Elytis Quotes

But you must know that only he who fights the darkness within will the day after tomorrow have his own share in the sun.

You'll come to learn a great deal if you study the Insignificant in depth

If a separate personal Paradise exists for each of us, mine must be irreparably planted with trees of words which the wind silvers like poplars, by people who see their confiscated justice given back, and by birds that even in the midst of truth of death insist on singing in Greek and saying eros, eros, eros.

Willing or not, we are all hostages of the joy of which we deprive ourselves. Here springs love’s pre-eternal sadness.

Του θεού το στάρι στα ψηλά καμιόνια το φόρτωσαν και πάει. Μες την έρμη κι άδεια πολιεία μένει το χέρι που μονάχα με μπογιά θα γράψει στους μεγάλους τοίχους ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

I like to begin where winds shake the first branch.

The splendor of youth is, to a point, the splendor of error. Jealous the old, who have everything previewed! The nightingale will never come sing over your wisdom. It won’t, darlin’, it won’t.

Ἡ Ποίηση, ποὺ ἀπὸ τὴ φύση της δὲν ἀρκεῖται ποτὲ στὴ μία ὄψη τῶν πραγμάτων, ἔφτασε νά ΄ναι στὶς ἡμέρες μας ἡ μόνη πραγματικὰ ἐπικίνδυνη γιὰ τοὺς ἑκάστοτε κρατοῦντες. Ἐφ΄ ᾧ καὶ οἱ πιὸ ἔξυπνοι ἀπ’ αὐτοὺς τὴ βάζουν τώρα τελευταῖα νὰ φωνάζει «ἐλευθερία», ὅπως οἱ κλέφτες γιὰ νὰ τρομάξει ὁ νοικοκύρης -ὡσότου ὁ ἀφανισμός της συντελεσθεῖ. Τριάντα αἰώνες καὶ πλέον ὁ ἄνθρωπος πασχίζει νὰ βάλει τὴ μία λέξη κοντὰ στὴν ἄλλη μὲ τέτοιον τρόπο ποὺ ἡ σκέψη νὰ ἐξαναγκάζεται νὰ παίρνει καινούργιες στροφές. Ἰδοὺ ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἡ λειτουργία αὐτὴ σταμάτησε. Εἴμαστε πανέτοιμοι γιὰ τὴ βλακεία. "Ἀναφορά στὸν Ἀνδρέα Ἐμπειρίκο

Coincidence, when raised to a symbol, occurs with mathematical precision at the most crucial moment, even for the squarest of minds. A moment the rest of us call higher will, Fate’s gesture, something like that.

Forced relations between two things that superficially appear foreign create a new, instantaneous state. Authentic poetry asks nothing more. A kinship completely nonexistent moments ago was created by the poet’s authority, just as it might have been created in life by the authority of chance.

This is why I write. Because poetry begins where death is robbed of the last word.

Your mouth speaks with four hundred roses, beats the trees, overwhelms the entire earth, pours the first shiver into the body.

Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό. Ν” ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή κι ωραία. Μ”αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι αλλού — που μόνο αυτή τ” ακούει, και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.

In the final analysis, roses are nothing but tears. Nothing but the whistle of the leaving train and the breach of a promise. Sorrow, too, is nothing but an evening leaning on April

Poetry should express the apex, should constitute a kind of pioneering outpost in the unexplored area of life, should precede other arts in the depiction of sensitivity. It should be the word and sword intervening in the spirit, so that matter, docile, can follow. Creation, especially poetic, is above all a result.

I can become happy with the simplest things the most insignificant.. even the every day ones of every day. It is sufficient for me that weeks have Sundays and I am satisfied that years keep their Christmas for the very end that winters have stone houses dipped in snow that I know how to discover the hidden bitter herbs in their hiding places. It is enough for me that four people love me a lot.. It is enough for me that I love four people a lot.. that I spend my breath on them alone; that I am not afraid to remember; that I do not care if they remember me; that I can still cry and that I even sing..sometimes... that there is music which fascinates me and fragrances that enchant me..

SAMEDI (SAINT), 25 PASSAGÈRE DE MON INSOMNIE d'hier un brin, pour un instant, elle m'a souri la mignonne déesse au ruban mauve qui depuis ma tendre enfance m'initie aux mystères Puis elle a disparu en flottant vers la droite pour aller vider le seau de mes scories - mégots de l'âme et poèmes avortés - là où rissole encore toute une jeunesse ancienne et arrogante la mer.

Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει: The Law I am will not subdue me.

And yet from what is to what could be you cross a bridge that takes you, no more, no less, from Hell to Paradise. And more bizarre: a Paradise composed of the exact same material as Hell. The only difference is our perception of the material’s arrangement – more easily understood by imagining it applied to ethical and emotional architectures – yet it’s enough to pinpoint the immeasurable difference. If the reality created by people whose half-mast emotions and sensations disallow, now and perhaps forever, the other architecture or, in other words, the revolutionary re-synthesis, then, to my thinking, only the spirit is free and able to take it on.

Logic has rid us of the absurdity of our clothes. That’s progress, no irony, only now we are cold. Hale and ill trade bodies with unusual willingness, while in midair souls tangle. The young start out disgusted and Poetry is left to the memo-writers.

DOBA PLAVOG SEĆANJA Maslinjaci i vinogradi daleko sve do mora Crvene ribarske barke još dalje sve do sećanja Zlatne ljušture avgusta u podnevnome snu S algama ili školjkama. I onaj brodić Nov, zelen, koji u mirnom zagrljaju voda još uvek čita D a ć e B o g Prošle su godine lišće ili šljunak Sećam se dečaka, mornara koji su na odlasku Bojili jedra bojom svoga srca Pevajući o četiri strane sveta Sa severcem naslikanim na grudima. Šta sam tražio kad si došla u bojama sunca na istoku Sa dobom mora u očima I sa zdravljem sunca u telu – šta sam tražio Duboko u morskim pećinama u prostranim snovima Gde je svoja osećanja zapenušao vetar Plav i nepoznat, urezujući mi na grudi svoje morsko znamenje S peskom među prstima zatvarao sam šaku S peskom u očima stezao sam šaku Javio se jak bol - Sećam se bio je april kada sam prvi put osetio tvoju ljudsku težinu Tvoje ljudsko telo greh i glinu A toga prvog našeg dana na zemlji Slavili su praznik amarila – ali bolelo te sećam se Ujed na usnama bio je dubok I dubok trag nokta na koži tamo gde se zauvek vreme urezuje Tada sam te ostavio. A šumni vetar poneo je uvis bele kuće Bela sveže umivena osećanja Na nebo osvetljeno osmehom. Odsad ću imati kraj sebe krčag besmrtne vode Imaću oblik slobode vrtoglavog vetra I one tvoje ruke tirane Ljubavi I onu tvoju školjku s odjekom Egejskog mora.

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του. Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο. Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που 'ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. Kι από τη φύση -αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.

Beauty and the Illiterate" Often, in the Repose of Evening her soul took a lightness from                   the mountains across, although the day was harsh and                   tomorrow foreign. But, when it darkened well and out came the priest’s hand over                   the little garden of the dead, She Alone, Standing, with the few domestics of the night—the blowing                   rosemary and the murmur of smoke from the kilns—                   at sea’s entry, wakeful Otherly beauty! Only the waves’ words half-guessed or in a rustle, and others                   resembling the dead’s that startle in the cypress, strange                   zodiacs that lit up her magnetic moon-turned head.                   And one Unbelievable cleanliness allowed, to great depth in her, the real                   landscape to be seen, Where, near the river, the dark ones fought against the Angel,                   exactly showing how she’s born, Beauty Or what we otherwise call tear. And long as her thinking lasted, you could feel it overflow the                   glowing sight bitterly in the eyes and the huge, like an                   ancient prostitute’s, cheekbones Stretched to the extreme points of the Large Dog and of the Virgin. “Far from the pestilential city I dreamed of her deserted place                   where a tear may have no meaning and the only light be                   from the flame that ravishes all that for me exists. “Shoulder-to-shoulder under what will be, sworn to extreme silence                   and the co-ruling of the stars, “As if I didn’t know yet, the illiterate, that there exactly, in extreme                   silence are the most repellent thuds “And that, since it became unbearable inside a man’s chest, solitude                   dispersed and seeded stars!

Χρόνους πολλοὺς μετὰ τὴν Ἀμαρτία ποὺ τὴν εἴπανε Ἀρετὴ μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ την εὐλόγησαν. Λείψανα παλιῶν ἄστρων καὶ γωνιὲς ἀραχνιασμένες τ’ οὐρανοῦ σαρώνοντας ἡ καταιγίδα ποὺ θὰ γεννήσει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τῶν ἀρχαίων Κυβερνητῶν τὰ ἔργα πληρώνοντας ἡ Χτῖσις, θὰ φρίξει. Ταραχὴ θὰ πέσει στὸν Ἅδη, καὶ τὸ σανίδωμα θὰ ὑποχωρήσει ἀπό τὴν πίεση τὴ μεγάλη τοῦ ἥλιου. Ποὺ πρῶτα θὰ κρατήσει τὶς ἀχτίδες του, σημάδι ὅτι καιρὸς νὰ λάβουνε τὰ ὄνειρα ἐκδίκηση. Καὶ μετὰ θὰ μιλήσει, νὰ πεῖ: ἐξόριστε Ποιητή, στὸν αἰώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; - Βλέπω τὰ ἔθνη, ἄλλοτες ἀλαζονικά, παραδομένα στὴ σφῆκα καὶ στὸ ξινόχορτο. - Βλέπω τὰ πελέκια στὸν ἀέρα σκίζοντας προτομὲς Αὐτοκρατόρων καὶ Στρατηγῶν. - Βλέπω τοὺς ἐμπόρους νὰ εἰσπράττουν σκύβοντας τὸ κέρδος τῶν δικῶν τους πτωμάτων. - Βλέπω τὴν ἀλληλουχία τῶν κρυφῶν νοημάτων. [...] Λείψανα παλιῶν ἄστρων καὶ γωνιὲς ἀραχνιασμένες τ’ οὐρανοῦ σαρώνοντας ἡ καταιγίδα ποὺ θὰ γεννήσει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ πρίν, ἰδοῦ, θὰ περάσουν γενεὲς τὸ ἀλέτρι τους πάνω στὴ στέρφα γῆς. Καὶ κρυφὰ θὰ μετρήσουν τὴν ἀνθρώπινη πραμάτεια τους οἱ Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους. Ὅπου θὰ χορτασθοῦνε ὁ Χωροφύλακας καί ὁ Στρατοδίκης. Ἀφήνοντας τὸ χρυσάφι στοὺς ἀφανεῖς, νὰ εἰσπράξουν αὐτοὶ τὸν μιστὸ τῆς ὕβρης καὶ τοῦ μαρτυρίου. Καὶ μεγάλα πλοῖα θ’ ἀνεβάσουν σημαίες, ἐμβατήρια θὰ πάρουν τοὺς δρόμους, οἱ ἐξώστες νὰ ράνουν μὲ ἄνθη τὸν Νικητή. Ποὺ θὰ ζεῖ στὴν ὀσμή τῶν πτωμάτων. Καὶ τοῦ λάκκου σιμά του τὸ στόμα, τὸ σκοτάδι θ’ ἀνοίγει στὰ μέτρα του, κράζοντας: ἐξόριστε Ποιητή, στὸν αἰώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; - Βλέπω τοὺς Στρατοδίκες νὰ καῖνε σὰν κεριά, στὸ μεγάλο τραπέζι τῆς Ἀναστάσεως. - Βλέπω τοὺς Χωροφυλάκους νὰ προσφέρουν τὸ αἷμα τους, θυσία στην καθαρότητα τῶν οὐρανῶν. - Βλέπω τὴ διαρκῆ ἐπανάσταση φυτῶν καὶ λουλουδιῶν. - Βλέπω τὶς κανονιοφόρους τοῦ Ἔρωτα. Καὶ τῶν ἀρχαίων Κυβερνητῶν τὰ ἔργα πληρώνοντας ἡ Χτῖσις, θὰ φρίξει. Ταραχὴ θὰ πέσει στὸν Ἅδη, καὶ τὸ σανίδωμα θὰ ὑποχωρήσει ἀπὸ τὴν πίεση τὴ μεγάλη τοῦ ἥλιου. Ἀλλὰ πρίν, ἰδοῦ, θὰ στενάξουν οἱ νέοι, καὶ τὸ αἷμα τους ἀναίτια θὰ γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θὰ χτυπήσουν τὴν καραβάνα τους πάνω στὰ κάγκελα. Καὶ θὰ ἀδειάσουν ὅλα τὰ ἐργοστάσια, καὶ μετὰ πάλι μὲ τὴν ἐπίταξη θὰ γεμίσουν, γιὰ νὰ βγάλουνε ὄνειρα συντηρημένα σὲ κουτιὰ μυριάδες, καὶ χιλιάδων λογιῶν ἐμφιαλωμένη φύση. Καὶ θὰ `ρθοῦνε χρόνια χλωμὰ καὶ ἀδύναμα μέσα στὴ γάζα. Καὶ θά `χει καθένας τὰ λίγα γραμμάρια τῆς εὐτυχίας. Καὶ θά `ναι τὰ πράγματα μέσα τοῦ κιόλας ὡραῖα ἐρείπια. Τότε, μὴν ἔχοντας ἄλλη ἐξορία, ποὺ νὰ θρηνήσει ὁ Ποιητής, τὴν ὑγεία τῆς καταιγίδας ἀπό τ’ ἀνοιχτὰ στήθη τοῦ ἀδειάζοντας, θὰ γυρίσει γιὰ νὰ σταθεῖ στὰ ὡραία μέσα ἐρείπια. Καὶ τὸν πρῶτο λόγο του ὁ στερνὸς τῶν ἀνθρώπων θὰ πεῖ, ν’ ὰψηλώσουν τὰ χόρτα, ἠ γυναῖκα στὸ πλάι του σὰν ἀχτίδα τοῦ ἥλιου νὰ βγεῖ. Καὶ πάλι θὰ λατρέψει τὴ γυναῖκα καὶ θά την πλαγιάσει πάνου στὰ χόρτα καθὼς ποὺ ἐτάχθη. Καὶ θὰ λάβουνε τα ὄνειρα ἐκδίκηση, καὶ θὰ σπείρουνε γενεὲς στοὺς αἰώνες τῶν αἰώνων!

…justice is a precise moment, nothing more.

A naked body is the only extension of the imaginary line that unites us with the unknown

mi odio es superfluo en las calles del cielo

Quien pose los ojos en la belleza del otro, niña de los ojos no tiene, sino prostituta.

Ένα σώμα γυμνό είναι η μοναδική προέκταση της νοητής γραμμής που μας ενώνει με το μυστήριο. (A naked body is the only extension of the imaginary line that unites us with the unknown.)

Και πολύ τρομάξανε τα παιδιά, και οι άνθρωποι με το μολύβι στην όψη και το άχερο στα μαλλιά και τα κοντά μαύρα ποδήματα κέρωσαν. Επειδή πήγανε κι ήρθανε γύρω τα χαμόσπιτα, και σε πολλές μεριές το πισσόχαρτο έπεσε και φανήκανε μακριά, πίσω απ’ τον ήλιο, οι γυναίκες να κλαίνε γονατιστές, πάνω σ’ ένα έρμο οικόπεδο, γεμάτο τσουκνίδες και μαύρα πηχτά αίματα. Ενώ σήμαινε δώδεκα ακριβώς το μεγάλο ρολόι των αγγέλων.

Τότε, από τ’ άλλο μέρος φάνηκε αργά βαδίζοντας να’ρχεται Αυτός με το Σβησμένο Πρόσωπο, που σήκωνε το δάκτυλο κι οι ώρες ανατρίχιαζαν στο μεγάλο ρολόι των αγγέλων. Και σε όποιον λάχαινε να σταθεί μπροστά, ευθύς οι άλλοι τον αρπάζανε από τα μαλλιά και τον εσούρνανε χάμου πατώντας τον. Ώσπου έφτασε κάποτε η στιγμή να σταθεί και μπροστά στον Λευτέρη. Αλλά κείνος δε σάλεψε. Σήκωσε μόνο αργά τα μάτια του και τα πήγε μεμιάς τόσο μακριά —μακριά μέσα στο μέλλον του— που ο άλλος ένιωσε το σκούντημα κι έγειρε πίσω με κίντυνο να πέσει. Και σκυλιάζοντας, έκανε ν’ ανασηκώσει το μαύρο πανί, ναν του φτύσει κατάμουτρα. Μα πάλι ο Λευτέρης δε σάλεψε.

don't fear what you are destined to suffer.

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο τρόπος που αγγίζονται δύο σώματα δεν άλλαξε. Μήτε οδήγησε σε καμιά σύγκρουση όπως οι εικοσάδες των ιδεολογιών που αιματοκύλισαν τις κοινωνίες μας και μας άφησαν με αδειανά χέρια.

Hello grief Good morning grief insect that lurks in me and all night long lies in wait till I open my eye At first I’ve forgotten you; I gaze at the lines of the ceiling suddenly you set foot and enter consciousness. You come to embitter the morning coffee, to subtract something from the tiniest joy of my hand at the window latch, you bring disorder to the bath water, provoke the first unpleasant telephone call you’re a monster a microscopic Minotaur that seeks food and is sustained “with the slightest thing' from “Good Morning, Grief