Ergen Quotes

Mensen die naar eender waar willen, willen niet per se ergens heen, ze willen gewoon niet blijven.

Als ik één ding kan is het liefhebben. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er trots op. Ik heb het geleerd zoals een zwerfhond leert zwemmen: omdat hij met de rest van de worp in een jutezak werd gepropt en in een snelstromende rivier is geworpen. Die ene die het tegen alle verwachtingen in gered heeft, dat ben ik. Met in mijn oren nog het gejank van degenen die het niet haalden, moest ik leren ergens van te houden. Ik ben niet onder gegaan. Ik heb de kant bereikt. Ik heb lief. Andere mensen dragen hun verdriet in hun hart. Ongezien holt dat hen vanbinnen uit. Het is mijn redding geweest dat ik mijn verdriet aan de buitenkant draag, waar het niemand kan ontgaan.

Men kan weg moeten, zonder dat men ergens heen moet. Dat zijn de gevallen, dat men ergens vandaan moet.

Ik duim voor dromen die zo mooi zijn dat ze eeuwig mogen duren Ik duim dat ge nu zijt waar het prachtig is ergens hoog of ver ik weet het niet maar bij voorkeur alvast vele hemels boven de zevende

Alles waar je je wil en je aandacht op richt, wordt onzichtbaar, onbereikbaar, dat is tenminste mijn ervaring. Je ziet de dingen pas werkelijk uit je ooghoeken, als je eigenlijk ergens anders mee bezig bent. Het is net of de werkelijkheid zich dan gepasseerd voelt, het niet neemt en zich aan je opdringt.

Sonuçta insan 15 yaşındayken de kendini iğrenç bir ergen olarak görmüyor.

Men kan nooit werkelijk een plek-van-vroeger terug vinden, of een voorbije staat van zijn opnieuw beleven. Er is ooit een toestand van volmaakt geluk geweest die men in de loop van de tijd onophoudelijk verliest, vergeet. Toch blijft men geloveen dat die ergens in het verleden verzonken is en hervonden kan worden.

Mijn indruk is helemaal niet dat patiënten alleen maar genezen willen worden, ze willen ergens mee kunnen leven, dat verschilt fundamenteel van genezen.

gaan jullie ergens naartoe jongens of zijn jullie maar wat onderweg?

Als ik ergens vertel dat ik vegetariër ben, word ik bijna altijd gewezen op een inconsequentie of probeert men een zwak punt te ontdekken in een bewering die ik nooit heb gedaan. (Ik heb vaak het idee dat mijn vegetarische levenswijze voor zulke mensen belangrijker is dan voor mij.)

En in de lente van 1979 besloot ik in al die drukte in de wereld te verdwijnen, nummer twee te worden, iemand die nuttig wilde zijn in plaats van op te vallen, die deed wat hem gevraagd werd. Maar dat is uiteraard een gedachte achteraf, dat het toen begon, een poging het beginpunt van een leven vast te pinnen. Alleen in de fictie, in films en romans kun je het exacte tijdstip van een verandering vaststellen. In de werkelijkheid komt de keuze geleidelijk, de gedachte ontwikkelt zich stukje bij beetje en misschien was het pas ergens in de brugklas dat ik actief besloot om onzichtbaar te zijn.

Er brandt in mij dan een wilde begeerte naar sterke gevoelens, naar sensaties, een afkeer van dit afgezaagde, genormaliseerde en gesteriliseerde leven, en een hevige begeerte ergens iets stuk te slaan, een warenhuis of een kathedraal of mijzelf, roekeloze stommiteiten te begaan, een paar vereerde afgoden de pruiken af te rukken, een paar opstandige schooljongens de vurig verlangde kaartjes naar Hamburg te verschaffen, een klein meisje te verleiden of een paar vertegenwoordigers van de burgerlijke wereldorde de nek om te draaien. Want dit haatte, verafschuwde en vervloekte ik van alles toch wel het hevigst: deze tevredenheid, deze gezondheid, de behaagelijkheid, dit gekoesterde optimisme van de burger, deze vette vruchtbare zelfvoldaanheid van het middelmatige, het normale, de doorsnee.

Hij wilde snel bereiken wat voor hem weggelegd was, zodat de dood hem kon meenemen zonder dat hij ergens spijt van had.

Het tegenovergestelde van nergens is niet ergens, maar overal.

Ergens ligt iets ongelofelijks op ontdekking te wachten.

Waarom No Fear? Omdat we allemaal bang zijn. Alle mensen zijn bang. Ergens voor. Voor elkaar, voor onszelf. Bang dat we niet goed genoeg zijn.

Hoe langer je ergens mee rondloopt, hoe moeilijker het wordt om erover te praten.

Jij gaat ergens in een boom rauwe eekhoorns zitten eten terwijl je iedereen in je buurt met een pijl omlegt. - Peeta

Tijd kan een gebeurtenis vervagen, maar nooit wissen. De herinnering blijft daar ergens liggen, wachtend op iemand die diep genoeg zal graven om haar te vinden.

Lise vroeg zich af waarom mensen dat deden, terugdenken aan vroeger, en of het ergens tegen hielp. Zij deed het bijna nooit. Misschien omdat vroeger voor haar nog niet zo lang geleden was. Of omdat ze zich zo weinig herinnerde, zelfs de momenten vastgelegd op foto leken haar eigenlijk een ander te zijn overkomen. Of omdat ze toen een kutkind was, dat kon ook.

Misschien wist ik ergens wel welke kant het op dreigde te gaan, een glimp verzonken in de duisternis: misschien had ik een voorgevoel van de richting maar was er toch gewoon in meegegaan.

Dat reizen om ergens een deeltje van toen en toen te ontdekken, dat is toch tijdverspilling? U bent toch schrijver, en geen bibliothecaris? Het gaat in het leven om geheel andere deeltjes.

Toen ik twaaf was, wilden mijn ouders twee keer ergens over praten. Het ene gesprek ging uiteraard over de bloemetjes en bijtjes. Het andere gesprek ging over wat ik moest doen als ik werd aangehouden door de politie.

Wat ik denk te begrijpen, zeg het maar als ik me vergis, is het je thuis voelen in Berlijn. Daar is de geschiedenis minder weg dan in Nederland, tenminste, zo onderga ik het. Je ergens thuisvoelen is niet per se positief.

Babel werd nooit moe zijn verhalen te herschrijven. Hij zei dat er in een volzin ergens een soort hefboompje zat waarop je de hand kon leggen om er een heel kleine, maar precies goede draai mee te geven, niet te veel, niet te weinig, waarna alles op zijn plaats viel.

Ten slotte, in de namiddag, onder een bekoorlijke herfstlucht, zo'n lucht waaruit verlangens en herinneringen in grote getale neerdalen, ging ze ergens achteraf in een tuin zitten, om, ver van de menigte, naar een van die concerten te luisteren waar de muzikanten van de regimenten de Parijse bevolking op trakteren.

Ergens ter wereld bestaan nog volken en kudden, doch niet bij ons, mijne broeders: hier vindt men staten. Staat? Wat is dat? Wellaan! Zet nu de oren open, want thans zeg ik u mijn woord over de dood der volken. Staat beduidt het koudste van alle monsters. Koud is ook zijn leugen; en deze leugen kruipt hem uit de mond: 'Ik, de staat, ben het volk.

Maakt het uit, vroeg ik, maakt het iets uit of je weet waarom iemand je verlaat? Leiden gesprekken over waarom en hoe en met welke gevoelens ergens toe? Het verhaal kan immers een leugen zijn, en de uitkomst blijft hetzelfde en het onverenigbare of het onoverbrugbare dat de pijnlijke kern is van zo'n breuk verdwijnt er niet door. Al dat praten is alleen een ritueel.

De echtgenote gaat voor hem staan en draait een rondje. Op hoge hakken kunnen haar benen de vergelijking met lang geleden doorstaan. Hun eerste kennismaking, de eerste dagen, de eerste weken. De tijd dat je een onbeschreven blad bent voor de ander, de vrijheid die dat met zich meebrengt, het geluk. Ergens in haar benen zit de vrijheid die Hofmeester is kwijtgeraakt, en weer heeft teruggevonden op Schiphol. Maar toen smaakte die vrijheid hem niet meer, beter gezegd, daar proefde hij de ware smaak van de vrijheid: gal. Ergens in haar benen zit de herinnering aan geluk. Mooi waren ze altijd al geweest, die benen, lang, slank en toch gespierd. Als ze indruk wilde maken deed ze een korte rok aan. Hij herinnert zich de blikken van de andere mannen, hij herinnert zich de eerste keer dat hij besefte dat hij kinderen had gekregen met een vrouw die eigenlijk te jong voor hem was, die niet bij zijn leeftijd noch zijn status paste. Haar stillevens stelde niet veel voor, maar als stilleven was ze zelf onovertroffen. De hel waren niet de anderen. Hij was het zelf. De hel zat diep in hem. Verankerd, verborgen en onzichtbaar, maar wel levend en warm. Gloeiend heet.

Je kunt geen verhouding hebben met jezelf, noch liefde, respect, bewondering, betekenis hebben voor jezelf. Sommige, de meest menselijke, zaken spelen zich alleen maar tussen mensen af, niet in mensen afzonderlijk. Liefde, respect, bewondering, betekenis, hebben alleen maar plaats in een tussenruimte, in dat onzichtbare iets wat door een verbintenis geschapen wordt. Ergens anders bestaan ze niet. Het meest menselijke kun je alleen maar weggeven en ontvangen.

Wat het leven in feite zo dodelijk vermoeiend maakt is misschien de geweldige inspanning die we op moeten brengen om twintig, veertig jaar en nog wel langer redelijk te blijven, om niet gewoon volkomen jezelf te zijn, dat wil zeggen abject, wreed en absurd. 't Is een nachtmerrie als jij, strompelende stumperd die je in werkelijkheid bent, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat maar steeds de superman moet spelen, wat ergens toch wel het ideaal van deze wereld is.

Wat moet je met een kat?' 'Niks. Weet ik veel? Zo te zien is ze uitgehongerd.' 'Ga je ze allemaal binnenlaten?' vraagt opa. 'Wedden dat ze allemaal uitgehongerd zijn?' 'Niet meer dan één tegelijk, dat beloof ik,' zeg ik grijnzend. 'Daarvoor heb ik die vallen niet gekocht.' 'Weet ik,' zeg ik. 'Je hebt die vallen gekocht om al die katten te vangen, ze dan ergens in een veld vijftien kilometer verderop los te laten en een weddenschap te houden wie er het eerst terug is.

Overleven begint met heel erg kleine dingen. De koffie voor morgenochtend klaarzetten bijvoorbeeld. Omdat je ergens diep vanbinnen weet dat je de volgende dag op zal staan om de wereld te trotseren. Of genoeg korrels kopen om de kat een maand lang spinnend te houden, de omgeplooide krant elke ochtend opnieuw uit de brievenbus rukken en antwoorden op onverwachte berichtjes die mensen sturen. Om iets te gaan drinken deze week. "Goed", typ je terug. Overleven begint met zulke kleine dingen.

God erbarme zich over de cynici. Ik ben nu cynicus. Misschien was 't beter als ik maar heelemaal gek geworden was of overreden door de tram wat dikwijls bijna gebeurd is. Vroeger was ik dichter. En als cynicus zeg ik: 't was geen lolletje, voor mij niet en voor niemand. 'k, Weet nog heel goed hoe 't begon. 't Was in de eerste week van October, tegen half zes. 't Is daarna nog vele malen October geworden en ontelbare vele malen half zes geweest. 'k Was toen vijftien jaar'en zat op een bank in Artis met een korte broek aan. Dat moet mij als cynicus nu juist gebeuren, dat ik 't over Artis moet hebben. Maar zoo was 't toch. Ik zit op een bank in Artis. Er was niemand meer, 't was er zoo stil en de bladeren van de boomen ritselden. In de verte kraakte 't grint, ergens werd een emmer neergezet op een houten vloer, ik hoorde 't, maar zag 't niet. Langs den stam van een hoogen boom keek ik naar boven en zag dat de avond niet viel, want 't was boven lichter dan beneden. De bladeren trilden en draaiden heel even en een geel blad liet los en viel op 't grasveld. Toen voelde ik dat alles goed was en dat er nog iets komen zou, later. 'k Voelde tegelijk een groote tevredenheid en een groot verlangen. En de zekerheid dat deze dag nooit terug zou komen. Toen kraakte 't grint harder en een man zei: "Jongeheer, u moet eruit, we gaan sluiten." God erbarme zich over de cynici. 'k Wilde dat ik nog eens bijna kon grienen zonder te weten waarom en hopen op iets, dat nooit komt.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door den stormwind meegenomen. Alleen in mijn gedichten kan ik wonen. Zoolang ik weet dat ik in wildernis, In steppen, stad en woud dat onderkomen Kan vinden, deert mij geen bekommernis. Het zal lang duren, maar de tijd zal komen Dat voor den nacht mij de oude kracht ontbreekt En tevergeefs om zachte woorden smeekt, Waarmee 'k weleer kon bouwen, en de aarde Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

Goeie god, wat zou't prettig zijn dit allemaal voor me te houden!... geen woord meer te zeggen, niks meer te schrijven, zodat ze me eindelijk eens met rust laten... en dan ergens aan de kust aan m'n eindje te komen... niet aan de Côte d'Azur! maar aan de echte zee, de Oceaan... ik zou met niemand meer praten, volkomen met rust gelaten, vergeten... o ja? en waar haal je dan je vreten vandaan, Janneman?... trompetgeschal en tromgeroffel!... de touwen in, ouwe clown! en als de bliksem! hoger!... nog hoger! kom op, waar blijf je! het publiek wil maar één ding van je: dat je goed op je bek valt!

Be hey angut, hiç mi korkun yok benden? Hadi İsrafil olduğumu bilmiyorsun da aramızdaki sıklet farkından da mı çekinmiyorsun?" Galiba bu kez Boncuk'un işi biraz zordu. Yine de yiğitliği elden bırakmadan adeta bir bitirim gibi doğruldu ve sanki hiç etkilenmemişçesine karşısındaki deve şunları söyledi, "Ne yani anasını biraz fazla emmiş her ergen irisine eyvallah çekip, boyun mu eğeceğiz? Ben adına İmparator denen ve kendini muhafızlarla, kılıç ve kalkanla, mızrak ve oklarla, büyüyle ve zehirler ile sarıp sarmalayan boyu senin en az on katın büyük devlere kafa tuttum vaktiyle. Neden senden korkayım?

Als puber had ik eens ergens gelezen dat gevangenen in hun eenzaamheid troost zochten bij hun eigen hand en om de opwinding groter te maken eerst een kwartier op die hand gingen zitten, de rukhand, niet om hem op te warmen maar om hem ongevoelig te maken, doof en kloppend, en als ze zich dan met die hand beroerden was het of een ander hen aanraakte. Misschien had ik het niet gelezen, maar was het mij met hese stem verteld in een kring geilpompers achter het fietsenhok van de school. Maar ik weet nog hoe opwindend het klonk en dat ik diezelfde dag mijn hand onder mijn billen plette, op een van onze houten stoelen, en dat hij eerst pijn deed en daarna koud werd en tintelde alsof het bloed eruit werd geduwd, en toen ik hem weer vrijliet was hij wit en vreemd, hij sliep. De hand zocht mij, nee, niet daar waar gewoonlijk de opwinding van een veertien-, vijftienjarige broeit, maar hij aaide over mijn wang, mijn nek, hij kroop onder mijn hemd, streelde mijn blote schouder en ik verbeeldde me dat het mijn moeder was. Ik hield van die hand. En ik moest huilen.

Als Berthe vraagt of ze ergens trots op is aarzelt ze even en zegt dan dat ze jaren geleden, in dat strafkamertje, waar ze dus inderdaad vaak zat, wat ze eigenlijk prettig vond omdat dan niemand zich met haar bemoeide, dat ze, toen ze nog echt een kind was, probeerde op haar handen te staan met haar voeten tegen de muur, bijna zo lang als het Misearatur duurde en dat dat lukte en dat het haar voor het eerst een ongekend gevoel van vrijheid gaf en dat ze toen, dat ze zich toen afvroeg wat er nog meer kon zijn dat haar vrijheid gaf, maar dat ze dit aan niemand heeft verteld omdat op je handen staan toch niet echt nodig wordt gevonden en ook niet gepast, dus het is iets wat niemand weet. Een wolk haalt het groene veldje licht en de rode toef op het bureau weg. Berthe vraagt of ze het nog steeds kan, op haar handen staan, en ze zegt dat ze het al wel drie jaar niet meer heeft gedaan en dat ze nu ook een stuk langer is geworden en Berthe vraagt of ze het voor haar alleen toch nog een keer wil doen, en hoewel het zo lang geleden is en nog nooit iemand heeft gekeken en het vast niet meer goed gaat als iemand naar haar kijkt terwijl ze het doet, omdat alles altijd het beste gaat als niemand kijkt, zegt ze toe, omdat het voor Berthe is en voor niemand anders, ze wil graag iets doen voor Berthe alleen, iets waar Berthe haar om vraagt, daarom probeet ze het, met haar lijf dat zoveel langer is geworden en haar borsten die last hebben van de zwaartekracht, het gaat vijf keer mis en vijf keer zegt ze: Ziet-u-wel-ik-kan-het-niet-meer-en-vroeger-kon-ik-het en de zesde keer staat ze daar op haar handen met haar voeten tegen een blinde wand aan en zegt ze in één teug: Misereatur-mei-omnipotens-Deus-et-dimittat-mihi-omnia-peccata-mea-liberet-me-ab-omni-malo-salvet-et-confirmet-in-omni-opere-bono-et-perducat-me-ad-vitam-aeternam-amen, waarna ze haar voeten weer naar de vloer laat vallen.

Soms ben je ergens bang voor omdat je ergens anders bang voor bent.

Sigara içmeye başladığım yıllarda, izmariti dudağımın bir kenarında tutar, Camus'ye benzediğim düşüncesiyle mutlu olurdum. Ah, zavallı ergen.

Een doodgereden dier aan de kant van de weg, je ziet het, je hebt het doodgereden dier van een afstand al zien liggen, maar je kijkt er verder niet meer naar. Je hebt geen zin in bloed en ingewanden die er half uit liggen. Daarom kijk je ergens anders naar, je kijkt bijvoorbeeld naar de lucht of een bloeiende struik die verderop in het weiland staat - naar alles behalve naar de kant van de weg.

De echtgenote gaat voor hem staan en draait een rondje. Op hoge hakken kunnen haar benen de vergelijking met lang geleden doorstaan. Hun eerste kennismaking, de eerste dagen, de eerste weken. De tijd dat je een onbeschreven blad bent voor de ander, de vrijheid die dat met zich meebrengt, het geluk. Ergens in haar benen zit de vrijheid die Hofmeester is kwijtgeraakt, en weer heeft teruggevonden op Schiphol. Maar toen smaakte die vrijheid hem niet meer, beter gezegd, daar proefde hij de ware smaak van de vrijheid: gal. Ergens in haar benen zit de herinnering aan geluk. Mooi waren ze altijd al geweest, die benen, lang, slank en toch gespierd. Als ze indruk wilde maken deed ze een korte rok aan. Hij herinnert zich de blikken van de andere mannen, hij herinnert zich de eerste keer dat hij besefte dat hij kinderen had gekregen met een vrouw die eigenlijk te jong voor hem was, die niet bij zijn leeftijd noch zijn status paste. Haar stillevens stelde niet veel voor, maar als stilleven was ze zelf onovertroffen. De hel waren niet de anderen. Hij was het zelf. De hel zat diep in hem. Verankerd, verborgen en onzichtbaar, maar wel levend en warm. Gloeiend heet.

Is liefde dan competitief?
Ja natuurlijk.
Je wilt toch altijd iemands liefste zijn: dat verschilt niet zoveel van: je wil toch altijd ergens de beste in zijn. Gelukkig wil niet iedereen in hetzelfde domein de beste zijn, anders gaf dat een hoop verliezers, gelijk aan de wereldbevolking min één. Je kunt de verstandigste man van Europa willen zijn. Maar je kunt je ook, zoals mijn dochter, tevreden stellen met de beste hamsterverzorgster van de straat te zijn. Op die manier is het aan nogal wat mensen gegeven toch èrgens de beste in te zijn. En als je niet de beste bent, dan toch de aardigste, diegene van wie het meest gehouden wordt, ach nee, niet door iedereen, alleen door dat sproetenmeisje van om de hoek, nee, niet de mooiste van de straat, maar van alle lelijke de leukste. Maar hoe minimaal je het ook formuleert: het blijven superlatieven. Geef mij één superlatief om mee te leven. Laat mij van één iemand de liefste zijn.

Toen ik heel jong was en de drang om ergens anders te zijn voelde, verzekerden volwassen mensen me dat volwassenheid me van dit verlangen af zou helpen. Toen ik, wat jaren betreft, volwassen was geworden, was middelbare leeftijd de voorgeschreven remedie. Op middelbare leeftijd werd mij verzekerd dat een nog hogere leeftijd de koorts zou doen afnemen en nu ik achtenvijftig ben, is seniliteit wellicht de oplossing.

Ik wil een keer een film maken die over het leven vóór de dood gaat, waarin alles te zien is wat er allemaal bestaat voor je doodgaat, maar ik bedoel daar vooral mee dat je niet ongemerkt doodgaat en daarna nog jarenlang blijft doorleven zonder dat de dingen je iets te zeggen hebben. Zoiets kun je juist heel goed in een film laten zien, omdat het dan net is of je er zelf bij bent. Ik wil iets met die beelden proberen te doen die ik soms zie wanneer ik tegen Cristina’s warme lichaam aan lig. Volgens mij begrijpen de mensen precies waar je het over hebt, als je het goed doet, om ze te laten zien wat werkelijk belangrijk is in de wereld, dat dat vaak veel minder kan zijn dan dat je een heel verhaal moet gaan zitten vertellen. Er zijn altijd dingen die groter zijn dan jezelf, dat merk je vooral wanneer je ergens ’s nachts bent met allemaal donkere heuvels om je heen, of wanneer je van die gigantische golven tegen de rotsen ziet beuken. Dan weet je dat het allemaal ergens anders vandaan komt en niet uit jezelf, dat je alleen maar goed moet kunnen luisteren om te weten wanneer het zover is. Wie de grote bewegingen ziet weet ook dat hij niet alleen is, wie daar geen oog voor heeft kan het verder wel vergeten.

Het trappehuis hield voor hem op iedere etage een herinnering, een emotie in, iets ouderwets en ongrijpbaars, iets dat ergens trilde in het flakkerende schijnsel van zijn geheugen: een gebaar, een geur, een geluid, een fonkeling, een jonge vrouw die opera-aria's zong waarbij ze zichzelf op de piano begeleidde, onhandig getik op een schrijfmachine, een hardnekkige cresollucht, geschreeuw, een kreet, geroezemoes, het geruis van zijde en bont, klaaglijk gemiauw achter een deur, geklop tegen muren, tot vervelens toe op krassende grammofoons gedraaide tango's of, op de zesde etage, het permanente gebrom van de decoupeerzaag van Gaspard Winckler, dat drie verdiepingen lager, op de derde etage links, nog altijd alleen beantwoord werd door een ondraaglijke stilte.

Hoe kon het anders, dat ik mijn eeuwenoude verhaal kon afmaken via de aanwezigheid van een ander, mooi en schoon mens, ergens buiten het verhaal?

Alle vreugde herinnert ergens aan. Het is nooit een bezit, altijd een verlangen naar iets lang geleden, verder weg of ‘nog te gebeuren’.

Voorzover ik me herinner duurde het geruime tijd voordat ik van mijn verbazing over de onverhoopte terugkeer van Austerlitz was bekomen; in elk geval staat me nog bij dat ik, voordat ik naar hem toe ging, een tijdlang nadacht over zijn gelijkenis met Ludwig Wittgenstein die mij nu voor het eerst opviel, over de verbijsterde uitdrukking die ze beiden op hun gezicht droegen. Ik geloof dat het vooral de rugzak was, waarvan Austerlitz mij later vertelde dat hij hem vlak voordat hij was gaan studeren voor tien shilling had gekocht uit voormalige Zweedse legervoorraden in een surplus-store aan Charing Cross Road, en dat het het enige waarachtig betrouwbare in zijn leven was geweest, het was geloof ik deze rugzak die mij op het eigenlijk nogal bizarre idee bracht van een zekere lichamelijke verwantschap tussen hem, Austerlitz, en de in 1951 in Cambridge aan kanker gestorven filosoof. Ook Wittgenstein had voortdurend zijn rugzak bij zich gehad, in Puchberg en Otterthal evenzeer als wanneer hij naar Noorwegen ging of naar Kazachstan of naar zijn zusters thuis om het kerstfeest te vieren in de Alleegasse. Die rugzak, waarvan Margarete haar broer op een keer schrijft dat hij haar bijna net zo lief is als hijzelf, reisde altijd en overal met hem mee, ik geloof zelfs over de Atlantische Oceaan, op de lijnboot Queen Mary, en vervolgens van New York tot Ithaka. Als ik nu dus ergens op een foto van Wittgenstein stuit, heb ik steeds meer het gvoel dat Austerlitz mij daarop aanstaart, en als ik naar Austerlitz kijk is het alsof ik in hem de ongelukkige denker zie, die zowel in de helderheid van zijn logische gedachtengangen als in de verwarring van zijn gevoelens zat opgesloten, zo opvallend is de gelijkenis tussen die twee, in hun gestalte, in de manier waarop ze je als van achter een onzichtbare grens bestuderen, in hun slechts provisorisch ingerichte leven, in het verlangen met zo weinig mogelijk toe te kunnen, en in het onvermogen zich bezig te houden met preliminairen, dat karakteristiek was zowel voor Austerlitz als voor Wittgenstein.

Zeg, Pa, je moeder was toch een Chinese? Dus jij bent een halve Chinees. En ik een kwart Chinees, die de weg in zijn DNA volgt met het snuffelen in de 'I Tjing', dat raadselachtige 'Boek der Veranderingen'. De 'I Tjing' zegt ergens in Hexagram 29: 'Want alleen door herhaling neemt de leerling de stof in zich op.' Helaas kennen ze hier in Holland geen kritische zelfreflectie. Ze leuteren maar wat over slaven, koelies, gastarbeiders en de kinderen van de koloniale liefde. Ooit verspreidden ze jullie eerste generatie Indischen over gans het land: in elke straat een Indische famile was zo'n beetje het quotum in de jaren vijftig. Ze hadden jullie beter in een getto kunnen stoppen. Den Haag-Zuid zou een populaire wijk zijn geworden, met ons, de volgende generaties, als de laatste resten gemixt tropisch Nederland achter de ramen en balkonnetjes, met elke zaterdag een braderie met Hawaiaanse muziek, indorock, vliegeren en lootjes trekken. Nu wonen de 'allochtonen' er bij elkaar, en hinderlijk veel politieauto's patrouilleren in de straten.

Hij droeg altijd een vlinderdas. En hij rookte. Ook in de klas. Dat mocht in die tijd nog. Veel docenten rookten in de klas. Er was een andere docent die werkelijk de hele les door rookte en zijn sigaretten inhaleerde alsof hij de nicotine heel nadrukkelijk tot onder de nagels van zijn tenen wilde stuwen. De man stierf betrekkelijk vroeg, maar toen was hij al geen docent meer maar burgemeester. Ergens. Ik las het in de krant. De man met de vlinderdas rookte juist heel nonchalant. Terloops bijna, maar ook zwierig, als dat tenminste geen tegenspraak is. Filtersigaretten waren het. Hij tikte ze met enige regelmaat uit een pakje dat hij in de rechterzak van zijn colbert bewaarde. Hij gaf Nederlands. Zittend meestal, vanuit een stoel die hij van thuis had meegebracht, vermoedde ik, een soort leunstoel, een stoel die wij thuis ook hadden.

Alles bestaat tegelijkertijd. Alles wat er is gebeurd of gaat gebeuren ligt niet in een onbereikbare tijd voor of achter je, maar bestaat op het zelfde ogenblik. Alleen hebben we het nog niet ervaren. In een trein rijd je langs oneindige weilanden, ergens staat een koe in de wei. Je ziet de koe pas als je voorbij rijdt, maar hij bestaat al de hele tijd. Dus wij zijn in onze trein nog niet langs die koe gekomen.

Als je me durft aan te raken laat mijn vader je afranselen!' 'Ha! Als je vader hier was, zou hij je voor me vasthouden!... Alsjeblieft, meisjes, zouden jullie je eindelijk een beetje willen gedragen? Als een echte prinses, en als een volwassen koerier van de koning, ja?' smeekte Halt. 'Zo niet, dan denk ik er hard over om Will naar huis te sturen.' 'Wat? Mij?' riep Will met overslaande stem, zo geschokt was hij. 'Wat heb ik er in vredesnaam mee te maken?' 'Nou, het is allemaal jouw schuld,' riep Halt op het oog onredelijk terug. Maar toen die laatste woorden tot de harten van de meisjes doordrongen, moesten ze bekennen dat Halt ergens wel gelijk had.

Soms zou ik willen dat je al die momenten dat je iemand ziet, dat iemand jou ziet, ergens kunt bewaren, al is het digitaal. Sarphatipark, Amsterdam, dinsdag 22 september, 20:03. en dat je meteen weet: ja, toen.

En áls er dan ergens in moest worden berust, dan toch in de wetenschap dat zij eendrachtig waren in hun rouw; dat zij eindelijk van elkaar wisten dat zij niet treurden om de afloop en het scheiden, maar al hadden getreurd vanaf het eerste begin. Die synchroniciteit was troostend.

We zijn niet meer dan een naamloze druppel te midden van een groten regenbui die op de wijde aarde valt. Een individuele, maar uitwisselbare druppel. Maar in elke regendruppel ziet een intentie die bij die een regendruppel hoort. Elke druppel heeft zijn eigen geschiedenis, zijn eigen opdracht om dat door te geven. Dat mogen we niet vergeten. Ook al wordt hij makkelijk ergens in opgezogen, al verliest hij zijn contouren als individu, ook al wordt hij in iets collectiefs opgenomen en verdwijnt hij. Nee, misschien kan ik het beter zo zeggen: juist omdat hij in iets collectiefs wordt openomen.

Goed. We wisten dus, dat er represailles zouden komen. Ja? Dat er een huis in brand zou worden gestoken, en dat er gijzelaars zouden worden gefusilleerd. Moesten we het daarom achterwege laten?' Toen hij niets meer zei, keek Anton hem aan. 'Wilt u, dat ik daarop antwoord?' 'Zeker.' 'Dat kan ik niet. Dat weet ik niet.' 'Dan zal ik het je zeggen: het antwoord is nee. Als je zegt, dat jouw familie nog had geleefd als wij Ploeg niet hadden geliquideerd, dan is dat waar. Dat is eenvoudig waar, maar meer ook niet. Als iemand zegt, dat jouw familie nog had geleefd als je vader destijds een ander huis had gehuurd, in een andere straat, dan is dat ook waar. Dan had ik hier misschien met iemand anders gezeten. Tenzij het in die andere straat was gebeurd, want dan had ook Ploeg misschien ergens anders gewoond. Dat is een soort waarheden, waar we niks aan hebben. De enige waarheid waar we iets aan hebben, dat is, dat iedereen is afgemaakt door wie hij is afgemaakt, en niet door iemand anders. Ploeg door ons, jouw familie door de moffen. Als je vindt dat we het niet hadden moeten doen, dan moet je ook vinden, dat het beter was geweest als de mensheid niet had bestaan, gezien de geschiedenis. Dan kan alle liefde en geluk en goedheid van de wereld niet opwegen tegen de dood van ook maar één kind. Het jouw, bij voorbeeld. Vind je dat?

We wachten wel tot u klaar bent met bidden,' antwoordde ik op een toon die mijn nederigheid moest overbrengen - of dat in elk geval proberen. 'Met bidden?' gromde Nan. 'Met onze Schepper eens goed de waarheid te vertellen, bedoel je.' 'Mijn grootvader heeft deze kapel gebouwd zodat Nan ergens tegen God kon schreeuwen,' zei Jameson tegen me.

De kist stond op het dressoir op een wit gehaakt kleedje waar met verjaardagen kaasstengels op stonden, nootjes, glaasjes met bowl, en net als bij feestjes stonden daar nu ook steeds mensen in een kringetje omheen, met hun neuzen in zakdoeken geduwd of in andermans nek. Ze zeiden mooie dingen over mijn broer, terwijl de dood lelijk was en zo taai als een verloren tijgernootje dat we dagen na een verjaardag ergens achter een stoel vonden, of onder de televisiekast.

Verdriet komt eigenlijk helemaal niet met veel bombarie, het glipt stilletjes binnen, doet de deur rustig dicht en schuifelt dan net zo lang rond tot het ergens een behaaglijk plekje vindt om zich te nestelen.

De revolutionairen van vorige eeuw negeren de reële, historische Fransman, met de hem eigen kenmerken en kwaliteiten ; in plaats daarvan scheppen zij een ideaal en abstract wezen, dat nooit bestaan heeft en nooit ergens zal bestaan, een product van de natuur en van de rede. Voor dit abstracte wezen stellen zij wetten op zonder rekening te houden met het nationaal belang of met de historische rechten.

Steeds zie ik ons samen opdoemen in mijn geest en weer verdwijnen. Als jongens, als jongemannen en op latere leeftijd. We kijken allebei star voor ons uit. Het lijkt wel of we met elkaar vergroeid zijn, zo dicht lopen we tegen elkaar. Ik weet niet of we op weg zijn ergens naar toe of dat het zomaar een dwalen is. Er is geen angst want ik weet dat we elkaar niet kwijt kunnen raken.

Dus dan ken je dat gevoel', zei ik rustig, 'dat je leven al vanaf het begin ergens door vergiftigd was. Net alsof je een zwarte vloeistof in een bak schoon water giet'.

Mijn hele leven heb ik het verschrikkelijk gevonden ergens het middelpunt te zijn. Ik ben er te verlegen voor. Het liefste was ik alleen. Als kind vond ik het het prettigst alleen thuis te spelen. Als jong meisje had ik altijd vriendinnen die knap en levendig waren, omdat er dan minder notie van mij genomen werd. Niet dat ik die bewust uitzocht, nee, het kwam altijd vanzelf.

Dat een ter dood veroordeelde een uur voor zijn dood zegt of denkt, dat wanneer hij ergens op een hoge rots zou moeten leven, op een zo nauwe ruimte dat hij alleen zijn voeten zou kunnen neerzetten, - met rondom ravijnen, de oceaan, eeuwige duisternis, eeuwige eenzaamheid en eeuwige storm, - en zo op die ene el ruimte heel zijn leven, duizend jaren, een eeuwigheid zou moeten blijven staan, - dat het nog beter zou zijn zo te leven dan zo dadelijk te sterven! Leven, leven en leven! Hoe dan ook, maar leven!... Wat is dat waar! God, wat is dat waar! De mens is een schobbejak!

Dikhuiden willen eraan herinnerd worden dat het nog ergens op de wereld feest is. De rest weten ze al. Nee, als je niks vrolijks weet, hou dan je mond. Als je geen goed nieuws komt brengen, blijf dan alsjeblieft weg.

Het is mijn doel niet, vooral niet in het begin van mijn vertelling, de lezer lang bezig te houden met het beschrijven van plaatsen, landschappen of gebouwen. Ik vrees te zeer hem af te schrikken door wat zwemen zou naar langdradigheid, en eerst later, als ik gevoel dat hij voor mij gewonnen is, als ik uit blik en houding bemerk dat het lot van de heldin die ergens van 't balkon ener vierde verdiepingspringt, hem belang inboezemt, dan laat ik, met stoute verachting van alle wetten der zwaartekracht, haar zweven tussen hemel en aarde, tot ik mijn hart heb lucht gegeven in de nauwkeurige schets der schoonheden van het landschap ...

Wat de spelling aangaat, even als in m'n andere werken volg ik nagenoeg de mode van den dag. "Niet, zooals ik zeide in 't Voorbericht by den vyfden druk myner Ideen, omdat ik den minsten eerbied voel voor de taalkennis der personen die heden-ten-dage zoo goed als officieel belast schynen met de bearbeiding van dat veld, doch om niet het oog des lezers aftestooten door vreemdheid van spelling. De soep zou de kool niet waard zyn." Zeker, wezenlyke taalkunde is heel wat anders! Toch heb ik ook hier de leelyke i-j die door sommigen als y-klank gebruikt wordt, voor goed congé gegeven. Tant pis voor de Hilaridessen die er om treuren. Dezelfde soort van lettermannen zullen waarschynlyk geen vrede hebben met m'n interpunktie. Ik met de hunne niet. Welnu, evenals—ik meen—Hildebrand ergens, geef ik hun een paar mud komma's ten-geschenke, om die te plaatsen waar ze goedvinden, tot er de verlangde slymerigheid en hun voldoening op volgt, amen.

Jade had ergens gelezen dat Japanners uitblonken in zelfmoord. We kunnen dat daar ook eens proberen, zei ze.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen, Nooit vond ik ergens anders onderdak; Voor de' eigen haard gevoelde ik nooit een zwak, Een tent werd door den stormwind meegenomen.

Jakkes, hebben we het nog steeds over baby's? Ze kunnen toch zeker wel ergens anders over praten. Is er bijvoorbeeld niet pas iemand gesneuveld in een duel of zo? Het lijkt me dat zoiets hier wel zou kunnen gebeuren.

Bir daha o bomboş insanlarla aynı oda içinde olmayacağım, midem kaldırmıyor, iğreniyorum. Ama siyasiler oylarını bu boş insanlardan alıyor. Türkiye bu odalarda dalga dalga öldürülüyor. Hiçleştiriliyor, çöp haline getiriliyor insanlar. Beyinler iptal ediliyor. Ne olmuş yani, oturup anlatsam, Özcan Deniz seven bir insanın bir sosyal ahlakı, bir dünya görüşü olamaz. Gülben Ergen'e hayranlık duyan bir insan, bomboş insandır, bu zavallı sanatçıları bir kez dahi sevmiş olmak bir ömür, sosyal ve estetik açıdan tamamen felç olmak, iptal olmak demek. Bu sanatçılar nükleer atık gibiler, hem sosyal çöp, hem siyasal beladır! Gözleri, bakışları, duyuşları, jestleri bu isimlerle kirlenmiş insanların bir daha normalleşmesi mümkün değil...

Cynici zeggen dat het sterven begint bij de geboorte. Zoals bij iedere polariserende stelling zit daar iets van waarheid in. Ieder mens bereikt op een gegeven moment een punt waar zijn leven eindigt en het sterven begint. Een oneindig kleine, maar meetbare logische seconde waarin we een onzichtbare grens overgaan die het keerpunt van ons bestaan vormt. Achter die grens ligt dan alles wat we ooit als toekomst hebben beschouwd. En vóór ons is alleen nog de dood. Bij de meeste mensen ligt dat scheidingspunt ergens op het laatste kwart van hun levenslijn. Andere, die bijvoorbeeld aan een dodelijke ziekte lijden, lopen misschien al halverwege tegen die grens op. Bijna niemand overschrijdt die bewust. Slechts weinig mensen kunnen zeggen wanneer hun leven eindigt en het sterven begint. Zoals ik. Ik kan het je heel precies zeggen.

Ik dacht altijd dat als mensen verliefd werden, ze gewoon ergens terechtkwamen en daar verder niets over te zeggen hadden. En misschien geldt dat ook wel voor het begin, maar het geldt niet voor dit, nu. Ik ben verliefd op hem geworden. Maar ik blijf niet zomaar bij hem bij gebrek aan beter, alsof ik niemand anders kan krijgen. Ik blijf bij hem omdat ik daarvoor kies, elke ochtend als ik wakker word, elke dag dat we ruziemaken of tegen elkaar liegen of elkaar teleurstellen. Telkens opnieuw kies ik voor hem, en hij kiest voor mij.

De Oval Office, waar Allan tegenover zijn drinkmaatje uit Los Alamos zat terwijl hij naar diens uiteenzetting luisterde, was bijna net zo ovaal als Allan gedacht had. De president vertelde dat hij werd lastiggevallen door een vrouw die hij om politieke redenen niet kon negeren. Ze heette Song Meiling, had Allan misschien al eens over haar gehoord? Nee? Hoe dan ook, ze was de vrouw van Chiang Kai-shek, de leider van de Kwomintang, oftewel de Chinese Nationalistische Partij. Ze was beeldschoon, had in Amerika gestudeerd, was de beste vriendin van mevrouw Roosevelt, trok duizenden toeschouwers als ze ergens verscheen en had zelfs een toespraak voor het congres gehouden. Nu maakte ze president Truman echter het leven zuur omdat ze wilde dat hij alle mondelinge beloften nakwam die ze volgens haar van president Roosevelt had gekregen wat betreft de strijd tegen het communisme. 'Ik wist wel dat het weer met politiek te maken zou hebben', zei Allan. 'Het is een beetje moeilijk om dat te ontwijken als je president van de VS bent', zei Harry Truman.

Ik maak me ergens druk om, uiteindelijk. Petra Hermans 27 Oktober 2016

Kabaran bir çaıpıntı oluyor şehir uyusam bir dağın benimle uyuduğu oluyor her gün şehrin ortasında bir ergen ölüyor domuzuna ölüyor bankerlere durarak noterden onaylı kağıtlara durarak mevlit ilanlarına durarak. Yunmadık saçlarını okşuyoruz, yavrum . - yüzümüzde dolanan bir mayhoş kahkaha - Gırtlağımda bir harf büyüyor gırtlağımızda.

Als iedereen ergens anders vandaan komt, is niemand een vreemde.

Hubert zat voor de televisie naar een sportprogramma te kijken. Hij geeft niet veel om sport, maar dat programma laat hij zich zelden ontgaan. Hij zit hoe dan ook te veel voor de tv, en omdat hij niet graag alleen zit, verspil ook ik op die manier veel tijd. Hij merkt mij nauwelijks op, praat niet met me, maar wil wel dat ik in de kamer ben. Soms zit ik erbij te lezen, maar dat is slecht voor je ogen omdat het te donker is in de kamer. Aan de andere kant is ook televisie kijken slecht voor je ogen. In feite is alles wat we doen wel ergens slecht voor. Als je alle adviezen zou willen opvolgen, was het uiteindelijk alleen nog maar gezond om dood te zijn. We zaten daar dus tot elf uur en ik herinner me niet dat ik iets heb gezien. Terwijl ik toch gekeken moet hebben, want ik had mijn ogen de hele tijd open en op het scherm gericht. Waar zijn de uren, dagen, maanden en jaren die mij op deze of een dergelijke manier door de vingers zijn geglipt? Het is een griezelig idee dat ik zoveel weet wat ik me niet kan herinneren. Het is alsof je in een vredige wei zit en niet vermoedt dat er ieder ogenblik een wild dier van achter een bosje tevoorschijn kan springen. Ik hou niet van verrassingen.

...kapitalist kültür bizi ergen kalmaya zorluyor.Ergenliğin yüzer gezer heyecanları daha çok para harcatıyor.O yüzden çocukların çabucak ergenliğe girmeleri ve uzun süre burada kalmaları,erişkinlerin de hep genç,daima genç kalmaları isteniyor.İnsanın kendisine sınır koymayı beceremediği bir kültürde büyümek mümkün değildir.Sorumluluk almadan,başkalarının yükünü sırtlanmadan büyümek mümkün değildir.Arzularımızın hemen tatmin bulduğu,sabır ve kanaatin unutulduğu bir iklimde büyüyemeyiz.Ruhsal olgunluk için bir tutam acı,emek ve gözyaşı gerekir.Nefsinden feragat etmeyi bilmeyen kişi,kemalat dairesinden içeri adım atamaz...

Een slampamper, want dat was hij, maar zonder kat is het maar leeg in huis, als zonder hond op het erf, zonder koeien en paarden in de wei, of zonder vogels aan de hemel. Als het avond wordt, doet het de mens goed als er ergens iets levends ligt te spinnen. [...] Maar hoe zou ik mijn eigen kat niet herkennen? Bruinig grijs, groene ogen, de staart voor de helft wit. Niemand in het dorp had er zo een. Aaide ik hem over zijn rug, dan was het of ik door de zon verwarmd gras aaide.

Zaman zaman, çocuğu görmeye giden ergen kızlar ve oğlanlardan biri ağlayarak veya hiddetle dönmez evine. Daha doğrusu, evine dönmez. Kimi zaman daha yaşlı bir adam ya da kadın bir-iki gün susar kalır, sonra evini terk eder. Bu insanlar sokağa çıkar, sokakta bir başlarına yürürler... Her biri, tek başlarına batıya veya kuzeye doğru, dağlara doğru giderler. Yollarına devam ederler. Omelas’ı bırakır, karanlığın içine doğru yürürler ve geri gelmezler. Gittikleri yer çoğunuz için mutluluk kentinden bile daha zor tahayyül edilebilir bir yerdir. Onu hiç betimleyemem. Belki de yoktur. Ama nereye gittiklerini biliyor gibiler Omelas’ı bırakıp gidenler.

Karel is gestorven. Opeens. Ik wist nog maar twee maanden en een half dat hij ziek was, en nu lag hij al ergens in een vrieskist. (...) 'Nog een geluk, op een manier, dat hij nu niet heeft moeten afzien. Aftakelen, wie wil dat meemaken.' Ik hoor het mezelf door de telefoon tegen Mieke zeggen. Zij zwijgt. Zij heeft gelijk. Zwijgen is de beste reactie op domme uitspraken.

Soms gaan de gedachten zo razendsnel dat ik ze bijna niet meer kan denken, ze spoelen door mij heen en dan moet ik huilen. En dan opeens staat alles weer stil, verstard als op een toverlantarenplaatje en lijkt niets ooit meer van zijn plaats te kunnen komen en moet je weer gaan lopen om je omgeving op gang te krijgen. Zomaar lopen omdat je anders niet meer kunt voelen dat je ergens thuishoort, dat er tijd verstrijkt.

zo is het leven. voor hetzelfde geld had ik helemaal ergens anders gezeten, met geheel andere mensen. maar ik stel me niet meer de vraag: 'waar ben ik?' ik ben nu eenmaal waar ik ben, en dat al vele jaren lang. ik vecht niet tegen het lot, want zo'n gevecht eindigt toch altijd in een gelijkspel. als ik maar dag na dag ouder word, ben ik al tevreden.

Ik zeg aan Iedereen, als je de Koran ergens kunt vinden, Koop hem en lees hem, dan weet u wat uw lot zal zijn, als kafir, als ongelovige, als zij het ooit voor het zeggen krijgen! Besef dat in negentien vier, vijf zesendertig toen het nationaal socialisme nog niet aan de macht was men ook, al perfect kon weten wat Hitler en zijn NSDAP zou doen, je moest alleen maar Mein Kampf lezen, het stond er allemaal in... Wel het staat ook in de Koran, dus je moet de Koran niet verbieden, je moet de Koran niet verscheuren, je moet de Koran niet verbranden, je moet hem vooral lezen!

Nachtrust Avond. Twee tuinen verder woedt het voorjaar en sluipen kapers door het donker. Ergens vechten nagels om een vacht. Gekrijs om kruimels liefde. Stukgebeten oren. De krolse oorlog van een voorjaarsnacht. Bijna vergeten hoe ik met dezelfde woede door het donker joeg, hoe jij nog valser dan een kat je nagels in drie harten sloeg. Wat is het lang geleden en wat blijf je mooi. Ik heb de dagen één voor één geteld en met de beste woorden die ik heb: ik hou van je. In jou vind ik een bed. En het is lente en we delen hier dezelfde nacht met alles wat dat zegt.

In het verlengde van mijn vinger moet ergens Vacqueyras liggen. Nog zo’n wijnparadijs. Jouw mama heeft daar grootse en schone zomers van haar jeugd doorgebracht. Je kon het merken als ze over deze streek praatte. Ze deed dat op een manier waarvan ik hoopte dat ze tegen anderen over mij praatte. Als ze mij slechts één keer aan een vriendin zou hebben beschreven zoals ze de Provençaalse olijven mijn mond in praatte, dan zou mijn ego voor de rest van mijn leven zijn gestreeld. Alle vernederingen en tegenslagen zou ik er blijgemutst bij kunnen nemen. Misschien heeft ze mij ooit wel zo aan iemand beschreven. Het zou kunnen. Ik weet het niet.

Saya is in elk geval geen IS-aanhangster en ook geen wreekster van de onderdrukten. Saya slaat niet terug, ze is ook niet van plan terug te slaan. Saya schreeuwt, terwijl alle anderen net ergens anders zijn.

De meeste kennis die we hebben verzameld over de dieren die in de zee leven, is nuttige kennis. Kennis die we kunnen inzetten om processen soepeler te laten verlopen, om de stabiliteit van onze omgeving te garanderen, om onszelf in leven te houden. Ik geloof dat de waaromvraag een ander soort kennis zoekt, de bevestiging van een zelf. Dat je niet alleen bent. Dat je jezelf ergens in kunt herkennen. Een spiegel, een wateroppervlak.

Omdat je gaat trouwen en dan voor je echtgenoot moet koken,' zei het Beest, die het oplepelde als een feitje dat hij hoogstwaarschijnlijk ergens in een boek had gelezen. Iets als: Het verwende prinsenhandboek: Tips voor een leven tussen de doodgewone boeren.

En in het drukke gezelschap voelde hij een gedurigen drang om ergens in een lommerrijk landschap op het gras te liggen en zich over te geven aan de bekoring van neêrslachtigheid.

Ik kijk naar Oli, die ergens in de chaos van de living een duploblok heeft gevonden om te bestuderen. Op veel vlakken ben ik vast niet zo anders dan Oli. Ook ik pak geregeld dingen, nieuw en onbekend, in mijn handen om ze langs alle kanten te bestuderen, binnenstebuiten te keren en plat te kauwen. Maar nooit heb ik het gevoel iets te kennen, iets te begrijpen.

Na mijn lyrische slotbetoog keek de vertaler me een paar seconden aan en zei toen: Dat slaat nergens op. Laat ik je een raad geven: je moet nooit proberen uit te leggen waar een groot boek over gaat. En als je dat toch doet, is het enig mogelijke antwoord: nergens over. Een groot boek gaat nooit ergens over en toch zit alles erin. Je moet nooit meer in die val trappen, dat je wilt vertellen waar een boek over gaat waarvan je de grootsheid aanvoelt. Dat is de val die de publieke opinie voor je spant. Mensen willen per se dat een boek ergens over gaat. Maar het punt is, Diégane, dat alleen een middelmatig of slecht of banaal boek ergens over gaat. Een groot boek heeft geen onderwerp en gaat nergens over; het probeert alleen iets te zeggen of te ontdekken, maar dat ‘alleen’ is al alles en dat ‘iets’ is ook al alles.

Het verleden ligt niet ergens te wachten om teruggehaald te worden. Wij laten het zelf bestaan in het onloochenbare feit van ons in leven zijn. Meer niet.

Als een man, hoe lief en zorgzaam hij ook zijn mag, iets wil wat hij niet bij jou kan krijgen, dan haalt hij het vroeg of laat ergens anders wel. Het gebrek is de vader van de misstap.

Verhalen vormen de enige echte magie. Een verhaal kan de onmogelijke afstand tussen individuen overbruggen, ons uit ons eigen leven tillen en in dat van iemand anders zetten, al is het maar voor even. Onze honger naar verhalen maakt ons tot mens. We verlangen in het bijzonder naar verhalen die ons blij maken. Verhalen slaan ergens op, terwijl dat voor de echte wereld niet geldt. Want verhalen zijn de opgeschoonde versie van het echte leven, een gedestilleerde versie van het menselijke gedrag die komischer, tragischer en perfecter is dan het echte leven. In een goed gemaakte holo zitten geen doodlopende verhaallijnen of willekeurige opnames. Als de camera op een detail inzoomt, moet je opletten, want dat detail heeft een cruciale betekenis, die nog duidelijk zal worden. Zo is het echte leven niet. In het echte leven leiden de aanwijzingen niet per definitie tot iets. Wegen lopen dood. Geliefden maken geen heroïsche romantische gebaren. Mensen zeggen lelijke dingen en vertrekken zonder afscheid te nemen en lijden op onzinnige manieren. Verhaallijnen worden zonder ontknoping losgelaten. Soms hebben we een verhaal nodig - één dat goed in elkaar steekt, opbeurend is - om de wereld te helpen weer ergens op te slaan. Er zijn geen gelukkige eindes in het echte leven, omdat er in het leven geen eindes zijn, alleen momenten van verandering. Er is altijd een nieuw avontuur, een nieuwe uitdaging, een nieuwe mogelijkheid om geluk te vinden of weg te jagen. Ik wil holografie studeren omdat het mijn droom is om verhalen te creëren. Ik hoop dat mijn holo's mensen op een dag inspireren om de wereld beter achter te laten dan ze hem aantroffen. Om in ware liefde te geloven. Om dapper genoeg te zijn om voor geluk te vechten.

Als mijn moeder íets nooit deed was het oordelen, piekeren of ergens in blijven hangen. Als ik mot had met iemand zei ze: 'Laat lopen die kip.' Ik snap nog steeds niet helemaal wat ze er precies mee bedoelde, maar haar houding - wuivende armen, weer die schouders ophalend - zei genoeg.

Als ik ergens fomo voor heb, is het wel voor de toekomst.