Heer Quotes

They also carried on commerce with other nations. All this clearly shows, as Heer has remarked, that they had at this early age progressed considerably in civilisation; and this again implies a long continued previous period of less advanced civilisation, during which the domesticated animals, kept by different tribes in different districts, might have varied and given rise to distinct races.

Anne, with an elegance of mind and sweetness of character, which must have placed heer high with any people of real understanding, was nobody with either father or sister: her word had no weight; her convenience was always to give away - she was only Anne.

Always distrust absolute statements! Even this one.

Als ik u was zou ik een nieuwe kopen, want een heer in een verteerde jas wordt vaak niet begrepen.

Ye sey right sooth; this Monk he clappeth lowde. He spak how Fortune covered with a clowde I noot nevere what; and als of a tragedie Right now ye herde, and pardee, no remedie It is for to biwaille ne compleyne That that is doon, and als it is a peyne, As ye han seyd, to heere of hevynesse. Sire Monk, namoore of this, so God yow blesse! Youre tale anoyeth al this compaignye. Swich talkyng is nat worth a boterflye,

Maar wat de één vlug noemt is voor de ander normaal; tijd is een betrekkelijk iets.

Een jaar en twee maanden later, op een nevelige januarimorgen met sneeuw in de lucht van het jaar 1850, zaten de heer en mevrouw Grünlich met hun kleine, driejarige dochtertje in de met lichtbruin hout betimmerde eetkamer op stoelen, die 25 mark per stuk hadden gekost, aan het ontbijt.

If it has words in it, I'll read it.

Dit gebied ligt wat onduidelijk,' verklaarde de heer Dorknoper. 'Het staat niet op de kaart, en dat geeft een leemte in de ontginningsvergunning.

That’s the most important aspect of this. You’ve got to be willing to ask the question and go beyond your limited beliefs. The only way you’re going to go beyond what you believe is by asking a question.

No question; language can free us of feeling, or almost,' der Heer replied, stroking her shoulder. 'Maybe that's one of its functions - so we can understand the world without becoming entirely overwhelmed by it.

We which were Ovids five books, now are three, For these before the rest preferreth he: If reading five thou plainst of tediousnesse, Two tane away, thy labor will be lesse: With Muse upreard I meant to sing of armes, Choosing a subject fit for feirse alarmes: Both verses were alike till Love (men say) Began to smile and tooke one foote away. Rash boy, who gave thee power to change a line? We are the Muses prophets, none of thine. What if thy Mother take Dianas bowe, Shall Dian fanne when love begins to glowe? In wooddie groves ist meete that Ceres Raigne, And quiver bearing Dian till the plaine: Who'le set the faire treste sunne in battell ray, While Mars doth take the Aonian harpe to play? Great are thy kingdomes, over strong and large, Ambitious Imp, why seekst thou further charge? Are all things thine? the Muses Tempe thine? Then scarse can Phoebus say, this harpe is mine. When in this workes first verse I trod aloft, Love slackt my Muse, and made my numbers soft. I have no mistris, nor no favorit, Being fittest matter for a wanton wit, Thus I complaind, but Love unlockt his quiver, Tooke out the shaft, ordaind my hart to shiver: And bent his sinewy bow upon his knee, Saying, Poet heers a worke beseeming thee. Oh woe is me, he never shootes but hits, I burne, love in my idle bosome sits. Let my first verse be sixe, my last five feete, Fare well sterne warre, for blunter Poets meete. Elegian Muse, that warblest amorous laies, Girt my shine browe with sea banke mirtle praise. -- P. Ovidii Nasonis Amorum Liber Primus ELEGIA 1 (Quemadmodum a Cupidine, pro bellis amores scribere coactus sit)

Ach heer, twee-, drieduizend jaar geleden bestond er helemaal geen scheikunde en toch vonden de mensen de dingen die ze toen deden ook al vreselijk belangrijk. En nooit stond er iemand op, die zei: Alles goed en wel, maar ik wou maar dat ik wist hoe ik N-Ethyl-8-hydroxytetrahydrochloropheenhydrochloride moest samenstellen. Dat kon helemaal niet worden gezegd. Zelfs met je mond kon je toen niet... niet over de materie praten... ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen... maar ze wisten feitelijk nog helemaal niet wat materia was en eigenlijk was alles wat erover werd gezegd, onzin. En toch leefden ze. Toch maakten ze geschiedenis. Een ze gaven elkaar lauwerkransen. En ze bezongen elkaar in heldendichten." "Maar ze deden een hoop domme dingen." "Wij niet dan?

Den uitvreter, dien je in je bed vond liggen met zijn vuile schoenen, als je 's avonds laat thuis kwam. Den uitvreter, die je sigaren oprookte, en van je tabak stopte en je steenkolen verstookte en je kasten nakeek en geld van je leende en je schoenen opdroeg en een jas van je aantrok als-i in den regen naar huis moest. Den uitvreter, die altijd wat liet halen op den naam van een ander; die als een vorst jenever zat te drinken op 't terras 'Hollandais' voor de centen van de lui; die parapluies leende en nooit terugbracht; die een barst stookte in de tweedehandsch kachel van Bavink; die dubbele boorden droeg van zijn broer en de boeken uitleende van Appi, en buitenlansche reizen maakte als-i z'n ouwe heer weer had afgezet, en pakken droeg, die hij nooit betaalde.

No longer in print ... There are sentences, and phrases that, in all their simplicity, say much more than they seem to at first: two months to live, never heard of it, dead on arrival ... For a writer, no longer in print must fall somewhere in that category.

It's a mort of water,' said Mr. Peggotty, 'fur to come across, and on'y stay a matter of fower weeks. But water ('specially when 'tis salt) comes nat'ral to me; and friends is dear, and I am heer. —Which is verse,' said Mr. Peggotty, surprised to find it out, 'though I hadn't such intentions.

Think of Forrest Gump. For him, magic just kept happening because he was in total allowance of everything. His life was magic because he didn’t limit the possibilities of what could show up for him by judging anything. You could say he wasn’t smart enough to judge. Maybe he was smart enough NOT to.

Ein Nachteil der maschinellen Aufschreibesysteme ist natürlich der sinkende Respekt vor dem einzelnen Wort. Früher, als man noch auf Marmor angewiesen war, um seine Gedanken zu verewigen, ging man sparsamer damit um. Um einen Roman in Marmor zu meißeln, müßte man schon ein Heer von Sklaven beschäftigen.

St. Maximus the Confessor: “In no way will I say anything of my own, but what I have learned from the Fathers, altering nothing of their teaching.

It’s Your Choice, NOT Your Upbringing That Creates Your Reality….

The world hates those who do not conform. It is easier to forgive liars and cheaters, thieves and murderers than to tolerate someone who does not aspire to the same things as others.

Anginat logon ne duniya mein mohabbat ki hai Kaun kahta hai ki saadik na thay jazbey unkey? Lekin unke liye tash-heer ka saamaan nahin Kyunki woh log bhi apni hi tarah muflis thay . . . Yeh chamanzaar, yeh Jamuna ka kinaara, yeh mahal Yeh munak-kash daro-deewaar, yeh mehraab, yeh taak Ek shahenshah ne daulat ka sahaara lekar Hum gareebon ki mohabbat ka udaaya hai mazaak

What if the limitations in your life and in your body, every single one of them, were exactly the same way? What if they looked really solid, and that’s the only way you’ve been able to see them until now?

Heel interessant," zei de dokter. "Ik zie dit vaker in mijn praktijk. Infantiele reflexen en vaderbindingen. Ja, ja, zo wreekt zich de hersenspoeling die ouders op hun kinderen toepassen. Maar gaat u verder.

If you choose to be undefined, no one else may have the same points of view as you. They may not even be able to find you, let alone the ballpark where you are playing or the universe in which you are living.

A mediocre writer serves a life sentence. He has to go on. It's too late to change professions. He has to go on till the bitter end. Until death comes to get him. Only death can save him from his mediocrity. His writing is "not without merit," that's what we say about the mediocre writer. For him, that's the pinnacle of achievement, to produce books that are not without merit. You really do have to be mediocre to go on living once you've realized that.

Sie wollen pflanzen für die Ewigkeit, Und säen Tod? Ein so erzwungnes Werk Wird seines Schöpfers Geist nicht überdauern. Dem Undank haben Sie gebaut - umsonst Den harten Kampf mit der Natur gerungen, Umsonst ein großes königliches Leben Zerstörenden Entwürfen hingeopfert. Der Mensch ist mehr, als Sie von ihm gehalten. (...) Gehn Sie Europens Königen voran. Ein Federzug von dieser Hand, und neu Erschaffen wird die Erde. Geben Sie Gedankenfreiheit. (...) Sehen Sie sich um In seiner herrlichen Natur! Auf Freiheit Ist sie gegründet - und wie reich ist sie Durch Freiheit! Er, der große Schöpfer, wirft In einen Tropfen Thau den Wurm und läßt Noch in den todten Räumen der Verwesung Die Willkür sich ergötzen - Ihre Schöpfung, Wie eng und arm! Das Rauschen eines Blattes Erschreckt den Herrn der Christenheit - Sie müssen Vor jeder Tugend zittern. Er - der Freiheit Entzückende Erscheinung nicht zu stören - Er läßt des Uebels grauenvolles Heer In seinem Weltall lieber toben - ihn, Den Künstler, wird man nicht gewahr, bescheiden Verhüllt er sich in ewige Gesetze; Die sieht der Freigeist, doch nicht ihn. Wozu Ein Gott? sagt er: die Welt ist sich genug. Und keines Christen Andacht hat ihn mehr, Als dieses Freigeists Lästerung, gepriesen. (...) Weihen Sie Dem Glück der Völker die Regentenkraft, Die - ach, so lang - des Thrones Größe nur Gewuchert hatte - stellen Sie der Menschheit Verlornen Adel wieder her. Der Bürger Sei wiederum, was er zuvor gewesen, Der Krone Zweck - ihn binde keine Pflicht, Als seiner Brüder gleich ehrwürd'ge Rechte. Wenn nun der Mensch, sich selbst zurückgegeben, Zu seines Werths Gefühl erwacht - der Freiheit Erhabne, stolze Tugenden gedeihen - Dann, Sire, wenn Sie zum glücklichsten der Welt Ihr eignes Königreich gemacht - dann ist Es Ihre Pflicht, die Welt zu unterwerfen. (Marquis von Posa; 3. Akt, 10. Szene)

We are all just complicated arrangements of atoms and subatomic particles. We don't live...but our atoms do move about in such a way as to give us identity and consciousness. We don't die; our atoms just rearrange themselves. There is no God. There can be no God; it's ridiculous to think in terms of a superior being. An inferior being, maybe, because we, we who don't even exist, we arrange our lives with more order and harmony than God ever arranged the earth. We measure; we plot; we create wonderful new things. We are the architects of our own existence. What a lunatic concept to bow down before a God who slaughters millions of innocent children, slowly and agonizingly starves them to death, beats them, tortures them, rejects them. What folly to even think that we should not insult such a God, damn him, think him out of existence. It is the duty of all human beings to think God out of existence. Then we have a future. Because then - and only then - do we take full responsibility for who we are.

Steeds heb ik het hoofd boven de woelige wateren der vervlakking gehouden, als een stil voorbeeld voor iedereen. En nu is het officieel vastgesteld door de hoogste instantie, zodat ik eindelijk mijn idealen kan gaan uitdragen. Hier ligt een mooie taak; zeg nu zelf.

We zullen zien', hernam de ander droogjes. Hij stak zijn paraplu omhoog en op dit gebaar traden vanachter de pilaren een paar gespierde figuren te voorschijn. Ze droegen leren jasjes en vechtpetten, en ook overigens zagen ze er uit als strijders voor een mooi ideaal.

To be completely apolitical and only live for culture is to risk becoming a dandy. To disdain culture and care only for politics is to become mired in soulless earnestness. Balancing the claims of culture and politics is a difficult task but a necessary one, in order to make culture properly grounded in social awareness and politics rightly respectful of aesthetic values.

Alzoo spreekt God tot U en zijn naam is Carrière. I Ik de Heer Uw God ben een aleenig God en mij zult gij dienen met geheel Uwe ziel en met geheel Uw lichaam en met geheel Uw willen en met al Uw weten en met al Uw werken. II Gij zult U geen valsche goden maken als eerlijkheid, trouw, geweten, schoonheid of waarheid want alzoo komt gij ten verderve en honger en ballingschap zullen Uw deel zijn. Want ìk ben machtig en mijne straffen zwaar. III Eert hen die boven U gesteld zijn en doe wat hun aangenaam is, opdat het U welga. IV Ziet niet rechts en niet links maar vooruit want aan 't eind van den weg liggen de geldzakken die tot loon zijn voor hen die mij dienen in geest en waarheid. V Toon nooit dat U iets onaangenaam is, maar werk in stilte en verdraag alles todat ge macht heb verkregen. Want waardigheid is neiets en geld is alles en een arme is een schooier en een rijke een heer en de wereld vraagt slechts naar centen. VI Draagt nooit vuile boorden en kapotte jasjes en rookt geen steenen pijpjes. Want de wereld wil dat niet en de zaligheid ligt in de pandjesjas. VII Eerst het geld opdat gij geëerd worde wanneer ge geld zult bezitten voor den trouwen dienst aan mij, Uw aleenige God. VIII Leent nooit geld zonder rente, vraag nooit 5 % als ge 5½ kunt bedingen, betaalt nooit f1.- loon als ge 't met f0.90 afkunt, wees eerlijk als 't moet, bedrieg als 't moet, hebt nooit medelijden, geef geen cent als ge er niet indirect 2 door terug kunt krijgen. Maar 't voorzitterschap van 'Liefdadigheid' geeft aanzien. IX Bedenkt immer dat de fisieke kracht bij de massa is. Alzoo zult ge de massa in bedwang houden door fatsoen, door geloof, door politiekerij, door boekjes, scholen, dominees en kranten. En wie 't onderste uit de kan wil hebben krijgt 't deksel op z'n neus. Als ge zonder gevaar 1001 kunt bereiken wees dan niet tevreden met 1000 maar bereken 't gevaar met nauwkeurigheid. X Maar dit zeg ik U, laat nooit zien wat ge wilt noch wie gij zijt maar werk in stilte. Want in huichelen en knoeien ligt Uw heil en karakter is een frase. Dit zijn mijn woorden, van mij Carrière, god door de eeuwen, die de wereld heb verpest en verkankerd door mijne almacht. Amen. (uit: Nescio, Verzameld werk, deel I, Nijgh & Van Ditmar, G.A. van Oorschot, Amsterdam, p. 290-291)

Het was als met een verhaal. Als met een boek. Wat is het dat wij van een boek verlangen? Dat iemand een ontwikkeling doormaakt - dat hij tot inzicht komt? Maar stel dat die ontwikkeling en dat inzicht er niet zijn? Dat staat in wezen toch ook veel dichter bij de werkelijkheid? Mensen die in hun leven een ontwikkeling doormaken zijn op de vingers van één hand te tellen. Om over inzicht nog maar te zwijgen. Nee, de werkelijkheid is dat wij altijd dezelfde blijven. We zien een film in de bioscoop en besluiten een ander leven te gaan leiden, maar de volgende dag zijn we dat alweer vergeten. We nemen ons voor om aardiger te zijn, om aandachtiger te luisteren. Dat houden we een halve dag vol. Daarna snauwen we weer als vanouds - het snauwen is dat ene afgedragen jasje dat ons het best past.

Lucas de Heere’s painting from the 1570s, now at Sudeley Castle, its subject precisely Henry VIII’s family (see Plate 4). It is a portrait with no sense of chronology. The old king sits in full vigour on his throne, handing over his sword to an Edward who is well into his teens. On the king’s right hand is his elder daughter Mary, with the husband who by the 1570s was something of an embarrassing national memory, Philip II of Spain. While Philip and Mary are depicted with perfect fairness, and in what might be considered the position of honour, they yield in size and in body language to the star of the picture, Queen Elizabeth I, who upstages everyone else. The only figure as big as her is the lady whom she appears to be introducing to the gratified company, the personification of Peace. The message is clear: after all the upsets caused by her jovial but terrifying parent and her unsatisfactory siblings, Elizabeth is complacently pointing (literally) to her own achievement, a nation united in harmony.

Gabriel’s Trumpet† One time uh preacher had uh church an’ his members wuz pretty wicked, so he made up his mind tuh give ’em uh strong sermon tuh shake ’em up. So he preached on judgment day. Somebody’s parrot had done got away and had done flew up in de loft uh de church, but nobody didn’t know it. So de preacher preached on till he got down to where de angel Gabrill would be blowin’. He said, “Brothers an’ sisters, when Gabrill shall plant one foot on sea an’ one on de dry land wid his trumpet in his hand an’ shall cry dat Time shall be no mo’—whut’ll you poor sinners do? When blows his trumpet, ‘Tooot toot’, whut will you do?” Every time he said ‘toot toot’ de parrot would answer him; but he wuz so busy preachin’ he didn’t notice nothin’. But some of the people heard de parrot an’ dey begin slippin’ out a de church one an’ two at uh time. Dey thought it wuz Gabrill sho nuff. He kept on preachin’ in uh strainin’ voice wid his eyes shet tight, till he hollered ‘toot, toot’ and de parrot answered him so loud dat everybody heered ’im, an’ everybody bolted for de door, de preacher, too. But he wuz way up in de pulpit and so he wuz de very las’ one tuh reach de door. Justez he wuz goin’ out de door de wind slammed it on his coattail and he hollered: “Aw naw, Gabrill, turn me loose! You ’low me de same chance you ’lowed dese others.” —JAMES PRESLEY.

The process of disintegration described earlier with regard to the rites of initiation is apparent here, again, with regard to the theology of initiation and membership. In Augustine, membership was located within the threefold unity of faith, Baptism, and “Catholic peace” or Church unity. In Suárez, who refers back to Augustine but misunderstands him, it was faith, righteousness, and baptismal character. In Benedict XIV, who refers back to Suárez, it is now only baptismal character, which—it is important to stress—depends only upon “the proper form and matter” (validity). The initial, more restrained sacramental minimalism of Augustine has undergone such a “development of doctrine” as would be unrecognizable to Augustine himself.

How long will a man lie i’th earth ere he rot ? Clow. Fayth if a be not rotten before a die, as we haue many pockie corſes, that will ſcarce hold the laying in, a will laſt you ſom eyght yeere, or nine yeere. A Tanner will laſt you nine yeere. Ham. Why he more then another ? Clow. Why ſir, his hide is ſo tand with his trade, that a will keepe out water a great while ; & your water is a ſore decayer of your whorſon dead body, heer's a ſcull now hath lyen you i'th earth 23. yeeres. Ham. Whoſe was it ? Clow. A whorſon mad fellowes it was, whoſe do you think it was ? Ham. Nay I know not. Clow. A peſtilence on him for a madde rogue, a pourd a flagon of Reniſh on my head once ; this ſame skull ſir, was ſir Yoricks skull, the Kings Iester. Ham. This ? Clow. Een that. Ham. Alas poore Yorick, I knew him Horatio, a fellow of infinite ieſt, of moſt excellent fancie, hee hath bore me on his backe a thouſand times, and now how abhorred in my imagination it is: my gorge riſes at it. Heere hung thoſe lyppes that I haue kiſt I know not howe oft, where be your gibes now ? your gamboles, your ſongs, your flaſhes of merriment, that were wont to ſet the table on a roare, not one now to mocke your owne grinning, quite chapfalne. Now get you to my Ladies table, & tell her, let her paint an inch thicke, to this favour ſhe must come, make her laugh at that. Hora. What's that my Lord ? Ham. Dooſt thou thinke Alexander lookt a this faſhion i'th earth ? Hora. Een ſo. Ham. And ſmelt ſo pah. Hora. Een ſo my Lord. Ham. To what baſe vſes wee may returne Horatio ? Why may not imagination trace the noble duſt of Alexander, till a find it ſtopping a bunghole ? Hor. Twere to conſider too curiouſly to confider ſo. Ham. No faith, not a iot, but to follow him thether with modeſty enough, and likelyhood to leade it. Alexander dyed, Alexander was buried, Alexander returneth to duſt, the duſt is earth , of earth vvee make Lome & why of that Lome whereto he was conuerted, might they not ſtoppe a Beare-barrell ? Imperious Ceſar dead, and turn'd to Clay, Might ſtoppe a hole, to keepe the wind away. O that that earth which kept the world in awe, Should patch a wall t'expell the waters flaw. But ſoft, but ſoft awhile, here comes the King, The Queen, the Courtiers, who is this they follow? And with ſuch maimed rites ? this doth betoken, The corſe they follow, did with deſprat hand Foredoo it owne life, twas of ſome eſtate, Couch we a while and marke.

I would rather face the devil himself than that man,” Elizabeth said with a repressed shudder. “I daresay,” Lucinda agreed, clutching her umbrella with one hand and the side of the cart with her other. The nearer the time came, the more angry and confused Elizabeth became about this meeting. For the first four days of their journey, her tension had been greatly allayed by the scenic grandeur of Scotland with its rolling hills and deep valleys carpeted in bluebells and hawthorne. Now, however, as the hour of confronting him drew near, not even the sight of the mountains decked out in spring flowers or the bright blue lakes below could calm her mounting tension. “Furthermore, I cannot believe he has the slightest desire to see me.” “We shall soon find out.” In the hills above the high, winding track that passed for a road, a shepherd paused to gape at an old wooden wagon making its laborious way along the road below. “Lookee there, Will,” he told his brother. “Do you see what I see?” The brother looked down and gaped, his lips parting in a toothless grin of glee at the comical sight of two ladies-bonnets, gloves, and all-who were perched primly and precariously on the back of Sean MacLaesh’s haywagon, their backs ramrod-stiff, their feet sticking straight out beyond the wagon. “Don’t that beat all,” Will laughed, and high above the haywagon he swept off his cap in a mocking salute to the ladies. “I heered in the village Ian Thornton was acomin’ home. I’ll wager ‘e’s arrived, and them two are his fancy pieces, come to warm ‘is bed an’ see to ‘is needs.” Blessedly unaware of the conjecture taking place between the two spectators up in the hills, Miss Throckmorton-Jones brushed angrily and ineffectually at the coating of dust clinging to her black skirts. “I have never in all my life been subjected to such treatment!” she hissed furiously as the wagon they were riding in gave another violet, creaking lurch and her shoulder banged into Elizabeth’s. “You may depend on this-I shall give Mr. Ian Thornton a piece of my mind for inviting two gentlewomen to this godforsaken wilderness, and never even mentioning that a traveling baroche is too wide for the roads!” Elizabeth opened her mouth to say something soothing, but just then the wagon gave another teeth-jarring lurch, and she clutched at the wooden side. “From what little I know of him, Lucy,” she managed finally when the wagon righted, “he wouldn’t care in the least what we’ve been through. He’s rude and inconsiderate-and those are his good points-“ “Whoa there, whoa,” the farmer called out, sawing back on the swayback nags reins and bringing the wagon to a groaning stop. “That’s the Thornton place up there atop yon hill,” the farmer said, pointing.

„Zie zoo, nu zie ik ze niet meer. Jij weet niet wat handel is, Koekebakker, anders zou je der niet om lachen. Om te beginnen ga je tot je achtiende jaar op school. Heb jij ooit geweten hoeveel schapen er in Australië zijn en hoe diep ’t Suezkanaal is? Nou juist, daar heb je het. Ik heb dat geweten. Weet jij wat polarisatie is? Ik ook niet, maar ik heb ’t geweten. De raarste dingen heb ik moeten leeren. Vertaal in ’t Fransch: [80]„onder benefice van inventaris.” Ga der maar tegen aan staan. Je hebt er geen begrip van, Koekebakker. Dat duurt zoo jaren. Dan doet je ouwe heer je op een kantoor. Dan merk je, dat je al die dingen geleerd hebt om met een kwast papier nat te maken. Overigens is ’t ’t ouwe gedonderjaag, ’s morgens om negen uur present en urenlang stil zitten. Ik vond dat ik op die manier niet opschoot. Ik kwam altijd te laat, ik probeerde wel op tijd te komen, maar ’t wou niet meer, ik had ’t zooveel jaren gedaan. En taai. Ze zeiden dat ik alles verkeerd deed, daar zullen ze wel gelijk aan gehad hebben. Ik wilde wel, maar ik kon niet, ik ben geen kerel om te werken. Ze zeiden, dat ik de anderen van hun werk hield. Ook daarin zullen ze wel gelijk gehad hebben. Als ik klaagde, dat ik ’t niks lollig vond en vroeg of ik daarvoor nu op school al die wonderlijke dingen had geleerd, dan zei de oue boekhouder: „Ja jongetje, het leven is geen roman.” Bakken vertellen, dat kon ik en dat vonden ze leuk ook, maar ze waren er niet tevreden mee. De ouwe boekhouder wist al heel gauw niet wat hij met me doen moest. Als de baas er niet was maakte ik dierengeluiden, zong komieke liedjes, die ze nog nooit hadden gehoord. De zoon van den baas was een ingebeelde kwajongen; af en toe kwam i op kantoor om centen te halen. Hij sprak vreeselijk gemaakt en keek met een allerellendigst, door niets gemotiveerd vertoon van superioriteit naar de bedienden van zijn pa. De lui lachten zich een beroerte als ik dien jongeheer nadeed. Ik heb daar ook nog een schrijfmachine bedorven en een boek weggemaakt. Toen hebben ze me aan een toestel gezet, dat ze de „guillotine” noemden. Daar moest ik monsters mee knippen. Dagen lang heb ik daaraan gestaan: alle monsters werden scheef. De lui hadden ’t wel in de gaten, ze hadden niets [81]anders verwacht. Ze hadden me daar alleen maar aan gezet om erger te voorkomen. Die monsters werden weggegooid; die gingen nooit naar de klanten. Toch had ik in die dagen nog gelegenheid om een brief verkeerd in te sluiten. Natuurlijk was ’t erg; de man die den brief kreeg mocht niet weten, dat de baas zaken deed met den man waaraan i geschreven was. De boekhouder was totaal van streek. Toen begreep ik, dat ik maar liever heen moest gaan. Ik kreeg een poot van den baas. Ik was zelf ook blij dat ik wegging en heb hem hartelijk de hand geschud. Ik heb gezegd, dat ’t me speet, maar dat ik er niets aan doen kon en ik geloof, dat ’k ’t meende. Zie je, Koekebakker, dat is handel. Ik ben daarna nog drie weken volontair geweest op een effectenkantoortje, krantjes nakijken met een boek om te zien of de stukken van de klanten waren uitgeloot. Je ergste vijand zal er voor bewaard blijven. Ze moesten me wegdoen. Ik moest daar ook copieeren. Er was geen denken aan, dat ze uit ’t copieboek konden wijs worden. Ik zag wel in dat ’t zoo niet ging, ik kon er mijn hoofd niet bij houden.

You can have no idea what it feels like to live in an ordinary woman’s skin. From the moment a girl is born she is tutored by her mother on what she may and may not do. The list of what she is allowed to do keeps on shrinking as she grows older—cover your head, lower your neck, conceal your breasts, hide your ankles, don’t go to the river alone, don’t step out in the evening, don’t laugh loudly, don’t ask questions, don’t expect answers … Then she marries and it only gets worse. A mother-in-law takes over to enforce the rules. Wake up first, sleep last. Cook feasts, eat leftovers. Feed sons, starve daughters. And when finally she grows older and the baton passes on to her, she starts battering the next generation with it, having seen nothing else in her life!’ ‘So are you saying women oppress women?’ I was surprised that her tirade was directed at mothers and mothers-in-law rather than at men. ‘Yes, precisely. Why blame the men alone? Why will they try to change an existing order in which they get a bonded slave to cook their food, wash their clothes, clean their homes, warm their beds, look after their aging parents and bear them children? But what reason do women have? Why do they fall all over themselves to tyrannise other women? Women can rescue each other. Women can refuse to starve, scare and suppress their daughters. They can be friends and comrades with their daughters-in-law. Women can look out for the safety of their house maids and farm labourers. Women can insist that other women be treated with respect and dignity. But for that they first need to stop feeling helpless and scared themselves. They need to stop needing a man to protect them. The price of that protection is just too high.

Margreet Zomer, 1915: Het vreselijkste stond mij weer voor ogen, als wij onze beide kleinen eens moesten verliezen. Ik kon ze niet afstaan. De eerste zondag dat ik naar de kerk ging (..) behandelde de dominee de derde bede van het Onze Vader, Uw wille geschiede. Ik gevoelde dat ik dat niet kon zeggen. Mijn gebed was gedurig: Heer, laat ze ons behouden, maar indien Uw wil anders is, leer mij dan eerst dat gebed te bidden.

Basie would lie on the mattress and talk endlessly, sometimes drinking from a bottle of Murree’s whisky he’d bring with him, bought from one of the clandestine bars in Heer where there were locked cages for female drinkers, to prevent them from being sexually assaulted by the inebriated male clientele, as well as to stop the drunk women from killing every man in sight.

The bathing boys abandoned their frolicking and gathered in a horde around the singing man. Nobody made a sound. Their heads swayed gently in tune. Even Malik sahib and the fruit seller looked enchanted. The mysterious contours of his voice in the mellow, orange twilight were like the sound of nature, the call of beauty. And the road water, though the filthiest in Lahore, mimicked the red blush of Heer's cheeks which, the player revealed, "were scented like a rare flower on a spring morning." -- The Player

Ik bid dat God onze Vader in alles goed voor jullie zal zijn. En dat jullie vol zullen zijn van de vrede van God de Vader en van de Heer Jezus Christus. 3 We bidden altijd voor jullie. Dan danken we God, de Vader van onze Heer Jezus Christus, voor jullie

Een lange, beverige zucht ontsnapt Margaretha. Een van de adviseurs die achter haar staan, de heer Barlaymont, buigt zich naar haar toe. 'Quoi Madame, peur de ces gueux?' fluistert hij haar toe in het Frans, de taal van het hof.

Ik heb laatst, twee maal een lift gehad, van een dame en een heer.

In de kolonie van Van Eeden hadden we misschien kunnen gaan, maar toen we op een Zondag er heen waren geloopen, vier uur gaans, toen liep daar een heer, in een boerenkiel, met dure gele schoenen, kolombijntjes te eten uit een papieren zak, blootshoofds, in innige aanraking met de natuur, zooals dat toen genoemd werd, en z'n baard vol kruimels

De avond van het leven In mijn dorp aan de rivier hielden wij een keer een zondagsavonddienst in plaats van een morgendienst. Eindelijk konden we toen weer eens een paar mooie avondliederen zingen, en ik preekte over een oud Luthers avondgebed: 'Blijf bij ons, Heer, aan de avond van de dag, aan de avond van het leven, aan de avond van de wereld.' Zo is het eeuwenlang gegaan, wanneer stervelingen voor Gods aangezicht de dag uit handen gaven: dat ze er even over mijmerden dat zij eens hun leven uit handen zouden moeten geven. Godsdienstoefeningen in de kunst van het sterven waren het, zoals de completen in het klooster dat tot op heden zijn, wanneer de dag sterft, de horizon begrensd wordt en de blik zich meer naar binnen richt. 'Dat moeten we vaker doen', zeiden ze in het dorp.

Angla, zei moeder. Onze koe. Die kun je meenemen. Maar Karl Orsa was niet uit op Angla en ook niet op het geld; maar een ieder wordt verzocht, als hij door zijn eigen begeerten verlokt wordt; hij had zijn zinnen op moeder gezet. Een hele koe, zei moeder. Als dat niet genoeg is, weet ik het niet. Maar hij wilde niet, het leek wel of die koe hem moest worden opgedrongen. Het hooi is in maart toch op, zei moeder. We hebben toch niet genoeg. En wat moeten we dan beginnen? je kunt haar net zo goed meenemen. In het voorjaar hebben we toch alleen maar last van haar. Ten slotte kon hij er niet meer omheen, om die duivelse koe. Dan gaan we maar eens kijken, zei hij. Niet om het een of ander. Maar omdat jij er zo op aandringt, Tea. In de stal kneep hij zowaar in Angla en hij bekeek de poten en streek met zijn hand over de rug. Hoe oud is ze? vroeg hij. Ze wordt dit najaar tien, zei moeder. Vel over been, zei Karl Orsa, meer niet. En hij had gelijk, veel bijzonders was Angla niet. Een oude koe, zonder de minste levenslust. Ge kende zelfs Angla, Heer. Het was zoals het was. En Karl Orsa liet zijn blik langs de uiers gaan. Wondjes aan de spenen, zei hij. Lege uiers. Daarna wierp hij een steelse blik op moeder, zij had een volle, vaste boezem. Je kon zien dat hij dacht: die tieten. Maar voor de slacht? probeerde moeder. Als slacht-koe? Toen moest hij voor de tweede keer met zijn ogen en handen over Angla heen gaan, ook van slachtdieren had hij verstand. Veel vlees zit er niet aan, zei hij. Veel meer dan een skelet is het niet. Een lege ruiter. een scharminkel. Weer wierp hij een steelse blik op moeder en je kon zien dat hij dacht: vlees. Moeders laatste voorstel was: En de huid dan? Er blijft toch een koeiehuid over? Maar zelfs daar viel niet over te praten. Aan huiden heb je niets. Er is geen mens die huiden koopt. Vooral geen koeiehuiden. Er zijn heel wat meer koeiehuiden dan levende koeien. Wat een dwaze gedachte! Ook op de huid van moeder wierp hij een steelse blik, ze had blote armen en een blote hals en je kon zien dat hij nu zeker wist hoe de pacht voor dit jaar betaald zou worden.

It is weird being different. But what if it were fun? What if it weren’t wrongness but simply a difference? What if the Earth let you come here because of that difference? What if it made you come here because of that difference?

The Ten Keys, by themselves, will create for you a sense of looking for what else is possible in your life,

En als je denkt dat deze twee erg zijn, zou je Halt eens moeten horen. Dat is een wat oudere Jager en die heeft echt geen greintje respect voor mij.' 'Dat valt best mee, heer,' ging Gilan tegen de koning in. 'Hij heeft juist heel veel respect voor u, als u het tenminste maar met hem eens bent.

Hij was de heer van Nacht en Ontij. Hij was ook niet helemaal goed bij zijn hoofd. Zoveel was wel duidelijk.

Het zal u misschien verbazen, heer, maar toen ik zelf zo jong was stotterde ik verschrikkelijk. Het was werkelijk dramatisch, heer, werkelijk waar. Ik kon nauwelijks twee woorden achter elkaar zeggen zonder...' 'Nou, daar ben je inderdaad overheen gegroeid, merk ik,' onderbrak de baron hem droogjes.

Even was zelfs heer Anton van zijn protocollaire à propos gebracht.

Arnaut hield meer van de colleges van Heer Roderick: die waren zwart-wit, duidelijk, geen probleem wat goed of slecht was, neem je zwaard en hak erop los.

Het is mij geworden,' zei de Jager plechtig... 'dat onze goede koning Duncan, heer van het rijk, een idioot is.' Was de sfeer in de herberg tot dan er een geweest van 'straks gebeurt er misschien wat interessants', nu werd deze gespannen.

Heer Roderick?... Hij zei dat ik je een boodschap moest brengen.' Halt schudde verbijsterd zijn hoofd. 'En die boodschap luidde?' Hij zag dat Arnaut ongemakkelijk in het zadel heen en weer schoof voor hij antwoord gaf. 'Hij zei: Veel geluk dan maar. En hij zei dat ik je moest zeggen dat ik met zijn zegen kwam - onofficieel natuurlijk.

Vorm van betrokkenheid bij de Heer F. Grapperhaus wordt terechtgesteld.

Dit ten behoeve van het achtkoppig Monster buiten de Heer.

Houd één ding vooral goed voor ogen: bid iedere dag wanneer je maar kunt: 'Heer, ontferm u over allen die vandaag voor u verschijnen.' Want ieder moment van de dag sterven er duizenden mensen en hun zielen verschijnen voor de Heer. En hoevelen zijn er niet die vereenzaamd en zonder dat iemand er weet van heeft de aarde verdwijnen, bedroed en beangst omdat niemand hen beweent of zelfs maar van hun bestaan geweten heeft. En zie, dan stijgt misschien van de andere kant van de aarde jouw gebed tot de Heer omhoog voor de zielerust van zo'n gestorvene, hoewel jij hem helemaal niet gekend hebt, zomin als hij jou. Hoe innig moet het hem te moede zijn als hij bevreesd voor Gods troon staat en merkt dat er op dat ogeblik ook iemand voor hem bidt, dat er een mensenkind op aarde achtergebleven is dat ook hem liefheeft. Dan zal God vol ontferming op u beiden neerzien, want als jij al medelijden met hem ehbt, hoeveel te groter zal dan Zijn medelijden zijn, Hij die zoveel barmhartiger en liefdelijker is dan jij.

Vang je me op als ik val?' 'Nee, maar ik zwaai wel naar je als je langs me zoeft.' 'Wat een heer ben je toch.

Europeans had been colonizing America, Asia, and the antipodes for centuries before they set their sights on Africa. This was because the continent was so disease-ridden, and because the only useful things it produced — ivory and slaves — could be had by trade. Until the mid-nineteenth century the interior was as unknown to Europeans as the surface of the moon.

we realized that the reason reincarnation occurs, the reason you have to come back and do it again and again, is because you have the point of view that you never get it right. You buy into the idea that there is a right and wrong way to be an infinite being. Then you decide that you always get it wrong. You didn’t get it right based on what? Based on some idea that you bought into.

Wer bin ich? Sie sagen mir oft, ich träte aus meiner Zelle gelassen und heiter und fest Wie ein Gutsherr aus seinem Schloss. Wer bin ich? Sie sagen mir oft, ich spräche mit meinen Bewachern frei und freundlich und klar, als hätte ich zu gebieten. Wer bin ich? Sie sagen mir auch, ich trüge die Tage des Unglücks gleichmütig, lächelnd und stolz, wie einer der Siegen gewohnt ist. Bin ich das wirklich, was andere von mir sagen? Oder bin ich nur, was ich selbst von mir weiß? Unruhig, sehnsüchtig, krank, wie ein Vogel im Käfig, ringend nach Lebensatem, als würgte mir einer die Kehle, hungernd nach Farben, nach Blumen, nach Vogelstimmen, dürstend nach guten Worten, nach menschlicher Nähe, zitternd vor Zorn über Willkür und kleinlichste Kränkung, umgetrieben vom Warten auf große Dinge, ohnmächtig bangend um Freunde in endloser Ferne, müde und leer zum Beten, zum Denken, zum Schaffen, matt und bereit, von allem Abschied zu nehmen? Wer bin ich? Der oder jener? Bin ich denn heute dieser und morgen ein andrer? Bin ich beides zugleich? Vor Menschen ein Heuchler und vor mir selbst ein verächtlich wehleidiger Schwächling? Oder gleicht, was in mir noch ist, dem geschlagenen Heer, das in Unordnung weicht vor schon gewonnenem Sieg? Wer bin ich? Einsames Fragen treibt mit mir Spott, Wer ich auch bin, Du kennst mich, Dein bin ich, o Gott.

Shoot for the moon! If we miss and hit the stars, that’s not half-bad.

In early June 1941, Oberst Eberhard Kinzel, head of the OKH’s Fremde Heere Ost (Foreign Armies East), assessed that the Red Army would deploy forty-one mechanized brigades with about 9,500 tanks against the Wehrmacht.5 Kinzel’s shop produced a handbook on Soviet tanks for the panzer groups, which described the various models of the T-26, T-28, T-35 and BT-5/7 in detail. The handbook also included information about a new Soviet heavy tank

Between 22 June 1941 and 1 November 1942 the German armies in the USSR had swept up 5,150,000 prisoners of war (setting aside the Russians killed or severely wounded) but still had failed to bore in deep enough to deliver a paralyzing blow. A quick and decisive success in the second half of 1944 against 555 Soviet units of division size was out of the question, even though Hitler would rave about the “Russian bluff” and deride the estimates prepared by his Intelligence, Fremde Heere 0st.

Lees in de Schrift, en let eens op dien Sjaalman. Hy heeft de wegen van den Heer verlaten: nu is hy arm, en woont op een klein kamertje... ziedaar de gevolgen van onzedelykheid en slecht gedrag! Hy heeft verkeerde artikels in de Indépendance geschreven en de Aglaia laten vallen. Zoo gaat het, als men wys is in zyn eigen oogen. Hy weet nu niet eens hoe laat het is, en zyn jongetje heeft maar een half broekjen aan.

Interestingly, Dominus Iesus, following the Letter Communionis Notio of 1992, did, in fact, attribute the title “particular churches” to the Local Orthodox Churches. Ocáriz’s explanation of what this attribution means shows even more clearly the divergence that exists between the two views of the Church. He claims that this attribution is based not upon the real, Eucharistic presence of Christ but upon “the real presence of the Petrine Primacy (and of the Episcopal College) in of the ‘one and undivided’ episcopate—a unity that cannot exist without the Bishop of Rome.” Further, he writes: "Where, on account of apostolic succession, a valid episcopate exists, the Episcopal College with its Head is objectively present as supreme authority ( even if, in fact, that authority is not recognized ). Furthermore, in every valid celebration of the Eucharist, there is an objective reference to the universal communion with the Successor of Peter and with the entire Church, independent of subjective convictions." As the supreme and final criterion of full ecclesiality the Pope is seen not only to supplant the Eucharistic Presence of the Lord Himself, but to be present as “supreme authority” in the Eucharistic Synaxis of those not in communion with him, even if this is against their will. Whereas, for the Orthodox, the ever-present and existential reality manifested by the Holy Spirit at every Eucharistic gathering is dogmatic truth and a unity in truth freely espoused, for the Latins it is the “objective reference to the universal communion” with the Pope “independent of subjective convictions.

To cut sleep to a minimum, Guderian issued pervitin amphetamines to his men, drugs given the nickname “panzer chocolate” by the men of the Heer. This early version of “crystal meth” allowed long periods of being awake and imparted a euphoric mood, but at the risk of heart attacks, suicide, psychotic violence, or a collapse into addiction.

Wees gerust, zij is helemaal echt en alles waard, het schilderij is een reproductie en geen fluit waard.

Scheer je nat of droog, maar smell like a man, man.

Ei,' sprak hij. 'Zo vlug had ik u niet terugverwacht. Ge wilt toch niet zeggen, dat er zich reeds een gedachte in uw schedelholte gevormd heeft?

Het is héél eenvoudig,' verklaarde de geleerde. 'Maar dat is met alle moeilijke zaken; de oplossing is altijd simpel.

Hè, schrijven wat je denkt is zoo fijn, zoo roef, roef, je weet zelf niet hoe je 't doet. 't Staat er ineens precies zooals 't er staan moet. En als je 't dan naderhand leest, dan leef je in eens weer je eigen leven van toen en toch weet je niet, of je dat nu zelf bent of een ander." Haar oogen schitterden, er waren tranen in. Ze bloosde niet meer over zichzelf. Ze zat stil met haar hoofdje op haar rechterhand, haar elboog op de richel voor 't raampje en staarde naar buiten. En 't dichtertje dacht: "dat is een echte," en dat ze hem nu voor een degelijk heer hielden. Maar hij bleef grimmig en wijs, "God brengt ons op een hoogte, om ons te laten afdalen. De weg over den top is kort, maar de dalen zijn lang. Die op den top is geweest, slijt zijn dagen in verdriet." Zij schudde langzaam haar meisjeskopje, zoo lief en toch zoo nadenkelijk: "Ik leef altijd op den top.

Een leerling wordt jarenlang voor aap gezet door een leraar - door een inferieure, middelmatige intelligentie. Op een dag komt de uitgedaagde leerling het klaslokaal binnen om verhaal te halen. Hij herstelt het natuurlijk evenwicht. Soms slaat zo'n leerling door en wreekt zich op de hele school. Op de onschuldigen. Objectief gezien zijn het misschien de onschuldigen, maar uiteindelijk gaat het om de meelopers die hier een koekje van eigen deeg krijgen. De brave leerlingen, de uitslovers die gedurende al die schooljaren alles in het werk hebben gesteld om bij de leraren in de smaak te vallen. De slappelingen die zich hebben verlaagd. In de nabeschouwingen wordt alle aandacht meteen op de daders gericht. Die zouden zich al vele jaren vreemd hebben gedragen. Die hebben uiteraard naar gewelddadige films gekeken en nog gewelddadiger spelletjes gespeeld op hun Playstation. In hun boekenkasten en in de laden van hun bureaus worden de verkeerde boeken aangetroffen. Biografieën van Hitler en Mussolini. Uiteraard kleedden ze zich ook nog eens raar of extravagant en waren ze contactgestoord omdat ze niet meededen met allerlei sociale activiteiten op school. Je kunt je alleen afvragen wie er meer contactgestoord is: de leerling die met rust gelaten wil worden, of de leerling die zich vrijwillig opgeeft voor allerlei debiele activiteiten waarmee hij zijn "sociale vaardigheden" kan ontwikkelen.

Dankzij Heer Pechthold weten we nu dat het politieke midden 'leverbaar' is. En dat deze levering, uit de voorraadkast van de ethiek, het populisme zal gaan terugdringen. Lang leve het supermidden, eindelijk zijn de normale Nederlanders weer aan de beurt. Overigens, Heer Pechthold, hoe zit het met het dagelijks scanderen van het Wilhelmus in de tweede kamer? En mag ik u nog wel met 'heer' aanspreken?

1Halleluja! Lobet im Himmel den HERRN; lobet ihn in der Höhe! 2Lobet ihn, alle seine Engel; lobet ihn, all sein Heer! 3Lobet ihn, Sonne und Mond; lobet ihn, alle leuchtenden Sterne! 4Lobet ihn, ihr Himmel allenthalben

Ongetwijfeld vroeg hij zich af waarom ik voor een overledene klopte.

What if everything that is wrong with you, or about you, isn’t actually wrong? What if it’s actually a potency you have that doesn’t match this reality, but no one has ever been capable of showing you that?

If you could figure out your life by thinking, if you could mentally figure out how to be you, wouldn’t you have done so already? If thinking yourself out of the box actually worked—wouldn’t you be generating a totally different reality by now? I mean, really, haven’t you been trying to think your way out of the box forever?

Zo lang was het leven ongeveer: als een schooldag waarop je je hebt verveeld, de eindeloze uren waarin je voornamelijk uit het raam hebt zitten staren.

Un escritor debe tener una mujer joven y guapa

OKW (Oberkommando der Wehrmacht) and OKH (Oberkommando des Heeres)

Het is een waarlijk genot de postjes van Sander Bink te volgen. In een normaal land zou zo'n erudiet persoon allang de directeur zijn geweest van, zeg, dat literaire museum dat nu de gebruikte tampons van een of andere derderangs schrijfster exposeert. Maar wij wonen niet in dat land, dit is het land van de Eppo's. Maar volgt u vooral de Heer Bink, het is het minste dat u voor uw smaak kunt doen.

Brad Pitt’s tattoo of ‘Rumi’ is not a Rumi quotation at all … and may be translated as follows: ‘verby anders glo en Islam, lê ’n sandvlak. Daar heers ons verlang in daardie tussenvlak, die mistikus sal biddend sak omdat hy daar anders glo, nog geloof is daar nog ’n baar

want to! Dumbness is where you actually use energy to make you less than aware. Have you used massive amounts of

Heer, always remember one thing. We are the Gill Girls. Being strong and being there for each other runs in our blood.

Dis nie Franschhoek se stilte nie – waar daar minstens krieke buite was, en jou stem of jou heer-like soet asemhaling in my arm – dis eenvoudig ’n blote afwesigheid van geluid of lewe.

Deprive a peasant of his harvest with a flash of the sword once and it is called robbery. Do it at random intervals and it’s described as banditry. Do it systematically, year after year, backed by swordsmen in uniforms, and it is called governance.

Der Wind fuhr in die Baumkronen und erzeugte ein mächtiges Rauschen. Der nächtliche Regen hatte Abkühlung gebracht und eine aufgewühlte Decke düsterer Wolken, an deren Rändern ein paar Sonnenstrahlen vergebens versuchten, sich hervorzukämpfen. Manchmal blitzten sie grell auf wie Schwerter eines himmlischen Heeres. (Seite 61)

De Heer ontwaakt via de ruwe spoeling in Rondo Russo.

De heerschappij is toevallig in handen van de Heer.

Ons Lieve Heer op Solder, wie dacht hij, te zijn.

Mens en zon vonden hun evenwicht. Wij aanvaarden haar almacht, zij gunt ons het bestaan. Wij wanen ons op deze aardkluit heer en meester, maar met één uitbarsting kan zij al het leven wegvagen. Voor haar zijn wij onbeduidende organismen, niets meer. Of wij bestaan of vergaan, haar maakt het niets uit.

Du hast Diamanten und Perlen, Hast alles, was Menschenbegehr, Und hast die schönsten Augen – Mein Liebchen, was willst du mehr? Auf deine schönen Augen Hab’ ich ein ganzes Heer Von ewigen Liedern gedichtet – Mein Liebchen, was willst du mehr? Mit deinen schönen Augen Hast du mich gequält so sehr, Und hast mich zu Grunde gerichtet – Mein Liebchen, was willst du mehr?

Als ik zo 's ochtends opsta, en die lieve zon in het oosten zie, en hoe alles zo als herleeft en God dankt, dan denk ik: Heer, is het hier op deze stoffelijke wereld zo schoon, hoe met het niet in uw zalige Hemel zijn!

Al wat ons niet schuldig maakt, vernedert ons immers niet? Gij zijt onschuldig: gij hebt dus geen grein van uw waarde verloren. Ik durf mij te verbeelden, dat de heer Edeling op dit stuk niet anders denkt, of kan denken; en hoe gelukkig zult gij zijn, indien gij, uit dit geval, geleerd hebt op de bedachtzaamheid tot de leidsvrouw uws leven te verkiezen!

Die Dinge geschehen eben, und ich suche, wie Millionen Menschen vor mir, in ihnen einen Sinn, weil meine Eitelkeit nicht gestatten will, zuzugeben, daß der ganze Sinn eines Geschehnisses in ihm selbst liegt. Kein Käfer, den ich achtlos zertrete, wird in diesem, für ihn traurigen Ereignis einen geheimnisvollen Zusammenhang von universeller Bedeutung sehen. Er war in dem Augenblick unter meinem Fuß, als ich niedertrat; Wohlbehagen im Licht, ein kurzer schriller Schmerz und Nichts. Nur wir sind dazu verurteilt, einer Bedeutung nachzujagen, die es nicht geben kann. Ich weiß nicht, ob ich mich jemals mit dieser Erkenntnis abfinden werde. Es ist schwer, einen uralten eingefleischten Größenwahn abzulegen. Ich bedaure die Tiere, und ich bedaure die Menschen, weil sie ungefragt in dieses Leben geworfen werden. Vielleicht sind die Menschen bedauernswerter, denn sie besitzen genausoviel Verstand, um sich gegen den natürlichen Ablauf der Dinge zu wehren. Das hat sie böse und verzweifelt werden lassen und wenig liebenswert. Dabei wäre es möglich gewesen, anders zu leben. Es gibt keine vernünftigere Regung als Liebe. Sie macht dem Liebenden und dem Geliebten das Leben erträglicher. Nur, wir hätten rechtzeitig erkennen sollen, daß dies unsere einzige Möglichkeit war, unsere einzige Hoffnung auf ein besseres Leben. Für ein unendliches Heer von Toten ist die einzige Möglichkeit des Menschen für immer vertan. Immer wieder muß ich daran denken. Ich kann nicht verstehen, warum wir den falschen Weg einschlagen mußten. Ich weiß nur, daß es zu spät ist.