Fakir Quotes

[He] saw that a peculiar expression had come into his nephew's face; an expression a little like that of a young hindu fakir who having settled himself on his first bed of spikes is beginning to wish that he had chosen one of the easier religions.

To grant all a man's wishes is to take away his dreams and ambitions. Life is only worth living if you have something to strive for. To aim at.

You cling so tightly to your purity, my lad! How terrified you are of sullying your hands. Well, go ahead then, stay pure! What good will it do, and why even bother coming here among us? Purity is a concept of fakirs and friars. But you, the intellectuals, the bourgeois anarchists, you invoke purity as your rationalization for doing nothing. Do nothing, don’t move, wrap your arms tight around your body, put on your gloves. As for myself, my hands are dirty. I have plunged my arms up to the elbows in excrement and blood. And what else should one do? Do you suppose that it is possible to govern innocently?

Physical difference frightens people in our culture more than anything else. You can be aberrant as hell mentally, politically, socially, but do one little thing physically - put a bone in your nose - and boy, you're in trouble!

-Şark, dedi. Canım şark. Dışarıdan miskin, budala, çaresiz, fakir... Fakat içinden hiç aldanmamağa karar vermiş... Bir medeniyet için bundan daha güzel ne olabilir? İnsanları içlerinden tatmin etmeği ne zaman öğreneceğiz? Ne zaman bu 'hoşça bak zatına'nın manasını anlayacaklar? -Şark anlamış mıydı sanki? -Anlasın, anlamasın...Söylemişti ya.

Sesaat ia terhenyak oleh teks wasiat Habib Hasan Al Bahr. Menghadaplah kepada Allah dengan hati luluh. Hindarkan dirimu dari sikap ujub dan angkuh. Pergaulilah manusia yang jahat dengan baik, karena pada hakikatnya kamu sedang bermuamalah dengan Allah yang Maha Besar. Ulurkan tanganmu kepada orang-orang fakir dengan sesuatu yang dikaruniakan Allah kepadamu. Lalu bayangkanlah, bahwa Allah-lah yang pertama kali menerima pemberianmu itu, sebagaimana dituturkan dalam berbagai ayat Al-Qur'an dan hadits Nabi. Kelak hatimu akan merasa sangat senang dan bahagia dengan Allah.

Last Will Prologue: We, Sacco and Vanzetti, sound of body and mind, Devise and bequeath to all we leave behind, The worldly wealth we inherited at our birth, Each one to share alike as we leave this earth. To Wit: To babies we will their mothers’ love, To youngsters we will the sun above. To spooners who wont to tryst the night, We give the moon and stars that shine so bright. To thrill them in their hours of joy, When boy hugs maid and maid hugs boy. To nature’s creatures we allot the spring and summer, To the doe, the bear, the gold-finch and the hummer. To the fishes we ascribe the deep blue sea, The honey we apportion to the bustling bee. To the pessimist—good cheer—his mind to sooth, To the chronic liar we donate the solemn truth. And Lastly: To those who judge solely seeking renown, With blaring trumpets of the fakir and clown; To the prosecutor, persecutor, and other human hounds, Who’d barter another’s honor, recognizing no bounds, To the Governor, the Jury, who another’s life they’d sell— We endow them with the fiery depths of HELL! (Industrial Worker, Aug. 20, 1927)

The fakirs always throng the sea-shore To find meaning in the chaos And then they too become melancholy Feeling nothing but their naked toes.

Listen, Sadasiva, this world is a mirage, a bubble that can burst anytime. Understand this and be free of all expectations. Happiness is a state of mind not dependent on anything you possess. The fakir with no possessions sitting under the tree is often happier than the man who owns a fleet of Mercedes and BMWs.

Instant Reading. A certain famous Fakir was claiming in the village that he could teach an illiterate person to read by a lightning technique. Nasrudin stepped out of the crowd: 'Very well, teach me – now.' The Fakir touched the Mulla's forehead, and said: 'Now go home immediately and read a book.' Half an our later Nasrudin was back in the market-place, clutching a book. The Fakir had gone on his way. 'Can you read now, Mulla?' the people asked him. 'Yes, I can read – but that is not the point. Where is that charlatan?' 'How can he be a charlatan if he has caused you to read without learning?' 'Because this book, which is authoritative, says: “All Fakirs are frauds”.

Sisli sabahların güzelliklerini bilen fakir bir balıkçı, öğlene kadar sarayında uyuyan zengin bir adamdan çok daha zengindir!

Din, fakirlerin zenginleri öldürmesine engel olur.

Rapacity plus taste is a formidable combination, since it so often passes for intelligence. One pities the artist in a world of such predators, all of whom are deeply engaged in the arts too.

Onlar koca onlar baba onlar sevgili onlar devlet. Eşitlik istediğimizi sananlar yanılıyor Kim eşitlenmek ister hırsızlar ve katillerle Birhan!

Fakir fukaranın hayatını anlatan zengin yazarlarımıza gece kulüplerinde içtikleri viskileri zehir oluyor. Zengin takımının hayatını gözlerimizin önüne sermeye çalışan meteliksiz yazarlarımız da aslında şu fakir milleti düşündükleri için, küçük meyhanelerinde ağız tadıyla içemiyorlar.

Il voyait déjà le best-seller sur les étagères des plus grosses librairies, traduit en trente-deux langues, dont l'ayapaneco, ancien dialecte mexicain qui n'était plus parlé que par deux personnes au monde, qui ne savaient pas lire.

Years later, Taylor was inspecting the jails of the kingdom; and in the one at Nittur the ceiling had been covered, in barbaric colours, which time was subtilizing before erasing them, by a Muslim fakir's elaboration of a kind of infinite Tiger. This Tiger was composed of many tigers in the most vertiginous fashion : it was traversed by tigers, scored by tigers and it contained seas and Himalayas and armies which seemed to reveal still other tigers. The painter had died many years ago in this very cell; he had come from Sind, or maybe Guzerat, and his original purpose had been to design a map of the world. Indeed, some traces of this were yet to be discerned in the monstrous image....

May you have warm words on a cool evening, a full moon on a dark night, and a smooth road all the way to your door.

These things take time. If it's rushed then where's the good in goodbye?

Kitap sevgisi diye bir sevgi vardır sanırım. Ana sevgisi, kardeş sevgisi, yar sevgisi gibi bir sevgi.

Zayıf insanlar kaldırdığı ağırlıktan söz eder, utangaç, kafa tuttuğu devlerden, fakir, kullandığı hazinelerden, en basit köylü, gurur konusunda kendini Jupiter sanır.

Bilmelisin ki iyi bir kalple asla fakir olamazsın! Ve yine bilmelisin ki kötü bir kalple zengin olmak imkânsızdır! İyilik zenginleştirir, kötülük fakirleştirir!

Bankta uyuyan bir aç fakire yardım etmek istiyorsan, onu sakın uyandırma; yiyeceği bankın üstüne koy, biraz da para bırak ve arkana bakmadan oradan ayrıl!

İnsan mutlu olmalı, fakir oyuncağıyla neşeyle oynayan fakir bir çocuk kadar mutlu!

Neşeli fakir, bir gülüşle zengindir; somurtkan zengin, bir külçe altınla fakirdir.

Çölün fakir görünümlü çobanı, esasında çölün bütün büyülü hazineleriyle çok zengindir.

Fakir bir çocuğun ayakkabısındaki büyük bir delik, onun içinde yaşadığı toplumu mahkûm etmek için en basit kanıttır.

Sokakta tek bir fakir çocuk olması bile bir milyon yenilgidir insanoğlu için!

Sokaklarında fakir insanların olduğu bir toplum başarısız bir toplumdur!

Fakirler öyle talihsizdir ki, bok para etse fakirin kıçının deliği kapanır

Fakir çalamadığı için fakirdir.

Hell is not a place. It’s a state of mind. A fakir walks barefoot in scorching heat, sleeps on a pavement and yet sings a song admiring the beauty of the world.

... fakir açlıktan, zengin tutkusundan yanılır. Zenginin gözlerini altın bağlar. - Sayfa 231

Happiness is a state of mind not dependent on anything you possess. The fakir with no possessions sitting under the tree is often happier than the man who owns a fleet of Mercedes and BMWs.

Mark, and the Fisher-King man and this preposterous Indian fakir simply as Men—complacent, patriarchal figures making arrangements for women as if women were children or bartering them like cattle.

HIKAYAT ADAM Sebab bagiku kau masih serupa ibu yang melahirkanku yang menuntunku berjalan dan mengajariku berlari. Namun mengapa tak juga lepas dahagaku daripadamu? Meski telah kureguk engkau hingga tumpas tandas. Hingga kempis payudaramu hingga perlahan surut laut dan air matamu. Hingga padam langit dan seluruh jagat raya. Hingga kalam sang malaikat diam-diam merenggut segenap kejahatan dan dosa-dosaku. Meski kutahu belaka, betapa sia-sia seluruh perjalanan ini. Bukankah engkau sendiri yang waktu itu menghalangi diriku memakan buah yang ranum dari perbendaharaanmu yang sengaja tak kausembunyikan? Buah syajarah yang kautanam di taman purbawi. Kebun yang telah berabad jadi rumahku tapi tak pernah sungguh-sungguh aku miliki. Mengapa kaularang aku memetik khuldi yang kausediakan bagiku di taman itu? Apakah demi menguji kesetiaanku pada dirimu? Sementara kauijinkan sabasani itu tumbuh menjulang tinggi dan berbuah lebat. Sekalipun engkau masih menerimaku sebagai buah kandung yang engkau lahirkan sendiri dengan kedua tanganmu. Dan tidaklah aku engkau turunkan dari patuk taring si ular beludak. Ia yang telah membuatku terusir dari rumah. Sepetak tanah yang memang kauperuntukkan bagi diriku sejak mula pertama kauhadirkan aku ke dunia ini. Sungguhpun harus kuarungi samudra duri ini sekali lagi, sebagai si alif dari golongan yang paling daif. Sebagaimana perempuan penerbit nafsi itu kaucuri dari tulang rusukku saat aku lelap tertidur. Sepanjang pasrah kasrah telah mengubah rambut di kepalaku menjadi setumpukan uban. Sepanjang kematian demi kematian sengaja kau timpakan di atas kepala anak cucuku. Adakah sempat kaudengar aku berkeluh-kesah? Meski aku mahfum belaka, ya bila karena semua itu aku tak akan pernah kau perkenankan singgah ke rumahmu lagi. Kecuali kau biarkan aku datang sebagai perempuan lecah, jaharu yang paling hina atau fakir papa yang kelaparan. Sekalipun telah letih jiwaku meretas sepi, hingga percik lelatu itu menitik sekali lagi dari ujung jarimu. Bukan sebagai yang garib, yang gaib atau yang hatif. Melainkan karena semata-mata semesta cinta. Cinta yang sekalipun tak akan pernah mengubah diriku menjadi zaim, zahid atau zakiah. Namun sungguh, cuma itu satu-satunya cinta yang berani menentang tajam mata pisau sang mair.

We who are here to-night are here as the servants of the guests of a great University, a University of knowledge, scholarship, and intellect. You do well to be proud of it. But I have wondered whether there may not be colleges and faculties of other experiences than yours, and whether even now in the far corners of the continents powers not yours are being brought to fruition. I have myself been something of a traveller, and every time I return to England I wonder whether the games of those children do not hold more intense life than the talk of your learned men-- a more intense passion for discovery, a greater power of exploration, new raptures, unknown paths of glorious knowledge; whether you may not yet sit at the feet of the natives of the Amazon or the Zambesi: whether the fakirs and the herdsmen, the witch-doctors may not enter the kingdom of man before you

Gotta write a letter to you, If you get a chance, do read it. Don't know how long I can endure, But if you get a chance, do read it. They say, time heals all wounds, But there is no treatment to my condition. If you get a chance, come and sit by me, With you by my side even death is salvation. The world hails one a pillar, an epitome of strength, But inside, one battles with apocalypse everyday. Sipping poison like delicate wine, time after time, A loveless fakir gets used to be used and thrown away. Read me or rip me, it is up to you. So long as the heart beats, I'm waiting for you.

Over the past twenty years, Maher watched that pattern play out again and again as major clothing brands made demands on suppliers in Bangladesh to lower their prices while also completing orders faster and constantly improving their workplace and environmental standards. Fakir Fashion has implemented certified projects to treat its wastewater, harvest rainwater, use more solar power, provide meals and child care for workers, hire workers with disabilities, build schools in the local area and more. They have been unable to pass on any of the expenses of these improvements to apparel brands or consumers, who continue to want more for less.

The ice-cold ritual baths of the Jews and Brahmins; the vigils of Buddha's disciples and of the Christian ascetics; the torments of Indian fakirs to keep from falling asleep—these are all nothing but external, crystallized rituals, which like broken columns bear witness to the seeker: "Here, very long ago, stood a mysterious temple dedicated to awakening.

Lectura instantánea. Cierto famoso fakir afirmaba en el pueblo que podía enseñar a leer a una persona iletrada mediante una técnica relámpago. Nasrudín salió de entre la multitud. “Muy bien, enséñame, ahora.” El fakir tocó la frente del Mulla y dijo: “Ahora ve a casa inmediatamente y lee un libro”. Media hora más tarde, Nasrudín estaba de vuelta en el mercado, llevando un libro en sus manos. El fakir se había marchado. “¿Puedes leer ahora, Mulla?”, le preguntó la gente. “Sí, puedo leer, pero eso no es lo importante. ¿Dónde está ese charlatán?” “Cómo puede ser un charlatán si ha conseguido que leas sin aprender?” “Porque este libro, que es de incuestionable autoridad, dice: 'Todos los fakires son farsantes.

Our imperfections bear the keynote of truth.

নীরবতার চেয়ে অধিকতর উজ্জ্বল কোন বাতি দেখিনি আমি কখনো। -- বাবা বায়েজিদ বোস্তামী।

Gittiğimiz yollardan geri dönülmüyor sevgilim Şimdi dünya çok acı.

Benim bu memleketten 30 yıllık uyku alacağım var doktor.

Ne diyeyim allahım ben sana biraz platoniğimdir biliyorsun.

Let them hate their head off, seeds of heart are already planted. Apes throw tantrum when they are insecure, pursuit of delusion soothes the vegetated.

Memleket isterim Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun; Kuşların çiçeklerin diyarı olsun. Memleket isterim Ne başta dert ne gönülde hasret olsun; Kardeş kavgasına bir nihayet olsun. Memleket isterim Ne zengin fakir ne sen ben farkı olsun; Kış günü herkesin evi barkı olsun. Memleket isterim Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun; Olursa bir şikayet ölümden olsun.

Günde beş lira! Ecirlikten başka bir şey değil. Hoş o ecirliği de hak edemedik ya daha. Ya gelse de müteahhit, “Ben başkasını buldum, kusura bakma; sen dön geldiğin yere!” deyiverse ne yaparım? Hem, ne diye ukalalık ediyorum? Biz bu dünyaya ecir gelmişiz, ecir gideceğiz. Ben de müteahhit olacak değilim ya! Ne hakkım var: “Ben neden beş lira kazanayım da o beş yüz lira kazansın,” demeye. Ben işsizim, o müteahhit. Ben fakir bir aileden gelmişim, o zengin bir aileden. Ama benim okumuşluğum varmış da onun yokmuş; kimin umurunda? O, işini biliyor, ben bilmiyorum. Mademki biliyor, yaşamak da onun hakkı. Ben köylü cıgarası içemem; o isterse, viski içer; ben kahveye gidemem, o bara gider; ben tramvaya binemem, o otomobile biner; hakkı değil mi?

It is alarming and also nauseating to see Mr. Gandhi, an Inner Temple lawyer, now become a seditious fakir of a type well known in the East, striding half-naked up the steps of the Viceregal Palace, while he is still organizing and conducting a defiant campaign of civil disobedience, to parley on equal terms with the representative of the King-Emperor. [February 23, 1931]

The 4th Way is based on understanding. The Work is the 4th Way—that is, it is not the Way of Fakir or the Way of Monk, or the Way of Yogi. In this Work understanding is the most powerful thing you can develop. Therefore it is necessary to begin to to try to understand what this Work teaches and see for oneself why it teaches it. What does that mean? It means in brief that you must understand for yourself why negative emotions must go, understand why self-justifying must go, why lying and deceit must go, why internal considering and grievances and making internal accounts must go. (Notice the Lord's Prayer says: "Forgive us as we forgive others.") You must understand for yourself why egotistical phantasies must go, why self-pity and sad regrets must go, why hating must go, why the state of inner sleep must go, why ignorance must go, why buffers and attitudes and pictures of yourself must go, why False Personality, with its two giants walking in front of you, Pride and Vanity, must go, why ignorance of oneself must be replaced by real uncritical self-knowledge through observation, why external considering is always necessary, and finally you must understand and see why Self-Remembering is utterly and totally necessary for you at all times if you want to awaken from the great sleep-inducing power of nature and the increasing mass-hypnotism of external life. All this is the Work and what it teaches —namely, what it is we have to do in order to awaken from the state of sleep in which we live.

Uno experimenta un sentimiento de superioridad cuando hace un truco de magia. Sólo porque es el único en conocer el secreto. Y porque suscita la admiración. Ese sentimiento se convierte pronto en una droga.

Fakir Azizuddin. He was one of the ablest and certainly the most honest of all Ranjit Singh's courtiers. Azizuddin was of so engaging a disposition, and so perfect a courtier in his manners, that he made few declared enemies, though many were doubtless jealous of his influence. One reason of his popularity, as a Muhammadan minister at a Hindu Court, was the liberality of his belief. He was a Sufi, a sect held, indeed, as infidel by orthodox Muhammadans, but to which the best thinkers and poets of the East have belonged. He had no love for the barren dogmata of the Kuran, but looked on all religions as equally to be respected and disregarded. On one occasion Ranjit Singh asked him whether he preferred the Hindu or the Muhammadan religion. ' I am,' he replied, 'I am a man floating in the midst of a mighty river. I turn my eyes towards the land, but can distinguish no difference in either bank.

Biz Ross öyle işte sana göre yanlış kalmayı biliriz. Başkasını bilmediğimizden değil bak bunu da bil laf arasında. İnkârmış pazarlıkmış kabullenmekmiş bilmemneymiş Geç bunları Ross. Geç bunları. Aynı günde ölür aynı günde yıkar aynı gün gömeriz.

Bundan ötürü, ben diyorum ki, aydınlık dostlarının politikası yoktur; ama düşmanlarının vardır. Bu yüzden, tıpkı sizin o ateşi çalan, neydi adı, Prometeus gibi, sürekli yenilırler. Yenildim ben de. Gayet açık. Zaman içinde kazansalar da, yenilirler.

Fakir Baykurt der ki: "Aleviliğin asıl büyük ilkesi kadın erkek eşitliğidir. Birlikte oturup kalkıyor, birlikte yaşıyorlar, hayatı paylaşıyorlardı. Cumhuriyetin okullarını İlk sevenlerin başında Aleviler vardı. Kızlarını oğullarını oralara verip okuttular. Orta Anadolu'da öğretim müfettişi olarak dolaştığımda Alevi köylerinde hiç bir gün öğrenci devamsızlığı Saptamadım. İnançlarında kadını yoran, onu dışlayan öğretiler yoktur. Bu kadınlara yetişmelerinde kimlik sahibi olmalarında belirleyicidir

Ziraat teknisyeni Ahmed Bey, Kırım'da kadınlara ve Han Sarayı'na kumaş ve yemeni satan, Müslüman olduktan sonra Abdullah ismini alan Gagavuz Türkü'nün altıncı göbekten torunuydu. Ayşe adındaki hanımıyla beraber İstanbul'da, Divanyolu'ndaki küçük bir ahşap evde yaşıyorlardı ve her zaman maddi sıkıntı içerisinde olan, orta halliden de geride, hatta fakir denebilecek bir aile idiler. Ahmed Bey ile Ayşe Hanım'ın ilk çocukları 1881'in 23 Kasım Çarşamba günü, öğlen saat onikiye doğru Divanyolu'ndaki bu evde dünyaya geldi... Çocuğa, İsmail Enver adını koydular.

Labourism was to be the bete noire of the Party, hated as much as the capitalist system itself. Its growth was to lead to the hardening of Party attitudes almost to the point where even the wish to improve everyday conditions was considered iniquitous. The resentment was heated by the fact that many of the rising Labour leaders had been fellow members of the Social Democratic Federation and once professed the revolution.No words were strong enough for the Party's contempt. In the the Socialist Standard they were 'fakirs', a strong allusion to self-seeking piety, and on the platforms 'Labour bleeders',...

Fakir düşmüş bir ailede doğdum. Buna rağmen çocukluğum epeyce mesut geçti. Fakirlik, içimizde ve etrafımızda ahenk bulunmak şartıyla –ve şüphesiz muayyen bir derecesinde- zannedildiği kadar korkunç ve tahammülsüz bir şey değildir. Onun da kendine göre imtiyazları vardır. Benim çocukluğumun belli başlı imtiyazı hürriyetti. Bu kelimeyi bugün sadece siyasi manâsında kullanıyoruz. Ne yazık! Onu politikaya mahsus bir şey addedenler korkarım ki, hiçbir zaman manâsını anlamayacaklardır. Politikadaki hürriyet, bir yığın hürriyetsizliğin anahtarı veya ardına kadar açık duran kapısıdır. Meğer ki dünyanın en kıt nimeti olsun; ve tek insan onunla şöyle iyice karnını doyurmak istedi mi etrafındakiler mutlak suretle aç kalsınlar. Ben bu kadar kendi zıddı ile beraber gelen ve zıtlarının altında kaybolan nesne görmedim. Kısa ömrümde yedi sekiz defa memleketimize geldiğini işittim. Evet, bir kere bile kimse bana gittiğini söylemediği halde, yedi sekiz defa geldi, ve o geldi diye biz sevicimizden, davul, zurna, sokaklara fırladık. Nereden gelir? Nasıl birdenbire gider? Veren mi tekrar elimizden alır? Yoksa biz mi birdenbire bıkar, “Buyurunuz efendim, bendeniz, artık hevesimi aldım. Sizin olsun, belki bir işinize yarar!” diye hediye mi ederiz? Yoksa masallarda, duvar diplerinde birdenbire parlayan, fakat yanına yaklaşıp avuçlayınca gene birdenbire kömür veya toprak yığını haline giren o büyülü hazinlere mi benzer? Bir türlü anlayamadım. Nihayet şu kanaate vardım ki, ona hiç kimsenin ihtiyacı yoktur. Hürriyet aşkı, -haydi Halit Ayarcı’nın sevdiği kelime ile söyleyeyim, nasıl olsa beni artık ayıplayamaz, kendine ait bir lügati kullandığım için benimle alay edemez!- bir nevi snobizmden başka bir şey değildir. Hakikaten muhtaç olsaydık, hakikaten sevseydik, o sık sık gelişlerinden birinde adamakıllı yakalar, bir daha gözümüzün önünden, dizimizin dibinden ayırmazdık. Ne gezer? Daha geldiğinin ertesi günü ortada yoktur. Ve işin garibi biz de yokluğuna pek çabuk alışıyoruz. Kıraat kitaplarında birkaç manzume, resmî nutuklarda adının anılması kâfi geliyor.

İnsanın birbirine bir daha, bir daha sarılmasına, bir daha, bir daha 'güle güle git! yolun da bahtın da açık olsun!' demesine izin vermezler. 'dur bir daha sarılayım! ver elini öpeyim!' dedirtmezler. Alırlar böyle, koparırlar..bakakalırsın kapanan kapıya..o da döner bakar..ama kapalı..yanyanayken öpmek, bir daha, bir daha öpmek varmış gözlerini! Kollarını genişten açıp, can cana bir daha sarılmak varmış...

Benim büyük ve mustarip bir ruhum yok ki Olric. Ben on ikinci dereceden resmi bir Türk vatandaşıyım. Törelerime bağlıyım. Yazamam ben. Ben fakir bir Turgut'um. Turgutların en önemsizi. Şimdiye kadar yaptırdığım bütün tahliller normal çıktı; böyle bir şeye rastlanmadı. Ben, düz bir çizgi üzerinde sürüp giden yaşantımın, bazı beklenmedik olaylara -bunlara olay demek de fazla iyimserlik olur- nedeniyle küçük titreşimler göstermesi üzerine, aslında çok zayıf olan bağlarımı kopararak -buna koparmak dersem fazla kötümserlik olur- süresi ve sonu belirsiz bir atılışa, benden başka kimsenin farkına varmayacağı bir kavgaya sürüklenmeye karar vermek için elindeki imkanlarla düşünmeye çalışan bir macera heveslisi, bir karınca, bir ne bileyim, böyle şartlar altında herkesin aptallık sayacağı bir teşebbüsün basit bir noktasıyım.

Doğrusunu söylemek gerekirse, efendim," diye karşılık verdi Sancho, "eti kemiği olmayan bu kadına, yani ölüme güven olmaz, zira gence yaşlıya bakmıyor kendisi. Bizim köyün papazından duyduğuma göre ayağını fakir fukaranın derme çatma kulübelerine nasıl basıyorsa kralların yüksek kulelerine de öyle basıyormuş. Bu hanımefendi nezaketten çok iktidar sahibi. Öyle hanım evladı falan değil; ne bulursa yiyor; her deliğe giriyor, heybesini her yaştan, her türden ve her rütbeden insanla dolduruyor. Tarladaki orakçı gibi öğlen olunca uykuya yatmıyor. Her saatte biçiyor, otun tazesini de kurusunu da kesip götürüyor. Çiğnemekle de uğraşmıyor, karşısına çıkanı ağzına yuvarlayıp yutuveriyor, çünkü köpek gibi doymaz bir iştahla yiyor. Belki göbeği yok, ama midesi ödem toplamış; yalnız canlıları alıyor, bir testi soğuk su gibi içip bitiriveriyor.

Turgut’un bilmediği bu arkadaşlar da Selim’e aynı şekilde davranırlardı. Selim, Esat’ın arkadaşlarını tanımaz; Esat, Selim’in arkadaşlarını istese de tanıyamaz. Casus gibi, kimseyi kimseye tanıtmaz. Selim’e öyle gelirdi ki bir gün bu insan lar bir araya gelecekler; önce karşılıklı bakışıp susacaklar. Konuşacak söz bulamayacaklar. Sonra Selim’i suçlayacaklar ve dolayısıyla birbirlerini. Bu adamla nasıl arkadaşlık ettin? Bu adamla mı dostluk kurdun? Bahsetmediğin değerli arkadaşın bu muydu? Bu aptala gitmek için mi o gün bize gelmedin? Sonunda birbirlerini hoşgörseler de beni affetmezler, derdi fakir Selim. Sonunda herkes beni suçlayacak bir sebep bulur. Ne istiyorlardı senden Selim? Belki sen çok şey istiyordun onlardan. Verdiğinin hiç olmazsa küçük bir parçası kadar birşeyler istiyordun. Sonunda kaçıyorlardı. Hayır, sen kaçıyordun. Hayır kaçmıyordun: insana ihtiyacın vardı. İnsanı arıyordun canım kardeşim. Bunda utanacak ne vardı?

Yalnızdım. Yalnızdım ama muhayyel bir arkadaşım vardı karşımda. Bu muhayyel arkadaşı pek severim. Öyle ki bazan konuşurken dudaklarına dalar, öpüveresim gelir. Ellerini severim, gözünün rengini severim. İçime ondan durmadan yağmur gibi bir şeyler yağar. Hiçbir sözü gücüme gitmez. Hiç büyük laf etmez. Fazla konuşmaz, tükürmez, kaşınmaz, ideal arkadaştır. Kadın mıdır, erkek midir, zengin midir, fakir midir, okumuş yazmış mıdır, cahil midir, ihtiyar mıdır? Nasıl karar verirsem öyledir. Bazan boyasız, süssüz bir okumuş kızdır. Pırıl pırıl konuşur. Bazan güzel bir erkek çocuktur. Yaşı on altı on yedidir. Okumuş yazmışlığı pek yoktur. Duvar boyacısıdır. Hıristiyandır. Kapkara kömür gibi gözleri vardır. Güldüğü zaman insandan üstündür. Bakmaya doyamam. Bazan altmışlıktır. Görmüş geçirmiştir. Doğramacılık, makinistlik, duvar afişçiliği yapmıştır. Fıstık satmıştır. Kavun karpuz satmıştır. Köşe başlarında kestane kebap etmiştir. Bulduğu zaman akşamları içmiştir. Hikâye hikâye üstüne anlatır.

You Make Me" (feat. Salem Al Fakir) [Vocals by Salem Al Fakir] We are one, One for sure. All united, You'll want some more. Oh Oh Oh Oh You make me! Oh Oh Oh Oh You make me! We are one, One for sure. All united, You'll need no more Oh Oh Oh Oh You make me! Oh Oh Oh Oh All my life I've been, I've been waiting for someone like you (yeah) All my life I've been, I've been waiting for someone like you (yeah) I've been looking for someone like you (yeah) I've been waiting for someone like you (like you [x4]) You make me! [Instrumental break] We are one, One's for sure. All united, You'll want some more. Oh Oh Oh Oh You make me! Oh Oh Oh Oh You make me! We are one, One's for sure. All united, You'll need no more Oh Oh Oh Oh You make me! Oh Oh Oh Oh All my life I've been, I've been waiting for someone like you (yeah) All my life I've been, I've been waiting for someone like you (yeah) I've been looking for someone like you (yeah) I've been waiting for someone like you (like you [x4])

OLYMPAS: There is one doubt. When souls attain Such an unimagined gain Shall not others mark them, wise Beyond mere mortal destinies? MARSYAS: Such are not the perfect saints. While the imagination faints Before their truth, they veil it close As amid the utmost snows The tallest peaks most straitly hide With clouds their lofty heads. Divide The planes! Be ever as you can A simple honest gentleman! Body and manners be at ease. Not bloat with blazoned sanctities! Who fights as fights the soldier-saint? And see the artist-adept paint! Weak are those souls that fear the stress Of earth upon their holiness! The fast, they eat fantastic food, They prate of beans and brotherhood, Wear sandals, and long hair, and spats, And think that makes them Arhats! How shall man still his spirit-storm? Rational Dress and Food Reform! OLYMPAS: I know such saints. MARSYAS:                     An easy vice: So wondrous well they advertise! O their mean souls are satisfied With wind of spiritual pride. They're all negation. "Do not eat; What poison to the soul is meat! Drink not; smoke not; deny the will! Wine and tobacco make us ill." Magic is life; the Will to Live Is one supreme Affirmative. These things that flinch from Life are worth No more to Heaven than to Earth. Affirm the everlasting Yes! OLYMPAS: Those saints at least score one success: Perfection of their priggishness! MARSYAS: Enough. The soul is subtlier fed With meditation's wine and bread. Forget their failings and our own; Fix all our thoughts on Love alone!

Tarihi kesin olmamakla beraber fi tarihi dolaylarında, mal varlığı ölçülemeyecek derecede zengin; fakat bir o kadar da insanlıktan nasibini alamamış kral varmış. Bu kral bir gün çarşı pazar dolanıp dururken fakir yörenin demircisinin hanımına göz koymuş. Aslında bu bizim bildiğimiz Leyla ile Mecnun, Hüsn ü Aşk’ta anlatıldığı gibi bir aşk değil, heva ü hevesten ileri gelirmiş. Sormuş soruşturmuş neyin nesi diye. Garip bir demircinin oğluna analık eden bir garip kadınmış. Kral düşünmüş taşınmış ve aslında ilk anda aklına gelen kararın doğru olduğuna hükmetmiş. “Kadını alabilmek için demircinin ortadan kaldırılması gerek. Bu da sebepsiz olmaz.” demiş. Tez elden vermiş emri; “Söyleyin o demirciye yarın sabaha kadar bin kantar borada/demir istiyorum, ya getirir ya kellesini alırım.” demiş. Emir kendisine gelen gariban demirci, yokluğu içinde tek varı olan hanımına durumu anlatmış. Karısı korkuyla beraber büyük bir tefekkür içinde “Gün doğmadan neler doğar, Allah’tan ümit kesilmez.” demiş. Sabah yaklaşmış, demirci ölüme hazırlanmış. O esnada kapı çalmış. Kralın adamları demircinin kapısına dayanmışlar, korkudan titrek ama bir o kadar da cesur durmaya çalışarak demirci “Ne oldu?” diye sormuş. Kralın adamları “Boradalar iptal.” cevabını vermişler. Gariban demircinin sorusuna mahal bırakmayan kralın adamı “Kral öldü, tabutunu çakmak için bize mismar/çivi lazım, çabuk çivi yap.” der. Olay karşısında şaşkınlıktan ve sevinçten ne yapacağını şaşıran demircinin hanımı “Gördün mü, boradayı mismar eden Allah!” demiş. işte o günden beri Anteplilerin ‘Boradayı mismar eden Allah’ deyimi ‘Gün doğmadan neler doğar, Allah isterse sıkıntıyı sevince çevirir. Zalimin cezasını daha bu dünyada çeker.’ manasında, kullanıla gelmiştir.

Ne hayatı varmış kentlerde? Varsa bile size var ! Ne geçiyor eline bizden oraya gidenlerin? Ne olabiliyorlar? Kapıcı, çöpçü, hızmatçı, dutma ... İstanbul-Ankara'daki avratların sidikli donlarını paklayıp, apartman yapılarını, garacları, caddaları bekliyorlar. Sırtlarıyla taş çekip han apartman yapıyorlar. Emme içine girip oturamıyorlar. Bekledikleri dükkenlerin hiçbiri kendilerinin değil. Pakladıkları sidikli donlar, bulaşıklar hep başkalarının ! Biz dünyaya çöpçü, hızmatçı olmaya mı geldik Emin bey? Burda acımdan ölürüm, gene gitmem o donuz kentlere ki çöpçü, hızmatçı olayım! Diyorsun ki, taş devrinden kalma yimekler, tunç devri nden kalma fitilli lambalar, kağnı, karasapan, tuluk ... Senin bir şeyden habarın yok Emin beyim! Yazıyorsun iki çızık, alıyorsun bin, iki bin! .. Bu gidende bizim yidiğimiz yimekleri bulamayanlar da var! Yataklarımızı dersen, eyi kötü biz yatarız be efendim! Eyisini buluncaya kadar kötüsüne eyvallah ! Diyorsun ki, fitilli lambalar ... Tuluk suyu demene de karşılık vereceğim : Tuluğun değerini bilen bilir ... Ondan sonracığıma, sen ölçeriyorsun ki, komşular köyleri bırakıp kentlere yörüsün! Yörüsün arkadaş! Yörüyenlere dur deyen yok zati ! Emme köyler boşalmasın ... Köyler boşaldı mı hepimiz boku yidik Emin beyim ! Ulusun milletin kaynağı, beşiği, köyler değil mi? Bu kaynağı kurutup, nerde üreteceksin milleti? Köyü söndürdün mü memleket söner beyi m! Elleme giden gitsin, yörüyen yörüsün. Emme kaynak kurumasın. Daha o gidenlere seviniyoruz biz. Neden deyecek olursan, okuyup amir mamir oluyorlar. Hiç olmazsa bizim dilimizi biliyorlar! Biz de onların dillerini biliyoruz. Baksana şu ballarımıza : Kadastro .. . Ne demek kadastro? Meteoroloji Rasat Cihazı? Ne bu? Kasabada bir dayranın kapısında yazıyormuş, Irıza söyler: Malarya Eradikasyonu! Emin beyim, biz Türküz hamdolsun ! Dilimiz de Türkün dili. Bize diyorsun ki, kadınlar görgüsüz, erkekler bilgisiz ... Haşa ! Hiç kabul etmiyorum! Biz kendi görgümüzü, kendi bilgimizi biliriz. Hemi eyi biliriz! Ama sizin görgüleri bilmeyi z. Emme siz de bizimkileri bilmezsiniz. Bak, yere bağdaş kurup oturabildin mi? Biz diz bile çökeriz! Masa sandalle deye tuz yumurtlattın Battal'a ... Dal öğlen bir seet uyumadan edemiyor hiçbiriniz. Uyku dediğin geceye masus ... Eee hani görgülüydünüz siz? Sen sade kendi görgünü biliyorsun. Emme senin görgün mü eyi, benim görgüm mü? Orası ayrı. Sen Gazi Kemal'i duydun, ben gördüm. "Memleketin efendisi, başkanı köylüdür !" deye neden dedi Gazi Kemal? Çünkü Kurtuluş Savaşını köylüler kazandı. Eğer varısa yarın cennete de köylüler gidecek. Neden? Çünkü köylüler sade kendilerinin değil, tüm milletin ekmeği için çalışıyor... Bir var ki, harp darp, sonra da seçim saçım, ağalar, beyler ... anasını sinkaf etmiş köylülerin ki, belini alıp doğrulamıyor garipler ... »

Para alguém de um país ocidental com tendência democrática, o senhor Ikea desenvolvera um conceito comercial no mínimo insólito: a visita forçada ao seu estabelecimento. Assim, se quisesse aceder à zona de self-service situada no rés do chão, o cliente era obrigado a subir ao primeiro andar, percorrer um gigantesco e interminável corredor que serpenteava entre quartos, salas e cozinhas em exposição, cada espaço mais bonito do que o anterior, passar por um restaurante aliciante, comer umas almôndegas ou wraps de salmão e só depois descer à secção de vendas para finalmente efetuar as suas compras. Em suma, uma pessoa que quisesse comprar três parafusos e duas cavilhas saía quatro horas depois com uma cozinha equipada e uma boa indigestão. Os suecos, pessoas muito previdentes, tinham inclusive desenhado uma linha amarela no chão para indicar o caminho a seguir, não fosse dar-se o caso de um visitante ter a má ideia de se desviar do rumo certo.

Önce şu muhakkak ki, insanoğlunun olan her şeyin Alkibiades’in Sirenleri gibi, birbirinden tamamiyle ayrı iki yüzü vardır. İlk önce, eşyanın dış görünüşünü görüyorsunuz; ama madalyayı çevirin, al kara olacak, kara da gözümüze ak görünecektir; güzellik yerine çirkinliği, bolluk yerine sefaleti, alçaklık yerine şan, şöhreti, bilim yerine cahilliği göreceksiniz. Zayıflığı kuvvet, alçaklığı ruh yüksekliği, tasayı neşe, gözden düşmeyi teveccüh, tiksinmeyi dostluk sanacaksınız; hasılı, her şeyin, hangi yüzünden bakmak istiyorsanız, o yüzüne göre her an değiştiğini göreceksiniz .
… 
Kim bir krala pek zengin ve pek kudretli bir ölümlü diye bakmaz? Ama eğer ruhu saygı gösterilecek bir sıfatla süslenmemişse, elindeki şeylerle gözü doymamışsa, o gerçekte fakir değil midir? Ruhu birçok kötü ihtirasların hükmüne boyun eğmişse, kölelerin en aşağılığı değil midir o? Bu dünyanın bütün öteki şeyleri üzerine aynı biçimde muhakeme yürütebilir, ama bir örnek ele verir durumu.. ‘Bütün bu muhakemelerin sonu neye varır?’ diyeceksiniz belki. Şimdi göreceksiniz. Rollerini oynadıkları sırada, biri gidip aktörlerin maskelerini çıkararak, seyircilere onların gerçek yüzlerini gösterse, sahneyi allak bullak etmiş, bir çılgın kovulur gibi tiyatrodan kovulmayı hak etmiş olmaz mı bu kişi? Böyle olmakla beraber, her şey bir anda yüz değiştirecektir; kadın bir erkek, delikanlı bir ihtiyar olacak; krallar, kahramanlar, tanrılar derhal gözden silinecek, onların yerinde bir takım sefiller, bir takım maskaralar görülecek. Hayal parçalanmakla, piyesin bütün ilgisi yok olmuş olacak. Seyircinin gözlerini bağlayan işte bu başka kılığa girme, bu kendini gizlemedir. Oysa ki, hayat nedir? O öyle sürekli bir komedyadır ki, onda türlü biçimlerde kendilerini gizlemiş insanlar sahneye çıkarlar, tiyatro sahibi bazen bunları, kıyafetlerini değiştirip, kah kralların ihtişamlı erguvanı içinde, kah köleliğin ve sefaletin iğrenç paçavralarına bürünmüş bir halde gösterdikten sonra, sonunda sahneyi terk etmeye zorlayıncaya kadar rollerini oynarlar. Gerçekten, bu dünya geçici bir gölgeden başka bir şey değildir ama öyleyken, her gün ortada oynanan komedya da işte budur.

Ey zavallı milletim dinle! (Durur.) Su anda hepimiz burada seni kurtarmak için toplanmış bulunuyoruz. Çünkü ey milletim, senin hakkında az gelişmiştir, geri kalmıştır gibi söylentiler dolaşıyor. Ey sevgili milletim! Neden böyle yapıyorsun? Neden az gelişiyorsun? Niçin bizden geri kalıyorsun? Bizler bu kadar çok gelişirken geri kaldığın için utanmıyor musun? Hiç düşünmüyor musun ki, sen neden geri kalıyorsun diye düşünmek yüzünden, biz de istediğimiz kadar ilerleyemiyoruz. Bu milletin hali ne olacak diye hayatı kendimize zehir ediyoruz. Fakir fukaranın hayatını anlatan zengin yazarlarımıza gece kulüplerinde içtikleri viskiler zehir oluyor. Zengin takımının hayatını gözlerimizin önüne sermeye çalışan meteliksiz yazarlarımız da aslında şu fakir milleti düşündükleri için, küçük meyhanelerinde ağız tadıyla içemiyorlar. Ey şu fakir milletim! Aslında seni anlatamıyoruz. Sefil ruhlarımızın korkak karanlığını anlatıyoruz. İşte onun için sana yanaşamıyoruz. Senin yanında bir sığıntı gibi yaşıyoruz. Hiç utanmıyor muyuz? Hiç utanmıyoruz. Size kendimden örnek vermek istiyorum.

1965 Türkiyesi Sayın İnönü, 27 Mayıs'tan sonra da, 1946'da başladığı denemenin başarısı için elinden geleni yaptı: 27 Mayıs'ı, "İlk Hedefler Beyannamesi" sınırları içinde tuttu. Seçim sonrası huzursuzluklarını ve darbe teşebbüs­lerini önledi. En güç durumlarda dahi, soğukkanlı ve güler yüzlü bir idarenin örneğini verdi. Ekonomik durgunluğu giderdi. İşçilere geniş haklar tanıdı. Fındık, tütün, buğday fiyatlarını yükselterek, köylü kütlesi­ni kazanmaya çalıştı. Ümit etmekteydi ki, artık yeni hir demirkırat dene­mesi önlenecek ve 27 Mayıs Anayasası çerçevesinde kalkınmanın zorun­lu kıldığı reformlara el atılacaktır. Ümitler gerçekleşmedi ve CHP, Menderes dönemindekinden çok daha büyük bir yenilgiyle karşılaştı. CHP, servet beyannamesi, vergi açıklaması, tarım vergisi, Sovyetler'le yakınlaşma gibi teşebbüslerden ve Toprak Reformu sözlerinden ürken varlıklı üyelerinin ihanetine uğradı. CHP'li eşraf ve ağa takımı, etkileri altındaki seçmenleri de peşlerinden sürükleyerek reformcu gidişe karşı durdular. CHP "ortanın solundayız" yerine, "sağındayız" da dese, hakim sınıf çıkarlarına dokunan tedbirler yüzünden bu ihaneti tanıyacaktı. CHP reformculuğunu son derece yetersiz bulan ilerici unsurların hir kısmı da, açık, seçik ve tutarlı hir programla ortaya çıkan TİP'e kaydılar. Böylece 20 yıllık deneme, halktan yana her türlü reform fikrine karşı çıktığı halde, fakir köylü ve işçinin oylarını toplayan Menderes politikası şampiyon­larını, büyükçe bir çoğunlukla yeniden iktidara getirdi. 20 yıllık denemenin ortaya koyduğu sonuç şudur: "Feodal kalıntılardan hâlâ kurtulamamış ve az sayıdaki işçisi dahi bölgesel bağlılıkların etkisi altında bulunan bir toplumda Parlâmentoculuk, geri unsurların egemenliğini sağlamaktadır. Halbuki azgelişmiş bir ülkede sistemin yaşaması ve istikrara kavuşması, Parlâmento'nun zorunlu reformları gerçekleştire­bilmesine bağlıdır. Aşırı sağcı çoğunluklar getiren sistem ise, reform yol­larını tıkamakta ve toplumun azınlıktaki dinamik unsurları arasında hoşnutsuzluğu körüklemektedir. Bu durum yalnız Türkiye'ye özgü değildir. Güney Amerika'da etraflı bir sosyolojik araştırmaya girişen Fransız siyasî bilimler uzmanı Lambert bizimkine hayli benzer bir sosyal yapıya sahip bulunan ülkelerin çoğunda, parlamenter sistemin aşırı muhafazakarlığın güçlü bir aracı olduğunu or­taya koymuştur. Reformcu güçler, sistemin dışına çıkış yolları aramış­lardır. Prof. Duverger de "Politikaya Giriş" adlı eserinde şu acı hükme varmaktadır: "Modern usullerin görünüşü altında eski feodal otokrasi rejimleri işler. Demokratik usuller, eski rejimlerin yıkılmasına yardım etmek şöyle dursun onları gizleyerek devam etmesini sağlar." Bu ölçüde kötümserliğe elbette yer yoktur. Yalnız, çok önceden başla­yan temel hâtâlar yüzünden, azgelişmişliğin bütün zincirlerini kırmak için yeterli olan yirmi yıllık bir süreyi israf ettiğimizi daha uzun yıllar israfa ha­zırlandığımızı bilmek gerekir. Reformcu güçlerin sosyal yanı değişmediği sürece gelecek seçimlerde de başarısızlıklara uğraması mümkündür. Ho­şumuza gitmiyor diye, başını kuma sokunca kem gözlerden korunduğunu sanan devekuşları gibi bu acı gerçeği görmekten kaçamayız. Türkiye'de Anayasa düzeninin bugün en samimi savunucuları, hiç şüphe yok, reformcu güçlerdir. Bu düzeni yaşatmak için, reformcular, ellerinden gelen çabayı gösterecekler ve Parlâmento-Devrim çelişmesine, demokratik bir çözüm yolu arayacaklardır. Açık gerçekleri olduğu gibi görmekten kaçınmayan bir tutum bugünkü çıkmazdan kurtulma çabasının sağlam bir hareket noktasını teşkil etmesi bakımından önemlidir. Rejimler hayallere değil gerçeklere dayanarak uzun ömürlü olurlar. Anayasadan ve reformlardan yana güçler, Türkiye'nin daha uzun süre zaman israfına tahammülü kalmadığını göz önünde tutarak, demokratik devrim yolunu açma durumundadırlar. Yön, Sayı 135, 29 Ekim 1965

Kral Fakir (Servant King Sonnet) İnsanı seven herkes resul, Yardım eden herkes kraldır. Bencil servet hayvanlara mübarek, İnsan ben, kimliğim kral fakir. Every human who loves a human is apostle, Every human who helps a human is king. Animals may feast on selfish luxury, As for me, I am a servant king. King is the servant, Servant is king. Being is the harvest, Harvest is the being. Life lived for self is goods, Life lived for others is gift. Time spent on self is product, Time spent on others is present. You can spend thousands on the shallow, Still it won't be enough to fill their eyes. Spend a single wise cent on someone in need, It'll fill their heart with new vigor of life.

Hayatın gerçeklerine dair sağlıklı bir bilgi almak istiyorsan, fakirken birden zengin olan insanlarla değil zenginken birden fakir olan insanlarla konuş!

Senede bir kez ailemle birlikte seyahate çıkıyorum, çoğunlukla enfes kumsallara sahip cennet misali yerlere; kendimizi olduğumuzdan daha zengin ve ayrıcalıklı hissetmemizi, yaşamın bize bahşettiği nimetlere ziyadesiyle şükretmemizi sağlayacak kadar fakir insanların yaşadığı “egzotik” kentlere gidiyoruz.

Heart Humanish (The Sonnet) I am but a simple sufi, What'll I do with applause! If you want to give something, Lend a corner in the heart of yours. I am but a fumbling fakir, What'll I do with all the gold! Only with the touch of a kind heart, We shall bring prosperity in our world. I am but an ignorant dervish, I don't know much ayat and psalm. All I know is, love is the breath of life, Without it, all progress is harm. Rituals and intellect all will perish, What will live on is the heart humanish.

Toplumda para hakkında zenginlerden daha fazla düşünen tek bir sınıf vardır, o da fakirler. Fakirler başka hiçbir şey düşünemez. Bu, fakir olmanın ıstırabıdır.

Fakirlik de bir başka ölümdür, fakirlik yaşarken ölü olmaktır ve ölümden hep korkan insanoğlu fakirden de korkar, onu görmezden gelir, onun yanından sessizce geçer, hemen kaçar gider!

If I gave the things I have the power to give for free, I would soon be swamped with every mendicant, solicitor, fakir, conjuror, sponger, and just plain bum from Mercury to Pluto.

Pek ziyâde sevdiğim Fransız şâ'ir-i şehîri Sully Produm'un yirmi beş sene evvel okuduğum bir manzûmesi şimdi hâtırıma geldi. Bu mevzû'a ne kadar mülâyimdir bilmem!.. Şâ'ir 'Aşk-ı Maktul nâmını verdiği küçük bir neşîdesinde diyor ki: "Yeni doğan çocuğunu yeryüzünde beslemeye kudreti olmadığı için, ye's ile çıldırarak onu vurduktan sonra, henüz soğumamış ve büsbütün ölmemiş olduğu hâlde, ıssız bir köşeye gömen hacâletkâr fakir gibi, ben de mahkûm-ı hıramân doğan 'aşkıma bir darbe indirerek, onu çukura koydum. Gözlerini kapadıktan sonra da üstüne en ağır bir taş yuvarlayarak, tek başıma ve kudretimin derecesinden müte'accib, oradan ayrıldım. Onun büsbütün ölmüş olduğuna kâni' idim. Ne keşf-i 'acîb!.. Aralık açılmış olan kabrinin üstünde ve nîsânın açtığı leylâklar arasında ben onu kâ'im görüyorum. Nâsıyesi sararmış ve ebediyetle sarılıp kuşatmış, - Ah?.. dedi. Sen beni şaşırtmaktan başka bir şey yapmadın. O sevgilinin yanına dönüyorum. Ben senin elinle ölemem." Fransız şâ'irinin 'aşkı burada Yunan kavminin husûmetine temsil edilebilir. Dîn gibi kin de hayâtta fevka'l-'âde vak'aların enzî-nüfûz 'âmilidir. Kumkapı'da sâkin Yunanlı Petro'yu kudurtan şahsî bir garaz değil, millî bir hırs idi. Petro bu masharalığı yeryüzünde ne kadar Rum ve Yunanlı var ise onların nâmına ve onların vekili ve mümessili sıfatıyla irtikâb ediyor. Bunun içindir ki şu küçük vak'ayı bir makâleye mevzû' olmaya lâyık gördük.

Later, when Aurangzeb ordered the decapitation of the naked fakir Sarmad, an Armenian Jew who had converted to Islam, the sage allegedly picked up his head and walked up the steps of the Jama Masjid. There he said a final set of prayers before departing to the heavens.

Tanrınator (The Sonnet) To the christian I'm christian - to neonazism, I'm nazarene ravager. To the jew I'm just a jew - to zionism, I'm thunderahava. To the sanatani I'm advaitin - to hindutva, I'm narasimha. To the muslim I'm sufi fakir - to islamism, I'm tanrınator. To the atheist I'm rationalist, to the militant I'm apocalypse. To the intellectuals I'm an idiot, to the narcissist I'm cataclysmic. I'm a brother to every believer and nonbeliever alike. I'm the bridge that unites the shores, I'm the bulldozer that obliterates divide.

Köylere kitap götürmek, çöle su götürmek gibidir.

Pozitif bilim, günlük hayata girmedikçe, cemiyetin işleri, o işleri bilenlerin toplu fikirlerine dayanmadıkça, hayat, fakir realiteler halinde kalmaya mahkûmdur.

Now, whenever she smelled the gums, the balsams, and the special aromatics that arrived with merchants from afar, her head reeled with images of temples, shrines, palaces, fortresses, mysterious walls, tapestries, paintings, jewels, liquors, icons, drugs, dyes, meats, sweets, sweetmeats, silks, bolts and bolts of cotton cloth, ores, shiny metals, foodstuffs, spices, musical instruments, ivory daggers and ivory dolls, masks, bells, carvings, statues (ten times as tall as she!), lumber, leopards on leashes, peacocks, monkeys, white elephants with tattooed ears, horses, camels, princes, maharajah, conquerors, travelers (Turks with threatening mustaches and Greeks with skin as pale as the stranger who had befriended her at the funeral grounds), singers, fakirs, magicians, acrobats, prophets, scholars, monks, madmen, sages, saints, mystics, dreamers, prostitutes, dancers, fanatics, avatars, poets, thieves, warriors, snake charmers, pageants, parades, rituals, executions, weddings, seductions, concerts, new religions, strange philosophies, fevers, diseases, splendors and magnificences and things too fearsome to be recounted, all writhing, cascading, jumbling, mixing, splashing, and spinning; vast, complex, inexhaustible, forever.

En avançant dans l’écoute [d’un enregistrement d’une réunion qui s’était tenue chez François] cependant j’ai commencé à faire la grimace. Du haut de mes trente-quatre ans, forte de mes lectures, de mon écriture, baignée dans l’ère post #metoo, l’ambiance m’est enfin apparue dans ce qu’elle avait de violent. Cette culture de la vanne bien placée, des rires gras, des piques incessantes, ne faisait aucune place à un partage sincère d’émotions. L’ironie était partout, épuisante. Dans les accents de ma voix j’ai reconnu le contentement, le si pathétique contentement, que je ressentais à chaque fois que je parvenais avec l’une de mes répliques à tirer quelques éclats de rire. J’ai reconnu la fierté que j’avais d’être cette jeune fille qui se fait sa place au milieu des hommes. Ça m’a frappé, la façon que j’avais de m’occuper, seule, du bien-être de tous, « quelqu’un veut quelque chose à boire ? », de l’avancement du repas, « Vincent, tu peux mettre la table ? ». Oh c’était subtile, ils ne restaient pas tous assis le cul sur leur chaise, sinon ça aurait été trop remarquable et je me serais insurgée, mais c’était en même temps tout à fait flagrant. Je ne parle même pas des autres fonctions que je ne remplissais, la naïve, la bourgeoise, sans que je ne me prenne jamais au sérieux, ni que d’autres le fassent à ma place. Pendant que j’écoutais cette version plus jeune de moi-même se tordre pour occuper la place qu’elle était si avide de se faire, je me suis rendu compte d’une chose étonnante. Je ressentais pour elle de la pitié. Mieux : de l’indulgence. Pour la première fois, je sentais la domination masculine, non comme quelque chose ayant une existence extérieure à moi, appréhendée seulement par la raison, mais comme quelque chose dont j’avais fait l’expérience. Le féminisme m’était entré dans le corps. Ce qui valait pour ma place à Fakir valait aussi pour ma relation avec François, et dans ce domaine-là aussi, la dureté avec laquelle je m’étais jugée moi-même a disparu. (p. 85-86)

She felt like her her-ness was being washed away with the cold water. A sense of nothingness permeated her. A fakir passed by, singing Kabir’s poem on his lute. बिरह जलाई मैं जलौं, जलती जलहरि जाउँ मो देख्याँ जलहरि जलै, संतौं कहीं बुझाउँ

Afganlar Türkiye'ye gelen en fakir ve eğitimsiz grup. Birçoğunda Hepatit-B, tüberküloz çok yaygın. Sivas'ta bir Afgan'da cüzam bile tespit edildi. Afganlar çok büyük bir sağlık tehdidi oluşturuyorlar. Bir iki sene sonra Türkiye'de ortaya çıkacak Afganistan kaynaklı büyük sağlık sorunlarını BM ve Dünya Sağlık Örgütü gibi uluslararası kuruluşlar bekliyorlar. Afganların Türkiye için oluşturduğu bir diğer tehdit de, beraberlerinde başta eroin maddesi olmak üzere, uyuşturucu getirmeleri. Ve Türkiye artık uyuşturucuda transit ülke olmaktan çıkıyor, bir hedef ülke ve pazar haline geliyor.

Efendiler, biliyorsunuz ki, bizde bir kanaat teorisi vardır. Kanaatkâr olmak teorisi vardır. Bu çok yanlıştır. Bu teori, aslında, olduğu mana ve özden çok çıkarılmıştır. Kastedilen, anlaşılan ile bağdaşmaz. Kanaatkâr olmak demek, fakir olmak, az şey ile yetinmek demek değildir. Bunu bir tarafa bırakalım. Diğer taraftan bunu çürüten bir şey daha vardır. Bir millet insanları çok çalışmaya mecburdur. Ne için çalışacak? Gaye, hayatın gerektirdiği her şeyi tedarik etmek ve en iyi tarzda tedarik etmektir. Bu ise zengin olmayı hedeflemekle mümkündür. Bir insan ve bir toplum zengin olacağım dediği zaman, ne kadar çok şey lazım olduğunu görerek ve onların her birini ayrı ayrı tedarik ederek en son bir vaziyete, mükemmel bir vaziyete ulaştırmak, mecburiyetindedir. Bunu şiar edinelim. Milletimizi zengin etmek lazımdır; kuvvetli kılmak için. Zengin olan muvaffaktır. Bu millet, muvaffak olmak istiyorsa zengin olacaktır. Kanaatkarlıktan bahseden insanların -ki hepimizin kulağına gelen- yorum tarzlarının yanlış olduğunu avazımız çıktığı kadar bağıralım. Çünkü böyle hareket etmezsek, çünkü o miskince tasavvurların tatbikatına koyulursak, o zaman en miskin vaziyette kalırız. Ve bu kadar miskin vaziyette kalan insanlar da, âli insanlardan meydana gelen toplumlar karşısında yalnız uşak olmaya mahkum kalır.

Efendiler, biliyorsunuz ki, bizde bir kanaat teorisi vardır. Kanaatkâr olmak teorisi vardır. Bu çok yanlıştır. Bu teori, aslında, olduğu mana ve özden çok çıkarılmıştır. Kastedilen, anlaşılan ile bağdaşmaz. Kanaatkâr olmak demek, fakir olmak, az şey ile yetinmek demek değildir. Bunu bir tarafa bırakalım. Diğer taraftan bunu çürüten bir şey daha vardır. Bir millet insanları çok çalışmaya mecburdur. Ne için çalışacak? Gaye, hayatın gerektirdiği her şeyi tedarik etmek ve en iyi tarzda tedarik etmektir. Bu ise zengin olmayı hedeflemekle mümkündür. Bir insan ve bir toplum zengin olacağım dediği zaman, ne kadar çok şey lazım olduğunu görerek ve onların her birini ayrı ayrı tedarik ederek en son bir vaziyete, mükemmel bir vaziyete ulaştırmak, mecburiyetindedir. Bunu şiar edinelim. Milletimizi zengin etmek lazımdır; kuvvetli kılmak için. Zengin olan muvaffaktır. Bu millet, muvaffak olmak istiyorsa zengin olacaktır. Kanaatkârlıktan bahseden insanların -ki hepimizin kulağına gelen- yorum tarzlarının yanlış olduğunu avazımız çıktığı kadar bağıralım. Çünkü böyle hareket etmezsek, çünkü o miskince tasavvurların tatbikatına koyulursak, o zaman en miskin vaziyette kalırız. Ve bu kadar miskin vaziyette kalan insanlar da, âli insanlardan meydana gelen toplumlar karşısında yalnız uşak olmaya mahkum kalır.

Umumî hapishanenin koğuşlarına sığmıyorduk. Henüz biten Sultanahmet tevkifhanesine taşınmamız için emir geldi. ”Akşam”daki arkadaşlar Merkez Komutanı Emin Bey’e rüşvet vermeye başladıklarından, (büyük bir şey değil, Merkez Komutanlığında evden gelenlerle konuşmak üzere her çıkışım için 15 lira), beni “ekâbir koğuşu” denen odaya aldılar. Bu odaya topçu Hasan Rıza Paşa, Şevket Turgut Paşa, Pertev Paşa, Hazım Bey ve daha bir hayli büyük ve orta rütbeli Osmanlı şahsiyetleri vardı. Sözde 31 Mart Vak’ası üzerine Hareket Ordusu İstanbul’a geldiği vakit Yıldız Sarayı yağma edilmiş. Bu paşalar o yağmadan sorumlu imişler. Tehcir sanığı Mutasarrıf Nusret de bu koğuşta idi. Karyolaların hepsi tek, biri çift ti. Ben bu çift karyolanın üstünde, eski Musul Mebusu İbrahim Fevzi de altında yatıyorduk. Karşımızdaki koğuş, hırsız ve yankesici gibi adî suçlularla, onun yanındaki büyük koğuş da Kuvay-ı Milliyeci subaylar, küçük İttihatçılar, Anadolu’dan getirilme tehcir sanıklariyle doluydu. Bu paşalar hatıralarla dolu olmalı idiler. Bir genç gazeteci için, hemen hemen yarım asrın tarihi ile baş başa günler, geceler geçirmek ele geçer fırsat mı idi? Fakat çoğu iştahsız ve düşünceli idiler. Ah bilseniz kapalı havada insanlar ne çabuk biter. Lâf lâfı bir türlü açmaz. Bir kısmı da fakir adamlardı. Hareket Ordusundan beri ismini duyduğumuz, Osmanlı Devletinde Harbiye Nazırlığı eden Şevket Turgut Paşa’nın yemeği, küçük bir ispirto üzerinde titrek elleri ile pişirdiği iki üç yumurta idi. Birçoklarımız dışardan, bazılarımız evlerden oldukça iyi yemekler getiriyorduk.

[105] Muhammed'in Kökeni Muhammed'in aile ve atalarına ait bütün malumat tarihi olmaktan ziyade, efsane­vidir. Peygamber zamanında bu malumat yoktu; bunlar sonradan icat olunmuştur. Arapların aile şecerelerinin tutulması usulü Halife Ömer zamanında başlamıştır. Bu usul birtakım düzme şecerelerin uydurulmasına yol açtı. Hakikatte, Muham­med'in kökeni hakkında pek az şey bilinmiştir; o kadar ki, onun asıl ismi dahi malum olmamıştır; Muhammed, Peygamber'in ismi değil, lakabıydı. Peygamber'in cetleri hakkındaki malumat dahi tarihi vesikalara uymaz. Araplar, Peygamber'in İbrahim neslinden geldiğini ispata çalıştılar; Araplar bu suretle bütün *** [106] Arap ırkının yüksek asalet sahibi olduğunu ispat etmek hevesindeydiler. Muhammed kendisi hiçbir zaman asalet şerefi iddiasına kalkışmamıştır. O, boş te­ferruata ehemmiyet vermezdi; gayesine doğru tereddütsüz yürür ameli bir adamdı. Muhammed, hiçbir zaman, bir asalet unvanı istemedi; damarlarında, İbrani nebi­lerinin canı dolaştığını iddia etmedi; bilakis, gerek kendisinin, gerek ana ve babası­nın fakir halleriyle iftihar etti. Bütün kaynaklar bize, Muhammed'in babası olmak üzere Abdülmuttalip'in oğlu Abdulla namında bir zatı gösterir; anasının da adını Emine olarak tespit ederler. Muhammed dünyaya gelmeden evvel, babası ölmüştür, Emine de, çocuğunu altı *** [107] yaşında yetim bırakmıştır. Muhammed dedesi Abdulmuttalip yanında kaldı. Dedesi öldükten sonra da amcası Ebutalip'in himayesine girdi. Ebutalip çok fakir ve ailesi de kalabalıktı. Muhammed, geçimini temin için gençliğinde çobanlık etti. Muhammed 25 yaşındayken Hatice isminde 40 yaşında zengin bir dul kadınla ev­lendi; daha evvel onun hizmetine girmiş, develerine ve ticaret işlerine bakıyordu. Bu verdiğimiz malumat, öteden beri verilegelmekte olan malumattır. Ancak, bu hu­susta bilgimizi tarih çerçevesine sokabilmek için şu noktalara dikkati çekmek lazımdır. Muhammed'in Abdulla ismini taşıdığına dair söylenen sözler kati değildir. *** [108] Abdulla ismi Muhammed'den evvel adeta meçhuldü. İslamiyetten evvel herhangi bir mabuda nispetle Abdüllat, Zeydüllat gibi isimler vardı; bu isimler İslamiyet devrin­de Abdullah, Zeydullah yapıldı. Ananenin bize Muhammed'in dedesi olmak üzere gösterdiği Abdülmuttalip'in da­hi, hakiki dedesi olduğu hakkında tarihi vesika yoktur. Bu fikirlerden sonra Muhammed'in kökeni hakkında söylenebilecek şudur: Muhammed. fakir bir kökenden gelmiştir; pek küçük yaşında anasız, babasız kal­mıştır; Abdülmuttalip ailesi ve bilhassa Ebutalip tarafından bir şefkat hissiyle kabul ve *** [109] himaye edilmiştir. Peygamber'e verilmiş olan Muhammed lakabı, ölmüş babasının is­mini kullanmaya lüzum bırakmıyordu.

Ben zaten agnostik biriyim Firdevs teyze, Ben bilemem, öteki tarafta ne var. Beni bu taraf ilgilendiriyor. İşte şimdi bak bu taraftayız. Bu tarafta olduğumuz sürece de burada olanların hepsinin karnı tok olsun isterim ben. Öyledir bu duygum, kendiliğinden kalbimdedir.

İnsanı seven herkes resul, Yardım eden herkes kraldır. Bencil servet hayvanlara mübarek, İnsan ben, kimliğim kral fakir.

Türünün son örneğiydi belki de Okocha. Çalım delisi ve yetenek küpüydü. Futbol topunu, harçlığından arttırdıklarıyla aldığı plastik bir topmuşçasına sahiplenen ve kimseye vermek istemeyen, okul bahçesindeki maçlar için ilk sırada seçilen bir çocuk gibiydi sahadayken. Bulduğu her şeyle top oynamış bir çocuğun topa olan sevgisiydi bu. Klişe ama gerçek; çok fakir bir ortamda büyüyen Okocha, ne bulursa onunla futbol oynanan bir mahalleden geliyordu. Bulunan şey, nadiren bir futbol topu oluyordu. Düşüldüğünde dizlerde zımpara etkisi yaratan çıplak toprakta sürülen şey genellikle bantlanmış kağıtlar, çürümeye yüz tutmuş meyveler ve yırtık pırtık çoraplardı.

Freedom from resentment and the understanding of the nature of resentment—who knows how very much after all I am indebted to my long illness for these two things? The problem is not exactly simple: a man must have experienced both through his strength and through his weakness, If illness and weakness are to be charged with anything at all, it is with the fact that when they prevail, the very instinct of recovery, which is the instinct of defence and of war in man, becomes decayed. He knows not how to get rid of anything, how to come to terms with anything, and how to cast anything behind him. Everything wounds him. People and things draw importunately near, all experiences strike deep, memory is a gathering wound. To be ill is a sort of resentment in itself. Against this resentment the invalid has only one great remedy—I call it Russian fatalism, that fatalism which is free from revolt, and with which the Russian soldier, to whom a campaign proves unbearable, ultimately lays himself down in the snow. To accept nothing more, to undertake nothing more, to absorb nothing more—to cease entirely from reacting.... The tremendous sagacity of this fatalism, which does not always imply merely the courage for death, but which in the most dangerous cases may actually constitute a self-preservative measure, amounts to a reduction of activity in the vital functions, the slackening down of which is like a sort of will to hibernate. A few steps farther in this direction we find the fakir, who will sleep for weeks in a tomb.... Owing to the fact that one would be used up too quickly if one reacted, one no longer reacts at all: this is the principle. And nothing on earth consumes a man more quickly than the passion of resentment. Mortification, morbid susceptibility, the inability to wreak revenge, the desire and thirst for revenge, the concoction of every sort of poison—this is surely the most injurious manner of reacting which could possibly be conceived by exhausted men. It involves a rapid wasting away of nervous energy, an abnormal increase of detrimental secretions, as, for instance, that of bile into the stomach. To the sick man resentment ought to be more strictly forbidden than anything else—it is his special danger: unfortunately, however, it is also his most natural propensity. This was fully grasped by that profound physiologist Buddha. His "religion," which it would be better to call a system of hygiene, in order to avoid confounding it with a creed so wretched as Christianity, depended for its effect upon the triumph over resentment: to make the soul free therefrom was considered the first step towards recovery. "Not through hostility is hostility put to flight; through friendship does hostility end": this stands at the beginning of Buddha's teaching—this is not a precept of morality, but of physiology. Resentment born of weakness is not more deleterious to anybody than it is to the weak man himself—conversely, in the case of that man whose nature is fundamentally a rich one, resentment is a superfluous feeling, a feeling to remain master of which is almost a proof of riches. Those of my readers who know the earnestness-with which my philosophy wages war against the feelings of revenge and rancour, even to the extent of attacking the doctrine of "free will" (my conflict with Christianity is only a particular instance of it), will understand why I wish to focus attention upon my own personal attitude and the certainty of my practical instincts precisely in this matter. In my moments of decadence I forbade myself the indulgence of the above feelings, because they were harmful; as soon as my life recovered enough riches and pride, however, I regarded them again as forbidden, but this time because they were beneath me.

Zengin ya da fakir, siyah ya da beyaz, sessiz ya da haylaz, zihinsel özürlü ya da cin gibi, zayıf ya da şişman, bütün çocuklar harikadır!

Gerçek manada hiç kimse fakir değildir çünkü herkes büyük bir hazineye sahiptir: Varoluş!

Bana en fakir devlet başkanı diyorlar. Ben fakir değilim. En fakir olan, yaşamak için çok fazla şeye ihtiyacı olandır. Pahalı yaşam tarzını sürdürmek için sürekli daha fazlasına ihtiyacı olandır. Bu bir özgürlük sorunu. Çok fazla mal varlığınız yoksa, onları devam ettirmek için bir köle gibi bir ömür boyu didinip durmak zorunda kalmazsınız. Kendinize daha fazla zaman ayırabilirsiniz. Egzantirik bir ihtiyar gibi görünebilirim ama benimki özgür bir seçim.

Hacettepe Üniversitesi öğretim üyelerinden Perihan (Oray) Yunt,        Konya yöresinde köy kadınlarıyla yaptığı anket çalışmasında ortaya        çıkan bir iletişim sorununu aşağıda dile getiriyor:               --1970 yılında, Konya yöresinin GEZİCİ KADIN KURSU'nun etkinlik        gösterdiği köylerinde ve böyle bir kursun hiç uğramadığı yerlerde,        sosyal yaşamda farklılıklar olup olmadığı konusunda bir ön        araştırma yapıyorduk. Anketimizde --Kaç günde bir yıkanırsın?-- diye        bir soru da yer almıştı. Anket sadece kadınlara uygulanmaktaydı.        Kursun yapıldığı ve yapılmadığı yedişer köy alarak toplam on dört        köyde, örnekleme yoluyla seçtiğimiz bir grup köy kadınına sorular        soruyorduk. En son köyde, kadınlardan birisi beni, oldukça fakir bir        aileye ait olduğu anlaşılan, tahta basamakları kırık dökük bir eve        götürdü. Evin kadınının yüzü mutsuzluk izleri taşıyordu. Anketimizdeki        soruyu bu kadına da sordum: --Kaç günde bir yıkanırsınız?-- Kadın        cevap vermedi, anlamsızca yüzüme baktı. Bana kılavuzluk eden        kadın hemen atıldı ve acımalı bir sesle, --Gocası sakattır, ayda bir yıkansa        ne nimet,-- dedi. O anda kafamda şimşek çaktı ve ancak o zaman,        bu soruyu sorduğumda öteki kadınların biraz mahçup, yarı        mütebessim verdikleri --Haftada bir gün, haftada iki, üç gün,-- gibi        cevapların anlamını farkettim. Ayrıca, uğradığımız köyleri, bizden        önce, doğum kontrolüne ilişkin araştırma yapan bir ekibin dolaşmış        olduğunu da sonradan öğrendim. Aradan bir süre geçti. Olayı, Konyalı        bir arkadaşıma anlattım. Arkadaşım, --O biçimde değil, 'Çoluk        çocuk kaç günde bir yıkanır, çamaşır yıkarsınız?' diye sormanız gerekirdi,--        dedi» (Yunt, 1978).