Duisternis Quotes

De uil van Minerva vliegt pas uit bij het invallen van de duisternis.

Onze generatie zal niet alleen moeten boeten voor de daden en de woorden van de kinderen der duisternis, docht evenzeer voor d bangheid en laksheid van de kinderen van het licht.

Een uur is een object, zo lijkt het, waarvan ze de omvang inschat aan de hand van wat haar ogen zien, en hier is niets dan duisternis, als een nachtkaars is de tijd gedoofd.

Misschien wist ik ergens wel welke kant het op dreigde te gaan, een glimp verzonken in de duisternis: misschien had ik een voorgevoel van de richting maar was er toch gewoon in meegegaan.

Alles bewoog. De vuurzee onder de aardkorst, de ovens van de sterren, en de planeten, en de universa, en het licht in de duisternis, en de stilte in de ijskou. Maar ik voelde...dat angst er bij mij niet in slaagde wortel te schieten. Alles wat op me afkwam –…– zou voorbijgaan en ik –... –, ik zou overeind blijven, ik was de punt van de passer die altijd stilstaat terwijl het potlood eromheen draait en cirkels trekt.

Volgens mij is [sarcasme] het schitterendste wapen van de rede tegen de machten van de duisternis en de lelijkheid. Sarcasme, mijnheer, is de geest van de kritiek, en kritiek betekent de oorsprong van vooruitgang en verlichting.

Kijk,' zegt hij, 'kijk hoe mooi het hier is. Nergens een mens te bespeuren. Alleen maar zand. Dat is mooi. Een wereld zonder mensen, dat is schoonheid. Duisternis is de mens, niets dan dat, het epicentrum van duisternis, en het enige licht dat van hem komt, is het licht van het beest.

De vroege christenen geloofden dat het hun voornaamste plicht was om elkaar lief te hebben, maar ze stelden zich niet open voor vreemdelingen. Deze gemeenschap voelde zich aangevallen en klitte samen tegen 'de wereld'. Sommige van hun leden hadden hun leer onverdraaglijk gevonden en 'gingen niet verder met Jezus mee'. De gelovingen zagen deze afvalligen als 'antichristenen', vervuld van een dodelijke haat jegens de messias. De leden van deze christelijke sekte waren ervan overtuigd dat alleen zij het bij het rechte eind hadden en dat de hele wereld tegen hen was.[...]Omdat Jezus Gods laatste openbaring aan de wereld was, hield dit gebrek aan acceptatie een oordeel in: degenen die hem afwezen, waren de kinderen van de duivel en zouden in de duisternis blijven.

Je kunt een depressie op verschillende manieren proberen weg te werken. Je kunt naar Bachs orgelwerken luisteren in de Kerk van onze Verlosser. Je kunt een streep superhumeur in poedervorm op een zakspiegel leggen met een scheermes, en dat innemen met een rietje. Je kunt om hulp roepen. Bijvoorbeeld via de telefoon, zodat je zeker weet wie het hoort. Dat is de Europese manier. De hoop dat je al handelend je problemen oplost. Ik kies voor de Groenlandse manier. Die komt erop neer dat je afdaalt in het sombere humeur. Dat je je nederlaag onder de microscoop legt en je eraan te goed doet. Als het echt helemaal mis is - zoals nu -, dan zie ik een zwarte tunnel voor me. Daar ga ik naar toe. Ik leg mijn nette kleren weg, mijn ondergoed, mijn veiligheidshelm en mijn Deense paspoort, en dan ga ik de duisternis in.

Is er geen dageraad meer? Leef ik nog? Zijn de grenzen van het heelal verzet? De duisternis is over de aarde gestort en er is geen nacht. Mijn ziel is koud van angst en versteend ziet zij hoe het bestaan zelf veranderd werd in een chaos, elke orde werd verstrooid. Wij worden opgeslorpt door het vormloze donker. Geen maan meer. De zee, de aarde, de sterren, zijn opgeslokt, alle sterrenbeelden zijn verzonken in het onmetelijke niets, de hagedissen hebben zich gesplitst, de zwanen zijn verdronken, de slangen zijn gebarsten, de hemelse draak is in een ijsklomp versteend. Is dit nu het ogenblik? Zijn wij het, die na alle generaties op aarde, verdiend hebben te vergaan? Verdiend hebben verpletterd te worden onder de val van de hemel? Is dit de laatste dag van het laatste jaar van de wereld? Wij zijn verwerkt door een bitter noodlot, wij hebben de zon verloren, neen, wij hebben de zon verjaagd! Ik klaag niet meer. Angst moet men een muilband aan doen, waarom nog begerig zijn om te leven, als de wereld sterft met ons?

Vanuit duisternis, werd geen schemer waargenomen. Licht enkel, bracht dageraad.

De evolutionair psychologen zouden best eens gelijk kunnen hebben. Misschien zijn wij mensen inderdaad te ver doorgeëvolueerd en is de prijs die we betalen voor onze intelligentie, waardoor we de eerste soort zijn die zich volledig bewust is van de kosmos, het vermogen om een heel universum aan duisternis te voelen.

Boeken moest je altijd bij de hand hebben. Je hield je eraan vast in het leven. Zonder boeken was er beklemming, duisternis en paniek. (Het leugenverhaal)

(...) Boven alles zinspeels Halloween op de winter die eraan komt, opent het de deur naar het donkere seizoen en herinnert het ons aan de duisternis die in ieders toekomst op de loer ligt.

Ongeacht hoe openhartig we als samenleving zijn over zaken die we vroeger angstvallig verzwegen, het stigma op onze emotionele problemen en zielenroerselen blijft immens. ... Maar waarvoor zijn wij dan zo bang? Het is niet alsof we een kijkje nemen in die duistere krochten, het licht aandoen en een stel kakkerlakken aantreffen. Vuurvliegjes houden ook van de duisternis. Er is schoonheid op die plekken.

En wat me zo trof, en zowel schrik als troost met zich meebracht, was het besef dat de God die ik aanbid exact weet wat het is om te sterven. Hij weet wat de dood betekent voor mensen. Het is een ervaring waarvoor God zich niet te goed achtte om die te delen met mijn vader en met ieder van ons. Ik heb geen idee hoe het zal zijn om te sterven- maar Jezus wel. Hij kent het gevoel van zuurstoftekort in zijn cellen, van hartstilstand en verstikking. Er is geen duisternis waarin hij niet is afgedaald. Hij kent de structuur en de smaak van alles wat ik het meest vrees.

Laat hij die de nacht niet heeft zien vallen, niet beloven zich in de duisternis te begeven.' 'Maar het gezworen woord kan angstige harten sterkte geven.' 'Of breken.

Dat een ter dood veroordeelde een uur voor zijn dood zegt of denkt, dat wanneer hij ergens op een hoge rots zou moeten leven, op een zo nauwe ruimte dat hij alleen zijn voeten zou kunnen neerzetten, - met rondom ravijnen, de oceaan, eeuwige duisternis, eeuwige eenzaamheid en eeuwige storm, - en zo op die ene el ruimte heel zijn leven, duizend jaren, een eeuwigheid zou moeten blijven staan, - dat het nog beter zou zijn zo te leven dan zo dadelijk te sterven! Leven, leven en leven! Hoe dan ook, maar leven!... Wat is dat waar! God, wat is dat waar! De mens is een schobbejak!

Door Duisternis Tot Licht

Door Duisternis, Tot Licht-Habis Gelap,Terbitlah Terang

Uit chaos kwam niks, doch evenzeer duisternis.

Eindelijk kwam Gauvain. Hij zette zijn auto aan de rand van de klif, ik hoorde het portier dichtslaan en raadde zijn omtrekken in de duisternis. Hij zal me wel in het licht van de koplampen hebben gezien, want hij holde meteen de rotsachtige helling af. Ik was met mijn rug tegen een op het zand getrokken bootje gaan zitten om me tegen de wind te beschutten, de armen om mijn knieën geslagen in een pose die me zowel sportief als romantisch toescheen... Als je twintig bent let je heel erg op je houding. Gauvain greep mijn beide handen om me sneller op te trekken en voordat ik een woord had kunnen uitbrengen, drukte hij me heftig tegen zich aan, zijn been meteen tussen de mijne, zijn mond opende de mijne, mijn tong klampte zich vast aan zijn kapotte tand, mijn hand voor het eerst onder zijn jasje, in zijn geurige warmte, mijn vingers drongen door in de ontroerende holte die ontstaat tussen de broeksband en de welving van de rug, tussen de spieren van de lendenen, bij sommige mannen. Geluidloos begon het te regenen en we bemerkten het niet ogenblikkelijk, zo ver waren we heen.

Dood legde zijn hand in mijn nek en keek me diep in de ogen. ‘Je zou ook over mij heersen, mijn muze. Op een bepaalde manier. Je zou over mijn ziel heersen, mijn denken, mijn hele lijf en zelfs over mijn verdomde hart. Je huist daar nu al,’ fluisterde hij. ‘Nu al heb je je in mijn hoofd genesteld, je een weg door mijn huid geklauwd en je in mijn botten gewrongen. Je zult mijn duisternis sussen en dat donker weer oproepen wanneer jij dat nodig acht.

Ik ben bang voor ontmaskering, wanneer onthuld zal worden dat niemand ooit echt van mij gehouden heeft omdat ik niet de persoon ben die men voor zich dacht te hebben. Iedereen zal me doorzien als iemand die niks kon en niks kan en niks zal kunnen. Achter mijn rug om zal gefluisterd worden wanneer mijn ware gezicht aan het licht komt. Op een kwade dag zal ik me niet meer kunnen beheersen, zal ik toegeven aan driften, aan het geweld dat mijn genenpoel dicteert en aan de verleidingen van de duisternis, waarna ik er, te laat voor berouw, bij het laatste oordeel achter kom dat de hemel wel degelijk bestaat, maar dat voor mij de poort gesloten zal blijven.

Ze kwamen bij het laatste licht tevoorschijn, als de zon al achter de kam was verdwenen maar nog niet onder was, het tijdstip dat door de Fransen ‘entre chien et loup’ wordt genoemd. Santorso vond dat een mooie uitdrukking. Tussen hond en wolf, tussen schemering en duisternis …

Hij vond het goed om in het duister te zitten.

In een vrachtwagen die het geluid maakt van een dik insect droomt ze, slaapt ze, wordt ze wakker, valt ze weer in slaap, ingeklemd tussen ruggen, buiken, benen, voeten. Een soldaat die haar uit de vrachtwagen tilt en op de grond zet, naar haar glimlacht, zegt dat hij Viktor heet, haar aan de hand meevoert naar de rand van een grote kuil die in de grond is gegraven en waar al andere mensen wachten. Droge geluiden en geschreeuw, dan duisternis. Een onderbroken slaap in een groot bed waarin dekens en lakens zijn vervangen door mannen- en vrouwenlichamen overal om haar heen, onbeweeglijk, die haar niet verstikken, die lange tijd hun warmte aan haar afstaan terwijl er koude sneeuw uit de grijze hemel valt, en waar ze zich uiteindelijk van losmaakt door de armen weg te duwen, de benen, de gezichten met gesloten ogen, voorzichtig om ze niet te wekken.

Wie van de toekomstige generaties zal kunnen begrijpen dat we opnieuw in duisternis vervallen zijn na het licht te hebben gezien?

Dat was me vanaf het begin opgevallen: mensen die andere mensen troostten hadden het meestal over zichzelf. De ergste van die zogenaamde bekommerden vonden dat ik mijn zonden moest bekennen, zodat de duisternis ophield, en ik het Licht mocht verwelkomen. Daar had ik van kunnen beginnen janken uit colère. Zonden, welke zonden? Waar waren die schulden van me? Wat had ik verkeerd gedaan? Had ik iemand kapotgemaakt? Of iemand onteerd? Had ik mezelf beschaamd door het met de Gehoornde op een akkoord te gooien? Nee! Niks van dit alles. Maar zulke woedende vragen waren onwelkom. Dat hoorde niemand graag. En dan gebeurde het dat ik tijdens zulke gesprekken overwoog om op te houden met de rol van waard te spelen en als een heremiet, verscholen onder een kapmantel, door straten te dwalen zonder bezit, zonder toekomst en vooral zonder mensen in mijn buurt.

Je neemt deel aan dit grote avontuur: het leven. En wanneer je opgeslokt wordt door de duisternis van deze wereld, houd je je vast aan wat je ook maar een beetje vooruit kan helpen en daar vecht je voor. Je moet blijven vechten.

Maar hoe zat het dan met duisternis? Hoe snel dendert duisternis op je af, nadat een ster is gestorven en zijn licht voor altijd gedoofd? Hoe snel het licht zich ook verplaatst, dacht Watt, de duisternis lijkt altijd eerder te zijn.

Het is niet alsof we een kijkje nemen in die duistere krochten, het licht aandoen en een stel kakkerlakken aantreffen. Vuurvliegjes houden ook van duisternis. Er is ook schoonheid op die plekken. Maar we moeten ernaar kijken om die te kunnen zien.

Zelfs de sterken, wijzen en ouden wankelen echter bij gebrek aan medeleven en gezelschap, en terwijl baba zijn gekte had en maman haar onzin, had Laylee in hun afwezigheid de eenzaamheid de hand geschud. Duisternis had duisternis gevoed totdat al het licht verdwenen was. Ze kon zich niet langer herinneren hoe het was om zonder gebroken hart te leven.

Alleen voortsnellend door het nachtelijk duister te midden van een overvloed aan sterren waant de menselijke ziel zich vol verrukking in het centrum van het heelal, tussen zich voortbewegende grote, donzige hemellichten in een volledige, diepe duisternis.

Ik was bang voor de duisternis die als een deken op me neer zou komen en me zou verstikken.

Het leven als een eclips: duisternis heerst, maar doet dat met een kroon van licht.

Ik moet eraan denken dat ik helemaal in het begin, toen ik begon te schrijven, in mijn jonge jaren, dacht dat schrijven licht in de duisternis zou brengen. Ik dacht dat het tot een soort inzicht zou leiden. Inmiddels ga ik ervan uit dat je door te schrijven alleen maar duidelijker beseft wat voor dingen het zijn waar je geen grip op hebt. Het maakt dat je je sterker bewust wordt van het onbekende. Dat is toch iets anders.