Erkenning Quotes

Öne çıktım, “Göz yaşartıcı gaz sıkmanıza gerek yok” dedim. “Arkadaşlar zaten yeterince duygusal insanlar.

Bir insan erken gelen yaşlılıklarından sorumludur.

Sorar gibi baktı. Üstelemedim. Söylemekten vazgeçtiğim şeyler söylediklerimden daha fazla. Çünkü insanları üzmek istemiyorum.

Ölüyorum tanrım Bu da oldu işte. Her ölüm erken ölümdür Biliyorum tanrım. Ama, ayrıca, aldığın şu hayat Fena değildir... Üstü kalsın...

Çünkü büyüdükçe arzularım küçüldü, şaşkınlıklarım küçüldü, beklentilerim küçüldü. Büyüdükçe öyle bir küçüldüm ki içimde taşacak bir şey kalmadı. Büyümenin bir bedeli varsa işte bu, yarım metre uzadım, yirmi kilo aldım ve dünyadan vazgeçtim.

Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?” “Hangisini?” “Otomatik yanan, sensörlü lamba.” “Hayır.” “Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.” Önüme baktım. “Neden kırdın?” Cevap yok. “Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle…” “Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?” “Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için.” “Beni görünce yanmıyordu baba.” “Nasıl ya?” “Görmezden geliyordu, yanmıyordu. Kaç sefer yok saydı beni.” “E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor.” “Hadi ya! Sahiden mi?” “Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok.” Babama sarıldım yıllar sonra.

Sonuçta sevilen her kadın güzel bir şarkıdır, bütün sözlerini hatırlayamazsın belki ama melodisi aklında kalır.

Anlaşılmayan inceliklerim yüzünden kabalaşmaya mecbur kalmaktan nefret etmişimdir.

-Öğretmen zararlı olmasın dedi. -Kitabın zararlısı mı olur? -Bilmiyorum işte, zararlı olmayacakmış. -Onun gibi öğretmenin ta amına koyayım!

Okuduklarin yasadiklarini degistirir, degistirmese bile farkli bir gozle gormeni saglar.

Ben mutsuzluğa karşıyım,” dedim. “Neden?” “Çok fazla mutsuz insan var.

Ihtiyarligin en guzel yani su, agzina geleni soyleyebiliyorsun. Insanlar sadece guluyor.

Parasız yatılı imtihanlarının çocukları hep erken gelir. Hiç gecikmezler.

Bir derviş ya da manyakoğlumanyağın teki değilseniz olayları küçültmeden ya da büyütmeden, oldukları gibi kabul ederek yaşayamazsınız.

Sonuçta Gizem hayatımı mahvetti. Haftada bir saat ders anlattı gitti, ben altı gün yirmi üç saat onu bekledim. Onu düşündüm.

Ben mutsuzluğa karşıyım,dedim." "Neden?" "Çok fazla mutsuz insan var.

Ik denk dat wij onszelf verminken, omdat we ons onbruikbaar willen maken voor een verlangen, voor een ideaal, voor een verhaal. We ontzeggen ons het recht, en ontnemen ons bij voorbaat de kans, op een beloofd geluk, waarvan wij denken dat het niet voor ons is weggelegd. Door ons ongeschikt te maken, helpen wij het lot een handje en nemen het zelf op ons. We maken ons liever eigenhandig onaantrekkelijk, dan dat we dat oordeel over onze aantrekkingskracht, waarde en betekenis aan anderen overlaten. We worden liever dik, dronken, ontrouw en ongelukkig, dan dat we het angstaanjagend grotere aanpakken, een ideaal waarmaken dat we koesteren en daarvoor erkenning zoeken bij anderen.

Hiç susmuyordu. Belki de bu dünyada diyalog diye bir şey bulunduğundan haberi yoktu.

Kalbine güvenmeyi erken yaşta öğrenen herkes gibi, paylaşmaya açıktım. Belki de bu yüzden kalbim bu kadar kırıldı.

Daha erken. Fakat yoruldum albayım. Artık hiçbir şey yapmak istemiyorum. Gerçekten hiçbir şey yapmak istemiyorum. Hiçbir şey yapmak istemiyorum. Korkuyorum. Hiçbir şey yapmak istemediğim için kötü bir şey yapmak istemiyorum. Yavaşça yukarı çıkmalıyım. Albaya belli etmemeliyim. Korkuyorum albayım. Beni tutacak mısınız acaba? Hayır, albayıma belli etmemeliyim. Acaba ağlar mı? Yazık, ben göremeyeceğim. Bu oyunu kendi başınıza oynayacaksınız albayım. İsterseniz ben daha önce yazarım size bütün aytıntılarıyla. Hikmet'in yükselişi ve düşüşünün son kısmı olur bu. Yorgun da olsam yazarım. Bir dakika dursam. Düşünsem. Düşünemiyorum. Düşünemediğimi belli etmemeliyim. Sonra şüphelenirler. Beni götürürler. Nereye? Biliyorsun. Hayır. Bilmiyorum işte. Dinlemiyorsun. İşte, oturmuş kitap okuyor albay. Ne var ne yok albayım? Oyun sanmalı. Kimseye belli etme, olur mu? Ben gidiyorum albayım. Albayım işte geldim. Sesini çıkarma. Hayır, belli etmem. Son bir hak tanıyamazlar mıydı bana? Bırak şimdi bunları. Albayım korkuyorum. Aşağıda olanları duydu mu acaba? Bilge boş bir eve dönmedi ki. Ben döndüm. Bilge, Bilge, neden beni yalnız bıraktın? Ağlarsan, her şey anlaşılır şimdi. Albayım, kusura bakmayın, balkona kadar yürümek zorundayım. Benim durumum Bilge'ninkinden farklı. Bu parmaklıklar da çok zayıf, albayım. Neden sözlerime karşılık vermiyor? Albayım beni tutmayacak mısınız? Parmaklığa dayandım albayım. Belki de bu parmaklıklar zayıftır, ne dersiniz? İnsanın ağırlığına dayanmaz sonra. Bana bakmıyor. Sesimi duymuyor. Artık çok geç, geriye bakamam. Bütün hazırlık bozulur. Neden geriye dönemiyorum? Aşağı da bakamıyorum. Gözlerini kapa. Buraya takıldım kaldım. Beni duymuyor musunuz? Bir şey yapamaz mısınız? Düşünüyorum.

Oysa hayat naz maz tanımıyordu. Kendimden biliyordum. Hayat hiç beklemediğin anda öyle kafa atardı ki, ağzın burnun dağılırdı. O zaman anlardın işte büyümek neymiş. Nasıl acı ve erken bir şeymiş.

Ve ben seni sevdiğim zaman Bu şehre yağmurlar yağdı Yani ben seni sevdiğim zaman Ayrılık kurşun kadar ağır Gülüşün felaketiydi yaşamanın Yine de bir adın kalmalı geriye Bütün kırılmış şeylerin nihayetinde Aynaların ardında sır Yalnızlığın peşinde kuvvet Evet nihayet Bir adın kalmalı geriye Bir de o kahreden gurbet Beni affet Kaybetmek için erken, sevmek için çok geç

Beni boş ver. Konu ben değilim ki. Hiçbir zaman da olmadım. Asıl sen kimsin? Senin heyecanların neler, tutkuların neler, hayallerin neler? Şu hayatta başın sıkıştığında ilk kimi ararsın? Seni karşılıksız seven insan kimdir, ne bok yersen ye seni bağrına basacak insan kimdir? Eğer böyle biri varsa bu akşam onu ara, halini hatrını sor bu vesileyle. Yoksa sen de bir gün benim gibi yapayalnız kaldığında ufacık bir şey danışmak için bile arayacak kimseyi bulamazsın. Bu sözlerimi harcanmış yıllarımın manifestosu olarak kabul edebilirsin. Çünkü büyük bir tecrübeyle konuşuyorum, tecrübe ıstıraptır güzelim ve zannettiğinden çok daha fazla ıstırap çektim. İstersen sonra yine araşalım, daha 64 dakika bedava konuşma hakkım var çünkü.

Anne, saygılı sordu: -Geciktik mi acaba? Çocukların çoğu gelmiş. Hademe kadın ilgisiz, -Parasız yatılı imtihanların çocukları hep erken gelir. Hiç gecikmezler.

Yunus Emre'ye "Yurt yapar yüreğim ruh mahşerini, Efendim her gece erken gelince. Kaç hasretin gözü yakar beni, Asırlar öteden şeyhim gülünce. O şeyhim ki beni gönlümden vurdu; Adeta yeniden çözdü, yoğurdu. Ve bir gün dedi ki: "Dersimiz sevgi, Huzurumuz sevgi, derdimiz sevgi.

Söze erken başlamayacaksın, hiçbir düşünce ileri sürmeyeceksin, hiçbir şey bilmezmiş gibi görüneceksin, garip şekilde giyinmeyeceksin, ellerini masaya dayamayacaksın, seni baştan savmalarına yol açmamak şartıyla kendini acındıracaksın, gülümseyeceksin, bekleyeceksin.. Ve hiçbir zaman ümide kapılmayacaksın.

Deniz kenarında yapılan her şeye kumdan kale deniyor lakin bizimki bir vakitler kumdan kale olan bir yapının harabesine benziyordu daha çok. Tarihi görkemini çoktan yitirmiş bir kumdan kale. Surlarında kumdan berduşların şarap içtiği, dibine kumdan köpeklerin işediği, her yeri kumdan çöplerle dolu, yolunu şaşırmış birkaç kumdan turistin gördüklerine göreceklerine pişman oldukları bir kale işte. (Denizin Çağrısı / Erken Kaybedenler)

Aslında, tüm totaliter kurumlarda, daha doğrusu, tüm kurumlarda (tüm kurumlar totaliter değil midir zaten?) insan her zaman erken yatmak zorundadır - yatılı okullarda, manastırlarda, ailede, cezaevlerinde, hastanelerde...

Unutmanın acısı, ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahkum olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum, vasıfsız keder.

Garson yanımdan ayrılırken onu yakalayabilecek bir sesle, "Dut şurubunuz var mı?" diye sordum. Cehaletime gülermiş gibi yana devirdi ağzını, "Yok, daha çıkmaz o, erken." dedi. Sanki ben bilmiyorum, önemli bir mesele var, ondan soruyoruz herhalde.

Ben çalışayım didineyim, sabahın yedisinde açayım dükkanı sen oku diye. Özel hoca tutayım sen oku adam ol diye. Sen de çaba sarf etsene biraz. Serseri puşt! Hıyarağası pezevenk! İt!" Babama kızdığı anlarda bir küfür yetmez, illaki yanına alakalı alakasız çeşit yapacak, kuruyemişçi ya, karışık vereyim tutkusu.

We maken ons liever eigenhandig onaantrekkelijk, dan dat we dat oordeel over onze aantrekkingskracht, waarde en betekenis aan anderen overlaten. We worden liever dik, dronken, ontrouw en ongelukkig, dan dat we het angstaanjagend grotere aanpakken, een ideaal waarmaken dat we koesteren en daarvoor erkenning zoeken bij anderen.

İşte o anda,zamanda geri gitmek ve onunla yaşadığım her anı sil baştan yaşamak istedim. Bir gizli gülümseme daha. Paylaşılan fazladan bir kahkaha daha.. Onu bulmak, aradığımdan habersiz olduğum birini bulmak gibiydi. Hayatıma çok geç girmişti ve fazla erken gidiyordu. Benim için her şeyden vazgeçeceğini söyleyişini hatırladım. Vazgeçmişti bile...

Kendi kendine şişinen, geleceğe biraz erken inanmış bir-iki yaygaracıyı da yalnız aptallar adam yerine koyar.

Kötü kocaya düşen kadın mutlaka çok erken evlenmiştir. İyi koca bulan kadınsa asla çok geç evlenmiş sayılmaz.

Erken kalk; sabahları yaşamak harikadır.

Faydasız bir hayat, erken bir ölümdür.

Sende her şey hayatla ilgiliydi. Erken gelen ölümlerin sana sunduğu armağan: Üç adet protez diş ve yaşıyor olmanın bilinci, erinci... İşte bu nedenle en basit eylemleri bile şenliğe dönüştürüyorsun.

Çok kötü bir başlangıç. Daha ilk cümlende, hiç tanımadığın bir insana bir yoksunluğu hatırlatmak. Ancak kötü niyetli biri böyle yapar kızım. Cevap vermedim, ilgilenmez göründüm. Çünkü ben ilk bakışta aşka inanırım, ilk bakışta aşk şöyle bir seydir, insanlar birbirlerine kovan yok mu diye sormazlar bir kere. Öyle bakarlar bir an, merhaba derler, isimlerini söylerler, bu arada taraflardan biri küçük bir espri patlatır, başlar ilişki.

Sır demek yalnızlık demektir,hele küçük bir çocuk için büyük yalnızlık,erken yalnızlıktır...İnsanın kendine "sorun" olması,başkaları yüzünden değil de,kendi yüzünden acı çekmeye başlaması,o yaşlardaki bir çocuk için taşımakta zorlanacağı erken bir ezadır.

«Ya on yıl erken geldim dünyaya ya da on yıl geç. Ara yerde bir geçitteyim. Bir el boğazımı sıkıp duruyor. Biri de çıkmış göğsüme oturmuş. Çok kalmadı şurada ama... Erken ya da geç başlanan on yılın bitmesine. Bir şey beklemezse eğer insan, on yıl çabuk geçer.»

Yazmak için acele etmemek gerekir, mana ve tat toplamalı, bütün ve mümkünse uzun bir hayat boyunca ve sonra en sonunda belki iyi olan ve on satır yazılabilir. Çünkü dizeler, birçoklarının dediği gibi, değildir (bunlara insan yeterşnce erken yaşta sahiptir), dizeler deneyimlerdir.

Eenzaamheid is een discrepantie, het gat tussen behoefte en bevrediging, tussen de vraag van het gemoed en het aanbod van de omgeving, eenzaamheid is tevens het eindpunt van de evolutie: het resultaat van een o zo ontwikkeld zelfbewustzijn, van het constante besef dat je bestaat - eenzaamheid geen verlangen naar gezelschap, maar een hang naar erkenning, misschien zelfs herkenning, een hunkering naar iemand die jou ziet zoals je jezelf ziet zodat je niet langer bang hoeft te zijn dat je er grandioos naast zit wanneer je je een voorstelling van jezelf maakt.

İnsan hayata erken atılmışsa, bir gün dinleneceğini düşündükçe belli bir huzur duyar. Belki de zaman geçtikçe bedenlerimiz. Bazı şeyleri bize daha zor kabul ettirdiğinden. Bir şey gitgide daha güç ve yorucu bir hale gelir; o zaman sonsuza dek uyuma düşuncesi, eskisi kadar korkutmamaya başlar.

Seçimlerimizi yaparken hep yanlışa mı düşürüyordu hayat bizi? Neden hep aradıklarımızı kaybedip, aramadıklarımızı buluyorduk? Umutla beklerken, umutlar azalıp azalıp, yok olmaya başladığında, aramaktan vazgeçip bulduğumuza razı oluyorduk. Razı olduğumuza tam alışmaya başladığımızda ise aradığımız kişi karşımıza çıkıyordu. Allak bullak oluyordu her şey. Ve biz düzeni düzensizliğe tercih ediyorduk çoğu zaman. Bu yüzden beklediğimizi hak etmediği yere gönderiyor, razı olduğumuzla, hiç de razı olmadığımız bir hayat sürüyorduk. Ya ümitlerimiz erken bitiyordu, ya beklediklerimiz geç geliyordu...

Wel, enige kunstenaar hoop seker op ’n klein bietjie erkenning eendag ná sy dood. En enigeen sal seker verkies dat dit vóór sy dood al begin?’ ‘Daar’s baie kunstenaars wat roem en rykdom in hulle lewe bereik – en honderd jaar later is hulle heeltemal vergete.’ Nog erger, dink Willem, is kunstenaars wat ’n bietjie roem in hulle lewe bereik – en daardie bietjie roem verloor voor hulle doodgaan. Maar hy knik net vir sy seun. ‘En daar’s ander wat hulle hele lewe in totale obscurité deurbring,’ gaan Maurice voort, ‘soos die arme Van Gogh wat nooit ’n enkele skildery kon verkoop nie, en honderd jaar later word hulle onsterflik. Wat sou jy verkies het? As jy kon gekies het?’ As mens maar kon gekies het.

Benden beklenen neydi? Bir umut tohumu mu? Seni karanlıktan kurtarması için alınmış bir bilet mi? Yüreğindeki deliği kapatacak bir yara mı? Öyleyse, yeterli olamadım. Yanına bile yaklaşamadım. Acının merhemi değildim, yalnızca bir başka çıkmaz sokak, bir başka yüktüm; sense bunu çabucak görmüş olmalısın. Çok erken farketmiş olmalısın. Ama ne yapabilirdin ki?

Gazetede yazdıklarımız gerçeklerle tümüyle çelişiyor. Her gün yüzlerce kez "Biz özgürüz" cümlesini basıyoruz, ama sokaklarda yabancı bir ordunun askerleri dolaşıyor, herkes çok sayıda siyasi tutuklu bulunduğunu biliyor, yurt dışına seyahatler yasak, Ülke içinde bile bazı şehirlere gidemiyoruz.(...) Günde yüz kez "Bolluk ve mutluluk içinde yüzüyoruz" cümlesini basıyoruz; önceleri bu başkaları için geçerli, "Şey" yüzünden Anne ile ben mutsuz ve acınacak durumdayız, diye düşünüyordum, ama Gaspar bizim istisna olmadığımızı, karısı ve üç çocuğuyla kendisinin de hiç olmadığı kadar sefil bir yaşam sürdüğünü söylüyor. Sabahları erken saatte işten çıktığım zaman, işlerine giden insanlara rastlıyorum, hiçbir yerde mutluluk göremiyorum, bolluk da hak getire. Gaspar'a neden bu kadar yalan bastığımızı sorduğumda, "Sakın soru sorma" diyor. "İşini yap, başka şeyle uğraşma.

Gece balkonda bekledim. Cahide’yi sorguya çekecektim. Niye böyle bir şey yaptın diyecektim. Orospu olmak zorunda mıydın? Ben senin için ölümlerden dönmüşüm, polis sorgularından geçmişim, cemiyette horlanmışım, dövülmüşüm sövülmüşüm, yüzüme tükürmüşler. Ne önemi var gerçi, ben bu aşk için her türlü çilenin üstesinden gelmesini bilirim. Yeter ki sen orospu olma. Olduysan da oldun, ne yapalım. Seni kurtarmaya hazırım. Kendimi senin için feda etmeye hazırım.

Top, onlar için gürültüden ibaretti. İşte bu yüzden savaşlar sürüp gidebiliyor. O savaşın içindekiler bile, savaşırken onu imgeleyemiyorlar. Karınlarına kurşunu yemişken bile yoldan geçerken "hala işe yarar" buldukları sandaletleri toplamaya devam edebilirlerdi. Çayırda yan yatmış koyunda böyledir işte, bir yandan can çekişir bir yanda otlamaya devam eder. İnsanların çoğu son anda ölürler, kimileri ise yirmi yıl öncesinden, hatta daha bile erken başlarlar bu işe.

Malina'yla ilişkim yıllar boyu sonuç vermeyen karşılaşmalardan, düşünülebilecek en büyük yanlış anlamalardan ve birkaç budalaca düşten ibaret kaldı - yani başka insanlarla aramda olanlardan çok daha büyük yanlış anlamalar, demek istediğim. Ama şu da var ki, daha başlangıçtan onun egemenliği altına girmiştim; benim felaketin olacağını, Malina'nın yerinin, o daha hayatıma girmezden önce Malina tarafından alındığını erken anlamış olmalıyım. Esirgendiğim tek şey, onunla çok erken bir araya gelmekti, ya da ben kendimi bundan korudum.

Birey olmayı istemek çok büyük bir suç! Bunu unutma. Bu suçun önemini sana öğretmediler mi? Türkiye'deki ana babalar çocuklarına birey olmamayı çok erken yaşta öğretmek için büyük çaba harcarlar. İçimizdeki çocuk utanca boğulup kendi kendimize söz verip bir birey olmama yemini ettiğimiz zaman ana babamız, dedemiz, ninemiz, konu komşu, herkes bizi çok sever. Sürünün yeni üyesi olarak sevilirsiniz. (...) Birey olmaya kalkanları ana baba sevmez, öğretmen sevmez, yönetici sevmez, devlet sevmez ve her biri gücü yettiği kadar seni utandırmaya ve cezalandırmaya çalışır.

Başka bir açıdan da, bir kez daha sadece babamım ve adeta onun çok erken bir ölümden sonra yaşamaya devam edişiyim. Hiçbir zaman kendime denk olanlar arasında yaşamamış ve "misilleme" kavramına da "eşit haklar" kavramı kadar uzak olan herkes gibi, bana karşı küçük ya da çok büyük bir budalalığın yapıldığı durumlarda, her türlü karşı önlemi, her türlü koruma önlemini yasaklıyorum kendime - haklı olarak her türlü savunmayı, her türlü "haklı çıkarmayı" da. Benim misilleme tarzım, aptallığın ardından olabildiğince hızla bir akıllılık göndermektir: belki böyle yetişilir ona.

bedenlerin olmadığı bir kavgaya hazırlanman gerekiyor, her durumda karşı koymayı başarabileceğin, soyut bir kavgaya, diğerlerinin aksine düşe kalka öğrenilen bir kavgaya. kusurların mı, telaşa gerek yok. düşüncesizlik edip onları düzelteyim deme. sonra yerlerine ne koyacaksın ki? güçsüzlüğünü olduğu gibi sakla. yeni güç kazanmaya çalışma, hele senin için olmayan güçler, sana göre tasarlanmamış güçler, doğanın seni başka şeylere hazırlarken senden kaçındığı güçler söz konusuysa… birinin gelip senin içinde yüzmesine, senin içine yerleşmesine, senin içine alçı dökmesine izin veriyorsun ve sen hala kendin olmak istiyorsun! yanlışlarının sonuna kadar git, en azından bazı yanlışlarının, tam olarak hangi tür yanlış olduğunu iyice gözlemlemene imkan verecek biçimde. bunu yapmazsan, yarı yolda durursan, körlemesine gidersin ve tüm yaşamın boyunca hep aynı tür yanlışları tekrarlarsın, bazıları da çıkar buna senin “kaderinmiş” der. düşmanı, ki bu aslında kendi yapındır, zorla, açığa çıksın. eğer kendi kaderini değiştiremdiysen, o zaman kiralık bir daire olabilirsin yalnızca. çok erken akıllı oldukları için aptallar. sen ise uyum göstermek için acele etme. yedekte hep bir uyumsuzluk sakla. insanları hiç derinden tanımadın. onları gerçekten gözlemlemedin, hatta onları sonuna kadar sevmedin veya onlardan sonuna kadar nefret etmedin. sen yalnızca sayfaları şöyle bir karıştırmakla yetindin. öyleyse senin de sayfalarını karıştırmalarına ve birkaç yapraktan ibaret olmaya razı ol. anımsa, kazanan her kazandığında kaybeder. kendi küçük dünyanda hep daha fazla hüzmetkarım oldu diye düşünürken, muhtemelen sen daha fazla hizmetkar oluyorsun. kimin? neyin? eh işte artık ara, ara! bir şey yakaladıysan ister istemez daha fazlasına sahip olmuşsun demektir. bu fazlalıktan hiç şüphe duymuyorsun ve hakkında hiçbir şey bilmiyorsun, aradan uzun bir zaman geçmeden de bilmeyeceksin. belki tüm bir dönem geçtikten sonra da bilmeyeceksin. o zaman çok geç olacak. evet, çok geç. rahat olabilirsin, içinde berraklık kalmış. tek bir yaşamda her şeyi kirletememişsin. kendi kendine bulaşıcısındır, bunu anımsa. senin sana galip gelmesine izin verme. meleğinin sıkıcı hale gelmesi, seni bir iblis seçmeye zorladı, o da seni şeytanlaştırandan başkası değildir. onu iyi seçtin mi? olması gerektiği gibi şeytansıdır; ama şeytanın gücü senin cılız gücünle ille de orantısız değildir. göz kulak ol ona, sıkıca sarılırlar, bunu biliyorsun değil mi? eğer bir kara kurbağası italyanca konuşabiliyorsa, zamanla neden fransızca konuşmasın niye konuşmasın? aptallık edip kendini göstermiş olsan dahi, sakin ol, onlar seni görmediler. bir insanın yaşamın da taşıyabileceği duygu yükü sonsuz değildir. Üstelik çoğu insan da çabucak sona varır. daha da vahim olanı, senin hissedebileceklerinin yelpazesi sınırlı bir açıklığa sahiptir. büyük zahmetle, büyük riskler alarak ya da şansın yardımıyla ya da büyük kurnazlıkla bu yelpazeyi bazı kereler biraz daha açmayı başarabilirsin, o da belli bir süre için. ama doğanın yelpazesi öyle yapılmıştır ki, eğer sürekli dikkat etmezsen, fazla geçmeden daralır, ta ki kapanıncaya kadar. her allahın günü batan için ne yolcu gemisine ne de yolunu şaşırmış bir buzula ihtiyaç vardır, batmak, ilelebet batmak için. sahne düzenine ihtiyaç yoktur. ne titanic ne atlantis. eşlik yok, görecek bir şey de yok. yalnızca batıyorsun. elde, kalptekinden daha fazla şefkat, kalpte de davranıştan daha fazla şefkat bulunur. ona ait hareketleri bul. onun arzuladığı ve seni yeniden biçimleyecek hareketleri. elin dansı. şu andaki ve uzaktaki etkilerini gözlemle. bu çok önemlidir, özellikle hiç elleriyle hareket etmeyen bir insan olmuşsan. sende eksik olan buydu, boşu boşuna dışarıda aradıkların, incelemelerde ve derlemelerde değil. tanımsızca ele dön.

Deriz ki anne babamızı seviyoruz ama gerçekte onlardan nefret ederiz, çünkü bizi peydahlayanları sevemeyiz, mutlu insanlar değiliz çünkü, mutsuzluğumuz mutluluğumuz gibi bize inandırılmış bir şey değil, mutluluğa günbegün inandırıyoruz kendimizi, böylelikle yıkanıp paklanmaya, giyinmeye ilk yudumu almaya, ilk lokmayı yutmaya cesaretimiz olsun diye. Hayat her sabah kaçınılmaz biçimde hatırlatıyor bize çünkü, anababamızın bizi nasıl bir kendini beğenmişlik ve hatta peydahlama büyülenmesi içinde pehdahlandığını ve sevinç ve fayda dolu olmaktan çok iğrenç, tiksindirici ve ölümcül olan dünyaya savurup oturttuğunu. Çaresizliğimizi bizi peydahlayanlara borçluyuz, sakarlığımızı, hayat boyu kurtulamadığımız zorlukları. Başlangıçta şu suyu içmen yasak, o zehirli denilmişti, sonra şu kitabı okumamalısın çünkü o kitap zehirli. Bu suyu içersen mahvolursun dediler, sonra bu kitabı okursan mahvolursun. Seni ormanlara götürdüler, karanlık çocuk odalarına tıktılar ruhunu ezmek için, öyle insanlarla tanıştırdılar ki hemen anladın onların seni yok edeceğini. Senin için ölümcül olan manzaralara baktırdılar seni. Seni zindan gibi okullara attılar, sonuçta ruhunu çekip aldılar içinden, kendi bataklıklarında ve çoraklıklarında öldürmek üzere. Böylelikle kalbin onlar tarafından daha erken bir zamanda kendi ritminden çekilip çıkarıldı, geri döndürülemez bir biçimde, doktorların dediği gibi hasta düştü sonunda, çünkü bu kalbe bir an bile huzur vermediler.

... Şunu iyi bilin ki hiçbir kadın, kalbinizde, sizin orada sakladığınız o ölen kadınla dirsek dirseğe oturmak istemez. Sizi gönüllü bir hastabakıcı gibi sevmemi istiyorsunuz. Acıdığım için bir sürü şey yapabilirim; bakın, bunu açıkça söylüyorum; her şeyi yapabilirim ama, sevemem. ... Sizin tasarınız gerçekleştirilemez. Hem Bn. De Mortsauf hem Lady Arabella olmak...peki ama, dostum, suyla ateşin birleşmesini istemek değil midir bu?... Lady Arabella'yı değerini anlayamayacak kadar erken tanımışsınız, onun aleyhinde konuşmanız da bana yaralanan benliğinizin öcünü almanız gibi geliyor. Bn. De Mortsauf'u da çok geç anlamışsınız. Herbirini öbürü olmadığı için cezalandırmışsınız. Ya benim başıma ne gelecek, ben ki ne biriyim, ne öteki?

Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?" "Hangisini?" "Otomatik yanan, sensörlü lamba." "Hayır." "Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece." Önüme baktım. "Neden kırdın?" Cevap yok. "Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle..." "Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?" "Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için." "Beni görünce yanmıyordu baba." "Nasıl ya?" "Görmezden geliyordu, yanmıyordu. kKaç sefer yok saydı beni." "E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor." "Hadi ya! Sahiden mi?" "Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok." Babama sarıldım, yıllar sonra.

Kelimenin bütün anlamıyla yalnızlık biraz garipti. Bununla birlikte Sevgi'yle Hikmet, yalnızlıklarını yaşamağa çalıştılar. Bir torbanın içine, bakkaldan manavdan aldıkları yiyecekleri doldurdular; kırlara, ağaçlıklara, deniz kıyılarına gittiler. Yazın, herkes gibi açık renk elbiseler giydiler; Hikmet'e beyaz bir pantolon bile alındı. Araçlara bindiler, araçlardan indiler. Yorgun argın, bulabildikleri boş bir ağacın altına oturdular -iyi ve gölgeli ağaçlar, erken gelenler tarafından kapılmıştı- katı yumurtalarını kırdılar, tuzu unuttukları için yumurtaları tuzsuz yediler, yiyeceklerin hepsini bitiremediler, dönerken bir de onları geri taşıdılar. Bitkin bir durumda kendilerini koltuğa, divana attılar. Deniz kıyılarında, güneşten rahatsız oldukları için, gölgeli taşların üstüne oturdular; gözlerini kırpıştırarak, denize giren ve top oynayan ve kumları sıçratan ve koşuşan kalabalığı seyrettiler. Yorgunlukları büyüdü.

Atatürk’ün bizi şaşırtan hassalarından biri de vücutça ve kafaca yorulmaksızın, dikkati hiç gevşemeksizin çalışma yeteneği idi. Ertesi gün manevrada beraber çalışacağı arkadaşları ile gece yarısına kadar gazinoda kaldıktan ve onları uyumağa gönderip kendisi vereceği vazifeleri hazırlamak üzere sabahladıktan sonra, şöyle bir yüzünü yıkayıp tıraş olarak, yine herkesten erken kıtaları başına gittiğini dostlarından duymuştuk. Ben 43 yaş ile 58 yaş arasında yakınında bulunmuştum. Memleket dolaşmalarında maddî zahmetlere hepimizden fazla dayandığını görürdük. Bir defa Dikmen kırlarında bir piknikten sonra koşmacalı bir bohça oyunu oynamıştık. Bir delikanlı kadar çevik, hızlı ve seğirtgendi. Büyük nutku 53 yaşında yazmıştır. Çalışma odasında yarı ayak üstü, yarı oturarak ve yüzlercesi arasından vesikalar ayırarak, nutkunu dikte ederdi. Yorulan değişirdi. Bir defasında pek genç bir arkadaşı baygınlık geçirmişti. Akşama doğru bir banyo aldıktan sonra, hiç dinlenmeden sofraya iner, o gün yazdıklarını bize okur veya okutur, hâdiseler üzerinde terütaze bir muhakeme ile tartışmalar yapardı. Bir kitabı merak edince, koskoca bir cilt de olsa bitirmeden uyuyamaz, veya pek az uyku aralaması ile okumağa devam ederdi. Sonra sofrada, etrafını çizdiği fıkraları bizlere tekrarlardı. Eğer bildiğiniz bir eserse, Atatürk’ün en can alıcı fikirler üstünde durmuş olduğunu anlardınız.

Sosyalist yayınevlerinin yok edilmesinin ardından üç kuruşluk telif ücretleri kesildi ve maddi sıkıntılarla yüz yüze geldi; yaptığı diğer bütün işlerin yanı sıra bir de geçinmek için çalışması gerekiyordu. Bilimsel ve felsefi konularda dergilere bolca çeviri yaptı; kampanyanın gerginliğinden tükenmiş biçimde geç saatte eve geliyor ve çeviriye oturarak sabahın erken saatlerine kadar çalışıyordu. Ve her şeyin yanında bir de kendini eğitiyordu. Kendini eğitmeyi öldüğü güne kadar sürdürdü ve olağanüstü biçimde çalıştı. Ama yine de beni sevecek ve beni mutlu edecek zamanı buldu. Fakat bu, benim kendi hayatımı onunkiyle tamamen birleştirmem yoluyla oldu ancak. Stenografi ve daktilo öğrendim ve sekreteri oldum. İşini yarıya indirdiğimi söylüyordu sık sık; ben de bu nedenle kendimi onun işini anlamak üzere eğittim. İlgi alanlarımız ortak oldu, beraber çalıştık, beraber oynadık. İşimiz sırasında işimizden çaldığımız tatlı anlarımız vardı bir de -tek bir kelime, bir dokunuş, bir aşk ışığı parıltısı... Ve anılarımız çalıntı oldukları için daha da tatlıydılar. Havanın keskin ve ışıltılı olduğu, uğraşın insanlık için olduğu ve çıkarcılıkla bencilliğin asla adım atamadığı yükseklerde yaşıyorduk çünkü. Biz sevgiyi sevdik ve sevgimize asla leke bulaşmadı. Ve her şeyden sonra geriye bu kaldı. Başarısız olmadım. Ona, başkaları için canla başla çalışan sevgilime, yorgun gözlü ölümlü sevgilime huzur verdim.

Zo zitten we gevangen in een dilemma van hoop op erkenning en angst voor afwijzing enerzijds, en zelfafwijzing anderzijds.

De tweede laag van onze identiteit vormt als het ware een omkering van de richting waarin de geest kijkt: door de overtuigende illusie van waardeloosheid, van niet goed genoeg zijn, van stom, slap of slecht zijn, keert de geest zich van zijn eigen natuur af, en richt zich naar buiten, op de ander, in de eerste plaats natuurlijk op de ouders. Die worden nu de leveranciers van veiligheid, liefde en erkenning, en de kinderlijke geest is maar wat graag bereid om zichzelf te verloochenen en het de ander naar de zin te maken, in ruil voor die vrijwaring van angst en zelfafwijzing. Maar hoe ironisch: door zie zelfverloochening wordt de illusie juist versterkt. De pijnlijke illusie van waardeloosheid en afhankelijkheid krijgt door het wegvluchten ervoor steeds meer schijn van werkelijkheid, wordt als het ware hard gemaakt door de angst ervoor

Yorgun, kanlı gözleri daldı. Fanuskente vardığı gün, kovukta dinlenmeye çalışırken, yüreğinden kopan sesin, 'Bir insanın acı çekmesinin ne önemi var?' diye sorduğunu işitmişti. Şimdi şöyle demekle yetinecek: -İnsan dahil hiç kimse insan olmaya alışamaz. Bilmiyor. Ben de ona dokunamadığım gibi açık seçik sesimi duyuramıyorum. Bunu söylemesi için henüz çok erken!

Büyüdükçe arzularım küçüldü,şaşkınlıklarım küçüldü,beklentilerim küçüldü.Büyüdükçe öyle küçüldüm ki...

Sonuçta kendini özel zannetmeyeceksin,çok üzücü bir şey ama böyle...Bir gün öleceksin ve hayat devam edecek.

Sevmiyorsun.Yeterince sevmiyorsun.Yeterince sevsen,bütün sevmeyenler adına da severdin beni.

Sokağa çıktığımda kimi kez öyle parıl parıl ki her yan, yanılıp derin soluklar almaya kalkabilir kişi. Yanılmamak gerek oysa. Aydınlığa kanmamak gerek. Daha erken olsa da, koku çevreye yayılmamışsa da, içine çektiğin hava zehir.

M.Ö. 8. yüzyıl sanatçıları ve (Arami ve Fenikeli kültüründen etkilenmiş) Kuzey Suriye ile Güney Anadolu halklarının atölyeleri, özgür bırakılmış ticaret ve sanat aktiviteleri sayesinde yeni heykelcilik sanatlarını konuşturabiliyordu; ki bu, tarihi öneme haiz bir başarı ve sanatta önemli bir ilerlemeydi. Atölyeler otokratik yöneticiler tarafından baskılanmıyor, zorla verilen propaganda görevleri olmuyordu. Sanatçı kavramsal sanat tutumunun bağlarından kopabiliyor ve insan zihninin çeşitli dürtü ve mizacını özgürce sergileyebiliyordu. (Bu bazı açılardan erken Rönesans İtalya'sındaki şehirlerin özgür ve demokratik rekabetini hatırlatabilir.). Bu bölgelerde sergilenen figürlerde artık tehditkâr, üzgün ve hatta gülen çehreler kullanıldı. Böylece sanatçılar bir lirik realizm yaratıyordu.

Erken Yunan ile Yakın Doğu ilişkilerinin ilk aşamasında, M.Ö. 825-750 arası, deniz ticareti Fenikelilerin elindeydi. İlyada'dan bilindiği üzere denizci olan bu millet, Homeros çağında kıyı ticaretini domine ettiler. Bu yüzden Yunanistan'da bulunan Yakın Doğu'ya ait en eski sanatsal objenin Fenikelilerden gelmesi tesadüf değildir. Bu obje bronzdan bir kâse idi. Bu kâse Atina'daki Keramikos mezarında bulundu.

Yunanların şifahi bir şekilde öğrendiği Yakın Doğu dinleri ve mitleri, büyük ihtimâlle Doğu'nun Batı üzerindeki en erken etkilerindendi.

Yunanlar, Asur ve Mısır yapıtları ile pek ilgilenmiyorlardı. Boynuzlu yahut diğer tuhaf Yakın Doğu özelliklerine sahip olan Tanrısal varlık figürleri, veya özenle hazırlanmış saçlara sahip figürler pek ilgi çekmedi. En erken Yunan heykellerine bakıldığında, onun yerine genelde Hitit ve Suriye çalışmalarına benzedikleri görülür.

Akşam olur güneş batar Babam hep anneme çatar Cici çocuk erken yatar Hayat sıkıcı ne kadar.

Toch is geweld in mijn ervaring niet de uiting van wie werkelijk zijn, maar van de schending daarvan. Daarom is het zo belangrijk om onszelf te leren kennen. Wanneer onze basisbehoeften - liefde, erkenning, verbondenheid, zelfexpressie, zinvol leven en het gevoel echt te leven - niet worden bevredigd, als we er niet in slagen wat onze behoeften zijn, kunnen we allemaal gewelddadig worden.

İnsan bazı gerçekleri ancak büyüdüğünde öğreniyor. Çocukluğunun mutlu sonlarını arıyor, bulamıyorsun. İyiler erken ölüyor, kötüler kazanıyor… Savaşacak kadar büyüdüğünde de doğru cepheye yolluyorlar seni. Senden öncekiler gibi sen de Tamam diyorsun, yapılması gerekenleri yapacağım. Ama buna da gücün yetmiyor. Bilmem ne müdürü oluyor, eline geçirdiğin iki paralık güçle sözde süper kahraman pozları veriyorsun; garip, sahte bir gururla. Ama sıra tetiği çekmeye gelince, elin titriyor. Bazen o tetiğe basmazsan öleceğini bildiğin halde yapamıyorsun bunu. Neden, biliyor musun? Vicdan yüzünden! Bir, iki, üç kez yapamıyorsun. Her defasında, ölen sen oluyorsun. Sonra biri usulca yanına sokulup omuzlarından tutarak kulağına fısıldıyor: Öl ya da öldür; bu dünya böyle. Oysa öldürmek için vicdanını boğman gerekiyor. En zoru da bu zaten. İlkinde çok zor en azından. Sonrakiler hep daha kolaydır.” Excerpt From: Kılıç Arslantürk. “Acıyan Yerini Bul.” Apple Books.

sevme yeteneğin varsa önce kendini sev, fakat hiçbir zaman tam bir yenilgi olasılığını göz ardı etme, yenilginin nedeni sana yanlışlık ya da doğru gelse de- ölümün tadına erken bakmak kötü bir şey olmayabilir.

Evet, sabah erken kalkmalısın çünkü sabah güneşinin enerjisi, ölü mumu dirilten kibrit ateşi gibidir!

Çok erken büyür. Erken büyüyen bu çocuk yıllar sonra dönüp yine çocuk olacaktır. İnsan kendi içinden durmadan kendini doğuracaktır. Çocuk olarak doğuracaktır, yetişkin olarak doğuracaktır. İnsanı ve dünyayı yeniden kuran her bilgi alanı, çocukluğa dönmeden cümle kuramaz. Bunu yapmayan insandan insandan sevgisiz bir canavar, bir cehalet heyulası doğacaktır.

Onlar mı evin bir parçası, yoksa ev mi onların bir parçası sorusu, çocukların cevap vermeye hazır olmadıkları bir sorudur. Madem köpeği elinden aldınız, onu aldıktan sonra mutfağı da alın -akşam yemeği için pişen şeyin fırındaki kokusunu da. Sonra çamaşır gününün kokusunu, tahta askılarda kuruyan yünlülerin kokusunu. Küllerin kokusunu. Ocağın üzerinde için için kaynayan sabunun. Otlak çiti yanında bekleyen yaşlı, uslu atı alın. Okuldan geldikten sonra aksam yemeğine oturuncaya kadar onu meşgul eden gündelik işleri alın. Sabahın erken saatlerindeki sisi alin, ağaçların tepelerinde kavga eden kargaların seslerini alın (…) İbrikle leğeni de alın, nasıl olsa her ikisi de kuru ve tuzlu. Kedilerin bir sıra olup oturarak ağızlarını bir karış açıp birilerinin gırtlaklarından aşağıya süt sağmasını bekledikleri inek ahirini da alın. Atların ahırını da alın -saman, toz, at sidiği ve terle lekenmiş eski derilerin kokusunu, açık kapının ardında uzanan sürülmüş tarlayı döven yağmuru. Tüm bunları alırsanız ona ne yapmış olursunuz? O kadar büyük bir yokluk karşısında ona eskisi gibi iyi bir oğlan olmaya devam etmesini söylemenin yararı ne?

Voor de zachtmoedigen, verdrukten, Tot geregelde arbeid onwilligen, Voor de met moedwil mislukten En de grootsch onverschilligen, De reine roekeloozen, Door het kalm leven verworpen, Die boven steden en dorpen De woestenijen verkozen, Die zonder een zegekrans Streden verloren slagen En ‘t liefst met hun fiere lans De wankelste tronen schragen; Voor allen, omgekomen Door hun dédain voor profijt, Slechts beheerscht door hun droomen De spot der bezitters ten spijt, Neem ik bezit van dit eiland, Plant ik de zwarte vlag, Neem iedere natie tot vijand, Erken slechts ‘t azuur als gezag. Wie nadert met goede bedoeling: Handel, lust of bekeering, Wordt geweerd aan ‘t rif door bezwering Of in ‘t atol door onderspoeling. Oovral op aarde heerscht orde, Men late mijn eiland met rust; ‘t Blijft woest, zal niet anders worden Zoolang ik kampeer op zijn kust.

Her zaman bir filozofmuşçasına hareket etti. Futbol onun için felsefik hatta ideolojik bir şeydi. Ünlü aforizmalarıyla açıkladı kendini: “Futbol basit bir oyundur, zor olan basit oynamak” dedi: “Daha erken koşmaya başlarsan, daha hızlı koşmuş olursun” dedi: “her dezavantajın avantajı vardır” dedi: “Tesadüfler de planlı olabilir” dedi: “Kazanmanın tek formülü rakibinizden bir gol fazla atmaktır, dahası değil” dedi. Felsefesi saha dışına da taştı; ateist Cruyff, “Tanrı’ya inanmıyorum. Maç öncesinde İspanya’da tüm 22 kişi ıstavroz çıkarıyor. Eğer Tanrı olsaydı, bütün maçlar berabere biterdi” diyerek açıkladı kendini.

Mutlu bir sabah. Müziğimi koydum, kahvemi yaptım, saat çok erken, gazetelerimi aldım, koltuğuma gömüldüm, yüreğim kıpır kıpır, kendimi seviyorum, mutluluğuma içiyorum yudum yudum.

12 Kasım 1919 Aydın yöresinde Yunanlıların beş tümeni ile cephede 30.000 silahları olduğunu, İtalyan komutanı, 12'nci Kolordu Komutanı Fahri Bey'e söylemiş. Times gazetesi de Hintlilerin ileri gelenlerinden Gandi'nin Müslümanlarla Hintlileri birleştirmeye çalıştığını yazıyor. Gandi, Mecusilerle Müslümanları camide birlikte ibadete yöneltiyor, Hintliler de Hilafet makamının özgürlüğe kavuşması için gösteri yapıyorlarmış. İnşallah Hindistan da bağımsızlığını kazanır, hiç olmazsa Türkiye'nin kaderini de olumlu yönden etkiler. [25 yıl önce savaş ve bağımsızlık ruhunun etkisinde yazdığım bu satırlar, Hindistan adına ne denli umutlu olduğumu, İngiltere politikasında bir Hint birliğinin öne geçmek için ölçüde hileye başvurup, entrikalar çevirebileceğini kavrayamadığımı gösterir. Çok şükür Türkiye siyasal ve ekonomik bağımsızlığını kurtarmış, fakat milyonlarca Hintli Gandi'nin küçültücü pasif direnişi, Mihracelerin İngiliz yalakalığı, İslâm-Mecusî kavgalar altında birliği bulmakta zorlanmıştır. Aynı ulus kendi yurdundan uzak cephelerde, kendi kanını emen İngiliz İmparatorluğu için aptalca kan akıtmaktadır. Atatürk ırklar üzerindeki görüşlerini açıklarken Hintlilerin ne sarı, ne de beyaz ırktan olduklarını, karışık, melez bir halk kitlesi olduklarını, bunlardan bağımsızlık ruhu, ulusal birlik kalkınması beklenemeyeceğini söyler, Hintlilere hiçbir ulusal değer vermezdi.] İtalyan siyasal temsilcisi Maysa'nın gönderdiği Luici Villaci adındaki delege, belki Mustafa Kemal Pasa ile görüştü. İtalyanların amacı ulusal hareketin hedeflediği noktaları anlamakmış. Kongre, esasları kendisine anlatmış. "Türk ulusunun İtalyanlardan memnun kalması isteniyorsa Antalya'da görünmemelisiniz." denmis. Luici karşılık olarak: "Yunanlılarla Fransızlara karşılık biz de Antalya'ya işgal ettik. Onların işgal düsüncelerini önceden bildiğimiz için biz daha erken davrandık" demiş. Mustafa Kemal Pasa da ona "Demek ki bu işgalleri bildiğimiz halde uygun görüp onayladınız. Nerede dostluk?" demiş. Özetle bu görüşmeden anlaşıldığına göre İngilizler Türkiye'nin bağımsız kalmasını istiyor. Öbürleri de öyle. Fakat ekonomik çıkarları için işgal ettikleri yerleri ellerinde tutmayı sürdürecekler. Demek ki İngiltere, Fransa, İtalya aralarında Türkiye için anlaşmışlar. Tanrı yurdumuzu bu düşman işgallerinden kurtarsın. Çok güç bir durumdayız. Mustafa Kemal Paşa İstanbul'dan çıktığımızdan beri içki konusundaki perhizini bozmaya başladı. Ne yazık ki içiyor. Bekir Sami Bey'in evinde sofra kuruluyor. Kaptan Rauf bu duruma son derece üzülüyor. Ali Fuat Pasa, Arnavut Vali Haydar, Çerkez Emir Pasa, İsmail Hami, Demirci Efe'nin gönderdiği, İtalyanları davet eden, müsteşarlıktan alınan sakıncalı Hilmi Bey tümü bir arada... Diktatörlükten konuşuluyor. Bir yumruklaşmadıkları kaldı. Oysa ülkenin içinde bulunduğu durum...

12 Kasım 1919 Aydın yöresinde Yunanlıların beş tümeni ile cephede 30.000 silahları olduğunu, İtalyan komutanı, 12'nci Kolordu Komutanı Fahri Bey'e söylemiş. Times gazetesi de Hintlilerin ileri gelenlerinden Gandi'nin Müslümanlarla Hintlileri birleştirmeye çalıştığını yazıyor. Gandi, Mecusilerle Müslümanları camide birlikte ibadete yöneltiyor, Hintliler de Hilafet makamının özgürlüğe kavuşması için gösteri yapıyorlarmış. İnşallah Hindistan da bağımsızlığını kazanır, hiç olmazsa Türkiye'nin kaderini de olumlu yönden etkiler. [25 yıl önce savaş ve bağımsızlık ruhunun etkisinde yazdığım bu satırlar, Hindistan adına ne denli umutlu olduğumu, İngiltere politikasında bir Hint birliğinin öne geçmek için ölçüde hileye başvurup, entrikalar çevirebileceğini kavrayamadığımı gösterir. Çok şükür Türkiye siyasal ve ekonomik bağımsızlığını kurtarmış, fakat milyonlarca Hintli Gandi'nin küçültücü pasif direnişi, Mihracelerin İngiliz yalakalığı, İslâm-Mecusî kavgalar altında birliği bulmakta zorlanmıştır. Aynı ulus kendi yurdundan uzak cephelerde, kendi kanını emen İngiliz İmparatorluğu için aptalca kan akıtmaktadır. Atatürk ırklar üzerindeki görüşlerini açıklarken Hintlilerin ne sarı, ne de beyaz ırktan olduklarını, karışık, melez bir halk kitlesi olduklarını, bunlardan bağımsızlık ruhu, ulusal birlik kalkınması beklenemeyeceğini söyler, Hintlilere hiçbir ulusal değer vermezdi.] İtalyan siyasal temsilcisi Maysa'nın gönderdiği Luici Villaci adındaki delege, belki Mustafa Kemal Pasa ile görüştü. İtalyanların amacı ulusal hareketin hedeflediği noktaları anlamakmış. Kongre, esasları kendisine anlatmış. "Türk ulusunun İtalyanlardan memnun kalması isteniyorsa Antalya'da görünmemelisiniz." denmiş. Luici karşılık olarak: "Yunanlılarla Fransızlara karşılık biz de Antalya'ya işgal ettik. Onların işgal düşüncelerini önceden bildiğimiz için biz daha erken davrandık" demiş. Mustafa Kemal Pasa da ona "Demek ki bu işgalleri bildiğimiz halde uygun görüp onayladınız. Nerede dostluk?" demiş. Özetle bu görüşmeden anlaşıldığına göre İngilizler Türkiye'nin bağımsız kalmasını istiyor. Öbürleri de öyle. Fakat ekonomik çıkarları için işgal ettikleri yerleri ellerinde tutmayı sürdürecekler. Demek ki İngiltere, Fransa, İtalya aralarında Türkiye için anlaşmışlar. Tanrı yurdumuzu bu düşman işgallerinden kurtarsın. Çok güç bir durumdayız. Mustafa Kemal Paşa İstanbul'dan çıktığımızdan beri içki konusundaki perhizini bozmaya başladı. Ne yazık ki içiyor. Bekir Sami Bey'in evinde sofra kuruluyor. Kaptan Rauf bu duruma son derece üzülüyor. Ali Fuat Pasa, Arnavut Vali Haydar, Çerkez Emir Pasa, İsmail Hami, Demirci Efe'nin gönderdiği, İtalyanları davet eden, müsteşarlıktan alınan sakıncalı Hilmi Bey tümü bir arada... Diktatörlükten konuşuluyor. Bir yumruklaşmadıkları kaldı. Oysa ülkenin içinde bulunduğu durum...

Kimakların devletinin X. yüzyılda gelişmiş olduğuna hakan unvanının ve bazı memuri sıfatların, özellikle on bir vergi tahsildarından oluşan maliye kurumunun oluşumu şahitlik etmektedir. Bunlar, erken devlet oluşumunun karakteristik özellikleridir. Kıpçaklar, s. 161

Çok kısa bir süre önce zamanlar yeniden karıştı, sabah çok erken mi, gecenin başlangıcı mı? Hem ne fark eder, dedim. Bir ülkenin, bir kıyının düzenli çizgisini ansızın bozan bir çıkıntıya benzettim kendimi –kendi yaşamım için- bir fazlalığa… Göğüs kafesimde, karın boşluğumda, atalarımızın kanıtlayıp tanımlayamadığı bir şey vardı, sonsuzca büyümüş bir gözyaşı ya da hiçbir filmde, hiçbir deneyde görülmez bir yara… Çünkü bu büyülü kürede düz bir çizgideymiş gibi ilerlemezsen hep yaralanıyorsun. Yağmur yağıyor, çok fazla ses yok, büyük ve karmaşık bir kentteyiz, galiba güneşin çevresinde bir kez daha döndük. İyi yıllar.

Unutmanın acısı ayrılığın acısından farklı. Ayrılık hüzne yakın, unutmak kasvete. Yani birini er geç unutmaya mahküm olduğunu bilmenin kasvetinden bahsediyorum. Birini yavaş yavaş unuttuğunun bilincine vardığın anların sıkıntısından bahsediyorum. O kişinin parça parça silinip alakasız hatıraların arasına karışmasından bahsediyorum. Belki de neden bahsettiğimi bilmiyorum, sadece üzülüyorum.

Kadınlar daha da fazlasını ödeemk zorundaydı. Dik bir duruş daha dar kalçalar demekti ve bu da doğum kanalını daraltıyordu, üstelik aynı anda bebeklerin de beyni giderek büyüyordu. Doğumda ölüm, dişi insanlar için ciddi bir sorun haline geldi. Bebeklerinin kafası ve beyni daha küçük olduğundan, erken doğum yapan kadınlar daha çok hayatta kaldılar ve daha çok çocuk sahibi oldular; doğal seçilim bu şekilde erken doğumlara bu şekilde erken doğumlara hayatta kalma şansı verdi. Elbette böylelikle diğer hayvanlara kıyasla insanlar pek çok hayati önem sahip sistemleri henüz tam olarak gelişmemişken erken doğar hale geldiler. Bir tay doğumdan kısa süre sonra yürüyrbilir; bir yavru kedi birkaç haftalıkken annesi yiyecek arayışı sırasında onu yalnız bırakabilir. İnsan bebekleriyse yıllar bpyunca yardıö, bakım, koruma ve eğitim için büyüklere muhtaçtır.

Ciğerlerimizi boğan, Asmalımescit' i, Beyoğlu yaşamını bu denli erken gömen yalnız sigara mı? Hiç de değil. Solunan soluklarla soluyamayan kuşağımız.

Omdat er maar weinig mensen zijn die de liefde durven te omarmen. We iets van onszelf achterhouden, ons nooit durven te tonen aan één persoon; zo ontstaat de vervreemding, de eenzaamheid, gebeurt het dat een deel van ons buiten de deur naar erkenning zoekt.

Nederland erkent mij niet, voor wie ik ben en ik erken Nederland niet.

Bizden de erken gelenler olmuş. Geç meç kalmış olmayalım?” Hademe giyimli bir kadın onlara doğru yürüdü, taşlı yoldan. Bezgin, alışık bakışlarıyla anne, kızın üstünden dışarda bir şeye bakıyordu. Anne, saygılı sordu: “Geciktik mi acaba? Çocukların çoğu gelmiş.” Hademe kadın ilgisiz: “Parasız yatılı imtihanlarının çocukları hep erken gelir” dedi. “Hiç gecikmezler.

Sonsöz Tanrıya Dönüşen İnsan 70 bin yıl önce, homo sapiens hala Afrika'nın bir köşesinde kendi işiyle meşgul olan önemsiz bir hayvandı. İlerleyen bin yıllarda kendisini tüm gezegenin efendisi ve ekosistemin baş belasına çevirecek dönüşümü gerçekleştirdi. Bugün ise bir tanrı haline gelmenin, sadece ebedi gençliğin değil, yaratmak ve yok etmek gibi ilahi becerileri de ele geçirmenin arifesinde. Maalesef dünyadaki Sapiens rejimi şu ana kadar gurur duyabileceğimiz çok fazla şey üretmedi. Etrafımızı şenlendirdik, gıda üretimini arttırdık, şehirler yaptık, imparatorluklar kurduk, çok uzak ve geniş ticaret apları oluşturduk, ama dünyadaki acıyı azalttık mı? Tekrar vurgulamakta fayda var, insan gücündeki büyük artış birey olarak Sapiens'in durumunu daha iyi hale getirmedi ve genellikle diğer hayvanlara çok büyük acılar çektirdi. Geçtiğimiz on yıllarda nihayet insanların durumuyla ilgili bazı somut gelişmeler sağlayabildik ve kıtlığı, salgınları ve savaşı azaltabildik. Öte yandan, diğer hayvanların durumu her zamankinden de hızlı kötüleşiyor ve isanların durumundaki düzelme de hem çok yeni, hem de kesinlikle emin olmak için henüz çok erken. Dahası, insanların yapabildikleri olağanüstü şeylere rağmen hedeflerimiz konusunda emin değiliz ve her zamanki kadar memnuniyetsiziz. Kano ve kadırgalardan buharlı gemilere ve uzay mekiklerine vardık ama kimse nereye gittiğimizi bilmiyor. Her zamankinden daha güçlüyüz ama bunca güçle ne yapacağımızı bilmiyoruz. Daha da kötüsü, insanlar her zamankinden daha da sorumsuz gibiler. Uymamız gereken yegane yasalar fizik yasaları ve kendi kendini yaratmış küük tanrılar olarak kimseye hesap vermiyoruz. Diğer hayvanları ve etrafımızdaki ekosistemi sürekli mahvediyoruz ve bunun karşılığında sadece kendi konforumuzu ve eğlencemizi düşünüyoruz, üstelik tatmin de olmuyoruz. Ne istediğini bilmeyen, tatminsiz ve sorumsuz tanrılardan daha tehlikeli bir şey olabilir mi?

Hulle mense aan die suidpunt van Afrika is onnosel, dit het hy al tevore in die buiteland besef; hulle tref nie genoeg voorsorg nie. Dikwels dink hulle hulle is geharder, slimmer, as Europeërs. Maar dat hulle pioniers was, is nie altyd ’n waarborg dat hulle oral so maklik gaan oorleef nie. Eintlik, as hy dit aan homself moet erken, is hulle, is hý, soms domastrant. Maar sonder daardie hardegatgeit het hy ook nie gekom waar hy vandag is nie. (Drieklawerblaar)

Het verdient mijn erkenning niet.

Ik erken geen werkelijkheid die vooral voordeel biedt aan net die helft van de mensheid waartoe ik niet behoor. Die houding kan ik iedereen aanbevelen. Voor mij is het niet nodig, de werkelijkheid te begrijpen of te bezweren. Het is nodig, er korte metten mee te maken. Al het andere is capitulatie – collaboratie zelfs.

Bir kartopuydun seni ilk gördüğümde,günler geçtikçe zihnimin en ücra yamaçlarında yuvarlana yuvarlana büyüdün ve şimdi bu akşam, bir çığ halinde indin üstüme.Seviyorum seni.

Ama... Şairin de dediği gibi.. bir adın kalmalı geriye bir de o kahreden gurbet beni affet KAYBETMEK İÇİN ERKEN. SEVMEK İÇİN ÇOK GEÇ

Sabah erken kalkan bir adam aynı gün içinde yeni bir gün yaratır!

Kız eğilip ayaklarının dibinden beyaz bir çiçek aldı ve Demirci’nin saçlarına taktı. “Şimdilik Hoşçakal!” dedi. “Belki, Kraliçe izin verirse yine görüşürüz.” Demirci o karşılaşmadan sonra atını ülkesinin yollarında sürerken buldu kendini. Aradaki yolculuğu hiç hatırlamıyordu. Bazı köylerde insanlar ona hayretle bakıyor, gözden kaybolana dek arkasından onu izliyorlardı. Evine geldiğinde kızı koşarak dışarı çıktı ve sevinçle selamladı onu -Demirci beklenenden erken dönmüştü, ama onu bekleyenler için değil. “Babacığım!” diye bağırdı çocuk. “Nerelere gittin? Yıldızın parlıyor!” Demirci eşiği aştığında yıldız yine soldu, ama Nell onun elini tutup şömineye çekti ve orada durup tekrar baktı ona. “Sevgili Kocam,” dedi, “nerelere gittin, neler gördün Saçlarında bir çiçek var.” Çiçeği kocasının saçlarından nazikçe aldı ve kendi eline koydu. Çok uzaktan görünen bir şeye benziyordu, ama oradaydı işte ve çiçekten yayılan ışık, akşam ilerledikçe kararmaya başlamış odanın duvarlarına gölgeler düşürüyordu. Nell’in önündeki adamın gölgesi yüksekti ve koca başı Nell’in üzerine eğilmişti. “Deve benziyorsun baba,” dedi daha önce konuşmamış olan oğlu. Çiçek ne soldu ne kurudu; onu bir sır ve bir hazine olarak sakladılar. Demirci onun için anahtarlı bir kutu yaptı ve çiçeği orada sakladılar, nesilden nesile aktardılar; ve anahtarı miras alanlar zaman zaman kutuyu açıyor, kutu tekrar kapanana kadar uzun uzun Yaşayan Çiçek’e bakıyordu: Kutunun kapanma vaktini seçen onlar değildi. Sayfa: 203

Fakat, ülkemizde en çok yetişen, köylüdür. Köylü, bütün iklimlerde yetişir. Köylünün yetişmesi için, çok emek vermeğe ihtiyaç yoktur. Köylü bozkırda yetişir, yaylada yetişir, ormanda yetişir, dağda yetişir, kurak iklimde yetişir, ovada yetişir, sulak iklimde yetişir. Çabuk büyür, erken meyva verir. Kendi kendine yetişir, kendi kendine meyva verir. Biz köylüleri çok severiz. Şehre gelirlerse onlardan kapıcı ve amele yaparız. Satırbaşı.