Geboorte Quotes

Ben ik voorgoed een vreemde in het land van mijn geboorte, op de grond vanwaar ik niet verplant wil zijn?

Wat is dat toch aan een mens dat het idee dat alles eindig is en uiteindelijk toch zal verzinken in anderhalve kuub aarde hem niet bij voorbaat moedeloos maakt een kort na zijn geboorte al bij de pakken neer doet zitten? ♡Japin

Ik tors drie lasten: ik ben homoseksueel, ik ben katholiek, en ik ben blank. Moet ik mij daarvoor schamen? Geenszins! (Goedkeurend gemompel.) Homoseksueel ben ik bij geboorte, en rooms-katholiek ben ik door genade: aan geen van beide is dus ene moer meer te doen. En kan men mij verwijten dat ik blank ben? Ik zoude niet weten hoe. Ik schaam mij er niet voor dat ik blank ben, en ik houd het ook niet geheim: ik zoude dat niet eens willen. (Geroep: "Die man die heb gelijk!")

Een geboorte of een huwelijk mag dan een belangrijke gebeurtenis zijn, maar het garandeert geen plaats in het geheugen.' De hersens, een zeef. 'Knoop dat in uw oren: niets is zeker. Zeker is niets.

Tegenwoordig begrijp ik dat het onmogelijk is om iemand niet te ontmoeten. Door er te zijn en te ademen ontmoet je de hele wereld. De onzichtbare draad heeft je vanaf het moment van je geboorte met de anderen verbonden. Om die draad door te knippen is meer nodig dan een dood, en het heeft geen zin het daar niet mee eens te zijn.

De rede is van ons bewustzijn maar de buitenkant. Daaronder zit het gevoel. Vanbinnen, waar niemand ons kan zien, durven wij er feilloos op te vertrouwen. Daar weten wij alles zonder woorden. Als wij nooit naar buiten hoefden te treden zouden we geen moment aan onze intuïtie twijfelen. Maar we gaan uit en willen de anderen ook ons innerlijk keurig presenteren. Dus kammen we onze gedachten uit en trekken ze recht. Herinner jij je dan niet dat je als kind instinctief aanvoelde hoe mensen in elkaar zaten, bij wie je het goede kon vinden en wie voor jou gevaarlijk was, wat je moest doen om gevoed te worden, te overleven en liefde te vinden? Ik geloof dat veel van de kennis waarnaar wij op zoek zijn, een antwoord op alle belangrijke vragen, al vanaf onze geboorte in ons aanwezig is en dat wij alleen maar zijn vergeten hoe we die moeten aanboren. Sterker, van het meeste zijn we vergeten dat het bestaat (…). Al die intuïtieve kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven, en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug. Inspiratie zal een kunstenaar het noemen, voor iemand die gelooft is het een openbaring. Maar voor ons, die rationeel proberen te denken? Misschien zouden wij het een inval noemen, een moment van verlichting waarin je ineens de oplossing ziet van een vraagstuk dat je nog niet eens had geformuleerd.

Bij onze geboorte ligt ons lot al vast, en niemand heeft ooit het zijne kunnen ontlopen (Hektor)

Van zijn wieg tot zijn afwezige graf was de blijdschap die hij had verspreid steeds toegenomen. Eerst, bij zijn geboorte, waren alleen zijn ouders blij; later maakte hij het hele Duitse volk blij, vervolgens ook het Oostenrijkse; en toen hij stierf was de hele mensheid blij…

Pas vanaf 1920 werd de bevolking geteld. Rond 1930 waren er 10,3 miljoen inwoners, in 1960 ruim 15 miljoen. Jean-Paul Sanderson schat het aantal inwoners in 1885 op 11,5 à 20 miljoen. De afname lag dus tussen 1 en 5 miljoen. De oorzaken waren: een daling van de geboortes en meer sterfgevallen door bestaande en geïmporteerde ziektes, ondervoeding en geweld.

De huidige kennis van de neurobiologie maakt duidelijk dat van een volledige vrijheid geen sprake kan zijn. Vele erfelijke factoren en omgevingsinvloeden tijdens de vroege ontwikkeling hebben door hun inwerking op onze hersenontwikkeling de structuur en zo de functie van de hersenen voor de rest van ons leven vastgelegd. Hierdoor hebben wij niet alleen allerlei mogelijkheden en talenten, maar ook vele beperkingen meegekregen, zoals de aangeboren basis voor de kans op verslaving, de mate van agressie, onze genderidentiteit, seksuele oriëntatie en de aanleg voor ADHD, borderline-persoonlijkheidsstoornis, depressie en schizofrenie. Dit maakt duidelijk dat ons gedrag bij de geboorte al in belangrijke mate vastligt. Deze opvatting, die lijnrecht staat tegenover het maakbaarheidsgeloof van de jaren zestig, wordt ook wel ‘neurocalvinisme’ genoemd.

Nou ja, je komt ter wereld en wordt door je omgeving, je ouders, het lot, je opleiding en je toevallige ervaringen gevormd. Dan komt er een moment waarop je zegt, alsof dat vanzelf spreekt: “Ik ben zo en zo”.’ Ze kwam op mijn tafel zitten. ‘Om je ware ik te vinden moet je vraagtekens zetten bij alles wat je bij je geboorte hebt aangetroffen. En een groot deel daarvan ook kwijtraken, want vaak leer je pas door verdriet wat echt bij je hoort… Juist door die breuken leer je jezelf kennen.

Hij had altijd aangenomen dat er als volwassene een ogenblik zou komen, een soort plateau, waarop hij alle kneepjes van de omgang met het eenvoudige bestaan zou hebben geleerd. Alle post en e-mail beantwoord, alle kranten geordend, boeken alfabetisch op de planken, kleren en schoenen netjes onderhouden in de kasten en al zijn spullen waar hij ze kon vinden, met het verleden - waaronder zijn brieven en foto's - in dozen en mappen gesorteerd, het privéleven bestendig en vredig, huisvesting en financiën idem. [...] Maar niet lang na de geboorte van Catriona [...] meende hij het voor het eerst te zien: op de dag van zijn dood zou hij verschillende sokken dragen, zouden er onbeantwoorde e-mails zijn, en waren er in het krot dat hij zijn huis noemde nog altijd overhemden met ontbrekende manchetknopen, een kapot licht in de gang, en onbetaalde rekeningen, onopgeruimde zolders, dode vliegen, vrienden die op een antwoord wachtten en geliefden die hij niet had opgebiecht. Vergetelheid, het laatste woord bij het organiseren, zou zijn enige troost zijn.

..kennis, die op zijn sterkst is bij onze geboorte, wanneer wij haar het hardst nodig hebben omdat ons nog geen andere middelen ter beschikking staan om te overleven en die minder wordt naarmate wij leren te denken in plaats van te voelen, dat instinctieve weten is niet vergaan. Het ligt alleen bedolven onder de lawine aan argumenten en redeneringen die wij tegenwoordig nodig hebben om onze wereld voor onszelf begrijpelijk te maken. Af en toe, een enkele keer in een droom, in een moment van verstrooiing vinden we er misschien ineens iets van terug.

Iedereen die met me praat is in mijn ogen een dode; een dode die om zo te zeggen uitstel heeft gekregen; iemand die toevallig een ogenblikje leeft.[...] Met verbazing en ironie constateer ik dat de meeste mensen er geen enkel vermoeden van schijnen te hebben dat ze dood zijn, of zo goed als. Dood vanaf hun geboorte. 'Schimmen die lopen' zegt Shakespeare. Al die politici, al die geleerden, al die literatoren, die handelen en normaal voelen, alsof ze werkelijk leven, alsof de worm van de verrotting niet al in ze zit, vanaf hun eerste kreet, vind ik belachelijk.

Postmoderniteit is een levenswijze die zich minstens sedert 1980 heeft verspreid over de postindustriële westerse samenleving in Europa, Noord-Amerika, Japan en Australië. Ze wordt gekenmerkt door gezinnen die steeds kleiner worden, door een sterk stijgend aantal echtscheidingen en minder huwelijken, door steeds meer buitenechtelijke geboortes, door een razendsnelle stijging van computer- en internet gebruik, door een forse stijging in het druggebruik, door steeds meer tijdsbesteding aan gaming, door een vals gevoel van toenemende vrijheid, door een stijging van de welvaart, enzovoort.

Iedereen had er een mening over, alleen maar omdat deze man besloten had zijn aardse bestaan in te ruilen voor het hiernamaals. Uiteindelijk gingen we allemaal dood, maar zelf beslissen wanneer dat moest gebeuren was blijkbaar laf. Vanaf onze geboorte werden we opgezadeld met de plicht net zo lang te blijven leven tot het lot of God of een andere hogere macht besloot dat het welletjes was geweest. Alsof we zelf helemaal niets in te beneden hadden, terwijl God elk mens een vrije wil had gegeven. Waarom mocht je dan niet zelf beslissen wat je met die vrije wil deed? Waarom mocht iemand niet zelf zijn eigen god zijn?

Hij aarzelde even en vervolgde toen: 'Maar belangrijker is dit. U moet de invloed die het verleden op het heden en op de toekomst heeft niet onderschatten. Wij bewandelen vanaf onze geboorte geen rechte weg, maar trekken, hoe ouder we worden, steeds meer cirkelvormige paden. Elke stap voorwaarts wordt als het ware gevolgd door twee stappen opzij en drie stappen terug. De ziel kent een ander tijdmechanisme dan de klok op de schouw. Hoe meer zij aan jaren wint, hoe sneller zij achteruit begint te lopen. Met de jaren verwerven we daarmee de mogelijkheid om dichter naar onze oorsprong terug te keren. Dat kan soms een kalme berusting schenken, maar het kan ook oude wonden openrijten. Meestal komen deze herinneringen aan pijnlijke gebeurtenissen tijdens periodes van emotionele verwarring naar boven. Om die een plaats te geven, moeten we het verleden als bron serieus nemen. Ouder worden betekent feitelijk niets anders dan vrede sluiten met de jeugd.

Maar een land verdampt niet. Een mens ook niet. Twee mensen trouwens nog minder. Die lossen niet zomaar op in het niets zodra ze aan elkaars levens hebben gezeten, vasthangen aan elkaar, aaneengeklit door wat ze gezegd hebben, of beloofd hebben, of door wat ze hebben uitgevreten. Zoiets verdampt niet. Ze hebben geboorte gegeven aan een universum dat ze nooit meer kwijt zullen raken, hoe ver ze ook van elkaar weglopen, of, dat zie je ook wel eens, hoe diep ze ook bij elkaar naar binnen proberen te graven. De dingen die ze samen beleefden zijn gegoten in een onzichtbare mal die nooit verdampen zal.

Het begon met het uitbroeden van vogeleieren. Kosten noch moeite sparend liet vader uit Hamburg, uit Nederland, uit Afrikaanse zoologische stations bevruchte vogeleieren komen, die hij door reusachtige Belgische kloeken liet uitbroeden. Ook voor mij was dat een buitengewoon interessant bedrijf - die kuikentjes, ware wangedrochten in vorm en kleur, die zich uit hun ei pikten. In die monsters met grote, grillige snavels, die meteen na de geboorte onder vraatzuchtig gesis uit de afgrond van hun kelen werden opengesperd, in die salamanders met tere, naakte bochellijven, kon je onmogelijk de toekomstige pauwen, fazanten, auerhoenders en condors herkennen. In mandjes met watten gezet tilde dit drakegebroed zijn blinde, met vlies overtrokken koppen op dunne halzen op en kwekte onhoorbaar uit zijn stomme kelen. Met een groen voorschoot liep vader langs de planken heen en weer, als een tuinman langs zijn cactuskassen, en lokte ze uit het niets, die blinde, van leven pulserende blaasjes, die hulpeloze buikjes die de buitenwereld alleen in de vorm van voer ervoeren, die uitwassen van leven die tastend naar het licht kropen. En toen deze kiemen van leven een paar weken later naar het licht waren opengebarsten, stroomden de kamers vol met bont rumoer, het flikkerende gekwetter van hun nieuwe bewoners. Ze zetten zich op de gordijnlijsten, de randen van de kasten, nestelden zich in het gewas van de tinnen takken en arabesken van de veelarmige hanglampen.

Een faliekant misser tijdens de geboorte van de keizersnede.

Waarschijnlijk omdat de dood de enige ziekte is waar we niet mee besmet hoeven te worden, waarvan we de bacil al vanaf de geboorte bij ons dragen.

Bij iedere geboorte wordt er ook een dood weggegeven.

Loeser keek naar binnen. De man die had gesproken stond bij de experimenteertafel en zeepte de kranen met een doekje in. Loeser zag hem en profil, maar hij hàd helemaal geen profiel, dat wil zeggen, zijn gezicht was een plat vlak - zijn kin en voorhoofd waren zo verticaal als een muur en zijn neus was plat tegen zijn schedel gedrukt, hij had geen lippen en zijn ogen zaten zo ver naar voren dat ze schuins tegen elkaar hadden kunnen knipogen. Die configuratie zag er zo onnatuurlijk uit dat hij alleen gen gevolg van een gruwelijk ongeval bij de geboorte kon zijn, iets met een stalen tafel of een betonnen vloer. Hij droeg een ruime grijze overall en had sliertig zwart haar dat eruitzag alsof het een paar dagen kruislings over het doucheputje had gelegen voordat het uit zijn schedel was gegroeid.

Cynici zeggen dat het sterven begint bij de geboorte. Zoals bij iedere polariserende stelling zit daar iets van waarheid in. Ieder mens bereikt op een gegeven moment een punt waar zijn leven eindigt en het sterven begint. Een oneindig kleine, maar meetbare logische seconde waarin we een onzichtbare grens overgaan die het keerpunt van ons bestaan vormt. Achter die grens ligt dan alles wat we ooit als toekomst hebben beschouwd. En vóór ons is alleen nog de dood. Bij de meeste mensen ligt dat scheidingspunt ergens op het laatste kwart van hun levenslijn. Andere, die bijvoorbeeld aan een dodelijke ziekte lijden, lopen misschien al halverwege tegen die grens op. Bijna niemand overschrijdt die bewust. Slechts weinig mensen kunnen zeggen wanneer hun leven eindigt en het sterven begint. Zoals ik. Ik kan het je heel precies zeggen.

Ze schaamde zich bij voorbaat omdat ze zich zou schamen. Vaak verlangde ze ernaar zich in haar lichaam vrij, zorgeloos en onbekommerd te kunnen voelen, net als de meeste vrouwen om haar heen. Ze bedacht zelfs een aparte methode van zelfopvoeding: ze zei keer op keer tegen zichzelf dat ieder mens bij zijn geboorte een van de miljoenen klaarliggende lichamen krijgt toebedeeld, alsof hij in een gigantisch hotel een van de miljoenen kamers kreeg toebedeeld; dat het lichaam dus toevallig en onpersoonlijk is; slechts een confectieding en in bruikleen. Zo ongeveer zei ze het steeds tegen zichzelf, maar nooit voelde ze het ook zo. Dit dualisme van lichaam en ziel was haar vreemd. Ze was zelf te veel lichaam en was er daarom altijd overgevoelig voor.

Geboren worden, opgroeien, naar school gaan, werken en dan eenzaam wachten op de dood? Is dat het? Is geboorte niks anders dan een straf van tachtig jaar wachten op de dood?

De stelling dat ieder mens vanaf zijn geboorte een aantal onvervreemdbare en identieke rechten bezit, is een illusie.

We hebben eerder de gewoonte ons het leven als een rechte lijn voor te stellen, een lange tocht van geboorte tot dood waarin we onze krachten bundelen, alleen om ze weer in te leveren, terwijl we langzaam maar zeker onze jeugdige schoonheid verliezen. Dat is een grove onwaarheid. Het leven kronkelt als een pad door de bossen. We hebben tijden waarin we floreren en tijden waarin we bladeren verliezen, waardoor onze naakte botten worden blootgelegd. Op een gegeven moment gaan ze weer groeien.

Sommige leerlingen zijn niet zo sterk in knip-en-plakvakken maar zijn geboren schrijvers, andere zijn te wispelturig om met de schaar een parcours van stippellijnen te volgen maar blinken uit in atletiek, weer andere spreken in sommen en formules maar spellen verkeerd. Nog andere munten uit in de kunst van de totale onkunde. Babs viel uit de toon. Babs blonk in alles uit. Babs leerde niets. Babs had al van bij haar geboorte alle wijsheid van de wereld in pacht. Wij zagen Babs van hier uit de toon vallen. Babs had Geen speelgoed met kogels, Geen stiefzussen, geen vader met een stamcafé, Geen werkloze oom die een hele dag op het dorpsplein zat en met de duiven sprak, Geen bodywarmer, geen kermisvriendjes, Geen dagelijkse portie friet, geen pitbull Bob, geen slecht rapport. Geen voornemens voor missiewerk.

Waarom speelt de natuur zo'n bizar spelletje met hem?

Niemand herinnert zich het moment van geboren worden. Niemand herinnert zich het moment van overlijden. Tussen die beide doet men dus best memorabele dingen. (From: Kinderpraat)

Ouders, voorouder, ver voor de geboorte zitten ze in je.

Ik was niet helemaal wakker geworden die dag. Soms denk ik dat ik de laatste drie of vier decennia voor mijn geboorte in een diepe slaap heb doorgebracht, waaruit ik nog steeds probeer te ontwaken. Soms denk ik dat precies dat ontwaken mijn enige taak in dit leven is, tot de vermoeidheid die ouderdom met zich meebrengt me besluipt in de aanloop naar mijn sterven en ik naar de volgende, langdurige slaap beweeg.