Gaf Quotes

He remembered the time he had hooked one of a pair of marlin. The male fish always let the female fish feed first and the hooked fish, the female, made a wild, panic-stricken, despairing fight that soon exhausted her, and all the time the male had stayed with her, crossing the line and circling with her on the surface. He had stayed so close that the old man was afraid he would cut the line with his tail which was sharp as a scythe and almost of that size and shape. When the old man had gaffed her and clubbed her, holding the rapier bill with its sandpaper edge and clubbing her across the top of her head until her colour turned to a colour almost like the backing of mirrors, and then, with the boy’s aid, hoisted her aboard, the male fish had stayed by the side of the boat. Then, while the old man was clearing the lines and preparing the harpoon, the male fish jumped high into the air beside the boat to see where the female was and then went down deep, his lavender wings, that were his pectoral fins, spread wide and all his wide lavender stripes showing. He was beautiful, the old man remembered, and he had stayed.

Ben salak kutusuyum. Ben tv'yim. Ben her şeyi gören göz ve katot ışının dünyasıyım. Ben gaf tüpüyüm. Ben ailelerin tapınmak için önünde toplandıkları küçük sunağım..

En hij gaf me met zijn nieuwe, afgetakelde verschijning een laatste les mee, een les waar ik hem om haatte; helden bestaan niet; je heb alleen mensen die ploeteren, mensen die zo goed mogelijk hun best doen.

Het waren de nachten, lodig en lang, die haar een illusie in de weg stonden. Steeds kramakkelachtiger hield dat huis zichzelf nog recht, en ze wist dat het nog spannend zou worden wie er het eerst aan renovatie toe zou zijn, zij of het huis. In bed luisterde ze naar alles wat zich aan de wind gewonnen gaf, een dakpan, een bloempot die met zich liet sollen in de tuin. Maar ook zonder wind; het huis kraakte, als deed het dat uit eigen beweging zoals mensen soms hun vingers kraken, om de gewrichten even los te maken.

[…] Ik spande me in die tijd tot het uiterste in om minder jong te worden- wat gaf ik om verbazing en onwetendheid? […] Ik wist toen nog niet wie hij was: de w van wie en waar en wat, die van waanzin en waarom en wanneer en wacht! en ook die van woestijnen, van weemoed en van wolken- woorden die mij altijd achtervolgen. Het was een kleine, nietszeggende w, toen ik hem vond, en ik was toen nog zo verschrikkelijk onacceptabel jong.

Wat zij mij gaf, was voldoende. Misschien waren het korstjes brood, eigenlijk voor de meeuwen bestemd; ik was er gelukkig mee, of kon doen alsof.

Daarna gaf ik me maar over aan mijn lot, wat bijna altijd het beste is wat je kunt doen.

Wat voor goed zou het me doen als de waarheid voor me stond, koud en naakt, en er niet om gaf of ze door mij werd herkend of niet.

Het was fantastisch te leven in deze stad die gastvrij alles wat vreemd was opnam en zich graag gaf,

Bij mijn kamerdeur gaf ze me een kusje op mijn wang. 'Welterusten, schat. En dank je wel.' 'Waarvoor?' 'Voor dat ik je ken.

This is consistent with the idea that the scale is gaffed against quitting. It turns out that our psychology puts a thumb on the scale such that by the time we think the options of quitting and sticking are 50-50, it’s not even in the vicinity.

Hij gaf me een college over individu, vrijheid en waardigheid, over de mens als subject en over het gegeven dat je hem niet tot object mag maken. ‘Herinner je je niet meer hoe verontwaardigd je als jongetje kon zijn wanneer mama beter wist dan jij wat goed voor je was? Hoever je daarbij met kinderen kunt gaan is al een werkelijk probleem. Het is een filosofisch probleem, maar de filosofie houdt zich niet met kinderen bezig. Dat heeft ze overgelaten aan de pedagogiek, waar het voor kinderen niet goed toeven is.

Ik weet niet meer zo goed... of ik wel een schurk... had moeten zijn.' Zijn blik werd vriendelijker en hij gaf haar een kneepje in haar hand. Ze had amper gemerkt dat hij die had vastgehouden. 'Ik weet ook niet goed of jij dat wel moet zijn... Misschien... zou niemand van ons...

Fanny zag ik niet meer. We waren overeengekomen dat ze pas bij me zou komen op de dag voor de aanslag, voor de laatste instructies, want zij moest de bommen klaarmaken en ze aan me geven. De kameraad die ik nog één keer ontmoette, gaf me het precieze tijdstip op: kwart voor twaalf 's avonds. Het was ons onmogelijk de schouwburg binnen te komen, want daar mocht je alleen in op uitnodiging; we moesten dus wachten onder de zuilengalerij.

[…] Ik spaarde me in die tijd tot het uiterste in om minder jong te worden- wat gaf ik om verbazing en onwetendheid? […] Ik wist toen nog niet wie hij was: de w van wie en waar en wat, die van waanzin en waarom en wanneer en wacht! en ook die van woestijnen, van weemoed en van wolken- woorden die mij altijd achtervolgen. Het was een kleine, nietszeggende w, toen ik hem vond, en ik was toen nog zo verschrikkelijk onacceptabel jong.

Hoe hebben wij de zee kunnen leegdrinken? Wie gaf ons de spons om de horizon uit te vegen? Wat hebben wij gedaan, toen wij deze aarde van haar zon loskoppelden? In welke richting beweegt zij zich nu? In welke richting bewegen wij ons? Weg van alle horizonnen? Vallen wij niet aan één stuk door? En wel achterwaarts, zijwaarts, voorwaarts, naar alle kanten? Is er nog wel een boven en beneden? Dolen wij niet als door een oneindig niets? Ademt ons niet de ledige ruimte in het gezicht? Is het niet kouder geworden?

Alles aan hem en aan zijn omgeving veranderde continu: zijn haar, zijn lichaam, waar hij die nacht zou slapen. Vaak had hij het idee dat hij een vloeistof was, iets wat steeds van de ene felgekleurde fles in de andere werd gegoten, waarbij er elke keer een klein beetje werd gemorst of in de fles achterbleef. Maar zijn vriendschap met Jude gaf hem het gevoel dat er iets wezenlijks en onveranderlijks aan hem was, dat hij ondanks al zijn verschillende gedaantes een vaste kern had, iets wat Jude kon zien, al kon hij dat zelf niet, aslof hij pas werkelijk bestond als Jude er getuige van was.

He remembered the time he had hooked one of a pair of marlin. The male fish always let the female fish feed first and the hooked fish, the female, made a wild, panic-stricken, despairing fight that soon exhausted her, and all the time the male had stayed with her, crossing the line and circling with her on the surface. He had stayed so close that the old man was afraid he would cut the line with his tail which was sharp as a scythe and almost of that size and shape. When the old man had gaffed her and clubbed her, holding the rapier bill with its sandpaper edge and clubbing her across the top of her head until her colour turned to a colour almost like the backing of mirrors, and then, with the boy's aid, hoisted her aboard, the male fish had stayed by the side of the boat. Then, while the old man was clearing the lines and preparing the harpoon, the male fish jumped high into the air beside the boat to see where the female was and then went down deep, his lavender wings, that were his pectoral fins, spread wide and all his wide lavender stripes showing. He was beautiful, the old man remembered, and he had stayed. That was the saddest thing I ever saw with them, the old man thought.

Instinctief een baby redden, een zweem van geluk; een tijdje onder Rwandezen verkeren, de overlevenden, een zweem van verdriet; het idee van onze uiteindelijke anonimiteit, weer een zweem van verdriet; seksueel verlangen dat zonder complicaties in vervulling gaat, weer een zweem van geluk, en zo ging het maar door, terwijl de ene gedachte de andere opvolgde. Hoe banaal kwam de menselijke conditie me voor, dat we onderworpen waren aan de voortdurende worsteling om ons innerlijke leefklimaat onder controle te houden, alsof we een wolk waren die eeuwig en altijd in het rond werd geslingerd. Zoals te verwachten viel, nam mijn geest ook nota van dat inzicht en gaf het een plek: een zweem van verdriet.

Gelukkig wil niet iedereen in hetzelfde domein de beste zijn, anders gaf dat een hoop verliezers, gelijk aan de wereldbevolking min één. Je kunt de verstandigste man van Europa willen zijn. Maar je kunt je ook, zoals mijn dochter, tevreden stellen met de beste hamsterverzorgster van de straat te zijn. Op die manier is het aan nogal wat mensen gegeven toch èrgens de beste in te zijn. En als je niet de beste bent, dan toch de aardigste, diegene van wie het meest gehouden wordt, ach nee, niet door iedereen, alleen door dat sproetenmeisje van om de hoek, nee, niet de mooiste van de straat, maar van alle lelijke de leukste. Maar hoe minimaal je het ook formuleert: het blijven superlatieven. Geef mij één superlatief om mee te leven. Laat mij van één iemand de liefste zijn.

Een maand na de dood van mijn vader hield mijn moeder grote schoonmaak. Zijn geur moest worden weggeschrobd, zijn geest verjaagd. Ze zeulde de matras van zijn ziekbed naar buiten en gaf hem er stevig van langs met de mattenklopper. Scheerkwast, nagelborstel, tandenborstel, klerenborstel - de brand erin, zuiveren en de rest in een diepe kuil begraven - geen haar of schilfer mocht er van hem achterblijven. Na een dag luchten, waarbij de ramen in hun haakjes huilden, stak ze een kaars aan en liepen we drie keer met een bibbervlam om het huis, daarmee sneden we de negatieve krachten die ons omsingelden voorgoed af. Voortaan zou zijn woede de deur van ons huis niet meer kunnen vinden en zijn geschreeuw ons niet meer uit de slaap houden. Zo bande ze mijn driftige vader uit - met dweil, luiwagen, mattenklopper en lucifers. En door de tafel zo tegen de muur te schuiven dat alleen zij nog aan het hoofd kon zitten.

Kom naar beneden!’ Ik kwam naar beneden, en toen ik weer op de grond stond, gaf mijn moeder me twee klappen in mijn gezicht. Wat zijn dat voor spelletjes?’ Ik wilde de Wildernis zien.’ Er is daar niets. Dat weet je.’ Als er niets is, kan het ook geen kwaad.’ Niets is het gevaarlijkste dat er is.’ Waarom?’ Als er niets is, kun je iets bedenken. Je zult de leegte niet kun¬nen verdragen. Het zal evengoed leeg zijn, maar je zult jezelf wijsmaken dat dat niet zo is.’ Wat ik mezelf wijsmaak is waar.’ Wat jij jezelf wijsmaakt is een verhaal.’ Dit is een verhaal: jij, ik, het schroothuis, de schat.’ Dit is het echte leven.’ Hoe weet je dat?’ Niemand zou er ooit voor betalen om ernaar te kijken.’ Ze draaide zich om om het haveloze huis weer binnen te gaan. Toen draaide ze zich weer om naar mij. En ik zou er alles voor over hebben om het niet te hoeven le¬ven.’ Je moet het niet leven. Je moet het veranderen.' 'Je begrijpt het niet, hè?’ Wat begrijp ik niet?’ Dit is het echte leven.

Als Berthe vraagt of ze ergens trots op is aarzelt ze even en zegt dan dat ze jaren geleden, in dat strafkamertje, waar ze dus inderdaad vaak zat, wat ze eigenlijk prettig vond omdat dan niemand zich met haar bemoeide, dat ze, toen ze nog echt een kind was, probeerde op haar handen te staan met haar voeten tegen de muur, bijna zo lang als het Misearatur duurde en dat dat lukte en dat het haar voor het eerst een ongekend gevoel van vrijheid gaf en dat ze toen, dat ze zich toen afvroeg wat er nog meer kon zijn dat haar vrijheid gaf, maar dat ze dit aan niemand heeft verteld omdat op je handen staan toch niet echt nodig wordt gevonden en ook niet gepast, dus het is iets wat niemand weet. Een wolk haalt het groene veldje licht en de rode toef op het bureau weg. Berthe vraagt of ze het nog steeds kan, op haar handen staan, en ze zegt dat ze het al wel drie jaar niet meer heeft gedaan en dat ze nu ook een stuk langer is geworden en Berthe vraagt of ze het voor haar alleen toch nog een keer wil doen, en hoewel het zo lang geleden is en nog nooit iemand heeft gekeken en het vast niet meer goed gaat als iemand naar haar kijkt terwijl ze het doet, omdat alles altijd het beste gaat als niemand kijkt, zegt ze toe, omdat het voor Berthe is en voor niemand anders, ze wil graag iets doen voor Berthe alleen, iets waar Berthe haar om vraagt, daarom probeet ze het, met haar lijf dat zoveel langer is geworden en haar borsten die last hebben van de zwaartekracht, het gaat vijf keer mis en vijf keer zegt ze: Ziet-u-wel-ik-kan-het-niet-meer-en-vroeger-kon-ik-het en de zesde keer staat ze daar op haar handen met haar voeten tegen een blinde wand aan en zegt ze in één teug: Misereatur-mei-omnipotens-Deus-et-dimittat-mihi-omnia-peccata-mea-liberet-me-ab-omni-malo-salvet-et-confirmet-in-omni-opere-bono-et-perducat-me-ad-vitam-aeternam-amen, waarna ze haar voeten weer naar de vloer laat vallen.

Is liefde dan competitief?
Ja natuurlijk.
Je wilt toch altijd iemands liefste zijn: dat verschilt niet zoveel van: je wil toch altijd ergens de beste in zijn. Gelukkig wil niet iedereen in hetzelfde domein de beste zijn, anders gaf dat een hoop verliezers, gelijk aan de wereldbevolking min één. Je kunt de verstandigste man van Europa willen zijn. Maar je kunt je ook, zoals mijn dochter, tevreden stellen met de beste hamsterverzorgster van de straat te zijn. Op die manier is het aan nogal wat mensen gegeven toch èrgens de beste in te zijn. En als je niet de beste bent, dan toch de aardigste, diegene van wie het meest gehouden wordt, ach nee, niet door iedereen, alleen door dat sproetenmeisje van om de hoek, nee, niet de mooiste van de straat, maar van alle lelijke de leukste. Maar hoe minimaal je het ook formuleert: het blijven superlatieven. Geef mij één superlatief om mee te leven. Laat mij van één iemand de liefste zijn.

We hebben de wereld gered, of in ieder geval ervoor gezorgd dat de twee werelden niet met elkaar in botsing zijn gekomen.' Artemis knikte. 'Het wordt er niet eenvoudiger op. Misschien moet iemand anders het nu maar eens doen.' Holly gaf hem speels een stomp tegen zijn arm. 'Die stijl van ons heeft toch verder niemand?

Jazz, blues, rap en hiphop. Vader gaf het goede voorbeeld. Kinderen der prostitutie.

Mensen die graag naar uitdragerijen gingen, die graag gedichten lazen, baatzuchtigheid verachtelijk vonden, van eer en liefde droomden, zag ze als een elite die boven de rest van het mensdom uitstak. Je hoefde zulke neigingen niet werkelijk te hebben, als ze maar werden verkondigd; van een man die haar bij een diner had toevertrouwd dat hij hield van rondslenteren in de stad, van vuile handen krijgen in oude winkeltjes, dat hij nooit goed bevonden zou worden in deze zakelijke eeuw want zijn eigen belangen konden hem niet schelen en dat hij daarom in een andere tijd thuishoorde, zei ze toen ze er vandaan kwam: 'Het is echt een aanbiddelijke man, een gevoelig wezen, ik had het nooit gedacht!' en vatte een acuut en overweldigend gevoel van vriendschap voor hem op. Mensen daarentegen die, zoals Swann, zulke neigingen hadden maar er niet over spraken, raakten haar niet. Zij moest weliswaar erkennen dat Swann niet om geld gaf, maar voegde er met een stuurs gezicht aan toe: 'Maar bij hem is het iets heel anders', en wat tot haar verbeelding sprak was dan ook niet de praktijk van belangeloosheid, maar de verwoording ervan.

Ze glimlachte fijntjes. Het kuiltje in haar kaak is er nog. Hoe vaak heb ik het gezoend? Ontelbare keren. Tel de sterren, neem dat aantal duizend keer en je komt in de buurt van de hoeveelheid zoenen die ik gaf op dat kuiltje. Het merendeel in mijn gedachten.

Met nadruk, de juiste nadruk brengen en neerleggen, is benadrukt. Zij, die stilte kent, geeft stilte. Zij, die de Tijd heeft, gaf eens Tijd.

Mijn allerliefste moeder gaf mij vroeger, weleens een tik op de wang, als ik paars aanliep. Kwestie van geen adem, nog langer, te nuttigen.

Den mensch, die overtuigd wilde zijn van de eigen overtuiging, gaf direct, de bevestiging.

Voor pastoor Jos de Vries "U bent het Grootste Geschenk dat God mij gaf

Voor pastoor Jos de Vries U bent het Grootste Geschenk dat God mij gaf

Hij zwaaide de hamer omhoog en - 'MEESTER JAKE!' - geschrokken gaf hij zijn duim een harde klap, precies op de knokkel

De angst om te sterven rechtvaardigde een grenzeloze verknochtheid aan het levende in de mens. En al diegenen die niet de beslissende daden hadden gedaan om hun leven o peen hoger plan te brengen, al diegenen die de onmacht vreesden en verheerlijkten, al diegenen waren bang voor de dood, vanwege de sanctie die hij gaf aan een leven waarin zij niet betrokken waren geweest. Zij hadden niet genoeg geleefd omdat zij nooit hadden geleefd.

De executie ontaardde in een zeer rommelige aangelegenheid. Het meisje werd door de knechten haastig de betimmering opgetrokken en met haar rug tegen de paal op de stoel geduwd en vastgebonden. Het ging allemaal zo ongeordend dat bijna niemand had opgemerkt hoe de beul zijn plaats al had ingenomen. Ineens was hij waar hij wezen moest, Chris Jansz, achter de rug van zijn patiente met het touw als een vingervlugge goochelaar klaar voor gebruik in zijn handen. Hoewel niemand uit het publiek er eenentwintig jaar geleden bij was geweest, wist iedereen hoe sereen, ja heilig Elsjes voorganger zich aan het doodmaken had onderworpen. Volkomen in de war gebracht door de opeenhoping van enorme gebeurtenissen in haar leven met daaropvolgend de cel en de zachte stem van de dominee, was de minderjarige moeder van de verdronken zuigeling voor haar rechters op de knieen gevallen. Niet om te smeken, maar om te bedanken voor de straf die ze haar oplegden. Op Justitiedag had ze uit zichzelf de verhoging beklommen en was met wijdopen ogen gaan zitten, glimlachend, zonder verwachting dus ook zonder angst, als iemand die thuisgekomen is. Uitstekend zichtbaar voor het ontroerde publiek had de beul het touw om de hals kunnen leggen, bedaard, vakkundig, en dan plotseling aantrekken met een typisch korte beweging die niets van zijn vervaarlijke kracht naar buiten bracht, wat de suggestie gaf dat dit wurgen niet noemenswaardig verschilde van de manier waarop veel huisvrouwen, gesteld op hun schone tegelvloer, bij voorkeur hun kippen en parelhoenderen doden. Nu ging het wel even anders. Omdat het meisje maar bleef tegenstribbelen stond vooral de logge knecht aan de Dampleinzijde maaiend met zijn armen in het zicht. Wat een geworstel om Elsje op de stoel met het lage rugleuninkje te krijgen.

Herr Professor', vroeg een mevrouw aan de grote theoloog Karl Barth, 'zullen wij onze gestorven dierbaren een terugzien?' 'Jazeker mevrouw,' gaf Herr Professor ten antwoord. 'Trouwens, de anderen ook.' 'Mogen de engelen u naar het paradijs geleiden,' zingt de kerk de gestorvenen toe, maar zij laat er onmiddellijk op volgen dat zij daar in het gezelschap van de 'eertijds arme Lazarus' zullen verkeren. Geen hemel zonder verloste bedelaars. Moslims die bereid zijn zichzelf op te blazen, wordt twaalf maagden in de hemelse gewesten in het vooruitzicht gesteld. Het zou heilzaam zijn wanneer hun geestelijke leidslieden erbij zouden zeggen dat ze er ook hun schlachtoffers zullen aantreffen.

Zonder mijn moeder was ik misschien wel een heel raar kind geworden. Ze bewaakte de rust en regelmaat in het huis. Mijn vader liet geen dag voorbijgaan of hij verzon iets nieuws. De zomerkermis in Beek, zelf pottenbakken in de Preekherengang, de geit van bomma in haar bedstede opsluiten, passanten opwachten achter de Helpoort en 'Boe' roepen. Voor kerst gaf hij me een beeld van een monnik, dat appelsap plaste als je op de kop duwde.

Hij droeg altijd een vlinderdas. En hij rookte. Ook in de klas. Dat mocht in die tijd nog. Veel docenten rookten in de klas. Er was een andere docent die werkelijk de hele les door rookte en zijn sigaretten inhaleerde alsof hij de nicotine heel nadrukkelijk tot onder de nagels van zijn tenen wilde stuwen. De man stierf betrekkelijk vroeg, maar toen was hij al geen docent meer maar burgemeester. Ergens. Ik las het in de krant. De man met de vlinderdas rookte juist heel nonchalant. Terloops bijna, maar ook zwierig, als dat tenminste geen tegenspraak is. Filtersigaretten waren het. Hij tikte ze met enige regelmaat uit een pakje dat hij in de rechterzak van zijn colbert bewaarde. Hij gaf Nederlands. Zittend meestal, vanuit een stoel die hij van thuis had meegebracht, vermoedde ik, een soort leunstoel, een stoel die wij thuis ook hadden.

Anderzijds waren er ook dingen in de buitenwereld waar ik aan gehecht was, een uitstapje naar de G20-supermarkt bijvoorbeeld, die had veertien verschillende soorten hummus, of een wandeling in het bos [...] ik was te ver van mijn kindertijd afgedwaald, nou ja langdurige opsluiting was misschien niet de beste oplossing, maar ik geloof dat hummus de doorslag gaf.

Vrienden zouden elkaar niet hoeven te bedanken,' zei hij. Maar Cassandra was het daar niet mee eens. Ze stond op en liep naar hem toe. 'Dat hoeven we ook niet,' zei ze. 'Maar dat willen we wel.' Ze legde haar handen op zijn schouders, boog zich voorover, maar keek toen eerst achterom naar Alyss. 'Mag ik?' 'Voor deze keer dan!' grijnsde Alyss en de prinses gaf Will een dikke pakkerd op beide wangen.

Heer Roderick?... Hij zei dat ik je een boodschap moest brengen.' Halt schudde verbijsterd zijn hoofd. 'En die boodschap luidde?' Hij zag dat Arnaut ongemakkelijk in het zadel heen en weer schoof voor hij antwoord gaf. 'Hij zei: Veel geluk dan maar. En hij zei dat ik je moest zeggen dat ik met zijn zegen kwam - onofficieel natuurlijk.

Mevrouw Borst gaf Walraven een strafzitting, voor 4 mei.

De zorg van Thebe gaf genade met washandjes van 10 Cent.

Wie weten het nog meer?' vroeg Grayson op dat ongeïnteresseerd klinkende troonopvolgerstoontje van hem dat je de indruk gaf dat hij degene die hij de vraag stelde een gunst verleende, aangezien hij het antwoord ook met geweld uit hun gedachten had kunnen trekken.

Nog één keer zaten met z'n allen in die bol, waarna de gymleraar het teken gaf, we opstonden en we uit alle macht de parachute omhoogtrokken en loslieten. De parachute vloog naar boven en leek daar even te zweven. En daarmee was het speelmoment over.

De heuvel was een toneelgordijn, maar niemand had zin in de voorstelling. De mens is zo laf als hij zich kan veroorloven. Als die heuvel er niet was geweest, hadden we de oorlog recht in ons gezicht gekregen, als een echte, reële realiteit. Terwijl we nu konden doen alsof we van niets wisten, ondanks de geluiden die eruit opstegen als scheten uit een ziek lichaam. De oorlog gaf zijn voorstellinkjes achter de heuvel, aan de andere kant, ver weg dus, dat wil zeggen zo goed als nergens, dat wil zeggen aan het einde van wereld die de onze niet eens was. Niemand had echt zin om te gaan kijken. We maakten er een legende van; zo konden we ermee leven.

Hoe licht is het voor ons begonnen met de kinderen die God ons gaf, hoe zwart heeft hij het voor ons gemaakt. Wat voor kwaad wij gedaan hebben, zelfs dat mogen wij niet weten. Wat voor kwaad hebben de kinderen gedaan? Het leven was nog maar spel voor ze toen het lijden begon. En wij? Gewerkt hebben wij van de morgen tot de avond, eerlijk, zonder van anderen te nemen, de handen hebben wij zuiver gehouden. Wij hebben onze plichten gedaan, zonder zelfzuchtigheid. De armen hebben wij geholpen, aan de ongelukkige hebben wij onze rust geofferd. Alle beproevingen hebben wij gedragen, wij die als leem waren in zijn hand. Langzaam heeft hij ons gemarteld, de behoeder zonder genade, heel het leven door, en wij hebben niet gemord, tot mijn sterkte vergaan was. Hard en wreed is hij voor ons geweest, gul met bitterheid. Hij heeft ons nooit gespaard en wij hebben gezegd: uw wil geschiede. Erger dan hij ons in dit leven heeft gedaan kan het hierna niet worden. Voor wreed spel heeft hij ons geschapen en ik heb op hem vertrouwd. Op hem moet ik toch vertrouwen dat hij niet eeuwig verstoten zal en bidden moet ik toch.

Tuna are deadweight when you’re reeling them and torpedoes when you aren’t. One moment of inattention and your line is headed for Cuba. And, when you finally do get the tuna to where it can be gaffed, it shakes its head back and forth like a girl meeting William Kennedy Smith in a bar and dives, going for the bottom faster than T-bill yields.

En omdat z'n wijf steeds meer tekeer ging, hitste ik hem aan: Geef d'r een muilpeer godverdomme, zodat ze d'r bek houdt.. haal hem d'ruit en ga haar es fijn een muilpeer toedienen. Met me hand over z'n kont strelend, bevingerde ik ook nog es z'n stronthol en daarna de machtige kloten. Hij trok zich o god van me kut terug, en met de fluit stijf vooruit, vol schuim van me muis, diende hij haar een vuistslag toe dat ze d'rbij omver tuimelde. Ik bleef liggen, me kut open. Lachend ontving ik hem weer. En lachend zei ik ook nog: Je stijve smeerlap sloeg erbij heen en weer, terwijl je haar die mep gaf! Ik bewonderde hem en kneep me muis dicht rond z'n heldenlul. (...)

The Wife—The Mother, The Finder—would love to be someone who doesn’t give a fuck, or who at least gives considerably fewer fucks, but she is not that person. That’s not how she was built. The Wife’s factory setting is GAF. She gives so many fucks. All the fucks.

Vergeet nooit: mensen zien wat ze verwachten. Met een beetje geluk zien ze ons gewoon voor twee Temujai aan.' 'En als we dat beetje geluk niet hebben?' vroeg Maddie, die de twee touwtjes van haar slinger om haar pols wikkelde en er een loden balletje in legde. Will liet even een stilte vallen voor hij antwoord gaf. 'Dan hebben zij pech gehad,' zei hij uiteindelijk.

Siënna M. Struijs,' benadrukte ze, wat Riv het idee gaf dat de m voor moord stond.

Wat is het woord voor “geluk” in het Afar?’ vroeg ik. ‘Roeffa,’ zei Yussuf. ‘En wat betekent roeffa voor hem?’ vroeg ik aan Yussuf terwijl ik naar Idriss keek. Idriss liet zijn ogen over de vallei dwalen, keek naar Yussuf en gaf antwoord. Yussuf grinnikte en draaide zich naar mij. ‘Meer geiten.

Bij het licht van het vuur zag alleen Ana de blik die de Trianera haar toewierp. Het was maar een seconde, misschien nog minder. De blik van een zigeunerin: koud en hard, in staat om tot in de ziel door te dringen. Ana rechtte haar rug, bereid de uitdaging aan te nemen, maar ze stuitte op de blik van de Graaf. Luister en leer! zei zijn gezicht.
   De Trianera zong zonder muziek, zonder dat iemand schreeuwde, klapte of haar aanmoedigde. Een melancholisch vers, een debla: een lied gericht tot zigeunergodinnen. Haar hese stem, oud, zwak, vals, raakte degenen die luisterde echter in hun diepste wezen. Ze hield haar gekromde, trillende handen voor haar borst, alsof dat haar kracht gaf, en zing over het vele leed van de zigeuners: het onrecht, de gevangenis, de verbroken liefdes... in verzen zonder metrum die hun betekenis ontleenden aan het ritme dat de stem van de Trianera eraan wilde geven en die altijd eindigden met een loftuiging in zigeunertaal. Deblica barea, schitterende godin.
Er leek geen einde aan het lied te komen. De Trianera had het zo lang kunnen maken als haar verbeeldingskracht of haar herinneringen zouden hebben toegelaten, maar ten slotte liet ze haar handen op haar knieën vallen en hief ze haar tot dan toe gebogen hoofd op. Met een brok in hun keel brastten de zigeuners, onder wie ook Ana, opnieuw in applaus uit; velen met betraande ogen. Milagros klapte ook, terwijl ze schuin naar haar moeder keek.  (p. 50-51, La reina descalza)

En alt derecedeki zihin kuramı yeteneği, en basit yetenektir ve bir insanın inancını anlayabilmektir. İkinci derece zihin kuramı yeteneği ise, bir insanın, üçüncü bir kişiye ilişkin düşüncelerini çıkarsayabilmektir. Fransızcadan olduğu gibi İngilizceye geçen, Türkçede gaf veya pot anlamlarına gelen ‘faux pas’ kavrama yeteneği ise, en kompleks yetenek olarak kabul edilir. Söyleyen kişinin ‘faux pas’yı söylememesi gerektiğini bilmediğini anlamayı ve duyan kişinin üzüleceğine ilişkin empatiyi birleştirmeyi içerir. Diğer iki zihin kuramı yeteneği ise, metafor ve ironiyi kavrayabilmektir. Anlambilimden göstergebilime, dilbilimden ruhbilime kadar pek çok disiplinin konusu olan metafor ve ironiyi kavrayabilmek de üst düzey bir zihin kuramı yeteneği gerektirir.

In werkelijkheid gaf hij niet om de dood maar om het leven.

Eindelijk schrijf ik je weer omdat er grote dingen staan te gebeuren en wel door toedoen van mijnheer Van Schoonbeke. Je moet weten dat mijn moeder gestorven is. Een nare geschiedenis natuurlijk, niet alleen voor haar maar ook voor mijn zusters, die er zich bijna dood aan gewaakt hebben. Zij was oud, zeer oud. Op een paar jaar na weet ik niet hoe oud zij precies was. Ziek was zij eigenlijk niet, maar grondig versleten. Mijn oudste zuster, waar ze bij inwoonde, was goed voor haar. Zij weekte haar brood, zorgde voor stoelgang en gaf haar aardappelen te schillen om ze bezig te houden. Zij schilde, schilde, als voor een leger. Wij brachten allemaal onze aardappelen bij mij zuster en dan kreeg zij die van madame van boven en van een paar buren ook nog, want toen ze eens geprobeerd hadden haar een emmer reeds geschilde aardappelen nog eens te doen overschillen, wegens gebrek aan voorraad, toen had zij 't gemerkt en warempel gezegd 'die zijn al geschild'.

Een wonderlijke vriendschap was het, die tussen Narziss en Goldmund tot ontplooiing kwam; er waren maar weinig mensen, die er plezier in hadden, en af en toe had het er zelfs de schijn van, dat de twee er zelf geen plezier in hadden. Narziss, denker die hij was, kon er in het begin het minst gemakkelijk mee uit de voeten. Hij was een en al geest, ook in de liefde; het was hem niet vergund zich zonder verder na te denken aan iemands aantrekkingskracht gewonnen te geven. Hij had in deze vriendschapsverhouding geestelijk de leiding, en gedurende een aanzienlijke periode bleef hij eenzaam in een leven van genegenheid, en wist hij, dat hij zijn vriend pas werkelijk de zijne zou kunnen noemen op het moment, dat hij hem tot inzicht gebracht zou hebben. Goldmund gaf zich, van binnen uit, met warmte, speels en zonder zich rekenschap te geven, over aan het nieuwe leven; Narziss zag hun verheven noodslot in het volle bewustzijn van zijn verantwoordelijkheid onder ogen.

De adoptie van mijn dochter gaf mij meer dan het moederschap alleen.

The Wife—The Mother, The Finder—would love to be someone who doesn’t give a fuck, or who at least gives considerably fewer fucks, but she is not that person. That’s not how she was built. The Wife’s factory setting is GAF. She gives so many fucks. All the fucks. A NOTE ON BETRAYAL Here’s the thing: Betrayal is neat.

De eerste zonnestralen overrompelden de velden. Eén voor één werden de heuvels gevangen in een lasso van licht en plotseling de ruiter ook. Het schijnsel gaf zijn gezicht een gouden glans, zelfs de littekens.

Ik deed het als het echt niet anders kon, en het gaf me hooguit vijf minuten verlichting. Maar dat de buitenkant van mijn lijf even de pijn van de binnenkant overnam, was het meer dan waard.

Hermans gaf geen anale smeerbeurt voor Gekke Henkie.

Tien maanden per jaar voelde ik me gevangen in nette kleren en in een gezagssysteem vol regels waaraan je je diende te houden; in de bergen schudde ik dat allemaal van me af en gaf ik mijn ware aard de ruimte.

De donkere gang gaf een somber beeld van verloren sokken en sneeuw.

Gondález Videla, de verrader van Chili (Epiloog) 1949 Vanuit de oude cordilleras kwamen de beulen als beenderen, als Amerikaanse doornen op de ruige rug van een genealogie van rampen: ze werden aangesteld, geënt op de ellende van onze volkeren. Elke dag bevlekte het bloed hun mouwen. In de bergen werden ze als brute beesten gebaard uit onze zwarte klei. Zij waren de saurische tijgers, de glaciale tirannen, pas onlangs ontstaan uit onze grotten en onze nederlagen. Zo groeven ze de kaaksbeenderen van Gómez op onder de straten bezoedeld door vijftig jaar van ons bloed. Het beest verduisterde de gronden met zijn schoften toen het na de executies op zijn snor beet naast de Noord-Amerikaanse ambassadeur die hem thee inschonk. De monsters waren vuil, maar ze waren niet vuil. Nu, op de plek die het licht bestemde voor de zuiverheid, in het besneeuwde blanke vaderland van Araucanië, glimlacht een verrader op een verrotte troon. In mijn vaderland presideert de schande. Het is Gondález Videla, de rat die zijn haardos vol mest en bloed uitschudt over mijn aarde die hij verkocht heeft. Elke dag haalt hij het gestolen geld uit zijn zakken en denkt er aan of hij morgen land of bloed zal verkopen. Alles heeft hij verraden. Hij kroop als een rat naar de schouders van het volk en daar, knagend aan de heilige vlag van mijn land, krult hij zijn knaagdierenstaart en zegt tot de haciendahouder, de vreemdeling, de meester van de Chileense ondergrond: “Drink al het bloed van dit volk, ik ben de beheerder van de folteringen.” Trieste clown, miserabele kruising van aap en rat wiens staart ze in Wall Street kamden met pommade van goud, de dag is niet veraf dat je uit de boom valt en het hoopje vanzelfsprekend vuil wordt dat de voorbijganger op de straathoeken ontwijkt! Zo geschiedde. Het verraad werd Regering van Chili. Een verrader liet zijn naam in onze geschiedenis achter. Judas die doodshoofdtanden toont verkocht mijn broeder, gaf mijn vaderland vergif, stichtte Pisagua, sloopte onze ster, spuwde op de kleuren van een zuivere vlag. G abriel G ondález Videla. Hier zet ik zijn naam, opdat later, als de tijd de schande heeft uitgewist, als mijn vaderland zijn helder gezicht wast met tarwe en sneeuw, zij die hier de erfenis zoeken die ik als een groene vuurgloed in deze regels nalaat, ook de naam van de verrader vinden die de dodende beker gaf die mijn volk afwees. Mijn volk, volk van mij, neem je lot in handen! Sloop de gevangenis, slecht de muren die insluiten! Verpletter de g rimmige loop van de rat die beveelt in het Paleis: hef je op lansen naar de dageraad en laat op de hoogste top je woedende ster schitteren en de wegen van Amerika verlichten. (Willy Spillebeen)

De Teletijdmachine gaf klokslag vijf een maal voor twee.

Des said you never push a private dance to the guy dripping in gold jewelry or wearing a Rolex. Half the time, it’s fake, and the other half, that flashy decoration is all he has. Her advice was to target the guy in the Apple watch and Patagonia vest, because he’s wealthy enough to not GAF about what anyone thinks of him.

Hebben jullie een zusje?' De eerste keer dat iemand dat vroeg was er niet veel aan de hand. Ik sprong achter mijn bureau vandaan en gaf aan dat het mijn bed was, met mijn spullen. De verwarring in de ogen heb ik altijd onthouden. Ik begreep de blik niet maar voelde hem wel.

The endowment and sunk cost effects live together in a way that amplifies escalation of commitment. Status quo bias adds to the mix of cognitive forces gaffing the scale.

Even later, in het gemeentehuis, gaf mijn moeder me mijn naam. 'Thomas,' zei ze. 'Hij heet Thomas.

Vanavond heb ik me tegenover die vrouw uitstekend gered. Nu ik weet dat mijn leven in gevaar is, zal ik nog voorzichtiger zijn. Ik loop geen enkel risico.' 'Met alle respect, maar ik heb je doodskist nog maar een paar dagen geleden in de grond zien zakken,' gaf Sofia weerwoord op een bitse toon die niet bij haar paste.

Binnen een economische wereld konden de culturele en economische kaart er daarentegen heel anders uitzien, soms zelfs precies tegenovergesteld zijn, zoals de respectievelijke zwaartepunten van economische en culturele zones duidelijk laten zien. In de dertiende, veertiende, en vijftiende eeuw was het niet Venetië of Genua, de twee koninginnen van de handel, maar Florence dat in de Westeuropese beschaving de toon aangaf: hier ontstond de renaissance en hiervandaan zou de culturele stroming zich verspreiden; daarnaast drong Florence zijn dialect - het Toscaans - op aan de literatuur. Het levendige Venetiaanse dialect dat op dit vlak een geduchte rivaal had kunnen zijn, ondernam hiertoe geen enkele poging. Zou dat komen omdat een op economisch vlak triomferende stad of een al te overheersende staat niet alles tegelijk kon hebben? In de zeventiende eeuw vierde Amsterdam zijn hoogtijdagen als handelsstad, maar de barok die Europa veroverde kwam ditmaal uit Rome, of eventueel uit Madrid. Evenmin zou Londen in de achttiende eeuw de culturele scepter in handen krijgen. Toen Abbé Le Blanc tijdens zijn verblijf in Engeland van 1733 tot 1740 over Christopher Wren kwam te spreken, de architect van de Saint-Paul's Cathedral, merkte hij op dat 'op de verhoudingen na die hij [bovendien] niet goed in acht heeft genomen, [hij] niet meer heeft gedaan dan het ontwerp van de Sint-Pieter van Rome tot twee derde van zijn oorspronkelijke grootte terugbrengen'. Vervolgens uitte hij zich in weinig lovende bewoordingen over de Engelse landhuizen die 'nog in Italiaanse stijl [gebouwd zijn], maar niet altijd met evenveel succes'. In dezelfde achttiende eeuw werd Engeland niet meer zozeer door door de Italiaanse cultuur beïnvloed als wel door de ideeën uit Frankrijk, dat in die tijd een culturele uitstraling op Europa had en de toon aangaf op het gebied van het geestesleven, de kunst en de mode, ongetwijfeld ter compensatie voor het gebrek aan politiek en economisch overwicht. 'De Engelsen houden zo van onze onze taal dat ze er zelfs genoegen in scheppen om Cicero in het Frans te lezen,' aldus dezelfde abbé Le Blanc. En moe van het almaar moeten aanhoren hoeveel Franse bedienden er in Londen werkten, antwoordde hij: 'Het feit dat er in Londen zoveel Fransen zijn om jullie te bedienen, komt omdat jullie mensen de manie hebben net zo gekleed, gekapt en gepoederd te willen worden als wij. Ze hebben zich in hun hoofd gehaald dat ze onze mode willen volgen en betalen veel geld aan mensen die hun leren hoe ze zich moeten tooien met onze absurditeiten.' En zo gaf Londen, dat het centrum van de wereld was en zelfs een schitterende cultuur had, steeds meer toe aan de Franse invloeden. Dit werd trouwens niet altijd toegejuicht, want we weten omstreeks 1770 van het bestaan van een genootschap van Antigallicans, 'dat als eerste streven had om geen enkel kledingstuk van Franse makelei te dragen'. Maar wat een genootschap uitrichten tegen zoiets ongrijpbaars als mode? Hoewel Engeland door zijn economische vooruitgang steeds belangrijker werd, deed het geen poging om het geestelijke gezag van Parijs de ondermijnen, en heel Europa tot aan Moskou toe streefde ernaar om de Franse taal tot de taal van de aristocratie en tot voertuig van het Europese denken te verheffen. Evenzo vormde Frankrijk aan het eind van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw overduidelijk het middelpunt van de Westeuropese literatuur en schilderkunst, terwijl het op economisch gebied ver op de rest van Europa achterliep; in de tijd dat Italië en Duitsland op muzikaal vlak de toon aangaven, waren ze geen van beide economische machthebbers; en ook vandaag de dag mogen de Verenigde Staten wel een enorme economische voorsprong hebben opgebouwd, maar daarmee hebben ze nog niet de literaire of artistieke leiding over de wereld.

Everyone who was anyone, Alice gathered, went to Scotland in August to kill things. If you weren’t slaughtering grouse, you were gaffing salmon.

Via de ontkenning van de werking van het eigen geweten, gaf de mens ruiterlijk toe, de verantwoording niet op zich te kunnen nemen.

Maar wie zijn wij om vragen te stellen over de wijze waarop de Hertenstam met de dingen omgaat?' zei ze net zo uit de hoogte als Durrain. Hij grijnsde breed. 'Ja, dat zou een dom lid van de Ravenstam zoals jij niet moeten doen.' Ze gaf hem een por in zijn ribben.

Een gelukkige vrouw was iemand die gebruik maakte van allerlei rechten, van het recht op bewegingsvrijheid tot het recht om te scheppen, te wedijveren en uit te dagen, en die daarbij wist dat ze bemind werd omdat ze dat deed. Geluk was ondermeer dat je bemind werd door een man die genoot van je kracht en trots was op je talenten. Geluk was ook dat je privacy had, het recht om je aan het gezelschap van anderen te onttrekken en je in een beschouwende eenzaamheid te storten. Of om een hele dag in je eentje niets te doen, daar geen excuus voor te geven en je er niet schuldig over te voelen. Geluk was dat je bij beminden was en toch het gevoel had een zelfstandig wezen te zijn dat niet alleen leefde om hen gelukkig te maken. Geluk was dat er een evenwicht bestond tussen wat je gaf en wat je nam.

Tegenwoordig haalde ik meer herinneringen uit mijn geheugenbank dan ik erin stopte. Ooit kwam misschien de dag dat ik niets anders meer had dan mijn herinneringen en moest kiezen of ik de overhand gaf aan mijn romantische kant en me erin zou onderdompelen, of aan mijn cynische kant en zou twijfelen aan hun betrouwbaarheid.

Lieve help,' mopperde Marcia. Ze gaf de draak nog een duw. 'Gá nou, lui mormel!

Oma's hand beefde toen ze die op Maggie's schouder legde. "Je bent niet de enige die op die dag iets verschrikkelijks heeft meegemaakt. Ik verloor mijn dochter, schoonzoon en kleindochter, en daar heb ik nog steeds heel veel verdriet om. Ik begrijp niet waarom God het heeft toegestaan, maar ik heb ervoor gekozen om Hem die last te laten dragen en met mijn verdriet naar Hem te vluchten." Oma's ogen glansden. "God hoort en verhoort gebeden. De antwoorden zijn echter niet altijd zoals we hadden gehoopt. Maar ik heb Hem gevraagd mijn geloof te versterken en dat doet Hij iedere keer. Ik heb mijn vertrouwen op Hem gesteld en ik ontvang van Hem de troost en kracht om door te gaan." Ze gaf een liefdevol kneepje in Maggie's schouders. "Dat wil hij ook voor jou doen, Maggie.

Één van de dingen die ik zo leuk vond aan Venetië was dat niemand op straat uit kartonnen wegwerpbekers liep te drinken. In Italië is koffie iets waar je de tijd voor neemt, of in elke geval iets waar je even van kunt genieten. Het is iets voor elke dag, maar toch maken ze er iets bijzonders van. Een porseleinen kopje koffie op een dienblad met een kleedje erop: dat gaf met zo’n simpel geluksgevoel

Hij schijnt hiermee bedoeld te hebben dat scherpzinnigheid en spiritualiteit de mens niet door een hoger wezen geschonken waren, maar dat ze door onze levenservaringen worden gevormd. Het was de plicht jegens de naaste, die zin aan alles verleende en die een innerlijke tevredenheid teweegbracht, die het leven zin gaf en de handelingen van de mens diende te bepalen

Life gets tangled and matter - especially when things start to go right.

Life's not fair. And death is no exception.

De woonconsulent gaf mij op Tijd een passende waterafvoer.

Bruna gaf 15 Euro shoptegoed op 2 nucleaire rampen.

I lie on my back, a gaffed fish, breathing heavily, and there above me, showing through the mist, is a sea eagle, low and circling, and the queasy fear in my throat is forgotten and my heart leaps to be overflown by that remarkable bird in that remarkable place. Then I think, It’s just sizing you up as lunch – and I laugh out loud at my stupidity and the land’s indifference.