“
Want hoewel de magische chemie die twee harten aan elkaar vastklinkt nou eenmaal onkenbaar is, kon Olivier Vanoever niet ontkennen dat er iets met hem was gebeurd toen hij Laylee Layla Fenjoon voor het allereerst zag. Hij was op dat moment geraakt door een onzichtbare vorm van magie, en zijn emoties bleken niet meer te ontwarren. En dit is het gekke met gevoelens: Soms worden ze langzaam opgebouwd, baksteen voor baksteen zorgvuldig op elkaar gestapeld tijdens jaren van toegewijd hard werken. Eenmaal neergezet zijn dergelijke fundamenten onwrikbaar. Soms worden ze echter ook roekeloos neergekwakt, allemaal tegelijk, boven op je, met stapels stenen op je hart en je longen zodat je er zo nodig zelfs levend onder wordt begraven.
”
”