Huilen Quotes

Alsof huilen zou helpen, tegen wat dan ook.

O, ik weet het niet, maar besta, wees mooi. Zeg: kijk, een vogel en leer me de vogel zien. Zeg: het leven is een brood om in te bijten en de appels zien nog rood van plezier, en nog, en nog, zeg iets. Leer me huilen, en als ik huil, leer me zeggen: het is niets.

Onbeweeglijk moet ik blijven staan toekijken, terwijl mijn gezicht van mij afdruipt van het huilen dat ik doe.

Hij bleef lachen, maar het klonk nu niet meer als lachen, maar als huilen. 'Ik hou van je,' zei hij. 'Het spijt me.

Proberen niet te huilen ziet er triester uit dan het water laten komen.

Ik heb het nooit tegen iemand gezegd, dat ik mijn moeder niet gemist heb, dat ik niet kon huilen, die nacht, omdat ik naast een stil soort verdriet ook opluchting voelde, dat ik 's ochtends keek naar de zon die hoog stond en dacht: het is een nieuwe dag, dat ik mijn vader meer miste, omdat de afwezigheid van wie verdwijnt terwijl hij voor je staat heftiger schijnt, dat ik mij afvraag wat dat dan betekent.

Van toen af aan heb ik gedacht dat we huilen omdat ons lichaam iets probeert te verwerken wat ons hart en verstand te veel is.

je vond me huilend en vroeg me “waarom die tranen” ik zei “om mezelf” en jij zei “we huilen alleen om de dingen waar we van houden” nu vind ik huilen niet zo erg meer en huil ik ook om jou

M'n kop zat vol woorden. Geniepige, verleidelijke woorden die zich verscholen tussen oude, stukgelezen kaften, klaar om je te overvallen zodra je het boek durfde te openen. Ze konden je betoveren, vleien, angst aanjagen, in de problemen brengen en gek maken, net als mensen. Maar anders dan bij mensen, nam je hen dat niet kwalijk. Zelfs als ze je aan het huilen maakten, deden ze dat op zo'n mooie manier dat je hun er dankbaar voor was.

Het kenmerk van een beschaafd mens, is het vermogen om te kijken naar een tabel met cijfers en te huilen.

Droom: dat de hele mensheid bij elkaar komt, in een soort honderdduizendvoudig Feyenoord-stadion, en gezamenlijk begint te huilen van 'zie ons hier zitten'.

Waarom huilen? Beter nooit huilen. Er is maar één keus: het loodje leggen of volhouden. Als je eenmaal hebt besloten vol te houden, huil dan niet. Nooit opgeven, nooit en nooit en nooit. Het is trouwens de vraag of je dit kan beslissen. Waarschijnlijk is het leven een brok lijm, waarin je bijt en waaruit je je tanden nooit meer los kan trekken.

Alexander sloot zijn ogen en Marie zweefde hem bloot voor de geest. Nee, niet in deze kamer. In een eenzaam landhuis, stijl Frank Lloyd Wright, de kamer gaat onmerkbaar over in een subtropische savanne, zon op rode aarde, enorme cactussen dragen gele bloemen, de hemel is donkerblauw, het huis is naar alle kanten open en toch zwaar beschaduwd door het ver uitstekende dak. Aan de horizon huilen coyoten en deze vrouw strekt zich naakt uit op enorme kussens van bordeauxrood, blonde vrouwen zijn de naakste van alle…

Als puber had ik eens ergens gelezen dat gevangenen in hun eenzaamheid troost zochten bij hun eigen hand en om de opwinding groter te maken eerst een kwartier op die hand gingen zitten, de rukhand, niet om hem op te warmen maar om hem ongevoelig te maken, doof en kloppend, en als ze zich dan met die hand beroerden was het of een ander hen aanraakte. Misschien had ik het niet gelezen, maar was het mij met hese stem verteld in een kring geilpompers achter het fietsenhok van de school. Maar ik weet nog hoe opwindend het klonk en dat ik diezelfde dag mijn hand onder mijn billen plette, op een van onze houten stoelen, en dat hij eerst pijn deed en daarna koud werd en tintelde alsof het bloed eruit werd geduwd, en toen ik hem weer vrijliet was hij wit en vreemd, hij sliep. De hand zocht mij, nee, niet daar waar gewoonlijk de opwinding van een veertien-, vijftienjarige broeit, maar hij aaide over mijn wang, mijn nek, hij kroop onder mijn hemd, streelde mijn blote schouder en ik verbeeldde me dat het mijn moeder was. Ik hield van die hand. En ik moest huilen.

Waarover men niet kan spreken, daarover maakt men gebaren of barst men in huilen uit.

Hij hield extreem veel van zijn echtgenote. Hij hield, met andere woorden, te veel van die ene vrouw. Dat ze op jonge leeftijd overleed zag hij dan ook als de wraak des hemels voor die liefde. een andere verklaring voor haar dood had hij niet. Na het overlijden van zijn echtgenote hield hij zich ver van alle vrouwen. Hij nam niet eens een meid in huis. Het koken en poetsen liet hij over aan een man. Dit deed hij niet omdat hij alle andere vrouwen haatte. Het was omdat die vrouwen allemaal leken op zijn echtgenote. Zo rook bijvoorbeeld iedere vrouw net als zij naar vis. En, overtuigd dat ook dit de wraak des hemels was omdat hij te veel van zijn vrouw had gehouden, vond hij berusting in het feit dat hij het moest stellen zonder vrouw in zijn leven. Maar in zijn huis was één vrouw aanwezig om wie hij niet heen kon. Hij had een dochter. Uiteraard leek zij meer dan welke andere vrouw ook ter wereld op zijn overleden echtgenote. De dochter zat inmiddels op de hogere middelbare meisjesschool. Midden in de nacht ging het licht aan in haar kamer. Hij gluurde door een kier in de schuifdeuren. Het meisje hield een kleine schaar vast. Terwijl ze haar opgetrokken knieën uit elkaar spreidde en langdurig omlaag tuurde, hanteerde ze de schaar. De volgende dag, nadat zijn dochter naar school was vertrokken, staarde hij stiekem naar de witte bladen van de schaar en hij kreeg koude rillingen. Weer ging midden in de nacht het licht aan in de kamer van zijn dochter. Hij gluurde door de kier in de schuifdeuren. Ze griste een witte doek van de vloer, klemde hem in haar armen en liep de kamer uit. Hij hoorde water uit de kraan stromen. Even later stak zijn dochter het vuur van het komfoor aan, legde de witte doek erop en ging afwezig zitten. Daarop begon ze te huilen. Toen ze ophield met huilen, knipte ze haar nagels boven de doek. Op het moment dat ze de doek wegnam vielen die er kennelijk af, want hij rook de misselijkmakende geur van brandende nagels. Hij had een droom. Daarin vertelde zijn overleden echtgenote aan hun dochter dat hij haar geheim had gezien. Sindsdien keek zijn dochter hem niet meer aan. Hij hield niet van zijn dochter. De gedachte dat een man op zijn beurt de wraak des hemels zou ondergaan vanwege zijn liefde voor haar, deed hem huiveren. Op een nacht richtte zijn dochter uiteindelijk een dolk op zijn keel terwijl hij sliep. Hij wist dat. Hij berustte erin dat het de wraak des hemels was, omdat hij tot het uiterste van zijn echtgenote had gehouden en te veel had gehouden van die ene vrouw, en hij hield rustig zijn ogen gesloten. Hij voelde dat zijn dochter het had gemunt op de vijand van haar moeder, en hij wachtte op het mes.

De laatste persoon die zich mij herinnert als kind is heengegaan, zei ik tegen mijzelf. En toen pas begon ik te huilen, als een kind.

Het is toch om te huilen wanneer je een Rudy De Leeuw en een Bruno Tobback aan de vooravond van 1 mei hoort verkondigen dat ze volop de strijd aangaan met de fiscale en financiële fraude? Je moet maar durven. Het zijn net de socialisten die de voorbije decennia van fraude plegen een kunst gemaakt hebben via hun ziekmakende vriendjespolitiek, dubieuze investeringen en uitgekiende verduisteringen. Ze zouden beter eerst eens de eigen rangen zuiveren.

Het profetisch getuigenis van de kerk in een woedecultuur is om mensen te zijn die weten hoe we samen moeten huilen over de pijn en onrechtvaardigheid in de wereld en over de realiteit van onze eigen zonde en gebrokenheid. We moeten leren om te luisteren naar de angst en het verdriet onder de woede die mensen spuwen door politiek venijn en digitaal gif.

Misschien lezen we alleen maar om terug te keren naar de leeftijd toen we nog konden huilen met een boek in de armen, toentertijd, tussen kinderjaren en puberteit, in de bekoorlijke schijnwerper van ons leven.

(..) Als iemand die bekritiseerd wordt om zijn waterverbruik als straf daarvoor op een rechts-radicale partij stemt, dan getuigt dat niet alleen van een gebrek aan opleiding, maar ook van een gebrek aan intelligentie, fatsoen en historisch besef. Als je elk politiek idee dat niet in je straatje past als aanleiding neemt om uit te huilen bij een groep populistische vijanden van de democratie, dan heb je elk recht verspeeld om serieus te worden genomen.

Nu de spanning er een beetje af was door de verbrandingsmotor en de sociaal-democratie zag je de onderdrukking plaatsmaken voor tolerantie en gitaren in de kerk. Dat zag je ook bij oude mensen die altijd echte rotzakken waren geweest maar aan het eind van hun leven soms zomaar moesten huilen.

Huilend zat de directeur in zijn huis te 'genieten' van zijn succes. 'Zo'n huis wil ik ook,' dachten de voorbijfietsende sloebers, 'zoveel succes'. Maar niemand dacht 'Zo hard huilen wil ik ook': huilen is onzichtbaar en een kast van een huis is dat niet.

Het is ongelooflijk dat het verlies van iemand die je liefhebt je lichaam zo kan onttakelen. Alles doet zeer. Mijn botten, Mijn spieren, huid, heel mijn lijf reageert op mijn verdriet. Maar er komt een moment dat je te moe bent om nog te huilen, en je jezelf terug vind terwijl je alleen nog maar voor je uit kunt staren.

Ik ben langs de rivier tot aan de zee gelopen, en op de laatste vijftig meter die nog van het strand over waren, heb ik twee uur zitten huilen. Ik had in mijn hele leven nog nooit zo hard gehuild. Na die twee uur kon ik eindelijk weer opstaan. Waar ik heen zou gaan, wist ik niet, maar ik kwam in elk geval overeind, sloeg het zand van mijn broek, en liep weg. De nacht was gevallen. Achter me kabbelden zachtjes de golven.

Mijn vader huilde nooit. Als hij bedroefd was, liep hij naar de tempel van de onbekende heilige. Daar knielde hij naast het graf, tikte zachtjes met een steentje tegen de grafsteen, praatte met de heilige en als hij zich weer beter voelde, wandelde hij terug naar huis.

Het viel mij laatst op dat dichters en schrijvers eigenlijk alleen boektrailers maken over hun eigen boeken. Daarom ben ik nu bezig met een boektrailer over 'De Verzamelde Gedichten' van Gerrit Achterberg. We leven niet in een vacuüm, lieve mensen. Het is toch om te huilen dat zelfs 65 jaar na Achterbergs dood er niet eens een boektrailer bestaat voor zijn voornaamste werk.

Ze wilde huilen zoals het woud zo vaak deed. Schreeuwen tot ze schor was. Maar bovenal besefte Rose dat ze wilde vechten, met alles wat ze nog in zich had.

Het zijn tranen die ik lang geleden had moeten huilen,' zei hij. "Ik heb verdriet gespaard.

Ik heb gewacht tot Walter het beu werd en wegging. Ik ben gebleven. Dat moest. Ik moest daar even kunnen zijn, helemaal godvergeten alleen, in die onwerkelijke zwarte nacht, weg van de wereld. Alsof eenzaamheid opeens een plek was geworden, waar een mens niet anders kan dan heftig denken aan wie wordt gemist. En ik denk aan Casper, en dat is met bijna huilen. Echt. Van groot geluk omdat hij bestaat én van diep verdriet omdat hij hier niet is. Ik weet het niet.

Soms gaan de gedachten zo razendsnel dat ik ze bijna niet meer kan denken, ze spoelen door mij heen en dan moet ik huilen. En dan opeens staat alles weer stil, verstard als op een toverlantarenplaatje en lijkt niets ooit meer van zijn plaats te kunnen komen en moet je weer gaan lopen om je omgeving op gang te krijgen. Zomaar lopen omdat je anders niet meer kunt voelen dat je ergens thuishoort, dat er tijd verstrijkt.

De deur dichtdoen en de gang in een doolhof veranderen: het is een manier om de kosten te beperken, maar het is natuurlijk ook om te huilen.

Hij keek naar buiten en zag de sterren aan de hemel flonkeren. Het was alsof ze in zijn ogen prikten, want er rolden weer tranen over zijn wangen. Ik wil niet huilen! dacht hij. Laat dat sombere gevoel maar huilen, niet ik.

En dan begint ze te huilen. Jawel, onze kroonprinses begint te huilen en natuurlijk ben ik degene bij wie ze dat doet. Ik, Jules Fester, gevoelsmens op-en-top. Ik word totaal niet ongemakkelijk van andermans emoties. Of van die van mezelf. Ja hoor, geen probleem. Dit beladen moment kan er nog prima bij vanavond.

Iedereen heeft zijn eigen tranenmaker. Het is degene die je kan laten huilen, je gelukkig kan maken en je met één blik kan verscheuren. Het is degene die bij ons vanbinnen zit en die zo'n belangrijke plek inneemt dat hij ons met een woord wanhopig kan maken, of met een glimlach kan ontroeren. En we kunnen niet tegen hem liegen want de gevoelens die je aan hem binden, staan boven elke leugen.

Wat niet vertrouwd is, is niet te vertrouwen. Wat ik niet ken maakt onzeker. De ander, de ander, de ander. Haat aan de ander. Laat die lijden, laat die huilen.

Maar toen ze de tranen voelde opwellen, weigerde ze te gaan huilen. Ze duwde de herinneringen ver van zich vandaan.

Het niet bewust kunnen ervaren en uiten van het gevoelsleven kan bijdragen tot ziek worden. Dat emoties te maken hebben met lichamelijke spanningen en dat ontlading deugd doet, van lachen tot huilen, kunnen we allemaal ervaren. Maar het omgekeerde verband, dat tussen ziekte en het niet kunnen uiten en ontladen van emoties, bleef lange tijd een raadsel. Ondertussen hebben we een sleutel gevonden om de deur te openen naar het holistische netwerk. Die sleutel heet "stress".

Ineens voelde ze de drang om eens iets heel anders te doen. Het was als een schok van energie die haar trof en haar overeind dwong. Ze haalde de garnaal roze jurk voor Davids afstuderen uit de kast en hing hem halverwege de stang. Toen pakte ze Harolds tweedjasje en hing het aan een knaapje naast de jurk. Ze zagen er eenzaam uit, en ver uit elkaar. Ze greep zijn mouw en legde die over de roze schouder. Daarna koppelde ze elk kledingstuk van haar aan een van de zijne. Ze stopte de manchet van haar blouse in de zak van zijn blauwe pak. De zoom van een rok sloeg ze om een broekspijp. Een andere jurk verpakte ze in een omhelzing van zijn blauwe vest. Het leek alsof er een hele menigte onzichtbare Maureens en Harolds in haar garderobekast huisde, klaar om naar buiten te stappen. Ze moest erom glimlachen en toen moest ze erom huilen, maar ze liet het zoals het was.

Ik moet lachen en huilen tegelijk terwijl ze het zegt, zoals er nu zon en regen is op hetzelfde moment. Ik vind het pijnlijk prachtig dat je daar kunt liggen, samen, overgeleverd aan het lot, de zwaartekracht en de sterfelijkheid. En dat je dan de slappe lach krijgt. En dat je die dan ook nog kunt delen met mekaar.

Maar als je in je angst slechts liefdes vrede en liefdes vreugde zoekt, Dan is het beter dat je je naaktheid bedekt en je terugtrekt van liefdes dorsvloer, Terug in de zouteloze wereld waar je zult lachen, maar nooit uit volle borst, En huilen, maar nooit al je tranen. Liefde geeft niets, behalve zichzelf, en ze neemt niets behal- ve van zichzelf. Liefde wil niet bezitten en niet bezeten worden; Want liefde is liefde genoeg.