Hhhh Quotes

How many forgotten heroes sleep in history's great cemetery?

Memory is of no use to the remembered, only to those who remember. We build ourselves with memory and console ourselves with memory.

The dead are dead, and it makes no difference to them whether I pay homage to their deeds. But for us, the living, it does mean something. Memory is of no use to the remembered, only to those who remember. We build ourselves with memory and console ourselves with memory.

This scene is not really useful, and on top of that I practically made it up. I don't think I'm going to keep it.

Sometimes, after all, there is a bit of justice in this mean, cruel world.

…the thread of knowledge, once you pull at it, continues unraveling on its own.

No, it's not invented! What would be the point of 'inventing' Nazism?

Je me souviens d'une interminable digression d'au moins quatre-vingts pages, dans Notre-Dame de Paris, sur le fonctionnement des institutions judiciaires au Moyen Age. J'avais trouvé ça très fort. Mais j'avais sauté le passage.

I’m fighting a losing battle. I can’t tell this story the way it should be told. This whole hotchpotch of characters, events, dates, and the infinite branching of cause and effect - and these people, these real people who actually existed. I’m barely able to mention a tiny fragment of their lives, their actions, their thoughts. I keep banging my head against the wall of history. And I look up and see, growing all over it - ever higher and denser, like a creeping ivy - the unmappable pattern of causality ... How many forgotten heroes sleep in history's great cemetery?

You had to choose between war and dishonor. You chose dishonor. You will have war.

A ce degré de bêtise politique, la trahison devient presque une œuvre d'art.

That scene, like the one before it, is perfectly believable and totally made up

Il me fallut attendre deux ou trois ans pour réellement prendre conscience de ce que j’avais toujours soupçonné : que cette histoire dépassait en romanesque et en intensité les plus improbables fictions.

«Los que han muerto, han muerto, y a ellos les es indiferente que se les rinda algún homenaje. Si hay alguien para quien eso tiene algún significado, es para nosotros, para los vivo. La memoria carece de utilidad para aquellos a quienes honra, pero sirve de mucho a quien se sirve de ella. Con ella me construyo, y con ella me consuelo»

He’s a skillful cheat. A trickster. Well … a novelist, basically.

«Para que cualquier cosa pueda penetrar en la memoria, es preciso antes transformarla el literatura. No está bien, pero es así»

«Cuántos héroes olvidados duermen en el gran cementerio de la Historia»

«Dejando aparte toda ficción más o menos ingeniosa, dudo mucho que el destino de una nación, y más aún el del mundo entero, dependa nunca de un solo hombre»

Gabcik - tht's his name - really did exist

So, to cut a long story short, they jumped.

Damit etwas ins allgemeine Gedächtnis übergeht, muss es zunächst in Literatur verwandelt werden.

Een jonge vrouw die op Natacha lijkt staat op de brug, haar handen op de verschansing, een opgetrokken been dat met de zoom van haar jurk speelt, en ik, misschien ben ik daar ook wel.

«Pasan los meses, se convierten en años, durante los cuales esa historia no deja de crecer en mí. Y mientras transcurre mi vida, hecha como la de todos a base de alegrías, de dramas, de decepciones y de esperanzas personales, los anaqueles de mi apartamento se cubren de libros sobre la Segunda Guerra Mundial»

Eftir margra mánaða undirbúning stendur hún á sér, Sten-vélbyssan snuðar, þessi enski skítahólkur. Heydrich er þarna, rétt fyrir framan hann og byssan hans Gabčíks stendur á sér. Hann hamast á gikknum en í stað þess að frussa út úr sér kúlunum steinþegir Sten-byssan. Fingur Gabčíks kreppast utan um tilgangslausan smábút úr málmi.

Trúði hann á þetta allt saman? Ég held að svo hafi verið. Við trúum alltaf auðveldlega á allt sem gerir okkur hreykin, allt sem kemur sér vel fyrir okkur. Mér verður hugsað til setningar sem Paul Newman sagði: „Ef ég væri ekki bláeygur, þá hefði ferill minn ekki verið jafn glæstur.“ Ég velti því fyrir mér hvort Heydrich hafi hugsað það sama.

Hitler vildi sýna hvað það kostaði að ögra Þriðja ríkinu og Lidice fór með hlutverk hins friðþægjandi fórnarlambs. En með þessum viðbrögðum hafði hann gert mjög alvarleg mistök. Hitler og aðrir í yfirstjórn nasista höfðu fyrir löngu misst alla tilfinningu fyrir meðalhófi og gerðu sér því enga grein fyrir þeirri heimsathygli sem eyðileggingin í Lidice myndi fá.

Ce discours m’inspire trois remarques : 1. En Tchéquie comme ailleurs, l’honneur de l’Education nationale n’est jamais aussi mal défendu que par son ministre. Antinazi virulent à l’origine, Emanuel Moravec est devenu après Munich le collabo le plus actif du gouvernement tchèque nommé par Heydrich, et l’interlocuteur privilégié des Allemands, bien davantage qu’Emil Hácha, le vieux président gâteux. Les livres d’histoire locale ont pris l’habitude de le désigner sous le terme de « Quisling tchèque », du nom de ce fameux collaborateur norvégien, Vidkun Quisling, dont le patronyme, par antonomase, signifie désormais « collabo » dans la majorité des langues européennes. 2. L’honneur de l’Education nationale est bel et bien défendu par les profs qui, quoi qu’on puisse en penser par ailleurs, ont vocation à être des éléments subversifs, et méritent qu’on leur rende hommage pour cela. 3. Le sport, c’est quand même une belle saloperie fasciste.

De doden zijn dood en het maakt niet uit of hun een eer wordt bewezen. Het is voor ons, de levenden, dat het iets betekent. De herinnering heeft geen enkel nut voor hen die ze eert, maar ze dient degenen die zich ervan bedienen. Met mijn herinnering bouw ik mijn identiteit op, met haar troost ik me.

And do not suppose that this is the end. This is only the beginning

Prudently, night flees the scene.

with the formula: “Any similarity of characters

«Pero prefiero contar un detalle inútil antes que correr el riego que se me pase un detalle esencial»

«El día del partido, los dos equipos entran en el estadio, lleno a rebosar, y los jugadores alemanes extienden el brazo gritando: “¡Heil Hitler!” Los jugadores ucranianos extienden también el brazo, lo que supone sin duda una gran decepción para el público que, evidentemente, veía en ese partido la oportunidad de demostrar una resistencia simbólica al invasor. Pero en vez de apostillar su gesto con el “Heil Hitler” convenido, los jugadores cierran el puño, cruzan su brazo sobre el pecho y gritan “¡Viva la cultura física!” El slogan, impregnado de connotaciones soviéticas, entusiasma al público»

«Por culpa de gente así, que le hace trampas a la eternidad con la verdad histórica con tal de vender su propio caldo, un viejo amigo, curtido de todo género de ficciones y por tanto fatalmente habituado a esos procedimientos de normalizada falsificación, puede asombrarse inocentemente y preguntarme: “¿Entonces no es inventado?”»

«Sé que reduzco a este hombre al vulgar rango de personaje, y sus actos de la literatura: alquimia infame, pero ¿acaso puedo hacer otra cosa?»

I stumble on this phrase of George Sand’s: “Poor workers or sick people, you must always struggle against those who tell you: ‘Work hard to live badly.

I’m fighting a losing battle. I can’t tell this story the way it should be told.

Inventing a character in order to understand historical facts is like fabricating evidence.

Наслідком зустрічі двох агентів стає дивовижна оборудка: німці продають фальшиве досьє, за яке росіяни платять фальшивими грошима. Кожен гадає, що ошукав іншого, усі дурять усіх.

Трохи згодом Черчилль узагальнює все ним сказано у безсмертному хіазмі: «У вас був вибір між війною і безчестям. Ви обрали безчестя, а тепер матимете війну».

Нацисти обожнюють палити книжки, але не документи. Німецька хазяйновитість? Хтозна, чи не підтиралися штурмовики паперами з дорогоцінних архівів…

Гітлер тим часом заявляє: «Коли починаєш війну — немовби відчиняєш двері в темну кімнату. Ніколи не знаєш, що там може ховатися».

Однак, тим часом як депортації тривають, Терезінське ґетто править за Propagandalager, тобто за ґетто-вітрину для іноземних спостерігачів. Його мешканці мали справляти приємне враження під час відвідин представників Міжнародного комітету Червоного Хреста.

Єдина по-справжньому невблаганний річ — це Історія. Її можна читати і перечитувати як завгодно, але її не можна переписати.

Кумедно: укотре переконуєшся, що досить лише зацікавитись якоюсь темою, як починає здаватися, що все довколо веде тебе до неї.

У сучасній тоталітарній системі управління принцип державної безпеки немає обмежень, а отже, той, хто цей принцип забезпечує, повинен здобути собі практично безмежні повноваження

hhhh

Les Bienveillantes, c'est « Houellebecq chez les nazis », tous simplement.

Á öllum tímum hafa yfirmenn verið ákaflega uppteknir af því að undirmenn hafi nóg fyrir stafni. Þessi

Hún kemur illa fram við þjónustufólkið, hundskammar alla þegar hún er í vondu skapi og þegar hún er í góðu skapi talar hún ekki við neinn. Hún fær mannskap úr fangabúðum til þess að vinna umfangsmiklar endurbætur á sinni nýju höll og landareign og fer jafn illa með það fólk og aðra. Hún fylgist með vinnunni í reiðfötum með svipu. Andrúmsloftið sem hún skapar einkennist af ógn, sadisma og erótík.

Память абсолютно бесполезна для тех, кого чтит, она служит тому, чья она. С ее помощью я упорядочиваю свою жизнь, ею я утешаюсь.

Uppreisnin í gettóinu í Varsjá árið 1943 studdi mjög þetta sjónarmið hans því það tók þýska herinn heilar þrjár vikur að bæla uppreisnina niður, auk þess sannaði þetta að það væri eins gott að vara sig á Gyðingum.

„Þjóðverji getur ekki leyft sér að drekka sig fullan á almannafæri, á veitingastöðum. Verum alveg hreinskilin í þessum efnum: að finna á sér og slaka á, enginn hefur neitt á móti því en það gerum við innan fjögurra veggja eða í offíseramessanum. Tékkinn verður að sjá að Þjóðverjinn stendur beinn, jafnt í embættisþjónustu og einkalífi, að hann er húsbóndi og herra frá toppi til táar.

La Historia es la única verdadera fatalidad: se la puede releer en todos los sentidos pero no se la puede reescribir.

Faced with the Führer, Hácha caved in. He declared that the situation was very clear and that all resistance was madness. But it’s already two a.m., and he has only four hours to prevent the Czech people from defending themselves. According to Hitler, the German military machine is already on the march (true) and nothing can stop it (at least, no one seems very keen to try). Hácha must sign the surrender immediately and inform Prague. The choice Hitler is offering could not be simpler: either peace now, followed by a long collaboration between the two nations, or the total annihilation of Czechoslovakia. President Hácha, terrified, is left in a room with Göring and Ribbentrop. He sits at a table, the document before him. All he has to do now is sign it. The pen is in his hand, but his hand is trembling. The pen keeps stopping before it can touch the paper. In the absence of the Führer, who rarely stays to oversee such formalities, Hácha gets jumpy. “I can’t sign this,” he says. “If I sign the surrender, my people will curse me forever.” This is perfectly true. So Göring and Ribbentrop have to convince Hácha that it’s too late to turn back. This leads to a farcical scene where, according to witnesses, the two Nazi ministers literally chase Hácha around the table, repeatedly putting the pen back in his hand and ordering him to sign the bloody thing. At the same time, Göring yells continuously: if Hácha continues to refuse, half of Prague will be destroyed within two hours by the German air force … and that’s just for starters! Hundreds of bombers are waiting for the order to take off, and they will receive that order at 6:00 a.m. if the surrender is not signed. At this crucial moment, Hácha goes dizzy and faints. Now it’s the two Nazis who are terrified, standing there over his inert body. He absolutely must be revived: if he dies, Hitler will be accused of murdering him in his own office. Thankfully, there is an expert injecter in the house: Dr. Morell, who will later inject Hitler with amphetamines several times a day until his death—a medical regime that probably had some link with the Führer’s growing dementia. So Morell suddenly appears and sticks a syringe into Hácha, who wakes up. A telephone is shoved into his hand. Given the urgency of the situation, the paperwork can wait. Ribbentrop has taken care to install a special direct line to Prague. Gathering what is left of his strength, Hácha informs the Czech cabinet in Prague of what is happening in Berlin, and advises them to surrender. He is given another injection and taken back to see the Führer, who presents him once again with that wretched document. It is nearly four a.m. Hácha signs. “I have sacrificed the state in order to save the nation,” he believes. The imbecile. It’s as if Chamberlain’s stupidity was contagious …

There was a black Mercedes with a blown tire, there was a chauffeur and a butcher, there were dignitaries gathered around a coffin, there were policemen bent over corpses, there were terrible reprisals, there was greatness and madness, weakness and betrayal, courage and fear, hope and grief, there were all the human passions brought together in a few square yards, there was war and there was death, [...] there was all the history of the world contained in a few stones.

Met schimmen moet je je bezighouden en daar gaat een hoop tijd in zitten, maar dat wist ik. Wat ik daarentegen niet wist en wat ik wel had moeten bedenken, is dat een schim maar één ding wil en dat is opnieuw tot leven komen.

Met haar frambozenrode lippen.

De wereld heeft lak aan uw lot.

Een druppeltje stilering in een oceaan van realiteit.

Op dat niveau van politieke dwaasheid wordt verraad bijna een kunst. “A ce degré de bêtise politique, la trahison devient presque une œuvre d'art.

THE British foreign minister,

Ég geri ráð fyrir að fýlusvipur hafi komið á andlit Heydrichs þegar hann las þessa skýrslu. Hann hefur aldrei haft neitt við það að athuga að ríða erlendum konum. En að arískar konur leiti í greddukasti að útlendingsdindlum, það hefur valdið honum ógeði og styrkt enn frekar kvenfyrirlitningu hans. En hann er viss um að Lína myndi aldrei gera neitt þessu líkt, jafnvel þótt hún ætlaði að hefna fyrir framhjáhald hans: Lína er sannur Þjóðverji með hreint blóð, aðalsblóð, í æðum, hún myndi fremur drepa sig en sofa hjá Gyðingi, negra, Slava, Araba eða einhverjum af þessum óæðri kynþáttum. Ekki eins og þessar meðvitundarlausu gyltur sem eiga ekki skilið að vera Þjóðverjar.

Hlutverk Moravecs fólst í því að þróa menntakerfi sem miðaði einvörðungu að því að framleiða verkamenn. Þess vegna fengu tékknesk börn aðeins lágmarksmenntun fyrir væntanlegt starf, eingöngu í handverki og lítils háttar tæknimenntun.

Það er þrennt sem mér dettur í hug þegar ég les þessa ræðu: 1. Í Tékklandi jafnt sem annars staðar skal það alltaf vera ráðherra menntamála sem er lélegasti verjandi málaflokksins og heiðurs hans. Í upphafi var Emanuel Moravec harðsnúinn andstæðingur nasismans en eftir samningana í München varð hann einn ákafasti samverkamaðurinn í tékknesku ríkisstjórninni sem Heydrich skipaði, hann var í sérstöku trúnaðarsambandi við Þjóðverja, enn frekar en Emil Hácha, hinn ellihrumi forseti. Í tékkneskum sögubókum er hann yfirleitt alltaf kallaður „Hinn tékkneski Quisling“, í höfuðið á Norðmanninum fræga, Vidkun Quisling, en nafn hans þýðir „samverkamaður nasista“ á flestum tungumálum Evrópu. 2. Þeir sem best verja heiður menntamála eru ávallt kennarar sem hafa þá köllun að styrkja uppreisnarandann, hvað svo sem fólki kann að finnast um það, en fyrir það eiga þeir skilinn virðingarvott. 3. Íþróttir eru virkilega fasískur óþverri.

Stoltur af sínu mikla pólitíska innsæi beitti Heydrich bæði gulrót og kylfu í hverri einustu ræðu; það er hinn dæmigerði mælskulistarskandall í öllum ræðum alræðissinna eins og hjá böðlinum Heydrich, slátraranum Heydrich, sem fer að tala sakleysislega um göfuglyndi sitt og framfaraþrá og skiptir svo yfir í hótanir eins og þjálfuðustu harðstjórar. En það var ekki þetta sem vakti fyrst athygli mína í þessari ræðu, það var orðið „ókurteisi“ sem hann notaði í upphafi hennar.

hhhh

Cette scène n’est pas forcément très utile, et en plus je l’ai pratiquement inventée, je ne crois pas que je vais la garder.