Eet Quotes

Success. I turned back to my sandwich, only to find that it wasn’t there anymore. Maybe because it had been hijacked. “Give me that!” I told the vamp, who was holding it firmly against his chest, a determined look on his face. “What ees zat?” he demanded, eyeing my prize. “Cheese.” I held it up. “Zat ees not cheese.” “How do you know?” “Eet is orange.” “A lot of cheese is orange.” “Non! No cheese ees that color. Cheese comes from zee milk. Zee milk, eet ees white. When ’ave you seen milk that looks like zat?” I held up the square of little slices and pointed at the bold-faced label. “Processed American Cheese.” He snatched the package, without letting go of his hostage. And eyed it warily. “Eet says ‘cheese food.’” He looked up, obviously perplexed. “What ees thees? Zee cheese, it does not eat.

The one that sang, old Janine, was always whispering into the g***** microphone before she sang. She'd say, 'And now we like to geeve you our impression of Vooly Voo Fransay. Eet ees the story of leetle Fransh girl who comes to a beeg ceety, just like New York, and falls een love wees a leetle boy from Brookleen. We hope you like eet.' Then, when she was all done whispering and being cute as hell, she'd sing some dopey song, half in English and half in French, and drive all the phonies in the place mad with joy.

But what did I have left to contribute? Just this? Just being the last known pair of truly human eyes to look up into the sky and experience the ␣eeting ␣ush of hope? Being a person, I had come to realize, is a communal activity. Dogs know how to be dogs. But people do not know how to be people unless and until they learn from other people.

They exchanged notes, like children. My grandfather made his out of newspaper clippings and dropped them in her woven baskets, into which he knew only she would dare stick a hand. Meet me under the wooden bridge and I will show you things you have never, ever seen. The "M" was taken from the army that would take his mother’s life: GERMAN FRONT ADVANCES ON SOVIET BORDER; the "eet" from their approaching warships: NAZI FLEET DEFEATS FRENCH AT LESACS; the "me" from the peninsula they were blue-eyeing: GERMANS SURROUND CRIMEA; the "und" from too little, too late: AMERICAN WAR FUNDS REACH ENGLAND; the "er" from the dog of dogs: HITLER RENDERS NONAGGRESSION PACT INOPERATIVE…and so on, and so on, each note a collage of love that could never be, and a war that could

I will learn to lead �eets. I will win. I will sharpen myself into a sword. I will give my soul. I will dive to hell in hopes of one day rising to freedom. I will sacri�ce. And I will grow my legend and spread it amongst the peoples of all the worlds until I am �t to lead the armies that will break the chains of bondage, because I am not simply an agent of the Sons of Ares. I am not simply a tactic or a device in Ares’s schemes. I am the hope of my people. Of all people in bondage.

Het keuze-geobsedeerde Westen geeft de mens die anders wil eten meer ruimte dan elke andere cultuur ooit heeft gedaan, maar de ironie wil dat de volstrekt niet kieskeurige omnivoor - 'ik vind alles best, ik eet alles' - maatschappelijk bewuster kan lijken dan de mens die op een manier probeert te eten die goed is voor de samenleving. De keuze voor een bepaald soort voedsel wordt door allerlei factoren bepaald, maar de rede (en zelfs het bewustzijn) staat doorgaans niet hoog op die lijst.

Sometimes we are written down in books. Or, someone tells a story in which our name figures. And so we live on, through someone else’s voice… These are the indelible marks others make of us, like the watermarks of high tides, names carved into barks, or stamps branded onto belongings. For what else is history but the collected voices of others, who sing a chorus of what once was. It is not words but voices that are the inscriptions seared onto pages, into minds, of the fragments others glean, as we live our lives in passing. Flitting and fl eeting, we rub off as we move through, and in our wake is cast the dust of the stars that we become. And sometimes it is caught on the fingers of others, and they press that gold to their lips, where it glistens, an eternal testimony to the fact that they adored us: So we, those of us who remember, we grow more golden as we age, as if cast into statues that commemorate the splendor of those who loved us, and those we were privileged to love.

De moderne mens: volledig in zichzelf gekeerd eet hij zijn patatje, tegen anderen opbotsend, een trek van wezenloze domheid en kwaadaardigheid op z'n gezicht dat ontsierd wordt door een modieus snorretje. Na z'n patatje te hebben opgevreten werpt de moderne, zelfbewuste, geseculariseerde mens het plastic bakje over z'n schouder op straat. Als hij langs onze winkel komt denkt hij: 'Uhh?! Boekies.'  Dan smeert hij de mayonaise die nog aan z'n handen zit aan de buiten uitgestalde boeken, loopt de hal in en doet de deur half open om de verkoper toe te snauwen: 'Ken ik hier ook boekies inleveren!' En als de verkoper op z'n bekende vriendelijke manier uitlegt wat voor boeken hij wel zou willen kopen, kijkt de moderne mens hem niet-begrijpend en met openhangende, walmende muil aan: 'Literatuur! Wa bedoelu?' 'O, leesboekies. Nou daar heb ik nog wel wat van staan.' En enige seconden later verlaat de moderne mens de winkel om zijn zinloze, verontreinigende tocht door de straten, de stad en het leven voort te zetten.

Douglas Thornton [an English Christian missionary to Cairo, Egypt with the Church Missionary Society from 1898-1907] was often more amusing than he tried to be. He had a delightful way of mixing up two kindred proverbs or idioms. Once he told his companions that he always had two strings up his sleeve. They then asked him if he had another card to his bow. Such exchanges enliven heavy committee eetings and create wholesome laughter.

Det var en Foraarsaften, Solen skinnede saa rød ind i Stuen, den var lige ved at gaa ned. Vingerne af Møllen deroppe paa Volden drev deres Skygger over Ruderne og Værelsets Vægge, kommende, svindende, i ensformig Veklsen af Skumring og Lys: - een stund Skumring, to Stunder Lys. Ved Vinduet sad Niels Lyhne og stirred gjennem Voldens bronzemørke Ælme mod Skyernes Brand. Han havde været udenfor Byen, under nyudsprungne Bøge, mellem grønne Rugmarker, over blomsterbrogede Enge; Alting havde været saa lyst og let, Himlen saa blaa, Sundet saa blankt og de spadserende Damer saa sælsomt smukke. Syngende var han gaaet henad Skovstien, saa blev Ordene borte i hans Sang, saa lagde Rhytmen sig, saa døde Tonerne bort og Stilheden kom som en Svimmelhed over ham. Han lukkede Øjnene, men endda mærkede han, hvordan Lyset ligesom drak sig ind i ham og flimred gjennem alle Nerver, medens den køligt berusende Luft ved hvert Aandedrag sendte det sært betagne Blod med vildere og vildere Kraft gjennem de i Magtesløshed dirrende Aarer, og der kom ham en Følelse paa, som om alt det Myldrende, Bristende, Spirende, Ynglende i Vaarnaturen om ham, mystisk søgte at samle sig i ham i eet stort, stort Raab; og han tørsted efter dette Raab, lytted til hans Lytten tog form af en uklar, svulmende Længsel. Nu, han sad der ved Vinduet, vaagnede Længslen igjen.

BEN: Helpen op een andere manier. Zorgen dat ik 'n middel krijg om... SOFIE: om in te nemen. Zeg ben je nou helemaal... aaaach, je bent in een depressieve bui, het gaat wel weer over. BEN: Nee, dat is het juist, het gaat niet over. En ik verdom het om die hele... om die hele eindfase door te maken. SOFIE: Wie heeft het nou over eindfase? Daar is helemaal geen sprake van. Als je nou ontzettende pijn ha, maar dat heb je niet. Als je zó zwak was dat je niet meer kon bewegen, maar je loopt. Je eet, je drinkt, je lacht, je bent goed bij je hoofd. BEN: Dat is het. Ik wil stoppen op een moment dat ik er nog bèn, als man, als mens, als brein. Een moment waarop ik nog zelf kan beslissen.

The pressure is on. They've teased me all week, because I've avoided anything that requires ordering. I've made excuses (I'm allergic to beef," "Nothing tastes better than bread," Ravioli is overrated"), but I can't avoid it forever.Monsieur Boutin is working the counter again. I grab a tray and take a deep breath. "Bonjour, uh...soup? Sopa? S'il vous plait?" "Hello" and "please." I've learned the polite words first, in hopes that the French will forgive me for butchering the remainder of their beautiful language. I point to the vat of orangey-red soup. Butternut squash, I think. The smell is extraordinary, like sage and autumn. It's early September, and the weather is still warm. When does fall come to Paris? "Ah! soupe.I mean,oui. Oui!" My cheeks burn. "And,um, the uh-chicken-salad-green-bean thingy?" Monsieur Boutin laughs. It's a jolly, bowl-full-of-jelly, Santa Claus laugh. "Chicken and haricots verts, oui. You know,you may speek Ingleesh to me. I understand eet vairy well." My blush deepends. Of course he'd speak English in an American school. And I've been living on stupid pears and baquettes for five days. He hands me a bowl of soup and a small plate of chicken salad, and my stomach rumbles at the sight of hot food. "Merci," I say. "De rien.You're welcome. And I 'ope you don't skeep meals to avoid me anymore!" He places his hand on his chest, as if brokenhearted. I smile and shake my head no. I can do this. I can do this. I can- "NOW THAT WASN'T SO TERRIBLE, WAS IT, ANNA?" St. Clair hollers from the other side of the cafeteria. I spin around and give him the finger down low, hoping Monsieur Boutin can't see. St. Clair responds by grinning and giving me the British version, the V-sign with his first two fingers. Monsieur Boutin tuts behind me with good nature. I pay for my meal and take the seat next to St. Clair. "Thanks. I forgot how to flip off the English. I'll use the correct hand gesture next time." "My pleasure. Always happy to educate." He's wearing the same clothing as yesterday, jeans and a ratty T-shirt with Napolean's silhouette on it.When I asked him about it,he said Napolean was his hero. "Not because he was a decent bloke, mind you.He was an arse. But he was a short arse,like meself." I wonder if he slept at Ellie's. That's probably why he hasn't changed his clothes. He rides the metro to her college every night, and they hang out there. Rashmi and Mer have been worked up, like maybe Ellie thinks she's too good for them now. "You know,Anna," Rashmi says, "most Parisians understand English. You don't have to be so shy." Yeah.Thanks for pointing that out now.

In mijn eerste kasboek schreef ik: 'Ik wil heerser worden. Waarschijnlijk ben ik dat al, maar de rest van de wereld weet het nog niet.' De eerste mensen over wie ik wilde heersen waren mijn familieleden: vader, moeder, en twee broers. (...) Terugbladerend in het kasboek lees ik dat ik gedurende twee weken heb geprobeerd mijn vader te dresseren. Tijdens het avondeten, het enige moment waarop onze familie samen was, zei ik tegen mijn vader als hij zijn voor naar zijn mond bracht, 'Eet!' En als hij zijn glas naar zijn mond bracht, 'Drink!' De eerste drie dagen keek hij mij verstoord aan, maar de vierde en vijfde dag ging hij nadrukkelijk tegen mijn bevelen in. Als ik zei 'Eet!' legde hij zijn vork neer, en als ik zei 'Drink!' zette hij zijn glas met een klap op tafel. In het africhten van mijn vader had ik mijn eerste succes geboekt, ik had hem geconditioneerd, en ik tekende die dag een zonnetje in mijn kasboek.

I still felt a little bit sick for needing the help of a Librarian. It was frustrating. Terribly frustrating. In fact, I don’t think I can accurately—through text—show you just how frustrating it was. But because I love you, I’m going to try anyway. Let’s start by randomly capitalizing letters. “We cAn SenD fOr a draGOn to cArry us,” SinG saId As we burst oUt oF the stAirWeLL and ruSHED tHrough ThE roOm aBovE. “ThAT wILl taKe tOO Long,” BaStiLlE saiD. “We’Ll haVe To graB a VeHiCle oFf thE STrEet,” I sAid. (You know what, that’s not nearly frustrating enough. I’m going to have to start adding in random punctuation marks too.) We c! RoS-Sed thrOu? gH t% he Gra## ND e ` nt < Ry > WaY at “A” de-aD Ru) n. OnC $ e oUts/ iDE, I Co* Uld sEe T ^ haT the suN wa + S nEar to s = Ett = ING—it w.O.u.l.d Onl > y bE a co@ uPle of HoU[ rs unTi ^ L the tR} e} atY RATiF ~ iCATiON ha, pPenEd. We nEeDeD!! to bE QuicK?.? UnFOrTu() nAtelY, tHE! re weRe no C? arriA-ges on tHe rOa ^ D for U/ s to cOmMan > < dEer. Not a ON ~ e ~. THerE w + eRe pe/\ Ople wa | lK | Ing aBoUt, BU? t no caRr# iaGes. (Okay, you know what? That’s not frustrating enough either. Let’s start replacing some random vowels with the letter Q.) I lqOk-eD arO! qnD, dE# sPqrA# te, fRq? sTr/ Ated (like you, hopefully), anD aNn | qYeD. Jq! St eaR& lIer, tHqr ^ E hq.d BeeN DoZen! S of cq? RrIqgEs on The rQA! d! No-W tHqRe wA = Sn’t a SqnGl + e oN ^ q. “ThE_rQ!” I eXclai $ mqd, poIntIng. Mqv = Ing do ~ Wn th_e RqaD! a shoRt diStq + + nCe aWay < wAs > a sTrANgq gLaSs cqnTrAPtion. I waSN’t CqrTain What it wAs >, bUt It w! qs MoV? ing—aND s% qmewhat quIc: =) Kly. “LeT’s G_q gRA? b iT!

Ik leerde van mijn mama, niet op straat te eten, maar in dit land eet de mens voortdurend op straat.

De rivieren stromen; de bloemen bloeien; je loopt over straat - nou èn?' Nou èn? Nou ja, wat wil je nog meer? Hier is iemand die eet uit de kruidenierswinkel en toch nog klaagt dat hij sterft van de honger. Maar het woord en begrip God, Brahman, Tao, of wat je wilt, is eigenlijk geïntroduceerd voor dergelijke ondankbare magen. Het is een manier om het leven te benadrukken door er de aandacht op te vestigen, zoals we woorden onderstrepen of cursief schrijven.

En Skoemager maa og tildeels være Theologus; saa at han veed at giøre Forskiel imellem Religions-Secter: Thi eet er at arbejde for en Orthodox, som vil have tynde og undertiden forkeerte Saaler [på forkerte eller vendte såler er syningerne indad], efterdi han bruger ofte sine Fødder til Dands; et andet er at giøre Skoe for en Kiætter, sær en Fanatico, som fordømmer Dands, og heller vil have stærke Saaler, for med des større Eftertryk at kunde træde paa Verdens Forfængelighed.

Als je dan nu misschien die baard wilt loslaten, want ik heb net urenlang bij de kapper gezeten.' 'Echt waar?' 'Nee, natuurlijk niet. Ik woon in een grot. Ik eet aarde. Wat denk je zelf?

Het nadeel van veganist zijn is dat iedereen die ooit een frikandel eet meent dat jij daar nu een foto van wilt zien.

Maar morgen zal het beter zijn. Eet maar een aardbei en wacht tot het morgen is.

Lapshun was gracious enough to analyze the game with them, occasionally adding some dark, fatalistic observations that were made somehow darker by his heavy Eastern-bloc accent: “Eet ees hopeless,” he would say, indicating the board. And then, a few moves later, with a mournful shake of his head, “Here I am feenished.

Krop Ze staat bij het raam in de diepte Te staren en wijst naar de mensen, Ze zegt het alweer en alweer: Het leven is niets, het is niets. Hoor toch hoe flemend dat klinkt Als ze fluistert en kreunt, met die wellust, Het leven is niets, het is niets. Het zwelt haar de mond uit, een lofzang Op onze vergeefsheid, ze stelt me De dood in een duidelijk daglicht, Het leven is niets, het is niets. En ik ga al, ik raap haar weer op Uit die diepte en draag haar naar bed En druk me weer tegen haar aan. Ik ruk haar gezicht naar me toe En lik en slik al haar tranen. Ik eet haar zo gulzig de krop Uit de keel dat zij snikt diep in mij.

Kom ons reël 'n braai, dan moan ons bietjie oor hoe sleg dit gaan in die nuwe Suid-Afrika.

Je hebt gelijk. Voor eeuwig bestaat niet eens.' 'Wat filosofisch van je.' 'Eet je gore zalmyoghurt.

Manus eet niks,' zei ik tegen mijn moeder en ik vroeg of ik wat brood mocht nemen en wat melk, om hem te voeren. Alles mocht. Met een schoteltje vol keurig vierkant blokjes doorweekt brood, toog ik weer naar de garage, prikte een stuk brood aan het uiteinde van een twijg en stak Manus het voedsel toe. 'Eet,' zei ik. Hij reageerde niet. Het brood dat ik tegen zijn snavel aanduwde, liet los en bleef hangen, wat er slordig en vies uitzag en ook extra zielig. Omdat hij zich tot dan toe niet verroerd had, durfde ik mijn hand uit te steken en hem aan te raken, door met de top van mijn wijsvinger zijn kop te strelen. Hij liet het toe en daardoor hield ik opeens veel meer van hem dan daarvoor. Het was een prachtige vogel en hij zou mijn onafscheidelijke metgezel worden. Zittend op mij schouder nam ik hem overal mee naar toe en als hij een eindje ging fladderen, bleef hij altijd dicht bij mij in de buurt. Cirkelend boven mijn hoofd hield hij mij nauwlettend in het oog. Als kauw kon hij gemakkelijk praten met andere vogels en hij vertelde hun dat hij bij mij hoorde. Alle vogels wilden vanaf dat moment ook wel bij mij horen, maar voor mij kon er maar een de eerste zijn en de eerste was Manus en dat namen ze ook voor lief. Wel spraken ze onderling af dat, waar ter wereld ik mij ook bevond, iedere vogel mij zou beschermen, omdat ik de vogelvrouw was en hun taal begreep. Soms vlogen hele zwermen boven mijn hoofd, die mij allemaal herkenden en vanuit de lucht volgden. Ook op de speelplaats. Als ik in de klas zat en door het raam naar buiten keek, zat het muurtje vol met vogels, die daar wachtten tot ik uit school kwam en zij mij naar huis konden volgen. Alle kinderen wisten dat het mijn vogels waren en ze begrepen ook dat ik daarom geen mensen nodig had, want ik was van de vogels.

Ik eet vis met een vieze vork van een vies bord. Deze vis smaakt zo verrukkelijk, dat ik in vervoering een toespraak zou willen houden!

En skryf – vir ons – ’n gedig oor: “Die herinnering aan ’n aand is ’n appel”; en verbind dit met Adam-en-Eva se appel; en eet die appel aan die einde; en vra dan: En nou? Jy sal weet hoe. Ek is nie ’n digter nie.

I used to question why God allows suffering,” he said. His Spanish accent was very pronounced and it struck her that perhaps he had to concentrate to keep it out of his speech, that it took an effort he didn’t, or couldn’t, apply when he was upset. “But I do not do that anymore.” “Suffering makes sense to you?” “No, I do not understand eet. But I do understand that ‘why me?’ ees not the right question.” “What is the right question?” “Why not me?” He caught the geode and set it down on the porch between them. “Things happen for a reason, but knowing the reason does not change anything.” He turned to face her. “It still hurts.

Oké, ik like Greenpeace op Facebook en ik eet verantwoorde bananen. Maar wie ziet dat? Dat ik die bananen eet?

„See olen ainult mina, vabandust müra pärast,” ähkis koer. „Mul on täna lihtsalt ainus vaba hetk. Mirjamit pole kodus.” „Mis sa seal teed?” uudistas Piia naabrit. Parun oli tavaliselt väga kuninglik, aga täna näis ta kuidagi räsitud olemisega. „Nad panid mu di-eedile, et ma kõhnemaks läheks,” kostis Parun mornilt. „Loomaarst ütles Mirjamile, et ma olen üle-kaaluline. Aga see di-eet on üks õudne hädaorg. Ma olen kogu aeg kuri ... ja kõht koriseb.” „Kas sa sellepärast teedki mürglit?” küsis Piia kaastundlikult. Tema meelest oli Parun täpselt parajas mõõdus – pehme ja vetruv, hea selga ronida ja kallistada. „Ma ei mürgelda, ma treenin!” solvus Parun. „Näiteks praegu tegin hüppeid – sada diivani peale ja sada maha. Telekas räägiti, et hüppamine on di-eedi vastu väga kasulik.” Parun naeris võidukalt ja ta hambad särasid.

out of the corner of his eye, Cuphead spotted a very curious thing. It was a positively delicious-looking pie just sitting there on the end of the pier. And when he moved closer, he saw that it was a cherry pie—his favorite—and sticking out of it was a little sign: FREE PI! TASTE GUD. EET IT! Well, Cuphead didn’t have to be told twice. He reached down, picked up the magnificent pastry, and then— YOINNNNNK! He was yanked right off the pier. Then down he went, deeper and deeper under the water, pulled by some unknown force. When he finally reached the bottom, he saw that a very large bass was reeling him in with a fishing rod.

Terwijl het heden zich vult met nieuwe urgenties houdt het jaar slechts twee dagen over waarop de verlorene als een aanwezigheid voelt. Op de ene eet je een gebakje (een marsepeinkasteeltje, in mijn geval), op de ander brand je een kaars. Daarbuiten ben je pragmatisch. Je houdt de dood op afstand. Dat wil zeggen, mits je verstandig bent.

De Dame op vier eet van het balkon.

Beertje Colargol eet een stuk taart met een glaasje prik.

Déjà-vu Ik ontmoet steeds weer dezelfde vrouw; tandenpoetsend dwaalt zij in de spiegel terwijl ik me scheer boterhammen eet zij, avondeten samen met mij en vraagt dan of het smaakt; vaak vind ik het toilet bezet (de kat kan het niet zijn) naast mij in de bioskoop - het licht dooft bij de laatste lichtreklame - trilt soms herkenning op mijn netvlies, vormt een klank zich in mijn keel; maar als zij aan vrienden (die haar kennen zeker) mijn allerlaatste nieuws vertelt sta ik werkelijk versteld. Dit kan toch geen toeval meer zijn! ― J. Bernlef

Ik verveel mij tot stervens toe. Nooit had ik gedacht, dat te leven in zulk een bange, angstig-gespannen atmosfeer als die van een Wereldoorlog... zoo intens vervelend kon zijn voor... iemand, die geen soldaat of diplomaat is. Die verveling is barre ondankbaarheid. Ik leef, eet, slaap, droom, schrijf, zonder dat iemand of iets het mij lastig maakt, behalve éen enkele vlieg, die om mijn neus danst. Ik heb geld, mijn koffers behouden, word niet volgens Standrecht gefuzileerd, enfin, word altijd door behandeld als een artige, lieve, neutrale Hollander... Natuurlijk, die verveling is barre ondankbaarheid. Maar als ik mij niet amuzeer, kan ik niet dankbaar zijn.

This reminds me of an old story from the Harvard math department, concerning one of the grand old Russian professors, whom we shall call O. Professor O is midway through an intricate algebraic derivation when a student in the back row raises his hand. “Professor O, I didn’t follow that last step. Why do those two operators commute?” The professor raises his eyebrows and says, “Eet ees obvious.” But the student persists: “I’m sorry, Professor O, I really don’t see it.” So Professor O goes back to the board and adds a few lines of explanation. “What we must do? Well, the two operators are both diagonalized by . . . well, it is not exactly diagonalized but . . . just a moment . . .” Professor O pauses for a little while, peering at what’s on the board and scratching his chin. Then he retreats to his office. About ten minutes go by. The students are about to start leaving when Professor O returns, and again assumes his station in front of the chalkboard. “Yes,” he says, satisfied. “Eet ees obvious

Ik moet eerlijk zeggen: ik was nooit zo van het fruit. Het is bewerkelijk spul met schillen en pitten en steeltjes en draadjes, een hoop gedoe met plakkerige vingers en dan een mond vol ‘frisse’ zuren (ofwel: een wrange bek). Ook de stem van je moeder, die echoot in de trauma’s van je jeugd: ‘kom jongen, eet je appeltje op’. Fruit bederft als je het ook maar een dag te koud of te warm bewaart, het lokt vliegen als een kardinaal kleine jongetjes en bovenal: het is gezond op een enge, betweterige manier (en dan ontdek je later ook nog eens dat al het fruit dat je half eetbaar vindt – sinaasappels, bananen – eigenlijk superslecht voor je is vanwege snelle suikers en gebrek aan vezels).

ze heet gewoon Marie ze draagt d'r haar gewoon en steeds als ik haar zie denk ik wat zijt gij schoon ze draagt gewoon een blouse een doodgewone tas ze zingt en praat en lacht gewoon ze doet gewoon de was ze heeft gewoon een huis of eigenlijk meer een flat d'r staan gewoon wat bloemen en er staat gewoon een bed ze heeft gewoon twee kinderen gewoon een hond die blaft ze heeft gewoon een man die liefheeft, eet drinkt en maft hij doet geen wondere zij evenmin en daar zit nou net het bijzondere in

Jeg må vist med rette konstatere, at een ulykke sjældent kommer alene. Tabet af mine elskere smerter mig ikke - Eftersom de allerede havde skænket mig så meget at der nok ikke var mere at hente. Men med eet slag igen at være fattig, det gør ondt. Dog, hvad stiller man op med tilfældet-? Det er ikke hver dag nogen stjæler fra een, og så længe der findes nye mænd, hvis stolthed kan få dem til at falde på knæ for os, vil der osse findes nye muligheder-!

Als je het mij vraagt eet ze hun harten op om jong te kunnen blijven.

Weet je wat ik graag eet? Broccoli. Omdat het een rudimentair zenuwstelsel heeft.' Hij leunt een stukje naar voren. 'Het voelt pijn.

Butt eet kan bee dun.