Gewoontes Quotes

Het is een vreemde gewoonte om te vragen of het gaat op momenten dat het duidelijk niet gaat. Maar misschien maakt juist dat iemand ernaar vraagt wel dat het iets beter gaat

Maak er van meet af aan een goede gewoonte van tegen elke pijnlijke indruk van buitenaf te zeggen: 'Jij bent niet meer dan een indruk! Jij bent heel anders dan je je voordoet!

Seneca fulmineert tegen de misvatting dat men zijn zorgen kan vergeten door op vakantie te gaan. Mensen beseffen volgens hem niet dat hun zorgen hun oorsprong vinden in hun hoofd en dat mensen hun hoofd niet thuis kunnen, anders dan op straffe van een definitieve verlossing van hun zorgen. Maar die misvatting en de gewoonte om hersenloos vakantie te willen vieren, waren kennelijk wijd genoeg verbreid om de gestrenge aandacht van Seneca op zich te vestigen.

Semiotiek 211 was een specialistisch vak dat werd gedoceerd door een voormalige rebel van het instituut Engelse taal- en letterkunde. Michael Zipperstein was tweeëndertig jaar geleden als aanhanger van het New Criticism naar Brown gekomen. Hij had drie generaties studenten de gewoonte bijgebracht teksten zorgvuldig te lezen, te analyseren en te interpreteren zonder aandacht voor de biografie van de auteur, totdat hij in 1975 tijdens een sabbatical in Parijs een levensveranderende openbaring kreeg: tijdens een diner maakte hij kennis met Roland Barthes en bij de cassoulet werd hij tot het nieuwe geloof bekeerd. [...] Hij bedolf zijn studenten onder de leeslijsten: naast de grote semiotische kanonnen - Derrida, Eco, Barthes - moesten ze zich voor Semiotiek 211 door hele stapels achtergrondteksten heen worstelen, van Sarrasine van Balzac tot bundels van Semiotext(e) tot gefotokopieerde capita selecta van E.M. Cioran, Robert Walser, Claude Lévi-Strauss, Peter Handke en Carl van Vechten. [...] Door dat esoterische onderzoek, en door Zippersteins kale goeroehoofd en witte baard, kregen zijn studenten het gevoel dat ze geestelijk waren doorgelicht en nu - althans twee uur lang op dinsdagmiddag - deel uitmaakten van een literaire elite.

... Eenmaal in de tuin merkte ze dat ze al haar kleren uittrok. Het verbaasde haar een beetje haar handelingen zoveel eerder plaatsvonden dan haar gewaarwording ervan. Al haar bewegingen leken een volmaakte expressie van luchtigheid en gratie. 'Kijk uit,' zei een deel van haar. 'Doe voorzichtig.' Maar het was hetzelfde deel dat ook waarschuwde wanneer ze te veel dronk. Op dat moment was het zinloos. 'Gewoonte,' dacht ze. 'Altijd als ik op het punt sta gelukkig te worden, klem ik me vast in plaats van me te laten gaan.' Ze schopte haar sandalen uit en stond naakt in de schaduwen. Ze voelde hoe er een vreemde intensiteit in haar werd geboren. Toen ze de rustige tuin rond keek had ze de indruk ze voor het eerst sinds haar jeugd voorwerpen duidelijk zag. Opeens was het leven daar, ze stond er middenin, en zat er niet door een raam naar te kijken. De waardigheid die ze ontleende aan het gevoel deel te hebben aan de kracht en de grootsheid van het leven, kwam haar vertrouwd voor, maar het was jaren geleden dat ze voor het laatst gevoeld had. Ze stapte in het maanlicht en waadde langzaam naar het midden van de vijver. De bodem was glibberig door de klei, het water kwam tot haar middel. Toen ze zich helemaal onderdompelde, dacht ze: 'Nooit word ik meer hysterisch.' Ze voelde dat ze dat soort spanning, die mate van zorg om haarzelf, nooit meer zou bereiken in haar leven. (p. 180-181)

Wat kun je eigenlijk met een karabijn? Witlof verbouwen, muziek maken, naar een bal gaan, sokken stoppen? Een karabijn is gemaakt om mee te doden, punt uit, iets anders kun je er niet mee. En ik heb nooit welwillend tegenover de smaak van bloed gestaan. Toch nam ik het apparaat van hem aan, omdat ik dacht dat ik, als ik het Edmond liet behouden, misschien ooit, zonder het te weten, een onbelangrijke, met cider overgoten moord op mijn geweten zou krijgen. Sindsdien heb ik de gewoonte opgevat om de karabijn op mijn zondagse wandelingen mee te nemen en als wandelstok te gebruiken.

People to often say "justice" but mean "revenge

Dis drome van rykdom wat ons arm maak.

Misschien is dit wat jullie bedoelde. Jullie docenten. Wij moesten afgebroken worden, zeiden jullie. We moesten afschudden waarmee familie, conventies, tradities en gewoonte ons hadden omhangen. We moesten niets worden, barre grond, een omgespit en van onkruid ontdaan akkertje. We moesten onszelf worden, want dat waren we nog niet. We moesten afleren om te leren, stil worden om te luisteren, onszelf pijnigen om anderen te kunnen troosten - we moesten zo veel. Die kans werd ons geboden, die moesten we met beide handen aangrijpen.

Ik zit in mijn gewoontes als een vogel in zijn nest.

Niets roept zoveel weerstand op als een cultureel bepaalde maar foute gewoonte een halt toeroepen

Ik woon in een stille buurt, eindelijk, en heb de milde gewoonte aangenomen regelmatig een wandeling te maken in de omgeving. De weg die ik graag kies is smal, stil, aan het oog onttrokken en komt uit op een landgoed waarop een prachtig huis is gelegen: oplopende gazons, ruime serredeuren, een rieten dak, maar vooral intrigerende raampjes hoog in de gevel, waarachter ik van alles vermoed dat vroeger als gezellig te boek stond, zoals lezen, schrijven, in de vensterbank zitten, luisteren naar de regen en meer van die dingen. Als het donker wordt sta ik er wel eens stil, doe zoveel mogelijk een onschuldige voorbijganger na en hoop op het aangaan van het licht achter een van de ramen.

Ik wilde hem naspringen en nazwemmen, maar zag van mijn voornemen af, want ik herinnerde mij, dat ik te water gaande, de gewoonte heb te verdrinken.

Ik ben makelaar in koffi, en woon op de Lauriergracht No 37. Het is myn gewoonte niet, romans te schryven, of zulke dingen.

Ik zou vaker dronken moeten worden. Het leuke ervan is dat je om jezelf kunt lachen, omdat je opeens een ander bent geworden. In het benevelde hoofd op dat vreemde, onhandige lijf is altijd een hoekje vrijgehouden voor je nuchtere ik, en dat zit van een afstandje toe te kijken en te lachen. Tenzij je van dronkenschap een gewoonte hebt gemaakt. Bij alcoholisten lacht hun ik niet meer, heb ik gehoord, maar vloekt het.

We hebben eerder de gewoonte ons het leven als een rechte lijn voor te stellen, een lange tocht van geboorte tot dood waarin we onze krachten bundelen, alleen om ze weer in te leveren, terwijl we langzaam maar zeker onze jeugdige schoonheid verliezen. Dat is een grove onwaarheid. Het leven kronkelt als een pad door de bossen. We hebben tijden waarin we floreren en tijden waarin we bladeren verliezen, waardoor onze naakte botten worden blootgelegd. Op een gegeven moment gaan ze weer groeien.

Benjamin voelde een neus aan zijn schouder snuffelen. Hij keek om. Het was Klaver. Haar oude ogen stonden doffer dan ooit. Zonder iets te zeggen trok zij zachtjes aan zijn manen en leidde hem naar het einde van de grote schuur, waar de zeven geboden geschreven stonden. Een paar minuten bleven zij staren naar de geteerde muur met de witte opschriften. 'Mijn gezicht wordt zwakker,' zei zij eindelijk. 'Zelfs toen ik jong was, kon ik niet lezen wat daar stond. Maar het lijkt me alsof de muur er anders uitziet. Staan de zeven geboden er nog net als vroeger, Benjamin?' Voor deze keer was Benjamin bereid met zijn oude gewoonte te breken en hij las haar voor wat er op de muur geschreven stond. Er stond nu nog slechts één enkel gebod, en dat luidde: ALLE DIEREN ZIJN GELIJK MAAR SOMMIGE DIEREN ZIJN MEER GELIJK DAN ANDERE DIEREN

Benjamin voelde een neus aan zijn schouder snuffelen. Hij keek om. Het was Klaver. Haar oude ogen stonden doffer dan ooit. Zonder iets te zeggen trok zij zachtjes aan zijn manen en leidde hem naar het einde van de grote schuur, waar de zeven geboden geschreven stonden. Een paar minuten bleven zij staren naar de geteerde muur met de witte opschriften. 'Mijn gezicht wordt zwakker,' zei zij eindelijk. 'Zelfs toen ik jong was, kon ik niet lezen wat daar stond. Maar het lijkt mij alsof de muur er anders uitziet. Staan de zeven geboden er nog net als vroeger, Benjamin?' Voor deze keer was Benjamin bereid met zijn oude gewoonte te breken en hij las haar voor wat er op de muur geschreven stond. Er stond nu nog slechts één enkel gebod, en dat luidde: ALLE DIEREN ZIJN GELIJK MAAR SOMMIGE DIEREN ZIJN MEER GELIJK DAN ANDERE DIEREN

Slechte gewoontes verlaten je nooit, ze schuilen, ze onderwerpen zich, maar ze vertrekken niet.

Zoals gewoonte een bal aan je voet kan zijn, zo is verveling een molensteen om je nek.

Misschien is dit wat jullie bedoelde. Jullie docenten. Wij moesten afgebroken worden, zeiden jullie. We moesten afschudden waarmee familie, conventies, tradities en gewoonte ons hadden omhangen. We moesten niets worden, barre grond, een omgespit en van onkruid ontdaan akkertje. We moesten onszelf worden, want dat waren we nog niet. We moesten afleren om te leren, stil worden om te luisteren, onszelf pijnigen om anderen te kunnen troosten - we moesten zo veel. Die kans werd ons geboden, die moesten we met beide handen aangrijpen.

Gewoonte is de groote vijand van de gelukkigste huwelijken. Die sluipt ongemerkt aan… en op den dag, dat je hem merkt, is er gewoonlijk al zooveel teers gescheurd, dat er een klein litteeken achterblijft.

Dingen hebben de gewoonte om vanzelf in orde te komen, zie je. Uiteindelijk - Marcia

Terwyl Brink die toetse van sy Olivetti-tikmasjien toegetakel het met sy regter-middelvinger, soos sy gewoonte was, het Estelle al om die uur koffie en pampoenkoekies aangedra. Die egpaar het toe in ’n dakwoonstelletjie gewoon by rue Vieille du Temple nr. 124 in Parys.51 Naas Steenkamp het hierdie tyd grappig – en raak – beskryf: “Estelle bak ’n koek, André kak ’n boek.”52 Met sy vrou se tradisionele pampoenkoekies as brandstof het Brink dus sy eerste avant-garde fiksie geskep, met Camus as inspirasie. Voorwaar ’n pikante bredie!

Mijn schat, zegt Teit vaak tegen Asgerd midden op de dag, zelfs in aanwezigheid van anderen. Dat is ongelooflijk. Bij sommigen slijt de liefde nooit, ze wordt nooit op de proef gesteld, ongeacht wat voor stormen er in het leven woeden, en de kleingeestige gewoontes die zich zo makkelijk in het leven van alledag kunnen nestelen, lijken het niet te deren. Wie zulk soort mensen leert kennen, ziet plotseling de zin van alles in.

Leven, dat is natuurlijk nooit eenvoudig. Je blijft de dingen doen die het leven van je vraagt, en wel om een aantal redenen, maar vooral uit gewoonte. Vrijwillig sterven veronderstelt dat je, ook al is het instinctief, het absurde karakter van die gewoonte hebt herkend, de afwezigheid van welke belangrijke reden dan ook om te blijven leven, de zinloosheid van de dagelijkse beslommeringen en de nutteloosheid van het lijden.

Hierdie nota is om twee redes betekenisvol: in die eerste plek dui dit op Brink se lewenslange gewoonte om sy geliefdes se dagboekinskrywings en briewe heimlik te lees, en tweedens dat hy ’n gesprek tussen hom en Ingrid uitgedink het, aangehaalde uitlatings inkluis. Dít dui weer daarop dat Brink – ondanks sy toewyding aan akkurate verslaggewing en sy vermoë om feitlik alles te onthou – gegewens tot ’n mate in sy joernaal gefiksionaliseer het.