sons of men in other generations as it has now been revealed to his holy apostles and prophets by the Spirit. 6This mystery is [1] that the Gentiles are  x fellow heirs,  y members of the same body, and  z partakers of the promise in Christ Jesus through the gospel. 7 a Of this gospel I was made  b a minister according to the gift of  c God’s grace, which was given me  d by the working of his power. 8To me,  e though I am the very least of all the saints, this grace was given,  f to preach to the Gentiles the  g unsearchable  h riches of Christ, 9and  i to bring to light for everyone what is the plan of the mystery  j hidden for ages in [2] God  k who created all things, 10so that through the church the manifold  l wisdom of God  m might now be made known to  n the rulers and authorities  o in the heavenly places. 11This was  p according to the eternal purpose that he has realized in Christ Jesus our Lord, 12in whom we have  q boldness and  r access with  s confidence through our  t faith in him. 13So I ask you not to lose heart over what I am suffering  u for you,  v which is your glory.