Eren Quotes

The world is merciless, and it's also very beautiful.

If you win, you live. If you lose, you die. If you don’t fight, you can’t win!

I'm sorry Eren. . . I can't. . . Give up. If I die now. . . I won't even be able to remember you. So no matter what. . . I'm going to win! Whatever I have to do, I'm going to live!!

There's something I firmly believe in: the people who have the ability to change something in this world. All, without exception, have guts to abandon things important to them if they have to. They are those who even abandon their humanity if they're pressed hard to outdo monsters. People who can't throw away something important can never hope to change anything!

What's so good about giving up? Is it better to escape from reality, to the point where you're throwing away your hope?

L'angoixava la certesa monstruosa que eren feliços sobre una muntanya de cadàvers.

Most people are not prepared to have their minds changed," he said. "And I think they know in their hearts that other people are just the same, and one of the reasons people become angry when they argue is that they realize just that, as they trot out their excuses." "Excuses, eh?" Well, if this ain't cynicism, what is?" Erens snorted. "Yes, excuses," he said, with what Erens thought might just have been a trace of bitterness. "I strongly suspect the things people believe in are usually just what they instinctively feel is right; the excuses, the justifications, the things you're supposed to argue about, come later. They're the least important part of the belief. That's why you can destroy them, win an argument, prove the other person wrong, and still they believe what they did in the first place." He looked at Erens. "You've attacked the wrong thing.

On that day, mankind received a grim reminder. We lived in fear of the titans, and were disgraced to live in these cages we called walls.

If you win, you live, if you lose, you die. If you don't fight, you can't win.

I'll kill them all! I'll wipe every one of them...off the face of this earth!"~Eren Yeager's bow to kill all the titans from Hajime Isayama's Attack on titan "To become Hokage is my dream!"~Uzumaki Naruto from Masashi Kishimoto's Naruto "It's meaningless to just live. It's meaningless to just fight. I want to win."~Ichigo Kurosaki from Tite Kubo's Bleach

No, I don’t want that. Mikasa finding another man. I want her to think about me and no one else for the rest of my life! Even after I die... I want to be at the front of her mind for a while. Ten years at least. -Eren Yeager (Attack on Titan)

In the spring and summer I watched my plants flower, but it was, perhaps, in winter that I loved them best, when their skeletons were exposed. Then I felt they had more to say to me, were not simply dressing themselves for the crowds. Stripped of their leaves, their identities showed forth stark, essential.

For your little sister, who was eaten by dogs... Isn't it to get revenge? For your comrades from the restoration, for Dina, for Kruger, we need to keep moving forward to avenge them. Even if you die. Even after you die. This is the story... that you started.

Writers know all the good reasons for subjecting their work to a sharp trim. Early drafts are notorious for repetition, indirection and overdevelopment of the trivial.

I just wanted freedom.

Van entretenir-se més en arribar a les dues cases contigües on havien viscut i que, passatgerament, ressuscitaren en ells una emoció fàcil de contenir, perquè ara ja no eren aquelles dues criatures que, de sobte, ho perdien tot, sinó un noi i una noia aleshores inexistents, la història dels quals començava al moment que es decidien a ser origen i no acabament.

Why... did I choose *this*?! I might've been able to save them... I left them to die! I... I... That's it... It's because... I wanted... something new to rely on... something to believe in... like I did when I was with them... I'm sick of... being treated like a monster. I've had enough... of being shunned... So... I just wanted to think... that I should believe in my comrades... because it's easier that way...

Que la guerra l’havien guanyada els presoners obligats a lluitar i que ells eren els qui havien arribat fins a Berlín sota el foc de les metralladores. Una victòria, això? Vam omplir Europa de cadàvers.

Eger onundeki kapilar bir daha yuzune kapanacak olursa, hayatinin sona ermedigini dusun. Sona eren sey yalnizca hayatlarinin birincisidir ve digeri baslamak uzere sabirsizlanmaktadir. O zaman bir gemiye bin, seni bekleyen bir kent vardir.

In my experience, cutting back is the crucial act that allows the vitality, precision and emotional heart of a piece of writing to emerge.

In her questioning eyes her story of pain is spilling silently out. But Lore does not want to know that story. There is time, right now, for her pain only.

Saat perang dimulai, hanya ada satu cara untuk menghentikannya. Membuat salah satu dari mereka kalah.

Bisakah sekali saja kau berhenti bersikap sinis dan menjauhkan pikiran negatif pada hal-hal di sekelilingmu? Tidak semua orang di dunia ini harus memiliki motif saat melakukan sesuatu!

How naive Lore had been, despite being the daughter of a father no one spoke of, despite the strange, incomplete conversations at her mother’s deathbed; how again and again she was caught up short by the discovery that other people had stories they didn’t tell, or told stories that weren’t entirely true. How mostly you got odd chunks torn from the whole, impossible truly to understand in their damaged form.

Kadın olsaydınız, hiçbir şey düzeltmeyen, ama her şeyi düzelttikleri sanılan özenlere konu olduğunu gördükçe, gururlu bir ruhun nasıl tiksintiyle karışık hüzünlere kapıldığını anlardınız. Birkaç gün, pohpohlanacağım, yapılan haksızlık bağışlattırılmak istenecek. O zaman en akla uymaz istekleri bile kabul ettirebilirim. Bu düşüş, her şeyin unutulduğuna inanıldığı gün sona eren bu okşayışlar, beni alçaltıyor. Efendisinin iyiliklerini yalnız onun kusurlarına borçlu olmak...

Fight! You must fight! If you win, you live. If you loose, you die. If you don't fight, you can't win!

A Book Keeper! Gods of the word, they are. Finest of the brave. You know, it's them that keep books, (he says) that know things in the end.

Göze göz hepimizi kör eder.

Avui els records eren millors que qualsevol realitat que pogués veure.

Tots aquells pensaments eren moments perdus en una vida composta d'una sèrie de tals moments finita per definició.

Gaudia de cadascun dels meus batecs perquè sabia que eren comptats.

No pots tornar enrere i reviure les coses tal com eren, com creies que eren. El que realment tens… és el present.

See you later, Eren.

Thank you.. for wrapping this scarf.. around me, Eren.. -Mikasa Ackerman

Tanco el llibre en silenci, deixo que s'esvaeixin les últimes vivències provocades per les escenes finals, per les paraules dites, per l'atmosfera que m'ha acompanyat durant us dies o tal volta unes setmanes. I em sento neguitós perquè a partir d'aquell instant ja no conviuré amb uns personatges amb els quals he gaudit d'una estranya intimitat perquè eren tan meus com els meus pensaments.

Moltes coses havien estat possibles perquè ell no havia dit no. Perquè els altres que eren com ell no havien dit que no. No n'hi havia prou de refusar-se interiorment i obeir de mala gana. Calia dir que no.

I was playing rainbow six siege and that's the moment when I saw a dick on the wall so i knew I needed to masturbate so I uploaded thumbnail representing a dick so I can clickbait while masturbating” ~Eren Yeager

Els nous somnis eren fer-se construir una casa, comprar-se un cotxe bo, plantar un groseller. Es va constatar que la llibertat era la rehabilitació d’aquell esperit petitburgès que a Rússia es tenia el costum de denigrar. La llibertat de Sa Majestat el Consum.

El va estremir la revelació enlluernadora que la boja cursa entre els seus mals i els seus sonis arribava en aquell instant a la meta final. La resta eren tenebres. "Carall", va sospirar. "Com m'ho faré per sortir d'aquest laberint!". De Gabriel García Márquez, a El general en su laberinto.

Finalment, va exhalar el fum i va llegir: —«El va estremir»… Parla de Simón Bolívar, eh? «El va estremir la revelació enlluernadora que la boja cursa entre els seus mals i els seus somnis arribava en aquell instant a la meta final. La resta eren les tenebres. "Carall", va sospirar. "Com m'ho faré per sortir d'aquest laberint!"».

A Book Keeper! Gods of the word, they are. Finest of the brave. You know, it's them that keep books, (he says) that know things in the end.

They grabbed a woman held in Death’s grasp and shook and shook and forced Death to drop her

He oído algo sobre que te rindes porque piensas que no puedes ganar. Dime, ¿de qué sirve tirar la toalla? ¿Qué tiene de bueno renunciar a toda esperanza y escapar de la realidad?

Kıyametimiz çoktan kopmuş, yok oluşumuz zaman alıyor, hepsi bu…

Güç en etkili afrodizyaktır!

As long as there's people, there's tales.

The external world disappears; all she hears is her own sound; she is a cave filled with a great echoing voice. When she is done she closes her eyes for a moment, returning to herself.

Les nostres mirades es varen creuar uns instants. Els seus ulls daurats eren tan profunds que em vaig imaginar que podia veure fins al fons de la seva ànima. Em semblava absurd que se n'hagués qüestionat mai l'existència […]. Tenia l'ànima més bella de totes les ànimes […]. Em va tornar la mirada com si també hagués pogut contemplar la meva ànima i li hagués agradat.

Crec en el que pensava el gran poeta Samuel Taylor Coleridge sobre quins eren els punts cardinals de l'educació primerenca: «Treballar amb amor i així crear amor. Acostumar la ment a la precisió intel·lectual i la veritat. Estimular el poder de la imaginació». Coleridge conclou la seva obra Lecture on Education amb aquestes paraules: «Ben poc s'aprèn de la competició o la baralla, tot s'aprèn de la comprensió i de l'amor».

But she let him stay that one time. Fatigue from fighting him, maybe. Maybe the sense of loneliness when the man’s body withdrew so quickly, and you felt the cold between your legs and the abrupt sense of separateness again.

The Idoni Primor’s gaze fell on Eren immediately. Her head tilted in idle curiosity while a fingertip dipped into a crystal bowl beside her. “I know your face, anarch.” She brought her fingertip to her mouth and sucked it dry of gods only feared what hypnol. “You have been a most troublesome little asi of late. Have you come here to repent, to fall to your knees and beg to be allowed to return to the fold? Fair warning—you’ll be on those knees for a while.

Üzerlerine çiğ damlaları düşmüş gür çiçeklerin boy attığı parkı, bahçeyi, saçaklı kökleriyle başı göklere eren çam ağaçlarını, çavdar tarlasını, geliştirdiği bilimi, gençliğini, cesaretini, sevinçlerini, güzelliğine doyamadığı yaşamı yardıma çağıracaktı... Halının üzerinde, yüzünün yanında oluşan kan birikintisini görüyor, bağırmak istediği halde duyduğu dermansızlık yüzünden bir şey söyleyemiyor, ama anlatması zor, sınırsız bir mutluluk bütün bedenini dolduruyordu.

El tremolor se'm va aturar de cop i el foc em va envair, amb més força que mai, però era una calor diferent, no abrasava. Lluïa. Tot el meu interior es va ensorrar […]. Tots els fills que em lligaven a la vida varen quedar fets bocins amb tisorades veloces, com si es tallessin els cordills que aguanten un munt de globus. Tot el que em definia —[…] la meva llar, el meu nom, el meu jo— es va desconnectar de mi en aquell instant, amb unes quantes tisorades, i va marxar volant cel enllà. No m'havia quedat vagant. Ara un nou fil em lligava allà on era. No un, sinó un milió. I no eren fils, sinó cables d'acer. Un milió de cables d'acer que m'unien a una sola cosa, al mateix centre de l'univers. Ara ho podia veure, notava com l'univers girava al voltant d'aquell punt. Fins llavors mai n'havia vist la simetria, però ara em quedava ben clar. Ja no era la gravetat de la Terra el que em lligava on estava… …ara era [ella] […] qui em mantenia allà.

I like bare as well as lush, probably better. What speaks to me most is close to the ground: the shrubs and vines, rather than the great elms, oaks, and maples. The understory, as botanists call it…It is the shrubs that allow the park to survive.

Sobriety had happened at a strange time in my sex life, and maybe I wouldn’t have held onto it had it not been for both of the men involved in the transition. But sobriety made me realize, in lonely moments and long introspective jags, that while sex wasn’t the only thing that I was good at, it was still something I enjoyed. The difference was choosing the people I invited to the playground, so to speak. If Eren had been any less fired up than he was, pushing firmly and slowly into me, watching my face for silent cues while I pushed my head back into the bed, stretching my neck and growling, reacquainting myself with the feeling of being filled, it wouldn’t have been right. But it was right. I’d chosen well. I almost laughed when he was completely inside of me and I got swept up in the truth of the matter, the reasonably overwhelming knowledge that yeah, this was something I might not fuck up. And god, I loved sex. God, I loved not having to feel like I was hiding inside of its fortress.

Her mother’s quiet disapproval and withdrawal was a death in itself, and Franckline’s despair at it was transmitted, she was sure of it, to the child. She transgressed twice, first by making the child, then by giving it her despair, the despair that left it unable to live.

Drae sighed. “I appreciate your flair for the dramatic, and I’m glad to learn it’s survived your hypnol poisoning. But there’s no need for you to go through the hassle of regenesis this time. We can drop the bomb from half a kilometer above the meeting and have time to escape the blast.” Eren forced a confident smile, pulling the correct muscles into a barely remembered pattern and holding them there. “This is where you’re wrong—there is absolutely a need for me to go through the hassle of regenesis.” He reached up and rubbed a palm over the stubble covering his scalp. “If I am going to continue living in this world, I have got to get my hair back.” Drae stared at him incredulously, then burst out laughing. “You know, that may be the first true thing you’ve said to me since this ordeal began.

But the moan this time is not simply a moan of will and pain but a call into the emptiness: Is anyone there? There is a blackness spreading into her vision and she feels herself spinning in an unlit sky. Empty, empty, her moan cries. The moan goes on, spiraling deeper into space, and at the end of it Lore falls directly into sleep, with no sense of transition, into a dream of gray waters, of swimming with weary arms and trying to spy the shore.

Un professor de pintura molt amable que donava classe als nanos del gueto deia que pintar era una forma d'evadir-se molt lluny. Era un home culte i tan apassionat que ella mai no va gosar contradir-lo. Però, a ella, la pintura no la transportava a fora ni la feia pujar al tren d'altres vides, a diferència dels llibres. Ben al contrari, la pintura la catapultava cap endins de si mateixa. Pintar no era una via de sortida, sinó d'entrada. Per això els quadres que pintava a Terezín eren foscos, de traços rampelluts, cels carregats d'un gris dens i tenebrós, com si ja aleshores intuís que aquest cel interior es convertiria en l'únic que veurien quan els portessin a Auschwitz, un cel on els núvols són de cendra. Pintar va ser una manera de conversar amb si mateixa molts d'aquells vespres en què la vencia el desànim d'una joventut que encara no havia començat i que ja semblava haver conclòs.

Tenien a les mans una cosa rigorosament prohibida a Auschwitz i si els descobreixen els poden condemnar a mort. Aquests objectes, tan perillosos que la seva possessió és motiu de pena màxima, no es disparen ni serveixen per punxar, tallar o colpejar. Això que tant temen els implacables guàrdies del Reich simplement són llibres: vells, desenquadernats, amb els fulls deslligats, pràcticament desfets. Però els nazis els busquen, els persegueixen, els veten de manera obsessiva. Al llarg de la història tots els dictadors, tirans i repressors, tant si eren aris, negres, orientals, àrabs, eslaus com de qualsevol color de pell, tant si defensaven la revolució popular, els privilegis de les classes patrícies, el manament de Déu com la disciplina sumària dels militars, fos quina fos la seva ideologia, tots s'han caracteritzat per una cosa en comú: sempre han perseguit els llibres amb acarnissament. Són molt perillosos, fan pensar.

Fossin com fossin les nostres formes i els nostres trets físics, ho volguéssim o no, representaven un parany, una temptació; per culpa de la nostra naturalesa, que feia els homes embogir de luxúria, érem la causa innocent i irreprensible que ells trontollessin, ensopeguessin, caiguessin pel caire—¿el caire de què?, ens preguntàvem, ¿d'un penya-segat?—i es precipitessin cap avall en flames, com una allau de sofre ardent llançada per la mà furiosa de Déu. Érem les zeladores d'un tresor inestimable que s'amagava a dintre nostre; érem flors precioses que calia guardar dins d'un hivernacle per por que una emboscada no permetés que els predadors, que podien sotjar-nos des de qualsevol cantonada de l'ample món despietat en què regnava el pecat, ens arrenquessin els pètals, ens robessin el nostre tresor, ens estripessin i ens trepitgessin. Aquestes eren la mena de coses que ens deia a escola la Tia Vidala, sempre amb la gota al nas, quan fèiem brodats per a mocadors i tamborets i quadres emmarcats.

Desde el momento en que nacemos, todos nosotros...somos libres. Rechazar eso, incluso si no eres lo suficientemente fuerte, no es algo que piense hacer. Incluso la brillante agua, o las vastas tierras de hielo...todo está bien. Para poder ver lo que sigue más adelante. Está en mis manos ser libre. Lucha. Una vida utilizada para eso es algo de lo que no me arrepentiré. No importa cómo de terrorífico pueda ser el mundo, eso es algo que no me importa. No importa que tan cruel sea el mundo, es algo que no me preocupa. ¡Lucha!, ¡¡Lucha!!, ¡¡LUCHA!!

Pel motiu que a Tità res no presentava una finalitat (en cap moment i per a ningú), i pel motiu que no actuava cap guillotina de l'evolució, amputant de cada genotip el que no contribuïa a la supervivència, la natura, que no estava frenada ni per la vida que creés ni per la mort que provoqués, podia causar l'alliberament de la matèria, la natura podia mostrar la prodigalitat característica d'ella mateixa, una desolació il·limitada, una magnificència brutal que resultava inútil, un poder etern de creació sense objectiu, sense necessitat, sense significança. Aquesta veritat, que s'emparava gradualment de l'observador, era més pertorbadora que la impressió de ser testimoni d'un mimetisme còsmic de la mort, o la impressió que eren despulles d'éssers desconeguts situades per sota de l'horitzó curull de tempestes. Per tant, calia capgirar la manera tradicional de pensar, que només seguia una sola direcció: aquestes formes eren semblants a ossos, costelles, cranis i ullals no pas perquè haguessin tingut vida alguna vegada (mai no n'havien tinguda), sinó perquè els esquelets dels vertebrats terrestres i la seva pell, i la cuirassa quitinosa dels insectes, i les closques dels mol·luscs presentaven la mateixa disposició estructural, la mateixa simetria i gràcia, ja que la natura podia crear-les, tot i que manquessin i sempre haguessin de mancar la vida i la finalitat pròpia de la vida.

To continue to multiply? Is the continuation of your species that important a task to you? What's happening now, could be called the miserable sight of lifeforms controlled by fear. A kind of fear brought about by completely pointless vital activities that..." "My friends, they're fighting right now! Because we can still save so many people from terror! What we're doing is fighting fear!" "What would be wrong with losing that fight? You know that to live means to one day die, does it not? Who knows. Perhaps one's final moments bring relief. Maybe the end of your days being manipulated, all in the name of multiplication, without ever knowing if it means anything at all... feels like freedom." "The sun was starting to set. We were running to a tree on the hill. The three of us were racing. Eren brought up the idea and took off out of nowhere. Mikasa ran too, but stayed behind him on purpose. And of course, I was dead last. But the breeze was nice and warm that day. Just running felt good. Leaves fluttered everywhere. And for some reason, I thought then: maybe the reason i was born was so that the three of us could be racing there. I thought the same thing when I read books at home on a rainy day. When a squirrel ate some nuts I gave it. When we all walked around the market too. I felt it. That these trivial moments might actually be precious." "That's..." "This? It was buried in the sand." "Why is that...?" "Who knows. But, to my eyes, even if there's no need for something like this in order to multiply, it's still something incredibly precious.

Night is the worst time. After the long regimentation of the day, the enforced silences, the men want to talk. At first it doesn’t matter what about: TV, movies, travel, jobs. I lie on my side on my mattress as the words pool around me, reciting to myself the botanical classifications for peach, cherry, apple. Magnoliophyta, Magnoliopsida, Rosales, Rosaceae… I smell the smell of other bodies: stale skin, flatulence, cologne. I long to open the windows and let the fresh air sweep the smells away, sweep the bodies away too. Gradually one man drops out of the conversation, then another. Soon there will be only two men left speaking. And these two—they are not the same two every night—will drop their voices, speak in an intimate murmur. Perhaps they are only gossiping about one of the monks. Perhaps they are complaining about the food. But no, there is a reticence that lets me know that they are trying, clumsily, to reach each other.

Gökyüzüne, aya doğru baktı : «(Haşhaş tanesi kadar akıl yok bu insanoğlunda canım! Varsılı yoksulu, ağası, kaymakamı, albayı, yarbayı, generali, maraşalı hepsi bunun derdinde! Tokturlar, hocalar, höyük eşkiyalar, peygamberler hepsi bunun derdinde ... Analar bubalar, on kere ana buba olmuş olanlar, hepsi bunun derdinde ! Bunun içine bir parmacık bal mı sürmüşler? İncirlerin, üzümlerin özünü, narların, cevizlerin özetini mi doldurmuşlar bu anassını sattığım kutuya? Güllerin menevşelerin, yeşil nanelerin, nergizlerin kokusunu mu katmışlar? Önünde diz çökmeyen yok bu namussuzun ! Peygamberimiz birini koyup onunu, otuzunu almış! Köroğlu aleyhüs­selam dersen gene öyle !.. Bunu bir anlayan, anlatan var mı? Bilen, sırrına eren var mı?

Günah da her şey gibi unutulabilen bir şeydi. Ayrıca zaman vicdanın ağrı kesicisiydi. Zaman ağrıyı acayip hafifletiyordu. Sonra bir an geliyor, insan, sona eren bir migren krizinin ardından pırıl pırıl uyanır gibi, yükünden tümüyle kurtuluyordu. Vicdandan kurtlmak böyle bir şey olmalıydı.

Ere trendeline Sesi m`ju lendon dashurija! Sesi m`ju lendon pa pushim! O lotet e syve te mija! O klithmez e tingellit t`im! Ju shoqe te kohës mitare… Mikesha…motricka…pa faj! Ju humbte ne mjegull perfare, Dh`u solla nder mend e po qaj! As flak` e shkendijes q`u shua, As syri qe nxihet e plas, Nuk lane-o ju vasha për mua Vurratat e erreta pas : Haj!flutur` e zeze me duar Një flutur secila prej jush Me la ne gishtrinj dyke shkuar Pluhurin qe ndrin posi prush… Sot cela pellemben e dores Q`u ciku gazmore dikur- Si pah verbimtar i debores Se-rish po me ndrin një pluhur… Përse nuk m`u shojte përherë Të hesht te pushoj për kurdo, Ti mall qe ner to pate lere Dh`u rite dh`u ndrite ner to! Ju shoh përtej mjegulles s`uaj E shpirtin prej jush e kam plot, Pa s`mund si t`a them, si t`a shuaj Ah!këngën e mbushur me lot. Se koti-u larguat menjane, Me vajtte me kot aq larg, Kur sumbulla lot qe me rane Si ruazat i shkova ne varg… Dh`i ndrita me syrin e fshehur… Dh`i vela me zërin mitar… Dh`i skuqa me buzen e dehur… Me shpuzen e flogut si ar… Oji!trendelin` e venitur Ju fali gjith eren e saj…- Pse rreh kaq me hov te cuditur, Haj!Zemera ime ti haj?... Ju lule q`u leu parevera, Dh`u cika me gas një mëngjes!... Se largu prej jush me ra era, E desha prej mallit te vdes.

What speaks to me most is close to the ground: the shrubs and vines, rather than the great elms, oaks, and maples. The understory, as botanists call it. In the decades after the war, when the city turned its back on the park—firing the groundskeepers, ceding greater and greater swaths of land to the muggers and drug dealers—it was not the big trees that began to disappear; it was the shrubs: the witch hazel and jetbead, black haw and sweet pepperbush. The park became like the city: skyscrapers, no texture. And that meant it was dying. The things that live at ground level are what hold the earth fast. . . . It is the shrubs that allow the park to survive.

Tots ho van voler. Ho van fer expressament. Els feia falta per viure perquè s’avorrien. Les cares de tots eren cares de gent que voldrien coses sense saber ben bé quines són les coses que voldria, però que en vol sigui com sigui.

El Pepe Rubianes i en Miquel Periel compartien habitació a casa de la sogra del Pepe, la Lucila, que els feia un pisto manchego que era l'enveja de tots els altres membres de la companyia. Com que el pis era molt petit, el Pepe i en Miquel dormien en una llitera i el Pepe llegia al seu company els poemes d'amor que escrivia a la seva dona absent. Eren poemes de tall lorquià, molt abrandats, i una d'aquelles nits poètiques, mentre llegia en veu alta, li va caure del cel una gran gota d'aigua salada que es va escampar pel paper i en va difuminar les lletres: era una llàgrima d'en Miquel, que escoltava emocionat, abocat a la seva llitera.

Les anècdotes que ell i la seva muller, la inoblidable Rosa Artís, germana del Tísner, explicaven en els sopars eren extraordinàriament divertides, un pèl surrealistes, i semblaven extretes directament d'un dels seus contes. L'imaginari de Calders li devia molt a la seva dona, que era una narradora vivaç i entretingudíssima, una mestra en la literatura oral.

Natalie will always love the night now: its inventions, its richness, its sympathy. There are creatures of the day (alert, energetic, strict, practiced in loss) and there are creatures of the night (rebellious, vague, imaginative, greedy), and Natalie moves to join the night creatures, receives their hot, loyal embrace.

A breeze of expectation lifts up the crowd--the thick red nourishment will work its magic. But Lore’s blood pressure still drops, and drops again. Franckline looks up and sees, like a shadow drawing away from a window, the soul retreat from Lore’s face

Eren oportunitats que la vida ens dóna per bufar, per demanar desigs.

La meva mare m'havia ensenyat de ben petit a acceptar que els sentiments que altres persones tenien per nosaltres, encara que no els corresponguéssim, eren importants. — Has d'entendre que aquest amor no desitjat, aquest desig no correspost, és un gran regal que et fan —em va dir [...]—. No el menyspreïs simplement perquè no t'és útil.

El sol penjava damunt del cèrcol obscur com una amenaça. A mida que s'hi atansava anava percebent l'olor de la brutícia i de les pedres escalfades per aquell sol eixut i fatigat. Se sentien pocs sorolls, i quan hi era a la vora tot fou silenci. Els qui s'atansaven al camp eren familiars que hi acudien sols o de dos en dos, capcots, tristos amb la desesperació resignada dels vençuts.

Només pel fet de sobreviure'ls, els anys i els fets et regalen una certa saviesa. No la trobo preferible a la innocència, però fa temps que vaig acceptar que totes dues eren incompatibles.

Genel olarak biz Ruslarda; Almanların, özellikle Fransızların başı yıldızlara eren akılsız romantiklerini bulamazsınız. Yer yerinden oynasa, bütün Fransa barikatlarda can verse gene de bir yararı olmaz; Fransız, nezaket için olsun istifini bozmadan, ömrünün sonuna dek, aptalcasına, yıldızların şarkısını söylemeyi sürdürür. Biz Rusların yurdunda böyle aptalların bulunmadığını biliyoruz, bizleri Almanlardan ayıran da budur zaten. İşte bu yüzdendir ki, bizde yüzde yüz saf, bası yıldızlarda gezen yaratıklar aranmamalıdır. Akıllarını Kostancoğlularıyla, Pyotr İvanoviç Amcalarla bozarak, onlarda ülkümüzü aramak ahmaklığını gösteren çağımızın birtakım "işgüzar" yazarlarıyla eleştirmenlerdir ki, bizim romantiklerimizi Almanların, Fransızların bası göğe eren romantikleriyle bir tutmaya kalkışmışlardır. Oysa, bizim romantiklerimizin özellikleri Avrupa'nın bası gökte gezen romantiklerinin özellikleriyle taban tabana karşıttır, hiçbir Avrupa ölçüsü bizimkilere uygulanamaz.

Totes les teories, dutes a les últimes conseqüències, resulten absurdes. Això significa que ja ho eren en principi, almenys en part. I no cal dir que aquesta conclusió ens ha d'induir a practicar un escepticisme moderat. A practicar-lo; no a professar-lo, que no en valdria la pena.

Amb el llibre, també he descobert com ha viscut el judici i tots els dies, les hores i els neguits que hem passat juntes, i com les mateixes paraules i els mateixos fets els hem sentit i els hem viscut amb intensitats diferents. He descobert que alguns fets vitals per a ella a mi no m'emocionaven, i d'altres que a ella la commovien per a mi eren secundaris, o que paraules per a mi imprescindibles i colpidores per a ella no ho eren. Tot i tenir els mateixos ulls, no veiem les mateixes coses; tot i tenir el mateix cor, no sentim el mateix, i aquesta experiència és preciosa.

We’re together, Eren. You and I, there is something between us that is much bigger than being boyfriends.” “Really?” He smiled at me, a soft shy smile that made my stomach flip. He was beyond my wildest dreams, perfect in every way I hadn’t realized I wanted. I put my hand on his leg, curled around his knee, and watched the world go by.

...Bazı sabahlar gün aydınlandıkça, karanlığın içine gizlenmiş tüm huzursuzluklarım da teker teker görünür olmaya başlıyordu. Belki de bu yüzden kendimi ara ara derin bir uçurumun çevresinde -yarı uyur- dolanırken buluyordum; söz gelimi bir gün bir ucundan düşmek üzereyken ertesi gün boylu boyunca yatıyordum dibinde, ya da bir sabah can havliyle tırmanırken, diğerinde ise tıpkı rüzgâra asılmış bir yaprak gibi ağır ağır salınarak, süzülerek yeniden düşerken buluyordum. Beni en çok da bu düşme anı korkutuyordu. Kimi zaman tam uykuya dalmak üzereyken bu düşme anı birdenbire gözlerimin önünde beliriyor, tedirginliği anında gövdemi sarıyor ve o an yataktan sıçrayarak kalkmama neden oluyordu. Bu kâbus, düşünce, sanrı ya da adına ne derseniz deyin zaman zaman da gözleri açık görülen bir tür rüyaya dönüşüyordu; daha önce hiç görmediğim uçsuz bucaksız düzlüklerde ve de kavurucu güneşin altında saatlerce ya da belki de günlerce -artık ne kadar zamanın geçtiğini bilemiyordum- dolanıyordum mesela, sonra bu uçsuz bucaksız düzlükler tozlu yollarla kendi hâlinde duran çıplak bir tepenin kuru gölgesine gizlenmiş ve her defasında değişen küçük bir köye uzanıyordu; bir an için oralardan sanki bir daha hiçbir zaman kurtulamayacakmışım ya da kuytu bir köşeye yığılıp kalacakmışım gibi tuhaf, tarifsiz bir duygu uyanıyordu içimde. Sonra kendimi bir anda çıkmaz sokaklarda, harabeye dönmüş binaların arasında, mezbelelik yerlerde, karanlık ve tekinsiz mahallelerde, yıkıntıların üzerinde, terk edilmiş pazar yerlerinde, bol ışıklı barların ve alkol kokan batakhanelerin ürkütücü muhitlerinde geziniyorken buluyordum. Kimi zaman yolun sağında veya solunda karşıma çıkan yıkılmış ya da yıkılmakta olan onlarca bina, yıkımın yücelttiği başka türlü varlıklara dönüşüyordu zihnimde. Bu görüntüler, ilerleyen günün ışıltılarıyla birlikte gittikçe belirsizleşiyor, bir sonraki uykusuzluğuma kadar ortadan kayboluyordu...

Yola çıkarken bu işin nerelere varabileceği hakkında etraflıca düşündüğümü hatırlamıyorum. Gözlerimin önünde her gün el değiştiriyor içine sığışmaktan başka bir işime yaramayan gövdem. İçinde bir yerlerde kendimi sakladığım “Ben”… El değiştiriyor günde bir, haftada altı gün. Bir gün dinleniyor… İçinde sıkışıp kaldığım her fırsatta göç ediyorum. Bir et parçasının, içine sığındığım boşluğu kimi zaman nazikçe, kimi zamansa düşmanca dürtüklediği, delik deşik ettiği her fırsatta… Dar, toprak bir yola giriyorum. Ardıç ağaçlarının arasından geçip başakların arasında yürüyorum. Uzun geniş bir dere uzanıyor tarlanın az ötesinde. Bir yanı hafif eğimli toprağa uzanıp göğe dikiyorum gözlerimi. Sesleri duymaya çalışıyorum. Rüzgârın uğultusunu işitiyorum. Bir köpeğin inlemesi gibi ince, tiz bir ses var kulaklarımda. Sonra epeyce uzakta soluyan birinin boğuk ve kalın hırıltısı giriyor kulaklarımdan… Terlemeye başlıyorum. Dere taşıyor. Önce bacaklarıma sonra daha yukarı ve sonunda her yanıma… Boğuluyorum… O durmadan değişiyor… Göçüm muğlak ve işin aslı zihnimin sınırlarında. “Ben” dediğimse hâlâ bir kavrayıştan diğerine deviniyor. Bir avuçtan rutubeti bol başkaca bir avuca. İşin aslı “Ben” pek de bir yere varmış değil henüz. Sanki çorak bir toprak üzerinde çıplak ayaklarıyla bir sağa, bir sola koşturuyor. Bir yere varır mı? Orası da bilinmez… Bir bavul. Yarısını bir türlü sığışamadığım evimdeki boşluğun doldurduğu -orta boy- bir bavul. Kalan yarısı da üç beş paçavra. Koşarak çıktığımı hatırlıyorum… Bu işin nerelere varabileceğini düşündüğümü de hatırlamıyorum. Çare arayan aklıma tecavüz etmiyor mu avludan gelen davulla zurnanın kurnaz düeti? Ediyor… Hem de ne ediyor… Bir de her biri başka renk çıplak ampüllerin altında oynayanların bağırtıları. Kahkaha bile attıkları oldu. Duydum… Bir kaç el de silah sesi… Vızıldadı göğü yarıp geçen kurşun. Tırmanabildiği en yüksek noktadan sonra tükenecek. Bir yerde düşecek… Benim gibi… Bir şeyleri yarıp geçmek istedim. Tükendikten sonra görünmez, bilinmez, aranmaz, sorulmaz ve kurumuş bir yere düşüp toprağa karışmak. Bu karmaşada nasıl düşünecektim bu işin nerelere varabileceğini… “Ben” işte orada çıktı karşıma. Şehirler arası bir otobüsün karanlık camına yansıdığında. Yirmi bir numaralı koltuğa oturdu. Ben de içine oturdum. Sığıştım nihayet. Dışında ne varsa vardı, ne olacaksa olsundu… Ne olacaksaydı o oldu. Düşünemedim… Şimdi avuç avucum. Avuç avuç alınabilen bir “Ben” içinde sıkışıp göç eden bir ruh… Dışındaysa kat kat olmuş her yüzü ayrı fakat her yanı aynı bir dünya…" BEN, Şubat 2018

Una mente aprisionada fabrica, una mente libre crea.

Va mirar al seu voltant com si veiés el món per primera vegada. I era bell, el món era acolorit, era enigmàtic i insòlit! Aquí hi havia el blau, aquí hi havia el groc, aquí hi havia el verd, el cel i el riu que fluïen, el bosc i les muntanyes immòbils, tot era bell, tot era enigmàtic i màgic, i al bell mig, ell, Siddhartha, el qui despertava, de camí cap a si mateix. Tot això, tot el groc i tot el blau, el riu i el bosc van penetrar per primera vegada als ulls de Siddhartha, ja no era l'encís de Mara, ja no era el vel de Maia, ja no era l'absurda i casual multiplicitat del món dels fenòmens, menyspreable pel braman de pensaments subtils que rebutja aquesta diversitat i cerca la unitat. Blau era blau, riu era riu, i encara que per a Siddhartha dins el blau i el riu hi visqués, latent, l'u i el diví, era justament propietat i sentit del diví el ser aquí el groc, aquí el blau, allà el cel, allí el bosc i aquí Siddhartha. El sentit i l'essència no eren en algun lloc darrera les coses, sinó en les coses en elles mateixes, en tot.

En la societat tradicional africana, les dones no van ser esposes domesticades. Eren comerciants, polítiques, agricultores, artistes i xamans. Eren deesses, bruixes, profetesses, reines mare, reines de la pluja faraones i mèdiums.

Kelimeler bir kez daha etraflarına ördüğüm bariyerleri yıkmaya çalışıyorlardı. Onunla her olduğumda, serbest kalmak istiyorlardı, ama etraflarını saran duvarı sağlamlaştırmak için çalışıp duruyordum. Onları duymaya ihtiyacım yoktu. Onları söylemeye ihtiyacım yoktu. Ama duvarları yumrukluyorlardı. Bütün öpüşmelerimiz bu şekilde sona erene kadar şiddetle vuruyorlardı. Zamana ihtiyacım oluyordu ve bana izin veriyordu. Bu kez hiç olmadığı kadar dile getirilmek istiyorlardı. Havaya ihtiyaçları vardı. Duyulmak istiyorlardı. Bir gün bu yumruklara dayanamadığımda duvarlar yıkılacaktı. Bir gün dudaklarım dudaklarına dokunduğunda kelimeler duvarları aşacak, çatlakların arasına süzülüp göğsüme doğru yükselecek ve yüzünü tutup gözlerinin içine bakarken bizim ve kaçınılmaz üzüntünün arasında duran bariyerlerin yıkılmasına izin verecektim.

Hi ha unes càrregues que portem amb nosaltres, una validació no escrita, un històric. I no és aliè a les relacions que s'establiran dins del poder. Al poder no hi arribem nets de discriminacions i desigualtats externes al partit, i això crea impunitats, autoritat i jerarquies que no tenen a veure ni amb càrrecs orgànics ni institucionals. Ells ja hi eren. S'ho han guanyat. Els acrediten segles de supremacia i poder.

Fins que l'havia conegut, estar amb altres persones era el més difícil del món per a mi. Però en Dante feia que parlar i viure i sentir semblessin coses perfectament naturals. En el meu món, no ho eren.

Em preguntava com devia ser agradar-se a un mateix de veritat. I em preguntava per què algunes persones no s'agradaven i d'altres sí. Potser és que les coses eren així i prou.

Els seus ulls eren com el cel de nit al desert. Semblava que tingués un món sencer vivint-hi a dins. Jo no en sabia res, d'aquell món.

Un dels secrets de l'univers era que els instints de vegades eren més forts que les ments.

Un altre secret de l'univers: hi havia dolors que eren com una tempesta que apareixia sense avisar. El matí més clar d'estiu podia acabar en xàfec. Podia acabar en llamps i trons.

¿Com és que els meritocràtics no manifestaven la importància de les capacitats abans que les dones reclamessin un lloc al poder? ¿On eren tots aquells que es preocupen tant perquè al poder només hi arribin els millors independentment del sexe? No hi eren, perquè no tenien la missió de frenar aquesta entrada massiva de les dones al que han considerat sempre el seu espai.

Karaltının adımları yaklaştı yaklaştı ve Tahir'in ensesinde durdu. Sokaklardan serin bir ürperti gelip geçti. Eselekli çığlık hırıltı olup kalacağını bilmeden Tahir'in boğazında şimdilik sessiz bekliyordu. Tahir'e boynuna sanki bir kedinin kuyruğu değmiş yahut biri üflemiş de kaçmış gibi geldi. Hışımla döndü. Karşısında o ufak tefek karaltıyı gördü. Karaltı gülümsedi. Çirkinlik, gülümseyişle düzelmiyorsa, bu Tahir'i genelde ürkütürdü. Sessizlik uzun sürdü. İşte kötülük buydu. Kötülük ölüm getiren kuru ellerdi. Kötülük öfkeli çipil gözler korkuturken, ağzın hınçlı hınçlı gülmesiydi.

En aquell malson no hi havia despertar possible, en aquella fosca no hi havia cap xiuxiueig de consol que li digués que estava a recer, que tot eren imaginacions seves.

Children were in fact ferocious little animals, sharp and canny and hurt and eager to inflict hurt themselves, who were trying to get what they needed in life.

Sonsuz bir yol korkutucudur fakat sona eren yol daha da korkutucudur!

Wellicht zelfs dient de Europese islam een reformatie te ondergaan, waarin hij de innerlijkheid en waarde van het vrije individu tot een diepe waarheid van zijn geloof maakt. Omgekeerd is het echter ook van belang om bij onszelf te rade te gaan en te onderkennen dat er wellicht een kern van waarheid zit in de aantijging vanuit islamistische hoek, dat toch ook onze moderne samenleving haar kwaad heeft als haar eigen schaduw, namelijk daar waar zij overal de vrije markt en de commercie laat begaan en in het prediken van het vrije individu van geen kwaad wil weten. Alleen immers wanneer een politieke gemeenschap zich daadwerkelijk richt op de juiste vorming van haar burgers, mag zij zich ook werkelijk beschaafd noemen. Daarmee zouden we dan wederom een oude wijsheid eren, namelijk dat je grootste vijand niet van buiten komt, maar van binnen.