Giorgio De Chirico Quotes

To become truly immortal, a work of art must escape all human limits: logic and common sense will only interfere. But once these barriers are broken, it will enter the realms of childhood visions and dreams.

Šopenhauer i Niče su prvi učili o dubokom značenju besmislenosti života, i pokazali kako ta besmislenost može da se pretvori u umetnost...Užasna praznina koju su otkrili jeste upravo bezdušna i nepomućena lepota materije.

Et quid amabo nisi quod aenigma est? ("What shall I love if not the enigma?")

et quid amabo nisi quod ænigma est?

U Parizu su postojale dve vrste snobizma, naročito među izvesnim piscima. Jedan se sastojao u tome da ljudi izigravaju katolike, što su činili čak i pojedini pisci govoreći o takozvanoj krizi katolicizma, koja je kao za inat postajala dublja što je više opadao ugled dotičnog pisca. Drugi snobizam, kome su bili potpuno naklonjeni nadrealisti, sastojao se u tome da ljudi izigravaju ateiste i antiklerikalce. U to vreme je u Parizu živeo jedan čudnovat sveštenik, verovatno malo pomerenog uma, koji je svaki čas it Sen-Silpisa odlazio na Velike bulevare i tamo cepao časopise kao La Vie Parisienne ili La Rire, izložene na kioscima, jer je smatrao da su opasni za moral dobrih hrišćana. Razumljivo, vlasnik kioska se bunio i tražio da sveštenik plati pocepane časopise, ali umesto novaca je dobijao samo zapenjene govorancije o dekadenciji i nemoralu našeg doba. Naposletku bi se pojavio policajac i u najbližu policijsku stanicu odvodio sveštenika moralistu i vlasnika kioska. Svaki put kada bi do ušiju Andrea Bretona stigao glas o nekom od takvih skandalapomenutog sveštenika, on bi odmah izdavao naređenje mladom Desnosu – koji je inače bio spreman na sve radi pobede nadrealizma – da ode u četvrt San-Silpis i pocepa sve crkvene časopise i novine na kioscima.

U međuvremenu, opet po savetu nekih ličnosti koje su dobro poznavale umetničku sredinu i “ambijent”, potražio sam Gijoma Apolinera. On je stanovao u omanjem stanu na poslednjem spratu stare građanske kuće na bulevaru Sen Žermen. Subotom, od pet do osam sati, primao je prijatelje. Dolazili su slikari, pesnici, ljudi od pera, oni takozvani “mladi” i “inteligentni” koji su zastupali takozvane “nove ideje”. U Apolinerovoj kući vladala je atmosfera u stilu Balestrijerijevog Betovena. Apoliner je činodejstvovao sedeći za svojim radnim stolom; ćutljive i namerno zamišljene individue sedele su u naslonjačama i na divanima. U skladu sa ondašnjom modom i ambijentom većina njih pušili su gipsane lule nalik onim lulama koje vidimo na vašarištima pod šatrama gde se gađa u metu. Po zidovima su visile slike Marije Loransen, Pikasa i još nekih opskurnih kubista čija sam imena zaboravio. Kasnije su tamo bile okačene dve ili trii moje metafizičke slike, među njima i portret Gijoma Apolinera na kome sam pesnika predstavio iz profila kako puca u metu što je, izgleda, predskazivalo ranjavanje Apolinera u glavu tokom Prvog svetskog rata. Odlazio sam maltene redovno na te subotnje sedeljke kod Apolinera valda zato što sam još bio premlad; dakle još sam imao izvesnu dozu naivnosti i štošta još nisam do kraja shvatao. Ali od tada nisam gajio osobito poštovanje niti simpatiju prema tom ambijentu i tamo sam se prilično dosađivao. Na te čuvene sedeljke subotom je dolazio i rumunski vajar Konstantin Brankuši, koji je nosio dugu bradu i svaki put govorio – ukoliko bi ga kogod slušao – da “oseća veliko unutrašnje zadovoljstvo”. Njegove skulpture su se sastojale od jajastih formi koje je brusio i glačao berlinskom brusilicom, tako das u svojim površinama podsećale na skulpture Adolfa Vilta. Dolazio je i Andre Deren koji se uvaljivao u naslonjaču, pušio lulu i nije progovarao nijednu reč. Dolazio je Maks Žakob koji, za razliku od Derena, nije zatvarao usta; govorio je izveštačeno, čas ironično, čas sumnjičavo. Govorom, oblačenjem i fizičkim izgledom podsečao je na šansonjere sa Monmartra koji recituju stihove i pevaju šansone, a potom obigravaju oko stokova i podsmevaju se gostima.

Adolf Basler bio je jedan od onih pariskih trgovaca koje tamo zovu “trgovci kod kuće”, jer trguju slikama a nemaju galeriju. Bio je ludo zaljubljen u Derena. Jednog zimskog popodneva, dok sam sedeo na terasi “Café des deux Magots”, a to je izvikana kafana intelektualaca sa leve obale, prisustvovao sam neobičnom i zabavnom prizoru : odnekuda je, sam, kao po običaju, naišao Deren i seo za sto na spoljnoj terasi. Zimsku terasu zagrevale su jake grejalice, a sa strane štitili veliki stakleni paravani. Čim je seo, Deren je naručio demi, kriglu piva, zatim je od arapskog prodavca u prolazu kupio grickalice koje zovu cacahuetes (kikiriki) i njima napunio džepove. Dok je natenane grickao kikiriki i pijuckao pivo, sedeo je nepomično, uopšte se nije osvrtao, a na licu je imao izraz čoveka koji se iz dna duše gadi svakoga i svačega. Slonovskim okom zurio je preko puta u portal crkve Saint Germain des Pres. Utom, kao da su ga vile donele ili po tajanstvenom pozivu, na vidiku se pojavio Adolf Basler. Pošto je izdaleka prepoznao Derena, prišao je i počeo da šetka, topeći se od miline gledao je slikara užagrenim očima, a rukama i glavom upućivao mu diskretne pozdrave. Ukrućen, nepomičan i ravnodušan, Deren je nastavio da gleda u portal crkve. Pošto su svi stolovi oko Derena bili zauzeti, Basleru je preostalo da šetkajući pričeka. Međutim, levo od Derena, gosti su ustali i oslobodili jedan sto. Basler je kao bez duše jurnuo da ga zauzme. Ali pre nego što će sesti, sa uvažavanjem je upitao Derena da li je slobodno, kao da on sedi za oba stola. Pošto slikar nije ni beknuo, Basler je bojažljivo krajičkom zadnjice seo na ivicu stolice. Onda je započela još jedna ujudurma : Basler je pokušao da se upusti u razgovor sa Derenom. “Bonjour, monsieur Derain, vous allez bien ?” (“Dobar dan, gospodine Deren, kako ste?”) Onaj ćuti kao zaliven. “Da li sada mnogo radite, gospodine Deren ?” A onaj drugi ni da obeli zuba ! Tada Basler, na vrhuncu ljubavnog ushićenja,pruža drhtavu ruku i vrhom prsta dotiče Derenovo rame. Kako se usuđuješ ! Snažno brundanje, čak nešto poput rike razjarenog slona i ne manje snažno otresanje Derenovog ramena koga je dotakla ruka sirotog Baslera, bili su jedini odgovor na onaj bojažljivi pokušaj nežnosti. Basler je odmah povukao ruku kao da se opario, a onda je, onako poražen i očajan, odustao od sveg, tužno izvukao iz džepa primerak – više se ne sećam čega – Gringoire ili Les nouvelles litteraires i zaronio u čitanje jedne od onih beskonačnih uspavanki kojima obiluju pariski književni nedeljnici.

A šta da ljubim, ako ne zagonetku?

A šta da ljudim, ako ne zagonetku?

One resembles the other, but in a very strange way, like the resemblance there is between two brothers, or rather between the image of someone we know seen in a dream, and that person in reality; it is, and at the same time it is not, that same person; it is as if there had been a slight and mysterious transfiguration of the features.

Hebdômeros desconfiava da originalidade, tanto quanto da fantasia: "Não se deve galopar demais na garupa da fantasia -- dizia ele -- o que é preciso é DESCOBRIR, pois, descobrindo, torna-se a vida possível no sentido de reconciliá-la com sua mãe, a ETERNIDADE; descobrindo, paga-se seu tributo ao minotauro que os homens chama de Tempo...

Hebdômeros desconfiava da originalidade, tanto quanto da fantasia: "Não se deve galopar demais na garupa da fantasia -- dizia ele -- o que é preciso é DESCOBRIR, pois, descobrindo, torna-se a vida possível no sentido de reconciliá-la com sua mãe, a ETERNIDADE; descobrindo, paga-se seu tributo ao minotauro que os homens chamam de Tempo...

There are more enigmas in the shadow of a man just walking in the sun than in all religions of the world.

If Klee led Plath further into the rococo labyrinth she meant to escape, Giorgio de Chirico led her out. Plath’s most successful art poem from this period was “The Disquieting Muses,” inspired by an abstract, surrealist painting of that title by de Chirico—“three terrible, faceless dressmakers’ dummies in classical gowns,

There are more puzzles in the shadow of a man walking under the sun than in all past, present, and future religions.

In the early twentieth century, the surrealist painter Giorgio de Chirico foresaw a narrowing horizon for activities as “unproductive” as observation. He wrote: In the face of the increasingly materialist and pragmatic orientation of our age…it would not be eccentric in the future to contemplate a society in which those who live for the pleasures of the mind will no longer have the right to demand their place in the sun. The writer, the thinker, the dreamer, the poet, the metaphysician, the observer…he who tries to solve a riddle or to pass judgement will become an anachronistic figure, destined to disappear from the face of the earth like the ichthyosaur and the mammoth.4

In the early twentieth century, the surrealist painter Giorgio de Chirico foresaw a narrowing horizon for activities as “unproductive” as observation. He wrote: In the face of the increasingly materialist and pragmatic orientation of our age…it would not be eccentric in the future to contemplate a society in which those who live for the pleasures of the mind will no longer have the right to demand their place in the sun. The writer, the thinker, the dreamer, the poet, the metaphysician, the observer…he who tries to solve a riddle or to pass judgement will become an anachronistic figure, destined to disappear from the face of the earth like the ichthyosaur and the mammoth.

«Para ser realmente inmortal, una obra de arte debe escapar de todos los límites humanos: la lógica y el sentido común sólo interfieren. Pero una vez se han roto estas barreras, entrará en los reinos de las visiones y de los sueños de la infancia». GIORGIO DE CHIRICO