Eru Quotes

There was Eru, the One, who in Arda is called Ilúvatar; and he made first the Ainur, the Holy Ones, that were the offspring of his thought, and they were with him before aught else was made.

There was Eru, the One, who in Arda is called Ilúvatar; and he made first the Ainur, the Holy Ones, that were the offspring of his thought, and they were with him before aught else was made. And he spoke to them, propounding to them themes of music; and they sang before him, and he was glad. But for a long while they sang only each alone, or but few together, while the rest hearkened; for each comprehended only that part of the mind of Ilúvatar from which he came, and in the understanding of their brethren they grew but slowly. Yet ever as they listened they came to deeper understanding, and increased in unison and harmony.

Og hví skyldu vér amast við bókinni? Hún neyðir þig ekki til að lesa sig. Hún lætur persónu þína afskiftalausa. Hún liggur þarna einmana í horninu í bóksölubúðinni eins og þrítug piparjómfrú. En sá voði vogir yfir þér alla ævi þína, að rithöfundur setjist inn til þín og þylji yfir þér heila syrpu af óprentuðum ljóðum. Bækur eru saklausir hlutir, en rithöfundur eru ægilegar verur.

If Eru wished to do this, I do not doubt that He would find a way, though I cannot foresee it. For, as it seems to me, even if He were Himself to enter in, He must still remain also as He is: the Author without. And yet, Andreth, to speak with humility, I cannot conceive how else this healing could be achieved. Since Eru will surely not suffer Melkor to turn the world to his own will and to triumph in the end. Yet there is no power conceivable greater than Melkor save Eru only.

Both, also, desired to make things of their own that should be new and unthought of by others, and delighted in the praise of their skill. But Aulë remained faithful to Eru and submitted all that he did to his will; and he did not envy the works of others, but sought and gave counsel. Whereas Melkor spent hs spirit in envy and hate, until at last he could make nothing save in mockery of the thought of others, and all their works he destroyed if he could.

Og nú heldur hann þeir svensku séu ekki jafngáfaðir og hann. Ég skal segja þér: þeir eru gáfaðri en hann, þeir eru svo gáfaðir að einginn kraftur fær þá til að trúa því að það samsafn af lúsugum betlurum norðrí raskati, sem kallar sig íslendinga og nú eru bráðum allir dauðir guðisélof, hafi skrifað fornsögurnar.

I am in too great doubt to rule. To prepare or to let be? To prepare for war, which is yet only guessed: train craftsmen and tillers in the midst of peace for bloodspilling and battle: put iron in the hands of greedy captains who will love only conquest, and count the slain as their glory? Will they say to Eru: "At least your enemies were amongst them?" Or to fold hands, while friends die unjustly: let men live in blind peace, until the ravisher is at the gate? What then will they do: match naked hands against iron and die in vain, or flee leaving the cries of women behind them? Will they say to Eru: "At least I spilled no blood?" -- Tar-Meneldur in Armenelos, Aldarion and Erendis: The Mariner's Wife

Fegurðin og mannlífið eru tveir elskendur sem fá ekki að hittast.

Allir eru jafnstórir þegar þeir eru komnir uppí.

It is also reflected in the commitment to the belief that everything, even Morgoth himself, was as created good, But that due to the free will possessed by every creature with a rational mind, they could fall: as one Vala and various Maiar, and Men corporately, did; and even Manwë, had he asserted his own will and judgement over Eru’s, would likewise have fallen.

Í bestu verkum sínum tókst Jóni Leifs ætlunarverk sitt. Þau eru farvegur djúprar persónulegrar tjáningar í þeim fundu landið og sagan loksins sína hljómandi rödd. Tónlist hans er ómur elds og ísa, og hún mun eiga sinn sess meðal þjóðarinnar á meðan brimið dynur, fjöllin gjósa og jörð skelfur.

...áhyggjur eru holar að innan" Auðvitað eru þær holar að innan! Þær virðast vera risastór björg á vegi manns og miklir farartálmar, en í raun eru þær bara svartar loftbólur. Loftbólur sem springa við minnstu skoðun! Gera ekki minnsta gagn. Þvælast bara fyrir og stoppa mann af og eru svo þegar nánar er skoðað holar að innan. Tómar. Galtómar. Gagnslausar. Einskis nýtar.

Næringarráðgjafinn er heilbrigðið uppmálað. Maður hreinlega finnur hvað líkaminn hennar er kátur með það sem hún gefur honum að borða. Hjá henni eru sellerístönglarnir sælgæti, ekki framandi og skrýtið grænmeti og hnetur og fræ eru nausðynlegir fæðuflokkar, ekki snakk og fuglafóður. Mér líður eins og gömlum jálki, sem er búinn að tyggja úldið hey árum saman, kominn á fund verðlaunahryssu.

Það hvín í opnum gluggunum og lestin segir þér syfjulegar sögur á meðan hún þýtur gegnum myrk göng. Í lestinni eru mjúkar stelpur með ávöl andlit og karlar í köflóttum skyrtum. Á endastöðina hefur þú hins vegar aldrei komið því á miðri leið bíða þín lítil börn og þú verður að stökkva út áður en lestin reynir að þjóta með þig á endastöðina, á vit svartra fugla með þungar brúnir og bústinna hvínandi trjáa sem vilja hvísla þig í svefn.

Tears unnumbered ye shall shed; and the Valar will fence Valinor against you, and shut you out, so that not even the echo of your lamentation shall pass over the mountains. On the House of Fëanor the wrath of the Valar lieth from the West unto the uttermost East, and upon all that will follow them it shall be laid also. Their Oath shall drive them, and yet betray them, and ever snatch away the very treasures that they have sworn to pursue. To evil end shall all things turn that they begin well; and by treason of kin unto kin, and the fear of treason, shall this come to pass. The Dispossessed shall they be for ever. Ye have spilled the blood of your kindred unrighteously and have stained the land of Aman. For blood ye shall render blood, and beyond Aman ye shall dwell in Death's shadow. For though Eru appointed to you to die not in Eä, and no sickness may assail you, yet slain ye may be, and slain ye shall be: by weapon and by torment and by grief; and your houseless spirits shall come then to Mandos. There long shall ye abide and yearn for your bodies, and find little pity though all whom ye have slain should entreat for you. And those that endure in Middle-earth and come not to Mandos shall grow weary of the world as with a great burden, and shall wane, and become as shadows of regret before the younger race that cometh after. The Valar have spoken.

Og ef við gefum okkur nú það sem fólk í borgum nútímans trúir, að hamingjan felist í því að geta keypt svo mikið í búðunum að maður verður öreigi inni í sér, að hamingjan sé að vera frjáls og geta valið allt sem manni dettur í hug í líf sitt eins og heimurinn sé einn allsherjar restaurant, er það ekki dómur yfir allar gengnar kynslóðir sem ekki gátu lifað svo? Og eru þá hamingjan og lífsfyllingin glænýjar uppfyndingar fólksins í borgunum, en allt gengið líf í þessu landi, og reyndar bróðurpartur alls lífs á öllum tímum, merkingarlaust og hamingjulaust?

Ekki taka mark á stjörnugjöfum mínum; stjörnur eru heimskuleg leið til að tala um bækur. Ef einhver fær fimm stjörnur geturðu yfirleitt gert ráð fyrir að ég þekki viðkomandi og renni blóðið til skyldunnar, eða langi bara aðeins að hjálpa til.

En það eru allt of margir menn í heiminum, sem ekki vilja missa draugana sína.

Og fólkið gleypti við þessum samsetningi, því að Íslendingar eru allra þjóða veikastir fyrir kenningum geðbilaðra manna.

Fullorðin börn alkóhólista elska pottaplöntur. Þeim finnst svo notaleg þessi þrúgandi nærvera þessara lífvera sem segja aldrei hvað þær vilja en allir þurfa að standa og sitja eins og þeim hentar. Stundum vilja þær meiri birtu, stundum meiri vökva, ekki of mikinn samt og svo framvegis. En samt segja þær aldrei hvað þær vilja. Allir þurfa að giska á hvað þær vilja og ef það tekst ekki að giska á það rétta þá tortíma þær sér bara. Venjulegt fólk sem kann að setja mörk segir bara: „Nei, andskotinn sjálfur! You do you baby, en ég tek ekki þátt í þessu bulli. Ekki á mínu heimili!

Now when Aule labored in the making of the Dwarves he kept his work hidden from the other Valar, but at last he opened his mind to Yavanna and said to him: 'Eru is merciful. Now I see that thy heart rejoiceth, as indeed it may; for thou hast received not only forgiveness but bounty. Yet because thou hiddest this thought from me until its achievement, they children will have little love for the things of my love. They will love first the things made by their own hands, as doth their father. They will delve in the earth, and the things that grow and live upon the earth they will not heed. Many a tree shall fell the bite of their iron without pity.' But Aule answered. 'That shall also be true for the Children of Iluvatar; for they will eat and they will build. And though the things of they realm have worth in themselves, and would have worth if no Children were to come, yet Eru will give them dominion, and they shall use all that they find in Arda: though not, by the purpose of Eru, without respect or without gratitude.

only the trees of Aule will be tall enough. In the mountains the Eagles shall house, and hear the voices of those who call upon us. But in the forest shall walk the Shepard of the Trees.' Then Manwe and Yavanna parted for that time, and Yavanna returned to Aule, and he was in him smithy, pouring molten metal into a mould. 'Eru is bountiful,' she said. 'Now let thy children beware! For there shall walk a power in the forests whose wrath they will arouse at their peril.' 'Nonetheless they will have need of wood,' said Aule, and he went on with his smith-work.

Tinna vissi vitaskuld hvað Skorri bróðir var raunverulega að tala um. Öll þessi þáttaröð sveimaði á sporbaug um leyndarmál þeirra. Hún var skýrt dæmi um þessa merkilegu þversögn: Dýpstu leyndarmál okkar eru varðveitt næst yfirborðinu. Þau eru alltaf í seilingarfjarlægð, kitlandi varirnar, þrá dagsljósið. Hér var stóra leyndarmálið þeirra systkina grímuklætt fyrir allra augum.

Ein af furðulegri mótsögnum lífsins er sú tilhögun mála að hver einasta manneskja sé dæmd til þess að upplifa sjálfa sig bókstaflega sem miðpunkt alheimsins alla sína ævi, en vera jafnframt fyllilega meðvituð um að þessum alheimi er nákvæmlega sama um hana. Þannig eru það örlög manna að upplifa sig öllum stundum sem algjörlega berskjaldaða og áhrifalausa þungamiðju veraldarinnar.

Hún þekkir mig betur en þú, Laíla. Hvert samband í lífi mínu hefur sinn eigin hlátur. Bróðir minn dregur fram ákveðinn hlátur í mér og þú dregur fram allt annan hlátur og pabbi þinn þann þriðja, samstarfskonur mínar fjórða, gönguhópurinn minn fimmta, hlátrarnir eru jafn mismunandi og þeir eru margir. En stundum líður mér eins og ég hafi misst minn sannasta hlátur þegar ég missti hana.

So shall it be! Dear-bought those songs shall be accounted, and yet shall be well-bought. For the price could be no other. Thus even as Eru spoke to us shall beauty not before conceived be brought into Eä, and evil yet be good to have been.

Þannig endaði þessi brú. Brúin í Ross. Á einni hlið hennar er samsafn myndverka. Það komu listrænir fangar og luku verkinu. Þar má þekkja höfund brúarinnar, Daníel Herbert, og konu hans, Sir George Arthur landstjóra, ónefndan frumbyggja, veitingamanninn John Headlam og grimmu hundana hans, og svo eru þarna hjónin Nóra og Jörgen Jörgensen, útskorin einsog kóngur og drottning á spilum. Að sigra heiminn er einsog að spila á spil með spekingslegum svip og taka í nefið (og allt með glöðu geði gjarnan sett að veði) og þótt þú tapir það gerir ekkert til, það var nefnilega vitlaust gefið. Í upphafi skildu menn myndverkin á brúnni sem háð en nú benda íbúar bæjarins stoltir á þau, ekki síst á kónginn og drottninguna sem orðið hafa fulltrúar fanganna, og þá ekki síst kóngurinn sem reis upp á borgarafundi og mælti fyrir munn þessa fólks, þeirra réttlausu, fanganna sem höfðu engu að tapa nema hlekkjunum og áttu skýlausan rétt á að rödd þeirra hljómaði.

In the beginning Eru, the One,

...til þess er nautnin og til þess eru ástarleikir að við munum ekki, að við hverfum til okkar sjálfra á staðnum og stundinni, þannig að við getum horfið okkur algjörlega, um leið og við verðum hinum sjáanleg eins skýrt og hægt er.

though Eru appointed you to die not in Eä, and no sickness may assail you, yet slain ye may be, and slain ye shall be,

Jæja. Þá stafar þér kannski ekki eins mikil voði af henni Þær rjóðu eru hættulegastar, af því þær eru svo blóðríkar.

There was Eru, the One, who in Arda is called Ilúvatar; and he made first the Ainur, the Holy Ones, that were the offspring of his thought, and they were with him before aught else was made

Það er þrennt sem mér dettur í hug þegar ég les þessa ræðu: 1. Í Tékklandi jafnt sem annars staðar skal það alltaf vera ráðherra menntamála sem er lélegasti verjandi málaflokksins og heiðurs hans. Í upphafi var Emanuel Moravec harðsnúinn andstæðingur nasismans en eftir samningana í München varð hann einn ákafasti samverkamaðurinn í tékknesku ríkisstjórninni sem Heydrich skipaði, hann var í sérstöku trúnaðarsambandi við Þjóðverja, enn frekar en Emil Hácha, hinn ellihrumi forseti. Í tékkneskum sögubókum er hann yfirleitt alltaf kallaður „Hinn tékkneski Quisling“, í höfuðið á Norðmanninum fræga, Vidkun Quisling, en nafn hans þýðir „samverkamaður nasista“ á flestum tungumálum Evrópu. 2. Þeir sem best verja heiður menntamála eru ávallt kennarar sem hafa þá köllun að styrkja uppreisnarandann, hvað svo sem fólki kann að finnast um það, en fyrir það eiga þeir skilinn virðingarvott. 3. Íþróttir eru virkilega fasískur óþverri.

Það eru nú liðin rúm þrjú ár, síðan ég komst á snoðir um, að stefnumót geta aðeins haft einn tilgang. Stefnumót, - það er viðbjóðslegt orð.

Öll séní hafa verið utan við sig. Séní eru alltaf niðursokkin í merkilegar hugsanir. En þið hugsið ekki neitt. Þið eruð kannski skjót til svars, en það er bara af því að þið hafið ekkert við að vera inni í ykkur. Heimskingjar eru alltaf fljótir til andsvara. Ég gæti kaffært ykkur öll í kappræðum um spakleg efni, bölvuð hænsin ykkar.

Stjörnugjöf er heimskuleg leið til þess að tala um bækur. Hér eru engar stjörnur veittar utan þess að allir íslenskir höfundar fá fimm stjörnur af því við erum í sama liði.

AINULINDALË The Music of the Ainur There was Eru, the One, who in Arda is called Ilúvatar; and he made first the Ainur, the Holy Ones, that were the offspring of his thought, and they were with him before aught else was made. And he spoke to them, propounding to them themes of music; and they sang before him, and he was glad. But for a long while they sang only each alone, or but few together, while the rest hearkened; for each comprehended only that part of the mind of Ilúvatar from which he came, and in the understanding of their brethren they grew but slowly. Yet ever as they listened they came to deeper understanding, and increased in unison and harmony. And it came to pass that Ilúvatar called together all the Ainur and declared to them a mighty theme, unfolding to them things greater and more wonderful than he had yet revealed; and the glory of its beginning and the splendour of its end amazed the Ainur, so that they bowed before Ilúvatar and were silent.

Þegar íslenska málrækt ber á góma, eru tvö boðorð sem ég tel þar skipta mestu máli: Hið fyrra er íhaldssemi; og hið síðara er gífurleg íhaldssemi.

Svo eru listamanna-verðlaun sögð veitt í heiðurs skyni. En þar er því miður sá hængur á, að heiður geta menn einungis veitt sér sjálfir; og í þokkabót er það einkamál hvers og eins, í hverju hann er fólginn. Þessi verðlauna-árátta er ekki annað en erlendur ósiður, litlu skárri en orðufarganið, sú hlálega eftirlegukind miðalda.

Hlustaðu nú á mig. Þetta er stóra leyndarmálið sem ég vil að þú skiljir. Það breytir öllu að vita þetta. Þú ræður því hver þú ert. Þú ákveður það. Það hvað aðrir hugsa og segja tengist því ekki neitt, hefur engin áhrif á það. Hér, einmitt hér er mikilfengleiki okkar falinn, þetta eru töfrarnir, við getum öll orðið ný, við getum ýtt á delete takkann og strokað út setningarnar, breyst í eitthvað annað og meira, sáldrað nýjum stjörnum yfir nóttina. Það er ekkert meitlað í steininn, þú mátt breyta handritinu, skipta um hlutverk, ef þú heyrir sönginn gerðu þá byltinguna í hjarta þínu. Svona erum við eins og listaverk í fjörunni, sem hverfa undir næstu öldu og verða ný.

Hvar eru fötin þín?

Say this to Manwë Súlimo, High King of Arda; if Fëanor cannot overthrow Morgoth, at least he delays not to assail him, and sits not idle in grief. And it may be that Eru has set in me a fire greater than thou knowest. Such hurt at the least will I do to the Foe of the Valar that even in the mighty Ring of Doom shall wonder to hear it. Yea, in the end they shall follow me. Farewell! - Fëanor to a Herald of Manwë

Já, orð eru merkileg. Þau geta bæði þrengt hugsunina og hugsað fyrir menn.

There was Eru, the One, who in Arda is called Ilúvatar; and he made first the Ainur, the Holy Ones, that were the offspring of his thought, and they were with him before aught else was made. And he spoke to them, propounding to them themes of music; and they sang before him, and he was glad. But for a long while they sang only each alone, or but few together, while the rest hearkened; for each comprehended only that part of the mind of Ilúvatar from which he came, and in the understanding of their brethren they grew but slowly. Yet ever as they listened they came to deeper understanding, and increased in unison and harmony. And it came to pass that Ilúvatar called together all the Ainur and declared to them a mighty theme, unfolding to them things greater and more wonderful than he had yet revealed; and the glory of its beginning and the splendour of its end amazed the Ainur, so that they bowed before Ilúvatar and were silent. Then Ilúvatar said to them: ‘Of the theme that I have declared to you, I will now that ye make in harmony together a Great Music[…]

Rótin að fasismanum er sú hin sama hér sem í öðrum löndum. Hér eru stóreignamenn. Þeir elska eigur sínar eins og sjálfa sig.

Indeed the mind of Ilúvatar concerning you is not known to the Valar, and he has not revealed all things that are to come. But this we hold to be true, that your home is not here, neither in the Land of Aman nor anywhere within the Circles of the World. And the Doom of Men, that they should depart, was at first a gift of Ilúvatar. It became a grief to them only because coming under the shadow of Morgoth it seemed to them that they were surrounded by a great darkness, of which they were afraid; and some grew wilful and proud and would not yield, until life was reft from them. We who bear the ever-mounting burden of the years do not clearly understand this; but if that grief has returned to trouble you, as you say, then we fear that the Shadow arises once more and grows again in your hearts. Therefore, though you be the Dúnedain, fairest of Men, who escaped from the Shadow of old and fought valiantly against it, we say to you: Beware! The will of Eru may not be gainsaid; and the Valar bid you earnestly not to withhold the trust to which you are called, lest soon it become again a bond by which you are constrained. Hope rather that in the end even the least of your desires shall have fruit. The love of Arda was set in your hearts by Ilúvatar, and he does not plant to no purpose.

elite SWAT-like ERU, prompting John Glynn’s frantic call. Another man was dressed in drag, complete with make-up and a wig. Ireland is a country which has dealt with large-scale terrorism in the past, but this invariably involved attacks on the security forces, particularly in Northern Ireland. It has also seen its fair share of gangland assassinations, but these were always carried out with as few witnesses around as possible. This was something else entirely. One criminal gang, the Hutches, had launched a brazen military-style attack on a rival criminal group, the Kinahan cartel. The dead man, drug dealer David Byrne, was a senior figure within the latter outfit. One of the injured men, Sean McGovern, was a lower-ranking cartel member while the other, Aaron Bolger, was a hanger-on. The real target, however, was Daniel Kinahan, the son of Christy Kinahan, and one of the leaders of the Kinahan drugs and arms cartel. When the gunmen entered the front door of the hotel, Daniel

En el principio estaba Eru, el Único,

In later days he [Olórin] dearly loved the Children of Eru, and took pity on their sorrows. Those who hearkened to him arose from despair; and in their hearts the desire to heal and to renew awoke, and thoughts of fair things that had not yet been but might yet be made for the enrichment of Arda.

But those that lived turned the more eagerly to pleasure and revelry, desiring ever more goods and more riches; and after the days of Tar-Ancalimon the offering of the first fruits to Eru was neglected,

Það fer mjög lítið fyrir veikum gamalmennum. Þau deya hreyfíngarlaust. Í rauninni er einginn eins munaðarlaus á jörðinni einsog gamalmenni. Það þýðir ekkert að vera að vafstra í kríngum gamalmenni sem eru veik, eða reyna að hjálpa þeim. Í þessu eiga gamalmennin sammerkt við dýrin, þau deya eins umkomulaus og dýrin.

Tears unnumbered ye shall shed; and the Valar will fence Valinor against you, and shut you out, so that not even the echo of your lamentation shall pass over the mountains. On the House of Fëanor the wrath of the Valar lieth from the West unto the uttermost East, and upon all that will follow them it shall be laid also. Their Oath shall drive them, and yet betray them, and ever snatch away the very treasures that they have sworn to pursue. To evil end shall all things turn that they begin well; and by treason of kin unto kin, and the fear of treason, shall this come to pass. The Dispossessed shall they be for ever. ‘Ye have spilled the blood of your kindred unrighteously and have stained the land of Aman. For blood ye shall render blood, and beyond Aman ye shall dwell in Death’s shadow. For though Eru appointed to you to die not in Eä, and no sickness may assail you, yet slain ye may be, and slain ye shall be: by weapon and by torment and by grief; and your houseless spirits shall come then to Mandos. There long shall ye abide and yearn for your bodies, and find little pity though all whom ye have slain should entreat for you. And those that endure in Middle-earth and come not to Mandos shall grow weary of the world as with a great burden, and shall wane, and become as shadows of regret before the younger race that cometh after. The Valar have spoken.

ímyndun sinni stóð hann þegar fyrir dómaranum hlekkjaður á höndum og fótum, með óafmáanlega glæpi á samviskunni, því glæpir eru þau illvirki ein sem aðrir trúa að maður hafi drýgt, hann var fjandmaður velgerðamanna sinna, brennuvargur og þjófur, og líklega morðíngi.

„Mér líður svolítið eins og rottu sem yfirgefur sökkvandi skip.“ „Rottur eru skynugar skepnur,“ svaraði hann ákveðið, næstum því grínaktugur. „Þær lifa manninn mjög líklega, enda er félagskerfi þeirra mun traustara.

Nú, en Newton trúði á Guð, hann var sanntrúaður, svo trúaður að hann varði síðustu árum ævinnar í að skýra Biblíuna, einu heilögu ritninguna sem hann hafði raunverulegan aðgang að. Einstein var ekki heldur trúlaus þótt erfiðara sé að skilgreina trú hans. En þegar hann gerir athugasemd við þau orð Bohrs að „Guð lætur ekki kylfu ráða kasti“ er honum fyllsta alvara, honum fannst óhugsandi að lögmál alheimsins réðust af tilviljunum einum saman. Röksemdirnar fyrir „úrsmiðnum Guði“ sem Voltaire fannst óhrekjanlegar eru alveg jafn gildar nú og á 18. öld og þær hafa fremur fest sig í sessi eftir því sem vísindin hafa betur sýnt fram á sífellt meiri tengsl milli geimeðlisfræðinnar og lögmála öreindanna.

Þegar ég verð gamall þá lángar mig að fá andlit einsog þér hafið, sagði Ólafur Kárason og horfði hugfánginn á dómkirkjuprestinn. Hafi ég andlit sem fagnar náðinni bróðir minn þá er það af því ég hef lært meira af þeim sem dvöldust innan þessara veggja en hinum sem dveljast utan þeirra, sagði dómkirkjupresturinn. Ég hef lært meira af þeim sem hafa fallið til jarðar en hinum sem hafa staðið uppréttir. Þessvegna uni ég mér svo vel í þessu húsi. Guð blessi þetta hús. Hvað virðist yður um morðíngjann, sagði Ólafur Kárason. Uhu, sagði dómkirkjupresturinn. Kristur lítur ekki á mennina eftir því hvað þeir hafa gert, bróðir minn, heldur eftir því hvort þeir finna hið sanna innihald stundanna og daganna djúpt í sálu sinni. Ég er orðinn gamall maður. Þegar árin færast yfir þreyttan mann ræðir hann ekki leingur um syndina, bróðir minn. Gleðin yfir því að hafa fundið náðina, það er Gleðin. Þeir sem skilja að reynslan og náðin eru tvær systur, þeirra hús er stórt hús: það er fagurt hús; og það stendur á bjargi.

Má ég spyrja, heldurðu að Jens Færeyíngur sem er edjót og rotta hafi feingið bréf frá strákhelvítinu í Skjólinu, sem lét foreldra sína drepast hér útaf einsog hundkvikindi? Örn Úlfar hefur verið á berklahæli, sagði Ólafur Kárason. Já það á að hrækja á þá. Þessir letíngjar og auðnuleysíngjar sem nenna hvorki að vinna fyrir sjálfum sér né öðrum, þeir lamma sig allir á berklahæli. Þar eru þeir mataðir einsog greifar og barúnar og heingt markoníapparat á hausinn á þeim á landssjóðskostnað.