Gewoon Doen Quotes

… En ook’, ging hij verder: ‘ik had er behoefte aan om nog eens alleen te zijn met mezelf. Buiten dit tehuis ligt een wereld waarin je niets anders moet doen dan praten. Praten, praten, praten en nog eens praten. En luisteren of op z’n minst toch doen alsof, naar mensen die praten, praten, praten. En die kriskras door elkaar heen praten, praten, praten. Je hebt familiale en andere verplichtingen, wat vaak weer neerkomt op praten en luisteren, en ik had er gewoon geen zin meer in, in die hele sociale pantomime. Ik wou eindelijk stilte voor mezelf en alleen zijn met mijn gedachten. Hier kan ik dat min of meer. Het is de enige plaats waar wordt geaccepteerd dat ik volledig in mezelf ben gekeerd. Het was mijn laatste kans.

Jezus, ik ga niet zo iemand worden die het er altijd maar over heeft wat hij gaat doen. Ik ga het gewoon doen. Je de toekomst voorstellen is een soort nostalgie.' 'Huh?' vroeg ik. 'Je zit je hele leven in het labyrint vast, overdenkend hoe je er ooit uit zult ontsnappen, en hoe geweldig dat zal zijn, en dat beeld van de toekomst houdt je op de been, maar je doet het nooit. Je gebruikt de toekomst alleen maar om aan het heden te ontsnappen.

De laatste tijd doe ik dingen voornamelijk niet. Door dingen niet te doen, kun je ze ook niet fout doen, zou je kunnen zeggen.Maar dan vergis je je. Sommige dingen niet doen is al een misdaad op zichzelf. Niet naar school gaan, niet eten, niet slapen, niet praten, niet willen, niks willen, gewoon helemaal niks, dat is ook fout.

Ganzen lijken mij ook lief, maar papa heeft eens verteld dat je darmee moet oppassen, omdat die kunnen bijten. Dat vond ik raar, want ganzen hebben geen tanden. Toen zei papa dat ze het me hun bek doen, maar dat vond ik em dom verhaal, want bijen is gewoon met tanden, anders heet het toch niet bijten?

Ik heb gewoon even wat tijd nodig om... na te denken.' 'Er is weinig om over na te denken,' zei Torin. 'U hebt dit meisje gevraagd wat ze moest doen, en ze heeft een zeer beknopt antwoord gegeven. We weten allemaal dat u haar zult helpen, dus het lijkt me pure tijdverspilling om eerst nog de voor- en nadelen van die beslissing te gaan afwegen... Ik weet vrij zeker dat ik ze wel een kwartier kan ophouden.

Wat had het dan voor zin om bij een groepje te gaan staan en mee te doen? Wat was het nut van doen alsof je geïnteresseerd was? Als je deed alsof je belangstelling had in iets terwijl dat niet zo was, dan hield je de ander alleen maar voor de gek. Dan liet je je hersenen een marathon rennen, en voor wat? Niemand schoot er wat mee op. Dan kon je beter gewoon je mond houden en in je eigen wereld blijven. Ik gunde iedereen zijn of haar gelijkgestemden, zolang ze maar niet verwachtten dat ik daar ook bij hoorde. Dat was helemaal niet selectief. Dat was trouw zijn aan wie je werkelijk was.

En als wij weer over de eenzaamheid praten, dan wordt steeds duidelijker dat dat in wezen niet iets is wat je kunt uitzoeken of nalaten. Wij zijn eenzaam. Men kan zichzelf zand in de ogen strooien en doen alsof het niet zo is. Dat is alles. Maar hoeveel beter is het niet om in te zien dat wij het wel zijn, en daar gewoon vanuit te gaan. Het zal ons dan wel duizelen; want alle punten waarop ons oog gewoon was te rusten, worden ons afgenomen, niets is meer nabij en al wat ver is is oneindig ver. Wie vanuit zijn kamer, nagenoeg onvoorbereid en onverhoeds, op de top van een hoge berg zou worden neergezet, zou iets soortgelijks moeten voelen: een weergaloze onzekerheid, het overgeleverd zijn aan iets onbekends zou hem bijna te gronde richten. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Ze kleedden zich uit zonder naar elkaar te kijken, en daarna ging Phoebe op haar bed liggen en klom Scramsfield boven op haar. Wat er daarna volgde duurde niet meer dan anderhalve minuut, en na afloop besefte hij teleurgesteld dat de daad geen greintje had bijgedragen aan zijn detailkennis van de structuur en mechanica van de menselijke vagina, al had hij die dan ook nog zo vlijtig verkend met het gevoeligste deel van zijn eigen lichaam - nergens aan het lichaam van een man had je een oppervlak dat precies op die manier zacht was, bedacht hij, behalve misschien het nog niet herstelde tandvlees nadat de tandarts een kies had getrokken - maar desondanks vond hij het zo fantastisch dat hij zich afvroeg: als je dit gewoon hier in Boston kon doen wanneer je maar wilde, gratis, waarom zou je dan in vredesnaam naar Parijs gaan?

God hoeft ons niet te straffen. Hij geeft ons gewoon genoeg tijd van leven om het zelf te doen. pag. 341

ga ik gewoon doen alsof alles oké is. Ik doe alsof ik zwem terwijl in werkelijkheid alleen maar wat ronddrijf. En amper mijn hoofd boven water kan houden

Dirk: Het paard knippert niet eens. Het weet alles al, alles wat er te weten valt. Terwijl steeds meer dingen mij vreemd voorkomen de laatste tijd. Zoals ik hier aan God sta te denken. Ik wrijf over zijn neus en opeens denk ik: kun je door gewoon niet meer mee te doen wel een einde maken aan een gevecht? Dat hij daarboven nog steeds klappen uitdeelt. Dat hij wacht tot ik weer op mijn benen ga staan en het gevecht weer aanga. Het vreemde in mijzelf. Ik pak mijn kwast en schrijf mijn naam naast die van hem.

Toen ik heel, heel diep in mijn eetstoornis zat en geplaagd werd door een zware depressie, was mijn allergrootste angst om vermist te raken. Niet omdat ik bang was dat iemand met onzuivere intenties mij wat aan zou willen doen. Dat zou me werkelijk aan mijn reet roesten. Nee, mijn grootste angst was dat er vermissingsposters zouden worden verspreid, met daarop de tekst: 'Vermist: Charlotte Simons. Roepnaam Lotte. 17 jaar, groene ogen, lang, sluik zwart haar. 1,85m lang, lichaamsbouw: morbide obees.' Dat de rest van de wereld mijn eetgestoorde zelfbeeld eens en voor altijd zou bevestigen. Dat dat ‘verstoorde lichaamsbeeld’ dat ik in de spiegel zag, waarvan mensen in mijn omgeving me zo bewust hadden proberen te maken, eigenlijk gewoon realiteit bleek te zijn.

Albert is een toffe gast. Ik zag hem dikwijls in mijn favoriete pianobar in Knokke. Ik denk dat ik hem zelfs ooit in het pokeren versloeg, al ben ik daar niet helemaal zeker van omdat ik toen heel veel dronk. Maar stel je eens voor dat die stijve Filip morgen koning wordt. Daar mag je toch niet aan denken? Mochten die Saksen-Coburgs alleen lintjes doorknippen, ik zou me er niet aan storen. Nu hebben ze gewoon teveel macht. Heb je Di Rupo zien uithuilen op de schouder van Albert? De koning maakte zich eens kwaad en een uur later stonden ze snel terug bij Elio op de stoep, volksverraders Beke en De Croo op kop! Hoe kan je nu de grootste partij van Vlaanderen de rug toekeren? De pretentie van Alexander De Croo grenst aan het ongelofelijke. Dan heb je de verkiezingen verloren en ga je nog eisen stellen. ‘De groenen mogen niet mee doen!’ zei hij, terwijl z’n partij net afgeslacht werd. Je moet het maar durven!

Ze had het meisje gezegd dat ze nu al gerust strategisch kon gaan denken en een vreemde taal zou kunnen leren, die dan van pas zou komen. Arabisch, Koerdisch en Perzisch stonden momenteel hoog in het vaandel. Had iemand dat destijds maar tegen ons gezegd, dacht Saya toen ze aan de terugweg begon, in plaats van altijd te doen alsof onze talen geen echte talen zijn, maar gewoon een van onze onhebbelijkheden die we van stal halen om onze medemensen te irriteren.

Geef plaaggeesten nooit waar ze op uit zijn, want dan hebben zij gewonnen. Het beste wat je kunt doen, is niet boos op ze blijven. Dat iemand ze vergeeft, ondanks alles, en gewoon voor ze blijft openstaan en vasthoudt aan zijn eigen, móóie dromen, dat brengt ze in de war en neemt iets van hun hardheid weg. ‘Maar,’ zul je zeggen, en terecht, ‘zulke nachtmerries kunnen erg lang duren. Nare dingen mogen dan voorbij gaan, maar met zo’n plaaggeest zit je soms jaren opgescheept. En als je daar dan niet plots uit kunt ontwaken, zoals uit merries in de nacht, hoe houd je je dan zo lang staande?’ Het antwoord is simpel: de oplossing zit hem in het vasthouden aan grotere dromen, heuse levensdromen.

Geef plaaggeesten nooit waar ze op uit zijn, want dan hebben zij gewonnen. Het beste wat je kunt doen, is niet boos op ze blijven. Dat iemand ze vergeeft, ondanks alles, en gewoon voor ze blijft openstaan en vasthoudt aan zijn eigen, móóie dromen, dat brengt ze in de war en neemt iets van hun hardheid weg. ‘Maar,’ zul je zeggen, en terecht, ‘zulke dagmerries kunnen erg lang duren. Nare dingen mogen dan voorbij gaan, maar met zo’n plaaggeest zit je soms jaren opgescheept. En als je daar dan niet plots uit kunt ontwaken, zoals uit merries in de nacht, hoe houd je je dan zo lang staande?’ Het antwoord is simpel: de oplossing zit hem in het vasthouden aan grotere dromen, heuse levensdromen.

Nooit vertelt een mens alles, al hebben we de beste intenties. Er is geen reden waarom we het doen, Renée, doelbewust is het niet. We hebben niet iets verzwegen, we hebben het gewoon niet verteld".

Voor de zoveelste maal kom ik thuis van de reis en weer staat mijn stoel gereed, tafel en bed gedekt, pantoffels bij 't vuur, alsof ik iedere dag verwacht werd. Mijn kinderen hebben heel gewoon 'Pa' gezegd en mijn vrouw heeft gevraagd wat ik verkoos, lever of haring. Ik heb niet geantwoord omdat ik de moed niet had mijn eigen stem aan te horen, heb de hand uitgestoken naar wat het dichtstbij stond en zwijgend mijn maag gevuld. Hun gerustheid, hun zekerheid dat ik ook ditmaal terugkeren zou heeft mij beschaamd en diep gegriefd. Maar was ik aan 't bulderen gegaan dan had er niets op overgeschoten dan met weerzin weer op te staan. En het trekken lokt mij niet meer. Ben ik vermoeid of kan ik het licht van gindse land niet meer verdragen? Ik voel in ieder geval dat van een volgende tocht niets meer terechtkomt. En zo is het goed ook, want mij rest nog maar net de tijd om eindelijk met vrouw en kinderen wat mee te leven, mij te koesteren aan de warmte van de haard en te werken voor onze oude dag die voor de deur staat. Zolang ik ginder dwaalde heb ik mijn kinderen niet opgevoed maar met hen gespeeld, voor mijn vrouw niet gezorgd maar van haar genoten. Die meimaandjes zijjn nu voorbij. Hier bij' t vuur, in onze kooklucht, komt het eropaan mijn plicht te doen als een doodgewoon mannetje dat ik tenslotte ben. Want hun ogen zijn op mij gericht. Doet mijn vrouw haar plicht niet als zij wast en plast, als zij op griezelige regendagen op de vismarkt loopt te dwalen zonder acht te slaan op haar aderspatten noch op haar slechte stoelgang? Doen niet die kinderen eveneens hun plicht wanneer zij achter schoolmuren hun zonnigste dagen slijten?

Hij haalt kabelaanbinders uit zijn bestelwagen. Aan de andere kant van het huis maakt hij beide ladders met het zwembord aan elkaar vast. 'Straks ga ik trouwens bij jullie buren langs', zegt hij, weer in de keuken. Els en Dieter staren hem aan alsof er een bijl vastzit in zijn schedel. Waarom hun buren, willen ze weten. Hij legt uit dat hij er met een kleurenwaaier langs zal gaan, zodat ze een kleur kunnen kiezen - eens hij hier klaar is, begint hij bij hen. Dieter wikkelt zijn armen om zijn hoofd, Els slaat met haar vlakke hand tegen een geschilderde muur. 'Verdomme,' zegt ze, kijkend van haar Pick Nickroze hand naar de skeletvingers op de muur. 'Sorry.' Alphonse drukt een doek tegen de mond van een fles terpentine, houdt haar hand in de zijne om die schoon te maken. Even staat ze erbij als een beteuterd kind, haar vingers opengesperd zodat zijn kordate, vaderlijke vegen alle verf kunnen vinden, dan laait haar toorn weer op: 'Niet normaal! Dat is gewoon niet meer normaal!' Hij haalt een kleine, nieuwe verfroller uit de verpakking en laat die als een lichte pletwals een luchtige tocht over de handafdruk maken. Het werkt. 'Alles wat wij doen, willen zij ook', verduidelijkt Dieter. 'Geen idee hoe dat zit in het hoofd van die mensen. Ze hebben je bestelwagen voor onze deur zien staan en hup, hun keuken moet ook een nieuwe kleur krijgen.' 'Hun slaapkamers.' Ze hebben hem niet gehoord. 'Het is al jaren aan de gang. Wij een huis, zij een huis. Wij een kind, zij een kind. Wij een nieuwe wagen of een reis door de Verenigde Staten: zij ook.' Somber verwijdert Els verfresten van onder haar nagels. 'Wat moeten wij doen? Verhuizen?

Als je erover nadacht, zou je er wanhopig van worden en daarom kon ik dat ook maar beter niet doen, veel beter was het om de nieuwe problemen gewoon onder aan de lijst van behandeldoelen te noteren.

De vroeg-christelijke gemeente was ijverig in het breken van het brood en het gebed. Ik ben er diep van overtuigd, dat wij het bidden even hard nodig hebben als eten en drinken. En eten en drinken doen we zeker drie keer per dag en dan zijn er ook nog allerlei tussendoortjes. Waarom zou ons gebedsleven deze regelmaat niet hebben? We hebben het gewoon nodig. Zoals we ons lichaam verzorgen, hebben we ook de nodige zorg aan ons geestelijk leven te besteden.

Soms denk ik zelf dat mensen het onderwerp mijden als de pest, omdat als je zou toegeven dat je het weet en ziet, je er iets mee moet doen. Omdat je anders bijdraagt aan een vreselijk systeem. En dus is het makkelijker om gewoon weg te kijken, weg te lopen

Neem er de tijd voor. Doe vooral niet erg je best. Geluk overkomt je gewoon. Het enige wat je hoeft te doen, is merken dat het er is.