Eenzaamheid Quotes

Ik en mijn eenzaamheid kunnen het goed met elkaar vinden, we trekken onkruid, plukken een meiknol en eten hem op onder de borrel. We kletsen wat af, ik en mijn eenzaamheid.

Alleen zijn bestaat in zoveel soorten, dacht hij. De ondraaglijkste is eenzaamheid die voortkomt uit groot gemis. Of misschien de eenzaamheid die niet eens zo mag heten omdat ze te zwaar voelt om te dragen.

Er was een speciale soort eenzaamheid dat ze bewaarde voor de nacht, omdat de gedachten dan donker zijn als de wereld daarbuiten, omdat er niemand is om ze tegen te spreken, omdat een bang hoofd zichzelf maar moeilijk kan kalmeren. En soms waren er nachtgedachten die weigerden te verdwijnen in de ochtend.

Ze herinnert het zich nog goed, ze fietste naar huis en ze dacht: ik ben eenzaam. Ze belde Roland en hij zei: 'Dat is heel naar voor je, maar op lange termijn is het niet slecht. Eenzaamheid is de voorwaarde voor ware productiviteit. Je moet ervan leren te genieten, net als van gember.

Het tegenovergestelde van liefde is helemaal geen haat, het tegenovergestelde van liefde is eenzaamheid.

Misschien snijdt eenzaamheid als je bij mensen bent dieper dan alleen zijn waar geen misverstand over bestaat, (...).

Al die gore eenzaamheid en dat hunkerend weer rechtop krabbelen. Dat razen en dat stilvallen. Dat voelen en verdwalen. Dat vinden en dan toch maar weer opnieuw gaan zoeken. Dat verlangen zonder goed te weten wat daarmee te moeten. Dat evengoed er keihard mee kunnen lachen. Uw kunst is geestig, soms, en om te janken zo triest, op andere momenten - en af en toe op dezelfde.

Voor eenzaamheid is niet veel nodig; slechts een ander die de ernst van je situatie onderschat.

Liefde die voortkomt uit angst voor eenzaamheid is droevig en zo sterk als de dood.

Waarschijnlijk is het beter, dat ik van nu af aan in afzondering leef, dat is een draaglijker soort eenzaamheid dan die, ondergaan in het gezelschap van een ander.

Is liefde nou een medicijn tegen eenzaamheid of slechts een symptoom ervan?

Een perfecte omhelzing is moeilijk en in wakende uren volkomen onbereikbaar. Maar je lichaam heeft genoeg herinneringen om er een voor je te boetseren in de laatste zucht van een droom, net voor je het gonzen van de wereld weer moet aanhoren.

Sterven is echter de eenzaamste gebeurtenis van het leven. We worden er niet alleen door van anderen afgescheiden, maar daarnaast stelt het ons ook bloot aan een nog angstaanjagender vorm van eenzaamheid: het is een scheiding van de wereld zelf.

Om je innerlijk vrij te voelen heb je ruimte in overvloed en eenzaamheid nodig. Andere noodzakelijke aspecten zijn vrij kunnen beschikken over je tijd, volledige stilte, een sober leven en een prachtige omgeving. De combinatie van die verworvenheden brengen je vanzelf bij een blokhut.

Zei je niet dat je prikkeldraad mooi vond? Waarom is prikkeldraad mooi. Moet je me toch es vertellen. Hij had geen duidelijk antwoord. Waarom prikkeldraad zo mooi is? Waarom zijn de marmeren trappen die naar de zee leiden zo mooi. Het is onverklaarbaar. Misschien is het wel omdat de eenzaamheid zo mooi is.

Hij beschouwde hoe ouder hij werd de eenzaamheid steeds meer als nagenoeg het grootste gemak dat een mens kon ervaren. Niet omdat die op zich verheffend en stichtend was, maar omdat hij de confrontatie met mensen altijd nóg vreselijker vond. Hij was, kortom, in zekere mate vrijwillig eenzaam, omdat hem in een staat van alleen-zijn niets kon gebeuren.

Eenzaamheid is zo slecht nog niet. Nu wist ik wat een kastanjeboom voelt in de stilte nadat de vogels zijn weggevlogen.

Menigte, eenzaamheid: termen die voor de actieve en vruchtbare dichter gelijk en verwisselbaar zijn.

(...) enkele grote gevoelens blijven het mensenhart bezighouden: eerzucht en liefde, eenzaamheid en honger, vriendschap en angst voor de dood - of verlangen daarnaar.

Eenzaamheid is de balsem op de wonde die door een wantrouwen jegens andere mensen is ontstaan. 'In plaats van hen te haten ga ik hen liever uit de weg', schrijft Rousseau tijdens zijn zesde wandeling.

Je verbonden voelen met andere mensen houdt bepaalde risico's in. Vooral als je je hele persoonlijkheid al had afgestemd op alleen-zijn. Niet dat het een opwindend bestaan was, maar in mijn eenzaamheid was ik van niemand afhankelijk.

De ochtend wast alles weer weg. Ze zit aan de keukentafel en probeert haar liefde op het droge te krijgen. “Ik mis je,” fluistert haar hart. “Ik mis je ook,” fluistert een ander hart van op een kleine meter afstand. Eenzaamheid is het grootste wanneer je samen bent en toch niet.

Zijn goede bedoelingen werden gedwarsboomd door de onwankelbare starheid van Rebeca, die vele jaren van leed en ellende nodig had gehad om de voorrechten van de eenzaamheid te verkrijgen en die niet van plan was daarvan af te zien in ruil voor een oude dag welke verstoord zou worden door de valse aantrekkelijkheid van een anders medelijden.

Er waren dingen die ik niet kon zeggen, alleen schrijven. Want als ik praatte, dacht ik en als ik schreef, voelde ik.

Daar bracht hij zijn dagen door: in de koelte van zijn werkkamer. Als een monnik, ver van het rumoer van feestende vrienden in de tuin, van het luidruchtige gestoei in het zwembad, van het aanslepende gezeur van de krekels. Daar overwon hij de eenzaamheid waar alle schrijvers van vergaan, met maagpijn pennend tot de letters voor zijn ogen begonnen te tollen.

Mensen zijn eenzaam, dat wil ik hier maar mee zeggen. Veel mensen kunnen niet tegen degenen die ze goed kennen zeggen wat ze misschien wel zouden willen zeggen.

Angst, zo wist Simone, heerste vooral 's nachts. Wanneer alle anderen de wereld tijdelijk lijken te hebben verlaten, liggen de slapelozen eenzaam en alleen, gestrand in het halfdonker.

Ik weet dat de psychologie ons modellen kan geven. Daardoor kun je leren verbanden te begrijpen en patronen te zien. En dat helpt, zeker. Maar het meeste zullen we toch nooit kunnen begrijpen. Het leven is zo paradoxaal. Wat er met ons gebeurt en hoe we daarmee omgaan, het verdriet en de dood, de blijdschap en de liefde. Geen kennis in de wereld kan jouw eenzaamheid genezen of jou bevrijden van je grootste angst

Zo wist en wilde de verwarde niets anders meer dan de aanstichter van het vuur dat in hem brandde zonder ophouden te achtervolgen, over hem te dromen wanneer hij er niet was en naar de wijze van de verliefden louter tegen zijn schaduwbeeld tedere woorden te fluisteren. Eenzaamheid, de vreemde omgeving en het geluk van een late en diepe roes moedigden hem aan en haalden hem ertoe over om van zichzelf ook het meest bevreemdende zonder schaamte of blozen te accepteren, (...)

Tegen het einde van de winter werd dit wanhopige verlangen weg te komen uit deze eenzaamheid en ook het gewone gevoel van verveling zo groot, dat ik de kamer niet meer uitkwam, geen piano meer speelde en geen boeken meer wilde lezen. Als katja mij tractte te overhalen toch iets te gaan doen, antwoordde ik :'ik heb geen zin, ik kan niet.', Maar in mijn hart zei een stem: Waarom? Waarom zoui k iets doen wanneer mijn mooiste jaren zo verloren gaan? En op dit waarom had ik geen ander antwoord dan tranen.

Hij vond de wereld slecht. Niemand was in staat tot onbaatzuchtigheid. Om zich heen zag hij alleen mensen die deden of ze het eeuwige leven hadden, ze waren onrechtvaardig en schraapzuchtig, slijmden tegen degenen aan wie ze iets konden hebben en lieten de rest links liggen. Hij vroeg zich af of het leven op die manier echt de moeite waard was om geleefd te worden, of het geluk niet eerder besloten lag in de eenzaamheid dan in de ellendige inspanningen die hij zich moest getroosten om de schijn op te houden tegenover zijn omgeving.

Het leven is geen nulsomspel. Het is ons niets verschuldigd en alles gaat zoals het gaat. Soms terecht, zodat alles zin lijkt te hebben, en soms zo onterecht dat je aan alles gaat twijfelen. Ik trok het masker van het gezicht van het lot af en vond daarachter alleen het toeval.

Eenzaamheid is een discrepantie, het gat tussen behoefte en bevrediging, tussen de vraag van het gemoed en het aanbod van de omgeving, eenzaamheid is tevens het eindpunt van de evolutie: het resultaat van een o zo ontwikkeld zelfbewustzijn, van het constante besef dat je bestaat - eenzaamheid geen verlangen naar gezelschap, maar een hang naar erkenning, misschien zelfs herkenning, een hunkering naar iemand die jou ziet zoals je jezelf ziet zodat je niet langer bang hoeft te zijn dat je er grandioos naast zit wanneer je je een voorstelling van jezelf maakt.

Soms, een heel enkele keer, dacht ik in de lucht een vage nadering te voelen, een aanraking licht als die van wimpers, warm als de binnenkant van een hand. En de schim van Patroklos verschijnt aan de zijde van Achilleus... Ik zal nooit weten of die warmte, die zoete gewaarwording niet eenvoudigweg uit mijn eigen diepste wezen voortvloeide, laatste pogingen van een man die vecht tegen de eenzaamheid en de kou van de nacht. Maar die vraag, die we ons ook stellen met betrekking tot onze levende geliefden, interesseert me niet meer: het doet er voor mij weinig toe of de door mij opgeroepen schimmen uit de voorhoven van mijn herinnering of uit die van een andere wereld komen.

Het heeft wellicht geen enkele zin dat ik nu in detail op uw woorden inga; want wat ik zou kunnen zeggen over uw neiging tot wankelmoedigheid of over uw onvermogen om uw uiterlijk en innerlijk leven met elkaar in harmonie te brengen, of over wat u verder nog allemaal dwars zit, het komt altijd neer op wat ik al heb gezegd: altijd op de wens dat u voldoende geduld zult kunnen opbrengen om u erdoorheen te slaan, en voldoende eenvoud om te geloven; de wens dat u steeds meer vertrouwd zult raken met datgene wat moeilijk is, en met uw eenzaamheid te midden van de anderen. En laat het leven verder maar over u komen. Geloof mij: het leven heeft gelijk: in elk geval. Furuborg, Jonsered, Zweden, 4 november 1904

Nodig is toch alleen: eenzaamheid, een grote innerlijke eenzaamheid. Zichzelf aan de tand voelen en urenlang niemand ontmoeten, dat moet men kunnen bereiken. Eenzaam zijn zoals je als kind eenzaam was toen de volwassenen in zaken verwikkeld rondliepen die belangrijk en groot leken, omdat de grote mensen er zo bedrijvig uitzagen en je van hun doen en laten niets begreep. En als je dan op een dag inziet dat hun bezigheden armzalig zijn, hun beroepen verstard en niet meer verbonden met het leven, waarom dan niet er met de ogen van een kind naar blijven kijken als naar iets vreemds, en wel vanuit de diepte van je eigen wereld, vanuit de weidsheid van je eigen eenzaamheid, die zelf werk is, status en beroep? - Rome, 23 december 1903

En als wij weer over de eenzaamheid praten, dan wordt steeds duidelijker dat dat in wezen niet iets is wat je kunt uitzoeken of nalaten. Wij zijn eenzaam. Men kan zichzelf zand in de ogen strooien en doen alsof het niet zo is. Dat is alles. Maar hoeveel beter is het niet om in te zien dat wij het wel zijn, en daar gewoon vanuit te gaan. Het zal ons dan wel duizelen; want alle punten waarop ons oog gewoon was te rusten, worden ons afgenomen, niets is meer nabij en al wat ver is is oneindig ver. Wie vanuit zijn kamer, nagenoeg onvoorbereid en onverhoeds, op de top van een hoge berg zou worden neergezet, zou iets soortgelijks moeten voelen: een weergaloze onzekerheid, het overgeleverd zijn aan iets onbekends zou hem bijna te gronde richten. Borgeby Gård Flädie, Zweden, 12 augustus 2017

Nou ja, je komt ter wereld en wordt door je omgeving, je ouders, het lot, je opleiding en je toevallige ervaringen gevormd. Dan komt er een moment waarop je zegt, alsof dat vanzelf spreekt: “Ik ben zo en zo”.’ Ze kwam op mijn tafel zitten. ‘Om je ware ik te vinden moet je vraagtekens zetten bij alles wat je bij je geboorte hebt aangetroffen. En een groot deel daarvan ook kwijtraken, want vaak leer je pas door verdriet wat echt bij je hoort… Juist door die breuken leer je jezelf kennen.

Als puber had ik eens ergens gelezen dat gevangenen in hun eenzaamheid troost zochten bij hun eigen hand en om de opwinding groter te maken eerst een kwartier op die hand gingen zitten, de rukhand, niet om hem op te warmen maar om hem ongevoelig te maken, doof en kloppend, en als ze zich dan met die hand beroerden was het of een ander hen aanraakte. Misschien had ik het niet gelezen, maar was het mij met hese stem verteld in een kring geilpompers achter het fietsenhok van de school. Maar ik weet nog hoe opwindend het klonk en dat ik diezelfde dag mijn hand onder mijn billen plette, op een van onze houten stoelen, en dat hij eerst pijn deed en daarna koud werd en tintelde alsof het bloed eruit werd geduwd, en toen ik hem weer vrijliet was hij wit en vreemd, hij sliep. De hand zocht mij, nee, niet daar waar gewoonlijk de opwinding van een veertien-, vijftienjarige broeit, maar hij aaide over mijn wang, mijn nek, hij kroop onder mijn hemd, streelde mijn blote schouder en ik verbeeldde me dat het mijn moeder was. Ik hield van die hand. En ik moest huilen.

Vonkenregens spatten van de blokken op de wapperende handen bij het flakkerende vuur dat tegen oostenwind in woedt 't is daar het noorden, ander weer, een ander uur geen plaats daar voor kleine zorgen geen tijd voor schijnheiligheid harde dagelijkse strijd verspert de blik op morgen barre eenzaamheid de hardste mannen jagen buiten in hun vacht in weer en wind en bij het licht van zuster maan oude buren werden rovers je moet er achteraan het is daar God en het bestaan in vormeloze hutten waar hulpeloze vaders babydochters verwelkomen en waar vrouwen zonen baren, zonder dokter, zonder morren men ontvangt daar nooit bezoek of 't is een team van de VN haast onmiddellijk gevolgd door een ploeg van CNN het is daar een ander uur in de historie en het leven meestal niet van lange duur waar mensen wonen Maar in de schemer sidderen de warme handen in de schemer de verliefde jonge blik in de schemer tast de tong op jonge tanden in het schemerlicht Meer naar het zuiden heersen hitte en het zand van de woestijn een oude vorst van kwade faam het is daar droog en heet, elk voorwerp heeft nog steeds zijn oude naam de kookpot en de kussens (die soms zetel zijn soms bed), een fles cola, de tv stromend water is er niet en striemend brandt de hete zon want waar kwamen ze vandaan van een land meer naar het noorden dat door oorlog werd geteisterd en door honger werd geveld land waarvan de naam heet opwelt in de tranen voor degenen die gedood zijn of in de hoge golven zijn verdwenen naam die opwelt in de tranen van degenen die het haalden over heel de ruige zee tot aan dit droge hete land waar het welkom minder warm was dan ze hadden mogen hopen na vele dagen varen en vele dagen lopen - p. 91+92 / Code (album)

We drinken een drankje dat eenzaamheid heet, maar het is beter dan eenzaam te drinken.

Ze was moe. Het was het soort vermoeidheid dat je alleen voelt als je totaal leeg bent.

De ergste vorm van eenzaamheid is het isolement waarin je belandt als niemand je begrijpt

Dat is dus eenzaamheid, dacht ik, dat je niet meer durft te bewegen omdat de geluiden te hard zijn.

Ze wist maar al te goed, terwijl ze daar in het doffe namiddaglicht zat met de potsierlijke verzameling kommen en schalen voor haar uitgestald, dat eenzaamheid tot eenzaamheid sprak en dat hij een rechtstreeks appél op haar gevoelens deed.

Misschien doet iedere verslaving dat wel,' voeg ik eraan toe, 'heroïek verlenen aan de eenzaamheid.

Dat een ter dood veroordeelde een uur voor zijn dood zegt of denkt, dat wanneer hij ergens op een hoge rots zou moeten leven, op een zo nauwe ruimte dat hij alleen zijn voeten zou kunnen neerzetten, - met rondom ravijnen, de oceaan, eeuwige duisternis, eeuwige eenzaamheid en eeuwige storm, - en zo op die ene el ruimte heel zijn leven, duizend jaren, een eeuwigheid zou moeten blijven staan, - dat het nog beter zou zijn zo te leven dan zo dadelijk te sterven! Leven, leven en leven! Hoe dan ook, maar leven!... Wat is dat waar! God, wat is dat waar! De mens is een schobbejak!

Iedereen is zo bang om eenzaam te zijn, alsof aids en eenzaamheid de ergste dingen zijn die een mens kunnen overkomen besmettelijke ziekten zijn het aids door bloed en lichaamsvloeistoffen die zich met elkaar vermengen maar eenzaamheid is toch erger daar word je mee besmet door lucht, vuur en water. Kijk, een eenzaam mens! Pas op! Bescherm je! Houd afstand! Als je dichtbij komt kun je worden zoals hij. Of zij. Wie wil er nu eenzaam zijn? Eenzaamheid levert nul punten op. Je moet veel en interesante vrienden om je heen verzamelen. De telefoon moet vaak rinkelen. Je moet populair zijn, je moet bij vrolijke mensen horen.

Sommige mensen staat de eenzaamheid zo goed dat we vergeten dat zij zich eronder lelijk en ongezien voelen, dat ze iedere ochtend een stofroller over hun kleding halen om niet zo grauw voor de dag te komen.

Ik heb nooit een gezelliger kameraad gevonden dan de eenzaamheid. (Thoreau)

Dit was een moment dat letterlijk naar haar boek vol Wijsheid gekopieerd moest worden. Babs begreep het hele universum met een helder inzicht. Ze herkende alles. De stenen in het zand waren eeuwenoude dieren die nu rustten. Onder het wateroppervlak doolden kinderen die op een dag gaan zwemmen waren zonder terug te keren en nu verder zwemmen op de rug van hun lievelingsvis. Er waren op de zeebodem matrozen die verder het dek schrobden van gezonken vrachtschepen. Er waren vlaktes van plankton, van eenzaamheid en stilte. Maar je kon er niets van zien, er was enkel grijs water.

Wat zag hij aan haar, wat dacht hij? Zij moest dan zelf aan hun verhouding denken, hun beider eenzaamheid in deze zonderlinge verbintenis van jaren. Wat wist hij eigenlijk van haar en zij van hem? Zag ook hij haar leven als zij het zijne zag: een hopeloos, illusieloos omlaag gaan naar de dood? Een mislukking, in aard en aanleg geworteld, die hun hele verdere leven bepaald had? Dat scheen hen eerder samen te moeten brengen, terwijl het hen van elkaar verwijderd had. Maar zij geloofde eigenlijk niet, dat hij zo zelfbewust leefde.

En laat iedereen oprotten met die aansporingen tot veerkracht! Ik haat dat woord wanneer het wordt gebruikt als een devies. Veerkracht Veerkracht! Bek houden! Ik verlang de waarheid van de lange val, de waarheid van een val in de peilloze diepte.

Andere verhalen gaan over een man, een vrouw en hun bed waarin steeds meer dekens nodig zijn om warm te blijven.

Hoe vluchtig hun ontmoeting ook is geweest, lang genoeg voor Luut om zich achtergelaten te voelen.

Dan ken je dus dat gevoel,' zei ik rustig, 'dat je leven al vanaf het begin ergens door vergiftigd was. Net alsof je een zwarte vloeistof in een bak schoon water giet.

Julian droeg zijn eenzaamheid als een paar oude, slecht passende schoenen. Hij was eraan gewend geraakt - ze waren in veel opzichten lekker gaan zitten-, maar mettertijd gingen zijn voeten er wel naar staan en kreeg hij eeltplekken en knobbels die niet meer zouden verdwijnen.

Soms lijkt het of ik nooit ouder ben geworden dan vijftien, vastgeraakt in deze strijd on te overleven, dwars door angstaanvallen heen, dwars door de eenzaamheid die met haar harde vuisten op al mijn zenuwen en zintuigen ramt. Uiteindelijk ben ik altijd alleen. Omdat er toen niemand voor mij was.

Het zou me heel wat waard zijn te weten waar hij op dit moment aan dacht. Als de ene persoon zeker kon weten wat de andere persoon dacht of aan het doen was, zou eenzaamheid in de wereld misschien ophouden te bestaan.

Echte pech biedt geen ontsnappingskansen.

Muziek vindt hij bevrijdend: ze bevrijdt hem van eenzaamheid, geslotenheid, stof van de boekenkast; ze opent in zijn lichaam een deur waardoor zijn ziel de wereld binnentreedt om zich te verbroederen.

Franz vond zijn leven tussen boeken onwerkelijk. Hij verlangde naar het werkelijke leven, naar de aanraking van andere mensen die zij aan zijn met hem liepen, naar hun geroep. Hij besefte niet dat juist datgene wat hij als onwerkelijk beschouwde (het werk in de eenzaamheid van de studeerkamer en bibliotheken) zijn werkelijke leven was, terwijl de optochten die voor hem de realiteit vertegenwoordigden niets anders waren dan theater, dans, feest, met andere woorden: een droom.

Maar de eenzaamheid van de mens is niet te zien. Niemand weet wie de meest eenzame persoon ter wereld is.

Tijd, kleur, temperatuur, eenzaamheid, en ook liefde. Dingen die alleen in de mensenwereld bestaan. Dingen die, hoewel ze de mens beperken, de mens ook vrij maken. Precies die dingen maken ons tot mens

Als ik me afzonderde, dan werd dat niet meer voor mij gedaan.

Ik schuwde de meest persoonlijke onderwerpen niet, maar koos ze wel zorgvuldig uit. Hetgeen er echt toedeed, liet ik achterwegen. Ik overschreeuwde mezelf en was veel gedoe. Ik schoot met hagel en keek wel wat het doel trof.

Omdat er maar weinig mensen zijn die de liefde durven te omarmen. We iets van onszelf achterhouden, ons nooit durven te tonen aan één persoon; zo ontstaat de vervreemding, de eenzaamheid, gebeurt het dat een deel van ons buiten de deur naar erkenning zoekt.

Een gelukkige vrouw was iemand die gebruik maakte van allerlei rechten, van het recht op bewegingsvrijheid tot het recht om te scheppen, te wedijveren en uit te dagen, en die daarbij wist dat ze bemind werd omdat ze dat deed. Geluk was ondermeer dat je bemind werd door een man die genoot van je kracht en trots was op je talenten. Geluk was ook dat je privacy had, het recht om je aan het gezelschap van anderen te onttrekken en je in een beschouwende eenzaamheid te storten. Of om een hele dag in je eentje niets te doen, daar geen excuus voor te geven en je er niet schuldig over te voelen. Geluk was dat je bij beminden was en toch het gevoel had een zelfstandig wezen te zijn dat niet alleen leefde om hen gelukkig te maken. Geluk was dat er een evenwicht bestond tussen wat je gaf en wat je nam.

toch ging haar gekartelde hart uit naar zachte dingen zoals wanneer de wind de zon nakeek die neersijpelde door de kieren van het bladerdak en daarvan zuchtte. Of wanneer een geluidloze zucht aan vriendelijke verhaalrijke ogen ontsnapte en dan een glimlach tatoeëerde in haar tranen.

Hier ongeveer. Dat is het eenzaamheidsplekje, het waarheidsplekje. Het verraadt dat je alleen op het strand of op vakantie bent, doordat het rood en verbrand is. Het is het bewijs dat je toch niet zoveel vrienden hebt, dat je misschien eenzaam en kinderloos zult sterven en dat je eigenlijk niemand hebt om kerst mee te vieren, of om voor te koken, als je boven de veertig bent.

Maar wat stond dat kluizenaarsbestaan me inmiddels tegen, dat onvermogen om aan het leven deel te nemen. Altijd alleen maar gedroomd, nooit echt wakker geworden. Kijk nou, dacht ik, waarom wil je in gezelschap vaak niets liever dan alleen zijn terwijl je het alleen-zijn haast niet meer uithoudt?

Even had ik het gevoel dat ons eigenlijke ik heel ver weg was en dat we twee onderhandelaars naar dat café hadden gestuurd die geen bevoegdheid hadden om over de echt belangrijke dingen te praten.

en buiten was het allang donker en we hadden het over de eenzaamheid die ons af en toe overviel (ik: ‘Ik ga kapot aan dat voortdurende alleen-zijn’ en zij: ‘Ja, maar het tegengif voor eenzaamheid is niet toevallig samenzijn met willekeurige mensen. Het tegengif voor eenzaamheid is geborgenheid.’ Ik wenkte een kelner: ‘Daar drinken we op!’),

Misschien schrijf je niet op papier, maar in je hoofd wel,’ zei ze met haar zachte stem en ze raakte mijn arm aan. ‘Dat heb je altijd gedaan. Je bent een herinneraar en een bewaarder en dat weet je.

Ik vraag me af wanneer alles verkeerd begon te lopen en of het misschien al vanaf het begin de verkeerde kant op is gegaan.

De extreme afstandelijkheid van internet vereist een extreme lichamelijkheid ter compensatie, vandaar dat de moderne romantiek door een leek nauwelijks van pornografie te onderscheiden valt, maar die gesextingde werkelijkheid heeft dezelfde functie als vroeger een bosje bloemen. Om die reden alleen al is het makkelijk zowel de oningewijde als de verkrampte rationalist van de romantische massa te scheiden: het is de weigering de kilte te willen trotseren en het lichaam te willen aanbieden aan de protofascistische BLOB die de moderne conservatief kenmerkt en voor het systeem verdacht maakt.

Eenzaamheid is een hond waarvan je de haren vindt lang nadat ze is vertrokken.

Ik voel nu pas het onderscheid tussen het schrijnende zelfmedelijden van vroeger en de scheurende pijn van een werkelijk verdriet. Ik huil ook niet zozeer om mezelf en mijn eenzaamheid, als wel om het onverbiddelijke besef dat alles voorbij gaat, en het snelste dat wat we met onze handen zouden willen vasthouden om het te behoeden voor de vernielende greep van de tijd, die het toch altijd weer van het leven wint.

Als je eenmaal hebt geaccepteerd dat niemand je ooit zal begrijpen en je hebt dat overweldigende gevoel van eenzaamheid overwonnen, dan heeft het wel iets prettigs, eerlijk gezegd. Jij bent de enige deskundige in je eigen kleine wereldje, en je kunt doen waar je zin in hebt.

Laat de oerknal maar knallen. Het doel van het leven is gezelschap. Heel eenvoudig. Het leven is ontstaan uit eenzaamheid en gezelschap is het doel. Meer moet dat niet zijn. Gezelschap; daar is het immers allemaal om te doen. Zalig!

Zelfs de sterken, wijzen en ouden wankelen echter bij gebrek aan medeleven en gezelschap, en terwijl baba zijn gekte had en maman haar onzin, had Laylee in hun afwezigheid de eenzaamheid de hand geschud. Duisternis had duisternis gevoed totdat al het licht verdwenen was. Ze kon zich niet langer herinneren hoe het was om zonder gebroken hart te leven.

Eenzaamheid vereist een lege ruimte in je leven die gevuld moet worden. Ik voelde me al compleet, thuis in mijn eigen bestaan.

Weltvertrauen, vertrouwen in de wereld. Hij beschrijft hoe moeilijk het is om zonder dat vertrouwen te leven. Wie dat vertrouwen eenmaal is kwijtgeraakt, is voor altijd tot eenzaamheid veroordeeld onder de mensen. Zo iemand ziet in een ander nooit meer zijn medemens, maar altijd alleen de vijand.

Ik heb gewacht tot Walter het beu werd en wegging. Ik ben gebleven. Dat moest. Ik moest daar even kunnen zijn, helemaal godvergeten alleen, in die onwerkelijke zwarte nacht, weg van de wereld. Alsof eenzaamheid opeens een plek was geworden, waar een mens niet anders kan dan heftig denken aan wie wordt gemist. En ik denk aan Casper, en dat is met bijna huilen. Echt. Van groot geluk omdat hij bestaat én van diep verdriet omdat hij hier niet is. Ik weet het niet.

Verdriet is zoiets- o, het is zoiets éénzaams; dat is het beangstigende ervan, denk ik. Het is alsof je langs de glaswand van een heel hoog gebouw naar beneden glijdt terwijl niemand je ziet.

Ik geloofde op mijn plaats te zijn in de geschonden stad. De verwoesting, de leegte, de moeizame pogingen tot herstel schenen mij in overeenstemming met mijn eigen zielstoestand. Wat zocht ik hier? Gemeenschap met anderen die zoals ik op een puinhoop moesten verder leven, voor de taak stonden met lege handen opnieuw te beginnen; saamhorigheidsgevoel; het besef van gelijkheid in het lijden, dat zou kunnen uitgroeien tot aanvaarding, tot hoop zelf. Want het is een voorrecht bewust de catastrofe te overleven, wanneer men eigen schuld en dwaling kent. Er is in de loop der jaren weinig van die bezieling overgebleven. Onbegrijpelijk snel went een mens aan de aanblik van ruïnen. Het carnaval, de stierenrennen, de volksfeesten worden het jaar rond gevierd, ondanks armoede en pest.(...) Ik voel mij niet meer thuis aan het hof van oude bekenden, en in die veranderde straten. Na iedere toch, ieder gesprek, wist ik maar één ding: dat ik volkomen alleen was.

Je neemt deel aan dit grote avontuur: het leven. En wanneer je opgeslokt wordt door de duisternis van deze wereld, houd je je vast aan wat je ook maar een beetje vooruit kan helpen en daar vecht je voor. Je moet blijven vechten.

Ieder mens is uiteindelijk altijd alleen, je bent eenzaam als je degene met wie je alleen bent, geen prettig gezelschap vindt

De eenzaamheid in ons kunnen we alleen samen overwinnen.

s Morgens ben ik het liefst alleen, ik wil een paar uur voor mezelf. Later op de dag heb ik behoefte aan anderen. Een week teruggetrokken leven, in mijn eentje, doet mij erg veel deugd. Maar aan het einde van zo'n week kan ik meestal niet snel genoeg bij mijn geliefden zijn. De wankeling tussen het verlangen om samen te vallen met de ander en te verdwijnen in hem of haar enerzijds, en het verlangen naar autonomie en dus naar scheiding van hem of haar anderzijds, zit ingebakken in wie wij zijn.

Ieder van ons is geboren met een dosis zuiverheid, voorbestemd om bedorven te worden door de omgang met mensen, door die zonde tegen de eenzaamheid. Want ieder van ons doet het onmogelijke om niet aan zichzelf overgeleverd te zijn. De medemens is geen noodlot maar een uitnodiging tot verval. We zijn niet in staat om onze handen proper en onze harten bestendig te houden, en we bezoedelen ons in het contact met vreemd zweet, we wentelen ons, dorstend naar walging en verlangend naar pestlucht, in het slijk van eensgezindheid.

En ik weet niet of het een officiële categorie is, maar ik voel me vaak 'culinair eenzaam'. Telkens als ik een nieuw product heb gevonden waar ik dolenthousiast over ben, verdwijnt het binnen de kortste keren weer uit het assortiment, wat me doet vermoeden dat weinigen mijn smaak delen. En ik zeg niet dat het net zo erg is als die andere vormen van eenzaamheid, maar iets meer aandacht hiervoor zou van mijn kan gewaardeerd worden.

Het wondermooie en perverse aan eenzaamheid is dat ze je naar binnen brengt, naar een plek in jezelf waar het kalm is en goed. Maar alleen als je kunt leven met je fouten, natuurlijk. Je moet je eigen onvolkomenheid moedig onder ogen zien. Als je daartoe bereid bent, ontsluiten zich geheime tuinen waarvan de poort voor veel mensen altijd ge sloten blijft. Dwaal door die tuinen. Vind er de bontgekleurde bloemen en de zwarte modderpoelen. De vliegende vissen en de kronkelende slangen.

We zijn allemaal bang voor onze machteloosheid over de dingen die we voelen maar waarom zou onze emoties de ruimte geven minderwaardig moeten zijn aan ze afknijpen? Waarom zouden we de emotie moeten zien als gekleurd, onzuiver, besmet, en de ratio als de enige klare waarheid, als omgekeerd even waar kan zijn: wat je voelt is echt en hoe je er via rationaliseren aan probeert te ontsnappen is gekleurd door angst, onzuiver door hoge nood aan controle? Als jij buiten zinnen bent van angst en woede en frustratie en machteloosheid en volslagen wanhoop over het lot dat jou nu is toegevallen, dan vind ik dat veel waarder, m'mà, dan dat de een of andere buitenstaander, die zich niet werkelijk kan voorstellen hoe het nu voelt in jouw hoofd, je situatie relativeert met zo'n geringschattend 'ze is e m o t i o n e e l, ze is even verleerd hoe ze zichzelf moet beheersen'. Wie het luidop lijden van de ander niet ernstig neemt, wie de ololyga probeert te smoren, veroordeelt de ander tot de diepste eenzaamheid: die binnen in het ondraaglijke zelf.