Fakir Quotes

[He] saw that a peculiar expression had come into his nephew's face; an expression a little like that of a young hindu fakir who having settled himself on his first bed of spikes is beginning to wish that he had chosen one of the easier religions.

To grant all a man's wishes is to take away his dreams and ambitions. Life is only worth living if you have something to strive for. To aim at.

You cling so tightly to your purity, my lad! How terrified you are of sullying your hands. Well, go ahead then, stay pure! What good will it do, and why even bother coming here among us? Purity is a concept of fakirs and friars. But you, the intellectuals, the bourgeois anarchists, you invoke purity as your rationalization for doing nothing. Do nothing, don’t move, wrap your arms tight around your body, put on your gloves. As for myself, my hands are dirty. I have plunged my arms up to the elbows in excrement and blood. And what else should one do? Do you suppose that it is possible to govern innocently?

Physical difference frightens people in our culture more than anything else. You can be aberrant as hell mentally, politically, socially, but do one little thing physically - put a bone in your nose - and boy, you're in trouble!

-Şark, dedi. Canım şark. Dışarıdan miskin, budala, çaresiz, fakir... Fakat içinden hiç aldanmamağa karar vermiş... Bir medeniyet için bundan daha güzel ne olabilir? İnsanları içlerinden tatmin etmeği ne zaman öğreneceğiz? Ne zaman bu 'hoşça bak zatına'nın manasını anlayacaklar? -Şark anlamış mıydı sanki? -Anlasın, anlamasın...Söylemişti ya.

Sesaat ia terhenyak oleh teks wasiat Habib Hasan Al Bahr. Menghadaplah kepada Allah dengan hati luluh. Hindarkan dirimu dari sikap ujub dan angkuh. Pergaulilah manusia yang jahat dengan baik, karena pada hakikatnya kamu sedang bermuamalah dengan Allah yang Maha Besar. Ulurkan tanganmu kepada orang-orang fakir dengan sesuatu yang dikaruniakan Allah kepadamu. Lalu bayangkanlah, bahwa Allah-lah yang pertama kali menerima pemberianmu itu, sebagaimana dituturkan dalam berbagai ayat Al-Qur'an dan hadits Nabi. Kelak hatimu akan merasa sangat senang dan bahagia dengan Allah.

Last Will Prologue: We, Sacco and Vanzetti, sound of body and mind, Devise and bequeath to all we leave behind, The worldly wealth we inherited at our birth, Each one to share alike as we leave this earth. To Wit: To babies we will their mothers’ love, To youngsters we will the sun above. To spooners who wont to tryst the night, We give the moon and stars that shine so bright. To thrill them in their hours of joy, When boy hugs maid and maid hugs boy. To nature’s creatures we allot the spring and summer, To the doe, the bear, the gold-finch and the hummer. To the fishes we ascribe the deep blue sea, The honey we apportion to the bustling bee. To the pessimist—good cheer—his mind to sooth, To the chronic liar we donate the solemn truth. And Lastly: To those who judge solely seeking renown, With blaring trumpets of the fakir and clown; To the prosecutor, persecutor, and other human hounds, Who’d barter another’s honor, recognizing no bounds, To the Governor, the Jury, who another’s life they’d sell— We endow them with the fiery depths of HELL! (Industrial Worker, Aug. 20, 1927)

The fakirs always throng the sea-shore To find meaning in the chaos And then they too become melancholy Feeling nothing but their naked toes.

Listen, Sadasiva, this world is a mirage, a bubble that can burst anytime. Understand this and be free of all expectations. Happiness is a state of mind not dependent on anything you possess. The fakir with no possessions sitting under the tree is often happier than the man who owns a fleet of Mercedes and BMWs.

Instant Reading. A certain famous Fakir was claiming in the village that he could teach an illiterate person to read by a lightning technique. Nasrudin stepped out of the crowd: 'Very well, teach me – now.' The Fakir touched the Mulla's forehead, and said: 'Now go home immediately and read a book.' Half an our later Nasrudin was back in the market-place, clutching a book. The Fakir had gone on his way. 'Can you read now, Mulla?' the people asked him. 'Yes, I can read – but that is not the point. Where is that charlatan?' 'How can he be a charlatan if he has caused you to read without learning?' 'Because this book, which is authoritative, says: “All Fakirs are frauds”.

Din, fakirlerin zenginleri öldürmesine engel olur.

Sisli sabahların güzelliklerini bilen fakir bir balıkçı, öğlene kadar sarayında uyuyan zengin bir adamdan çok daha zengindir!

Rapacity plus taste is a formidable combination, since it so often passes for intelligence. One pities the artist in a world of such predators, all of whom are deeply engaged in the arts too.

Onlar koca onlar baba onlar sevgili onlar devlet. Eşitlik istediğimizi sananlar yanılıyor Kim eşitlenmek ister hırsızlar ve katillerle Birhan!

Kitap sevgisi diye bir sevgi vardır sanırım. Ana sevgisi, kardeş sevgisi, yar sevgisi gibi bir sevgi.

Fakir fukaranın hayatını anlatan zengin yazarlarımıza gece kulüplerinde içtikleri viskileri zehir oluyor. Zengin takımının hayatını gözlerimizin önüne sermeye çalışan meteliksiz yazarlarımız da aslında şu fakir milleti düşündükleri için, küçük meyhanelerinde ağız tadıyla içemiyorlar.

Il voyait déjà le best-seller sur les étagères des plus grosses librairies, traduit en trente-deux langues, dont l'ayapaneco, ancien dialecte mexicain qui n'était plus parlé que par deux personnes au monde, qui ne savaient pas lire.

Years later, Taylor was inspecting the jails of the kingdom; and in the one at Nittur the ceiling had been covered, in barbaric colours, which time was subtilizing before erasing them, by a Muslim fakir's elaboration of a kind of infinite Tiger. This Tiger was composed of many tigers in the most vertiginous fashion : it was traversed by tigers, scored by tigers and it contained seas and Himalayas and armies which seemed to reveal still other tigers. The painter had died many years ago in this very cell; he had come from Sind, or maybe Guzerat, and his original purpose had been to design a map of the world. Indeed, some traces of this were yet to be discerned in the monstrous image....

These things take time. If it's rushed then where's the good in goodbye?

May you have warm words on a cool evening, a full moon on a dark night, and a smooth road all the way to your door.

Bilmelisin ki iyi bir kalple asla fakir olamazsın! Ve yine bilmelisin ki kötü bir kalple zengin olmak imkânsızdır! İyilik zenginleştirir, kötülük fakirleştirir!

Fakir bir çocuğun ayakkabısındaki büyük bir delik, onun içinde yaşadığı toplumu mahkûm etmek için en basit kanıttır.

Bankta uyuyan bir aç fakire yardım etmek istiyorsan, onu sakın uyandırma; yiyeceği bankın üstüne koy, biraz da para bırak ve arkana bakmadan oradan ayrıl!

Hell is not a place. It’s a state of mind. A fakir walks barefoot in scorching heat, sleeps on a pavement and yet sings a song admiring the beauty of the world.

Fakirler öyle talihsizdir ki, bok para etse fakirin kıçının deliği kapanır

Sokaklarında fakir insanların olduğu bir toplum başarısız bir toplumdur!

Sokakta tek bir fakir çocuk olması bile bir milyon yenilgidir insanoğlu için!

Neşeli fakir, bir gülüşle zengindir; somurtkan zengin, bir külçe altınla fakirdir.

Çölün fakir görünümlü çobanı, esasında çölün bütün büyülü hazineleriyle çok zengindir.

İnsan mutlu olmalı, fakir oyuncağıyla neşeyle oynayan fakir bir çocuk kadar mutlu!

Zayıf insanlar kaldırdığı ağırlıktan söz eder, utangaç, kafa tuttuğu devlerden, fakir, kullandığı hazinelerden, en basit köylü, gurur konusunda kendini Jupiter sanır.

Fakir çalamadığı için fakirdir.

Happiness is a state of mind not dependent on anything you possess. The fakir with no possessions sitting under the tree is often happier than the man who owns a fleet of Mercedes and BMWs.

Mark, and the Fisher-King man and this preposterous Indian fakir simply as Men—complacent, patriarchal figures making arrangements for women as if women were children or bartering them like cattle.

HIKAYAT ADAM Sebab bagiku kau masih serupa ibu yang melahirkanku yang menuntunku berjalan dan mengajariku berlari. Namun mengapa tak juga lepas dahagaku daripadamu? Meski telah kureguk engkau hingga tumpas tandas. Hingga kempis payudaramu hingga perlahan surut laut dan air matamu. Hingga padam langit dan seluruh jagat raya. Hingga kalam sang malaikat diam-diam merenggut segenap kejahatan dan dosa-dosaku. Meski kutahu belaka, betapa sia-sia seluruh perjalanan ini. Bukankah engkau sendiri yang waktu itu menghalangi diriku memakan buah yang ranum dari perbendaharaanmu yang sengaja tak kausembunyikan? Buah syajarah yang kautanam di taman purbawi. Kebun yang telah berabad jadi rumahku tapi tak pernah sungguh-sungguh aku miliki. Mengapa kaularang aku memetik khuldi yang kausediakan bagiku di taman itu? Apakah demi menguji kesetiaanku pada dirimu? Sementara kauijinkan sabasani itu tumbuh menjulang tinggi dan berbuah lebat. Sekalipun engkau masih menerimaku sebagai buah kandung yang engkau lahirkan sendiri dengan kedua tanganmu. Dan tidaklah aku engkau turunkan dari patuk taring si ular beludak. Ia yang telah membuatku terusir dari rumah. Sepetak tanah yang memang kauperuntukkan bagi diriku sejak mula pertama kauhadirkan aku ke dunia ini. Sungguhpun harus kuarungi samudra duri ini sekali lagi, sebagai si alif dari golongan yang paling daif. Sebagaimana perempuan penerbit nafsi itu kaucuri dari tulang rusukku saat aku lelap tertidur. Sepanjang pasrah kasrah telah mengubah rambut di kepalaku menjadi setumpukan uban. Sepanjang kematian demi kematian sengaja kau timpakan di atas kepala anak cucuku. Adakah sempat kaudengar aku berkeluh-kesah? Meski aku mahfum belaka, ya bila karena semua itu aku tak akan pernah kau perkenankan singgah ke rumahmu lagi. Kecuali kau biarkan aku datang sebagai perempuan lecah, jaharu yang paling hina atau fakir papa yang kelaparan. Sekalipun telah letih jiwaku meretas sepi, hingga percik lelatu itu menitik sekali lagi dari ujung jarimu. Bukan sebagai yang garib, yang gaib atau yang hatif. Melainkan karena semata-mata semesta cinta. Cinta yang sekalipun tak akan pernah mengubah diriku menjadi zaim, zahid atau zakiah. Namun sungguh, cuma itu satu-satunya cinta yang berani menentang tajam mata pisau sang mair.

We who are here to-night are here as the servants of the guests of a great University, a University of knowledge, scholarship, and intellect. You do well to be proud of it. But I have wondered whether there may not be colleges and faculties of other experiences than yours, and whether even now in the far corners of the continents powers not yours are being brought to fruition. I have myself been something of a traveller, and every time I return to England I wonder whether the games of those children do not hold more intense life than the talk of your learned men-- a more intense passion for discovery, a greater power of exploration, new raptures, unknown paths of glorious knowledge; whether you may not yet sit at the feet of the natives of the Amazon or the Zambesi: whether the fakirs and the herdsmen, the witch-doctors may not enter the kingdom of man before you

Over the past twenty years, Maher watched that pattern play out again and again as major clothing brands made demands on suppliers in Bangladesh to lower their prices while also completing orders faster and constantly improving their workplace and environmental standards. Fakir Fashion has implemented certified projects to treat its wastewater, harvest rainwater, use more solar power, provide meals and child care for workers, hire workers with disabilities, build schools in the local area and more. They have been unable to pass on any of the expenses of these improvements to apparel brands or consumers, who continue to want more for less.

The ice-cold ritual baths of the Jews and Brahmins; the vigils of Buddha's disciples and of the Christian ascetics; the torments of Indian fakirs to keep from falling asleep—these are all nothing but external, crystallized rituals, which like broken columns bear witness to the seeker: "Here, very long ago, stood a mysterious temple dedicated to awakening.

Lectura instantánea. Cierto famoso fakir afirmaba en el pueblo que podía enseñar a leer a una persona iletrada mediante una técnica relámpago. Nasrudín salió de entre la multitud. “Muy bien, enséñame, ahora.” El fakir tocó la frente del Mulla y dijo: “Ahora ve a casa inmediatamente y lee un libro”. Media hora más tarde, Nasrudín estaba de vuelta en el mercado, llevando un libro en sus manos. El fakir se había marchado. “¿Puedes leer ahora, Mulla?”, le preguntó la gente. “Sí, puedo leer, pero eso no es lo importante. ¿Dónde está ese charlatán?” “Cómo puede ser un charlatán si ha conseguido que leas sin aprender?” “Porque este libro, que es de incuestionable autoridad, dice: 'Todos los fakires son farsantes.

Gittiğimiz yollardan geri dönülmüyor sevgilim Şimdi dünya çok acı.

Benim bu memleketten 30 yıllık uyku alacağım var doktor.

Ne diyeyim allahım ben sana biraz platoniğimdir biliyorsun.

নীরবতার চেয়ে অধিকতর উজ্জ্বল কোন বাতি দেখিনি আমি কখনো। -- বাবা বায়েজিদ বোস্তামী।

Memleket isterim Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun; Kuşların çiçeklerin diyarı olsun. Memleket isterim Ne başta dert ne gönülde hasret olsun; Kardeş kavgasına bir nihayet olsun. Memleket isterim Ne zengin fakir ne sen ben farkı olsun; Kış günü herkesin evi barkı olsun. Memleket isterim Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun; Olursa bir şikayet ölümden olsun.

Günde beş lira! Ecirlikten başka bir şey değil. Hoş o ecirliği de hak edemedik ya daha. Ya gelse de müteahhit, “Ben başkasını buldum, kusura bakma; sen dön geldiğin yere!” deyiverse ne yaparım? Hem, ne diye ukalalık ediyorum? Biz bu dünyaya ecir gelmişiz, ecir gideceğiz. Ben de müteahhit olacak değilim ya! Ne hakkım var: “Ben neden beş lira kazanayım da o beş yüz lira kazansın,” demeye. Ben işsizim, o müteahhit. Ben fakir bir aileden gelmişim, o zengin bir aileden. Ama benim okumuşluğum varmış da onun yokmuş; kimin umurunda? O, işini biliyor, ben bilmiyorum. Mademki biliyor, yaşamak da onun hakkı. Ben köylü cıgarası içemem; o isterse, viski içer; ben kahveye gidemem, o bara gider; ben tramvaya binemem, o otomobile biner; hakkı değil mi?

It is alarming and also nauseating to see Mr. Gandhi, an Inner Temple lawyer, now become a seditious fakir of a type well known in the East, striding half-naked up the steps of the Viceregal Palace, while he is still organizing and conducting a defiant campaign of civil disobedience, to parley on equal terms with the representative of the King-Emperor. [February 23, 1931]

The 4th Way is based on understanding. The Work is the 4th Way—that is, it is not the Way of Fakir or the Way of Monk, or the Way of Yogi. In this Work understanding is the most powerful thing you can develop. Therefore it is necessary to begin to to try to understand what this Work teaches and see for oneself why it teaches it. What does that mean? It means in brief that you must understand for yourself why negative emotions must go, understand why self-justifying must go, why lying and deceit must go, why internal considering and grievances and making internal accounts must go. (Notice the Lord's Prayer says: "Forgive us as we forgive others.") You must understand for yourself why egotistical phantasies must go, why self-pity and sad regrets must go, why hating must go, why the state of inner sleep must go, why ignorance must go, why buffers and attitudes and pictures of yourself must go, why False Personality, with its two giants walking in front of you, Pride and Vanity, must go, why ignorance of oneself must be replaced by real uncritical self-knowledge through observation, why external considering is always necessary, and finally you must understand and see why Self-Remembering is utterly and totally necessary for you at all times if you want to awaken from the great sleep-inducing power of nature and the increasing mass-hypnotism of external life. All this is the Work and what it teaches —namely, what it is we have to do in order to awaken from the state of sleep in which we live.

Uno experimenta un sentimiento de superioridad cuando hace un truco de magia. Sólo porque es el único en conocer el secreto. Y porque suscita la admiración. Ese sentimiento se convierte pronto en una droga.

Fakir Azizuddin. He was one of the ablest and certainly the most honest of all Ranjit Singh's courtiers. Azizuddin was of so engaging a disposition, and so perfect a courtier in his manners, that he made few declared enemies, though many were doubtless jealous of his influence. One reason of his popularity, as a Muhammadan minister at a Hindu Court, was the liberality of his belief. He was a Sufi, a sect held, indeed, as infidel by orthodox Muhammadans, but to which the best thinkers and poets of the East have belonged. He had no love for the barren dogmata of the Kuran, but looked on all religions as equally to be respected and disregarded. On one occasion Ranjit Singh asked him whether he preferred the Hindu or the Muhammadan religion. ' I am,' he replied, 'I am a man floating in the midst of a mighty river. I turn my eyes towards the land, but can distinguish no difference in either bank.

Biz Ross öyle işte sana göre yanlış kalmayı biliriz. Başkasını bilmediğimizden değil bak bunu da bil laf arasında. İnkârmış pazarlıkmış kabullenmekmiş bilmemneymiş Geç bunları Ross. Geç bunları. Aynı günde ölür aynı günde yıkar aynı gün gömeriz.

Bundan ötürü, ben diyorum ki, aydınlık dostlarının politikası yoktur; ama düşmanlarının vardır. Bu yüzden, tıpkı sizin o ateşi çalan, neydi adı, Prometeus gibi, sürekli yenilırler. Yenildim ben de. Gayet açık. Zaman içinde kazansalar da, yenilirler.

Fakir Baykurt der ki: "Aleviliğin asıl büyük ilkesi kadın erkek eşitliğidir. Birlikte oturup kalkıyor, birlikte yaşıyorlar, hayatı paylaşıyorlardı. Cumhuriyetin okullarını İlk sevenlerin başında Aleviler vardı. Kızlarını oğullarını oralara verip okuttular. Orta Anadolu'da öğretim müfettişi olarak dolaştığımda Alevi köylerinde hiç bir gün öğrenci devamsızlığı Saptamadım. İnançlarında kadını yoran, onu dışlayan öğretiler yoktur. Bu kadınlara yetişmelerinde kimlik sahibi olmalarında belirleyicidir

Ziraat teknisyeni Ahmed Bey, Kırım'da kadınlara ve Han Sarayı'na kumaş ve yemeni satan, Müslüman olduktan sonra Abdullah ismini alan Gagavuz Türkü'nün altıncı göbekten torunuydu. Ayşe adındaki hanımıyla beraber İstanbul'da, Divanyolu'ndaki küçük bir ahşap evde yaşıyorlardı ve her zaman maddi sıkıntı içerisinde olan, orta halliden de geride, hatta fakir denebilecek bir aile idiler. Ahmed Bey ile Ayşe Hanım'ın ilk çocukları 1881'in 23 Kasım Çarşamba günü, öğlen saat onikiye doğru Divanyolu'ndaki bu evde dünyaya geldi... Çocuğa, İsmail Enver adını koydular.

Gotta write a letter to you, If you get a chance, do read it. Don't know how long I can endure, But if you get a chance, do read it. They say, time heals all wounds, But there is no treatment to my condition. If you get a chance, come and sit by me, With you by my side even death is salvation. The world hails one a pillar, an epitome of strength, But inside, one battles with apocalypse everyday. Sipping poison like delicate wine, time after time, A loveless fakir gets used to be used and thrown away. Read me or rip me, it is up to you. So long as the heart beats, I'm waiting for you.

Labourism was to be the bete noire of the Party, hated as much as the capitalist system itself. Its growth was to lead to the hardening of Party attitudes almost to the point where even the wish to improve everyday conditions was considered iniquitous. The resentment was heated by the fact that many of the rising Labour leaders had been fellow members of the Social Democratic Federation and once professed the revolution.No words were strong enough for the Party's contempt. In the the Socialist Standard they were 'fakirs', a strong allusion to self-seeking piety, and on the platforms 'Labour bleeders',...

Fakir düşmüş bir ailede doğdum. Buna rağmen çocukluğum epeyce mesut geçti. Fakirlik, içimizde ve etrafımızda ahenk bulunmak şartıyla –ve şüphesiz muayyen bir derecesinde- zannedildiği kadar korkunç ve tahammülsüz bir şey değildir. Onun da kendine göre imtiyazları vardır. Benim çocukluğumun belli başlı imtiyazı hürriyetti. Bu kelimeyi bugün sadece siyasi manâsında kullanıyoruz. Ne yazık! Onu politikaya mahsus bir şey addedenler korkarım ki, hiçbir zaman manâsını anlamayacaklardır. Politikadaki hürriyet, bir yığın hürriyetsizliğin anahtarı veya ardına kadar açık duran kapısıdır. Meğer ki dünyanın en kıt nimeti olsun; ve tek insan onunla şöyle iyice karnını doyurmak istedi mi etrafındakiler mutlak suretle aç kalsınlar. Ben bu kadar kendi zıddı ile beraber gelen ve zıtlarının altında kaybolan nesne görmedim. Kısa ömrümde yedi sekiz defa memleketimize geldiğini işittim. Evet, bir kere bile kimse bana gittiğini söylemediği halde, yedi sekiz defa geldi, ve o geldi diye biz sevicimizden, davul, zurna, sokaklara fırladık. Nereden gelir? Nasıl birdenbire gider? Veren mi tekrar elimizden alır? Yoksa biz mi birdenbire bıkar, “Buyurunuz efendim, bendeniz, artık hevesimi aldım. Sizin olsun, belki bir işinize yarar!” diye hediye mi ederiz? Yoksa masallarda, duvar diplerinde birdenbire parlayan, fakat yanına yaklaşıp avuçlayınca gene birdenbire kömür veya toprak yığını haline giren o büyülü hazinlere mi benzer? Bir türlü anlayamadım. Nihayet şu kanaate vardım ki, ona hiç kimsenin ihtiyacı yoktur. Hürriyet aşkı, -haydi Halit Ayarcı’nın sevdiği kelime ile söyleyeyim, nasıl olsa beni artık ayıplayamaz, kendine ait bir lügati kullandığım için benimle alay edemez!- bir nevi snobizmden başka bir şey değildir. Hakikaten muhtaç olsaydık, hakikaten sevseydik, o sık sık gelişlerinden birinde adamakıllı yakalar, bir daha gözümüzün önünden, dizimizin dibinden ayırmazdık. Ne gezer? Daha geldiğinin ertesi günü ortada yoktur. Ve işin garibi biz de yokluğuna pek çabuk alışıyoruz. Kıraat kitaplarında birkaç manzume, resmî nutuklarda adının anılması kâfi geliyor.

İnsanın birbirine bir daha, bir daha sarılmasına, bir daha, bir daha 'güle güle git! yolun da bahtın da açık olsun!' demesine izin vermezler. 'dur bir daha sarılayım! ver elini öpeyim!' dedirtmezler. Alırlar böyle, koparırlar..bakakalırsın kapanan kapıya..o da döner bakar..ama kapalı..yanyanayken öpmek, bir daha, bir daha öpmek varmış gözlerini! Kollarını genişten açıp, can cana bir daha sarılmak varmış...

Benim büyük ve mustarip bir ruhum yok ki Olric. Ben on ikinci dereceden resmi bir Türk vatandaşıyım. Törelerime bağlıyım. Yazamam ben. Ben fakir bir Turgut'um. Turgutların en önemsizi. Şimdiye kadar yaptırdığım bütün tahliller normal çıktı; böyle bir şeye rastlanmadı. Ben, düz bir çizgi üzerinde sürüp giden yaşantımın, bazı beklenmedik olaylara -bunlara olay demek de fazla iyimserlik olur- nedeniyle küçük titreşimler göstermesi üzerine, aslında çok zayıf olan bağlarımı kopararak -buna koparmak dersem fazla kötümserlik olur- süresi ve sonu belirsiz bir atılışa, benden başka kimsenin farkına varmayacağı bir kavgaya sürüklenmeye karar vermek için elindeki imkanlarla düşünmeye çalışan bir macera heveslisi, bir karınca, bir ne bileyim, böyle şartlar altında herkesin aptallık sayacağı bir teşebbüsün basit bir noktasıyım.

Doğrusunu söylemek gerekirse, efendim," diye karşılık verdi Sancho, "eti kemiği olmayan bu kadına, yani ölüme güven olmaz, zira gence yaşlıya bakmıyor kendisi. Bizim köyün papazından duyduğuma göre ayağını fakir fukaranın derme çatma kulübelerine nasıl basıyorsa kralların yüksek kulelerine de öyle basıyormuş. Bu hanımefendi nezaketten çok iktidar sahibi. Öyle hanım evladı falan değil; ne bulursa yiyor; her deliğe giriyor, heybesini her yaştan, her türden ve her rütbeden insanla dolduruyor. Tarladaki orakçı gibi öğlen olunca uykuya yatmıyor. Her saatte biçiyor, otun tazesini de kurusunu da kesip götürüyor. Çiğnemekle de uğraşmıyor, karşısına çıkanı ağzına yuvarlayıp yutuveriyor, çünkü köpek gibi doymaz bir iştahla yiyor. Belki göbeği yok, ama midesi ödem toplamış; yalnız canlıları alıyor, bir testi soğuk su gibi içip bitiriveriyor.

Turgut’un bilmediği bu arkadaşlar da Selim’e aynı şekilde davranırlardı. Selim, Esat’ın arkadaşlarını tanımaz; Esat, Selim’in arkadaşlarını istese de tanıyamaz. Casus gibi, kimseyi kimseye tanıtmaz. Selim’e öyle gelirdi ki bir gün bu insan lar bir araya gelecekler; önce karşılıklı bakışıp susacaklar. Konuşacak söz bulamayacaklar. Sonra Selim’i suçlayacaklar ve dolayısıyla birbirlerini. Bu adamla nasıl arkadaşlık ettin? Bu adamla mı dostluk kurdun? Bahsetmediğin değerli arkadaşın bu muydu? Bu aptala gitmek için mi o gün bize gelmedin? Sonunda birbirlerini hoşgörseler de beni affetmezler, derdi fakir Selim. Sonunda herkes beni suçlayacak bir sebep bulur. Ne istiyorlardı senden Selim? Belki sen çok şey istiyordun onlardan. Verdiğinin hiç olmazsa küçük bir parçası kadar birşeyler istiyordun. Sonunda kaçıyorlardı. Hayır, sen kaçıyordun. Hayır kaçmıyordun: insana ihtiyacın vardı. İnsanı arıyordun canım kardeşim. Bunda utanacak ne vardı?

Yalnızdım. Yalnızdım ama muhayyel bir arkadaşım vardı karşımda. Bu muhayyel arkadaşı pek severim. Öyle ki bazan konuşurken dudaklarına dalar, öpüveresim gelir. Ellerini severim, gözünün rengini severim. İçime ondan durmadan yağmur gibi bir şeyler yağar. Hiçbir sözü gücüme gitmez. Hiç büyük laf etmez. Fazla konuşmaz, tükürmez, kaşınmaz, ideal arkadaştır. Kadın mıdır, erkek midir, zengin midir, fakir midir, okumuş yazmış mıdır, cahil midir, ihtiyar mıdır? Nasıl karar verirsem öyledir. Bazan boyasız, süssüz bir okumuş kızdır. Pırıl pırıl konuşur. Bazan güzel bir erkek çocuktur. Yaşı on altı on yedidir. Okumuş yazmışlığı pek yoktur. Duvar boyacısıdır. Hıristiyandır. Kapkara kömür gibi gözleri vardır. Güldüğü zaman insandan üstündür. Bakmaya doyamam. Bazan altmışlıktır. Görmüş geçirmiştir. Doğramacılık, makinistlik, duvar afişçiliği yapmıştır. Fıstık satmıştır. Kavun karpuz satmıştır. Köşe başlarında kestane kebap etmiştir. Bulduğu zaman akşamları içmiştir. Hikâye hikâye üstüne anlatır.

You Make Me" (feat. Salem Al Fakir) [Vocals by Salem Al Fakir] We are one, One for sure. All united, You'll want some more. Oh Oh Oh Oh You make me! Oh Oh Oh Oh You make me! We are one, One for sure. All united, You'll need no more Oh Oh Oh Oh You make me! Oh Oh Oh Oh All my life I've been, I've been waiting for someone like you (yeah) All my life I've been, I've been waiting for someone like you (yeah) I've been looking for someone like you (yeah) I've been waiting for someone like you (like you [x4]) You make me! [Instrumental break] We are one, One's for sure. All united, You'll want some more. Oh Oh Oh Oh You make me! Oh Oh Oh Oh You make me! We are one, One's for sure. All united, You'll need no more Oh Oh Oh Oh You make me! Oh Oh Oh Oh All my life I've been, I've been waiting for someone like you (yeah) All my life I've been, I've been waiting for someone like you (yeah) I've been looking for someone like you (yeah) I've been waiting for someone like you (like you [x4])

OLYMPAS: There is one doubt. When souls attain Such an unimagined gain Shall not others mark them, wise Beyond mere mortal destinies? MARSYAS: Such are not the perfect saints. While the imagination faints Before their truth, they veil it close As amid the utmost snows The tallest peaks most straitly hide With clouds their lofty heads. Divide The planes! Be ever as you can A simple honest gentleman! Body and manners be at ease. Not bloat with blazoned sanctities! Who fights as fights the soldier-saint? And see the artist-adept paint! Weak are those souls that fear the stress Of earth upon their holiness! The fast, they eat fantastic food, They prate of beans and brotherhood, Wear sandals, and long hair, and spats, And think that makes them Arhats! How shall man still his spirit-storm? Rational Dress and Food Reform! OLYMPAS: I know such saints. MARSYAS:                     An easy vice: So wondrous well they advertise! O their mean souls are satisfied With wind of spiritual pride. They're all negation. "Do not eat; What poison to the soul is meat! Drink not; smoke not; deny the will! Wine and tobacco make us ill." Magic is life; the Will to Live Is one supreme Affirmative. These things that flinch from Life are worth No more to Heaven than to Earth. Affirm the everlasting Yes! OLYMPAS: Those saints at least score one success: Perfection of their priggishness! MARSYAS: Enough. The soul is subtlier fed With meditation's wine and bread. Forget their failings and our own; Fix all our thoughts on Love alone!

Tarihi kesin olmamakla beraber fi tarihi dolaylarında, mal varlığı ölçülemeyecek derecede zengin; fakat bir o kadar da insanlıktan nasibini alamamış kral varmış. Bu kral bir gün çarşı pazar dolanıp dururken fakir yörenin demircisinin hanımına göz koymuş. Aslında bu bizim bildiğimiz Leyla ile Mecnun, Hüsn ü Aşk’ta anlatıldığı gibi bir aşk değil, heva ü hevesten ileri gelirmiş. Sormuş soruşturmuş neyin nesi diye. Garip bir demircinin oğluna analık eden bir garip kadınmış. Kral düşünmüş taşınmış ve aslında ilk anda aklına gelen kararın doğru olduğuna hükmetmiş. “Kadını alabilmek için demircinin ortadan kaldırılması gerek. Bu da sebepsiz olmaz.” demiş. Tez elden vermiş emri; “Söyleyin o demirciye yarın sabaha kadar bin kantar borada/demir istiyorum, ya getirir ya kellesini alırım.” demiş. Emir kendisine gelen gariban demirci, yokluğu içinde tek varı olan hanımına durumu anlatmış. Karısı korkuyla beraber büyük bir tefekkür içinde “Gün doğmadan neler doğar, Allah’tan ümit kesilmez.” demiş. Sabah yaklaşmış, demirci ölüme hazırlanmış. O esnada kapı çalmış. Kralın adamları demircinin kapısına dayanmışlar, korkudan titrek ama bir o kadar da cesur durmaya çalışarak demirci “Ne oldu?” diye sormuş. Kralın adamları “Boradalar iptal.” cevabını vermişler. Gariban demircinin sorusuna mahal bırakmayan kralın adamı “Kral öldü, tabutunu çakmak için bize mismar/çivi lazım, çabuk çivi yap.” der. Olay karşısında şaşkınlıktan ve sevinçten ne yapacağını şaşıran demircinin hanımı “Gördün mü, boradayı mismar eden Allah!” demiş. işte o günden beri Anteplilerin ‘Boradayı mismar eden Allah’ deyimi ‘Gün doğmadan neler doğar, Allah isterse sıkıntıyı sevince çevirir. Zalimin cezasını daha bu dünyada çeker.’ manasında, kullanıla gelmiştir.

Para alguém de um país ocidental com tendência democrática, o senhor Ikea desenvolvera um conceito comercial no mínimo insólito: a visita forçada ao seu estabelecimento. Assim, se quisesse aceder à zona de self-service situada no rés do chão, o cliente era obrigado a subir ao primeiro andar, percorrer um gigantesco e interminável corredor que serpenteava entre quartos, salas e cozinhas em exposição, cada espaço mais bonito do que o anterior, passar por um restaurante aliciante, comer umas almôndegas ou wraps de salmão e só depois descer à secção de vendas para finalmente efetuar as suas compras. Em suma, uma pessoa que quisesse comprar três parafusos e duas cavilhas saía quatro horas depois com uma cozinha equipada e uma boa indigestão. Os suecos, pessoas muito previdentes, tinham inclusive desenhado uma linha amarela no chão para indicar o caminho a seguir, não fosse dar-se o caso de um visitante ter a má ideia de se desviar do rumo certo.

Önce şu muhakkak ki, insanoğlunun olan her şeyin Alkibiades’in Sirenleri gibi, birbirinden tamamiyle ayrı iki yüzü vardır. İlk önce, eşyanın dış görünüşünü görüyorsunuz; ama madalyayı çevirin, al kara olacak, kara da gözümüze ak görünecektir; güzellik yerine çirkinliği, bolluk yerine sefaleti, alçaklık yerine şan, şöhreti, bilim yerine cahilliği göreceksiniz. Zayıflığı kuvvet, alçaklığı ruh yüksekliği, tasayı neşe, gözden düşmeyi teveccüh, tiksinmeyi dostluk sanacaksınız; hasılı, her şeyin, hangi yüzünden bakmak istiyorsanız, o yüzüne göre her an değiştiğini göreceksiniz .
… 
Kim bir krala pek zengin ve pek kudretli bir ölümlü diye bakmaz? Ama eğer ruhu saygı gösterilecek bir sıfatla süslenmemişse, elindeki şeylerle gözü doymamışsa, o gerçekte fakir değil midir? Ruhu birçok kötü ihtirasların hükmüne boyun eğmişse, kölelerin en aşağılığı değil midir o? Bu dünyanın bütün öteki şeyleri üzerine aynı biçimde muhakeme yürütebilir, ama bir örnek ele verir durumu.. ‘Bütün bu muhakemelerin sonu neye varır?’ diyeceksiniz belki. Şimdi göreceksiniz. Rollerini oynadıkları sırada, biri gidip aktörlerin maskelerini çıkararak, seyircilere onların gerçek yüzlerini gösterse, sahneyi allak bullak etmiş, bir çılgın kovulur gibi tiyatrodan kovulmayı hak etmiş olmaz mı bu kişi? Böyle olmakla beraber, her şey bir anda yüz değiştirecektir; kadın bir erkek, delikanlı bir ihtiyar olacak; krallar, kahramanlar, tanrılar derhal gözden silinecek, onların yerinde bir takım sefiller, bir takım maskaralar görülecek. Hayal parçalanmakla, piyesin bütün ilgisi yok olmuş olacak. Seyircinin gözlerini bağlayan işte bu başka kılığa girme, bu kendini gizlemedir. Oysa ki, hayat nedir? O öyle sürekli bir komedyadır ki, onda türlü biçimlerde kendilerini gizlemiş insanlar sahneye çıkarlar, tiyatro sahibi bazen bunları, kıyafetlerini değiştirip, kah kralların ihtişamlı erguvanı içinde, kah köleliğin ve sefaletin iğrenç paçavralarına bürünmüş bir halde gösterdikten sonra, sonunda sahneyi terk etmeye zorlayıncaya kadar rollerini oynarlar. Gerçekten, bu dünya geçici bir gölgeden başka bir şey değildir ama öyleyken, her gün ortada oynanan komedya da işte budur.

Ne hayatı varmış kentlerde? Varsa bile size var ! Ne geçiyor eline bizden oraya gidenlerin? Ne olabiliyorlar? Kapıcı, çöpçü, hızmatçı, dutma ... İstanbul-Ankara'daki avratların sidikli donlarını paklayıp, apartman yapılarını, garacları, caddaları bekliyorlar. Sırtlarıyla taş çekip han apartman yapıyorlar. Emme içine girip oturamıyorlar. Bekledikleri dükkenlerin hiçbiri kendilerinin değil. Pakladıkları sidikli donlar, bulaşıklar hep başkalarının ! Biz dünyaya çöpçü, hızmatçı olmaya mı geldik Emin bey? Burda acımdan ölürüm, gene gitmem o donuz kentlere ki çöpçü, hızmatçı olayım! Diyorsun ki, taş devrinden kalma yimekler, tunç devri nden kalma fitilli lambalar, kağnı, karasapan, tuluk ... Senin bir şeyden habarın yok Emin beyim! Yazıyorsun iki çızık, alıyorsun bin, iki bin! .. Bu gidende bizim yidiğimiz yimekleri bulamayanlar da var! Yataklarımızı dersen, eyi kötü biz yatarız be efendim! Eyisini buluncaya kadar kötüsüne eyvallah ! Diyorsun ki, fitilli lambalar ... Tuluk suyu demene de karşılık vereceğim : Tuluğun değerini bilen bilir ... Ondan sonracığıma, sen ölçeriyorsun ki, komşular köyleri bırakıp kentlere yörüsün! Yörüsün arkadaş! Yörüyenlere dur deyen yok zati ! Emme köyler boşalmasın ... Köyler boşaldı mı hepimiz boku yidik Emin beyim ! Ulusun milletin kaynağı, beşiği, köyler değil mi? Bu kaynağı kurutup, nerde üreteceksin milleti? Köyü söndürdün mü memleket söner beyi m! Elleme giden gitsin, yörüyen yörüsün. Emme kaynak kurumasın. Daha o gidenlere seviniyoruz biz. Neden deyecek olursan, okuyup amir mamir oluyorlar. Hiç olmazsa bizim dilimizi biliyorlar! Biz de onların dillerini biliyoruz. Baksana şu ballarımıza : Kadastro .. . Ne demek kadastro? Meteoroloji Rasat Cihazı? Ne bu? Kasabada bir dayranın kapısında yazıyormuş, Irıza söyler: Malarya Eradikasyonu! Emin beyim, biz Türküz hamdolsun ! Dilimiz de Türkün dili. Bize diyorsun ki, kadınlar görgüsüz, erkekler bilgisiz ... Haşa ! Hiç kabul etmiyorum! Biz kendi görgümüzü, kendi bilgimizi biliriz. Hemi eyi biliriz! Ama sizin görgüleri bilmeyi z. Emme siz de bizimkileri bilmezsiniz. Bak, yere bağdaş kurup oturabildin mi? Biz diz bile çökeriz! Masa sandalle deye tuz yumurtlattın Battal'a ... Dal öğlen bir seet uyumadan edemiyor hiçbiriniz. Uyku dediğin geceye masus ... Eee hani görgülüydünüz siz? Sen sade kendi görgünü biliyorsun. Emme senin görgün mü eyi, benim görgüm mü? Orası ayrı. Sen Gazi Kemal'i duydun, ben gördüm. "Memleketin efendisi, başkanı köylüdür !" deye neden dedi Gazi Kemal? Çünkü Kurtuluş Savaşını köylüler kazandı. Eğer varısa yarın cennete de köylüler gidecek. Neden? Çünkü köylüler sade kendilerinin değil, tüm milletin ekmeği için çalışıyor... Bir var ki, harp darp, sonra da seçim saçım, ağalar, beyler ... anasını sinkaf etmiş köylülerin ki, belini alıp doğrulamıyor garipler ... »

Intezamat hue, woh hue ruksat. Mohhabat ka ameer, fakir hogya

Gerçek manada hiç kimse fakir değildir çünkü herkes büyük bir hazineye sahiptir: Varoluş!

Temiz içecek su nasıl olur? Onu anlatıyordu. Kılavuzun gösterdiği yol üzere sorular soruyor, fakat Tozak köyünün durumu kılavuzdaki köyün durumuna uymadığı için çocuklardan uygun karşılık alamıyordu.

Elinde kanun olanlar, kalem olanlar böyle şey mi düşünüyor şimdi? Kaldırıyoruz, kalkındırıyoruz ... hepsi laf! Kendilerini kalkındırıyorlar!.. Ankara habire istatistik kabartmayı biliyor! İstatistik demek. .. Hay babam hay! Ulan şu Kır Abbas'a bakın ! Demek Kır Abbas bile çalışıyor ha! .. İstatistik demek. .. Durun ulan !» diye bağırdı. «Size beş takka mola veriyorum! Toplanın başıma ... »

Sen onlardan, afiş, broşür, bilgi iste ... versinler. Emme çubuk isteme, tohum isteme ... Sen bırak hükümeti Kır Abbas. O doğru dürüst sınırları beklesin, yeter. Çubuğunu, çekirdeğini kendin bul arkadaş. Yeter ki o sana engel olmasın... Bunu da büyük bir devlet bil...»

Zati seçimin ne nüzümü var Emin beyim !» diye Kır Abbas atıldı. «İki yıla bir seçim, üç yıla bir seçim ... Her köye bir sandık koyuyor. Her sandığa bir başkan. Her başkana 120.lira para! Türkiye'nin gökte yıldız kadar köyü var. Ne demek bu? Bu Türkiye'nin aklı yok mu Çelik beyim? Öyle yapacaklarına, versinler köy başına yüzer lire, alsınlar bizim oylarımızı, istedikleri sandığa tıksınlar, bitti !. .» «Ama baba!. .» dedi Demir bey. «Mesele senin bildiğin gibi değil! Millet seçim istiyor . .. «Eh! ..» dedi Kır Abbas. «Millet seçim istiyorsa hökümet ne bok yisin! Millet ben ikilik üçlük istiyorum, otuz evli bir köyün kırk parçaya bölünmesini istiyorum, imam Halkçı deye Demokratların ayrı yerde namaz kılmalarını istiyorum, camilerin içine ip çekilip ikiye bölünmesini, dahi içine iki dene soba kurulmasını istiyorum derse, sen ben hökümet olsak ne yapabiliriz ?

Aklına yanayım ayrıca Ankara'nın ki bizi bu köylülerle demokrasiye soktu! Ortak Pazar'a da sokacak ! .. Olmaz hanım, olmaaaz! .. bu köylüyle bu işler yürümeeez ... Sor bana ki çare nedir? Çare, bunları geleneklerinden koparmaktır hanım !

Kendisi yok allahı var, hökümetimizi de çok sever. Yani kendi öz babasının hökümeti gibi üzerine titrer. Kimseye bir kem söz söyletmez ...

Bir toplum, unutulmuş fakir işçilerini hatırlamaya ve onlara önem vermeye başlayıncaya dek zalim ve beş para etmez bir toplum olarak kalacaktır!

Siz insanları yaşam yarışına sokuyorsunuz. Ama kimisinin ayağını kırıp topal etmişsiniz, kimisinin gözünü, kimisinin ayağını bağlamışsınız. Kimisi de besiki, güçlü, antrenmanlı atlet... Siz bunlara, İstediğiniz kadar hürriyet var, koşmak, yarışmak sizin de hakkınız. Hadi bakalım koşun da kazanın, diyorsunuz. Somra öteden biri çıkıp, Yahu ne yapıyorsunuz? Bu işte haksızlık var. Bu hürriyet değildir!.. deyince, Sus! Kardeşliği bozuyorsun! Hain!.. diye onu da susturyorsunuz. Daha da kötüsü, hakkı yenilen kişileri de kandırıp, uutup, onları doğruyu gösterenlerin üstüne saldırıyorsunuz. Bunda hak, adalet var mıdır? Gözümüzün önünde örneği var: Köy enstitüleri... Köyden alınıp okutulan çocuklardan Mahmut Makal’lar, Fakir Baykurt’lar, Talip Apaydın’lar, Başaran’lar, Uysal+lar, daha kimler yetişti. Siz bu adları tanıyorsunuz. Hepsi de yurda yararlı kişiler. Onlar köylerinden alınıp okutulmasalardı, şimdi adı bilinmedik köylerde ortakçı, yarıcı, maraba, ırgattılar. Kimbilir köylerimizde daha nice yetenkler, zekalar körlenip gidiyor.

Zenginler Yeni Yıl'da zengin olmaya devam edecekler mi? Fakirler Yeni Yıl'da fakir olmaya devam edecekler mi? O zaman, tanrı aşkına, nasıl olur da Yeni Yıl’a ‘yeni’ denecek?

Evet! Kalın Musa fakir olduğuna gerçekten kalıbını basıyor ve mahdumunun, torunlarının, kardeşi Muhayyer Hüseyin Efendi'nin, konu komşunun ve servet edinmek için tâ gırtlağına kadar günâha batmış olan cümle namussuzun fitre ve zekâtlarını, Allah rızası için kabul ediyordu.

Bu fakir işçilere bu köpek muamelesini yapmaya neden lüzum görüyorlardı? Evet, Allah onları bir kere fıkara yaratmıştı, bunda kimsenin kabahati yoktu, fakat onlar böyle yaratılmışlar diye niçin tepelerine binmeli, onları adam yerine koymaktan niçin çekinmeliydi? Ya Allah bu ağaları ve ağazadeleri de fıkara yaratsaydı?

It is alarming and also nauseating to see Mr Gandhi, a seditious Middle Temple lawyer, now posing as a fakir of a type well-known in the East, striding half-naked up the steps of the Vice-regal palace, while he is still organising and conducting a defiant campaign of civil disobedience, to parley on equal terms with the representative of the King-Emperor.

Fakirlerin yaşamları, basitliğin zenginliğiyle zenginleşir!

Fakirin fakirliğinden çoğu kez açgözlü zengin sorumludur!

İsveçliler akıllı, dürüst, soylu, arkadaş canlısı, güler yüzlü ve kültürlü, tek kelimeyle, mükemmel bir halktır. Kendilerine çok saygı duyuyorum. Yakın dostlarım arasında çok sayıda İsveçli bulunmaktadır. İsveç'e bütün samimiyetimle refah ve mutluluk dilerim. Ama fakir, kendi kaderine terk edilmiş ülkemizin bundan sonra İsveç egemenliği altında bulunmayacak olmasından dolayı da son derece mutluyum. Halkımızın İsveç devletinden değil, İsveçli devlet memurlarından kurtulması nedeniyle herkesi kutluyorum. İsveçli yöneticiler Finlandiya'da neler yaptı? Kendileri için çifte felaket desek yerinde olacaktır, çümkü icraatları hem bizim halkımız hem de İsveç otoriteleri için talihsizlikti. Onların yaptıkları her iktidar için bir felaketti. İsveç'teki memurlar akıllı, dürüst ve çalışkan insanlardır. Fakat maalesef, bize gelenler böyle değildi. İsveç hükümeti birçok devletin yaptığı tehlikeli hatayı tekrar etti - ülke içinde görev yapan memurları titizlikle seçerken, eyalete parazitleri ve haysiyetini yitirmiş insanları yolladılar.

... fakir açlıktan, zengin tutkusundan yanılır. Zenginin gözlerini altın bağlar. - Sayfa 231

The fakir had warned the Mughal princess that the secret was not for human eyes, but since that fateful night when the boy had first glimpsed the eucalyptus jinn, saw his fetters stretch from sky to earth, his dreams had been transformed. He saw nightscapes that he shouldn’t see. Found himself in places that shouldn’t exist. And now here was an enchanted cup frothing with liquid light on his kitchen table. The boy looked at the chalice again. The churning motion of its contents hypnotized him. He raised it, and drank the light. Such was how unfortunate, young Sharif discovered the secrets of Jaam-e-Jam. The Cup of Heaven.

Thomas Paine İnsan Hakları (1791) adlı eserinde “Edebiyatın ve bütün bilimlerin miras ilkesine göre işlediğini varsayalım, böyle bir durumda bütün ağırlıklarını ve önemlerini yitirirlerdi. Bunu düşününce kendi kendime gülümsüyorum. Sonra da aynı düşünceyi hükümetlerin işleyişine taşıyorum. Bir yöneticinin miras ilkesine göre başa geçmiş olması, bir yazarın miras ilkesine göre ünlü olması kadar saçmadır. Homeros'un ya da Öklid'in oğulları var mıydı bilmiyorum; ama eğer olsaydı ve de bu yazarlar eserlerini tamamlayamadan göçüp gitselerdi, eminim ki oğullar babalarının yarım kalmış eserlerini tamamlayamazlardı.” Napolyon da Paine'in izinden gitmiş, hükümdarlığının ilk dönemlerinde carrières ouvertes aux talents (yeteneklilere açık kariyerler) sistemi adını verdiği bir sistemi oturtmaya çalışan ilk Batılı lider olmuştur. Yaşamının son günlerinde Saint Helena'da, gururla “Birçok generalimi çamurun içinden bulup çıkardım” demiştir. “Nerede bir yetenek gördüysem onu ödüllendirdim.” Napolyon'un böylesine övünmesi yersiz değildi. Napolyon döneminin Fransası, feodal ayrıcalıkların son bulduğu ve her toplumsal mevkiden kişiye açık ilk unvan olan Légion d'honneur'ün (Fransız Liyakat Nişanı) yaygınlaştırıldığı bir Fransa oldu. Eğitim sistemi yeniden inşa edildi: liseler bütün toplumsal kesimlerden insanlara açık hale getirildi ve 1794'te başlatılan uygulamayla bir teknik okul, fakir öğrencilere de cömertçe burs sağladı (bu sayede teknik okulun ilk yıllarında öğrencilerin yarısı köylü ve esnaf çocuklarından oluşuyordu). Napolyon'un önde gelen adamları (İçişleri Bakanlığı'ndaki görevliler, bilimsel danışmanlar ve senatörler) gayet mütevazı özgeçmişlere sahiptiler. Napolyon'un kelimeleriyle ifade edecek olursak, mirasyedi asiller “ulusun baş belalarıdır, embesildir onlar... mirasyedi götler!

Seni Buldum (Bir Aşk Şiiri) Seni buldum, ve, 40 inç göğüs 50 oldu. Seni buldum, ve, Hayvan zihniyeti insan oldu. Seni buldum, ve, Cahil bir fakir şair oldu. Seni buldum, ve, Korkak bir kalp kaplan oldu. Herkes diyor ki, Gerçek aşk çok acıyor. Ama ben diyorum ki, Aşk yarası âşığın süsüdür. Seni buldum, ve her yerde umut buldum. Cehennemde bile bir cennet buldum.

Fakir mutludur, zengin mutsuzdur söylemi de fakirleri fakir olarak kalmalarına ikna etmek için zenginler tarafından uydurulmuş görünmektedir!

Elma aldım kokuyor Yârim kitap okuyor Kız oğlanın altında Bulgur bulgur terliyor Gene vuruyor şaplağı; “Pis!” diye söyleniyor. 'Hep böyle şeyler söylüyorsun! Biraz iyi şeyler söylesene, namazlı aptesli, dinsel?' “Onları da bilirim!” diyorum usulca. Şu Ürgüp'ün ayazı Gel bize bazı bazı Ak göğsünün üstünde Kıldım bayram namazı!” Hanife bu kez iyice vuruyor şaplağı. “Pissin işte, pissin! ” diyor.

Eğer bir ülke, aklen çok fakir bir lider tarafından yönetiliyorsa ve bu lider cehalet bakımından çok zengin bir çoğunluk tarafından da destekleniyorsa, o zaman o ülkeyi kurtarmak için çok zeki bir muhalefet gerekir!

Yogi (or "jogi" /"ioghee") was the usual shorthand designation for haṭha practitioners of the Nāth and Kānphaṭa orders (Lorenzen 1978: 68), but the term acquired a far broader significance in colonial India. European visitors commonly had difficulty distinguishing between the various categories of mendicant orders, and would commonly conflate the (Hindu) yogin and the (Mohammedan) fakir. From the seventeenth century onward, indeed, European travelers to India rarely made much of a "methodological or functional distinction" between them (Siegel 1991: 149). For these visitors, "yogi" tended to signify the social group of itinerant renouncers known for their disreputable (and sometimes violent) behavior, mendicancy, and outlandish austerities.

At the time of Vivekananda's synthesis of yoga in the 1890s, postural practice was primarily associated with the yogin (or, more popularly, "yogi"). This term designated in particular the haṭha yogins of the Nāth lineage, but was employed more loosely to refer to a variety of ascetics, magicians, and street performers. Often confused with the Mohammedan "fakir," the yogi came to symbolize all that was wrong in certain tributaries of the Hindu religion. The postural contortions of haṭha yoga were associated with backwardness and superstition, and many people considered them to have no place in the scientific and modern yoga

-"Katlanmak, evet! Ben yabancı ülkelere gittim ve dünyadaki durumu biliyorum. Fakat hiçbir sorunu çözmek istemeyen bir toplumda katlanma fikri yaygındır. Katlanmasalar nasıl yaşayabilirler?" Küçük Akrep güler gibi konuşmuştu. +"Kişisel çabalar işe yaramaz mı?" -"Yaramaz! Bu kadar kafası karışık, cahil, zavallı, fakir, halinden memnun hatta mutlu bir halk; ellerinde sopa olan, büyülü yaprakları ve kadınları çalmaktan başka bir şey bilmeyen askerler; kurnaz, bencil, öngörüsüz, utanmaz, kendi çıkarlarından başka bir şey düşünmeyen ve toplumla hiç ilgilenmeyen siyasetçiler varken kişisel çaba bir işe yarar mı? Kendi başının çaresine bakmak başkalarıyla ilgilenmekten önemlidir!" (...) +"Kötü bir çevrenin etkileri yadsınamaz," dedim sözünü keserek. "Ama bunu çok ciddiye almamak gerekir." -"Kötü bir çevrenin kötü etkileri olur ama bir başka açıdan da kötü bir çevre insanların uyanmasına sebep olur. Gençlerin kanı kaynamalı ama bizim gençlerimiz doğuştan itibaren yarı ölü gibidir. Eğer küçük çıkarlar elde edemezlerse sorun olmaz ama biraz para gördüler mi kalpleri duracak gibi olur. Normal zamanlarda her şeyden memnundurlar ama bir şeyden kişisel çıkar umarlarsa her şeyi kabul etmeye hazırdırlar.

Kaymakamın göğüs cebinde bir "açılış söylevi" vardı yazılı. Çıkarıp onu okuyacaktı. Ama bir yandan da biriken kalabalığa bakarak karasız kalıyordu. Yazılı söylev okumağa değer miydi? Yazısız bir konuşma daha uygun düşmez miydi? Yanlışını mı bulacaklardı? Kurtuluş Savaşı'ndan, şimdi üzerine bastığımız toprakların kanla sulandığından, bize zincir vurulamayacağından, bizim ta ezelden beri özgür yaşamış olduğumuzdan, soyumuzdan sopumuzdan, komünistlere düşmanlığımızda...Hiç hazırlık yapmadan rahat rahat söz edebilirdi.

Bir sıradan ahlak vardır ve bir de gelişmiş üstün ahlak vardır! Nedir bu ikinci ahlak? Mesela yolda bir fakir görüp ona yardım edersin, bu sıradan ahlaktır! Fakat bir de o fakirin gerçekte kim olduğunu incelemek ve eğer iyi bir insan değilse ona yardım etmemek olayı vardır ki işte bu gelişmiş üstün ahlaktır! Unutma, dostum, kötülüğe bilerek ya da bilmeyerek hizmet etmek kötülüktür ve bundan ancak kendini gelişmiş ahlak seviyesine çıkararak kurtulabilirsin!

She felt like her her-ness was being washed away with the cold water. A sense of nothingness permeated her. A fakir passed by, singing Kabir’s poem on his lute. बिरह जलाई मैं जलौं, जलती जलहरि जाउँ मो देख्याँ जलहरि जलै, संतौं कहीं बुझाउँ

Later, when Aurangzeb ordered the decapitation of the naked fakir Sarmad, an Armenian Jew who had converted to Islam, the sage allegedly picked up his head and walked up the steps of the Jama Masjid. There he said a final set of prayers before departing to the heavens.

Ben zaten agnostik biriyim Firdevs teyze, Ben bilemem, öteki tarafta ne var. Beni bu taraf ilgilendiriyor. İşte şimdi bak bu taraftayız. Bu tarafta olduğumuz sürece de burada olanların hepsinin karnı tok olsun isterim ben. Öyledir bu duygum, kendiliğinden kalbimdedir.

The smoke of her cigarette rose straight up like an Indian fakir’s magic rope, to be sucked in by the ceiling ventilator