Heer Quotes

Anne, with an elegance of mind and sweetness of character, which must have placed heer high with any people of real understanding, was nobody with either father or sister: her word had no weight; her convenience was always to give away - she was only Anne.

Always distrust absolute statements! Even this one.

Als ik u was zou ik een nieuwe kopen, want een heer in een verteerde jas wordt vaak niet begrepen.

They also carried on commerce with other nations. All this clearly shows, as Heer has remarked, that they had at this early age progressed considerably in civilisation; and this again implies a long continued previous period of less advanced civilisation, during which the domesticated animals, kept by different tribes in different districts, might have varied and given rise to distinct races.

Ye sey right sooth; this Monk he clappeth lowde. He spak how Fortune covered with a clowde I noot nevere what; and als of a tragedie Right now ye herde, and pardee, no remedie It is for to biwaille ne compleyne That that is doon, and als it is a peyne, As ye han seyd, to heere of hevynesse. Sire Monk, namoore of this, so God yow blesse! Youre tale anoyeth al this compaignye. Swich talkyng is nat worth a boterflye,

Maar wat de één vlug noemt is voor de ander normaal; tijd is een betrekkelijk iets.

Een jaar en twee maanden later, op een nevelige januarimorgen met sneeuw in de lucht van het jaar 1850, zaten de heer en mevrouw Grünlich met hun kleine, driejarige dochtertje in de met lichtbruin hout betimmerde eetkamer op stoelen, die 25 mark per stuk hadden gekost, aan het ontbijt.

If it has words in it, I'll read it.

Dit gebied ligt wat onduidelijk,' verklaarde de heer Dorknoper. 'Het staat niet op de kaart, en dat geeft een leemte in de ontginningsvergunning.

That’s the most important aspect of this. You’ve got to be willing to ask the question and go beyond your limited beliefs. The only way you’re going to go beyond what you believe is by asking a question.

No question; language can free us of feeling, or almost,' der Heer replied, stroking her shoulder. 'Maybe that's one of its functions - so we can understand the world without becoming entirely overwhelmed by it.

We which were Ovids five books, now are three, For these before the rest preferreth he: If reading five thou plainst of tediousnesse, Two tane away, thy labor will be lesse: With Muse upreard I meant to sing of armes, Choosing a subject fit for feirse alarmes: Both verses were alike till Love (men say) Began to smile and tooke one foote away. Rash boy, who gave thee power to change a line? We are the Muses prophets, none of thine. What if thy Mother take Dianas bowe, Shall Dian fanne when love begins to glowe? In wooddie groves ist meete that Ceres Raigne, And quiver bearing Dian till the plaine: Who'le set the faire treste sunne in battell ray, While Mars doth take the Aonian harpe to play? Great are thy kingdomes, over strong and large, Ambitious Imp, why seekst thou further charge? Are all things thine? the Muses Tempe thine? Then scarse can Phoebus say, this harpe is mine. When in this workes first verse I trod aloft, Love slackt my Muse, and made my numbers soft. I have no mistris, nor no favorit, Being fittest matter for a wanton wit, Thus I complaind, but Love unlockt his quiver, Tooke out the shaft, ordaind my hart to shiver: And bent his sinewy bow upon his knee, Saying, Poet heers a worke beseeming thee. Oh woe is me, he never shootes but hits, I burne, love in my idle bosome sits. Let my first verse be sixe, my last five feete, Fare well sterne warre, for blunter Poets meete. Elegian Muse, that warblest amorous laies, Girt my shine browe with sea banke mirtle praise. -- P. Ovidii Nasonis Amorum Liber Primus ELEGIA 1 (Quemadmodum a Cupidine, pro bellis amores scribere coactus sit)

Ach heer, twee-, drieduizend jaar geleden bestond er helemaal geen scheikunde en toch vonden de mensen de dingen die ze toen deden ook al vreselijk belangrijk. En nooit stond er iemand op, die zei: Alles goed en wel, maar ik wou maar dat ik wist hoe ik N-Ethyl-8-hydroxytetrahydrochloropheenhydrochloride moest samenstellen. Dat kon helemaal niet worden gezegd. Zelfs met je mond kon je toen niet... niet over de materie praten... ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen... maar ze wisten feitelijk nog helemaal niet wat materia was en eigenlijk was alles wat erover werd gezegd, onzin. En toch leefden ze. Toch maakten ze geschiedenis. Een ze gaven elkaar lauwerkransen. En ze bezongen elkaar in heldendichten." "Maar ze deden een hoop domme dingen." "Wij niet dan?

Den uitvreter, dien je in je bed vond liggen met zijn vuile schoenen, als je 's avonds laat thuis kwam. Den uitvreter, die je sigaren oprookte, en van je tabak stopte en je steenkolen verstookte en je kasten nakeek en geld van je leende en je schoenen opdroeg en een jas van je aantrok als-i in den regen naar huis moest. Den uitvreter, die altijd wat liet halen op den naam van een ander; die als een vorst jenever zat te drinken op 't terras 'Hollandais' voor de centen van de lui; die parapluies leende en nooit terugbracht; die een barst stookte in de tweedehandsch kachel van Bavink; die dubbele boorden droeg van zijn broer en de boeken uitleende van Appi, en buitenlansche reizen maakte als-i z'n ouwe heer weer had afgezet, en pakken droeg, die hij nooit betaalde.

No longer in print ... There are sentences, and phrases that, in all their simplicity, say much more than they seem to at first: two months to live, never heard of it, dead on arrival ... For a writer, no longer in print must fall somewhere in that category.

Think of Forrest Gump. For him, magic just kept happening because he was in total allowance of everything. His life was magic because he didn’t limit the possibilities of what could show up for him by judging anything. You could say he wasn’t smart enough to judge. Maybe he was smart enough NOT to.

Ein Nachteil der maschinellen Aufschreibesysteme ist natürlich der sinkende Respekt vor dem einzelnen Wort. Früher, als man noch auf Marmor angewiesen war, um seine Gedanken zu verewigen, ging man sparsamer damit um. Um einen Roman in Marmor zu meißeln, müßte man schon ein Heer von Sklaven beschäftigen.

St. Maximus the Confessor: “In no way will I say anything of my own, but what I have learned from the Fathers, altering nothing of their teaching.

The world hates those who do not conform. It is easier to forgive liars and cheaters, thieves and murderers than to tolerate someone who does not aspire to the same things as others.

Anginat logon ne duniya mein mohabbat ki hai Kaun kahta hai ki saadik na thay jazbey unkey? Lekin unke liye tash-heer ka saamaan nahin Kyunki woh log bhi apni hi tarah muflis thay . . . Yeh chamanzaar, yeh Jamuna ka kinaara, yeh mahal Yeh munak-kash daro-deewaar, yeh mehraab, yeh taak Ek shahenshah ne daulat ka sahaara lekar Hum gareebon ki mohabbat ka udaaya hai mazaak

Heel interessant," zei de dokter. "Ik zie dit vaker in mijn praktijk. Infantiele reflexen en vaderbindingen. Ja, ja, zo wreekt zich de hersenspoeling die ouders op hun kinderen toepassen. Maar gaat u verder.

If you choose to be undefined, no one else may have the same points of view as you. They may not even be able to find you, let alone the ballpark where you are playing or the universe in which you are living.

A mediocre writer serves a life sentence. He has to go on. It's too late to change professions. He has to go on till the bitter end. Until death comes to get him. Only death can save him from his mediocrity. His writing is "not without merit," that's what we say about the mediocre writer. For him, that's the pinnacle of achievement, to produce books that are not without merit. You really do have to be mediocre to go on living once you've realized that.

Sie wollen pflanzen für die Ewigkeit, Und säen Tod? Ein so erzwungnes Werk Wird seines Schöpfers Geist nicht überdauern. Dem Undank haben Sie gebaut - umsonst Den harten Kampf mit der Natur gerungen, Umsonst ein großes königliches Leben Zerstörenden Entwürfen hingeopfert. Der Mensch ist mehr, als Sie von ihm gehalten. (...) Gehn Sie Europens Königen voran. Ein Federzug von dieser Hand, und neu Erschaffen wird die Erde. Geben Sie Gedankenfreiheit. (...) Sehen Sie sich um In seiner herrlichen Natur! Auf Freiheit Ist sie gegründet - und wie reich ist sie Durch Freiheit! Er, der große Schöpfer, wirft In einen Tropfen Thau den Wurm und läßt Noch in den todten Räumen der Verwesung Die Willkür sich ergötzen - Ihre Schöpfung, Wie eng und arm! Das Rauschen eines Blattes Erschreckt den Herrn der Christenheit - Sie müssen Vor jeder Tugend zittern. Er - der Freiheit Entzückende Erscheinung nicht zu stören - Er läßt des Uebels grauenvolles Heer In seinem Weltall lieber toben - ihn, Den Künstler, wird man nicht gewahr, bescheiden Verhüllt er sich in ewige Gesetze; Die sieht der Freigeist, doch nicht ihn. Wozu Ein Gott? sagt er: die Welt ist sich genug. Und keines Christen Andacht hat ihn mehr, Als dieses Freigeists Lästerung, gepriesen. (...) Weihen Sie Dem Glück der Völker die Regentenkraft, Die - ach, so lang - des Thrones Größe nur Gewuchert hatte - stellen Sie der Menschheit Verlornen Adel wieder her. Der Bürger Sei wiederum, was er zuvor gewesen, Der Krone Zweck - ihn binde keine Pflicht, Als seiner Brüder gleich ehrwürd'ge Rechte. Wenn nun der Mensch, sich selbst zurückgegeben, Zu seines Werths Gefühl erwacht - der Freiheit Erhabne, stolze Tugenden gedeihen - Dann, Sire, wenn Sie zum glücklichsten der Welt Ihr eignes Königreich gemacht - dann ist Es Ihre Pflicht, die Welt zu unterwerfen. (Marquis von Posa; 3. Akt, 10. Szene)

We are all just complicated arrangements of atoms and subatomic particles. We don't live...but our atoms do move about in such a way as to give us identity and consciousness. We don't die; our atoms just rearrange themselves. There is no God. There can be no God; it's ridiculous to think in terms of a superior being. An inferior being, maybe, because we, we who don't even exist, we arrange our lives with more order and harmony than God ever arranged the earth. We measure; we plot; we create wonderful new things. We are the architects of our own existence. What a lunatic concept to bow down before a God who slaughters millions of innocent children, slowly and agonizingly starves them to death, beats them, tortures them, rejects them. What folly to even think that we should not insult such a God, damn him, think him out of existence. It is the duty of all human beings to think God out of existence. Then we have a future. Because then - and only then - do we take full responsibility for who we are.

Steeds heb ik het hoofd boven de woelige wateren der vervlakking gehouden, als een stil voorbeeld voor iedereen. En nu is het officieel vastgesteld door de hoogste instantie, zodat ik eindelijk mijn idealen kan gaan uitdragen. Hier ligt een mooie taak; zeg nu zelf.

We zullen zien', hernam de ander droogjes. Hij stak zijn paraplu omhoog en op dit gebaar traden vanachter de pilaren een paar gespierde figuren te voorschijn. Ze droegen leren jasjes en vechtpetten, en ook overigens zagen ze er uit als strijders voor een mooi ideaal.

To be completely apolitical and only live for culture is to risk becoming a dandy. To disdain culture and care only for politics is to become mired in soulless earnestness. Balancing the claims of culture and politics is a difficult task but a necessary one, in order to make culture properly grounded in social awareness and politics rightly respectful of aesthetic values.

Alzoo spreekt God tot U en zijn naam is Carrière. I Ik de Heer Uw God ben een aleenig God en mij zult gij dienen met geheel Uwe ziel en met geheel Uw lichaam en met geheel Uw willen en met al Uw weten en met al Uw werken. II Gij zult U geen valsche goden maken als eerlijkheid, trouw, geweten, schoonheid of waarheid want alzoo komt gij ten verderve en honger en ballingschap zullen Uw deel zijn. Want ìk ben machtig en mijne straffen zwaar. III Eert hen die boven U gesteld zijn en doe wat hun aangenaam is, opdat het U welga. IV Ziet niet rechts en niet links maar vooruit want aan 't eind van den weg liggen de geldzakken die tot loon zijn voor hen die mij dienen in geest en waarheid. V Toon nooit dat U iets onaangenaam is, maar werk in stilte en verdraag alles todat ge macht heb verkregen. Want waardigheid is neiets en geld is alles en een arme is een schooier en een rijke een heer en de wereld vraagt slechts naar centen. VI Draagt nooit vuile boorden en kapotte jasjes en rookt geen steenen pijpjes. Want de wereld wil dat niet en de zaligheid ligt in de pandjesjas. VII Eerst het geld opdat gij geëerd worde wanneer ge geld zult bezitten voor den trouwen dienst aan mij, Uw aleenige God. VIII Leent nooit geld zonder rente, vraag nooit 5 % als ge 5½ kunt bedingen, betaalt nooit f1.- loon als ge 't met f0.90 afkunt, wees eerlijk als 't moet, bedrieg als 't moet, hebt nooit medelijden, geef geen cent als ge er niet indirect 2 door terug kunt krijgen. Maar 't voorzitterschap van 'Liefdadigheid' geeft aanzien. IX Bedenkt immer dat de fisieke kracht bij de massa is. Alzoo zult ge de massa in bedwang houden door fatsoen, door geloof, door politiekerij, door boekjes, scholen, dominees en kranten. En wie 't onderste uit de kan wil hebben krijgt 't deksel op z'n neus. Als ge zonder gevaar 1001 kunt bereiken wees dan niet tevreden met 1000 maar bereken 't gevaar met nauwkeurigheid. X Maar dit zeg ik U, laat nooit zien wat ge wilt noch wie gij zijt maar werk in stilte. Want in huichelen en knoeien ligt Uw heil en karakter is een frase. Dit zijn mijn woorden, van mij Carrière, god door de eeuwen, die de wereld heb verpest en verkankerd door mijne almacht. Amen. (uit: Nescio, Verzameld werk, deel I, Nijgh & Van Ditmar, G.A. van Oorschot, Amsterdam, p. 290-291)

Het was als met een verhaal. Als met een boek. Wat is het dat wij van een boek verlangen? Dat iemand een ontwikkeling doormaakt - dat hij tot inzicht komt? Maar stel dat die ontwikkeling en dat inzicht er niet zijn? Dat staat in wezen toch ook veel dichter bij de werkelijkheid? Mensen die in hun leven een ontwikkeling doormaken zijn op de vingers van één hand te tellen. Om over inzicht nog maar te zwijgen. Nee, de werkelijkheid is dat wij altijd dezelfde blijven. We zien een film in de bioscoop en besluiten een ander leven te gaan leiden, maar de volgende dag zijn we dat alweer vergeten. We nemen ons voor om aardiger te zijn, om aandachtiger te luisteren. Dat houden we een halve dag vol. Daarna snauwen we weer als vanouds - het snauwen is dat ene afgedragen jasje dat ons het best past.

Lucas de Heere’s painting from the 1570s, now at Sudeley Castle, its subject precisely Henry VIII’s family (see Plate 4). It is a portrait with no sense of chronology. The old king sits in full vigour on his throne, handing over his sword to an Edward who is well into his teens. On the king’s right hand is his elder daughter Mary, with the husband who by the 1570s was something of an embarrassing national memory, Philip II of Spain. While Philip and Mary are depicted with perfect fairness, and in what might be considered the position of honour, they yield in size and in body language to the star of the picture, Queen Elizabeth I, who upstages everyone else. The only figure as big as her is the lady whom she appears to be introducing to the gratified company, the personification of Peace. The message is clear: after all the upsets caused by her jovial but terrifying parent and her unsatisfactory siblings, Elizabeth is complacently pointing (literally) to her own achievement, a nation united in harmony.

Gabriel’s Trumpet† One time uh preacher had uh church an’ his members wuz pretty wicked, so he made up his mind tuh give ’em uh strong sermon tuh shake ’em up. So he preached on judgment day. Somebody’s parrot had done got away and had done flew up in de loft uh de church, but nobody didn’t know it. So de preacher preached on till he got down to where de angel Gabrill would be blowin’. He said, “Brothers an’ sisters, when Gabrill shall plant one foot on sea an’ one on de dry land wid his trumpet in his hand an’ shall cry dat Time shall be no mo’—whut’ll you poor sinners do? When blows his trumpet, ‘Tooot toot’, whut will you do?” Every time he said ‘toot toot’ de parrot would answer him; but he wuz so busy preachin’ he didn’t notice nothin’. But some of the people heard de parrot an’ dey begin slippin’ out a de church one an’ two at uh time. Dey thought it wuz Gabrill sho nuff. He kept on preachin’ in uh strainin’ voice wid his eyes shet tight, till he hollered ‘toot, toot’ and de parrot answered him so loud dat everybody heered ’im, an’ everybody bolted for de door, de preacher, too. But he wuz way up in de pulpit and so he wuz de very las’ one tuh reach de door. Justez he wuz goin’ out de door de wind slammed it on his coattail and he hollered: “Aw naw, Gabrill, turn me loose! You ’low me de same chance you ’lowed dese others.” —JAMES PRESLEY.

The process of disintegration described earlier with regard to the rites of initiation is apparent here, again, with regard to the theology of initiation and membership. In Augustine, membership was located within the threefold unity of faith, Baptism, and “Catholic peace” or Church unity. In Suárez, who refers back to Augustine but misunderstands him, it was faith, righteousness, and baptismal character. In Benedict XIV, who refers back to Suárez, it is now only baptismal character, which—it is important to stress—depends only upon “the proper form and matter” (validity). The initial, more restrained sacramental minimalism of Augustine has undergone such a “development of doctrine” as would be unrecognizable to Augustine himself.

How long will a man lie i’th earth ere he rot ? Clow. Fayth if a be not rotten before a die, as we haue many pockie corſes, that will ſcarce hold the laying in, a will laſt you ſom eyght yeere, or nine yeere. A Tanner will laſt you nine yeere. Ham. Why he more then another ? Clow. Why ſir, his hide is ſo tand with his trade, that a will keepe out water a great while ; & your water is a ſore decayer of your whorſon dead body, heer's a ſcull now hath lyen you i'th earth 23. yeeres. Ham. Whoſe was it ? Clow. A whorſon mad fellowes it was, whoſe do you think it was ? Ham. Nay I know not. Clow. A peſtilence on him for a madde rogue, a pourd a flagon of Reniſh on my head once ; this ſame skull ſir, was ſir Yoricks skull, the Kings Iester. Ham. This ? Clow. Een that. Ham. Alas poore Yorick, I knew him Horatio, a fellow of infinite ieſt, of moſt excellent fancie, hee hath bore me on his backe a thouſand times, and now how abhorred in my imagination it is: my gorge riſes at it. Heere hung thoſe lyppes that I haue kiſt I know not howe oft, where be your gibes now ? your gamboles, your ſongs, your flaſhes of merriment, that were wont to ſet the table on a roare, not one now to mocke your owne grinning, quite chapfalne. Now get you to my Ladies table, & tell her, let her paint an inch thicke, to this favour ſhe must come, make her laugh at that. Hora. What's that my Lord ? Ham. Dooſt thou thinke Alexander lookt a this faſhion i'th earth ? Hora. Een ſo. Ham. And ſmelt ſo pah. Hora. Een ſo my Lord. Ham. To what baſe vſes wee may returne Horatio ? Why may not imagination trace the noble duſt of Alexander, till a find it ſtopping a bunghole ? Hor. Twere to conſider too curiouſly to confider ſo. Ham. No faith, not a iot, but to follow him thether with modeſty enough, and likelyhood to leade it. Alexander dyed, Alexander was buried, Alexander returneth to duſt, the duſt is earth , of earth vvee make Lome & why of that Lome whereto he was conuerted, might they not ſtoppe a Beare-barrell ? Imperious Ceſar dead, and turn'd to Clay, Might ſtoppe a hole, to keepe the wind away. O that that earth which kept the world in awe, Should patch a wall t'expell the waters flaw. But ſoft, but ſoft awhile, here comes the King, The Queen, the Courtiers, who is this they follow? And with ſuch maimed rites ? this doth betoken, The corſe they follow, did with deſprat hand Foredoo it owne life, twas of ſome eſtate, Couch we a while and marke.

I would rather face the devil himself than that man,” Elizabeth said with a repressed shudder. “I daresay,” Lucinda agreed, clutching her umbrella with one hand and the side of the cart with her other. The nearer the time came, the more angry and confused Elizabeth became about this meeting. For the first four days of their journey, her tension had been greatly allayed by the scenic grandeur of Scotland with its rolling hills and deep valleys carpeted in bluebells and hawthorne. Now, however, as the hour of confronting him drew near, not even the sight of the mountains decked out in spring flowers or the bright blue lakes below could calm her mounting tension. “Furthermore, I cannot believe he has the slightest desire to see me.” “We shall soon find out.” In the hills above the high, winding track that passed for a road, a shepherd paused to gape at an old wooden wagon making its laborious way along the road below. “Lookee there, Will,” he told his brother. “Do you see what I see?” The brother looked down and gaped, his lips parting in a toothless grin of glee at the comical sight of two ladies-bonnets, gloves, and all-who were perched primly and precariously on the back of Sean MacLaesh’s haywagon, their backs ramrod-stiff, their feet sticking straight out beyond the wagon. “Don’t that beat all,” Will laughed, and high above the haywagon he swept off his cap in a mocking salute to the ladies. “I heered in the village Ian Thornton was acomin’ home. I’ll wager ‘e’s arrived, and them two are his fancy pieces, come to warm ‘is bed an’ see to ‘is needs.” Blessedly unaware of the conjecture taking place between the two spectators up in the hills, Miss Throckmorton-Jones brushed angrily and ineffectually at the coating of dust clinging to her black skirts. “I have never in all my life been subjected to such treatment!” she hissed furiously as the wagon they were riding in gave another violet, creaking lurch and her shoulder banged into Elizabeth’s. “You may depend on this-I shall give Mr. Ian Thornton a piece of my mind for inviting two gentlewomen to this godforsaken wilderness, and never even mentioning that a traveling baroche is too wide for the roads!” Elizabeth opened her mouth to say something soothing, but just then the wagon gave another teeth-jarring lurch, and she clutched at the wooden side. “From what little I know of him, Lucy,” she managed finally when the wagon righted, “he wouldn’t care in the least what we’ve been through. He’s rude and inconsiderate-and those are his good points-“ “Whoa there, whoa,” the farmer called out, sawing back on the swayback nags reins and bringing the wagon to a groaning stop. “That’s the Thornton place up there atop yon hill,” the farmer said, pointing.

„Zie zoo, nu zie ik ze niet meer. Jij weet niet wat handel is, Koekebakker, anders zou je der niet om lachen. Om te beginnen ga je tot je achtiende jaar op school. Heb jij ooit geweten hoeveel schapen er in Australië zijn en hoe diep ’t Suezkanaal is? Nou juist, daar heb je het. Ik heb dat geweten. Weet jij wat polarisatie is? Ik ook niet, maar ik heb ’t geweten. De raarste dingen heb ik moeten leeren. Vertaal in ’t Fransch: [80]„onder benefice van inventaris.” Ga der maar tegen aan staan. Je hebt er geen begrip van, Koekebakker. Dat duurt zoo jaren. Dan doet je ouwe heer je op een kantoor. Dan merk je, dat je al die dingen geleerd hebt om met een kwast papier nat te maken. Overigens is ’t ’t ouwe gedonderjaag, ’s morgens om negen uur present en urenlang stil zitten. Ik vond dat ik op die manier niet opschoot. Ik kwam altijd te laat, ik probeerde wel op tijd te komen, maar ’t wou niet meer, ik had ’t zooveel jaren gedaan. En taai. Ze zeiden dat ik alles verkeerd deed, daar zullen ze wel gelijk aan gehad hebben. Ik wilde wel, maar ik kon niet, ik ben geen kerel om te werken. Ze zeiden, dat ik de anderen van hun werk hield. Ook daarin zullen ze wel gelijk gehad hebben. Als ik klaagde, dat ik ’t niks lollig vond en vroeg of ik daarvoor nu op school al die wonderlijke dingen had geleerd, dan zei de oue boekhouder: „Ja jongetje, het leven is geen roman.” Bakken vertellen, dat kon ik en dat vonden ze leuk ook, maar ze waren er niet tevreden mee. De ouwe boekhouder wist al heel gauw niet wat hij met me doen moest. Als de baas er niet was maakte ik dierengeluiden, zong komieke liedjes, die ze nog nooit hadden gehoord. De zoon van den baas was een ingebeelde kwajongen; af en toe kwam i op kantoor om centen te halen. Hij sprak vreeselijk gemaakt en keek met een allerellendigst, door niets gemotiveerd vertoon van superioriteit naar de bedienden van zijn pa. De lui lachten zich een beroerte als ik dien jongeheer nadeed. Ik heb daar ook nog een schrijfmachine bedorven en een boek weggemaakt. Toen hebben ze me aan een toestel gezet, dat ze de „guillotine” noemden. Daar moest ik monsters mee knippen. Dagen lang heb ik daaraan gestaan: alle monsters werden scheef. De lui hadden ’t wel in de gaten, ze hadden niets [81]anders verwacht. Ze hadden me daar alleen maar aan gezet om erger te voorkomen. Die monsters werden weggegooid; die gingen nooit naar de klanten. Toch had ik in die dagen nog gelegenheid om een brief verkeerd in te sluiten. Natuurlijk was ’t erg; de man die den brief kreeg mocht niet weten, dat de baas zaken deed met den man waaraan i geschreven was. De boekhouder was totaal van streek. Toen begreep ik, dat ik maar liever heen moest gaan. Ik kreeg een poot van den baas. Ik was zelf ook blij dat ik wegging en heb hem hartelijk de hand geschud. Ik heb gezegd, dat ’t me speet, maar dat ik er niets aan doen kon en ik geloof, dat ’k ’t meende. Zie je, Koekebakker, dat is handel. Ik ben daarna nog drie weken volontair geweest op een effectenkantoortje, krantjes nakijken met een boek om te zien of de stukken van de klanten waren uitgeloot. Je ergste vijand zal er voor bewaard blijven. Ze moesten me wegdoen. Ik moest daar ook copieeren. Er was geen denken aan, dat ze uit ’t copieboek konden wijs worden. Ik zag wel in dat ’t zoo niet ging, ik kon er mijn hoofd niet bij houden.

You can have no idea what it feels like to live in an ordinary woman’s skin. From the moment a girl is born she is tutored by her mother on what she may and may not do. The list of what she is allowed to do keeps on shrinking as she grows older—cover your head, lower your neck, conceal your breasts, hide your ankles, don’t go to the river alone, don’t step out in the evening, don’t laugh loudly, don’t ask questions, don’t expect answers … Then she marries and it only gets worse. A mother-in-law takes over to enforce the rules. Wake up first, sleep last. Cook feasts, eat leftovers. Feed sons, starve daughters. And when finally she grows older and the baton passes on to her, she starts battering the next generation with it, having seen nothing else in her life!’ ‘So are you saying women oppress women?’ I was surprised that her tirade was directed at mothers and mothers-in-law rather than at men. ‘Yes, precisely. Why blame the men alone? Why will they try to change an existing order in which they get a bonded slave to cook their food, wash their clothes, clean their homes, warm their beds, look after their aging parents and bear them children? But what reason do women have? Why do they fall all over themselves to tyrannise other women? Women can rescue each other. Women can refuse to starve, scare and suppress their daughters. They can be friends and comrades with their daughters-in-law. Women can look out for the safety of their house maids and farm labourers. Women can insist that other women be treated with respect and dignity. But for that they first need to stop feeling helpless and scared themselves. They need to stop needing a man to protect them. The price of that protection is just too high.

Zo lang was het leven ongeveer: als een schooldag waarop je je hebt verveeld, de eindeloze uren waarin je voornamelijk uit het raam hebt zitten staren.

Een leerling wordt jarenlang voor aap gezet door een leraar - door een inferieure, middelmatige intelligentie. Op een dag komt de uitgedaagde leerling het klaslokaal binnen om verhaal te halen. Hij herstelt het natuurlijk evenwicht. Soms slaat zo'n leerling door en wreekt zich op de hele school. Op de onschuldigen. Objectief gezien zijn het misschien de onschuldigen, maar uiteindelijk gaat het om de meelopers die hier een koekje van eigen deeg krijgen. De brave leerlingen, de uitslovers die gedurende al die schooljaren alles in het werk hebben gesteld om bij de leraren in de smaak te vallen. De slappelingen die zich hebben verlaagd. In de nabeschouwingen wordt alle aandacht meteen op de daders gericht. Die zouden zich al vele jaren vreemd hebben gedragen. Die hebben uiteraard naar gewelddadige films gekeken en nog gewelddadiger spelletjes gespeeld op hun Playstation. In hun boekenkasten en in de laden van hun bureaus worden de verkeerde boeken aangetroffen. Biografieën van Hitler en Mussolini. Uiteraard kleedden ze zich ook nog eens raar of extravagant en waren ze contactgestoord omdat ze niet meededen met allerlei sociale activiteiten op school. Je kunt je alleen afvragen wie er meer contactgestoord is: de leerling die met rust gelaten wil worden, of de leerling die zich vrijwillig opgeeft voor allerlei debiele activiteiten waarmee hij zijn "sociale vaardigheden" kan ontwikkelen.

Heer, an army (Celtic choris);

Eternal love. Mostly it was with reference with legendary love stories from books, like Leyla-Majnun, Shirin-Farhad, Heer-Ranjha, Romeo-Juliet and Yusuf-Zulaika, but never in real life.

If you could figure out your life by thinking, if you could mentally figure out how to be you, wouldn’t you have done so already? If thinking yourself out of the box actually worked—wouldn’t you be generating a totally different reality by now? I mean, really, haven’t you been trying to think your way out of the box forever?

1Halleluja! Lobet im Himmel den HERRN; lobet ihn in der Höhe! 2Lobet ihn, alle seine Engel; lobet ihn, all sein Heer! 3Lobet ihn, Sonne und Mond; lobet ihn, alle leuchtenden Sterne! 4Lobet ihn, ihr Himmel allenthalben

Between 22 June 1941 and 1 November 1942 the German armies in the USSR had swept up 5,150,000 prisoners of war (setting aside the Russians killed or severely wounded) but still had failed to bore in deep enough to deliver a paralyzing blow. A quick and decisive success in the second half of 1944 against 555 Soviet units of division size was out of the question, even though Hitler would rave about the “Russian bluff” and deride the estimates prepared by his Intelligence, Fremde Heere 0st.

OKW (Oberkommando der Wehrmacht) and OKH (Oberkommando des Heeres)

In early June 1941, Oberst Eberhard Kinzel, head of the OKH’s Fremde Heere Ost (Foreign Armies East), assessed that the Red Army would deploy forty-one mechanized brigades with about 9,500 tanks against the Wehrmacht.5 Kinzel’s shop produced a handbook on Soviet tanks for the panzer groups, which described the various models of the T-26, T-28, T-35 and BT-5/7 in detail. The handbook also included information about a new Soviet heavy tank

Un escritor debe tener una mujer joven y guapa

In de kolonie van Van Eeden hadden we misschien kunnen gaan, maar toen we op een Zondag er heen waren geloopen, vier uur gaans, toen liep daar een heer, in een boerenkiel, met dure gele schoenen, kolombijntjes te eten uit een papieren zak, blootshoofds, in innige aanraking met de natuur, zooals dat toen genoemd werd, en z'n baard vol kruimels

What if everything that is wrong with you, or about you, isn’t actually wrong? What if it’s actually a potency you have that doesn’t match this reality, but no one has ever been capable of showing you that?

Ongetwijfeld vroeg hij zich af waarom ik voor een overledene klopte.

Wees gerust, zij is helemaal echt en alles waard, het schilderij is een reproductie en geen fluit waard.

Scheer je nat of droog, maar smell like a man, man.

Wer bin ich? Sie sagen mir oft, ich träte aus meiner Zelle gelassen und heiter und fest Wie ein Gutsherr aus seinem Schloss. Wer bin ich? Sie sagen mir oft, ich spräche mit meinen Bewachern frei und freundlich und klar, als hätte ich zu gebieten. Wer bin ich? Sie sagen mir auch, ich trüge die Tage des Unglücks gleichmütig, lächelnd und stolz, wie einer der Siegen gewohnt ist. Bin ich das wirklich, was andere von mir sagen? Oder bin ich nur, was ich selbst von mir weiß? Unruhig, sehnsüchtig, krank, wie ein Vogel im Käfig, ringend nach Lebensatem, als würgte mir einer die Kehle, hungernd nach Farben, nach Blumen, nach Vogelstimmen, dürstend nach guten Worten, nach menschlicher Nähe, zitternd vor Zorn über Willkür und kleinlichste Kränkung, umgetrieben vom Warten auf große Dinge, ohnmächtig bangend um Freunde in endloser Ferne, müde und leer zum Beten, zum Denken, zum Schaffen, matt und bereit, von allem Abschied zu nehmen? Wer bin ich? Der oder jener? Bin ich denn heute dieser und morgen ein andrer? Bin ich beides zugleich? Vor Menschen ein Heuchler und vor mir selbst ein verächtlich wehleidiger Schwächling? Oder gleicht, was in mir noch ist, dem geschlagenen Heer, das in Unordnung weicht vor schon gewonnenem Sieg? Wer bin ich? Einsames Fragen treibt mit mir Spott, Wer ich auch bin, Du kennst mich, Dein bin ich, o Gott.

Interestingly, Dominus Iesus, following the Letter Communionis Notio of 1992, did, in fact, attribute the title “particular churches” to the Local Orthodox Churches. Ocáriz’s explanation of what this attribution means shows even more clearly the divergence that exists between the two views of the Church. He claims that this attribution is based not upon the real, Eucharistic presence of Christ but upon “the real presence of the Petrine Primacy (and of the Episcopal College) in of the ‘one and undivided’ episcopate—a unity that cannot exist without the Bishop of Rome.” Further, he writes: "Where, on account of apostolic succession, a valid episcopate exists, the Episcopal College with its Head is objectively present as supreme authority ( even if, in fact, that authority is not recognized ). Furthermore, in every valid celebration of the Eucharist, there is an objective reference to the universal communion with the Successor of Peter and with the entire Church, independent of subjective convictions." As the supreme and final criterion of full ecclesiality the Pope is seen not only to supplant the Eucharistic Presence of the Lord Himself, but to be present as “supreme authority” in the Eucharistic Synaxis of those not in communion with him, even if this is against their will. Whereas, for the Orthodox, the ever-present and existential reality manifested by the Holy Spirit at every Eucharistic gathering is dogmatic truth and a unity in truth freely espoused, for the Latins it is the “objective reference to the universal communion” with the Pope “independent of subjective convictions.

Ei,' sprak hij. 'Zo vlug had ik u niet terugverwacht. Ge wilt toch niet zeggen, dat er zich reeds een gedachte in uw schedelholte gevormd heeft?

Het is héél eenvoudig,' verklaarde de geleerde. 'Maar dat is met alle moeilijke zaken; de oplossing is altijd simpel.

Deprive a peasant of his harvest with a flash of the sword once and it is called robbery. Do it at random intervals and it’s described as banditry. Do it systematically, year after year, backed by swordsmen in uniforms, and it is called governance.

Ik knikte en keek Rachel bewonderend aan. 'Je hebt de Heer der Titanen met een blauwe plastic haarborstel in zijn oog geraakt.' 'Ik had niks anders,' zei Rachel opgelaten.

Hij, zijne Koninklijke Jonge Heer is verspreid op internationale vakbladen.

Heer, always remember one thing. We are the Gill Girls. Being strong and being there for each other runs in our blood.

De avond van het leven In mijn dorp aan de rivier hielden wij een keer een zondagsavonddienst in plaats van een morgendienst. Eindelijk konden we toen weer eens een paar mooie avondliederen zingen, en ik preekte over een oud Luthers avondgebed: 'Blijf bij ons, Heer, aan de avond van de dag, aan de avond van het leven, aan de avond van de wereld.' Zo is het eeuwenlang gegaan, wanneer stervelingen voor Gods aangezicht de dag uit handen gaven: dat ze er even over mijmerden dat zij eens hun leven uit handen zouden moeten geven. Godsdienstoefeningen in de kunst van het sterven waren het, zoals de completen in het klooster dat tot op heden zijn, wanneer de dag sterft, de horizon begrensd wordt en de blik zich meer naar binnen richt. 'Dat moeten we vaker doen', zeiden ze in het dorp.

Dankzij Heer Pechthold weten we nu dat het politieke midden 'leverbaar' is. En dat deze levering, uit de voorraadkast van de ethiek, het populisme zal gaan terugdringen. Lang leve het supermidden, eindelijk zijn de normale Nederlanders weer aan de beurt. Overigens, Heer Pechthold, hoe zit het met het dagelijks scanderen van het Wilhelmus in de tweede kamer? En mag ik u nog wel met 'heer' aanspreken?

Het is een waarlijk genot de postjes van Sander Bink te volgen. In een normaal land zou zo'n erudiet persoon allang de directeur zijn geweest van, zeg, dat literaire museum dat nu de gebruikte tampons van een of andere derderangs schrijfster exposeert. Maar wij wonen niet in dat land, dit is het land van de Eppo's. Maar volgt u vooral de Heer Bink, het is het minste dat u voor uw smaak kunt doen.

The Ten Keys, by themselves, will create for you a sense of looking for what else is possible in your life,

Der Wind fuhr in die Baumkronen und erzeugte ein mächtiges Rauschen. Der nächtliche Regen hatte Abkühlung gebracht und eine aufgewühlte Decke düsterer Wolken, an deren Rändern ein paar Sonnenstrahlen vergebens versuchten, sich hervorzukämpfen. Manchmal blitzten sie grell auf wie Schwerter eines himmlischen Heeres. (Seite 61)

Als ik zo 's ochtends opsta, en die lieve zon in het oosten zie, en hoe alles zo als herleeft en God dankt, dan denk ik: Heer, is het hier op deze stoffelijke wereld zo schoon, hoe met het niet in uw zalige Hemel zijn!

Du hast Diamanten und Perlen, Hast alles, was Menschenbegehr, Und hast die schönsten Augen – Mein Liebchen, was willst du mehr? Auf deine schönen Augen Hab’ ich ein ganzes Heer Von ewigen Liedern gedichtet – Mein Liebchen, was willst du mehr? Mit deinen schönen Augen Hast du mich gequält so sehr, Und hast mich zu Grunde gerichtet – Mein Liebchen, was willst du mehr?

Al wat ons niet schuldig maakt, vernedert ons immers niet? Gij zijt onschuldig: gij hebt dus geen grein van uw waarde verloren. Ik durf mij te verbeelden, dat de heer Edeling op dit stuk niet anders denkt, of kan denken; en hoe gelukkig zult gij zijn, indien gij, uit dit geval, geleerd hebt op de bedachtzaamheid tot de leidsvrouw uws leven te verkiezen!

Some humans heer me speeking Yuman so gud they give me some Chiken, and I sit rite at there Table. And they go: How is it being a Fox? And I go: Fine. And they go: Foxes are our favrit Animal. And I go: Thanks. And they go: Why o why were we so stupid as to choose Dogs for our mane Pets? And I go: I reely don't know.

Mens en zon vonden hun evenwicht. Wij aanvaarden haar almacht, zij gunt ons het bestaan. Wij wanen ons op deze aardkluit heer en meester, maar met één uitbarsting kan zij al het leven wegvagen. Voor haar zijn wij onbeduidende organismen, niets meer. Of wij bestaan of vergaan, haar maakt het niets uit.

Ons Lieve Heer op Solder, wie dacht hij, te zijn.

Houd één ding vooral goed voor ogen: bid iedere dag wanneer je maar kunt: 'Heer, ontferm u over allen die vandaag voor u verschijnen.' Want ieder moment van de dag sterven er duizenden mensen en hun zielen verschijnen voor de Heer. En hoevelen zijn er niet die vereenzaamd en zonder dat iemand er weet van heeft de aarde verdwijnen, bedroed en beangst omdat niemand hen beweent of zelfs maar van hun bestaan geweten heeft. En zie, dan stijgt misschien van de andere kant van de aarde jouw gebed tot de Heer omhoog voor de zielerust van zo'n gestorvene, hoewel jij hem helemaal niet gekend hebt, zomin als hij jou. Hoe innig moet het hem te moede zijn als hij bevreesd voor Gods troon staat en merkt dat er op dat ogeblik ook iemand voor hem bidt, dat er een mensenkind op aarde achtergebleven is dat ook hem liefheeft. Dan zal God vol ontferming op u beiden neerzien, want als jij al medelijden met hem ehbt, hoeveel te groter zal dan Zijn medelijden zijn, Hij die zoveel barmhartiger en liefdelijker is dan jij.

Vorm van betrokkenheid bij de Heer F. Grapperhaus wordt terechtgesteld.

Europeans had been colonizing America, Asia, and the antipodes for centuries before they set their sights on Africa. This was because the continent was so disease-ridden, and because the only useful things it produced — ivory and slaves — could be had by trade. Until the mid-nineteenth century the interior was as unknown to Europeans as the surface of the moon.

Vang je me op als ik val?' 'Nee, maar ik zwaai wel naar je als je langs me zoeft.' 'Wat een heer ben je toch.

Op een dag komt er iemand in je leven... een vent van niks... een charlatan op het punt failliet te gaan... je lacht hem in zijn gezicht uit... je lacht om zijn grote woorden, zijn idealen, zijn dichterschap, zijn ongelukkig huwelijksleven, waar hij van zwetst, zijn liefde. Je weet, dat het daarom is, dat hij je hebben wil. Hij kan niet tegen uitlachen. Je blijft lachen, als hij je zoenen wil. Je bent geen ingénue. Je denkt: dat spelletje zal je bij mij niet lukken, waarde heer. En dan... lukt het toch! Ten minste, in je hart weet je, dat hij het gewonnen heeft. Ik noem dat een verdomd ignobele truc van onze lieve heer.

Love is actually so easy...' 'Just know what you want, commit yourself and be nice to each other whenever you can...

Du kennst die Regeln, Herrin der Asche. Jeder Sterbliche ist dein, den der Strohtod ereilt Und jeder auf dem Feld gefallener ist ebenfalls dein, wenn die valkyrjar ihn nicht wählen für Odins Heer. Was jedoch nicht dein ist, sind die Lebenden.

True intimacy has five elements: Honoring, Trust, Allowance, Vulnerability and Gratitude.

It's a mort of water,' said Mr. Peggotty, 'fur to come across, and on'y stay a matter of fower weeks. But water ('specially when 'tis salt) comes nat'ral to me; and friends is dear, and I am heer. —Which is verse,' said Mr. Peggotty, surprised to find it out, 'though I hadn't such intentions.

Waarde Heer, (u wilt mij wel ten goede houden wanneer ik op uw kleine uitnoodiging om elkaar te tutoyeeren niet inga, ik hèb nu eenmaal een kasteel...)

Mag ik een glas wijn, mijn Heer? Uit de niet-vergiftigde fles?

You speak wildly in the sway of your emotions. You wish that the rules of society should be rewritten so that you can carry on conveniently with your lover. The world was not constructed to do our bidding. We have to live by its rules. If individual passions were allowed to run the world we would all be living in chaos.’ ‘Better a chaotic world in which people are happy than an orderly one in which love has no place,’ said Heer.

You speak wildly in the sway of your emotions. You wish that the rules of society should be rewritten so that you can carry on conveniently with your lover. The world was not constructed to do our bidding. We have to live by its rules. If individual passions were allowed to run the world we would all be living in chaos.’ ‘Better a chaotic world in which people are happy than an orderly one in which love has no place,’ said Heer. ‘This world was created out of Allah’s love for his creatures. Take love out of it and life becomes like a mouthful of ashes—dry, tasteless and impossible to swallow.

You ask Heer to be severed from Ranjha but what is a kite without its string? I will flutter and fall to the ground, a dead, useless thing.

It intrigues us, this human notion of a ‘fairer sex’. Male pigeons can’t be told apart from female pigeons on the basis of colour. The concept of the ‘weaker sex’ is even more incomprehensible to us. Male and female pigeons equally grunt, growl, peck and flap their wings to protect their nest and their young ones against threats. And the division of labour in our species is something that humans would do well to look at. Even the hatching of eggs is done collaboratively. The female pigeon sits on the egg from mid-afternoon to the morning. In the morning, the male takes over and is on duty till mid-afternoon. Both sexes take turns in feeding their baby chicks by regurgitating food into their mouths. And no self-respecting, able-bodied male pigeon would think it was his female partner’s job to serve him food. And yet, human beings are considered the more advanced of the two species. At least in their own lexicon.

There is something in your voice that stops me. I feel as if it knows me better than I know myself. As if it knows ways into my heart to which I myself am not privy. That it will know how to buoy me up when I’m drowning, heal me when I’m wounded, put me together when I’m broken,

As long as there are men around offering to protect them, women have everything to be scared of. She was better off fighting her own battles.

Honour is like a tiger that men of our ilk have been riding for centuries. We think it adds to our glory but in the end it only turns its head back, tosses us down and devours us.

I picked up the flute and let my torrent of longing for Heer pour out of me. It emerged as a young, swift, heedless mountain brook tripping, falling and gushing down towards the ocean of love. As I played on, the nature of love made itself known to me. Our individual love stories are but the waves rising from and falling back into the vast, infinite sea of love from which the universe was created. The outburst of clouds as rain, the tumult of springs and the restlessness of rivers finally all belong to the ocean. We are all one water—rain, river, cloud, tears, blood and sea. All love bears the Creator’s signature. The name I knew God by was now Heer. I could not put another name in its place.

What is social class anyway but a man-made prison,

The difference between the hero and bandit lies not in how well each wields the sword but in the cause to which their weapon is drawn.

Ranjha, have you ever stopped to think why a girl’s place in the world is so small, why a woman’s work is constantly belittled or why she is considered inferior to men, even though she is the one who gives birth to them and raises them? I’ll tell you why. Because if she leaves her father or husband’s house she might be physically harmed, she might be dragged into a field or an alley and raped, she might be sold to a brothel, she might be carried off by bandits or by enemy soldiers and kept as a sex slave. So she learns, like generations of women have done before her, to trade her freedom for security, her dignity for physical safety. She chooses to live with a hundred little insults to her spirit every day instead of the threat of that one big assault on her body. In the end it all boils down to not being helpless.’ ‘And carrying a sword makes you feel less helpless?’ ‘Not just feel less helpless. It makes me less helpless.

To possess love is to be vulnerable to loss. To have too much happiness is to tempt fate.

Dis nie Franschhoek se stilte nie – waar daar minstens krieke buite was, en jou stem of jou heer-like soet asemhaling in my arm – dis eenvoudig ’n blote afwesigheid van geluid of lewe.

I needed to leave. How else would I have met Heer? Better a hundred deaths for Heer than a life without her.

Gossip is society’s watchman, wall and whip all at once. Tale by malicious tale, rumour by rumour, the wall of society’s narrow morality is erected. Inside it is the cosy warmth of belonging. Outside, it is brutally cold and lonely.

De Heer ontwaakt via de ruwe spoeling in Rondo Russo.

De heerschappij is toevallig in handen van de Heer.

Dit ten behoeve van het achtkoppig Monster buiten de Heer.