Fedor Quotes

¡Libros! ¡Libros! Hace aquí una palabra mágica que equivale a decir: "amor, amor", y que debían los pueblos pedir como piden pan o como anhelan la lluvia para sus sementeras. Cuando el insigne escritor ruso Fedor Dostoyevsky, padre de la revolución rusa mucho más que Lenin estaba prisionero en la Siberia, alejado del mundo, entre cuatro paredes y cercado por desoladas llanuras de nieve infinita; y pedía socorro en carta a su lejana familia, sólo decía: "¡Enviadme libros, libros, muchos libros para que mi alma no muera!". Tenía frío y no pedía fuego, tenía terrible sed y no pedía agua pedía libros, es decir, horizontes, es decir, escaleras para subir la cumbre del espíritu y del corazón. Porque la agonía física, biológica, natural, de un cuerpo por hambre, sed o frío, dura poco, muy poco, pero la agonía del alma insatisfecha dura toda la vida. Ya ha dicho el gran Menéndez Pidal, uno de los sabios más verdaderos de Europa, que el lema de la República debe ser: "Cultura". Cultura porque sólo a través de ella se puede resolver los problemas en que hoy se debate el pueblo lleno de fe, pero falto de luz. Medio pan e un libro. Locución de Federico García Lorca al pueblo de Fuente de Vaqueros (Granada)

...if you fall into a lion's pit, the reason the lion will tear you to pieces is not because it's hungry-be assured, zoo animals are amply fed-or because it's bloodthirsty, but because you've invaded it's territory.

La bellezza salverà il mondo.

«Io vorrei farti dormire, ma come i personaggi delle favole, che dormono per svegliarsi solo il giorno in cui saranno felici. Ma succederà così anche a te. Un giorno tu ti sveglierai e vedrai una bella giornata. Ci sarà il sole, e tutto sarà nuovo, cambiato, limpido. Quello che prima ti sembrava impossibile diventerà semplice, normale. Non ci credi? Io sono sicuro. E presto. Anche domani.»

Indeed a lie is often more plausible than the truth. "Almost" always. The truth, of course, is never very plausible.

What I can't understand is why the silly things you say makes so much sense." "I'll tell you why," said Papa Dima. "It's because the best idea is the idea you least expect. And the unexpected always seems silly at first.

La belleza es algo misterioso y terrible. Ahí luchan la maldad y la bondad, y su campo de batalla es el corazón del hombre

El secreto de la existencia no consiste solamente en vivir, sino en saber para que se vive.

«Capita d'incontrare persone, anche a noi totalmente sconosciute, che ci cominciano ad interessare fin dal primo sguardo, per così dire di colpo, prima che abbiano detto una parola»

Uno beve la propria tristezza e quasi se ne ubriaca.

En todas las cosas hay un límite que no se debe franquear, pues, una vez al otro lado, la vuelta atrás es imposible.

Eu, palavra, gosto do Ega! Lá essas coisas de realismo e romantismo, histórias... Um lírio é tão natural como um percevejo... Uns preferem fedor de sargeta; perfeitamente, destape-se o cano publico... Eu prefiro pós de marechala num seio branco; a mim o seio, e, lá vai à vossa. O que se quer, é coração. E o Ega tem-no. E tem faisca, tem rasgo, tem estilo... Pois, assim é que eles se querem, e, lá vai à saúde do Ega!

Es una mujer que anhela sufrir por alguien, y si se la privase de este sufrimiento, sería capaz, tal vez, de arrojarse por una ventana.

Man is an enigma. This enigma must be solved, and if you spend all your life at it, don't say you have wasted your time; I occupy myself with this enigma because I wish to be a man.

E enquanto houver um reino nesta ilha varrida pelo vento, haverá guerra. Portanto não podemos nos encolher para longe da guerra. Não podemos nos esconder de sua crueldade, de seu sangue, do fedor, da malignidade ou do júbilo, porque a guerra virá para nós, desejemos ou não. Guerra é destino, e o destino é inexorável.

Si los perros razonasen, sin duda alguna, descubrirían mayores ridiculeces en las relaciones sociales de sus amos, o algo peor.

Man is a creature who gets used to everything, and that, I think, is the best definition of him.

General Ivolgin, like all drunkards, was very emotional, and, like all drunkards who have sunk very low, he was much upset by memories of the happy past.

Dio mio! Un minuto intero di beatitudine! È forse poco per colmare tutta la vita di un uomo?

Не врёт надо сказать, - ошибается. Только маленькие врут, врозлые изволят ошибаться.

Only those who never stand up, never fall down.

Sufrir y llorar es también vivir.

with love one can live even without happiness. Even in sorrow life is sweet; life is sweet

Sí, a veces la idea más delirante, la que parece más imposible, se le clava a uno en la cabeza con tal fuerza que acaba por juzgarla realizable... Más aún, si esa idea va unida a un deseo fuerte y apasionado acaba uno por considerarla a veces como algo fatal, necesario, predestinado, como algo que es imposible que no sea, que no ocurra.

Os fantasmas do mar, dos navios e das viagens oceânicas existiam apenas nessa gota verde brilhante. Mas, por cada dia que passava, mais os odores abomináveis da vida em terra se colavam ao marinheiro: o cheiro da família, o cheiro dos vizinhos, o cheiro da paz, do peixe frito, das piadas e das mobílias sempre imóveis, o cheiro dos livros de contas da casa e dos passeios de fim-de-semana... todos os cheiros pútridos que os homens de terra deitam, o fedor da morte.

Նրան թվում էր, որ այդ հինգ րոպեի ընթացքում նա կապրի այնքան կյանքեր, որ դեռևս հիմա իսկի էլ կարիք չկա մտածելու վերջին վայրկյանի մասին:

Ամենից ճիշտն այն է, որ ով գիտե, քո խղճահարությունն իմ սիրուց ավելի սաստիկ է:

Վախկոտը նա է, ով վախենում է և փախչում է, իսկ ով վախենում է, բայց չի փոխչում, նա դեռ վախկոտ չէ:

Մարդիկ հենց ստեղծված են, որ իրար տանջեն:

Ես ուզում էի բոլորին թողնել, բոլորին, բայց ոչ ոք չկար, ոչ ոք:

Sé que es usted escéptico, pero abandónese sin razonar a la corriente de la vida y no se inquiete por nada: esa corriente le llevará a alguna orilla y usted podrá volver a ponerse en pie.

Другой никогда ведь не может узнать, до какой степени я страдаю, потому что он другой, а не я, и, сверх того, редко человек согласится признать другого за страдальца (точно будто это чин).

Let someone who was not from among the convicts try reproaching a prisoner for his crime and abusing him (though it's not in the Russian spirit to reproach a criminal)--there would be no end of cursing.

La nuit était merveilleuse – une de ces nuits comme notre jeunesse seule en connut. Un firmament si étoilé, si calme, qu’en le regardant on se demandait involontairement : Peut-il vraiment exister des méchants sous un si beau ciel ?

Il faut détruire l'idée de Dieu dans l'esprit de l'homme. Alors chacun saura qu'il est mortel, sans aucun espoir de résurrection, et chacun se résignera à la mort avec une fierté tranquille. L'homme s'abstiendra de murmurer contre la brièveté de la vie et il aimera ses frères d'une affection désintéressée. L'amour ne procurera que des jouissances brèves, mais la conscience même de cette brièveté en renforcera l'intensité autant que jadis elle se diluait dans les espérances d'un amour éternel.

Bem ali, no local mais fedorento de todo o reino, foi que nasceu Jean-Baptiste Grenouille, a 17 de julho de 1738. Era um dos dias mais quentes do ano. O calor pairava como chumbo por sobre o cemitério e empurrava para as ruas vizinhas os gases da putrefação que cheiravam a uma mistura de melões podres e chifre queimado. Quando as dores começaram, a mãe de Grenouille estava numa peixaria da Rue aux Fers e escamava pescadas que acabara de eviscerar. Os peixes, supostamente recolhidos do Sena naquela manhã, já fediam tanto que o seu fedor se sobrepunha ao dos cadáveres. Mas a mãe de Grenouille não sentia nem o cheiro dos peixes nem o cheiro dos cadáveres, pois o seu nariz era praticamente insensível à odores e, além disso, doía-lhe o corpo, e a dor tirava-lhe toda sensibilidade para sensações externas. Ela só queria uma coisa: que a dor cessasse, fazendo-a deixar para trás o quanto antes o horror do parto. Era o seu quinto filho. Os quatro anteriores ela havia despachado ali na peixaria, e os quatro haviam nascido mortos ou semimortos, pois a carne ensanguentada que dela saíra não se diferenciava muito das vísceras dos peixes que já estavam atiradas pelo chão, e também não vivera por muito tempo mais, e à noite era tudo jogado junto em carretas e levado para o cemitério ou lá para baixo no rio. Assim deveria ocorrer também hoje. A mãe de Grenouille era uma mulher ainda jovem, na casa dos 20 anos, ainda bonita, com quase todos os dentes na boca, um resto de cabelo e que, além de gota, de sífilis e de uma leve tísica, não tinha nenhuma doença grave; esperava ainda viver muito tempo, talvez uns cinco ou dez anos, e até talvez um dia casar e ter filhos de verdade, como a honrada esposa de um artesão viúvo ou coisa parecida... A mãe de Grenouille queria que tudo já tivesse acabado. E quando as dores se tornaram mais intensas, ela se acocorou debaixo da mesa de limpar peixe e lá pariu, como já havia feito das quatro outras vezes, e cortou com a faca de peixe o cordão umbilical dessa coisa recém-nascida.

На света няма нищо по- трудно от откровеността и по- лесно от ласкателството. Ако в откровеността има поне една стотна нотка фалш, веднага настъпва дисонанс, а след него скандал. А в ласкателството дори всичко, до последната нотка да е фалшиво, то и тогава е приятно и се слуша не без удоволствие; макар и с грубо удоволствие, но все пак с удоволствие. И колкото и да е грубо ласкателството, в него винаги поне половината изглежда истина."-

La bellezza è una cosa terribile e paurosa. Paurosa, perché è indefinibile, e definirla non si può, perché Dio non ci ha dato che enigmi. Qui le due rive si uniscono, qui tutte le contraddizioni coesistono. Io, fratello, sono molto ignorante, ma ho pensato molto a queste cose. Quanti misteri! Troppi enigmi sulla terra opprimono l’uomo. Scioglili, se puoi, e torna salvo alla riva. La bellezza! Io non posso sopportare che un uomo, magari di cuore nobilissimo e di mente elevata, cominci con l’ideale della Madonna e finisca con l’ideale di Sodoma. Ancora più terribile è quando uno ha già nel suo cuore l’ideale di Sodoma e tuttavia non rinnega nemmeno l’ideale della Madonna, anzi, il suo cuore brucia per questo ideale, e brucia davvero, sinceramente, come negli anni innocenti della giovinezza. No, l’animo umano è immenso, fin troppo, io lo rimpicciolirei. Chi lo sa con precisione cos’è? Lo sa il diavolo, ecco! Quello che alla mente sembra un’infamia, per il cuore, invece, è tutta bellezza. Ma c’è forse bellezza nell’ideale di Sodoma? Credimi, proprio nell’ideale di Sodoma la trova l’enorme maggioranza degli uomini! Lo conoscevi questo segreto, o no? La cosa paurosa è che la bellezza non solo è terribile, ma è anche un mistero. E’ qui che Satana lotta con Dio, e il loro campo di battaglia è il cuore degli uomini. Già, la lingua batte dove il dente duole…E ora veniamo al fatto. Ascolta.

Կրո՜նը: Հավիտենական կյանքը ես հնարավոր եմ համարում և, գուցե միշտ էլ համարում էի: Թող որ գեղեցկությունը վառվել է բարձրագույն ուժի կամքով, թող որ այդ կամքը նայել է աշխարհին ու ասել` ես կամ, և թող որ հենց այդ բարձրագույն ուժը հանկարծ գիտակցությանը պատվիրագրել է ոչնչանալ, որովհետև չգիտես ինչու և նույնիսկ առանց բացատրության` թե ինչու, դա պետք է, թող ես այդ բոլորը հնարավոր եմ համարում, բայց դարձյալ նույն հավիտենական հարցը` ինչու՞ է անհրաժեշտ իմ հնազանդվելը: Մի՞թե չի կարելի ինձ ուղղակի ուտել առանց ինձնից գովասանք պահանջելու նրա հասցեին, ինչը ինձ կերավ:

Một sinh viên nghèo khổ, rạc rài đi vì cảnh túng bấn và chứng ưu uất, chỉ còn một ngày nữa là lăn ra ốm mê man, và có thể là đã chớm bệnh sẵn (cậu chú ý điểm nầy); một người giàu tưởng tượng, đầy tự ái, có ý thức về giá trị của mình, một con người đã từng sống trong xó sáu tháng ròng không nhìn thấy ai; áo quần thì rách bươm, giầy thì không đế, phải đứng trước những tên cảnh sát bẩn thỉu, nghe những lời lẽ xấc xược của chúng; rồi chúng lại bất thần tống cho anh ta một tờ hối phiếu đòi anh ta phải trả tiền cho một viên hội thẩm Sebarov nào đó, lại thêm mùi sơn ướt ngập ngụa trong căn phòng kín mít, với nhiệt độ ba mươi độ Reaumer, ngột ngạt lên vì một đống người; lại phải nghe nói đến vụ ám sát một người mà anh vừa mới đến gặp hôm trước, và tất cả những thứ đó trong khi dạ dày đang rỗng tuếch. Làm sao mà lại không ngất đi được? Ấy thế mà chúng dựa vào đấy, dựa vào tất cả những thứ ấy để nghi ngờ Mẹ kiếp? Tớ hiểu rằng chuyện đó thật đáng bực mình, song Rodia ạ, ở địa vị cậu, tớ sẽ cười vào mặt mũi bọn chúng, hay hơn nữa: tớ sẽ nhổ toẹt vào mặt chúng tất, nhổ mạnh vào, nhổ vung ra vài chục bãi ấy với chúng thì phải đối xử như thế mới được, và chấm dứt đi như vậy với chúng. Nhổ lên mặt chúng đi! Can đảm lên! Thật nhục!

Il y a quelque chose d’ineffablement touchant dans notre campagne pétersbourgeoise, quand, au printemps, elle déploie soudain toute sa force, s’épanouit, se pare, s’enguirlande de fleurs. Elle me fait songer à ces jeunes filles languissantes, anémiées, qui n’excitent que la pitié, parfois l’indifférence, et brusquement, du jour au lendemain, deviennent inexprimablement merveilleuses de beauté: vous demeurez stupéfaits devant elles, vous demandant quelle puissance a mis ce feu inattendu dans ces yeux tristes et pensifs, qui a coloré d’un sang rose ces joues pâles naguère, qui a répandu cette passion sur ces traits qui n’avaient pas d’expression, pourquoi s’élèvent et s’abaissent si profondément ces jeunes seins ? Mon Dieu ! qui a pu donner à la pauvre fille cette force, cette soudaine plénitude de vie, cette beauté ? Qui a jeté cet éclair dans ce sourire ? Qui donc fait ainsi étinceler cette gaieté ? Vous regardez autour de vous, vous cherchez quelqu’un, vous devinez... Mais que les heures passent et peut-être demain retrouverezvous le regard triste et pensif d’autrefois, le même visage pâle, les mêmes allures timides, effacées : c’est le sceau du chagrin, du repentir, c’est aussi le regret de l’épanouissement éphémère... et vous déplorez que cette beauté se soit fanée si vite : quoi ! vous n’avez pas même eu le temps de l’aimer !...

De la doisprezece ani, cred că de când mi s-a trezit conştiinţa de sine, am început să nu-i mai iubesc pe oameni. De fapt, nu să nu-i iubesc, ci să simt că mi-e greu cu ei. În clipele de tristeţe, mi-a fost mie însumi foarte greu că nu puteam să spun totul nici măcar celor apropiaţi ; adică puteam, dar nu voiam, era ceva care mă reţinea : sunt suspicios, posac şi necomunicativ. În plus, chiar din copilărie am observat faptul că învinuiesc prea adesea sau sunt înclinat să-i acuz pe alţii ; însă, deşi aveam această înclinaţie, foarte adesea eram prins de un alt gând, mult prea grav pentru mine : "Oare nu eu sunt adevăratul vinovat şi nu ei?". Şi cât de adesea mă învinuiam pe mine pe degeaba! Ca să nu caut răspuns la asemenea întrebari, preferam singurătatea. La drept vorbind, nici n-am aflat ceva demn de interes în societatea oamenilor, oricât m-aş fi străduit, şi m-am straduit ; în orice caz, cei de o vârstă cu mine, toţi colegii mei, toţi pâna la unul, erau mai prejos în ce priveşte gândirea - nu-mi vine în minte nici o excepţie. Dar sunt morocanos, mă ascund mereu. Foarte des vreau să parasesc societatea. Aş putea face un bine oamenilor, dar nu văd nici un motiv ca să le fac acest bine. Şi oamenii ce nu sunt deloc atat de minunati, încât să ai grija lor. De ce nu se poartă ei direct şi sincer şi de ce, neapărat, eu trebuie să fiu primul care să-i abordez?

Es preciso que reconozcamos sobre el particular, tanto usted como yo, que para percibir la belleza del alma y la originalidad de una persona, se necesita mucha más independencia y libertas de la que poseen nuestras mujeres, y en especial nuestras jóvenes.

Es preciso que reconozcamos sobre el particular, tanto usted como yo, que para percibir la belleza del alma y la originalidad de una persona, se necesita mucha más independencia y libertad de la que poseen nuestras mujeres, y en especial nuestras jóvenes.

Kreuzigen sollte man mich, kreuzigen, aber nicht bedauern! Kreuzige, Richter, kreuzige, und nachher bemitleide den Gekreuzigten!

[…] Ecco, ho già ventisei anni, e mai m'è capitato di incontrare una qualche persona. Quindi, come posso parlare bene, con abilità e a proposito? Per voi sarà meglio quando tutto sarà rivelato, sarà messo allo scoperto… Non so tacere quando in me è il cuore a parlare. Quindi, comunque… Dovete credere, nessuna donna, mai, mai! Nessuna conoscenza! E ogni giorno mi limito a sognare che prima o poi incontrerò qualcuno. Ah, se sapeste quante volte in tal modo mi sono innamorato! …” “Ma com'è possibile, di chi mai?” “Ma di nessuno, di un ideale, di colei che si vede in sogno. Nei sogni costruisco romanzi interi. Oh, voi non mi conoscete! È vero, e non poteva essere altrimenti, due o tre donne le ho incontrate, ma di che donne si trattava? Erano le solite massaie… Ma vi farò ridere, vi racconterò che ho pensato alcune volte di attaccare conversazione così, alla buona, con una qualche aristocratica, per strada, s'intende, incontrandola da sola; attaccare conversazione, s'intende, timidamente, con rispetto, passione; dire che sto morendo, in solitudine, in modo che non avesse a scacciarmi, che non ho i mezzi per conoscere una qualunque donna; suggerirle che rientra persino nei doveri della donna non respingere la timida supplica di un uomo infelice come me. Che, per finire, tutto quel che chiedo consiste solo nello scambiare due parole fraterne, con partecipazione, senza essere scacciato sui due piedi, nel credermi sulla parola, porgere orecchio a quello che avrei detto, nel ridere pure di me, se così le garbava, darmi una qualche speranza, dirmi due parole, soltanto due parole, e poi potevamo anche non incontrarci mai più! … Ma voi ridete… D'altronde, è per questo che ve lo racconto…” “Non vi indispettite; rido del fatto che voi siete il vostro nemico, e che se aveste provato, forse avreste avuto successo […]

E non dovete pensare che abbia esagerato qualcosa, in nome di Dio, non pensatelo, Nasten'ka, perché a volte vivo momenti di tale angoscia, di tale angoscia… Perché già mi comincia a sembrare in questi momenti che non sarò mai in grado di cominciare a vivere una vita autentica; perché mi è già sembrato di aver perso qualsiasi percezione, qualsiasi istinto per ciò che è autentico, reale; perché, infine, mi sono maledetto; perché dopo le mie notti fantastiche mi ritrovo a vivere momenti di ritorno alla lucidità, che sono terribili! Nel frattempo senti come, tutt'attorno a te, vortica e rumoreggia nel turbine della vita la folla degli uomini, senti, vedi come vive la gente, come vive in realtà, vedi che per loro la vita non è proibita, che la loro vita non se ne vola via come un sogno, come una visione, che la loro vita eternamente si rinnova, che è eternamente giovane, e non una sola delle sue ore assomiglia a un'altra, quando invece malinconica e monotona fino alla trivialità è la timida fantasticheria, schiava dell'ombra, dell'idea, schiava della prima nube che improvvisa offusca il sole e serra con l'angoscia l'autentico cuore pietroburghese, che tanto caro ha il proprio sole.

Ogni uomo de nostro tempo che si rispetta è e deve essere un vile e uno schiavo.

إن جوهر العاطفة الدينية مستقل عن جميع البراهين, وجميع الأفعال السيئة وجميع الجرائم وجميع مذاهب الإلحاد، أن في هذه العاطفة شيئا لا يمكن أن تدركه ولا يمكن أن تناله أدلة الملحدين في يوم من الأيام. وسيظل الأمر على هذا النحو أبد الدهر.

إذا استطاع محام أن يعلن في المحكمة أنه يرى من الطبيعي جدا أن يقتل امرؤ ستة أشخاص بدافع الفقر فهذا دليل على اقتراب الساعة, لم أسمع في حياتي شيئا من هذا القبيل [...] انظروا إلى هذا الثلاثاء مثلا أهو يتورع عن أن يقتل؟ أراهن على أنه سيقتل أحدا. قد لا يأخذ العشرة آلاف روبل قد يرفضها بشرف وإباء. ولكنه ما يلبث أن يعود في الليل فيذبحك ويسرق المال من صندوقك بشرف وإباء أيضا... لن يعد ذلك عملا إجراميا سوف "يعده "نوبة يأس نبيل" , أو يعده "بادرة إنكار ورفض.

إننا لكوننا ندرك هذه الحقيقة إنما نقف على أرض الحق الإنساني, الحق الطبيعي, الحق الذي يمليه الحس السليم والضمير الصادق. ليس أمرا ذا بال أن لا يكون الحق مكتوبا في نص قانوني بال عتيق’ لأن الإنسان الذي يملك عواطف نبيلة ومشاعر شريفة, أعني الإنسان الذي يملك سداد الرأي وسلامة الحكم من حقه أن يبقى وفيا لتلك العواطف والمشاعر حتى في الحالات التي تغفلها نصوص القانون المكتوب ولا تتكلم عنها.

Verdaderamente los hombres grandes, a mi juicio, tienen que padecer en el mundo un gran pesar.

Tenía sed de vivir, y creía en la vida

Pongámonos a trabajar y podremos tener una opinión propia. Si no trabajamos nunca, serán los otros quienes tengan opinión por nosotros e incluso quienes trabajen para nosotros, es decir todavía y siempre Europa, todavía y siempre los alemanes, nuestros maestros desde hace dos siglos

No solamente usted no conoce al pueblo, sino que siente el desprecio más abominable por él, porque el pueblo para usted es únicamente el pueblo francés e incluso solo los parisienses, y le vergüenza que el pueblo ruso no se parezca a ellos. Esa es la única verdad. Y para aquel para el que no existe el pueblo no existe Dios. Sepa que todos aquellos que dejan de comprender al pueblo y que no tienen contacto con el pierden al mismo tiempo la fe de sus padres y se convierten en ateos o en indiferentes

Sus cabellos eran de un negro casi exagerada y sus ojos, muy claros y serenos. Su tez, delicada, de un blanco demasiado puro y un rosa vivo. Dientes semejantes a perlas y labios color coral. Un hombre muy hermoso, pero con algo repelente. Se decía que su rostro semeja una máscara y que no contaba más que con su fuerza física pues era de talla elevada.

нигилизм явился у нас потому что мы все нигилисты

I love the sticky leaves in spring, the blue sky – that’s all it is. It’s not a matter of intellect or logic, it’s loving with one’s inside, with one’s stomach.

It is better to be unhappy and know the worst, than to be happy in a fool’s paradise.

. “The mystery of human existence lies not in just staying alive, but in finding something to live for.

Man is sometimes extraordinarily, passionately, in love with suffering.

Beauty will save the world.

Ничто не истинно, всё возможно

The successor to the throne was fifteen-year-old Fedor,

At that time, it had seemed only a formality; Fedor’s health was so delicate

Yalan, insanların bütün öteki yaratıklara karşı biricik üstünlüğüdür!

Kilitleyecek hiçbir şeyi olmayan insanlar mutludurlar herhalde, öyle değil mi?

Racionalização é como fedor de cachorro molhado em religiosos: fica evidente quando começam a falar, parece que de tanto usarem fé em tudo, começam a achar normal isso, como exemplo quando defendem Deus ter matado todos no dilúvio, mesmo quando questiono sobre as crianças e animais inocentes.

Il m'est venu un jour à l'idée que si l'on voulait écraser complètement, anéantir un être humain, le frapper du châtiment le plus terrible, au point que l'assassin le plus effroyable tremblerait de ce châtiment-là, et en aurait peur à l'avance, il suffirait juste de donner au travail un caractère d'inutilité, d'absurdité totale, complète. Fédor Dostoïevski, Les Carnets de la maison morte

— A hora exata! — exclamou Fedor Pavlovitch. — E esse meu filho Dmitri sem vir! Peço que lhe perdoe, sagrado velho. — Aliocha estremeceu ao ouvir o «sagrado». — Eu sou muito pontual: nem minuto a mais nem a menos. Recordo sempre que a pontualidade é o ornamento dos reis.

I have never felt spite to my rival, I have never got me into a spite like did other sportsmen”. “I think that my attitude to the rival should be with a lot of respect”.

Quelli non erano i suoni d'un violino; pareva bensì che una voce tremenda avesse incominciato a tuonare, per la prima volta, nella nostra buia abitazione. Forse le mie impressioni erano falsate e malate, forse i miei sentimenti erano sconvolti da tutto ciò di cui ero stata testimone, e predisposti già a sensazioni terribili, colme d'un tormento senza scampo: ma io sono fermamente convinta d'aver udito gemiti, grida umane, pianti; un'intera disperazione si riversava in quei suoni...”.

No, Sonja, non è quello!” egli rispose, sollevando d’un tratto il capo, come se un improvviso nuovo giro di pensieri lo avesse colpito e di nuovo eccitato, “non è quello! Ma piuttosto… supponi (sì! così infatti è meglio!) supponi che io sia egoista, invidioso, malvagio, abietto, vendicativo, e… magari anche incline alla pazzia. (Tutto questo insieme! Della pazzia si parlava già prima, me n’ero accorto!) Dunque ti ho detto poc’anzi che non potevo mantenermi all’università. Ma sai tu che forse lo potevo anche? Mia madre mi avrebbe mandato di che pagare quel che occorreva, e quanto alle scarpe, ai vestiti e al pane, avrei provveduto col mio lavoro, di sicuro! Lezioni se ne presentavano; mi si offriva mezzo rublo per ciascuna. Lavora pure Razumichin! Ma io m’incattivii e non volli. Per l’appunto mi incattivii (ecco una bella parola!) Allora, come un ragno, mi ficcai nel mio cantuccio. Tu sei stata nel mio canile, hai veduto… E sai, Sonja, che i soffitti bassi e le camere strette opprimono l’anima e l’intelligenza? Oh, quanto odiavo quel canile! E tuttavia non ne volevo uscire. Apposta non lo volevo! Per interi giorni non ne uscivo e non volevo lavorare, e non volevo neppur mangiare, stavo sempre disteso. Se Nastas’ja me ne portava, mangiavo; se non me ne portava, la giornata passava così; apposta, per rabbia, non ne chiedevo! Di notte non avevo lume, stavo coricato al buio, non volevo lavorare per comprarmi delle candele! Bisognava studiare e io avevo venduto tutti i libri; e sulla mia tavola, sugli appunti e sui quaderni, c’è anche adesso un dito di polvere. Preferivo stare sdraiato e pensare. E pensavo sempre. E facevo sempre certi sogni, una quantità di sogni strani, non è il caso di dir quali! Solo che allora cominciò anche a sembrarmi che… No, non è così! Di nuovo non racconto bene! vedi, allora mi domandavo sempre: perché sono così stupido? Perché, se sono stupidi gli altri, ed io so di sicuro che sono stupidi, non cerco di essere più intelligente di loro?

Conversation sprang up as to the elegance and realism of her acting -- the sort of conversation that is always repeated and is always the same. In the midst of the conversation Fedor Petrovich glanced at Ivan Ilych and became silent. The others also looked at him and grew silent. Ivan

Tutto al mondo è perfetto, tutto è innocente, meno l'uomo. L'uomo è talmente corrotto che, mentre a governare l'universo basta la sola legge naturale della conservazione, l'uomo è invece sottoposto a tutti i disordini che gli provengono dal fatto che in lui l'istinto della distruzione è altrettanto presente che quello della conservazione.

Certamente io non spezzerò questo muro con la fronte. se le mie forze non riusciranno a spezzarlo, non mi concilierò con esso solo perché c'è davanti a me un muro di pietra che le mie forze non riescono a spezzare

L'uomo è infelice perché non sa di essere felice, solo per questo. Tutto sta qui, tutto! Chi lo capisce è subito felice, nello stesso momento.... L'ho scoperto improvvisamente.

Dentro de quatro paredes, tinha-se uma chance. Uma vez que se está na rua, já não há chance alguma, está tudo perdido, tudo realmente perdido. Por que roubar algo se não se pode cozinhar seja lá o que for? Como vai trepar com alguém morando no beco? Como se pode transar com alguém com todo aquele ronco dos albergues municipais? E como resistir quando seus sapatos são roubados? E o fedor? E a loucura? Não dá nem para tocar uma punheta. Você precisa de quatro paredes. Dê a um homem quatro paredes por tempo suficiente e é possível que ele consiga se tornar o dono do mundo.

O fedor entranhado na manga do capote derramou acidez no nariz. O cheiro do sangue de um corpo possuído era sodomia nasal.

В преходните времена тая сган, която я има във всяко общество, се надига, и при това не само че няма никакви цели, но няма дори капка разум и с всички сили изразява единствено тревога и нетърпение. Същевременно тая сган, без да подозира, почти винаги попада под командата на тайфата действащи с определена цел „напредничави“, която пък насочва всичките тия отрепки на обществото натам, накъдето й е угодно, освен ако самата тя не се състои от пълни идиоти, което впрочем също се случва.

Бросая ваше семя, бросая вашу “милостыню”, ваше доброе дело в какой бы то ни было форме, вы отдаете часть вашей личности и принимаете в себя часть другой; вы взаимно приобщаетесь один к другому; еще несколько внимания, и вы вознаграждаетесь уже знанием, самыми неожиданными открытиями. Вы непременно станете смотреть наконец на ваше дело как на науку? она захватит в себя всю вашу жизнь и может наполнить всю жизнь. С другой стороны, все ваши мысли, все брошенные вами семена, может быть, уже забытые вами, воплотятся и вырастут; получивший от вас передаст другому. И почему вы знаете, какое участие вы будете иметь в будущем разрешении судеб человечества? Если же знание и целая жизнь этой работы вознесут вас наконец до того, что вы в состояний будете бросить громадное семя, оставить миру в наследство громадную мысль, то ...

Երբեմն այնքան էր վախենում նրանից, որ նույնիսկ սիրում էր:

Ասենք` գուցե ես չէի համարձակվում նույնիսկ վախենալ:

Սիրո հնարավորությունն իր հանդեպ, այնպիսի մարդու հանդեպ ինչպիսին ինքնն է, նա հրեշավոր բան կհամարեր:

Գիտե՞ք արդյոք, թե ովէ սատանան, գիտե՞ք արդյոք, թե ինչ է նրա անունը: Եվ նույնիսկ նրա անունը չիմանալով, Վոլտերի օրինակով դուք ծիծաղում եք նրա ձևի վրա, ձեր իսկ հնարած` նրա կճղակների, պոչի ու պոզերի վրա, որովհետև պիղծ ոգին մեծ և ահեղ ոգի է և ոչ թե արարած կճղակներով ու պոզերով, որ դուք եք վերագրել նրան:

Կան մարդիկ, որոնք իրենց գրգռված խռովկանության մեջ արտակարգ հաճույք են զգում, և հատկապես այն ժամանակ, երբ այդ խռովկանությունը նրանց մեջ հասնում է / որ միշտ պատահում է շատ արագ/ մինչև վերջին սահմանը. թվում է` այդ վայրկյանին նրանց համար նույնիսկ ավելի հաճելի է լինել վիրավորված, քան չվիրավորված:

գիտեղեք, որ սեփական ոչնչությունն ու վատուժությունը գիտակցելու ամոթալի այնպիսի սահման կա, որից այն կողմ արդեն մարդ չի կարող գնալ և ահա սկսում է իր բուն խայտառակությունից հսկայական բավականություն ստանալ:

Լավ մարդկանց կարիք եմ զգում:

Ու վախկոտությունն ու սեփայան նախաձեռնության լիակատար պակասությունը մեզանում շարունակ համարվել է, նույնիսկ հիմա էլ համարվում է գործնական մարդու լավագույն հատկությունը: Յուրօրինակության պակասությունը ամենուրեք էլ, ամբողջ աշխարհում դարեր ի վեր միշտ համարվել է բանիմաց ու գործնական մարդու առաջին հատկությունն ու լավագույն հանձնարարականը, և առնվազն մարդկանց ինսունինը հարյուրերորդականը/ դա առնվազն/ միշտ այդ կարծիքին է եղել, և թերևս մարդկանց միայն մեկ հարյուրերորդականն է այլ կերպ նայել ու նայում:

-Բայց մի՞թե քիչ է լոկ ինքնապահպանման զգացումը: Չէ՞ որ ինքնապահպանման զգացումը մարդկության նորմալ օրենքն է... -Այդ ճիշտ է, օրենքն է, բայց նույնքան նորմալ, որքան և կործանման օրենքը, իսկ թերևս նաև ինքնակործանման: Մի՞թե միայն ինքապահպանման մեջ է մարդկության ողջ նորմալ օրենքը:

Dio è la personalità sintetica di tutto un popolo, dalle sue origini fino alla fine.

Dio è indispensabile, per questo deve esistere. [...] Ma io so che non esiste e che non può esistere. [...] Possibile che tu non capisca che un uomo che ha due idee come queste non può rimanere in vita?

E quando o dragão de gelo abria a bocarra e exalava, não era fogo que saía, o fedor sulfuroso e ardente de dragões menores. O sopro do dragão de gelo era frio. Gelo se formava quando ele soprava. O calor desaparecia. Fogueiras bruxuleavam e apagavam-se, abafadas pelo frio. Árvores eram congeladas até suas almas brandas e secretas, e seus galhos tornavam-se frágeis e quebravam sob o próprio peso. Animais azulavam, lamuriavam-se e morriam, de olhos esbugalhados e com a pele coberta de geada.

Tsar Fedor, who was his godfather as well as his half-brother, said to Natalya,

-io so volere bene, e posso volere bene, ma posso solo fare questo, e non fare del bene, non ripagarvi per i vostri favori.

Look out!" came a frightened cry from a soldier and, like a bird whirring in rapid flight and alighting on the ground, a shell dropped with little noise within two steps of Prince Andrew and close to the battalion commander's horse. The horse first, regardless of whether it was right or wrong to show fear, snorted, reared almost throwing the major, and galloped aside. The horse's terror infected the men. "Lie down!" cried the adjutant, throwing himself flat on the ground. Prince Andrew hesitated. The smoking shell spun like a top between him and the prostrate adjutant, near a wormwood plant between the field and the meadow. "Can this be death?" thought Prince Andrew, looking with a quite new, envious glance at the grass, the wormwood, and the streamlet of smoke that curled up from the rotating black ball. "I cannot, I do not wish to die. I love life—I love this grass, this earth, this air...." He thought this, and at the same time remembered that people were looking at him. "It's shameful, sir!" he said to the adjutant. "What..." He did not finish speaking. At one and the same moment came the sound of an explosion, a whistle of splinters as from a breaking window frame, a suffocating smell of powder, and Prince Andrew started to one side, raising his arm, and fell on his chest. Several officers ran up to him. From the right side of his abdomen, blood was welling out making a large stain on the grass. The militiamen with stretchers who were called up stood behind the officers. Prince Andrew lay on his chest with his face in the grass, breathing heavily and noisily. "What are you waiting for? Come along!" The peasants went up and took him by his shoulders and legs, but he moaned piteously and, exchanging looks, they set him down again. "Pick him up, lift him, it's all the same!" cried someone. They again took him by the shoulders and laid him on the stretcher. "Ah, God! My God! What is it? The stomach? That means death! My God!"—voices among the officers were heard saying. "It flew a hair's breadth past my ear," said the adjutant. The peasants, adjusting the stretcher to their shoulders, started hurriedly along the path they had trodden down, to the dressing station. "Keep in step! Ah... those peasants!" shouted an officer, seizing by their shoulders and checking the peasants, who were walking unevenly and jolting the stretcher. "Get into step, Fedor... I say, Fedor!" said the foremost peasant. "Now that's right!" said the one behind joyfully, when he had got into step. "Your excellency! Eh, Prince!" said the trembling voice of Timokhin, who had run up and was looking down on the stretcher.

Don't mistake that success for thinking you are a God. Better come back to earth, Icarus." -Ron Bender

Ich fürchte nur eines: meiner Qual nicht würdig zu sein.

Mi inventavo avventure, mi creavo una vita fittizia, tanto per vivere in un mondo qualunque. E tutto per via della noia; l'inerzia mi schiacciava.

[... ] contempler à la fois deux abîmes, celui d'en haut, l'abîme du sublime et celui d'en bas, l'abîme de la plus ignoble dégradation.